| Συνέβη, άρα μπορεί να ξανασυμβεί… |
Κυκλοφορεί από το ταμείο αλληλεγγύεις φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών η ατζέντα του 2015, με θεματική τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρακάτω το εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης:
1
«Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Κρατούμενος μετανάστης στη Woomera της Αυστραλίας
Υπάρξεις απογυμνωμένες μπροστά στην εξουσιαστική βαρβαρότητα, από- προσωποιημένες, αποκολλημένες από τον κόσμο και από το σώμα τους, στο μεταίχμιο μεταξύ ζώου και ανθρώπου, ζωής και θανάτου. Που το μοναδικό “έγκλημα” που έχουν διαπράξει είναι η ίδια τους η ύπαρξη. “Πλεονάζοντες πληθυσμοί”, περισσευούμενη εργασιακή δύναμη…
Άνθρωποι που εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις αλληλεπικαλυπτόμενες συμπληγάδες των φεουδαρχικού τύπου τοπικών πολεμικών συγκρούσεων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του δυτικού καπιταλισμού, ξεσπιτώνονται για να μετατραπούν σε εξ ορισμού λαθραίες και παράνομες ζωές… Κι άλλοι, χτυπημένοι από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και τη συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια ελάχιστων, καταδικασμένοι στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση, θα προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο επιβίωσης στον πρωτοκοσμικό “παράδεισο”.
Για να καταλήξουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης του “πολιτισμένου” δυτικού κόσμου. Γιατί μονάχα το κεφάλαιο έχει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και του “νομαδισμού”. Μόνο γι αυτό δε υπάρχουν σύνορα και φράχτες…
Ηomo sacer, η απογυμνωμένη ύπαρξη που ζει έξω από την επικράτεια του νόμου, μια ζωή στο όριο: «σε μια μετέωρη ζώνη αδιαφορίας, στο μεταίχμιο ανθρώπου και ζώου, περατού και άπειρου». Στο ρωμαϊκό δίκαιο υπήρχε το δικαίωμα της ατιμώρητης φόνευσής του. Πόσοι μετανάστες άραγε φονεύθηκαν στα χερσαία και υδάτινα σύνορα του δυτικού κόσμου; Πόσοι έπεσαν θύματα της ναζιστικής ή εργοδοτικής βίας σε μητροπόλεις και χωριά; Η ατιμώρητη και σιωπηλή σφαγή έχει και ένα πιο κομψό και τεχνοκρατικό όνομα: Πολιτική αντικινήτρων…
Homo sacer ή αλλιώς: να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, όπως το συμπύκνωσε ο αρχηγός της Αστυνομίας Νίκος Παπαγιαννόπουλος. Κι όπως το έθεσε ο πολιτικός του προϊστάμενος Νίκος Δένδιας: «Κλείσαμε τον Έβρο. Και τι τους λέμε; Αν έρθετε στην Ελλάδα, δε θα είστε ελεύθεροι, δε θα γυρνάτε έξω, δεν θα μπορείτε να φύγετε να πάτε κάπου αλλού αν θέλετε, θα σας πιάσουμε, θα σας βάλουμε σ’ ένα κέντρο, θα μείνετε εκεί, και ο μόνος τρόπος για να βγείτε από ’κει, είναι να υπογράψετε μια δήλωση και να πάτε στην πατρίδα σας ή να σας στείλουμε εμείς στην πατρίδα σας».
Μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών η ιστορία επαναλαμβάνεται: συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί…
2
«Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι “κάθε ξένος είναι εχθρός” (…) Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν» Πρίμο Λέβι
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι μια σύγχρονη καινοτόμα εφεύρεση του δυτικού πολιτισμού. Ο όρος Concentration Camp ακούστηκε πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του δεύτερου “πόλεμου των μπόερς” (1899-1902), μέσα στα πλαίσια των ενδο-αποικιοκρατικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της Νότιας Αφρικής. Οι βρετανοί είχαν χτίσει 45 στρατόπεδα για να “φιλοξενήσουν” τους αιχμάλωτους μπόερς, αλλά και γυναίκες και παιδιά. Πάνω από 26.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους στα βρετανικά στρατόπεδα.
Η καινοτόμος ιδέα άρεσε και στους γερμανούς, που χρησιμοποίησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσηςστην προσπάθειά τους να αποικίσουν την ΝΔ Αφρική, εξοντώνοντας πάνω από 100.000 ανθρώπους από το 1904 ως το 1907. Οι γερμανοί μετέφεραν την τεχνογνωσία τους και στους οθωμανούς, που με την καθοδήγηση του συμβούλου του σουλτάνου Γερμανού αξιωματικού Λίμαν φον Σάντερς προχώρησαν στη δημιουργία των περίφημων Αμελέ Ταμπουρού (τάγματα καταναγκαστικής εργασίας).
Στα χέρια των εθνικοσοσιαλιστών και των φασιστών η “καινοτόμος ιδέα” μετατράπηκε σε πραγματική επιστήμη βιομηχανικής κλίμακας εξόντωσης των εβραίων, των Ρομά, των ομοφυλόφιλων, των ανάπηρων, των κομμουνιστών, των αναρχικών κι άλλων κοινωνικών και πολιτικών αντιπάλων του ναζισμού. Και σήμερα, το κράτος που υποτίθεται ότι φέρει τη συλλογική μνήμη του Ολοκαυτώματος, μετατρέπει τη Γάζα στο πιο μεγάλο στρατόπεδο εξόντωσης παγκοσμίως. Σύμφωνα με την UNRWA (υπηρεσία αρωγής και έργων του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες στην εγγύς ανατολή), αυτή τη στιγμή υπάρχουν 3,6 εκατομμύρια παλαιστίνιοι πρόσφυγες διασκορπισμένοι σε εξήντα προσφυγικά στρατόπεδα στην Ιορδανία, το Λίβανο, τη Συρία, τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Η επιστήμη των βασανιστηρίων, όμως, άγγιξε την τελειότητα σε ένα στρατόπεδο υπό την κατοχή του κέντρου της σύγχρονης παγκόσμιας δημοκρατίας. Στη ναυτική βάση των Η.Π.Α. στην Κούβα, το Γκουαντάναμο, σε έναν τόπο που παλιότερα προοριζόταν για στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων φορέων του AIDS, οι αμερικανοί με πρόσχημα την “αντι”τρομοκρατική σταυροφορία έχουν εγκαθιδρύσει ένα ειδικό καθεστώς για τους “εχθρικούς μαχητές”. Οι κρατούμενοι δεν καλύπτονται από τη συνθήκη της Γενεύης γι αυτό και δικάζονται (όταν δικάζονται) από στρατιωτικές επιτροπές και παραμένουν για αόριστο χρόνο φυλακισμένοι. ‘Εχουν εκπέσει πλέον από την ανθρώπινη κατάσταση: «Μετά από λίγο σταματήσαμε να διεκδικούμε ανθρώπινα δικαιώματα- θέλαμε τα δικαιώματα των ζώων. Το κλουβί μου βρισκόταν δίπλα σε ένα σκυλόσπιτο, όπου ζούσε ένα λυκόσκυλο. Ο σκύλος είχε ένα κλιματιζόμενο ξύλινο σπιτάκι, με γρασίδι για να τρέχει. Είπα στους φρουρούς: “Θέλω τα δικαιώματα που έχει ο σκύλος”. Μου απάντησαν: “Ο σκύλος είναι μέλος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών”» (Jamal Al-Harish, πρώην κρατούμενος στο Γκουαντάναμο).
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπάρχουν διάσπαρτα εδώ και κάποιες δεκαετίες σε μεταβατικές χώρες και χώρες-προορισμούς των ανθρώπων που αναζητούν δουλειά και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους. Δεν είναι το αποτέλεσμα των διαταγών ενός «κακού ανθρώπου» ή «ενός τρελού ναζί», όπως θέλει να μας πείσει η επίσημη Ιστορία. Αντιθέτως, είναι η υλική αποτύπωση της μαθηματικά υπολογισμένης διαχείρισης της εργατικής δύναμης. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που, μαζί με την παρανομοποίηση της ύπαρξης, τις εκτελέσεις στα σύνορα, τους φράχτες, τις βυθίσεις σκαφών, τα βασανιστήρια στα τμήματα, συμβάλλουν στη ρύθμιση των μεταναστευτικών ροών, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου.
Με ή χωρίς κρίση, το κεφάλαιο έχει ανάγκη την εργασιακή δύναμη τόσο των μεταναστών όσο και των ντόπιων. Αυτό που αλλάζει και διαμορφώνει τις εκάστοτε συνθήκες νομιμότητας/παρανομίας είναι οι όροι κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η γνωμοδότηση του νομικού συμβουλίου του ελληνικού κράτους το Φλεβάρη του 2014, σχετικά με την επ’ αόριστον κράτηση των μεταναστών μέσα στα στρατόπεδα, ακολουθεί σαφώς το παραπάνω στρατηγικό σχεδιασμό, καθώς ουσιαστικά ποινικοποιεί τη φτώχεια χαρακτηρίζοντας τους μετανάστες ως «επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια… γιατί στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους».
Εδώ φυσικά δεν υπάρχει ο απαραίτητος χώρος να δούμε ολοκληρωμένη την ιστορία των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε όλον τον κόσμο. Σ’ αυτήν την ατζέντα θα δούμε ένα μικρό μόνο δείγμα της βαρβαρότητας των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά και στιγμές αγώνα, όταν η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια ορθώνουν το ανάστημά τους και γκρεμίζουν (έστω και προσωρινά) τα τείχη της σύγχρονης βαρβαρότητας.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα γεγονότα που παρατίθενται δε θα μπορούσαν να καλύψουν διεξοδικά το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Είναι, λοιπόν, πιθανό κάποιες ιστορικές στιγμές να παραληφθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε εσκεμμένα από τη μεριά μας.
αναδημοσίευση από Ασσύμετρη Απειλή
