Tο βίαιο περιστατικό του ξυλοδαρμού από τους δύο αστυνομικούς στη Πάφο, που αποκαλύφθηκε μόλις πρόσφατα, και το οποίο συγκλόνισε την κυπριακή κοινή γνώμη και την αστική πολιτική ηγεσία, χρήζει βαθιάς πολιτικής ανάλυσης, ώστε να μην παραμείνει ακόμα μια φορά ένα πυροτέχνημα για τα ΜΜΕ και ένα μεμονωμένο περιστατικό για την κοινή γνώμη και την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την αστυνομία στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Μέσα από τα δεκάδες νομικά ερωτήματα που θα προκύψουν από το περιστατικό, μια που έχει συμβεί ενάμιση χρόνο πριν (Φεβρουάριος του 2014), θα θέσουμε και κάποια ερωτήματα σχετικά με την λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης, την αστική βία αλλά και την κοινωνία του θεάματος.

Όλες σχεδόν οι εφημερίδες και γενικά τα ΜΜΕ διαχειρίζονται το περιστατικό ξυλοδαρμού σαν ένα αυτόνομο συμβάν και ως ένα εμμέσως πλην σαφώς μεμονωμένο περιστατικό βίας.

Τα ΜΜΕ διαχειρίζονται το περιστατικό σαν ένα υπερθέαμα βίας που ο κάθε τύπου θεατής μένει με ανοικτό το στόμα. Το περιστατικό, ως πολυπόθητο φαντασιακό της δράσης ότι όλοι συμμετεχουν με κάποιο τρόπο γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Με αυτό τον τρόπο η αυτόνομη θεματοποίηση του συμβάντος γίνεται η πηγή χιλιάδων θέσεων, κριτικών, επικρίσεων, συμφωνούντων και μη.

Συμφωνείς ή όχι; καλά έκαναν οι αστυνομικοί ή όχι; ήταν νόμιμο ή όχι; καμιά φορά χρειάζεται και λίγο ξύλο ή όχι; πολύ δημοκρατία βλάφτει ή όχι; Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι αμέτρητα όπως ακριβώς και οι απαντήσεις μια που οι ερωτοαπαντήσεις αναδυονται μέσα από ένα ηθικοπλαστικό περιστατικό εμποτισμένο με μια διαπροσωπική τελικά διένεξη. Εδώ ακριβώς έγκειται και το “σοκ” που προκαλεί το βίντεο.

Αν λοιπόν είμαστε ικανοί μιας κοινωνικοπολιτικής διεργασίας όσον αφορά την διαχείριση του περιστατικού πέρα από μια ηθικοσυναισθηματική έκπληξη τότε θα έρθουμε μπροστά από κάποιους προβληματισμούς όσον αφορά την αστική δικαιοσύνη αλλά και την προβληματική απάντηση της πολιτείας ως αυτά να είναι μεμονωμένα περιστατικά.

Όπως ακριβώς τα ΜΜΕ θεματοποιούν το αυτούσιο του βίντεο ως θέαμα και τίποτα περισσότερο έτσι ακριβώς και η πολιτεία θεματοποιεί το περιστατικό ως μεμονωμένο και μπουρδουκλώνοντας το επιπλέον με νομικίστικες παρανοήσεις ιδού το αποτέλεσμα:

Η ψυχολογία αχ μάτια μου…

Είναι δυνατόν ο Πρόεδρος του Συνδέσμου της Αστυνομίας Κύπρου να μην γνωρίζει τα πλέον βασικά (κοινωνικής) εγκληματολογίας έστω για απαντήσεις; Ο ίδιος, εξέφρασε το κορυφαίο: «Πρέπει εσείς οι δημοσιογράφοι να δείτε τη ψυχολογία των αστυνομικών που λαμβάνουν μέρος σε μία επιχείρηση, την ώρα μάλιστα που ακούνε ότι δέχθηκε επίθεση συνάδελφος τους»… δηλαδή τι μας λέει με άλλα λόγια ο κύριος Συμεού εκτός από την ψυχολογίστικη πρωινάδικη προσέγγιση του “μπαίνω και βγαίνω” από την θέση του άλλου σαν να παίζουμε μουσικές καρέκλες; Ο Συμεού μας λέει  ότι οι βασικοί δέκτες του περιστατικού είναι οι δημοσιογράφοι, και αν αυτοί βιώσουν φαντασιακά το περιστατικό ως αστυνομικοί, τότε και η αναλυτική αρθρογραφία και η όποια κριτική θα πάρει το χαρακτήρα δικαιολόγησης των ψυχολογικά φορτισμένων και ευέξαπτων αστυνομικών. Επίσης με αυτή την αστυνομικοποιημένη δημοσιογραφία κατά τον Συμεού ο φτωχός και ηλίθιος κοσμάκης θα το λάβει αναλόγως. Κύριε Συμεού όχι δεν είστε ψυχολόγος αλλά θα μπορούσε να σας χαρακτηρίσει κάποιος και ολίγον έως πολύ ελιτιστή όσο επίσης και αδαή όσον αφορά τους βασικούς νόμους της κοινωνικής επιστήμης.

 Το αστυνομικό σώμα, ως το εκτελεστικό σώμα επιβολής της αστικής εξουσίας στο εσωτερικό ενός κράτους, είναι επιρρεπής σε τέτοιου είδους απαντήσεις (ειδικά σε σχετικά νέα και κουτσουρεμένα κράτη όπως είναι το Κυπριακό), δείχνοντας ουσιαστικά μια πτυχή που αστική εξουσία ειδικά στην Κύπρο, “ξέχασε” να τραβήξει την κουρτίνα και να κάνει δημόσιες σχέσεις. Αλλά σε τέτοιες αναλύσεις και απαντήσεις βλέπουμε συχνά δημοσιογράφους που καλύπτουν αστυνομικά νέα και ειδήσεις, να υιοθετούν την ίδια γλώσσα. O Φανής Μακρίδης με το άρθρο του είναι ένα επιπλέον παράδειγμα της ψυχολογιστικοποίησης της πολιτικής και της διαπροσωπικής σχέσης θύματος και θύτη. Οι αντιδιαλεκτικές ερμηνείες του συμβάντος και οι αναλύσεις του ντιβανιού όσον αφορά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα είναι τόσο επικίνδυνα όσο να λέγαμε ότι ο φασισμός είναι μια πολιτική ρήξης με το κατεστημένο άρα ας φασιστικοποιήσουμε την κοινωνία. Αυτό που έχει σημασία όμως σε τέτοιες περιπτώσεις, θα έλεγα πως δεν είναι η καλύτερη δημοσιοσχετίστική διαχείριση εικόνας της αστυνομίας, αλλά το άνοιγμα μιας συζήτησης για το τι είναι και τι εξυπηρετεί η αστυνομία συνολικά καθώς και τα ειδικά σώματα ξεχωριστά.

Ο καπιταλισμός, η οικονομική βάση δηλαδή της κοινωνίας μας, και το νομικό του πλαίσιο ως εποικοδόμημα όσο και οι δυνάμεις καταστολής του δεν θα μπορούσαν να είχαν άλλη λειτουργία από του να εξυπηρετούν τον ίδιο τον καπιταλισμό και την άρχουσα τάξη. Όσο απλουστευτικό και αν ακούγεται αυτό, η πολυπλοκότητα των ζητημάτων της αστυνομικής δραστηριότητας στο Κυπριακό κράτος, διαμεσολαβείται από αυτή την βασική αλήθεια. Το να κατηγορήσει κάποιος την αστυνομία και τους αστυνομικούς ως καταχραστές της εξουσίας ως αποκλειστικά αστυνομικό πρόβλημα είναι το ίδιο με το να κατηγορείς την προσωπικότητα Χίτλερ για τους εκατομμύρια νεκρούς και όχι αυτό που γεννά τους εκάστοτε Χίτλερ.

Για να δούμε εαν η Κυπριακή κοινωνία (σσ. εννοώντας το εργατικό και λαικό κίνημα) έχει ωριμάσει έτσι ώστε να ανοίξει αυτή την συζήτηση ή αν θα μιλάμε ξανά για ένα πυροτέχνημα που έδωσε λίγο τηλεοπτικό χρόνο σε συγκεκριμένα ΜΜΕ και χρόνο ψυχαγωγίας σε απαθής θεατές.

αναδημοσίευση από Αγκάρρα

Αφίσες που κολλήθηκαν στο κέντρο της πόλης και τις γύρω περιοχές στην Κέρκυρα. Επίσης πετάχτηκαν τρικάκια σε διάφορα κομβικά σημεία.

αναδημοσίευση από κατάληψη Ελαία

Αρχές Αυγούστου και ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ αλλά και από καταγγελίες σωματείων ότι η εργοδοσία του «Βερόπουλου Α.Ε» προχώρησε σε απολύσεις 30 συναδέλφων από 2 καταστήματα της επιχείρησης στην Πτολεμαϊδα τα οποία και έκλεισε ως αποτέλεσμα της συμφωνίας εξαγοράς της επιχείρησης από τον «Σκλαβενίτη Α.Ε». Στην πλειοψηφία τους οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες εργάζονται στην επιχείρηση για 20 και 25 χρόνια. Να θυμίσουμε ότι η συμφωνία εξαγοράς που κλείστηκε τον περασμένο Μαή, προϋπέθετε τον διαχωρισμό των δραστηριοτήτων του Βερόπουλου εντός και εκτός Ελλάδος, με τον Σκλαβενίτη να εξαγοράσει τη «ζημιογόνο» εγχώρια δραστηριότητα και ο Βερόπουλος να κρατά την «κερδοφόρα» δραστηριότητα εκτός Ελλάδας, κυρίως στα Βαλκάνια. Άγνωστη πτυχή της συμφωνίας παραμένουν οι όροι της εξαγοράς όσον αφορά το μέλλον των υποκαταστημάτων και των εργαζομένων σ’ αυτά. Βέβαια, η εμπειρία των εργαζομένων στο εμπόριο μιλά από μόνη της: λουκέτα, απολύσεις, «οικειοθελείς αποχωρήσεις», «εξυγίανση των επιχειρήσεων», άρθρα πτώχευσης και μύρια νομοθετικά όπλα στα χέρια της εργοδοσίας. Είναι σαφές ότι η νέα εξαγορά από τον όμιλο Σκλαβενίτη πλάι σε μια σειρά παλιότερων (Ατλάντικ, Μπαλάσκας, Δούκας, EXTRA, Χαλκιαδάκης, ΜΑΚΡΟ) βαθαίνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των «κολοσσών» του κλάδου των supermarkets. Τις συνέπειες τέτοιων συμφωνιών και των ανταγωνισμών μεταξύ των εργοδοτών, θα καλεστούν να τις πληρώσουν οι συνάδελφοι και συναδέλφισσες που εργάζονται στις επιχειρήσεις αυτές. Στην πορεία αυτή δεν χωρούν αυταπάτες για την καλή καρδιά των εργοδοτών μας ούτε και για την πρόσδεσή μας στο πανηγύρι κερδοφορίας τους. Ας το έχουμε στο νου μας: οι τσέπες των εργοδοτών είναι αρκετά μεγάλες για να χωρέσουν τα κέρδη τους και αρκετά μικρές για να χωρέσει το φιλάνθρωπο προφίλ τους.

• Να διασφαλιστούν οι αποζημιώσεις των εργαζομένων στο Βερόπουλο, να πάρουν όλοι επίδομα ανεργίας, να εξασφαλιστεί η ασφαλιστική τους κάλυψη.
• Καμιά διακοπή ρεύματος, νερού, θέρμανσης. Κανένας πλειστηριασμός κατοικίας.
• Κλαδική και επιχειρησιακή σύμβαση που θα επαναφέρει το βασικό μισθό στα 918 ευρώ μεικτά και επιστροφή των επιδομάτων.
• Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι και οι διατάξεις που απελευθερώνουν το ωράριο. Ωράριο 40 ωρών, πενθήμερο και κατοχύρωση της αργίας της Κυριακής.
• Κατάργηση της μερικής απασχόλησης, του ωρομίσθιου και όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και μετατροπή τους  σε 8ωρες συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, εμφανίζονται από το κράτος ως μια ανάσα για τους ανέργους. Άνθρωποι της βιοπάλης, με την ταυτότητα του ανειδίκευτου εργάτη, που μέχρι χθες βίωναν την φρίκη και το άγχος της μακρόχρονης ανεργίας, βρίσκονται να προσλαμβάνονται  για ελάχιστους μήνες, με μισθούς πείνας, να τραυματίζονται σε δουλειές, έτσι και αλλιώς σκληρές, χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας ή κάποια εκπαίδευση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων, που στάλθηκαν από κράτος και δήμους σαν πρόβατα σε σφαγή είναι οι εργαζόμενοι στα απορριμματοφόρα (η πρόσληψή τους δεν αφορούσε καν το συγκεκριμένο πόστο), που μετρούν μέσα σε λίγες μέρες 4 εργατικά «ατυχήματα».

Στο δήμο Λάρισας εργαζόμενος του προγράμματος έπεσε από το σκαλοπάτι του απορριμματοφόρου με αποτέλεσμα να σπάσει την ωμοπλάτη του και να χειρουργηθεί.

Στο δήμο Ηλιούπολης εργαζόμενος στο πρόγραμμα πάτησε γυαλί και έκοψε το πόδι του, ενώ μια εργαζόμενη με 8μηνη σύμβαση έκοψε τα δάχτυλά της στο μηχανισμό του πλυντηρίου κάδων.

Στο δήμο Ζωγράφου εργαζόμενος στο πρόγραμμα έκοψε το χέρι του στο αναβατόριο του απορριμματοφόρου.

Τα παραπάνω είναι κάποια από τα αποτελέσματα των προγραμμάτων της επισφάλειας και της εκμετάλλευσης. Προγράμματα απληρωσιάς με ημερομηνία λήξης μέχρι οι εργαζόμενοι να ξαναβρεθούν στις ουρές του ΟΑΕΔ χωρίς καν να δικαιούνται το πενιχρό επίδομα ανεργίας αφού οι μήνες δεν επαρκούν. Ταξικές δυνάμεις, εργαζόμενοι/ες που πέρασαν από τα κάτεργα της κοινωφελούς εργασίας έχουν καταγγείλει ουκ ολίγες φορές τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτά τα προγράμματα.

Εργάτες και εργάτριες που κυνηγούν το μεροκάματο για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να ταΐσουν τις οικογένειές τους και να ζουν με αξιοπρέπεια καταλήγουν να τσακίζονται στον κάθε δήμο, στην κάθε υπηρεσία… Η ταξική αλληλεγγύη, η συνεύρεση και ζύμωση των εργατών και ανέργων να γίνει όπλο απέναντι στα συμφέροντα των δημάρχων και του κάθε αφεντικού. Να γίνει όπλο απέναντι στο κεφάλαιο.

Κανένας τσακισμένος εργάτης για την εξυπηρέτηση και κέρδη του κεφαλαίου – Ταξική οργάνωση και πάλη!

αναδημοσίευση από Prolet Connect

ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ …

Αυτό που συνέβη τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν θα έπρεπε να ξενίσει κανέναν. Ο αριστερός δήμαρχος (‘Αρης Βασιλοπουλος) που στηρίχτηκε από το συριζα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη να καταστείλει έναν αυτοοργανωμένο χώρο, κατεδαφίζοντάς τον.

Αυτή η κίνηση δεν ξεφεύγει καθόλου από το πολιτικό πλαίσιο που έχει οριστεί σαφώς από τότε που ο συριζα άρχισε να καταλαμβάνει θέσεις εξουσίας, είτε σε τοπικό, είτε σε εθνικό επίπεδο. Η καταστολή που έχουν δεχθεί ανάλογα εγχειρήματα, όπως η κατάληψη Ντουγρού στη Λάρισα, η Acta Verba στα Γιάννενα, ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος “Σχολείο” στη Θεσσαλονίκη, η στοχοποίηση της Στρούγκας και της Βίλας Ζωγράφου από τις αριστερές δημοτικές αρχές, αλλά και η αντιμετώπιση των αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών στις Σκουριές της Χαλκιδικής και στο “Πατινάζ” στο Αιγάλεω, με αποκορύφωμα την καταπάτηση του πάλαι ποτέ “ιερού” για το συριζα ασύλου και τις συλλήψεις των αλληλέγγυων αγωνιστών στην απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, μέσα από την κατειλημμένη πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών υπό τις εντολές του Πανούση, έχουν δώσει από καιρό τώρα το πολιτικό στίγμα: Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας πρέπει να παταχθεί, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεφτίσει το κινηματικό προσωπείο των εξουσιαστών. Έτσι και η καταστολή στο δρόμο, τις ημέρες ψήφισης των νέων μέτρων εντάσεται στο γνώριμο πια ψηφιδωτό.

Αυτό που πιστεύουμε πως θα έπρεπε να προβληματίσει στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας και του Κοινωνικού Κέντρου “Κένταυρος”, είναι η ευκολία με την οποία ο “κινηματίας” κατά τ’ άλλα δήμαρχος (Άρης Βασιλόπουλος), σήκωσε αυτή την πολιτική ευθύνη με όλες τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν.  Η εκτίμησή μας εξ αρχής, ήταν ότι ο συγκεκριμένος χώρος, πέραν όλων των άλλων, ήταν εύκολος στόχος για επίθεση από τη δημοτική αρχή, σε επικοινωνιακό αλλά και πρακτικό επίπεδο. Μια δημοτική αρχή που εμφανίζεται σήμερα υπερασπήστρια του Άλσους και της νομιμότητας, ενώ είναι διατεθειμένη να ανοίξει εκ νέου έναν κύκλο εμπορευματοποίησης και καταπάτησης του Άλσους στοχεύοντας στη δημιουργία νέου αναψυκτηρίου στη θέση του παλιού. Μια δημοτική αρχή που όταν οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι προσπαθούσαν να φωνάξουν για τις ζωές τους, αυτή συναντιόταν σε κλειστά γραφεία με ανθρώπους του “Τίγρη” (Μελισσανίδη) και με τους τραμπούκους που είχαν χτυπήσει μέχρι και μέλη της ίδιας της δημοτικής παράταξης του συριζα. Και όλ’ αυτά ενώ το κόμμα που στηρίζει αυτή τη δημοτική παράταξη, ένα χρόνο μετά, ξεχνά τις προεκλογικές υποσχέσεις για κατάργηση του Ρυθμιστικού Νομοσχεδίου Αθήνας-Αττικής, οι υπουργοί (βλ. Κοντονή) βγαίνουν και διαβεβαιώνουν ότι το φαραωνικό σχέδιο “Αγιά Σοφιά” προχωράει, και η περιφερειάρχισσα Δούρου αμελεί τη δέσμευση να αναδιαμορφώσει τον προϋπολογισμό του πασόκου προκάτοχού της Σγουρού, κρατώντας στην άκρη 20 ζεστά μνημονιακά εκατομμύρια για τα σχέδια του μαφιόζου.

Παρόλο τον προβληματισμό μας για την επιλογή του χώρου της κατάληψης, ως αγωνιστές και καταληψίες δεν μπορούμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι -απέναντι  στην αριστερή ή κάθε τύπου καταστολή- στις καταλήψεις και στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Πρωτοβουλία συντρόφων/σσών από την κατάληψη της Στρούγκας

Όχι τυχαία και τα δυο μεγάλα έργα της ωριμότητας του Μαρξ, που επιχειρούν να παρουσιάσουν την καπιταλιστική κοινωνία στο σύνολο της και να δείξουν το βαθύτερο χαρακτήρα της, αρχίζουν με την ανάλυση του εμπορεύματος. Πράγματι, δεν υπάρχει πρόβλημα σ’ αυτή τη βαθμίδα ανάπτυξης της ανθρωπότητας που να μην παραπέμπει, σε τελευταία ανάλυση, σ’ αυτό το ζήτημα και η λύση του να μην πρέπει να αναζητηθεί στη λύση του αινίγματος της δομής του εμπορεύματος.[…] πράγματι, μπορεί να ανακαλυφθεί στη δομή της εμπορευματικής σχέσης το μοντέλο όλων των μορφών αντικειμενοποίησης και όλων των αντίστοιχων σ’ αυτές μορφών της υποκειμενικότητας στην αστική κοινωνία”

Γκ. Λούκατς, Ιστορία και ταξική συνείδηση

Εκ πρώτης όψεως, κοιτώντας και τον τίτλο, είναι πιθανόν κάποιος να θεωρήσει πως το κείμενο είναι μια μεγάλη τρολλία απέναντι σε κάτι που λατρεύουμε να μισούμε. Αλλά όχι! Δεν είναι τρολλιά, είναι μια διαλεκτικο-υλιστική ανάλυση αυτού που το αναγνωρίζουμε όταν το δούμε, το αντιπαθούμε αλλά μας είναι αρκετά δύσκολο να περιγράψουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε τι ακριβώς είναι. Αλλά αυτή μας η αντιπάθεια δεν μπορεί να είναι αδικαιολόγητη. Είμαστε σίγουροι ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι είναι σάπιο, κάτι μας βρωμάει και μας προκαλεί ενστικτωδώς μια αποστροφή. Αυτό δεν έχει να κάνει με διαφορετικά αισθητικά γούστα (αντιθέτως, ενίοτε μπορεί και να συμβαδίζουν) αλλά με κάτι βαθύτερο το οποίο μας ταλανίζει. Ας προσπαθήσουμε να ξορκίσουμε λοιπόν αυτό το φάντασμα που πλανιέται γύρω μας. Τα φαντάσματα φεύγουν όταν μάθεις τι θέλουν. Τι θέλει λοιπόν το Χίπστερ; Che vuoi? Ποιο είναι το νόημα του, το περιεχόμενο του; Ο γρίφος του Χιπστερ, είναι ο γρίφος του εμπορεύματος.

Το παλαιστινιακό φουλάρι.

Κάποτε σύμβολο αντι-μπεριαλιστικού αγώνα.

Αυτό που μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε είναι ότι το Χίπστερ δεν έχει δικό του περιεχόμενο. Όλη του η αισθητική καταβροχθίζει αισθητικά στοιχεία από κουλτούρες άλλου χρόνου και τόπου. Μουσική, ντύσιμο, τέχνη, αποχρώσεις φωτογραφιών, σύμβολα κινημάτων και ιδεολογίες από όλες τις δεκαετίες του 20ου αλλα και του 19ου αιώνα συνθέτουν την συνεχώς κινούμενη αισθητική αυτή εμπειρία. Μπορεί να οικιοποιηθεί, να κάνει δικό του, οτιδήποτε. Τιποτα δεν είναι ταμπού, τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από το χίπστερ, τίποτα δεν υπάρχει από το οποίο να μην μπορεί να αντληθεί αισθητική απόλαυση και διασκέδαση. Μέχρι και το σύμβολο του κομμουνισμού, τον οποίο συνήθως οι χίπστερ απεχθάνονται σαν ο διάολος το λιβάνι, δεν γλίτωσε από το να γίνει ένα από τα πιο must t-shirt την δεκαετία 2000 (για να μην αναφέρθουμε και στην λατρεία του σοβιετικού agit-prop, ίσως του πιο ευρέως χρησιμοποιημένου είδους γραφικού σχεδιασμού απο τους Χίπστερ).

Ας μην εκλάβουμε εδώ τον χιπστερισμό μόνο σαν κάποια παιδιά με μεγάλα γυαλιά και instagram αλλά σαν κάτι πολύ ευρύτερο: μια κουλτούρα, μια κυρίαρχη πολιτισμική ”λογική” που στην Ελλάδα έχει σαν βασικούς φορείς, μεταξύ άλλων: την Athens voice, την lifo, την Καθημερινή, το αξιαγάπητο Protagon, το ”Βερολίνο” και την ”Βαρκελώνη” (σαν σημαίνοντα-κλειδία μέσα στο φαντασιακό του Έλληνα χίπστερ), την Δημουλά και τους Ατενίστας, τον φιλελεύθερο ή την ”υπεύθυνη αριστερά” και τον Καμίνη. Επίδοξοι αντιγραφείς αυτών στην Κύπρο είναι τα free-press όπως ”Avant-Garde”, ”City”, ”Cyprus Dossiers” (οι οργανικοί διανοούμενοι), ”Infonistas”.

Αυτή η μορφή συνείδησης μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με βάση τις αντιφάσεις της υλικης της βάσης. Είναι η ανώτερη έκφραση της μεταμοντέρνας κουλτούρας, και ως τέτοια πηγάζει μέσα από την βαθύτερη ουσία του προτσες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και έχει την αντιστοιχία του στο ανάλογο βαθμό της ”πραγματικής υπαγωγής” των κοινωνικών σχέσεων στο κεφάλαιο. Είναι η υλοποιημένη ιδεολογία των κυρίαρχων κοινωνικών μορφών: του εμπορεύματος και του χρήματος. [1]

Το Χιπστερ, μέρος του θεάματος, ”αν γίνει κατανοητό στην ολοτητα του, ειναι το αποτέλεσμα και συναμα το σχεδιο του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής…..ειναι η πανταχού παρούσα επιβεβαίωση της επιλογής που ήδη εγινε μες την παραγωγή, και η κατανάλωση που της αντιστοιχεί.” (Κοινωνία του θεάματος)

Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να βασιστούμε στο εμπόρευμα. Το εμπόρευμα, όπως αναλυτικά εξήγησε ο Μαρξ, διάγει μια διπλή ζωή, έχει μια εγγενώς αντιφατική φύση. Είναι παράλληλα αξία χρήσης και αξία ανταλλαγής. Αξία χρήσης έχουν όλα τα παραγόμενα αγαθά. Είναι η ‘ουσία’ τους, ο λόγος για τον οποίο έχουν φτιαχτεί. Δεν είναι μια ποσοτική αξία (πόσο κοστίζει) αλλά ποιοτική: η αξία χρήσης ενός παπουτσιού είναι το ότι φοριέται, το μαχαίρι χρησιμεύει για να κόβεις κ.ο.κ. Αν ένα αγαθό πουλιέται τότε αποκτάει και μια αξία-ανταλλαγής. Αυτή η αξία είναι ποσοτική και είναι κάτι σαν την τιμή, πόσο κοστίζει ένα αντικέιμενο για να ανταλλαχθεί, να αγοραστεί. Π.χ. Η αξία ανταλλαγής ενός παντελονιού ισοδυναμεί με 5 ψωμιά και βασίζεται στην ποσότητα κοινωνικά αναγκαίας εργασίας που περιέχει ένα εμπόρευμα. Στον καπιταλισμό, η αξία-ανταλλαγής είναι κυρίαρχη και παραμερίζει σε δεύτερη μοίρα την αξία-χρήσης. Αυτό που ενδιαφέρει την αγορά είναι το πόσο κέρδος θα βγάλει από το αγαθό και όχι για το τι θα χρησιμεύσει και οι άνθρωποι συναντούν ο ένας τον άλλο σαν ανταλλαγείς εμπορευμάτων. Το χρήμα είναι το εμπόρευμα-μεσολαβητής (που έχει μόνο αξία-ανταλλαγής και όχι αξία-χρήσης) που εκφράζει την αξία ανάμεσα στα εμπορεύματα. Ο κύκλος του εμπορεύματος είναι Χ-Ε-Χ’. Χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα με κέρδος. Ο καπιταλιστής βάζει χρήμα για να πάρει εμπόρευμα, πουλάει το εμπορεύμα με στόχο να πάρει πιο πολύ χρήμα από όσο έδωσε. Ο κύκλος ξεκινάει από το χρήμα και καταλήγει στο περισσότερο χρήμα. Ο καπιταλιστής θέλει να πουλήσει και να βγάλει π.χ. 1 εκατ. Ευρώ. Δεν τον ενδιαφέρει εάν αυτό θα γίνει με παπούτσια, όπλα ή μαραπέλλες (το ”συγκεκριμένο”), τον ενδιαφέρει η ”αφαίρεση”’, ο αριθμός των ευρώ.

Το χρήμα (εμπόρευμα κι αυτό) διάγει έναν ασταμάτητο κύκλο επιστρέφοντας αυξανόμενο (Χ-Χ’). Έίναι ένα εμπόρευμα που δεν έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο (ενώ π.χ. το εμπόρευμα-παπούτσι διατηρεί έστω και σαν δυνατότητα την αξία χρήσης του, το συγκεκριμένο του περιεχόμενο, το πρωταρχικό του νόημα, δηλαδή: το να φορεθεί) γιατί αντιπροσωπεύει μόνο αφηρημένη εργασία και χρησιμεύει στο να μετατρέπει τα αντικείμενα στην δική του αφαίρεση. Δηλαδή στο να ποσοτικοποιηθούν οι διαφορετικές ποιότητες των αντικειμένων, μετατρέποντας τα στον εαυτό του για να εκφραστούν σε αφηρημένους αριθμούς (π.χ. 10 ευρώ) ούτως ώστε να μπορέσουν να ανταλλαχθούν. Διάγει έναν κύκλο ξεκινώντας από τον εαυτό του σαν κάτι αφηρημένο (Χ-10 ευρώ) παίρνει κάτι συγκεκριμένο (Ε-παπούτσια) με σκοπό να έρθει ξανά πίσω και πάλι σαν χρήμα (Χ’-15 ευρώ). Το χρήμα είναι μια απόλυτη αφαίρεση που είναι αυτοσκοπός γιατί δεν έχει σκοπό άλλο από την αέναη επιστροφή στον εαυτό του μέσω μιας κυκλικής διαδικασίας που σκλαβώνει τα πάντα. ‘Είναι η αυτόνομη κίνηση του μη-ζωντανού”, της νεκρής, συσσωρευμένης δηλαδή, εργασίας.

Αυτή η διαδικασία οδηγεί στην κυριαρχία της αξίας ανταλλαγής επί της αξίας χρήσης, την κυριαρχία ενός αφηρημένου αριθμού (χΕυρώ) επί του συγκεκριμένου αποτελέσματος που φτιάχνει η συγκεκριμένη εργασία, την κυριαρχία της νεκρής εργασίας (κεφάλαιο) πάνω στην ζωντανή εργασία (εργάτες). Έτσι παράγει τον περίφημο ”φετιχισμό του εμπορεύματος” που συγκαλύπτει όχι μόνο τον αλλοτροιωμένο χαρακτήρα της εργασίας (το εμπόρευμα ανήκει στον καπιταλιστή ενώ είναι ο εργάτης αυτός που το παράγει) αλλά πολλές φορές και την εργασία την ίδια (τόσο χαρακτηριστικό στην χιπστεροκουλτούρα που αδυνατεί και αδιαφορεί να δει την εργασία, τον μόχθο που φτιάχνει τον κόσμο της), πραγμοποιεί το κεφάλαιο (και τον ”Επιχειρηματία”) κάνοντας το να φαίνεται σαν αντικείμενο με αυτούσιες δημιουργικές ικανότητες, μια ανεξάρτητη πηγή πλούτου υποκρύπτωντας το γεγονός ότι είναι μια κοινωνική σχέση με περιεχόμενο την εργασία αυτό που παράγει τον πλούτο.

Η εμπορευματική μορφή έχει γίνει η καθολική μορφή ανθρώπινης διάδρασης. Τα πάντα εμπορευματικοποιούνται: οι άνθρωποι, η παιδεία, οι ιδέες, η τέχνη. Ο καπιταλισμός μετατρέπει σχεδόν τα πάντα σε εμπορεύματα για να βγάλει κέρδος. Πόσα ρεύματα τέχνης ξεκίνησαν ριζοσπαστικά και ενσωματώθηκαν και αυτά στην αγορά; Το σύστημα πλέον παράγει τους ανθρώπους, την παιδεία, την τέχνη με στόχο να είναι εξαρχής ελκυστικά εμπορεύματα.
Αυτός ο υλικός και πνευματικός μεταβολισμός , η ασταμάτητα επεκτεινόμενη διαδικασία της χρηματικής-εμπορευματικής σχέσης πλέον, όχι απλώς κατακυριεύει την κουλτούρα, αλλά την παράγει.

Ο εθνικός ποιητής Κ. Μπογδάνος με ΕΣΣΔ φανελάκι

Το Χιπστερ είναι πολιτιστικό παιδί του νεοφιλελευθερισμού (όπως και με τον νεοφιλελευθερισμό, πολύ σπάνια κάποιος παραδεχέται ότι είναι τέτοιος ή ότι υπάρχει κάν κάτι τέτοιο). Όλα τα σοβαρά counter-cultures πέρασαν από την δαιμονοποίηση τους και την σχέση τους με κάποια κοινωνικά κινήματα στην ενσωμάτωση τους και την κατάκτηση τους από τις δυνάμεις της αγοράς και μετατράπηκαν σε εμπορεύματα. Αλλά ο χιπστερισμός δεν ήταν ποτέ ενα counter-culture. Αυτή η μοναδική ικανότητα του καπιταλισμού- να υπαγάγει, να ”αγκαλιάζει” δηλαδή τα πάντα, να τα γδύνει από την αξία-χρήσης τους (το αυθεντικό τους νόημα), να τα μετατρέπει σε μια αφαίρεση και να τους προσδίδει αξία-ανταλλαγής- αυτό είναι το Χίπστερ. Είναι αυτή η ίδια η τρομερή ικανότητα αφαίρεσης και ποσοτικοποίησης που έφτασε σε τέτοιο βάθμο συσσώρευσης που έγινε κουλτούρα από μόνη της, ένα αυτούσιο life-style. Παίρνει το υλικό της από εναλλακτικές κουλτούρες διαφορετικού χρόνου και χώρου και τα γδύνει από το νόημα τους για την δική του απόλαυση-no strings attached (όπως προστάζει ο νεοφιλελευθερισμός/μεταμοντερνισμός). Είναι ένα κενό, δεν έχει κανένα νόημα εκτός από το να επιτελεί αυτή την διαδικασία: ”Ότι είναι στέρεο, λιώνει στον αέρα”. Μπορεί να πάρει τα πάντα: από παλαιστινιακά φουλάρια μέχρι σφυροδρέπανα και σοβιετικό agit-prop. Με το να αφαιρεί το νόημα, το περιεχόμενο, αφήνει σε αυτά μόνο την αισθητική. Αποπολιτικοποιεί τα πάντα με το να αισθητικοποιεί τα πάντα. Έχει την κατεξοχήν ιδιότητα που έχει το χρήμα: μετατρέπει τα πάντα στην δική του αφαίρεση. Το Χίπστερ είναι μια κουλτούρα και μια αισθητική με συγκεκριμένο περιεχόμενο το μηδέν, και επειδή είναι μηδέν μπορεί να ”πιάσει” οτιδήποτε.

Αφίσα για πάρτυ στην Κύπρο.

Σοβιετικό design και η υψωμένη γροθιά, σύμβολο του εργατικού κινήματος και των αιματηρών του αγώνων.

Ούτε το ίδιο το βίβλιο-ανάλυση αυτής της κατάστασης μπόρεσε να ξεφύγει. Το ότι δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει κάτι από την ”Κοινωνία του θεάματος” του Ντεμπόρ αν δεν έχει βαθιά γνώση του μαρξισμού και η ρητή μες το κείμενο προλεταριακή του στράτευση δεν φαίνεται να ενοχλεί ιδιαίτερα τους χιπστεροδιανοούμενους που έχουν ανάγει αυτόν και το βιβλίο του σε ένα χιπστερ-φετίχ.

Έιναι η νεκρή κουλτούρα που κυριεύει την ζωντανή. (Είναι σχετικό ότι η φωτογραφία, μια αφαίρεση, έχει γίνει το κατεξοχήν αισθητο, το αγαπημένο φετίχ των Χίπστερ)

Είδαμε λοιπόν ότι το Χίπστερ ειναι η θεμελιώδης οικονομική διαδικασία του καπιταλισμού που εχει αντικειμενοποιηθεί σε κουλτούρα. Ενός τρόπου παραγωγής που βασιζεται στην αφηρημένη-αλλοτριωμένη εργασία.

Αφίσα φεστιβάλ στην Θεσσαλονίκη: Tanz Macht Frei

Η αφέλεια του Χίπστερ είναι πραγματική και όπως και το χρήμα δεν έχει νόρμα. Όντως, όταν φοράει το cccp δεν σκέφτεται την ιστορική του σημασία, όταν παίζει με το Αουσβιτς δεν είναι τόσο συνειδητά ναζιστικό. Το νόημα που φέρουν αυτά τα σύμβολα, το σημασιολογικό τους βάρος, η ιστοριά που κουβαλούν, το αυθεντικό τους είναι, η ”αξία χρήσης” τους δηλαδή, έχει αφαιρεθεί. Το Χίπστερ είναι η γλώσσα-έκφραση της πλήρης κυριαρχίας της αξίας ανταλλαγής, μια αφαίρεση που είναι αυτοσκοπός γιατί δεν έχει σκοπό άλλο από την αέναη επιστροφή και την αέναη αναφορά στον εαυτό της. Αφού έχουν αποστερηθεί το περιεχόμενο τους, αυτό που μένει σε αυτά τα πολιτισμικά προιόντα είναι το φαίνεσθαι τους, μια ”καθαρή” αισθητική αξία που μπορεί πλέον άφοβα να καταναλωθεί χωρίς τύψεις. Η ουσία που θα βάρυνε την ανάλαφρη, την απαθή και ”χαρούμενη συνείδηση” του Χίπστερ, έχει πλεόν αφαιρεθεί. Χωρίς τύψεις μπορεί πλεόν και να στηρίξει τις πιο άγριες και απάνθρωπες πολιτικές εναντίον της εργατικής τάξης (βλ. Athens voice, Protagon), τους πολέμους των πιο απροκάλυπτα ιμπεριαλιστικών συμφερόντων (βλ. Συρία, Ιράκ κτλ).

To Tanz macht frei δεν είναι καθόλου ένα αντίθετο του ναζιστικού arbeit macht frei. Αν οι χιπστερομπουρζουάδες αναλάμβαναν μεταμοντέρνα στρατόπεδα εξολόθρευσης θα επέβαλλαν στα θύματα να χορεύουν μέχρι θανάτου στους ήχους του Yann Tiersen. Το παλιό εξέφραζε μια περίοδο του καπιταλισμού όπου επιβαλλότανε στους εργαζόμενους μια πιο ”προτεσταντική ηθική”, της ταπεινότητας και της σκληρής δουλειάς. Στην σημερινή όμως νεοφιλελεύθερη ηθική του καπιταλισμού η προσταγή είναι ”απόλαυσε”. Ουσιαστικά για αυτό παραπονιούνται οι αστοί ιδεολογοί π.χ. του Protagon: ”μα γιατί δεν απολαμβάνετε; γιατί δεν αποδέχεστε με θετική ενέργεια την αθωότητα του γίγνεσθαι; (Νίτσε κανείς; δικαίως ο αγαπημένος φιλόσοφος του Χίπστερ) γιατί τόση κατσούφια, τόση μιζέρια; πολύ νταουνίλα οι απεργίες”κ.ο.κ. Και όσο η κρίση στην Ελλάδα σκλήραινε, μαζί της και η εξουσία, τόσο ο ”ευγενής” χίπστερ προσαρμοζόταν στις ανάγκες των καιρών: Οι χιπστεροφασίστες είναι πλέον καθημερινότητα στις στήλες του Προταγκον και της Athens Voice, και κάποιων ανερχόμενων αρθρογράφων στο Cyprusnews.

Οπως και το χρήμα δεν έχει δικές του απόψεις για το τίποτα, ακολουθεί τον μεγαλύτερο πλειοδότη. Οπως και ο καπιταλισμός που θέλει να πουλαέι τα εμπορεύματα παντού, δεν του αρέσουν οι ”ιδεολογικές αγκυλώσεις”, ”παρωπίδες”. Αποδέχεται θετικά την ”αθωότητα του γίγνεσθαι” αδιαφορώντας για το βάσανο και τους από κάτω. Έχει μια ευδιαθεσία απέναντι σε ότι συμβεί (Troika macht frei), θέλει μόνο μια θετικότητα, θετική ενέργεια. Το θετικό είναι κατάφαση, αποδοχή. Το αντίθετο είναι αυτοί που θέλουν την αλλαγή, που ψάχνουν το αρνητικό μέσα στον κόσμο.

Αυτή ιδεολογία ”ανήκει σε ένα τύπο κοινωνικής οργάνωσης όπου η διαδικασία της παραγωγής είναι ο κύριος της ανθρωπότητας, και στην οποία η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη γίνει ο κύριος της παραγωγής” (Κεφάλαιο)

Δεν είναι ότι το χίπστερ υποτάσσει τα πάντα στην κερδοφορία (μάλιστα πολλές φορές μπορεί και να αδιαφορεί για το κέρδος), ούτε ότι μετατρέπει τα πάντα σε εμπόρευμα. Είναι αυτή η ίδια η λογική της διαδικασίας του κύκλου του εμπορεύματος και του χρήματος, που αντικειμενοποιήθηκε σε κουλτούρα. Μια κουλτουρα που, όπως και το χρήμα, η ζωή της είναι ναρκισσιστική και αδιαφορεί για ό,τι άλλο πέρα από τον εαυτό της: το χρήμα για το χρήμα, η αισθητική για την αισθητική, η τέχνη για την τέχνη.

Τι κι αν η κοινωνία τα τελευταία χρόνια βιώνει μια τεράστια καταστροφή; ”Η αλλοτροίωση της έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που την κάνει να βιώνει την καταστροφή της σαν αισθητική απόλαυση πρώτου μεγέθους. Έτσι έχουν τα πράματα με την αισθητικοποίηση της πολιτικής που καλλιεργεί ο φασισμός. Ο κομμουνισμός του απαντά με την πολιτικοποίηση της τέχνης”. W.  Benjamin

[1] ”Στην ουσιωδη αυτη κινηση του θεάματος, στο ότι ξαναπαίρνει μέσα του όλα όσα υπήρχαν στην ανθρώπινη δραστηριότητα σε ρευστή κατάσταση προκειμένου να τα κατέχει σε κατάσταση πήγματος, σαν πράγματα που έγιναν η αποκλειστική αξία διαμέσου της διαμόρφωσης τους σε αρνητικό της βιωμένης αξίας, αναγνωρίζουμε τον παλιό μας εχθρό, που ξέρει τόσο καλά να παρουσιάζεται σε πρώτη ματιά σαν κάτι κοινότοπο κι αυτονόητο, ενώ απεναντίας είναι τόσο πολύπλοκο και τόσο γεμάτο από μεταφυσικές λεπτομέρειες: το εμπόρευμα” (Κοινωνία του Θεάματος).

αναδημοσίευση από Αγκάρρα

κείμενο που μοιράστηκε τους τελευταίους μήνες

σε διάφορα τηλεφωνικά κέντρα της Αθήνας

Όταν το τηλέφωνο απαντήσει..!

Περιγράφοντας κανείς σε αδρές γραμμές το τι εστί κακοπληρωμένη, εξαντλητική, και απόλυτα ψυχοφθόρα εργασιακή εκμετάλλευση, μπορεί να διακρίνει άμεσα την εργασιακή φιγούρα ενός/μιας τηλεφωνητή/τριας. Κατά βάση νεαρά άτομα, μιας και το επάγγελμα απαιτεί άριστο χειρισμό τεχνολογικών μέσων (Η/Υ) και πλείστων συστημάτων, συνήθως παλαιότερα ανειδίκευτα εργασιακά, αν και σήμερα αυτό τείνει να καταργηθεί απ’ τις επιπλέον απαιτήσεις που θέτουν τα αφεντικά για την “ικανότερη” στελέχωση των τηλε-εργοστασίων τους. Έχοντας έντονη ψυχοσωματική προσαρμοστικότητα στην “καθήλωση” της υπερπαραγωγικότητάς μας, όχι δηλαδή μόνο σωματικά όπως θα είναι φυσικό στην εργασία μας, αλλά και ψυχικά και πνευματικά σε απόλυτη σύμπνοια με τα θέλω των αφεντικών και των πελατών. Κατα κόρον όχι μόνο ενός αλλά πολλών αφεντικών, μιας και η ενοικιαζόμενη εργασία είναι κανόνας στα τηλ. κέντρα, δλδ διπλές και τριπλές φορές εργασιακής ενοικίασης.

Κι αν κάποιος/α νομίσει πως αυτό είναι ο κανόνας εν γένει της εργασίας, ας λάβει επιπλέον υπ’ όψιν του το ότι οι τηλεφωνητές είμαστε μια απόλυτη συνάρτηση: α) του χρόνου των συστημάτων και των υπολογιστών, β) της απαίτησης για εκμηδένιση της προσωπικότητας και του εαυτού μας από την τεράστια ιεραρχική αλυσίδα στην οποία υποκείμεθα (δεν είναι τυχαίο που σε κάθε τηλ. κέντρο υπάρχουν πάμπολλες ορολογίες απ’ το μικροτσιράκι του ομαδάρχη μέχρι τον ίδιο ομαδάρχη των ομαδαρχών!) καθώς και γ) της ίδιας μας της “συνομιλίας” με τον πελάτη-καταναλωτή. Κατά την οποία “συνομιλία” η προσωπική μας βούληση και σκέψη εκμηδενίζεται μιας κι αυτή ακόμα η πρωταρχική λειτουργία του ανθρώπινου γένους, της ομιλίας, ρομποτοποιείται προς τέρψιν της εταιρείας και της εκπλήρωσης της επιθυμίας του πελάτη. (Όπου στις πλείστες των περιπτώσεων ουσιαστικά η μισθωτή μας σχέση ως τηλεφωνητές/τριες με την εταιρεία, συνοψίζεται στο ότι γινόμαστε το αντικείμενο εκτόνωσης του καταναλωτή στο παράπονό του προς την εταιρεία – κάτι δλδ σαν μαξιλάρι μεταξύ εταιρείας και πελάτη για το μόνιμο παράπονο ή βρισίδι ώστε να ξεθυμάνει πάνω μας).

Αυτή η ίδια μισθωτή σχέση λοιπόν, ας μην ξεχνάμε πως μεταφράζεται στην πράξη με λιγότερα από 3 ευρώ την ώρα, με συμβάσεις πολλές φορές πλήρους επισφάλειας, με τον φόβο της μη ανανέωσης τον κάθε επόμενο μήνα. Με βαρδιολόγια “λάστιχο”, κατά κόρον χωρίς σταθερότητα στα ωράρια και τις μέρες, όπως και σπαστά ρεπό, εργασία σε αργίες και φυσικά Κυριακές (μιας κι εμείς ως τηλεφωνητές/τριες καλούμαστε να είμαστε το μόνιμο και σταθερό “πρόσωπο”της εταιρείας για την πελατειακή σχέση του καταναλωτή 24/7, σαν να μην έχουμε καν προσωπικό χρόνο και ζωή). Συνήθως έχοντας συμβάσεις part time, με ανακυκλώσιμο εργατικό δυναμικό, διότι ο φόβος της απόλυσης, μας είναι συνέχεια ορατός σαν υπενθύμιση, αφού δεν προλαβαίνεις καν να πάρεις ανάσα μεταξύ των κλήσεων και των απαιτήσεων. Συγκριτικά με άλλους κλάδους, ίσως να είναι ο μόνος όπου δεν έχεις καν το δικαίωμα να μιλήσεις με τον διπλανό συνάδελφο, να εκδηλώσεις το συναίσθημά σου (θυμού, κούρασης, στεναχώριας, γέλιου κλπ), να ξεχαστείς από τα δευτερόλεπτα, τις κλήσεις, τις φωνές και την πίεση που τρέχουν μανιωδώς.
Απέναντι σε όλα αυτά και άλλα πολλά, μιας και η επισφάλεια μαζί με το φόβο της ανεργίας είναι εφιαλτικά σενάρια που γίνονται πολλές πραγματικότητες, επιλέξαμε ως άτομα από τον τηλεπικοινωνιακό κλάδο να αντισταθούμε συλλογικά και συναδελφικά στην ταξική μας υποτίμηση. Η τακτική συνέλευσή μας λειτουργεί με βάση την αντι-ιεραρχική δομή, την ισοτιμία και αυτονομία των μελών της, την μη διάκριση του χρώματος, του φύλου, της φυλής, της “παλαιότητας” κοκ, και γενικά ενάντια στις αρχές της δια-μεσολάβησης και των αναθέσεων. Έχοντας παρεμβατικό χαρακτήρα σε χώρους εργασίας τηλ. κέντρων, με υπαρκτές διεκδικήσεις και νίκες συναδέλφων και συναδελφισσών όποτε και όπου αυτό χρειάστηκε.

Επειδή δεν μας καλύπτει καμία συλλογική σύμβαση εργασίας, επειδή δεν μας χωράει ο περιορισμένος χρόνος, ο κομμένος και ραμμένος για τα κέρδη των αφεντικών αλλά όχι για τις ζωές μας, επειδή όσο βιώνουμε ατομικά τις ασφυκτικά ψυχοφθόρες συνθήκες στα τηλ. κάτεργα δεν υπάρχει ελπίδα αντίστασης, για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα η μόνη απάντηση είναι η ταξική μας αυτοοργάνωση. Σε όλους τους χώρους δουλειάς, σε όλα τα call centers η συναδελφική αλληλεγγύη και οι συλλογικοί αγώνες είναι οι μόνες λύσεις για να κάνουμε τις εργασιακές μας συνθήκες και τις ζωές μας κομμάτι καλύτερες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ/ΙΣΣΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ/ΤΗΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συνέλευση εργαζομένων και ανέργων τηλεφωνητ(ρι)ών ενάντια στα τηλεφωνικά κάτεργα proledialers

Ηλέκτρα Αποστόλου

Στις 26 Ιούλη του 1944 βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας, παραμορφωμένο από τα βασανιστήρια και μισοκαμένο, το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. Την Ηλέκτρα είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την βασάνισε μέχρι θανάτου προκειμένου να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και τον μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η ίδια ήταν μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Δεν τα κατάφεραν…

Στις 3 Ιουλίου ο διανομέας στο ταχυφαγείο “The Big Bad Wolf”, Κ.Ζ., χάνει τη ζωή του σε δυστύχημα εν ώρα εργασίας στο Παγκράτι. Λίγες μέρες αργότερα μέλη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) επιβεβαιώνουν μέσω του αρμόδιου Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας πως ο εργοδότης δεν είχε δηλώσει το θανατηφόρο ατύχημα ως εργατικό και έτσι το Σωματείο κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες. Το καθεστώς των “ατελείωτων και εξαντλητικών ωραρίων” και μάλιστα χωρίς ασφάλιση, εξασφαλίζει στα αφεντικά μειωμένο κόστος εργασίας και θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία των συναδέλφων.