R.A.F / Β.R-P.C.C : Μια Μετωπική Πολιτική.

br150px-RAF-Logo_svg

Τέλη της δεκαετίας του 1980: λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την διάλυση της ΕΣΣΔ, την (και) τυπική καπιταλιστική παλινόρθωση στην ανατολική Ευρώπη, τον τερματισμό του παγκόσμιου “Ψυχρού Πολέμου” και το ψευδεπίγραφο “τέλος της Ιστορίας”.

Δύο από τις ένοπλες κομμουνιστικές Οργανώσεις του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου που είχαν ήδη αφήσει, μέσα από την πολιτική επεξεργασία τους και την επαναστατική δραστηριοποίησή τους, ανεξίτηλο το στίγμα τους στις μητροπόλεις δύο καπιταλιστικών κέντρων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (Γερμανία, Ιταλία), η Φράξια Κόκκινος Στρατός (Rote Armee Fraction) [R.A.F] και οι Κόκκινες Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente) [B.R-P.C.C] επεξεργάστηκαν συλλογικά και αποπειράθηκαν να οικοδομήσουν στην Ευρώπη το Αντιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο.

Το κείμενο που ακολουθεί το οποίο μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την έκδοση της Διεθνούς Κόκκινης ΒοήθειαςFedeli alla linea” [Πιστοί στη γραμμή] (εκδ. Redstar Press, 2015) κυκλοφόρησε (στα γερμανικά και τα ιταλικά) το Σεπτέμβρη του 1988 και αποτέλεσε τον πρώτο καρπό της συλλογικής διεργασίας μεταξύ των δύο Οργανώσεων.

Σε πρακτικό-επιχειρησιακό επίπεδο, στα πλαίσια της οικοδόμησης του Μετώπου, οι δύο Οργανώσεις θ’ αναλάβουν, το Σεπτέμβρη του 1988, από κοινού την πολιτική ευθύνη για την επίθεση της R.A.F εναντίον του Hans Tietmeyer, υψηλού αξιωματούχου του υπουργείου Οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας (και μετέπειτα πρόεδρου της Deutsche Bundesbank), εν’ όψει της συνεδρίασης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στο Βερολίνο.

Η οικοδόμηση του Μετώπου εν τέλει δεν θα προχωρήσει για λόγους που άπτονται των αντεπαναστατικών-κατασταλτικών χτυπημάτων που δέχτηκαν εκείνη την περίοδο οι B.R-P.C.C, οι οποίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 θα θέσουν τέρμα στις ορατές δραστηριότητες τους για να επανεμφανιστούν από το 1999 κι έπειτα με επιθέσεις στην καρδιά της χάραξης της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής του αστικής Τάξης και του Κράτους της ενώ η R.A.F, με συλλογικό κείμενο της, θα κλείσει τον κύκλο της επαναστατικής δραστηριοποίησής της τον Μάρτη του 1998.

Προχωρήσαμε στη μετάφραση του συγκεκριμένου ντοκουμέντου θεωρώντας ότι –πέραν της ιστορικότητας του– αποτυπώνει πολιτικές εκτιμήσεις αλλά κυρίως μια επαναστατική λογική που ακόμα και σχεδόν 30 χρόνια μετά, 30 χρόνια αιματηρής διεθνούς καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης, μεταφέρουν αυτούσια την κληρονομιά που άφησαν στο διεθνές επαναστατικό κίνημα οι Tupamaros μέσα από τον πρόταγμα τους Τα λόγια χωρίζουν, οι πράξεις ενώνουν και διατηρούν αναλλoίωτη την αξία τους για όσους και όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται προλεταριακά-διεθνιστικά σε κάθε γωνία του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου.

Η μετάφραση αφιερώνεται στη Μνήμη του Mario Galesi, μέλους των B.R-P.C.C, που έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής στο Αρέτσο της Ιταλίας στις 2 Μάρτη του 2003.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία,

Αθήνα, Μάης 2016.

***

Μια Μετωπική Πολιτική.

Το άλμα σε μια Μετωπική Πολιτική είναι αναγκαίο και δυνατό για τις μαχόμενες δυνάμεις με σκοπό να καθορίσουν αποτελεσματικά τη σύγκρουση.

Γι’ αυτό πρέπει να πέσουν και να ξεπεραστούν όλες οι ιδεολογικές-δογματικές θέσεις που υπάρχουν σήμερα, ανάμεσα στις μαχόμενες δυνάμεις και το επαναστατικό κίνημα στη δυτική Ευρώπη, αφού οι δογματικές-ιδεολογικές θέσεις διαιρούν τους μαχητές. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ικανές να οδηγήσουν τους αγώνες και την επίθεση, στο αναγκαίο επίπεδο πολιτικής καθοριστικότητας.

Οι ιστορικές διαφορές στη διαδρομή και στο πολιτικό φορτίο της κάθε Οργάνωσης, οι (δευτερεύουσες) διαφορές στην ανάλυση κτλ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να παρεμποδίσουν την αναγκαιότητα να δουλέψουμε για την ενοποίηση των πολυάριθμων αγώνων και την αντιιμπεριαλιστική δραστηριοποίηση σε μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ στην εξουσία του ιμπεριαλισμού.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το ανακάτωμα κάθε Οργάνωσης σε μια και μοναδική οργάνωση.

Το Μέτωπο στη δυτική Ευρώπη αναπτύσσεται ΓΥΡΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, σε μια συνειδητή και οργανωμένη διαδρομή μέσα στην οποία ωριμάζουν επόμενες στιγμές ενότητας των μαχόμενων δυνάμεων. Γιατί το να οργανώσουμε το μαχόμενο επαναστατικό Μέτωπο σημαίνει να οργανώσουμε την επίθεση, δεν πρόκειται για μια ιδεολογική κατηγορία, ούτε και για ένα μοντέλο για την επανάσταση.

Πρόκειται αντίθετα για την ανάπτυξη της πολιτικής-πρακτικής δύναμης για την αποτελεσματική καταπολέμηση της ιμπεριαλιστικής ισχύος, για να βαθύνει το ρήγμα μέσα στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και για το ποιοτικό άλμα του προλεταριακού αγώνα. Η δική μας κοινή εμπειρία αποδεικνύει ότι είναι δυνατό ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ να δουλέψουμε για την ανάπτυξη του Μετώπου, παρ’ όλη την ύπαρξη διαφορών και αντιθέσεων, παρ’ όλα αυτά, στη κοινή μας δουλειά δεν χάσαμε ΠΟΤΕ από τα μάτια μας το ενωτικό στοιχείο της επίθεσης στον ιμπεριαλισμό.

Η δυτική Ευρώπη είναι ΤΟ ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ στη σύγκρουση του διεθνούς προλεταριάτου με την ιμπεριαλιστική αστική τάξη.

Η δυτική Ευρώπη εξαιτίας των ιστορικών, πολιτικών, γεωγραφικών χαρακτηριστικών της είναι το σημείο όπου συναντιούνται οι τρεις γραμμές της διαίρεσης: Τάξη-Κράτος, Βορράς-Νότος, Ανατολή-Δύση.

Το βάθεμα της κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος, η μείωση της οικονομικής δύναμης των ΗΠΑ, είναι ο βασικός παράγοντας που μαζί με άλλους καθορίζουν και την σχετική απώλεια της πολιτικής βαρύτητας των ΗΠΑ. Αυτοί οι παράγοντες επιφέρουν ένα προχώρημα, μια ανάπτυξη για την στρατιωτική, πολιτική, οικονομική ενοποίηση του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σ’ αυτά τα πλαίσια και γι’ αυτούς αυτούς λόγους Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της δυτικής Ευρώπης στη διακυβέρνηση της κρίσης γίνεται σημαντικότερη.

ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: η δυτική Ευρώπη αναπτύσσει ένα συγκεντρωτικό επίπεδο οικονομικών πολιτικών τόνωσης και απορρόφησης των οικονομικών αντιθέσεων, στο εσωτερικό της διακυβέρνησης της κρίσης του ιμπεριαλισμού.

ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: η ενίσχυση προς μια ευρύτερη στρατιωτική-πολιτική ενοποίηση στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ), τόσο με οικονομικά-πολιτικά σχέδια εξοπλισμών στο εσωτερικό της νέας στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής στρατηγικής προς την Ανατολή, όσο και με μια ενοποιημένη πολιτική-στρατιωτική παρέμβαση στις συγκρούσεις που οξύνονται στον τρίτο κόσμο, κυρίως στην περιοχή της μεσανατολικής κρίσης.

ΣΤΟ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: η αναδιοργάνωση και η ενοποίηση των μηχανισμών της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών ενάντια στην ανάπτυξη του επαναστατικού Μετώπου, ενάντια στις επαναστατικές δραστηριοποιήσεις, την εξάπλωση και το βάθεμα του μαζικού ανταγωνισμού. Αναδιοργάνωση και ενοποίηση που ισοδυναμούν με συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβάσεις ενάντια στο αντάρτικο, όπως για παράδειγμα τα σχέδια για πολιτική λύση που επεξεργάζονται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: τα σχέδια για διαπραγματεύσιμη λύση των συγκρούσεων με σκοπό τη σταθεροποίηση των ιμπεριαλιστικών θέσεων ισχύος. Αυτή η πολιτική-διπλωματική δραστηριοποίηση λειτουργεί και για την ενίσχυση των διαδικασιών της πολιτικής συνοχής της δυτικής Ευρώπης, στο ενοποιημένο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού.

Αυτά τα πεδία διαπλέκονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέσα στην πολιτική συνοχή της δυτικής Ευρώπης, μια κίνηση από την οποία δεν εξαιρείται καμία από τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Πρόκειται για ένα δεδομένο το οποίο ΚΑΜΙΑ μαχόμενη επαναστατική δύναμη, μέσα στην επαναστατική δραστηριοποίησή της, δεν μπορεί ν’ αγνοεί.

Από αυτά τα βαθύτερα πολιτικά στοιχεία, το Μέτωπο στη δυτική Ευρώπη καθίσταται δυνατό και αναγκαίο.

Τα αντεπαναστατικά επίπεδα που ιστορικά ωρίμασαν μέσα στον ιμπεριαλισμό μετέβαλαν ουσιαστικά τη σχέση σύγκρουσης ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τις επαναστατικές δυνάμεις. Αυτό κατ’ αρχήν σημαίνει να υπάρχει συνείδηση της ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ως γενικό δεδομένο της ταξικής σύγκρουσης, να υπάρχει δηλαδή συνείδηση ότι το επαναστατικό πεδίο δεν είναι η απλή αντανάκλαση των αντικειμενικών συνθηκών.

Η επίθεση του Μετώπου στρέφεται ενάντια στα στρατηγικά σχέδια πολιτικής-οικονομικής-στρατιωτικής συνοχής της δυτικής Ευρώπης με σκοπό ν’ αποδυναμωθεί το ιμπεριαλιστικό σύστημα έτσι ώστε να προκληθεί η πολιτική κρίση.

Η κοινή μας αντεπίθεση είναι στοχευμένη:

ΕΝΑΝΤΙΑ στη διαμόρφωση των οικονομικών-χρηματοπιστωτικών πολιτικών στην δυτική Ευρώπη, που στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, τίθενται για να εναρμονίσουν και να αντέξουν την όξυνση της οικονομικής διάβρωσης.

Αυτές οι πολιτικές, σε συντονισμό μ’ εκείνες των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών, των ομίλων, των πολυεθνικών και έχουν μια διπλή λειτουργία:

-να καθορίσουν τις συνθήκες στις χώρες όπου επιχειρούν.

-να εμποδίσουν τη ρήξη στο διεθνές χρηματιστικό σύστημα.

Όλα αυτά πάνω στο πετσί των λαών στις μητροπόλεις και τον τρίτο κόσμο.

ΕΝΑΝΤΙΑ στις πολιτικές συνοχής της δυτικής Ευρώπης που ενισχύουν τις θέσεις του ιμπεριαλισμού, που αυτή τη στιγμή επιχειρεί για να σταθεροποιήσει την μεσανατολική περιοχή, πάνω στο πετσί του παλαιστινιακού και λιβανέζικου λαού.

Η ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΠΑΛΗ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ.

ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ: ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ.

Σεπτέμβρης 1988.

Φράξια Κόκκινος Στρατός

(Rote Armee Fraction) [R.A.F].

Κόκκινες Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος

(Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente) [B.R-P.C.C].

 

 

3ο Bazaar Βιβλίου για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων αγωνιστών: Παρασκευή 3 Ιούνη στον πεζόδρομο του Κ*ΒΟΞ από τις 19.00

13263712_10206271213207041_3394215349186435593_n

3ο Bazaar Βιβλίου για την οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων αγωνιστών.

Στηρίζουμε τους φυλακισμένους συντρόφους μας υλικά, ηθικά, πολιτικά. 

Παρασκευή 3 Ιούνη στον πεζόδρομο του Κ*ΒΟΞ από τις 19.00

Σίγουρα, τα βιβλία δεν είναι για να σκονίζονται και απλώς να πιάνουν χώρο σε ένα ράφι. Βιβλία που κάποτε διαβάσαμε, μας άρεσαν ή όχι, μπορούν να “ανακυκλωθούν”, να αποκτήσουν μια καινούρια χρηστική αξία στα χέρια κάποιων άλλων. Πόσο μάλλον που στους δύσκολους καιρούς μας η αγορά βιβλίων (για όσους δεν επιδίδονται στο ευγενές σπορ του ψειρίσματος από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία) είναι μια ακριβή ενασχόληση.

Καλούμε σε “αλάφρωμα” των βιβλιοθηκών μας από βιβλία που ίσως έχουμε χρόνια να ανοίξουμε, την προσφορά τους ως βιβλία “από δεύτερο χέρι” σε άλλους που σε συμβολικό αντίτιμο θα μπορέσουν να τα αποκτήσουν, τη συγκέντρωση αυτών των χρημάτων για την ενίσχυση των φυλακισμένων συντρόφων μας. Τα βιβλία θα συγκεντρώνονται λίγο πριν την εκδήλωση στο Κ* ΒΟΞ, ή τις προηγούμενες μέρες στο βιβλιοπωλείο ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ (εκδ. Ασύμμετρη Απειλή) στην οδό Μεταξά 9-11 στα Εξάρχεια (Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή από τις 12 μέχρι τις 6 το απόγευμα).

Σε αυτό το bazaar, στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους έξω από το Κ*ΒΟΞ, καλούνται και συντροφικά εκδοτικά εγχειρήματα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να διακινήσουν τα βιβλία τους και αφήνοντας στην ευγενή τους ευχέρεια το να συνεισφέρουν στους σκοπούς της διοργάνωσης ένα ποσοστό από τα διακινηθέντα βιβλία τους.

Εντός του Κ*ΒΟΞ θα πραγματοποιούνται προβολές ταινιών μικρού μήκους, πολιτικών και animation.

σύντροφοι από κινηματικά εκδοτικά εγχειρήματα

Λευτεριά στον αντιεξουσιαστή Γρηγόρη Τσιρώνη. Αλληλεγγύη στον φυγόδικο σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη.

13307437_1106534276088465_4478985829016760981_n

Κείμενο του Γρηγόρη Τσιρώνη

σχετικά με την επερχόμενη δίκη του για την υπόθεση της ληστείας στην ΕΤΕ

***

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

Συγκέντρωση-Μικροφωνική: Πέμπτη 2 Ιούνη, πλατεία Εξαρχείων στις 20.00.

Συγκέντρωση: Δίκη Παρασκευή 3 Ιούνη, Εφετείο Αθηνών στις 9:00.

Στις 16 Γενάρη του 2006 πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σόλωνος. Ο αστυνομικός-φρουρός της τράπεζας αποφασίζει να ακολουθήσει τους ληστές και επιχειρεί να τους συλλάβει μέσα σε εμπορικό κέντρο. Από τη συμπλοκή τραυματίζεται σοβαρά ο αναρχικός Γ. Δημητράκης. Μετά το εξιτήριο από την εντατική αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την απαλλοτρίωση της τράπεζας. Ο ίδιος πριν τη δίκη του είχε δηλώσει: “Για την πλειονότητα της κοινωνίας η τράπεζα αποτελεί σίγουρα έναν αδίστακτο οικονομικό μηχανισμό που καθημερινά ξεζουμίζει χιλιάδες οικογένειες. Και όλοι γνωρίζουν ότι οι τραπεζικοί κολοσσοί ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κρίση, την οποία πληρώνει ο λαός.”

Ονόματα και φωτογραφίες «σεσημασμένων» για την αντιεξουσιαστική τους δράση, μπαίνουν τις επόμενες μέρες στα τηλεοπτικά κάδρα των υπόπτων. Επινοείται μια ανύπαρκτη ομάδα με την ονομασία “ληστές με τα μαύρα” και εκδίδονται εντάλματα σύλληψης για τρεις αντιεξουσιαστές. Το Γρηγόρη Τσιρώνη, το Σίμο και το Μάριο Σεϊσίδη.

Τον Οκτώβρη του 2009 οι καταζητούμενοι σύντροφοι, μέσα σε ένα δημοσιογραφικό παραλήρημα που τους εμφανίζει σαν μέλη -ταυτόχρονα- όλων των ένοπλων οργανώσεων, επικηρύσσονται με το ποσό των 600.000 Ευρώ. Την επικήρυξη υπογράφουν εξέχοντα μέλη των κομματικών εγκληματικών οργανώσεων που κυβέρνησαν τη χώρα. Ο βραβευμένος από το FBI, υπουργός Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοίδης και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, που παρέδωσε το λαό βορά στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.

Στις 3 Μάη του 2010 συλλαμβάνεται ένας από τους καταζητούμενους συντρόφους, ο Σ. Σεϊσίδης, βαριά τραυματισμένος από πισώπλατο πυροβολισμό αστυνομικού. Μήνες μετά αθωώνεται από όλες τις κατηγορίες. Στις 29 Μάη του 20015 συλλαμβάνεται ο αντιεξουσιαστής Γρ. Τσιρώνης. Στις 5 Φεβρουαρίου ξεκινάει το πρώτο από μια σειρά δικαστηρίων που έχουν προετοιμάσει αστυνομία και δικαστές.

Ο σύντροφος, ειδικά μέχρι να επιλέξει το δρόμο της φυγοδικίας για να προασπίσει το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας απέναντι στις κατασκευασμένες κατηγορίες, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης. Στις μαθητικές καταλήψεις, στις κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα το 1991 από μέλη της ΟΝΝΕΔ, στις συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1995, στις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις κατά των πολέμων σε Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, στη θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν χιλιάδες διαδηλωτές στους εγκληματίες Κλίντον, Μπλερ και Κοντολίζα Ράις όταν επισκέφτηκαν την Αθήνα, στις οδομαχίες κατά τη σύνοδο της ΕΕ το 2003 στη Θεσσαλονίκη, στα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά συλλαλητήρια. Ακόμα όμως και στα χρόνια της φυγοδικίας ο σύντροφος παρέμεινε ενεργός στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, στην εξέγερση του 2008, στις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστροφική επένδυση της Eldorado Gold στην Χαλκιδική.

Στόχος της πολιτικής δίωξης του αντιεξουσιαστή Γρ. Τσιρώνη δεν είναι απλά η εξόντωσή του, μέσα στα κάτεργα των ελληνικών φυλακών. Στόχος της είναι να σταλεί ένα σαφές μήνυμα σε όλους τους προλετάριους: Ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος είναι μάταιος.

Ειδικά σήμερα, όπου τα μνημόνια έχουν επιβάλλει ολοκληρωτικά την εξαθλίωση και την ανέχεια, η αντίσταση πρέπει να μοιάζει εξ’ αρχής ηττημένη. Ειδικά σήμερα, όπου τα πραγματικά εγκλήματα ακούνε στο όνομα της ανεργίας, της κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, των ιδιωτικοποιήσεων, της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και της Ευρώπης Φρούριο ο λαός πρέπει να παραμείνει σιωπηλός. Φοβισμένος, απογοητευμένος.

Απέναντι στην προσπάθεια της αστυνομίας και των δικαστών να συντρίψουν τα προτάγματα της αντίστασης και της αλληλεγγύης, να τσακίσουν τα κινήματα που προτάσσουν τη σύγκρουση με το καθεστώς και την επαναστατική προοπτική, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους πολιτικούς κρατούμενους. Οργανώνουμε τη ταξική αντεπίθεση. Τον πόλεμο των εργαζομένων και των άνεργων, των ντόπιων και των μεταναστών, των κοινωνικά και ταξικά αποκλεισμένων για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Συνέλευση αλληλεγγύης στο σύντροφο Γρηγόρη Τσιρώνη

Με αφορμή την τελευταία εμπρηστική επίθεση στην Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν.

Στις 6 /5/2016 στις 4:00 τα ξημερώματα πραγματοποιήθηκε άλλη μια επίθεση από φασιστική ομάδα, με εμπρηστικό μηχανισμό ο οποίος αποτελούταν από 4 γκαζάκια, εκ των οποίων εξερράγη το 1 χωρίς να προκαλέσει υλικές ζημιές στην κατάληψη. Η ενέργεια αυτή προστίθεται σε ένα μπαράζ επιθέσεων το τελευταίο διάστημα, με την πρώτη να πραγματοποιείται στις 13/3 και την δεύτερη στις 19/3 χωρίς να υπάρξουν και πάλι υλικές ζημιές.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν, βρίσκεται σε ένα σημείο της πόλης, το οποίο μόνο “τυχαίο” δεν είναι, καθώς είναι μια περιοχή που σφύζει από ζωή, μεταναστών και ντόπιων, στο κέντρο της Αθήνας. Στον χώρο φιλοξενείται αυτοοργανωμένο μπαρ το οποίο ενισχύει οικονομικά το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, την εφημερίδα δρόμου «ΑΠΑΤΡΙΣ», συλλογικότητες και διωκόμενους αγωνιστές-αγωνίστριες. Επίσης λειτουργεί βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αίθουσα προβολών. Αποτελεί χώρο συνάντησης, συνδιαμόρφωσης και τόπο διεξαγωγής πολιτικών συνελεύσεων. Από το φθινόπωρο του 2015 και μετά, συγκεκριμένα δωμάτια εντός της κατάληψης διαμορφώθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργούν ως κουζίνα και στα οποία πραγματοποιείται συλλογικό μαγείρεμα για μετανάστες-μετανάστριες από τον συντονισμό αλληλέγγυων στους μετανάστες και τις μετανάστριες από τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Από το 2005, το κτήριο επιλέχθηκε από μια ομάδα ανθρώπων ώστε να καλύψει τις στεγαστικές τους ανάγκες και πλέον είναι και ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος ο οποίος αποτελεί αγκάθι στις ολοκληρωτικές νοοτροπίες και φιλοδοξίες νοικοκυραίων και αφεντικών της ευρύτερης περιοχής που ονειρεύονται ένα <<καθαρό>> κέντρο. Άρα, λοιπόν, δεν είναι τυχαίες οι φασιστικές επιθέσεις αλλά και το «ενδιαφέρον» της «ιδιοκτήτριας» ΑΣΟΕΕ, η οποία από την κατάληψή του και μετά ζητούσε την εκκένωση και κατεδάφιση του κτηρίου, με διάφορα προσχήματα κάθε φορά. Το πιο πρόσφατο από αυτά είναι ο ανοιχτός διαγωνισμός για την ανακατασκευή του κτηρίου, ώστε δήθεν να καλυφθούν οι στεγαστικές ανάγκες του πανεπιστημίου (να θυμίσουμε βέβαια ότι το ΟΠΑ έχει στην κατοχή του δεκάδες τίτλους ιδιοκτησίας κτηρίων και έχει σκοπό την απόκτηση κι άλλων).

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν πολιτικά αναχώματα σε κάθε μορφή εξουσίας, είτε αυτή επιβάλλεται μέσω του κράτους είτε και μέσω των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι η κουλτούρα μας, τα μέρη στα οποία ζούμε, δρούμε, συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις με οριζόντιες διαδικασίες και έχοντας ως βασικά προτάγματα αυτά της ισότητας και της αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα δεν επαναπαυόμαστε με την ύπαρξη των δομών αυτών μέσα στο καπιταλιστικό περιβάλλον, αλλά έχουμε πάντα στο νου και την καρδιά την ολική καταστροφή του. Είναι εικόνα του μέλλοντος που όχι απλά οραματιζόμαστε, αλλά του μέλλοντος του οποίου τα πολιτικά θεμέλια οργανώνουμε και χτίζουμε στο παρόν. Διαχρονικά οι καταλήψεις αποτέλεσαν κέντρα αγώνα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών δίνοντας τη δυνατότητα στα αγωνιζόμενα κομμάτια να συσπειρωθούν και να δράσουν. Είναι αυτοί οι λόγοι που βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, καθώς το εκάστοτε κράτος θέλει μια κοινωνία πειθήνια χωρίς να «υπονομεύεται» από εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης.

Στην περίοδο λοιπόν της κοινωνικής όξυνσης που βιώνουμε, με την επέλαση του κεφαλαίου να γιγαντώνεται, με την ανεργία και το πρόβλημα της στέγασης να αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, οι επιθέσεις που προαναφέρθηκαν σε συνδυασμό με την ευρύτερη επίθεση του κράτους, έρχονται να μας επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά, ότι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι ενοχλούν, τόσο τον κρατικό μηχανισμό όσο και το μακρύ του χέρι, είτε αυτό είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είτε οι ναζιστικές συμμορίες του. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη σειρά της έχει αμέτρητους λογούς να χτυπήσει τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους(όπως και ήδη πράττει), μια φιλοδοξία η οποία συμπληρώνει την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ότι πάρα το αριστερό και κοινωνικά ευαίσθητο προσωπείο που λανσάρει, συνεχίζει ακάθεκτα και με εξαιρετική επιτυχία τη βρώμικη δουλειά των δεξιών προκάτοχών της. Η συνεχής υποβάθμιση της ζωής μας, με τροπολογίες και νομοθετήματα που διαλύουν συνειδητά τον κοινωνικό ιστό με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο, αποκαλύπτει σιγά σιγά στα μάτια της κοινωνίας την εγκληματική και δολοφονική σύλληψη των εξουσιαστών για έναν κόσμο ολοκληρωτισμού και απόλυτης κυριαρχίας των λίγων.
Παράλληλα, η ακροδεξιά καταλαμβάνει υπολογίσιμη κοινωνική αποδοχή διεθνώς, για άλλη μια φορά στην ιστορία, με πρόσχημα τον φόβο απέναντι στον Άλλον και εκφράζεται μέσα από επιθέσεις σε μετανάστες, αγωνιστές αλλά και πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Αυτά τα μορφώματα σπεύδουν να φέρουν εις πέρας τη βρώμικη δουλειά του φόβου και της τρομοκράτησης του κόσμου του αγώνα. Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι να προσθέσουν πόντους θρασυδειλίας στο ανύπαρκτο πολιτικό τους βιογραφικό και να κερδίσουν τη συμπάθεια των αφεντικών αλλά και μιας σάπιας από καιρό μερίδας της κοινωνίας, μέσα απ’ το υποτιθέμενο διακριτικό κοινωνικό τους προφίλ. Εξυπακούεται πως εμάς δε μας ξεγελούν, γιατί όσο και να προσπαθούν ποτέ τους δεν κατάφεραν και ούτε πρόκειται να μας εκφοβίσουν όσο και να θέλουν. Πρέπει να το γνωρίζουν καλά και να το θυμούνται ότι η αλληλεγγύη θα τους τσακίζει πάντα και θα είμαστε εδώ χωρίς να τους αφήνουμε σπιθαμή γης.

Στην ασφυξία της μητρόπολης, οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζομενοι χώροι αποτελούν πνοή ελευθέριας και αντίστασης. Όντας πολιτικά υποκείμενα με ξεκάθαρα αντικρατικά και αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά, μέσα σ ‘αυτή τη συνθήκη καταστολής, μιζέριας και απόλυτης υποταγής επιλέγουμε συνειδητά να καταλαμβάνουμε κτήρια νεκρά και να τους δίνουμε ζωή. Δημιουργώντας αντιδομές μέσα στις οποίες συνδιαμορφώνουμε με οριζόντιες διαδικασίες, με πρόταγμα πάντα την ελευθερία, την αλληλεγγύη και την ισότητα που στέκονται εκεί να αντιτίθενται εμπράκτως στην εγκληματική πολιτική των εκάστοτε εξουσιαστών.

Εν κατακλείδι, είναι μια διαμάχη μεταξύ του κόσμου που επιλέγει την ελευθερία και την καταστροφή των δεσμών του και όλους εκείνους που ονειρεύονται ένα κόσμο υποταγής, φόβου και διαχωρισμών στο χρώμα, το φύλο, το έθνος και την φυλή. Του κόσμου που υπερασπίζεται τη φωτιά, που πολεμάει ενάντια σε κράτη, σύνορα και εξουσία με στόχο το φως απέναντι σε ακέφαλους τραμπούκους που δρουν στις σκιές και φέρνουν μαζί τους το βαθύ σκοτάδι.

ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΕΧΤΕΙ ΕΙΤΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΙΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

<<ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ>> ΠΑΝΤΟΥ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν / Μάιος – 2016

Τοποθέτηση της “Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ” στην εκδήλωση “Τα περιεχόμενα των αντιμνημονιακών ταραχών 2010-2012” της εφημερίδας δρόμου “Άπατρις” στις 8 και 9 Απριλίου στην ΑΣΟΕΕ

Antimnimoniakes-taraxes1-371x520

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι τα εξεγερσιακά γεγονότα του 2010-2012, οι μαζικές, βίαιες και αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις αυτής της διετίας καθόρισαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Αν θέλουμε όμως να εμβαθύνουμε στα “περιεχόμενα των αντιμνημονιακών ταραχών 2010-2012” και να αντλήσουμε χρήσιμα και απαραίτητα συμπεράσματα για τον αγώνα, πρέπει να αντιληφθούμε αυτά τα χρόνια σαν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τις επαναστατικές δυνάμεις. Αν θέλουμε η εμπειρία του χτες να μας οδηγήσει στις νίκες του αύριο, πρέπει να τα αντιληφθούμε σαν μια πολιτική, ιδεολογική και στρατιωτική ήττα.

Η διετία 2010-2012 είχε όλα τα βασικά γνωρίσματα της επαναστατικής κατάστασης. Καθοριστική υπήρξε: “1) Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους. Η μια είτε η άλλη κρίση των “κορυφών”, η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων (…). 2) Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων. 3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε “ειρηνική” εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες της συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις “κορυφές” σε αυτοτελή ιστορική δράση.”

Τη διετία αυτή δεν υπήρξαν, όμως, οι υποκειμενικές συνθήκες. Παρά τις γενικευμένες συγκρούσεις, τη μαζική συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις της εποχής, τις λαϊκές συνελεύσεις, τις αυθόρμητες επιθέσεις σε εκπροσώπους των μνημονιακών κομμάτων, την κοινωνική ανυπακοή (άρνηση πληρωμής των διοδίων, του χαρατσιού, άρνηση επικύρωσης των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επανασυνδέσεις ρεύματος, μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σούπερ μάρκετ κλπ) δεν συγκροτήθηκε ένας κεντρικός επαναστατικός φορέας.

Το 2010-2012 το οργανωτικό μας μοντέλο και τα θεωρητικά μας εργαλεία αποδείχτηκαν, στην πράξη, φτωχά. Δεν γίναμε η ιδεολογική, πολιτική και στρατιωτική εμπροσθοφυλακή του λαϊκού κινήματος.

Ένας κεντρικός επαναστατικός φορέας που θα συγκέντρωνε την αναγκαία μαχητική ισχύ (ιδεολογική, πολιτική, στρατιωτική) στους αποφασιστικούς χρόνους και χώρους. Που θα στόχευε στην κεντρική πολιτική αναμέτρηση με το κεφάλαιο και το κράτος του. Ένας φορέας που θα εγγυόταν ένα κοινό επαναστατικό σχέδιο με στόχο τους σημαντικούς κόμβους της αστικής στρατηγικής, των οποίων η υπονόμευση θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει συνολικά το σύστημα και να δημιουργήσει προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής.
Ένα κοινό επαναστατικό σχέδιο που θα διαμορφωνόταν από την ανάλυση των συνθηκών εκείνης της περιόδου: τη διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων, την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, το επίπεδο ανάπτυξης της χώρας, την ύπαρξη κεντρικής επαναστατικής οργάνωσης και το επίπεδο επιρροής της, το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης, τη στάση των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις δύο βασικές τάξεις.

Ένας κεντρικός φορέας που θα εγγυόταν την ενότητα και τη συγκέντρωση δυνάμεων πάνω σε κοινές θέσεις, που θα καθόριζαν το χαρακτήρα, τους σκοπούς και τα καθήκοντα των επαναστατικών δυνάμεων, που θα παρέμεναν συσπειρωμένες και ενιαίες, παρά τις επιμέρους διαφωνίες. Ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, η οποία θα είχε σφυρηλατηθεί πάνω σε κοινά συμπεράσματα, τα οποία και θα δημιουργούσαν κοινή εμπειρία, πολιτική παράδοση και συνέχεια.

Ένας μαχόμενος πολιτικός σχηματισμός που θα έθετε την επαναστατική αντί-βία στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, δίνοντας αυτοπεποίθηση και προοπτική νίκης στο κίνημα. Θα οργάνωνε τις αναγκαίες δομές που θα απαντούσαν στις στρατιωτικοποιημένες δυνάμεις καταστολής, ενώ θα ετοιμαζόταν για τις αναβαθμισμένες αναμετρήσεις του μέλλοντος.

Ένας επαναστατικός φορέας που θα ανέλυε την κρίση και τις αιτίες της και θα καταδείκνυε τα ιστορικά όρια ενός συστήματος, το οποίο έχει σαν μοναδικό σκοπό της παραγωγής το κεφάλαιο και το κέρδος του. Ένας φορέας που θα κατέρριπτε, με στοιχεία, τα νεοφιλελεύθερα ψέμματα περί “υπερκατανάλωσης και υπερχρέωσης του κράτους, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων”. Θα κατέρριπτε την προπαγάνδα περί “καζινοκαπιταλισμού” που επέτρεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές και θα αποδείκνυε από νωρίς ότι η “ελπίδα” που υποσχόταν η “αριστερά” του κεφαλαίου δεν ήταν παρά πλήρης υποταγή στα συμφέροντα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Θα εξηγούσε σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι η κρίση είναι δομική και γεννιέται από την ίδια τη λειτουργία του συστήματος, ενισχύοντας έτσι την επαναστατική προοπτική. Θα εξηγούσε ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται στη δίνη μιας παγκόσμιας, συγχρονισμένης κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Κρίση δομική, αφού: πρώτον, είναι η υπερβολική επιτυχία του (υπερσυσσώρευση κερδών, άρα και κεφαλαίου), που οδηγεί και στην αποτυχία του (αδυναμία επαρκών επενδύσεων). Και δεύτερον, γιατί γεννιέται στο σκληρό πυρήνα του συστήματος, στη σφαίρα της παραγωγής και ύστερα μεταφέρεται και στις άλλες οικονομικές σφαίρες (κυκλοφορία, διανομή), αλλά και σε άλλα πεδία όπως το πολιτικό, το κοινωνικό, το νομικό, το διατροφικό κλπ.

Θα εξηγούσε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κρίσης της ελληνική οικονομίας, όπου εμφανίζει υψηλό δημόσιο χρέος, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγωγή και αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που οφείλονται στην πρόσδεση στην ΕΕ και ειδικά στη συμμετοχή στην ΟΝΕ, οι οποίες προϋπέθεταν τη διάλυση του πρωτογενή τομέα και την παράδοση του στο διεθνές κεφάλαιο, την αποβιομηχανοποίηση, αλλά και την ευνοϊκή πολιτική απέναντι στα μονοπώλια μέσα από τη χρηματοδότησή τους, τη μείωση της φορολογίας για τα κέρδη τους και τις φοροαπαλλαγές.

Θα εξηγούσε ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός συστήματος (όσο και αν προσπαθεί να πείσει για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ), αφού μοναδική συστημική διέξοδος από την κρίση εντός καπιταλισμού είναι η καταστροφή κεφαλαίων, η οποία για το κεφάλαιο μπορεί να σημαίνει καταστροφή τμημάτων του, για το λαό όμως σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση.

Ένας φορέας που θα μελετούσε το χαρακτήρα του παγκόσμιου καπιταλισμού, τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, τις δομικές σχέσεις ανισομετρίας, ειδικά με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη. Και θα χρησιμοποιούσε την ανάλυση αυτή στη χάραξη ορθής τακτικής και στρατηγικής.
Για να κατανοήσουμε πλήρως τον εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (άρα και της πολιτικής, στρατιωτικής, τεχνολογικής, διατροφικής κλπ εξάρτησης της χώρας) θα πρέπει να μιλήσουμε για τα “δάνεια της ανεξαρτησίας” του 1824-1825 και να συνεχίσουμε, χωρίς καμία διακοπή, μέχρι την ψήφιση του 3ου μνημονίου από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια τέτοια ανάλυση θα ξέφευγε σίγουρα από τα όρια μιας τοποθέτησης σε μια εκδήλωση.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα μέσης ανάπτυξης με έντονες σχέσεις εξάρτησης τόσο με την ΕΕ, όσο και με τις ΗΠΑ. Η επιλογή της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι όρος επιβίωσης για το ελληνικό κεφάλαιο. Το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, δηλαδή η διαφορετική δύναμη πυρός των κεφαλαίων, η αναπόφευκτη ανισομετρία της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης και οι συνακόλουθες σχέσεις ισχύος μεταξύ των κρατών, αποτελεί το πεδίο δραστηριότητας του ελληνικού κεφαλαίου και του κρατικού σχηματισμού που το εκπροσωπεί.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι σχέσεις εξάρτησης βαθαίνουν καθοριστικά, ενώ, ταυτόχρονα και αδιαχώριστα, διαμορφώνεται το κατάλληλο περιβάλλον (νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό) για την κερδοφορία του ντόπιου κεφαλαίου. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι τα ίδια τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις. Γιατί μέσα από την εφαρμογή τους:

1) Επιχειρείται η σταθερότητα και η διάσωση του ΕΥΡΩ.
2) Οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικάνικες τράπεζες, ασφαλιστικές και επενδυτικές εταιρίες δεν είναι πια εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος.
3) Υλοποιούνται όλες οι προτάσεις των εγχώριων εργοδοτικών ενώσεων. Μετατρέπεται η χώρα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη (με χαμηλούς μισθούς, αποδιαρθρωμένες εργασιακές σχέσεις, ευνοϊκή φορολογία για το κεφάλαιο κλπ)
4) Μεταφέρεται αξία από την περιφέρεια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (μέσα από τα τοκοχρεολύσια,  το δανεισμό για την ανατροφοδότηση του κρατικού χρέους, τη δημιουργία αποθεματικού υπερταμείου για το ξεπούλημα κομβικών τομέων της οικονομίας, κλπ).
5) Ιδιωτικοποιείται η δημόσια περιουσία από κοινοπραξίες, στις οποίες θέση ισχύος κατέχει το διεθνές κεφάλαιο, αλλά και με συμμετοχή και του ελληνικού.

Για αυτό το λόγο είναι σημαντικός ο αγώνας για την κατάργησή τους. Στόχος πραγματικά επαναστατικός, συγκρουσιακός με το κεφάλαιο, τις ανάγκες και τα συμφέροντά του σήμερα, αφού τα μνημόνια είναι άμεσα συνυφασμένα με την αναπαραγωγή του.
Γιατί καθήκον κάθε επαναστατικού φορέα είναι να εντοπίζει έγκαιρα τις αιχμές του αγώνα και τα αιτήματα-κρίκους που θα μπορέσουν να συσπειρώσουν κρίσιμες εργατικές και προλεταριακές μάζες και να ανεβάζουν διαρκώς το επίπεδο ταξικής συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος του, στο τέλος, είναι να καταφέρει σημαντικές νίκες που θα υπονομεύσουν σημαντικά την καπιταλιστική λειτουργία. Γιατί αλλιώς, όταν ο αγώνας εξαντλείται σε αόριστες επικλήσεις για την κοινωνική επανάσταση, όταν αναλώνεται σε γενικές αλήθειες, όταν οι τακτικοί στόχοι ταυτίζονται με τους στρατηγικούς, μεταφέρεται στο πεδίο της μεταφυσικής. Χωρίς γείωση με τα πραγματικά προβλήματα, τις ανάγκες και τους αγώνες του λαού σήμερα. Χωρίς, δηλαδή, την απαραίτητη γείωση για να αποτελέσει απειλή για το κράτος, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.

Οι πρόσκαιρες ήττες και οι δυσκολίες, όμως, δεν πρέπει να μας απογοητεύουν. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει εύκολα την κρίση, ενώ η μέχρι τώρα καταστροφή κεφαλαίων δεν είναι αρκετή (δείχνοντας ότι η επίθεση στον κόσμο της εργασίας θα ενταθεί, ενώ η σύγκρουση για το “ξαναμοίρασμα του κόσμου” μπορεί να  έχει σαν συνέπεια γενικευμένες στρατιωτικές συρράξεις). Στην Ελλάδα οι αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης είναι αναποτελεσματικές και οι πολιτικές εφεδρείες του συστήματος εξαντλούνται. Τα λαϊκά στρώματα μπορεί να παραμένουν σαστισμένα, τίποτα όμως δεν εγγυάται και την παραμονή τους σε αυτήν την κατάσταση.

Όλες οι δυνατότητες είναι μπροστά μας. Αρκεί αυτή την φορά να είμαστε πραγματικά έτοιμοι…

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Εκδήλωση Πολιτικής Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση: ΕΜΠ, Παρασκευή 27 Μάη στις 20.00

Εκδήλωση Πολιτικής Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

  – Η διαρκής βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής και οι μορφές αντίστασης του παλαιστινιακού λαού

– Η στρατηγική συνεργασία Ελλάδας- Ισραήλ και η διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό

ομιλητές  Νασίμ Αλάτρας -Τάκης Πολίτης

Πολυτεχνείο αίθουσα Γκίνη 27/05 20:00  

εκδόσεις ΜΟΛΟΤ  συμμετέχουν στο κινηματικό εγχείρημα Los Solidarios

Ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια. Συγκέντρωση: Σύνταγμα, Κυριακή 22 Μάη στις 18:00

13265887_1089537414445619_797808586273996172_n

Ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια

Μετά το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ φέρνει την Κυριακή 22 Μάη μια ακόμα δέσμη αντιλαϊκών μέτρων στη Βουλή προς ψήφιση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νέο μνημόνιο, 7.500 σελίδων, ώστε να λάβει η κυβέρνηση τη δόση που συνδέεται με την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου ελληνικού προγράμματος. Πρόκειται για μια ακόμα δήλωση υποταγής στους ιμπεριαλιστές πριν το Eurogroup της Τρίτης 24/05.

Με αυτό η συγκυβέρνηση:

-Ξεπουλάει ολόκληρη τη δημόσια περιουσία. Συστήνει Ανώνυμη Εταιρία, στην οποία άμεσα θα μεταβιβαστούν ο ΟΑΣΑ, ο ΟΣΥ, ο ΟΣΕ, η ΣΤΑΣΥ, το ΟΑΚΑ και τα ΕΛΤΑ, ενώ στο επόμενο διάστημα πρόκειται να μεταβιβαστούν η ΕΥΑΘ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΛΒΟ, το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, οι ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ και η ΔΕΗ. Στην εταιρία αυτή περνάει όλη η δημόσια περιουσία, “ η κυριότητα και νομή όλων των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων τα οποία ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο” εκτός από παραλίες, περιοχές Natura, αρχαιολογικούς χώρους και αμιγώς δασικές εκτάσεις. Φυσικά την εποπτεία της διοίκησης θα έχει επιθεωρητής των δανειστών, ο οποίος και θα “ορίζεται από κοινού από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας”.

-Θεσμοθετεί τον μηχανισμό δημοσιονομικής προσαρμογής.  Πρόκειται για τη μονιμοποίηση της λιτότητας, την επιβολή μνημονιακών μέτρων στο διηνεκές, αφού κάθε φορά που θα διαπιστώνεται απόκλιση από τους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος θα μειώνεται αυτόματα  η κρατική χρηματοδότηση σε παιδεία, υγεία κλπ, αλλά και σε μισθούς και συντάξεις. Χωρίς καν την τυπική διαδικασία της κατάθεσης στη Βουλή, απλά με την έκδοση ενός Προεδρικού Διατάγματος.

-Αυξάνει τους έμμεσους φόρους, που θα πλήξουν ακόμα περισσότερο το ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα. Αυξάνει έτσι την τιμή στα καύσιμα, στον καφέ, στη σταθερή τηλεφωνία κλπ. Αυξάνει το ΦΠΑ από το 23% στο 24% σε βασικά προϊόντα όπως: αλεύρι, αλλαντικά, μακαρόνια, ρύζι, φρυγανιές, χυμοί κλπ

-Ορίζει την υποχρεωτική επιστροφή του ΕΚΑΣ (που χορηγήθηκε από το Δεκέμβριο του 2015 έως τον Μάιο του 2016) σε συνταξιούχους, οι οποίοι βάσει των νέων εισοδηματικών κριτηρίων που προβλέπει ο πρόσφατος νόμος του ασφαλιστικού, δεν πληρούν τα κριτήρια και οφείλουν να επιστρέψουν τα ποσά που έλαβαν.

-Υλοποιεί την μνημονιακή δέσμευση του Αυγούστου για διάθεση 216 φαρμάκων μέσω των σούπερ μάρκετ, με στόχο να ευνοηθούν οι μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες σε βάρος των μικρών φαρμακείων, παραχωρεί 14 περιφερειακά αεροδρόμια στη γερμανική Fraport, φέρνει διάταξη που προβλέπει τη “διαδικασία διευθέτησης διαφορών”, λίγο πριν η Επιτροπή Ανταγωνισμού επιβάλει πρόστιμα σε μεγαλοεργολάβους, πουλάει τα “κόκκινα δάνεια” σε funds και εταιρείες διαχείρισης, ενώ η πρώτη κατοικία με αντικειμενική αξία μέχρι 140.000 ευρώ προστατεύεται μονάχα έως το 2018.
Παρά την μόνιμη λιτότητα και την αποτυχία της αστικής διαχείρισης της κρίσης, ο Τσίπρας προσπαθεί να οργανώσει το δικό του «success story». Για αυτό στις 10 Μαΐου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου δήλωσε προκλητικά: “Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup, πέραν του ότι δικαιώνει αυτές τις προσπάθειες, πολύμηνες προσπάθειες, αποδεικνύει και κάτι ακόμα: ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει, χωρίς να υποχωρεί διαρκώς σε παράλογες απαιτήσεις.” Πρόκειται για το ίδιο αποτυχημένο και χυδαίο επικοινωνιακό τρικ, που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Όπως κατέρρευσε και η προπαγάνδα του Παπανδρέου, του Παπαδήμου και του Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το νέο μνημόνιο της συγκυβέρνησης δεν είναι απλώς ένα νέο πακέτο μέτρων προς όφελος του κεφαλαίου. Αποτελεί τομή στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών, κρίσιμη καμπή στην επίθεση τόσο των ιμπεριαλιστών, όσο και του ντόπιου κεφαλαίου σε βάρος του λαού. Πρόκειται για την πλήρη κατάργηση ακόμα και του πιο υπάκουου και απαξιωμένου κοινοβουλίου, την υποβάθμιση της νομοθετικής σε βάρος της εκτελεστικής εξουσίας, τη διοίκηση της χώρας με προεδρικά διατάγματα (ίδια διαδικασία με την οποία θα επιβληθεί και η αντεργατική μεταρρύθμιση στη Γαλλία), το ουσιαστικό βάθεμα της εξάρτησης της χώρας -σε όλα τα επίπεδα- από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, την πλήρη ικανοποίηση των απαιτήσεων του εγχώριας αστικής τάξης.

Σήμερα, που ο λαός παραδίδεται βορά στα νύχια του κεφαλαίου, εμείς πρέπει να αποδομήσουμε την αστική προπαγάνδα, να αναζητήσουμε τους κεντρικούς κόμβους της καπιταλιστικής στρατηγικής και να τους επιτεθούμε. Την εφαρμογή παλιών και νέων μνημονίων, την συμμετοχή στην ΕΕ, την πρόσδεση της χώρας στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό.
Σήμερα, όπου καταρρέουν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, όπου είναι σαφές στον καθένα ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός ΕΕ, ότι τα αστικά πολιτικά κόμματα ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να σκίσουν τα μνημόνια, σήμερα που αποδεικνύεται σε όλους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο χρήσιμη εφεδρεία του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου εμείς πρέπει να οργανώσουμε το αντίπαλο δέος. Με επιμονή, σκληρή δουλειά, παρά και ενάντια στην άμπωτη του λαϊκού κινήματος, να συμβάλλουμε στην πολιτική οργάνωση της τάξης μας. Να συμβάλλουμε -με όλες μας τις δυνάμεις- στην προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.

Καμία ανακωχή με κεφάλαιο, κράτος, ΕΕ και ΔΝΤ

Όλοι στους δρόμους

Συγκέντρωση: Σύνταγμα, 22 Μάη στις 18:00

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

2η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης στην πλατεία Εξαρχείων: Κυριακή15 Μάη από τις 17.00

2η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης

17:00 Παρουσίαση της Αυτοοργανωμένης Δομής Υγείας Εξαρχείων (ΑΔΥΕ).

18:00 Bιβλιοπαρουσίαση: «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Κείμενα και Συνεντεύξεις». Από τις εκδόσεις ΜΟΛΟΤ.

19:00 Συζήτηση με τους κατοίκους της περιοχής με θέμα: «Εξάρχεια. Ο αγώνας ενάντια στο ναρκεμπόριο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο αγώνας για μια γειτονιά ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης».

21:00 Προβολή: “Ludlow, οι Έλληνες στους πολέμους του Άνθρακα”.
Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία Ελλήνων μεταναστών που κατέληξαν στο Κολοράντο, στις αρχές του περασμένου αιώνα, να δουλεύουν στα ορυχεία του Ροκφέλερ και του συναφιού του και που μαζί με χιλιάδες μετανάστες από άλλες χώρες ξεσηκώθηκαν παίρνοντας τα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και το δίκιο τους. Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Βαρδαρός

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

Βazaar βιβλίων & συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες: Κυριακή 15 Μάη, πλατεία Εξαρχείων από τις 10.30 πμ

Κάλεσμα για bazaar βιβλίων, για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες από το Κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios και την κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών Νοταρά 26:

Η καθημερινότητα της πλατείας Εξαρχείων τα τελευταία χρόνια, συνδέθηκε όλο και περισσότερο με το εμπόριο ναρκωτικών. Η κουλτούρα και οι συμπεριφορές που συνοδεύουν τις μαφιόζικες δραστηριότητες στράφηκαν σταδιακά, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση, ενάντια στις προσπάθειες της γειτονιάς και των πολιτικών συλλογικοτήτων να διατηρήσουν στην πλατεία και στην ευρύτερη περιοχή μια εστία πολιτικής ζύμωσης και δράσης. Το πρόσφατο περιστατικό, με την απόπειρα δολοφονίας τριών αναρχικών, μελών του κοινωνικού κέντρου Βοξ, δεν αποτελεί εξαίρεση και δε πρόκειται να είναι το τελευταίο, αν δεν κινητοποιηθούμε μαζικά, αποφασιστικά και οργανωμένα απέναντι στις παρακρατικές μαφίες, που αποτελούν το μακρύ χέρι της Αστυνομίας στην ευρύτερη περιοχή. Μέσα από τη συνεχή κινηματική μας δραστηριότητα, έχουμε χρέος όλες και όλοι να μετατρέψουμε και πάλι την πλατεία και τα Εξάρχεια σε μια ζωντανή γειτονιά, σε εστία ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, σε ορμητήριο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο (νόμιμο ή παράνομο), το κράτος και τις παρακρατικές τους συμμορίες, που δρουν με τις πλάτες και την προστασία της Αστυνομίας.

Σε αυτά τα πλαίσια, καλούμε την Κυριακή 15 Μαΐου, από τις 10:30 πμ, να στήσουμε ένα μεγάλο bazaar βιβλίων, τα έσοδα του οποίου θα ενισχύσουν αυτό-οργανωμένες δομές αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ταυτόχρονα, εκτός από βιβλία, θα μαζεύουμε και υλικά που θα ενισχύσουν τις δομές αυτές (σύντομα θα ανακοινωθεί η λίστα αναγκών). Σ’ αυτήν την κατεύθυνση καλούμε όλη τη γειτονιά, τον κόσμο του αγώνα, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις, τα κινηματικά εγχειρήματα αλληλεγγύης, καθώς και τα εκδοτικά εγχειρήματα να ενισχύσουν την απόπειρα αυτή, βάζοντας ακόμα ένα μικρό λιθαράκι ενάντια στην επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας, που μας αποκαλύπτεται με ποικίλες αποκρουστικές μορφές.

 

Κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios
Κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών Νοταρά 26

Παύση κάθε δίωξης – Καμία απέλαση – Άμεση Απελευθέρωση για όλους τους συλληφθέντες διαδηλωτές της 8ης Μάη. Συγκέντρωση Αλληλεγγύης: Τετάρτη 11 Μάη, Δικαστήρια Ευελπίδων, 10.00 πμ.

IMG_20160507_184948

Την Κυριακή 8 Μάη, 3η συνεχόμενη ημέρα γενικής Απεργίας, και ενώ η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπερψήφιζε στη Βουλή – με την αντιπολιτευτική συναινετική “ανοχή” σύσσωμου του μνημονιακού τόξου – την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, στην πλατεία Συντάγματος χιλιάδες διαδηλωτές εναντιώνονταν στο βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας. Η λαϊκή συμμετοχή διατάραξε – έστω και αναντίστοιχα σε σχέση με το μέγεθος της αστικής επέλασης που συνεχίζεται αμείωτη εδώ και μια επταετία – τη σιγή νεκροταφείου που επιβάλουν η αστική τάξη, τα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια και το κράτος τους.

Η δίκαιη οργή, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς της συγκυρίας, βρήκε τους τρόπους για να εκφραστεί (παίρνοντας στο κυνήγι φασίστες αγροτοπατέρες και μνημονιακούς δημοσιογραφικούς παπαγάλους). Μετά από συγκρούσεις περιορισμένης έκτασης, οι πραιτοριανοί του κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού του εξαπέλυσαν γενικευμένη δολοφονική επίθεση με ξυλοδαρμούς, ρίψη δακρυγόνων σ’ ευθεία βολή και χειροβομβίδων κρότου λάμψης μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών προκαλώντας πολλούς τραυματισμούς. Μετά απ’ αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση που σκόπευε στην εκκένωση του Συντάγματος, μπλοκ διαδηλωτών – ανάμεσα τους και αυτό της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στη ΕΕ – ανασυνταχθήκαμε και επιστρέψαμε έξω από τη Βουλή όπου και παραμείναμε μέχρι τη συντεταγμένη αποχώρησή μας ως τα Προπύλαια. Λίγα αργότερα, και ενώ ένα μπλοκ αναρχικών επέστρεφε προς τα Εξάρχεια έπεσε σε αστυνομική ενέδρα (προφανώς προσχεδιασμένη στα επιτελεία της “αριστερής” ΓΑΔΑ) η οποία είχε ως απολογισμό τη σύλληψη 14 διαδηλωτών. 7 από τους συλληφθέντες είναι μετανάστες και στα πλαίσια μιας αστυνομικής-δικαστικής μεθόδευσης ποινικοποίησης της ριζοσπαστικοποίησης τους, αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες και απειλούνται με προφυλάκιση και απέλαση.

Το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν και μνημονιακή και κατασταλτική συνέχεια. Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Παύση κάθε δίωξης – Καμία απέλαση – Άμεση Απελευθέρωση για όλους τους συλληφθέντες διαδηλωτές της 8ης Μάη.

 Συγκέντρωση Αλληλεγγύης:

Τετάρτη 11 Μάη, Δικαστήρια Ευελπίδων, 10.00 πμ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ