Ο Δ. Κουφοντίνας παραμένει αιχμάλωτος από το 2002 καταδικασμένος σε 13 φορές ισόβια κάθειρξη για τη συμμετοχή του στη δράση της Ε.Ο. 17Ν. Ο ίδιος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στην οργάνωση, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα πιστός στις αρχές και τις αξίες που διέπουν τα επαναστατικά κινήματα.

Η -πρώτη φορά Αριστερά- κυβέρνηση της χώρας, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων της, στερεί από το σύντροφο το δικαίωμά του στην άδεια, την οποία δικαιούται από το 2010. Ο λόγος, γραπτά διατυπωμένος σε βούλευμα, είναι η αμετανόητη στάση του συντρόφου πάνω στο ζήτημα της ένοπλης πάλης. Μια ενδεχόμενη αποκήρυξη της ένοπλης διαδικασίας από έναν επαναστάτη-σύμβολο όπως είναι ο Δ. Κουφοντίνας θα σήμαινε μια νίκη τόσο για το αστικό μπλοκ όσο και μια ιστορική ρεβάνς για το ρεφορμισμό που ακόμα ονειρεύεται τον ειρηνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «13 απαντήσεις, μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά», αποτελεί μια πολιτική αναμέτρηση μεταξύ δύο διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων. Της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της επαναστατικής. Ειδικά σε μια ιστορική συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε, όπου η πρώτη βρίσκεται στην κυβέρνηση, η συζήτηση αποκτά χαρακτήρα διαμάχης πολιτικού, ιστορικού και φιλοσοφικού, ενδιαφέροντος.

Είναι πλέον προφανές ότι αυτή η «Αριστερά» που έκλεινε όλο νόημα το μάτι στους πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενους, όπως και σε όλη την κοινωνία εξάλλου, υποσχόμενη δίκαιες δίκες, εφαρμογή δικαιωμάτων, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο εξασφάλισε προεκλογικά ψήφους από το συγγενικό και φιλικό περίγυρο μεγάλης μερίδας κρατουμένων, αφομοιώνοντας μαζί και μια μερίδα του κινήματος, τη λιγότερο συνειδητοποιημένη και μαχητική.

Είναι πλέον προφανές ότι αυτή η «Αριστερά» που κατάντησε να συμφιλιώνεται με τον ιμπεριαλισμό και την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, η «Αριστερά» που συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας για τις ασθενέστερες τάξεις, είναι η «Αριστερά» που υποτάχθηκε από την πρώτη στιγμή αμαχητί στην αντιτρομοκρατική πολιτική (κάποτε οι ίδιοι την έλεγαν υστερία) της αστικής στρατηγικής. Πολιτική που η αστική τάξη της χώρας και οι ιμπεριαλιστές δανειστές επιβάλλουν σαν προαπαιτούμενο διακυβέρνησης. Γεγονός που καταδεικνύει και τον εγγενώς περιορισμένο χαρακτήρα που έχει η «πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα» σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, όπως είναι αυτό της μνημονιακής εποχής.

Ο αναστοχασμός του αμετανόητου κομμουνιστή επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα είναι μια διαδικασία εξέλιξης της ίδιας της επανάστασης και του αγώνα. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία ο αγωνιστής δεν ψάχνει την επανάληψη αλλά τη νέα σύνθεση. Χωρίς όμως ποτέ να ξεκόβεται από τις παραδόσεις και τα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, του «μεγαλύτερου, ουσιαστικότερου και του πιο θαυμαστού βήματος της ανθρωπότητας», όπως το ορίζει ο ίδιος.

Ο αγωνιστής γνωρίζει καλά το αόρατο νήμα που συνδέει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού με τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης, από τους οποίους συγκροτήθηκαν οι πρώτες επαναστατικές οργανώσεις της μεταπολίτευσης. Με τη μαχόμενη αριστερά που συγκροτείται πλέον εκτός ΚΚΕ, και η οποία οικοδομεί τα θεμέλια ενός νέου γύρου αγώνα, γνωρίζοντας καλά ότι η αντίσταση είναι πάντα αναγκαία και η εξέγερση πάντα δίκαιη. Με την επαναστατική αριστερά και στη συνέχεια και τον αναρχικό χώρο που ξεκίνησαν να μετράνε τους δικούς τους νεκρούς και φυλακισμένους, σε μια εποχή που η επίσημη αριστερά έπαψε να «παράγει» πολιτικούς κρατούμενους -αυτό το αλάνθαστο κριτήριο επαναστατικότητας ενός πολιτικού χώρου, όπως τονίζει ο συγγραφέας του βιβλίου.

Είναι ένας αναστοχασμός για να αποκτήσει ο ένοπλος αγώνας μια νέα μορφή και ένα νέο περιεχόμενο όσο γίνεται πιο κοντά στα περιεχόμενα και τους σκοπούς του καιρού μας. Τροποποιώντας τόσο την μορφή αλλά και τα περιεχόμενα της ταξικής πάλης. Όχι μόνο την τακτική αλλά και τη στρατηγική. Διαβλέποντας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ότι στη σημερινή συγκυρία ο αγώνας ακόμα και για μερικές διεκδικήσεις και οριακές βελτιώσεις μπορεί να οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση με το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.

Η ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική, μια ταύτιση που τόσο έχει ταλανίσει τα επαναστατικά κινήματα διαχρονικά, αποτέλεσε μια από τις βασικότερες αιτίες για την πολιτική ηγεμονία του ρεφορμισμού στο εξεγερτικό ρεύμα της περιόδου 2010-2012. Παρά το συγκρουσιακό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, οι επαναστατικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να αντιτάξουν μια πραγματικά επαναστατική στρατηγική απέναντι στην αστική πολιτική και τις ρεφορμιστικές μεταμφιέσεις της, στους κρίσιμους χώρους και χρόνους. Έτσι, ενώ αναπτύχθηκε ένα μαζικό και συγκρουσιακό αντιμνημονιακό ρεύμα έλειπαν οι πολιτικοί στόχοι πάλης (έξοδος από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, σύγκρουση με την αστική τάξη και το κράτος ) που θα αναβάθμιζαν τη λαϊκή συνειδητότητα και θα θωράκιζαν το ανερχόμενο κίνημα από τις επιβουλές της αστικής πολιτικής. Κομβικοί πολιτικοί στόχοι που εάν καταλάμβαναν την ηγεμονία στις Πλατείες θα έδιναν μορφή στο λαϊκό ξεσηκωμό και περιεχόμενο στην επαναστατική στρατηγική, δημιουργώντας ένα πραγματικό αντίπαλο δέος τόσο απέναντι στο αστικό μπλοκ όσο και στο ρεφορμιστικό που παραμόνευε με τη μάσκα του κινηματικού (όπως κάνει πάντα) στην γωνία, αποκρύπτοντας συνειδητά τα αποτελέσματα και τις συνέπειες της παραμονής στην φυλακή του Ευρώ και στο λάκκο των λεόντων της Γερμανικής Ευρώπης, όπως αποκαλεί την ΕΕ ο Δ. Κουφοντίνας.

Ο αναστοχασμός ενός επαναστάτη, που κάθε χτύπημα της οργάνωσης που συμμετείχε ήταν και χτύπος της δικής του καρδιάς, έρχεται για να αναδείξει τις αστοχίες και τις μονόπλευρες αντιλήψεις και επιλογές που επικράτησαν και δεν άφησαν να μετατραπεί η «ένοπλη εκπροσώπηση σε λαϊκή συμμετοχή», που δεν αφησαν να μετατραπεί όπως έλεγαν οι Λατινοαμερικάνοι σύντροφοι «το χειροκρότημα σε στήριξη». Και αυτή η συζήτηση αφορά σίγουρα όλο το κίνημα και ειδικά τα κομμάτια εκείνα που θεωρούν τον ένοπλο αγώνα τμήμα μιας επαναστατικής στρατηγικής για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό. Χωρίς ταμπού και μακριά από εσωστρεφείς εγωισμούς που λειτουργούν ως τροχοπέδη για την εξέλιξη της ταξικής πάλης και της επαναστατικής διαδικασίας. Μεταξύ όσων πιστεύουν ότι η επιλογή της ένοπλης πάλης όχι απλά δεν μπορεί να είναι απούσα από μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική αλλά η παρουσία της είναι η ίδια η επικύρωση της μαχητικότητας ενός κινήματος που αξιώνει να ονομάζεται επαναστατικό.

Σήμερα, το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα, «13 απαντήσεις» αποτελεί πολύτιμο εφόδιο στα χέρια αγωνιστών για να χτίσουν εκείνες τις δομές λαϊκής αυτοάμυνας και ταξικής αντεπίθεσης που θα σταθούν ανάχωμα στην βίαιη επέλαση του καπιταλισμού. Το βιβλίο «13 απαντήσεις» είναι ένα κάλεσμα για επαναστατική δράση – για μια δράση που συνδυάζοντας τη θεωρία με την πράξη και τις νόμιμες με τις παράνομες μορφές συγκροτεί το επαναστατικό όλον. Είναι ένα κάλεσμα για αγωνιστική επαγρύπνηση , ένα κάλεσμα για περιφρούρηση των αρχών και των αξιών των επαναστατικών διαδικασιών από τις αστικές και μικροαστικές επιδράσεις που αλλοιώνουν το όραμα της ανθρώπινης χειραφέτησης, αφαιρώντας του τα πιο ευγενή και ανιδιοτελή στοιχεία.

Και αυτό είναι μάλλον τελικά το πιο κρίσιμο στοιχείο για έναν επαναστάτη. Να παραμείνει η αγάπη του για την ανθρωπότητα η κινητήρια δύναμη της εξέγερσης του απέναντι σε καθετί που την υποδουλώνει. Να αισθάνεται τον πόνο του λαού και να αγωνίζεται για την τάξη του – υπάρχει, άραγε, πιο έμπρακτος διεθνισμός; Ενώ η πάλη για τις πανανθρώπινες αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης να υπερισχύουν πάντα την κρίσιμη στιγμή από το ατομικό συμφέρον.

Σε αυτόν τον πόλεμο, πόλεμο με κόστος, στερήσεις και ανυπέρβλητες αυτοθυσίες, θα μας συντροφεύουν πάντα οι νεκροί μας και οι φυλακισμένοι αγωνιστές. Όσοι έδωσαν τη ζωή και την ψυχή τους για να χτίσουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Η λησμονιά είναι ο θάνατος της μνήμης και ίσως να είναι και αυτός ένας από τους λόγους που ο σύντροφος γράφει «για να μην λησμονηθεί το χνάρι που άφησαν στην ιστορία οι σύντροφοι που έπεσαν» όπως διαβάζουμε στον επίλογο του βιβλίου.

Ρουβίκωνας,

Κ* ΒΟΞ,

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

3η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης

ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή

Κυριακή 26 Ιούνη από τις 12.00 στην πλατεία Εξαρχείων

12:00 Bazaar βιβλίου (καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας)

13:00 Ανοιχτό μαγείρεμα για πρόσφυγες και μετανάστες και κατοίκους των Εξαρχείων

15:00 Τουρνουά Σκάκι

Κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση

Ανακοίνωση για τη δημιουργία Λαϊκού Ιατρείου στα Εξάρχεια

Η επιβολή των μνημονίων από την ελληνική αστική τάξη, την ΕΕ και το ΔΝΤ, από το 2010 έως και σήμερα, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα τη περαιτέρω βίαιη φτωχοποίηση και προλεταριοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών.

Η προσπάθεια να μεταφερθεί το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού μεταφράζεται σε μισθούς πείνας, ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, απολύσεις, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, άγρια φορολόγηση, σπίτια χωρίς ρεύμα, διαλυμένα νοσοκομεία.

Μοναδικοί κερδισμένοι από τις μνημονιακές πολιτικές είναι το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Κανένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να παραποιήσει αυτή την πραγματικότητα. Κανένα προπαγανδιστικό τέχνασμα δεν μπορεί να κρύψει ότι οι πλούσιοι γίνονται ακόμα πλουσιότεροι και οι φτωχοί ακόμα φτωχότεροι.

Καμία αυταπάτη δεν μπορεί να αποκρύψει τα όρια του κοινοβουλευτισμού. Κανένα ψέμα δεν μπορεί να κρύψει ότι τα αστικά κόμματα, ψηφίζουν χωρίς αντιρρήσεις όλα τα μέτρα που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα και υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Απέναντι σε αυτή την οργανωμένη επίθεση πρέπει να αντισταθούμε. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Πρέπει να οργανωθούμε παντού. Στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και τα σχολεία. Να αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Να αγωνιστούμε ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια. Ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ενάντια στη μόνιμη λιτότητα, στην διάλυση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, το γκρέμισμα της κοινωνικής ασφάλισης, στην κατάρρευση της δημόσιας υγείας.

Πρέπει να δημιουργήσουμε δομές ταξικής αλληλεγγύης. Για να σταθούμε αλληλέγγυοι στα πιο αδύναμα προλεταριακά στρώματα ώστε να πάρουν μια ανάσα, να κινητοποιήσουμε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια ενάντια στις άμεσες επιπτώσεις της κρίσης και των μνημονίων, να εμποδίσουμε τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων στην αστική φιλανθρωπία, να δώσουμε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στην αλληλεγγύη, να μαζικοποιήσουμε και να πλατύνουμε το επαναστατικό κίνημα.

Σε αυτή την κατεύθυνση, παίρνουμε την πολιτική πρωτοβουλία για τη δημιουργία Λαϊκού Ιατρείου στα Εξάρχεια, το προσεχές διάστημα.

Γιατί η επίθεση στο δημόσιο σύστημα υγείας, η διαρκής υποβάθμισή του, οι περικοπές στις δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης, οι απολύσεις, οι εκτεταμένες ελλείψεις στα νοσοκομεία, το αυξημένο ποσοστό συμμετοχής των ασθενών στο κόστος περίθαλψης, το κλείσιμο και οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης αποτελούν σχέδιο πραγματικού πολέμου. Με συνέπειες δολοφονικές για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους προλετάριους γενικότερα. Ντόπιους, πρόσφυγες και μετανάστες.

Ένα Λαϊκό Ιατρείο το οποίο θα βρίσκεται στα Εξάρχεια, ώστε να εξυπηρετεί κατοίκους που έχουν ανάγκη πρωτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας από όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Ένα Λαϊκό Ιατρείο, το οποίο θα βρίσκεται σε άμεση επικοινωνία και συνεργασία με αντίστοιχες δομές (ειδικά της περιοχής) και θα αποσκοπεί, μαζί με άλλες συνελεύσεις, καταλήψεις και πολιτικές ομάδες, να γίνουν τα Εξάρχεια μια γειτονιά ταξικής πάλης, αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοργάνωσης, να γίνουν μια επαναστατική αντι-πρόταση απέναντι στην εξαθλίωση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την παραίτηση και την ιδιώτευση. Μια επαναστατική αντι-πρόταση, που δεν θα αναζητά εναλλακτικούς παραδείσους στο σήμερα, αλλά αντίθετα θα αποτελεί κομμάτι του πολυδιάστατου αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Μια αυτόνομη δομή που δεν θα δέχεται χρηματοδότηση ή κανενός είδους ενίσχυση από κρατικούς και δημοτικούς φορείς ή ΜΚΟ και δεν θα συνδιαλέγεται με καθεστωτικά ΜΜΕ. Μια αυτοοργανωμένη δομή η οποία θα λειτουργεί με τακτικές συνελεύσεις, όπου όλα τα μέλη της θα συμμετέχουν ισότιμα.

Καλούμε κατοίκους της περιοχής, αγωνιστές, αλλά ειδικότερα γιατρούς, ψυχολόγους, νοσηλευτές, φαρμακοποιούς να συμμετέχουν ενεργά στο Λαϊκό Ιατρείο. Καλούμε όλους να στηρίξουν τις δομές ταξικής αλληλεγγύης.

Για επικοινωνία: laikoiatreio@espiv.net

Πρωτοβουλία αναρχικών και κομμουνιστών

Έπειτα από δύο πρώτες παρεμβάσεις έξω από το βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» την Πέμπτη 2/6/16  και το Σάββατο 11/6/16  κι ένα κύκλο ενημερώσεων και ανάδειξης του ζητήματος στους συναδέλφους μας στους χώρους δουλειάς, σε όλον τον κόσμο της εργασίας και στο αναγνωστικό κοινό, συνεχίζουμε τη μάχη μέχρι τη δικαίωση της συναδέλφου μας που υπέστη βλαπτική μεταβολή και που η εργοδοσία αρνείται να της δώσει την αποζημίωση απόλυσης. Η εκδικητική στάση της εργοδοσίας προς τη συνάδελφό μας και η όλη αδιαλλαξία και το «δούλεμά» της απέναντι στο Σύλλογο και τον αγώνα μας δε θα μείνουν αναπάντητα.

ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΩΡΑ Η «ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ»

ΣΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΑΠΟΛΥΣΗΣ

ΝΕΑ  ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ» ::

ΣΑΒΒΑΤΟ 25/6, 11.30ΠΜ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ – ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

Η επίθεση στην Κυριακάτικη αργία και η καταπάτηση του ωραρίου από το κράτος και την εργοδοσία εδώ και τρία χρόνια συνεχίζονται ακάθεκτες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πλήρους απορρύθμισης των ωραρίων εργασίας επιχειρείται και η επιβολή της «Λευκής Νύχτας». Ο δήμος Ιλίου έχει αποτελέσει πρωτοπόρος στη διοργάνωση της συγκεκριμένης αθλιότητας την οποία και προσπαθεί να αναγάγει σε θεσμό/πολιτιστικό γεγονός για την πόλη. Για τέταρτη συνεχή χρονιά λοιπόν, το Σάββατο 25 Ιούνη, θα επιχειρήσει να μετατρέψει την πόλη του Ιλίου και πάλι σε μια τεράστια «αρένα κατανάλωσης» στην οποία με το έτσι θέλω τα εμπορικά καταστήματα, και όχι μόνο, της περιοχής παραμένουν ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το σκηνικό ολοκληρώνεται με τη διοργάνωση μουσικών σκηνών με ηχηρά ονόματα του τραγουδιού τα οποία έρχονται να προσδώσουν το χαρακτήρα του «πολιτιστικού γεγονότος» στην αθλιότητα της εξαναγκαστικής εργασίας, πέρα και έξω από κάθε έννοια τήρησης των ήδη ξεχειλωμένων ωραρίων των εμποροϋπαλλήλων. Ο τσαμπουκάς των αφεντικών ξεφεύγει από κάθε όριο, από το άνοιγμα των μαγαζιών δίχως άδεια από την Περιφέρεια, μέχρι την απλήρωτη εργασία που επιβάλλει στους συναδέλφους, καταστρατηγώντας κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος και αξιοπρέπειας των εργαζομένων που εκβιάζονται να δουλέψουν οποτεδήποτε και για όσο τους ζητηθεί από το αφεντικό, αργίες, Κυριακές, νύχτες… Και όλο αυτό στο όνομα της νεφελώδους «τόνωσης της αγοράς», δηλαδή τόνωσης των κερδών των αφεντικών και εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ
Οι προσπάθειες επιβολής καθεστώτος πλήρως «απελευθερωμένου» ωραρίου, όπως αυτό που εφαρμόζεται στις «λευκές νύχτες» εμφανίστηκε μαζί με την προσπάθεια κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας, εμφανίστηκε μαζί με την επίθεση που έχουν εξαπολύσει κράτος και αφεντικά τα τελευταία χρόνια επιχειρώντας να εντατικοποιήσουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων προκειμένου να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Όσο και να παρουσιάζονται τα εν λόγω γεγονότα ως «εξαιρέσεις» και «εορτές» ξέρουμε πολύ καλά πως από πίσω κρύβεται ο πόθος των αφεντικών να έχουν στη διάθεσή τους εργαζόμενους δίχως ωράριο, δίχως δικαιώματα, δίχως αξιοπρέπεια, εργαζόμενους που δεν θα αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι με ανάγκες για ξεκούραση, συνεύρεση, ελεύθερο χρόνο, αλλά θα αντιμετωπίζονται ως εργαλεία για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Οποιαδήποτε καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων η οποία παρουσιάζεται ως «έκτακτη» και «προσωρινή» αποτελεί ένα βήμα για την καθολική τους κατάργηση και αυτό το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Όλες οι προσπάθειες για ουσιαστική κατάργηση του ωραρίου γίνονται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας, της «τόνωσης της αγοράς», της οικονομικής «ανάπτυξης», έννοιες διανθισμένες με ωραίες λέξεις οι οποίες κρύβουν όμως την πραγματικότητα πως αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα αφεντικά, τα κέρδη τους και τα συμφέροντά τους. Οι εργαζόμενοι, με πρόσχημα αυτές τις λέξεις βιώνουμε μειώσεις μισθών, δουλειά νύχτες, αργίες και Κυριακές, εργοδοτική τρομοκρατία, απολύσεις, απλήρωτα μεροκάματα, απλήρωτες υπερωρίες. Δεν μοιραζόμαστε τα κέρδη με τα αφεντικά αντίθετα μάλιστα, είναι τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται την εργασία μας για να πλουτίσουν. Όσο και να προσπαθούν λοιπόν να παρουσιάσουν τις φιέστες που ισοπεδώνουν τα εργασιακά μας δικαιώματα σαν γιορτή εμείς θα φωνάζουμε πως η «λευκή νύχτα» είναι άλλη μία εκμετάλλευση εργοδοτική.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ
Ο αγώνας ενάντια στα «απελευθερωμένα» ωράρια δεν αφορά μόνο τους εμποροϋπαλλήλους αλλά τον κάθε εργαζόμενο. Οι επίδοξοι καταναλωτές της «Λευκής Νύχτας» πρέπει να καταλάβουν πως αυτό που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι στο εμπόριο, θα το αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι αύριο στις εργασίες τους. Καλούμε λοιπόν τον κόσμο να σκεφτεί πως η συμμετοχή του σε αυτή την καταναλωτική φιέστα υπονομεύει τον αγώνα των εργαζομένων και κάνει πλάτες στην προσπάθεια επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα. Η στήριξη στον αγώνα που διεξάγεται είναι στήριξη στα εργατικά μας συμφέροντα.
Κυριακές και νύχτες δεν δουλεύουμε και δεν ψωνίζουμε!

ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ – ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ!
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδώσουμε τις νύχτες και τις Κυριακές μας στα αφεντικά. Οργανωνόμαστε και αντιστεκόμαστε στην επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα, αγωνιζόμαστε ενάντια στο άθλιο φαινόμενο της «λευκής νύχτας» και κάθε παρόμοιας λογικής εργοδοτική φιέστα. Το Συντονιστικό δράσης έχει δώσει δυναμικό «παρών» σε κάθε τέτοια φιέστα που έχει πραγματοποιηθεί στη Ν. Σμύρνη, τη Γλυφάδα, το Μαρούσι, στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, στο Περιστέρι, σε κάθε Κυριακή που τα μαγαζιά είναι ανοικτά, πετυχαίνοντας μάλιστα την ακύρωση της αντίστοιχης φιέστας που ήταν προγραμματισμένη για τις 13 Φλεβάρη στη Ν. Σμύρνη. Έτσι θα δώσει το «παρών» και στο Ίλιον προτάσσοντας το συντονισμό σε κάθε γειτονιά, σε κάθε μαγαζί. Με την από τα κάτω οργάνωσή μας, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες Κυριακές, τις κλεμμένες νύχτες. Να μπλοκάρουμε την επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα, να βάλουμε φραγμό στη συνολική επίθεση εναντίον μας, να βγούμε μπροστά επιβάλλοντας το δίκιο μας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Με τρεις καταδίκες και μία αθώωση ολοκληρώθηκε στις 14/6 η δίκη των τεσσάρων συντρόφων που δικάζονταν για τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη διάρκεια της πρωτομαγιάτικης πορείας ενάντια στην διεθνή έκθεση Expo 2015 στο Μιλάνο.

Ένας από τους συντρόφους αθωώθηκε, ενώ η βαρύτερη και σημαντικότερη από πολιτική άποψη κατηγορία, εκείνη της “καταστροφής και λεηλασίας”, κατέρρευσε για δύο από τους τρεις καταδικασθέντες, οι οποίοι καταδικάστηκαν μόνο για το αδίκημα της αντίστασης κατά της αρχής.

Στη βαρύτερη ποινή (3 έτη και 8 μήνες) καταδικάστηκε ο Casper (Andrea Casieri), ο οποίος βρίσκεται ακόμα έγκλειστος, για τα αδικήματα της “καταστροφής και λεηλασίας”, της αντίστασης κατά της αρχής και της μεταμφίεσης. Ο Iddu (Edoardo Algardi) και ο Nicolo (Niccolò Ripani) καταδικάστηκαν σε 2 έτη και 2 μήνες και ένα έτος και 8 μήνες (με αναστολή) αντίστοιχα μόνο για το αδίκημα της αντίστασης κατά της αρχής, ενώ κατέπεσε γι’ αυτούς η σημαντικότερη κατηγορία της “καταστροφής και λεηλασίας”. Για τον Nicolo, το δικαστήριο ήρε το μέτρο του κατ’ οίκον περιορισμού, ενώ αίτημα για την άρση του κατ’ οίκον περιορισμού κατέθεσαν και οι δικηγόροι του Iddu. Ο Casper ώς  «αποδιοπομπαίος τράγος» της υπόθεσης θα πρέπει να καταβάλλει αποζημίωση 15.000 ευρώ στο Υπουργείο Εσωτερικών της Ιταλίας για “ζημιές στην εικόνα” του, ενώ μένει να καθοριστεί το ύψος της αποζημίωσης στην τράπεζα Unicredit για τις ζημιές που υπέστησαν δύο υποκαταστήματά της.

Τελείως αθώος κηρύχθηκε ο Molestio (Alessio Dall’Acqua), για τον οποίο το δικαστήριο ήρε το μέτρο του κατ’ οίκον περιορισμού.

Το παραμύθι που είχαν στήσει εδώ και ένα χρόνο οι ιταλικές διωκτικές αρχές σε συνεργασία με τα μμε πάνω στο μιλανέζικο ανταγωνιστικό κίνημα και τους 4 συντρόφους μας ξεφούσκωσε. Το σαθρό κατηγορητήριο, η τρομουστερία των μμε και η διαπόμπευση των συντρόφων μας, η στοχοποίηση κατειλημμένων κοινωνικών κέντρων και πολιτικών χώρων από μπατσοφυλλάδες τύπου Corierre della sera δεν ήταν αρκετά για να μεταθέσουν την πολιτική ευθύνη της λεηλασίας της εργατικής τάξης στο μιλάνο από τους μαφιόζους της expo και της τοπικής και μη – εξουσίας στους διαδηλωτές.

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΕΗΛΑΤΗΣΕ ΚΑΙ ΕΡΗΜΩΣΕ ΤΟ ΜΙΛΑΝΟ ΗΤΑΝ Η EXPO

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!

αναδημοσίευση από free5.gr

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_THo0OMGUB4[/youtube]

Σχετικά με τη δίκη για την ανακατάληψη της Villa Amalias αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά την ανακατάληψη, ένα πρόσφατο κείμενο της Villa Amalias και ένα κάλεσμα συντρόφων-συντροφισσών που συμμετείχαν στην ανακατάληψη της Villa Amalias.

Στην ανακατάληψη συμμετείχαν 92 σύντροφοι και συντρόφισσες. 91 σύντροφοι και συντρόφισσες που δικάζονται στις 16 Ιούνη 2016,  στις 9πμ στο κτίριο 8 των δικαστηρίων της Ευελπίδων καθώς και ένας ανήλικος (εκείνη την εποχή) σύντροφος ο οποίος και καταδικάστηκε από το δικαστήριο ανηλίκων με χρηματικό πρόστιμο. 

***

9η Γενάρη 2013: Υπάρχουν κάτι ξημερώματα…

αφιερωμένο στον σύντροφο Σ. που μας λείπει…

…Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, o ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου… Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…

από τα σωθικά της Μητρόπολης

17.1.13

***

Στις 20/12/12 εκκενώθηκε από την αστυνομία η κατάληψη Villa Amalias.

Επί 23 χρόνια το κτήριο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν, στέγασε αρκετούς ανθρώπους, την ουτοπία, τη δημιουργικότητα, το μεράκι πολλών ακόμα. Υπήρξε μέσα στα χρόνια, σημείο συνάντησης για πολυάριθμους νέους από την πόλη, την επαρχία, συντρόφους από όλο τον κόσμο.   Για όσους τη ζήσαμε λίγο περισσότερο, ήταν  και οι αστυνομικές εισβολές, οι δίκες, οι εμπρησμοί, οι ατέλειωτες εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του κτηρίου, τα θεατρικά, τα πάρτι και οι punk συναυλίες, οι περιφρουρήσεις και το ξύλο στους φασίστες.

Στα χρόνια της ταξικής επίθεσης που λέμε κρίση, επικράτησε στην  πολιτική  ένας  κανιβαλισμός , με κοινωνικές oμάδες  να στοχοποιούνται διαδοχικά. Τη μία οι τυροπιτάδες που δεν κόβανε αποδείξεις, ήταν υπαίτιοι για το δημόσιο χρέος και όχι οι εφοπλιστές και η εκκλησία που απαλλάσσονται  από φόρους. Την άλλη οι μετανάστες και οι οροθετικές ήταν υγειονομική βόμβα και όχι το κλείσιμο των νοσοκομείων, οι ελλείψεις προσωπικού και φαρμάκων. Τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις χαρακτηρίστηκαν καταχρηστικά και περικόπτονται συστηματικά.   Η επίθεση στα χαμηλά εισοδήματα, έφερε πολύ κόσμο στα όρια  της απόγνωσης. Η λαική δυσαρέσκεια, όποτε εκφράστηκε μαζικά, χτυπήθηκε ανελέητα. Ο κόσμος οδηγήθηκε στην ανάθεση,  διαψεύστηκε, απογοητεύτηκε και τώρα τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα.

Όταν τη διαχείριση αυτής της πολιτικής  ανέλαβε το τσούρμο των ακροδεξιών του Σαμαρά, ψαρεύοντας ψήφους από δεξιότερα, ήρθε και η σειρά των καταλήψεων.

 Οι καταλήψεις είναι επιθέσεις του κόσμου του αγώνα που εδαφικοποιούνται. Είναι οργανωμένες συλλογικά, δοκιμάζουν ιδέες, ανάγκες και επιθυμίες στην πράξη. Περιγελούν την πρέπουσα ηθική, κοινωνούν αντίθετες στις κυρίαρχες, αξίες, περιφρονούν την αγία ιδιοκτησία . Είναι λογικό να βρίσκονται στο στόχαστρο κράτους και παρακράτους. Στην ακροδεξιά ρητορική η Villa Amalias αποτελούσε,  όπως είπε κι ο υπουργός, το αρχηγείο της ανομίας. Εκκενώθηκε με τη μέθοδο της ανώνυμης καταγγελίας, παρόλο που τα ευρήματα της αστυνομικής έρευνας ήταν γελοία (άδεια μπουκάλια μπύρας και δυο λίτρα πετρέλαιο θέρμανσης). Για τους δημοσιογράφους όμως, ετοιμαζόμασταν, σα το χριστό στο γάμο, να ετοιμάσουμε εκατοντάδες μολότωφ και να κάψουμε την Αθήνα, ήμασταν πρεζόνια και άλλα γραφικά. Η αλληλεγγύη αντιστάθηκε στη γελοιότητα, με ποικίλες παρεμβάσεις εντός και εκτός της χώρας.

Σε αυτό το κλίμα 92 σύντροφοι/σες, από καταλήψεις , συλλογικότητες και άτομα,  στις 9-1-13, μπήκαμε για τελευταία φορά στο σπίτι. Περάσαμε την ισχυρή αστυνομική δύναμη που φρουρούσε το κτήριο χωρίς να ανοίξει μύτη. Ζήσαμε ένα υπέροχο ξημέρωμα, με τους μπάτσους να λυσσάνε στις κλειδωμένες πόρτες κι εμάς να γελάμε με το χουνέρι που τους κάναμε. Το ίδιο έγινε και έξω. Τα παπαγαλάκια των πρωινάδικων μας έβριζαν, αλλά πολλοί τηλεθεατές έσκασαν ένα χαμόγελο. Μετά από τόση υποτίμηση και βία που είχαμε όλοι υποστεί, κάποιοι καταφέραμε να τους την κάνουμε . Πολλοί μεγαλόσχημοι ξύπνησαν στραβά εκείνο το πρωί και για  επίδειξη δύναμης, εκκένωσαν μαζί με τη βίλα ,  την κατάληψη Σκαραμαγκά και  την κατάληψη αλληλεγγύης  στα γραφεία της κυβερνώσας δημάρ. Το κίνημα της αλληλεγγύης, με όλα αυτά δυνάμωσε και οργάνωσε μια πρωτοφανή σε όγκο και παλμό πορεία, από την οποία δυστυχώς απουσιάσαμε, μια και ήμασταν ακόμα κρατούμενοι. Μείναμε με ένα χαμόγελο και δυο χαμένες καταλήψεις του κέντρου.

Οδηγηθήκαμε στη δικαιοσύνη που συντονισμένη στην περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα, μας απέδωσε κατηγορίες. Με την ασάφεια την ανομίας, δηλαδή όσων αμφισβητούν το νόμο χωρίς απαραίτητα να τον παραβαίνουν, που δικαιολόγησε την πρώτη εκκένωση, κατηγορηθήκαμε για διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια. Αν  δικονομικά δε στέκουν, δεν έχει και πολλή σημασία. Άλλωστε είναι επιδίωξή μας να διαταράσσουμε  την ειρήνη, όταν επιβάλλεται με την απειλή της  κρατικής βίας και είναι στη φύση μας η απείθεια. Από τότε παραμένουμε δέσμιοι περιοριστικών  όρων, παράτυπα μετά την κατάργηση του κουκουλονόμου και την μετατροπή του κακουργήματος σε πλημμέλημα. Στις 16- 6-16 δικαζόμαστε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.

Είναι πολλά αυτά που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια, με την επέλαση του κεφαλαίου. Ενέργειες σαν αυτή της 9-1-13, είναι μια στάλα άμμος στα γρανάζια, στιγμές που δίνουν αισιοδοξία, μέχρι να κάνουμε τους κόπους και να βρούμε τους τρόπους για την ταξική αντεπίθεση. Τότε όλο και κάποιοι θα βρουν κέφι, δύναμη και υπομονή να ξαναστήσουν ένα <μεγάλο σπίτι>.

Villa Amalias

***

Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Είναι ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύμωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σημεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόμενους και τους καταπιεσμένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Το Δεκέμβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήματος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανομίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 93 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούμενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαμε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από μερικές ώρες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 93 αγωνιστές-στριες

Στις 16 Ιούνη δικαζόμαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουμε οτι διαταράξαμε την πολεμική ειρήνη του καθεστώτος και παραμείναμε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατομίκευση και υποταγή.

Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες

ΔΙΚΗ: Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016, 9πμ Δικαστήρια Ευελπίδων

Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias

Στις 13 Μαΐου, ένοπλη πολιτοφυλακή του Λαϊκού Μετώπου εισέβαλε σε σπίτι στην περιοχή Gazi της Κωνσταντινούπολης, με σκοπό να διεξάγει έρευνα σχετικά με πληροφορίες περί χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών. Ενώ οι σύντροφοι ερευνούσαν το χώρο για τη διαπίστωση ή μη ύπαρξης ναρκωτικών, δέχτηκαν πυροβολισμούς ακριβώς τη στιγμή που ανακάλυπταν ποσότητα ηρωίνης, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο πολιτοφύλακας RECEP HASAR. Οι σύντροφοι ανταπέδωσαν τους πυροβολισμούς εκτελώντας επί τόπου έναν εκ των ναρκέμπορων. Στις 26 Μαΐου ο σύντροφος RECEP HASAR που νοσηλευόταν βαριά τραυματισμένος, υπέκυψε τελικά στα τραύματα του, πέφτοντας ηρωικά μαχόμενος ενάντια στη σήψη που εξαπλώνουν τα ναρκωτικά στις λαϊκές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης.

Ο σύντροφος RECEP δεν έδωσε τη ζωή του μονάχα για τον αγώνα ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών, αλλά για το συνολικό αγώνα ενάντια στη καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και αυτό γιατί τα ναρκωτικά δεν αποτελούν απλά στοιχείο πολιτιστικής κατάπτωσης και αντεπαναστατικής μεθόδευσης κυρίως προς τη νεολαία, αλλά στυλοβάτη της παγκόσμιας οικονομίας και μια από τις επικερδέστερες εμπορικές δραστηριότητες των αστικών τάξεων διεθνώς. Τα ασύλληπτα κέρδη που διακινούνται από το λαθρεμπόριο (όπλων, ναρκωτικών, ανθρώπων κλπ), αποκαλύπτουν την πλέον αδυσώπητη φύση της καπιταλιστικής κερδοφορίας η οποία, παρακάμπτοντας τους όποιους νομικούς φραγμούς, όχι απλά δεν διακινδυνεύει αλλά απεναντίας απελευθερώνεται ολοκληρωτικά δημιουργώντας το ασφαλέστερο περιβάλλον υπερσυσσώρευσης κερδών. Το περιβάλλον όπου επικρατεί στο ακέραιο η βασική αρχή του καπιταλιστικού συστήματος: ο νόμος του ισχυρότερου και η επιβολή του δια της βίας.

Οι επονομαζόμενες μαφίες δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τις ένοπλες συμμορίες του κεφαλαίου. Είναι οι μισθοφορικοί στρατοί, που στελεχώνονται από αντικοινωνικά-παρασιτικά στοιχεία ή νέους χωρίς μέλλον, που αναζητώντας μια διέξοδο από την μιζέρια της φτώχειας μετατρέπονται τελικά σε αναλώσιμα υλικά των αφεντικών τους. Μετατρέπονται όμως εκ θέσεως και αυτόματα σε εχθρούς του λαού, γιατί οι υπηρεσίες που προσφέρουν με το να “δηλητηριάζουν”, εκφοβίζουν και εκμεταλλεύονται τους κοινωνικά αδύνατους, τους καθιστά υπόλογους άρα και δίκαια στοχοποιημένους από τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος.

Ο RECEP, ως κομμουνιστής πολιτοφύλακας, είχε αποστολή να περιφρουρεί τη γειτονιά του τόσο από τις μαφιόζικες δραστηριότητες όσο και από την παρακμιακή αλλοίωση που αυτές επιδιώκουν να επιφέρουν. Οι λαϊκές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, είναι ιστορικές γειτονιές αντίστασης και αλληλεγγύης, είναι φρούρια απέναντι στο φασιστικό τουρκικό καθεστώς και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι σύντροφοι του ηρωικού Λαϊκού Μετώπου χύνουν το αίμα τους για να μην παραδοθούν οι γειτονιές τους στην αστική σαπίλα της αστυνομοκρατίας και του μαφιόζικου παρακράτους που απροκάλυπτα υπηρετεί. Και σε αυτόν τον αγώνα είμαστε δίπλα τους, παίρνοντας κουράγιο και έμπνευση, για να προετοιμάσουμε τις δικές μας άμυνες απέναντι στον καπιταλισμό, τις μαφίες και την αστυνομία τους.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ
Ιούνης 2016

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=zPVRCHJtfuY[/youtube]

Mαμά,

Συζητήσαμε σήμερα το πρωί σε ένα μπαρ, με τους φίλους μου. Ψάχνουμε ένα τρόπο για να αντιδράσουμε σε αυτό που συμβαίνει σε όλους μας αυτή την στιγμή. Την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που ανανεώθηκε για τρίτη φορά ύστερα από τις επιθέσεις και εξ αιτίας της οποίας απαγορεύτηκε στους ανθρώπους να προσέρχονται στις διαδηλώσεις. Εκδιωγμένοι από ολόκληρες συνοικίες. Τους απαγορεύεται να ειπούν πως δεν συμφωνούν, το φαντάζεσαι?  Και η Ευρωπαϊκή Ένωση λέει επίσης πως είναι παράνομο να το κάνουν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση… Θυμάσαι τα περί του Δημοψηφίσματος για το Σύνταγμα [το 2005 για την επικύρωση του ευρωπαϊκού συντάγματος ]? Ήταν μόλις λίγο νωρίτερα από  τα  18 μου χρόνια, εάν είχα μπορέσει να ψηφίσω θα έλεγα Όχι, NO! όπως η πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν. Εκείνη την στιγμή σκεφτόμουν πραγματικά πως η ψήφος στο Όχι κάτι θα είχε αλλάξει. Και μετά, ένα χρόνο αργότερα, αυτό το ίδιο σύνταγμα πέρασε, παρά το Όχι. Πως θέλεις να πιστέψω στην ψήφο όταν λαμβάνω την εκλογική μου ταυτότητα το 2005?

Σήμερα, ξέρεις πολύ καλά πως πλέον δεν ψηφίζουμε, πως τους απεχθανόμαστε, εγώ και οι φίλοι μου, αυτούς τους πολιτικούς. Στην αρχή σε ενοχλούσε μα νομίζω πως τελικά συνήθισες στην ιδέα. Ξέρεις όμως, παρ’ όλα αυτά, πως βρισκόμαστε σε όλες τις πορείες.

Μερικές φορές ανησυχείς διότι διαβάζεις στο internet πως υπήρξαν “συγκρούσεις”, πως η πορεία “εκφυλίστηκε”, και γενικότερα πως αυτό συνέβη εξ αιτίας των “black-bloc”. Πρόκειται για λέξεις που κάνουν εντύπωση. Μα μητέρα, εάν έλεγαν πως “ ο Baupin [αντιπρόεδρος της εθνικής Συνέλευσης που υποχρεώθηκε να παραιτηθεί εξ αιτίας ενός σεξουαλικού σκανδάλου ] βάζει χέρι στις κούκλες” ή “ο Valls διώχνει τους σκατοάραβες”, θα αντιλαμβανόσουν πως υπάρχει ένα πρόβλημα στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται. Υπάρχουν όροι που δεν είναι αθώοι. Σε κάθε λέξη που επιλέγεται, στα λόγια των πολιτικών, στις διηγήσεις των media, αντιστοιχεί μια όψη του κόσμου. Για τις γυναίκες και τους ξένους το αντιλαμβάνεσαι και θυμώνεις. Για τους λεγόμενους “σπαζοβιτρίνες” θα έπρεπε να γίνεται το ίδιο. Θα έπρεπε να λέγεται τις σπάζουν. Σπάζουν τράπεζες, σπάζουν διαφημίσεις, σπάζουν εμπορικά κέντρα. Σπάζουν έναν κόσμο αηδιαστικό, Μαμά, μέσα στον οποίον οι γυναίκες αποκαλούνται κούκλες και τις βάζουν χέρι, μέσα στον οποίον οι άραβες είναι σκατοάραβες και τους κλείνουν πίσω από τα συρματοπλέγματα και μέσα στον οποίον οι  “θεματοφύλακες της τάξης” δεν υπερασπίζονται τον λαό αλλά τις τράπεζες, τα μεγάλα μαγαζιά, τις εξευτελιστικές διαφημίσεις, τις αποθήκες με ρυπογόνα καύσιμα.

Εμείς εκφράζουμε την άρνηση μας να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό τον τρόπο, αρνούμαστε να βλέπουμε το μέλλον μας, εκείνο των παιδιών μας, των γονιών μας, των αδελφών μας, κλπ, να έχει καταστεί μια μορφή οικονομικής σκλαβιάς.  Η αλαζονεία την οποία δοκιμάζει η κυβέρνηση διαμέσου της κατάστασης εξαίρεσης μας σπρώχνει στην αγανάκτηση, στη εξέγερση, στην σύγκρουση με την αστυνομία κάποιες φορές. Ετυμολογικά  émeute [scontro/riot, σύγκρουση/] σημαίνει λαϊκό συναίσθημα. Δεν υπάρχουν black-bloc μα άτομα σαν κι εσένα, που αποφασίζουν με τον τρόπο τους να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον.

Προύχοντες δημοκρατικοί, προύχοντες της οικονομίας και του χρήματος, προύχοντες πολιτικοί: ο κόσμος τους δεν θα είναι ποτέ ο δικός μας. Γιατί προσπαθούν δίχως ανακωχή να μας τον επιβάλλουν? Μιλούν για τις αξίες της δημοκρατίας και της ρεπούμπλικας, δεν σέβονται ούτε τους δικούς τους νόμους και ζητούν από εμάς να τους σεβαστούμε? Είναι ένας αγώνας για να διατηρήσουν τα προνόμια τους, το σύστημα τους, τον έλεγχο που έχουν επί του κόσμου. Καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό για το κέρδος κάποιων, καταστρέφουν τα οικοσυστήματα όπου κι αν έχουν επιβάλλει τους νόμους τους, φυλακίζουν, κακομεταχειρίζονται αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους.  Και μας μιλούν για δημοκρατία? Αφήνουν τους ανθρώπους να ψοφήσουν την ώρα που αποδρούν απ’ τους πολέμους. Ας είμαστε τίμιοι, ο κόσμος τους είναι σάπιος. Για να εξαναγκάσουν τους νόμους ξεθάβουν όλο το νομοθετικό τους οπλοστάσιο, που έχει αποφασιστεί μεταξύ προυχόντων. Αυτοί υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους, εμείς τα δικά μας.

Mamma σε διαβεβαιώνω πως καμία διαδήλωση δεν έχει “εκφυλιστεί”; διότι αυτό θα σήμαινε πως ξαφνικά θα έχει πάρει μιαν άλλη κατεύθυνση σχετικά με εκείνη για την οποίαν προέκυψε. Οι διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών καλέστηκαν διότι η αδιαφορία είναι ανυπόφορη, γιατί έχουμε αγανακτήσει, είμαστε θυμωμένοι, σοκαρισμένοι; διότι αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για εμάς μα θέλουμε ωστόσο μια θέση στον ήλιο, και πάνω απ’ όλα εάν για να την έχουμε χρειάζεται να βγάλουμε από τον δρόμο μας διαφημιστικές πινακίδες, τράπεζες και μπάτσους.

Οι διαδηλώσεις αναδύθηκαν διότι ζούμε ήδη με έναν άλλο τρόπο, γιατί πιστεύουμε πως δεν υπάρχει ανάγκη αρχηγών για να προχωρά η ζωή, διότι πιστεύουμε πως όλοι είναι ικανοί να συζητήσουν, να εκφράσουν τα συναισθήματα  και τις απόψεις τους, πως εάν κάποιος δώσει προσοχή στην γη και τους αγρούς γίνεται καλύτερος, διότι πιστεύουμε πως με λιγότερα χρήματα γινόμαστε εξυπνότεροι, διότι πιστεύουμε πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ζει κανείς. Αναπτύσσουμε άλλους τρόπους με τους οποίους ζούμε, κάθε ημέρα, με οριζόντιο τρόπο. Οι ανησυχίες μας είναι κοινωνικές, οικολογικές, οικονομικές και πολιτικές.

Μαμά, μην ανησυχείς όταν βλέπεις στον δρόμο που περνάμε σπασμένες βιτρίνες. Είναι μόνο βιτρίνες, δεν έχουν νευρικές απολήξεις. Ξέρεις πολύ καλά, όμως, αυτά που κρύβουν: χρήματα, αλυσίδες, απειλές, τα συμφέροντα των μεγάλων. Ξέρεις πως όταν περνούν αυτοί, αντιθέτως, είναι τα μάτια που σπάζονται, τα σώματα που ανοίγουν, οι αγκώνες σπασμένοι, τα πόδια ακρωτηριασμένα, κλπ.  Στις 28 απριλίου, μέσα μόνο σε μια μέρα, σε έξι πόλεις, είχαμε πάνω από 200 τραυματίες μεταξύ των δικών μας. Δεν είχαν την θωράκιση, τις πανοπλίες των αστυνομικών των ΜΑΤ και των άλλων δυνάμεων που διατηρούν την τάξη. Υπήρξαν πάνω από 1.300 προσαγωγές από την αστυνομία μέσα σε δυο μήνες, κάποιοι μάλιστα κατηγορήθηκαν για θεληματική προσπάθεια ανθρωποκτονίας, μιλούν για οργανωμένες ομάδες, ένοπλες συμμορίες και άλλα πολλά που τα προσπερνώ. Πάλι μεγάλα λόγια, για να προκαλέσουν φόβο, για να ποινικοποιήσουν μιαν πολιτική εξέγερση… Λόγια που κάνουν την πλάτη ν’ ανατριχιάζει, κατηγορίες δίχως νόημα που οδηγούν ανθρώπους στην φυλακή.

Μάνα, το ξέρω πως η “βία” σε κάνει να μη νιώθεις καλά. Δεν χρειάζεται να σπάσεις ένα bancomat για να είμαστε από την ίδια πλευρά. Μαμά, την επόμενη φορά που θα είσαι σε μια πορεία, μπορείς να προστατέψεις αυτούς που έχουν άλλα εργαλεία αγώνα σε σχέση με τα δικά σου. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις την τηλεόραση ή θα διαβάσεις την εφημερίδα, να θυμηθείς πως υπάρχουν λέξεις που χρησιμοποιούνται με συγκεκριμένο σχεδιασμό, και δεν πρέπει να ξεγελαστείς.

Ξέρεις, μια μέρα πήγαμε σε ένα bar. Ήταν εκεί αναρχικοί, τοπικοί διαχειριστές, μέλη οικολογικών κομμάτων, αυτόνομοι, μαοϊκοί. Όλοι γνωρίζονταν, εξ όψεως τουλάχιστον. Και μιλήσαμε. Όλοι μαζί. Σίγουρα, υπήρξαν στιγμές που οι τόνοι υψώθηκαν. Μα αντί να φύγουμε βαρώντας πίσω μας την πόρτα, ένας από εμάς σηκώθηκε για να φέρει σε όλους να πιουν, διότι η κουβέντα έπρεπε να συνεχιστεί . Αποδεχόμενοι και αναγνωρίζοντας τα εργαλεία του αγώνα των άλλων, κι ας μην έχουμε όλοι τα ίδια, θα ήταν άσχημο να στερηθούμε ακόμη και την ελάχιστη πιθανότητα να αγωνιστούμε δίπλα δίπλα. Ο κόσμος θα έπρεπε να είναι ένα απέραντο τεράστιο bar. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και να δουλέψουμε μαζί. Κι ας μη συμφωνούμε στις ίδιες αναλύσεις και στους ίδιους στόχους.

Σήμερα, εδώ, τώρα ποιος μπορεί να ανεχθεί και να υπομένει πως σε μια χώρα που παρουσιάζεται σαν μια δημοκρατία μοντέλο (δεν ζητούσαμε τόσα πολλά!), κάτω από μια κυβέρνηση που ονομάζεται σοσιαλιστική (βλέπεις, η χρήση των λέξεων…), για τέταρτη φορά γίνεται προσφυγή  – και για 45η από το 1988 – σε αυτό το περίφημο άρθρο 49.3 που επιτρέπει να περάσουμε επάνω από οποιαδήποτε ιδέα διαβούλευσης, ακρόασης, λαϊκής αντιπροσώπευσης? Ποιος μπορεί να υπομένει πως στα σύνορα μας χιλιάδες άνθρωποι να πεθαίνουν δίχως να μπορούν να προχωρήσουν, και πως στην πρωτεύουσα γίνεται δυνατή η απαγόρευση μετακινήσεων σε αυτούς που δεν συμφωνούν με την κυβέρνηση? Βλέπεις είναι το ίδιο πράγμα. Στο όνομα τίνος πράγματος όλα αυτά  τα κινήματα και οι μετακινήσεις απαγορεύονται?

Σήμερα αντιπαλεύουμε αυτό τον κόσμο και φαίνεται περίπλοκο να βρεθεί συμβιβασμός. Ο κοινωνικός διάλογος που προωθούν δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, βασίζεται μόνο στους κανόνες τους. Να σταματήσουν με τα ψέμματα τους, την πλεονεξία τους, τις παρενοχλήσεις τους, και να σταματήσουν να υποβάλλουν να καταπιέζουν και να καταστέλλουν τους λαούς με τον πόλεμο, να επιβάλλουν την δική τους άποψη με τόση αλαζονεία . Οι υπερβολές τους μας προκαλούν εμετό. Μας σπρώχνουν σιγά σιγά προς μια κατάσταση αυταρχική, δεν είναι ανεκτό. Δεν θέλουμε πλέον τον κόσμο τους, δεν θέλουμε πια να ζούμε ή να επιβιώνουμε σύμφωνα με τους κανόνες τους. Μας προκαλεί έκπληξη το πείσμα τους.

Μαμά, μίλα με τους συναδέλφους σου. Δες με το συνδικάτο σου, κι ας πήρες την ταυτότητα μόνο για λόγους αρχής, και πριν πολύ καιρό. Ξαναγύρνα να διαδηλώνεις, κι ας διάβασες κάπου πως ήταν βίαιες: έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε πως είσαι μαζί μας. Ψάξε τις ειδήσεις αλλού, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες οπτικές. Ρώτα με αν θες, θα μπορέσω να σου εξηγήσω αυτό που ζούμε κι αυτό που αγαπάμε. Και για τι πολεμάμε. Και μετά,  εξουσιοδότησε και τον εαυτό σου για όλο εκείνο που θα μπορούσες να κάνεις και σε αντιπροσωπεύει, που σου αντιστοιχεί. Ξέρουμε πως το να διαδηλώνουμε δεν φτάνει. Πως πρέπει να μαχόμαστε με χίλιους τρόπους, ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει, να εφεύρει τους δικούς του.

Μητέρα, σε αφήνω, σε λίγο είναι η ώρα της διαδήλωσης και δικαίως, πάω να δω μήπως είναι η ευκαιρία να στείλω κανένα μήνυμα…. Ναι θα φορέσω παπούτσια γυμναστικής και μια μαύρη αθλητική μπλούζα με κουκούλα, να θυμάσαι όμως πως δεν είναι για να σε φοβίσω, είναι για να προστατευτώ… Εάν βλέπεις αθλητικά παπούτσια και μια μαύρη μπλούζα με κουκούλα να περνά τρέχοντας, είμαστε ίσως εγώ ή οι φίλοι μου, μην φοβάσαι. Θ α τα πούμε αργότερα (εάν έχουμε αρκετή βενζίνη)…

Ένας/Μια από τις/τους εξεγερμένους

αναδημοσίευση από Αέναη Κίνηση

Μετάφραση σε επιμέλεια της σύνταξης του InfoAut. Το κείμενο εμφανίστηκε αρχικά στο www.paris-luttes.info

http://www.infoaut.org/index.php/blog/precariato-sociale/item/17158-un-caff%C3%A8-lettera-dei-giovani-insorti-francesi-ai-genitori