Νέα κυκλοφορία από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία: R.A.F / Β.R-P.C.C : Μια Μετωπική Πολιτική.

15443272_1135738499872260_7413108229506698899_o

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία η μπροσούρα R.A.F / Β.R-P.C.C : Μια Μετωπική Πολιτική. Διατίθεται (με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά) σε στέκια και καταλήψεις. Κεντρική διάθεση από το βιβλιοπωλείο του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios, κάθε Δευτέρα 18.30 – 21.30 και κάθε Σάββατο 13.00 – 15.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια.

Μαύρες-Κόκκινες Σελίδες 2016: Παρασκευή 16/12 από τις 17.00 στη ΑΣΟΕΕ

Φωτογραφία του χρήστη Los Solidarios.

ΜΑΥΡΕΣ-ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 2016

συνάντηση εκδόσεων ανατρεπτικού περιεχομένου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 17:00

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

17:30 Προβολή της ταινίας μικρού μήκους «Η Ιδέα» (1932) με αφορμή την έκδοση του βιβλίου Το πάθος ενός ανθρώπου του Frans Masereel (εκδόσεις d*)

18:00 Οι ρίζες του αναρχικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο 1830-1875 Παρουσίαση της ατζέντας 2017 του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών Παρουσίαση της ατζέντας 2017 του Ευτοπικού Εργαστηρίου με αρχειακό υλικό εντύπων του α/α χώρου στα 80’s

18:30 ATTICA 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ με αφορμή την έκδοση των βιβλίων ΑΤΤΙΚΑ 45 του Τάσου Θεοφίλου (Ασύμμετρη Απειλή) O «mad bomber» Σαμ Μέλβιλ (Δαίμων του Τυπογραφείου) και τη σημερινή κατάσταση και τις απεργίες στις φυλακές των ΗΠΑ Παρεμβάσεις των Τ. Θεοφίλου, συντρόφου από τις ΗΠΑ και Joshua Melville, γιου του δολοφονημένου αγωνιστή της Attica, Sam Melville

20:00 Παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Μαλλούχου ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΙΔΩΝ Ο Μιχαήλ Μπακούνιν και η μουσική (Εκδόσεις για μια Ελευθεριακή Κουλτούρα) Ερμηνεύει στο πιάνο η Μαρία Μυλαράκη με έργα των Reichel, Beethoven και Wagner

21:00 ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ με αφορμή την έκδοση των βιβλίων Ένα ελευθεριακό πρόταγμα του Ντιέγο Αμπάδ ντε Σαντιγιάν (Στάσει Εκπίπτοντες) Ο αναρχισμός σε κίνηση του Τόμας Ιμπάνιεθ (Ευτοπία)

διοργάνωση: κινηματικά εκδοτικά εγχειρήματα

Εκδήλωση-Συζήτηση για την άμεση χορήγηση άδειας στον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα: Τετάρτη 14 Δεκέμβρη, αμφ. Νομικής, 19.00

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UwSNGTErd30[/youtube]

Η άδεια είναι υπόθεση πολιτική

Μνημείο εμμονικής εκδικητικότητας και πολιτικής αγραμματοσύνης είναι για μια ακόμη φορά το σκεπτικό της εισαγγελέως κας Περιμένη, στην τελευταία απόφαση -και πάλι απορριπτική- του Συμβουλίου της Φυλακής για την αδεία του Δ.Κ.
Αφού υποδέχθηκε τον επί 14 χρόνια κρατούμενο με μια ερώτηση πρόκληση για την δήλωση μετάνοιας που επίμονα του απαιτεί, και αφού επιδόθηκε σε μια ανάκριση με πολιτικού περιεχομένου ερωτήσεις, επιβεβαιώνοντας για μια φορά ακόμη τον πολιτικό χαρακτήρα της αρνητικής της στάσης, προχώρησε στην απόρριψη του αιτήματος με την ρητή αιτιολογία, ότι ο ΔΚ «δεν αποκήρυξε την δράση του και δεν εκδήλωσε μεταστροφή και μεταμέλεια». «Δεν έχω να πω τίποτε για το παρελθόν μου, ότι έχω να πω το είπα στα βιβλία μου» δήλωσε ο κρατούμενος , συμπληρώνοντας «δεν κάνω δήλωση μετάνοιας, ούτε θα κάνω φρονηματική συζήτηση μαζί σας για να πάρω μια άδεια», ακυρώνοντας την επιμονή της κας εισαγγελέως.
Όπως ανέλυσε με βαθειά πολιτική γνώση και ψυχολογική ικανότητα η εισαγγελέας στο σκεπτικό της, «όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του, συνδέει ευθέως τις εγκληματικές του πράξεις με την πολιτική ιδεολογία και την κοσμοθεωρία του» (υπονοώντας προφανώς ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν επρόκειτο για καθαρά ποινικές ιδιοτελείς δράσεις ) και « ότι εξακολουθεί να πιστεύει ότι η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά (όπως προφανώς την οραματίζεται η κα εισαγγελέας ) άλλα απαιτεί άσκηση αντιβίας».
Σημειώνει δε συμπληρωματικά, ότι «από δηλώσεις του για την ελαστική δικαστική αντιμετώπιση της πλουτοκρατίας συνάγεται, ότι θεωρεί θεμιτή σε τέτοιες περιπτώσεις την αυτοδικία για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης (!!)» και «συνεπώς» καταλήγει «είναι ιδιαίτερα πιθανό αν του δοθεί η ευκαιρία, έστω και στα στενά χρονικά πλαίσια μια ολιγοήμερης τακτικής άδειας να προβεί σε νέες εγκληματικές πράξεις που κατ’ αυτόν (αυτήν προφανώς εννοεί) δικαιολογούνται από τις πολιτικές του πεποιθήσεις και την κοσμοθεωρία του».
Όπερ έδει δείξαι δηλαδή.
Την ίδια στιγμή, αντιφάσκοντας με όλα αυτά αναγνωρίζεται στην απόφαση ότι ο κρατούμενος θα τηρήσει («ενδεχομένως» !!!) τους όρους που θα του ετίθεντο σε περίπτωση άδειας.
Το παραπάνω βαθυστόχαστο σκεπτικό προσυπόγραψαν τόσο ο διευθυντής της φυλακής, όσο και η κοινωνική λειτουργός, που επί χρόνια σταθερά εισηγείται θετικά για την χορήγηση άδειας στυον Δ.Κ. και εξίσου σταθερά ψηφίζει αρνητικά στις συνεδριάσεις (σε δόξα της ανεξαρτησίας της σκέψης και της κρίσης των μελών του Συμβουλίου).
Για τους πολιτικούς κρατούμενους
10 – 12 – 2016

Λευτεριά στον Αναρχικό Αγωνιστή Μάριο Σεϊσίδη.

image-0-02-05-a5013962b467621a635a9144271c02c1847df0142a03ffb0f1b497cfed8eaa3f-vΣυγκέντρωση-Μοτοπορεία:

Σάββατο 10 Δεκέμβρη στις 21.00 από την πλατεία Εξαρχείων.

Δίκη:

Παρασκευή 16 Δεκέμβρη στο Εφετείο (Λουκάρεως).

Τοποθέτηση του Μάριου Σεϊσίδη για την υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”

Στις 16 Δεκέμβρη, στη δικαστική αίθουσα που θα παρουσιαστεί ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης,  θα επιχειρηθεί να κλείσει ένας τεράστιος κύκλος που άνοιξε πρίν 11 χρόνια, στις 16 Γενάρη του 2006. Τόσο από την πλευρά του κράτους, όσο και από την πλευρά ενός μαχόμενου αναρχικού κινήματος, που όλα αυτά τα χρόνια, παρείχε απλόχερα την αλληλεγγύη του σε όλους τους διωκόμενους συντρόφους που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση, με καθεστωτικούς δημοσιογραφικούς όρους, των «ληστών με τα μαύρα».

Είναι αλήθεια οτι η ληστεία στην εθνική τράπεζα, στη διασταύρωση Ιπποκράτους και Σόλωνος, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, τόσο σε επίπεδο καταστολής στους φερόμενους ως δράστες της ληστείας όσο και στο ίδιο το αναρχίκο κίνημα σε επίπεδο προπαγάδας, και όχι μόνο, καθώς στοχοποιήθηκε και ανακρίθηκε ένας ευρύτερος κύκλος συντρόφων με βάση τις φιλικές και πολιτικές σχέσεις που διατηρούσε με τους συντρόφους.

Ένας ασκός που είχε ξανανοίξει το καλοκαίρι του 2002, με αφορμή τις συλλήψεις μελών της 17Ν και την κανιβαλική επικοινωνιακή επίθεση εναντίον τους ,με απώτερο σκοπό φυσικά να απαξιώσουν την τριαντάχρονη πορεία της οργάνωσης στα μάτια της κοινωνίας, που για πολλά χρόνια παρακολουθούσε την αγωνιστική της δράση. Η σύλληψη του αναρχικού Γ. Δημητράκη, μετα από βαρύτατο τραυματισμό του από σφαίρες μπάτσων κατά τη διάρκεια καταδίωξης, στο κεντρο της Αθήνας, πυροδοτεί ένα παρόμοιο επικοινωνιακό μπουρίνι.

Ληστεία τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας,  που τελειώνει αναίμακτα και με τη χρήση ελάχιστης βίας εντός του καταστήματος και ένας φρουρός με διαστρεβλωμένη οπτική σχετικά με το που σταματάει το καθήκον του. Η κατάληξη λίγο-πολύ γνωστή. Συμπλοκή εντός της στοάς ανάμεσα στις οδούς Ιπποκράτους και Χ. Τρικούπη αλλά και επι της οδού Πανεπιστημίου μεταξύ φρουρού, ληστών και αστυνομικών. Αποτέλεσμα ο τραυματισμός του φρουρού της τράπεζας, που μάταια περίμενε τη συνδρομή δύο ακόμη ένοπλων φρουρών από το κατάστημα εθνικής τράπεζας εντός της στοάς (το οποίο έκλεισε μόνιμα μετά από την ισοπεδωτική εμπρηστική αλληλεγγύη συντρόφων), ενός λαχειοπώλη αλλά και του συλληφθέντα συντρόφου.

Η κατευθυνόμενη, καθεστωτική και επικοινωνιακή καταιγίδα εκείνων των ημερών, αποσιωπά ότι οι 19 σφαίρες που έριξαν τα όπλα των μπάτσων και μία ταυτοποιημένη εκ των δραστών, παρολίγον να σκορπίσει το θάνατο εντός και εκτός στοάς. Ο λαχειοπώλης (ο οποίος στράφηκε εναντίον του κράτους και της τράπεζας απαιτώντας αποζημίωση για τον τραυματισμό του), ο σύντροφος, το αμάξι με το οποίο προσπάθησαν να διαφύγουν οι ληστές, αλλά και ένα ταξί με τον οδηγό του μέσα γαζώθηκαν στην κυριολεξία από τα ένστολα και λυσσασμένα σκυλιά  του καθεστώτος.

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης φυσικά προβάλουν τους ληστές ως αιμοσταγείς δολοφόνους που εμπλέκονται στην δολοφονία του αστυνομικού Αμανατίδη το χειμώνα του 2004, διατηρούν σχέσεις με τον Πάσσαρη, τον Παλαιοκώστα , τροφοδοτούν ένα υποτιθέμενο επαναστατικό ταμείο αλλά δεν αποκλειούν και σχέσεις με το εγχώριο αντάρτικο πόλης, που δρά εκείνη την εποχή. Εφευρίσκεται ο όρος «ληστές με τα μαύρα» και τους αποδίδονται άλλες 6 ληστείες τραπεζών. Η άμεση στοχοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων του τραυματισμένου συντρόφου, εξαπολύει ένα κυνήγι μαγισσών που καταλήγει σε πολλές προσαγωγές συντρόφων αλλά και σε τρία εντάλματα.

Μπροστά στον ορυμαγδό ενός τεράστιου κατασταλτικού τσουνάμι, που εξαπολύει το αστυνομοδικαστικό σύμπλεγμα εναντίον τους και προϊδεάζει για την δικαστική τους τύχη οι σύντροφοι Μάριος Σεϊσίδης, Σίμος Σεϊσιδης και Γρηγόρης Τσιρώνης αποφασίζουν να περιφρουρήσουν την ελευθερία τους με κάθε κόστος και επιλέγουν το δρόμο της φυγοδικίας. Η επιλογή τους θα δικαιωθεί, καθώς η καταδίκη του Γ. Δημητράκη για τη συγκεκριμένη ληστεία και η αθωωσή του από τις αλλές 6, θα φτάσει με την πρόταση της εισαγγελέως τα 75 χρόνια και τελικά θα καταλήξει από το προεδρείο της δίκης στα 35 χρόνια κάθειρξης.

Στα  χρόνια που θα ακολουθήσουν, τα δημοσιεύματα  αστικών βρωμοφυλλάδων θα τους συνόδευουν συνεχώς, με σημείο κορύφωσης σε επίπεδο νομικών διώξεων την επικυρηξή τους τον Οκτώβρη του 2009 με 600.000 ευρώ, απο δύο προβεβλημένα σιχάματα του κυβερνητικού ακόμα ΠΑΣΟΚ. Τον αμερικανόδουλο υπουργό δημοσίας τάξεως Μ. Χρυσοχοϊδη και τον υπουργό οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Οι δύο αυτοί σερίφηδες, με τον δεύτερο μετά από ελάχιστους μήνες να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο  στην παραχώρηση στα σύγχρονα υπερεθνικά βαμπίρ των ήδη ισχνών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, δεν δίστασαν να υποδαυλίσουν φαινόμενα ρουφιανιάς έναντι τεράστιου χρηματικού αντίτιμου. Μια κίνηση χυδαία που κατέληξε χωρις αποτέλεσμα, αλλά αναμόχλευσε σε επίπεδο εντυπώσεων την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα» και να πιέζει ακόμα περισσότερο τους καταζητούμενους συντρόφους.

Η φούσκα περι Νο1 δημόσιων κινδύνων στο πρόσωπο των συντρόφων, θα αρχίσει να χάνει δραστικά το αρχικό της μέγεθος τον Μάη του 2010, όταν και μετά από περιπετειώδη καταδίωξη στο Γκάζι θα συλληφθεί βαρύτατα τραυματισμένος ο Σίμος, αλλά και ο σύντροφος Άρης Σειρηνίδης. Ο ακρωτηριασμός του δεξιού κάτω άκρου του Σίμου, θα είναι και το τίμημα του συντρόφου για την αποφασή του να διαφύγει της συλληψής του. Η αθωώσεις που ακολουθούν, τόσο για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα» όσο και για την αρπαγή υπηρεσιακού όπλου από τον φρουρό της οικίας του αρειοπαγίτη Ρ. Κεδίκογλου, αλλά και του Άρη για τους πυροβολισμούς σε κλούβα των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, θα είναι το πρώτο και ηχηρό ράπισμα στις χρόνιες  μεθοδεύσεις των διωκτικών αρχών.

Στις 29 Μάη του 2015 ο εντοπισμός του συντρόφου Γ. Τσιρώνη μαζί με τους Σ. Χριστοδούλου και Σ. Δραβίλα από εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς, σε οικία της Ν. Αγχιάλου Βόλου, με τον τελευταίο να στρέφει τα πυρά του όπλου που κρατούσε προς το σώμα του, τραβώντας  τη σκανδάλη και αφήνοντας την τελευταία του πνοή μπροστά στα έκπληκτα μάτια των αλλών δύο, συνεχίζει την αιματηρή ακολουθία ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού. Η σύλληψη του συντρόφου θα τον οδηγήσει στις 3 Ιουνίου στην δικαστική αίθουσα για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα», όπου και σε μια σύντομη διαδικασία θα απαλλαγεί από όλες τις κατηγορίες. Παρά  την αθώωση  και το ηχηρό ράπισμα στη χρόνια στοχοποιησή του, ο Γρηγόρης παραμένει προφυλακισμένος για νέες υποθέσεις ληστειών τραπεζών που συνέβησαν την περίοδο 2012-2015, χωρίς στοιχεία και με μοναδική ένδειξη την παρουσία του στην εξοχική κατοικία του Βόλου με τον Σ. Χριστοδούλου και τον θανόντα Σ. Δραβίλα. Επιχειρήθηκε μάλιστα όλες οι νέες κατηγορίες, να ενταχθούν στα πλαίσια της δράσης της Ε.Ο Επαναστατικός Αγώνας, κάτι που ναυάγησε στο ανακριτικό στάδιο λόγω πραγματικής ένδειας  στοιχείων.

Στις 4 Αυγούστου η τύχη θα εγκαταλείψει τον Μάριο αλλά και τον Κ. Σακκά στην περιοχή της Σπάρτης, όπου και μετά από αποφυγή μπλόκου της αστυνομίας, θα ξεκινήσει καταδίωξη που θα καταλήξει και στην συλληψή τους. Ένα τελευταίο κλείσιμο του ματιού από την τύχη θα αποτρέψει την εκτελεσή τους, καθώς τα ένστολα αιμοβόρα αρπαχτικά θα βάλουν εναντίον τους με ευθείες ριπές, παρά το γεγονός οτι οι σύντροφοι ήταν άοπλοι. Φυσικά δεν θα αποφύγουν τον άγριο ξυλοδαρμό τους τόσο κατά τη διάρκεια της σύλληψης όσο και από το κλιμάκιο της αντιτρομοκρατικής που μετέβη από την Αθήνα για να τους παραλάβει.

Ο Μάριος παρά τη σκληρή διαδρομή 11 χρόνων στα δύσβατα μονοπάτια της φυγοδικίας, άφησε τα χνάρια του στις μνήμες όσων τον γνώριζαν προσωπικά αλλά  και συντροφικά μέσα από τους κοινωνικοταξικούς αγώνες που συμμετείχε την περίοδο 1996-2006. Ο σύντροφος κατέθεσε με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα όλα αυτά τα 20 χρόνια νομιμής και «παράνομης» παρουσίας στα κοινωνικά δρώμενα , τη δικιά του συνδρομή στον πόλεμο ενάντια στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου, μέσα από του κόλπους του αναρχικού κινήματος. Βρέθηκε για πρώτη φορά καταζητούμενος απο τις διωκτικές αρχές , μαζί με τον αδερφό του Σίμο το 1998, μετά από επίθεση σε δημοσιογραφικό βάν  του τηλεοπτικού σταθμού STAR από ομάδα συντρόφων, χωρίς τελικά η υπόθεση να φτάσει στα δικαστήρια, καθώς λόγω ανυπαρξίας στοιχείων απαλλάχτηκε των κατηγοριών. Οι μόνιμες παρακολουθήσεις,οι προσαγώγες και οι τραμπουκισμοί από ασφαλίτες μέχρι και το 2006, θα είναι για τον Μάριο μια συνηθισμένη καθημερινότητα, κάθως η διαπιστωμένη από την αστυνομία συμμετοχή του στις ποικίλες δραστηριότητες του αναρχικού χώρου δεν θα περάσει απαρατήρητη.

Για όσους-ες από εμάς, που παρακολουθήσαμε από πιο κοντινή απόσταση τα βήματα, τόσο του Μάριου όσο και των υπόλοιπων συντρόφων, που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση «των ληστών με τα μαύρα» , η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη. Οι σύντροφοι δέχτηκαν και άντεξαν την  τεράστια πίεση και το μένος ενός πολυπλόκαμου μηχανισμού, που σκοπό του έχει την μόνιμη τρομοκράτηση –όχι μόνο όσων συνειδητά αντιστέκονται-αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, που υπομένει χωρίς διέξοδο, το σύγχρονο και ολοκληρωτικό μαστίγιο του κράτους και του κεφαλαίου.

Η εξιδανίκευση όμως προσωπικών ιστοριών δεν αναλογεί σε ένα κίνημα, που αναζητά στον καθένα και στην καθεμιά έναν αγωνιστή, έναν μαχητή, έναν πολέμιο ενός καθημερινού ζόφου που καταπλακώνει χιλιάδες ζωές καθημερινά, προκειμένου οι λίγοι να διαιωνίζουν την ύπαρξη τους στις πλάτες των πολλών. Η ζωογόννος δύναμη της αλληλεγγύης και της συντροφικής συμπόρευσης στο μέτρο του δυνατού με αυτή την μακροχρόνια υπόθεση των συγκεκριμένων συντρόφων, όπως και σε άλλες παρόμoιες υποθέσεις πολλών εγκλείστων συντρόφων, είναι αυτή που δίνει την απαραίτητη δύναμη για να ανταπεξέλθουν οι σύντροφοι στον προσωπικό και πολιτικό εκμηδενισμό της αγωνιστικής τους ταυτότητας, που επιχειρείται από τους πάσης φύσεως κατασταλτικούς μηχανισμούς. Μιάς ταυτότητας προσωπικών ή και συλλογικών διαδρομών, που  όταν εγκολπώνεται στα πλαίσια της μνήμης ενός κινήματος, γίνεται ενέχυρο και σημείο αναφοράς για το παρόν, το μέλλον αλλά και για όσους προστρέξουν στο παρελθόν για να αφουγκραστούν  τις αδικαίωτες θυσίες και μάχες των αγωνιστών.

Η αλληλεγγύη είναι αυτή, που το δυνατό της φώς διαλύει και σμικραίνει τα τρομαχτικά σκιάχτρα και τις σύγχρονες μέδουσες του συστήματος, όταν αυτές φορούν  τα αποκρουστικά προσωπεία  της αστικής δικαιοσύνης, των επιβλητικών κτιρίων  των δικαστηρίων, των φυλακών, των ξυλοδαρμών και  βασανιστηρίων από τους  πολλούς  και πάνοπλους φρουρούς του καθεστώτος , των εκτελεσμένων και κυνηγημένων συντρόφων-ισσων.

Η αλληλεγγύη στις τεράστιες εκτοπισμένες μάζες πληθυσμών εμπόλεμων χωρών είναι που μετριάζει τον ανθρώπινο πόνο και μαρτύριο και δίνει το απαραίτητο κουράγιο στον κατατρεγμένο, να πολεμήσει για τις επόμενες ανάσες ζωής αλλά και οπλίζει το χέρι του επαναστάτη να συντρέξει στη μάχες που δίνουν οι απανταχού κολασμένοι αυτής της γής σε κάθε μεριά αυτού του κόσμου. Η ανθρώπινη και μαχητική αλληλεγγύη είναι αυτή που φτιάχνει τη γραμμή άμυνας απέναντι σε έναν  αργό ή αιφνίδιο θάνατο, που ασταμάτητα σκορπίζουν οι  δημιουργοί του πόνου ,της αδικίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου είδους, σε κάθε έκφανση της προσωπικής και κοινωνικής ζωής.

Όσοι-όσες πεισματικά εμμένουμε, να προστρέχουμε με όσες δυνάμεις μπορούμε να καταθεσουμε στην διαρκή μάχη μεταξύ θηρευτών και θηραμάτων, βαθιά μέσα μας προσμένουμε και προετοιμάζουμε την εποχή που οι ρόλοι θα αντιστραφούν και το πάθος για πραγματική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία θα σαρώσει τους λίγους και φαινομενικά πανίσχυρους Λεβιάθαν και όσους συνειδητά θα επιλέξουν να σταθούν απεναντί μας. Μέχρι τότε ΚΑΝΕΙΣ σύντροφος μόνος του απέναντι στους σύγχρονους Γολγοθάδες που στήνουν για τον καθένα-μια οι ισχυροί σ’ αυτή την κολασμένη γή.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

        ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ 

         ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 

ΓΙΑ  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Μάριο Σεϊσίδη

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum στην Τουρκία: Παρασκεύη 9 Δεκέμβρη, στις 19.00, στο Κ*Βοξ

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum: Παρασκεύη 9 Δεκέμβρη, στις 19.00, στο Κ*Βοξ

*Αλέξανδρος Κτιστάκης – Ειρήνη Κωνσταντίνου
*Τζουράν Τζουράν
*Bandallusia
*Κωσταντής Πιστιόλης – Ιάκωβος Μολυμπάκης

Στις 21 Οκτωβρίου 2016, τούρκικες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο πολιτιστικό κέντρο IDIL στην Κωνσταντινούπολη, καταστρέφοντας τα μουσικά όργανα των GRUP YORUM. Οι φασιστικές αστυνομικές δυνάμεις κατέστρεψαν τα όργανα, γιατί θέλουν να σιγήσουν τη φωνή των ελεύθερων ανθρώπων. Σπάζοντας τα όργανα, θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα μίσους.

Στις 18 Νοεμβρίου εισέβαλαν ξανά στο IDIL, συλλαμβάνοντας 6 μέλη του GRUP YORUM τα οποία και προφυλάκισαν.

Το φασιστικό καθεστώς Ερντογάν, πιστεύει πως οι συλλήψεις, η τρομοκρατία και η αστυνομική βία, μπορούν να ανακόψουν το πάθος για ελευθερία. Κάνει λάθος. Η θέληση, τα ιδανικά και η αλληλεγγύη είναι τα ανίκητα όπλα μας απέναντι στο φασισμό. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τη δύναμη μας, κανείς δεν μπορεί να χαμηλώσει τη φωνή μας. Ακόμα και αν μας φυλακίζουν, ακόμα και αν καταστρέφουν τα μουσικά όργανά μας, εμείς θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε τα τραγούδια της ελευθερίας. Γιατί στεκόμαστε με τη πλευρά του δίκιου.

Τα τραγούδια των GRUP YORUM, είναι τραγούδια για τους επαναστάτες όλης της γης. Οι GRUP YORUM πρέπει να συνεχίσουν να τραγουδάνε και εμείς πρέπει να είμαστε μαζί τους, στην προσπάθεια για αποκατάσταση των ζημιών και στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους. Γιατί, η προσπάθεια αυτή, είναι δικιά μας υπόθεση, είναι και δικό μας καθήκον. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, δεν μπορούμε να είμαστε απλοί ακροατές της μουσικής τους, αλλά σύντροφοι και σύμμαχοι στον αγώνα τους. Γι’ αυτό πρέπει να τους υποστηρίξουμε, πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και να στείλουμε ένα διεθνές μήνυμα συμπαράστασης. Οι GRUP YORUM τραγουδάνε για εμάς και ήρθε η ώρα να τους το ανταποδώσουμε.

Καλούμε όλους τους συντρόφους, να υποστηρίξουν τη διεθνή καμπάνια για τους GRUP YORUM, μαζεύοντας χρήματα για την αποκατάσταση των ζημιών και οργανώνοντας δράσεις για την απελευθέρωσή τους. Στείλτε αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης, βοηθήστε να ακουστούν τα επαναστατικά τραγούδια ακόμα δυνατότερα.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΑΤΕ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ. ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ GRUP YORUM.

Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)

Εισήγηση στη Bιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδ. Διάδοση)

15230794_1114770031969107_5309129837135912747_n1

Εισήγηση της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας στη Bιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδόσεις Διάδοση) που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 3 Δεκέμβρη 2016 στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός.

Μέσα στα χρόνια, από διάφορες πλευρές έχει ειπωθεί ότι ο Μάης του ’68 στην Ιταλία κράτησε για πάνω από 10 χρόνια. Αυτή η διαπίστωση επιβεβαιώνεται από την ένταση και τη διάρκεια με την οποία πραγματώθηκε αυτή η απόπειρα για έφοδο στον ουρανό, η τελευταία ίσως μαζική και πολιτικά οργανωμένη επαναστατική απόπειρα του προλεταριάτου στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι χαρακτηριστικά και καταγράφουν ανάγλυφα την έκταση αυτού του πολιτικού-κοινωνικού φαινομένου: Από το 1969 και μέχρι το 1989 διώχθηκαν και φυλακίστηκαν, κατηγορούμενοι για γεγονότα σχετιζόμενα με την ένοπλη πάλη, 4.087 άνθρωποι. Τα μέλη των κομμουνιστικών και αναρχικών ένοπλων οργανώσεων που είτε δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια ένοπλων συμπλοκών, είτε εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τα κρατικά κατασταλτικά σώματα, είτε πέθαναν στις φυλακές ή την πολιτική εξορία ανέρχονται σε 68. Οι νεκροί κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων –δολοφονημένοι κυρίως από τις ειδικές δυνάμεις– υπολογίζονται ανάμεσα σε 40 και 50 ενώ άλλοι τόσοι είναι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που έχασαν τη ζωή τους από τα φασιστικά τάγματα εφόδου. Έπειτα, οι σφαγές του Κράτους μέσω της αδιάκριτης τοποθέτησης βομβών σε πλατείες, σιδηροδρομικούς σταθμούς και αμαξοστοιχίες προκάλεσαν το θάνατο σε τουλάχιστον 140 άτομα. Για κανέναν απ’ όλους αυτούς του νεκρούς, το αστικό Κράτος δεν ανέλαβε ποτέ καμία πολιτική ευθύνη επιλέγοντας να κινηθεί με βάση τη συσκότιση, τη διαστρέβλωση, τον αποπροσανατολισμό.

Από την άλλη πλευρά αντίθετα, η ένοπλη πάλη κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου αποτέλεσε την πηγή του θανάτου –είτε μέσω εκτελέσεων είτε λόγω ατυχημάτων– για 131 άτομα και γι’ όλες αυτές τις ενέργειες υπήρξε διεκδίκηση ή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Και αυτό από μόνο του είναι ένα στοιχείο το οποίο μαρτυράει πολλά για την άβυσσο που χωρίζει την αγωνιστική-επαναστατική ηθική από την αστική-κρατική ηθικολογία περί του δήθεν “σεβασμού της υπέρτατης αξίας της ανθρώπινης ζωής”.

Αλλά, ας προσπαθήσουμε να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Από το 1968-69 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70 η σύγκρουση θα διαπεράσει εγκάρσια και θα σημαδέψει ανεξίτηλα όλα τα πεδία της ταξικά διαιρεμένης κοινωνίας αγγίζοντας και επηρεάζοντας το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Καταρχήν, στο βασικό πεδίο αντίθεσης κάθε καπιταλιστικής κοινωνίας. Στο πεδίο της αντίθεσης Κεφαλαίου-Εργασίας, η νεαρή εργατική Τάξη –ιδιαίτερα στα μεγάλα εργοστάσια του ιταλικού Βορρά–, γέννημα της εσωτερικής μετανάστευσης των δεκαετιών του 50 και του 60, απαλλαγμένη από την απογοήτευση της προδομένης – από την ηγεσία του Ιταλικού Κ.Κ– επαναστατικής απόπειρας με την πτώση του φασισμού και το τέλος του Πολέμου τη δεκαετία του 40, θα πάψει ν’ αποτελεί αποκλειστικά την εκμεταλλευόμενη Τάξη, την ανθρώπινη καύσιμη ύλη στα καζάνια και τις πρέσες της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και θ’ αναδειχθεί σε πρωταγωνίστρια. Δεν θα διεκδικήσει απλά καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερους μισθούς, αλλά θ’ αρχίσει να μην θέλει μόνο ένα κομμάτι ψωμί αλλά ολόκληρο το φουρνάρικο, θ’ αρχίσει ν’ αμφισβητεί συνολικά τις υπάρχουσες σχέσεις εξουσίας και ιεραρχίας μέσα στα εργοστάσια, θ’ αρχίσει ν’ αντιστέκεται στις εκτονωτικές τακτικές και τις αφομοιωτικές επιδιώξεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και αντιλαμβανόμενη τη συλλογική της ισχύ, θα εφεύρει νέες μορφές Οργάνωσης –με πιο χαρακτηριστική εκείνη των Αυτόνομων Συνελεύσεων μέσα στους χώρους δουλειάς. Ακόμη, θ’ ανταπαντήσει στην εργοδοτική βία και εκμετάλλευση με σαμποτάζ της παραγωγής, με άγριες, απροειδοποίητες, παράνομες απεργίες, με παραδειγματική αντιβία ενάντια σε δομές, επιστάτες και προϊσταμένους.

Μέσα σ’ αυτές τις εργατικές απαντήσεις εκείνων των χρόνων, οι οποίες δεν ήταν απλά βίαιες αλλά μαρτυρούσαν συνάμα και την ολοκληρωτική αποξένωση, τη συνολική εχθρότητα απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, εντοπίζονται οι ρίζες και η κινητήρια δύναμη για τη γέννηση και την ανάπτυξη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, εντοπίζονται οι βιωματικές ρίζες και η πολιτική γέννηση και ενός εκ των ιδρυτών τους –του περισσότερο δαιμονοποιημένου, του περισσότερο συκοφαντημένου–, του τεχνικού στη Sit Siemens του Μιλάνου Μάριο Μορέττι.

Η σύγκρουση Τάξης εναντίον Τάξης δε θα μείνει όμως κλεισμένη μέσα στις πύλες των εργοστασίων, μέσα στους χώρους δουλειάς. Θα αναπτυχθεί και θα διαχυθεί: στα σχολειά, τις σχολές και τα πανεπιστήμια, όπου η μαζική πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θ’ αλλάξει τους συσχετισμούς, θα αμφισβητήσει προγράμματα σπουδών, καθηγητικές και πρυτανικές βαρωνίες, θ’ αντιπαρατεθεί με κανόνες και θέσφατα, και μέσα από μαζικούς αγώνες και νέες –εκείνη την εποχή– μορφές πάλης, όπως η κατάληψη, θ’ αλλάξει την εικόνα για την κοινωνική φιγούρα του σπουδαστή-φοιτητή. Οι ρίζες των Ερυθρών Ταξιαρχιών εντοπίζονται και σ’ αυτό το πεδίο, ιδιαίτερα στη νεοσύστατη τότε σχολή Κοινωνιολογίας του Τρέντο.

Στις συνοικίες των ιταλικών μητροπόλεων, τα εργατικά-λαϊκά στρώματα και το νεανικό προλεταριάτο, με την καθοριστική συμβολή κινηματικών οργανώσεων όπως η Lotta Continua και η Potere Operaio, θ’ αρχίσουν να παίρνουν μόνα τους αυτά που τους ανήκουν και που τους στερούνται. Έτσι, με μαζικές καταλήψεις στέγης, αρνήσεις πληρωμών ενοικίων, απαλλοτριώσεις και επιβολή πολιτικών τιμών σε βασικές υπηρεσίες όπως ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και προϊόντα πρώτης (και όχι μόνο) ανάγκης θα θέσουν έμπρακτα το πρόταγμα “όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν” και θ’ απαντήσουν χειροπιαστά τα θέλουμε όλα! στο ερώτημα τι θέλουμε;

Συγχρόνως, στους χώρους εγκλεισμού οι αγώνες των κρατουμένων, μέσα από τη συνάντηση ποινικών –πολλοί απ’ τους οποίους θα πολιτικοποιηθούν εντός των τειχών– με τους πολιτικούς κρατούμενους που είχαν αρχίσει να γεμίζουν τις φυλακές αλλά και με τη μαζική και αμέριστη αλληλεγγύη εκτός των τειχών, θα καταφέρουν ν’ ανοίξουν ρήγματα και μέσα από κινητοποιήσεις, εξεγέρσεις και αποδράσεις να καταστήσουν ορατούς στο κοινωνικό πεδίο τους πλέον αποκλεισμένους από τους αποκλεισμένους, τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες.

Από τη γυναικεία χειραφέτηση και τις σχέσεις των δύο φύλων, μέχρι το ρόλο της ψυχιατρικής στην καπιταλιστική κοινωνία και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, τίποτα δεν έμεινε ανέγγιχτο από τον ανατρεπτικό-επαναστατικό ανεμοστρόβιλο που σηκώθηκε στην Ιταλία της δεκαετίας του ’70.

Η ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η ιστορία που διηγείται ο Μάριο Μορέττι διηγούμενος τη ζωή του, τις επιλογές του και εκείνες των συντρόφων του και των συντροφισσών του, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα κομμάτι –ίσως το πλέον δαιμονοποιημένο, ίσως το πλέον συκοφαντημένο– εκείνου του ανεμοστρόβιλου.

Για να το πούμε με τα λόγια ενός από τους πρωταγωνιστές της οικοδόμησης της προλεταριακής αυτονομίας και μετέπειτα ταξιαρχίτη, του Σαλβατόρε Ριτσιάρντι:

Το κίνημα στο οποίο συμμετείχα και για το οποίο μιλάμε τώρα ήταν ένα φουσκωμένο ποτάμι αρκετά συμπαγές, αν και κολυμπούσαν μέσα του πάρα πολλά ψάρια με διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ιδέες και πρακτικές, συχνά εναντιωματικά μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτού του ποταμού στόχευε στη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος, στην αποκαθήλωση του καπιταλιστικού συστήματος και τους Κράτους του, στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφευρεθεί, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Ονομάζαμε αυτήν την διαδρομή “κομμουνισμό”. Μια επαρκής προοπτική για να συνεχίσουμε να κολυμπάμε όλοι και όλες μέσα στο ίδιο ποτάμι και προς τη ίδια κατεύθυνση. Και οι ένοπλες οργανώσεις δεν ήταν άλλο από χώροι αυτού του ίδιου του ποταμιού. Δεν υπήρξε, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε “κεντρική δομή” ούτε “ένας και μοναδικός εγκέφαλος”. Ήμασταν όλοι σκεπτόμενα μυαλά, γι’ αυτό παράγαμε πάρα πολλά όμορφα και ανατρεπτικά πράγματα”.

Η χρήση της βίας, η ένοπλη επιλογή εκείνα τα χρόνια δεν αποτελούσε μια μειοψηφική επιλογή στο εσωτερικό του Κινήματος, δεν αποτελούσε μια ξέχωρη και δυσνόητη επιλογή για τα εργατικά-λαϊκά στρώματα και κυρίως για το νεανικό προλεταριάτο. Ο ίδιος ο Μορέττι λέει ότι “όποιος πήρε τα όπλα αισθανόταν αμφισβήτηση, ήταν αμφισβήτηση. Και δεν ήταν μονάχα μια χούφτα. Και η ιστορία κατά κάποιον τρόπο τους δικαίωσε: εκείνα τα χρόνια η αμφισβήτηση ή ήταν ένοπλη ή δεν υπήρχε”.

Κάπου εδώ, ας αναφέρουμε το γεγονός ότι για το ανατρεπτικό-επαναστατικό κίνημα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου στην Ιταλία υπάρχει πλέον στην ελληνική γλώσσα μια διόλου ευκαταφρόνητη, αν και όχι πλήρης βιβλιογραφία. Θεωρητικές αναλύσεις, συνεντεύξεις, μονογραφίες, προκηρύξεις, μαρτυρίες, με κατατεθειμένες υποκειμενικές τοποθετήσεις που συνηγορούν ή και ξορκίζουν συγκεκριμένες πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Μια πρωτόλεια πηγή για τα ίδια τα κείμενα των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην ελληνική γλώσσα που έχει κατά τη γνώμη μας μια ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα, αφού εκεί μπορεί να βρεθεί αυτούσιος ο ίδιος ο λόγος και οι θέσεις της Οργάνωσης σε μια κρίσιμη καμπή της διαδρομής της, πιο συγκεκριμένα την περίοδο της επιχείρησης Μόρο, αποτελεί το έκτακτο τεύχος με τίτλοΙταλία: αναφορά στο λαϊκό κίνημα” της κινηματικής ιδεολογικής-πολιτικής επιθεώρησης Αντιπληροφόρηση που είχε κυκλοφορήσει στην Αθήνα στα μέσα του 1978, το οποίο περιλαμβάνεται στους τόμους που είχαν κυκλοφορήσει πριν μερικά χρόνια από τις εκδόσεις Γραφές.

Σ’ αυτό το πλαίσιο ας αναφερθεί ότι οι εκδόσεις Διάδοση, με τις οποίες η Προλεταριακή Πρωτοβουλία έχει την τύχη να συμπορεύεται μέσα από το κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios, συμπληρώνοντας με την κυκλοφορία του συγκεκριμένου βιβλίου του Μάριου Μορέττι, μια άτυπη τριλογία βιογραφικών έργων τριών μαχητών με ιδιαίτερο βάρος στην γέννηση και την πορεία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, είχαν προηγηθεί εκείνα του Ρενάτο Κούρτσιο και του Πρόσπερο Γκαλλινάρι, έχουν συμβάλει σημαντικά στο μέτρο των δυνατοτήτων τους στο να γίνει προσβάσιμο ένα ακόμα κομμάτι αυτής της ιστορίας, ένα κομμάτι ιστορίας του διεθνούς ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος.

Το 1993 λοιπόν, 12 χρόνια μετά τη σύλληψη του και 15 χρόνια μετά την επιχείρηση Μόρο, ο Μορέττι –μέσα από τη συγκεκριμένη συνέντευξη στις δημοσιογράφους Ροσσάνα Ροσσάντα (από τα ιδρυτικά μέλη της αριστερής εφημερίδας il Manifesto) και Κάρλα Μόσκα– επιλέγει να μιλήσει για τη ζωή του, για τη ζωή των Ερυθρών Ταξιαρχιών, χωρίς να φοβάται την αναμέτρηση με τη διαδρομή του και τη διαδρομή της οργάνωσης του.

Μιλώντας για τις ιδεολογικές αναφορές και τις πολιτικές αντιλήψεις, βγαλμένες από το οικογενειακό άλμπουμ τoυ ιταλικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όπως διαπίστωνε ήδη από το ’78 η Ροσσάντα, με βάση τις οποίες σχηματίστηκε, έδρασε και αναπτύχθηκε μια από τις μαζικότερες και μακροβιότερες ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου, ο Μορέττι μιλάει για το πέρασμα από την αντίληψη της αμυντικής αντιβίας στην αντίληψη της επιθετικής βίας, που δεν αρκείται στην ένοπλη υπεράσπιση του εδάφους που έχει φτάσει ο μαζικός αγώνας, που μέσα στο διεθνές ψυχροπολεμικό πλαίσιο, εντοπίζει τον εχθρό στο Ιμπεριαλιστικό Κράτος των Πολυεθνικών –σε εποχές που η “παγκοσμιοποίηση” δεν είχε γίνει ακόμη ένας όρος του συρμού για την ακαδημαϊκή και όχι μόνο διανόηση που κατά τ’ άλλα αφόριζε την ταξιαρχίτικη ανάλυση σαν ξύλινη και κατά συνέπεια δρα και στοχεύει την καρδιά του Κράτους.

Διηγούμενος τη γέννηση των πρώτων εργοστασιακών ταξιαρχιών στο Βορρά και την ανάπτυξη τους σ’ όλες σχεδόν τις μητροπόλεις και τις βιομηχανικές ζώνες της Ιταλίας, ο Μορέττι ιστορεί τον τρόπο με τον οποίο η Οργάνωση γίνεται, ή μάλλον προσπαθεί να γίνει Μαχόμενο Κόμμα. Μιλάει με άλλα λόγια για το πέρασμα από τη σύγκρουση στον πόλεμο. Έναν πόλεμο, που ήδη είχε κηρύξει το αστικό Κράτος –που πολιτικά συμπυκνωνόταν στο κόμμα-καθεστώς της Χριστιανοδημοκρατίας, το οποίο κυβερνούσε αδιάλειπτα και με διάφορους ανά περιόδους εταίρους, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου– και οι ευρω-αντλαντικοί σύμμαχοι και προστάτες του, ένα πόλεμο που είχε κηρυχθεί με τη Στρατηγική της Έντασης, με τη νατοϊκή ομπρέλα των δικτύων Gladio και Stay Behind, με τις απόπειρες πραξικοπήματος στη μοναδική –εκείνη την περίοδο– αστική-κοινοβουλευτική δημοκρατία της ευρωπαϊκής Μεσογείου, με τη χρησιμοποίηση και αξιοποίηση των φασιστών ως αυτουργούς στις σφαγές του Κράτους.

Έναν πόλεμο που όπως αναφέρει και ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος διεξήγαγαν κάνοντας πολιτική και με τα όπλα, χιλιάδες άντρες και γυναίκες της ιταλικής αριστεράς που από τις αρχές της δεκαετίας του 70 –σ’ αντίθεση με τη γραμμή συναίνεσης του “μεγαλύτερου K.K της δυτικής Ευρώπης” και του ιστορικά συμβιβασμένου ευρωκομμουνισμού του– πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν, στην Ιταλία, στα σύνορα του “ελεύθερου” καπιταλιστικού κόσμου με το “σιδηρούν παραπέτασμα”, την κομμουνιστική Επανάσταση. Χιλιάδες άντρες και γυναίκες που αγωνίστηκαν πιστεύοντας βαθιά –και κατά κάποιο τρόπο, όχι άδικα– ότι ζούσαν σε μια ιστορική περίοδο που οι πάνω δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι κάτω δεν ήθελαν πλέον να κυβερνηθούν.

Ο Μορέττι μέσα σ’ αυτήν τη συνολική δημόσια τοποθέτηση του, αρκετά χρόνια μετά τη φυλάκιση του και αφού προηγουμένως το 1987 μαζί με συντρόφους του έχει σηκώσει το βάρος της δημόσιας παραδοχής για το κλείσιμο του συγκεκριμένου κύκλου ένοπλου αγώνα, δεν αποφεύγει ν’ απαντήσει σε δύσκολες ερωτήσεις, δεν αποφεύγει ν’ αναμετρηθεί με τις αντιφάσεις, τις ελλείψεις και τις αντιθέσεις που οδήγησαν στο κλείσιμο του κύκλου, με τρόπο οδυνηρό, τραγικό, ενίοτε απάνθρωπο και ανθρωποφάγο.

Εξηγεί από τη δική του σκοπιά τις πολιτικές-επιχειρησιακές επιλογές και στοχεύσεις της Οργάνωσης και της ηγεσίας της, την πολιτική ενότητα που είχε παραμείνει επί μακρών ανέπαφη εντός και εκτός των τειχών όπως και το χάσμα που άνοιγε η συνθήκη του εγκλεισμού ανάμεσα σε μακροχρόνια φυλακισμένους και “παράνομους” ταξιαρχίτες που δρούσαν σ’ όλη τη χώρα, χωρίς να παραλείψει να θυμίσει ότι η απόφαση για την εκτέλεση του Μόρο, ήταν ομόφωνη και πάρθηκε με τη σύμφωνη γνώμη όλων των εκατοντάδων –φυλακισμένων και μη– μελών της Οργάνωσης, με δύο μόλις διαφωνίες τις οποίες ο ίδιος χαρακτηρίζει παράδοξες. Επίσης με πρόδηλη απλότητα αναφέρεται σε υπαρκτά συμβάντα αλλά και αποδομεί μυθεύματα με τα οποία τράφηκε και συνεχίζεται ως τις μέρες μας να τρέφεται από πολλές πλευρές η συνωμοσιολογική βιομηχανία των υποτιθέμενων “μυστηρίων γύρω την υπόθεση Μόρο” –με πλέον κατάπτυστες και χυδαίες εκείνες των αναβαπτισμένων στη κρατική και χριστιανική κολυμπήθρα πρώην ταξιαρχιτών που επέλεξαν να βρωμίσουν το παρελθόν τους λασπώνοντας τον Μορέττι, και όχι μόνο, ως τον “κατεξοχήν σκοτεινό”, ως τον “μεγάλο ύποπτο”. Μυθεύματα που δεν αποσκοπούν μονάχα στο να υπερασπιστούν στο διηνεκές το αποκλειστικό δικαίωμα του Κράτους στην άσκηση βίας, αλλά κυρίως θέλουν να θάψουν την πολιτική-ιστορική αλήθεια που κραυγάζει το αυτονόητο: μια ένοπλη κομμουνιστική Οργάνωση, αποτελούμενη από άνδρες και γυναίκες του εργαζόμενου λαού, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, απαγάγοντας, δικάζοντας και καταδικάζοντας σε θάνατο έναν από τους κυριότερους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής Εξουσίας, δίκαζε και καταδίκαζε σε θάνατο την ίδια την αστική Εξουσία. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μ’ αυτήν την επιλογή, αλλά αν δε θέλει να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του, τα πέπλα μυστηρίου και τη συκοφάντηση, οφείλει να αναγνωρίσει τις προθέσεις της.

Ο Μορέττι δεν φοβάται ν’ αρθρώσει τη λέξη ήττα υπογραμμίζοντας ότι “η πραγματική ήττα δεν είναι όταν χάνεις, αλλά όταν χάνεις την πεποίθηση ότι μπορείς να νικήσεις”. Στο κομμάτι της αυτοκριτικής δεν μασάει τα λόγια του, δεν αγιογραφεί το Αντάρτικο, ούτε τους αντάρτες πόλης. Απαριθμεί με πίκρα τις διασπάσεις και τον κατακερματισμό που ακολούθησε, σπάζοντας την πολυθρύλητη Οργανωτική Ενότητα που για χρόνια ανατρίχιαζε το καθεστώς, στερώντας τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης της συνολικής διαδρομής και της πολιτικής ταυτότητας από την οποία αυτή είχε προκύψει. Μιλώντας από τη θέση εκείνου που ούτε “μετανόησε” ούτε διαχωρίστηκε, λέει ότι μέσα από τη “μετάνοια” δηλαδή την κατάδοση “δεν υπάρχουν πια ένοχοι και αθώοι αλλά ένοχοι καταδότες που έχουν ομολογήσει και αμετανόητοι” και δεν παραλείπει να συμπληρώσει “δεν ζηλεύω τη θέση των “μετανοημένων”. Δεν θα ήθελα να ζω με τους εφιάλτες τους”. Παρ’ όλα αυτά, σε πολιτικό-ιστορικό επίπεδο θεωρεί ακόμα πιο επιζήμιο τον διαχωρισμό, αφού μέσα απ’ τον διαχωρισμό δεν ομολογούταν απλώς και εν’ αναμονή ευεργετημάτων ένα ενδεχομένως κατανοητό “κάναμε λάθος” αλλά κάτι πολύ πιο πολύ βαρύ που δεν δικαιολογείται από καμιά ήττα, ομολογείται –όχι πάντα και τόσο– εκλεπτυσμένα ότι η άλλη πλευρά, το κράτος, το κεφάλαιο, είχε δίκιο. “Ο διαχωρισμός –λέει ο Μορέττι– αρνείται μια ιστορία, καταστρέφει μια συλλογική ταυτότητα[…]Οι διαχωρισμένοι επιλέγουν να θέσουν τη δική μας ιστορία, εκτός Ιστορίας”.

Στο κλείσιμο αυτής της βιογραφικής συνέντευξης, οι δημοσιογράφοι ρωτάνε τον κομμουνιστή που ίσως όσο κανέναν άλλον δεν θυμούνται με τόσο δίκαιο τρόμο οι αστοί στην Ιταλία του ύστερου 20ου αιώνα: “Μέχρι τώρα βίωσες τη φυλακή και τη διάλυση της μνήμης. Αν ένας κακός άγγελος σου προσέφερε σε ένα πιάτο ελευθερία και λήθη και σε ένα άλλο φυλακή και μνήμη, ποιο θα προτιμούσες;”. Και εκείνος, όπως και τόσοι άλλοι πριν αλλά και μετά απ’ αυτόν, ακόμα και τώρα που μιλάμε, που δεν φοβούνται να δωρίσουν τη ζωή τους, να προσφέρουν τα χρόνια τους και να “λερώσουν τα χέρια τους”, σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους για το “πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας” απαντάει με βαθιά ανθρωπιά και απαράμιλλη νηφαλιότητα: “Δεν υπάρχουν τόσο καταχθόνιοι άγγελοι, μονάχα οι άνθρωποι σου προσφέρουν δύο εξίσου οδυνηρούς τρόπους για να πεθάνεις. Επομένως θα του έλεγα: δώσε μου ελευθερία και μνήμη. Αν δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, αγαπητέ μου άγγελε, τότε πετάς χαμηλά, δεν φτάνεις καν στο ύψος της δικής μας ήττας”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

(μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios)

Αθήνα, Νοέμβρης 2016

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ – ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

13510915_1704987573101662_2601315312316752064_n

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με τους δανειστές ετοιμάζουν ένα νέο κύκλο ταξικής αφαίμαξης. Στο στόχαστρό τους μπαίνει, για μια ακόμη φορά, ο κόσμος της εργασίας και τα δικαιώματά του. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου-λαιμητόμο για το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό, το ξεπούλημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο υποδομών και “αγαθών”, τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα τίθεται επί τάπητος για μια ακόμη φορά η καταβαράθρωση των εργασιακών σχέσεων μέσα από νέα μέτρα.

Μέτρα που εξυπηρετούν μόνο το κεφάλαιο, ντόπιο και διεθνές, και επιβαρύνουν περαιτέρω την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πιο συγκεκριμένα στο τραπέζι της “διαπραγμάτευσης” έχουν τεθεί: νέα μείωση του ήδη πολύ χαμηλού κατώτατου μισθού και θέσπιση υποκατώτατου για τους νεοπροσληφθέντες, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, κατάργηση επιδομάτων, ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία και επισφάλεια στην αγορά εργασίας, καθιέρωση των συμβάσεων “μικροεργασίας”, “μηδενικών ορών-έκτακτης ανάγκης” κ.α., μείωση του αφορολόγητου σε μισθωτούς και συνταξιούχους (στις 5.000 από 8.600 που είναι σήμερα), αλλαγή των συνδικαλιστικών διατάξεων με στόχο τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και επαναφορά της δυνατότητας των εργοδοτών να απαντούν με lock out στις απεργίες των εργαζομένων.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χρησιμοποιώντας την καραμέλα για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του 3ου μνημονίου και την έναρξη της συζήτησης για την “διευθέτηση” του χρέους προσπαθεί να σπείρει τον αποπροσανατολισμό. Γιατί όπως έχει δείξει και η ιστορία των 6 μνημονιακών χρόνων, το μόνο που επιφέρει το κλείσιμο των συνεχόμενων “διαπραγματεύσεων”-αξιολογήσεων, είναι νέα επαχθέστερα μέτρα. Και όσον αφορά τη “διευθέτηση” του χρέους, ο εργαζόμενος λαός δεν ξεχνάει και ακόμα πληρώνει την προηγούμενη “αναδιάρθρωσή” του, το επονομαζόμενο PSI, που ξάφρισε τα αποθεματικά των ταμείων (ασφαλιστικών, νοσοκομειακών, πανεπιστημιακών), επέφερε αλλεπάλληλες περικοπές σε συντάξεις και μισθούς και παράλληλα το χρέος συνεχίζει να είναι κοντά στο 180% του ΑΕΠ.

Εμείς από την πλευρά μας, ως κομμάτι της εργατικής τάξης, καλούμε τους συναδέλφους-ισσες, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τη νεολαία, να μην εφησυχάζουν. Γιατί αν δεν αντισταθούμε και δεν αγωνιστούμε ενάντια στη λαίλαπα που ζούμε ήδη, με τη μαζική ανεργία, την υποτιμημένη εργασία και τα εργοδοτικά εγκλήματα που βαφτίζονται εργατικά “ατυχήματα” (όπως εκείνο της 1ης Δεκέμβρη στο υποκατάστημα της αλυσίδας επισιτισμού Everest στην πλ.Βικτωρίας που προκάλεσε τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό άλλων 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών), το μέλλον που μας ετοιμάζουν προδιαγράφεται ολοένα και πιο ζοφερό. Να οργανωθούμε, όλος ο εργαζόμενος λαός, σε ένα ταξικό μέτωπο ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ μας επιβάλλουν. Να μην κάνουμε άλλα βήματα πίσω.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Συγκέντρωση ενάντια στην εργοδοτική δολοφονία στα Everest: 2 Δεκέμβρη, 19.00, πλ. Βικτωρίας.

15181491_1301171993291358_7647624277644568228_n

Στις 1/12 στη γνωστή αλυσίδα επισιτισμού Everest (η οποία ανήκει στον όμιλο MIG συμφερόντων Βγενόπουλου) στο υποκατάστημα της πλατείας Βικτωρίας προκλήθηκε έκρηξη φιάλης, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών. Ανεξαρτήτως πορισμάτων και τεχνικών ευθυνών, το γεγονός είναι ότι οι εργαζόμενοι δούλευαν ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο που πραγματοποιούνταν αντικειμενικά επικίνδυνες εργασίες.

Η εργοδοτική αυτή δολοφονία της Β.Π., η οποία εργαζόταν ως λογίστρια στα υπόγεια της επιχείρησης, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργατικών “ατυχημάτων” που αποδεκατίζουν την τάξη μας και οφείλονται στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας, την εντατικοποίηση της εργασίας, και τη συνολική υποτίμηση και απαξίωση ακόμα και της φυσικής μας υπόστασης. Είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ταξικής επίθεσης των αφεντικών και του κράτους τους απέναντι στα προλεταριακά λαϊκά στρώματα, στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους και σε όσους στέκονται αντιμέτωποι με το βάρβαρο καθεστώς της εργασιακής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ

ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συγκέντρωση: Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου στις 19:00,

στην πλατεία Βικτωρίας, απέναντι από το κατάστημα Everest

Κόκκινη Γραμμή (ομάδα για την εργατική αντεπίθεση), Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας, Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ, Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Βιβλιοπαρουσίαση-Μ. Μορέττι: Ερυθρές Ταξιαρχίες-Μια ιταλική υπόθεση: Σάββατο 3 Δεκέμβρη, Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρος, 19.00

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΜΑΡΙΟ ΜΟΡΕΤΤΙ 

ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ – ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Συνέντευξη στην Κάρλα Μόσκα και την Ροσσάνα Ροσσάντα

Σάββατο 3/12/16 ώρα 19.00

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΡΟΣ

Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή, Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΔΟΣΗ

(μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Soliadarios)

Για τη δίκη των 3 συλληφθέντων έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως [Κυριακή 28/12/14]

diki06122016syntdr3

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ
που διΩκονται για τη συμμετοχΗ τους στη συγκΕντρωση αλληλεγΥης της ΚυριακΗς 28/12/14 Εξω από το Α.Τ. ΑκροπΟλεως

[ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]

Την Κυριακή 28/12/2014 είχε κηρυχτεί απεργία στον κλάδο του βιβλίου, στο πλαίσιο του αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας. Ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια και από κοινού με το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής, προχωρήσαμε από νωρίς το πρωί σε απεργιακές περιφρουρήσεις στα βιβλιοπωλεία Ιανός και Παπασωτηρίου. Έπειτα από μήνυση της εργοδοσίας του Ιανού, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς και τους αλληλέγ­γυους που βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι έξω από το βιβλιοπωλείο και προχώρησαν σε μια άγρια επίθεση εναντίον μας με αποτέλεσμα τη σύλληψη 2 συναδέλφων μας και 2 περαστικών (στη συνέχεια προσήγαγαν κι ένα ακόμα συνάδελφο), οι οποίοι οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Μετά τη βίαιη διάλυση της εργατικής συγκέντρωσής μας στον Ιανό, προχωρήσαμε σε συγκέντρωση απέναντι από το Α.Τ. Ακροπόλεως, προκειμένου να συμπαρα­σταθούμε στους συλληφθέντες συναδέλφους μας και για να απαιτήσουμε την απελευθέρωσή τους. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής μια διμοιρία ΜΑΤ κατέφθασε από ένα στενό και ευθύς κινήθηκε κατά πάνω μας. Από την πλευρά μας, και καθώς η κίνησή τους μας έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις τους, επιχειρήσαμε συγκροτημένα να οπισθοχω­ρήσουμε προς την οδό Κολοκοτρώνη. Ωστόσο, καθώς τα ΜΑΤ δεν έδειχναν διατεθειμένα να ακυρώσουν το προκαθορισμένο σχέδιό τους, μάς επιτέθηκαν με γκλομπς και χημικά, ξυλοφορτώνοντάς μας και συλλαμβάνοντας 3 συναδέλφους μας. Το κατασταλτικό σχέδιό τους σηματοδοτήθηκε και από τον ξυλοδαρμό ενός από αυτούς και μέσα στο αστυνομικό τμήμα καθώς και από την προσπάθειά τους να φορέσουν κουκούλα σε έναν άλλον και ολοκληρώθηκε με το φόρτωμα ξεκάθαρα κατασκευασμένων κατηγοριών.

Για αρκετή ώρα παραμείναμε εκεί απαιτώντας την άμεση απελευ­θέρωσή τους, ενώ στη συνέχεια προχωρήσαμε σε διαδήλωση στην πιάτσα του βιβλίου και σε συγκέ­ντρωση αλληλεγγύης στη ΓΑΔΑ, όπου μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες. Παράλληλα, μέλη του ΣΥΒΧΑ βρίσκονταν από νωρίς μέσα στο εν λόγω αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να καταθέ­σουν μήνυση κατά της διευθύντριας του Ιανού, Μ. Λιαποπούλου, για την επιθετική στάση της απέναντι στην κινητοποίησή μας και για να ακολουθηθεί η σχετική αυτόφωρη διαδικασία. Ως μια ακόμα ένδειξη της ξεκάθαρης μεροληπτικής στάσης του κρά­τους ενάντια στον κόσμο του αγώνα, η αυτόφωρη διαδικασία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί για τη διευθύντρια του Ιανού διαρκώς παρακωλύονταν, ενώ η ίδια ποτέ δεν εντοπίστηκε… Την επόμενη ημέρα όλοι οι συλληφθέντες της Κυριακής 28/12/14 οδηγήθηκαν στα δικαστήρια Ευελπίδων. Η δίκη των συλληφθέντων από την απεργιακή περιφρούρηση στον Ιανό διεξήχθη πριν από μερικούς μήνες. Η σαφώς μεροληπτική υπέρ της εργοδοσίας και των ΜΑΤ έδρα καταδίκασε τους δυο συναδέλφους μας σε 10 μήνες φυλάκιση, ενώ από την πλευρά μας ασκήθηκε έφεση. Η εκδίκαση της δίωξης των 3 συλληφθέντων έξω από το αστυνομικό τμήμα έπειτα από κάποιες αναβολές τελικά ορίστηκε για τις 6/12/16.

[ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» ΙΑΝΟΣ]

Η εργοδοσία του Ιανού έχει επιδοθεί σε μια πληθώρα κρουσμάτων εργοδοτικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε την επιβολή προς τους εργαζόμενους να υπογράφουν κείμενα καταδίκης των κλαδικών σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αγωνιζόμενων συνα­δέλφων τους καθώς και εξωραϊσμού της δυσχερούς εργασιακής πραγματικότητας. Να αναφέρουμε, επίσης, και τις εκδικητικές απολύσεις σε αρκετούς εργαζόμενους που προβάλλουν αντίσταση σε πρακτικές σαν κι αυτή. Επίσης, πολύ πρόσφατα κρέμασε και scanner-μηχανάκια καταγραφής ατομικών πωλήσεων στο λαιμό των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω έχουν καταγγελθεί κι έχουν αποτελέσει αιτίες ταξικού αγώνα από την πλευρά των κλαδικών σωματείων, αλλά και συναδέλφων μέσα από τον Ιανό. Κι αυτό είναι κάτι που πραγματικά ενοχλεί την εργοδοσία που αποφάσισε να προσθέσει στα «κατορθώματά» της και το σπάσιμο απεργίας με τα ΜΑΤ (στις 28/12/14) και στη συνέχεια να εκβιάσει το σωματείο λέγοντας ότι θα απέσυρε τη μήνυση αν αυτό δεσμευόταν ότι θα σταματούσε τις εργατικές παρεμβάσεις του! Έκτοτε βέβαια το κατασταλτικό- τρομοκρατικό σχέδιο της εργοδο­σίας του Ιανού έχει εμπλουτιστεί με μπράβους να «υποδέχονται» τις εργατικές παρεμβάσεις μας και με συνεργάτες του -και πιο συγκεκριμένα τους ιδιοκτήτες των εκδόσεων Μικρή Άρκτος στην κλαδική απεργία στις 27/12/15- να μας επιτίθενται λεκτικά και σωματι­κά (ακόμα και με μπουκάλι!). Επιπλέον, είναι γνωστή και η πρόσδεση του ιδιοκτήτη Ν. Καρατζά με διάφορους μηχανισμούς τις εξουσίας (βλ. σχετική υπόθεση Τζοχατζόπουλου). Κι όλα αυτά μεφόντο τη «βιτρίνα του πολιτισμού» και με πλήθος διανοούμενων και καλλιτεχνών (ακόμα και αρκετών που διεκδικούν «αγωνιστικές περγαμηνές») να επιχειρούν να αποτελέσουν το άλλοθι της αδίστα­κτης αυτής εργοδοσίας. Και βέβαια, είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση που δεχθήκαμε στο ΑΤ Ακροπόλεως αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια, τόσο επιχειρη­σιακά, όσο και πολιτικά, της πρώτης επίθεσης που δεχθήκαμε έξω από τον Ιανό.

[ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]

Τα γεγονότα της ημέρας αυτής δεν μας προκαλούν έκπληξη. Πίσω από αυτές τις κατασταλτικές επιθέσεις, πολύ εύκολα διακρίνουμε τη σταθερή στρατηγική κεφαλαίου και κράτους για την ποινικοποίηση, καταστολή και κατατρομοκρά­τηση των ταξικών-κοινωνικών αγώνων. Και είναι πάρα πολλά -και στο σήμερα βέβαια, στην «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά»- τα παραδείγματα επιθέσεων των εργοδοτών, των κατασταλτικών μηχανισμών και -στη συνέχεια- των δικαστικών αρχών σε αντίστοιχους εργατικούς αγώνες. Είναι σαφές ότι ο αγώνας που διεξάγουμε για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας, όπως και μια σειρά αγώνων για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και κατακτήσεών μας, είναι ενοχλη­τικός και πρέπει με κάθε τρόπο να κατασταλεί, ειδικά όταν γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος για τα συμ­φέροντα του κεφαλαίου. Όταν επιχειρεί να γίνει υπόθεση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων τόσο του κλάδου του εμπορίου, όσο και άλλων εργασιακών κλάδων και συνολικά του κόσμου του αγώνα. Όταν αποκτά δυναμικά χαρακτηριστικά, με απεργιακές περιφρουρήσεις και μαζικές παρεμ­βάσεις έξω από τους χώρους δουλειάς. Όταν δεν γίνεται για την «τιμή των όπλων» και φτάνει να ξεπερνά τα όρια που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό, ότι η ΟΙΥΕ είχε αρνηθεί να κηρύξει απεργία για όλο τον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 28/12/14 ως απάντηση στην «8η Κυριακή», που λίγες ημέρες πριν με τροπολογία σε άσχετο νόμο είχε προστεθεί στις έως τότε «7 Κυριακές». Όταν οι αγωνιζόμενοι δεν εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους όποιους «σωτήρες» και όταν απέναντι στις «ανάγκες» και στους νόμους αγοράς, αντιπαραθέτουν το δίκιο του αγώνα τους.

[ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ]

Η επίθεση αυτή αποτελεί ένα ξεκάθαρο χτύπημα στην ταξική αλληλεγγύη, ένα από τα πολυτιμότερα όπλα των αγωνιζόμενων εργαζόμενων, είτε αυτή εκδηλώνεται με συγκεντρώσεις συμπαράστα­σης έξω από αστυνομικά τμήματα, στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια, είτε με την ενεργή συμμετοχή αλληλέγγυων στις εργατικές κινητοποιήσεις σε κάποιο εργασιακό χώρο ή κλάδο. Στην απεργιακή κινητοποίηση έξω από τον Ιανό και κατόπιν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Α.Τ. συμμετείχαν πάρα πολλοί συνάδελφοι και συνα- δέλφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες από διάφορα εργατικά σωματεία και συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και άλλες συλλογικότητες του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Μάλιστα, οι 3 συλληφθέντες έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως αποτελούν ενεργά μέλη αλληλέγ­γυων εργατικών σωματείων (Nokia & Wind) και εργατικών συλλογικοτήτων. Κι αυτό γιατί όλοι και όλες εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε εργοδοτική επίθεση σε έναν εργαζόμενο ή κλάδο είναι επίθεση συνολικά στον κόσμο της εργασίας. Επίσης, προκειμένου να απαντήσουμε αποτε­λεσματικά στην όποια επίθεση στα συμφέροντα και τις κατακτήσεις μας, είναι αναγκαίο να συντονίζουμε και να συνδέουμε τους ταξικούς αγώνες μας. Άλλωστε, αναφερόμενοι στη μάχη για την Κυριακάτικη αργία, από τη μία, είναι σαφές ότι η κατάργησή της στο εμπόριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργησή της σε όλους τους κλάδους και στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι για να παραμείνει η Κυριακή αργία χρειάζεται να δοθεί μάχη πρωτίστως από τους ίδιους τους εργαζομένους στο εμπόριο, αλλά σίγουρα και με την έμπρακτη στήριξη ή και σε συντονισμό με τους συναδέλφους από κάθε εργασιακό κλάδο και από το σύνολο του κόσμου του αγώνα.

Από την πλευρά μας, κόντρα στα σχέδιά τους, συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους αγώνες μας και στεκόμαστε αταλάντευτα αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους συναδέλφους μας και τις συναδέλφισσες, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη δυσχερή εργασιακή πραγματικότητα και που ορθώνουν συλλογικά το ανάστημά τους απέ­ναντι σε εργοδότες και σε όλους τους δυνάστες της ζωής μας. Μπροστά στη δίκη των 3 διωκόμενων συναδέλφων μας, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους και τα σωματεία και συλλογικότητές τους από τον κλάδο του εμπορίου και από κάθε εργασιακό κλάδο, σε φοιτητικούς συλλόγους, σε συλλογικά εγχειρήματα αγώνα ανά τις γειτονιές, στο σύνολο του ταξικού- κοινωνικού κινήματος, να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Με σχετικές ανακοινώσεις και ψηφίσματα συμπαράστασης, με τη συμβολή τους στην ανάδειξη της υπόθεσης και τη συμμετοχή στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια στις 6/12 και στις σχετικές κινητοποιήσεις μας μέχρι τότε. Αλλά και με τη συμμετοχή τους και στον αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας και σε κάθε ταξικό αγώνα, που στην ουσία διώκεται μέσα από αυτήν τη δίωξη των 3 συναδέλφων μας.

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες μας και την ταξική αλληλεγγύη!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης
Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2016,

11πμ  δικαστήρια Ευελπίδων Κτίριο 12, Αίθουσα 4

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια