Η νέα έκδοση (μπροσούρα) της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, κυκλοφόρησε στις 18 Γενάρη 2024 στη μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνέλευση στη Νομική Σχολή με τίτλο “Παλαιστινιακή Αντίσταση & Πολιτικοί Κρατούμενοι. Στα περιεχόμενα της περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, ένα Οδοιπορικό Δράσης & Αλληλεγγύης από τις 9 Οκτώβρη μέχρι τις 6 Γενάρη, οι εισηγήσεις της Συνέλευσης και η ομιλία Παλαιστίνιου αγωνιστή της Αντίστασης στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70 στην Εκδήλωση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη στο ΕΜΠ, στις 15 του περασμένου Νοέμβρη, 50 χρόνια μετά από την αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, εν όψει της μαζικότατης και μαχητικής Πορείας της 17ης Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκε δυο μέρες αργότερα ως τις πιο μεγάλες γιάφκες των τρομοκρατών, τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η έκδοση ολοκληρώνεται με το “Σιωπή για τη Γάζα”, το ποίημα (σε τρία μέρη) του Μαχμούντ Νταρουίς, το οποίο συνοδεύεται από ένα βιογραφικό κείμενο για αυτόν.

Η μπροσούρα διατίθεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.

Εισαγωγικό σημείωμα της μπροσούρας «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!»

Η 7η Οκτωβρίου του 2023 σηματοδοτεί μια ιστορική τομή στον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Με την επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» η παλαιστινιακή αντίσταση κατάφερε να επιφέρει τεράστιες απώλειες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στην ισραηλινή κατοχή, κάτι που δεν κατόρθωσαν ποτέ αραβικά κράτη με τακτικό στρατό, τανκς και αεροπορία στον πόλεμο του 1967 και του 1973. Για μέρες οι αντάρτες της Γάζας κατάφεραν να απελευθερώσουν προσωρινά εδάφη περίπου 2,5 φορές το εμβαδόν της Λωρίδας της Γάζας μέσα στα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ). Τηρουμένων των αναλογιών η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» σηματοδοτεί εξελίξεις στον παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση, αντίστοιχες με αυτές που σηματοδότησε ιστορικά η μάχη του Καραμέχ στις 21 Μάρτη του 1968, στα ιορδανικά σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Σε εκείνη τη μάχη για πρώτη φορά οι Φενταγίν του Αραφάτ αναμετρήθηκαν με τον ισραηλινό τακτικό στρατό και τον καθήλωσαν σε μια 15ωρη μάχη, προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Η ταπεινωτική ήττα των αραβικών καθεστώτων που είχε προηγηθεί στον πόλεμο των Έξι ημερών τον Ιούνη του 1967, σε συνδυασμό με τη μάχη του Καραμέχ, πυροδότησαν την έναρξη της παλαιστινιακής επανάστασης. Ως τότε οι Παλαιστίνιοι αναζητούσαν διέξοδο στα αραβικά καθεστώτα. Πλέον, έπαιρναν τις τύχες τους στα χέρια τους. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι/ες που ζούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και του Λιβάνου συσπείρωσαν τις γραμμές του λαϊκού αντάρτικου.

Μετά την 7η Οκτώβρη η παλαιστινιακή αντίσταση συσπειρώνει πλέον ευρύτερες μάζες του παλαιστινιακού λαού τόσο στη ιστορική Παλαιστίνη: στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ), όσο και στη διασπορά: στον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και αλλού. Στην τελευταία, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι παλαιστινιακός και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πλημμυρίζει μαζικά τις πόλεις της μοναρχικής Ιορδανίας με συνθήματα υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης: «Είμαστε όλοι Κασάμ, ο ηγέτης μας είναι ο Μοχάμεντ Ντάιφ».

Την 7η Οκτώβρη οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης αναμετρήθηκαν νικηφόρα με τις σιωνιστικές μεραρχίες που περικλείνουν την Λωρίδα της Γάζας γύρω από μεγάλους εποικισμούς που εξαπλώνονται σε εδάφη, που πριν την Νάκμπα, κατοικούνταν από Παλαιστίνιους/ες που κατέφυγαν πρόσφυγες στη Γάζα για να διασωθούν από την εθνοκάθαρση του σιωνιστικού στρατού τον Μάη του 1948. Ο σιωνιστικός στρατός πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και υποχώρησε άτακτα. Οι εποικισμοί γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας (π.χ. Σντερότ, Ασκελόν, Ασντόντ) λειτουργούν ως στρατιωτικοί πολιορκητικοί σχηματισμοί ορισμένων εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, τους οποίους ο σιωνιστικός στρατός αξιοποιεί προκειμένου να διατηρεί σε εικοσαετή πολιορκία 2,3 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιους «στοιβαγμένους» σε μια στενή λωρίδα γης. Προσελκύουν σε αυτούς τους εποικισμούς Εβραίους από όλον τον κόσμο που δέχονται να μετατραπούν σε τοποτηρητές της σιωνιστικής κατοχής με αντάλλαγμα εξασφαλισμένη εργασία, εύκολη πρόσβαση σε δάνεια και χαμηλότερη φορολογία, καθώς και άλλα ειδικά προνόμια.

Η φιλολογία για τη δήθεν λύση των δυο κρατών στα σύνορα του 1967, κρύβει την φρικτή αλήθεια, ότι πάνω από τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι/ες ζουν «στοιβαγμένοι» σε πολύ λιγότερο από το 1/5 της παλαιστινιακής γης, με τους μισούς, στη μικροσκοπική Λωρίδα της Γάζας, και άλλα δυο (περίπου) εκατομμύρια είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας του Ισραήλ, οι λεγόμενοι «Ισραηλινοί Άραβες». Αντιθέτως έξι εκατομμύρια Εβραίοι απολαμβάνουν πάνω από το 80% της παλαιστινιακής γης. Επίσης 8 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιοι/ες βρίσκονται στη διασπορά, οι περισσότεροι σε όμορες χώρες της Παλαιστίνης, αρκετοί ακόμη σε καταυλισμούς, αντιμετωπιζόμενοι μέχρι και σήμερα ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από τα αραβικά καθεστώτα. Οι Παλαιστίνιοι της διασποράς διατηρούν το δικαίωμα της επιστροφής στα πατρογονικά τους εδάφη και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα αυτό, παρά μόνο παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Οι πρόγονοί τους ξεσπιτώθηκαν με τη βία κατά τη διάρκεια της Νάκμπα, τον Μάη του 1948, όταν 800.000 Παλαιστίνιοι οδηγήθηκαν υπό την κάννη των τουφεκιών εκτός Παλαιστίνης σε μια αστραπιαία εκστρατεία εθνοκάθαρσης που υλοποίησαν με στρατηγικό σχέδιο οι «αριστεροί» σιωνιστές του Μπεν Γκουριόν, δολοφονώντας παράλληλα 15.000 Παλαιστίνιους.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η δυνατότητα ίδρυσης δύο ανεξάρτητων κρατών στα σύνορα του 1967, ακόμη και αν με έναν μαγικό τρόπο το Ισραήλ δεχόταν να απομακρύνει 700.000 έποικους από τη Δυτική Όχθη που καταλαμβάνουν τα καλύτερα εδάφη στο 60% της περιοχής. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της σιωνιστικής κατοχής 75 χρόνια τώρα, που στρατηγικό στόχο έχει στο μέλλον να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους πλήρως από τη γη τους. Οι τεράστιες σφαγές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων αμάχων στη Γάζα στις οποίες επιδίδεται το Ισραήλ αποκαλύπτουν και στον πιο αδαή με το παλαιστινιακό, το σχέδιο που έχουν εδώ και καιρό στο μυαλό τους οι ισραηλινές ελίτ. Το σχέδιο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση στο έδαφος είναι πλέον αρκετά ισχυρή για να συντρίψει τις χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ.

Η ισραηλινή προπαγάνδα διαδίδει γκεμπελικά ψεύδη για όσα πραγματοποιήθηκαν στις μάχες ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και τους μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης μετά την 7η Οκτωβρίου. Αρκετοί άμαχοι σκοτώθηκαν είτε γιατί βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά ανάμεσα σε ισραηλινά πολεμικά ελικόπτερα και μαχητές της αντίστασης, είτε γιατί προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν ένοπλα με τους μαχητές της αντίστασης. Στο Ισραήλ όλοι, γυναίκες και άντρες, είναι στρατεύσιμοι και ειδικά οι έποικοι διαθέτουν οπλοστάσιο με αυτόματα στις οικίες τους. Μετά την απώλεια του βασικού στρατιωτικού μηχανισμού που περίκλεινε τη Γάζα, το επιτελείο του σιωνιστικού στρατού έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Όπως ακριβώς βομβαρδίζει αδιάκριτα τη Γάζα, στοχεύοντας αποκλειστικά κατά αμάχων, έτσι ακριβώς συμπεριφερόταν στις περιοχές που έχασε προσωρινά από τους μαχητές της αντίστασης, προκειμένου να ανακόψει την προέλασή τους μέχρι να ανασυγκροτηθούν νέες χερσαίες μεραρχίες του σιωνιστικού στρατού για αντεπίθεση. Τα παραμύθια για αποκεφαλισμένα παιδιά ή γενικά δολοφονημένα παιδιά από μαχητές των Κασάμ (το ένοπλο σκέλος της Χαμάς) έγιναν σκόνη μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις των σιωνιστών γκεμπελίσκων εμπνευστών τους, που δεν είχαν ούτε μια φωτογραφία να παρουσιάσουν. Αντιθέτως, όταν τα βίντεο και οι φωτογραφίες από τα αποκεφαλισμένα παιδιά της Γάζας από τις βόμβες των ισραηλινών μαχητικών άρχισαν να εμφανίζονται, τότε τα διεθνή και εγχώρια μίντια σταμάτησαν να παρουσιάζουν εικόνες από τις σφαγές κατά αμάχων που διαπράττει η ισραηλινή αεροπορία στη Γάζα, αναπαράγοντας άκριτα τα δελτία τύπου του ισραηλινού στρατού.

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση σχηματίστηκε τις πρώτες μέρες της στρατιωτικής επιχείρησης, προκειμένου να δημιουργήσει αμέσως τη πρώτη ρωγμή στο φράγμα της κολοσσιαίας παραπληροφόρησης και στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ προς το Ισραήλ και να ενισχύσει την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του. Τις πρώτες μέρες της επιχείρησης «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» το Ισραήλ παρουσίαζε εικόνα κατάρρευσης. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και δέχεται την ετήσια σταθερή οικονομική στήριξη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το λόγο τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας και στην Ευρώπη έσπευσαν να στηρίξουν το δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» του Ισραήλ και να καταδικάσουν τους μαχητές της αντίστασης ως «τρομοκράτες».

Αγωνιστές και αγωνίστριες, ανένταχτοι και ενταγμένοι σε οργανώσεις του ανταγωνιστικού κινήματος, αρκετοί με κοινό παρελθόν σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σχηματίσαμε τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση προκειμένου να διατρανώσουμε ότι επί 75 χρόνια ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται υπό κατοχή, ότι Παλαιστίνιοι/ες έχουν δικαίωμα να αναμετριούνται με την κατοχή όποτε αυτοί το επιλέξουν, μέχρι να απελευθερωθούν. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε αποικιοκρατικούς στρατούς που διαθέτουν τεχνολογική υπεροχή κρατάει χρόνια, με τη μια γενιά να παραδίδει την σκυτάλη στην άλλη, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες, ευνοϊκές συνθήκες για την πλήρη απελευθέρωση. Έτσι έγινε στην Αλγερία, έτσι έγινε στο Βιετνάμ, έτσι θα γίνει και στην Παλαιστίνη. Λόγω της τεχνολογικής υπεροχής του εχθρού, το τίμημα της απελευθέρωσης είναι χιλιάδες νεκροί άμαχοι στο θυσιαστήριο της λευτεριάς σε κάθε κρίσιμη αναμέτρηση. Οι φιλελεύθεροι υποκριτές της Δύσης που έχουν διαφορετικούς όρους ζωής από έναν λαό που στερείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, δεκαετίες τώρα, θεωρούν αδιανόητο ότι η ίδια η ζωή είναι εξίσου σημαντική όσο η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για την ελευθερία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του όπου γης βάπτιζαν και βαπτίζουν πάντα όσους μάχονται για την απελευθέρωση της χώρας τους «τρομοκράτες». Οι Φενταγίν, οι πρώτοι μαχητές του παλαιστινιακού αντάρτικου σε Ιορδανία (δεκαετία του 1960) και Λίβανο (δεκαετία του 1970) βαπτίζονταν τρομοκράτες. Ο Αραφάτ, ο ηγέτης της Φατάχ και πρόεδρος της PLO πάντα θεωρείτο τρομοκράτης από τη Δύση και ειδικά τους αμερικανούς, μέχρι να αποδεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παγίδα του Όσλο το 1993 μετά την Πρώτη Ιντιφάντα (1987). Σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις (Χαμάς, Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ) που αντέδρασαν δυναμικά στο Όσλο καθώς και το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση δοσιλόγων του Μαχμούντ Αμπάς, θεωρούνται από τη Δύση τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν ξεχνάμε ότι το Όσλο έδινε χρόνο στους Ισραηλινούς να οχυρωθούν έναντι των Παλαιστίνιων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σχηματίζοντας ένα παλαιστινιακό προτεκτοράτο σε λιγότερο από το 20% της Παλαιστίνης (περίπου 20% της ιστορικής Παλαιστίνης ήταν τα σύνορα του 67), μια δοσιλογική αρχή «ασφαλείας» με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς, τον εκλεκτό των Αμερικανών, που παρέδιδε τους αγωνιστές στις σιωνιστικές αρχές κατοχής και έβαζε φρένο σε κάθε αντίσταση στον εποικισμό της Δυτικής Οχθης που κατά τη διάρκεια των «ειρηνικών διαπραγματεύσεων» εξαπλωνόταν εκρηκτικά. Σήμερα 700.000 έποικοι ελέγχουν πάνω από το 60% της Δυτικής Οχθης, την λεγόμενη Area C και τμήμα της Δυτικής Όχθης που κατέλαβαν μέσω του Τείχους του Αίσχους, που χωρίζει τα κατεχόμενα του 1948 από τη Δυτική Όχθη. Πριν το Όσλο ο αριθμός των εποίκων ήταν μόλις 116.000.

Δεν πιστεύουμε απλώς στο δίκαιο αυτού του αγώνα που συμπυκνώνει μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες αναμετρήσεις μεταξύ ενός αδούλωτου λαού και του ιμπεριαλισμού, μια αναμέτρηση που ωθεί πλέον εκατομμύρια αλληλέγγυους σε όλο τον πλανήτη στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι Παλαιστίνιοι πλέον έχουν σχηματίσει το απόρθητο φρούριο, το αραβικό Ανόι στη Λωρίδα της Γάζας που στο μέλλον θα επεκτείνει την απελευθέρωση σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης έχει τεράστια σημασία για την εργατική τάξη της Δύσης και της Μέσης Ανατολής. Η ισχύς του κεφαλαίου των μητροπόλεων της Δύσης βασίζεται στη βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή. Η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» είναι μια σταγόνα της μελλοντικής πλημμυρίδας των λαϊκών αντάρτικων που θα απαλλάξουν τη Μέση Ανατολή από τον ιμπεριαλισμό και τα υποταγμένα σε αυτόν αραβικά καθεστώτα. Αν οργανωθεί επαναστατικά η εργατική τάξη στις μητροπόλεις θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ιστορικό της καθήκον, ενισχύοντας τα αντάρτικα αυτά.

Η μπροσούρα που έχετε στη διάθεσή σας περιγράφει το οδοιπορικό της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση βδομάδα προς βδομάδα μέσα από τα καλέσματά της σε πορείες και δράσεις. Δεν είναι απλώς κάποια τυπικά καλέσματα που γράφτηκαν στο πόδι για να βγει η «υποχρέωση». Αποτυπώνουν τις εξελίξεις στο μέτωπο, τις πολιτικές εξελίξεις εγχώρια και διεθνώς και αντιμετωπίζουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ και του σιωνισμού. Επιπρόσθετα, η μπροσούρα περιέχει μεγάλο κομμάτι του λόγου συντρόφου Παλαιστίνιου σε Εκδήλωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο απελευθερωμένο κτήριο Γκίνη, μέσα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στις 15 Νοέμβρη του 2023 στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο σύντροφος γεννήθηκε στη Γάζα. Συμμετείχε στα επαναστατικά γεγονότα στο Λίβανο τη δεκαετία του 70 και παραμένει σταθερά προσηλωμένος στη στρατηγική της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Τέλος παρατίθεται μετάφραση του ποιήματος του Μαχμούντ Νταρουίς «Σιωπή για τη Γάζα» και ερμηνευτική του ανάλυση που πραγματοποίησε μέλος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Είναι ένα ποίημα που γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο του Νταρουίς (μετά τη Δεύτερη Ιντιφάντα) και «θάφτηκε» από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς για πολύ συγκεκριμένους λόγους: εξυμνεί την αδούλωτη Γάζα και την Αντίστασή της. Το ποίημα παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.

Γερμανός Αντιφασίστας, 1942

Σαχζάτ Λουκμάν 17.1.2013 – 2024. 11 χρόνια μετά ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τους νεκρούς της Τάξης μας. ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ τους νεοναζί παρακρατικούς δολοφόνους, το Κεφάλαιο και το Κράτος του που τους γεννά και τους τρέφει.

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Να τσακίσουμε τα φασιστικά παρακρατικά τάγματα εφόδου. ΤΑΞΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΌΣ.

Αλληλεγγύη στους 2 αντιφασίστες συντρόφους που βρίσκονται κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην οργάνωση “Ταξιαρχία” και αντιφασιστικές άμεσες δράσεις σε χρυσαυγίτικες γιάφκες. Δίκη. Δευτέρα 29/1. Εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως).

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην αντιφασιστική πορεία Μνήμης το Σάββατο 20/1 στις 12.00. Πλατεία Μερκούρη. Άνω Πετράλωνα.

Κίνηση της Βιολέττας
Αθήνα, Γενάρης 2024

1983. Ο εκλεγμένος με το Ριζοσπαστικό Κόμμα βουλευτής Αντόνιο Νέγκρι, στα έδρανα της ιταλικής Βουλής.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Ιταλού φιλόσοφου και πολιτικού επιστήμονα, καθηγητή και συγγραφέα Αντόνιο (Τόνι) Νέγκρι [Πάντοβα 1/8/1933 – Παρίσι 16/12/ 2023], αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο βιογραφικό σημείωμα του. Γράφτηκε κριτικά -από αναρχική σκοπιά- από τους Κροίσο & Οδόθεο, συγγραφείς της έκδοσης “Βάρβαροι. Η άτακτη Ανταρσία” που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις ΝΝ τον Σεπτέμβρη του 2002. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε έντυπα, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από τις εκδόσεις Τζεντάι στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2005 ενώ βρίσκεται διαθέσιμη σε ηλεκτρονική μορφή στο athens.indymedia.org.

Δυο βδομάδες μετά το θάνατο του, την πρωτοχρονιά του 2024 δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στο ιταλικό blog πολιτικής ανάλυσης socialismodelsecoloxxi.blogspot.com ένα αναλυτικό κείμενο του Carlo Formenti, ένα βιογραφικό σημείωμα για τη θεωρητική – πολιτική διαδρομή αυτού του “κακού δασκάλου”, γραμμένου κριτικά από κομμουνιστική σκοπιά, με τον εύγλωττο τίτλο “Antonio Negri. Ένας άνθρωπος που ήθελε να ορμήξει στον ουρανό πατώντας στις άκρες των ποδιών”, το οποίο μεταφράζεται στα ελληνικά και θα δημοσιευθεί σύντομα στο prolprot.espivblogs.net.

ΥΓ: Όπως έχει γραφτεί και αλλού: […] Η διαδρομή των ανθρώπων κρίνεται ολάκερη και στο σύνολο της. Ούτε μονάχα από την αφετηρία και τις ενδιάμεσες στάσεις της, ούτε μονάχα από τον τερματικό σταθμό της. Αν και συνήθως, αυτός ο τελευταίος είναι που βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε…- ιδιαίτερα στο ζύγι του όποιου τελικού απολογισμού που σχετίζεται με τον κάθε ανθρώπινο βίο […] και η κυρτή πλάτη της ιστορίας λαβωμένη μένει, γεμάτη πληγές από τις βουρδουλιές της μνήμης…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2024

Ένα βιογραφικό σημείωμα του Αντόνιο Νέγκρι [1933 -2023] από τους συγγραφείς των “Βάρβαρων” [*] για όσους δεν τον ξέρουν.

Ο Αντόνιο Νέγκρι γεννήθηκε την πρώτη Αυγούστου του 1933 στην Πάντοβα της Ιταλίας, την πολιτισμική πρωτεύουσα των θρησκόληπτων και της άθλιας μπουρζουαζίας του Βένετο. Ο νεαρός Τόνι Νέγκρι, ένας ένθερμος πιστός, ανακάλυψε τη στράτευση όταν έγινε μέλος της θρησκευτικής οργάνωσης “Καθολική Δράση”. Η δεκαετία του ’50, ήταν για την Ιταλία η περίοδος οικονομικής ανάκαμψης, ένα καταπληκτικό καπιταλιστικό φαινόμενο που έμεινε για πάντα χαραγμένο στα μάτια και την καρδιά του Νέγκρι, ο οποίος έχοντας αντικαταστήσει το Θεό με τον Μαρξ, άρχισε να συχνάζει στους κύκλους της Νέας Αριστεράς. Τη δεκαετία του ’60, ο Τόνι Νέγκρι συμμετείχε ενεργά στην επεξεγεργασία του εργατισμού, αρχικά ως εκδότης του περιοδικού Quaderni Rossi (Κόκκινα Τετράδια) και μετέπειτα του Classe Operaia (Εργατική Τάξη). Τι είναι ο εργατισμός; Είναι η ιδεολογία με βάση την οποία, το εργοστάσιο είναι το κέντρο της εργατικής πάλης και οι εργάτες είναι οι μόνοι χτίστες της επανάστασης, γιατί με τον αγώνα τους αναγκάζουν το κεφάλαιο ν’ αναπτυχθεί προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση Οι εργατιστές κατηγορούν κόμματα και σωματεία, αλλά αργότερα η κριτική τους περιορίζεται σ’ επίπληξη για το ότι δεν εκπληρώνουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Όσο για όλες τις μορφές έξω απ’ το εργοστασιακό περιβάλλον, καταδικάζονται ή σνομπάρονται. Δεν είναι ανάγκη να πούμε ότι κανένας από τους διάφορους διανοούμενους που έδωσαν ζωή στον εργατισμό, συχνά αποδράσαντες από το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν έχει δουλέψει ούτε μια μέρα στο εργοστάσιο. Για παράδειγμα, ο Νέγκρι προτιμούσε να διδάσκει “Επιστήμη του Κράτους” στο πανεπιστήμιο της Πάντοβας, αφήνοντας την αμφίβολη ευχαρίστηση της γραμμής συναρμολόγησης στους προλετάριους. Η στρατηγική του εργατισμού, πέρα από την κατά καιρούς ακραία φρασεολογία τους, απότελούταν από την επιθυμία να “επαναθέσει σε κίνηση ένα θετικό μηχανισμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης”, μέσα στο οποίο “μία δύναμη των σκληρά εργαζομένων να ενεργοποιήσει τις απαιτήσεις τους” μέσω “της επαναστατικής χρήσης του ρεφορμισμού”.

Το 1969, ο Νέγκρι ήταν ένας από τους ιδρυτές της “Εργατικής Εξουσίας”, μιας οργάνωσης που συνδύαζε τη συνήθη απολογία για το υπάρχον (“ολόκληρη η ιστορία του κεφαλαίου, ολόκληρη η ιστορία της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι στην πραγματικότητα η ιστορία των εργατών”) μ’ ένα διακηρυγμένο σκοπό ηγεμονίας πάνω στο υπόλοιπο του κινήματος, που αποκρυσταλλώθηκε στην καταδίκη του “αυθορμητισμού” στ’ όνομα ενός αποτελεσματικότερου συγκεντρωτισμού των αγώνων (“να διασφαλίσει στην πράξη την ηγεμονία των εργατικών αγώνων πάνω στους φοιτητικούς και προλεταριακούς αγώνες…έτσι ώστε να σχεδιάσει, να οδηγήσει και να κατευθύνει τη μάζα των εργατικών αγώνων”). Η “Potere Operaio” διαλύθηκε το 1973 χωρίς να έχει καταφέρει να κατευθύνει οτιδήποτε. Από τις στάχτες της γεννήθηκε ο πολιτικός χώρος, γνωστός ως “Εργατική Αυτονομία” (“Αutonomia Operaia”), o οποίος επίσης στοιχειώθηκε από τα λενινιστικά φαντάσματα της κατάκτησης της εξουσίας. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν το επαναστατικό κίνημα στο σύνολο του αρχίζει να θέτει το πρόβλημα της βίας. Ο Τόνι Νέγκρι στα βιβλία του εκθειάζει τη μορφή του “εγκληματία εργάτη”, δικαιολογεί την καταφυγή στο σαμποτάζ και τον ένοπλο αγώνα, αλλά πάντοτε μέσα στα όρια του μαρξιστικού – λενινιστικού οράματος για την κοινωνική σύγκρουση. Στον Νέγκρι, είναι πάντοτε παρούσα μια χωρίς όρους αποδοχή και δικαιολόγιση του καπιταλισμού. Σε βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 1977, έγραφε “ο κομμουνισμός επιβάλλεται πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το κεφάλαιο ως παραγωγικές συνθήκες…μόνο η κατασκευή του καπιταλισμού μπορεί στ’ αλήθεια να μας δώσει επαναστατικές συνθήκες”, μια αναγνώριση που κατά τη γνώμη του, πρέπει να ισοδυναμεί με ακραίες συνέπειες: “η πιο προχωρημένη μορφή καπιταλισμού, η μορφή του εργοστασίου, καταλαμβάνεται με την αυτοργάνωση των εργατών”. Αλλά παρ’ όλο που η θεωρητική παραγωγή του είναι μάλλον επικερδής, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό ανταποκρίνεται σε μια αντίστοιχη πρακτική επιρροή. Οι χιλιάδες των επαναστατών που συμμετείχαν στην ένοπλη έφοδο ενάντια στο κράτος, μια έφοδος που έφτασε στο απόγειο της γύρω στα 1977-78, δεν έβρισκαν στις φιλοσοφικές αναλύσεις του καθηγητή από την Πάντοβα καμία χρησιμότητα.

Όμως, αυτές τις φιλοσοφικές αναλύσεις τις πήρε στα σοβαρά ένας εισαγγελέας αυτής της πόλης, ο Γκουίντο Καλότζερο σύμφωνα με τον οποίο ο Νέγκρι θα ήταν ο αληθινός αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μια ωμή και παράλογη θεωρία, αλλά μια θεωρία που το δίχως άλλο ταίριαζε καλά στις ανάγκες του κράτους: να φέρει ένα κομμάτι απ’ το κίνημα, το επιφανέστερο κομμάτι του, στο φως της δημοσιότητας, με σκοπό να προκαλέσει στο κίνημα σιωπή. Στα πλαίσια των ενεργειών που είχαν πραγματοποιηθεί από τις Brigate Rosse, των οποίων τα κατορθώματα προκάλεσαν τόσο θόρυβο στα μ.μ.ε, αποσιωπήθηκαν οι χιλιάδες μικρές επιθετικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν εκείνα τα χρόνια. Γιατί να μην επαναλάβουν το ίδιο εγχείρημα και στο πεδίο των ιδεών, χρησιμοποιώντας το διάσημο όνομα του παντοβάνου καθηγητή; Και πάνω απ’ όλα, γιατί να μην συνδέσουν τα δύο πεδία; Επιπλέον, η δικαστική οδύσσεια του Τόνι Νέγκρι αρχίζει στις 7 Απριλίου 1979, όταν συνελήφθη μαζί με δεκάδες άλλους στρατευμένους κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής επιχείρησης ενάντια στο χώρο της Εργατικής Αυτονομίας. Η κατηγορία είναι αυτή της σύστασης ανατρεπτικής οργάνωσης και ένοπλης συμμορίας, αλλά μέσα σε λίγους μήνες, οι κατηγορίες εναντίον του Νέγκρι πολλαπλασιάζονται στο σημείο να περιλαμβάνουν και αυτές της ένοπλης εξέγερσης κατά των δυνάμεων του κράτους, την απαγωγή και τη δολοφονία του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο καθώς επίσης και 17 άλλες δολοφονίες (κατηγορίες για τις οποίες ο Νέγκρι θα απαλλαγεί μέσα στα επόμενα χρόνια). Αυτή είναι η περίοδος που οι “ομολογίες” των μετανοημένων και οι ειδικοί νόμοι, οι οποίοι ήταν επιθυμία του υπουργού εσωτερικών Κοσίγκα, γέμισαν τις φυλακές με χιλιάδες στρατευμένους, επιταχύνοντας τις σκληρές κοινωνικές εντάσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1980, ξεσπάει μια εξέγερση στη φυλακή του Τράνι, όπου κρατείται ο Νέγκρι. Θύμα της εικόνας των μ.μ.ε, που τον παρουσιάζουν ως “κακό δάσκαλο”, ο Νέγκρι ενοχοποιείται με την κατηγορία ότι ήταν ένας από τους υποκινητές αυτής της εξέγερσης. (Πέντε χρόνια αργότερα, με το τέλος της δίκης, θ’ απαλλαχτεί). Στην πραγματικότητα, εκτός απ’ το ότι εξακολουθεί να γράφει βιβλία, ο Νέγκρι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη σταθεροποίηση του κράτους παρά για την ανατροπή του. Στα γραπτά του, αρχίζει να μορφοποιεί την αποκρουστική υπόθεση της αποκήρυξης. Στερούμενος κάθε αξιοπρέπειας, συνηθισμένος στον χειρότερο οπορτουνισμό, ο Νέγκρι προτείνει στο κράτος να παραχωρήσει δικαστικά προνόμια στους πολιτικούς κρατούμενους που θ’ αποκηρύξουν δημόσια τη χρήση βίας και θα διακηρύξουν ότι ο πόλεμος ενάντια στο κράτος έχει αντικειμενικά τελειώσει. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι όσον αφορά τους φυλακισμένους που δε θα προδώσουν τις επιλογές τους, το κράτος θα είναι δικαιολογημένο στη χρήση της σκληρότερης καταστολής.

Οι ιδέες του Νέγκρι άρχισαν να εξαπλώνονται στις φυλακές. Η μακρινή ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας αποκτημένης μέσω της αποκήρυξης βρίσκει τους ζητιάνους της. Στα 1982, κυκλοφορεί ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από 51 πολιτικούς κρατούμενους στ’ οποίο, διακηρύσσουν το τέλος της εποχής της ένοπλης εξέγερσης ενάντια στο κράτος. Αυτό το έγγραφο θα είναι μόνο η αρχή. Τον Φλεβάρη του 1983, αρχίζει η δίκη ενάντια στο Νέγκρι και τους άλλους κατηγορούμενους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της 7ης Απρίλη 1979. Το Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partito Radicale) -που αντιπροσωπεύει τους “ειλικρινά δημοκρατικούς” αστούς, υμνητές της μη – βίας και του πασιφισμού- επωφελούμενο το θόρυβο της δίκης, προτείνει στο Νέγκρι να θέσει υποψηφιότητα με το ψηφοδέλτιο του στις επερχόμενες εκλογές. Σε περίπτωση εκλογής του, ο Νέγκρι θ’ απελευθερωνόταν λόγω της βουλευτικής ασυλίας. Όμως οι ριζοσπαστικοί ζητούν από το Νέγκρι να παραμείνει στην Ιταλία και να συνεχίσει τη μάχη για την απελευθέρωση του από την φυλακή, σε περίπτωση που το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του. Ο Νέγκρι δέχεται την υποψηφιότητα και υπόσχεται στους ριζοσπαστικούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διέφευγε στο εξωτερικό. Εκλέγεται βουλευτής στις 26 Ιούνη και και αποφυλακίζεται στις 8 Ιούλη 1983. Η απελευθέρωση του προκαλεί την αντίδραση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που κινητοποιούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, με σκοπό την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Τόνι Νέγκρι που τελικά επιτυγχάνεται στις 20 Σεπτέμβρη. Την παραμονή της άρσης, στις 19 Σεπτέμβρη ο Νέγκρι βρίσκει άσυλο στη Γαλλία. Την επόμενη μέρα, το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του με 300 ψήφους υπέρ και 293 κατά. Στις 26 Σεπτέμβρη, ολοκληρώνεται η δίκη της “7ης Απρίλη” και ο Νέγκρι καταδικάζεται.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι στη Γαλλία ο Νέγκρι γνώρισε και πολύ τη σκληρή ζωή της εξορίας. Όντας ένας πανεπιστημιακός καθηγητής διεθνούς φήμης, ήδη από το Νοέμβρη του 1983 διορίστηκε σαν αλλοδαπό μέλος του συμβουλίου του Διεθνούς Κολλεγίου Φιλοσοφίας. Από το 1984 μέχρι το 1997, ο Τόνι Νέγκρι δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου – VIII και στο Λύκειο της οδού Ούλμ. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία το κράτος αποδέχτηκε την πρόταση του και ψήφισε ένα νόμο που επιβραβεύει την αποκήρυξη. Επιπλέον, ο Νέγκρι διεξήγαγε έρευνα για λογαριασμό κάποιων υπουργείων και άλλων γαλλικών κυβερνητικών θεσμών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Νέγκρι δημοσίευσε διάφορα βιβλία και ανακάλυψε τις ομοιότητες του με τους Γάλλους μετά-στρουκτουραλιστές διανοούμενους, με τους οποίους μοιράζεται για παράδειγμα την άρνηση της ατομικής αυτονομίας. Μεταξύ των παρεμβάσεων του εκείνων των χρόνων, θυμόμαστε την επιμονή του για μια αμνηστία που θα θέσπιζε το τέλος των αγώνων της δεκαετίας του ’70, τη συμπάθεια του για το νέο κόμμα της Λέγκας [του Βορρά] (ρατσιστικό κόμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών που όχι τυχαία γεννήθηκε στο Βένετο), τη δημόσια συμφιλίωση του με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Κοσίγκα που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την καταστολή του κινήματος της δεκαετίας του ’70.

Την 1η Ιούλη 1997 ο Τόνι Νέγκρι επιστρέφει οικειοθελώς στην Ιταλία και φυλακίζεται στη φυλακή Ρεμπίμπια της Ρώμης, όπου πρέπει να εκτίσει την ποινή στην οποία είχε καταδικαστεί (αισθητά μειωμένη λόγω των δύο γενικών αμνηστιών που παραχωρήθηκαν το 1986 και το 1988). Τον Ιούλη του 1998 τού παραχωρείται το προνόμιο της εξωτερικής εργασίας σ’ έναν συνεταιρισμό εθελοντικής εργασίας που συνδέεται με φιλανθρωπίες. Τον Αύγουστο του 1999 αποκτά την ημί-ελευθερία (βγαίνει το πρωί από τη φυλακή και επιστρέφει το απόγευμα).

Το 2000, ο Νέγκρι επιστρέφει στο προσκήνιο με την έκδοση του βιβλίου Αυτοκρατορία, που έγραψε σε συνεργασία με τον Μάικλ Χαρντ, και το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Στην Ιταλία, όπου το όνομα του ανασύρει άσχημες μνήμες και ως εκ τούτου γίνεται θύμα μιας εκδοτικής βιομηχανίας υποκείμενης στην πλέον συντηρητική πολιτική δύναμη, το βιβλίο του θα εκδοθεί το 2002. Τώρα ο Τόνι Νέγκρι είναι το πολιτικό σημείο αναφοράς των Ανυπάκουων – Disobbedienti (πρώην Λευκές Φόρμες – Tute Bianche), των οποίων η φρασεολογία, αν και μερικές φορές ακραία, δεν τους εμποδίζει να συμμετέχουν πλήρως στη θεσμική αριστερά.

[*] […] Οι δύο ψευδώνυμοι συγγραφείς του στρέφουν τα πυρά τους όχι μόνο ενάντια σ’ ένα βιβλίο, την Αυτοκρατορία, -η οποία και μετατράπηκε για κάποια κομμάτια του διαταξικού συνοθυλεύματος που ονομάστηκε “κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης” σε ευαγγέλιο- αλλά στον ίδιο το γερασμένο αιχμάλωτο κόσμο. Οι Βάρβαροι των Κροίσου και Οδόθεου επιτίθενται στην κοινωνία του χρήματος και του θεαμάτος, βρίσκονται σε πόλεμο με τον κόσμο των αφεντικών και των ιδιοκτητών: ένα κόσμο τον οποίο οι Μάικλ Χαρντ και Τόνι Νέγκρι μέσα από αυτό το βίβλιο, φορώντας τη φόρμα της “εφικτής” αντιπαράθεσης και της “δημιουργικής” αντίστασης, προσπαθούν να περισώσουν. Οι τετρακόσιες και πλέον σελίδες της Αυτοκρατορίας των δυο ακαδημαϊκών δεν είναι άλλο από μια διανοουμενίστικη απολογία του υπάρχοντος. Οι λιγότερες από εκατό των Βάρβαρων είναι μια αδυσώπητη κήρυξη πολέμου εναντίον του […]

Απόσπασμα από το Σημείωμα της Ελληνικής Έκδοσης των Βάρβαρων (Εκδόσεις Τζεντάι. Καλοκαίρι του 2005)

Προλ.Πρωτ Εισαγωγικό Σημείωμα.

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 έφυγε από τη ζωή, ο 86χρονος Σικελός σύντροφος Αλφρέντο Μπονάνο που για -πάνω από μισό αιώνα- υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους στοχαστές – αγωνιστές του πολιτικού ρεύματος του εξεγερσιακού αναρχισμού. Ένας ελευθεριακός στοχαστής, ένας αδάμαστος αγωνιστής που παρά τις όποιες διαφωνίες και ενστάσεις μπορούν να διατυπωθούν -με το αντίστοιχο βάθος και την ίδια ευθύτητα και αμεσότητα της δικής του…- για τις ανατρεπτικές αναλύσεις και την επαναστατική δράση του, άφησε αναμφισβήτητα το στίγμα και ανεξίτηλα τα χνάρια του, σημαδεύοντας τους καιρούς που έζησε και στοχάστηκε, έγραψε και αγωνίστηκε.

Ο σύντροφος Αλφρέντο έφυγε, άφηνοντας -αν μη τι άλλο- παρακατήθηκη ένα ευρύτατο συγγραφικό έργο, με τα πιο πολυδιαβασμένα από το πλήθος των πολιτικών κειμένων του, όπως η “Θεωρία και Πρακτική της Εξέγερσης” (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), να έχουν αποτελέσει σαφή ιδεολογικά – οργανωτικά σημεία αναφοράς για την αναρχία – αντιεξουσία της άμεσης δράσης στην Ιταλία, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα.

Ένας διεθνιστής με την κυριολεκτική έννοια του όρου ο Μπονάνο, αφού η έμπρακτη συμβολή του στην Υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν θα περιοριστεί στην ιταλική επικράτεια. Ενδεικτική ως προς αυτό, η πρόσφατη μαρτυρία που αναρτήθηκε σε προφίλ (στο fb) συντρόφου – πρώην πολιτικού κρατούμενου (και συγκρατούμενου του Αλφρέντο στις ελληνικές φυλακές), στον οποίο και είχε εκμυστηρευτεί το γεγονός πως οι πρώτες πολιτικές – αγωνιστικές σχέσεις που ανέπτυξε με την Ελλάδα χρονολογούνται από την εποχή της αμερικανοκίνητης Χούντας, οπού και είχε ταξιδέψει παράνομα, για να συνδράμει έμπρακτα σε δυναμικές ενέργειες της αντιδικτατορικής Αντίστασης.

Για πάνω από μισό αιώνα, χρόνιος “συνήθης ύποπτος” του ιταλικού Κράτους, κατ’ επανάληψη διωκόμενος και κατηγορούμενος, φυλακισμένος και με περιοριστικούς όρους, σταθερά στο στόχαστρο της κατασταλτικής, κρατικής και διακρατικής “αντι”τρομοκρατίας και των καθεστωτικών ΜΜΕ της, που για ολόκληρες δεκαετίες, δεν έπαψαν να τον σκιαγραφούν και να τον στοχοποιούν ως τον κατεξοχήν “ιδεολογικό καθοδηγητή των μαύρων μπλοκ και ηγέτη της αναρχικής – εξεγερσιακής τρομοκρατίας”.

Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, αναρχικοί και αναρχικές στην Ιταλία, την Ευρώπη και όλον τον κόσμο, τον αποχαιρέτησαν με κείμενα, άρθρα και ανακοινώσεις τους [*]. Μεταξύ αυτών, το ακόλουθο κείμενο των συντρόφων Simone Le Marteau & Nada Lestrigon, το οποίο και αποτελεί μια πυκνή αναδρομή στο θεωρητικό έργο, τη “παράλογη” ζωή και την εξεγερσιακή – επαναστατική δράση αυτού του ξεχωριστού στοχαστή και αγωνιστή.

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται διαδικτυακά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία, ως μια μικρή και πολύτιμη συμβολή στη Μνήμη του.

Ciao Alfredo.

ΥΓ: Η σύμπτωση της ημερομηνίας του θανάτου του, με τη συμπλήρωση της πρώτης δεκαπενταετίας από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της κοινωνικής – ταξικής εξέγερσης στα Εξάρχεια, και έπειτα σ’ όλο το κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης και όλη τη χώρα, ανακάλεσε αυθόρμητα μνήμες από την ανοιχτή εκδήλωση μ’ εκείνη την ομιλία του στo κεντρικό αμφιθέατρο στην Πάντειο, καθώς και μια αντίστοιχη, “κλειστή”, στην κατάληψη Villa Amalias, στη μεταδεκεμβριανή – προμνημονιακή Αθήνα του 2009. Λίγους μήνες μετά από εκείνη την Εξέγερση που όπως πολλά από τα γραπτά του σύντροφου Αλφρέντο, “δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση”. Ερώτηση όρων και ορίων, αγώνων και αγωνιών. Ερώτηση ακόμα αναπάντητη, προς επίρρωση ενός “παράλογου” μέλλοντος που μένει ακόμα να πραγματωθεί…

E noi saremo sempre pronti a impadronirci un’ altra volta del cielo…

[*] Μεταξύ των κειμένων που δημοσιεύθηκαν στη Μνήμη του, στα ελληνικά στο athens.indymedia.org

– Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα: ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΝΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ [9/12/2023]

– Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών): Για τον αναρχικό επαναστάτη Αλφρέντο Μπονάννο [12/12/2023]

Δύο κείμενα, όπου περιέχονται χρήσιμες ιστορικές, συντροφικές αναφορές για την αγωνιστική δράση του στην Ελλάδα, μέσα και έξω από τις φυλακές και τα δικαστήρια, τους δρόμους και τ’ αμφιθέατρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι και την αποφυλάκιση του το Νοέμβρη του 2010, μετά τη σύλληψη την 1η Οκτώβρη 2009 για την απαλλοτρίωση τράπεζας στα Τρίκαλα.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα. Δεκέμβρης 2023

Μια παράλογη ζωή.

“Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις το θάνατο είναι ν’ αγαπήσεις τη ζωή”
A. M. Bonanno

“Η χαρά δεν χρειάζεται αιτιολόγηση”
E. M. Cioran

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 πέθανε στο σπίτι του στην Τεργέστη ο Αλφρέντο Μαρία Μπονάνο. Γεννημένος στην Κατάνια, στην Σικελία, κλάση του 1937. Ήταν ένας αναρχικός σύντροφος, φιλόσοφος και ληστής, θεωρητικός και αγκιτάτορας, εκδότης, συγγραφέας και ακούραστος μεταφραστής. Μεταξύ των μελετών του, εκτός από τους κλασσικούς του αναρχισμού, Χέγκελ, Νίτσε, Στίρνερ, αλλά και Μπωντλαίρ, Πωλ-Ανρί Τιρύ του Χόλμπαχ και Μακιαβέλι.

Με όλα τα όρια μας, θα προσπαθήσουμε μ’ αυτό το άρθρο να κάνουμε ένα πέρασμα [en passant], μια μερική απόπειρα να εξηγήσουμε τη μορφή του, την ιστορία του.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι η Ιταλία σαρώνεται από μια ελευθεριακή ταραχή που θα ταρακουνήσει όλους τους κοινωνικούς αρμούς. Εν τω μεταξύ, το “μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της δύσης” αρχίζει να μετατρέπεται στο “κόμμα του Κράτους μέσα στην εργατική τάξη” και ν’ αποπειράται -μέσω του συνδικάτου- την εκτόνωση των μορφών αυτόνομης οργάνωσης των εργατικών αγώνων. Ξεκινάει η στρατηγική του “ιστορικού συμβιβασμού’ με τη Χριστιανοδημοκρατία, με το μαφιόζικο και διεφθαρμένο κόμμα εξουσίας τριάντα χρόνων, επομένως η “πολιτική των θυσιών και της λιτότητας”, δηλαδή ο συστηματικός συγκεντρωτισμός υποταγής στην εργοδοσία. Όποιος δεν ευθυγραμμιζόταν μέσα στο θεσμικό παράδειγμα έχριζε περιθωριοποίησης, εγκληματοποίησης και καταστολής. Για να δώσουμε μερικά στοιχεία: οι διωκόμενοι και οι καταδικασμένοι για “ένοπλη συμμορία”, “ανατρεπτική οργάνωση” ή “γεγονότα σχετικά με απόπειρες ανατροπής της συνταγματικής τάξης” θα είναι περίπου τέσσερις χιλιάδες. Πάνω από είκοσι χιλιάδες άτομα θα καταγγελθούν. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, τα μέλη του “ανατρεπτικού κοινωνικού χώρου” ανέρχονταν σε πάνω από εκατό χιλιάδες.

Ο Αλφρέντο ξεκινάει τη στράτευση του ήδη από τα χρόνια του ’60 του 1900. Μέσα από τις γραμμές του σικελικού αναρχικού κινήματος και αφού πρώτα είχε εργαστεί σε διευθυντική θέση μιας βιομηχανίας και για μια δεκαριά χρόνια ως τραπεζικός υπάλληλος, συμμετέχει στους αγώνες εκείνων των χρόνων. Σ’ εκείνη τη ιστορική στιγμή, μέσα σε μια κοινωνική συνθήκη ισχυρών μισθολογικών διεκδικήσεων, εργατικών, κοινωνικών και δικαιωματικών αγώνων, θ’ αναπτυχθεί ένας εξαιρετικός προλεταριακός αναβρασμός, μια διάχυτη ανυποταγή, δίνοντας ζωή σε μια εξέγερση, της οποίας η διάσταση, το κοινωνικό βάθος, η χρονική και γεωγραφική έκταση, θα την καταστήσουν στο σημαδιακότερο επαναστατικό κύμα στη δυτική Ευρώπη, από το 1945 ως σήμερα.

H απάντηση της Εξουσίας δεν θ’ αργήσει να δοθεί. Αρχικά, με τις απόπειρες φασιστικού πραξικοπήματος που υποστήριχθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, όπως η Gladio. Έπειτα, με τη συστηματική χρήση της κρατικής τρομοκρατίας, με τη δολοφονία του αναρχικού Πινέλι που πετάχτηκε από το παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος, με τις βόμβες στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου κι εκείνες στην Μπρέσια και τον σιδηροδρομικό σταθμό στην Μπολόνια. Στη κηδεία του Πινέλι θα συμμετάσχουν εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων προσωπικότητες μ’ ένα κάποιο διανοητικό κύρος, όπως οι Βιτόριο Σερένι, Φράνκο Φορτίνι, Μάρκο Φόρτι, Τζοβάνι Ραμπόνι, όπως και λέκτορες του πανεπιστημίου Cattolica του Μιλάνου, καθώς και πολλοί αναρχικοί, όπως και ο ίδιος ο Μπονάνο που το 1998 θα δημοσιεύσει ένα γραπτό με τίτλο “Εγώ ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι” [1], αναφορικά με τη θανάτωση το 1972 του αστυνομικού επιθεωρητή, τον οποίο μεγάλο μέρος του αναρχικού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος είχε καταδείξει ως αυτουργό της εκπαραθύρωσης του Πινέλι. Σ’ αυτό το γραπτό του, υποστηρίζει ότι στην κηδεία του Πινέλι βγήκε στην επιφάνεια μια ιδέα περί της δικαιοσύνης που πριν δεν υπήρχε, μια κοινή επιθυμία για εκδίκηση. Επιπλέον, η έλλειψη ανάληψης ευθύνης και η απουσία υπογραφής για αυτήν την ενέργεια, κατέστησε σε όλους κατανοητή και εντελώς ξεκάθαρη, αυτήν την ανώνυμη δράση εκδίκησης.

Εκείνη την εποχή, η Ιταλία ζει από τη μια πλευρά ένα λεγόμενο “οικονομικό μπουμ” για μερικούς τομείς των μεσοστρωμάτων και της αστικής τάξης, από την άλλη, οικονομικές “κρίσεις” και ισχυρές κοινωνικές δονήσεις. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό θραύσμα, ο Αλφρέντο θα φτιάξει τις εκδόσεις “Anarchismo” [“Αναρχισμός”] και θα συμμετάσχει στη ζύμωση, γράφοντας σε εφημερίδες όπως η “Sinistra Libertaria” [“Ελευθεριακή Αριστερά”] και δημιουργώντας το περιοδικό “Anarchismo” (1975-1994).

Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του Εβδομήντα του προηγούμενου αιώνα, η συζήτηση στο εσωτερικό των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν επικεντρωνόταν στην χρήση ή μη της επαναστατικής βίας, αλλά στους τρόπους και τους χρόνους της υλοποίησής της. Από τις άγριες απεργίες και τις συνελεύσεις στα εργοστάσια και τις συνοικίες, από τις μαζικές διαδηλώσεις στην αυτομείωση των λογαριασμών, από τις προλεταριακές απαλλοτριώσεις στις εφόδους ενάντια σε στρατόπεδα, εκτυλίχθηκε ένα πολυσύνθετο πανόραμα, αποτελούμενο από φοιτητές κι εργάτες, άνεργους και “περιθωριοποιήμενους”. Ανάμεσα τους ένα ετερογενές κίνημα, αποτελούμενο από αιρετικούς κομμουνιστές και μητροπολιτικούς ινδιάνους, κοινοτιστές [comonitisti] και συμβουλιακούς, καταστασιακούς και αυτόνομους. Εκτός από τις “Κόκκινες Ταξιαρχίες” [“Βrigate Rosse”] που προωθούσαν την κατάκτηση της εξουσίας και την “επίθεση στην καρδιά του Κράτους”, υπήρχε ένα αρχιπέλαγος από υπογραφές (περισσότερες από εξακόσιες αυτές που χρησιμοποιήθηκαν) που πραγμάτωναν μορφές του μητροπολιτικού αντάρτικου. Αν ο ρόλος των αναρχικών μέσα σ’ αυτήν την ιστορική φάση, εκτός από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, αποδεικνυόταν εντελώς περιορισμένος, μέσα από ένα πεπαλαιωμένο αναρχικό κίνημα σύνθεσης, άρχισε ολοένα και περισσότερο να βγαίνει στο προσκήνιο ένας αναρχισμός της άμεσης δράσης, δηλαδή η εμπειρία των ομάδων συνάφειας [gruppi d’affinità] και των αυτόνομων πυρήνων. Παρόμοιες εμπειρίες εμφανίζονταν και στην Ισπανία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Έξω και ενάντια στη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, εξεγερμένοι νεολαίοι προσπαθούσαν να συνδυάσουν την κριτική της καθημερινής ζωής με την ανατροπή των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό προλεταριακής αυτονομίας, με “βόμβες, αίμα και κεφάλαιο”, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση από ένα κείμενο εκείνων των χρόνων, ο αναρχισμός του Μπονάνο θα μπει σε πολεμική τόσο με τις νεο-λενινιστικές, σταλινικές και εξουσιαστικές Οργανώσεις, όσο και με την παραδοσιακή και απολιθωμένη πλέον [ιταλική] αναρχική Ομοσπονδία (FAI). Με το ίδιο τρόπο, από την ίδια πένα θα σκιαγραφηθεί μια κριτική στην εξειδίκευση και τις ιδεολογίες της πρωτοπορίας και του μιλιταρισμού. Ανάμεσα στις “διενέξεις” εκείνης της περιόδου, σημαδιακή είναι εκείνη μεταξύ της εφημερίδας “Εξέγερση [“Insurrezione”], του περιοδικού “Anarchismo” και της ένοπλης ομάδας “Επαναστατική Δράση” [“Azione Rivoluzionaria”] [2]. Πράγματι, αυτή η τελευταία ήταν μια εμπειρία ελευθεριακής ένοπλης πάλης, στην οποία χρεωνόταν μια σειρά αντιφάσεων, μια εκ των οποίων εκείνη […] “για την λειτουργία της ένοπλης οργάνωσης που συμπυκνώνεται στην αντίληψη της ως λειτουργία – “οδηγός”, ως “πρωταρχική” λειτουργία, συγκριτικά με τη μαζική δουλειά και την πραγματικότητα της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, όταν θα ήταν πολύ πιο ακριβές να μιλάμε για την αναγκαιότητα της ειδικής ένοπλης οργάνωσης και την ταυτόχρονη σημασία της επέκτασης της μαζικής δουλειάς, χωρίς το ένα πράγμα να υποβάλλεται στο άλλο ή αντίστροφα”. (Από “Συμβολές στην ελευθεριακή ένοπλη κριτική”. Εκδόσεις Anarchismo)

Το 1977, η ριζοσπαστικοποίηση και η γενίκευση της ταξικής σύγκρουσης οξύνεται περαιτέρω και ο Αλφρέντο στέλνει προς έκδοση την “Ένοπλη χαρά”, κείμενο γραμμένο γιατί “[…] φάνταζε πλέον αναγκαίο ν’ αποφευχθεί ο μεγάλος αριθμός δράσεων που πραγματοποιούνταν καθημερινά στα εδάφη από τους συντρόφους, επιθετικές δράσεις ενάντια σε άτομα και δομές της κυριαρχίας και του κεφαλαίου, να διοχετεύεται μέσα από τη διευθυντική λογική ενός ένοπλου κόμματος, όπως οι Brigate Rosse στην Ιταλία, για ν’ αναφέρω μονάχα ένα παράδειγμα.

Το πνεύμα του βιβλίου βρίσκεται όλο εδώ. Δείχνει το πως μέσα από μια καθημερινή πρακτική απελευθέρωσης και καταστροφής, μπορεί να βγεί προς τα έξω μια χαρούμενη λογική αγώνα και όχι μια θανατηφόρα και σχηματική μέθοδος σκλήρυνσης μέσα από τους κανόνες που προκαθορίζονται από μια διευθυντική ομάδα”. Υπενθυμίζουμε ότι γι’ αυτό το βιβλίο [… ] “διατάχθηκε στην Ιταλία η καταστροφή του. Μια ετυμηγορία του ιταλικού ανώτατου δικαστηρίου το έριξε στην πυρά […] Για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου καταδικάστηκα σε ενάμιση χρόνο κάθειρξης”.

Όμως το 1978 θα ξεσπάσει ένα πραγματικό σκάνδαλο στον κόσμο της διανόησης: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anarchismo “Η πολιτική διαθήκη μου”, με υπογραφή του Ζαν Πωλ Σατρ, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κείμενο 40 σελίδων του Ζοζέφ Ντεζάκ, αναρχικού που είχε πεθάνει στο Παρίσι το 1864. Μια εκτροπή [detournement] που θα κοστίσει στον Μπονάνο μια καταγγελία από πλευράς του παρισινού φιλόσοφου.

Με την άνοδο της τηλεματικής στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αρχίζει μια σημαντική φάση αναδιάρθρωσης του Κράτους και του Κεφαλαίου, εν μέσω περιόδου πλήρους “έκτακτης ανάγκης”, η αντεπανάσταση θα παρατάξει όλες τις δυνάμεις της σε μια στιγμή έντονης οπισθοχώρησης του επαναστατικού και ανταγωνιστικού κινήματος. Η θεσμοθέτηση των ειδικών φυλακών και οι νόμοι περί διαχωρισμού και μετάνοιας, ανοίγουν μια συζήτηση γύρω από την πολιτική φυλάκιση στην Ιταλία. Ο Αλφρέντο δημοσιεύει το 1984 το “Κι εμείς θα είμαστε πάντα έτοιμοι να κατακτήσουμε στον ουρανό” , ενάντια στην αμνηστία και τη “συνθηκολόγηση” που ανέμιζαν μερικοί στρατευμένοι κομμουνιστές. Αρχίζει πλέον να διακρίνεται το τέλος της εργατικής κεντρικότητας και του Κόμματος και να προκύπτει μια επανεκκίνηση της πρακτικής των διάχυτων σαμποτάζ, της ανώνυμης και εδαφικά διασκορπισμένης επίθεσης, της ένοπλης υπόθεσης.

Από το Λονδίνο, ο Αλφρέντο γράφει την “Παράλογη επανάσταση”, όπου τονίζεται η πόλωση της πραγματικότητας, η σημασία της παρέμβασης στους ενδιάμεσους αγώνες, της άτυπης οργάνωσης και του εξεγερσιακού σχεδίου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, πάντοτε στην Αγγλία, θα είναι παρών στην εξέγερση του Μπρίξτον. Αποκτάει όλο και περισσότερη υπόσταση η αναποτελεσματικότητα μιας κάποιας οπτικής της αναρχικής εξέγερσης, ίδιας μ’ εκείνη του δέκατου ένατου αιώνα, με το φαντασιακό των κόκκινων και μαύρων σημαιών πάνω στα οδοφράγματα: παρατηρούνται οι παράλογες ταραχές που χαρακτηρίζουν τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Εν τω μεταξύ, θέτονται σε πειραματισμό οι “αυτόνομοι πυρήνες βάσης” στο εσωτερικό των διεκδικητικών και ιδιαίτερων αγώνων, γίνεται λόγος για “γέφυρες” μεταξύ του ιδιαίτερου κινήματος (οι σύντροφοι) και του υπαρκτού κινήματος (η πραγματικότητα των αγωνιζόμενων αποκλεισμένων). Επομένως, η συμμετοχή στους αγώνες των σιδηροδρομικών εργατών του παραρτήματος του Τορίνου. Τίθεται σε κίνηση το Συντονιστικό των αυτοδιαχειριζόμενων Λεγκών [Coordinamento delle Leghe autogestite] ενάντια στην πυραυλική βάση του Κoμίζο [στη Σικελία] το 1987, παίρνουν μέρος στους αγώνες ενάντια στα πυρηνικά και τις αντιμιλιταριστικές διαδηλώσεις, έχοντας συγκεκριμένους στόχους επίθεσης.

Γεννιέται το περιοδικό “Προβοκάτσια” [“Provocazione”] (1987-1991) και ο Μπονάνο συλλαμβάνεται μαζί μ’ έναν σύντροφο για μια ληστεία σε κοσμηματοπωλείο του Μπέργκαμο το 1989. Σε σχέση με τις διάχυτες και αποκεντρωμένες δράσεις στην Ιταλία, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι από τα τέλη του 1977 μέχρι το 1989, γκρεμίστηκαν 1200 ηλεκτρικοί πυλώνες υψηλής τάσης.

Πρόκειται επίσης για τα χρόνια που ο Σικελός αναρχικός περιγράφει τη συνθήκη των “νέων σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία” και το διαχωρισμό μεταξύ των εντός και των εκτός:

[…] Πριν από καιρό, πρότεινα ένα διαχωρισμό που βασιζόταν σε αυτές τις δυο κατηγορίες. Από τη μια οι εντός, κλεισμένοι στον τευτονικό τους πύργο, κάτοχοι της νέας τεχνολογίας και μόνο γι’ αυτό, κυρίαρχοι. Απ’ την άλλη, οι εκτός, προορισμένοι σε μια παθητική χρήση της τεχνολογίας, αποστερημένοι από κάτι που δεν θα είναι ποτέ το “εργασιακό” τους όπλο, και γι’ αυτό κυριαρχούμενοι.

Εξήγησα, σ’ εμένα μου φαίνεται με τρόπο επαρκή, ότι αυτός ο διαχωρισμός προσαρμόζεται αρκετά (παρότι παραμένει ως μοντέλο σκέψης) στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Η τεχνολογία είναι ο πλούτος, πέρα από το απλό “οικονομικό κεφάλαιο”, το οποίο θα μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή η τεχνολογία δεν μπορεί ν’ ανήκει σε όλους. Οι περισσότεροι θα είναι ικανοί να την χειρίζονται παθητικά και δεν θα καταλαβαίνουνε ποτέ τίποτα περισσότερο από το πάτημα ενός κουμπιού. Οι λιγότεροι (οι εντός) θα κατευθύνουν τις έρευνες και θα διαχειρίζονται την εξουσία μέσω της αποκλειστικής κατοχής της τεχνολογικής γνώσης […] Από “Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία”. Περιοδικό “Anarchismo”, 61ο τεύχος. 1988 [3]

Φτάνουν τα χρόνια του ’90 και συνεχίζεται η αποκέντρωση των παραγωγικών δομών, η ελαστικοποίηση και η επισφαλειοποίηση. Ο αναρχισμός θεωρείται όλο και περισσότερο ως μια ατομική ηθική ένταση που πρέπει να λογαριαστεί με μια μεταβαλόμενη πραγματικότητα και μια κρατική Κυριαρχία, διάχυτη και εδαφικά αποκεντρωμένη. Ο Αλφρέντο δοκιμάζει να εξηγήσει αυτήν την μεταβολή της “νέας” δημοκρατίας, το πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη Repubblica, μέσα από το “Η αναρχική ένταση”, ένα έντυπο βγαλμένο από μια ομιλία σ’ ένα λύκειο του Κούνεο το 1995. Εκδηλώσεις οργανώνονται και σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπου μιλάει για “Κυριαρχία και Εξέγερση” [4]. Είναι τα χρόνια του εβδομαδιαίου εντύπου “Μαυρόσκυλο” [“Canenero”], μια εφημερίδα που συντασσόταν από τον Αλφρέντο και άλλες ατομικότητες στη Φλωρεντία, αλλά και τα χρόνια της λεγόμενης “Δίωξης Μαρίνι” το 1996, από το όνομα του δικαστή που ερευνά για μια “ένοπλη ομάδα”, βαφτισμένη ως ORAI [Οργάνωση Επαναστατική Αναρχική Εξεγερσιακή – Οrganizzazione Rivoluzionaria Anarchica Insurezionalista], επινοημένη από τους διωκτικούς μηχανισμούς, της οποίας υποτίθεται ότι ηγείται ο Μπονάνο.

68 θα είναι οι αναρχικοί που θα κατηγορηθούν για ληστείες, απαγωγές, δολοφονίες, οπλοκατοχές, καθώς και για διάφορες επιθέσεις σε υποδομές της εξουσίας. Ο Αλφρέντο θα κάνει μια αυτο-υπεράσπιση στη δίκη στη Ρώμη, οι αναρχικοί θα μιλήσουν για “σκευωρία” και θα πραγματώσουν μια καμπάνια για την απελευθέρωση των διωκόμενων. Το “Canenero” θα γράψει: “η εξέγερση έχει επιθυμίες και αιτίες που καμία στρατιωτική λογική δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αντιληφθεί” (CaneNero, αναρχικό εβδομαδιαίο έντυπο. 20/12/1996. Τεύχος 43). Σε κάθε περίπτωση, μέσω βαριών καταδικών και πολλών αθωώσεων, το θεώρημα (η ύπαρξη μια “ένοπλης συμμορίας’ με αρχηγούς και ακόλουθους, γιάφκες κλπ…) δεν θα περάσει, παρά την καταδίκη μερικών συντρόφων και συντροφισσών για “ένοπλη συμμορία” (η λεγόμενη ρωμαϊκή ομάδα). Αυτή η δίκη και τ’ αποτελέσματα της, θ’ αποτελέσουν το πρελούδιο μιας μακράς σειράς από απόπειρες, από την πλευρά της δικαστικής εξουσίας, για χρήση των αδικημάτων περί οργάνωσης, ώστε να χτυπηθεί το αναρχικό κίνημα [5].

Σε μια συνάντηση στο Βελέτρι, το Δεκέμβρη του 2000, παίρνει μορφή η ιδέα “να σκεφτούμε μια σειρά σταθερών επαφών μεταξύ των συντρόφων, από το χώρο της λεκάνης της Μεσογείου […]”, απ’ όπου θα προκύψει η απόπειρα να στηθεί “μια άτυπη οργάνωση που να συμπεριλαμβάνει συντρόφους και αντιεξουσιαστικές ομάδες”: η ΙΑΙ [Εξεγερσιακή Αντιεξουσιαστική Διεθνής – Internazionale Antiautoritaria Insurrezionalista]. Αν και αυτή καθαυτή η διαδικασία δεν θα προχωρήσει, εν τούτοις σηματοδοτεί σε κάθε περίπτωση ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία του αναρχισμού της άμεσης δράσης, ο οποίος νιώθει κομμάτι ενός πλαισίου, μια έντασης και ενός κύκλου διεθνών αγώνων.

Η εικοσαετία που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του νέου αιώνα, θα βρεί τον Αλφρέντο ακόμα ενεργό και προπαγανδιστή, πάντα σε ετομότητα, να δημοσιεύει τα κείμενα του, διαρκώς να γυρίζει την Ιταλία και το εξωτερικό. Τυπώνεται η “πραγματεία της αχρηστίας” [“Il trattato dell’inutilità“], για τη συγγραφή της οποίας διέθεσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Το περιοδικό “Senza Titolo” [“Άτιτλο”] είναι του 2009 ενώ το Negazine του 2017.

Συλληφθέντας το 2009 στα Τρίκαλα, μαζί μ’ έναν Έλληνα σύντροφο, για μια ληστεία τράπεζας, θα λάβει μια μεγάλη διεθνή αλληλεγγύη [6].

Εκκινώντας από μια “θεωρία του ατόμου”, ο Μπονάνο αποπειράθηκε να υπερβεί, μέσα από το νιτσεϊκό όρο τους “ξεπεράσματος”, το “ψευδές πρόβλημα του ατομικισμού και του κομμουνισμού”. Σύμφωνα με δική του παραδοχή, δεν υπήρξε ποτέ μηδενιστής αλλά αντίθετα αναρχικός κομμουνιστής, σε πλήρη συνέχεια της παράδοσης των Μπακούνιν, Κροπότκιν και Μαλατέστα [7]. Ξεπερνώντας κάθε εξειδικευμένο και ακαδημαϊκό διανοουμενισμό, παρά τη γραφή του που δεν ήταν πάντοτε απλή και ενώπιον μιας θεωρητικής σκέψης, βαθιάς, πυκνής και διαρθρωμένης, πολλές από τις νηφάλιες κριτικές και τις οξείες θεωρήσεις του, έδωσαν μια τεράστια συνεισφορά στο αναρχικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις αναλύσεις που ανέπτυξε μέσα στα χρόνια, σχετικά με τις “νέες μεταβολές του καπιταλισμού”, τις “μεταμορφώσεις του κόσμου της εργασίας και του σχολείου”, την “απώλεια της γλώσσας”, την “εξαθλίωση της κουλτούρας”, την “καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο”, τις βλέπουμε να συμπυκνώνονται μέσα στα τρέχοντα κοινωνικά δρώμενα.

Θεωρούμε ότι μια παρένθεση οφείλει να γίνει για τη διεθνιστική διάσταση του είναι του. Σχετικά με την τρέχουσα διεθνή συνθήκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου που ζούμε σήμερα, ή γενικότερα μ’ αυτήν τη φάση των εθνικισμών (που σήμερα έχουν βερνικωθεί με την κυριαρχική [sovranista] μπογιά), των θρησκευτικών ολοκληρωτισμών και του κρατικού ρατσισμού, παραθέτουμε ακριβώς μια θέση που δημοσιεύθηκε στο “Provocazione”, τεύχος 19 του 1989, σχετικά με το “παλαιστινιακό ζήτημα”:

“[…] Χρειάζεται επομένως να είμαστε ενάντια τόσο στο ισραηλινό Κράτος όσο και στο παλαιστινιακό Κράτος, στο βαθμό που ο αγώνας ενάντια στο πρώτο -που υπάρχει και είναι επιχειρησιακό- τίθεται με πρακτικούς όρους, ενώ εκείνος ενάντια στο δεύτερο -που βρίσκεται μονάχα στα σπάργανα [1989]- τίθεται με πολιτικούς όρους.
Χρειάζεται να υποστηρίξουμε τη συγκρότηση μιας ομοσπονδίας κοινοτήτων εργαζομένων, παλαιστίνιων και ισραηλινών, ελεύθερων να ομοσπονδιοποιηθούν σύμφωνα με τη θέληση τους, να θέτουν τα δικά τους προγράμματα, να κάνουν τις δικές τους οργανωτικές και παραγωγικές επιλογές, έξω από τις ωμές παρεμβάσεις των μεγάλων Κρατών και ιδιαίτερα εκείνου των ΗΠΑ.

Είναι αναγκαία μια συνεργασία πρακτική και ιδεατή, παραγωγική και πολιτισμική, μεταξύ του παλαιστινιακού και του ισραηλινού λαού, ώστε να δοθεί τέλος σε μια εθνική και φυλετική σύγκρουση που δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται, αφού σ’ αυτά τα εδάφη υπάρχει χώρος και για τους δύο λαούς, διατηρώντας και ξεπερνώντας τις φυλετικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές διαφορές και παραδόσεις τους.

Χρειάζεται να σταθούμε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, αλλά και στο πλευρό του ισραηλινού λαού, ιδιαίτερα στα πιο απόκληρα και εξαθλιωμένα στρώματα των δύο λαών, τα οποία μια διεθνής πολιτική μεγάλων συμφερόντων και εκμετάλλευσης ωθεί στην αλληλοσφαγή […]”

Σχετικά μ’ αυτό, ο Αλφρέντο είχε πολύ μέσα στην καρδιά του την υπόθεση της παλαιστινιακής απελευθέρωσης και έχοντας λάβει μέρος άμεσα επί του πεδίου, είχε υποστεί ένα βασανιστήριο από τη Mossad.

Και πράγματι μ’ αυτήν την έννοια, είχε πολύ κουράγιο (με την ετυμολογική έννοια του όρου: cor, agis = δράση με καρδιά) ο Αλφρέντο, βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρη τη ζωή του, καταναλώνοντας την με πάθος -αργά αλλά ασταμάτητα, ακριβώς όπως καίει το καντήλι του Στίρνερ-, ενάντια στην αδικία και την ταπεινωμένη αξιοπρέπεια, ενάντια στην ιδεολογική εξαπάτηση και το σύνολο της επιστημονικής οργάνωσης αυτής της θανατηφόρας τάξης.

Η παράλογη ζωή του Αλφρέντο βρίσκεται ολόκληρη εδώ: στη δημιουργία μιας ρωγμής μέσα στη ορθή λογική και τον αστόκοσμο, στην ανατροπή της ημερήσιας διάταξης της συζήτησης: “Ολόκληρη η μηχανή της πολιτισμικής παράδοσης της Δύσης είναι μια μηχανή θανάτου, μια άρνηση της πραγματικότητας, ένα βασίλειο του ψεύτικου που έχει συσσωρεύσει κάθε είδος φρικαλεότητων και αδικιών, εκμεταλλεύσεων και γενοκτονιών. Αν η άρνηση αυτής της λογικής της παραγωγής είναι καταδικασμένη ως τρέλα, χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ τρέλας και τρέλας”.

Μπροστά μας έχουμε τη ψυχρή και τερατώδη πραγματικότητα αλλά και την ξεροκέφαλη και επαναστατική, αλλά απολύτως καθόλου ντετερμινιστική, πεποίθηση πως ” […] είμαστε σίγουροι ότι κάθε στιγμή της ζωής μας, ακόμα και η πιο μικρή ανάσα ελπίδας, το ξαφνικό κοκκίνισμα από μια ευχάριστη αίσθηση για την οποία δεν νιώθαμε ικανοί, είμαστε σίγουροι ότι όλο αυτό δεν μπορεί να πάει χαμένο και πως ο κόσμος του μέλλοντος θα χτιστεί ακριβώς μ’ αυτά τα υλικά, τα μη συσσωρευμένα και ποσοτικοποιημένα, που παράγουν ανοίγματα που ούτε καν έχουμε διανοηθεί”. “Χωρίς ένα λόγο” [“Senza una ragione”].

Πράγματι σήμερα, τα ηθικά και μεθοδολογικά ζητήματα του παρελθόντος παραμένουν ακόμα ανοιχτά: ενώπιον του πολέμου και της “4ης βιομηχανικής επανάστασης”, μπροστά στη βαρβαρότητα και τη βίαιη “Μετάβαση” που βρίσκεται σ’ εξέλιξη, μεταξύ των drones της τεχνητής νοημοσύνης, της αλγοριθμικής εκμετάλλευσης και της ψηφιακής κυριαρχίας, πως μπορούμε να μπλοκάρουμε την κατασκευή αυτού του ατομικοποιημένου και εκτός πραγματικότητας τέχνο-aνθρώπου [tecno-uomo] του 21ου αιώνα;

“Ένα κλίμα ισοπέδωσης και τυποποίησης, ελεεινής αποδοχής και μιας αγωνίας που περνιέται για ανάσα και χτυποκάρδι. Εμείς αρνούμαστε τη ζωτική προέλευση αυτού του ουσιαστικού θανάτου και είναι γι’ αυτό που θέλουμε να πάμε παραπέρα, γι’ αυτό και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη χαρά ως οπτική της ζωής και όχι ως μια μίζερη αμυντική οχύρωση”, γράφει το περιοδικό Negazine του 2017.

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να θέλουμε ν’ αναπαράγουμε αυτολεξεί κάποια μοντέλα, χωρίς καμία διάθεση μυθοποίησης, θέλουμε να πούμε ότι ο Αλφρέντο έζησε μια αντιφατική ζωή, παράλογη, όπως άλλωστε κι εκείνη όλων μας, τη βυθισμένη σε μια πραγματικότητα που -με τη σειρά της, ειδωμένη από κοντά- είναι κι αυτή παράλογη.

Μια ζωή γραπωμένη από τους χτύπους του θανάτου και τη θέληση για ισχύ, ταλαιπωρημένη από τις πληγές των χτυπημάτων που δέχθηκε και ρουφηγμένη από τις ορμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Αλφρέντο από τη μία πλευρά, υπήρξε απλώς ένα σύντροφος όπως οι άλλοι και όπως πάρα πολλοί άλλοι, στο ρου της μακράς ιστορίας του αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Από την άλλη πάλι, έφερε ως τις ακραίες συνέπειες τους, τα προτάγματα και τις πρακτικές τους. Ένα παράδειγμα συνέπειας, ένα αγκάθι στα πλευρά της ηθικής, ένας “τρελός Δον Κιχώτης” για πάρα πολλούς ορθά σκεπτόμενους και δειλούς, που πλήρωσε με χρόνια φυλακής και καταστολής την ένταση του. Κλείνοντας το ζήτημα: “Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, εγώ είμαι δυναμίτης”, θα έλεγε ο Νίτσε.

Κατά βάθος, πρέπει να συνεχίσουμε να επιθυμούμε, να παίζουμε, να μισούμε τους παντοτινούς εχθρούς και ν’ αγαπάμε τη ζωή.
Γιατί από την άλλη, μονάχα η αυτοοργάνωση των κοινωνικών διαδικασιών και το επαναστατικό πάθος με όλη την εκρηκτικότητα του, παραμένουν ένα βασικό σημείο για μια πραγματική… επανάσταση παράλογη.

Simone Le Marteau & Nada Lestrigon
ΤέχνοΚόσμος [TecnoMondo], Δεκέμβριος 2023

Σημείωση των Συγγραφέων

Για τους υπογράφοντες, υπήρξε μια τύχη και μια ευχαρίστηση η προσωπική γνωριμία μαζί του, αν και σε σύντομες και φευγαλέες ευκαιρίες. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θέλαμε να διατρέξουμε τον κίνδυνο ούτε να κάνουμε μια ψυχρή βιογραφία, ούτε μια άθλια σύνοψη της σκέψης του Αλφρέντο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αναλάβαμε την ευθύνη να διατρέξουμε αυτό τον κίνδυνο, ίσως χωρίς να καταφέρουμε εντελώς να τον αποφύγουμε.

Αναφερθήκαμε μονάχα στα πιό σημαδιακά -για εμάς- κείμενα του, συγκριτικά με τον όγκο των βιβλίων, σημειώσεων, κειμένων, διάλεξεων. Όπως υπενθύμιζε ο ίδιος ο Αλφρέντο “εκτός από τις δύο ή και τέσσερις πτυχιακές, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, έγραψα για άλλους, από το 1967 ως το 1997 σχεδόν 150 εργασίες”. Γιατί αν είναι αλήθεια πως ο Αλφρέντο, αρνούμενος έδρες και πανεπιστημιακή γνώση, μας μίλησε πολλές φορές για τη σημασία της κουλτούρας, μάς έθεσε σ’ επιφυλακή λέγοντας μας πάντοτε πως “από τις βιβλιοθήκες βγαίνουν οι σφαγείς”.

Σημειώσεις του Μεταφραστή

[1] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι. Εκδόθηκε στα ελληνικά από ανώνυμους αντεξουσιαστές, τυπώθηκε στην τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta και “κυκλοφόρησε στην Αθήνα και αλλού, τον ζοφερό Οκτώβρη του 2013”.

[2] Σχετικά με τη δράση της Α.R, κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά: AZIONE RIVOLUZIONARIA – EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. Mια αναρχική ένοπλη οργάνωση στα ιταλικά “μολυβένια χρόνια”. Εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου. Αθήνα. 2022.

[3] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Εκδόσεις Τζεντάι. Αθήνα. Άνοιξη 2007.

[4] Alfredo M. Bonanno. Κυριαρχία και Εξέγερση στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Εσωκλεισμένοι και Αποκλεισμένοι. Εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων. 2008.

[5] Σχετικά με αυτήν τη δεκαετή “κρατική ιερά εξέταση”: Δίωξη Marini 1994 – 2004. Η κατασταλτική επιχείρηση του ιταλικού κράτους ενάντια στους αναρχικούς. allertA. Aθήνα. Φθινόπωρο 2005.

[6] Μετά τη σύλληψη του στα Τρίκαλα και κατά τη διάρκεια της κράτησης του στις ελληνικές φυλακές, πραγματοποιήθηκαν πολλές άμεσες δράσεις και κινήσεις Αλληλεγγύης στην Ελλάδα, την Ιταλία και αλλού (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Τουρκία, Μεξικό κ.α).

Στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, πραγματοποιήθηκε Εκδήλωση – Συζήτηση από Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων στις 17/3/2010 στο ΕΜΠ (Γκίνη) με τα πρόταγματα: “Άς πούμε τα πράγματα με το όνομα τους… ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ Χ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ – Α. ΜΠΟΝΑΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ”.

Είχε προηγηθεί τον Φλεβάρη του 2010, η κυκλοφορία της ακόλουθης αφίσας αντιπληροφόρησης & αλληλεγγύης: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ;

«Η Ελευθερία, άρα η Αναρχία, γίνεται αντιληπτή αλλά δεν κατέχεται. Είναι το ποιοτικό σύνολο που χάνω ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιέμαι αν μπορώ να το διατηρήσω και να το εγγυηθώ ενάντια στις απαιτήσεις του άλλου. Το χάρισμα ελέγχει χωρίς αντίτιμο την ποιότητα, το να χαρίζεσαι σημαίνει ν’ ανοίγεσαι χωρίς να ζητάς κανένα αντάλλαγμα. Χωρίς αυτό το χάρισμα δε θα φτάσουμε ποτέ την ποιότητα αλλά θα παραμένουμε πάντοτε στο αδιαπέραστο της πράξης. Η δράση που δε μ’ εμπλέκει, που δε μου αλλάζει τη ζωή βάζοντας με σε κίνδυνο, είναι μια απλή πράξη, μια ρουτίνα που τείνει να μολύνει ακόμα και την ίδια την καθημερινότητα μου»

Α. Μπονάνο

Την 1η Οκτώβρη 2009 πραγματοποιείται απαλλοτρίωση σε τράπεζα στα Τρίκαλα. Αργότερα την ίδια μέρα, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αναρχικοί Χρήστος Στρατηγόπουλος και Αλφρέντο Μπονάνο. Ο Χρήστος αναλαμβάνει την ευθύνη της ενέργειας ενώ ο Αλφρέντο αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Μέχρι σήμερα οι δύο σύντροφοι παραμένουν έγκλειστοι στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κελιά της ελληνικής δημοκρατίας. Όπως πάντα έτσι και τώρα, σε καιρούς συνολικής κρίσης του συστήματος, το κράτος – το ενιαίο κόμμα των αφεντικών, αυτών των νόμιμων ληστών που συσσωρεύουν τον κοινωνικό πλούτο στα χρηματοκιβώτια τους και ονομάζουν, μέσω των μμε, ληστή όποιον πολεμάει αυτήν τη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης ξέρει να τιμωρεί παραδειγματικά τους δεδηλωμένους εχθρούς του.

Όσον αφορά ειδικότερα τον Α.Μπονάνο, τον 73χρονο σύντροφο με μια πολύχρονη και πολύμορφη παρουσία στις γραμμές του διεθνούς αναρχικού-ανατρεπτικού ρεύματος που έχει σοβαρά διαγνωσμένα και από το ίδιο το κράτος- προβλήματα υγείας (καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα), η παράταση του εγκλεισμού του αποκτά χαρακτηριστικά εκδίκησης και φυσικής εξόντωσης και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του.

Όμως, όπως κάθε αιχμάλωτος του κράτους, έτσι και ο Χρήστος και ο Αλφρέντο δεν είναι μόνοι τους.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΟ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ

[7] Η εισήγηση του Αλφρέντο Μπονάνο με τίτλο “Ο Μαλατέστα και η έννοια της επαναστατικής βίας” στην αναρχική συνάντηση που διοργανώθηκε στις 5, 6 & 7 Δεκέμβρη 2003 στη Νάπολη από ναπολιτάνικες αναρχικές ομάδες, την Αναρχική Ιταλική Ομοσπονδία (FAI) και το Κέντρο Ελευθεριακών Μελετών σε συνεργασία με το Ίδρυμα Morra, με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ερρίκο Μαλατέστα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τζεντάι, στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2010, αφιερωμένη στη μνήμη του συντρόφου Κώστα Σειρηνίδη.

Από την Καβάλα, από τον φίλο & σύντροφο Μιχάλη Μαυρόπουλο [*], λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από την Αέναη κίνηση-moto Perpetuo “Για την αυτονομία και την χειραφέτηση-per l’ autonomia e l emancipazione”, αυτό το βαθιά ανθρώπινο και εν κινήσει κείμενο του.

Σκόρπιες σκέψεις: για το μεγαλείο της ζωής και του θανάτου.

φοβερή ημέρα η χθεσινή, λίγες ώρες πριν τη 17η του νοέμβρη, η μοίρα μου έλαχε να παραστώ σε ένα συμβάν που ξύπνησε μέσα μου, αν κοιμόντουσαν ποτέ, αρχέγονα ερωτήματα και αναζητήσεις, συναισθήματα τεράστια, το νόημα, την τρομερή δύναμη των ζητημάτων της ζωής και του θανάτου!

βρέθηκα να παρίσταμαι στον αγώνα που έκανε ένας νεαρός εργάτης να κρατηθεί στη ζωή, μόλις είχε τσακιστεί στην άσφαλτο πέφτοντας από ύψος στην άκρη του δρόμου, έχοντας για κάποιο λόγο γλιστρήσει στο κενό από μια σκαλωσιά, έξω από το σπίτι, φτιάχνοντας τη μόνωση κατοικίας, 10 η ώρα το πρωί μιας ηλιόλουστης μέρας στη γειτονιά μας.

Μέτρα ασφαλείας μηδέν, ως συνήθως, είκοσι εικοσιπέντε χρονών το παλικάρι, θα μπορούσε να είναι ο γιός μου, ταράχτηκα αφάνταστα, έκλαψα κάποια στιγμή με αναφιλητά, το ΕΚΑΒ προς τιμήν του ήρθε μέσα σε πέντε λεπτά, ΑΥΤΟΣ μες τα αίματα, βογκούσε, για μένα ζητούσε τη μάνα του, παλεύει να κρατηθεί στη ζωή με ότι του έχει απομείνει, σηκώνεται και ξαναπέφτει, σαν τον πυγμάχο στο ρινγκ που παλεύει να αποφύγει το νοκ άουτ.

Ένιωσα μόνος, αδυσώπητα φοβισμένος, άδειος, κενός μπροστά στο μυστήριο της ζωής. Ποιος αποφασίζει αν το παιδί θα ζήσει ή θα πεθάνει, αυτός ο αμείλικτος Κριτής; Πόσο μικροί είμαστε τελικά! αναλώσιμοι, η ζωή μας κρέμεται σε δευτερόλεπτα, κάποιοι την αξία της παίζουν στα χρηματιστήρια και αποκομίζουν κέρδη, 10, 15 ασθενοφόρα στο Νομό κάθονται παροπλισμένα διότι δεν υπάρχουν χρήματα για την συντήρηση τους, εργάτες δουλεύουν μαύρα δίχως μέτρα προστασίας, δίχως δίχως κλπ, την ώρα που οι σιωνιστές κυνηγούν νοσοκομεία και εμείς βρίζουμε τον ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΟΧΟ! Τα κέρδη και ο πλουτισμός πάνω από την αξία της ΖΩΗΣ

αδυσώπητο το μόνοι μας, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ, ΜΑΖΙ, πόσο εύκολο να βρίζουμε τους άλλους, πόσο δύσκολο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, όταν μας καλεί η ιστορία, ανθρωπάκια ΕΜΕΊς που το παίζουμε σούπερ ήρωες στο διαδίκτυο, ελάχιστοι απέναντι στη μοίρα που καλεί, για μια φορά στη ζωή, να κάνουμε την υπέρβαση και να απαιτήσουμε τη σωτηρία της ΖΩΗΣ, του παλικαριού, του κάθε νέου που τσακίζεται κάτω από τα γρανάζια ενός ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟς.

Ποια παρακαταθήκη θα αφήσουμε στα παιδιά μας;

Μάρλον Μπράντο, Αποκάλυψη Τώρα. Ας Τρέξουμε ανθρωπάκια, να αφουγκραστούμε. η ζωή μας ζητά, έστω για μια φορά, να σταθούμε Άξιοι που μας παραχώρησε ΖΩΗ, να αποφασίσουμε και επιβάλλουμε, ακριβώς, η ζωή να έχει μεγαλύτερη ΑΞΙΑ από τα κέρδη, τα εμπορεύματα, τις αγορές, την ανάπτυξη, ή όπως στο διάολο αλλιώς ονομάζουν το γαμημένο σύστημα τους όλοι αυτοί οι μπαγλαμάδες στους οποίους κάθε φορά αναθέτουμε να κυβερνούν τις ζωές μας. Ποιος θα απολογηθεί για αυτό το παλικάρι, που για ένα κομμάτι ψωμί, ανέβηκε πάνω σε εκείνη τη σκαλωσιά, κι αντ’ αυτής, σωριάστηκε ματωμένο, πρησμένο σαν τούμπανο, στης σκληρής ασφάλτου την αγκαλιά;!

Κάποιος που έρχονταν απ’ την απέναντι μεριά είπε πως έμοιαζε πετσέτα να πέφτει στο κενό από ψηλά!

Γιατί; αυτό το σκληρό ΓΙΑΤΙ απευθύνω και κάθε υπεύθυνο και ανεύθυνο από όλους εμάς που θα πάμε να γιορτάσουμε, ΑΙΣΧΟΣ, την ημέρα του Πολυτεχνείου, την οποίαν κάποιοι καρνάβαλοι θέλουν να καταργήσουν. Το στόχαστρο της Ιστορίας έχει μπει ή δη σε λειτουργία! Η Γάζα ήταν η αρχή. Κανείς από εμάς δεν θα είναι πλέον ίδιος. Η ανθρωπότητα η ίδια δεν μοιάζει με αυτήν πριν την 7η οκτωβρίου. Όσα ανάθεμα κι αν ξεστομίζουν από την ευκολία του διαδικτύου οι συνήθεις απάνθρωποι, πίσω γυρίζουν τα ανάθεμα, επάνω τους, θα τους καταβροχθίσουν, αλήτικα, συμμορίτικα, αυθεντικά!

Διότι έχουμε την οργή, όπως τραγουδούσε κάποτε, χθες, σήμερα και πάντα η Keny Arkana! Σήμερα ο Θεός της Αγάπης έγινε και Θεός Εκδικητής!

και μετά από μια όμορφη παρέμβαση της Βίκυς:

…η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

Οι κούφιοι άνθρωποι – 2002, ωχρά σπειροχαίτη

[*] Σπούδασε Κοινωνιολογία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. Συνταξιούχος ασφαλιστικός σύμβουλος, διετέλεσε για μια εικοσαετία εκπαιδευτής θαλασσίων σπορ, όπως επίσης στη συνέχεια αποθηκάριος, dj σερβιτόρος και μπάρμαν, κολυμβητής από μικρός, windsurfer και ότι άλλο παίζεται στην αμμουδιά, περιπατητής, μεταφραστής και διάφορα άλλα που δεν είναι της ώρας να τα πούμε!

Ο εκδοτικός ΜΕΘΕΞΙΣ έχει δημοσιεύσει το βιβλίο του »Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα», το οποίο μαζί με το »Ένας παγκόσμιος χάρτης που περιέχει τη Χώρα Ουτοπία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το »Μια φορά αυτόνομοι παντοτινά αυτόνομοι» που βρίσκεται στα σκαριά και θα το δούμε στη συνέχεια, θα αποτελέσουν την Τριλογία-Λειτουργία του ξεσηκωμού!

[από aenaikinisi.wordpress.com]

Ένα συνοπτικό και αιρετικό γραπτό του Φίλιππου Καλομενίδη [*], σχετικά με το τι σημαίνει και τι θα σημάνει η 7η Οκτώβρη. Όχι μονάχα για τους Παλαιστίνιους.

Ο σύντροφος Φίλιππος ζει, εργάζεται και δραστηριοποιείται πολιτικά – κινηματικά στη Σαρδηνία. Με αφορμή το συγκεκριμένο κείμενο του, το οποίο δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο osservatoriorepressione.info στις 20/10/2023, βρίσκεται στο στόχαστρο των απειλών των (έμμισθων και μη) φερέφωνων της βιομηχανίας σιωνιστικής προπαγάνδας που δρα (υπό κρατική κάλυψη) στην Ιταλία, όπως άλλωστε και στην Ελλάδα και όλη την ΕΕ, τις ΗΠΑ και όλη τη Δύση.

Μεταφράστηκε και δημοσιεύεται στα ελληνικά ως μια συμβολή στην προλεταριακή – διεθνιστική αντιπληροφόρηση, ενάντια στην καθεστωτική σιωνιστική – ευρωατλαντική παραπληρόφορηση, ως ένα συντροφικό σινιάλο Αλληλεγγύης από την αθηναϊκή μητρόπολη ως το νησί της Σαρδηνίας και όλη τη Μεσόγειο των Λαών, για τη Νίκη στα όπλα της Αντίστασης, ως τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Προλεταριακή Πρωτουβουλία
Αθήνα, 30 Οκτώβρη 2023.

H παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη.

του Filippo Kalomenidis

«Κατευθύνθηκα προς τη Suha που έπαιρνε την Hanin, λέγοντας της: “Μην μείνεις μακριά για πάρα πολύ”. Την αγκάλιασα, μαζί με τη μικρή: “Μην ανησυχείς… Εμείς, όπως οι άνθρωποι της Κομμούνας, θα εισβάλουμε στον ουρανό!” […] Είχαμε ξεπεράσει τον σκόπελο του αυτοελέγχου, δεν χύσαμε ούτε ένα δάκρυ, κανένας από εμάς δεν είχε κλάψει».

από το “Δεν θα φορέσω το καπέλο σας” του Ahmed Qatamesh

Όταν δεν έχεις πια τίποτα, είσαι έτοιμος να μοιραστείς τα πάντα.

Η επανάσταση της 7ης Οκτώβρη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απέδειξε ότι ως ανθρώπινα όντα –αποστερειμένα εδώ και πάνω από 75 χρόνια από κάθε συστατικό στοιχείο της ίδιας τους της ύπαρξης– μπορούν και μοιράζονται το αδύνατο, δηλαδή να γονατίζουν μια πυρηνική δύναμη, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά πλήττοντας και την εμπιστοσύνη προς τον αποικιοκρατικό και ρατσιστικό θεϊσμό.

Η επανάσταση της 7ης Οκτώβρη επανεφηύρε φυσικούς νόμους. Δίδαξε ότι είναι δυνατό να βγεις κα από τον πιο βαθύ τάφο του πλανήτη –από εκεί, όπου οι Παλαιστίνιοι έχουν θαφτεί από τους σιωνιστές και τους δυτικούς– χωρίς κανένα σημείο στήριξης.

H μόνη ευκαιρία –εσώτερη και πολιτική, ή καλύτερα όπως το θέτει ο Alì Shariati «πολιτικής πνευματικότητας»– είναι η απόλυτη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η σωτηρία της ζωής [servare vitam] υπηρετώντας τον άποικο, η επιβίωση δηλαδή η υποβίωση, είναι το πιο μεγάλο λάθος που μπορεί να διαπράξει ο αποικιοκρατούμενος, για τον ίδιο του τον εαυτό και για τα παιδιά που θα έρθουν.

Οι νέοι που έρχονται στον κόσμο πρέπει να φοβούνται περισσότερο από το θάνατο τη γδαρμένη ζωή, την απογυμνωμένη μέχρι το κόκκαλο από εκείνο που είναι ανθρώπινο. Αυτό είναι κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τους καταπιεσμένους Παλαιστίνιους, αλλά και για τη νεολαία που ζει υποταγμένη μέσα στο φιλελεύθερο παρόν στη Δύση.

Η ταπεινωμένη ύπαρξη αποκτά και πάλι σημασία μονάχα μέσα από τον ξεσηκωμό ενάντια στον σφαγέα. Σηκώνεται από το χώμα, ίπταται πάνω από τείχη αποκλεισμού και ατσάλινες πύλες διέλευσης, ενώνεται με τη σάρκα της, με τα πιο απαλά σύννεφα για να τα λιπάνει και να δωρίσει απροσδόκητα εξεγερμένες γενιές σε κάθε τόπο.

Οι μαχητές της Γάζας πάνω στα αιωρόπτερα μετατράπηκαν σε ριπές του ανέμου και κραυγές που ανέτρεψαν τον καιρό, ζωγράφισαν μια εικόνα απελευθέρωσης, από τις πλέον προωθημένες της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας.

Ένα αθάνατο στιγμιότυπο χαράς που κανένας Παλαιστίνιος, καμία γυναίκα, κανένας άντρας που βιώνει τη σκλαβιά της φιλελεύθερης απολυταρχίας δεν θα βγάλει ποτέ από το βλέμμα του.

Μια αυθεντική οπτική προσευχή που κοινωνείται με τα μάτια, ενώπιον όλων των καταπατήσεων που έχουν υποστεί.

Η προσγείωση στο έδαφος που οι αποικιοκράτες έχουν βιάσει, αποτελεί μια γέννηση για τους μαχητές. Και τίποτα δεν έρχεται στον κόσμο αν δεν βαφτεί στο αίμα. Χωρίς βία δεν υπάρχει απελευθέρωση από μια αιώνια κτηνωδία. Αυτό το ξέρει όποιος γνωρίζει την ιστορία από την πλευρά των έγκλειστων μέσα σ’ αυτήν την επίγεια κόλαση. Μέσα σε μια στιγμή, οποιοσδήποτε δεσμός με τη θρασύδειλη φιλελεύθερη ηθική καίγεται, και οι εξεγερμένοι έσχατοι επί της γης, σαν επιδέξιοι χαλκουργοί -δουλεύοντας μ’ εκείνη τη φωτιά- μπορούν να σφυρηλατήσουν μια φυσική και ενστικτώδη αλήθεια χωρίς ανισότητες.

«Αυτός ο νέος άνθρωπος αρχίζει την ανθρώπινη ζωή του από το τέλος, νιώθει ένας νεκρός με ισχύ. Θα φονευθεί: δεν είναι μονάχα ότι αποδέχεται τον κίνδυνο, είναι ότι έχει αυτήν τη βεβαιότητα. Αυτός ο νεκρός με ισχύ έχασε τη γυναίκα του, τα παιδιά του, είδε τόσες πολλές αγωνίες που θέλει να κερδίσει αντί να επιβιώσει», άφησε αδιαμφισβήτητα γραμμένο ο Frantz Fanon [1].

Μέσα σε μια χαρά, μηδενιστική και συνάμα δημιουργική, ενός απρόβλεπτου μέλλοντος χωρίς αλυσίδες και όρια, το φωτεινό και γοητευτικό χαμόγελο των επαναστατών αχνοφαίνεται κάτω από την keffiyeh που καλύπτει τα πρόσωπα τους, καλεί σε χορό πάνω στα εχθρικά τεθωρακισμένα. Τα θηρία που κατασπαράζουν μωρά και εξεγερμένους βρίσκονται τώρα ποδοπατημένα, κάτω από τα ρεσάλτα ενός ολόκληρου αποφυλακισμένου λαού.

Και η παλαιστινιακή επανάσταση συνεχίζεται, παρά τους βομβαρδισμούς και τη νιοστή, αδιάκοπη σφαγή των Gazawi. Με την Κνέσετ να τρέμει από τις ρουκέτες που εκτοξεύονται μέσα από τα συντρίμμια. Με τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ και τον εκλεγμένο αρχιδήμιο των σιωνιστών δήμιων, κλεισμένους μέσα σ’ ένα καταφύγιο.

Προχωράει μέρα με τη μέρα στις πλατείες των αραβικών πόλεων, της Νότιας Αμερικής και των κρατών που ο κεφαλαιοκρατικός δεσποτισμός επιμένει ν’ αποκαλεί Ευρώπη. Ενωμένες, μ’ εκείνον που μια φορά είχα ονομάσει «αγώνα ενάντια σ’ αυτή τη ζωή».

Τα προτάγματα των κινημάτων ακολουθούν την παλαιστινιακή πλημμύρα. Δημιουργούν τριγμούς, χλευάζουν τους δρόμους και τις λεωφόρους που κυριαρχεί το κέρδος των λίγων και εκλεκτών. Δεν έχουν καμία αντανάκλαση της ψεύτικης ειρήνευσης που έχει επιβληθεί παντού, δολοφονώντας στο όνομα της δημοκρατίας και των ανώτερων αξιών της Δύσης. Ζητούν την ολική απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Χωρίς παραχωρήσεις στους σιωνιστές.

Αξίζει τον κόπο συγκριτικά με τη σφαγή που οι καταπιεστές διαπράττουν χωρίς ανακωχή στη Γάζα;

Αξίζει τον κόπο ενώπιον της αποφασιστικής εξέλιξης της τέταρτης φάσης της αιωνόβιας και ποτέ ολοκληρωμένης διαδικασίας της Nakba [2], για να επικαλεστούμε τον Joseph Massad, δηλαδή την ύστατη πράξη που έχει ως στόχο την τελική εξόντωση των Παλαιστινίων;

Ναι. Γιατί η ιστορική πράξη της Παλαιστινιακής Αντίστασης έχει μια πρωτόγνωρη πολιτισμική, εκτός από στρατιωτική, επιθετική ισχύ. Η αναπάντεχη επιτάχυνση της σύγκρουσης αποτελεί μια χειροπιαστή δυνατότητα σωτηρίας, συγκριτικά με μια μαζική θανατική καταδίκη που εκτελείται καθημερινά εδώ και δεκαετίες. Για εκείνους και για εμάς που κατοικούμε σ’ άλλες ακτές της Μεσογείου.

Μια ανατροπή που πάει πέρα από την ωφελιμιστική και τακτικίστικη λογική του πολέμου και δεν μπορεί χυδαία να ονομάζεται «πόλεμος».

Όπως όλες οι σπάνιες εκρήξεις που φέρνουν στην επιφάνεια μια νέα έννοια του ανθρώπινου, πρέπει να ονομαστεί με τη λέξη «επανάσταση».

Σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, αυτό είναι το πρόταγμα που ωθεί γυναίκες και άντρες, με ισόβια καταδίκη στα χαμηλότερα στρώματα, ώστε ν’ ανταμώσουν και πάλι με τον αγώνα για «μια βαθιά ζωή».

Ξεπερνώντας την μαρξιστική έννοια του «αινίγματος της παραγωγής», αφουγκράζονται και ξεσκεπάζουν το αίνιγμα της καταστροφής, πάνω στο οποίο βασίζεται ο φιλελευθερισμός. Θέλουν να το σταματήσουν παρορμητικά, με την ώθηση μιας ριψοκίνδυνης «νοητικής πολυτέλειας» [«luxuria mentis»].

Όπως στις καλύτερες επαναστάσεις, η παλαιστινιακή της 7ης Οκτώβρη έχει ως συνέπεια την πτώση για ένα προς ένα, για όλα τα προσωπεία των εχθρών.

Αρχής γενομένης με το βαρύ μακιγιάρισμα των δημοκρατικών εγγυήσεων που λιώνει, αποκαλύπτοντας το πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του αυταρχισμού και των διακρίσεων.

Πάρα πολλοί και πολλές το είχαμε διακρίνει με τον πόλεμο εναντίον των μεταναστών και όσων βρίσκονται στις εσχατιές της κοινωνικής πυραμίδας.

Τώρα, για τον καθένα και την καθεμιά, είναι δύσκολο ν’ αρνηθεί το κατασταλτικό τερατούργημα των δώδεκα αστεριών των Βρυξελλών και του Στρασβούργου που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα δώδεκα άστρα του Δαβίδ.

***

Όταν δεν είσαι πια τίποτα, χάνεις τα πάντα και δεν πείθεις πλέον κανέναν.

Το Ισραήλ και η Δύση, μαζί και το μικροσκοπικό ιταλικό κράτος, δονούνται από έναν ανεξέλεγκτο φόβο. Ούτε καν οι κάτοχοι των μοχλών της εξουσίας δεν δοκιμάζουν να δώσουν κύρος στην ασταμάτητη παράσταση περί του αήττητου και της δημοκρατίας.

Στο κατεχόμενο κράτος, οι άποικοι με διπλή υπηκοότητα δεν είναι σώοι από τα αντίποινα στη Γάζα, με τα ισοπεδωμένα νοσοκομεία, με τις βόμβες διασποράς και λευκού φωσφόρου. Επιτέλους, μπαίνουν στις ουρές των αεροδρομίων για να εγκαταλείψουν τη γη που σφετερίστηκαν.

Η γαλλική République, μετά τη φωτεινή και πολύ νεολαιίστικη εξέγερση του καλοκαιριού, έχει το καταλληλότερο κλίμα ώστε να ξεσπάσουν εκεί οι ερχόμενες ταραχές, πάνω στο κύμα της επανάστασης της 7ης Οκτώβρη. Απαγορεύει τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη και απελαύνει τον Mariam Abu Daqqa, μια καθαρή φωνή του Λαϊκού Μετώπου. Πλέον δεν κρύβεται: βασίζεται στη ψήφο των αγορών και στην ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη μεταξύ τραπεζιτών, αρπακτικών και δολοφόνων, στ’ όνομα του υπερκέρδους.

Η γερμανική Republik στρατιωτικοποιεί τα σχολεία και τις συνοικίες που κατοικούν μετανάστες, περνάει το τελευταίο βιβλίο της Adania Shani από τη βράβευση στη Φρανκφούρτη στα περιεχόμενα, απαγορεύει την αμφίεση με keffiyeh και το ανέμισμα της σημαίας της Παλαιστίνης. Από τις 19 του Οκτώβρη στο Βερολίνο, Άραβες και Γερμανοί διαδηλωτές άφησαν να εννοηθεί ότι δεν θα μείνουν επί μακρόν άπραγοι.

Η ιταλική Repubblica εκφοβίζει μάταια τους σπουδαστές που υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Χτυπάει με τα γκλοπ της, στη Ρώμη και το Λιβόρνο, όποιον στρέφεται κατά των φίλων του Ισραήλ. Προετοιμάζεται για την επικείμενη κατασταλτική περίοδο, διαδίδοντας ψεύτικους συναγερμούς περί βομβών και όπου είναι δυνατόν σφραγίζει τα σύνορα. Κινήσεις χρήσιμες για τη σταθεροποίηση μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία θα καθιστά σε θεμιτή την τιμωρία του κινήματος που λεπτό το λεπτό διαμορφώνεται.

Αυτός ο νομιμοποιημένος φόβος πως θα χαθούν τα πάντα ωθεί τα ΜΜΕ των φιλελεύθερων καθεστώτων της ΕΕ, έτσι ώστε να περιορίσουν την παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη σε μια τρομοκρατική – θρησκευτική ενέργεια και να σερβίρουν εξωφρενικούς παραλληλισμούς με την 11η Σεπτέμβρη, το Bataclan, τον ISIS, καθώς και μ’ ότι άλλο εύφλεκτο έχει να ρίξει το καθένα από αυτά, σε αυτήν τηv ψυχωτική εστία φωτιάς περί του πολέμου των πολιτισμών.

Δυστυχώς για αυτά, ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, σε κάθε γωνία του πλανήτη, έχει καταλάβει ότι υπάρχει μονάχα ένας πόλεμος των πολιτισμών: εκείνος ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους αλυσοδεμένους, τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.

Μια προπαγάνδα αραβοφοβική, ισλαμοφοβική, μίσους για τους ξένους, επικίνδυνη που πρέπει να καταπολεμηθεί έξυπνα, η οποία όμως εν τούτοις ήταν διαχρονική και προβλέψιμη.

Αν τα λόγια της εξουσίας είναι φθαρμένα και σε αποσύνθεση, δεν υστερούνται ως προς αυτό και οι εκφράσεις του πλήθους «καθηγητών της ηθικής» που δηλώνουν ότι τάσσονται στο πλευρό των παλαιστίνιων, αφού πρώτα όμως έχουν καταδικάσει «τους ναζιστές» της Χαμάς, εξισώνοντας τους με «τους ναζιστές» του Τελ Αβίβ, και έχουν χαρακτηρίσει την επανάσταση της 7ης Οκτώβρη ως «πογκρόμ».

Εκείνοι που υπήρξαν οραματικοί ερμηνευτές του δυτικού μαρξισμού καταφεύγουν επομένως στην ίδια έκφραση που χρησιμοποίησε και ο Rishi Sunak, ο Άγγλος πρωθυπουργός, ο αυτουργός του εκτοπισμού και των δολοφονιών σε ευρεία κλίμακα των μεταναστών που διασχίζουν τα στενά της Μάγχης.

Όντως οι «αποπροσανατολιστές» της εξημερωμένης αριστεράς δεν αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι στο εγκατεστημένο αποικιακό κράτος του Ισραήλ δεν υπάρχουν «άμαχοι»;

Όντως δεν γνωρίζουν ότι έποικοι, οπλισμένοι ως τα δόντια, επιτίθενται κανονικά στα σπίτια των Παλαιστινίων, διαπράττοντας δολοφονίες;

Όντως δεν γνωρίζουν τη βασική και πολύτιμη ιστορία της Χαμάς, σε τέτοιο βαθμό ώστε ν’ αφήνουν το στόμα τους να ξεράσει μια τέτοια αθλιότητα;

Όντως δεν φαντάζονται καν ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι ενωμένη από το 2021, μέσα από τις διαφορετικές συνιστώσες της, με την Χαμάς ν’ αποτελεί το βασικό κομμάτι της;

Όντως δεν αντιλαμβάνονται ότι η Παλαιστίνη απο τον Οκτώβρη του 2023 αποτελεί για τις νέες γενιές αυτό που το Βιετνάμ (και οι Βιετκόγκ που είχαν μια μαχητική ηθική, όχι λιγότερο αδιάλλακτη από την αντίστοιχη της Παλαιστινιακής Αντίστασης) αποτέλεσε για τις δικές τους γενιές;

Δεν είναι ανίδεοι, παρά μόνο στη ψυχή. Απλά τούς αρέσουν οι Παλαιστίνοι –για να επιστρέψουμε στον Φανόν– όταν είναι «υποβαθμισμένοι», όταν είναι τα θύματα στην καταμέτρηση των πυρών του θανάτου. Γιατί οι Παλαιστίνιοι πρέπει να παραμείνουν, μέσα στο καθημερινό και ασταμάτητο λουτρό αίματος, μια ευκαιρία για να νιώθουν εκείνοι δυτικοί, διαφορετικοί και καλοί.

Νιώθουν επομένως τρόμο από την επανάσταση της 7ης Οκτώβρη που ωθεί πάρα πολλά από τα παιδιά μας ν’ αρνηθούν και να φτύνουν τη ρατσιστική ιδέα της υπεροχής –την οποία ανέκαθεν εκείνοι εκθείασαν– της κίβδηλης ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που αποτέλεσε τον πραγματικό προπάτορα, περισσότερο ακόμα και από τον γενοκτονικό εθνικισμό των ΗΠΑ, της ισραηλινής αποικιοκρατίας.

Αποδέχτηκαν το γεγονός ότι είναι «άνθρωποι που ζουν μίζερα», όπως θα παρατηρούσε o Pierre Clastres, και δεν καταφέρνουν να επιπλεύσουν μέσα σ’ αυτόν τον ανατρεπτικό κατακλυσμό.

To λεξιλόγιο τους καταφεύγει στη διαζευκτική λογική (είτε – είτε, είτε είμαι με τη μια πλευρά είτε είμαι με την άλλη), επαναλαμβάνει τον υποκριτικό και γνωστό μηχανισμό της αποστασιοποίησης.

«Οι καθηγητές της ηθικής» σήμερα, μετά την 7η Οκτώβρη, δεν είναι πλέον τίποτα.

Αυτό αποδεικνύεται από την κατάχρηση της ανθολογίας των αρνητικών συζεύξεων. «Ούτε με τη Χαμάς, ούτε με το Ισραήλ, ούτε με όποιον δολοφονεί, αλλά με την Παλαιστίνη», αυτή είναι η ανόητη φόρμουλα τους. Λες και οι μαχητές της Χαμάς προέρχονται από κάποιον μακρινό γαλαξία και δεν χαίρουν, όπως ειπώθηκε πριν, της σημαντικής στήριξης του παλαιστινιακού λαού.

Ας το διδαχτούν στη νομιμόφρονα αριστερά: το Allāhu akbar δεν είναι η κραυγή της μάχης των τρομοκρατών. Είναι ένα συνειδητό κάλεσμα προς το ανυπόστατο του πραγματικού και τις δικές μας οικτρές εμμονές.

Η Παλαιστινιακή Επανάσταση μονάχα ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη.

Πρόκειται για μια τομή συγκριτικά με το παρελθόν, εκπληκτικά και τραγικά ανεπίστρεπτη.

Οι γυναίκες και οι άντρες της Κομμούνας εισβάλουν στον ουρανό.

Σημειώσεις του Μεταφραστή:

[1] Από Franz Fanon. Της γης οι κολασμένοι. Εκδόσεις Κάλβος. Αθήνα 1982.

[2] Nakba: 14 Μαΐου 1948. Μια μέρα πριν λήξει η βρετανική κατοχή στην περιοχή της Παλαιστίνης – Γαλιλαίας, το Ανώτατο Εβραϊκό Συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν έγραψε στο ημερολόγιό του: «Στις τέσσερις το απόγευμα ανακηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η μοίρα του βρίσκεται πλέον στα χέρια των Ενόπλων Δυνάμεων». Την επομένη ξεσπά ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος με συμμετοχή πλήθους χωρών: Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Υεμένη, Σαουδική Αραβία. Οι ισραηλινοί τον αποκαλούν “πόλεμο της ανεξαρτησίας”, ενώ οι παλαιστίνοι Νάκμπα (Καταστροφή). 750 χιλιάδες άνθρωποι (πάνω από το μισό πληθυσμό των παλαιστίνιων τότε) έγιναν πρόσφυγες, διωγμένοι από 531 πόλεις και χωριά. Η Νάκμπα συνδέθηκε στη συλλογική μνήμη του παλαιστινιακού λαού με τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και τις μαζικές εκτοπίσεις. Ως τις 20 Ιουλίου του 1949 ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος λήγει, με το Ισραήλ να επεκτείνεται εδαφικά πέρα από τα σύνορα που χαράχθηκαν με απόφαση του ΟΗΕ το 1947 ενώ το παλαιστινιακό κράτος που πρόβλεπε η ίδια απόφαση έμεινε στα χαρτιά. Το εν λόγω ετεροβαρές ψήφισμα του ΟΗΕ (που εν τέλει ακόμα κι έτσι έμεινε ανενεργό), παραχωρούσε το 56.47% (που μετατράπηκε σε 77,4% μετά το πέρας του πολέμου) της Παλαιστίνης στους 608 χιλιάδες εβραίους κατοίκους της περιοχής και το 42.88% στους 1,4 εκ παλαιστίνιους. Έτσι, τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας μετατράπηκαν πολύ σύντομα σε θύτες της μακρόχρονης εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού, δημιουργώντας ένα κράτος απαρτχάιντ, αποκλείοντας τους άραβες από κάθε πολιτικό δικαίωμα και αλλοιώνοντας την πληθυσμιακή κατανομή της περιοχής με διαρκείς εποικισμούς […]

Από το εισιαγωγή στο PFLP. Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Κείμενα και Συνεντεύξεις. Εκδόσεις ΜΟΛΟΤ. Αθήνα 2016.

[*] Στα ιταλικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του:

Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας [La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere] Εκδόσεις Homo scrivens 2021.

Για όλες, για την καθεμιά, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο από την Ιταλία των έσχατων [Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi] Εκδόσεις DEA 2022.

[…] Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου […]

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, αυτού του ξεχωριστού κομμουνιστή από την κόκκινη Εμίλια, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ιταλία, από τις μιλανέζικες εκδόσεις PGreco, μια νέα εμπλουτισμένη επανέκδοση της αυτοβιογραφίας του “Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών”, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάδοση [Αθήνα, 2015].

H Επανάσταση είναι ένας ανθός που δεν πεθαίνει…

Στη Μνήμη του, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την Εισαγωγή σ’ αυτήν την επανέκδοση, γραμμένη από τους συντρόφους & τις συντρόφισσες του. Πρόκειται για ένα πολύτιμο συλλογικό κείμενο, συνοπτικό και πυκνό, γραμμένο δέκα χρόνια μετά το θάνατο του “Gallo”, με πολιτική ειλικρίνεια, συντροφική ανθρωπιά και το βλέμμα στραμμένο εκεί που στόχευε πάντα και εκείνο αυτού του ξεχωριστού αγρότη στη μητρόπολη: στην επαναστατική προοπτική.

Αυτή η χρήσιμη επανέκδοση στα ιταλικά περιέχει και δυο συλλογικά κείμενα της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Πρόσπερο και άλλων πολιτικών κρατούμενων – πρώην μελών της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που σημάδεψε όσο λίγες την Ιστορία του ευρωπαϊκού “σύντομου 20ου αιώνα”, τα οποία θα μεταφραστούν προσεχώς στα ελληνικά και θα δημοσιευθούν στο prolprot.espivblogs.net

Πρόκειται για δύο απολογιστικά κείμενα, γραμμένα σε περιόδους προγενέστερες της συγγραφής και της έκδοσης της βιογραφίας του. Το πρώτο, με τον τηλεγραφικό τίτλο “Για τα χρόνια του Εβδομήντα” γράφτηκε στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia το Γενάρη του 1994, ως μια συμβολή στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Circolo Valerio Verbano με αφορμή την έκδοση του Franco Ottaviano: “Η επανάσταση μέσα στο λαβύρινθο” [“La rivoluzione nel labirinto”] (εκδ. Rubbettino, Μεσίνα. 1993). Το δεύτερο, συντάχθηκε μ’ αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας από την απαγωγή του Άλντο Μόρο και δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα il manifesto στις 20/3/1998 με τιτλο “Οι ερωτήσεις της ιστορίας” [“Le domande della storia”].

Στη Μνήμη του, αναδημοσιεύουμε επίσης και το κείμενο της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ! που δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή και δημοσίευση του, μεταφράστηκε στα ιταλικά και στάλθηκε ώστε να διαβαστεί -μαζί μ’ ένα σύντομο Προλεταριακό Χαιρετισμό από την Αθήνα– στην Εκδήλωση “Μεταξύ Παρελθόντος και Παρόντος“, για τη Bιβλιοπαρουσίαση αυτής της επανέκδοσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σήμερα Σάββατο 14 Γενάρη 2023 στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ex Snia και συνδιοργανώνεται από τη συνέλευση της κατάληψης, την πολιτική ομάδα Μilitant και τη συνέλευση του κατειλημμένου χώρου DeLolis Underground που στεγάζεται στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου La Sapienza.

“Fine di una storia. La Storia continua…
La Rivoluzione e’ un fiore che non muore…
Ciao Prospero.”

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

Δέκα χρόνια πριν, στις 14 Γενάρη του 2013 πέθανε στην Ρέτζιο Εμίλια ο Πρόσπερο Γκαλινάρι. Χτυπημένος από το τελευταίο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο βρέθηκε κοντά στο σπίτι του, πεσμένος πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του. Τελούσε σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού για λόγους υγείας. Όπως κάθε μέρα πήγαινε στην εταιρεία, όπου του είχε δοθεί άδεια εργασίας και δούλευε, εκτελώντας χρέη εργάτη.

Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πολλά άτομα. Παλιοί στρατευμένοι των Κόκκινων Ταξιαρχιών [Brigate Rosse (ΒR)], ηλικιωμένα στέλεχη του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, πολλοί από την Εμίλια που τον είχαν γνωρίσει στα νιάτα του και πάρα πολλοί νεολαίοι που είχαν μάθει να τον σέβονται, ακούγοντας τις συνεντεύξεις και διαβάζοντας το βιβλίο με τις αναμνήσεις του που τιτλοφορείται Ένας αγρότης στη μητρόπολη.

Έμοιαζε και ήταν όντως μια κηδεία από άλλους καιρούς. Μια μαρτυρία ενότητας και μια ευκαιρία για να δεθούν μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στη μνήμη ενός ανθρώπου, η ακεραιότητα του οποίου υπήρξε απολύτως αδιαμφισβήτητη. Ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε αρκετά. Ακολούθησε ένα καταιγισμός από καταδικαστικές δηλώσεις ενώ ασκήθηκαν μέχρι και διώξεις. Μα πως στάθηκε δυνατό έστω και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να θάψουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον νεκρό; Στη χώρα μας, υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνουμε. Ν’ ανοίγουμε το κολασμένο τσουκάλι της ιστορίας, όπως το έλεγε ο Μαρξ, μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Πράγματι, η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης με διπλή έννοια, ως το πεδίο της πάλης μεταξύ των τάξεων, τόσο κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της όσο και στην εκ των υστέρων ανακατασκευή της. Αυτός ο ισχυρισμός, ή αν θέλουμε αυτή η ωμή αλήθεια, εκδηλώνεται -με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο- όταν γίνεται λόγος για τα ιταλικά χρόνια του Εβδομήντα. Με την απόσταση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται ξεκάθαρη η πολιτική σημασία και η κοινωνική ευρύτητα της σύγκρουσης που παράχθηκε ανάμεσα στο προλεταριάτο και τη μπουρζουαζία. Όχι όμως τυχαία, μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό, οι πολεμικές μαίνονται ακόμα, χωρίς να λείπουν τα χτυπήματα, ανεβάζοντας στη σκηνή πάντοτε το ίδιο τροπάριο: η άρνηση -από πλευράς της κυρίαρχης τάξης- παραδοχής του γεγονότος ότι η εξουσία της τέθηκε υπό αμφισβήτηση από μια νέα γενιά κομμουνιστών, ριζωμένη στη κοινωνία, προτιθέμενη να δώσει μια χειροπιαστή έννοια στη λέξη επανάσταση.

Πρόκειται για έναν επαναλαμβανόμενο εξαναγκασμό. Μια εμμονή που ενίοτε, όπως στην περίπτωση της λεγόμενης παρασκηνιολογίας [dietrologia], αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Πρόκειται για κάτι που ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη ανάγκη της μπουρζουαζίας, ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως οικουμενική τάξη και ως την τελευταία λέξη της ιστορίας. Η αθλιότητα, οι πόλεμοι και οι φασισμοί που το κοινωνικό σύστημα της παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει, δεν μετράνε. Η αστική τάξη εκθέτει περήφανη τα συντάγματα της, αδιάφορη για τις εξόφθαλμες αντιθέσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα της. Φυσικά, το παιχνίδι τινάζεται στον αέρα όταν οι καταπιεσμένοι αποκτούν συνείδηση της πραγματικής συνθήκης τους, θέτοντας υπό αμφισβήτηση -με τρόπο ορθολογικό και οργανωμένο- την κεφαλαιοκρατία. Συνέβη πολλές φορές και θα συμβεί ξανά. Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωση του Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε μέχρι τέλους μέσα στην τάξη του. Γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μιας τάξης που -γνωρίζοντας πως να κρατάει δεμένα τα κομμάτια της- εξαπέλυσε και υπερασπίστηκε παράτολμες προκλήσεις, έτοιμη πάντοτε ν’ αρχίσει από την αρχή.

Εδώ, έχει νόημα να ειπωθεί κάτι για τον Πρόσπερο Γκαλινάρι. Η φύση στάθηκε μαζί του γενναιόδωρη, του έδωσε θάρρος, υπομονή, γνώση και θέληση. Ως τίμημα, μετά τα τριάντα του, απώλεσε λίγη από την υγεία του. Όμως τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά δεν είχαν γονατίσει αυτόν τον Εμιλιάνο, από την κάτω Εμίλια. Διατηρούσε -χωρίς κόπο, ενστικτωδώς- την καλή του διάθεση. Μέσα από εκείνον, η τήρηση της συνέπειας έμοιαζε κάτι το απλό και ολοκληρωμένο. Δεν ήταν πεισματάρικη επιμονή. Δεν ήταν θρασεία έπαρση. Στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, η σταθερότητα των τρόπων και των ιδεών αποκτούσε το νόημα της, μέσα από μια επιλογή που είχε γίνει μια για πάντα. Χωρίς μεταμέλειες. Χωρίς ελαφρότητες. Με τη μακρά πνοή του αγρότη και τη στεγνή ευθύνη του κομμουνιστή.

Πρόκειται για παραδειγματικά χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι δόκιμο να το υπογραμμίζουμε, ενώπιον της πορείας μιας ζωής που βρίσκεται σμιλεμένη μέσα στο πλατύ πλινθόχτιστο της ταξικής πάλης. Ο Γκαλινάρι είχε γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια και άρχισε να δουλεύει πολύ μικρός. Είχε μεγαλώσει με το μόχθο και την ικανοποιήση του ψωμιού που κατακτιέται από τα ίδια του τα χέρια. Όμως, σ΄ εκείνο το σπίτι και σ’ εκείνο το δικό του Ρέτζιο των χρόνων του Πενήντα, είχε διδαχθεί μια ανώτερη υπερηφάνεια. Εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου. Εκείνη μιας δυνητικά διευθύνουσας τάξης, η οποία μέσα στο σύστημα του Τολιάτι, έβλεπε στην Κόκκινη Εμίλια τους πρώτους καρπούς της αντιφασιστικής μάχης, σφυρηλατώντας το οικοδόμημα του ιταλικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.

Έλαχε στη μοίρα του Γκαλινάρι -και πολλών άλλων σαν κι εκείνον- να πρέπει να θέσουν υπό συζήτηση τα πάντα. Υπήρξαν σχίσματα, ρήξεις, αλληλοκατηγορίες και απογοητεύσεις. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Partito Comunista Italiano (PCI)] φάνταζε καθυστερημένο και διστακτικό μπροστά στο ρήγμα του 1968. Ένας ολόκληρος κόσμος χτύπαγε τις πόρτες του ευρωπαϊκού νεοκαπιταλισμού, ζητώντας αρκετά περισσότερα από ισότητα, ζητώντας απλώς την επανάσταση.

Ήταν πραγματικά μια ξεκάθαρη αποκοπή, η οποία παρέμεινε -μαζί με το προηγούμενα εφόδια- η προσωπική κληρονομιά του Πρόσπερο, κάτι που γινόταν εντελώς ξεκάθαρο, μέσα από τον ίδιο τον τρόπο της ύπαρξης του. Μπορούμε να σιχαινόμαστε τον γραφειοκράτη χωρίς να κηρύττουμε την απουσία της πειθαρχίας. Μπορούμε ν’ αντιπαρατεθούμε με την υποκρισία χωρίς να καταφεύγουμε στον ατομικισμό. Το σχολείο του κομμουνισμού της Εμίλια, με τα ευρύτερα θερμόμετρα του, δεν αποκηρύχθηκε ποτέ από τον Gallo, ο οποίος αποστρεφόταν αυθόρμητα τους σεχταρισμούς και τις εξτρεμιστικές μανίες της μικροαστικής τάξης. Όμως η αναγκαιότητα των ρήξεων, της γνώσης να βαδίζουμε, ακόμα και όντας λίγοι, να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα, έμεινε σ’ εκείνον πάντοτε σε εγρήγορση, θρέφοντας μια ιδέα της πρωτοπορίας, που είχε τη γεύση μιας μοίρας που γινόταν αντιληπτή και αποδεκτή.

Όχι τυχαία, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι έφερε όλη την αποφασιστικότητα του μέσα στις Kόκκινες Ταξιαρχίες. Σ’ αυτήν την οργάνωση συνέβαλε με το σύνολο των πεποιθήσεων του: με την έννοια του κόμματος, με την αντάρτικη αντίληψη και την ηθική μιας γενιάς που σκεφτόταν με τρόπο διεθνή και δεν φοβόταν να κόψει πίσω της τις γέφυρες. Δίχως άλλο, οι BR ήταν για εκείνον ένα σκληρό εργαλείο μέσα σε μια ριζική μάχη. Αποτελούσαν όμως και μια κοινότητα ανδρών και γυναικών, ενωμένων από μια επιλογή ζωής, η οποία έμπαινε κάθημερινά σε δοκιμασία. Η αλλαγή μιας πινακίδας σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, η συμμετοχή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο, η συγγραφή ενός πολιτικού ντοκουμέντου ή το καθάρισμα του κελιού μιας ειδικής φυλακής, ήταν καθήκοντα που αναλάμβανε με την ίδια αντιρητορική, συχνά πυκνά ειρωνική, αφοσίωση. Ήταν σε θέση να διδάσκεται και να το αποδέχεται χωρίς καμία δυσκολία, από κάποιον σύντροφο πιο άπειρο από εκείνον. Ήταν σε θέση να τον βοηθήσει με μια άξαφνη ευαισθησία, μαντεύοντας την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος.

Δεν υπερβάλουμε. Στον Γκαλινάρι δεν αρέσαν οι υπερβολές. Μιλάμε μονάχα για τον άνθρωπο, τον στρατευμένο, τον ταξιαρχίτη. Στις Κόκκινες Ταξιαρχίες έδωσε όλο του το είναι, με τη φυσικότητα που εκτελούνται τα βασικά καθήκοντα. Ακολούθησε ολόκληρη τη διαδρομή. Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Άπέφυγε να κρατήσει κάθε εύκολη απόσταση.

Γιατί εκείνος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από εκείνον, ήρθε αντιμέτωπος με την ήττα και ήταν ακριβώς μέσα στην ήττα που ο Πρόσπερο επέδειξε τις ιδιαίτερες αρετές του. Δεν καλλιέργησε απεχθείς πρόσωποκεντρισμούς. Δεν αρνήθηκε τη συζήτηση με όποιον αγνοούσε το ιδιαίτερο πλαίσιο των χρόνων του Εβδομήντα. H δική του αγωνία συμπυκνωνόταν στην αυθεντική μετάδοση μιας κληρονομιάς εμπειριών στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απουσία κάθε θυματοποίησης που τον χαρακτήριζε- ενθάρρυνε μέσα στα κινήματα μια μάχη για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απόσταση που τον χώριζε από κάθε πρωταγωνιστισμό- εξήγησε, όπου του στάθηκε δυνατό, το νόημα μιας ιστορίας που λασπωνόταν από τα χτυπήματα των παρασκηνιολογιών, των κατευθυνόμενων παραποιήσεων και των κραυγαλέων ή πιο λεπτεπίλεπτων σχηματοποιήσεων.

Ναι, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ήταν ένα κομμουνιστής που -για να το πούμε με βαριές κουβέντες- ήξερε να σέβεται την έμφυτη ανωτερότητα της ιστορίας. Ήξερε όμως και ότι αυτός ο ορίζοντας δεν περιέχει ένα εξασφαλισμένο αίσιο τέλος και όλη του τη ζωή την έθεσε στην υπηρεσία μιας πρόκλησης που έπρεπε -φόρα τη φορά- να τεθεί, μέσα στα πάντοτε διαφορετικά πειράματα της συλλογικής δράσης.

Ας μιλήσουμε τέλος για το βιβλίο. Ο αναγνώστης του Ένας αγρότης στη μητρόπολη βρίσκεται ενώπιον μιας στοχασμένης ακολουθίας αναμνήσεων. Πρόκειται για αναμνήσεις κυρίως πολιτικές. Δεν λείπει όμως και η προσοχή στα πράγματα της ζωής, στις πάμπολλες σημασίες της καθημερινής ύπαρξης. Δεν πρόκειται απλώς για τη λύπη του στρατευμένου ή του φυλακισμένου για τη στέρηση των προσωπικών αισθημάτων, των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου. Πρόκειται για τη σχέση με τη γη και τον αέρα, της σχέσης με την εναλλαγή των εποχών, εκείνου του κριτηρίου που είχε κληρονομήσει από τη συλλογική χειρωνακτικότητα της αγροτικής εργασίας. Στον Γκαλινάρι, όλα αυτά ήταν ριζωμένα στη ψυχή του, κάτι που δεν απώλεσε -σε καμία περίπτωση- κατά την διάρκεια του ταξιδιού του μέσα στη μητρόπολη. Αυτό που προέκυπτε ήταν μια ξεχωριστή ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια, διόλου αφελής, την οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει μέσα στις σελίδες του, εκεί όπου ο άνθρωπος, ο στρατευμένος και ο πολιτικός διευθύνοντας καταφέρνουν να συνομιλούν χωρίς παρωπίδες και ναρκισισμούς, με μια γλώσσα καθαρή και ειλικρινή που καθιστά αυτή τη μνήμη σε πολύτιμη, παραδίδοντας την στην ιστορία.

Πολύ συχνά γίνεται λόγος, και ορθά, για τα όρια και τους κινδύνους της αναμνησιολογίας. Για τις Β.R υπάρχει πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η απαγόρευση που κηρύχθηκε από την κυρίαρχη τάξη ως προς την ιστορική-πολιτική συζήτηση προσέδωσε στη διήγηση, στην ατομική αναφορά, στο λίγο ή πολύ αληθές αφήγημα των βιωμένων εμπειριών, ένα συμπληρωματικό -όχι πάντοτε θετικό- ρόλο. Μονάχα τώρα μερικοί ιστορικοί αρχίζουν να τίθενται σε κίνηση με τις ελάχιστες δόσεις επάρκειας. Σε κάθε περίπτωση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη μιας γενικής ματιάς, μιας πολύπλοκης ματιάς ικανής να συνδέσει την ιστορία της ένοπλης πάλης με το ευρύτερο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων των χρόνων του Εβδομήντα, καθώς επίσης και με τη γενικότερη ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού, στην οποία οι Κόκκινες Ταξιαρχίες εξ ολοκλήρου περιλαμβάνονται.

Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη συμβολή του Ένας αγρότης στη μητρόπολη προς τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, τόσο τον στρατευμένο όσο επίσης και στον μελετητή που δουλεύει πάνω στο υλικό της ιστορίας. Οι Brigate Rosse ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση. Γεννήθηκαν μέσα στην εργατική τάξη, με τον διακηρυγμένο στόχο να βρούν ένα δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μεταπολεμικά από τον καπιταλισμό και την παγκόσμια συνθήκη. Βρέθηκαν αντιμέτωπες και αποπειράθηκαν να επιλύσουν τα κλασσικά προβλήματα του επαναστατικού μαρξισμού. Αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρουν, αλλά το έκαναν μέσα σ’ ένα αυλάκι μακρύτερο και πλατύτερο από τη δική τους εμπειρία. Έγραψαν και θεωρητικοποίησαν, η σκέψη τους όμως συνδεόταν με μια διεθνή συζήτηση που εκτεινόταν πολύ πιο πέρα από τα ιταλικά σύνορα, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση των ζητημάτων του λενινισμού μέσα στη χώρα της Κόκκινης Διετίας, της αντιφασιστικής Αντίστασης, του φοιτητικού Εξήντα Οκτώ και του εργατικού Εξήντα Εννιά.

Δεν ήταν ένα εύκολο καθήκον και το βιβλίο του Πρόσπερο Γκαλινάρι προσφέρει πολλά ερεθίσματα ώστε να γίνουν αντιληπτά τόσο τα προσόντα όσο και τα όρια των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν επιζητεί εκπτώσεις. Δεν παριστάνει τον σκληρό. Ούτε καν φορτώνει τις ευθύνες στην εποχή, τις ιδεολογίες και την μέγκενη του Χίλια Εννιακόσια που βρισκόταν παγιδευμένο μέσα στα απολυτοποιημένα καθήκοντα. Απλούστατα, ο Γκαλινάρι καταθέτει την υπερηφάνεια της ισχύος και της ενότητας, τη θλίψη για τους διαιρέσεις και τις διασπάσεις, τις ερωτήσεις που μια συλλογική ιστορία έθεσε στον ίδιο της τον εαυτό, αφήνοντας αυτές για κληρονομία στις επόμενες γενιές.

Εν τέλει, δεν δικαιούμαστε να θρέφουμε αυταπάτες. Θ’ ακούσουμε και πάλι να λένε ότι ο Πρόσπερο ήταν μονάχα ένας δολοφόνος, μην έχοντας εύκολες απαντήσεις, αφού σίγουρα εκείνος χρησιμοποίησε τη βία ενάντια σ’ εκείνον που θεωρούσε εχθρό του δικού του κόσμου. Θα διαβάσουμε μέχρι αηδίας ότι ενσάρκωσε το πρότυπο του φανατικού στρατευμένου και δεν θα ξεγελαστούμε, αφού εκείνος είχε απαρνηθεί αναμφίβολα τη βολική τελειότητα των αμερόληπτων ψυχών.

Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και πόνο, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι από μικρό παιδί πήρε κατά γράμμα τον κομμουνισμό, και τουλάχιστον άφησε το δάγκωμα των δοντιών του πάνω στο χέρι που μας βαράει εδώ και αιώνες. Είναι ένα καύχημα του προλεταριάτου που ξέρει να βγάζει τέτοια άτομα, αφού είναι σ’ αυτούς τους απαραίτητους, όπως τους έλεγε ο Μπρεχτ, που εναπόκειται η πιθανότητα μια μέρα να ξεπεραστούν τα σύνορα της αστικής κοινωνίας.

Γενάρης 2023
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Πρόσπερο

ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Γι’ αυτή τη ρωμαϊκή βραδιά “μεταξύ παρελθόντος και παρόντος”, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης της βιογραφίας του “αγρότη στη μητρόπολη”, μεταφράσαμε στα ιταλικά αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 2013 από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού (15ο τεύχος. Aθήνα. Aπρίλης 2013).

Μαζί με το κείμενο στέλνουμε και τους θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους άνδρες και τις γυναίκες στην Ιταλία που συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτόν το κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και εκμετάλλευση, πόλεμο, εξαθλίωση και θάνατο, ενάντια σ’ αυτό το κεφαλαιο-κρατικό-ιμπεριαλιστικό κτήνος που ρουφάει τις ζωές μας, ενάντια στο οποίο αυτός ο κομμουνιστής από την Εμίλια, σ’ όλη τη ζωή του, πολέμησε και αγωνίστηκε.

Από την αθηναϊκή μητρόπολη, σας χαιρετίζουμε με σφιγμένη τη γροθιά, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito που μέσα από τη φυλακή μάχεται για τη ζωή ενάντια στο θάνατο, με το έσχατο όπλο στη διάθεση του, και σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σ’ όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες που αγωνίζονται μέσα στις ιταλικές φυλακές.

Όπως είχε γραφτεί και διαβαστεί κι εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα, δέκα χρόνια πριν στο Coviolo, από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μοιράστηκαν με τον Πρόσπερο τον πολιτικό αγώνα των Κόκκινων Ταξιαρχιών και τον εγκλεισμό στις ειδικές φυλακές:

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023.

ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ!

Στις 14 Γενάρη 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 62 χρόνων, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, κομμουνιστής μαχητής και μέλος του “ιστορικού πυρήνα” των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Η διαδρομή του σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο τη διαδρομή του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που δόθηκαν ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στον Αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.

Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1951 στην “κόκκινη” Ρέτζιο Εμίλια από μια κομμουνιστική οικογένεια χωρικών, από πολύ μικρή ηλικία θα γίνει μέλος της νεολαίας του ΙΚΚ (PCI). To 1968 δεν θ’ ανανεώσει την κάρτα μέλους. Είναι η εποχή που “το μεγαλύτερο Κ.Κ της δυτικής Ευρώπης” θα συνθηκολογήσει πλέον ολοφάνερα με το αστικό καθεστώς και θ’ αρχίσει να διαμορφώνει τη ρεβιζιονιστική γραμμή του “ιστορικού συμβιβασμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”. Είναι η εποχή που χιλιάδες προλετάριοι θα επιλέξουν την εναντίωση σ’ αυτή την γραμμή και θ’ αποπειραθούν τη έφοδο στον ουρανό. Είναι η εποχή που το Κόμμα πρόσταζε “θυσίες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας” και το Κίνημα απαντούσε: “Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα!”. Μέσα σ’ αυτο το συγκρουσιακό κλίμα ο Πρόσπερο, ο νεαρός “χωρικός στη Μητρόπολη” θα ενταχθεί στην Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα (CPM) του Μιλάνου και από εκεί μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του θα σχηματίσουν τις πρώτες Κόκκινες Ταξιαρχίες.

Η πορεία του θα δεθεί άρρηκτα με την ιστορία της οργάνωσης. Θα συλληφθεί το 1974 στο Τορίνο, θα δηλώσει πολιτικός κρατούμενος και το Γενάρη του 1977 θα καταφέρει ν’ αποδράσει από τις φυλακές του Τρεβίζο. Το 1978 θα λάβει μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής του Άλντο Μόρο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα τον σκιαγραφήσουν για χρόνια ως τον “εκτελεστή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη”, μια κατηγορία την οποίο ο ίδιος ουδέποτε ούτε θ’ αρνηθεί ούτε θα επιβεβαιώσει. Θα συλληφθεί και πάλι το Σεπτέμβρη του 1979 στη Ρώμη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς κράτησης του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου ούτε θα “μετανοήσει” ούτε θα “διαχωριστεί”, θα υποστεί πολλαπλά καρδιακά εμφράγματα. Το 1984 όντας κρατούμενος θα γράψει μαζί με τους Αντόνι Κόι, Μπρούνο Σεγκέτι και Φραντσέσκο Πιτσιόνι το βιβλίο “Πολιτική και Επανάσταση”, ένα πυκνό έργο που θ’ αποτελέσει τη θεωρητική βάση αυτού που θα οριστεί σχηματικά ως δεύτερη θέση των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC) και θα οδηγήσει στο σχηματισμό της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-UCC).

To 1996, η ιταλική αστική δικαιοσύνη διέκοψε την ποινή του για λόγους υγείας, φοβούμενη το κόστος του θανάτου του μέσα στις φυλακές, ενώ λίγο καιρό αργότερα και ως το τέλος της ζωής του θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό με τη δυνατότητα μετακίνησης του αποκλειστικά για λόγους εργασίας. Ουσιαστικά, 34 χρόνια μετά τη σύλληψη του εξακολουθούσε να ζει σε καθεστώς ομηρίας. Οι παρεμβάσεις μνήμης που έγιναν σε διάφορες γωνιές της ιταλικές επικράτειας μετά το θάνατο του, και η κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στις 19 Γενάρη 2013 στο χωριό του Κοβιόλο με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σήκωσε ένα τρομολαγνικό κουρνιαχτό από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αστών δημοσιολόγων που μίλησαν “για τη νεκρανάσταση του κλίματος των μολυβένιων χρόνων” και για τους “κινδύνους που προκύπτουν από την εξιδανίκευση της εικόνας ενός τρομοκράτη”. Μια απτή απόδειξη του φόβου που σπέρνει στην αστική τάξη και τα κράτη της η φιγούρα ενός προλετάριου, ενός κομμουνιστή, ενός επαναστάτη, ακόμα και νεκρού…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, χειμώνας 2013.

Συμβολή της Κίνησης της Βιολέττας (ΚτΒ) στη θεματική “Ο Λόγος στο Κίνημα”, στο πλαίσιο της Εκδήλωσης με την οποία ολοκληρώθηκε η Εβδομάδα Αναστήλωσης του μνημείου του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια (Μεσολογγίου & Τζαβέλα. 4 – 11 Ιούνη 2022) που διοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία Αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες.

Καλησπέρα και από εμάς, ευχαριστούμε από ψυχής όλους και όλες που είναι παρούσες και παρόντες απόψε εδώ και στήριξανε όλη αυτήν την εβδομάδα. Η πρωτοβουλία που πάρθηκε από τους συντρόφους θεωρούμε ότι έχει ένα ιδιαίτερο βάρος, όχι μόνο ιστορικό και σε επίπεδο καταγραφής, αλλά και στο σήμερα, μιας και η συνθήκη που βιώνει αυτή η μικρή μας πατρίδα που λέγεται Εξάρχεια, παραμένει πάντα υπό την πολιορκία των ένστολων συμμοριών και όχι μόνο. Υπό την πολιορκία της εμπορευματοποίησης, της εναλλακτικοποίησης, της προσπάθειας αλλοίωσης του πραγματικού χαρακτήρα αυτών των λίγων τετραγωνικών μέτρων μέσα στην αθηναϊκή μητρόπολη.

Από την πλευρά μας, χωρίς να κρατήσουμε πολύ από το χρόνο, αντιλαμβανόμενοι και τη συναισθηματική φόρτιση που έχει υπάρξει από τις τοποθετήσεις που έχουν γίνει ως τώρα, θελήσαμε ως πολιτική Κίνηση, ως Ομάδα, να διαβάσουμε απόψε από μια μπροσούρα [*] που κυκλοφορήσαμε
πέρυσι, ένα μικρό απόσπασμα σχετικά με το τι τελικά ήτανε ο Δεκέμβρης, για εμάς αλλά και -όπως φανταζόμαστε και αφουγκραζόμαστε- για χιλιάδες άλλους και άλλες, συντρόφους και συντρόφισσες, αγωνιστές και αγωνίστριες.

Γράφαμε λοιπόν πέρυσι:

[..] 12 χρόνια έπειτα από την εξέγερση του Δεκέµβρη, η οποία ξέσπασε όταν µια σφαίρα ενός αµετανόητου ένστολου φονιά στο σώµα ενός αναρχικού µαθητή στα Εξάρχεια στάθηκε δυνατή, από τη µία για να λερωθούν για τα καλά τα καθεστωτικά βρακιά σύσσωµου του αστικού πολιτικού συστήµατος
και από την άλλη να καταδείξει όλον τον πλούτο, τον «πρωταγωνιστισµό» αλλά και τα όρια του πολύµορφου και πολυτασικού αναρχικού -αντιεξουσιαστικού χώρου (που αποτέλεσε αναµφισβήτητα τον πυροκροτητή, αλλά όχι τη θρυαλλίδα, της εξέγερσης), της κοµµουνιστικής αριστεράς καθώς και του ευρύτερου ανταγωνιστικού (κυρίως νεολαιίστικου) κινήµατος, το οποίο βρισκόταν τότε σε µια φάση σχετικής µαζικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης.

Ακολουθούσε ένα απόσπασμα από το κάλεσμα μας στην προπέρσινη απαγορευμένη Διαδήλωση εδώ, από τον υπουργό Χρυσοχουντίδη, όπως είπε πριν και η συντρόφισσα, όπου λέγαμε:

[…] Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- “δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το µέλλον”.

Μια εξέγερση µε χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συµµετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία –αν και έµεινε στη µέση…– δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύµορφου αγωνιστικού ριζώµατος και άνθισε µε λίπασµα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήµατος και της αγωνιζόµενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική µεταρρύθµιση του 2006-07. Μια εξέγερση µέσα στην πολυµορφία της οποίας µπόρεσαν να συναντηθούν –πίσω από τα οδοφράγµατα και µέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόµους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις– οι διάφορες γενιές ντόπιων και µεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη “των 700 ευρώ” µ’ εκείνες του “Κάτσε καλά Γεράσιµε…”, του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του µεταπολιτευτικού ριζοσπαστισµού” […]

Χωρίς να θέλουμε να κρατήσουμε πολύ τον χρόνο γιατί φανταζόμαστε και ελπίζουμε ότι θα υπάρξουν αρκετές τοποθετήσεις συντρόφων – συντροφισσών, ομάδων και συλλογικοτήτων.

Προερχόμενοι από μια γενιά, από την προηγούμενη από εκείνη του Αλέξη και των συντρόφων του,θέλουμε να κλείσουμε αυτή τη μικρή τοποθέτηση με μερικούς στίχους που περιλαμβανόταν στο οπισθόφυλλο της ίδιας μπροσούρας μας:

Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης,
στους δικούς µας δρόµους,
Εκεί που ακόµα είναι ανοιχτές
οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές.
Εκείνες που αφήσαµε στη µέση.
Εκεί, θα συναντηθούµε ξανά…

[*] Μια Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές. [ΚτΒ. Αθήνα, 2021]

Η μόνη σκέψη που έκανα ήταν να προφυλαχτώ πίσω από τα σταματημένα αυτοκίνητα. Γύριζα πάνω κάτω σαν δαιμονισμένος με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση, για ν’ αποκρυσταλλώσω μια σωστή και αντικειμενική εικόνα για το τι επικρατούσε μέσα σ’ αυτό το τρελό παιχνίδι της φωτιάς και του αγωνιστικού πάθους που κυριαρχούσε στους γύρω μου. Δεν μπορώ, μα την αλήθεια, δεν μπορώ να περιγράψω αυτό ακριβώς που έζησα και δεν μπορώ να δώσω μια αντικειμενική εξήγηση των αισθημάτων που βίωσα εκείνο το βράδυ…

Γ.Β, Νοέμβρης 1973.

Μην τους φοβάσαι τους μπαμπούλες! Είναι ευάλωτοι!

Σύνθημα από την πολυήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου το Γενάρη του 1990 από “τον ανθό της ελληνικής νεολαίας”, μετά την αθώωση από την αστική “δικαιοσύνη” του ένστολου δολοφόνου Αθανάσιου Μελίστα.

[…] Είναι η βία των αστών, των πλούσιων και των χορτάτων. Η θρασύδειλη βία των ένστολων και μη μαντρόσκυλων τους. Η γλώσσα της παραπληροφόρησης των μηντιακών παπαγάλων τους, ενάντια σε αυτούς και αυτές που αλέθονται από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κρεατομηχανή, η οποία ταυτόχρονα -εγχώρια και διεθνώς- ανεβάζει ολοένα στροφές.

Είναι η βία με την οποία σαρώνεται ότι είχε απομείνει όρθιο από τις λαϊκές κατακτήσεις και τα κοινωνικά-εργατικά δικαιώματα (όπως εκείνα για το οχτάωρο και τις υπερωρίες, τις διαδηλώσεις και τις απεργίες). Είναι η βία των εκκενώσεων πολιτικών-στεγαστικών καταλήψεων και δομών αλληλεγγύης, της στοχοποίησης πολιτικών συλλογικοτήτων, των κρυφών και φανερών, φυσικών και ψηφιακών παρακολουθήσεων, των παρενοχλήσεων και των επικηρύξεων, των κατευθυνόμενων “ρεπορτάζ”, των φαλκιδευμένων δικογραφιών και των διογκωμένων κατηγορητηρίων, των διώξεων, των προσαγωγών και των συλλήψεων, των εκδικητικών μεταγωγών και προφυλακίσεων αγωνιστών και αγωνιστριών.

Είναι ο πόλεμος της “γ’ ελληνικής Δημοκρατίας” ενάντια στον αιώνιο “προβοκάτορα και εχθρό λαό” […]

Είναι φοβισμένοι, γι’ αυτό τρομοκρατούν και παραπληροφορρούν. Γιατί ξέρουν ότι η δίκαιη λαϊκή οργή σιγοβράζει και τίποτα δεν μπορεί να τους εγγυηθεί πως δεν θα εκραγεί. Η υποκρισία τους (ως προς τα “υγειονομικά” και όχι τα πολιτικά κίνητρα τους) περισσεύει, εν τούτοις δεν είναι αρκετή έτσι ώστε να κρύψουν τους μύχιους πόθους τους, για να τελειώνουν “μια και καλή με την ιδεολογική αριστερή ηγεμονία, τις μεταπολιτευτικές εκκρεμότητες, την ανομία και τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, τις πορείες και τις απεργίες, τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, τους συνδικαλιστές, τους διαδηλωσάκηδες και τους μπαχαλάκηδες…”.

Γι αυτό ωρύονται και σκούζουν: γιατί όπως τότε, έτσι και τώρα, έτσι και πάντα, θα εξακολουθούν να φοβούνται τη λαϊκή οργή και την ταξική εξέγερση εκείνων που “όταν φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ότι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν”…

Γι’ αυτό λυσσομανάνε: για να σβήσουν από τη συλλογική Μνήμη τα επίκαιρα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του ‘73, των Πολυτεχνείων του ‘80, του ‘85, του ‘90, του ‘94, του ‘95, του 2008…

Γι’ αυτό θέλουν να πέσουν στη λήθη οι νεκροί εκείνου του Νοέμβρη, αλλά και των επόμενων, ο Ιάκωβος Κουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς.

Γι’ αυτό θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία. Για να κοπεί το νήμα που κρατάει δεμένα τα αντικρατικά-αντιεξουσιαστικά νοήματα, τα αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά περιεχόμενα και τα διαχρονικά διδάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, των Πολυτεχνείων […]

Απόσπασματα από Για το Πολυτεχνείο, τα Πολυτεχνεία, τις μάχες και “τους καιρούς που μέλλονται για να ‘ρθουν”… [Κίνηση της Βιολέττας, Νοέμβρης 2020]

Πέμπτη 17 Νοέμβρη. Πολυτεχνείο 2022. Όλοι & Όλες στην αντιφασιστική – αντιιμπεριαλιστική Πορεία στην Πρεσβεία των ΗΠΑ.

– Άμεση ενίσχυση –έστω και τώρα !– της δημόσιας Υγείας, των ΜΜΜ και της Παιδείας και όχι του στρατού, των ΜΜΕ και της αστυνομίας.

– Να πέσουν οι τιμές, ν’ ανέβουν οι μισθοί για να μην πληρώσουμε και αυτήν την Κρίση τους.

– Κάτω τα ξερά σας από τις Απεργίες & τα εργατικά Σωματεία.

Μαζικός – Ανυποχώρητος Αγώνας για Ψωμί – Παιδεία – Υγεία – Ελευθερία για Όλους & Όλες με Πόλεμο στον Πόλεμο, το Κεφάλαιο & το Κράτος του, το Φασισμό & τον Ιμπεριαλισμό.

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]
Αθήνα, Νοέμβρης 2022