πανώ στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας

κείμενο των φυλακισμένων Αγωνιστών 

Τάσου Θεοφίλου και Πολύκαρπου Γεωργιάδη

για την απεργία πείνας του Κώστα Σακκά

Με αφορμή την απεργία πείνας του Κώστα Σακκά.

“Όσο σκληρή κι αν είναι η εποχή των πολέμων και των επαναστάσεων,

είναι η πατρίδα μας στο χρόνο.”

Λ.Μ.

Από τις εκτελέσεις των 34 απεργών μεταλλεργατών στη Μαρικάνα, στο τσάκισμα της άγριας απεργίας των ανθρακωρύχων και την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στο Κιργιστάν, στην καταστολή του εξεγερμένου μεταναστευτικού υποπρολεταριάτου στο Σουηδικό “Παράδεισο”, στις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας, στη βίαιη αστυνομική καταστολή της εξέγερσης εναντίον του νέο-οθωμανικού καθεστώτος του ισλαμοφασίστα Ερντογάν και ξανά πίσω στη Νότια Αφρική και στην άγρια επίθεση με σφαίρες καουτσούκ εναντίον των απεργών σε γερμανικών συμφερόντων ορυχείο χρωμίου στο Ράστενμπουργκ, το μήνυμα του παγκόσμιου Κεφαλαίου προς όλους τους καταπιεσμένους είναι σαφές: κάθε ίχνος προλεταριακής και πληβειακής ανταρσίας θα χτυπιέται με κάθε βάρβαρο μέσο, προκειμένου να επιβληθεί η πλήρης απαξίωση στο εμπόρευμα-Εργασιακή δύναμη και να ανοίξει ένας νέος κύκλος συσσώρευσης του Κεφαλαίου (η περίφημη και πολυδιαφημισμένη Ανάπτυξη).

Οι καπιταλιστές και τα κρατικά μαντρόσκυλά τους έχουν επιβάλλει σε ολόκληρο τον πλανήτη τη ματωμένη ατζέντα τους και δε θα διστάσουν για ακόμη μια φορά να αιματοκυλήσουν τον πλανήτη με ένα γενικευμένο πόλεμο για να βγουν από την κρίση, όπως έκαναν δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα. Ο πρώην πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ κουνά το δάχτυλο και απειλεί: στην Ευρώπη απλώς κοιμίσαμε τα φαντάσματα του Πολέμου, δεν τα εξολοθρεύσαμε, ίσως μας επισκεφθούν ξανά! Και ήθελε να πει: «σκάστε και δουλέψτε, μη βγάζετε τσιμουδιά για το μαστίγωμα στις ράχες σας, μιας και τα καρότα σώθηκαν, αλλιώς θα σας βουλιάξουμε στη βαρβαρότητα του Πολέμου». Άλλωστε με την κυνική τους ειλικρίνεια οι αστοί οικονομολόγοι λένε πως ο ασφαλέστερος δρόμος για να δημιουργήσεις Ανάπτυξη σε μια χώρα είναι να τη βομβαρδίσεις…

Στην εγχώρια εφαρμογή του, το δόγμα της μηδενικής ανοχής προς τους κοινωνικούς αγώνες έχει δώσει τα ρέστα του το  τελευταίο διάστημα με τη νομιμοποίηση του Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης που επέβαλε η εσωτερική Τρόικα. Οι εξουσιαστές, εκμεταλλευόμενοι την τρέχουσα ηττοπάθεια και την οπισθοχώρηση των ταξικών αγώνων τον τελευταίο χρόνο, δείχνουν με λύσσα τα δόντια τους: οι διαδηλώσεις απαγορεύονται με νόμο, οι απεργίες έχουν τεθεί στην πράξη εκτός νόμου και οι εργαζόμενοι επιστρατεύονται ακόμα και προληπτικά, πριν ακόμα κηρύξουν την απεργία τους!! Ολόκληρα χωριά, όπως η Ιερισσός, βιώνουν την αστυνομική κατοχή και οι κρατικές ή παρακρατικές/φασιστικές συμμορίες προχωρούν σε ρατσιστικά πογκρόμ. Το μήνυμα σαφές: κάθε είδους αντίσταση, ακόμα κι αν είναι αποσπασματική, μερική και αμυντική, θα τσακίζεται παραδειγματικά! Οι καπιταλιστικές επενδύσεις θα προστατευθούν με γκλοπ και χημικά, μέχρι να έρθει η Οσία Ανάπτυξη. Μόνο που το σαμαρικό “success story” ξεχνά να μας πει πως οι κινέζικες επενδύσεις που θα μας σώσουν βρίσκονται ήδη στη λιμοκτονούσα Αφρική (75 δις σε 30 χώρες!) και η ελληνοτουρκική επιχειρηματική λυκοφιλία χτίζεται με συλλήψεις και απαγωγές κούρδων και τούρκων αγωνιστών. Μόνο που γρήγορα ξέχασαν πως η Νέα Μανωλάδα υπήρξε πρότυπο εγχώριας καπιταλιστικής Ανάπτυξης. Αυτό το μέλλον μας ετοιμάζουν. Ένα μέλλον κιζενοποίησης και Μανωλαδοποίησης του προλεταριάτου. Η “Ανάπτυξη” είναι μονάχα το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της σύγχρονης καπιταλιστικής δυστοπίας.

Από αυτήν τη γενικευμένη επίθεση του Κεφαλαίου και του κράτους του, εναντίον της τάξης μας δε θα μπορούσε να γλιτώσει και ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος. Οι αναρχικοί όντας στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα δέχονται μια χωρίς προηγούμενο επίθεση στις δομές τους (στέκια, καταλήψεις, ραδιοφωνικοί σταθμοί, υποδομές αντιπληροφόρησης κλπ.). Ταυτόχρονα οι φυλακισμένοι αναρχικοί αντιμετωπίζονται ως πειραματόζωα και οι υποθέσεις τους μετατρέπονται σε πεδία εφαρμογής καινοτόμων κατασταλτικών σχεδιασμών: ποινικοποίηση φιλικών ή συγγενικών σχέσεων, διώξεις φρονηματικού τύπου, χρήση DNA, εμφάνιση νόμιμων σπιτιών ως δήθεν γιάφκες (με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜΕ) κλπ. Η υπόθεση της ΣΠΦ είναι το πλέον χτυπητό παράδειγμα αυτού του κατασταλτικού αμόκ. Και σε ένα νέο κρούσμα νομικού πραξικοπήματος έχουμε πλέον την καινοφανή 36μηνη προφυλάκιση! Το αστικό κράτος και η ταξική του δικαιοσύνη δε διστάζουν να μετατρέψουν σε κουρελόχαρτα τους ίδιους τους νόμους τους και να ξεφτιλίσουν τα ιστορικά φετίχ της αστικής δημοκρατίας, η οποία ολοένα και εκφυλίζεται προς μια αυταρχική εκτροπή (και δεν αποκλείεται αν χρειαστεί στο άμεσο μέλλον να επιστρατευθεί και η ανοιχτή δικτατορία).

Ας ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι. Οι νόμοι και οι θεσμοί του αστικού κράτους στη βασική τους λειτουργία αποτελούν οπλοστάσιο της κυρίαρχης τάξης για την επιβολή των συμφερόντων και της εξουσίας της. Είναι, όμως, και κάτι παραπάνω. Αντανακλούν κοινωνικούς και ταξικούς συσχετισμούς δύναμης και ενσωματώνουν κατακτήσεις των καταπιεσμένων, για τις οποίες έχουν χυθεί απίστευτες ποσότητες αίματος. Όλες αυτές οι κατακτήσεις είναι ταυτόχρονα και υλικές θέσεις μάχης που οι επαναστάτες οφείλουν να υπερασπιστούν, πέρα από τη θεσμολαγνεία της συστημικής Αριστεράς και την απεραντολογία του λεκτικού μαξιμαλισμού που εξορίζει την ελευθερία στις νεφέλες του Απόλυτου.

Μια επαναστατική στρατηγική, θα πρέπει να συνυπολογίσει κι αυτήν την παράμετρο. Για να το πούμε πιο απλά: Τί να την κάνουμε την επίθεση όταν η άμυνά μας είναι τρύπια; Και πώς θα περάσουμε “πρώτοι στην επίθεση”, όταν έχουμε χάσει την μπάλα και μας βάζουν δέκα γκολ από τα αποδυτήρια; Οι επαναστάτες οφείλουν να έχουν καθολική εικόνα, να παίζουν σ’ ολόκληρο το γήπεδο, χωρίς να φετιχοποιούν τις ξεχωριστές θέσεις του αγωνιστικού χώρου.

Κάθε παραβίαση των αστικών δικαιωμάτων των καταπιεσμένων είναι και μία ήττα για το επαναστατικό κίνημα, όπως ακριβώς ήττα είναι και κάθε νέος νόμος που θωρακίζει και ισχυροποιεί το κατασταλτικό οπλοστάσιο (π.χ. κουκουλονόμος). Γι’ αυτό και το νομικό πραξικόπημα της τρίχρονης προφυλάκισης του μέλους της Σ.Π.Φ. Γεράσιμου Τσάκαλου και του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά δεν είναι απλώς προσωπικές τους υποθέσεις. Εάν περάσει ΚΑΙ αυτό το τερατούργημα, θα αποτελέσει μια ακόμη υποχώρηση και οπισθοδρόμηση του κινήματος.

Ο σύντροφος Κώστας Σακκάς από τις 4 Ιουνίου έχει ξεκινήσει απεργία πείνας ενάντια στις μεθοδεύσεις του σύγχρονου κράτους Έκτακτης Ανάγκης. Ο αγώνας του Κώστα Σακκά δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Είναι αγώνας ολόκληρου του κινήματος. Είναι αγώνας όλων των καταπιεσμένων. Ο αγώνας του Κώστα Σακκά είναι αναπόσπαστο τμήμα της διαρκούς αντίστασης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ενάντια στην υπάρχουσα αθλιότητα. Είναι μια ακόμα θέση μάχης στον παγκόσμιο κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Γι’ αυτό, πέρα από την αυτονόητη ανθρώπινη και φιλική αλληλεγγύη πρέπει να υψώσουμε και την ανεπιφύλακτη πολιτική μας αλληλεγγύη. Να εμποδίσουμε στην πράξη τη φυσική εξόντωση του συντρόφου Κώστα Σακκά.

Καλή δύναμη σύντροφε. Και θα τα ξαναπούμε σύντομα στα πεδία μάχης του κοινωνικού/ταξικού πολέμου…

Τάσος Θεοφίλου, φυλακές Δομοκού.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας.

πηγή: athens.indymedia.org

Η Στοκχόλμη φλέγεται

Μια προλεταριακή σημείωση

 Η Στοκχόλμη είναι η μοναδική σκανδιναβική πόλη που βρίσκεται στο top-10 της λίστας των πλουσιότερων περιοχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη λίστα του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος (ESS της Eurostat), που βασίζεται στην αγοραστική δύναμη και είναι προσαρμοσμένο στο ΑΕΠ από το 2010 και ο δείκτης είναι ο μέσος όρος της ΕΕ – 24.500 ευρώ ή περίπου 200.000 σουηδικές κορώνες – η Στοκχόλμη βρίσκεται στην 9η θέση με 168%.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Economist δημοσίευσε πρόσφατα μια Ειδική Έκθεση: Οι σκανδιναβικές χώρες, Φώτα του Βορρά][1]. Εκεί εξυμνούσε την κοινωνικο-οικονομική λύση που προώθησε η σουηδική αστική τάξη σε σύγκριση με άλλες δυτικές χώρες και τα κοινωνικο-οικονομικά διαχειριστικά μέτρα που πήρε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών: «Οι σκανδιναβικές χώρες ανακαλύπτουν εκ νέου το καπιταλιστικό μοντέλο τους … Το τελικό πρόκριμα είναι να μάθουμε από το σκανδιναβικό παράδειγμα… ».

Όλη αυτή η ιστορία σχετικά με το σουηδικό θαύμα βρίθει στα μέσα ενημέρωσης σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Φυσικά, η αστική τάξη διεθνώς θέλει να δείξει περίτρανα πόσο εκτιμά την επιτυχία ενός μέλους της οικογένειάς της στην αντιμετώπιση των μεγάλων πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων της εποχής μας, δεδομένου ότι η μεταπολεμική περίοδος ανασυγκρότησης που διατήρησε τον κύκλο συσσώρευσης του κεφαλαίου τερματίστηκε στη δεκαετία του 1970. Ο Economist συνοψίζει το σουηδικό αυτό επίτευγμα ως ακολούθως:

«Η Σουηδία έχει μειώσει τις δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ από 67% που ήταν το 1993 σε 49% σήμερα. Σύντομα θα έχει λιγότερο κράτος από τη Βρετανία. Έχει επίσης μειώσει τον ανώτατο φορολογικό συντελεστή κατά 27 ποσοστιαίες μονάδες από το 1983, σε 57%, και έχει καταργήσει φόρους επί της ιδιοκτησίας, της περιουσίας και της κληρονομιάς. Εντός του έτους θα γίνει μείωση του εταιρικού φορολογικού συντελεστή από 26,3% σε 22%.

Επιπλέον, η Σουηδία πήρε περιοριστικά μέτρα[2] δημοσιονομικής ορθοδοξίας και δεσμεύτηκε να δημιουργήσει δημοσιονομικό πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος της μειώθηκε από 70% του ΑΕΠ που ήταν το 1993 σε 37% το 2010 και ο προϋπολογισμός της πέρασε από έλλειμμα της τάξης του 11% σε πλεόνασμα της τάξης του 0,3% κατά την ίδια περίοδο. Αυτό επέτρεψε σε μια χώρα με μια μικρή, ανοικτή οικονομία να ανακάμψει γρήγορα από την οικονομική θύελλα του 2007-8. Η Σουηδία έθεσε επίσης το συνταξιοδοτικό της σύστημα σε μια υγιή βάση, αντικαθιστώντας το σύστημα προκαθορισμένων παροχών σε ένα σύστημα καθορισμένων εισφορών με αυτόματες αναπροσαρμογές με βάση την επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής ».[3]

Το ιστορικό πλαίσιο

Η δυσκολία του καπιταλιστικού κόσμου προκειμένου να αντιμετωπίσει την πτώση του ποσοστού κέρδους σε παγκόσμιο επίπεδο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 εμφανίστηκε κυρίως με τη μορφή της «οικονομίας της ελεύθερης αγοράς». Ο Θατσερισμός και ο Ρεηγκανισμός, τουλάχιστον στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, ως έκφραση της απελευθέρωσης των δυνάμεων της αγοράς, άρχισαν να αντιμετωπίζουν τα πολύ βασικά προβλήματα ή τις προκλήσεις στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο. Και αυτό έγινε μέσω της προσπάθειας να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία. Το οικονομικό αποτέλεσμα της διεξαγωγής αυτού του είδους μεταρρυθμίσεων, όπως η ιστορία έχει αποδείξει, οδήγησε συνολικά σε μείωση του μεγέθους και στο κλείσιμο παραδοσιακών βιομηχανιών και τομέων του τριτογενή τομέα.

Το σουηδικό κεφάλαιο, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος και τον ρόλο του στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, έπρεπε να ακολουθήσει τη γενική τάση μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο, δηλ. την αποβιομηχάνιση και τους λεγόμενους μηχανισμούς της “ελεύθερης αγοράς” με τον δικό του τρόπο. Μετά από τρεις δεκαετίες διαδοχικών προγραμμάτων λιτότητας, συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας καθώς και άλλων κοινωνικο-οικονομικών πολιτικών για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του ποσοστού κέρδους του σουηδικού κεφαλαίου και των διεθνών δραστηριοτήτων του, τα αποτελέσματα αυτής της καλά σχεδιασμένης αστικής διαδικασίας και των καταστροφικών συνεπειών της είναι αισθητά κυρίως εκεί όπου βρίσκονται οργανωμένα και δομημένα τα πιο αδύναμα τμήματα του προλεταριάτου δηλ. στην καρδιά της σύγχρονης πόλης της Στοκχόλμης, στα προάστια. Φυσικά όχι σε όλα τα προάστια, αλλά σε αυτά που είχαν σχεδιαστεί ως περιοχές κατοικίας για τομείς της εργατικής τάξης με χαμηλούς μισθούς και μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό. Προάστια όπως το Χούσμπυ, Ρίνκενμπι, Τένστα κτλ. εντάχθηκαν στο «Πρόγραμμα Ένα Εκατομμύριο» [Million Program].[4] Από τη δεκαετία του 1970 εγκαταλείφθηκαν τέτοια στεγαστικά σχέδια λόγω της εφαρμογής της καθαρής καπιταλιστικής οικονομικής πολιτικής ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να διατηρηθεί η κερδοφορία των δραστηριοτήτων του κεφαλαίου.

Και έτσι, τα αποτελέσματα δεκαετιών παρακμής και υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου που οδήγησαν στην αύξηση της φτώχειας σε απίστευτο βαθμό σε σχέση με τα σουηδικά στάνταρντ καταδεικνύονται ως ακολούθως:

• Υψηλό επίπεδο ανεργίας: Το ποσοστό ανεργίας ήταν μεταξύ 27-28% για τα έτη 2011 – 2013, και αυτό περιλαμβάνει τη συνολική ανεργία των νέων (15-24 ετών). Ωστόσο, όταν πρόκειται για νέους από οικογένειες μεταναστών, και οι οποίοι συνήθως ζουν σε αυτά τα προάστια, το ποσοστό πρέπει να είναι πολύ υψηλότερο του 28% (δεν υπάρχουν ειδικές έρευνες για αυτόν τον τομέα ανέργων). [5]

• Το στεγαστικό ζήτημα: Παρόμοια στεγαστικά προγράμματα όπως το Million program της δεκαετίας του 1970 προκειμένου να παρασχεθεί στέγη στη νέα γενιά των χαμηλόμισθων εργαζομένων που προέρχονται από αυτά τα προάστια δεν επαναλήφθηκαν. Επιπλέον, η κακή ή μη συντήρηση αυτών των προαστίων καθώς και μια σχεδόν ανεξέλεγκτη αύξηση του αριθμού των κατοίκων αποτελούν άλλον ένα βασικό παράγοντα για την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων των περιοχών αυτών.

Ανύπαρκτες ή κακής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες: ολοένα υποβαθμιζόμενη    ποιότητα παροχής υπηρεσιών στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγείας, των κοινωνικών υπηρεσιών και του πολιτισμού.[6]

Έτσι, η υψηλή ανεργία για το σύνολο του εργατικού δυναμικού σε αυτά τα προάστια, καθώς και το ζήτημα της στέγασης και της υποβαθμισμένης ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, μετέτρεψε σταδιακά τις περιοχές αυτές από τη δεκαετία του ’80 σε σύγχρονα γκέτο.

Έτσι, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται κανείς όταν οι κάτοικοι του Χούσμπυ συγκρίνουν το μέρος αυτό με το Αφγανιστάν[7]. Κάθε νέος με άνεργους γονείς, κακές εκπαιδευτικές επιδόσεις και καταγωγή από αυτά τα προάστια[8] γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι κάθε δυνατότητα να εισέλθει στην αγορά εργασίας είναι πολύ δύσκολη, αν δεν είναι ανύπαρκτη. Σε μια κατακερματισμένη κοινωνία εξαιτίας των άλυτων αντιφάσεων του αποκλεισμού, όπου ο διαχωρισμός, ο ρατσισμός και ο ισλαμισμός αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα στο πλαίσιο της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, το να έχεις μια φυσιολογική ζωή, δηλ. να κάνεις μια κανονική δουλειά και να ζεις ανθρώπινα, αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο για τη νεότερη γενιά των προλετάριων, ειδικά για όσους βρίσκονται παγιδευμένοι στα σύγχρονα γκέτο του καπιταλιστικού πολεοδομικού σχεδιασμού, όπως στο Χούσμπι, το Ρίνκενμπι ή το Ρόσενγκορντ στο Μάλμε.[9]

Η ιστορία δύο πόλεων

Ανάλογα με το ποια οπτική επιλέγει να δει κανείς από την «Στοκχόλμη την πρωτεύουσα της Σκανδιναβίας» («Στοκχόλμη – Περιφερειακή Επιχειρηματική Ανάπτυξη»)[10] οι εικόνες μπορεί να είναι πολύ συγκρουσιακές. Για την αστική τάξη, τα ταραχοποιά προάστια –π.χ. Χούσμπι, Ρίνκενμπι, Τένστα κτλ. που έχουν δημιουργηθεί από τον καπιταλιστικό πολεοδομικό σχεδιασμό από τα τέλη της δεκαετίας του 1970– δεν  θα έπρεπε να θεωρούνται μέρος της θαυμάσιας Στοκχόλμης. Ή όπως το έθεσε ένας οργισμένος ένοπλος αστυνομικός, οι νεολαιίστικες εξεγέρσεις είναι μέρη για «αρουραίους, αλήτες, αράπηδες … ».[11]

Ωστόσο, αυτή είναι η ιστορία μιας πόλης από καπιταλιστική σκοπιά, όπου η δεξιά κυβέρνηση από το 2006, και φυσικά ως συνέχεια της προηγούμενης αριστερής κυβέρνησης δηλ. το SDP[12], εισήγαγε μια σειρά κοινωνικο-οικονομικών προγραμμάτων ή εντατικοποίησε αυτά που είχαν ήδη προβλεφθεί και αφορούσαν τη συρρίκνωση των δομών πρόνοιας, που θεσπίστηκαν ως αντίμετρα της πτώσης του ποσοστού κέρδους.

Από προλεταριακή σκοπιά μπορούμε να παρατηρήσουμε καθαρά την υπάρχουσα κοινωνική ιεραρχία και μια νέα βελτιωμένη έκδοση της καπιταλιστικής ταξικής κοινωνίας από την άποψη των ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, ή των ανταγωνιστικών προλεταριακών και αστικών ταξικών δομών.

Στο πλαίσιο αυτό, η ιστορία της Στοκχόλμης είναι για την υπάρχουσα ταξική κοινωνία, με την εκτεταμένη δυστυχία και τη φτώχεια, τουλάχιστον καθημερινότητα αυτού του τμήματος της εργατικής τάξης στα σχεδόν εγκαταλελειμμένα προάστια, όπου η έλλειψη μελλοντικών προοπτικών και βαθιά κοινωνικο-οικονομικών μειονεκτημάτων δημιουργούν το σκοτεινό περιβάλλον ενός λούμπεν προλεταριάτου, με την εγκληματικότητα και τη βία να αποτελούν προϋπόθεση για τη ζωή σε αυτά τα μέρη.

Επιπλέον, λόγω της απουσίας μιας προλεταριακής προοπτικής και ταξικής πάλης, το ταξικό μίσος και η δυσαρέσκεια στις νεότερες γενιές των προλετάριων μπορεί να αξιοποιηθεί από όλα τα είδη των αντι-προλεταριακών ιδεολογιών, από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά της άρχουσας τάξης, συμπεριλαμβανομένων των ρατσιστικών, αντι-ρατσιστικών και ισλαμιστικών…

Hamid Moradei

28 Μαΐου 2013

Πηγή: http://www.leftcom.org/

αναδημοσίευση από http://engymo.wordpress.com/

Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι μαζί με τον σύντροφο Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη εξερχόμενος από ενοικιαζόμενη αποθήκη, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται οπλισμός.

Έχω παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή τη σχέση μου με τον χώρο αυτό, όπως επίσης και με τα όπλα που βρέθηκαν. Έχω δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι είμαι αναρχικός και ότι η παρουσία μου στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με την πολιτική μου ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται.

Στις 7/12/10 οδηγούμαι στην αρμόδια ανακρίτρια και προφυλακίζομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και για διακεκριμένη οπλοκατοχή.

Στάχτη θα γίνει κόσμε γερασμένε

 σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής

 και δεν μπορείς να μας λυγίσεις…

Ναζίμ Χικμέτ

Εδώ και μια βδομάδα, ο άνεμος του Αγώνα και της Εξέγερσης φυσάει πάνω από την απέναντι όχθη του Αιγαίου. Όλα αυτά τα μερόνυχτα, το ποτάμι της οργής και του ξεσηκωμού φουσκώνει ασυγκράτητο και η καθεστωτική κτηνωδία δεν καταφέρνει να το πνίξει. Εκατομμύρια καταπιεσμένοι της  «καπιταλιστικά αναπτυσσόμενης και γεωπολιτικά ισχυροποιημένης  χώρας-πρότυπο του δ.ν.τ», μ’ αφορμή την αντίσταση σε μια ακόμα επέλαση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σήκωσαν το κεφάλι τους και συνεχίζουν να συγκρούονται, να μάχονται και να ματώνουν  μην δείχνοντας διατεθειμένοι να σκύψουν μπροστά σε τίποτα: ούτε στα γκλομπς, ούτε στις αύρες, ούτε στα χημικό πόλεμο, ούτε στις σφαίρες, ούτε στις χιλιάδες προσαγωγές και συλλήψεις.

Είναι αυτοί οι άνεμοι που κάνουν τους θρόνους των ηγεμόνων όλης της γης να τρίζουν. Είναι αυτοί οι άνεμοι που περνάνε πάνω από σύνορα και κράτη και μεταδίδουν την Αξιοπρέπεια της Εξέγερσης ενάντια στην αλαζονεία της Εξουσίας. Είναι αυτοί οι άνεμοι που από την Ιστανμπούλ  μέχρι την Αθήνα και σε κάθε γωνιά του γερασμένου κόσμου κινούν την Ιστορία…

Να σταθούμε στο πλευρό των ταξικών αδελφών μας

που εξεγείρονται στην Τουρκία.

αναρχικοί στους δρόμους της Ιστανμπούλ

πανώ που ανάρτησαν κομμουνιστές στην πλατεία Ταξίμ “Μη σκύβεις το κεφάλι”

χάρτης των εξεγερμένων πόλεων στην Τουρκία[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=pPQP3fQWTuQ[/youtube]

#occupygezi ταραχές στη Τουρκία συνεχής ενημέρωση – συγκεντρωτικό

http://classwar.espiv.net/?p=4191