Μετά τις πρόσφατες κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των καταλήψεων στην Ηγουμενίτσα, την Πάτρα, την Αθήνα και το Μεσολόγγι, η εκστρατεία “ανακατάληψης των πόλεων” συνεχίστηκε το πρωί της Πέμπτης 29 Αυγούστου ενάντια στη Κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα, η οποία μετρούσε 5 χρόνια ζωής.
Κόντρα στην επέλαση του “νόμου και της τάξης”.
Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Αντιβίωση.
Δύναμη σ’ όλες τις Καταλήψεις.
αναδημοσίευση από το athens.indymedia.org του κειμένου του Δικτύου Αναρχικών Κρατουμένων (φυλακών Λάρισας-Δομοκού) σχετικά με την Εξέγερση των κρατούμενων μεταναστών στην Αμυγδαλέζα
Δυο λόγια για την Αμυγδαλέζα
Σε διάφορα σημεία της Ελλάδας όπως στην Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, την Δράμα και την Κομοτηνή λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπό τον χαριτωμένο, Οργουελικής έμπνευσης τίτλο «κέντρα φιλοξενίας μεταναστών», στην ίδια λογική προφανώς με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως όταν ακούμε για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία αμέσως στο μυαλό μας έρχεται η εικόνα του Δένδια.
Δεν χρειάζεται η ιστορία να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο για να αναγνωρίσουμε την βαρβαρότητα. Δεν χρειάζονται φούρνοι και θάλαμοι αερίων για να γίνουν κάποιοι εύληπτοι παραλληλισμοί. Δεν χρειάζεται τελικά να γίνουν παραλληλισμοί. Πέρα από τις μιντιακές ερμηνείες υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έχει τόσο ανθρώπινες όσο και πολιτικές διαστάσεις. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που ζουν σε ένα νομικό καθεστώς κυριολεκτικά ανυπαρξίας. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που τιμωρούνται για την λαθραία τους ύπαρξη.
Καλό θα ήταν να επισημανθεί, για την αποκατάσταση της λογικής και μόνο, τι αποτελεί είδηση και τι μιντιακό παραλήρημα. Είδηση λοιπόν δεν είναι ότι οι κρατούμενοι έβαλαν φωτιά στα κοντέινερ που έμεναν αλλά το γεγονός ότι έμεναν σε κοντέινερ. Είδηση δεν είναι ότι εξεγέρθηκαν επειδή παρατάθηκε ο χρόνος κράτησής τους αλλά το γεγονός ότι σκανδαλωδώς και ετσιθελικά παρατάθηκε, εξοικειώνοντάς μας με την επιβολή της μεθόδου της κράτησης αορίστου χρόνου. Τέλος, όταν αποδράσει κάποιος από ένα μέρος που υποτίθεται φιλοξενείται, είδηση μάλλον είναι ο εκκεντρικός οικοδεσπότης και η ιδιαίτερη αντίληψή του περί φιλοξενίας.
Στην ίδια λογική μιντιακής σύγχυσης, προβάλλεται το ζήτημα των-πράγματι- άθλιων συνθηκών κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συσκοτίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ουσία του ζητήματος που είναι η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στρατόπεδα που φυλακίζονται όσοι μετανάστες δεν κατηγορούνται για κάποιο αδίκημα, παρά μόνο στερούνται τα έγγραφα που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους. Στρατόπεδα όπου φυλακίζονται μετανάστες για 12 ή 18 μήνες μόνο και μόνο επειδή η ύπαρξή τους κρίνεται περιττή σε έναν δεδομένο χώρο και χρόνο.
Θα εθελοτυφλούσε κανείς αν δεν αναγνώριζε την ανθρώπινη διάσταση στο ζήτημα των χωρίς χαρτιά μεταναστών, όμως επικεντρώνοντας σε αυτό μπορεί να υποβαθμιστεί η πολύ σημαντική πολιτική διάσταση του ζητήματος. Ανεξάρτητα από τον βαθμό πολιτικής συνείδησης, οι χωρίς χαρτιά μετανάστες είναι σάρκα από τη σάρκα της τάξης των αποκλεισμένων. Της τάξης των ανθρώπων που για μοναδικό τους εμπόρευμα έχουν την εργατική τους δύναμη και αδυνατούν να βρούνε αγοραστή. Των αποκλεισμένων από την τόσο απάνθρωπα απαιτητική πλέον μισθωτή εργασία. Αυτών που αφού περισσεύουν στο κεφάλαιο, εξοντώνονται.
Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης με τόση περισσευούμενη εργατική δύναμη, περισσεύει ακόμα και η πλήρως υποτιμημένη δύναμη των μεταναστών. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ένας από τους πολλούς τρόπους διαχείρισης που επιφυλάσσει το κεφάλαιο για την εργατική δύναμη που περισσεύει. Από την εγκληματοποίηση μέχρι τον καλτ κίνδυνο αλλοίωσης του ελληνικού DNA, μια μεγάλη γκάμα ρητορικής προσπαθεί να υποστηρίξει ιδεολογικά τις ανάγκες του κεφαλαίου, να απογυμνώσει νομικά και να εξουδετερώσει ότι δεν του είναι χρήσιμο.
Οι χωρίς χαρτιά μετανάστες όπως μας διδάσκουν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών(Μανωλάδα, Αμυγδαλέζα) δεν αποτελούν έναν παθητικό αποδέκτη των δεινών που τους επιφυλάσσει το κράτος. Αποτελούν υποκείμενο που εξεγείρεται, αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική του θέση. Η αλληλεγγύη με τους μετανάστες-κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρέπει να ξεπεράσει την θυματοποιητική συμπάθεια στην οποία συνήθως στηρίζεται και να τεθεί στην προοπτική της διασύνδεσης του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι σημαντικό, τέλος, να αναδειχθούν τα γεγονότα που προκάλεσαν την εξέγερση αλλά και η κτηνώδης καταστολή που ακολούθησε, από την οπτική των ίδιων των μεταναστών-κρατουμένων.
13/08/2013
Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων
(φυλακών Λάρισας-Δομοκού)
Ο Θανάσης Καναούτης έπεσε νεκρός στις 13 Αυγούστου από το σύστημα που γεννάει την εξαθλίωση. Από το κράτος που εντείνει την επίθεση του στους φτωχοδιάβολους με κάθε μέσο και τρόπο.
Μαζί με τις όλο και πιο σκληρές αντεργατικές και αντιπρολεταριακές εκφάνσεις του συστήματος, γνωρίσαμε για τα καλά και την επίθεση που δεχόντουσαν εργάτες και άνεργοι μέσα στην σαπίλα – από κάθε άποψη – των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Οι τιμές των εισιτηρίων ανέβαιναν ασταμάτητα, με τις αρνήσεις δυστυχώς να μένουν περισσότερο σε ατομικές πρωτοβουλίες, (τύπου ”χέρι με χέρι” του εισιτηρίου) χωρίς ποτέ αυτό να παίρνει μαζικό χαρακτήρα.
Καθημερινά νέες μέθοδοι αντιμετώπισης των ”λαθρεπιβατών” προσπαθούσαν να κόψουν οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης πληρωμής.
Γελοία σποτάκια που αναπαράγουν τα ΜΜΕ για τους ασυνείδητους παραβάτες που στρέφονται ενάντια στο κοινωνικό σύνολο! Κάμερες και μπάτσοι να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, σε ένα κλίμα καθημερινής τρομοκράτησης όσων μετακινούνται ειδικά με τον ηλεκτρικό και το μετρό. Μέχρι και το ανόητο, στα 10 χτυπημένα εισιτήρια μπορείς να κάνεις μια μετακίνηση δωρεάν.
Στα παραπάνω, εντάχθηκε και το πιο εύκολο από τις διοικήσεις και το κράτος απέναντι σε όσους συνειδητά ή μη δεν επικυρώνουν εισιτήριο. Την καταστολή και την ωμή τρομοκράτηση.
Μπράβοι – ελεγκτές στον ρόλο του κεφαλοκυνηγού εντοπίζουν και τιμωρούν τους παραβάτες της αστικής τους νομιμότητας σε όλα τα επίπεδα, κάνοντας και αυτοί την δουλειά τους. Όπως οι μπάτσοι, όπως οι δικαστές, όπως οι δημοσιογράφοι.
Στοχεύουν και χτυπάνε τους καταπιεσμένους και τους φτωχοδιάβολους.
Ο 19χρονος Θανάσης είναι άλλος ένας νεκρός της τάξης μας.
Άλλος ένας νεκρός του καπιταλισμού.
Ευθύνονται όλοι όσοι στον καθημερινό ταξικό πόλεμο ”κάνουν την δουλειά τους”, δεχόμενοι τους ρόλους που απλόχερα μοιράζει το κράτος.
Ευθύνονται οι μπάτσοι που επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Ευθύνονται όσοι κοιτάνε τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.
Δολοφόνοι είναι τα αφεντικά και η πολιτικοοικονομική εξουσία.
Να τσακίσουμε την τάξη των δολοφόνων.
Να κοινωνικοποιήσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Όλα μας ανήκουν!
Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση του Ράδιο Κατάληψη για τις εκκενώσεις των Καταλήψεων της Πάτρας, εκφράζοντας την Αλληλεγγύη μας σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, σ’ όλες τις καταλήψεις και τις αυτο-οργανωμένες δομές και εγχειρήματα που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.Ούτε φοβόμαστε, ούτε κλαίμε. Τίποτα δεν τελείωσε.
Μια αναδημοσίευση από το http://aplamiafwni.wordpress.com/ αφιερωμένη σ’ εκείνους κι εκείνες που ιδρώνουν ξεροσταλιάζοντας στα τσιμέντα της Μητρόπολης δίχως να ξεχνούν ούτε στιγμή ότι στο Μυαλό είναι ο στόχος…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=hM8IR0nAEEE[/youtube]
Η μοναξιά…δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.