16 Νοέμβρη 1980: ο φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου δολοφονούνται, κατά τη διάρκεια της απαγορευμένης διαδήλωσης, από τους ένστολους δολοφόνους της αστικής δημοκρατίας.

17 Νοέμβρη 1985: ο δεκαπεντάχρονος Μιχάλης Καλτεζάς δολοφονείται, μετά το τέλος της διαδήλωσης, από τον ένστολο δολοφόνο της αστικής δημοκρατίας Αθανάσιο Μελίστα.

Η μαρτυρία του κομμουνιστή Στέργιου Κατσαρού

για την Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973

http://istorika-ntokoumenta.blogspot.gr/2013/06/blog-post_704.html

Η Δράση των Αναρχικών στην Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973

κείμενο του αναρχικού Χρήστου Κωσταντινίδη

στο 7ο τεύχος του περιοδικού Πεζοδρόμιο των εκδόσεων Διεθνής Βιβλιοθήκη

&

1973-1983 Δέκα χρόνια Καπηλεία

κείμενο από το 1ο τεύχος της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας

Αλληλεγγύη ενάντια στα αφεντικά και το κράτος

που κυκλοφόρησε στις 15 Νοέμβρη 1983

https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1104770

Σημειώσεις σχετικά με την ομαλότητα, τη θεωρία των δύο άκρων

και την καταδίκη της καταδίκης της βίας

Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.

Νικολό Μακιαβέλι

 I

Η Ιστορία έχει μαύρες τρύπες. Είναι τότε που καταστάσεις, οργανώσεις,  άνθρωποι, συνθήκες και βεβαιότητες εμφανίζονται και εξαφανίζονται με τρομακτικές ταχύτητες.  Η δημιουργία μιας μαύρης τρύπας έγκειται στην έκρηξη όλων αυτών των αντιφάσεων, που μέχρι τότε συνυπήρχαν. Η ελληνική δημοκρατία της Βαιμάρης είναι  αποτέλεσμα αυτής της έκρηξης που συντελείται αδιάκοπα τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, και η οποία με τη σειρά της είναι επίσης μια προσωρινή κατάσταση. Η επόμενη κατάσταση είναι  η επικράτηση είτε της Τάξης είτε του Χάους αλλιώς είτε της επανάστασης, είτε του ολοκληρωτισμού.

ΙΙ

Οι επαναστάσεις γεννάνε δίκαιο, κοινωνικές σχέσεις, τέχνη και φιλοσοφία. Ελλείψει αυτής ακριβώς της επανάστασης είναι που το δίκαιο, οι κοινωνικές σχέσεις η τέχνη και η φιλοσοφία που ονειρεύεται ο  Άδωνης Γεωργιάδης μπορούν θρασύτατα να καταλαμβάνουν αυτον τον κενό χώρο. Η πολιτική ισχύς του καθεστώτος δεν στηρίζεται σε κανενός είδους ηθική νομιμοποίηση παρα μόνο στην ύπαρξη και στην κατάληψη  αυτού του κενού χώρου.

 ΙΙΙ

Η εκτέλεση των ναζιστών είτε συμφωνεί κάποιος, είτε διαφωνεί,  αναμφισβήτητα  αλλάζει το πολιτικό σκηνικό. Πλέον, αστοί ρεφορμιστές πολιτικοί  σαν τους συριζαίους δεν νοούνται πλέον σαν αριστερό άκρο και έτσι επανατοποθετείται η θεωρία των δύο άκρων στην πραγματική της βάση. Σαν συνέπεια  επανατοποθετείται και το κέντρο του πολιτικού φάσματος αριστερότερα από τη χούντα του Σαμαρά.

 IV

Κατά τη διάρκεια της Αιγυπτιακής Επανάστασης  οι μάχες με τους περισσότερους νεκρούς έγιναν για την κατάληψη του κεντρικού τηλεοπτικού σταθμού. Αποτελούσε κεντρικό ζήτημα τόσο το να μεταδώσουν οι επαναστάτες αυτά που ήθελαν όσο και να σταματήσει να μεταδίδεται το δηλητήριο που ξερνούσαν τα μαντρόσκυλα του καθεστώτος. Πράξεις τέτοιου συμβολισμού όπως το κλείσιμο της πόρτας της ΕΡΤ με χειροπέδες, δεν μπορεί να είναι τυχαίες, λογικά αποτελούν κομμάτι του επικοινωνιακού τρόμου. Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτελεί επίδειξη δύναμης του καθεστώτος και αυτό φαίνεται  από την αιτιολόγηση του σαν επαναφορά στην ομαλότητα, που αναγνωρίζει στην κατειλλειμένη ΕΡΤ μια πηγή πολιτικής ανωμαλίας.  Αυτό με τη σειρά του ορίζει  και το πόσο σημαντικό (θα έπρεπε) να ήταν αυτό το κτήριο και η κατάληψη του. Στη υπάρχουσα λανθάνουσα πραγματικότητα η ΕΡΤ και η αυτοδιαχείριση της  δεν αποτέλεσε κεντρικό ζήτημα για κανένα επαναστάτη και για κανένα αντικαθεστωτικό.

 V

Η ασθενής αντίδραση στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δείχνει και τη κατάσταση που βρίσκονται οι διάφοροι πολιτικοί χώροι. Η σύγκριση με το Δεκέμβρη του  ‘08  τονίζει ότι ο αναρχικός χώρος αδυνατεί πλέον να παίξει τον ρόλο του πυροκροτητή κοινωνικών εκρήξεων. Η οπισθοχώρηση της εμπροσθοφυλακής του κοινωνικού κινήματος σημαίνει είτε ότι θα εμφανιστεί μια νέα εμπροσθοφυλακή είτε ότι θα υποχωρήσει συνολικά όλο το κίνημα και μέσω αυτού θα συντηρητικοποιηθεί όλη η κοινωνία.

 VI

Στους σημερινούς διαχειριστές του καθεστώτος υπάρχει μια αλαζονεία που συναντά κανείς μόνο σε εντελώς δικτατορικά καθεστώτα, όπου οι  κυβερνώντες  απλά δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη δημοτικότητα τους, ούτε για την υστεροφημία τους , ούτε για την οργή που συσσωρεύεται.  Ακραίο δείγμα αυτής της αλαζονείας είναι το ότι η ΕΡΤ εκκενώθηκε μια μόλις μέρα μετά την ψήφιση τροπολογίας με την οποία  χαρίζονται οι υπάρχουσες τηλεοπτικές συχνότητες στους εφοπλιστές – μεγαλοκαναλάρχες.

 VII

Η προφυλάκιση των χρυσαυγιτών εκτός από ξεκαθάρισμα λογαριασμών εντός του καθεστώτος αποτελεί και κομμάτι μιας τακτικής που το βαθύ κράτος  έχει εφαρμόσει και στο παρελθόν. Ο νεοφασίστας Καλέντζης φυλακίστηκε για 12 χρόνια τη δεκαετία του ’80 για βόμβες σε κινηματογράφους  και ενώ τον είχαν ρουφιανέψει όλοι οι συντροφοί του – πολλοι εκ των οποίων αποδείχτηκαν κυπατζήδες. Κάνοντας την (αυτο)κριτική του ο αμετανόητος φασίστας θα αναγνωρίσει ότι φυλακίστηκε προκειμένου ο Καραμανλής  να μετατοπιστεί πλασματικά προς το κέντρο εν μέσω κριτικής για την ανύπαρκτη αποχουντοποίηση στο στρατό και τους μπάτσους. Η θεωρία των δύο άκρων ή αλλιώς στρατηγική της έντασης αποτελούσε πάντα καλό χαρτί για τη δεξιά και την ακροδεξιά, που προφανώς δεν έχει πρόβλημα να φυλακίσει  όσους χρήσιμους ηλίθιους χρειάζεται.

VIII

Η κοινωνία του θεάματος ξέρει να τονίζει ότι χρείαζεται να τονιστεί και να περνάει στα μονόστηλα ότι δεν μπορεί να κρύψει εντελώς. ‘Ετσι, το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης εκατοντάδων καλάσνικοφ και ενός ναζιστικού πολεμικού μουσείου μαφιόζος Πάλλης είναι στην παρανομία περνάει στα ψιλά. Η ίδια η υπόθεση του Πάλλη, συνεκδότη της ελλεινής  εφημερίδας του ελλεινού Αναστασιάδη, (θα έπρεπε να)  αποτελεί τεράστιο πολιτικό γεγονός από της στιγμή που (θα έπρεπε να) είναι δεδομένο ότι αυτοί οι τύποι αποτελούν  εντελοδόχους ενός σημαντικού κομματιού της αστικής τάξης. Αυτό το κομμάτι είναι οπλισμένο και έτοιμο για εμφύλιο και χούντα.

ΙΧ

Η ενέργεια στο Νέο Ηράκλειο και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έγινε ανεξαρτήτως της πολιτικής ή μη απάντησης που θα δώσουν οι ίδιοι οι ναζί εμπεριέχει σίγουρα μια σοβαρή προβληματική. Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες πλέον μπορεί να παρει άλλα χαρακτηριστικά, με τους πρώτους να  έχουν όπλα και τους δεύτερους πέτρες και μολότοφ. Από την άλλη πλευρά ήταν αναμενόμενο ότι μετά από οχτακόσιες και πλέον ρατσιστικές επιθέσεις,  η Χ.Α θα δέχοταν πίσω ένα ποσοστό της βίας που ασκούσε.

Χ

Ο επικοινωνιακός τρόμος από πλευράς καθεστώτος αυτόματα οδηγεί την αγωνιζόμενη κοινωνία  σε θέση άμυνας.  Οι παραλογισμοί της εξουσίας μας επιστρέφουν στις εποχές των ευτελών νοημάτων. Η κοινωνική σύγκρουση πλέον γίνεται με απλοικούς όρους. Αριστεροί εναντίον δεξιών, δημοκράτες εναντίων χουντικών, τίμιοι εναντίων απατεώνων.

 XI

Hρεφορμιστική αριστερά της Ελλάδας ποτέ δεν διακρίνονταν ούτε για τη μαχητικότητα της , ούτε για την πυγμή της . Μάλλον διακρίνονταν από μια τάση προς κάθε είδους συμβιβασμούς. Ένα τέτοιος μικρός συμβιβασμός διαπράχτηκε μετά τα γεγονότα στο Νέο Ηράκλειο και την αποτίμηση του γεγονότος σαν χτύπημα ενάντια στη δημοκρατική ομαλότητα, τις χάρες τις οποίας απολαμβάνουν οι χιλιάδες αυτόχειρες, οι δεκάδες χιλιάδες νεοάστεγοι και τα εκατομμύρια των ανέργων. Είναι άλλο πράγμα η καταδίκη της βίας, την οποία ο Σύριζα έτσι κι αλλιώς δεν ασκεί και άλλο πράγμα η επίκληση της ομαλότητας στο όνομα της οποίας προσπαθεί να χτύσει η δεξιά τη κοινωνική συναίνεση για την επέλαση της χούντας. Η ομαλότητα που θα φέρει εκλογές και δια μέσου αυτών την εξουσία στο Σύριζα και η ομαλότητα που θα φέρει ολοκληρωτισμό, φτώχεια και  επενδύσεις – πλιάτσικο σαν αυτή στις Σκουριές διαφέρουν μόνο στα μυαλά των  αφελών συριζαίων που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Στο χωράφι της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας δεν φυτρώνει σοσιαλδημοκρατία, μόνο φασισμός.

 XII

Στην κεντρική ομιλία του εναντίον της πρότασης μομφής, ο επικεφαλής του καθεστώτος μέμφθηκε την ρεφορμιστική αριστερά γιατί  “ονειρεύεται επαναστάσεις και δεν αφήνει τον κοσμάκη στα βάσανα του”. Όλο το μεγαλείο της σαδιστικής καθεστωτικής ιδεολογίας συνοψίζεται σε αυτήν ακριβως τη φράση.

 XIII

Εάν μια αρετή των εξεγερμένων,των επαναστατών, των κινηματιών, αυτών που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνική κατασταση πρέπει να είναι ότι λένε τα πράγματα με το ονομά τους, ότι δεν ιεραρχείται η σκοπιμότητα πάνω από την αλήθεια, τότε η μαρξιστική αριστερά δεν ανήκει σε αυτές τις  κατηγορίες. Εγκλωβισμένοι σε σχήματα όπου ο οποιοσδήποτε νους λογικά θα ασφυκτιούσε, οι διάφοροι ηγέτες και ηγετίσκοι των πολυάριθμων αριστερών κομμάτων αποφάνθηκαν ότι η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών αποτελεί σίγουρα προβοκάτσια απλά και μόνο επειδή δεν χωράει στα μαρξιστικά σχήματα και δεν ταιριάζει με τις θεωρίες τους. Για τη σημερινή εκδοχή της μαρξιστικής αριστεράς, η σκοπιμότητα υπαγορεύει την αλήθεια, και ολόκληρες παράμετροι της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας δεν υπάρχουν. Η αδυναμία προσαρμογής στη νέα κατάσταση αντιμετωπίζεται με μια αγκίστρωση στην τρισάθλια τωρινή φάση και του κινήματος και της κοινωνίας. Αυτού του ειδους η συντήρηση λόγω αδυναμίας και ανετοιμότητας,  ειδικά όταν αποκρύπτονται οι αιτίες της  , είναι ενδεικτική του δρόμου που θα ακολουθήσουν οι αριστεροί σύντροφοι. Ο μαρξισμός σε αυτή του την εκδοχή αποτελεί τον θρίαμβο της ήττας, της μιζέριας  και της συντήρησης  πάνω στην επανάσταση.

 XIV

Hδιαχείριση της εκτέλεσης των δύο ναζιστών από τα Μ.Μ.Ε πραγματοποιήθηκε με  φόντο την εθνική συμφιλίωση. Το ερώτημα που μένει είναι τι είδους κοινωνία είναι αυτή που αποδέχεται σαν στερεότυπο ότι ο ναζισμός είναι μια διαφορετική άποψη, τα μπραβιλίκια απλά μια δουλειά και τα τάγματα εφόδου  μια ακραία επιλογή πολιτικοποίησης.

 XV

Η ακατάσχετη προβοκατορολογία βασίζεται κυρίως σε ψέματα, χοντροκομμένες γενικεύσεις και ιστορικές παραχαράξεις. Η στρατηγική της έντασης όταν και όπου εφορμόστηκε είχε σαν θύματα αθώους και τυχαίους πολίτες. Αυτός είναι και ο μόνος σίγουρος τρόπος για να τρομοκρατηθεί ο πληθυσμός. Όταν σκοτώνονται μάχιμοι είτε της μιας είτε της άλλης πλευράς, δεν τρομοκρατείται κανένας, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να γίνει αίτημα της κοινής γνώμης και λαική απαίτηση το τέλος της βίας και η δια καθεστωτικού ροπάλου ειρήνευση.

 XVI

Η αντιχρυσαυγίτικη εκστρατεία του Σαμαρά σήμανε την δημιουργία της μεγάλης ακροδεξιάς. Ο Καρατζαφέρης και ο Πλεύρης που επανεμφανίστηκαν, ο Άνθιμος και ο Αναστασιάδης που είναι πάντα παρώντες, ο Φράγκος που ετοιμάζεται, οι Δελτάδες που κάνουν τη δουλειά τους,  οι κυπατζήδες και οι αντιτρομοκρατικάριοι που παρακολουθούν και βασανίζουν, οι χρυσαυγίτες που δεν φυλακίστηκαν, ο Λαζαρίδης, ο Μπαλτάκος και ο Κρανιδιώτης που κυβερνάνε και ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος και ο Βαρδινογιάννης που κυβερνάνε πραγματικά,  αποτελούν τον εθνικό κορμό που παραμένει ασύλληπτος. Και θα παραμένει ασύλληπτος γιατί είναι η ουσία της αστικής δημοκρατίας, η δικλείδα ασφαλείας όταν ο ίδιος της ο ρόλος ξεπερνιέται.

 ΧVII

Μετά τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Π. Φυσσά τον Σεπτέμβρη,  τώρα  είχαμε  μικρο – συγκρούσεις στην Γερμανία και τη Σουηδία μεταξύ φασιστών και αντιφασιστών με αφορμή την εκτέλεση των δύο ναζιστών. Η ελληνική πραγματικότητα αρχίζει να εκρύγνυται πλέον σε όλη την Ευρώπη.

 ΧVIIΙ

Οι επαναστάσεις είναι η ατμομηχανή της Ιστορίας. Η καταδίκη της βίας όταν στην επιβάλλουν σαδιστικά οι αφέντες , είναι η καταδίκη της επανάστασης και μέσω αυτής της ανθρωπιάς  και της αξιοπρέπειας, είναι η καταδίκη της ζωής της ίδιας , η επικράτηση τη αργού καθημερινού θανάτου. Είναι η  δημιουργία εκείνης της μαζικής ψυχολογίας που εάν επικρατήσει δεν υπάρχει γυρισμός και που είναι στο χέρι μας να την αποτρέψουμε . H  ιστορία  δεν κάνει κύκλους  και στην ελληνική δημοκρατία της Βαιμάρης ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα.

 Βαγιάν

Μαχαίρια & Τριαντάφυλλα (1):

//prolprot.espivblogs.net/2013/09/27/%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B1/

πηγή:http://classwar.espiv.net/?p=4845

Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου μια ομάδα φασιστών και νεοναζί κάλεσε συγκέντρωση αλληλεγγύης στη φυλακισμένη ηγεσία των δολοφόνων νεοναζί της Χρυσής Αυγής, στην ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου.

Mια ομάδα 40 αντιφασιστών του Anti-Fascist Network (AFN) απάντησε με μια συντονισμένη δράση ώστε να στείλει ένα μήνυμα σε όσους συμμετέχουν ή νομίζουν πως θα συμμετέχουν σε νεοναζιστικές και ρατσιστικές εκδηλώσεις: πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι και θα αντιμετωπιστούν αναλόγως. […]

Η ομάδα των 12 φασιστών εκδιώχθηκε, ενώ οι σημαίες της Χ.Α κάηκαν.[…] Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας στην εργατική τάξη στην Ελλάδα, σε όλους τους μετανάστες που μάχονται ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό και στον σύντροφο Παύλο που δολοφονήθηκε από μέλος της Χ.Α.

πηγή: https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1501242

αναδημοσίευση του κειμένου της συνέλευσης μεταναστών και αλληλέγγυων στην Ασοεε

κείμενο σχετικά με την εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ στις 22-10 και τις συλλήψεις που ακολούθησαν

Την Τρίτη 22/10 παρακολουθήσαμε άλλη μία θεαματική επιχείρηση των μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ, με την παρουσία του υφυπουργού ανάπτυξης Νότη Μηταράκη και καναλιών, για την «πάταξη» του μικροεμπορίου που γίνεται στο πεζοδρόμιο της Πατησίων έξω από τη σχολή. Σίγουρα δεν ήταν συμπτωματική η παρουσία ενός βαν του ALPHA απέναντι από την ΑΣΟΕΕ από τις 9 το πρωί, ενώ η επιχείρηση ξεκίνησε στις 11… Τελικά βέβαια δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την εξέλιξη των γεγονότων και η είδηση δεν έπαιξε ούτε στα μεσημβρινά αλλά ούτε στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. Οι μπάτσοι μπήκαν στο προαύλιο και ταυτόχρονα περικύκλωσαν τη σχολή, ενώ επέτρεπαν την είσοδο μόνο σε όσους έδειχναν φοιτητική ταυτότητα. ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ &ΔΙΑΣ ζητούσαν να εισβάλουν μέσα στα κτήρια και έκαναν προσαγωγές σε όποιον έβρισκαν μπροστά τους γύρω από την ΑΣΟΕΕ με μοναδικό κριτήριο το χρώμα του δέρματος. (Σημειώνουμε ότι στις 9/5/12 σε ανάλογη επιχείρηση οι μπάτσοι είχαν συλλάβει παγκοσμίως γνωστό Ινδό καθηγητή προσκεκλημένο της ΑΣΟΕΕ!) Εκατοντάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο και φώναζαν συνθήματα απαιτώντας να φύγει η αστυνομία. Οι μπάτσοι παρέμειναν μία περίπου ώρα στο προαύλιο και τελικά όχι μόνο δεν κατάφεραν να εισβάλουν στο κτίριο, αλλά διώχτηκαν εκτός σχολής από τον όγκο των φοιτητών.  Ωστόσο συνέλαβαν 4 μετανάστες σε τελείως διαφορετικά σημεία γύρω από τη σχολή και ενώ δεν είχε προηγηθεί η παραμικρή συμπλοκή, τους φόρτωσαν το εξής στημένο (ως συνήθως) κατηγορητήριο: αντίσταση κατά της αρχής και απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης.

Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση των φοιτητών που αποφάσισαν την κατάληψη της σχολής μέχρι και την Πέμπτη 24/10, πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στην εισβολή των μπάτσων και αλληλεγγύης στους 4 συλληφθέντες μετανάστες. Η πορεία πραγματοποιήθηκε το ίδιο απόγευμα στη γύρω περιοχή.

Στις 24/10 οι 4 συλληφθέντες πέρασαν από αυτόφωρο, όπου ορίστηκε τακτική δικάσιμος για τις 31/10. Στις 30/10 οι μπάτσοι προσπάθησαν ξανά να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας γύρω από την ΑΣΟΕΕ και παρέμειναν στον ευρύτερο χώρο για τρεις περίπου ώρες, ενώ έκαναν ρίψη λίγων δακρυγόνων. Την επόμενη μέρα στα δικαστήρια η υπόθεση των τεσσάρων μεταναστών δεν εκδικάστηκε λόγω παρέλευσης του ωραρίου και η δίκη πήρε αναβολή για τις 10/12. Το πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ από την πρώτη στιγμή, στις 24/10, η απόφαση του δικαστηρίου προέβλεπε την άρση της κράτησης και διέτασσε να αφεθούν ελεύθεροι μέχρι τη διεξαγωγή της δίκης, οι τέσσερις μετανάστες παρέμεναν υπό κράτηση και εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να κρατούνται παράνομα και αδικαιολόγητα.

Η κατάσταση αυτή μας γεμίζει οργή αλλά δεν μας εκπλήσσει, γιατί ξέρουμε πως ένα κομμάτι των κατοίκων αυτής της χώρας, οι μετανάστες, υπολογίζονται από το κράτος σαν άνθρωποι β΄ κατηγορίας. Πάρα πολλοί ρατσιστικοί διοικητικοί νόμοι ορίζουν τη ζωή τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να βρεθούν σε ένα βράδυ στην άλλη άκρη του κόσμου ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την ελλάδα για 18μήνες, μέθοδοι που διαφημίζονται με κάθε ευκαιρία από μπάτσους και τους πολιτικούς τους προϊστάμενους, με προφανή στόχο να συνηθίσουμε την υποταγή και την εξαθλίωση. Η κράτηση μεταναστών χωρίς χαρτιά για 12 ως 18 μήνες υποτίθεται πως είναι μια εξαιρετική περίπτωση του νόμου, αλλά στην πράξη είναι ο κανόνας, αφού η απόφαση αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια της αστυνομίας. Εκτός από την επιβολή ειδικών διοικητικών μέτρων στέρησης της ελευθερίας μόνο για μετανάστες, ειδικές διατάξεις δίνουν την επιπλέον δυνατότητα στους μπάτσους να εξαιρέσουν κάθε μετανάστη (με ή χωρίς χαρτιά), κρίνοντάς τον «κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια ή τη δημόσια υγεία». Επί της ουσίας δηλαδή να αποφασίσουν την αφαίρεση των χαρτιών του, τον εγκλεισμό του για ενάμιση χρόνο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και την απέλασή του. Η αστυνομία δηλαδή μπορεί να συλλάβει έναν μετανάστη, να του φορτώσει ό,τι κατηγορίες θέλει (όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει) και μετά να αποφασίσει ότι η σύλληψη αυτή τον καθιστά «κίνδυνο για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια της χώρας» και άρα συντρέχει λόγος κράτησης και απέλασης.  Και σε περίπτωση προσφυγής κατά της απόφασης αυτής αρμόδια να κρίνει είναι πάλι η αστυνομία… Ακόμα και όταν αυτές οι διατάξεις δεν είναι αρκετές, η αστυνομία έχει την πολιτική στήριξη και κάλυψη να προβαίνει και να συνεχίζει παράνομες,αδικαιολόγητες και εκδικητικές κρατήσεις, χωρίς καν να υπάρχει γραπτή απόφαση, όπως συμβαίνει με τους συλληφθέντες της ΑΣΟΕΕ.

Η επίθεση που έγινε στην ΑΣΟΕΕ δεν μας φαίνεται έξω από όσα ζούμε. Το κράτος και οι μπάτσοι μας κυνηγάνε καθημερινά. Οι φασίστες με την κάλυψη τους κινούνται ελεύθερα και κάνουν επιθέσεις στις γειτονιές μας. Τα αφεντικά έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν αφού εμείς γι’ αυτούς είναι σαν να είμαστε κατώτεροι άνθρωποι (βλ. πυροβολισμούς εναντίον των μεταναστών-εργατών γης στη Μανωλάδα). Θέλουν να είμαστε φοβισμένοι για να είμαστε ακίνδυνοι και κλεισμένοι στα σπίτια μας. Αλλιώς μας περιμένουν “Ξένιος Δίας”, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις. Στις γειτονιές που μένουμε έχει συνέχεια πάρα πολλή αστυνομία, τα κανάλια μιλάνε για μας και η κυβέρνηση βγάζει νέους νόμους και φτιάχνει νέους χώρους κράτησης. Συνέχεια λένε ότι εμείς “παίρνουμε τις δουλειές”, αλλά το ίδιο το κράτος μειώνει τους μισθούς, εξαφανίζει τις συντάξεις και καταστρέφει τη δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία. Το κράτος ξέρει ότι η πολιτική του είναι πολύ ακραία και επιλέγει να τρομοκρατεί τον κόσμο και να δημιουργεί κλίμα φόβου προς τους μετανάστες και όλους όσοι αγωνίζονται.

Ο σκοπός της επίθεσης στην ΑΣΟΕΕ δεν ήταν μόνο να φοβηθούμε, αλλά και να σταματήσουμε αυτά που κάνουμε. Για εμάς το μικροεμπόριο είναι ο τρόπος να βγάλουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, να πληρώσουμε το ενοίκιο, το φαγητό και τους λογαριασμούς μας. Θέλουμε να δουλεύουμε για να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια.

Το κράτος όμως δεν το ενοχλεί το μικροεμπόριο, αλλά κυρίως η επιλογή μας να στεκόμαστε όλοι μαζί, να αισθανόμαστε όλοι ίσοι, να κάνουμε συνελεύσεις μετανάστες και ντόπιοι μαζί, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Η μόνη λύση για μας είναι να βρούμε τρόπους να να συνυπάρξουμε και να δράσουμε συλλογικά απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και σε όσα έρχονται. Χωρίς ιεραρχήσεις και διακρίσεις λόγω φυλής, φύλου, χρώματος, ενωνόμαστε ενάντια σε καθε είδους βαρβαρότητα, βάζοντας τα θεμέλια για τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Όλοι μαζί μετανάστες και ντόπιοι αγωνιζόμαστε ενάντια στον ρατσισμό και την εξαθλίωση που προσπαθούν να επιβάλλουν.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ –  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Συνέλευση Μεταναστών & Αλληλέγγυων στην ΑΣΟΕΕ

κάθε Πέμπτη 19.00, στην ΑΣΟΕΕ

πηγή: https://immigrants-asoee.espivblogs.net/

Μάης 1936, Σαλονίκη

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης

Και με το δάχτυλο απλωτό μου τάδειχνες ένα-ένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα

Και μούδειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι

Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.

Μα, γιόκα μου, κι αν μούδειχνες τ’ αστέρια και τα πλάτια,
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια

Και μούλεες, γιε, πως όλ’ αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ’ έσβησε το φέγγος κ’ η φωτιά μας.

Γιάννης Ρίτσος

(Μονεμβασιά Πρωτομαγιά 1909-Αθήνα 11 Νοέμβρη 1990)

Αναδημοσίευση του κειμένου Αλληλεγγύης των πολιτικών κρατουμένων Δημήτρη Κουφοντίνα και Κώστα Γουρνά από την ειδική πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους 4 τούρκους αγωνιστές Ahmet Yuksel, Erdgan Cakir, Hasan Biber και Mehmet Yayla που βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 24-09 ζητώντας τη μη έκδοσή τους από το ελληνικό κράτος στην Τουρκία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Στεκόμαστε απέναντι στις συμφωνίες έκδοσης που έχει υπογράψει το ελληνικό κράτος τόσο στο πλαίσιο της Ε.Ε. όσο και με τους υπερατλαντικούς συμμάχους του.

Η στενή συνεργασία των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και διωκτικών αρχών με τις αντίστοιχες της Τουρκίας και των ΗΠΑ, στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», έχουν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη –ακόμα και την απαγωγή και παράδοση- αγωνιστών που στρέφονται κατά του τούρκικου φασιστικού καθεστώτος. Ενός καθεστώτος που πριν από μία δεκαετία εξολόθρευσε εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές τύπου F, που καταπνίγει σήμερα κάθε φωνή αντίστασης της τούρκικης νεολαίας που εξεγείρεται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Ερντογάν. Ενός καθεστώτος που σκοτώνει στους δρόμους αυτούς που παλεύουν για περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματα κατά την πρόσφατη ηρωική εξέγερση, ενώ παράλληλα διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη περιοχή με την εμπλοκή του στον πόλεμο της Συρίας. Ενός καθεστώτος που δεν έχει εξαλείψει από την εξωτερική του πολιτική τη στρατηγική επιλογή της κατάληψης νέων εδαφών.

πανώ Αλληλεγγύης στην πόλη της Πτολεμαϊδας

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

Δευτέρα 11 Νοέμβρη, 9 πμ Εφετείο (Λουκάρεως) Αθήνας

αναδημοσίευση του κειμένου του Τάσου Θεοφίλου εν όψει της δίκης του

Στις 11 Νοεμβρίου, μετά από πεντάμηνη αναβολή ξεκινάει η δίκη μου στο Εφετείο της Λουκάρεως, όπου αντιμετωπίζω μια δέσμη κατηγοριών που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και μια δέσμη που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου.

Μια δίκη με εμφανή χαρακτηριστικά πολιτικής σκοπιμότητας και δικονομικής αυθαιρεσίας, με στοιχεία από ανεπαρκή έως κατασκευασμένα και γεγονότα παραμορφωμένα στην προκρούστεια κλίνη της αντιτρομοκρατικής και των ειδικών ανακριτών. Μια υπόθεση που αναδεικνύει την ενορχηστρωμένη από τα μίντια αστυνομικό- δικαστική διαχείριση των αποκλεισμένων και των αντιστεκόμενων. Είναι ένα πολιτικό πείραμα, καθώς συνδυάζεται ο από μηχανής Θεός της αστυνομικής καταστολής, το επιστημονικοφανές DNA, με το πασπαρτού της δικαστικής καταστολής άρθρο 187Α , τον λεγόμενο τρομονόμο.

Έχει επίσης μια σημασία από νομικής άποψης ότι από την μια δεν υπάρχει εναντίον μου ούτε μισό αξιόπιστο στοιχείο και ότι από την άλλη ως συνέπεια αυτής της ανυπαρξίας, παραβιάζεται οποιαδήποτε έννοια τεκμήριου αθωότητας. Καλείται ο κατηγορούμενος να αποδείξει την αθωότητα του και όχι το δικαστήριο την ενοχή του, σύμφωνα με τις εγγυήσεις που υποτίθεται ότι παρέχει η επηρεασμένη από τον Διαφωτισμό Ποινική Δικαιοσύνη. Ακόμα χειρότερα στην περίπτωση μου καλούμαι να ανασκευάσω τις εναντίον μου κατηγορίες χωρίς να αντιμετωπίζω απτά στοιχεία, αλλά ένα σκεπτικό βασισμένο σε ψεύδη και αυθαίρετα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μου και όχι για συγκεκριμένες πράξεις.

Πέρα όμως από τη δικαστική υπάρχει και η αστυνομική διάσταση που έχει μεγάλη σημασία, καθώς προκύπτουν πολλά ερωτήματα. Με βασικότερο από όλα το γιατί η αντιτρομοκρατική και όχι η ασφάλεια να ασχοληθεί με μία ληστεία. Πολύ απλά γιατί υπήρχε νεκρός και μάλιστα πολίτης. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνδεθεί ο αναρχικός χώρος με ενέργειες που δεν στρέφονται κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων, αλλά κατά πολιτών. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2009 (;) με την περίεργη υπόθεση έκρηξης βόμβας και του θανάσιμου τραυματισμού νεαρού Αφγανού μετανάστη και συνεχίστηκε με τα τραγικά γεγονότα της marfin. Μίντια και αντιτρομοκρατική πασχίζουν να πείσουν ότι οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιονδήποτε και όχι για την εξουσία.

Επίσης, έχει σημασία το τι είναι η Αντιτρομοκρατική και ποιος είναι ο ρόλος της. Ο ρόλος της φυσικά δεν είναι να εξιχνιάζει ληστείες και ανθρωποκτονίες. Αυτό είναι δουλειά της Ασφάλειας. Ο ρόλος της αντιτρομοκρατικής είναι να διαλύσει τον αναρχικό χώρο και οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα, με πρόσχημα την “εξάρθρωση” των ένοπλων οργανώσεων. Έτσι, οι “λάθος” συλλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά αντίθετα της ικανότητας να δημιουργούν ένα κλίμα τρόμου και πανικού ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Στη σύγχρονη δημοκρατία υποτίθεται πως δε διώκονται οι ιδέες, διώκονται οι πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν αξιόποινες πράξεις, εφευρίσκονται.

Έτσι, κάποιος στις 14 Αυγούστου κάποιος “άγνωστος” τηλεφωνεί στην Αντιτρομοκρατική και τους “ενημερώνει” ότι οι δράστες της ληστείας στην Πάρο έχουν σχέση με την τρομοκρατία και μάλιστα ένας εξ αυτών ονομάζεται Τάσος, έχει τα χαρακτηριστικά μου και διαμένει στη συγκεκριμένη διεύθυνση, δηλαδή στο πατρικό μου. Στις 18 Αυγούστου ξανατηλεφωνεί και ενημερώνει ότι βρίσκομαι στα σκαλάκια του Μετρό Κεραμεικού, όπου και συλλαμβάνομαι. Ο “άγνωστος” άντρας φυσικά ποτέ δεν εντοπίστηκε από την αντιτρομοκρατική.

Με αυτόν τον τρόπο γέμισε η κενή θέση που η Αντιτρομοκρατική μου είχε ετοιμάσει από τον Δεκέμβρη του 2010. Στις 4 Δεκέμβρη του 2010 συλλαμβάνονται 6 αναρχικοί σύντροφοι μετά από “μεγαλειώδη” επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Μια επιχείρηση που εξελίσσεται σε φιάσκο, καθώς από τους 6 συλληφθέντες που κατηγορήθηκαν ως μέλη της ίδιας ομάδας, κάποιοι δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, κάτι που επικυρώνεται και δικαστικά λίγους μήνες μετά,  με την απαλλαγή δύο εξ αυτών από τις κατηγορίες. Αλλά και για τους υπόλοιπους τέσσερις, παρά τις θριαμβολογίες του τότε υπουργού Προ.Πο. Χρήστου Παπουτσή, δεν προκύπτει παρά οπλοκατοχή και χωρίς μια σειρά δικαστικών αλχημειών θα ήταν αδύνατο να προστεθεί η κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ.

Οι τρεις κατηγορούμενοι για την υπόθεση (Κώστας Σακκάς, Αλέξανδρος Μητρούσιας και Γιώργος Καραγιαννίδης) αναλαμβάνουν την ευθύνη της οπλοκατοχής με σκοπό την αναρχική δράση, ενώ η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών εξαιτίας της συντροφικής της σχέσης με τον Κώστα Σακκά, αλλά και για τη βοήθεια που παρείχε στον Αλέξανδρο Μητρούσια.

Η αντιτρομοκρατική φυσικά γνώριζε και την δική μου συντροφική και φιλική σχέση με τον Κώστα Σακκά, με τον οποίον ήμασταν συμφοιτητές  από το 2002 στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης. Και κάπως έτσι έχει τοποθετήσει στις παρακολουθήσεις της ένα άγνωστο, υποτίθεται, πρόσωπο που όλως τυχαίως έχει τα χαρακτηριστικά μου και το παρουσιάζει σε υπαρκτές και ανύπαρκτες συναντήσεις. Στην πραγματικότητα καθόλου άγνωστο δεν τους ήταν αυτό το πρόσωπο για το οποίο άφησαν μια κενή θέση στη δικογραφία για την κατάλληλη στιγμή. Και η κατάλληλη στιγμή για τις επικοινωνιακές τους σκοπιμότητες ήρθε τον Αύγουστο του 2012. Κάνει εντύπωση φυσικά, πως αυτό το “άγνωστο” πρόσωπο το οποίο δε συνέλαβαν τότε, τον Δεκέμβρη του 2010 επειδή δε θεώρησαν ότι έχει μεγάλη σημασία, μπόρεσαν και το αναγνώρισαν, παρά τη μικρή του σημασία δύο χρόνια μετά.

Η αντιτρομοκρατική επέλεξε να καλύψει αυτή τη κενή θέση που μου είχε φυλάξει, με τον πιο παταγώδη αλλά και αναξιόπιστο τρόπο. Επέλεξε να με εμφανίσει ως εμπλεκόμενο σε μια ληστεία με ανθρωποκτονία, στηριζόμενη σε dna που “βρέθηκε” σε κάποιο καπέλο που υποτίθεται ότι έπεσε από τον δράστη, τη στιγμή που μια σειρά υπόπτων παρατυπιών, αντιφάσεων και παραλήψεων τόσο στη διαδικασία περισυλλογής του όσο και στην εργαστηριακή του εξέταση καταδεικνύουν πως ως στοιχείο είναι ανύπαρκτο, αν όχι κατασκευασμένο.

Η περίπτωση μου δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι μια τυπική περίπτωση στο σύγχρονο καθεστώς εξαίρεσης. Είναι κοινός τόπος πως με την εκδήλωση της συστημικής κρίσης πολλά έχουν αλλάξει σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Το Κεφάλαιο αλλάζει τους όρους επιβολής του και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται ως μόνιμο. Το αστυνομικό- δικαστικό σύμπλεγμα αναβαθμίζει το ρόλο του και από συμπληρωματικός θεσμός ανάγεται σε αιχμιακό εργαλείο της εξουσίας.

Η ποινική καταστολή επεκτείνει και βαθαίνει τον ρόλο της, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό της το πόστο του μοναδικού διασφαλιστή και ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής. Ενώ ταυτόχρονα η εξουσία επιδιώκει την όποια κοινωνική συναίνεση μέσω της μιντιακής δαιμονοποίησης και του ποινικού κολασμού των αντιστεκόμενων και των αποκλεισμένων, συσπειρώνοντας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας γύρω από το ιδεολόγημα της νομιμότητας.

Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός στη πιο σύγχρονη μορφή του αρθρώνεται με ολοένα πιο στρατιωτικούς όρους αντιμετωπίζοντας ένα ευρύτατο κοινωνικό σύνολο ως εν δυνάμει εσωτερικό εχθρό. Ο αναρχικός χώρος κατηγοριοποιείται μαζί με τα αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια στο ίδιο πλαίσιο, αυτό τον αποσταθεροποιητικών παραγόντων και αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.

Από τη μια η αστυνομία καταλαμβάνει με την ασφυκτική παρουσία της κάθε εκατοστό δημοσίου χώρου, οι τηλεφωνικές υποκλοπές δεν εκπλήσσουν κανέναν και οι κάμερες παρακολούθησης ανά δέκα μέτρα περάνανε πλέον απαρατήρητες. Ενώ από την άλλη οι πολιτικοί χώροι και αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια περνάνε στη σφαίρα της ποινικής διαχείρισης. Επιστρατεύσεις εργαζομένων, παράνομες απεργίες, τρομονόμος σε διαδηλώσεις, Σκουριές, μαθητικές καταλήψεις, ξένιος Ζευς, οροθετικές, Ρομά. Οι ιεροεξεταστές των μίντια, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας επιβάλλουν τη νομιμότητα ως έννοια ιερή. Ως δόγμα. Η νομιμότητα πρέπει να τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια, αν όχι με κατάνυξη. Σαν προσευχή που θα φέρει την αγία ανάπτυξη. Οι επιστημονικές δυστοπίες όπως αποτυπωθήκαν στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο κοιτάζουν με δέος τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η ιστορία δεν κάνει κύκλους ούτε όμως πηγαίνει ευθεία. Η ιστορία πηγαίνει όπου την πάμε. Και αν το ένα άκρο, αυτό των θιασωτών του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού (είτε εκφράζεται με τον μνημονιακό κουτσαβακισμό του Σαμαρά είτε με τον ναζιστικό τραμπουκισμό του Μιχαλολιάκου), επιμένει να την σπρώχνει στο πιο βαθύ σκοτάδι και στην απόλυτη βαρβαρότητα, το άλλο άκρο, εμείς οι αναρχικοί , οι κομμουνιστές, οι αποκλεισμένοι, πρέπει με πείσμα και παρά τις μικρές μας ακόμα δυνάμεις να τη σπρώξουμε προς την επανάσταση, τη χειραφέτηση του προλεταριάτου, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας από την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

 Αναστάσιος Θεοφίλου

Φυλακές Δομοκού

4 Νοεμβρίου 2013

πηγή: https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1500285

μετάφραση και αναδημοσίευση μιας συνέντευξης που δόθηκε στις 25 Σεπτέμβρη 2013 και δημοσιεύθηκε στο 27ο τεύχος της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας Invece που κυκλοφορεί στην Ιταλία.

«Εκεί που δεν φτάνουν τα πιστόλια της αστυνομίας,

φτάνουν τα μαχαίρια του φασισμού…»

συνέντευξη μ’ ένα σύντροφο από την Αθήνα

 Είμαστε εδώ μ’ ένα σύντροφο από την Αθήνα για να προσπαθήσουμε ν’ αντιληφθούμε ποια είναι η κατάσταση αυτήν την περίοδο στην πόλη και γενικότερα στην Ελλάδα, ξεκινώντας από το ζήτημα της πιο άμεσης και τραγικής επικαιρότητας, τη βία των φασιστών. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ακριβώς από τη δολοφονία του Παύλου από μέλη της Χρυσής Αυγής. Μπορείς να μας διηγηθείς τι συνέβη και ποιο είναι το ευρύτερο πλαίσιο;

Ας ξεκινήσουμε από τη δολοφονία τα ξημερώματα της 18^ης Σεπτέμβρη του Παύλου Φύσσα, ενός αντιφασίστα συντρόφου στην Αμφιάλη, σε μια προλεταριακή γειτονιά του Πειραιά από μια ομάδα νεοναζιστών της Χ.Α. Μπορεί να ειπωθεί ότι σίγουρα είναι ένα τραγικό γεγονός, αλλά ένα αναμενόμενο γεγονός, κάτι το οποίο είχε προβλεφθεί πως κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Με την έννοια ότι, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, η δολοφονία του Παύλου δεν είναι η πρώτη δολοφονία που διαπράχθηκε από τους νεοναζιστές εδώ στην Αθήνα και σ’ όλη την Ελλάδα.

Πολλοί μετανάστες έχουν μαχαιρωθεί και έχουν δολοφονηθεί από αυτά τα καθάρματα. Όμως, αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι από μεριάς τους πρόκειται για ένα ποιοτικό άλμα αφού ήταν η πρώτη φορά που αυτή η δολοφονική βία στράφηκε ενάντια σ’ έναν αντιφασίστα σύντροφο. Αν και κατά τη διάρκεια των περασμένων χρόνων και των τελευταίων μηνών διάφοροι σύντροφοι, κατειλημμένοι χώροι και συλλογικότητες έχουν βρεθεί στο στόχαστρο τόσο της κρατικής όσο και της παρακρατικής-φασιστικής βίας. Η δολοφονία του Παύλου, απ’ αυτά που γίνονται αντιληπτά από την εξέλιξη των γεγονότων, ήταν μια προμελετημένη δολοφονία, αποτέλεσμα μια επίθεσης που ήθελε ν’ αφήσει πίσω της ένα νεκρό.

Από εκείνη τη νύχτα κι έπειτα, οι απαντήσεις που δόθηκαν τόσο στην Αθήνα όσο και σε δεκάδες άλλες πόλεις ήταν πολλές και διάφορες. Πρώτα απ’ όλα, η διαδήλωση οργής που πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα στον τόπο της δολοφονίας, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 10.000 αντιφασίστες και όπου για μερικές ώρες ομάδες συντρόφων, αλλά και φίλοι του Παύλου και άνθρωποι της περιοχής, συγκρούστηκαν με την αστυνομία, στην αρχή προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινότερα γραφεία της Χ.Α και έπειτα επιτιθέμενοι στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Αν μπορούμε να πούμε ότι η δολοφονική βία των φασιστών ήταν αναμενόμενη, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την κατασταλτική βία της αστυνομίας η οποία εξαπολύθηκε εκείνη τη μέρα για να προστατεύσει τα γραφεία της Χ.Α, σα να επρόκειτο για μια αστυνομική έδρα, αλλά έτσι και αλλιώς κατά μια έννοια μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν αδελφοποιημένα σωματεία. Μια βία που είχε σαν απολογισμό πολλές προσαγωγές, συλλήψεις, ξυλοδαρμούς καθώς και το γεγονός ότι ένας σύντροφος έχασε το ένα μάτι του από ένα από τα πάρα πολλά δακρυγόνα που εκτοξεύθηκαν σε ευθεία βολή, όπως επίσης και το γεγονός ότι η αστυνομική βία είχε για συμπλήρωμα την παρουσία φασιστών μασκαρεμένων σε «αγανακτισμένους πολίτες», οι οποίοι μαζί με τα μ.α.τ συγκρούονταν με τους διαδηλωτές.

Για να γίνει αντιληπτό το πώς μια νεοναζιστική οργάνωση έφτασε να έχει μια νομιμοποίηση μέσα στην ελληνική κοινωνία, με την έννοια ότι στις περσινές εκλογές σχεδόν μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι τους αναβάθμισαν σε κοινοβουλευτικό κόμμα, είναι σημαντικό να λάβουμε υπ’ όψη τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Η Ελλάδα είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που γεννήθηκε πριν 39 χρόνια έπειτα από μια εφτάχρονη στρατιωτική δικτατορία. Μια στρατιωτική δικτατορία η οποία πρακτικά δεν κατέρρευσε αλλά παραχώρησε τη θέση της στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, αφού ο κρατικός μηχανισμός (αστυνομικός, στρατιωτικός κτλ.) παρέμεινε ουσιαστικά ανέπαφος. Η ελληνική δημοκρατία είναι μια δημοκρατία που γεννήθηκε έχοντας πίσω της έναν εμφύλιο πόλεμο που διήρκησε από το 1944 ως το 1949, είναι ένα Κράτος όπου μέχρι πριν 39 χρόνια το Κομμουνιστικό Κόμμα βρισκόταν εκτός νόμου. Μια δημοκρατία όπου μέχρι το 1990 ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που άνηκε στην «Ατλαντική Συμμαχία», μια χώρα που μετά την κατάρρευση του σοβιετικού «σιδηρού παραπετάσματος» μετατράπηκε σε πύλη εισόδου για ένα μεγάλο μέρος της μετανάστευσης από την ανατολική Ευρώπη και την Ασία, δηλαδή ένα Κράτος-φύλακας των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αξία αυτών των στοιχείων μπορεί να φαντάζει πλέον μόνο ιστορική. Όμως, κατά τη γνώμη μου φωτίζουν τους λόγους για τους οποίους για ένα κομμάτι του ελληνικού κρατικού μηχανισμού και του Kεφαλαίου, όπως επίσης και για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που ιστορικά ονομάστηκε ναζισμός, φασισμός, μιλιταρισμός, ρατσισμός είχε και έχει μια σημαντική παρουσία.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, των χρόνων της καπιταλιστικής κρίσης, της τρόικας, του κράτους μόνιμης έκτακτης ανάγκης, η Χ.Α κατάφερε να μετατραπεί στο κόμμα-καρτέλ αυτών των κρατικών-καπιταλιστικών κομματιών και αυτών των κοινωνικών κομματιών.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου, αυτό που προκαλεί περισσότερο πόνο και γεννάει ακόμα περισσότερη οργή είναι το γεγονός ότι όλοι αυτοί που για χρόνια πούλησαν από τα μ.μ.ε τους και τις πολιτικές συζητήσεις τους ρατσισμό, εκμετάλλευση, σεξισμό κτλ. μαζί με μια εθνική ρητορική, κυρίως ενάντια στους μετανάστες, αλλά και ενάντια σ’ όλους όσοι δεν ευθυγραμμίζονται με τη δημοκρατική-κρατική τάξη, αυτοί που πρακτικά νομιμοποίησαν τους νεοναζιστές της Χ.Α ως συνομιλητές τους στα τηλεοπτικά στούντιο και τις σελίδες τους, τώρα προσπαθούν να πλασαριστούν σαν «αντιφασίστες», καμώνονται ότι τώρα μόνο κατάλαβαν τον πραγματικό ρόλο της Χ.Α και μέσω θεωρητικών ακροβασιών περί «αντιτιθέμενων εξτρεμισμών» και για τη «δημοκρατία που πρέπει να προστατευθεί από τους εχθρούς της» προσπαθούν να φτιάξουν ένα δημοκρατικό, ευρωπαϊστικό προσωπείο. Ένα προσωπείο που αποκρύβει π.χ το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, οι οποίοι όταν εξεγείρονται (όπως συνέβη τον περασμένο Αύγουστο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, στα περίχωρα της Αθήνας), λαμβάνουν βία και βασανιστήρια, που κάνει να ξεχαστούν οι δολοφονίες τους και οι ξυλοδαρμοί τους από αφεντικά, φασίστες, αστυνομικούς, στρατιωτικούς. Ένα προσωπείο που κάνει να ξεχαστεί το ποιόν αυτού του δημοκρατικού κράτους που έδωσε χώρο σ’ αυτούς τους παρακρατικούς νεοναζιστές, οι οποίοι παραδοσιακά κατείχαν το ρόλο των συμπληρωματικών δυνάμεων της αστυνομίας.

Μίλησες για τον παρακρατικό ρόλο αυτών των φασιστών, αυτών των νεοναζιστών, αφού απ’ όσα ανέφερες γίνεται αντιληπτό ότι ο λόγος τους και η δολοφονική πρακτική τους δεν στρέφονται μόνο εναντίον των μεταναστών, αλλά γενικότερα έχουν μια λειτουργία ταγμάτων εφόδου στην υπηρεσία των εργοδοτών, σε αντιπρολεταριακή κατεύθυνση. Αν μπορείς να δώσεις κάποια παραδείγματα ως προς αυτό για να γίνει πιο ξεκάθαρος ο ρόλος των νεοναζιστών της Χ.Α. Νομίζω ότι για τους ιταλούς αναγνώστες κάτι τέτοιο μπορεί να είναι χρήσιμο.

Πρώτα απ’ όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλη αυτή η προώθηση της Χ.Α πραγματοποιήθηκε μέσα σε μια συνθήκη βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, ενός κράτους μόνιμης έκτακτης ανάγκης, κάθετης υποτίμησης της μισθωτής εργασίας, μαζικοποίησης της ανεργίας κτλ. Οι νεοναζιστές, πέρα από τον ξεκάθαρα ρατσιστικό και βίαιο ρόλο εναντίον των (κυρίως μουσουλμάνων) μεταναστών, έχουν αναλάβει και έναν άλλο ρόλο-κλειδί που τους ανατέθηκε τόσο από το Kεφάλαιο όσο και από το ελληνικό Κράτος, εκείνον δηλαδή της χρήσης της ρητορικής τους και της βίας τους για να μπορέσουν να επιβάλουν τη νέα συνθήκη, την ιλιγγιώδη υποτίμηση της μισθωτής εργασίας. Υπάρχουν παραδείγματα εργοστασίων όπου οι νεοναζιστές πήγαιναν και προπαγάνδιζαν στ’ αφεντικά να διώξουν τους μετανάστες εργάτες και γι’ αντάλλαγμα εκείνοι θα τους πρόσφεραν ελληνικά εργατικά χέρια με τα ίδια μεροκάματα πείνας, δηλαδή 15 ευρώ για 10 ή 12 ώρες δουλειάς. Υπάρχουν παραδείγματα, όπως εκείνο του περασμένου Απρίλη στη Μανωλάδα της Πελοποννήσου, όπου οι επιστάτες ενός φασίστα αφεντικού πυροβόλησαν τραυματίζοντας δεκάδες μετανάστες εργάτες γης που ζητούσαν τους χρωστούμενους μισθούς 4 ή 5 μηνών και οι οποίοι είχαν αγωνιστεί και είχαν απεργήσει ενάντια στη μαφιόζικη εργοδοσία. Υπάρχουν παραδείγματα ναυπηγείων, όπου οι νεοναζιστές χρησιμοποιώντας την κρίση και την ανεργία σαν πρόσχημα προσπαθούν να διαχωρίσουν τους προλετάριους, με μια ρητορική αλλά και μια βίαιη πρακτική κυρίως αντικομμουνιστική, αντισυνδικαλιστική, «ενάντια στις απεργίες που έδιωξαν τις δουλειές».

Με λίγα λόγια, χρησιμοποιούν μια ξεκάθαρα αντιπρολεταριακή στρατηγική, λέγοντας ότι «όλοι εμείς οι έλληνες, αφεντικά και εργάτες, πρέπει να ενωθούμε για να ξεπεράσουμε την κρίση και να σώσουμε την πατρίδα».

Πέρα απ’ αυτήν τη βρόμικη δουλειά που κάνουν στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη και την κοινοβουλευτική «δουλειά» που έκαναν κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, όπου πέρα από την «αντισυστημική» ρητορική τους, ψήφισαν μια σειρά νόμων, όπως π.χ την ιδιωτικοποίηση δημόσιων τραπεζών οι οποίες ουσιαστικά χαρίστηκαν σε ορισμένους έλληνες καπιταλιστές, ψήφισαν για τη φοροαπαλλαγή των εφοπλιστών, που αποτελούν το πιο ανεπτυγμένο κομμάτι του ελληνικού κεφαλαίου, όταν αυτοί αποφασίζουν να «επενδύσουν» στην Ελλάδα.

Ο ρόλος τους είναι αντιπρολεταριακός τόσο στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς, όσο και μέσα στο κοινοβούλιο και τους θεσμούς, με όλα αυτά που προπαγανδίζουν, πράττουν, προτείνουν και ψηφίζουν.

Πέρα από την εθνική ρητορική τους, στήριξαν π.χ το σχέδιο για το ορυχείο στη Χαλκιδική, αν και αποτελεί μια ευκαιρία για κέρδος και εκμετάλλευση από τη μεριά μιας ξένης πολυεθνικής, παρουσιάζοντας τους κατοίκους, οι οποίοι αντιτίθενται στο ορυχείο και τις καταστρεπτικές συνέπειες που αυτό θα έχει στην περιοχή και τις ζωές τους, σαν «αντεθνικούς».

Πράγματι. Το παράδειγμα της Χαλκιδικής μάς κάνει να καταλάβουμε πως, όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα και ούτε μόνο για την περίοδο που ζούμε αλλά ιστορικά για τους φασίστες, οι φτωχοί ξένοι, οι μετανάστες, είναι πάντοτε ανεπιθύμητοι, ενώ οι ξένοι καπιταλιστές «επενδυτές» είναι καλοδεχούμενοι. Το παράδειγμα της Χαλκιδικής μάς κάνει να καταλάβουμε, και νομίζω ότι το έχει καταλάβει και ο πληθυσμός που αγωνίζεται ενάντια σ’ αυτό το έργο θανάτου και μόλυνσης, τον πραγματικό ρόλο τους που δεν είναι άλλος από εκείνον του μαντρόσκυλου τόσο του εθνικού όσο και του υπερεθνικού Kεφαλαίου, ότι χρησιμεύουν ως συμπλήρωμα για την επιβολή ολοένα και πιο απάνθρωπων συνθηκών εκμετάλλευσης, περιβαλλοντικής λεηλασίας και καταστολής.

Ας γυρίσουμε στο σήμερα. Ίσως το σημείο καμπής στο οποίο βρίσκεται το αναρχικό και γενικότερα το επαναστατικό κίνημα στην Αθήνα και την Ελλάδα είναι εκείνο του να φωτίσει την κρατική, αντιεξεγερτική φύση του ρόλου των φασιστών, των νεοναζιστών και έτσι να μην πέσει στην παγίδα ενός «αντιφασιστικού μετωπισμού», δηλαδή να νομιμοποιήσει κατά κάποιον τρόπο τους δημοκρατικούς σχεδιασμούς, αλλά ταυτόχρονα να δώσει μια ξεκάθαρη και αποφασιστική απάντηση στη βία των νεοναζιστών, εμποδίζοντας έτσι τη μελλοντική ενδυνάμωση του δημοκρατικού αντιφασιστικού μετωπισμού. Δεν ξέρω αν αυτή η σύντομη ανάλυση είναι ορθή. Τι νομίζεις;

Νομίζω ότι αυτό συνδέεται μ’ εκείνο που έλεγα προηγουμένως. Από τη δολοφονία του Παύλου κι έπειτα επιχειρείται, τουλάχιστον από ένα κομμάτι  της θεσμικής αριστεράς, να περάσει μια γραμμή του στυλ ότι για να «σώσουμε τη δημοκρατία πρέπει να συμμαχήσουμε με τους πάντες», ίσως ακόμα και με την εθνικιστική δεξιά του Σαμαρά που βρίσκεται τώρα στην κυβέρνηση, που ουσιαστικά είναι η πρώτη σύμμαχος της Χ.Α, αφού ήταν ακριβώς αυτοί που τους νομιμοποίησαν κοινωνικά, ή με τους «σοσιαλιστές» του ΠΑ.ΣΟ.Κ, που κυβερνούν μαζί με τον Σαμαρά και οι οποίοι κυβέρνησαν για πάνω από είκοσι χρόνια χρησιμοποιώντας αυτές τις παρακρατικές ομάδες σαν τάγματα εφόδου ενάντια σε στέκια και καταλήψεις, συντρόφους και μετανάστες. Ουσιαστικά επιχειρείται να επιβληθεί μια γραμμή που υπαγορεύει ότι «ενάντια στη Χ.Α πρέπει να κάνουμε μέτωπο με τους πάντες».

Στην πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται τουλάχιστον από ένα κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, και όχι μόνο τώρα μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Παύλου, αλλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, είναι η δημιουργία μιας συμμαχίας από τα κάτω, βασισμένη σε αναρχικές-αντιεξουσιαστικές-ελευθεριακές-κομμουνιστικές-αυτόνομες συλλογικότητες, καταλήψεις, συνελεύσεις, ομάδες συνάφειας κτλ, οι οποίες να βγαίνουν μπροστά και ν’ αγωνίζονται ενάντια στους νεοναζιστές, δημοσιοποιώντας τον πραγματικά βρόμικο ρόλο τους, το ρόλο των μαντρόσκυλων της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, ν’ απαντούν και ν’ αντεπιτίθενται με την κοινωνικοταξική αντιβία ενάντια στη θρασύδειλη βία τους, να μην πέφτουν στις παγίδες διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός ότι η ρατσιστική αστυνομία δεν είναι σκληρή με τους φασίστες, όταν αυτοί δεν σέβονται τους δημοκρατικούς κανόνες.

Ουσιαστικά αυτό που διακυβεύεται είναι ότι όλες αυτές οι δυνάμεις, γιατί για να πούμε την αλήθεια δεν είναι μόνο οι ομάδες και γενικότερα οι σύντροφοι, οι αναρχικές δυνάμεις που αγωνίζονται σ’ αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και κόσμος από τις προλεταριακές γειτονιές, ομάδες οπαδών στα γήπεδα μέχρι και ένα κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του χώρου της αυτονομίας, υπάρχει μια μεγάλη ποσότητα κόσμου που προσπαθεί να μην πέσει στην παγίδα «δημοκρατία ή φασισμός» και μάχεται ενάντια στους φασίστες και τους πάτρωνές τους, δηλαδή τη μπουρζουαζία, την αστυνομία της ελληνικής δημοκρατίας, την ταξική δικαιοσύνη, τον ελληνικό στρατό, ο οποίος είναι ένα άλλο σημαντικό κομμάτι από το οποίο ενισχύονται οι φασίστες. Αυτό που επιχειρείται είναι να μεταδοθεί και να διαχυθεί μια λογική άμεσης δράσης και αντιπαράθεσης ενάντια στους φασίστες και τη δημοκρατία που τους προστατεύει.

Αυτό που παρατηρείται σε μιντιακό-πολιτικό επίπεδο είναι η απόπειρα για ένα φτιασίδωμα της εικόνας, ανακαλύπτοντας με υποκριτικό τρόπο τη βία των νεοναζιστών αλλά παράλληλα ενισχύοντας τη διαδικασία της δημοκρατικής κανονικοποίησης. Ίσως το Κράτος μαζί μ’ εκείνα τα κομμάτια της εργοδοσίας που χρηματοδότησαν τους νεοναζιστές, π.χ οι εφοπλιστές, ν’ αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτό το εργαλείο, το οποίο χρησιμοποίησαν σε αντιεξεγερτική και αντιπρολεταριακή κατεύθυνση, ν’ αυτονομηθεί. Δεν ξέρω αν οι δηλώσεις των τελευταίων ημερών σε μιντιακό-πολιτικό επίπεδο μπορούν ν’ αναγνωστούν σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

Ναι. Για να πούμε την αλήθεια, τόσο σε μιντιακό-πολιτικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο, εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες, μια επιχείρηση από πλευράς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, κυρίως εκείνων της δεξιάς, που έχει πιθανώς σαν πρώτο στόχο την ανάκτηση των χαμένων ψήφων, εκείνου του σχεδόν μισού εκατομμυρίου εθνικιστών και πατριωτών, παραδοσιακών ψηφοφόρων της δεξιάς, οι οποίοι χάθηκαν ένα χρόνο πριν κατευθυνόμενοι στη Χ.Α. Έπειτα, πρέπει να λάβουμε επίσης υπ’ όψη ότι μια οργάνωση σαν τη Χ.Α, πέρα από τον παρακρατικό, αντεπαναστατικό και αντιεξεγερτικό ρόλο, έχει και τους δικούς της σκοπούς, τις δικές της τακτικές και τις δικές της στρατηγικές. Επομένως, αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι κατά πάσα πιθανότητα ότι αυτό που εξελίσσεται είναι μια επιχείρηση για να τους επαναφέρουν και πάλι σ’ αυτό που πάντα ήταν: ένα συμπληρωματικό-παρακρατικό κομμάτι το οποίο δεν μπορεί να έχει ένα μεγαλύτερο και κεντρικότερο ρόλο στη θεσμική-κοινοβουλευτική πολιτική σκηνή. Όμως, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη ότι σε μια χώρα όπου τα τανκς κυκλοφορούσαν στους δρόμους μέχρι πριν από 39 χρόνια, υπάρχει σίγουρα ένα κομμάτι στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού, κυρίως στο αστυνομικό-στρατιωτικό και δικαστικό, που σε περίπτωση ανάγκης δεν αποκλείει «λύσεις» που ξεπερνάνε την κοινοβουλευτική-δημοκρατική γραμμή. Προς το παρόν, αυτό που φαίνεται είναι η απόπειρα ενός φτιασιδώματος του προσωπείου αυτής της δημοκρατίας, αυτού του μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ώστε να παρουσιαστεί σαν μια «φυσιολογική δημοκρατία», η οποία δεν βασανίζει στα αστυνομικά τμήματα της αναρχικούς και αντιφασίστες (όπως συνέβη ξεδιάντροπα κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου), που δεν χρησιμοποιεί νεοναζιστές μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους μαζί με τα μ.α.τ της, που δεν έχει στην πρώτη γραμμή της διάφορες ελεεινές προσωπικότητες που χαιρετούν φασιστικά κτλ.

Η δολοφονία του Παύλου λειτούργησε σαν σημείο εκκίνησης για τη μείωση του αυτονομημένου ρόλου τους και για τη μετατροπή τους και πάλι σ’ αυτό που ήταν πάντοτε: δούλοι του Κράτους και του Κεφαλαίου.

για επικοινωνία με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας Invece:

invece@autistici.org

ταχυδρομική θυρίδα: “Invece”, Viale dell’ aeronautica 35, 00144 Roma-Italia

σύνθημα Αλληλεγγύης στο προαύλιο της Α πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού.

Ακολουθεί το κείμενο που κυκλοφόρησε από την Α πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού κατά τη διάρκεια της χθεσινής στάσης που πραγματοποίησαν οι κρατούμενοι σ’ ένδειξη Αλληλεγγύης στους 4 κομμουνιστές απεργούς πείνας από την Τουρκία.

Σήμερα,6 Νοέμβρη 2013 πραγματοποιούμε στάση,αρνούμενοι να μπούμε στα κελιά μας,σε ένδειξη αλληλεγγύης στην απεργία πείνας των αγωνιστών από την Τουρκία Hasan Biber,Mehmet Yayla,Ahmet Yuksel,Erdogan Cakir, για να μην εκδοθούν στο Τουρκικό κράτος.
Οι αιχμάλωτοι κομμουνιστές επαναστάτες, που αγωνίζονται ενάντια στο Τουρκικό κράτος, κρατούνται εντελώς απομονωμένοι στα υπόγεια της Στ’ πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού. Ο διαρκής αγώνας τους, μετράει εκατοντάδες νεκρούς μέσα κι έξω από τις φυλακές της Τουρκίας στις οποίες οι συνθήκες κράτησης είναι εξοντωτικές. Νεκροί σε συγκρούσεις με την αστυνομία, σε απεργίες πείνας ή από εκτελέσεις πρακτόρων που υποδύονται τους κρατούμενους.
Πρέπει να στηρίξουμε με κάθε μέσο την απεργία πείνας τους, για να μην εκδοθούν στο δολοφονικό καθεστώς κράτησης της Τουρκίας, από τις άψογα συνεργαζόμενες ελληνικές αρχές, όπως η ελληνική αντιτρομοκρατική που τους συνέλαβε.
Αυτή τη στιγμή, μετά από 44 μέρες σκληρής απεργίας πείνας, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος θανάτου, όμως οι ίδιοι επιμένουν να αρνούνται τη μεταγωγή τους στο νοσοκομείο, καθώς προτιμούν να επιστρέψουν στην Τουρκία νεκροί παρά ζωντανοί.
Αυτό είναι το τίμημα του αγώνα τους, όχι μόνο υπέρ του Τούρκικου λαού, αλλά για κάθε άνθρωπο που ματώνει επειδη τα κράτη χαράκωσαν τη γη με σύνορα, για κάθε άνθρωπο που υποφέρει από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, για ένα κόσμο ισότητας κι ελευθερίας.

Υ.Γ. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους κρατούμενους της φυλακής Γρεβενών, που πραγματοποιούν στάση διαμαρτυρόμενοι για τις συνεχείς εισβολές της ΕΚΑΜ, που συνοδεύονται από τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς κρατουμένων, με αφορμή τη σημερινη εισβολή στις 8 το πρωί.

πηγή:

https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1500628

https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1500475