Αναδημοσιεύουμε ανάρτηση από την ιστοσελίδα της Κατάληψης Στρούγκα έχοντας πλήρη συνείδηση ότι η σοβαρότητα των γεγονότων και η κρισιμότητα της κατάστασης αναγκάζει εκ των πραγμάτων τον καθένα και την καθεμία που ορίζεται από την δώθε πλευρά του οδοφράγματος, από την πλευρά εκείνων που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, ενάντια στους μαφιόζους κεφαλαιοκράτες και τους (άμισθους ή έμμισθους, συνειδητούς ή ασυνείδητους) τραμπούκους τους να τοποθετηθεί πολιτικά και να δράσει συλλογικά για να μη γίνει συνήθεια το αίσχος.

Παρασκευή 20/6/2014

Χθες το απόγευμα, μετά τη βίαιη διάλυση της προσυγκέντρωσης του Συντονιστικού Κατοίκων Ν.Φιλαδέλφειας-Ν.Χαλκηδόνας και γύρω περιοχών έξω από το δημαρχείο από τραμπούκους οπαδούς της ΑΕΚ, μερικές δεκάδες απ’ αυτούς βανδάλισαν επί τη ευκαιρία τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο της “Στρούγκας”. Λίγο αργότερα, κι αφού ένα πλήθος αλληλέγγυου κόσμου είχε μαζευτεί γύρω απ’ το χώρο, συζητώντας ό,τι είχε προηγηθεί, γύρω στους 30 τραμπούκους επανήλθαν επιτιθέμενοι στο πλήθος, επιδίωξαν να εισβάλλουν στο χώρο και έστειλαν στα νοσοκομεία ανθρώπους με ανοιγμένα κεφάλια και συντριπτικά κατάγματα, ενώ έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή άλλων πετώντας πέτρες, βόμβα μολότοφ κά. Επειδή πολλά ανακριβή γράφονται από χθες περί γεγονότων, αριθμών και προθέσεων, δηλώνουμε ότι θα επανέλθουμε αργότερα με αναλυτικότερη τοποθέτηση. Ως τότε, θέλουμε να πούμε μόνο ότι, όπως λέει κι ο ποιητής, κάποτε “έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις”. Στην περίπτωσή μας, η στιγμή αυτή έχει φτάσει.

πηγή http://strouga.espivblogs.net

Ελεύθερη μετακίνηση για εργαζόμενους, άνεργους, φοιτητές, συνταξιούχους

Οχί στην ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς

Οι συγκοινωνίες είναι κοινωνικό αγαθό

Συγκέντρωση στο υπουργείο Εργασίας, Δευτέρα 23 Ιούνη 11πμ

πηγή http://anergoigeitonion.espivblogs.net/

Σε Ελλάδα, Τουρκία, Βραζιλία ανάπτυξη σημαίνει άγρια εκμετάλλευση, καταστολή και λεηλασία

Ετοιμαζόμαστε, για άλλη μια φορά, να απολαύσουμε ένα υπερθέαμα στις οθόνες μας. Να χορτάσουν τα μάτια, ο εγκέφαλος και τα αυτιά μας με πληροφορίες και εικόνες για την τάδε εθνική ομάδα για τον δείνα παίκτη. Να πέσουμε στην όμορφη ζάλη που προκαλούν οι υπερφιέστες, όπως το μουντιάλ και, ρε αδελφέ, να χαλαρώσουμε, να θάψουμε ακόμα πιο βαθιά τα σκατά που τρώμε κάθε μέρα από το ελληνικό κράτος και τους εταίρους του. Να ξεχάσουμε τους δεκάδες αυτόχειρες, τους εκατοντάδες ανθρώπους που ζουν από τα σκουπίδια, αυτούς που στέκονται στις ουρές του οαεδ, δηλαδή τους εαυτούς μας, τους φίλους και τους δικούς μας ανθρώπους. Να καταπιούμε τις προσβολές και τις αμέτρητες αυθαιρεσίες που δεχόμαστε στα εργασιακά κάτεργα με αμοιβή 400 ευρώ, τη φοροεπιδρομή, την αστυνομική βία και καταστολή, που συντηρούν αυτήν την ανυπόφορη κατάσταση της καμένης γης για τους πάρα πολλούς και τα υπερκέρδη για μια δράκα αφεντικών.

Άλλη μια μεγαλειώδης γιορτή του ποδοσφαίρου, όπου θα πήξουμε στους πολυεθνικούς και παντοδύναμους σπόνσορες/χορηγούς, γνωστούς για την αδυναμία τους στην παιδική εργασία και στις άλλες ευγενείς συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα εργοστάσια των λεγόμενων αναπτυσσόμενων χωρών.

Τι ωραία να δουλεύεις για το μουντιάλ

Η Βραζιλία πριν από ένα χρόνο ξεκίνησε να συνταράσσετε από ένα μαζικό συγκρουσιακό κίνημα. Πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος βγήκε στους δρόμους και αγωνίστηκε ενάντια στην ακρίβεια, στην πτώση των μισθών, στην αστυνομοκρατία. Ενάντια, δηλαδή, στις πολιτικές της ελεύθερης οικονομίας που εφαρμόζει η αριστερή κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, που ξεκίνησαν με αφορμή την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (ο βασικός μισθός στη Βραζιλία ανέρχεται στα 234 ευρώ, ενώ η τιμή εισιτηρίου στα ΜΜΜ αυξήθηκε στο ένα ευρώ!!!) σπάστηκαν και κάηκαν δεκάδες τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες, έγιναν δεκάδες διαδηλώσεις, δημιουργήθηκαν συνελεύσεις γειτονιών και χωριών, ανακινήθηκαν ζητήματα από τους ιθαγενείς και τους αγρότες. Σε κάθε περίπτωση οι διαδηλωτές είχαν να αντιμετωπίσουν τη στρατιωτική αστυνομία και την άγρια καταστολή από το βραζιλιάνικο κράτος, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, αύρες και σε κάποιες περιπτώσεις, αληθινά πυρά.

Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της οικονομίας και στο όνομα της εθνικής ανάπτυξης και της φαντασμαγορικής γιορτής του ποδοσφαίρου, το βραζιλιάνικο κράτος εφαρμόζει πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η «αριστερή κυβέρνηση, κάνοντας πλάτες σε κάθε είδους (υπέρ)εργολάβους και στα λόμπι των επενδυτών, ξεκίνησε έργα για τα γήπεδα και τις υπόλοιπες υποδομές που θα «υποδεχτούν» τους αμέτρητους τουρίστες, που θα κατακλύσουν την εξωτική Βραζιλία ως σύγχρονοι αποικιοκράτες. Σύμφωνα με τα γεράκια της FIFA το παγκόσμιο πρωτάθλημα αναμένεται να φέρει κέρδη στους πολυεθνικούς συνεργάτες του και στα ντόπια αφεντικά της τάξης 38 δις ευρώ περίπου μέσα στο 2014.

Η κυβέρνηση θα ξοδέψει 10 δις για στάδια και άλλες υποδομές, 7 εκατ. ευρώ σε διαφήμιση καθώς και 1,2 δις για την ασφάλεια. Τα «δημόσια» έργα είναι το πεδίο όπου οι κομπίνες ντόπιων ή πολυεθνικών εταιριών ευδοκιμούν σαν εξωτικά φρούτα και όπου η στυγνή εκμετάλλευση είναι ανεξέλεγκτη. Το 2013 άνοιξαν 3,12 εκατομμύρια νέες θέσεις, κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα, στον κλάδο με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα. Σύμφωνα με τα επίσημα -και άρα αμφισβητήσιμα- στοιχεία, τα ατυχήματα από 55.000 το 2010 αυξήθηκαν σε 62.000 το 2012. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως μόνο στο Σάο Πάολο το 2013 καταγράφηκαν 7.133 (!). Δεκάδες εργάτες δολοφονούνται στα εργοτάξια των γηπέδων, από την έλλειψη παντός μέτρου προστασίας, τη βιασύνη να παραδοθούν τα έργα, από τα εξοντωτικά ωράρια και τους εξαντλητικούς ρυθμούς εργασίας. Ταυτόχρονα οι κάθε είδους εργοδοτικές αυθαιρεσίες -ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, ατελείωτες βάρδιες, μαντρόσκυλα εργοδηγοί- βάζουν τις τελευταίες πινελιές στον γκροτέσκο πίνακα της εθνικής ανάπτυξης. Το υπερτεχνολογικό, σουπερ-ουάου στάδιο της Μπραζίλια, για παράδειγμα, θακοστίσει 849 εκατ. δολάρια, τρεις φορές περισσότερο από τον αρχικό προϋπολογισμό. Μετά το τέλος του μουντιάλ, τα περισσότερα γήπεδα θα είναι άχρηστα για το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού…

Θα σου πάρουμε και το σπίτι – αν όχι και τη ζωή σου- για το μουντιάλ

Παραπέρα, για να φέρει σε πέρας τα έργα υποδομής για λογαριασμό της ντόπιας και πολυεθνικής ελίτ επενδυτών/ καπιταλιστών το βραζιλιάνικό κράτος επιτείνει τον εκτοπισμό των ιθαγενών πληθυσμών (800.000υπολογίζονται οι ιθαγενείς), καταστρέφοντας και λεηλατώντας το περιβάλλον όπου ζουν αρμονικά. Στα τέλη Μάη, ιθαγενείς από διάφορες περιοχές συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα Μπραζίλια και κατέλαβαν την οροφή του τοπικού κοινοβουλίου, μέχρι να απωθηθούν με δακρυγόνα και γκλοπς. Πέρα από την πολιτική των εκτοπισμών, η «μεσιτική λογική» αναλαμβάνει να ξεσπιτώσει τους ένοικους, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές των οικοπέδων και των ενοικίων. Υπολογίζεται ότι πάνω από 250.000 άνθρωποι έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους εξαιτίας του μουντιάλ. Υπάρχει όμως και η πολιτική των τυχαίων εξαφανίσεων, για την «εξυγίανση και καθαριότητα» των πόλεων. Για παράδειγμα, μόνο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο (θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016) τους τελευταίους 15 μήνες έχουν δολοφονηθεί 195 άστεγοι, η πλειονότητα των οποίων κάηκαν ζωντανοί. Αγριότερη καταστολή εφαρμόζεται στις φαβέλες, στο Ρίο και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Έναν μήνα πριν το μουντιάλ, 3.000 στρατιώτες επίλεκτων δυνάμεων έχουν ξεκινήσει εισβολές στις φαβέλες, με σκοπό να αποκαταστήσουν την τάξη, στο όνομα της ασφάλειας και της πάταξης του εμπορίου των ναρκωτικών. Χρησιμοποιώντας σφαίρες, δακρυγόνα, ελικόπτερα, απαγόρευση κυκλοφορίας και μπουλντόζες καταστρέφουν τα σπίτια των κατοίκων για να αναπλάσουν τις περιοχές αυτές. Όποιος αντιστέκεται είναι υποψήφιος για εκτέλεση και εξαφάνιση. Ακόμη, με αφορμή το μουντιάλ, το βραζιλιάνικο κράτος έφτιαξε μια νέα υποομάδα μπάτσων, κομμάτι της στρατιωτικής αστυνομίας BOPE, δήθεν για να αντιμετωπίσει τις ένοπλες συμμορίες και τα περιστατικά βίας στα γήπεδα. Οι νέοι robocop κατηγορούνται ήδη για εξωδικαστικές εκτελέσεις, απαγωγές και βασανισμούς. Η ομάδα των μπάτσων εκπαιδεύεται από τη Blackwater, διάσημη με τη σειρά της για εξαφανίσεις, βασανισμούς και απαγωγές σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Το οπλοστάσιο της καταστολής θωρακίζεται με μια σειρά από νόμους που ποινικοποιούν διαδηλώσεις, κινήματα αντίστασης και άτομα. Κάποιος μπορεί να βρεθεί υπόλογος ακόμα και για ένα μπλοκάρισμα δρόμου ή να κατηγορηθεί για ηθική αυτουργία μετά από μια ριζοσπαστική και βίαιη ενέργεια. 

Τουρίστα για σένα (και τα λεφτά σου) είναι το μουντιάλ

Το «όραμα» της εθνικής ανάπτυξης στη Βραζιλία, συντελείται ώστε οι τουρίστες/επισκέπτες, «φίλοι» του Μουντιάλ, να αφήσουν τα ντόλαρς τους με χαρά στα αναπλασμένα πράσινα μέρη, στα υπερσύγχρονα γήπεδα, στις γαμάτες παραλίες του Ρίου, όπου η αστυνομία θα είναι πανταχού παρούσα και οι ντόπιοι θα υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τους τουρίστες, που κατ’ εκτίμηση θα ξοδέψουν 8 δις ευρώ. Ούτως ή άλλως, αυτοί που έχουν την οικονομική άνεση να παρευρεθούν στο μουντιάλ, όταν το πιο φθηνό εισιτήριο ξεκινάει από τα 50 ευρώ, είναι υψηλόβαθμα στελέχη, αφεντικά, γιάπηδες, πλούσιοι τεχνοκράτες, πολιτικοί και άλλα τέτοιου τύπου καθάρματα, πολλοί από αυτούς σεξουαλικά πεινασμένοι για ανθρώπινη σάρκα (παιδική, γυναικεία, ανδρική).

FUCK FIFA

Οι ντόπιοι δε στέκονται με σταυρωμένα τα χέρια, παρά τις εκατοντάδες συλλήψεις και τους χιλιάδες τραυματισμούς. Οργανώνουν διαδηλώσεις, επιθέσεις, καταλήψεις, συγκρούονται με την αστυνομία. Έτσι στα μέσα Μάη, οργισμένες διαδηλώσεις έγιναν σε τουλάχιστον 50 πόλεις της Βραζιλίας. Χιλιάδες κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους, φωνάζοντας ενάντια στο τεράστιο κόστος της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απαιτώντας δικαιοσύνη, τέλος στην αστυνομική κτηνωδία και να σταματήσει το χέρι της ελεύθερης αγοράς να τσακίζει τις ζωές τους. Το ίδιο συνέβη και στην έναρξη του μουντιάλ. Σε περισσότερες από 15 πόλεις έγιναν διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Και όλα αυτά σε μία χώρα, όπου το ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν θρησκεία.

Ολυμπιάδα 2004: τι θυμάσαι από τότε;

Στους ιθαγενείς κάτοικους του ελλαδικού χώρου, αυτά που συμβαίνουν στη Βραζιλία δεν είναι άγνωστα, μιας και το ελληνικό κράτος υπήρξε διοργανωτής των ολυμπιακών αγώνων- της άλλης οικουμενικής υπερφιέστας. Η κύρια διαφορά είναι ότι οι έλληνες υποδέχτηκαν με χαρά και εθνική ομοψυχία την Ολυμπιάδα. Λίγες ήταν οι φωνές που εναντιώθηκαν στο μεγάλο φαγοπότι της ολυμπιάδας. Αντιθέτως, οι περισσότεροι συντάχθηκαν με το ιδεολόγημα της εθνικής ανάπτυξης και μπούκωναν τα στόματά τους με χρήματα. Δέκα χρόνια μετά, η ζωή στην Ελλάδα των μνημονίων δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ερμηνείας για το τι σημαίνουν και ποιους εξυπηρέτησαν τα μεγάλα έργα: Οι δολοφονημένοι εργάτες στα ολυμπιακά έργα, η στυγνή εκμετάλλευση όσων έμειναν ζωντανοί, οι αμέτρητες αυθαιρεσίες των κάθε είδους εργολάβων, η αύξηση της καταστολής και των μέσων ελέγχου (κάμερες), οι μίζες και η καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, τα άχρηστα ολυμπιακά έργα που τώρα είτε ρημάζουν, είτε μετατράπηκαν σε συναυλιακούς/συνεδριακούς/εκθεσιακούς χώρους και ποτέ δεν ήταν «ανοιχτά» για δημόσια χρήση, τα έργα που χαρίστηκαν σε διάφορους «εθνικούς ευεργέτες» (βλέπε golden hall στον Λάτση), αναδεικνύουν περίτρανα τι σημαίνει ανάπτυξη και αναπτυξιακά έργα: εκμετάλλευση, εργασιακός μεσαίωνας, μίζες, αδιαφορία και απαξίωση των καθημερινών αναγκών, βόλεμα για τα δικά τους παιδιά, λεηλασία του περιβάλλοντος και των γειτονιών και χάρισμα οικοπέδων «γωνιακών με θέα» στον κάθε εθνικό ή πολυεθνικό επενδυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ελληνικό, που χαρίζεται στο Λάτση και στη Lamda Development. Τέλος, μετά από 10 χρόνια, ακόμα πληρώνουμε αδρά την κατασκευή, τη συντήρηση και τη χρήση αρκετών ολυμπιακών. 

Εμείς είμαστε με όλους αυτούς και αυτές που παίζουν μπάλα στο δρόμο

Ζούμε σε μια εποχή όπου τα κυρίαρχα μπλοκ αναδιπλώνονται, ψάχνουν νέες συμμαχίες, ενώ εμφανίζονται νέοι μεγάλοι «παράγοντες» στον πλανητικό ανταγωνισμό εξουσίας. Συνέπεια αυτής της αναδιάταξης είναι η εξάπλωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, το κεφάλαιο με τους υπερεθνικούς σχηματισμούς του (τράπεζες, καρτέλ, χρηματιστήρια), τις κατά τόπους εθνικές ολιγαρχίες, τους κυβερνητικούς υπαλλήλους, τους στρατούς και τις αστυνομίες του, λεηλατεί τους πληθυσμούς και το φυσικό περιβάλλον. Οι μεταμοντέρνοι σταυροφόροι της δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς επιβάλλουν την αποδόμηση έως την εκμηδένιση των δημόσιων παροχών, τον πολλαπλασιασμό των σωμάτων ασφαλείας και την αγριότητα της καταστολής, τη στυγνή υποτίμηση της εργασίας, τη χυδαία απαξίωση των ζωών μας, την άνοδο των φασιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων, την επέλαση της ιδιωτικοποίησης, τη συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και πιο λίγα και άπληστα χέρια.

Παρ” όλα αυτά, μέσα στην καπιταλιστική έρημο ευδοκιμεί ο καρπός της αμφισβήτησης, της ριζοσπαστικότητας, του αγώνα ενάντια στους δυνάστες της ζωής μας. Οι αμέτρητοι αγωνιζόμενοι σε όλη την υφήλιο, κρατούν τη φλόγα της αντίστασης ζωντανή. Εμείς είμαστε κομμάτι όλων αυτών. Είμαστε με όλους αυτούς και αυτές που παίζουν μπάλα στο δρόμο: στην κοντινή Χαλκιδική οι κάτοικοι αντιστέκονται στους σύγχρονους χρυσοθήρες, στη γειτονική Τουρκία στήνουν οδοφράγματα και μάχονται σώμα με σώμα με τους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Στην Κίνα και το Μπανγκλαντές κατεβαίνουν σε άγριες απεργίες, καταστρέφουν και καίνε τα εργοστάσια- κάτεργα, συγκρούονται με την αστυνομία και τον στρατό. Στην Αίγυπτο και στις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους και τις πλατείες και αγωνίζονται ενάντια στη φτωχοποίηση και στην αυταρχικότητα των ντόπιων καθεστώτων. Στη Βραζιλία διαδηλώνουν, δίνουν μάχες, αντιστέκονται στην εθνική ανάπτυξη, στον πολιτισμό της FIFA. Στην Τσιάπας, στο Μεξικό, οι εξεγερμένοι Ζαπατίστας χτίζουν έναν άλλο κόσμο…

δεν παίζουμε μπάλα στο «γήπεδό» τους δεν συμμετέχουμε σε στημένα παιχνίδια

φτιάχνουμε τα δικά μας «γήπεδα», παίζουμε τη δική μας «μπάλα»

σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τόπο, διασπείροντας τη φλόγα της αντίστασης και της εξέγερσης

αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη

αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων

ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

χορός της καρμανιόλας

αναδημοσίευση από http://halastor.blogspot.gr/

Σε συνοικία του Παρισιού, της πόλης του φωτός… 16χρονος Τσιγγάνος πεταμένος σε καρότσι σούπερ μάρκετ, παραμορφωμένος από το λιντσάρισμα που δέχτηκε σαν ύποπτος κλοπής.

Οι βασανιστές του ανήκουν στην ανώτερη φυλή που εκτός από τον διαφωτισμό δίδαξε και την αποικιοκρατία και το δουλεμπόριο, και αφού κατέσφαξε και συνεχίζει να σφάζει λαούς στα πέρατα του πλανήτη, ψηφίζει και κατά ένα τέταρτο φασίστες για μια Γαλλία καθαρή…

Κάποιοι επαρχιώτες κακομοίρηδες συνεχίζουν να γράφουν “δεν είμαστε λαός”, “μας λείπει η παιδεία” και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Γιατί, πού να υποψιαστούν τι συμβαίνει λίγο πιο έξω… Πόσες Μανωλάδες και Άγιους Παντελεήμονες έχει η σάπια γηραιά ήπειρος…

Παρίσι, κυρίες και κύριοι! Ευρωπαϊκή Ένωση και παιδεία και πολιτισμός!

αναδημοσίευση από http://exthrostoumalaka.blogspot.gr/

Στις 8/4 η αστυνομία επιτίθεται για άλλη μια φορά στην ασοεε με αποτέλεσμα 13 συλλήψεις. 1 ελληνα φοιτητή και 12 μεταναστών. Οι 10 από τους συλληφθέντες μετανάστες συνεχίζουν να κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα και κέντρα κράτησης. Η αστυνομία χρησιμοποιώντας μια σειρά από ρατσιστικούς νόμους τους χαρακτηρίζει ως κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια και αποφασίζει την κράτησή τους άσχετα από το αν έχουν ή όχι χαρτιά. Η δίκη τους έχει οριστεί για τις 25-6.

Να είμαστε όλοι εκεί για να σταθούμε ενάντια στη ρατσιστική βία.

Λευτεριά σους συλληφθέντες.

Κοινότητες αγώνα μέχρι την απελευθέρωση όλων των μεταναστών.

20/6 Πολυτεχνείο 19.00

Συζήτηση: Εμπειρίες του αγώνα στην ΑΣΟΕΕ

21/6 ΗΣΑΠ Θησείου 19:00

Μικροφωνική αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 8/4

25/6 Δικαστήρια Ευελπίδων 9:00

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 8/4

πηγή: http://immigrants-asoee.espivblogs.net

φωτό από τη συγκέντρωση Αλληλεγγύης στις φυλακές Κορυδαλλού στις 15 Ιούνη

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΠΕΜΠΤΗ 19 ΙΟΥΝΗ, ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ 6.30ΜΜ

στα πλαίσια της διεθνούς εβδομάδας ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας

που καλεί η Διεθνής Κόκκινη Βοήθεια.

*

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Από 18 Ιουνίου, οι κρατούμενοι στις φυλακές ξεκινάμε τριήμερη αποχή συσσιτίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο φασιστικό νομοσχέδιο για τη λειτουργία φυλακών τύπου Γ.

Το υπουργείο θέλει να φτιάξει μια φυλακή μέσα απ’ τη φυλακή, χωρίς δικαιώματα, χωρίς επισκεπτήρια, χωρίς μεροκάματα, χωρίς άδειες…

Σκοπός του υπουργείου δεν είναι ο σωφρονισμός αλλά η εκδίκηση και η τιμωρία. Όταν στερείς από κάποιον το δικαίωμα στην ελπίδα, το μόνο σίγουρο είναι ότι τον κάνεις χειρότερο. Οι φυλακές τύπου Γ δεν είναι φυλακές ύψιστης ασφαλείας, είναι φυλακές υψίστης απελπισίας. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι το υπουργείο δικαιοσύνης προσπαθεί να περάσει το νομοσχέδιο μέσα στο καλοκαίρι, για να μη συναντήσει τις αντιδράσεις όχι μόνο των κρατουμένων αλλά και όλων των συνειδητοποιημένων και ευαισθητοποιημένων ανθρώπων.

Η τριήμερη αποχή συσσιτίου είναι μόνο η αρχή. Σε κάθε περίπτωση αδιαλλαξίας του υπουργείου και της κυβέρνησης ο αγώνας θα κορυφωθεί με κάθε μέσο.

Στην Ελλάδα η θανατική ποινή ονομάζεται πλέον  φυλακές τύπου Γ.

ΑΓΩΝΑΣ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Υ.Γ. Στην Ελλάδα της φτώχειας και της ανέχειας, η μόνη λύση είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Γι’ αυτό αποφασίσαμε τις τρεις μέρες που εμείς θα στερηθούμε το συσσίτιο του φαγητού, αυτό να προσφερθεί στους άστεγους, στους φτωχούς και στου άνεργους…

**

ΔΗΛΩΣΗ ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΡΝΑ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Υστερα από μια προεκλογική περίοδο, στην οποία η εγχώρια ελίτ με τα ΜΜΕ της, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και η τρόικα έσπευσαν, με πρωτοφανή υποστήριξη, με όλα τα μέσα που διαθέτουν, να διασώσουν τη συγκυβέρνηση για να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα στη λεηλασία της χώρας, έρχεται και πάλι η ώρα του λογαριασμού. Συνεχίζεται με ανανεωμένη ορμή η νεοφιλελεύθερη πολιτική ακραίας λιτότητας και το αναγκαίο συμπλήρωμά της, η καταστολή και η φασιστικοποίηση του κράτους.

Συνεχίζεται και ο εξευτελισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τους. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα Μνημόνια και τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν με τη μορφή του κατεπείγοντος βρίσκουν την επάξια συνέχειά τους. Τώρα σφράγισαν άρον-άρον την Ολομέλεια της Βουλής για να ψηφίσουν εσπευσμένα από τα θερινά τμήματα νομοσχέδια καθοριστικής σημασίας. Οπως για το ξεπούλημα κοινών αγαθών και δημόσιου πλούτου: του νερού, της ενέργειας, του αιγιαλού μας.

Μαζί με αυτά, κατατέθηκε και πάλι ξαφνικά στις 6 Ιουνίου το φασιστικό νομοσχέδιο του Σαμαρά και του Βενιζέλου για τη δημιουργία ειδικών φυλακών τύπου Γ (προφανώς από το Γουαντανάμο).

Την ώρα που προωθούν νόμο που θα κάνει απλό πλημμέλημα τη δωροδοκία υπουργών και πρωθυπουργού, θα κλείνουν, θα θάβουν εκεί κυριολεκτικά, ανθρώπους για πράξεις κοινωνικής αντίστασης. Για χρόνια ολόκληρα, για μια ζωή ολόκληρη, στην πιο αυστηρή απομόνωση, καταργώντας δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών.

Εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι που βρεθήκαμε στη φυλακή επειδή παλέψαμε να μην έρθουν τα δεινά που ήρθαν, που εξακολουθούμε να παλεύουμε για να ανατραπεί αυτό το καθεστώς, που υποδουλώνει και εξευτελίζει τον άνθρωπο, δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι την οριστική κατάργηση αυτού του φασιστικού νομοσχεδίου του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Καλούμε τον ελληνικό λαό, κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι του που ασφυκτιά κάτω από τη νεοφιλελεύθερη σύγχρονη χούντα της συγκυβέρνησης και της τρόικας, να ορθώσει ανάστημα, να συμπαραταχθεί σε αυτόν τον αγώνα. Αυτοί μας θέλουν διασπασμένους, με χίλιους τρόπους διαχωρισμένους. Εμείς ξέρουμε ότι μονάχα ενωμένοι, στον κοινό αγώνα, μπορούμε να νικήσουμε.

                                                                                                              Κώστας Γουρνάς
Δημήτρης Κουφοντίνας

Ειδική πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
16-6-2014

πηγή: https://athens.indymedia.org/

Συμπληρώνονται σήμερα 69 χρόνια απ’ την ημέρα που άφησε την τελευταία του πνοή ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης.

«Θρυλικός ο Αρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Αρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τόνε γέννησε».

Κ. Βάρναλης

«…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Επιστολή του Αρη Βελουχιώτη στον Ριζοσπάστη (9/9/1931).

Ο Αρης Βελουχιώτης – το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας – γεννήθηκε στη Λαμία στα 1905. Από νέος ακολούθησε τα προοδευτικά κινήματα της εποχής του και εντάχθηκε τελικά στο ΚΚΕ Λίγο μετά την ένταξή του στο Κόμμα, ο Θανάσης Κλάρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία κι όπως ήταν φυσικό για την εποχή, επειδή ήταν κομμουνιστής, την υπηρέτησε στο Καλπάκι που ήταν «πειθαρχικός ουλαμός», το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Οταν απολύθηκε από το στρατό, γύρισε στην Αθήνα, ανασυνδέθηκε με το Κόμμα και χρησιμοποιήθηκε σε σοβαρές κομματικές δουλειές, ενώ παράλληλα ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη». Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συλλήφθηκε και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Κατά τη διάρκεια δίκης του στην Αθήνα απέδρασε και πέρασε στον παράνομο κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ξανασυλλήφθηκε στα μέσα του 1939 και τον έστειλαν στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Ιούλη του ίδιου έτους υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» και αποφυλακίστηκε. Επρόκειτο για μια πράξη που του τυραννούσε τη συνείδηση σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Οταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο ως λοχίας πυροβολικού. Οταν τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα συνιστά στους συναδέλφους του φαντάρους να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον κρύψουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντισταθούν στον κατακτητή. Παράλληλα, με δική του πρωτοβουλία, συγκρότησε μηχανισμό, τον οποίο, στη συνέχεια, παρέδωσε στα μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ, που είχαν γυρίσει από τις εξορίες και είχαν αναλάβει να ανασυγκροτήσουν το Κόμμα.

Το Νοέμβρη του 1941, ο Κλάρας ανέλαβε αποστολή από την ΚΕ του ΚΚΕ να πάει στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επέστρεψε το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Κόμμα, η οποία και εγκρίθηκε. Το Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλειά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων.

Η πρώτη εμφάνιση των ανταρτικών τμημάτων που οργάνωσε ο Κλάρας έγινε στις 7/6/1942 στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας. Ο ίδιος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με το όνομα Αρης Βελουχιώτης. Από κει και μετά, τούτο το όνομα αντήχησε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα κι έγινε θρύλος.
Η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος «Ρυκά», ο Γοργοπόταμος, η μάχη του Κρικέλου, η μάχη του Μικρού Χωριού και εκατοντάδες άλλες θα φέρουν τη σφραγίδα του. Ετσι, στις 2/5/1943, όταν συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, ο Αρης ορίστηκε καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στέφανο Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και στον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ, τον Ανδρέα Τζήμα – Σαμαρινιώτη.

Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Ηταν μια αποστολή, στην οποία πέτυχε απόλυτα. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους φασίστες για την στάση που κράτησε ο Αρης σ’ αυτή την μάχη.
Να πως την περιγράφει ένας από τους συναγωνιστές του Αρη, ο Γιάννη Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά) στο βιβλίο του “Η Πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη: “Τρεις μέρες κράτησε η φονική μάχη στον Μελιγαλά, 13, 14, 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι ταγματασφαλίτες είχαν συγκεντρώσει εκεί 1500 άνδρες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Στις 13 Σεπτεμβρίου το 9ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ και τμήματα του 8ου Συντάγματος εξαπολύουν την επίθεση μετά τις άκαρπες προσπάθειες κι εδώ για παράδοση του οπλισμού με την εγγύηση οτί κανείς από τους άνδρες δεν θα θιγόταν.

Ο αγώνας υπήρξε σκληρός. Τα φανατισμένα όργανα του εχθρού κρατούσαν γερά τις θέσεις τους ακόμη και τη δεύτερη μέρα. Οι απώλειες κι από τις δυο μεριές ήταν μεγάλες.
Ο Άρης διατάσσει τότε να ριχτούν στη μάχη και εφεδρείες από το 11ο σύνταγμα της Τρίπολης. Το οχυρό πέφτει και η μάχη κλείνει στις 15 Σεπτεμβρίου.
Οι απώλειες των ταγματασφαλιτών ήταν μεγάλες. Είπαν και έγραψαν για τη μάχη αυτή ότι ο Άρης βλέποντας τις μεγάλες απώλειες του Ε.Λ.Α.Σ, έδωσε εντολή να εκτελεσθούν οι αιχμάλωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατό να μην υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση.
Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα. Ο Άρης δεν σκότωνε αιχμαλώτους. Πολεμούσε κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος γλύτωνε, χάρισμα του. Κι ας είχε ο Ε.Λ.Α.Σ στη μάχη αυτή τις πιο μεγάλες απώλειες: 60 νεκροί και 150 τραυματίες.”

Αργότερα το πολιτικό του αισθητήριο και η οξυδέρκειά του θα τον οδηγήσουν να επισημάνει τις κακοτοπιές του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, που φέρανε τον εμφύλιο στα 1946 – ’49. Στα Δεκεμβριανά θα πει: «Οι Αγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα να σκοτωθούν για το συμφέρον του λαού μας, αλλά ήρθαν για τα δικά τους συμφέροντα (βλέπε βιβλίο Δ. Καραθάνου «Αντίο Καπετάνιε»).

Εχει αρχίσει η οριστική αντιπαράθεση του Αρη Βελουχιώτη με μεγάλη μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο Αρης ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει το «Νέο ΕΛΑΣ».

Το είχε δηλώσει εξάλλου από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο: «Δε θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι’ αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος».
Η ΚΕ του ΚΚΕ, στην 11η Ολομέλειά της, τον διαγράφει απ’ το κόμμα.

Στις 16 Ιουνίου του 1945, ο βίος του Αρη Βελουχιώτη έφτασε στο τέρμα του. Κι ήταν ο ίδιος που έκοψε το νήμα της ζωής του, έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, ενώ το θάνατο μοιράστηκε μαζί του και ο Τζαβέλας, ο πιστός του αντάρτης.

Λίγες ημέρες αργότερα, από τις 18 ως τις 20 Ιούνη, τα κεφάλια των δύο ηρώων κρέμονταν σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς έδειχνε όλη του τη θηριωδία, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού ο Αρης θεωρούνταν η προσωποποίηση της Εθνικής Αντίστασης.
Ηταν, άλλωστε, κορυφαία λαϊκή, ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ, ο πρωτοκαπετάνιος του.

πηγή: http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2009/06/blog-post_4574.html

Το σπίτι παίρνεται, το νοίκι δεν πληρώνεται

Αποτελεί κοινό τόπο, ή θα έπρεπε ν’ αποτελεί, το γεγονός ότι το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης ισοδυναμεί με την υποτίμηση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας για τα εκατομμύρια των απανταχού προλετάριων μισθωτών και άνεργων. Με αφετηρία αυτήν την εξόφθαλμη διαπίστωση, η αντίσταση για το φρενάρισμα της βίαιης αστικής επίθεσης, ο αγώνας ενάντια στο τσαλαπάτημα της ζωής μας, συνδέεται άμεσα με την πολιτική οργάνωση και δράση για την αυτοοργανωμένη κάλυψη των αναγκών μας. Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός που δίνεται με μια ιδιαίτερη ένταση και μαζικότητα εδώ και χρόνια στη Ρώμη, το Τορίνο και τις υπόλοιπες μητροπόλεις της ιταλικής επικράτειας.
Ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων και άνεργων, ντόπιων και μεταναστών, λαϊκών οικογενειών και προλετάριων νεολαίων, έχουν έρθει σε ρήξη με την αστική νομιμότητα θέτοντας τα δικά τους συμφέροντα σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του κράτους του, με τα συμφέροντα των μεγαλοϊδιοκτητών και των εμπόρων της στέγης. Μέσα από τις πολλές δεκάδες καταλήψεις εγκαταλελειμμένων πολυκατοικιών ιδιοκτησίας του κράτους, των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών και των τραπεζών, μέσα από τις αρνήσεις πληρωμής των ενοικίων, τις συλλογικές διαδικασίες για τη λήψη αποφάσεων, την οργάνωση των περιφρουρήσεων ενάντια στις εκκενώσεις και τις εξώσεις, τις μαζικές κινητοποιήσεις και δράσεις διαρρηγνύεται έμπρακτα η απάνθρωπη πραγματικότητα που επιβάλει ως κανονικότητα την ταυτόχρονη ύπαρξη χιλιάδων άδειων σπιτιών και χιλιάδων άστεγων, που επιβάλει ως κανονικότητα την βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Κομβικοί σταθμοί σ’ αυτή την αγωνιστική διαδρομή αποτέλεσαν οι μαχητικές διαδηλώσεις στη Ρώμη στις 19 Οκτώβρη του ’13 και τις 12 Απρίλη του ’14, κατά τη διάρκεια των οποίων χιλιάδες διαδηλωτές απ’ όλη την Ιταλία περικύκλωσαν τα μέγαρα της αστικής εξουσίας και συγκρούστηκαν με τους ένστολους φρουρούς της διεκδικώντας στέγη, εισόδημα και αξιοπρέπεια. Παρ’ όλη την κρατική καταστολή, τις εκκενώσεις και τις διώξεις, τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις, παρ’ όλες τις απόπειρες αφομοίωσης (μέσα από βαρύγδουπες κυβερνητικές και δημοτικές-νομαρχιακές εξαγγελίες για «λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του οικιστικού προβλήματος»), παρ’ όλη την προπαγάνδα των καθεστωτικών μ.μ.ε και τον επικοινωνιακό πόλεμό τους, το συγκεκριμένο μέτωπο του ταξικού πολέμου και του κοινωνικού ανταγωνισμού παραμένει ανοιχτό και συνεχίζει ν’ αποτελεί ένα έμπρακτο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η προλεταριακή πολιτική δεν μπορεί παρά να συνδέεται αδιάρρηκτα με την πολιτική υπεράσπισης και κάλυψης των προλεταριακών αναγκών.

ένα απαραίτητο υγ: στις 3 Ιούνη η αστική δικαιοσύνη και οι ένστολοι φρουροί του Κεφαλαίου και του ιταλικού Κράτους εξαπέλυσαν στο Τορίνο μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια σ’ όσους και όσες αγωνίζονται  αδιαμεσολάβητα για την κάλυψη των προλεταριακών αναγκών, για το αναφαίρετο δικαίωμα στη στέγη έξω και ενάντια στην αστική νομιμότητα. Πρόκειται για ένα κατασταλτικό πογκρόμ το οποίο περιελάμβανε δεκάδες εισβολές σε καταλήψεις (όπως το Asilo Occupato), καταλήψεις στέγης και κατοικίες αναρχικών, αυτόνομων και άλλων αγωνιστών. Αυτή η εκκαθαριστική επιχείρηση είχε σαν απολογισμό τη δίωξη για 111, την προφυλάκιση για 11, τον κατ’ οίκον περιορισμό για 6 και την επιβολή περιοριστικών όρων για άλλους 12 συντρόφους και συντρόφισσες και άλλους προλετάριους και προλετάριες. Αυτός ήταν ο τρόπος για να πανηγυρίσει η κεντροαριστερά του κεφαλαίου τις εξαγγελίες της για το “σχέδιο για τη στέγη” και τη νίκη της στις ευρωεκλογές. Παρ’ όλο το αστυνομικο-δικαστικό πογκρόμ ο αγώνας συνεχίζεται με καταλήψεις κτιρίων, διαδηλώσεις και δράσεις.