Προς υπεράσπιση των ταραχών του Φέργκιουσον: γιατί και στο Μισούρι και παντού…Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι!

mizouri-epeisodia-660x393

Με αφορμή τις πολυήμερες ταραχές που ξέσπασαν στο Φέργκιουσον (Μισούρι) των Η.Π.Α με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία από μπάτσο του 18χρονου μαύρου Micheal Brown, προχωρήσαμε στη μετάφραση (από τα ιταλικά) του παρακάτω άρθρου. Χωρίς να ταυτιζόμαστε απόλυτα με τις θέσεις που αυτό έκφραζει θεωρούμε σκόπιμη τη δημοσιοποίηση του, αφού θεωρούμε ότι αποτυπώνει ανάγλυφα την υπάρχουσα συνθήκη του ταξικού πολέμου, καθώς και την ένταση με την οποία αυτός διαδραματίζεται  ακόμα και στην ενδοχώρα της καρδιάς του δυτικού καπιταλισμού.

Προς υπεράσπιση των ταραχών του Φέργκιουσον

Του Robert Stephens II

Εκείνοι που διαμαρτύρονται στο Φέργκιουσον δεν είναι ούτε παράλογοι ούτε απολίτικοι, αλλά προσπαθούν να κάνουν ορατές τις συνθήκες ζωής και τις ανάγκες τους.

Κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου η αστυνομία του Φέργκιουσον (Μισούρι) δολοφόνησε ένα μαύρο έφηβο, τον Micheal Brown. Οι λεπτομέρειες είναι ακόμα συγκεχυμένες, είναι όμως ξεκάθαρο ότι κατά τη διάρκεια ενός διαπληκτισμού με μια αστυνομική περίπολο ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι της γιαγιάς του, ένας αστυνομικός πυροβόλησε τον άοπλο έφηβο δολοφονώντας τον στη μέση του δρόμου. Οι αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι ο Brown, λίγο πριν πυροβοληθεί προσπαθούσε να ξεφύγει από τον αστυνομικό έχοντας τα χέρια του ψηλά.

Το Φέργκιουσον είναι μια πόλη με μεγάλη συγκέντρωση φτωχών μαύρων, οι οποίοι ζουν υπό τον έλεγχο θεσμών που στη συντριπτική πλειοψηφία τους στελεχώνονται από λευκούς. Αυτή η δολοφονία είχε άμεσες συνέπειες. Ακολούθησαν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο και τελικά ξέσπασαν ταραχές. Η πολυμορφία των πρακτικών που τέθηκαν σ’ εφαρμογή κινούταν από τις λαμπαδηφορίες στον τόπο δολοφονίας του Μπράουν μέχρι τις πυρπολήσεις ενός αριθμού καταστημάτων και τις ρίψεις μολότωφ κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με την αστυνομία. Πως φτάσαμε ως εδώ;

Ο κόσμος του Φέργκιουσον, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μια ανόητη βίαιη μάζα, μπήκε στο παιχνίδι χάρη στην απόκτηση μιας πολιτικής συνείδησης, η οποία και γέννησε μια εξεγερσιακή στιγμή. Ένα βίντεο από τις διαμαρτυρίες δείχνει μερικούς πολιτικούς αγκιτάτορες ν’ απευθύνονται στο πλήθος μετατρέποντας την πρόσκαιρη αγανάκτηση σε πολιτική ενότητα. Ιδιαίτερα ένας ομιλητής, ένας νεαρός μαύρος άντρας, επιδίδεται σε μια πειστική πολιτική ανάλυση μέσα στην οποία η αδικία της αστυνομικής βαρβαρότητας προκύπτει σαν το αποτέλεσμα της οικονομικής απομόνωσης της κοινότητας.

Συνεχίζουμε να δίνουμε τα λεφτά μας στους λευκούς, ζούμε στα σπίτια τους κι έτσι δεν μπορούμε να κατακτήσουμε τη δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει σεβασμός. Είναι πάντα έτοιμοι να σε χώσουν στη στενή αν δεν πληρώσεις ένα λογαριασμό… Δεν πάει άλλο!

Οι ταραχές, όπως και άλλες μορφές πολιτικής δράσης, μπορούν να γεννήσουν αλληλεγγύη και έντονα συναισθήματα, δεμένα με μια κοινή ταυτότητα. Η αγανάκτηση στο Φέργκιουσον προσέλκυσε άμεσα αποκλεισμένους ανθρώπους, προερχόμενους απ’ όλη την περιοχή. Η παρουσία αυτών των «αουτσάϊντερς», αντί να δηλώνει την απουσία νομιμοποίησης, αποτελεί το καθρέφτισμα της μαγνητικής δύναμης αυτής της πολιτικής στιγμής.

Από την αρχή, οι διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομία που προηγήθηκαν των ταραχών χαρακτηρίστηκαν από μια ξεκάθαρη δυναμική «εμείς εναντίον αυτών». Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια μιας πορείας, μια γυναίκα με μια φωτογραφική μηχανή φωνάζει: Που είναι οι σπάστες; Που είναι οι συμμορίες τώρα που τις έχουμε ανάγκη; Το πλήθος αρχίζει να ζητάει από τις διάφορες συμμορίες ν’ αφήσουν στην άκρη τη βία «μαύρων εναντίον μαύρων» και να ενωθούν στον αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Η κοινότητα ενώθηκε έτοιμη για δράση. Το πρόβλημα ήταν η αστυνομία, έπρεπε να εμποδιστεί.

Το πλήθος δεν ήταν ούτε παράλογο, ούτε απολίτικο. Αντίθετα, προσπάθησε να επωφεληθεί αυτήν την ευκαιρία για να κάνει ορατές γενικότερες πολιτικές διεκδικήσεις. Ο κόσμος είχε συνείδηση του γεγονότος ότι σίγουρα και η ενδοφυλετική βία στο εσωτερικό της κοινότητας αποτελεί ένα πρόβλημα, καθώς και του γεγονότος ότι τις περισσότερες φορές οι αυτουργοί της βίας είναι οι γιοί, οι ανιψιοί, οι φίλοι, οι γείτονες των κοινοτήτων τους. Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι μαύροι δεν ασχολούνται με τη βία στο εσωτερικό των κοινοτήτων τους, τα καλέσματα του πλήθους για την ενότητα των συμμοριών αποδεικνύουν αντίθετα ότι οι εξεγέρσεις ενάντια στην αστυνομία αποτελούν μοναδικές ευκαιρίες για την ενότητα των ανθρώπων, επομένως και για την αναζήτηση λύσεων για δομικά προβλήματα όπως η βία μεταξύ των συμμοριών.

Μετά τις εξεγερτικές στιγμές οι συμμετέχοντες συνέχισαν να τοποθετούνται με πολιτικούς όρους. Ο DeAndre Smith, παρόντας στον εμπρησμό του εμπορικού κέντρου QuikTrip, δήλωσε στα τοπικά μέσα: Νομίζω ότι ανησυχούν πολύ γι’ αυτό που συμβαίνει στα μαγαζιά τους και στις δραστηριότητες τους. Αυτά που συμβαίνουν δεν είναι αρκετά σε σχέση με τη δολοφονία. Ένας άλλος άντρας πρόσθεσε: Νομίζω ότι αυτό που συνέβη ήταν αναγκαίο για να δει η αστυνομία ότι δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει. Στη συνέχεια ο Smith κατέληξε: Δε νομίζω ότι έγιναν αρκετά.

Σε μια δεύτερη συνέντευξη του, αυτή τη φορά στον Kim Campana της St.Louis Post-Dispatch, o Smith δείχνει να ενισχύει την πεποίθηση του σε σχέση με τις ταραχές ως έμπρακτη πολιτική στρατηγική.

Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να συμβαίνει όταν συμβαίνει μια αδικία στην κοινότητα σας… Ήμουν εδώ, μαζί με την κοινότητα, και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω… Ειλικρινά, δε νομίζω ότι τελείωσε εδώ. Νομίζω ότι αυτό που συνέβη εδώ, εδώ στο St.Louis, στην τελευταία πολιτεία που κατήργησε τη δουλεία, σημαίνει αγώνας. Εκείνοι νομίζουν ότι έχουν ακόμα την εξουσία σε ορισμένα πράγματα; Νομίζω πως ναι.

Έτσι μας παίρνουν τα λεφτά: με τις μπίζνες και τους φόρους, με την αστυνομία που σταματάει τον κόσμο και του κόβει κλήσεις, τον σέρνει στα δικαστήρια και τον κλείνει στη φυλακή: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κονομάνε στο St.Louis. Στο St.Louis όλα είναι ζήτημα χρημάτων. Έτσι όταν διακόπτεται η ροή του κέρδους τους, οργανώνονται… «εμείς θα τρώμε, εσείς θα πεθαίνετε της πείνας». Ανάπλαση: σε απομονώνουν μέσα σε μια συνοικία και παρατηρούν αν πράγματι θα πεθάνεις της πείνας… Αλλά αυτό δε θα συμβεί, δε θα συμβεί τουλάχιστον εδώ στο St.Louis.

Ο Smith εντοπίζει αυτό που πολλοί αυτοαποκαλούμενοι αντιρατσιστές της αριστεράς δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι ο ρατσισμός δεν είναι ένα ζήτημα ηθικής. Αναγνωρίζει ότι αυτή που προωθεί και επωφελείται από τη ρατσιστική καταπίεση είναι η οικονομική τάξη, επομένως αναζητεί τρόπους για να παρέμβει και να διακόψει αυτή τη διαδικασία. Αυτή η ανάλυση δεν είναι μόνο πιο ουσιαστική από εκείνη που συνήθως προωθείται από την αριστερά, αλλά δρώντας με βάση αυτήν την ανάλυση υλοποιείται η δυνατότητα του ξεριζώματος της βαθιά ριζωμένης ρατσιστικής ιεραρχίας.

Συνήθως, όταν ξεσπούν γεγονότα σαν την εξέγερση στο Φέργκιουσον, πολλοί καλοί άνθρωποι σπεύδουν να καταδικάζουν όσους συμμετέχουν σ’ αυτά τα γεγονότα. Στην καλύτερη περίπτωση οι ταραχές καταδικάζονται σαν αντιπαραγωγικές και οπορτουνιστικές: τα συνήθη σάπια μήλα που καταστρέφουν το δέντρο. Αυτή ακριβώς η αντιμετώπιση είναι εκείνη που κριτικάρει ο DeAndre Smith στην πρώτη του συνέντευξη.

Η πλειοψηφία των επικριτών, ανάμεσα τους και μερικοί μαύροι, προσπαθούν να περιφρουρήσουν αυτές τις κοινότητες μέσω της λεγόμενης «πολιτικής της ευπρέπειας»: ένα κάλεσμα στους εκμεταλλευόμενους να παρουσιαστούν με τους πρέποντες τρόπους στην κυρίαρχη τάξη έτσι ώστε ν’ αποσπάσουν πολιτικά αποτελέσματα.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από ένα φετινό άρθρο του πολιτικού επιστήμονα Frederick Harris.

Αυτό που ξεκίνησε σαν μια φιλοσοφία επεξεργασμένη από τις μαύρες ελίτ για τον «ξεσηκωμό της ράτσας», διορθώνοντας τα «αρνητικά» στοιχεία των φτωχών μαύρων έχει εξελιχθεί πλέον σ’ ένα από τα συστατικά χαρακτηριστικά της μαύρης πολιτικής στην εποχή του Ομπάμα, μια κυβερνητική φιλοσοφία επικεντρωμένη στη συμπεριφορική διαχείριση των έγχρωμων ανθρώπων που σ’ αυτήν την κοινωνία έχουν μείνει πίσω, η οποία όμως προπαγανδίζεται σαν μια ευκαιρία.

Η πολιτική της ευπρέπειας παρουσιάζεται σαν μια στρατηγική χειραφέτησης για να συσκοτιστεί το ζήτημα των δομικών δυνάμεων που παρεμποδίζουν την κινητικότητα των φτωχών μαύρων και των εργαζόμενων τάξεων.

Τη στιγμή που οι ταραχές χρησιμεύουν συχνά στην επιτάχυνση των γεγονότων στο εσωτερικό μιας κοινότητας, με την ένταση η οποία απελευθερώνει μια πολιτική ενεργητικότητα που συσπειρώνεται προς δυναμικές και απρόβλεπτες κατευθύνσεις, η λιμνάζουσα πολιτική της ευπρέπειας από την πλευρά της, παράγει μόνο περιθωριοποίηση και απομόνωση. Μπορεί κάποιος να είναι σύμφωνος ή όχι με τη χρησιμότητα μιας εξέγερσης. Όμως οι αντιδράσεις αυτών των κοινοτήτων απέναντι στην καταπίεση τους πρέπει να τίθενται με πολιτικούς όρους και όχι απλώς να μπαίνουν κάτω από το χαλί.

Ζούμε σε μια συνθήκη λευκής υπεροχής και νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, όπου οι φυλετικά ουδέτερες πολιτικές χρησιμεύουν μόνο στη διαιώνιση της ταξικής καταπίεσης και της φυλετικής ιεραρχίας, και όπου όλες οι ξεκάθαρες απόπειρες αντιμετώπισης του ρατσισμού εκκαθαρίζονται ή αγνοούνται. Επομένως το μοναδικό αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι η ενδυνάμωση της οικονομικής απομόνωσης και της φτώχειας που βιώνουν όσοι ζουν στο περιθώριο.

Αυτό που φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται τόσο οι συνεντευξιαζόμενοι στα τοπικά μέσα όσο και το πλήθος στο σημείο δολοφονίας του Μπράουν είναι η αναγκαιότητα για τη διάρρηξη της αλληλεπίδρασης ανάμεσα στη φυλετική καταπίεση και τον καπιταλισμό. Ξέρανε ότι μια απλή πορεία ή κάποια άλλη μορφή ανεκτής αγανάκτησης δεν θα μπορούσαν να δώσουν φωνή στις πολιτικές αναγκαιότητες τους, και δεν είχαν άδικο.

Πολλοί από εμάς βιάστηκαν να καταδικάσουν τις πρακτικές αυτού του είδους γιατί στην πραγματικότητα είμαστε πεισμένοι από τη μετά-ρατσιστική ψευδαίσθηση του νεοφιλελευθερισμού. Στο πυρπολημένο QuikTrip κάποιος άφησε ένα μήνυμα στον «γείτονα επιχειρηματία», ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να ξανανοίξει σύντομα: «Αγαπητέ Γείτονα Επιχειρηματία, λυπάμαι για τη λεηλασία και τη βία. Σε παρακαλώ γύρνα σύντομα. Εγώ έρχομαι εδώ δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα».

Η αντιμετώπιση των συνεπειών των ταραχών είναι ένα σημαντικότατο πολιτικό ζήτημα. Για παράδειγμα, πιθανότατα αυτό το άτομο θέτοντας τον εαυτό του και τους άλλους στη θέση του πελάτη που έχει ανάγκη τον κοντινό επιχειρηματία, δεν δρα έτσι επειδή ανησυχεί για τους εργαζόμενους που έχασαν τη δουλειά τους, για τους πραγματικούς κοντινούς του, αλλά από το φόβο ότι η δική του ρουτίνα του shopping θα διακοπεί. Όπως παρατήρησε και ο Deandre Smith, τείνουμε να ταυτιζόμαστε περισσότερο με τις σπασμένες βιτρίνες παρά με τους ανθρώπους.

Από το Boston Tea Party μέχρι την Εξέγερση του Shays οι ταραχές έχτισαν την Αμερική, και προς το καλό και προς το κακό. Στο παρελθόν, οι λευκοί εξεγερμένοι είχαν πρόσβαση στη θεσμική εξουσία, η οποία και τους επέτρεψε να νομιμοποιήσουν και να κατακτήσουν κάποιες από τις διεκδικήσεις τους, όσο τέλος πάντων αυτό είναι δυνατόν σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Το κλειδί για τον ξεσηκωμό του Φέργκιουσον, όπως και για κάθε άλλη στιγμή πολιτικής ρήξης, είναι η μετατροπή της οργής και των ταραχών σε πολιτική οργάνωση. Κάτι που είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις: σίγουρα πάντως είναι μια καλύτερη αντίδραση από την απόρριψη των ταραχών, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να καθιστά αυτό το γιγαντιαίο καθήκον ακόμα δυσκολότερο για τους ανθρώπους.

Ο Malcom X μας θυμίζει ότι τα μ.μ.ε είναι ένα βασικό εργαλείο καταπίεσης αφού καθορίζουν ποιες είναι οι υπεύθυνες και ποιες οι ακραίες, επομένως οι παράνομες πράξεις. Αντί λοιπόν να επαναλαμβάνουμε το συνηθισμένο παραμύθι, ας ασχοληθούμε με την απόρριψη εκείνων των διηγήσεων που σκιαγραφούν τους πρωταγωνιστές των ταραχών σαν απολίτικους. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο για να παρατηρήσουμε και να συζητήσουμε τις πολιτικές θέσεις που εκφράζουν, αντί ν’ αρκούμαστε να κριτικάρουμε την αντίδραση τους μπροστά στην κοινωνική βία.

πηγή (στα αγγλικά): Jacobin

πηγή (& μετάφραση από τα ιταλικά): Commonware

Για τον 18χρονο Θανάση Καναούτη που δολοφονήθηκε στις 14 Αυγούστου 2013 από κεφαλοκυνηγό του ΟΑΣΑ.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wYq9vzzyb7E[/youtube]

Ένα τραγούδι του Σύντροφου Javaspa, για τον 18χρονο Θανάση Καναούτη που δολοφονήθηκε στις 14 Αυγούστου 2013 στο Περιστέρι από κεφαλοκυνηγό του ΟΑΣΑ επειδή δεν είχε εισιτήριο.

Άλλος ένας νεκρός της Τάξης μας, δολοφονημένος από το κράτος των αφεντικών και τους έμμισθα σκυλία τους.

Το αίμα δεν είναι νερό και αυτό το αίμα είναι δικό μας αίμα.

Αίμα προλετάριων.

Η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι.

Δεν ξεχνάμε. Δεν συγχωρούμε.

14 Aυγούστου 1954: εκτελείται ο αμετανόητος κομμουνιστής Νίκος Πλουμπίδης

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=OHpn4h5QjZs[/youtube]

, Σε
Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.
 
Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια,
από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ,
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.
 
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
 
Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.
 
Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.

πηγή: Ασσύμετρη Απειλή

Αυτό που παράγει ο καπιταλισμός είναι ο θάνατος – Καταγραφή εργοδοτικών εγκλημάτων (Μάιος – Αύγουστος)

Ο ταξικός πόλεμος μαίνεται σε καθημερινή βάση και αποτυπώνεται με τον πιο ωμό τρόπο στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας. Εκεί που ο εργατόκοσμος σακατεύεται για το μεροκάματο ενώ τα αφεντικά φροντίζουν με κάθε μέσο να καρπώνονται όλο τον πλούτο που η εργατική τάξη παράγει. Τα τελευταία χρόνια, των μνημονίων και των άγριων αντεργατικών μέτρων, έχουν ισοπεδωθεί τα όποια εργατικά δικαιώματα προϋπήρχαν και εδραιώνεται όλο και πιο πολύ ο κοινωνικός κανιβαλισμός και οι άθλιες συνθήκες στους χώρους δουλειάς. Αυτό που παράγει ο καπιταλισμός είναι ο θάνατος και το τσάκισμα των προλεταριακών μαζών.

Γνώριμη τακτική του κεφαλαίου κάθε φορά που χάνεται μια ζωή ή που σακατεύεται κάποιος εργαζόμενος στα κάτεργα, είναι η απόκρυψη από πλευράς εργοδοσίας των πραγματικών αιτιών ή ακόμα και η προσπάθεια απόκρυψης του ίδιου του περιστατικού.

Έτσι, πολλά από αυτά τα περιστατικά (που η επανάληψή τους μόνο τυχαία δεν τα κάνει) δεν θα γνωστοποιηθούν ποτέ. Είτε μέσω τρομοκράτησης του ίδιου του εργαζομένου, είτε με νομικά τερτίπια των καλοπληρωμένων χαφιέδων του κεφαλαίου. Αυτών που δουλεύουν για το αστικό δίκαιο. Το αστικό δίκαιο που η ταξική του «γραμμή» θα αθωώσει και θα αφήσει ελεύθερους στις 30 Ιούλη τους τσιφλικάδες και επιστάτες που πυροβόλησαν και τραυμάτισαν 35 μετανάστες εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας.

Χρέος κάθε εργαζόμενου/ης, κάθε άνεργου/ης, καθενός/μιας από εμάς που βιώνουμε στο πετσί μας την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, να ενώσουμε και να οργανώσουμε τις δυνάμεις μας για την όξυνση του ταξικού πολέμου προς όφελος του προλεταριάτου. Να θωρακίσουμε τον λόγο και τις πράξεις μας απέναντι στο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του.

Παρακάτω μια προσπάθεια συγκεντρωτικής καταγραφής εργατικών «ατυχημάτων» από τον Μάιο μέχρι και σήμερα (μέσα Αυγούστου).

8 Μαΐου Ακαριαίος θάνατος 39χρονου εργάτη που ανασύρθηκε νεκρός μετά απο 6 ημέρες από βάθος 17 μέτρων σε πηγάδι στο Κόκκινο Μετόχι στα Χανιά λόγω κατολίσθησης.

12 Μαΐου Νεκρός ανασύρθηκε 60χρονος εργάτης  καθως έπεσε στο κενό από μπαλκόνι 5ου ορόφου στο κέντρο του Ηρακλείου της Κρήτης,ενώ προσπαθούσε να επιδιορθώσει ανελκυστήρα.

14 Μαΐου Νεαρός εργάτης που δούλευε σε βιοτεχνία επεξεργασίας χαρτιού στον Δήμο Αρχανών – Αστερουσίων εγκλώβισε το χέρι του κατά την διάρκεια χειρισμού μηχανήματος, με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του.

17 Μαΐου Άλλος ένας 47χρονος εργάτης στην ΛΑΡΚΟ (σε καθεστώς εργολαβίας), έχασε την ζωή του, όταν έπεσε σε σιλό τροφοδοσίας μεταλλεύματος.

21 Μαΐου Αιγύπτιος εργάτης 46 ετών έχασε την ζωή του κατά την διάρκεια κοπής δέντρου στη Λέντα Μεσαράς στο Ηράκλειο Κρήτης . Έπεσε από το δέντρο με το αλυσοπρίονο σε λειτουργία τραυματίζοντας βαριά το πόδι του. Λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας υπέκυψε στα τραύματά του.

5 Ιούνη Ηλεκτρολόγος – συντηρητής καταπλακώθηκε από ασανσέρ στο ξενοδοχείο <<EdenRoc>> στην Ρόδο, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στην ωμοπλάτη και διπλό κάταγμα στο πόδι.

17 Ιούνη 50χρονος ναυτεργάτης τραυματίστηκε σοβαρά (εγκαύματα) στο αντιρρυπαντικό σκάφος <<ΤΑΣΟΣ II>> στο Θερμαϊκό, έπειτα από έκρηξη και μικρής έκτασης πυρκαγιά. Άλλος ένας εργαζόμενος τραυματίστηκε ελαφρά από την έκρηξη.

20 Ιούνη Οδηγός κλάρκ σε βιομηχανική μονάδα στον Βόλο τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και στα άκρα όταν έπεσε από αρκετά μέτρα ύψος.

– Σε εγκαταστάσεις ιδιοκτησίας του μεγαλοεπιχειρηματία και εφοπλιστή Μελισσανίδη στη Δραπετσώνα, 50χρονος εργάτης έπεσε από 10 μέτρα ύψος στον πάτο δεξαμενής κατά την διάρκεια εργασιών για το λύσιμο σκαλωσιάς, με αποτέλεσμα σοβαρά κατάγματα σε όλο του το σώμα.

2 Ιούλη Με σοβαρά εγκαύματα διακομίσθηκε στο νοσοκομείο 53χρονος εργάτης (ηλεκτρολόγος) στην ΑΓΕΤ Βόλου, όπου και υπέκυψε στα τραύματά του μέρες αργότερα. Ο θάνατος προήλθε από φωτιά που προκλήθηκε λόγω διαρροής ηλεκτρικού ρεύματος σε ηλεκτρολογικό πίνακα.

8 Ιούλη 26χρονος εργάτης χτύπησε στον λαιμό από μηχάνημα κοπής καλωδίων και πέθανε ακαριαία, σε εργοστάσιο ανακύκλωσης μετάλλων στα Οινόφυτα.

9 Ιούλη Χειριστής που δούλευε σε εργολάβο, τραυματίστηκε σοβαρά κατά την διάρκεια εργασιών στον οδικό άξονα της Ιονίου, στην περιοχή της Στάνου Αμφιλοχίας.

11 Ιούλη 40χρονος ναυτεργάτης τραυματίστηκε στο φορτηγό «ΤΖΟΑΝΝΑ VI», Ν.Π. 11457, στο Αλιβέρι.

17 Ιούλη Ο 42χρονος Γιώργος Τσίγκας, χειριστής σκαπτικού μηχανήματος, έχασε τη ζωή του σε κάτεργο της ΔΕΗ στη δυτική Μακεδονία, όταν φορτηγό αυτοκίνητο βαρέως τύπου που οδηγούσε συνάδελφός του ξέφυγε από τον έλεγχο και παρέσυρε το κουβούκλιο του σκαπτικού (είχε προηγηθεί ελεγχόμενη έκρηξη λόγω των συνθηκών στο σημείο και ο στενός χωματόδρομος είχε καταβραχεί).

21 Ιούλη Ο 47χρονος τεχνίτης Χρήστος Τουντούρης έχασε την ζωή του μετά από μάχη 8 ημερών στην εντατική (29 Ιουλίου). Τραυματίστηκε σοβαρά στο μηχανουργείο του δήμου Θεσσαλονίκης. Το εργατικό «ατύχημα» γνωστοποιήθηκε 3 μέρες αργότερα, σε μια συνήθη τακτική των υπεύθυνων να το αποκρύψουν.

22 Ιούλη Εναερίτης τραυματίστηκε από έγκαυμα κατά τη διάρκεια εργασιών σε υποσταθμό της ΔΕΗ στην Αθήνα.

30 Ιούλη Ο 49χρονος χειριστής γερανού Νικόλαος Σούρλας έχασε την ζωή του σε ναυπηγείο στην Αμαλιάπολη Μαγνησίας όταν καταπλακώθηκε από βαρύ μεταλλικό εξάρτημα.

1 Αυγούστου 55 ετών οικοδόμος έχασε την ζωή στο Κορωπί, όταν φορτηγό πέρασε από πάνω του την ώρα που εκτελούσε χωματουργικές εργασίες. Η αστυνομία δήλωσε το περιστατικό ως τροχαίο.

3 Αυγούστου Οδηγός μεγάλου φορτηγού με 8μηνη σύμβαση στην ΔΕΗ, τραυματίστηκε σοβαρά σε ορυχείο στο λιγνιτικό κέντρο δυτικής Μακεδονίας που βρίσκεται ανάμεσα στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα.

πηγή: proletconnect

Ο Αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης Αργίας συνεχίζεται: Παρέμβαση Κυριακή 10 Αυγούστου, οδός Ερμού 11πμ

kyr03082014_synt.drasis_ttt

Την Κυριακή 10 Αυγούστου στο πλαίσιο της «πιλοτικής» εφαρμογής του μέτρου της πλήρους κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας (με 52 εργάσιμες Κυριακές -δηλαδή όλες τις Κυριακές- το χρόνο) στο κέντρο της Αθήνας (όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες περιοχές  όπου εφαρμόζεται “πιλοτικά” το εν λόγω μέτρο) θα υπάρχουν και πάλι ανοίχτα εμπορικά καταστήματα.

Από την πλευρά μας, ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια καλούμε σε νέα παρέμβαση στην Ερμού.

Κυριακή 10 Αυγούστου, 11.00πμ, Ερμού και Κορνάρου

παρέμβαση ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας συνεχίζεται!

Ούτε 52, ούτε κι 7, ποτέ την Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά!

Δεν μας λείπουν οι ώρες για να ψωνίσουμε
μας λείπουν τα χρήματα και οι ώρες για να ζήσουμε

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια
επικοινωνία: syntonistiko_drasis@espiv.net

5o kalesma

Την ίδια ημέρα Κυριακή 10 Αυγούστου στις 8μμ οι “Εργαζόμενοι/εργαζόμενες από τον κλαδο του εμπορίου” καλούν σε νέα συνάντηση-συζήτηση στα γραφεία της ΟΛΜΕ (Ερμού και Κορνάρου 2, 6ος όροφος)

πηγή: Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής

 

Ένα χρόνο μετά…όλα συνεχίζονται.

10580171_689425641134312_875240202939230750_n

5 Αυγούστου 2013

3 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΚΚΕΝΩΘΗΚΑΝ (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ, ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ, ΣΤΕΚΙ ΤΕΙ)

“Όλα αλλάζουν”

Πλέον όλοι κυκλοφορούν ασφαλείς…

5 Αυγούστου 2014

Τίποτα δεν άλλαξε.

Ο φόβος, ο ολοκληρωτισμός, η καταστολή, ο έλεγχος και η ασφάλεια “εδραιώνονται” στην πόλη. Η φτώχεις, η εξαθλίωση και η ανέχεια συνεχίζουν και κυκλοφορούν ελεύθερες για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ο ρατσισμός και ο κανιβαλισμός παραμένουν τα όπλα του κράτους και των αφεντικών για το διαχωρισμό και την εξόντωση των καταπιεσμένων. Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η αντίσταση και η ταξική αντεπίθεση είναι ακόμα τα όπλα μας για να τους ανατρέψουμε…

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας,

για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό…

αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: 

Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της κατάληψης Παραρτήματος.

Μια σύντομη αναδρομή σε 40 χρόνια ιστορία.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=W3tLpKzh5eg[/youtube]

πηγή: Αναρχική Ομάδα “Δυσήνιος Ίππος”

Δύναμη & Αλληλεγγύη στους καθημερινούς αγώνες μεταναστών-τριών στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης για το θάνατο του πακιστανού Ahmad Farogh στην Αμυγδαλέζα, την προσπάθεια απόδρασης του E.H., τις άθλιες συνθήκες κράτησης στα κέντρα κράτησης και την νέα αστυνομική επιχείρηση “Θησέας”, την Πέμπτη 31/7 πραγματοποιήθηκε μαζική αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένου (ελληνικά-αγγλικά) στην περιοχή Μοναστηράκι-Θησείο απ’ τη συνέλευση no_lager και συντρόφους/ισσες που στήριξαν την πρωτοβουλία.

WELCOME TO GREECE

Ο καθόλου τυχαίος θάνατος ενός μετανάστη

Την Τρίτη 22 Ιούλη ο Ahmad Mohamed Farogh από το Πακιστάν, έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, παρουσιάζει σοβαρό καρδιακό πρόβλημα και επανειλημμένα ζητάει από τους φύλακες του κέντρου την επίσκεψη γιατρού και τη χορήγηση φαρμάκων. Του δίνονται ακατάλληλα φάρμακα και καλείται ασθενοφόρο· αυτό δεν φτάνει ποτέ· κάποια στιγμή ενεργοποιείται ένα περιπολικό να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο· στο δρόμο πεθαίνει.

Ο E. H. από το Αφγανιστάν, επιχειρεί να δραπετεύσει από το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας· το καταφέρνει· το παίρνουν είδηση οι φύλακες, τον εντοπίζουν και τον πιάνουν. Ξυλοκοπείται άγρια και κατά τη στιγμή της σύλληψης, αλλά και μετά, εντός του στρατοπέδου, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων κρατούμενων. Παραμένει για ώρες αιμόφυρτος στην Αμυγδαλέζα· μεταφέρεται σε νοσοκομείο και τελικά μετάγεται σε άλλο στρατόπεδο, με σπασμένα χέρια και πόδια. Το ίδιο βράδυ επιχειρεί να δραπετεύσει ένας ακόμα που αποτυγχάνει και εκτότε αγνοείται η τύχη του.

Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μετανάστες είναι αιχμάλωτοι ενός πολέμου που διαδραματίζεται καθημερινά με τον μπάτσο να αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατο τους. Θάνατοι που δεν δημοσιοποιούνται σχεδόν ποτέ ή παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε ο θάνατος αυτός να φαίνεται φυσικός και προφανής. Όπως προφανής πρέπει να είναι η τιμωρία εκείνου που αποπειράται να δραπετεύσει, αψηφώντας τη βία που υφίσταται καθημερινά και αμφισβητώντας τον δεδομένο εγκλεισμό του. Και πέρα από προφανής, πρέπει να είναι παραδειγματική και σκληρή.

Όλα τα παραπάνω δεν διαδραματίζονται μόνο στο σκοτάδι του στρατοπέδου. Είναι καθημερινά μπροστά μας στους δρόμους της μητρόπολης. Εκεί όπου εξελίσσονται καθημερινά κρατικά πογκρόμ, τα οποία οδηγούν δεκάδες μετανάστες στους «παραδείσους της ελληνικής φιλοξενίας», στην Αμυγδαλέζα ή στο Αλλοδαπών, για μια άνευ όρων και χρονικών ορίων κράτηση.

“Greece is a very hospital country”

-Κικίλιας, στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών στη Μόρια

Εν μέσω μιας επιτυχημένης τουριστικής περιόδου, ο υπουργός δημόσιας τάξης, ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση εκτελεί στο νέο κέντρο κρατησης «ανθρωπιστικό έργο που στηρίζεται από επιστήμονες, γιατρούς και ψυχολόγους». Είναι να απορεί κανείς για το αν ο AhmadFarogh -όπως και κάθε άλλος έγκλειστος μετανάστης- θα έπρεπε να μεταχθεί στη Μόρια για να υποστεί εκεί, με επιστημονικό τρόπο, τη θανατοπολιτική του στρατοπέδου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Συνέλευση NoLager,

Αθήνα, 29 Ιούλη 2014

 

[Η αφίσα μεταφρασμένη στ’ αγγλικά/The poster translated in english]

Επίσης μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο σε ελληνικά και αγγλικά [pdf]:

Η θανατοπολιτική ασκείται εκεί ακριβώς όπου ο θάνατος είναι ηθικά και πρακτικά δυνατός. Στο στρατόπεδο.

Ο Ahmad Mohamed Farogh από το Πακιστάν βρίσκεται έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, παρότι υποφέρει από κάποιο καρδιακό νόσημα. Την Τρίτη 22 Ιούλη ζητάει επανειλημμένα από τους φύλακες του στρατοπέδου την επίσκεψη γιατρού και τη χορήγηση φαρμάκων. Του δίνονται τυχαία φάρμακα, οι πόνοι αυξάνονται, τα πράματα είναι δύσκολα, καλείται ασθενοφόρο κι αυτό δεν φτάνει ποτέ. Κάποια στιγμή ενεργοποιείται κάποιο περιπολικό να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο και στο δρόμο πεθαίνει.

Ο E. H. από το Αφγανιστάν, επιχειρεί να δραπετεύσει από το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας. Τα καταφέρνει, το παίρνουν είδηση οι φύλακες, τον εντοπίζουν και τον πιάνουν. Ξυλοκοπείται άγρια τόσο κατά τη στιγμή της σύλληψης όσο και μετά, εντός του στρατοπέδου, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων κρατούμενων, προφανώς για λόγους παραδειγματισμού. Περιμένει για ώρες αιμόφυρτος στην Αμυγδαλέζα, μεταφέρεται σε νοσοκομείο, αλλά τελικά μετάγεται άμεσα σε άλλο στρατόπεδο με σπασμένα χέρια και πόδια.

Το ίδιο βράδυ επιχειρεί να δραπετεύσει ένας ακόμα μετανάστης που αποτυγχάνει και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Τί κοινό έχουν μεταξύ τους δύο έγκλειστοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας, νεκρός πλέον, καρδιοπαθής και ένας άγρια ξυλοδαρμένος δραπέτης; Το κοινό μεταξύ τους είναι ότι η εξόντωσή τους είναι επιτρεπτή χωρίς ο δήμιος να υποστεί καμία συνέπεια. Είναι αιχμάλωτοι ενός πολέμου που διαδραματίζεται καθημερινά, με τον μπάτσο να αποφασίζει για τη ζωή ή το θάνατό τους. Τα περιστατικά απρόκλητης σωματικής βίας από τους φύλακες είναι καθημερινά, συνοδευόμενα από μεταγωγές των ξυλοδαρμένων σε άλλα κέντρα. Ο εκάστοτε διοικητής αποφασίζει για το καθεστώς της κράτησης (προαϋλισμός ή μη, μεταγωγές κλπ).

Ο θάνατος του AhmadMohamedFarogh γνωστοποιείται από κάποια διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης με όρους απόλυτης φυσικοποίησης. Ο άνθρωπος που πέθανε έχει μια και μόνο ταυτότητα. Την ταυτότητα του ασθενή. Από μετανάστης, έγκλειστος σε κέντρο κράτησης μεταναστών γίνεται καρδιοπαθής. Αυτόματα τίθεται ζήτημα αρμοδιοτήτων. Αρμόδιοι για τον καρδιοπαθή είναι ο γιατρός και η μοίρα. Λες και οι φυσιολογικές συνθήκες διαβίωσης ενός καρδιοπαθούς είναι το στρατόπεδο, λες και ο εγκλεισμός οποιουδήποτε στα κέντρα κράτησης, χωρίς γιατρό, ασθενοφόρο, φάρμακα, σε τροχόσπιτα-φούρνους, χωρίς την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών, είναι η προφανής συνθήκη.

Προφανής είναι και η τιμωρία εκείνου που αποπειράται να δραπετεύσει. Και πέρα από προφανής πρέπει να είναι και σκληρή. Γιατί ο κρατούμενος σε κέντρο κράτησης είναι κτήμα του στρατοπέδου της αιχμαλωσίας του. Η φυγή του από αυτό αψηφά τον κίνδυνο της βίας που υφίσταται καθημερινά και αμφισβητεί τον δεδομένο εγκλεισμό του. Για αυτό και ξυλοφορτώνεται παραδειγματικά μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων κρατουμένων.

Όλα τα παραπάνω δεν διαδραματίζονται μόνο στο σκοτάδι του στρατοπέδου. Είναι καθημερινά μπροστά μας στους δρόμους της μητρόπολης. Εκεί όπου ο “Ξένιος Δίας”, παρέα με τον «Θησέα», επιδίδεται καθημερινά σε “θεϊκά” πογκρόμ που οδηγούν δεκάδες μετανάστες και μετανάστριες στους παραδείσους της Αμυγδαλέζας ή του Αλλοδαπών, αποθεώνοντας τον οικείο μύθο της ελληνικής φιλοξενίας. Βασική προϋπόθεση για μια επιτυχημένη τουριστική περίοδο είναι τα κρατικά πογκρόμ και η άνευ όρων και χρονικών ορίων κράτηση των μεταναστών στα στρατόπεδα. Πρόσφατα άλλωστε αποφασίστηκε η επ’ αόριστον παράταση του εγκλεισμού -πέραν του χρονικού ορίου των 18 μηνών- στα στρατόπεδα κράτησης.

Και όπως ο “ξένιος” Θησέας διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, έτσι και το στρατόπεδο από αόρατο που ήταν μέχρι πριν μερικά χρόνια, παίζεται πλέον στις ειδήσεις με όρους διαφημιστικού σποτ.

Greece is a very hospital country

(υπ. δημόσιας τάξης Κικίλιας στο κέντρο κράτησης μεταναστών στη Μόρια Λέσβου)

Σε αντίθεση με όσα περιγράφονται παραπάνω ο Κικίλιας, φέρνοντας ως “παράδειγμα” το κέντρο κράτησης μεταναστών στη Μόρια της Λέσβου (του οποίου η επέκταση ολοκληρώθηκε πριν από 2 μήνες) ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση εκτελεί εκεί “ανθρωπιστικό έργο που στηρίζεται από επιστήμονες, γιατρούς, ψυχολόγους”. Μας γεννιέται η απορία για το αν θα έπρεπε ο AhmadMohamedFarogh, όπως και κάθε άλλος έγκλειστος σε κέντρα κράτησης (γνωρίζουμε ότι στην Αμυγδαλέζα κρατούνται άλλοι δύο με σοβαρές καρδιοαγγειακές παθήσεις) να μεταχθεί στη Μόρια για να υποστεί εκεί, με επιστημονικό τρόπο, τη θανατοπολιτική του στρατοπέδου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Συνέλευση NoLager,

Αθήνα, 29 Ιούλη 2014

 [Το κείμενο μεταφρασμένο στα αγγλικά/The text translated in english]

πηγή: no lager

Προσπάθεια τρομοκράτησης εργαζομένων και σωματείου από αφεντικά και αστυνομία ή αλλιώς ”περάστε από την ΓΑΔΑ για εργατική σας υπόθεση”

 

Ανακοίνωση-καταγγελία του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων

και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού.

Την Τετάρτη 18/06 το σωματείο μας προχώρησε σε μαζικό μοίρασμα κειμένου στην περιοχή της Ακρόπολης για να αναδείξει τις απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στο μαγαζί “Athinai Bistrot”. Στο συγκεκριμένο μαγαζί, τα αφεντικά Πέτρος και Λευτέρης Παυλής έχουν προβεί  σε 6 απολύσεις συναδέλφων μέσα σε ένα χρόνο. Eπίσης, η εργοδοσία δεν συνηθίζει να δίνει δώρα, άδειες, επιδόματα, ολόκληρα ένσημα, ενώ οι συνάδελφοι δεν παίρνουν καν  αντίγραφο των συμβάσεων που υπογράφουν. Δεν θα σταθούμε  ιδιαίτερα στο γεγονός ότι κατά  την διάρκεια του μοιράσματος του κειμένου κινητοποιήθηκε πλήθος αστυνομικών δυνάμεων, ούτε στις απειλές και βρισιές που εκτόξευε η εργοδοσία εναντίον του σωματείου. Τα πράγματα όμως, έχουν και συνέχεια…
Την Πέμπτη 19/06 υπήρξε ένα πραγματικά περίεργο τηλεφώνημα, από αστυνομικό από  το Τμήμα  Δίωξης Εκβιαστών της ΓΑΔΑ προς 2 απολυμένους συναδέλφους του ”Athinai Bistrot”, που συμμετείχαν την προηγούμενη μέρα στην κινητοποίηση του σωματείου. Συγκεκριμένα,οι 2 συνάδελφοι καλούνταν να προσέλθουν,χωρίς να έχει κατατεθεί μήνυση εναντίον τους και χωρίς καν έγγραφη κλήση, για ”εξωδικαστική διευθέτηση” (!!!) του εργατικού τους ζητήματος.
Επίσης, τους αναφέρθηκε σε αυτό το τηλεφώνημα ότι την προηγούμενη ημέρα είχαν πάει με τους ”φίλους” τους στο μαγαζί και μοίραζαν κείμενα.
Από την μεριά των συναδέλφων, απαντήθηκε ότι αρμόδια υπηρεσία για επίλυση εργατικών υποθέσεων δεν είναι η ΓΑΔΑ και ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να βαφτίζεται η συνδικαλιστική παρέμβαση του σωματείου ως ”παρουσία φίλων”. Οι συνάδελφοι ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να προσέλθουν,αν δεν έχει προηγηθεί έγγραφη κλήση που να αναφέρει επίσημα για ποιο θέμα και για ποιο λόγο τους καλούν να παραστούν. Τελικά, η κλήση τους παραδόθηκε και ενημερώθηκαν ότι είχαν γίνει παράπονα από την εργοδοσία του ”Αthinai Bistrot” προς τον εισαγγελέα και αυτός διέταξε την άμεση διερεύνηση του ζητήματος από το Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών της ΓΑΔΑ. Δηλαδή, ο εισαγγελέας αποφάσισε να κινητοποιήσει  μια ολόκληρη διαδικασία – εξπρές για 2 συναδέλφους, μία μέρα μόλις μετά την συνδικαλιστική δράση του σωματείου, βάσει κάποιων παραπόνων, χωρίς καν να έχει κατατεθεί μήνυση εις βάρος τους. Εδώ να αναφέρουμε, ότι οι εισαγγελείς είθισται μέχρι τώρα, όταν πρόκειται για συνδικαλιστικά ζητήματα και εφόσον δεν υπάρχουν ούτε μηνύσεις, να μην διατάζουν τέτοιες διαδικασίες.  Τέτοιες υποθέσεις έφταναν μέχρι τώρα, λόγω της σαθρότητας τους, το πολύ μέχρι το τοπικό αστυνομικό τμήμα και σίγουρα όχι στο Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών της ΓΑΔΑ.
Οι 2 συνάδελφοι και το σωματείο βρεθήκαμε για το προγραμματισμένο ραντεβού της εργατικής διαφοράς την Δευτέρα 23/06 στην επιθεώρηση εργασίας. Τα αφεντικά επέλεξαν να μην παραστούν, παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις τους ότι το θέμα θα λυνόταν άμεσα στην επιθεώρηση και θα κατέβαλλαν τα νόμιμα δεδουλευμένα που χρωστούσαν στους συναδέλφους. Μέσω ενός πληρεξούσιου δικηγόρου τους ζήτησαν αναβολή της εργατικής διαφοράς, συνεχίζοντας τον εμπαιγμό απέναντι στους συναδέλφους και το σωματείο.
Την ίδια μέρα, την Δευτέρα 23/06, μετά την αναβολή της εργατικής διαφοράς στην επιθεώρηση εργασίας, ο ένας συνάδελφος μαζί με την δικηγόρο του, πήγαν στο Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών της ΓΑΔΑ για να λάβουν γνώση του περιεχόμενου της έγγραφης κλήσης που τους παραδόθηκε. Εκεί τους υποδέχτηκε ο ίδιος ο διοικητής του Τμήματος και ακολούθησαν σουρεαλιστικοί διάλογοι εκ μέρους του. Στην αρχή, ενημέρωσε τηλεφωνικά  για την παρουσία του συναδέλφου και της δικηγόρου του, το αφεντικό του ”Athinai Bistrot” και κάλεσε και αυτόν να παραστεί, για να ”συζητήσουν όλοι μαζί”. Η ενημέρωση στο τηλέφωνο έγινε σε πρώτο πρόσωπο, με διάχυτη την αίσθηση γνωριμίας και οικειότητας μεταξύ τους… Κατόπιν, κάλεσε τις δύο πλευρές ”να συζητήσουν και να τα βρουν μεταξύ τους, για να λυθεί το ζήτημα”, παίζοντας τον ρόλο του διαμεσολαβητή, υποκαθιστώντας την επιθεώρηση εργασίας, στην οποία την ίδια μέρα τα αφεντικά του ”Athinai Bistrot” αρνήθηκαν να παραστούν. Όλη αυτή η διαδικασία βέβαια δεν αναγνωρίστηκε από τον συνάδελφο και τη δικηγόρο του, οι οποίοι διεμήνυσαν ότι οι ίδιοι και το σωματείο θα συνεχίσουν μέχρι να δικαιωθούν.
 Τέλος, ο διοικητής άρχισε να κάνει κάποιες ”περίεργες” νύξεις, για ”παράνομες κινητοποιήσεις και ποινικά αδικήματα”, για  παλιότερη υπόθεση συνδικαλιστικού αγώνα και διεκδίκησης από συνάδελφο και το σωματείο της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου. Σε τι αναφερόταν όμως ο διοικητής και τι πραγματικά  συνέβη σε αυτή την περίπτωση; O συνάδελφος εργαζόμενος ως διανομέας φαγητού (delivery), διεκδίκησε τα εργασιακά του δικαιώματα και για αυτό τον λόγο απολύθηκε από συγκεκριμένο κατάστημα επισιτισμού. Δικαιώθηκε όμως δικαστικά, γιατί η απόλυση του από το δικαστήριο κρίθηκε καταχρηστική και του εκδικάστηκε χρηματικό ποσό και άμεση επαναπρόσληψη. Για αυτό τον λόγο έκτοτε, πήγαινε καθημερινά στη δουλειά για να δουλέψει την βάρδια του και να πληρωθεί το μεροκάματο του. Κάποια μέρα όμως στην αρχή της βάρδιας, τον περίμενε ένα στημένο σενάριο συνεργασίας του εργοδότη με το συγκεκριμένο Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών της ΓΑΔΑ. Προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν ότι εκβιάζει τον εργοδότη του, ενώ προηγουμένως το δικαστήριο τον είχε δικαιώσει και είχε διατάξει την επαναπρόσληψη, και τον οδήγησαν σε διαδικασία αυτοφώρου. Φυσικά, όλες αυτές οι προσπάθειες τρομοκράτησης προς τον συνάδελφο διανομέα και το σωματείο, από την εργοδοσία και τους αστυνομικούς του Τμήματος κατέρρευσαν, και ο ίδιος δικαιώθηκε και πάλι δικαστικά από αυτή την πλεκτάνη.
Εν ολίγοις, η θέση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης από την εργοδοσία του Αthinai Bistrot, σε αγαστή πάντα σχέση και συνεργασία με το Τμήμα Δίωξης Εκβιαστών, προς τους συναδέλφους που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Θεωρούμε ότι τέτοιες υποθέσεις, τέτοιες υπόγειες σχέσεις και διασυνδέσεις πρέπει να αναδεικνύονται, να γίνονται γνωστές στο ταξικό /ανταγωνιστικό κίνημα και να αντιμετωπίζονται και συλλογικά. Εμείς από την μεριά μας σαν σωματείο, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν τρομοκρατούμαστε από τέτοιες άθλιες μεθοδεύσεις και θα σταθούμε δίπλα στους συναδέλφους μας. Οι εκφοβισμοί, η προσπάθεια παρουσίασης των αδιαμεσολάβητων ταξικών αγώνων ως κοινών ”εκβιασμών”, θα αντιμετωπιστεί από εμάς ως επίθεση εναντίον του ίδιου του σωματείου. Εδώ είμαστε και θα επανέλθουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή για το ζήτημα.
Γενικότερα, γνωρίζουμε ότι μεγάλη μερίδα των  αφεντικών του επισιτισμού έχουν σχέσεις και ”άκρες” με την αστυνομία, δεν είναι κρυφό, το διατυμπανίζουν άλλωστε. Οι γνωριμίες και οι φιλικές κουβέντες, τα κεράσματα και τα τραπεζώματα, οι εξυπηρετήσεις και οι δουλίτσες με τις προστασίες των μαγαζιών, όλα αυτά είναι καθημερινή συνήθεια στον κλάδο του επισιτισμού. Επίσης, σε μια περίοδο που η επιθεώρηση εργασίας και το ΙΚΑ, στοχευμένα από το κράτος, κάνουν τα στραβά μάτια σε έναν κλάδο που κυριαρχεί η εργοδοτική ασυδοσία και όταν ενδέχεται να  περιμένεις για χρόνια για να εκδικαστεί μια εργατική σου υπόθεση από τα δικαστήρια, οι ταξικοί αγώνες χαλάνε την πιάτσα… Το γνωρίζουμε αυτό, όπως και τα αφεντικά του επισιτισμού αρχίζουν να γνωρίζουν σιγά σιγά από παρεμβάσεις, διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις έξω από μαγαζιά του κλάδου. Ειδικά το τελευταίο διάστημα, με τις νίκες  στους ”Αφανείς” στα Εξάρχεια, στο ”Βοτανοπωλείο” στα Πετράλωνα, στους πολύμηνους αγώνες στο ”Σκέρτσο” στο Μαρούσι, στο ”Σαλαντίν” στον Κεραμεικό, στο ”Αthinai Bistrot” και σε αρκετές άλλες ανοιχτές ακόμα υποθέσεις, τα αφεντικά αρχίζουν να ενοχλούνται… Συνάδελφοι και συναδέλφισσες που ενημερώνονται, οργανώνονται, διεκδικούν και κερδίζουν, μέσα από την συλλογικοποίηση στο σωματείο. Κι αυτό εντέλει είναι το στοίχημα, να σταθούμε συλλογικά απέναντι στα αφεντικά μας και να αλλάξουμε τους όρους επιβίωσης μας.
Εμείς δουλεύουμε τα μαγαζιά τους, να αλλάξουμε την πιάτσα, να διεκδικήσουμε τα πάντα!
Υ.Γ. Στις 11/07, στο προγραμματισμένο δεύτερο ραντεβού στην επιθεώρηση εργασίας, τα αφεντικά του Athinai Bistrot, Πέτρος και Λευτέρης Παυλής, σεμνά και ταπεινά, ζητώντας επανειλημμένα πολλές φορές συγνώμη, υπέγραψαν και  κατέβαλλαν πάνω από 3.000 ευρώ σε έναν μόνο απολυμένο συνάδελφο μας, αναγνωρίζοντας το μεγαλύτερο μέρος των οφειλών τους απέναντι του. Δείχνοντας με το καλύτερο τρόπο, ότι οι αγώνες σίγουρα δεν είναι μάταιοι και ότι η αυθαιρεσία των αφεντικών μπορεί να σταματήσει όταν μας βρίσκουν απέναντι τους.

Και στο Μαρούσι και παντού, πίσω φασίστες, εμπρός Σύντροφοι!

Σύντροφοι και Συντρόφισσες αποκρούουν επίθεση

χρυσαυγίτικου τάγματος εφόδου στην Κατάληψη Έπαυλης Κούβελου.

αναδημοσιεύουμε (κάπως ετεροχρονισμένα είναι η αλήθεια…) την ανακοίνωση της Κατάληψης Έπαυλης Κούβελου σχετικά με τα γεγονότα της 1ης Αυγούστου.

Σήμερα 1η Αυγούστου, 100 χρυσαυγίτες επιτέθηκαν στην κατάληψη μας Έπαυλη Κούβελου με την ανοχή της ελληνικής αστυνομίας.

Το γεγονός αυτό δεν ήταν τυχαίο αφού έγινε κατά τη διάρκεια της προγραμματισμένης μοτοπορείας τους, που ξεκίνησε από τα κλειστά πλέον γραφεία τους στο Ν.Ηράκλειο για να καταλήξει στα νέα γραφεία τους στο Μαρούσι. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης 30 σύντροφοι βρισκόμασταν στο χώρο της κατάληψης. Αν και αριθμητικά λιγότεροι από αυτούς αποκρούσαμε με επιτυχία την παρατεταμένη-οργανωμένη επίθεση (στυλιάρια-επίδειξη μαχαιριών, πτυσσόμενα γκλοπ, αυτοσχέδιες ασπίδες κλπ). Οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις (ματ-δέλτα) αφού άφησαν τους χρυσαγήτες να δράσουν ανενόχλητοι όλοι αυτήν την ώρα (15 λεπτά) εμφανίστηκαν μετά την αποχώρηση των νεοναζί και περικύκλωσαν την κατάληψη. Από τη μανιώδη τους επίθεση (των χρυσαυγητών) προκλήθηκαν ζημιές σε σταθμευμένα ι.χ στον περίγυρο της κατάληψης, ενώ τραυματίστηκαν ελαφρά ορισμένοι σύντροφοι που βρίσκονταν μέσα στο χώρο. Οι γείτονες στάθηκαν αλληλέγγυοι παρέχοντας μας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παραμένοντας έξω από την κατάληψη εως ότου τους έδιωξαν οι μπάτσοι.

Σε καρούς κρίσης όπου μας τα παίρνουν όλα και λεηλατούν ακόμα περισσότερα, οι φασίστες της χρυσής αυγής είναι το μακρύ χέρι τους κράτους και του κεφαλαίου.

Δε θα αφήσουμε τους δρόμους και τις πλατείες στους φασίστες.
Καμία ανοχή στους νεοναζί δολοφόνους.

Κατάληψη Κούβελου, Σύντροφοι-Συντρόφισσες

 

Καμία δίωξη, καμία έκδοση των τούρκων και κούρδων πολιτικών προσφύγων.

αφίσα πρωτοβουλίας αναρχικών και κομμουνιστών

για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την προλεταριακή αντεπίθεση.

Τα τελευταία χρόνια στο στόχαστρο του ελληνικού κράτους έχουν συμπεριληφθεί οι τούρκοι και κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες. Οι σύντροφοι αντιμετωπίζουν τις απαγωγές/συλλήψεις και τις κοινές επιχειρήσεις ελληνικών, τούρκικων και αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, τις έρευνες στα σπίτια και τα γραφεία τους, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τις φυλακές τύπου Γ.

Η σύγκρουση για το γεωστρατηγικό ρόλο του Αιγαίου και της Κύπρου, τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η κοινή ”αντι”τρομοκρατική πολιτική, η υπογραφή δεκάδων μνημονίων και συμφωνιών ανάμεσα στο ελληνικό και τούρκικο κράτος αποτελούν όψεις μιας αντιφατικής σχέσης σύγκρουσης και αλληλεξάρτησης της ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης.

Δεν είναι τυχαίο ότι η συμφωνία για την κοινή ”αντι”τρομοκρατική πολιτική πραγματοποιήθηκε παρουσία δεκάδων ελλήνων και τούρκων επιχειρηματιών. Οι εξεγέρσεις σε όλη την Τουρκία με τους νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες, οι ταραχές μετά τους εκατοντάδες νεκρούς στο ορυχείο της Σόμα, ο ένοπλος αγώνας στις πόλεις και τα βουνά είναι εχθρός της “οικονομικής συνεργασίας”. Η ελληνική κυβέρνηση το έχει κάνει ξεκάθαρο: «αναζητούμε τρόπους για να αναβαθμίσουμε τη διμερή συνεργασία μας σε όλους τους τομείς – ιδιαίτερα στην ενέργεια, το εμπόριο, τον τουρισμό και τις επενδύσεις».

Σήμερα διαφαίνεται καθαρά το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού. Εξαθλίωση, κοινωνικός κανιβαλισμός, ωμή κρατική βία, άγρια καταστολή. Σήμερα η κυρίαρχη προπαγάνδα επιχειρεί με κάθε τρόπο να κρύψει την πραγματική αιτία της κρίσης: τη δομική αντίθεση του καπιταλισμού, τη σχέση εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο.

Σήμερα οφείλουμε να σταθούμε πολιτικά, ηθικά, υλικά δίπλα στους τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες. Να αντισταθούμε στην κρατική καταστολή, να οργανώσουμε τους κοινούς μας αγώνες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Σήμερα πρέπει να στρατευθούμε στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, να οξύνουμε τον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, να οικοδομήσουμε ένα μαχόμενο αντικαπιταλιστικό κίνημα.

Το να αγωνίζεσαι ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό δεν είναι έγκλημα.

Είναι καθήκον.

Αλληλεγγύη σε όσους αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Πρωτοβουλία αναρχικών και κομμουνιστών για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την προλεταριακή αντεπίθεση.

πηγή: http://proletconnect.blogspot.gr/