Παρέμβαση στην Ερμού, 19 Σεπτέμβρη

To κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο athens.indymedia.org λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη διαδήλωση μνήμης και αντίστασης της 18ης Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι. Προχωρήσαμε στην αναδημοσίευση του, χωρίς μια πλήρη ταύτιση μας με τις θέσεις και τις απόψεις του, αφού θεωρούμε ότι θέτει κριτικά μια σειρά ζητημάτων τα οποία έρχονται έρχονται και παρέρχονται, για να επανέλθουν κάθε φορά συγκυριακά και πολλές φορές με δραματικούς τόνους στο προσκήνιο, χωρίς ποτέ ν’ αναλύονται και να τίθενται στην ουσιαστικά πολιτική βάση τους. Προχωρήσαμε στην αναδημοσίευση του γιατί εν τέλει θεωρούμε ότι η κριτική και ακόμα περισσότερο η αυτοκριτική αποτελούν το οξυγόνο κάθε απελευθερωτικού προτάγματος, κάθε κινήματος και χώρου που σέβεται την ιστορία του και νοιάζεται για το μέλλον του.

Άκου συντροφάκι μου τα 6 μου λάθη…

«Όρε να ‘σαν τα νιά- ρε να ‘σαν τα- νιάτα πουλί μου δυο φορές»

Αποφάσισα να σου γράψω με αφορμή τα τελευταία, …τα Σεπτεμβριανά. Ξέρω ότι δεν είναι σωστός ο τρόπος μου, το να στα λέω δηλαδή γραπτώς, αλλά ειλικρινά δεν έχω άλλη ελπίδα από το να διαβάσεις αυτές τις λίγες πεντακάθαρες γραμμές. Είναι πολύ πιθανόν –αν δημοσιευτεί η επιστολή μου από τους ανθρώπους του ιντιμέντια που έχουν τεράστια ευθύνη για το τι δημοσιεύουν και πιθανόν να μην αναρτηθεί μιας και υπερβαίνει τα εσκαμμένα- να σου φανούν τα λόγια μου, από παράξενα έως μια κουταμάρα ενός, πλέον, συντηρητικού ανθρώπου, μεγάλου σε ηλικία και κουρασμένου, που αφού έκανε τον κύκλο του, τώρα δίνει νουθεσίες. Έχεις το δίκιο σου με βάση τα όσα εγώ σου δίδαξα για την ηλικία σου. Με τα ίδια περίπου δόγματα ανατράφηκα κι εγώ-τα ίδια σου μετέδωσα τις δεκαετίες του 70, του 80, του 90 και του 2000.

Έκανα όμως λάθος. Θα στα πω ίσως λίγο μπερδεμένα, όπως ίσως λίγο μπερδεμένα τα έχω στο μυαλό μου τα θέματα που θέλω να σου θίξω, ζητώντας σου συγγνώμη προκαταβολικά (για τα 6 λάθη μου).

Το πρώτο μου λάθος ήταν ότι εσύ, το νέο παλικάρι που βράζει το αίμα σου, είσαι το «νέο υποκείμενο». Έτσι σε ονόμασα «άγρια νεολαία» αντιγράφοντας κάποιους θεωρητικούς αστέρες της Ευρώπης. Πράγματι. Το 1968 ήταν ο καταλύτης κι εγώ είχα το μυαλό μου το Μάη, στις τεράστιες συνελεύσεις των νέων, των φοιτητών, που τις μετακένωσα κι εδώ σαν ένα τρόπο υπέρβασης του «εργατίστικου» που από αυτό έβραζε η Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πράγματι ήταν πολύ περίεργα στην αριστερά τότε, γεμάτη γκρούπες που είχαν τις ανυπέρβλητες αλήθειες τους, ανταγωνιστικά σχήματα και ηγεμονισμοί, μιλούσε με μια στριφνή γλώσσα που δεν σε άγγιζε κι εσύ, μέσα από τα λόγια μου, είδες ότι είσαι το πρότυπο του αγώνα, το «νέο υποκείμενο». Από τότε μέχρι και σήμερα που έχω αρχίσει να σε κριτικάρω χωρίς να βλέπω τον εαυτό μου μέσα στις πράξεις σου, δεν έχω ξεπεράσει αυτό το μετεφηβικό πρόταγμα. Ρητορεύω πού και πού, τώρα που μεγάλωσα κι ίσως έχω και παιδιά, λίγο με το «εργατικό», λίγο με το «ασφαλιστικό», λίγο με το «εκπαιδευτικό» -περνάν τα χρόνια. Έτσι, σε εκθείασα τις δεκαετίες του 70 όταν ξεκίνησαν δειλά-δειλά οι πρώτες σου αντιδράσεις, έτσι και το 80 όταν με ήχους πανκ μου τραγουδούσες «βία, χάος, εγώ δεν είμαι πράος». Έτσι, και το 90 όταν σε τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί για την Πρυτανεία, όταν σε στρίμωξαν με άλλους 500, όταν ξεκίνησαν οι αλήτες των ΜΜΕ και των κομμάτων να μιλούν για «προβοκάτορες», για «γνωστούς-αγνώστους». Εγώ σου έμαθα να λαμβάνεις ως θετικό πρόσημο την αρνητική ταμπέλα. Αλλά εγώ σε εκθείαζα, μαζί με όλα τα «φιλικά» ΜΜ Εξημέρωσης και την αριστερά της προόδου. Έτσι, αντί να συνθέσω, με νέα υποκείμενα αγώνα δίπλα στα παλιά, αποδόμησα το κοινωνικό ζήτημα, με αποτέλεσμα να τα βλέπεις όλα χωριστά. Στο μεταξύ επειδή ο «χώρος» μας απετέλεσε κυρίως ένας χώρος ανεπτυγμένος από νεολαίους, σε έμαθα να βλέπεις αυτόν, ως κορυφαίο ζήτημα ή «διακύβευμα». Σε έμαθα στην αυτοαναφορικότητα. Στο μεταξύ το μισητό μας κράτος έπαιρνε μέτρα έναντι μέτρων σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα κι εγώ σε ωθούσα στο να βλέπεις μόνο αυτά που αφορούν την καταστολή, το θεσμό της δικαιοσύνης και της αστυνομίας. Ειδικά το Δεκέμβρη του 08, σε εκτίναξα στα ύψη. Κι ας έβλεπα ότι πηγαίνεις προς ένα διαρκή αρνητισμό. Κι όταν είδα τα αποτελέσματά μου, το 2010, το Μάιο… Ξαφνικά σου λέω ότι κάνεις εσύ το λάθος.

Το δεύτερο λάθος μου ήταν ότι σε έπεισα πως η καταστολή είναι το «κομβικό σημείο» όπου περνάει το κοινωνικό ζήτημα. Δηλαδή, όχι ότι αυτή έρχεται ως συνέπεια των κοινωνικών αγώνων –στο σύνολό τους, αφού λοιδορούσα το «εργατικό» ή τους αγώνες γειτονιάς που υποτυπωδώς αναπτύσσονταν- αλλά ότι επιδιώκοντας την «όξυνση της καταστολής» θα υπάρξει η πολυπόθητη «εκτροπή». Το πού θα πάει αυτή, όμως, το άφησα να αιωρείται. Έτσι από το 70 με τα λόγια μου, μάς βρίσκω μέχρι το 2014 να πίνουμε φραπέδες στα δικαστήρια, να ξελαρυγγιαζόμαστε για μένα και για σένα που τους-μας έχουν πιάσει, να μαζεύουμε χρήματα για δικηγόρους, να φτιάχνουμε δεκάδες αφίσες για το ίδιο ζήτημα με διαφορετικό ποίημα η καθεμιά, να ‘μαστε στις φυλακές απ’ έξω για κουράγιο ή από μέσα με τους αναπτήρες αναμμένους έτοιμοι, να… να… (τα ξέρεις). Έτσι τη δεκαετία του 70 που μαζί φωνάζαμε «φυλακές-στρατός-ψυχιατρεία, αυτή είναι η εξουσία», ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» καταφέραμε να διασπάσουμε το κοινωνικό ζήτημα σε κομμάτια. Αργότερα τη δεκαετία του 80 και του 90 με τα «μαθητικά-φοιτητικά» αναπτύξαμε τη μεγαλοσύνη της νεολαίας και μαζί ήμασταν όταν διαδηλώναμε ότι «είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και πως «είμαστε αυτοί που οι γονείς μας πάντα συνιστούσαν να αποφεύγουμε». Τότε γινόντουσαν μεταρρυθμίσεις υπό το βλέμμα μιας καθυστερημένης σοσιαλδημοκρατίας κι αργότερα σοσιαλφιλελευθερισμού, σοβαρές μεταρρυθμίσεις που από αυτές ασχολήθηκα, μαζί σου, μόνο με το ζήτημα της καταστολής. Αργότερα στα τέλη του 90 όταν σκούρυναν κάπως τα πράγματα πάλι δεν έπαψα να σου το τονίζω, ότι η καταστολή είναι «ο κόμβος του κοινωνικού ζητήματος». Αυτοί που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν που μοιάζουν σαν σταγόνες νερού, πότε μας έπαιζαν σαν το ηλεκτρονικό πάκμαν από την Ασφάλεια στην Αλεξάνδρας και πότε συλλάμβαναν πολλές χιλιάδες στα 40 χρόνια μεταπολίτευσης για να μας παίξουν στο πολιτικό τους παιχνίδι. Εγώ τότε σου έλεγα ότι «βρισκόμαστε στο επίκεντρο της καταστολής» και έτσι ήταν και φαινόταν, αλλά δεν σου είπα ότι αυτό δεν έχει καμιά προοπτική ή το γιατί «είμαστε στο επίκεντρό της». Τώρα που μεγάλωσα, είμαι σε λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, ξαναγύρισα από το κέντρο στη γειτονιά, σου μιλάω όψιμα για κοινωνικούς μαζικούς αγώνες. Και ξαφνικά σου λέω ότι κάνεις εσύ λάθος.

Το τρίτο μου λάθος ήταν ότι δεν σε ενέπνευσα με το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας που θα έχει «με» κι όχι «χωρίς». Που θα είναι «για» κι όχι «από». Που θα έχει τέλος πάντων ένα περιεχόμενο και δεν θα καθορίζεται από τις αρνήσεις –που δεν συνιστούν κατάφαση. Απ’ το 70 σου έλεγα ότι αυτά είναι τερτίπια των σταλινικών, των εξουσιαστών, των κρατιστών, της αριστεράντζας. Εμείς έχουμε ένα όραμα που δεν μπορεί να περιγραφεί. Αν περιγράψουμε το «τι θέλουμε» κι όχι «τι δεν θέλουμε», θα γίνουμε «εξουσιαστές». Έτσι μ’ αυτά και μ’ αυτά, σου έδωσα την εντύπωση ότι η «δημοκρατία» ανήκει σε αυτούς που κυβερνάνε. Από το 80 φωνάζαμε «ούτε φασισμός-ούτε δημοκρατία» λες και αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία. Άρχισες να βγάζεις αφίσες για «τα κελιά της δημοκρατίας» και αρνιόσουν ακόμα και το «άμεση» διότι κι αυτή είναι «εξουσιαστική». Σε έμαθα να ταλαιπωριέσαι στο πεδίο των συναινετικών αποφάσεων σε συσσωματώσεις χωρίς δομή, αφού «η ψήφος δεν είναι για μας». Έτσι σε κάθε ευκαιρία που μπορούσε να αρθρωθεί ένας λόγος προταγματικός εγώ σε απέτρεπα και σου έλεγα ότι «αυτά δεν είναι για μας». Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω μαζί με «άλλους» σε αγώνες γειτονιάς άλλαξα λιγάκι. Αλλά παρέμεινα πιστός τα δόγματα του «από» και του «χωρίς». Για αυτό και παραμένουμε κομμάτι εσώκλειστο, με πολιτικές προκαταλήψεις και προλήψεις. Βλέπουμε το τι γίνεται γύρω μας, το οσμιζόμαστε αλλά δεν λέμε να ξεπεράσουμε τη μοναχικότητα που κρατάμε ως κόρην οφθαλμού. Διότι η αλλαγή προϋποθέτει ευθύνη. Αυτό δεν περιέχεται και στη λέξη αυτοδι-εύθυνση που σου έμαθα; Ευθύνη. Και η ευθύνη για την οργάνωση αυτού του κόσμου είναι πολύ βαριά (γι’ αυτό και την αφήνουμε στο κράτος). Έτσι, εσύ με τα «χωρίς» και τα «από» που σου έμαθα, πορεύεσαι χωρίς ευθύνες για αυτόν τον κόσμο. Κι όταν λίγο παρεκτρέπεσαι όπως …πρόσφατα, εγώ σε λέω «αμφιβόλου προέλευσης» διαδηλωτή και σου λέω ότι κάνεις λάθος. Εγώ, που σε έμαθα, αυτό να κάνεις.

Το τέταρτό μου λάθος είναι ότι δεν σε έμαθα να διεκδικείς πέρα από την αποφυλάκιση των συντρόφων μας. Κάθε τι άλλο σου έμαθα ότι είναι μια εξουσιαστική πράξη που ενσωματώνεται –και έτσι είναι αλλά τι άλλο είναι η ζωή;- κι έτσι σε έμαθα να λες «όλα ή τίποτα» ή «μη ενδιάμεσοι αγώνες» ή «άμεση εξέγερση» κλπ κλπ. Όμως η ζωή είναι αλλιώς και πέρα από τις χιλιαστικές μας σκέψεις. Δηλαδή σήμερα μένουμε σε κάποιο σπίτι, τρώμε, πίνουμε νερό, πάμε κινηματογράφο, αγοράζουμε βιβλία, εργαζόμαστε ή είμαστε άνεργοι, μετακινούμαστε, χρησιμοποιούμε τις δομές υγείας ή δεν μπορούμε κλπ κλπ. Ό,τι κάνει ένας καθημερινός άνθρωπος, κάνουμε κι εμείς. Άρα πρέπει να διεκδικήσουμε. Μαζί με όσους διεκδικούν. Να αγωνιστούμε με τους «άλλους» για καλύτερη υγεία, για καλύτερη εκπαίδευση, για καλύτερα μεροκάματα, για καλύτερη ποιότητα ζωής στη γειτονιά, ενάντια στη φιλελευθεροποίηση. Όχι έλεγα εγώ. Θα μιανθούμε από την εξουσιαστική πραγματικότητα. Κι έτσι, εσύ έκανες ότι έκανα κι εγώ. Κι έρχομαι τώρα, που σφίξανε λίγο παραπάνω τα πράγματα κι έχω αρχίσει δειλά και λίγο πιο ώριμα να συμμετέχω σχεδόν παντού, και σου λέω ότι κάνεις λάθος. Το λάθος όμως εγώ το έπραξα.

Το πέμπτο λάθος μου ήταν ότι σε έμαθα να μισείς την κοινωνία. Εγώ σου έμαθα τη διάσταση «κοινωνία» και «εμείς». Εγώ σου έμαθα ότι η κοινωνία είναι ένα σύμπλεγμα περίπου μικροαστών-φασιστών-εθνικιστών-σωβινιστών. Όταν άρχισα να ψελλίζω για «κοινωνικά κομμάτια», για «αγώνες βάσης» ήταν πολύ αργά γιατί ούτε κι εγώ το πολυπίστευα. Το 70 σε έμαθα να λοιδορείς τους εργατικούς αγώνες που γίνονται για «ένα αυτοκίνητο και μια έγχρωμη ΤΙΒΙ», το 80 και το 90 σου έλεγα για τους «μικροαστούς» και από τα μέσα του 90 όταν αρχίσαμε και ζούσαμε το μεταναστευτικό σου μίλαγα για τους «φασίστες, ρατσιστές, σωβινιστές». «Τσιμπήσαμε» όλοι μαζί γύρω από γκλομπαλίστικο, το πολυπολιτισμικό που η νέα τάξη πραγμάτων ήθελε για να ικανοποιεί τις αγορές εργασίας της με φτηνό εργατικό δυναμικό, έκαναν τη χώρα «χώρα υποδοχής» δηλαδή φυλάκισης για να μην προχωράνε οι δυστυχισμένοι αυτοί άνθρωποι από τις λεηλατημένες χώρες τους μέσα στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, δεν διείδαμε την παρακμή των πόλεων και των χωριών, την απώλεια του κοινωνικού ιστού, τη διάλυση της παραγωγικής δυνατότητας και βλέπαμε συνεχώς εχθρούς στα μάτια της κοινωνίας. Ίσως εστιάζω πέραν του δέοντος στις ευθύνες μου, αλλά όλα τα «άλλα» τα έχω και τα έχουμε πει. Για τις ευθύνες μου πότε θα σου μιλήσω; Όλο, λάθος θα σου λέω ότι κάνεις;

Το έκτο μου λάθος ήταν ότι δεν σε δίδαξα ιστορία. Χωρίς ιστορία πάμε αδιάβαστοι συντροφάκι μου. Τα τελευταία χρόνια σου έμαθα κάποια πράγματα για την Ισπανία αλλά ποτέ για την ίδια σου τη χώρα, για τα Βαλκάνια, για τη Μέση Ανατολή. «Οι εξουσιαστές είναι ίδιοι-παντού και πάντα» και μ’ αυτό έκλεινα το θέμα. Άρα τι να την κάνουμε την ιστορία; Όμως σε ένα κρεσέντο που με έπιανε έφτασα να απαξιώνω και κάθε ιστορικό απελευθερωτικό αγώνα που δεν ήταν στα μέτρα μου. Με βάση τα μέτρα μου, σου έφτιαξα μια εξιστόρηση «ίσων εθνικισμών» και σου ετοίμασα σιγά-σιγά την επαναστατική θεώρηση των «δυο άκρων» ή αλλιώς των «ίσων αποστάσεων». Κι όταν σε είδα να μιλάς έτσι για την Παλαιστίνη σου είπα: κάνεις λάθος. Δικό μου όμως είναι το λάθος. Θα σου το πω. Σου έμαθα ότι εξισώνεται ένας απελευθερωτικός με έναν κατακτητικό πόλεμο, ότι αυτοί που αντιστάθηκαν ήθελαν κι αυτοί ένα κράτος-άρα ήταν εξουσιαστές. Και προχώρησα ακόμα πιο πολύ. Σου είπα ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια χαρά και ότι οι εθνικισμοί –γενικώς- χάλασαν τον κόσμο, ότι στην κατοχή αντί να ενωθούν οι έλληνες προλετάριοι με τους γερμανούς ναζί και ιταλούς φασίστες, εκείνοι τους πολεμούσαν. Δεν σου είπα ότι στην Κύπρο υπήρξε ένας αντιαποικιακός αγώνας αλλά πως ό,τι έγινε, ήταν μια εθνικιστική λαίλαπα. Σου έφτιαξα μια ιστορία με τα μέτρα μιας αντίληψης που μόνο ο ξεχασμένος Μπακούνιν, ίσως πια, θα μπορούσε να σου πει πως δεν είναι έτσι. Σε ώθησα, στο να είσαι αεθνιστής ή αντιεθνικιστής (με το βλέμμα στο «δίκιο» της άλλης χώρας) και να φωνάζεις ότι «οι προλετάριοι δεν έχουμε πατρίδα» λες κι αυτή είναι αντίθετη στο διεθνισμό, λέξη που σου έμαθα χωρίς να σου πω ότι ο διεθνισμός εμπεριέχει τη λέξη έθνος. Βέβαια ξέρω το πώς την μεταχειρίστηκαν και πως εγκληματικά μίλησαν και έπραξαν όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν που μιλάνε για «έθνος»-αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί. Για τις ευθύνες μου δεν σου έχω πει ακόμα. Κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με προβλήματα που είναι υπαρκτά, τι άλλο θα ξεστομίσεις; «Είστε φασίστες» θα πεις. Και καθάρισες. Εγώ όμως στο έμαθα κι αυτό. Τώρα έρχομαι να σου πω ότι κάνεις λάθος, ειδικά όταν το λες αδιακρίτως. Θα σου έλεγα ότι βοηθάς στο να πάει κάποιος κόσμος σ’ αυτά τα καθάρματα. Και πηγαίνει. Αλλά εσύ θεωρείς ότι αυτό είναι δικό τους θέμα και ευθύνη του κράτους που τους προωθεί. Είναι αλλά όχι μόνο δικό τους. Το κενό που δεν καλύπτεις εσύ το καλύπτουν αυτοί. Και η ζωή δυστυχώς δεν προχωράει με κενά. Αλλά κι αυτό που λες εγώ στο έμαθα. Πώς σε μέμφομαι τώρα για τα λάθη σου;

Αυτές οι λίγες, είναι οι σκέψεις μου, για μένα που έμαθα από τα λάθη μου χωρίς να τα παραδέχομαι. Για αυτό συνεχίζω να σου λέω ότι κάνεις λάθος. Το λάθος όμως το έχω κάνει εγώ.

Με εκτίμηση, συντροφάκι μου και με σεβασμό στην ηλικία σου

ο πατέρας σου, η μάνα σου κι ίσως ο μεγάλος σου αδερφός από το «χώρο»

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=va9dAdpwJZU[/youtube]

Γιατί μόνο ο ίδιος ο Παύλος μπορεί να μας πει ποιος ήταν πραγματικά…

Αλληλεγγύη στους και τις 64 αντιφασίστες και αντιφασίστριες που συνελήφθησαν στις 18 Σεπτέμβρη κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης μνήμης και αντίστασης, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα προλετάριου Παύλου Φύσσα – υπό την επίβλεψη “δημοκρατικών” αστυνομικών δυνάμεων- από ναζιστικό τάγμα εφόδου στο Κερατσίνι.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ.

ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ, ΕΜΠΡΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!

Όλοι & Όλες στους δρόμους του Αγώνα

ενάντια στα αφεντικά, το κράτος & τους φασίστες.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: Σάββατο 13/9-12:00 Μοναστηράκι

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ:Τρίτη 16/9-18:00 Προπύλαια 

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Πέμπτη 18/09/14-18:00 πλ.Νίκης (Αμφιάλη)

ΔΙΚΗ (για την επίθεση στο στέκι Αντίπνοια): Παρασκευή 19/9-9:00π.µ.

Πρωτοδικείο Δέγλερη

Αναστολή εφαρμογής του μέτρου των ανοιχτών καταστημάτων για όλες τις Κυριακές – Εξόρμηση του συντονιστικού δράσης [Σαβ. 13/9, Ερμού]

Λες:

Το κίνημά μας είναι σε κακή κατάσταση.
Το σκοτάδι βαθαίνει.
Οι δυνάμεις μας μειώνονται.

Λοιπόν, αφού έχουμε δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια,
είμαστε σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι στην αρχή.
Αλλά ο εχθρός είναι σήμερα ισχυρότερος από ποτέ!
Η ισχύς τους φαίνεται να έχει αυξηθεί.
Έχουν πάρει τη μορφή του αήττητου.
Έχουμε κάνει λάθη, αυτό είναι αναμφισβήτητο.

Οι τάξεις μας φθίνουν.
Τα λόγια μας προδίδουν σύγχυση.
Ο εχθρός έχει πάρει τα λόγια μας και τα έχει διαστρεβλώσει,
μέχρι που έγιναν αγνώριστα.

Λοιπόν, τι είναι λάθος σε αυτά που έχουμε πει;
Κάποια κομμάτια ή τα πάντα;
Για ποιους μετράμε ακόμα;
Έχουμε ξεμείνει πίσω, ξεκάθαρα αποκομμένοι από το ζωντανό ποτάμι;
Θα μείνουμε πίσω, χωρίς να καταλαβαίνουμε κανέναν
και χωρίς να μας καταλαβαίνει κανένας;
Η τύχη είναι αυτό που χρειαζόμαστε;

Αυτά ρωτάτε!
Μην περιμένετε καμία άλλη απάντηση
εκτός από τη δική σας!

Μπέρτχολντ Μπρεχτ

Στις 18 Σεπτεμβρίου δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας, αλλά και μουσικός της ραπ, Παύλος Φύσσας από χρυσαυγίτες. Ο κόσμος του αγώνα βρέθηκε στον δρόμο, έβαλε μπροστά τον μαχητικό αντιφασισμό, μίλησε για τάξεις, για τον φασισμό ως εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου, συγκρούστηκε…

Μετά την δολοφονία, πολλά «μέτωπα» διαφορετικών πεποιθήσεων και ιδεών πήραν θέση πάνω στο ζήτημα. Το ίδιο το αστικό κράτος μίλησε για νομιμότητα και ξεκίνησε να «κυνηγάει» τα φαντάσματα που μέχρι χθες δεν γνώριζε ή στην καλύτερη δεν ήξερε σε ποιο σημείο θα έφταναν(!).

Τα κοράκια της δημοσιογραφίας συγκινήθηκαν και συγκίνησαν αραδιάζοντας τόνους σάλιου και μελανιού για τον θάνατο ενός «νέου ανθρώπου – καλλιτέχνη». Στις πρώτες ώρες που ακολούθησαν την δολοφονία ακούσαμε μέχρι και το χιλιοειπωμένο περί οπαδικών συγκρούσεων. Κάποιοι από δαύτους, ακόμα πιο αισχροί (εφημερίδα πρώτο θέμα) δημοσίευσαν φωτογραφίες με τον νεκρό στο πεζοδρόμιο, δίνοντας ευχαρίστηση στον διψασμένο για αίμα καταναλωτή μέσα από την εικόνα του «ρεαλισμού».

Τηλεοπτικές κόντρες για το που και αν τελικά «άνηκε κάπου πολιτικά». Ολίγον τι από την μουσική του και τους στίχους του, για τις ιδέες που εξέφραζαν. Η ίδια συνταγή «θλίψης» και «κροκοδείλιων δακρύων».

Μετά από το πρώτο «σοκ» της είδησης και των αναλύσεων της αστικής προπαγάνδας, η ανάγκη για «υπεράσπιση» του Παύλου (στην γλώσσα της ραπ, Killah P) και της ζωής του, πέρασε στα χέρια των «φίλων» και συναδέλφων του από τον χώρο της χιπ χοπ σκηνής. Καλέστηκαν δημοσιογράφοι, άνοιξαν τα μικρόφωνα και το πάνελ της «υπεράσπισης» στήθηκε για τα καλά.

Τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν από την αρχή για την γελοιότητα που θα ακολουθούσε και θα μας έκανε να εξοργιστούμε, όταν προσπάθησαν να μας πείσουν, με πρώτο και καλύτερο τον Μιχάλη Μυτακίδη (B.D Foxmoor), πως ήδη στέκαμε μπροστά σε κάτι πολύ δυνατό. Πιο είναι αυτό; Μα φυσικά η εικόνα του ίδιου του πάνελ και όσων την αποτελούσαν. Η ένωση δηλαδή της hip hop και του low bap με αφορμή τον χαμό του φίλου τους. Χρειάστηκε να το επαναλάβουν πολλές φορές για να πειστούν όλοι όσοι ήταν οι αποδέκτες της συνέντευξης τύπου. Η ίδια η κοινωνία δηλαδή. Σύμφωνα με τους «πανελίστες», όλοι όσοι θα παρακολουθούσαν την συνέντευξη τύπου θα συγκλονιζόντουσαν από την συγκινητική κίνηση των χρόνια «μαλωμένων» καλλιτεχνών της ραπ που ενώθηκαν εις μνήμη του Παύλου.

Αυτό που τους έκανε να «καθίσουν στο ίδιο τραπέζι» ήταν η ανάγκη να μιλήσουν οι ίδιοι για τον Παύλο ως άνθρωπο και τίποτα περισσότερο. Και θα ήταν σεβαστό αν με κάποια αξιοπρέπεια τηρούσαν έστω και αυτό. Αντί αυτού όμως επιδόθηκαν σε γενικόλογα μηνύματα ενότητας και ειρήνης, κάνοντας λόγο, ουκ ολίγες φορές και με πονηρό τρόπο θα πούμε, περί των 2 άκρων. Πολιτικά μίλησαν, αλλά μόνο για να παινέψουν την αστική ιδεολογία και τον καθεστωτικό «αντιφασισμό». Η επίσημη φωνή της αστικής προπαγάνδας δια στόματος «άγριων» και «δρομίσιων» τραγουδοποιών. Τα παραδείγματα πολλά και από πολλούς.

Ο Μιχάλης Μυτακίδης στον ρόλο του συντονιστή να φροντίζει μη ξεφύγει κανείς από τα προκανονισμένα και χαλάσει την ουσία της προπαγάνδας τους. Ανούσιες επιθέσεις σε καλλιτέχνες από άλλα είδη μουσικής, σουρεαλιστικές προστυχιές και όλα αυτά γιατί, όπως ο ίδιος είπε σε έναν ακροατή που έφερε τις αντιρρήσεις του: «Ο Παύλος μας διάλεξε, εσένα όχι».

Ηλίας Παπανικολός (εισβολέας): «Ακόμα και σε αυτούς που σκότωσαν να τους δώσουμε αγάπη. Δεν με νοιάζει αν είναι στην ΧΑ ή στο ΚΚΕ»…

Κώστας Δράκουλας (θηρίο): «Ο εχθρός σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει είναι ηλίθιος»…

Ευθύμης (από ΑΕ, πρώην TXC) και φυσικά βραβευμένος από τον Βορίδη για την «αγάπη του στα αρχαία»: «Στο πεζοδρόμιο φοβάσαι την βία είτε από δεξιούς, είτε από αριστερούς […] Παραπλανημένοι και από εδώ και από εκεί».

Και φυσικά τα καλύτερα από τον «εξαρχειώτη» Νικήτα Κλιντ: «Να αφήσουμε την πολιτική στους πολιτικούς… Δεν θα φέρουμε καμία επανάσταση… Μπράβο που για πρώτη φορά τα media λένε πως η Χ.Α είναι εγκληματική οργάνωση… Να μη βρίζουμε τους υπουργούς πάντα σαν κασετοφωνάκι, δεν είμαι από αυτούς που λένε τον Δένδια χρυσαυγίτη».

Η γραμμή ίδια από τους περισσότερους συμμετέχοντες (μιας και υπήρχαν και κάποιες ζωντανές φωνές) στο πάνελ και κατά περίεργο λόγο από τους «καταξιωμένους» της σκηνής. Η γραμμή του «ανθρωπισμού», της εξίσωσης, της απολιτικοποίησης. Η γραμμή του καλλιτεχνικού φιάσκου. Η γραμμή της ντροπής.

Επειδή, όπως είπε και μια συντρόφισσα, η καριέρα έχει πολλά ποδάρια, δεν θα αναλύσουμε περαιτέρω τα όσα ακούσαμε σε αυτήν την συνέντευξη τύπου.

Όμως η ελληνική χιπ – χοπ σκηνή δεν εκπροσωπείται (μόνο) από αυτούς. Παρακάτω παραθέτουμε ένα κείμενο – αφίσα που συνυπογράφτηκε από πολλά μέλη και συγκροτήματα του χιπ – χοπ κινήματος και όχι μόνο, μετά την δολοφονία του Παύλου, αλλά και μετά την συνέντευξη τύπου:

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ

Στις 18/9/13 φασίστες δολοφόνησαν τον Killah P. Δε πέσαμε απ’ τα σύννεφα με την ακρότητα των καθαρμάτων. Οι ίδιοι σκότωσαν τον Σ. Λουκμάν τον Ιανουάριο. Τραμπούκιζαν και μαχαίρωναν μετανάστες και αγωνιστές επί χρόνια. Για όσους δε βλέπουν τον κόσμο από δημοσιογραφικές γυάλες δεν είναι μυστικό.

Αυτοί οι υπάνθρωποι δε προέκυψαν τυχαία ούτε είναι σύμπτωση που οι μισανθρωπικές ιδέες τους επιβίωσαν με την ήττα (;) τους στο Β’ΠΠ. Οι “δημοκρατικές” κυβερνήσεις τους στήριξαν, αδιαφορώντας για τις πρακτικές τους. Κλείναν το μάτι όταν τρομοκρατούσαν κόσμο της αντίστασης. Οι ίδιοι που τους χρηματοδοτούσαν για τη διάσπαση των κατώτερων τάξεων σε έλληνες και ξένους, δυνατούς και αδύναμους, τώρα πουλάνε τάξη, ασφάλεια και εθνική ενότητα με την καλογυρισμένη “πάταξη του φασισμού”. Τα “παραπλανημένα παιδιά” πουλάνε προστασία, είναι μαφιόζοι. Στην καλύτερη είναι παρανοϊκοί που μισούν κάποιον επειδή έτυχε να γεννηθεί σε διαφορετικό σημείο του πλανήτη.

ΔΕΝ ΜΑΧΑΙΡΩΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΠΑΚΙΑ

Ο αντιφασισμός που δεν έρχεται σε ρήξη με το σύστημα που διαιωνίζει το φασισμό είναι κοντόφθαλμος, μια αστικά ορθή καταδίκη. Αδιαφορούμε για τον κώδικα δικαίου των εκμεταλλευτών μας. Πρέπει να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει, χωρίς διαπραγματεύσεις. Με έμπρακτη, αδερφική αλληλεγγύη σ’ όσους καταπιέζονται. Να υπερασπιστούμε τις γειτονιές και τα εργασιακά μας δικαιώματα με κάθε τρόπο. Δε μασάμε με τον κρατικό αντιναζισμό, ούτε με τη διαχείριση των δολοφονιών του Ν. Ηρακλείου. Δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας στερήσει τα περιεχόμενα της συλλογικής, από τα κάτω, αντιφασιστικής δράσης.

Όσο για το hip-hop, δε θα βλάψει το φασισμό με συνεντεύξεις τύπου που ενστερνίζονται τη θεωρία των δύο άκρων. Χρειάζεται αιχμηρός αντισυστημικός λόγος. Άνθρωποι που τιμούν αυτά που λένε δρώντας καθημερινά ενάντια στο υπάρχον. Όχι καλλιτεχνάκια, “αφηρημένες” φύσεις ή καμένοι τυπάδες. Το hip-hop πέρα από τέχνη είναι τρόπος ζωής. Στο δρόμο, εκεί όπου ξεκίνησε. Ακόμα κι αν όσοι μας τα μάθανε “σοβαρεύτηκαν” και νοικοκυρευτήκανε, παραμένουμε στις ίδιες πλατείες και θα τις υπερασπιστούμε. Οι υπόλοιποι ας δώσουν “φως” απ’ το σπίτι τους. Πολύ φοβόμαστε όμως ότι το φως τους προέρχεται απ’ την τηλεόραση.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

45 | Accion Mutante Collective | Burn The Sponsors | Crack | Flow Advantage | Granada | Hip-hop House Ιωαννινα | Hit N’ Rap | Meet-sos | N-arrow Intifada | Numberless | Onesecbeforetheend | Statemental | Xtens | Ακραία Αντίδραση | Αόρατος Εχθρός | Ήρωας | Θέατρο Δρόμου | Λάθος Εποχή | Λογοπαίγνιο | Μεθυσμένα Ξωτικά | Μελανά Στίγματα | Μόνιμος Κάτοικος | Παράξενοι Παράνομοι | Πρώτη Γραμμή | Στίχοιμα | Το Σκιαγράφημα | Χαρτοπόλεμος

Και για να πιάσουμε καλύτερα τον παλμό όσον αφορά απόψεις για την συνέντευξη τύπου από ανεξάρτητους καλλιτέχνες, παραθέτουμε ένα μέρος από την ανακοίνωση ενός μέλους της χιπ χοπ κοινότητας, του dave των «φράξια»:

[…] Έμαθα το hip hop στο δρόμο. Έκλαψα με αυτό, γέλασα με αυτό, αντιστάθηκα με αυτό, πόνεσα με αυτό, αγωνίστηκα με αυτό, έγινα αντιφασίστας με αυτό (δυστυχώς υπήρχαν φασίστες). Διαμόρφωσα συνείδηση και ταξική σκέψη μέσα από αυτό.

Το hip hop όμως δολοφονήθηκε από τους φασίστες. Και τι έκανε το hip hop;  Έκλαψε, πόνεσε, και μετά; Έδωσε συνέντευξη τύπου. Δηλαδή; Δηλαδή ενωμένο και καλά αγαπημένο. Και τι βγήκε από αυτή την συνέντευξη; Ειρήνη, φως και αγάπη… Εκτός λίγων σωστών εξαιρέσεων, που δεν θα έπρεπε καν να είναι εκεί […]

[…] Το κοινό… στηρίζει ράπερς που μέχρι τώρα μέσα από τα τραγούδια τους και την τέχνη τους φλέρταραν ή βραβεύονταν από τους φασίστες.

Στηρίζουν ράπερς που μέχρι τώρα μέσα από τα μονοπάτια που διαλέγανε, θρέφανε φασιστάκια, αλλά τώρα ξαφνικά πέφτουνε από τα σύννεφα.

Στηρίζουν ράπερς που επικαλούνται τον νόμο και ότι πρέπει ο κύριος Δένδιας να κάνει την δουλειά του…

R.I.P Killah P – Είσοδος 10 ευρώ

Ε; Κάνω λάθος; […]

Αν έχεις haters είσαι από τους τυχερούς

έρχομαι αντιμέτωπος μόνο με ταξικούς εχθρούς.

Όσο εσείς στα μικρόφωνα ψάχνατε λύσεις

εγώ ανάγκαζα εργοδότες να παίρνουν πίσω απολύσεις, εν μέσω κρίσης.

“Afaza”

Για εμάς ο αντιφασιστικός αγώνας θα συνεχίσει να είναι ταξικός, αντικαπιταλιστικός αγώνας. Και επειδή ουκ ολίγες φορές ακούστηκε από το πάνελ πως δεν πρέπει να περιμένουμε από αυτούς «την σπίθα» ή το κάτι παραπάνω, εμείς θα πούμε πως κανείς δεν ζήτησε, ούτε πρόκειται να ζητήσει τίποτα από μουσικάντηδες της καριέρας.

Νέοι και επιπόλαιοι με εμφυλιακά κόμπλεξ στην Αμφιάλη

Για επίλογο, παραθέτουμε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε από το περιοδικό Βίδα (Τ. 16-17) με τίτλο «τα ‘πε ο Νικήτας»:

Εάν ο Μαραντζίδης, ο Πρετεντέρης, ο Ψαριανός, ο Μανδραβέλης και ο Κρανιδιώτης είχαν ραπ συγκρότημα και έψαχναν μάνατζερ αυτός δεν θα μπορούσε ‘ναι άλλος από τον Νικήτα Κλιντ. Είναι αδιαμφισβήτητα ο καταλληλότερος.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους χρυσαυγίτες, ο καλλιτέχνης Κλιντ δίνει την αθώα του «γραμμή» για το τι πρέπει να πράξει η νεολαία και το αντιφασιστικό κίνημα για να αντιμετωπίσει το χρυσαυγίτικο τέρας. Επειδή λοιπόν ο κύριος είναι ράπερ είπε να συμπυκνώσει την αστική ιδεολογία των παραπάνω και να μας τη σερβίρει όπως αυτός την καταλαβαίνει… Στην εκπομπή του Πρετέντερ (και τα μυαλά στο μπλέντερ) τα είπε χαρτί και καλαμάρι, λιγάκι μπερδεμένα βέβαια.

Στοιχειοθετούμε μαργαριτάρια: «σύνδρομο του εμφυλίου (!), εμφυλιακό κόμπλεξ, όλοι ‘φταίγαν στον εμφύλιο (!), παρατεταμένος εμφύλιος (!), μια δημοκρατία ανθρώπινη που τα κόμματα χρησιμοποιούσαν το εμφυλιακό πράγμα (!) του διαχωρισμού (!), ενότητα όλων των δυνάμεων (!), δεν θέλουμε να μας εξωθήσει κανένας σε κανενός είδους πόλεμο (!), να βοηθήσουμε την αστυνομία να μην λέμε μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι (!), είμαστε νέοι και επιπόλαιοι (!), να απεγκλωβιστούμε από το εμφυλιακό κόμπλεξ (!)»…

Επειδή ο κύριος Κλιντ μέσα στο παραλήρημά του θεώρησε ότι δεν εμπεδώσαμε την «αθώα» του γραμμή μέσα από τον Πρετέντερ είπε να την γράψει στην αγαπημένη του Athens Voice (τεύχος 453, 10-16 Οκτώβρη 2013) και να μας μάθει ιστορία, να μας διδάξει πολιτική και γενικότερα να μας οδηγήσει στην αγκαλίτσα του αστικού «αντιφασισμού». Και τι δεν έσυρε και πάλι; Το κρεσέντο είχε λοιπόν: Το ιδεολόγημα της συλλογικής «εθνικής» ευθύνης ως λύση για την κρίση, τη χρησιμότητα και την ευγένεια της παθητικότητας (βλ. κύπριους), την καλή Ε.Ε. και τους καλούς συμμάχους αμερικάνους και τους κακούς φανατικούς (που για τον Νικήτα είναι και φασίστες) που τα πολεμούν, το πραξικόπημα (!!!) που επιχειρήθηκε στην 48ωρη απεργία του Οκτώβρη, τον τραμπουκισμό (κάτι σαν τη νόσο των χοίρων) που γενικά χτυπάει από ‘δω κι από ‘κει, την καλή και υπεύθυνη στάση του Χρουτσώφ (!!!), αλλά και μαθήματα ιστορίας που θα ζήλευαν ο Σ. Κουρτουά και ο Ν. Βερτ για τη Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού, την καλή καπιταλιστική ελευθερία του καπιταλιστικού λόγου που φτιάχνει Σώτες, την καλή ελληνοκεντρική ραπ, τον Μαλατέστα που αν ζούσε θα ζητούσε την καλή εφαρμογή του νόμου απέναντι στο φασισμό, όπως εξάλλου και ο Σπάρτακος θα χαιρόταν αν οι ρωμαϊκές λεγεώνες είχαν εκδημοκρατιστεί, γι’ αυτό και όλοι πρέπει να στηρίξουμε την κυβέρνηση στο έργο της. Κλείνοντας απέδωσε και τα σχετικά εύσημα στην καραμανλική δεξιά για τον ευγενή τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τους βασανιστές της χούντας.

Ανακάτεψε, δηλαδή, κάποια από τα πιο θεαματικά-ανιστόρητα στοιχεία προπαγάνδας του αστικού κόσμου σε ένα αγχωμένο τουρλού. Με μόνιμο βραχνά την υποταγή της νεολαίας σε αστικά ιδεολογήματα με ραπ καμουφλάζ και «αλήτικο» στυλάκι. Με το δίκιο μας, λοιπόν, αναρωτιόμαστε: Ράπερ είναι ή η γλωσσοκοπάνα της αστικής τάξης ο Νικήτας;

Υ.Γ. Ως σχόλιο για τους συγχυσμένους –ες των ημερών μας, παραθέτουμε μια φράση του δολοφονημένου από το μακρύ χέρι της αστικής τάξης προ χούντας, Σωτήρη Πέτρουλα:

«Πάλευε και μάθαινε, μάθαινε και πάλευε».

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΝΑΟΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ,

ΑΛΛΑ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ,

ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Το καπιταλιστικό σύστημα για να επιβιώσει, προσπαθεί μέσα από το σύγχρονο ολοκληρωτισμό, να επιβάλλει στους καταπιεσμένους όλο και περισσότερες θυσίες στο βωμό της κερδοφορίας. Με το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» και το δόγμα της μηδενικής ανοχής στοχεύει, καταστέλλει και εξοντώνει κάθε αμφισβήτηση και εστία αντίστασης των εκμεταλλευόμενων.

Τον Αύγουστο του 2013, ο άνεργος, Θανάσης Καναούτης, 19 χρονών από το Περιστέρι τόλμησε να επιβιβαστεί στο τρόλεϊ 12 Αθήνα – Περιστέρι χωρίς εισιτήριο. Ο ελεγκτής-κεφαλοκυνηγός που έκανε τη βάρδια του μαζί με τον οδηγό, ενήργησαν ως πιστά τσιράκια των αφεντικών τους, κάνοντας για άλλη μια φορά «καλά τη δουλειά τους». Αφού τον εντόπισαν, τον απείλησαν, τον τραμπούκισαν και επειδή αρνήθηκε να αποδεχτεί το πρόστιμο υπερασπίζοντας την κοινωνική του ανάγκη να μετακινείται ελεύθερα με τα ΜΜΜ, τον πέταξαν έξω από το τρόλεϊ αφαιρώντας του τη ζωή για ένα εισιτήριο.

Ένα χρόνο μετά, οι δολοφόνοι του Θανάση, κράτος, μπάτσοι κι ελεγκτές συνεχίζουν να «κάνουν καλά τη δουλειά τους» κυνηγώντας στα ΜΜΜ τους φτωχούς και τους αντιστεκόμενους. Έλεγχος, πρόστιμα και ταξικός αποκλεισμός σε κάθε μας βήμα. Στο κράτος της εκμετάλλευσης, του ελέγχου και της καταστολής οι κρατικές δολοφονίες δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.

Η διεθνής και εγχώρια πολιτική και οικονομική κυριαρχία για να προασπίσει τα συμφέροντά της επιβάλλει λυσσαλέα επίθεση με νόμους και μέτρα εναντίον μας. Η διαρκής επέκταση της βαρβαρότητας του κράτους και του κεφαλαίου με τους μηχανισμούς τους απαξιώνουν και λεηλατούν τις ζωές μας καθημερινά. Για να ξεπεράσουν την κρίση τους, προσπαθούν να εξασφαλίσουν την «ανάπτυξή» τους με την υποδούλωσή μας. Φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, επισφάλεια, ελαστικά ωράρια, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, νοικιαζόμενοι σκλάβοι με την ώρα, τη μέρα και το κομμάτι, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, συνεχές πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, φοροληστεία, χαράτσια. Σύγχρονα εργατικά κάτεργα, εργοδοτική τρομοκρατία, απολύσεις, εργατικά ατυχήματα, σφαίρες στους μετανάστες εργάτες. Διαρκής κοινωνικός και ταξικός αποκλεισμός των φτωχών από τα κοινωνικά αγαθά. Στέρηση στέγασης, διάλυση δομών υγείας, αποκλεισμός στην παιδεία, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, κεφαλοκυνηγοί στα ΜΜΜ, λεηλασία της γης, ξεπούλημα των ελεύθερων-δημόσιων χώρων και του πλούτου. Όλα στα χέρια των λίγων, των εκμεταλλευτών.

Η εξουσία εντείνει την κρατική καταστολή και τον κοινωνικό εκφασισμό σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Επιδιώκει τη διάχυση του φόβου, τον κοινωνικό κατακερματισμό και κανιβαλισμό, την εξατομίκευση και την υποταγή, το ρατσισμό και το φασισμό. Ποινικοποιεί κάθε φωνή και εστία αμφισβήτησης και αντίστασης ενάντια στο καθεστώς. Επιχειρεί να στρατιωτικοποιήσει χώρους δουλειάς, σχολές, γειτονιές, σχολειά, και τοπικές κοινωνίες που αντιστέκονται. Επιστρατεύει απεργούς, διώκει εργαζόμενους, καταστέλλει εργατικούς αγώνες, απαγορεύει συγκεντρώσεις και πορείες. Κλείνει δομές ψυχικής υγείας και ανοίγει δικαστικά ψυχιατρεία-κολαστήρια για τους «περιττούς» και τους «επικίνδυνους». Στήνει σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίζει, φυλακίζει και δολοφονεί μετανάστες κυνηγημένους από τον πόλεμο. Στηρίζει τα ναζιστικά τάγματα εφόδου που τρομοκρατούν και δολοφονούν αντιφασίστες και μετανάστες στις γειτονιές. Διώκει, βασανίζει και φυλακίζει κοινωνικούς αγωνιστές, ανοίγει φυλακές υψίστης ασφαλείας Γ τύπου (Γκουαντάναμο), εκκενώνει ελεύθερους κοινωνικούς χώρους. Μια κοινωνία τρόμου, απομόνωσης, αποκλεισμού, μια κοινωνία φυλακή για ντόπιους και μετανάστες που αγωνίζονται για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Κόντρα στον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι καπιτα-ληστές στην τάξη μας και για όλους τους λόγους του κόσμου, εμείς οι καταπιεσμένοι δεν παραδινόμαστε, δε γονατίζουμε, δεν παραχωρούμε σπιθαμή, αντιστεκόμαστε. Σπάμε τον τρόμο και βγαίνουμε στο δρόμο. Συναντιόμαστε, συζητάμε αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά και οριζόντια, οργανώνουμε τους αγώνες μας, στήνουμε δομές αντίστασης και αλληλεγγύης και χτίζουμε κοινότητες αγώνα, χωρίς σωτήρες και ειδικούς. Καθημερινά γεννιούνται εστίες αγώνα και δίνονται μάχες σε χώρους δουλειάς, σχολές, γειτονιές, σχολειά, στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές. Οι αγώνες των καθαριστριών, της ΒΙΟΜΕ, των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, της Κερατέας, των εργατών γης της Μανωλάδας και της Σκάλας Λακωνίας, των μεταναστών και φυλακισμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές είναι παρακαταθήκη για τους αγώνες που θα έρθουν. Να τελειώνουμε με τον κόσμο του ελέγχου και της λεηλασίας της ζωής μας. Με τη σύνδεση των ταξικών – κοινωνικών και αδιαπραγμάτευτων αγώνων και με την έμπρακτη αλληλεγγύη η ακατόρθωτη σύγκρουση με την κυριαρχία διαφαίνεται κατορθωτή. Όλο και περισσότερα μικρά και μεγάλα μονοπάτια αντίστασης ανοίγονται για να περπατήσουμε το δύσκολο, αλλά όμορφο δρόμο που θα μας οδηγήσει στην κοινωνία, όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα ζούμε με ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία.

ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 12 Σεπτέμβρη, πλ. Περιστερίου, 6:30 μ.μ

Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου

Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου αποτελεί μια σύμπραξη νεοφιλεύθερων και φασιστών με την αμέριστη στήριξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ. Ο ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι ολιγάρχες του πλούτου επενδύουν στα φασιστικά τάγματα εφόδου ως πολιορκητικό κριό της επιβολής του ακροδεξιού καθεστώτος που τους τελευταίους μήνες πέρασε ρατσιστικούς νόμους διακρίσεων κατά των μειονοτήτων και του ρωσόφωνου πληθυσμού, απαγόρευσε το ΚΚ και οργάνωσε ένα πογκρόμ κατά αριστερών, προοδευτικών οργανώσεων, προσωπικοτήτων, πολιτών και συνδικάτων. Η καταστολή κλιμακώθηκε με την σφαγή στην Οδησσό, όπου ανάμεσα στους δεκάδες νεκρούς ήταν και το μέλος της «Borotba» Αντρέι Μπραζέφσκι, και πολλές ακόμα δολοφονίες αντιφασιστών σε άλλες πόλεις την 9η Μάη, ημέρα εορτασμού της αντιφασιστικής νίκης. Η εφιαλτική αυτή κατάσταση οδήγησε την εργατική τάξη και το λαό της Αν. Ουκρανίας σε εξέγερση μέσα από ξεσηκωμό, διαδηλώσεις, απεργίες κι έναν παρατεταμένο σκληρό αντικυβερνητικό – αντιφασιστικό αγώνα που μετά τα δημοψηφίσματα και τη λαϊκή πλειοψηφία που αποτύπωσαν, εντάθηκε με την ανακήρυξη λαϊκών δημοκρατιών σε Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ και τη δημιουργία λαϊκών πολιτοφυλακών.

Οι ιμπεριαλιστές και οι νεοφιλελεύθεροι και φασιστές του Κιέβου σε μια κίνηση επικίνδυνου πολεμικού τυχοδιωκτισμού επιχείρησαν να καταστείλουν την αντικυβερνητική – αντιφασιστική εξέγερση με κήρυξη πολέμου απέναντι στο λαό της Αν. Ουκρανίας με δυνάμεις αέρος και ξηράς καταστρέφοντας βασικές υποδομές (νερό, ηλεκτρικό, τηλεπικοινωνίες), σχολεία και νοσοκομεία με αποτέλεσμα πάνω από 2.500 νεκρούς και αριθμό προσφύγων που προσεγγίζει ίσως το 1 εκατ. Η στρατιωτική υπεροπλία όμως ουκρανικού στρατού, φασιστικών ταγμάτων, μισθοφόρων και στρατιωτικών επιτελαρχών των ΗΠΑ συνάντησε την ηρωική αντίσταση του ένοπλου λαού του Ντονμπάς που άντεξε στην επίθεση, κράτησε θέσεις και αντεπιτέθηκε με αποτέλεσμα τις τελευταίες μέρες να έχει τρέψει σε άτακτη φυγή το στρατό και τη φασιστική εθνοφυλακή. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ήττα της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» του ακροδεξιού καθεστώτος του Κιέβου, που άλλαξε τα δεδομένα όχι μόνο στο στρατιωτικό, αλλά και στο πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Η κυβέρνηση Ποροσένκο, που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια σε όλη την ουκρανική επικράτεια και αντιπολεμικές εξάρσεις με πρωταγωνιστές τους συγγενείς και συζύγους των στρατιωτών, ζητάει τώρα εκεχειρία προσπαθώντας να σωθεί πολιτικά, να κερδίσει χρόνο για την ανασύνταξη δυνάμεων και να σταματήσει την προέλαση των λαϊκών πολιτοφυλακών.

ΗΠΑ και ΕΕ υποστήριξαν με κάθε τρόπο τις πολεμικές επιχειρήσεις και πανικόβλητοι από την επέλαση των λαϊκών πολιτοφυλακών απειλούν με επέμβαση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ενώ επίκεινται ασκήσεις του ΝΑΤΟ σε γειτονικές χώρες. Ιδιαίτερα η εξαγγελθείσα συγκρότηση νατοικής ταξιαρχίας άμεσης επέμβασης σε συνδιασμό εκατέρωθεν κυρώσεις και απειλές αποτελεί μια άκρως επικίνδυνη εξέλιξη που φανερώνει τους πολεμικούς κινδύνους που συνεπάγεται η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ο αντιφασιστικός αγώνας του λαού του Ντονμπάς βρίσκεται σε ένα αποφασιστικό σημείο. Δεν έχουμε προσμονή και καμία απολύτως εμπιστοσύνη στην ρωσσική ηγεσία, η οποία ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την διασφάλιση των συμφερόντων του ρώσικου καπιταλισμού και συμμετοχή στην μοιρασιά της επιρροής του διεθνούς κεφαλαίου στην Ουκρανία. Είναι απολύτως ενδεικτικό της στάσης της Ρωσσίας το γεγονός ότι σε μια φάση ραγδαίας ανόδου της μαχητικότητας και αυτοπεποίθησης των εξεγερμένων η ρωσσική διπλωματία κάνει διαπραγματεύσεις στις πλάτες τους επιχειρώντας να ανακόψει τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης στις τάξεις του λαϊκού στρατού και του πληθυσμού του Ντονμπάς.

Σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, η εξίσωση των δύο πλευρών που αντιμάχονται στο εσωτερικό της Ουκρανίας εξυπηρετεί μόνο την προπαγάνδα του δυτικού ιμπεριαλισμού και του καθεστώτος του Κιέβου. Η λογική των ίσων αποστάσεων μεταξύ του καθεστώτος, της κυβέρνησης του Κιέβου και των φασιστών από τη μια και των αντιφασιστών, του εργατικού κινήματος και των μειονοτήτων από την άλλη πλευρά, είναι απαράδεκτη. Στη μάχη υπάρχουν αντιμαχόμενες πλευρές κι εμείς δε στεκόμαστε παρατηρητές. Παίρνουμε θέση στο πλευρό του αντιφασιστικού αγώνα. Στηρίζουμε το δικαίωμα των περιοχών αυτών στην αυτοδιάθεση. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αντιφασίστες και την μαχόμενη Αριστερά της Ουκρανίας. Εκφράζουμε ιδιαίτερα την αλληλεγγύη και τη στήριξη μας στους συντρόφους της οργάνωσης «Borotba» που βρίσκονται στο στόχαστρο του καθεστώτος του Κιέβου και παλεύουν ηρωικά και με κόστος για το συντονισμό και την οργάνωση του αντικυβερνητικού και αντιφασιστικού αγώνα, για την κοινή πάλη της εργατικής τάξης της Ουκρανίας, ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρήσκευμα.

Είναι αναγκαίο να οργανωθεί μια καμπάνια αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στους εξεγερμένους κατοίκους, τους απεργούς εργάτες, τις μειονότητες, τους αντιφασίστες και τους αριστερούς μαχητές της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Είναι αναγκαίο να σπάσει το κλίμα μουδιάσματος και αμηχανίας που επικρατεί κάτω από το βάρος της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Είναι επείγον να αναπτυχθεί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, ένα αντιπολεμικό κίνημα ικανό να μπλοκάρει την πολεμική μηχανή σε κάθε χώρα, να αντιπαλέψει τα φονικά σχέδια του ΝΑΤΟ και να αντιπροτάξει τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Η «Αντιφασιστική Καμπάνια» στηρίζει το κάλεσμα του ιταλικού συγκροτήματος Banda Bassotti για μια καμπάνια που θα συγκεντρώσει χρήματα και ανθρωπιστική βοήθεια κι ένα διεθνές καραβάνι αλληλεγγύης που θα επισκεφτεί προσφυγικούς καταυλισμούς και περιοχές του εξεγερμένου Ντονμπάς.

Ο ελληνικός λαός έχει κάθε συμφέρον να σταθεί στο πλευρό του εξεγερμένου λαού του Ντονμπάς και να καταδικάσει την ελληνική κυβέρνηση που από την πρώτη στιγμή έσφιξε το χέρι των πραξικοπηματιών. Να επιβάλλει με όρους κινήματος και ξεσηκωμού έναν αντιπολεμικό προσανατολισμό στον αντίποδα της σημερινής εξωτερικής πολιτικής της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Αντί η ελληνική κυβέρνηση να κλείνει άρον άρον τα ελληνικά προξενεία στις περιοχές που απελευθερώνει ο λαϊκός στρατός αποχωρώντας μαζί με τον ουκρανικό στρατό και τα φασιστικά τάγματα, απαιτούμε να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Κιέβου. Η ήττα της σύμπραξης νεοφιλελεύθερων και φασιστών είναι νίκη για τις εργατικές τάξεις και τους λαούς όλου του κόσμου.

• Νίκη στην αντιφασιστική εξέγερση του λαού της Αν. Ουκρανίας
• Κάτω η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου και τα φασιστικά τάγματα εφόδου
• Ήττα των σχεδιασμών ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ
• Αλληλεγγύη στην αντιφασιστική αριστερά και το Μπορομπτά

Εκδήλωση-Συζήτηση με τον Κιριτσούκ για την Ουκρανία.

Παρασκευή 12 / 9, 7μμ Πολυτεχνείο-Γκίνη

πηγή: Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία