Η εργοδοτική αυθαιρεσία εδώ και χρόνια –με τις ευλογίες της άθλιας συγκυβέρνησης- έχει χτυπήσει κόκκινο. Μεγαλύτερα θύματα της οι μετανάστες, οι νεολαίοι και οι γυναίκες. Οι εργάτες/ιες όχι μόνο αντιμετωπίζονται απ την εργοδοσία σαν αναλώσιμα ομιλούντα εργαλεία, που με εξευτελιστικές αμοιβές πρέπει να προσφέρουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους, αλλά τα αφεντικά έχουν τις πιο παράλογες απαιτήσεις. Όπως στην περίπτωση που θα αναφερθούμε –και συνέβη στο Ηράκλειο Κρήτης-   όπου έγγειος εργάτρια δέχτηκε απειλές να ρίξει το παιδί της προκειμένου να συνεχίσει να δουλεύει(!).

Με εξευτελιστικό μισθό, εργοδοτική τρομοκρατία, άθλιες συνθήκες εργασίας, η εργάτρια πέρα απ την υπεραξία της για να πλουτίζουν οι εργοδότες τις ζητούν να θυσιάσει το παιδάκι που κυοφορεί προκειμένου να έχει ένα άθλιο μεροκάματο !!!

Μπράβο στην ταξική μας αδελφή που μέσα απ’ το κλαδικό της σωματείο βρήκε την δύναμη να καταγγείλει την περίπτωση της και να διεκδικήσει μέσα από συλλογικές διαδικασίες το δίκιο της. Δυστυχώς δεν είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων που μέσα από τέτοιες διαδικασίες διεκδικούν τα αυτονόητα.

Παραθέρουμε την σχετική καταγγελία

«Το Παράρτημα Ηρακλείου του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών καταγγέλλει την εταιρία ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΚΤΕΕ, η οποία το τελευταίο διάστημα έχει προχωρήσει σε πλήθος αυθαιρεσιών εναντίον εγκύου εργαζόμενής της.

Η εργαζόμενη προσλήφθηκε με την ΕΓΣΣΕ της ΓΣΕΕ ως υπάλληλος γραφείου (615€ μικτά) ενώ έχει καθήκοντα μηχανικού, με τις ανάλογες ευθύνες. Η εργαζόμενη ενώ είχε σύμβαση αορίστου χρόνου εντάχθηκε σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Έτσι, παρά το γεγονός ότι ο μισθός της καλύπτεται από λεφτά φορολογούμενων πολιτών, δηλαδή η επιχείρηση επιδοτήθηκε για να βγάλει κέρδος και να καρπωθεί το κέρδος από τη δουλειά της εργαζόμενης (ο εργοδότης με δικά του έξοδα καλύπτει μόνο ασφαλιστικές εισφορές), η εργαζόμενη είναι απλήρωτη από τον Ιούνιο (οφειλές εργοδοσίας και επιδόματα ΙΚΑ). Η εταιρία οφείλει επίσης δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, επιδόματα και υπόλοιπο αδείας. Επιπλέον, η εταιρία δεν έχει καλύψει στην εργαζόμενή της εργατικό ατύχημα, ενώ την έχει απλήρωτη και για υπερωρίες και εργασία τα Σάββατα.

Η ασυδοσία της εν λόγω εταιρίας δε σταματάει εκεί. Η συνάδελφος έχει δεχτεί απειλές να ρίξει το παιδί της προκειμένου να συνεχίσει να δουλεύει(!), έχει δεχτεί απειλές για χειροδικία, ενώ παράλληλα η εργοδοσία έχει καταφερθεί εναντίον της υβριστικά. Η συνάδελφος έχει αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά, με διακρίσεις σε βάρος της λόγω εγκυμοσύνης. Τελικά η συνάδελφος δέχεται εκβιασμό προκειμένου να υπογράψει παραίτηση ως προϋπόθεση για να της καταβληθούν τα δεδουλευμένα. Αυτό γίνεται γιατί με βάση τη νομοθεσία, η εργαζόμενη από τη στιγμή που θα γεννήσει δεν μπορεί να απολυθεί για 18 μήνες. Αν κάτι τέτοιο συμβεί η εταιρία θα είναι υποχρεωμένη τα καταβάλλει όλους τους μισθούς για αυτό το διάστημα και επιπλέον να πληρώσει πρόστιμο.

Λόγω της τρομοκρατίας που έχει δεχτεί, η συνάδελφος νοιώθει ότι απειλείται η ίδια και η κύηση της. Σαν σωματείο δηλώνουμε ότι για ό,τι συμβεί στη συνάδελφό και το παιδί της καθιστούμε υπεύθυνη την εργοδοσία!

Οι καθυστερήσεις στις καταβολές μισθών και επιδομάτων αποτελούν την κορύφωση της μόνιμης και πάγιας τακτικής της εργοδοσίας να παραβιάζει συνεχώς την εργατική νομοθεσία, να χειροτερεύει διαρκώς τις συνθήκες εργασίας και να καταστρατηγεί ακόμα και τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα. Η ανάλγητη νοοτροπία των εργοδοτών έχει πάντα την ίδια «λογικοφανή» απάντηση στις όποιες αιτιάσεις περί καταβολής δεδουλευμένων από τους εργαζόμενους: ότι χρήματα δεν υπάρχουν, και οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν μόλις πληρωθεί η εταιρεία. Αποτελούν οι εργαζόμενοι όμως χρηματοδότες και συνέταιρους της εταιρείας ώστε να περιμένουν απόδοση μεριδίων; Τις εποχές της μεγάλης κερδοφορίας μοιράστηκαν τα κέρδη τους με τους εργαζομένους; Ποια λογική επιβάλλει στους εργαζομένους να μοιραστούν τώρα τη ζημία τους; Να καλούνται να ”συνεισφέρουν” το εισόδημα τους για την ”επιβίωση” των εταιριών;

Το συγκεκριμένο κρούσμα ακραίας εργοδοτικής αυθαιρεσίας, επιπλέον, ξεπερνάει τα όρια των οικονομικών διεκδικήσεων δεδουλευμένων, θέτοντας ζήτημα στοιχειώδους σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των εργαζομένων από τους εργοδότες και δείχνει τις σεξιστικές διακρίσεις στις οποίες στον 21ο αιώνα και την «πολιτισμένη Δύση» ακόμα υπόκεινται γυναίκες εργαζόμενες. Ένα ζήτημα τόσο ακραίας εργοδοτικής αυθαιρεσίας δεν πρέπει να αφήσει κανέναν αδιάφορο για αυτό καλούμε σωματεία και φορείς να καταδικάσουν τέτοιες πρακτικές και να δείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη στη συνάδελφο αλλά και σε κάθε εργαζόμενο ή άνεργο που πλήττεται από οποιαδήποτε μορφής εξουσία.

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στηρίζει κάθε συνάδελφο και κάθε προσπάθεια για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του. Καλούμε όλους τους εργαζομένους στις τεχνικές εταιρείες της Κρήτης να συσπειρωθούν και να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται. Στα κοινά μας προβλήματα, οι ατομικές λύσεις δε μπορούν να αποδώσουν. Ο αγώνας ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Αγώνας που θα πρέπει να βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων, των γενικών συνελεύσεων των σωματείων τους, για να σπάσει το κλίμα του φόβου που προσπαθεί να επιβάλλει η εργοδοσία στους χώρους δουλειάς. Με τη συναδελφική αλληλεγγύη, την οργάνωσή σε κάθε χώρο δουλειάς, μπορούμε να αποκρούσουμε την επίθεση, να υπερασπίσουμε και να διευρύνουμε τα δικαιώματά μας. Καλούμε κάθε συνάδελφο να γραφτεί στο σωματείο και μαζί να αντισταθούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα και αλληλεγγύη.

Η αξιοπρέπεια στη ζωή και τη δουλειά μας είναι αδιαπραγμάτευτη. Κανένας συνάδελφος μόνος του. Κανένας φοβισμένος. Η δύναμη στους εργαζομένους που παράγουν τον πλούτο με τη δουλειά τους. Η ελπίδα στο συλλογικό αγώνα και την αλληλεγγύη.

Το σωματείο μας προέβη σε καταγγελία όλων των παραπάνω στην επιθεώρηση εργασίας στις 17.11.2014. Λόγω της ιδιαιτερότητας της κατάστασης (η συνάδελφος βρίσκεται στον τελευταίο μήνα κύησης και έχει επικίνδυνη εγκυμοσύνη) αιτούμαστε στην επιθεώρηση εργασίας να επισπεύσει τη διαδικασία και να ορίσει το συντομότερο δυνατό ημερομηνία για την τριμερή συνάντηση με την εργοδοσία ώστε να διευθετηθεί το ζήτημα».

πηγή: Βαθύ Κόκκινο

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=SjFK2PCU-hU[/youtube]

https://www.youtube.com/watch?v=GVSR_wFl2m0

χωρίς σχόλια, μόνο μ’ οργή…

...και δυο σχόλια, αναδημοσιευμένα από το Βαθύ Κόκκινο

Το Σάββατο 8 Νοέμβρη και τη Κυριακή 9 Νοέμβρη τα σωματεία συνέλευση βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και το σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού (ΣΣΜ) κηρύξαμε δύο τετράωρες στάσεις εργασίας για την ανάκληση των απολύσεων συναδέλφων και συναδελφισσών από το κατάστημα Burger Joint που βρίσκεται στην οδό Σολωμού 4-6 στο Νέο Ψυχικό. Οι συνάδελφοι-ισσα απολύθηκαν διότι ζήτησαν αύξηση 50 cents στο ωρομίσθιο τους. Ο εργοδότης δεν πληρώνει δώρα, επιδόματα, τριετίες, άδειες προσαυξήσεις για νυχτερινή και κυριακάτικη εργασία αλλά και ούτε βενζίνες ούτε και σέρβις για το μηχανάκι.Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε με την συμμετοχή συνελεύσεων γειτονιών, αλληλέγγυων σωματείων, εργατών-τριών καθώς και ανέργων. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

Σαν σήμερα το 1980 δολοφονήθηκαν από μπάτσους των ΜΑΤ η 20αχρονη εργάτρια Σταματία Κανελλοπούλου και ο 26χρονος Κύπριος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής.

Οι μπάτσοι δολοφόνοι δεν βρέθηκαν και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ.

Η ΕΔΕ που διατάχτηκε, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τι περιπτώσεις δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Την ίδια μέρα είχαμε δυο τουλάχιστον τραυματισμούς από αστυνομικά περίστροφα ενώ η αστυνομική βία είχε αποτέλεσμα πολλά εκατοντάδες σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών, συλλήψεις κ.λ.π.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση τότε είχε απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου πέρα από την πλατεία Συντάγματος.

Η απόφαση της κυβέρνησης είχε γίνει δεκτή από την πλειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ) ενώ η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική) έκανε κάλεσμα για πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία.

Την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία ενάντια στην απαγόρευση οργάνωσαν η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (για πρώτη φορά μειοψηφία συνδικαλιστικού οργάνου παίρνει πολιτική πρωτοβουλία) μαζί με τις εξής πέντε οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς: ΚΚΕ (μ-λ), ΕΚΟΝ Ρ.Φ. (Β’ Πανελλαδική), Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ, ΟΣΕ, ΟΚΔΕ.

Ανταποκρίθηκαν χιλιάδες άτομα και τότε η νύχτα της 16 Νοέμβρη του 1980 μετατράπηκε σε νύχτα του «Αγίου Βαρθολομαίου». Αφιονισμένοι ΜΑΤατζήδες ξεχύθηκαν χτυπώντας, σε μια τεράστια ακτίνα γύρω από το κέντρο των Αθηνών οτιδήποτε έμψυχο έβρισκαν μπροστά τους.

Και το φινάλε από τις στήλες του «Ιου» της «Ελευθεροτυπίας»:

«Στις 22.11.1980, στη Βουλή, διεξήχθη πολύωρη συζήτηση για τις οδομαχίες, την ευθύνη και το μέλλον της Δημοκρατίας. Ο Ζίγδης πάλι ήξερε με ποιους είναι. Στην κινδυνολογία περί “εκτροπής από ύποπτα στοιχεία” που υποστήριζαν οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ο Ζίγδης αντέτασσε τα πραγματικά περιστατικά και δεν είχε καμιά πρόθεση να συγκαλύψει τα όργανα του κράτους για το καλό της χώρας.

“Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη”, έλεγε ο Γ. Ράλλης, δικαιολογώντας το έργο των ΜΑΤ.

Ο Ζίγδης δεν συγκινήθηκε: “Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επιτέθηκαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επιτέθηκαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δεί ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (…) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους ‘Χίτλερ’, μόνο για τους ‘Μουσολίνι’. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία”.

(σ.σ σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που “ζωγράφιζε” τον ρόλο των ΜΑΤ ο Ζίγδης).

Στην ίδια συζήτηση, οι πιο προσγειωμένοι ηγέτες της αντιπολίτευσης, Παπανδρέου και Φλωράκης, αρκέστηκαν σε υποδείξεις περί του χώρου και του χρόνου κατά τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις θα έπρεπε να ανοίξουν τα κεφάλια των διαδηλωτών.

“Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει”, έλεγε ο Ανδρέας. Ηξερε ότι για να φτάσει στην εξουσία όφειλε να κάνει ορισμένες υποχωρήσεις».

αναδημοσίευση από Βαθύ Κόκκινο

Η συγκυβέρνηση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) με τις πολιτικές του παρελθόντος και τα μνημόνια του σήμερα έχει διαλύσει τη χώρα. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφεραν να φτωχοποιήσουν το λαό. Με τη στρατηγική των απολύσεων η ανεργία έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα στην Ευρώπη. Λεηλάτησαν το μισθό όσων ακόμη εργάζονται καθώς και τις συντάξεις των γερόντων. Κατάργησαν σχεδόν όλα τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Νομιμοποίησαν την ανασφάλιστη εργασία, προσπαθούν να καθιερώσουν την εργασία με μοριοδότηση θυμίζοντάς μας τις εποχές δουλείας. Διάλυσαν το κρατικό σύστημα υγείας με συνέπεια να μην υπάρχει πλέον δωρεάν υγεία και οι ασθενείς να μην μπορούν να πάρουν ούτε τα απαραίτητα φάρμακά τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταργήσουν τη δωρεάν παιδεία ιδιωτικοποιώντας διάφορους τομείς με τελικό στόχο το γενικό ξεπούλημα στους ιδιώτες. Κατάστρεψαν στην πλειονότητά τους τα μικρομάγαζα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις προς όφελος των τραστ και των πολυεθνικών. Ουσιαστικά στέρησαν από τις οικογένειες σχεδόν τα πάντα, ακόμη και τα όνειρά τους.

Παράλληλα ξεπουλούν ολόκληρη τη χώρα. Τεράστιες εκτάσεις γης, κερδοφόροι κοινωφελείς οργανισμοί, επιχειρήσεις του Δημοσίου που ανήκουν στον ελληνικό λαό δίνονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο αντί πινακίου φακής. Οι καταστροφικές πολιτικές τους έχουν προκαλέσει σχεδόν σ’ όλο τον λαό ανέχεια, δυστυχία και πολύ κρυφή οργή. Οργή γιατί, παράλληλα με την αφαίμαξή του με τους κάθε λογής φόρους, βλέπει την περιουσία λίγων και εκλεκτών καθώς και πολλών πολιτικών διαρκώς να αυξάνεται και μάλιστα με μη νόμιμους τρόπους (μίζες κ.λπ.) και με την πλήρη κάλυψη της Βουλής, στην οποία με νομοθετικές ρυθμίσεις και χαριστικές διατάξεις που νομοθετεί η Κυβέρνηση και που έχουν ισχύ λίγων ημερών παύουν διώξεις και απαλλάσουν ημέτερους, από τις παρανομίες τους.

Βλέποντας πλέον η κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές, ότι δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα της χώρας και χάνοντας κάθε έρεισμα στον ελληνικό λαό, εφαρμόζει κάθε είδους κατασταλτικές τακτικές που θυμίζουν άλλες εποχές, για να κερδίσει όσο χρόνο μπορεί στις καρέκλες της εξουσίας.

Με κάθε τρόπο προσπαθεί να ελέγξει και να κατευθύνει τη Δικαιοσύνη ώστε να παίρνει αποφάσεις που εξυπηρετούν τις πολιτικές της, αλλιώς θέτει τη Δικαιοσύνη εκτός λειτουργίας.

Συστηματικά καλλιεργεί μέσω θεσμικών εκπροσώπων και ορισμένων δημοσιογράφων που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία ένα κλίμα τρομοϋστερίας. Με τον αυταρχισμό και τον κρατικό μηχανισμό βίας προσπαθεί να σκορπίσει τον τρόμο στην κοινωνία, σε όσους εξεγείρονται, διαδηλώνουν, και σε κάθε κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης.

Με τη δημιοργία φυλακών Γ΄ τύπου προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξοντώσουν ηθικά και φυσικά τους πολιτικούς κρατούμενους και όσους αντιστέκονται σ’ αυτήν τη βάρβαρη πολιτική.

Στα πλαίσια αυτών των κατασταλτικών τακτικών υπόκειται και η δική μου περίπτωση και η εκδικητική μεταχείριση που αντιμετωπίζω 10 μήνες τώρα.
Εχοντας εκτίσει τα οχτώ χρόνια στα υπόγεια κελιά στο Π.Γ.Φ.Κ. κατάφερα να κερδίσω στα πλαίσια του Σωφρονιστικού Κώδικα τα δικαιώματα που προβλέπονται και μου αναλογούν. Από το 2010 έχω πάρει 20 τακτικές άδειες. Με ειδική άδεια έδωσα Πανελλήνιες Εξετάσεις και πέρασα στη σχολή Ηλεκτρονικών ΤΕΙ Πειραιά. Μετατάγηκα στην ανοικτού τύπου φυλακή Κ.Α.ΥΦ. Για δυόμισι χρόνια πήρα πάνω από 200 καθημερινές εκπαιδευτικές άδειες και παρακολουθούσα τα μαθήματα της σχολής με επιτυχία. Σε όλες τις άδειες τήρησα όλους τους όρους που προβλέπονται και δεν δημιουργήθηκε το ελάχιστο πρόβλημα.

Μετά από τ’εσσερα χρόνια αντιμετωπίζω μια διακριτική και τιμωριτική μεταχείριση, αφού μου στέρησαν όλα όσα είχα κερδίσει, χωρίς να έχω δώσει κάποια αφορμή ή να έχω πειθαρχικά που να δικαιολογούν στο ελάχιστο αυτή την αντιμετώπιση. Εδώ και δέκα μήνες έχω καταθέσει σειρά αιτήσεων για τακτικές και εκπαιδευτικές άδειες και μέχρι σήμερα δεν έχω καμία απάντηση, με κίνδυνο να μην μπορέσω να ολοκληρώσω τις σπουδές εξαιτίας του νόμου του υπουργείου Παιδείας που περιορίζει το χρόνο φοίτησης.

Στην εκδικητική αυτή αντιμετώπιση δεν μπόρεσα να μείνω απαθής. Εδώ και 17 ημέρες έχω ξεκινήσει απεργία πείνας ως ύστατο μέσο να ακουστώ και να κερδίσω όσα μου αναλογούν.

Θεωρώ ότι εξακολουθώ να τηρώ όλες τις προϋποθέσεις του νόμου για τις άδειες όπως γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια. Δικαιούμαι τις άδειες και με το νέο «νόμο Αθανασίου» για τις Γ΄ τύπου φυλακές, αφού υπάρχει ειδική διάταξη που εξαιρεί από αυτό το νόμο όσους έχουν πάρει τουλάχιστον τρεις εκπαιδευτικές άδειες και δεν έχουν παραβιάσει τους όρους τους (εγώ έχω πάρει πάνω από 200 και άρα και με το πνεύμα και με το γράμμα του νόμου δεν συντρέχουν λόγοι επικινδυνότητας).

Κάνω αυτή την ύστατη προσπάθεια ελπίζοντας να λήξει αυτό το καθεστώς ομηρίας και εκδίκησης.

Σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα που δίνω νιώθω και πιστεύω ότι δεν είμαι μόνος. Γι’ αυτό θέλω να στείλω τους χαιρετισμούς μου σε όλες τις φίλες-φίλους σε όλες τις συντρόφισσες-συντρόφους, στο κίνημα αλληλεγγύης πολιτικών κρατουμένων και σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή στέκονται δίπλα μου. Να εκφράσω την αλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό και στο δικό του αγώνα για το δικαίωμά του, πρόσβασης στην εκπαίδευση.

Κωστάρης Ηρακλής

  πηγή: εφημερίδα Κόντρα

    Απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Σε άλλες εποχές, η διατύπωση μιας τέτοιας φράσης θα μπορούσε να συνιστά τη σοβαρότερη απόδειξη μιας πραξικοπηματικής συνθήκης. Θα μπορούσε να είναι ο πιο άμεσος και γλαφυρός τρόπος για να περιγράψουμε την κήρυξη απαγόρευσης κυκλοφορίας. Και σε κάθε περίπτωση, θα σηματοδοτούσε την παραβίαση του θεμελιώδους πολιτικού και κεκτημένου δικαιώματος του συνέρχεσθαι. Τι σημαίνει, όμως, σήμερα η χρήση μιας τέτοιας προστακτικής; Είναι σαφές πως αυτό που ονομάζεται οικονομική κρίση άνοιξε, όλα αυτά τα χρόνια, το δρόμο σε μια σειρά από δικαιικούς και κατασταλτικούς μετασχηματισμούς που, κατά μία έννοια, κανονικοποίησαν τα χαρακτηριστικά της έκτακτης ανάγκης. Μετέτρεψαν αυτό που άλλοτε θα συνιστούσε αναστολή του νόμου σε βασική του λειτουργία και αποστολή. Και μέσα στο περιβάλλον που διαμορφώνει αυτή η μετατροπή οφείλουμε να κατανοήσουμε την τρομακτική σημασία αυτής της απαγόρευσης. Μια απαγόρευση που δοκιμάζεται σήμερα με τρόπους που οφείλουμε επειγόντως να αναδείξουμε.

    Ο Θοδωρής Σίψας ζει, εδώ και 3 χρόνια, σε ένα καθεστώς ιδιότυπης αιχμαλωσίας. Κατηγορούμενος για τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 5ης Μάη 2010, και επομένως για τον τραγικό θάνατο τριών τραπεζικών υπαλλήλων, αντιμετωπίζει έναν πρωτόγνωρο στιγματισμό σε ψυχολογικό, ποινικό και πολιτικό επίπεδο. Αφενός, λοιπόν, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή ηθική και ψυχολογική στοχοποίηση ―η κατηγορία για το θάνατο τριών ανθρώπων, αρκετή για να στοιχειώσει για πάντα την προσωπική διαδρομή ενός οποιουδήποτε ατόμου, ηχεί ακόμη βαρύτερη και αδιανόητη αν τοποθετηθεί πλάι στο ιδιαίτερο ήθος του Θοδωρή. Αφετέρου αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο κατηγορητήριο, εγκλωβισμένος σε μια άνευ προηγουμένου αστυνομική σκευωρία και καλούμενος να αποκρούσει τις κρατικές μεθοδεύσεις, διεκδικώντας την αυτονόητη αθωότητά του. Τέλος, μέσα σε αυτό το καθεστώς ψευδο-ελευθερίας στερείται βασικών πολιτικών δυνατοτήτων, καθώς ένας από τους περιοριστικούς όρους που του έχουν επιβληθεί είναι ακριβώς η «απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση»· ένας όρος που αναμφισβήτητα αποσκοπεί στην πολιτική του απομόνωση και εξόντωση. Για τον Θοδωρή η προστακτική αυτή σκιαγραφεί, λοιπόν, μια πραγματικότητά που βρίσκεται ήδη εδώ. Αλλά δεν αφορά, εν τέλει, μόνο αυτόν.

    Η απαγόρευση αυτή, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει λάβει στο πρόσωπο του Θοδωρή, συνιστά για την εγχώρια κυριαρχία ένα πεδίο δοκιμής και ένα εργαλείο αναδιαμόρφωσης του κοινωνικά διανοητού. Αυτό που ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος υποστηρίζει εξαρχής σχετικά με αυτή την υπόθεση, αποτελεί δυστυχώς ένα δυσάρεστο και δυσοίωνο γεγονός. Πάνω στην πολιτική υπόσταση και το νομικό πρόσωπο του Θοδωρή, και επομένως πάνω στη σχεδιασμένη τους συρρίκνωση, το κράτος δοκιμάζει νέες πειθαρχικές τεχνολογίες, επιχειρώντας να επιτεθεί τόσο στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο όσο και σε όλες εκείνες και εκείνους που δεν έχουν ακόμα πειστεί πως το να ατενίζουν αμέτοχες/οι την καθημερινή τους υποτίμηση είναι ό,τι τους έχει απομείνει. Ο όρος της απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση, δεν είναι απλώς ένας περιοριστικός όρος ανάμεσα σε άλλους. Είναι αντιθέτως ο ορίζοντας όλων αυτών των μετασχηματισμών που η λεγόμενη κρίση έχει θέσει, εδώ και καιρό, σε εφαρμογή. Είναι, με άλλα λόγια, το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνουν οι πρακτικές της περιβόητης δημοσιονομικής προσαρμογής και ανάπτυξης και εν τέλει η ουσία της ίδιας της αστικής δημοκρατίας.

    Αν δεχτούμε πως το μόνο «αδίκημα» για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορηθεί ο Θοδωρής Σίψας ―και για το οποίο έχει ήδη αναλάβει δημοσίως της ευθύνη― είναι η συμμετοχή του στη μεγαλειώδη πορεία εκείνης της 5ης Μάη και αν υποθέσουμε πως η επιβολή περιοριστικών όρων επιχειρεί να αποτρέψει τον οποιονδήποτε υπόδικο από την τέλεση νέων αδικημάτων, τότε ο όρος της «απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση» καθίσταται πέρα για πέρα προφανής. Η κυριαρχία σε αυτή την περίπτωση διακρίνεται, λοιπόν, από μια πρωτοφανή ειλικρίνεια και οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε. Η καθαρή και ειρωνική τυχαιότητα που χαρακτηρίζει τη δίωξη του Θοδωρή δε θα πρέπει να εκτιμηθεί ανεξάρτητα από τους περιοριστικούς όρους που του επιβλήθηκαν. Το ότι ο Θοδωρής, ως ένας μόνο από τους/τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές/ριες που συμμετείχαν στην πορεία της 5ης Μάη, είναι αυτός που τελικά επιλέχθηκε για να επωμιστεί το ασήκωτο ποινικό και ηθικό βάρος του εμπρησμού της Marfin και του τραγικού θανάτου των τριών υπαλλήλων της, δεν μπορεί να αξιολογηθεί ξέχωρα από τη τρομακτική σημασία που κυοφορεί ο περιοριστικός όρος της απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Γιατί αυτό που απαγορεύουν εδώ και χρόνια στο σύντροφο Θοδωρή είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν να απαγορεύσουν στον/στην οποιοδήποτε/οποιαδήποτε. Και για την ώρα, επιχειρούν να το κάνουν παραδειγματικά, μέσα από το φόβο που προκαλεί η κλίμακα, η ποιότητα και η τυχαιότητα μιας τέτοιας δίωξης. Αποδεικνύοντας τελικά, πως αν κάτι θέλει να ποινικοποιήσει η κυριαρχία μέσα από αυτή την υπόθεση, αυτό είναι η ίδια η συμμετοχή στις διαδικασίες του κοινωνικού ανταγωνισμού· η ίδια η φυσική και δημόσια παρουσία στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων. Αυτό τιμωρούν στο πρόσωπο του Θοδωρή και αυτό εκφράζουν ρητά μέσα από το εν λόγω περιοριστικό όρο.

    Πρόκειται για μια απαγόρευση τη γενίκευση της οποίας μεθοδεύουν εδώ και καιρό, επιλέγοντας προνομιακά πεδία δοκιμής. Γιατί οι στιγμές κρίσης για το κράτος και τα νοήματά του απαιτούν ένα νέο ποινικό περιβάλλον, νέους τρόπους αντιμετώπισης των ανταγωνισμών και επομένως νέες μεθόδους διαχείρισης πληθυσμών. Είτε αυτές οι μέθοδοι αφορούν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο πάνω στον οποίο δοκιμάζονται σήμερα οι νέες συνθήκες εγκλεισμού και «σωφρονισμού», μέσα από το πείραμα των φυλακών τύπου Γ. Είτε αφορούν τους/τις μετανάστες/ριες πάνω στους/στις οποίους/ες δοκιμάζεται, εδώ και καιρό, το μέτρο της αόριστης κράτησης. Είτε αφορούν, τέλος, τον κάθε Θοδωρή Σίψα πάνω στον οποίο θα δοκιμάζεται εφεξής η συρρίκνωση του ίδιου του πεδίου των πολιτικών δυνατοτήτων. Οι δοκιμές αυτές υφαίνουν σήμερα ένα πυκνό πέπλο, που σύντομα θα αντιληφθούμε πως σκεπάζει τα πάντα. Ο ρόλος μας λοιπόν σε αυτή την ιστορική στιγμή δεν είναι άλλος από το να διεκδικήσουμε πολιτικούς χώρους και χρόνους που θα παραμείνουν ξεσκέπαστοι.

Δεν είμαστε απλώς πεπεισμένες/οι για την αθωότητα του Θοδωρή!

Είμαστε πεπεισμένες/οι πως η αλληλεγγύη στο πρόσωπό του ορθώνεται ως ανάχωμα στην επέλαση του νέου ολοκληρωτισμού!

Έναρξη Δίκης 1η Δεκέμβρη 2014, Πρωτοδικείο (οδός Δέγλερη)

Αλληλέγγυες- Αλληλέγγυοι

αναδημοσίευση δύο βίντεο από τη χθεσινή φοιτητική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και την αστυνομική επίθεση εξώ στο Πολυτεχνείο καθώς και ενός σχολίου από το Βαθύ Κόκκινο

41 Νοέμβρηδες μετά,

ο Αγώνας ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του συνεχίζεται…

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=ljgm7Hh8HTo[/youtube]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=4WCE6iCvK5g[/youtube]

Μια από τις μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις έγινε απόψε στην Αθήνα, ως απάντηση στην πρωινή επίθεση των ΜΑΤ κατά των φοιτητών της Νομικής που ήθελαν να μπουν στην αποκλεισμένη με απόφαση του νεοφασίστα πρύτανη Φορτσάκη σχολή τους.

Υπολογίζονται σε 5.000 περίπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που διαδήλωσαν από το Πολυτεχνείο και τα Προπύλαια έως την πλατεία Συντάγματος και από εκεί πάλι στο Πολυτεχνείο.

Η πορεία αντιμετωπίστηκε και πάλι με αστυνομική βία από τους ένστολους χρυσαυγίτες των ΜΑΤ, που θέλησαν να πάρουν κάτι από τη δόξα των ταγματασφαλιτών παππούδων τους και των πατεράδων τους που δολοφονούσαν νέους ανθρώπους τον Νοέμβρη του 1973.

Ιδιαίτερα επιθετικοί ήταν οι ένστολοι φασίστες στο Πολυτεχνείο, ακολουθώντας τις εντολές της κυβέρνησης των δωσιλόγων.

Από τη μεγαλειώδη αποψινή κινητοποίηση έλαμψαν δια της απουσίας τους οι βουλευτές και τα «επώνυμα» στελέχη των αριστερών κομμάτων, ενώ και τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς απέφυγαν να καλέσουν τον λαό της Αθήνας σε μαζική παλλαϊκή κινητοποίηση.

Σύμφωνα με τη λογική τους το ζήτημα της παραβίασης βασικών δημοκρατικών ελευθεριών και της απαγόρευσης του εορτασμού της εξέγερσης του Νοέμβρη είναι υπόθεση αποκλειστικά και μόνο των φοιτητών. Θυμίζοντας τις αντίστοιχες προσπάθειες του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ., τον Νοέμβρη του 1973, να μείνει η κινητοποίηση στο Πολυτεχνείο αποκλειστικά και μόνο σε φοιτητικό πλαίσιο…