Ενημέρωση από την παρέμβαση της 15ης Φλεβάρη στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας.

Παρέμβαση περίπου 100 συντροφισσών και συντρόφων πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 15.2.2015, στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας όπου οι μετανάστες έχουν εξεγερθεί μετά την αυτοκτονία του αφγανού Μοχάμεντ Ναντίμ.

Οι εξεγερμένοι μετανάστες φωνάζανε συνθήματα(σε αγγλικά και ελληνικά), είχαν ανέβει στις οροφές των κοντέινερς και δημιουργούσαν ένα κλίμα οργής  και γιορτής.
Οι αλληλέγγυοι-ες  φτάσαν ως την εξωτερική περίφραξη του κολαστηρίου φωνάζοντας συνθήματα (σε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά) για περίπου 45 λεπτά.
Οι ανθρωποφύλακες ήταν μαζεμένοι κατά βάση στην είσοδο του στρατοπέδου εμφανώς αμήχανοι.Ήρθαν και 4 μηχανές ΔΙΑΣ καθώς και κατά την αποχώρηση των αλληλέγγυων εμφανίστηκαν 8 μηχανές ΔΕΛΤΑ.
Παρά τα τρία συρμάτινα τείχη που υψώνονταν μπροστά μας, οι φωνές και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν…
Μέχρι το γκρέμισμα των φυλακών κάθε είδους.
Η φωνή των αοράτων είναι η εξέγερση.

Οι μόνοι που θα κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι οι ίδιοι οι μετανάστες.

αναδημοσίευση από στ:οργή

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της Απεργίας της 28ης Δεκέμβρη στον κλάδο του Βιβλίου

af180215syvxasyntdrasis

sigkentrosi-ermoy-17-21

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 28/12/14

Η Κυριακή 28 Δεκέμβρη ήταν η όγδοη Κυριακή μέσα στο χρόνο και η τρίτη Κυριακή μέσα στο μήνα που κράτος και αφεντικά προσπάθησαν να επιβάλλουν το άνοιγμα των καταστημάτων. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής στο πλαίσιο της υπεράσπισης της Κυριακάτικης αργίας, κήρυξε απεργία στον κλάδο του βιβλίου. Το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια στήριξε την απεργιακή κινητοποίηση, ενισχύοντας μαζί με εργαζόμενους και αλληλέγγυους τις απεργιακές περιφρουρήσεις στα καταστήματα Ιανός και Παπασωτηρίου.

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης στον Ιανό, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος Καρατζάς Νίκος και η διευθύντρια Λιαποπούλου Μαρία άσκησαν μήνυση και με εντολή τους τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς, τους ψέκασαν με χημικά και τους χτύπησαν. Η απεργιακή περιφρούρηση κράτησε σθεναρή στάση. Ωστόσο, η αστυνομία προχώρησε σε 5 προσαγωγές εκ των οποίων οι 4 μετατράπηκαν σε συλλήψεις (οι δύο απ’ αυτές αφορούσαν περαστικούς!).

Στη συνέχεια οι απεργοί και οι αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν έξω από το A.T. Ακροπόλεως στο οποίο κρατούνταν οι συλληφθέντες και μέλη του ΣΥΒΧΑ κατέθεταν μήνυση εναντίον της εργοδοσίας του Ιανού. Εκεί τα ΜΑΤ επιτέθηκαν ξανά απωθώντας βίαια τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε 3 ακόμα συλλήψεις μελών σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων. Μάλιστα, τα ΜΑΤ συνέχισαν να βιαιοπραγούν στους συλληφθέντες τόσο κατά τη σύλληψη, όσο και στο κρατητήριο. Αργότερα οι 3 τελευταίοι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ. Η συγκέντρωση αλληλεγγύης προχώρησε σε εργατική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας στάθηκε πάλι μπροστά στον Ιανό και σε άλλα μεγάλα βιβλιοπωλεία (Παπασωτηρίου και Πολιτεία) και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη ΓΑΔΑ, όπου παρέμεινε ως αργά το βράδυ. Την επόμενη μέρα οι συλληφθέντες πέρασαν από αυτόφωρο, σε αντίθεση με την εργοδοσία του Ιανού, για την οποία ενώ είχε κατατεθεί μήνυση δεν εντοπίστηκε ποτέ… Η δίκη των συναδέλφων αναβλήθηκε από την έδρα για τις 9 Γενάρη 2015, όπου αναβλήθηκε και πάλι για τις 18 Φλεβάρη 2015.

Η εργοδοσία του Ιανού έχει πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Είναι γνωστή για τις μεσαιωνικές συνθήκες που επιβάλλει στους χώρους εργασίας εδώ και καιρό, με τη χρήση καταγραφικών ατομικής απόδοσης scanners (που κρέμονται στο λαιμό των εργαζομένων), και την υποχρεωτική υπογραφή επιστολής από τους εργαζόμενους στην οποία επικροτούν τις τακτικές της εργοδοσίας και λασπώνουν το ΣΥΒΧΑ. Οι μισοί από όσους δεν την υπέγραψαν, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση ή απολύθηκαν. Αξίζει να σημειωθεί, πως η εργοδοσία του «Ιανού» έχει πρωτοστατήσει στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας αναγκάζοντας τους εργαζομένους της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να ασπαστούν τη δουλειά τις Κυριακές υπογράφοντας σχετική δήλωση. Σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής έδειξε ακόμη πιο καθαρά το πρόσωπο που εμφανίζει εντός του χώρου εργασίας με τακτικές που αποσκοπούν στη φίμωση και τρομοκράτηση των εργαζομένων, με τις πλάτες του κράτους. Ο πολιτισμός που πρεσβεύει είναι χτισμένος πάνω στην εκμετάλλευση εργαζόμενων και τη σύνδεση εξουσίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ώστε να εξαλειφθεί κάθε εστία αντίστασης.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής έχει δώσει μια σειρά από αγώνες απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων τόσο στον Ιανό όσο και στον υπόλοιπο κλάδο του Βιβλίου. Συνεπώς δε μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός πως η εργοδοσία του Ιανού, όπως αναφέρει και σε σχετική ανακοίνωση ο ΣΥΒΧΑ, εκβίαζε πως δε θα προχωρούσε από την πλευρό της τη διαδικασία διώξεων, με τον όρο ότι το σωματείο θα δεσμευόταν ότι δε θα ασχολούνταν ποτέ ξανά με τον Ιανό.

Είναι αξιοσημείωτο ότι την ημέρα της προκηρυγμένης απεργίας ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» θα συνδιοργάνωνε εκδήλωση με το βιβλιοπωλείο Ιανός, μέσω εμπορικής συμφωνίας παρά το γεγονός ότι τα στελέχη του πρώτου ήταν ενήμερα για τις εργασιακές συνθήκες και την απεργιακή κινητοποίηση, νομιμοποιώντας έτσι από την πλευρά τους την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Υπό το βάρος της επίθεσης στην απεργιακή κινητοποίηση, που είχε ως αποτέλεσμα συλλήψεις και τραυματισμούς ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» εξαναγκάστηκε να διακόψει τη συνεργασία του με την εργοδοσία του Ιανού.

Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχτήκαμε συνδέεται άμεσα με την επίθεση που δέχονται όλοι οι εργατικοί αγώνες και εντάσσεται στη στρατηγική που ακολουθούν το κράτος και τα αφεντικά για την καταστολή και την ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης. Χαρακτηριστικό και το πρόσφατο περιστατικό της καταστολής που δέχτηκαν οι εργάτες στο εργοστάσιο «ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ Α.Ε » στον Ασπρόπυργο, τη Δευτέρα 5 Γενάρη, όταν τα ΜΑΤ χτύπησαν την κατάληψη του εργοστασίου και την απεργία διάρκειας (από 29/12) και συνέλαβαν 40 εργάτες και αλληλέγγυους.

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν κάμπτεται. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας και τα συμφέροντα των εμποροϋπαλλήλων ακόμη πιο δυναμικά. Δίχως να βασιζόμαστε σε σωτήρες, αλλά παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας θα βρισκόμαστε στο δρόμο συνεχίζοντας τον δίκαιο, επίμονο και από τα κάτω οργανωμένο αγώνα μας προτάσσοντας καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά, τα εργατικά συμφέροντα μπροστά. Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια καλεί σωματεία, εργαζόμενους στο εμπόριο, συνελεύσεις γειτονιών, συλλογικότητες να πάρουν θέση, να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Ευελπίδων
Τετάρτη 18 Φλεβάρη 2015, στις 9:00

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 28/12/14

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ KAI 8 ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΟΙΧΤΟ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

Παρέμβαση Ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση: Κυριακή 15 Φλεβάρη, Πανεπιστημίου & Β.Σοφίας, 5.30μμ

Η μπροσούρα της συνέλευσης εδώ

ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΡΩΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ 

ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

Πέντε χρόνια διαδοχικών μνημονίων, βίαιης φτωχοποίησης, κοινωνικής ερημοποίησης και άγριας ταξικής επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της εργασίας έδειξαν ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης: μια ιμπεριαλιστική και αντιδραστική λυκοσυμμαχία που δεν διστάζει να πατάει επί πτωμάτων για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουτοκρατών. Δεν είναι κάποιο ιστορικό ατύχημα είναι η ίδια η φύση της ΕΕ, και οποιαδήποτε πρόταση πως μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο μπορεί να κερδηθεί ένας “καλοπροαίρετος” συμβιβασμός και μια συναίνεση με τους “εταίρους” προς όφελος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων σπέρνει αυταπάτες και εφησυχασμό. Οι λύκοι δεν γίνονται αρνάκια με τις διαπραγματεύσεις.
Ακόμα και αν κερδηθούν ορισμένα ψίχουλα στις διαπραγματεύσεις και υπογραφεί ένα “μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο” (όπως κι αν ονομαστεί αυτό), η προδιαγεγραμμένη τροχιά παραμένει η ίδια: ταξική αφαίμαξη, λεηλασία και εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης. Η ληστρική επιδρομή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου δεν θα σταματήσει με οποιοδήποτε κατά Βαρουφάκη “Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο με την Ευρώπη”, που ούτως ή άλλως θα εμπεριέχει το μεγαλύτερο τμήμα  του “τοξικού” παλιού μνημονίου.  Ακόμα κι αν παραχωρηθούν από την κυβέρνηση ή κατακτηθούν από το κίνημα ορισμένες διόλου ευκαταφρόνητες προοδευτικές αλλαγές στο οικονομικό, αλλά κυρίως στο κοινωνικό πεδίο, η στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ περιορίζει το πλαίσιο αυτών των αλλαγών στα όρια του αμελητέου.
Μοναδική λύση είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού προλεταριακού-λαϊκού κινήματος που θα συγκρουστεί και θα έρθει σε πλήρη ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές του αριστερού ή δεξιού ευρωμονόδρομου, θα διώξει κλωτσηδόν τρόικες και ΔΝΤ απαιτώντας διαγραφή του χρέους και έξοδο από την ευρωζώνη και τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μοναδική λύση είναι η ευρεία λαϊκή κινητοποίηση, όσο αντιφατική κι αν είναι, όσο κι αν εκφράζονται μέσα της αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ή ιδεολογική και πολιτική σύγχυση. Οι εξεγέρσεις δεν γίνονται μέσα από καθαρόαιμους κομματικούς σωλήνες, ούτε από περίκλειστες και απομονωμένες σέχτες. Η ταξική πάλη είναι μια εν κινήσει αντίφαση και είναι ιστορικό μας χρέος να λερώσουμε τα χέρια μας σε μια πραγματικότητα που δεν διαμορφώνεται  κάτω από εργαστηριακές συνθήκες. Μονάχα η κινητοποίηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα θα δώσει ένα τέλος στους εκβιασμούς της ευρωενωσίτικης και της εγχώριας αστικής μαφίας.
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ
ΤΗ ΛΥΣΗ ΘΑ ΤΗ ΔΩΣΕΙ Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΕ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 17:30

3 χρόνια μετά…

2012 ΔΙΑΔΗΛΩΣH ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ

12 Φλεβάρη 2012, 1 μέρα μετά τη γενική απεργία.

Διαδηλωτές παίρνουν στο κυνήγι διμοιρίες ΜΑΤ

3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ:

2015 ΦΙΛΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

newego_LARGE_t_1101_54461917

11 Φλεβάρη 2015, φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα.

Χωρίς ΜΑΤ και κάγκελα, μόνο με ελληνικές σημαίες

Μίσος Ταξικό

αναδημοσίευση από Provo

Aριστερός πατριωτισμός: τραγωδία ή φάρσα;

Πίσω στο 2012, σε μια εκδήλωση για την ”άνοδο του φασισμού” και την έκπληξη αρκετών γύρω από αυτό το φαινόμενο, είχε ειπωθεί ανάμεσα στα άλλα πως η αριστερά δεν πρέπει να αφήσει το έθνος στους φασίστες και τους ακροδεξιούς. Και πως το έθνος είναι άλλο ένα σημείο πάλης όπου οι αριστεροί πρέπει να παρέμβουν και να του προσδώσουν διαφορετικό, φιλολαϊκό, νόημα.

Το παραπάνω είναι ενδεικτικό μιας γενικότερης πολιτικής αντίληψης που επικρατεί σε κομμάτια της αριστεράς, ενσωματωμένα πλήρως εδώ και πολλές δεκαετίες στο Κράτος με διάφορους τρόπους. Μια πατριωτική, εθνικιστική αντίληψη που εκπορεύεται (και) μέσα από την ιστορική πρόσδεσή της στους αστικούς θεσμούς. Πως αλλιώς θα αντιλαμβανόταν το έθνος ως κάτι που είναι προς διεκδίκηση από τους φασίστες και τους ακροδεξιούς.

Και αν τότε, αυτή η θέση, αποκρούστηκε από τοποθετήσεις που την αποδόμησαν, σήμερα έρχεται να εισβάλει στην ‘’κεντρική πολιτική ατζέντα’’ και να δικαιωθεί πανηγυρικά.

Η αριστερά που εγκόλπωνε τέτοιες θέσεις είναι πλέον η εξουσία του τόπου και το έθνος απέκτησε την πλατιά αριστερή του νομιμοποίηση.

Έτσι, από τη μια, η ακροδεξιά πατερίτσα των ΑΝΕΛ, ο Καμμένος στο υπουργείο άμυνας και τα στεφάνια στα Ίμια, και από την άλλη οι κυβερνητικές συγκεντρώσεις στήριξης της εθνικής διαπραγμάτευσης.

Η διαδικασία απόσπασης της συναίνεσης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών, δεν ολοκληρώθηκε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση και το ξεπέρασμα της κρίσης της αντιπροσώπευσης και του τέλους της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία όξυνσης του πατριωτισμού με ‘’αριστερό πρόσημο’’. Σε αυτό το σχέδιο επιστρατεύτηκε τόσο το θέαμα και η αριστοτεχνική μετεκλογική προπαγάνδα της κυβέρνησης όσο η δομημένη από καιρό εθνικιστική ρητορική του ‘’Έθνους υπό νέα γερμανική κατοχή’’ κ.ο.κ.

Έτσι, ο υπουργός Οικονομικών μετατράπηκε σε εθνικό λαϊκό-pop σύμβολο αγώνα ενάντια στους ξένους κατακτητές συμπυκνώνοντας θεαματικά την εθνική ονείρωξη των μεσαίων και μικρομεσαίων τάξεων.

Αντίστοιχα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών μετατράπηκε σε σύμβολο ‘’λαομίσητο’’ παρουσιαζόμενος ως ναζί που θέλει την καταστροφή της χώρας.

avgi1_3 (1)

Σκίτσο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ”Η Αυγή”

Με αυτό τον τρόπο, τόσο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις για ‘’διαπραγμάτευση’’ όσο απέκτησε ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση η πολιτική ατζέντα των αφεντικών ενδυόμενη τα εθνικά συμφέροντα.

Η πρώτη φιλοκυβερνητική συγκέντρωση της μεταπολίτευσης που πραγματοποιήθηκε στις 5/2, είχε ως άξονα την κυβερνητική ατζέντα της διαπραγμάτευσης με κεντρικό σύνθημα «Δεν εκβιαζόμαστε, δεν υποκύπτουμε, δεν φοβόμαστε, δεν κάνουμε πίσω, νικάμε». Εννοώντας πως η ελληνική κυβέρνηση και ο λαός δεν εκβιάζονται αλλά ενωμένοι νικάνε, ως απάντηση στους ‘’εκβιασμούς του τραπεζίτη Ντράγκι’’ και της ΕΚΤ.

Η ουσία, βέβαια, βρίσκεται μακριά από το θέαμα: στον ανταγωνισμό των αφεντικών για πιο πλάνο ανάπτυξης θα επικρατήσει στην Ε.Ε: η συνέχιση της σφιχτής λιτότητας, με κύριο εκφραστή την γερμανική αστική τάξη , που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της ή η φιλανθρωπική ανακούφιση των …λαών από την ‘’ανθρωπιστική κρίση’’ και η χαλάρωση της τόσο σφιχτής λιτότητας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα άλλων αστικών τάξεων στον ανταγωνισμό τους με τη γερμανική -της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης (πάντα στο πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο της Ε.Ε).

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής και δεν είναι άλλος από αυτόν της σφοδρής ταξικής υποτίμησης των εργατών πανευρωπαϊκά, έτσι όπως εμείς τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια της εν ελλάδι εκδοχής της καπιταλιστικής κρίσης.

Οπότε είναι απορίας άξιο ποιο ήταν το περιεχόμενο και οι επιδιώξεις των φιλοκυβερνητικών που κατέβηκαν στο σύνταγμα και θα ξανακατέβουν στις 11/2 εφόσον δεν είναι έλληνες (sic) τραπεζίτες.  Είναι δε χαρακτηριστικό πως το κάλεσμα της συγκέντρωσης της 5/2 δημοσιεύτηκε ακόμα και στον καθεστωτικό ηλεκτρονικό τύπο, όπως το έθνος και η ναυτεμπορική.

Η απάντηση είναι πως δεν χρειάζεται να εξεταστεί το καθορισμένο πολιτικό πλαίσιο μιας πράξης και σε τι ακριβώς αυτή προσφέρει υποστήριξη και νομιμοποίηση.

Αρκεί η συναισθηματική επίκληση στις αξίες του έθνους-κράτους, η θυματοποίηση του λαού, η ιστορικιστική αναβίωση των ναζί κατακτητών στα πρόσωπα της γερμανικής κυβέρνησης και βέβαια, το γνήσιο μικροαστικό ένστικτο επιβίωσης, που αγωνιά για την τύχη του ελληνικού κεφάλαιο-κρατικού σχηματισμού και τις προσοδικές κοινωνικές σχέσεις που αυτός εκφράζει και διατηρεί, προκειμένου 7-8 χιλιάδες κόσμου να συγκεντρωθούν έξω από τη βουλή σε μια αναβίωση των αγανακτισμένων. Αυτή τη φόρα, όμως, όχι ενάντια των κακών πολιτικών -μιας και τώρα έχουμε την καλή αριστερή κυβέρνηση, αλλά ενάντια των κακών ξένων δυναστών του έθνους που δεν αφήνουν τις τράπεζές μας να πάρουν ανάσα και υπέρ της κυβέρνησης που προσπαθεί να δώσει τέρμα στα βάσανα του λαού.

Ο Μαρξ έγραψε, συμπληρώνοντας τον Χέγκελ, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα ως τραγωδία και ύστερα ως φάρσα. Δεν ξέρουμε σε πιο στάδιο επανάληψης της ιστορίας του αριστερού πατριωτισμού είμαστε, αυτό της τραγωδίας ή της φάρσας. Σε κάθε περίπτωση η εποχή για τέτοιου είδους νομιμοποίηση του εθνικισμού είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Γιατί αν τα ‘’μνημόνια’’, η καταγγελία τους και ο ‘’αντιμνημονιακός αγώνας’’ ήταν το πρώτο μέρος ενός αριστερού πατριωτισμού, η κυβερνητική στήριξη στις εθνικές διαπραγματεύσεις υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας και η υπαναχώρηση της ταξικής ανάλυσης έναντι του διαταξικού χυλού, είναι το δεύτερο μέρος. Συμπληρωματικό του πρώτου, σε κάθε περίπτωση.

Στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητή, με βάση την ταξική ανάλυση, η διακηρυγμένη συμμετοχή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις πατριωτικές συγκεντρώσεις τις 11/2. Εκτός βέβαια και αν τα λαϊκά μέτωπα μπορούν να μεταφραστούν σε πατριωτικά -και κάπως έτσι είναι.

Όπως δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η δικαιολόγηση και στήριξη των συγκεντρώσεων αυτών αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από κάθε είδους και πολιτικής κατεύθυνσης κομματιών του κινήματος.

Από την άλλη, αναρωτιόμαστε που πήγε η περίφημη αριστερή στροφή της κοινωνίας όταν μπροστά στην εθνική διαπραγμάτευση έφτασαν να συναινούν ακόμα και κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σαφέστατα, δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια. Αντίθετα βαίνει προς ολοκλήρωση η ιστορική πατριωτική στροφή της αριστεράς. Αναγκαστικά λόγω της ουσιαστικής ενσωμάτωσής της στο Κράτος και της ανάληψης καθηκόντων εξυπηρέτησης των συμφερόντων των αφεντικών. Σε καιρούς βέβαια εξαιρετικά επικινδύνους είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε ελλαδικό επίπεδο. Με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά να καλπάζει και την εγχώρια να έχει σταθεροποιήσει την ύπαρξή της εκφραζόμενη στα ποσοστά των ναζί σε αυτά του ποταμιού και της νέας δημοκρατίας. Και σε κάθε περίπτωση στην πολιτική των αφεντικών.

Αντιλαμβανόμαστε έτσι, μετά από τη πρόχειρη σκιαγράφηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, πως οι ευθύνες των επιλογών είναι τέτοιες που δεν γίνεται να λαμβάνονται ελαφρά τη καρδία. Στο όνομα μιας λαϊκής κυριαρχίας ενός λαϊκού μετώπου και μιας εθνικής διαπραγμάτευσης ή μιας οπορτουνιστικής παρέμβασης στα κυβερνητικά πλαίσια των φιλοκυβερνητικών συγκεντρώσεων και ”ζύμωσης” στο χύμα. Το κίνημα των πλατειών δεν ήταν αθώο, πόσο μάλλον η ξεκάθαρη εθνικοπατριωτική αναβίωσή του με κρατική επικύρωση.

Η εργατική τάξη πρέπει να αντιληφθεί την ιστορική παγίδα των αφεντικών και να μην συναινέσει στην πατριωτική διέξοδο από την κρίση προς την ανάπτυξη. Γιατί εκεί δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την έρημο της σκληρής εκμετάλλευσης και της αβίωτης κοινωνικής συνθήκης για κάθε προλετάριο και προλετάρια.

Το οργανωμένο πολιτικά και συνδικαλιστικά κομμάτι της εργατικής τάξης, πιστό σε μια αντικαπιταλιστική και αντικρατική κατεύθυνση οφείλει να καταδείξει τους κινδύνους και τις αντιφάσεις της συγκυρίας και να δουλέψει για την κοινωνική επανάσταση: τη μόνη ρεαλιστική πολιτική.

Μίσος Ταξικό

πηγή: Provo

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά: Συγκέντρωση Αλληλεγγύης, 18 Φλεβάρη, δικαστήρια Ευελπίδων, 9πμ.

af180215syvxasyntdrasis

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ, ΕΠΙΜΟΝΟ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ
Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!
Τετάρτη 18/2/15, 9πμ, δικαστήρια Ευελπίδων
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
στους συλληφθέντες συναδέλφους μας από την απεργιακή περιφρούρηση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός, έπειτα από την επίθεση που δεχθήκαμε από την εργοδοσία και τα ΜΑΤ, την Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2014, ημέρα απεργίας στον κλάδο του βιβλίου
Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας
και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Πρώτο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ

Πρώτο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ

(για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό):

– Ο χαρακτήρας της κρίσης, οι παγκόσμιοι συσχετισμοί και η θέση του κινήματος

– Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις του σήμερα ως κομμάτι μιας προσχεδιασμένης στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης

– Η Δημοκρατία σε δεξιό φόντο

– Η προλεταριακή εξέγερση εναντίον του μουντιάλ και η χρεοκοπία της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού

– Διδάγματα από την ουκρανική κρίση και όχι μόνο

– Ενίσχυση και θωράκιση του ανασυγκροτούμενου αστικού κράτους: Ο αντικομμουνισμός ως κρατική ιδεολογία και πρακτική (1949-1964)

Ενδεικτικά σημεία διανομής:

Στέκια και καταλήψεις:

Κ* ΒΟΞ, Ευτοπικό Εργαστήρι, Μπερντές, Κατάληψη Κουβέλου, Βίλα Ζωγράφου, Στρούγκα, Ανάληψη, Πικροδάφνη, Αυτόνομο Στέκι, Παπουτσάδικο, Στέκι Ανω-Κάτω Πατησίων

Βιβλιοπωλεία:

Εναντιοδρομία- Red and Noir (Κεντρική Διάθεση), Εκδόσεις των συναδέλφων, Ναυτίλος, Αλφειός,  Λοκομοτίβα, Απρόβλεπτο, Μωβ σκίουρος,

Μαγαζιά:

Περίπτερο πλατείας εξαρχείων, Σέλας, Μικρό καφέ

(ενδεχομένως σε κάποια μέρη που αναφέρονται η διανομή να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμα)

Σχήμα 17Χ24 112 σελίδες Τιμή 2 ευρώ

Η έκδοση ενισχύει και οικονομικά το Ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποσήριξης φυλακισμένων αγωνιστών

αναδημοσίευση από Ασσύμετρη Απειλή

Για την υπόθεση του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου

 

 

image001

Την 1/10/2014 συλλαμβάνουν το σύντροφο αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο. Σύμφωνα πάντα με τα φερέφωνα της «αντι»τρομοκρατικής, τα ΜΜΕ και τους κλακαδόρους των αστικών εφημερίδων, ο σύντροφος, όπως λένε, παρέδιδε κλειδιά ενός γκαράζ, το οποίο ισχυρίζονται πως είχε ταυτοποιηθεί ως ενοικιαστής του ο σύντροφος αναρχικός Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα.

Για την επικρότηση της επιτυχημένης σύλληψης, επί μέρες εξελίσσεται το γνωστό τρομοσόου σεναρίων διαμόρφωσης ψυχολογικού προφίλ, αλλά και των «εγκληματικών» προθέσεων του κρατούμενου. Ένα συμπέρασμα μεταξύ άλλων, είναι ότι έπειτα από την προληπτική καταστολή εν μέσω της διεκδικούμενης ποινικοποίησης του φρονήματος με δικονομικά άρθρα, όπως η προτροπή κατάλυσης του πολιτεύματος, φιλοδοξούν να επιβάλλουν ως κυρίαρχη την αντιδραστική ηθική.

Κρίνουμε σκόπιμο να παραπέμψουμε στο κείμενο του συντρόφου Αντώνη για το περιεχόμενο των κατηγοριών που του ασκήθηκαν τηλεοπτικά «Είναι σαφές ότι με τη σύλληψη μου οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής και κυρίως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι ήλπιζαν να βγάλουν λαβράκι… μέσω της κοπτορραπτικής φτιάχνουν μια ιστορία που να ταιριάζει το σενάριό τους. Σενάριο που στο τέλος πρέπει πάντα να βγάζει αυτούς νικητές».

Στις 6/10/2014 αντί να μεταχθεί από τη ΓΑΔΑ στις φυλακές Κορυδαλλού, σύμφωνα με την εισαγγελική παραγγελία, μεταφέρεται στο Μεταγωγών, με εμφανή εγκάθετη εντολή στη διαδικασία και εν συνεχεία στις φυλακές της Λάρισας. Ο σύντροφος θα ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας απαιτώντας τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό. Το τρομοσόου παράλληλα συνεχίζεται «Θα ήταν αλήθεια φοβερή κωμωδία να μαζέψουμε όλα αυτά που ειπώθηκαν για την υπόθεση μου, ωστόσο το αστείο σταματάει και το πράγμα σοβαρεύει, όταν αναλογιστούμε ότι όλα αυτά αποτελούν μια συντονισμένη στρατηγική του κράτους απέναντι σ’ όσους του μπαίνουν στο μάτι».

Παρατηρήσαμε τα ΜΜΕ να βαφτίζουν άδειες κατοικίες «γιάφκες», να κατηγορούν για κατοχή εκρηκτικών και οπλισμού δίχως ευρήματα, να εμφανίζουν ως αυταπόδεικτο για άλλη μια φορά το καρνέ του τρομονόμου. Η μιντιακή προπαγάνδα κατέχει το θεμελιώδες συστατικό του δημόσιου λόγου, επιδιώκει να καθορίζει την κοινωνική συμπεριφορά, να κατασκευάζει υπηκόους, να ποδηγετεί τις μάζες.

Βαφτίζουν το ψέμα τους αλήθεια, κατασκευάζουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους. Σε αυτό το σημείο δε μπορούμε να παραβλέψουμε την κοινωνική συνυπευθυνότητα στην αναπαραγωγή της εξουσιαστικής προπαγάνδας και του εκφασισμού μέρους της κοινωνίας που συντάσσεται με την κυριαρχία. Αν όμως θα πρέπει να οργιστούμε ενώπιον της εγκληματοποίησης της πολιτικής δράσης και της πολιτικής ταυτότητας, τί θα έπρεπε να κάνουμε απέναντι στους καναλάρχες – ολιγάρχες, όπως οι Μπόμπολας, Βαρδινογιάννης, Αγγελόπουλος, Λάτσης, Μαρινάκης, Κοντομηνάς, Αλαφούζος, Κυριακού; Απέναντι σε όλους αυτούς που προετοίμασαν τη χώρα για την υπαγωγή της στην Τρόικα, που εφάρμοσαν την πολιτική του σοκ και δέος, που εκβιάζουν με την πρόσδεση στην Ε.Ε. και του ευρώ; Όταν φτάνουν ξενα πρακτορεία ειδήσεων όπως το Al Jazeera, να καταλογίζουν το αυτονόητο της χειραγώγησης και της απροκάλυπτης προπαγάνδας των ελληνικών ΜΜΕ (και ενώ το MEGA του Μπόμπολα έχει λάβει 98 εκ. ευρώ για τη διάσωση του χρέους του), θα ήταν τουλάχιστον αφελές να προσμένουμε να αυτολογοκριθούν λόγω ευθιξίας και να βάλουν μόνοι τους τη θηλία στο λαιμό τους.

Για εμάς, η υπόθεση του συντρόφου Αντώνη ανάγεται ως επιστέγασμα στο πλαίσιο της υπεράσπισης της επαναστατικής υπόθεσης. Η στάση του δε, κατά τη διάρκεια της σύλληψης του, είναι υποδειγματική στάση αξιοπρέπειας. Η ταυτότητα και η αξιοπρέπεια δεν είναι προς πώληση. Αθωότητα – ενοχή, έννοιες προσφιλείς στη ζυγαριά της κρατικής δικαιοσύνης, λέξεις κενές που κατάγονται από το λεξιλόγιο της κυρίαρχης αστικής εξουσίας «Η στάση του κράτους προς εμάς, ήπια ή σκληρή – αυτό είναι πάντα σχετικό – δε μπορεί ποτέ να μας κάμψει, όσο έχουμε συνείδηση της υπευθυνότητας που απορρέει από τη θέση μας ως αναρχικοί, στις στιγμές της δοκιμασίας».

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

Ο ανατρεπτικός αγώνας είναι συνολικός αγώνας. Δεν είναι κρατουμενοκεντρικός ή αντιναζιστικός, δεν εγκλωβίζεται σε μονοθεματική ενασχόληση, εμπεριέχει τη σύνθεση πολιτικών θέσεων και αξιών, έχοντας ως βασικότερη αιχμή την κατάργηση της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να ανιχνεύουμε κάθε χρονική στιγμή και κάθε σημείο ανάπτυξης της αντίστασης, να ιχνηλατούμε την καθολική πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Εντός αυτής να τοποθετηθούμε και να ενεργήσουμε δραστικά. Η ανάγνωσή μας οφείλει να κινείται από τη διεθνή και να εστιάζει στην εγχώρια συνθήκη της κυριαρχίας.

Στην επιβαλλόμενη έκφραση της φασιστικής κυβέρνησης, στις πολιτικές κατευθύνσεις της, με τα παραγόμενα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα της εξουσίας τους. Στον προσδιορισμό της θέσης μάχης και την αντιμετώπιση μας ως εσωτερικό εχθρό, στην αυτογνωσία αδυναμιών και δυνατοτήτων, στην ίδια την πολιτική διεργασία ενδυνάμωσης της συλλογικής υποκειμενικής συνθήκης απέναντι στην ιστορική ευθύνη και τα καθήκοντά της, στη διεργασία για τη συγκρότηση του επαναστατικού κινήματος.

Ευελπιστούμε ότι αποτελεί κοινή παραδοχή πως η συστημική κρίση του καπιταλισμού υπερβαίνει κάθε προηγούμενο σε μέγεθος, έκταση αλλά και στα αποτελέσματά της, καθώς και στα αδιέξοδα της διαχείρισής της. Παρατηρούμε και βιώνουμε τη διεθνή οικονομική κατάσταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος να στραγγαλίζει τα ψήγματα της πραγματικής οικονομίας με πλοηγό το τραπεζικό σύστημα και τους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (Moody’s, Fitch, Standard & Poor), το Δ.Ν.Τ., την Ε.Κ.Τ.. Την πρωτοκαθεδρία της δικτατορίας των αγορών να παρατείνει την κρίση, ακόμα και αν τη μεταφέρει σε νέα πεδία απομύζησης. Οι συνταγογραφούμενες πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, όχι μόνο να θεραπεύουν ή να επουλώνουν πρόσκαιρα την κατάσταση, αλλά να την επιδεινώνουν, να την περιπλέκουν σε ένα σύνθετο τεχνοκρατικό γόρδιο δεσμό, διογκώνοντας τα προβλήματα επιβίωσης των πληθυσμών. Προς συμπύκνωση της ανάλυσής μας παραπέμπουμε στον παγκόσμιο χάρτη των χρεωμένων κρατών που διαθέτει στο διαδίκτυο ο Economist.

Ο χάρτης αυτός είναι ενδεικτικός του ζοφερού τοπίου των πολιτικών λιτότητας και μόνιμης δημοσιονομικής προσαρμογής, που υποχρεούνται να ακολουθήσουν, όχι μόνο οι αποδιοπομπαίοι τράγοι των κατεστραμμένων χωρών του νότου της Ευρώπης, αλλά και πιο ανεπτυγμένα κράτη, όπως η γερμανική ηγεμονία και οι Η.Π.Α. Η ανάγνωση καταθέτει το θέσφατο ότι η οικονομία, ως συμπυκνωμένη πολιτική, κατέχει την κορυφή της πυραμίδας στην εξουσία που εξαπλώνεται. Η πολιτική κυριαρχία έχει παραχωρηθεί ολοκληρωτικά στους ιδιωτικούς και κεντρικούς τραπεζίτες. Χαρακτηριστική η σχεδιαζόμενη τραπεζική ενοποίηση, όπου έλαβε χώρα και κατά την προεδρία του ελληνικού κράτους στη σύνοδο της Ε.Ε. στο πρώτο εξάμηνο του 2014, με την εκχώρηση περισσότερων εξουσιών στην Ε.Κ.Τ.

Διαμορφώνεται σταδιακά ένα πεδίο, όπου η τραπεζική ενοποίηση αντλώντας την παρακαταθήκη της από τη σαθρότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ενώπιον της κρίσης, αποσκοπεί να κλειδώσει τη διάσωση των τραπεζών, την απορρόφηση πολλών τραπεζών από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και την κεντρική επίβλεψη και χρήση των φορολογικών εσόδων. Κάθε εθνοκεντρική προσέγγιση θεσμικής διεξόδου και διαχείρισης της οικονομίας στα όρια του έθνους – κράτους, πέρα από αναχρονιστική είναι και εχθρική έναντι της εξόφθαλμης πραγματικότητας, ότι ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός σε εθνική βάση είναι αδύνατος. Αρκεί μια ματιά στην υπάρχουσα οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής.

Αυτή πραγματοποιείται με καπιταλιστικούς όρους οδηγούμενη στην αποσάθρωση και τη συγχώνευσή της στις επιταγές και τις ταχύτητες των πολυεθνικών τραστ, τους εμπορικούς τιμάριθμους πάντα σε συνάρτηση με τα διεθνή χρηματιστήρια. Προσδιορίζοντας το χώρο και το χρόνο με γενεσιουργό αιτία την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού που ξεσπά το 2007 – 2008, καταγράφονται ως κύρια επιγραμματικά τα κάτωθι συμβάντα: Έχουμε την οικονομική – κοινωνική καταστροφή των χωρών του νότου της Ευρώπης, τη μετατροπή τους σε προτεκτοράτα της υπερεθνικής ελίτ του κεφαλαίου, σε ειδικές οικονομικές ζώνες. Η νεοφιλελεύθερη ρητορική της «αντικρατικής» προπαγάνδας εφαρμόζεται ήδη με ιδιωτικοποιήσεις, προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης, σμίκρυνση του κράτους «πρόνοιας», φτωχοποίησης των πληθυσμών… διασφαλίζοντας τη μείωση του εργατικού κόστους, την οικονομική αφαίμαξη μέσω φόρων, την ανάπτυξη της συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Υπό αυτό το φάσμα, έχουμε την πανευρωπαϊκή ενίσχυση της ακροδεξιάς με επαναφορά του λόγου περί κρατικού παρεμβατισμού της αυτονομίας του έθνους – κράτους και του αντιμεταναστευτικού μίσους υπό την αιγίδα των ευρωσκεπτιστικών, μιας ανταγωνιστικής δύναμης που τρέφεται από τις αποτυχημένες πολιτικές της Ε.Ε. και συσπειρώνεται διαρκώς. Το περιβάλλον παραμένει πολιτικά αποσταθεροποιημένο και η οικονομική αβεβαιότητα αποκτάει μόνιμα χαρακτηριστικά. Μονιμότητα διαφαίνεται στο μέλλον για τις πολιτικές λιτότητας, ρητρών δημοσιονομικής πειθαρχίας, ελαστικών σχέσεων εργασίας. Μονιμότητα αποκτάει και ο αυταρχισμός του κράτους έκτακτης ανάγκης.

Τα τελευταία έτη με αλληλένδετη σύνδεση την οικονομική κρίση, έχουμε άνοδο των συγκρούσεων και συρράξεις ανά την υφήλιο, έκρηξη της αραβικής άνοιξης στη βόρεια Αφρική, μετατροπή από εγκάθετους των λαϊκών εξεγέρσεων σε εμφύλιους πολέμους. Έχουμε πολέμους σε Ουκρανία, Ιράκ, Συρία, Παλαιστίνη, Λιβύη, Πακιστάν, Σομαλία, Αφγανιστάν. Πολεμική ένταση διαφαίνεται, επίσης, στην ανατολική Μεσόγειο για τα διαμερίσματα – φιλέτα της Α.Ο.Ζ.. Συνέχιση και ένταση, λοιπόν, των πολέμων για τα γνωστά γεωπολιτικά συμφέροντα ελέγχου των ενεργειακών πηγών. Ιδιαίτερης παρατήρησης χρήζει ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός του πολέμου στην Ουκρανία, με την επίσημη αναβίωση και αναγνώριση των Ναζί στη συγκυβέρνηση του Κιέβου, η στήριξη και αγαστή συνεργασία τους από Ε.Ε. – Η.Π.Α. και Ν.Α.Τ.Ο. για τον ενεργειακό έλεγχο της κεντρικής – ανατολικής Ευρώπης.

Τόσο σε αυτή την περίπτωση, όσο και στη θερινή αιματοχυσία που συντελέστηκε κατα του παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ, οι πολιτικές αναλύσεις και αναφορές των ίσων αποστάσεων από πολιτικά αλλοπρόσαλλους, καρπός πολιτικής σύγχυσης και ένδειας των ημερών μας, συνιστούν θέσεις απαξίωσης και εξευτελισμού. Από την αύξηση των πολεμικών συρράξεων, τον οικονομικό στραγγαλισμό και την ανέχεια, τις δολοφονίες στις φαβέλες του Ρίο για το μουντιάλ, έως την αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος, τους πνιγμούς στη Μεσόγειο και τις εκτελέσεις στα σύνορα της θωρακισμένης Ευρώπης φρούριο, ο καπιταλισμός ως ωμή πραγματικότητα, καταρρίπτει τις ευαισθησίες των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων που αντικρούουν το μονόδρομο των βίαιων λαϊκών επαναστάσεων, προτείνοντας έναν κόσμο εφικτό μέσα από τον εξευγενισμό του καπιταλισμού. Ας έρθουμε τώρα λοιπόν στα οικεία, στο εν Ελλάδι προτεκτοράτο του υπερεθνικού κεφαλαίου, στη συμπεριφορά ενός κράτους υποτελούς και συνένοχου, που έχει εκτραχυνθεί στην ίδια του τη συνταγματική βάση, των τοποτηρητών και του πολιτικού προσωπικού της Τρόικας, που κυβερνάει αυτόν τον τόπο.

Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα διετέλεσε ένα παγκόσμιο πείραμα για τα σύγχρονα δεδομένα, εξαπολύοντας επίθεση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Οι ελληνικές συγκυβερνήσεις της κρίσης, των συνεργατών για τη διάσωση των τραπεζών από το αίμα του λαού, θα μείνουν χαραγμένες στη λαϊκή συνείδηση και την ιστορία για τα εγκλήματα που διαπράχθησαν και συνεχίζονται εναντίον του εγχώριου πληθυσμού. Με την άνοδο του Σαμαρά στην εξουσία διατρανώθηκε ο αναβεβλημένος εθνικισμός, η υστεροφημία του θα διαθέτει το θατσερικό προφίλ με ένα πλούσιο βιογραφικό ξεκινώντας από το παραδειγματικό σπάσιμο της πολύμηνης απεργίας της χαλυβουργίας το καλοκαίρι του 2012, τις επιστρατεύσεις εργαζομένων, τα «απελευθερωμένα» ωράρια, το διαλυμένο αρραβώνα της με τη χρυσή αυγή, τις εισβολές σε κατειλημμένους χώρους, τους βασανισμούς κρατουμένων και διαδηλωτών, τα δικαστικά πραξικοπήματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, τον περιορισμό κοινωνικών δαπανών, τους αυτόχειρες, τα συσσίτια, τις λογιστικές αλχημείες για το ματωμένο πλεόνασμα, την εκκαθάριση του πλεονάζοντος πληθυσμού.

Η ελληνική κυβέρνηση σε υποτελή στάση πάντα είναι εγκληματικά συνυπεύθυνη των τραπεζιτών και υπόλογη, μεταξύ άλλων, που έσπευσε στην αναγνώριση του φασιστικού καθεστώτος στην Ουκρανία, στην αποδοχή ταφής χημικών δυτικά των Χανίων, στην παροχή εξοπλισμού και τη διάθεση υποδομών στο Ν.Α.Τ.Ο. για τον πόλεμο που διαδραματίζεται στη Συρία. Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου η κοινωνική κρεατομηχανή δουλεύει δίχως αναστολές, σε μια περίοδο όπου το δόγμα του σοκ και δέος με την απροκάλυπτη προπαγάνδα των επίπλαστων εκβιαστικών διλημμάτων έχει τρόπον τινά παρέλθει και φαντάζει πλέον ως προθέρμανση. Οι εξαγγελίες του πάσχοντος από μεγαλοϊδεατισμούς Σαμαρά για οικονομική «ανάπτυξη» συνώνυμης με την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου, για success story και άλλα κουλά και χάπενινγκ, έρχεται να γκρεμίσει συθέμελα το πρόσφατο μίνι κραχ στο χρηματιστήριο Αθηνών, στα μέσα Οκτωβρίου.

Το βίωμα όμως υπερβαίνει κάθε αριθμητικού και θεωρητικού επιχειρήματος. 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, εργαζόμενοι απλήρωτοι για μήνες, κατασχέσεις κατοικιών, διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και οικονομική αφαίμαξη από φοροληστρικές επιδρομές.Τώρα είναι που απολύουν, τώρα είναι που ξεπουλάνε μέσω ΤΑΙΠΕΔ τη δημόσια περιουσία. Τώρα αποτελεί καθημερινότητα οι σκραπάδες να ψάχνουν στο δρόμο, οι άστεγοι να στοιβάζονται στις πυλωτές, οι συνάνθρωποι να βουτάνε στους κάδους αναζητώντας τροφή, οι άνεργοι στις ουρές του ΟΑΕΔ και στα συσσίτια, το επισφαλές ελαστικό καθεστώς εργασίας και η εργοδοτική τρομοκρατία να αποτελούν δεδομένο. Όσον αφορά την επερχόμενη, όπως διαφαίνεται, κυβέρνηση του Σύριζα γνωστοί για τις κωλοτούμπες, που προτείνουν κεϋνσιανιστικές συνταγές και μετοχικές εταιρίες βαφτίζοντάς τις αυτοδιαχειριζόμενες, που στοχοποιούν τον καζινοκαπιταλισμό και εκφάνσεις του νεοφιλελευθερισμού, όχι όμως ποτέ το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού, που κομπορρημονούν ότι θα τιθασεύσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, μόνο αποπροσανατολιστικές σκοπιμότητες υπηρετούν, μόνο η φαιδρότητα τους χαρακτηρίζει.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

Με τις συλλήψεις μελών των επαναστατικών οργανώσεων της 17Ν και Ε.Λ.Α., υπό το πρίσμα της επιβολής της υπερατλαντικής συμμαχίας του αμερικανικού και ευρωενωτικού δόγματος κατά της «τρομοκρατίας», ένας ιστορικός κύκλος αντίστασης υποχωρεί. Τη σκυτάλη και το καθήκον έναντι των εδραιωμένων πλέον μορφών του νεοφιλελευθερισμού, αναλαμβάνει ένας κόσμος αντιστεκόμενων, που παρά τις θεωρητικές διαφοροποιημένες προβολές και τα ιδεολογικά μορφώματά τους, κατάγεται από το αναρχικό κίνημα. Από μια γενιά που εντρύφησε στο μητροπολιτικό αντάρτικο, οξύνοντας τον κοινωνικό ταξικό πόλεμο, όπου η πλειοψηφία της ήταν παρούσα και καρπός της εμπειρίας και των θέσεων της ήταν η πολιτικοποίηση και η διάχυση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008.

Στην ίδια γενιά που από τα εκτονωτικά χαρακτηριστικά της κάθε εξέγερσης έως την παρούσα συνθήκη του ανηλεή πολέμου της οικονομικής κρίσης, οι ίδιοι οι καιροί έθεσαν το ζητούμενο και το ερώτημα για το ένα βήμα παραπάνω προς την προλεταριακή αντεπίθεση, προς την κοινωνική επανάσταση. Την τελευταία δεκαετία έχουμε γίνει αρκετές φορές μάρτυρες του τηλεοπτικού σόου που είχε εγκαινιαστεί το καλοκαίρι του 2002.

Η ύπαρξη δεκάδων πολιτικών κρατουμένων, πέραν του φυσικού τους προσώπου και της ιδιαίτερης ξεχωριστής περίπτωσης, σηματοδοτούν τα αποτυπώματα μιας ζωντανής κοινότητας, ενός αδιόρατου κοινωνικού ταξικού πολέμου, άλλοτε σε ύφεση και άλλοτε σε ένταση, εκπροσωπούν τις σπασμωδικές και ασυνεχείς εχθροπραξίες εναντίον των υπαίτιων των κοινωνικών δεινών, εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους.

Είναι αναμενόμενο ότι το κράτος, κάθε στιγμή που θα δράττει την ευκαιρία, θα επιδιώκει να καρπωθεί την υπεραξία με χρήση υπόγειων μεθόδων για να στεφθεί εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας και της εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος, για να διαλαλήσει προς πάσα κατεύθυνση την ισχύ του άτρωτου προσωπείου του. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι είναι μειονέκτημα μας να αιφνιδιαζόμαστε και να μη μπορούμε να φανταστούμε σε τι εχθρικό στάδιο μπορεί να συμπεριφερθεί ο καπιταλισμός, όπως ιστορικά και σύγχρονα συμβαίνει σε άλλες γωνιές της γης για να διαφυλάξει τα συμφέροντά του.

Είναι αυτονόητο ότι οι αξιωματούχοι του κράτους χρηματίζονται, ευελπιστούν σε παράσημα και στην ιεραρχική ανέλιξη, πουλάνε νόμο και τάξη. Αναμενόμενο, όπως συνέβαινε πάντα με την εκάστοτε εξουσία, να στηλιτεύουν, να υπαγορεύουν την τηλεοπτική σπέκουλα εναντίον των αντιπάλων τους, να επιχειρούν την αποπολιτικοποίηση του εσωτερικού εχθρού, την αποδόμησή του. Όταν όμως σταδιακά αναδιαρθρώνεται ο κατασταλτικός μηχανισμός, όταν εμπλουτίζονται και αναβαθμίζονται διαρκώς οι τρομονόμοι, χτίζονται φυλακές υψίστης ασφαλείας, φυλακές Γκουαντάναμο για τη φυσική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο παρά να ξορκίζουν το φόβο τους. Προσπερνάνε τους τύπους και τα προσχήματα, εισβάλλουν σε σπίτια, εξαπολύουν σε συνεχή ένταση την ιδεολογική τους προπαγάνδα, επιχειρούν να περισώσουν την πολιτική τους αποσταθεροποίηση από τους τριγμούς της κοινωνικής νομιμοποίησης.

Σε αυτή την τροχιά της προστασίας του συστήματος, ενώπιον της πιθανότητας επανάληψης μιας εξέγερσης και μέσα από τη διάρκεια της διετούς κοινωνικής έντασης και ταραχών του 2010–2012 οργανώθηκε η θωράκισή τους, αυξήθηκε η αστυνομοκρατία, πραγματοποιήθηκαν στρατιωτικές ασκήσεις, αναδιαρθρώθηκε η κατασταλτική στρατηγική. Σε αυτή την τροχιά επαναφέρονται τακτικές του παρελθόντος και η εμφυλιοπολεμική ρητορική, ενισχύεται το μίσος τους για τον εσωτερικό εχθρό, για την πολιτική ανυπακοή, για ό,τι δεν υποκύπτει στο σύγχρονο κάτεργο. Με το δίκιο του λοιπόν το ανδροειδές πρώην υπουργός δημόσιας τάξης Ν.Δένδιας να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για κάποιους χιλιάδες που φλερτάρουν με την κοινωνική επανάσταση. Μέσω μιας ανασκόπησης, καταγράφεται ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων να υπερβαίνει το προηγούμενο των τελευταίων δεκαετιών, παρατηρείται η αύξηση των αιχμαλώτων του κοινωνικού ταξικού πολέμου. Αυτό από μόνο του συνιστά ένα επιπλέον βάρος και μια σημαντική παράμετρο εντός της οικονομικής συστημικής κρίσης για τη συζήτηση της υπέρβασης με την ταυτόχρονη πολιτική εξωστρέφεια.

Η παρακαταθήκη διαθέτει μία πληθώρα ριζοσπαστικών και αντιθεσμικών εγχειρημάτων, συλλογικοτήτων και αυτοοργανωμένων χώρων, καταλήψεων και στεκιών που ως ψηφίδες ενός ανταγωνιστικού κινήματος, αμφισβητούν έμπρακτα ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης, επιτίθενται στις καπιταλιστικές δομές και το σύστημα. Σ’ αυτή την πολυμορφία εμπεριέχονται κινήσεις άμεσης δράσης και σαμποτάζ που διαχέονται στο μητροπολιτικό ιστό, επιτίθενται σε καπιταλιστικούς στόχους και αξίες, πλήττοντας συμβολικά και υλικά τους αντιπάλους.

Η ιστορική, συλλογική, υποκειμενική συνθήκη δεν κρίνεται ως στατική και παγιωμένη, αλλά μέσα από τη ρευστότητά της και τα στάδια ανάπτυξής της. Προς την επαναστατική προοπτική που δε μένει στην επίφαση ή στην επίκληση και την επαναστατική φρασεολογία, αλλά βαίνει στο σχεδιασμό και επιζητά τις πρακτικές εφαρμογές του ανατρεπτικού σχεδίου. Τη μαχνοβίτικη αυτοπειθαρχία, την ανάληψη ευθυνών και δεσμεύσεων πάνω στην πολιτική διεργασία διάρθρωσης δομών, διακήρυξης πλατφόρμας και συντακτικών πολιτικών θέσεων, στον προκαθορισμό στρατηγικής, στη συγκεκριμενοποίηση και ιεράρχηση βραχυπρόθεσμων και σχεδιασμού απώτερων στόχων, στον προσδιορισμό τακτικής και αντιπροσωπευτικής συμπεριφοράς καίριων πολιτικών παρεμβάσεων και αντανακλαστικών σε κρίσιμα συγκυριακά γεγονότα, στην κατοχύρωση κοινωνικής όσμωσης, στη δημόσια συμπαγή παρουσία και πολιτική κεφαλαιοποίηση του αγώνα μας, στα επιθετικά εγχειρήματα καταστροφής πραγμάτων και προσώπων του αντιπάλου, στις εφεδρικές αμυντικές υποδομές, στη μαζικοποίηση δυνάμεων κρούσης, στη διασύνδεση κάθε κρίκου συλλογικής ανατρεπτικότητας ενάντια στον κατακερματισμό, στην έμπρακτη αλληλοϋποστήριξη και αλληλεγγύη μεταξύ των εγχειρημάτων.

Διεργασίας εν τέλει και λειτουργίας πάνω στο μείζον διακύβευμα ενός πρωτοποριακού επαναστατικού κινήματος με ταξικά αντιθεσμικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Στο πολιτικό ρεύμα επικαιροποίησης της ταξικής μνήμης, του συλλογικού ανατρεπτικού σχεδίου εναντίον των κύριων πηγών από όπου εκπορεύεται η εξουσία. Ενός επαναστατικού κινήματος αυτενέργειας, που δεν ανατίθεται στην ουδέτερη κοινωνία, που δε μετατίθεται στο αόριστο μέλλον. Δεν είναι το θεαματικό παράγωγο του άκριτου βολονταρισμού και των πολιτικών του εκπτώσεων, δεν είναι το οικοδόμημα των πολιτικών της μετριοπάθειας και δε συγκροτεί την υπόσταση του από τη μανιχαϊστική αντιπαράθεση.

Η πολιτική συγκρότηση και η επαναστατική υπόσταση είναι αυθύπαρκτη, η οργάνωση, η ύπαρξη και κάθε έκφραση του νομοτελειακά, υπάγεται στην επαναστατική θεωρία. Οργάνωση που δεν έγκειται μόνο στο θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά ενσαρκώνεται στην κίνηση. Το ζητούμενο διακύβευμα έρχεται και ως ερώτημα για να δώσει απαντήσεις απέναντι στο μέλλον των συντρόφων μας, της πολιτικής επιβίωσης και απελευθέρωσής τους. Έρχεται επικουρικά και καταλυτικά ταυτόχρονα για την πολιτική και επιχειρησιακή συγκρότηση της υπόστασης μας έναντι των αξιακών μας αρχών και των προταγμάτων μας, εντασσόμενοι αντάξια στις προκλήσεις της χρονικής συγκυρίας της καπιταλιστικής κρίσης που συνεχίζεται και των κοινωνικών αποτελεσμάτων της. Εντός της επισφαλούς ελαστικής συνθήκης για το προλεταριάτο, της φτωχοποίησης και της κοινωνικής εξόντωσης.

Η έκφραση της αλληλεγγύης απέναντι στους αιχμαλώτους του κοινωνικού ταξικού πολέμου συνάδει με την πολιτική νομιμοποίηση των επαναστατικών εγχειρημάτων της ένοπλης προπαγάνδας που έχουν τελεστεί και γι αυτά κατηγορούνται οι κρατούμενοι. Είτε είναι σε θέση οι δικαστικές αρχές να αποδεικνύουν πού η κάθε κατηγορία άπτεται βάσει του κάθε δικονομικού άρθρου, είτε όχι. Όπως και η έκφραση αλληλεγγύης απέναντι στους αιχμαλώτους συνάδει με την πολιτική και ιδεολογική υπόσταση και ταυτότητα που εκπροσωπεί ο κάθε πολιτικός κρατούμενος τασσόμενος στην όχθη του στρατοπέδου υπερασπιζόμενος την επαναστατική υπόθεση.

Η αντίσταση δε θα πρέπει να προκύπτει μόνο ως απάντηση στις αυθαιρεσίες και τις καταχρήσεις της εξουσίας, αλλά απέναντι στην ίδια την ύπαρξή της. Οι εκφάνσεις της επιβολής της , όμως, αποτελούν εφαλτήρια για αντεπίθεση. Όταν η εξουσία αυθαιρετεί, υποσκάπτει τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα με ποικίλες υπονομευτικές μεθόδους, όταν καταργεί τα τεκμήρια αθωότητας ή δεν αποδεικνύει την ενοχή του κρατούμενου, δε συνεπάγεται ότι αντιδραστικά ως εχθρικά μέτωπα πρέπει να αποδεχόμαστε την ασυδοσία τους και την ομηρία μας. Η αλληλεγγύη μας στο σύντροφο Αντώνη δεν αναγνωρίζει τα πλαίσια αθωότητας και ενοχής, νόμιμου ή παράνομου.

Η αλληλεγγύη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αντίστασης, αξιακή θέση προτάγματος για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας. Είναι αλληλεγγύη σε ένα σύντροφο αιχμάλωτο από το δικό μας μετερίζι, από το δικό μας στρατόπεδο, που υπερασπίζεται και προάγει την επαναστατική υπόθεση, που υπερασπίζεται τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια. Του γκρεμιστή τα όπλα νους, καρδιά και χέρι για τη συνέχιση και όξυνση του ταξικού πολέμου. Για το γκρέμισμα του κόσμου της εξουσίας. Για το γκρέμισμα κάθε φυλακής. Πόλεμος που δε γίνεται να παραβλέπει τις απώλειες του, που δεν εγκαταλείπει τους αιχμαλώτους του. Απέναντί μας υψώνονται οι φυλακές τύπου Γ, οι φυλακές Γκουαντάναμο, που αποτελούν τη φυσική μετάβαση ενός απονομιμοποιημένου αυταρχικού κράτους που έχει εκτραχυνθεί. Γιατί ως φυλακές τέτοιες από τη φύση τους συνθέτουν την ωμότητα και την εκδικητική λειτουργία εναντίον των κρατουμένων, περιστέλλοντας σημαντικά τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική τους έκφραση και αποσκοπούν επί της ουσίας στη μη πολιτική τους επιβίωση. Αν δεν καταργηθούν θα πρέπει να γκρεμιστούν για προσβολή της ανθρωπότητας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΑΝΤΩΝΗ ΣΤΑΜΠΟΥΛΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συντρόφισσες-οι για την αλληλεγγύη και την ανατροπή

Το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν συνδιαμόρφωσης ατόμων που συναντήθηκαν με αφορμή τη σύλληψη του Αναρχικού Επαναστάτη Αντώνη Σταμπούλου (τυπώθηκε στην τυπογραφική κολεκτίβα ROTTA)

αναδημοσίευση από Βαθύ Κόκκινο