Ακόμα ένας εργαζόμενος πέφτει θύμα της εκμετάλλευσης και των άθλιων συνθηκών που επικρατούν στα εργοτάξια του Αγίου Όρους

Ακόμα ένας εργαζόμενος οικοδόμος πέφτει θύμα της εκμετάλλευσης και των άθλιων συνθηκών που επικρατούν στα εργοτάξια του Αγίου Όρους. Βρέθηκε από τη Μονή Αγίου Παύλου, στο ΑΧΕΠΑ νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, βαριά τραυματισμένος μετά από πτώση που είχε από περίπου 10 μέτρα σκαλωσιά.

Στις 29 Μάη με παρέμβασή που έγινε στο Πρωτάτο Αγίου Όρους, αναφέρθηκαν τα εξής:

1) Εξοντωτικά ωράρια εργασίας

2) Άθλιες συνθήκες εργασίας

3) Ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας

4) Αποκρουστικές συνθήκες διαβίωσης

5) Εξευτελιστικά μεροκάματα

6) Μεγάλο χρονικό διάστημα από πληρωμή σε πληρωμή

Στην πριν μια εβδομάδα ανακοίνωσή μας μπορείτε να ενημερωθείτε αναλυτικά για το κάθ’ ένα από τα παραπάνω.

Η διοίκηση του Συνδικάτου εδώ και ένα περίπου χρόνο περίπου που εκλέχτηκε, έχει αναδείξει στους εργαζόμενους του κλάδου τις θέσεις και τους στόχους που καλεί τους εργαζομένους να αγωνιστούν για να αποτρέψουμε όλοι μαζί, όλη αυτή την υπερεκμετάλλευση που υπάρχει στους χώρους εργασίας.

Όλο αυτό το διάστημα προχωρήσαμε και σε μια σειρά παρεμβάσεων και στους <<τοπικούς άρχοντες>>. (Αντιπεριφεριάρχες, Δημάρχους, Περιφερειακό Συμβούλιο Κεντρικής Μακεδονίας κ.α.) Μάλλιασε η γλώσσα μας να φωνάζουμε εκτός των άλλων και για τα μέτρα ασφάλειας, για την εντατικοποίηση της εργασίας, για την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων που μοιραία όλα αυτά οδηγούν σε ατυχήματα. Ο ένας μας έλεγε ότι βλέπει τα προβλήματα με συμπάθεια, άλλος ότι θα δείξει αλληλεγγύη, άλλοι μας έγραφαν στα … τους. Το αποτέλεσμα το αντιμετωπίζουμε καθημερινά με ατυχήματα που δυστυχώς στην περίπτωση του εργαζομένου στον βιολογικό της Ολυμπιάδας ήταν θανατηφόρο.

Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προεκλογικά έλεγε ότι δεν θα επιτρέψει να αλωνίζουν οι μεγαλοεργολάβοι και γενικά οι δυνάστες των εργαζομένων, έλεγε ότι θα επαναφέρει τις Σ.Σ.Ε. Και ότι θα σχίσει τα μνημόνια. Αντιθέτως στήνει νέα μνημόνια στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων, και προς όφελος των μεγαλοεργολάβων και του κεφαλαίου.

Αναρωτιόμαστε, πόσοι εργάτες πρέπει να χάσουν την ζωή τους για να αναλάβουν οι υπεύθυνοι τις ευθύνες τους;

Θεωρούμε ηθικούς αυτουργούς όλους αυτούς που στο όνομα της κερδοφορίας δεν διστάζουν να μηδενίζουν την ανθρώπινη ζωή. Απαιτούμε να πάρουν θέση και να αναλάβουν τώρα τις ευθύνες τους.

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ και ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ Ν. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

πηγή: Οικοδόμος

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Το κράτος έχει συνέχεια – ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται: Πέμπτη 18 Ιούνη, Προπύλαια 18.00, Διαδήλωση στη βουλή και τα γραφεία της Ε.Ε

image-0001

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζει την υπογραφή μιας νέας δανειακής σύμβασης, που θα συνοδεύεται από ένα καινούριο δυσβάσταχτο μνημόνιο, συνεχίζοντας τις πολιτικές της κοινωνικής λεηλασίας και της ταξικής αφαίμαξης. Όπως και οι προκάτοχοί της συνεχίζει να εξυπηρετεί το σκοπό της κερδοφορίας του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών λαϊκών συμφερόντων.

Συνεχίζει, με τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και τα σχέδια γεωστρατηγικής αναβάθμισης στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, να βαθαίνει το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ελλάδας σε πολεμικούς σχεδιασμούς για να ανοίξει ένας καινούριος κύκλος καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ

Ανατρέπεται με την οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης

ενάντια σε ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο

Για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό

Διαδήλωση: 18 Ιουνίου στα Προπύλαια στις 18.00

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η αστική Τάξη & το Κράτος της δολοφονούν – καμία εργοδοτική δολοφονία να μείνει αναπάντητη. Δεν ξεχνάμε , δεν συγχωρούμε: Μοτοπορεία ταξικής αντεπίθεσης και μνήμης για τους 4 δολοφονημένους εργάτες στα “Ελληνικά Πετρέλαια”

elpe-page-001

Ενάντια στην ποινικοποίηση και την καταστολή των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης: Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της Απεργίας της 28/12/14 στον κλάδο του βιβλίου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/12/14 ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Κυριακή 28 Δεκέμβρη ήταν η όγδοη Κυριακή μέσα στο 2014 και η τρίτη Κυριακή μέσα στο Δεκέμβριο που κράτος και αφεντικά προσπάθησαν να επιβάλλουν το άνοιγμα των καταστημάτων. Το σχετικό νομικό πλαίσιο εκείνη την περίοδο προέβλεπε τη λειτουργία των καταστημάτων για 7 Κυριακές, ενώ μέσα από έναν καταιγισμό τροπολογιών επιβλήθηκε και μια τροπολογία σε άσχετο νόμο που ψηφίστηκε εν μία νυκτί και αύξησε τις εργάσιμες Κυριακές σε 8(!). Μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες για τους εργαζόμενους στο χώρο του εμπορίου και των καταστημάτων με τρεις συνεχόμενες εβδομάδες χωρίς ρεπό η ΟΙΥΕ δεν προκηρύσσει απεργία. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής στο πλαίσιο της υπεράσπισης της Κυριακάτικης αργίας κηρύσσει απεργία στον κλάδο του βιβλίου. Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια στηρίζει την απεργιακή κινητοποίηση, ενισχύοντας μαζί με εργαζόμενους και αλληλέγγυους τις απεργιακές περιφρουρήσεις στα καταστήματα Ιανός και Παπασωτηρίου.

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης στον Ιανό, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος Καρατζάς Νίκος και η διευθύντρια Λιαποπούλου Μαρία άσκησαν μήνυση και με εντολή τους, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς, τους ψέκασαν με χημικά και τους χτύπησαν. Η απεργιακή περιφρούρηση κράτησε σθεναρή στάση. Ωστόσο, η αστυνομία προχώρησε σε 5 προσαγωγές εκ των οποίων οι 4 μετατράπηκαν σε συλλήψεις (οι δύο απ’ αυτές αφορούσαν περαστικούς!).

Στη συνέχεια οι απεργοί και οι αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν έξω από το A.T. Ακροπόλεως στο οποίο κρατούνταν οι συλληφθέντες και μέλη του ΣΥΒΧΑ κατέθεταν μήνυση εναντίον της εργοδοσίας του Ιανού. Εκεί τα ΜΑΤ επιτέθηκαν ξανά απωθώντας βίαια τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε 3 ακόμα συλλήψεις μελών σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων. Μάλιστα, τα ΜΑΤ συνέχισαν να βιαιοπραγούν στους συλληφθέντες τόσο κατά τη σύλληψη, όσο και στο κρατητήριο. Αργότερα οι 3 τελευταίοι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ. Η συγκέντρωση αλληλεγγύης προχώρησε σε εργατική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας στάθηκε πάλι μπροστά στον Ιανό και σε άλλα μεγάλα βιβλιοπωλεία που ήταν ανοιχτά (Παπασωτηρίου και Πολιτεία) και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη ΓΑΔΑ, όπου παρέμεινε ως αργά το βράδυ. Την επόμενη μέρα οι συλληφθέντες πέρασαν από αυτόφωρο, σε αντίθεση με την εργοδοσία του Ιανού, για την οποία ενώ είχε κατατεθεί μήνυση δεν εντοπίστηκε ποτέ… Η δίκη των συναδέλφων αναβλήθηκε από την έδρα για τις 9 Γενάρη 2015, όπου αναβλήθηκε και πάλι για τις 18 Φλεβάρη και ξαναπήρε αναβολή για τις 16 Ιουνίου.

Η εργοδοσία του Ιανού έχει πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Από την πρώτη μέρα λειτουργίας του βιβλιοπωλείου η εργοδοσία καταπατά τα εργασιακά δικαιώματα και τελευταία  επιβάλλει και τη χρήση καταγραφικών ατομικής απόδοσης scanners (που κρέμονται στο λαιμό των εργαζομένων) και την υποχρεωτική υπογραφή επιστολής από τους εργαζόμενους στην οποία επικροτούν τις τακτικές της εργοδοσίας και λασπώνουν το ΣΥΒΧΑ. Οι μισοί από όσους δεν την υπέγραψαν, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση ή απολύθηκαν. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, πως η εργοδοσία του «Ιανού» έχει πρωτοστατήσει στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας αναγκάζοντας τους εργαζομένους της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να ασπαστούν τη δουλειά τις Κυριακές υπογράφοντας σχετική δήλωση. Σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής έδειξε ακόμη πιο καθαρά το πρόσωπο που εμφανίζει εντός του χώρου εργασίας με τακτικές που αποσκοπούν στη φίμωση και τρομοκράτηση των εργαζομένων, με τις πλάτες του κράτους. Ο πολιτισμός που πρεσβεύει είναι χτισμένος πάνω στην εκμετάλλευση εργαζόμενων και τη σύνδεση εξουσίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ώστε να εξαλειφθεί κάθε εστία αντίστασης.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής έχει δώσει μια σειρά από αγώνες απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Συνεπώς δε μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός πως η εργοδοσία του Ιανού, όπως αναφέρει και σε σχετική ανακοίνωση ο ΣΥΒΧΑ, εκβίαζε πως δε θα προχωρούσε από την πλευρά της τη διαδικασία διώξεων, με τον όρο ότι το σωματείο θα δεσμευόταν ότι δε θα ασχολούνταν ποτέ ξανά με τον Ιανό.

Είναι αξιοσημείωτο ότι την μέρα της προκηρυγμένης απεργίας ο νυν κυβερνητικός ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» θα συνδιοργάνωνε εκδήλωση με το βιβλιοπωλείο Ιανός, μέσω εμπορικής συμφωνίας παρά το γεγονός ότι τα στελέχη του πρώτου ήταν ενήμερα για τις εργασιακές συνθήκες και την απεργιακή κινητοποίηση, νομιμοποιώντας έτσι από την πλευρά τους την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Υπό το βάρος της επίθεσης στην απεργιακή κινητοποίηση, που είχε ως αποτέλεσμα συλλήψεις και τραυματισμούς ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» εξαναγκάστηκε να διακόψει τη συνεργασία του με την εργοδοσία του Ιανού.

Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχτήκαμε συνδέεται άμεσα με την επίθεση που δέχονται όλοι οι εργατικοί αγώνες και εντάσσεται στη στρατηγική που ακολουθούν τα αφεντικά και το κράτος για την καταστολή και την ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης. Χαρακτηριστικό ήταν και το περιστατικό της καταστολής που δέχτηκαν λίγες ημέρες πιο μετά οι εργάτες στο εργοστάσιο «ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ Α.Ε» στον Ασπρόπυργο, όταν τα ΜΑΤ χτύπησαν την κατάληψη του εργοστασίου και την απεργία διαρκείας τους και συνέλαβαν 40 εργάτες και αλληλέγγυους. Με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το κράτος παραμένει εγγυητής των συμφερόντων των αφεντικών. Παρά τις όποιες προεκλογικές δεσμεύσεις η κυβέρνηση συνεχίζει να μην καταργεί το νόμο για τις 8 Κυριακές και να μην κατοχυρώνει την Κυριακή ως αργία, καθώς επίσης δεν έχει επαναφέρει και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα διάφοροι εργατικοί αγώνες συνεχίζουν να χτυπιούνται. Τα σωματεία της Wind και Vodafone σέρνονται στα δικαστήρια από τους εργοδότες και η απεργία τους κηρύσσεται παράνομη και καταχρηστική, ναυτεργάτες καταδικάζονται στα δικαστήρια για τη συμμετοχή τους στις -κατά τα προηγούμενα χρόνια- απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων τους, οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των απλήρωτων απολυμένων εργαζομένων από τα Metropolis παρεμπο-δίζονται από τα ΜΑΤ. Την ίδια ώρα, συνεχίζονται οι δολοφονίες εργατών (με αποκορύφωμα τους 4 νεκρούς στα ΕΛΠΕ), που εξακολουθούν να βαφτίζονται «εργατικά ατυχήματα».

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι αγώνας όλων των εργαζόμενων και δεν κάμπτεται. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας και τα συμφέροντα των εμποροϋπαλλήλων ακόμη πιο δυναμικά. Δίχως να βασιζόμαστε σε σωτήρες, αλλά παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας θα βρισκόμαστε στο δρόμο συνεχίζοντας τον δίκαιο, επίμονο και από τα κάτω οργανωμένο αγώνα μας προτάσσοντας «Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά. Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!» Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια καλεί σωματεία, εργαζόμενους στο εμπόριο, συνελεύσεις γειτονιών, συλλογικότητες να πάρουν θέση, να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
Παρασκευή 12 Ιούνη, 6.30μμ, έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
στους συλληφθέντες συναδέλφους μας
από την απεργία της Κυριακής 28/12/14
Τρίτη 16 Ιούνη, 9πμ στα δικαστήρια της Ευελπίδων

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 28/12/14

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΟΥΤΕ 52, ΟΥΤΕ KAI 8, ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΟΙΧΤΟ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

Παρασκεύη 12 & Σάββατο 13 Ιούνη: Διήμερο Αλληλεγγύης & οικονομικής ενίσχυσης των φυλακισμένων αγωνιστών.

Διήμερο Αλληλεγγύης & οικονομικής ενίσχυσης των φυλακισμένων αγωνιστών διοργανώνει το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών την Παρασκευή 12 Ιούνη στον πεζόδρομο του Θησείου και το Σάββατο 13 Ιούνη στη Βίλα Ζωγράφου.

Στηρίζουμε τους φυλακισμένους αγωνιστές

που διώκονται για την ανατρεπτική τους δράση

υλικά, ηθικά, πολιτικά

Παρέμβαση στα ΕΛ.ΠΕ στον Ασπρόπυργο: Η ταξική μας οργή θα περάσει από πάνω τους.

Στις 7:00 το πρωί της 4ης Ιούνη, 30 σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην κεντρική είσοδο των ΕΛΠΕ Ασπροπύργου, με μαζικό μοιρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό.

Παρακάτω το κείμενο της παρέμβασης.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Την Παρασκευή 8/5/2015 γίνεται ανάφλεξη και ακολουθεί έκρηξη στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου και συγκεκριμένα στον όμιλο Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), ιδιοκτησίας του μεγαλοκαπιταλιστή Λάτση. Από αυτό το ανθρώπινο λάθος όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η διοίκηση, τραυματίζονται 6 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 4 χάνουν τη μάχη με τη ζωή. Τα ονόματά τους Αντώνης Αβράμπος, Μπάμπης Δευτεραίος, Ντελιλάι Ραμαντάν και Κώστας Μαγγούρας. Έρχονται να προστεθούν και αυτοί, στην τεράστια λίστα τραυματισμένων και δολοφονημένων εργατών, από τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στις επιχειρήσεις του καθάρματος Λάτση.

Την ίδια στιγμή που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν τσακίσει τους εργαζόμενους, έχουν φτωχοποιήσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, τα ΕΛΠΕ παρουσιάζουν για το 2013 αυξημένο κύκλο εργασιών 8,9 δις ευρώ, ενώ το τελευταίο τετράμηνο του 2014 κατέγραψαν την υψηλότερη κερδοφορία όλων των εποχών. Πώς λοιπόν η συγκεκριμένη εταιρεία, σ’αυτές τις εποχές καταφέρνει να έχει τόσο τεράστιο πακτωλό κερδών; Ο τρόπος είναι γνωστός για τους καπιταλιστές χρόνια τώρα, και όπως συνέβη και στις τωρινές συνθηκες που οδήγησαν στην δολοφονία των 4, μέχρι τώρα, εργατών. Από το 2012 και έπειτα, έχουν σταματήσει οι επίσημες καταγραφές ατυχημάτων στα ΕΛΠΕ, καθώς ο τρόπος μέτρησης του ΙΚΑ δεν ήταν ορθός και όπως λένε δεν υπάρχει η τεχνογνωσία να ακολουθηθεί ο ορθός τρόπος. Όπως, συμπληρώνουμε εμείς: μάλλον δεν υπάρχει η τεχνογνωσία για να χτυπήσει ο συναγερμός την ώρα του ατυχήματος, έτσι κύριε Λάτση; Είναι πραγματικά αποκρουστικές οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα ΕΛΠΕ. Η εντατικοποίηση της εργασίας, με ωράρια που όμως μας πληροφορούν εργαζόμενοι φτάνουν πολλέςφορές και το 18ωρο, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, η τρομακτική πίεση για να τελειώσει το έργο νωρίτερα (έως και 30ημέρες), ο πενιχρός μισθός, τα πρόστιμα που μπαίνουν στους εργαζόμενους αν τυχόν ξαποστάσουν λίγο από την δουλειά και βγάλουν τα γυαλιά τους, όλα αυτά συντελούν σ’ ένα κλίμα τρομοκρατίας από την εργοδοσία προς τους εργάτες, που μόνο σκοπό έχει την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου πάνω στα πτώματα αυτών, οι οποίοι εργάζονται για να παράγουν τον πλούτο τους.

Μέσα σ’αυτό το οργανωμένο έγκλημα που έχει στήσει η ντόπια αστική τάξη, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να οργανωθεί μαχητικά η τάξη μας, από τα κάτω. Οι στάσεις εργασίας και οι στείρες ανακοινώσεις των κλαδικών συνδικάτων μετάλλου, ζώνης (ΠΑΜΕ) είναι φανερό ότι ούτε καν ενοχλούν τους εργοδότες και σε καμία περίπτωση δεν πλήττουν το κεφάλαιο και την παραγωγή. ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ πρέπει να απαιτηθούν από όλους τους εργαζόμενους, μόνιμους και εργολαβικούς.

-Σταθερό 8ωρο για όλους. ΟΧΙ στις εξαντλητικές υπερωρίες.

-Κοινός μισθός για μόνιμους εργαζόμενους σε εργολάβους

-Κανένας εργαζόμενος, ειδικά από εργολάβους, χωρίς κρατική εκπαίδευση και πιστοποίηση για γνώση των μέτρων ασφαλείας σε τέτοιους χώρους δουλειάς.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΑΛΛΟ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΝΑ ΠΟΤΙΖΕΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ

Κόκκινη Γραμμή – Εργατική Σύσκεψη

Κομμουνιστική Ομάδα Λαϊκή Αντεπίθεση

πηγή: athens.indymedia.org

αναδημοσίευση από Συνέλευση Αναρχικών – Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

O Αγώνας ενάντια στο Κεφάλαιο είναι Αγώνας για Ζωή ενάντια στο Θάνατο: Μοτοπορεία – Συγκέντρωση στα Διυλιστήρια Ασπροπύργου, Σάββατο 13 Ιούνη, προσυγκέντρωση Παλατάκι Χαϊδαρίου, 12.30

elpe

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Στις 23 Μαρτίου 50χρονος ηλεκτρολόγος βρίσκεται απανθρακωμένος στο καράβι high speed 5 της seaways κατά τη διάρκεια συντήρησής του στο μώλο της Δραπετσώνας.

Την 1 Απριλίου 52χρονος εργολαβικός ανασύρεται νεκρός απο τα εργοτάξια της Λαρκο στη Φθιώτιδα όταν καταπλακώθηκε κατα τη διάρκεια έργων στα μεταλεία.

Στις 8 Μαΐου έξι εργαζόμενοι απο τα διυλυστήρια των ΕΛ.ΠΕ. στον Απρόπυργο μεταφέρονται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο με εγκαύματα έως και 80% μετά απο έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης. Έντεκα μέρες αργότερα, στις 19/5, οι δύο πολυτραυματίες Μπάμπης Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάι δεν τα καταφέρνουν και φεύγουν απο τη ζωή. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 23/5, την ίδια κατάληξη θα έχει και ο τρίτος εργάτης Αντώνης Αβραμπός, ενώ άλλος ένας παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.

Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε oύτε τους 14 νεκρούς και 24 τραυματίες της Πετρόλα το Σεπτέμβριο του 1992, ιδιοκτησίας Λάτση.

Οι δολοφονίες των εργατών, που για λόγους ωραιοποίησης και απενεχοποίησης βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ”πέθανα στη δουλειά”, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της εξόντωσης. Έτσι και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση και συμμέτοχο το ελληνικό δημόσιο), για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) είχαν σκοπό να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημέρων με το σύνηθες της διαδικασίας να είναι δύο μήνες. Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 (υπερ)εργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, μιας και οι εργαζόμενοι αμοίβονται ως ωρομίσθιοι κάτω από εξαντλητικές συνθήκες, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ έρχονται να ολοκληρώσουν οι προσλήψεις ανιδείκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ετυχήματος.

Κεντρικό ρόλο φυσικά στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης έχει και το ελληνικό κράτος μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης επί μέρες αναλώνεται σε δηλώσεις συλληπητηρίων προς τις οικογένειες των θυμάτων υποσχόμενος εις βάθως διευρεύνηση των αιτιών του ατυχήματος όταν την ίδια στιγμή η μοναδική παρέμβαση που έχει επιχειρήσει είναι η μερική αλλαγή της σύστασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ενώ ταυτοχρόνως καλεί σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ΕΛΠΕ και εργαζόμενους για την διασφάληση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυληστηρίων. Σα να μην έφτανε αυτό, το μοναδικό πόρισμα που έχει προκύψει ως τώρα μεταθέτει τις ευθύνες σε ανθρώπινο λάθος αγνοώντας επιδεικτικά τις συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν την εκδήλωσή του. Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός θέλουν να βρουν τους ενόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη και ας σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν, η συνενοχή τους στο εργοδοτικό έγκλημα δεν αποκρύβεται με δηλώσεις καλής θέλησης. Το αίμα των νεκρών κυλάει και στα δικά τους χέρια.

Η περίπτωση των ΕΛΠΕ δεν αποτελεί μια κακιά στιγμή του ελληνικού καπιταλισμού, αντιθέτως συμπυκνώνει με τον πιο ωμό τρόπο την καθημερινότητα των απο κάτω σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς. Τα ελληνικά αφεντικά επιτάσσουν εντατικοποιημένες εργατοώρες αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας που μας καθιστούν αναλώσιμους στο βωμό του κέρδους. Μας θέλουν πειθήνιους και παραγωγικούς με κάθε κόστος, να έχουμε σκυφτό το κεφάλι ακόμα κι όταν ο θάνατος παραμονεύει, ακόμα κι όταν βλέπουμε τους συναδέλφους μας να χάνονται δίνοντας αίμα απο τη ζωή τους στα γρανάζια του κεφαλαίου.

Απο θέση μάχης λοιπόν ενάντια στον πόλεμο που μαίνεται οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά και αυτόνομα το ανάστημά μας· ως εργάτες και εργάτριες στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, μακρυά απο τις διαιρέσεις του κεφαλαίου που μας θέλει μόνους και κατακερματισμένους. Μόνο όταν αντιληφθούμε τις κοινές μας καταβολές, τη θέση απο την οποία αναπαράγουμε την ίδια μας τη ζωή θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Είναι εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου που οργανωνόμαστε δημιουργικά, παίρνουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα και διεκδικούμε αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της τάξης μας. Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια και τα μεροκάματα του τρόμου, να δώσουμε μάχη για όλα αυτά που χάσαμε, για όλα αυτά που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.

 Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ  13/6 – ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ, 12:30

Σύμπραξη Αναρχικών / Αντιεξουσιαστών ενάντια στην ταξική ειρήνη

Σύντροφοι/ισσες.

αναδημοσίευση από Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων

…Πάντα εμείς. Με το σώμα μας, με το αίμα μας, με τον ιδρώτα μας τα φτιάχνουμε όλα αυτά. Και στο τέλος, αναλώσιμοι

Στιγμιότυπο από τη Γενική Συνέλευση το Σάββατο, στον χώρο των ΕΛΠΕ

Αποσπάσματα από γενική συνέλευση στα ΕΛΠΕ μετά το εργοδοτικό έγκλημα που μετράει 4 νεκρούς εργάτες.

Ο πρώτος εργάτης που άνοιξε τη συζήτηση, είπε ανάμεσα σε άλλα: 
«Υπάρχει τεράστια ανεργία έξω. Κι αυτό εκμεταλλεύονται και μας πατάνε. Και μας έχουν σαν κρέας. Εργάτες είμαστε εδώ πέρα. Τεχνίτες. Να δουλέψουμε. Όχι, όμως, έτσι. Πρέπει να μπει ένας φραγμός. Πνίγομαι. Ειλικρινά πνίγομαι. Εχτές πήγα στο νοσοκομείο, στο Θριάσιο. Έβλεπα απ’ έξω τις οικογένειες…
 
Είναι φοβερό αυτό που βιώνουμε. Εκβιασμός. Βάζεις το κεφάλι κάτω. Δώδεκα ώρες δούλεψες, και λέει “μάστορα θα κάτσεις άλλες τέσσερις; Κάτσε σε παρακαλώ”. “Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο”. “Καλά δε σε πιέζω”… Την άλλη μέρα πάλι: “Μάστορα, θα κάτσεις άλλες τέσσερις ώρες;”. “Δεν μπορώ είμαι κουρασμένος. Δεν μπορώ να κάνω άλλο”. “Δεν σε πιέζω”…
 
Δεν είναι πίεση αυτό; Είναι έμμεση πίεση, ή δεν είναι; Κι αυτό έρχεται από ψηλά, στα πιο χαμηλά και φτάνει σε μας. Έτσι φτάνει και έτσι μας έχουνε κόψει τα πόδια. Εγώ τέτοιο shut down δεν έχω ξανακάνει, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δυστυχώς. Το συζητάγαμε μεταξύ μας. Δεν πάνε καλά τα πράγματα…
 
Λεφτά δε θα έχουνε ποτέ αυτοί. Ποτέ δεν είχανε. Σας είπανε ποτέ ότι είχανε; Ποτέ. Εμένα τουλάχιστον, δεν μου έχει πει ποτέ κανένας και είμαι από 13 χρονώ στη δουλειά. Ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι έχει λεφτά. Αυτοί όλο κρίση έχουνε. Αλλά την κρίση αυτοί δεν την έχουνε, εμείς την έχουμε πάντα. Πάντα εμείς. Με το σώμα μας, με το αίμα μας, με τον ιδρώτα μας τα φτιάχνουμε όλα αυτά. Και στο τέλος, αναλώσιμοι».
Δεν τραβάει…
Έναςακόμα εργάτης μιλάει στη Συνέλευση: «Εύχομαι όταν θα φύγει ο φόβος από όλους εμάς που ήρθαμε να πάρουμε πέντε μεροκάματα, μόνο τότε θα αλλάξει αυτό που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο χώρο μέσα εδώ, και όχι μόνο εδώ, και στη Ζώνη το ίδιο συμβαίνει. Εύχομαι περαστικά στους συναδέλφους που έχουν την ατυχία να είναι εκεί που βρίσκονται, για να πλουτίζουν κάποιοι άλλοι σε βάρος μας, και θα είμαστε και υποχρεωμένοι όταν φύγουμε γιατί θα πάρουμε 1.000 ευρώ στις 20 μέρες».
Το μικρόφωνο περνάει στον επόμενο: «Πρώτη φορά δουλεύω σε shut down. Ήμουν κοντά δέκα μήνες άνεργος. Ήρθα με όρεξη για δουλειά. Αλλά δεν τραβάει. Δώδεκα ώρες καθημερινά, βαριά, κούραση πολλή. Και πολλές φορές βλέπω τον εαυτό μου να κάνει εκπτώσεις ο ίδιος στα μέτρα ασφαλείας. Βλέπω, δηλαδή, ότι κάποια στιγμή δεν μπορώ, θα αφήσω το μουσαμά. Δεν θα τον τραβήξω εκεί που πρέπει για να προστατευτώ. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της υπερκόπωσης;
 
Επομένως, ένα ζήτημα που πρέπει να βάλουμε άμεσα, είναι ότι πρέπει να δουλεύουμε με ανθρώπινα ωράρια. Και στο παρελθόν δούλευα δωδεκάωρα και τα λοιπά, όχι όμως με τόση πίεση, όχι με τόση ένταση. Χωρίς σαββατοκύριακο; Χωρίς μια μέρα τη βδομάδα ρεπό; Πόσο θα αντέξει κανείς; Την επόμενη μέρα που έρχεσαι για δουλειά κουρασμένος πάλι, γιατί δεν ξεκουράστηκες, δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς καθαρά τι κάνεις.
 
Όλααυτά δεν είναι άσχετα από τις Συλλογικές Συμβάσεις. Οι Συλλογικές Συμβάσεις πρέπει να ισχύουν. Είναι το οκτάωρο, δεν είναι μόνο τα μισθολογικά. Το οκτάωρο είναι σημαντικό. Να δουλεύουμε τις ώρες που πρέπει, να ξεκουραζόμαστε τις ώρες που πρέπει».
Τον λόγο παίρνει κι ένας εργαζόμενος από το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ: «Έχουμε έξι συναδέλφους που χαροπαλεύουν και δεν μας ενδιαφέρει αν είναι από το μόνιμο ή από το εργολαβικό προσωπικό. Οι εργολαβικοί είναι συνάδελφοι που δουλεύουν στον ίδιο χώρο με το μόνιμο προσωπικό. Μπορεί να τους χωρίζει μια διαφορετική Σύμβαση και ο εργοδότης στα ΕΛΠΕ να τους χρησιμοποιεί για φτηνό μεροκάματο, για να ρίξει και στους μόνιμους εργαζόμενους τις Συμβάσεις, όμως κάνουμε την ίδια δουλειά, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, καρκίνο έχουμε τον ίδιο, καιγόμαστε το ίδιο».
 
Δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο…
 
Τη δική του εμπειρία καταθέτει ένας ακόμα εργάτης σε εργολαβικό συνεργείο: «Μετά από εννέα μήνες ανεργία, ήρθα και εγώ σ’ αυτό το shut down και μάλιστα μακάριζα και την τύχη μου που βρήκα μεροκάματο. Οπως οι περισσότεροι. Δεν κοιτάξαμε πολλά, είναι η αλήθεια. Ετσι δεν είναι; Οταν πεινάς, όταν έχεις πρόβλημα δουλειάς, δεν κοιτάς πολυτέλειες, λες να πάω ψωμάκι για την οικογένειά μου. Θες να γεμίσει το ντουλάπι της φαμελιάς σου. Αυτό κάναμε.
 
Ηρθαμε εδώ και η εργασία ήταν ως εξής: Δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο… Πότε θα ξεκουραστείς; Πότε θα πάρεις μια ανάσα; Δωδεκάωρο συνέχεια; Δεκαεξάωρο για κάποιους; Δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή αυτά τα χέρια θα κρεμάσουν; Δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σταματήσεις και θα πεις δεν μπορώ να πάω ψωμί στα φαμελιά μου, γιατί θα πάνε άλλα πράγματα πριν από εμένα. Θα πάει το κουτί. Και δε θα με έχει η φαμελιά μου.
 
Είναι φύσει αδύνατο συνάδελφοι να δουλέψουμε παραπάνω, όπως μας λένε. Πρέπει να ξεκουραζόμαστε. Το οκτάωρο που λέγανε κάποιοι δεν το βγάλανε από το μυαλό τους. Θυσιάστηκε κόσμος γι’ αυτό το οκτάωρο. Κι όμως, οι πρώτοι που το καταπατήσαμε είμασταν εμείς. Δεκαεξάωρο πιο νέα παλικάρια, γιατί αντέχουνε. Πόσο όμως; Είπε κάποιος, την πρώτη μέρα βαράω με το σφυρί. Τη δεύτερη μέρα κόβονται τα χέρια μου. Την τρίτη μέρα δεν θα έχω κουράγιο να ανέβω στη σκαλωσιά. Κι αν πέσω, ποιος θα νοιαστεί;
 
Όλα αυτά μέχρι χτες. Χτες, συνάδελφοι, συνειδητοποίησα κάτι άλλο. Ότι σαν άνθρωπος, πρέπει να έχω τα δικαιώματά μου πριν μπω σ’ αυτό το χώρο του εργοστασίου. Και η πρώτη μου πρόταση, είναι η εξής, γιατί σ’ αυτό το shut down και σ’ αυτή τη δουλειά ήρθα για πρώτη φορά, μετά από τόσον καιρό ανεργίας: Σε κανένα shut down να μην μπαίνεις χωρίς Γενική Συνέλευση και χωρίς Επιτροπή Αγώνα. Πριν καλά καλά ξεκινήσει το shut down, εκτιμώ ότι θα πρέπει να υπάρχει Επιτροπή Αγώνα.
 
Δεν μπορεί εμείς οι εργαζόμενοι να δουλεύουμε και να έχουμε το χάρο πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Εγώ συνάδελφοι, όπως και οι περισσότεροι, θα είμαι πάλι στο δρόμο για το μεροκάματο. Θέλω όμως να είμαι και με τα δυο μου χέρια και με τα δυο μου πόδια. Και να μην είμαι καμένος αλλά αρτιμελής, για να μπορέσω να ψάξω για μεροκάματο. Κάποιοι συνάδελφοι, που θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε από εμάς στη θέση τους, ίσως να μην έχουνε αυτή τη δυνατότητα, για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα».
 
Ο «συνήγορος του διαβόλου»
Ο εργάτης που ακολουθεί στο «βήμα» δηλώνει από την αρχή ότι θα κάνει το «συνήγορο του διαβόλου»: «Σήμερα, εδώ έπρεπε να ήταν 2.000 κόσμος για να λέμε και την πραγματικότητα, δεν είναι 2.000 κόσμος, είναι πολύ πιο λίγος. Και το λέω αυτό και για τα παιδιά που θα είναι τη Δευτέρα και το σωματείο, που προς τιμήν τους προσπαθούν να μας βάλουν στο κεφάλι αυτά που πρέπει να μας βάλουν, και πολλοί από εμάς, μάλλον το 95%, δε θέλει να τα καταλάβει. Δε θέλει να τα καταλάβει και απουσιάζει.
 
Οταν περνάμε αυτήν την πόρτα, είτε μόνιμοι είμαστε, είτε του εργολάβου, ξέρουμε πάρα πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Κι όσοι έχουν δουλέψει στο Πέραμα κι εκεί που πηγαίναν για δουλειά οι άνθρωποι ξέρανε πού πηγαίνανε. Καταλαβαίνουμε άπαντες ποιοι είναι οι εργολάβοι, ποιο είναι το διυλιστήριο, τους ξέρουμε, ξέρουμε τα πάντα. Ξέρουμε την επικινδυνότητα, γνωρίζουμε ότι πάμε να δουλέψουμε σε δύσκολες συνθήκες.
 
Οι μόνιμοι δεν έχουν παραπάνω από 60 χρόνια μέσο όρο ηλικίας, όσοι έχουν δουλέψει εδώ έχουν φύγει με προβλήματα. Τι να τα κάνω εγώ τις χιλιάδες ευρώ που παίρνουν; Το ξέρουν και οι ίδιοι ότι έρχονται να δουλέψουν σε ένα καθεστώς και σε μια εργασία η οποία είναι προβληματική. Και θα φύγουν οι άνθρωποι από εκεί προβληματικοί.
 
Έπρεπενα τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά. Το ζήτημα ήταν να γίνει η Συνέλευση αυτή πριν μπούμε στο διυλιστήριο. Αλλά μπήκαμε όλοι σαν τις κότες. Είπαμε, θα κάνω το συνήγορο του διαβόλου σήμερα. Σαν τις κότες. Πόσο μας δίνεις μάστορα; Σαράντα και δέκα, εγώ είμαι καλά, ο άλλος παίρνει τριανταέξι κι εφτά. Λοιπόν, φταίμε κύριοι. Φταίμε, κι όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.
Εμείς, λοιπόν, είμαστε αυτοί που δε διεκδικήσαμε μεροκάματο, που κάναμε το κουνέλι για να μπούμε εδώ μέσα και ούτε καν πήγαμε στον εργολάβο να συζητήσουμε τι θα πάρουμε. Ζητώ συγγνώμη, αλλά δυστυχώς αυτά έπρεπε να τα πω. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
 
Γι’ αυτό, λοιπόν, εγώ θα φύγω την άλλη βδομάδα, αλλά όσο είμαι εδώ τουλάχιστον θα προσπαθήσω κι εγώ με όσες δυνάμεις μπορώ να έχω να καταφέρουμε να μπούμε μέσα να δουλέψουμε με διαφορετικό τρόπο. Και βέβαια να προσπαθήσουμε για αυτούς που θα απομείνουν και πιο πολύ για το επόμενο shut down, που θα γίνει στην Πετρόλα, να διεκδικήσουμε ένα μεροκάματο της προκοπής και να τα αφήσουμε αυτά που ξέρουμε.
 
Ο αγώνας γίνεται εδώ, αλλά γίνεται και μέσα στο διυλιστήριο, γίνεται και μέσα στο χώρο της εργασίας. Κι εκεί θα πρέπει όλοι να συνδράμουμε πιο πολύ από τους άλλους».
 
Ευθύνη όλων μας
Η Συνέλευση κλείνει με την ομιλία ενός ακόμα εργαζόμενου από το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ: «Το shut down δεν ξεκίνησε στις 19 του μήνα, πάει και κάνα μήνα παραπίσω. Κάναμε δουλειά που έπρεπε να γίνουν στο shut down με λειτουργία στις μονάδες, είχαμε το παγκόσμιο ίσως φαινόμενο τη μέρα που σταματάγανε μονάδες να γίνονται θερμές εργασίες μέσα στις μονάδες και το προσωπικό να προσπαθεί να σταματήσει μονάδες μέσα στις σκαλωσιές και να μην μπορεί να κλείσει βάνες.
 
Λοιπόν, όλα αυτά είναι μέτρα που παίρνει η εργοδοσία για να αυξήσει τα κέρδη της, γιατί αυτήν την περίοδο τα διυλιστήρια έχουν μεγάλα περιθώρια κέρδους, όπως τα λένε, και τα συμφέρει να λειτουργούν. Κι αυτή τη στιγμή προσπαθεί να συμπιέσει το shut down όσο μπορεί και για αυτό έχει μπει και τόσος κόσμος και δουλεύει ο ένας πάνω στον άλλο. Και μπρος σε αυτό το βωμό θυσιάζονται συνάδελφοι.
 
Λοιπόν, το θέμα είναι ότι έχουμε όλοι ευθύνη. Όλοι. Με εμένα πρώτο. Και πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Θα ξεχάσουμε τα πρόσφατα; Αποχωρήσεις χωρίς αντικατάσταση και τα ρέστα, κόψιμο θέσεων. Δηλαδή τι έκαναν; Διώξαν ένα έμπειρο προσωπικό που τις δούλευε τις μονάδες πολλά χρόνια, ήξερε τη δουλειά καλά από μέσα κι απ’ έξω. Κι επειδή αυτοί παίρναν ένα μεγαλύτερο μισθό, κοίταξε να πάρει νέους συναδέλφους που τον πρώτο χρόνο τους έδινε το 60%, το δεύτερο το 80% της Σύμβασης και τον τρίτο τους έβαζε το 100%.
 
Αυτά έρχονται και σκάνε στο κεφάλι μας σήμερα. Κι ένα πράγμα περνά από το κεφάλι μου εμένα, ότι χτες σκάντζαρε η βάρδια κι ήμουν απόγευμα, αλλιώς θα ήμουν πρωί. Κι όπως λέτε, οικογένειες έχουμε, εδώ δεν ερχόμαστε να κάνουμε τον Ταρζάν και να κάνουμε τον κασκαντέρ, ερχόμαστε να πάρουμε ένα μισθό, να δουλέψουμε.
 
Είναι ευθύνη και του επιχειρησιακού σωματείου, είναι ευθύνη και του καθένα ξεχωριστά το τι στάση κρατά απέναντι στην εργοδοσία. Είχε αιτίες αυτή η κατάσταση, πρέπει να δούμε να χτυπήσουμε και τις αιτίες στο κεφάλι».
Πηγή: Ριζοσπάστης
αναδημοσίευση από Prolet Connect

Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ και την πολιτική του ελληνικού κράτους

Στις 18 Μάη συνεδρίασε στις Βρυξέλλες στη διευρυμένη του μορφή το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ (FAC), υπεύθυνο για τη χάραξη της εξωτερικής, εμπορικής, “αμυντικής” και αναπτυξιακής πολιτικής της Ένωσης. Με την παρουσία του γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γιενς Στόλτενμπεργκ, το Συμβούλιο εξέτασε την παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων της ΕΕ με το ΝΑΤΟ και τη συνεργασία τους στην ιμπεριαλιστική διείσδυση στη Συρία, το Ιράκ, την Ουκρανία κλπ. Αποφασίστηκε επιπλέον η δημιουργία μιας ναυτικής στρατιωτικής δύναμης στη Μεσόγειο (EUNANFOR MED), με επιχειρησιακή έδρα τη Ρώμη και πρόσχημα την καταπολέμηση του δουλεμπορίου. Το συμβούλιο αποφάσισε την ανάληψη στρατιωτικής δράσης για την καταστροφή δουλεμπορικών σκαφών πριν τη χρήση τους, αλλά μια αποστροφή του λόγου του γ.γ. του ΝΑΤΟ δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις που έχουν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες: «μπορεί να υπάρχουν ξένοι μαχητές, μπορεί να υπάρχουν τρομοκράτες που κρύβονται ανάμεσα στους πρόσφυγες». Πραγματικός σκοπός φυσικά, δεν είναι η προστασία των μεταναστών και των προσφύγων, που αποτελούν θύματα της ίδιας της πολιτικής βίαιης φτωχοποίησης και πολεμικών επενδύσεων των “προστατών” τους, αλλά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των πρώτων υλών και των ενεργειακών ροών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της αναζητούν νέα πεδία κερδοφορίας, προσπαθώντας να πλασαριστούν με ευνοϊκότερους όρους στο μοίρασμα της πίτας. Έχοντας σα διαπραγματευτικό χαρτί την ειδική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να χωθεί βαθύτερα και να παίξει ενεργότερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ο Πάνος Καμμένος απευθυνόμενος στον γ.γ. του ΝΑΤΟ όχι μόνο πρότεινε τη συνέχιση της επιχείρησης EUNAVFOR ATALANTA στο Κέρας της Αφρικής, με πρόσχημα τη βελτίωση της ασφάλειας των θαλάσσιων εμπορικών οδών και την καταπολέμηση της πειρατείας, αλλά προχωρώντας ακόμα περισσότερο τάχθηκε υπέρ της σύσφιξης των ευρωατλαντικών σχέσεων: “με στόχο τον περιορισμό του εξτρεμισμού, του φονταμενταλισμού, του αλυτρωτισμού και των εθνικιστικών ιδεών που αποσταθεροποιούν την περιοχή των Βαλκανίων”. Και σε ένα κρεσέντο ισλαμοφοβίας συμπλήρωσε:  «ο επόμενος εφιάλτης για την Ευρώπη θα είναι: η τρομοκρατία των τζιχαντιστών που ήδη γεννιέται μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας και απαιτεί άμεσες λύσεις. Η παράνομη διακίνηση ανθρώπων από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής προς τον ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά των νοτίων χωρών της ΕΕ (…) Η πιθανή εκμετάλλευση των πραγματικών ή φανταστικών μειονοτήτων από τρίτους».

Δυο μέρες αργότερα ο υπουργός άμυνας επισκεπτόμενος στην Ουάσιγκτον την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Κριστίν Γουόρμουθ, επανέλαβε τις δηλώσεις πλήρους ταύτισης του ελληνικού κράτους με τον “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία” των ΗΠΑ και πρότεινε εκ νέου την αναβάθμιση της νατοϊκής βάσης στη Σούδα και τη δημιουργία μιας νέας βάσης στην Κάρπαθο, όπου πιθανότατα θα σταθμεύσουν αμερικάνικα drones (μη επανδρωμένα αεροσκάφη).

Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 22 Μαΐου κατατέθηκε στην αρμόδια επιτροπή στη Βουλή το «Μνημόνιο Συναντίληψης μεταξύ του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Άμυνας της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας» που προβλέπει σειρά διευκολύνσεων για την μεταφορά υλικών και στρατευμάτων καθώς και την ίδρυση Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλάσσιων Μεταφορών (AMCC). Το Αρ.2 της σύμβασης δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για τα ευρωατλαντικά συμφέροντα που εξυπηρετεί: «Στόχος του παρόντος Μνημονίου Συναντίληψης, είναι να καθορισθούν οι παρεχόμενες από το AMCC υπηρεσίες, προκειμένου να βοηθηθεί η Δημοκρατία της Βουλγαρίας στην επίλυση των ελλείψεών της σε στρατηγικές μεταφορές, με ιδιαίτερη μέριμνα για τις ελλείψεις που προκύπτουν από την ανάγκη ταχείας ανάπτυξης δυνάμεων σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε ή άλλων πολυεθνικών φορέων, οι οποίες διεξάγονται κατόπιν εντολής των Ηνωμένων Εθνών ή/και σε ασκήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΝΑΤΟ».

Είναι προφανές πως η ελληνική αστική τάξη και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι αθώες του αίματος. Σε μια συγκεκριμένη ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη για τον ελληνικό εθνοκρατικό σχηματισμό, με ένα κρατικό χρέος να φτάνει σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους στα 313 περίπου δις (κατά κύριο λόγο σε διακρατικούς μηχανισμούς: 131 δις στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF, 20 δις στην ΕΚΤ, 21 δις στο ΔΝΤ, 7 δις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και 53 δις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ), με δυσβάσταχτες δανειακές συμβάσεις που συνοδεύονται από αντικοινωνικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να επικρέμεται εν μέσω κρίσιμων eurogroup, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να βαθαίνει τη σύνδεσή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, αυξάνοντας την έκθεση της Ελλάδας στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε μια γενικευμένη ή περιορισμένη πολεμική σύρραξη. Η συγκυβέρνηση δίνει τα ρέστα της ώστε να κρατηθεί το ελληνικό κράτος δεμένο στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων.

Η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό είναι αδιαίρετη με τη ρήξη με την εγχώρια αστική τάξη και το κράτος της, ακριβώς επειδή το ελληνικό κεφάλαιο ακολουθεί τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να εξυπηρετήσει τα προλεταριακά- λαϊκά συμφέροντα. Μονάχα η οργάνωση της τάξης μας και η αντεπίθεση απέναντι σε εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο με σκοπό την κοινωνική επανάσταση, εδώ μα και παντού, μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική αξιόπιστη απάντηση απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία!

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ