Τέσσερις σύντροφοι θα δικαστούν στο Μιλάνο, κατηγορούμενοι επειδή κινήθηκαν εναντίον της παρουσίας ισραηλινών σημαιών στη διαδήλωση κατά τη διάρκεια της [73ης επετείου της Απελευθέρωσης της Ιταλίας από το ναζισμό-φασισμό] 25ης Απρίλη 2018. Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας και διατηρώντας ασίγαστη τη συμπαράσταση μας στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, καλούμε σε παρουσία στην πρώτη συνεδρίαση της δίκης, η οποία θα ξεκινήσει στο Δικαστήριο του Μιλάνου στις 11 Γενάρη 2021.

Ακολουθεί η ανακοίνωση που δημοσιοποίησαν οι κατηγορούμενοι μετά την ανακοίνωση της ημερομηνίας έναρξης της δίκης.

Την Τετάρτη 11 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε η δεύτερη και τελευταία συνεδρίαση της προκαταρκτικής έρευνας, για την έκδοση απόφασης σχετικά με την παραπομπή ή μη σε δίκη των διωκόμενων για τη διαμαρτυρία ενάντια στην παρουσία σημαιών του κράτους του Ισραήλ, στη διαδήλωση της 25ης Απρίλη 2018 στο Μιλάνο.

Η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε με την δικαστική απόφαση για παραπομπή σε δίκη, με τις κατηγορίες της “απειλής, επικίνδυνης εκτόξευσης αντικειμένων, αντίστασης κατά τη αρχής, με την επιβάρυνση της υποκίνησης ρατσιστικού μίσους”. Έτσι, τέσσερις σύντροφοι που βρισκόμασταν υπό έρευνα, μετατραπήκαμε σε κατηγορούμενους. Πρόκειται για μια ακόμα απόδειξη της συνεχόμενης σκοπιμότητας για την προκλητική ταύτιση του αντισωνισμού με τον αντισημιτισμό. Για τη συγκεκριμένη δικαστική εξουσία, η αντίθεση με την παρουσία σημαιών ενός φασιστικού Κράτους – τρομοκράτη -το οποίο καταπιέζει τον Παλαιστινιακό λαό- στην διαδήλωση για την απελευθέρωση από το ναζισμό – φασισμό, θεωρείται μια ενέργεια ποινικά διωκόμενη, και μάλιστα μέσω της μισητής επιβάρυνσης της υποκίνησης σε ρατσιστικό μίσος. Μια κίνηση ενίσχυσης της φιλοσιωνιστικής πολιτικής του ιταλικού Κράτους που δεν χάνει τις ευκαιρίες για να προωθήσει την στρατιωτική και πολιτική συνεργασία του με το Ισραήλ.

Από τη δική μας πλευρά, δηλώνουμε πως το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αποτελεί μέρος μιας διεθνούς καμπάνιας νομιμοποίησης του σιωνιστικού Κράτους, τη στιγμή που αυτό καταπατά το σύνολο των εδαφών της Παλαιστίνης, μεταφέρει την πρωτεύουσα του στην Ιερουσαλήμ και προβάλει τις επιθετικές βλέψεις του σε όλη τη Μεσόγειο, υπό τον ήχο των βομβαρδισμών και των στοχευμένων δολοφονιών ενάντια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση καθώς κι ενάντια σ’ εκείνη των άλλων αραβικών λαών. Μια καμπάνια, μέσα από την οποία είδαμε δίκες, παρόμοιες με τις δικές μας, στη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου επιπλέον επικυρώθηκαν και νόμοι εξίσωσης του αντισιωνισμού με τον αντισημιτισμό.

Εμείς φυσικά δεν αναγνωρίζουμε στο σύνολο του αυτό το κατηγορητήριο που προωθείται από τους εγχώριους σιωνιστές, και διαμέσου της δικής μας παραπομπή σε δίκη. Χαιρετίζουμε όλες τις μορφές αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή Υπόθεση και καλούμε όλους τους αλληλέγγυους, όσους και όσες ευαισθητοποιούνται από το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού να βρουν τους τρόπους κινητοποίησης, έτσι ώστε να εκφραστεί αυτό, ακόμα και μέσα στην υπάρχουσα συνθήκη του lockdown.

Στο βαθμό που μας αφορά, ως κατηγορούμενοι σκοπεύουμε να εξακολουθήσουμε στη γραμμή μετατροπής της δίκης ενάντια σε αντισιωνιστές σε δίκη κατά του σιωνισμού. Προς το παρόν, ενημερώνουμε ότι η πρώτη συνεδρίαση της δίκης θα ξεκινήσει τη Δευτέρα 11 Γενάρη 2021 στις 9.00 πμ στο Δικαστήριο του Μιλάνου.

Οι κατηγορούμενοι

πηγή στα ιταλικά: panetteriaoccupata.noblogs.org

μετάφραση στα ελληνικά: Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Αθήνα. Νοέμβρης 2020.

φ

φώτο: Κολωνάκι, Δεκέμβρης 2016.

[ΚτΒ] Απεργία. Πέμπτη 26/11/2020: Ο δρόμος είναι ανήφορος, μα δεν υπάρχει άλλος…

[…] Λες: πολύ καιρό αγωνίστηκες.

δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι

σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.

Λες: πολύν καιρό ήλπιζες,

δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.

Ήλπιζες τι;

Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος; Δεν είν’ έτσι.

Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε

το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς

δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του,

οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.

Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Μέσα σε μια χρονική συγκυρία, όπου το δεύτερο κύμα της εξελισσόμενης πανδημίας σαρώνει τη χώρα και η εγκληματική αστική-κρατική διαχείριση της προκαλεί καθημερινά την αύξηση των εξακριβωμένων κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων ασθενών, εν μέσω καραντίνας, απαγόρευσης και άγριας καταστολής των κοινωνικών-ταξικών διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να ψηφίσει στη βουλή ακόμα ένα νομοσχέδιο με το οποίο στρέφεται στα ίσα ενάντια στην εργατική Τάξη, τα συμφέροντα, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της, που κερδήθηκαν με μακρόχρονους και αιματηρούς λαϊκούς-εργατικούς αγώνες ενός ολόκληρου αιώνα. Ένα αντεργατικό νομοσχέδιο, το οποίο ακολουθεί κατά πόδας και επιδεινώνει το αντίστοιχο που είχε ψηφιστεί -το 2018- από την κυβερνητική “αριστερά” του κεφαλαίου και του κράτους του.

Άλλωστε, το χαλί στρώνεται εδώ και χρόνια μέσα από την ακατάπαυστη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, με το ντοπάρισμα του κοινωνικού αυτοματισμού “της ταλαιπωρίας του κοινού, των κλειστών δρόμων και της παράλυσης της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς”, με τα κατευθυνόμενα “ρεπορτάζ” ενάντια στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις και τις πορείες, τις κοινωνικές και ταξικές διεκδικήσεις και συγκρούσεις.

Το -προς ψήφιση- νομοσχέδιο που τιτλοφορείται “Ρυθμίσεις θεμάτων της αγοράς εργασίας” -κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ΣΕΒ, των πολυεθνικών μονοπωλιακών ομίλων και των ιμπεριαλιστών “δανειστών”- έρχεται ως συνέχεια των αμέτρητων αντεργατικών νομοθετημάτων που ψηφίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας, στοχεύοντας -μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς- στην όξυνση των όρων επιβολής της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Άλλωστε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη -μέσα σε λιγότερο από ενάμισι χρόνο- έχει προλάβει ήδη να καταστήσει σε νόμους του κράτους, μια σειρά πάγιων εργοδοτικών “εποικοδομητικών προτάσεων”. Πιο συγκεκριμένα, έχει ήδη καταργήσει το δικαίωμα συλλογικών διαπραγματεύσεων -μέσω της υποτιθέμενης “ισότιμης ατομικής διαπραγμάτευσης μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη”- καθώς και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ενώ έχει ουσιαστικά καταστήσει σε ανενεργό το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Παράλληλα, έχει περιορίσει νομοθετικά τα δικαιώματα για συνδικαλιστική-συναδελφική δράση και προκήρυξη απεργίας, θεσπίζοντας -για τη “νόμιμη” πραγματοποίηση τους- την υποχρεωτική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις του 50+1% των οικονομικά ενεργά μελών των Σωματείων.

Την ίδια στιγμή, ακολουθώντας το δρόμο που της ανοίχτηκε διάπλατα από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει ήδη μετατρέψει το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση και τη διαδήλωση σε ιδιώνυμα ποινικά αδικήματα, ξαμολώντας στους δρόμους τους ένστολους και μη εν δυνάμει δολοφόνους, δίνοντας “με το αστυνομικό κνούτο, τη νομοθετική μελάνη και τη διχαλωτή αργυρώνητη γλώσσα των αυλικών της”, τα διαπιστευτήρια της στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και τη ντόπια (επιχειρηματική, εφοπλιστική, τραπεζιτική) ολιγαρχία, υπηρετώντας διαχρονικά και επάξια (από πάππου προ πάππου…) τα συμφέροντα τους.

Σε συνέχεια αυτών, αλλά και όλων των προηγούμενων νομοθετικών επικυρώσεων της καθεστωτικής επέλασης, που σκοπεύουν -εν μέσω της πολύχρονης και επιταγχυνόμενης καπιταλιστικής κρίσης- στη διασφάλιση των μεγαλοαστικών προνομίων και συμφερόντων, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται για να καταστήσει -και επίσημα- σε λάστιχο το “ξεπερασμένο” (σύμφωνα με τον πρωθυπουργό) οχτάωρο. Έρχεται για να νομιμοποιήσει τις απλήρωτες και τις αδήλωτες υπερωρίες και να επεκτείνει τη “μαύρη” και την υποδηλωμένη εργασία. Έρχεται για να αποπειραθεί να καταστήσει διά νόμου σε “συμβολικές” τις απεργίες, θεσπίζοντας την υποχρέωση ύπαρξης -κατά τη διάρκεια τους- προσωπικού ασφαλείας άνω του 40% των εργαζομένων σε “κρίσιμες για το κοινωνικό σύνολο επιχειρήσεις”. Έρχεται για να ποινικοποιήσει βαρύτερα τις καταλήψεις και τα απεργιακά μπλόκα στους χώρους δουλειάς. Έρχεται για να κλείσει το μάτι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών. Έρχεται για να βαθύνει τις συνθήκες σφαγής που ήδη επικρατούν στη “ελεύθερη αγορά εργασίας” για τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία των ντόπιων και των μεταναστών-μεταναστριών εργαζόμενων, άνεργων, ημι-απασχολούμενων και ημι-άνεργων.

Η χώρα αποτελεί ήδη μια Ειδική Οικονομική Ζώνη και το συγκεκριμένο αντεργατικό νομοσχέδιο-έκτρωμα έρχεται να μας υπενθυμίσει πως το βάθος του λάκκου που συνεχίζουν αδιάκοπα να μας ανοίγουν, δεν έχει πάτο.

[…] Και σήμερα; Το ερώτημα επιβάλλεται και πάλι: πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κάτι σημαντικό που θα θέσει υπό αμφισβήτηση την υφιστάμενη τάξη των πραγμάτων, την καθεστηκυία τάξη; Η απόφαση είναι στο χέρι εκείνων που βρίσκονται βαθιά μέσα στην ταξική πάλη, όχι στους άλλους. Τι πρέπει να γίνει σήμερα το αποφασίζει αυτός που πράττει, όχι όσοι κοιτάζουν. Και θα πρέπει να αποφασίσουν, για να αποφύγουν να κρύβονται… πίσω από το “χρόνο που περνά”,

συνεχίζοντας να ζουν μέσα σε συνολική αμηχανία και απόλυτο αποπροσανατολισμό.

Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, ο τότε υπουργός Εργασίας Λάσκαρης ανακοίνωνε αλαζονικά -από τον κοινοβουλευτικό άμβωνα- την “απαγόρευση της πάλης των τάξεων”. Η ιστορία, ακολουθώντας τους δικούς της διαλεκτικούς νόμους, έμελλε να τον βγάλει ψεύτη.

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα και έπειτα από δέκα χρόνια, κατά τη διάρκεια της οποίων έλαβε -και συνεχίζει να λαμβάνει- χώρα η βιαιότερη μεταπολεμική ανακατανομή πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, ο ομόγαλακτος του υπουργός Βρούτσης, ως άξιος πολιτικός συνεχιστής αυτής της ανιστόρητης “απαγόρευσης”, κηρύσσει “παράνομο και καταχρηστικό” το εργατικό δικαίωμα στην απεργία και το οχτάωρο, ακολουθώντας απαρέγκλιτα τις καπιταλιστικές επιταγές και τις ιμπεριαλιστικές προσταγές. Μια ματιά στην “ενδιάμεση έκθεση για το σχέδιο Ανάπτυξης” της επιτροπής Πισσαρίδη, αρκεί για να καταστήσει σαφές το γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβερνητική υπαλληλία του κεφαλαίου και του κράτους του -με τη συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού- συνεχίζει να ράβει βαρύ το νεκροσέντονο πάνω από τα εργατικά συμφέροντα και τα λαϊκά δικαιώματα.

Η Απεργία της 26ης Νοέμβρη στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα -προκηρυγμένη από ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, κλαδικά και επιχειρησιακά Σωματεία- έρχεται μέσα στη δοσμένη συγκυρία: λίγες μέρες μετά την ιστορική 17η Νοέμβρη 2020, όπου -παρά την κηρυγμένη κατάσταση πολιορκίας, τη ρίψη χημικών, τις αύρες, τις μηχανοκίνητες συμμορίες των βασανιστών και τις διμοιρίες των ένστολων δολοφόνων, παρά τις εκατοντάδες προσαγωγές, συλλήψεις και ξυλοδαρμούς- η κρατική τρομοκρατία έσπασε στο δρόμο από χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, συντρόφους και συντρόφισσες, στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας, της Σαλονίκης, της Πάτρας και όλης της χώρας.

Έρχεται λίγες μέρες πριν από την 6η Δεκέμβρη 2020 και την ήδη “απαγορευμένη” δωδέκατη επέτειο της κρατικής δολοφονίας στα Εξάρχεια του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έρχεται εν μέσω επιδείνωσης της εξελισσόμενης πανδημίας του Covid 19 κι ενώ η εγκληματική κυβερνητική διαχείριση -με βαθύ το ταξικό μίσος της για “τις κατσαρίδες και τα τρωκτικά” που διαδηλώνουν, αντιστέκτονται και αγωνίζονται- αφήνει πλέον πίσω της, κάθε μέρα που περνάει, πολλές δεκάδες νεκρούς και νεκρές. Το ταξικό αποτύπωμα αυτής της προδιαγεγραμμένης (έπειτα από το υγειονομικά ανεξέλεγκτο καλοκαιρινό άνοιγμα των συνόρων, προς χάρη της κερδοφορίας των καπιτα-ληστών της τουριστικής “βαριάς βιομηχανίας”) παραμένει ανεξίτηλο, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών της πανδημίας προέρχεται από τις τάξεις των ντόπιων και μεταναστών-μεταναστριών εργαζομένων, των άνεργων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των φτωχών και των φτωχοποιημένων, των άπορων και των απόκληρων της “μεταμνημονιακής” Ελλάδας.

Μια Απεργία εν μέσω αστυνομοκρατίας, περιοριστικών μέτρων, επιβολής προστίμων και απαγόρευσης της νυχτερινής κυκλοφορίας, που έρχεται ενώ η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, με το φόβο μη νοσήσει ή μεταδώσει τον ιό σε ευπαθείς οικείους της, με το φόβο της ασθένειας, της απλήρωτης “άδειας ειδικού σκοπού”, της απόλυσης και της ανεργίας. Αναγκασμένη να θέτει σε κίνδυνο την υγεία της, στους δρόμους και τους μαζικούς χώρους δουλειάς, στα δημόσια νοσοκομεία και τα ΜΜΜ. Αναγκασμένη να εργάζεται σε συνθήκες τηλεργασίας και ατελείωτων ωραρίων ή να περιμένει να δει αν δικαιούται τα ελάχιστα ψίχουλα που πετιούνται για “επιδόματα αναστολής εργασίας”. Έρχεται, ενώ ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης (πιστός στις οικογενειακές παραδόσεις του), λέει στους μπάτσους “το κράτος είστε εσείς” ενώ την ίδια στιγμή βαφτίζει “επίταξη” την χρυσοπληρωμένη ενοικίαση των ιδιωτικών κλινικών και μπουκώνει με “έκτακτα κονδύλια” τα καθεστωτικα ΜΜΕ, τη στιγμή που η ύφεση το 2021 (σύμφωνα με τον δικό τους προϋπολογισμό) αναμένεται να κυμανθεί στο 10,4% και το κρατικό έλλειμμα στα 14,715 δισ ευρώ.

Έρχεται, με τα αποδεκατισμένα νοσοκομεία υπερπλήρη και τα νεκροτομεία γεμάτα, ενώ ήδη στη βόρεια Ελλάδα στήνονται πρόχειρες έκτακτες μονάδες σε πάρκινγκ νοσοκομείων και ανοίγονται δεκάδες τάφοι. Μια Απεργία μέσα σε μια δυστοπική συνθήκη, όπου “η στοιχειώδης κοινωνική χειραφετητική υπευθυνότητα εξακολουθεί να μας αναγκάζει να ρισκάρουμε ν’ ασθενήσουμε για την (έστω και μερική) επίλυση των οξυμένων και ποικίλων προβλημάτων και προκλήσεων που έφερε μαζί της αυτή η “νέα κανονικότητα”.

“Ο άνεμος γυρίζει, τα σημάδια προμηνύουν θύελλα”.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Είναι καιρός για ταξική πάλη, μετωπική πολιτική και αλληλέγγυα δράση.

Οι καιροί που ζούμε είναι καιροί συσσωρευμένης κοινωνικής οπισθοχώρησης και ταξικής ήττας, αισθητής και βαριάς, συντελεσμένης μέσα σ’ ένα παρατεταμένο κλίμα ολομέτωπης καθεστωτικής επέλασης. Ενάντια στην διάχυτη ηττοπάθεια και τον κινηματικό κατακερματισμό, έξω και ενάντια στον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και τις ποικίλες πολιτικές εκφράσεις του, με τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, σωματεία βάσης και πολιτικές πρωτοβουλίες εργαζομένων, ενάντια στους τεχνητούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς στα σωθικά της εργατικής Τάξης και τον υποκινούμενο πόλεμο μεταξύ των φτωχών.

Είναι καιρός για πολιτική συγκρότηση και ταξική οργάνωση, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς. Για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Είναι καιρός για οργάνωση στη βάση και ενότητα στη δράση όλων των κοινωνικών-ταξικών δυνάμεων που έχουν ν’ αναμετρηθούν με τη χούντα της δικής τους εποχής.

Γιατί ο δρόμος είναι ανήφορος, μα δεν υπάρχει άλλος * …

– Ενάντια στην τρομοκρατία του κεφαλαίου και του κράτους του.

– Ενάντια στην εντατικοποίηση, τις απλήρωτες υπερωρίες και την εργοδοτική ασυδοσία.

– Κάτω τα ξερά σας από την απεργία και το οχτάωρο.

– Άμεση και κυριολεκτική επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων.

– Άμεση ενίσχυση – έστω και τώρα! – της δημόσιας Υγείας, των ΜΜΜ και της Παιδείας και όχι του στρατού, των ΜΜΕ και της αστυνομίας.

– Μαζικά τεστ και άμεση λήψη μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες

σε όλους τους χώρους δουλειάς.

– Μαζικά τεστ, άμεση αποσυμφόρηση και λήψη μέτρων προστασίας για τους κρατούμενους και τις κρατούμενες στις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρατητήρια.

-Άμεση εργοδοτική κάλυψη των λειτουργικών εξόδων για όλους τους τηλεργαζόμενους και τηλεργαζόμενες.

– Να μην πληρώσουμε και αυτή την κρίση.

– Μόνο ο λαός σώζει τον λαό.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Απεργία της Πέμπτης 26ης Νοέμβρη 2020.

* Είναι αυτοί οι ίδιοι αρρωστημένοι καιροί που μας καλούν να κινητοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε τηρώντας τις αναγκαίες αποστάσεις (στο βαθμό που μας το επιτρέπουν οι ένστολες και μη κρατικές συμμορίες) και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας (μάσκες, γάντια κλπ).

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Νοέμβρης 2020

Για το Πολυτεχνείο, τα Πολυτεχνεία, τις μάχες και “τους καιρούς που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Η μόνη σκέψη που έκανα ήταν να προφυλαχτώ πίσω από τα σταματημένα αυτοκίνητα. Γύριζα πάνω κάτω σαν δαιμονισμένος με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση, για ν’ αποκρυσταλλώσω μια σωστή και αντικειμενική εικόνα για το τι επικρατούσε μέσα σ’ αυτό το τρελό παιχνίδι της φωτιάς και του αγωνιστικού πάθους που κυριαρχούσε στους γύρω μου. Δεν μπορώ, μα την αλήθεια, δεν μπορώ να περιγράψω αυτό ακριβώς που έζησα και δεν μπορώ να δώσω μια αντικειμενική εξήγηση των αισθημάτων που βίωσα εκείνο το βράδυ…

Γ.Β, Νοέμβρης 1973.

Ι.

Οι αστυνομικές εισβολές στις 13/11/2020 στο κάτω Πολυτεχνείο και την Πολυτεχνειούπολη, οι συλλήψεις 92 συντρόφων και συντροφισσών, το πογκρόμ προσαγωγών που ακολούθησε στα Εξάρχεια, έπειτα από την ολοκλήρωση διαδήλωσης αλληλεγγύης, αποτέλεσαν τις προπαρασκευαστικές ενέργειες για την εφαρμογή της κυβερνητικής απαγόρευσης “του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου”.

Οι συγκεκριμένες κατασταλτικές επιχειρήσεις καθώς και οι αντίστοιχες στην Πάτρα στις 7 και τις 14/11 (όπως κι εκείνες που έχουν εξαπολυθεί τους τελευταίους μήνες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καρδίτσα, Χανιά κ.α, αλλά και αυτές που έπονται…) έφεραν στο προσκήνιο αυτό που η ίδια η -διαρκώς επιδεινούμενη- ασφυκτική πραγματικότητα ομολογεί εδώ και καιρό, τουλάχιστον σε όποιους και όποιες έχουν ακόμα αυτιά για ν’ ακούσουν και μάτια για να δουν. Ταυτόχρονα, εγγράφονται ως μια ακόμα από τις στιγμές της αγωνιστικής ιστορίας, με την οποία έχει δεθεί ιστορικά αυτό το κτίριο, αυτοί οι δρόμοι, αυτή η συνοικία, αυτή η πόλη, αυτός ο τόπος.

Εν μέσω της πανδημίας και της διαμορφωμένης πρωτόγνωρης συνθήκης, ενώπιον της μακροχρόνιας και συνολικής (υγειονομικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής) κρίσης που επιταχύνεται, το κεφάλαιο και το κράτος του, ο φασισμός, ο ιμπεριαλισμός και οι πολιτικοί υπάλληλοι τους δεν έχουν να προσφέρουν στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία και την πολυεθνική εργατική τάξη, στη νέα εργαζόμενη βάρδια και την προλεταριακή νεολαία, στον πληθυσμό των φυλακών και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, τίποτα άλλο εκτός από φτώχεια και φόβο, βία, πόλεμο και θάνατο.

ΙΙ.

Είναι η βία των αστών, των πλούσιων και των χορτάτων. Η θρασύδειλη βία των ένστολων και μη μαντρόσκυλων τους. Η γλώσσα της παραπληροφόρησης των μηντιακών παπαγάλων τους, ενάντια σε αυτούς και αυτές που αλέθονται από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κρεατομηχανή, η οποία ταυτόχρονα -εγχώρια και διεθνώς- ανεβάζει ολοένα στροφές.

Είναι η βία με την οποία σαρώνεται ότι είχε απομείνει όρθιο από τις λαϊκές κατακτήσεις και τα κοινωνικά-εργατικά δικαιώματα (όπως εκείνα για το οχτάωρο και τις υπερωρίες, τις διαδηλώσεις και τις απεργίες). Είναι η βία των εκκενώσεων πολιτικών-στεγαστικών καταλήψεων και δομών αλληλεγγύης, της στοχοποίησης πολιτικών συλλογικοτήτων, των κρυφών και φανερών, φυσικών και ψηφιακών παρακολουθήσεων, των παρενοχλήσεων και των επικηρύξεων, των κατευθυνόμενων “ρεπορτάζ”, των φαλκιδευμένων δικογραφιών και των διογκωμένων κατηγορητηρίων, των διώξεων, των προσαγωγών και των συλλήψεων, των εκδικητικών μεταγωγών και προφυλακίσεων αγωνιστών και αγωνιστριών.

Είναι ο πόλεμος της “γ’ ελληνικής Δημοκρατίας” ενάντια στον αιώνιο “προβοκάτορα και εχθρό λαό”, στον οποίο και ξεδιάντροπα χρεώνει την ψευδεπίγραφη “ατομική ευθύνη της διασποράς του Covid 19”. Είναι ο φόβος που ακροβατεί ανάμεσα στον κίνδυνο του θανάτου από τον ιό και το κίνδυνο του θανάτου από την πείνα. Είναι ο φόβος για το αύριο, για τη διαρκή υποτίμηση του προλεταριάτου και την προλεταριοποίηση των μεσοστρωμάτων, για την καλπάζουσα ανεργία και το βάθεμα της ανέχειας, για το αναμενόμενο κύμα χιλιάδων κατασχέσεων πρώτων κατοικιών από τις (ανακεφαλαιωμένες και χιλιοπληρωμένες με δημόσιο χρήμα) τράπεζες, οι οποίες περιμένουν πως και πως το νέο πτωχευτικό κώδικα ενώ -εν τω μεταξύ- παραγράφουν τα χρέη της ντόπιας (επιχειρηματικής, μιντιακής, πολιτικής) ολιγαρχίας. Με άλλα λόγια, πρόκειται για τη “μεταμνημονιακή” εξακολούθηση και το βάθεμα της πολιτικής ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών.

Είναι ο φόβος με τον οποίο -στην παρούσα συγκυρία- βρίσκονται αντιμέτωποι όλοι-ες όσοι-ες είναι αναγκασμένοι-ες να συνεχίζουν να δουλεύουν, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους, κινώντας αυτόν τον αρρωστημένο κόσμο, την αναπαραγωγή και τη κερδοφορία του. Άλλωστε, ως γνωστό, για συγκεκριμένους οικονομικούς κλάδους και τομείς “η κρίση είναι πάντοτε ευκαιρία”. Ως προς αυτό, μια πρόχειρη ματιά σε συγκεκριμένους τρέχοντες ισολογισμούς εγχώριων και διεθνών μονοπωλιακών ομίλων, είναι αρκούντως ενδεικτική…

Είναι η βία της αντιλαϊκής-αντεργατικής διαχείρισης της πανδημίας, με τα νοσοκομεία απεδακατισμένα και το υποστελεχωμένο ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ να βρίσκεται πλέον (από καιρό) στα όρια του. Είναι η βία που επιβάλλεται εν μέσω της δεύτερης καραντίνας, υπό το φόβο της επιβολής προστίμων, της αστυνομικής απαγόρευσης “συνάθροισης άνω των τεσσάρων ατόμων” και της νυχτερινής κυκλοφορίας, έπειτα από το -υγειονομικά καταστρεπτικό- καλοκαιρινό άνοιγμα της χώρας, προς χάρη της “βαριάς βιομηχανίας” του τουρισμού, με την εγκληματική και ταξικά εκδικητική διαχείριση μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, σπουδών και εγκλεισμού, με την κυνική νεοφιλελεύθερη στατιστική που -ενώ οι αριθμοί των εξακριβωμένων κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων αυξάνονται εκθετικά- “δεν μπορεί να γεννάει” λεωφορεία, ΜΕΘ και σχολικές αίθουσες, αλλά μπορεί να γεννάει στρατιωτικούς και αστυνομικούς εξοπλισμούς, φυλακές και (“ανοιχτά” ή “κλειστά”) στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπάτσους και νατοϊκές βάσεις, μπουκώνοντας -ταυτόχρονα- με “έκτακτα κονδύλια” τα καθεστωτικά ΜΜΕ που ξερνάνε αμάσητη την κρατική προπαγάνδα.

ΙΙΙ.

Μην τους φοβάσαι τους μπαμπούλες! Είναι ευάλωτοι!

Σύνθημα από την πολυήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου το Γενάρη του 1990 από “τον ανθό της ελληνικής νεολαίας”, μετά την αθώωση από την αστική “δικαιοσύνη” του ένστολου δολοφόνου Αθανάσιου Μελίστα.

Μέσα σε αυτή τη δυστοπική συνθήκη, οι κυβερνητικοί “νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας”, οι ιστορικοί απόγονοι του δοσιλογισμού και του μοναρχοφασισμού, οι πιο γνήσιοι από τους κληρονόμους της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης και της πολεμοκάπηλης πατριδοκαπηλίας, της ανιστόρητης “θεωρίας των δύο άκρων”, του μεταπολιτευτικού “ανήκομεν εις τη Δύσιν” και του εγχώριου νεοφιλελευθερισμού –χαίροντας της συναίνεσης σύσσωμου του αντιπολιτευόμενου αστικού πολιτικού προσωπικού- διαλαλούν μέσω του (παρασημοφορημένου από το FBI) σερίφη-υπουργού παντός καιρού, πως ετοιμάζονται να αιματοκυλήσουν -με πρόσχημα την “τήρηση των περιοριστικών μέτρων ενάντια στην εξάπλωση της πανδημίας”– τους δρόμους της Αθήνας, κατά τη διάρκεια των απαγορευμένων εκδηλώσεων τιμής και μνήμης για τη 47η επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του ‘73 και της αντιφασιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πορείας στην πρεσβεία των ΗΠΑ.

Είναι φοβισμένοι, γι’ αυτό τρομοκρατούν και παραπληροφορρούν. Γιατί ξέρουν ότι η δίκαιη λαϊκή οργή σιγοβράζει και τίποτα δεν μπορεί να τους εγγυηθεί πως δεν θα εκραγεί. Η υποκρισία τους (ως προς τα “υγειονομικά” και όχι τα πολιτικά κίνητρα τους) περισσεύει, εν τούτοις δεν είναι αρκετή έτσι ώστε να κρύψουν τους μύχιους πόθους τους, για να τελειώνουν “μια και καλή με την ιδεολογική αριστερή ηγεμονία, τις μεταπολιτευτικές εκκρεμότητες, την ανομία και τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, τις πορείες και τις απεργίες, τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, τους συνδικαλιστές, τους διαδηλωσάκηδες και τους μπαχαλάκηδες…”.

Γι αυτό ωρύονται και σκούζουν: γιατί όπως τότε, έτσι και τώρα, έτσι και πάντα, θα εξακολουθούν να φοβούνται τη λαϊκή οργή και την ταξική εξέγερση εκείνων που “όταν φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ότι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν”…

Γι’ αυτό λυσσομανάνε: για να σβήσουν από τη συλλογική Μνήμη τα επίκαιρα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του ‘73, των Πολυτεχνείων του ‘80, του ‘85, του ‘90, του ‘94, του ‘95, του 2008…

Γι’ αυτό θέλουν να πέσουν στη λήθη οι νεκροί εκείνου του Νοέμβρη, αλλά και των επόμενων, ο Ιάκωβος Κουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς.

Γι’ αυτό θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία. Για να κοπεί το νήμα που κρατάει δεμένα τα αντικρατικά-αντιεξουσιαστικά νοήματα, τα αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά περιεχόμενα και τα διαχρονικά διδάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, των Πολυτεχνείων…

Η απαγορευμένη διαδήλωση της Τρίτης 17ης Νοέμβρη 2020 αποτελεί έναν από τους κομβικούς σταθμούς της δύσβατης αλλά αναγκαίας διαδρομής της Αντίστασης και του Αγώνα, για την υπεράσπιση της Μνήμης από τη λήθη, της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας από την εξουσία, της Εξέγερσης από τη σιγή νεκροταφείου.

Για το Πολυτεχνείο, για τα Πολυτεχνεία, για τις μάχες που έρχονται, για την απεργία -ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο- στις 26 Νοέμβρη, για τη δωδέκατη επέτειο της κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη, για “τους καιρούς που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Αλληλεγγύη σε όλες και όλους τους προσαχθέντες, τραυματίες, συλληφθέντες και συλληφθείσες στο κάτω Πολυτεχνείο, την Πολυτεχνειούπολη και τα Εξάρχεια στις 13/11 και στην Πάτρα στις 7 και τις 14/11/2020.

Τρίτη 17 Νοέμβρη. Πολυτεχνείο 2020.

Ψωμί – Παιδεία – Υγεία – Ελευθερία.

Άμεση ενίσχυση –έστω και τώρα !– της δημόσιας Υγείας, των ΜΜΜ και της Παιδείας

και όχι του στρατού, των ΜΜΕ και της αστυνομίας.

Μόνο ο λαός σώζει τον λαό.

Η κρατική τρομοκρατία δεν θα περάσει.

Όλοι και Όλες στους δρόμους *.

* με τήρηση των απαιτούμενων αποστάσεων, μέτρων προστασίας και αυτοάμυνας (μάσκες, γάντια κλπ), και με ψυχή βαθιά…

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Νοέμβρης 2020

ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

2 Εβδομάδες κινητοποιήσεων για τη συμπαράσταση στους αναρχικούς και τις αναρχικές που δικάζονται.

Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια όξυνση της καταστολής που διευκολύνεται από την υγειονομική έκτακτη ανάγκη του COVID-19, και επακόλουθα μια επίθεση ενάντια σε όλες τις μορφές συγκρουσιακότητας, περιλαμβανομένων εκείνων του αναρχικού κινήματος.

Εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες βρίσκονται ήδη σε δίκη ή σύντομα θα δικαστούν, σε κάποια από τις διάφορες κατασταλτικές επιχειρήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη από τις διάφορες Εισαγγελίες: δηλαδή στις επιχειρήσεις Scripta Manent, Panico, Ritrovo, Bialystok, Lince, Renata, Scintilla και Prometeo, στη δίκη στο Brennero και στη δίκη για την επίθεση στα γραφεία της Λέγκας στο Treviso.

Εκ των πραγμάτων, αυτοί που μοιάζουν να κυβερνάνε είναι ο ΣΕΒ [Confindustria] και τα διευθυντήρια της Αντιτρομοκρατίας και της Αντιμαφίας, με το Κράτος να επικεντρώνεται στην εξάλειψη της πρακτικής της άμεσης δράσης, ακόμα και της ανατρεπτικής σκέψης.

Έτσι, η σύνδεση των επιδημιών με την καπιταλιστική λεηλασία του πλανήτη μετατρέπεται σε ζήτημα “τρομοκρατίας”, όπως επίσης και κάθε μορφή κινητοποίησης μπορεί να μετατραπεί σε “αδίκημα οργάνωσης”. Όταν η σύγκρουση αντλεί δύναμη από την εξέγερση -όπως συνέβη το Μάρτη στις φυλακές-, η απάντηση του Κράτους θυμίζει τους καιρούς του Dalla Chiesa: ένοπλες εισβολές δεσμοφυλάκων και καραμπινιέρων, συστηματικοί ξυλοδαρμοί και μια κυριολεκτική σφαγή με το θάνατο δεκαπέντε κρατουμένων.

Η Σωφρονιστική Διεύθυνση διασκορπίζει και απομονώνει επαναστάτες και εξεγερμένους στις διάφορες πτέρυγες του συστήματος των φυλακών, παρεμποδίζει οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο καθώς και τη φυσική παρουσία των κατηγορούμενων κατά τη διάρκεια των δικών τους, μέσω της χρήσης της βίντεο-διάσκεψης. Επίσης, διευρύνει σε όλους τους φυλακισμένους μερικές πρακτικές κράτησης που χαρακτηρίζουν το [ειδικό] καθεστώς του άρθρου 41 bis, ανάμεσα τους τα μειωμένα επισκεπτήρια με τα διαχωριστικά τζάμια, λογοκρισία της αλληλογραφίας, κλείδωμα των κελιών. Από τη δική τους πλευρά, οι εισαγγελίες κατασκευάζουν την ιστορία του αναρχικού κινήματος διαχωρίζουντας τις επαναστατικές πρακτικές ανάμεσα σε “αποδεκτές” και “τρομοκρατικές”.

Η δύναμη του καθεστώτος είναι η αδυναμία των αγώνων. Ένα σύστημα που παράγει μονάχα κοινωνικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές καταστροφές και βασίζεται στο φόβο, καταφεύγοντας κάθε μέρα και περισσότερο στη γλώσσα του πολέμου.

Επομένως, καλούμε σε δυο εβδομάδες κινητοποίησεων από τις 9 ως τις 24 Νοέμβρη 2020.

ΣΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ.

Έτσι ώστε η φλόγα της εξέγερσης να μη σβήσει ποτέ και πάντοτε νέα χέρια να είναι έτοιμα να την αδράξουν. Μέσα σε ένα αβέβαιο παρόν -για εμάς, αλλά και για τα αφεντικά- η μοναδική βεβαιότητα είναι πως είναι δίκαιο να αντιστεκόμαστε και ν’ αντεπιτεθόμαστε.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ.

αναρχικοί και αναρχικές

Τους τελευταίους μήνες η νεοφιλελεύθερη/ακροδεξιά κυβέρνηση μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ έχει ξεκινήσει έναν καταιγισμό επικοινωνιακής προπαγάνδας για τις φυλακές, με σκοπό τη δημιουργία ενός ασφυκτικού πλαισίου και τη μεθοδική κατάργηση δικαιωμάτων, τα οποία έχουν κατακτηθεί με το ίδιο το αίμα των κρατουμένων. Δεν είναι δικαιώματα που χαρίστηκαν από μια φιλεύσπλαχνη εξουσία, είναι κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες, εξεγέρσεις, βασανιστήρια, απεργίες πείνας, στερήσεις. Σε αυτήν την επικοινωνιακή εκστρατεία οι φυλακές παρουσιάζονται περίπου σαν τόπος διακοπών και αναψυχής, με κελιά πολυτελείας και σκανδαλώδεις ανέσεις. Ακριβώς όπως παρουσίαζε η χούντα τους τόπους εξορίας. Ο γκεμπελισμός τους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να παρουσιάσουν ως είδη πολυτελείας ακόμα και τους βραστήρες νερού, τα μικρά ηχεία, τα usb με μουσική και ταινίες κλπ. Θα έπρεπε, όμως, αντί οι δημοσιογραφίσκοι να καλούν τους διάφορους Αραβαντινούς και τα μπατσοραμποειδή, που δίνουν μια ψεύτικη εικόνα των φυλακών, να κάνουν τον κόπο να μπουν οι ίδιοι μέσα στις πτέρυγες για να δουν ιδίοις όμμασι τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης. Φυσικά, η εικόνα που δείχνουν τα ΜΜΕ είναι στρεβλή και παραπλανητική. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Χιλιάδες άνθρωποι αποθηκεύονται, κυριολεκτικά, σε άθλια κτίρια, κάτω από απάνθρωπες και ντροπιαστικές συνθήκες κράτησης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι καινούριο για τις ελληνικές φυλακές. Στις σημερινές συνθήκες της πανδημίας, όμως, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο εφιαλτική. Όχι απλώς οι συνθήκες κράτησης παραμένουν άθλιες, αλλά επιπλέον δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά υγειονομικά μέτρα για την προστασία της υγείας των κρατουμένων, οι οποίοι συνεχίζουν να στοιβάζονται σαν μελλοθάνατοι σε κελιά και θαλάμους-φέρετρα. Οι φυλακές κάθε μέρα γεμίζουν ακόμα περισσότερο και βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση -μέσω των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ- διαφημίζει τη “θεαματική πτώση της ποινικής παραβατικότητας”.

Πως εξηγείται άραγε αυτό το παράδοξο: η παραβατικότητα να μειώνεται και οι φυλακές να γεμίζουν; Και αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, όταν την ίδια ώρα ακόμα και απολυταρχικά καθεστώτα έχουν προχωρήσει σε αποσυμφόρηση των φυλακών τους, αποφυλακίζοντας χιλιάδες κρατούμενους. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση κοροϊδεύει κατάμουτρα τους κρατούμενους θυροκολλώντας οδηγίες για τον COVID-19 με τις οποίες τούς συμβουλεύει να μην συνωστίζονται! Στις ελληνικές φυλακές αντί να παρθούν στοιχειώδη υγειονομικά μέτρα, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δείχνει προτίμηση σε απαγορεύσεις και επιβολή κατασταλτικών μέτρων που κάνουν ακόμα δυσκολότερη τη ζωή των κρατουμένων. Όλες οι άδειες έχουν κοπεί, τα ελεύθερα επισκεπτήρια έχουν καταργηθεί, ενώ τα κλειστά επισκεπτήρια έχουν μειωθεί αντί να αυξηθούν προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός των συγγενών και φίλων στους χώρους αναμονής. Το παράδειγμα των φυλακών της Κέρκυρας είναι απόλυτα ενδεικτικό. Αντί να παρθούν υγειονομικά μέτρα οι αρχές προτίμησαν να κλειδώσουν ως μελλοθάνατους τους κρατούμενους περιμένοντας τον ΕΟΔΥ για μια βδομάδα μπας και ξυπνήσει από το λήθαργό του και να κάνει τα προβλεπόμενα τεστ.

Είναι φανερό πως η πολιτική αυτή είναι δολοφονική και κάποιοι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους τον ρόλο του δήμιου. Απέναντι σε αυτές τις εξοντωτικές και απάνθρωπες συνθήκες υπάρχει η αναγκαιότητα μέσα και έξω από τα κολαστήρια, να αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης που θα απαιτήσει την άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών, την εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, την επίσκεψη γιατρών στις φυλακές που θα εξετάσουν οι ίδιοι (και όχι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης) τα μέτρα υγειονομικής προστασίας των κρατουμένων, τη διενέργεια μαζικών τεστ, τη δωρεάν χορήγηση αντισηπτικών και μασκών, την άμεση απόσυρση των κατασταλτικών μέτρων και την αντικατάστασή τους με πραγματικά υγειονομικά μέτρα προστασίας από την πανδημία.

Υ.Γ. 1. Λίγο πριν τη δημοσίευση του παρόντος κειμένου, ανακοινώθηκαν νέα κατασταλτικά μέτρα από το υπουργείο κάνοντας σαφή την απανθρωπιά και την πώρωση του επικεφαλής του, Μ. Χρυσοχοΐδη. Έτσι απαγορεύονται εντελώς, μέχρι νεωτέρας, όλα τα επισκεπτήρια εντείνοντας την κοινωνική και οικογενειακή απομόνωση των κρατουμένων, όλες οι μεταγωγές σε νοσοκομεία για λόγους υγείας, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμα και την ίδια τη ζωή των κρατουμένων και, τέλος, όλες οι δια ζώσης εκπαιδευτικές και θεραπευτικές δραστηριότητες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θέλουν νεκρούς. Αλλά όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.

Υ.Γ. 2. Στέλνω την αλληλεγγύη μου στον σύντροφο Κώστα Σακκά που ξεκίνησε απεργία πείνας στις 9/11 διεκδικώντας τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό για λόγους σπουδών.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Λάρισας

ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ!

Από τις αρχές Ιούλη, η αστυνομική διεύθυνση του Μιλάνου εξαπέλυσε μια χιονοστιβάδα προστίμων σε δεκάδες ακτιβιστές και στρατευμένους που οργάνωσαν και συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις, διαδικτυακά διοργανωμένες παρεμβάσεις, διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας και των μηνών του Μάη, του Ιούνη και του Ιούλη, σε συνέχεια της κατασταλτικής εκστρατείας, με την οποία εν μέσω της καραντίνας τρομοκράτησε, εγκληματοποίησε και περιόρισε τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, κόβοντας πρόστιμα σε απλούς πολίτες.

Αυτά τα πρόστιμα προστίθενται στις επιθέσεις που εξαπολύθηκαν και τα πρόστιμα που κόπηκαν στο Μιλάνο ενάντια σε όσους/ες τίμησαν τις παρτιζάνικες αναμνηστικές πλάκες στις 25 Απρίλη, στα πρόστιμα ενάντια σε όσους/ες προώθησαν την αλληλεγγύη στους κρατούμενους, στους μισθωτούς εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες που διαδήλωσαν απαιτώντας σοβαρές και αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την εργασία.

Αποφασίσαμε να μην πληρώσουμε αυτά τα πρόστιμα γιατί είναι παράνομα. Πράγματι, πρόκειται για μια κυριολεκτική πολιτική επίθεση: δεν πρέπει να υπακούσουμε σε αυτές και σε άλλες απειλές που σκοπεύουν να αποδυναμώσουν όσους/ες σήμερα οργανώνονται και προωθούν μορφές αντικαπιταλιστικής αντίστασης για την εμπέδωση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Οι αυτουργοί και οι ένοχοι της σφαγής δεν είναι όσοι κατέβηκαν στις πλατείες και κινητοποιήθηκαν για τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών, αλλά οι εξουσίες, οι θεσμοί και τα αφεντικά: το χρονικό της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης από την Περιφέρεια της Λομβαρδίας κάνει ξεκάθαρες τις ευθύνες της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας και της καταστροφής των τοπικών δομών πρόληψης και θεραπείας.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους οργανισμούς, τις συλλογικότητες και τα άτομα που υπόκεινται σε αυτά τα μέτρα και τους καλούμε να μην πληρώσουν τα πρόστιμα, να τα καταγγείλουν δημόσια, να οργανωθούν μαζί με άλλους και από νομκής πλευράς, να οργανώσουν μια οικονομική καμπάνια για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων, να έρθουν σε επαφή μαζί μας, να ενωθούν για την ανάπτυξη κοινής δράσης και την διεύρυνση του μετώπου αγώνα ενάντια στην καταστολή.

Καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τις επιτροπές αγώνα, τις συλλογικότητες, τους πολιτικούς και εκλεγμένους εκπροσώπους στα δημοτικά και τα περιφερειακά συμβούλια, τους κοινοβουλευτικούς, τους δικηγόρους και τους νομικούς να τοποθετηθούν δημόσια για αυτά τα ζητήματα και να στηρίξουν αυτή τη μάχη.

Σε παγκόσμια κλίμακα, βρισκόμαστε ενώπιον μιας επιτάχυνσης των διαδικασιών οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Το σκηνικό που απλώνεται γύρω μας χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από μια μόνιμη “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που συγκεκριμενοποιείται μέσα από ένα “καθεστώς εξαίρεσης” που αγγίζει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής (εργασία, παιδεία, υγεία και υπηρεσίες, νομικά και ανθρώπινα δικαιώματα). Αυτές οι σκέψεις δεν εκκινούν από μια νοσταλγία για το “κράτος δικαίου” αλλά από τη συνείδηση του γεγονότος ότι μονάχα ο συλλογικός και οργανωμένος αγώνας μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στις διαδικασίες της εξελισσόμενης κοινωνικής αποσύνθεσης και χειροπιαστή ελπίδα για το μέλλον. Η μάχη ενάντια στα πρόστιμα είναι ένα μικρό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ενότητα και Αλληλεγγύη ενάντια στο “Κράτος Έκτακτης Ανάγκης” και την εγκληματοποίηση των Αγώνων!

Συγκέντρωση ενάντια στην καταστολή των Αγώνων.

Ζητάμε από όλους τους συμμετέχοντες την τήρηση των μέτρων προστασίας για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας!

Σάββατο 16/9/20 στις 16.00 στη Νομαρχία του Μιλάνου.

MULTATI.ORGANIZZATI@GMAIL.COM

πηγή: panetteriaoccupata.noblogs.org

μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Νοέμβρης 2020.

To κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην ιταλόφωνη αναρχική ιστοσελίδα ilrovescio.info στις 29/10/20, τρεις μέρες μετά τις συγκρουσιακές διαδηλώσεις στη Νάπολη, οι οποίες αποτέλεσαν και τις πρώτες από τις αρκετές δυναμικές απαντήσεις που δόθηκαν (και συνεχίζουν να δίνονται) σε όλη τη χώρα, ενάντια στην αντιλαϊκή-αντεργατική αστική-κρατική διαχείριση της εξελισσόμενης πανδημίας.

Μεταφράστηκε και δημοσιεύεται με την πεποίθηση ότι περιέχει χρήσιμες διαπιστώσεις και συμπεράσματα που μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά -και στα δικά μας μέρη- στην προώθηση γόνιμων -από ταξική σκοπιά- θεωρητικών και πρακτικών απαντήσεων.

Κατά τα λοιπά, όπως έχει ήδη (ξανα)ειπωθεί από την περασμένη άνοιξη: όποιος ζήσει θα δει…

Η φράση “να εστιάσουμε στο στόχο”. Αυτή μας έρχεται στο μυαλό βλέποντας τις εικόνες από τις πορείες (και τις συγκρούσεις) το βράδυ της 23ης Οκτώβρη στη Νάπολη, όταν χιλιάδες άτομα κατέβηκαν στους δρόμους και τις πλατείες στην πρωτεύουσα της περιοχής της Καμπανίας, παραβιάζοντας έμπαρκτα την πρώτη νύχτα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Αυτό που εκπλήσσει, εκτός από την οργή και την αποφασιστικότητα (δεν συμβαίνει συχνά -τουλάχιστον σε αυτήν εδώ τη χώρα- να βλέπουμε αστυνομικές διμοιρίες να τρέπονται σε φυγή), είναι η νηφαλιότητα των διεκδικήσεων: ούτε συνωμοσιολογίες, ούτε παράνοιες για την “υγειονομική δικτατορία” και την ανύπαρκτη ή δημιουργημένη -περίτεχνα- επιδημία, υπό τα σχέδια και τον έλεγχο ποιος ξέρει ποιου νεφελώδους ή μη λόμπυ. Μονάχα μια απλή σκέψη, μέσα στην οποία περικλείεται η υλική αντίθεση της υπάρχουσας συνθήκης: εσύ μας κλείνεις, εσύ θα μας πληρώσεις, όπως έγραφε ένα από τα πανό (ενώ άλλα εξέφραζαν με άλλες λέξεις το ίδιο νόημα).

Ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται αυτή τη στιγμή με την πλάτη στον τοίχο, ανάμεσα στον φόβο να πεθάνει από το ιό και το φόβο να πεθάνει από την πείνα. Η επιδημία του ιού Covid 19 αποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η “οικονομία”, απέχοντας πολύ από το να συνίσταται σε αφηρημένους χρηματιστηριακούς δείκτες και άυλες ροές πληροφοριών, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τα σώματα των ανθρώπων (που εργάζονται στα εργοστάσια, τις αποθήκες, τα γραφεία, τα εστιατόρια, στοιβαγμένοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατευθυνόμενοι στους χώρους δουλειάς). Φοβούμενη τα καταστρεπτικά οικονομικά αποτελέσματα (αλλά κυρίως τις κοινωνικές συνέπειες τους), η παρούσα κυβέρνηση διστάζει να επιβάλλει ένα νέο γενικό lockdown, επιδιδόμενη σε καταχρηστικά και άχρηστα μέτρα, στρεφόμενη ιδιαίτερα ενάντια στο κομμάτι της διασκέδασης και της νυχτερινής ζωής. Όμως ανάμεσα στο κατασταλτικό ιδεώδες για μια κοινωνία απολύτως πειθαρχημένη (όλοι στα σπίτια τους μετά τις 18.00, ή τις 20.00, ή τις 23.00, μετά το τέλος μιας “φυσιολογικής” εργάσιμης ημέρας) και την εφαρμογή του ορθώνεται ένα εμπόδιο, το γεγονός ότι η ίδια η διασκέδαση αποτελεί έναν οικονομικό πόρο, και ιδιαίτερα εδώ στη χώρα “της πίτσας και των μαντολίνων”.

Το αποτέλεσμα είναι το νιοστό βραχυκύκλωμα, και η απαίτηση από το Κράτος για μια αδύνατη αξιοπιστία ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι και σε αυτό που παριστάνει ότι είναι. Πράγματι, στις συζητήσεις που κάνει για τον εαυτό του, το Κράτος παρουσιάζεται σαν ο προστάτης του κοινού “καλού”, όπου η βασική του λειτουργία είναι η προφύλαξη των “ακοινώνητων ατόμων” από τους ίδιους τους εαυτούς τους, αν και όποτε η ατομική ιδιοτροπία θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια ευημερία (στην προκειμένη συνθήκη, μεταδίδοντας τον ιό). Ποια αξία όμως μπορεί να έχει αυτή η απαίτηση όταν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού δεν δύναται να αυτοσυντηρηθεί “κερδίζοντας” την επιβίωση του, δηλαδή δουλεύοντας; Το Κράτος θα μπορούσε να διατηρήσει την ελάχιστη αξιοπιστία μονάχα συντηρώντας ένας μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μέχρι το τέλος της επιδημίας (και ακόμα είμαστε πολύ μακριά από το τέλος). Όμως κάτι τέτοιο, εκτός από το ότι θέτει σε σκληρή δοκιμασία τα “δημόσια ταμεία”, ουσιαστικά είναι ασύμβατο με τον καπιταλισμό, ο οποίος εδράζεται ακριβώς σε αυτήν τη στέρηση των μέσων συντήρησης, τα οποία το Κράτος διατηρεί και αναπαράγει. Κι έπειτα; Τι θα απογίνει η ανταγωνιστικότητα;

Κοιτώντας καλύτερα, αυτή η αντίθεση δεν είναι παρά μόνο η “κορυφή του παγόβουνου” ενός συστήματος που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Αν στρέψουμε το βλέμμα μας σε όλα αυτά που η ανθρωπότητα έχει υποφέρει κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, το επίπεδο της ταραχής που έχει προκαλέσει ο κορωνοϊός φαντάζει απλούστατα τεράστιο. Πως είναι δυνατόν ένα παγκόσμιο σύστημα να βαράει μπιέλα εξαιτίας μιας ασθένειας την οποίας η θνησιμότητα κυμαίνεται ανάμεσα στο 0,2 και το 0,6% των ασθενών (δηλαδή όσων έχουν προσβληθεί από τον ιό και παρουσιάζουν συμπτώματα); Δεν θέλουμε να απαξιώσουμε τίποτα, πόσο μάλλον τον πόνο (που άλλωστε έχει μια ξεκάθαρη ταξική κατανομή), εν τούτοις πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ένα εκατομμύριο νεκροί σ’ ένα κόσμο με επτάμισι δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα είναι τίποτα σε σύγκριση με ανάλογες τραγωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας (η λεγόμενη “ισπανική γρίπη” σκότωσε τουλάχιστον πενήντα) ή με την υπάρχουσα θνησιμότητα από τον καρκίνο και τις καρδιοαγγειακές ασθένειες. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο συναγερμός που προκαλεί “θεραπείες” χειρότερες από την ίδια την ασθενεία; Η απάντηση πιθανώς να είναι ανθρωπολογική, να συνδέεται δηλαδή με την πολιτισμική και κοινωνική μεταβολή των ανθρώπων του τελευταίου αιώνα. Οι πρόοδοι της ιατρικής και γενικότερα της τεχνικής κατάφεραν αξιοσημείωτες επιτυχίες ενάντια στις μεταδοτικές ασθένειες, μειώνοντας δραστικά τη θνησιμότητα τους, τουλάχιστον στα πιο “προηγμένα” μέρη του πλανήτη. Ο Covid 19 δεν αποτελεί εξαίρεση: αν και δεν πρόκειται για “μια απλή γρίπη”, οι ίδιες οι στατιστικές μας λένε ότι μπορεί να θεραπευτεί. Αυτό που λείπει, περισσότερο από τις αφηρημένες τεχνικές, είναι η χειροπιαστή διαθεσιμότητα τους. Για να δώσουμε μια εικόνα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων οι διαθέσιμες κλίνες στα ιταλικά νοσοκομεία μειώθηκαν από 8 σε 3,2 ανά χίλιους κάτοικους, με την έννοια “κλίνες” να μην περιλαμβάνει μόνο τα στρώματα και τα κρεβάτια, αλλά και τον σχετικό εξοπλισμό (όπως τα συστήματα εξαερισμού) και το νοσοκομειακό προσωπικό.

Αν ο θάνατος είναι ένα σκάνδαλο, οι θάνατοι που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί είναι ένα κυριολεκτικό αίσχος. Με αυτήν την έννοια, η κρίση του Covid 19 είναι αποκαλυπτική και λέει πολλά για τις τύχες αυτού του συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Από τη μία πλευρά, έχουμε την πρόοδο των επιστημών που αν και συχνά γνωρίζουν πως να παρεμβαίνουν επιλύοντας τα προβλήματα, εν τούτοις δεν αντιμετωπίζουν ούτε καταργούν ποτέ τις αιτίες τους. Από την άλλη, η λογική του κέρδους καθιστά τις επιστήμες πρακτικά αναποτελεσματικές. Χωρίς να θέλουμε να επαναλάβουμε και πάλι τον τρόπο σκέψης μας γύρω από τις δομικές αιτίες της επιδημίας (από την εντατικοποιημένη κτηνοτροφία και την καταστροφή του οικοσυστήματος μέχρι τις just in time μετακινήσεις του παγκόσμιου κόσμου), είναι βέβαιο ότι το ξεπάστρεμα των συνοικιακών κέντρων υγείας εκτόξευσε τη διασπορά, μην επιτρέποντας μια αποτελεσματική ιχνηλάτηση και μετατρέποντας τα κέντρα πρώτων βοηθειών σε βασικές εστίες μετάδοσης του ιού. Όντας γέννημα του κεφαλαίου, η πιο προηγμένη ιατρική καθίσταται σε ανενεργή από το ίδιο το κεφάλαιο. Η αντίφαση δεν σταματάει να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της: η προσπάθεια για την θεραπεία του Covid 19 προκαλεί την αναβολή ιατρικών εξετάσεων και θεραπειών για εκατομμύρια ασθενείς (μεταξύ των οποίων και καρκινοπαθείς), ωθώντας πολλούς από αυτούς στο θάνατο.

Μπροστά σ’ έναν τέτοιο κυκεώνα προβλημάτων, είναι αδύνατη η επίλυση μερικών από αυτών δίχως την επιδείνωση κάποιων άλλων ενώ κάθε υποτιθέμενη “λύση” είναι αναπόφευκτα κυνική και ριψοκίνδυνη. Τη στιγμή που οι συνωμοσιολόγοι επιλύουν το πρόβλημα αρνούμενοι την ύπαρξη της επιδημίας, η κυβέρνηση το “αντιμετωπίζει” με τον μόνο τρόπο που ξέρει και εμπιστεύεται, δηλαδή με την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών.

Κοιτώντας προσεκτικά, πρόκειται για δυο υποθετικές και συμπληρωματικές διαδικασίες για την απώθηση ενός άλυτου ζητήματος, το οποίο συναποτελείται από διαστάσεις που απλούστατα δεν μπορούν να διασυνδεθούν. Στη Νάπολη άναψε η σπίθα που έβαλε φωτιά στις πλατείες ολόκληρης σχεδόν της Ιταλίας. Αυτό συνέβη επειδή από αυτήν την εξέγερση απεγκλωβίστηκε μια απλή και γλαφυρή ευφυϊα που ταρακούνησε τόσο την παρανοϊκή ηλιθιότητα των συνωμοσιολόγων όσο και την αστυνομική ανοησία της κυβέρνησης: ο μοναδικός τρόπος για την εκκίνηση της αντιμετώπισης αυτής της εξελισσόμενης αντίθεσης που ονομάζεται καπιταλισμός δεν βρίσκεται στην απόπειρα της επίλυσης της (μέσω της απόσπασης ή της συγκράτησης της) αλλά στην απόπειρα επιδείνωσης της: δηλώνοντας καθαρά και ξάστερα ότι δεν είμαστε όλοι μέσα στην ίδια βάρκα και πως κάποια συμφέροντα δεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με κάποια άλλα. Αν αυτές τις ημέρες στις πλατείες της Νάπολης βρέθηκαν τουλάχιστον δυο κομμάτια (από τη μια πλευρά οι μαγαζάτορες που θέλανε ειρηνικές διαδηλώσεις και από την άλλη το υποπρολεταριάτο που συγκρούστηκε με την αστυνομία), η υγιής ωμότητα του εσύ μας κλείνεις, εσύ θα μας πληρώσεις αποτέλεσε το πρώτο ρήγμα που άμεσα ενεργοποίησε και άλλα. Η εύρεση λύσεων αφορά τους ανθρώπους των μεγάρων, εμείς θέλουμε να ζήσουμε. Μια επιλογή πλευράς ενάντια στη ρητορική της “συλλογικής ευθύνης” που καταδεικνύει το μοναδική διαδρομή που μπορεί να διανυθεί: εκείνη της ταξικής πάλης.