φώτο: Πετράλωνα, πλατεία Μερκούρη

Να πει η Τάξη μας την τελευταία λέξη

Κι αν ήρθε νύχτα παγερή

θα ξημερώσει χαραυγή

Μη σας τρομάζει η παγωνιά

λαλάτε τη τη λευτεριά

Τα νιάτα θέλουνε χαρά

την κατακτούν τη λευτεριά

μ’ αγώνες, δάκρυα κι αίματα

κι όχι με λόγια ή ψέματα

Την πείρα κλέψτε απ’ τη ζωή

κι απ’ τους θεούς την αστραπή

και κάψτε τ’ άδικο στη γη

να γίνουμε όλοι αδελφο

ίΜάη, Μάη Χρυσομάη

τι μας άργησες Μάη

και δε φάνηκες

Να μας φέρεις τα λουλούδια και την άνοιξη

σήκω, λούσου κι άλλαξε

Με το ξέσπασμα της πανδημίας εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο, η ανθρωπότητα έχει έρθει αντιμέτωπη με τη βαθύτερη υγειονομική και κατ’ επέκταση ανθρωπιστική-κοινωνική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα βρέθηκε αναπόφευκτα αντιμέτωπο με τις εγγενείς αντιφάσεις του και με τα εκατομμύρια των νεκρών (στη συντριπτική τους πλειοψηφία προερχομένων από χαμηλά κοινωνικά στρώματα) ν’ αποτυπώνουν, για άλλη μια φορά τον απάνθρωπο χαρακτήρα του.

Στην Ελλάδα, η έξαρση του κορωνοϊού «βρήκε» στο θώκο της πολιτικής διαχείρισης την κυβέρνηση της ΝΔ, μ’ ένα εν εξελίξει πρόγραμμα πλήρους κοινωνικής αναδιάρθρωσης σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας. Η συγκυρία της πανδημίας λειτούργησε πολύ βολικά για την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, ώστε να προσπαθήσει να εφαρμόσει αναίμακτα τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της. Μια σειρά από νόμους και διατάγματα έρχονται ν’ αποτελειώσουν την ήδη εν εξελίξει αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, ως απότοκο της καπιταλιστικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Έρχονται για να βαθύνουν ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες εις βάρος των πολλών, στο όνομα της εξυπηρέτησης των αστικών συμφερόντων. Η ψήφιση του νόμου για την περιστολή των διαδηλώσεων, το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση –κομβικό κομμάτι της οποίας είναι η είσοδος των αστυνομικών δυνάμεων στις σχολές– η διάλυση της δημόσιας υγείας, η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους με έξοδα εκατομμυρίων για εξοπλισμούς, η περαιτέρω όξυνση της εγκληματικής βίας της αστυνομίας, οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι βασανισμοί, οι δικαστικές σκευωρίες εις βάρος αγωνιστών/τριών και διαδηλωτών/τριών (και όχι μόνο), η εξόντωση πολιτικών κρατουμένων, η εφαρμογή ενός ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης για πρόσφυγες, μετανάστες και μετανάστριες, φυλακισμένους και φυλακισμένες, η απογείωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, τα εργατικά «ατυχήματα» θυσίες στο βωμό του κέρδους του Κεφαλαίου, είναι τα κυριότερα σημεία που χαρακτηρίζουν την εν λόγω κυβερνητική πολιτική που εφαρμόστηκε εν μέσω πανδημίας, κυρίως με διαδικασίες κατεπείγοντος, με νομοθετικά και προεδρικά διατάγματα. Σ΄ όλα αυτά δε θα μπορούσε να λείπει η σκανδαλώδης εξυπηρέτηση με όρους πλήρους αδιαφάνειας διαφόρων ημετέρων, για να συμπληρωθεί το κερασάκι στη ακροδεξιά τούρτα, θυμίζοντας τις μαύρες μετεμφυλιακές εποχές της ιστορίας αυτού του τόπου.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά διαχείριση της πανδημίας ουσιαστικά άδραξε μια «ευκαιρία» – όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τις κρίσεις – ώστε η αστική Τάξη να διευρύνει την ισχύ της, να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της και να αυξήσει περαιτέρω τα προνόμιά της.

Μέσα σε αυτό το κλίμα περιστολής των ελευθεριών και της συνολικής επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έρχεται και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Ένα νομοσχέδιο «λαιμητόμος» που έρχεται να πατήσει σε εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, που στρεφόταν ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και με τη σειρά του ολοκληρώνει την πιο σκληροπυρηνική νεοφιλελεύθερη φαντασίωση.

Πλέον ποινικοποιείται η συνδικαλιστική δράση και η απεργία, αφού μέσα από αυτό το νέο αντιλαϊκό-αντεργατικό ιδιώνυμο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, περιφρουρήσεις και παρεμβάσεις καθίστανται σε ποινικά κολάσιμες πράξεις. Δημιουργείται το «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων», που βάζει στο στόχαστρο την συναδελφική άμεση δράση και τους αγωνιστές συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες, αφού γίνεται υποχρεωτική η εγγραφή στο «μητρώο πραγματικών δικαιούχων», νομιμοποιώντας πλήρως τον κρατικό και εργοδοτικό έλεγχο στο εσωτερικό των εργατικών σωματείων.

Προωθείται η ηλεκτρονική ψήφος, ακυρώνοντας στην πράξη τις ζωντανές διαδικασίες της συνέλευσης με τη συναδελφική συζήτηση, ζύμωση και ανταλλαγή (πολιτικών, οργανωτικών, συνδικαλιστικών) σκεπτικών, ενώ σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους κρίνεται από αυτούς ως «κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο», θα είναι υποχρεωτικό να εργάζεται ως προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον το 40% των εργαζομένων. Θεσμοθετείται ουσιαστικά ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός για το εκ των προτέρων χτύπημα των απεργιών.

Παράλληλα καταργεί στην ουσία του το κατοχυρωμένο δικαίωμα στο 8ωρο, δίνοντας τη δυνατότητα εφαρμογής της 10ωρης εργασίας, μετά από συμφωνία εργοδότη και εργαζόμενου, χωρίς πρόσθετες αμοιβές, αλλά είτε μειώνοντας τις αντίστοιχες ώρες εργασίας στο μέλλον, είτε με ρεπό ή πρόσθετη άδεια ως αντάλλαγμα. Στην ουσία δίνει στην εργοδοσία τη δυνατότητα, μέσω του εκβιασμού, να ελαστικοποιήσει την εργασιακή σχέση, με βάση μόνο τα συμφεροντα της και φυσικά σε βάρος εκείνων των εργαζομένων.

Mε μια σειρά άρθρων, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες εξωθούνται στη σύναψη ατομικών συμβάσεων, με εκβιαστικά μέσα για την “ευελιξία και τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου εργασίας”. Αντικαθιστάται η Επιθεώρηση Εργασίας ως αποδέκτης των εργασιακών διεκδικήσεων με ένα Ν.Π.Ι.Δ. (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας). Επέρχεται η ολοκληρωτική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, απλοποιώντας τη διαδικασία ένταξης των επιχειρήσεων σε αυτές που εμπίπτουν στην “κατηγορία μη κυριακάτικης αργίας”. Τέλος, νομιμοποιούνται οι απλήρωτες υπερωρίες αφού αυξάνονται σε 150 για όλους τους κλάδους με ταυτόχρονη κατάργηση της πληρωμής τους, ενώ ο εργοδοτικός έλεγχος πάνω στον κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη γίνεται καθεστώς. Στην πραγματικότητα, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη έρχεται να θεσμοθετήσει μια σειρά από υπάρχουσες εργοδοτικές αυθαιρεσίες (που αφορούν τον πάτο της εργασιακής πυραμίδας), προς όφελος του Κεφαλαίου βυθίζοντας ακόμα περισσοτέρους εργαζόμενους, τώρα και με το νόμο, στην ανέχεια και τη φτώχεια που επιφέρει η επισφάλεια, μετατρέποντας έτσι -μέσα σε συνθήκες καλπάζουσας ανεργίας- τον καθένα και καθεμία από εμάς σε έρμαιο των ορέξεων του αφεντικού του.

135 χρόνια μετά τον αιματοβαμμένο αγώνα των εργατών του Σικάγο για την κατάκτηση του 8ωρου και 100 χρόνια μετά την απαρχή της καθιέρωσης του στην Ελλάδα, η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολίτικη της κυβέρνησης έρχεται να μας γυρίσει και επίσημα 100 χρόνια πίσω (και) στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Τα εργασιακά και συνδικαλιστικά κεκτημένα (όσα έχουν απομείνει ακόμα όρθια από αυτά) αποτελούν κατακτήσεις μακρόχρονων αγώνων, δεν προσφέρθηκαν και δε χαριστήκαν από κανένα κράτος και κανένα αφεντικό. Είναι ποτισμένα στο αίμα των αγωνιστών της Τάξης μας που πάλεψαν με βαρύ τίμημα της ελευθερίας και της ζωής τους, για ένα καλύτερο αύριο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Χρέος δικό μας σήμερα, απέναντι στους ταξικούς μας προγόνους, στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στις επερχόμενες γενιές, να ορθώσουμε το δικό μας τείχος απέναντι στην ολοκληρωτική επίθεση που δέχεται η Τάξη μας. Με οργάνωση και πάλη μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, με όπλο την αλληλεγγύη, να σταθούμε πλάι ο ένας στην άλλη, να δυναμώσουμε τα σωματεία μας, να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας στον πόλεμο που μας έχει από καιρό κηρύξει το Κεφάλαιο με το Κράτος του.Τιμώντας του αγώνες του χθες, να παλέψουμε για τα δικά μας εργατικά συμφέροντα σήμερα, στέλνοντας σινιάλο για ένα καλύτερο αύριο…

Για να είναι η Τάξη μας αυτή που θα πει την τελευταία λέξη!

Απεργιακή συγκέντρωση Ι Πέμπτη 6 Μάη 10.30 Προπύλαια

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Μάης 2021.