Χαιρετισμός του συντρόφου – πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα από τη φυλακή του Δομοκού που διαβάστηκε στις δυο Εκδηλώσεις – Βιβλιοπαρουσιάσεις της αυτοβιογραφίας “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” (Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα, 2020) που πραγματοποιήθηκαν με τη συμμετοχή του συγγραφέα της, συντρόφου – πρώην πολιτικού κρατούμενου Pasquale Abatangelo, στην Αθήνα την Παρασκευή 7/10 στο Red ‘n Noir & την Πάτρα το Σάββατο 8/10/2022 στο δημοτικό Μέγαρο Λόγου και Τέχνης.
Καλησπέρα,
Είναι χαρά μου να βρίσκομαι ανάμεσα σε συντρόφους και ιδιαίτερα να καλωσορίσω κι εγώ τον σύντροφο Πασκουάλε.
Με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσω και από εδώ για την τιμή που μου έκανε να προλογίσει το βιβλίο μου που μετέφρασε ο σύντροφος Λεωνίδας.
Είναι τιμή για όλους μας που είναι εδώ ο σύντροφος Πασκουάλε, που μπορούμε να συνομιλούμε μαζί του, να συνομιλούμε μ’ ένα κομμάτι της ιστορίας μας.
Ξέρετε, η δική μας γενιά στάθηκε τυχερή γιατί μπόρεσε να συνομιλήσει απευθείας με την προηγούμενη γενιά της Αντίστασης του ΕΛΑΣ, της Επανάστασης του ΔΣΕ. Είναι τώρα σειρά της νέας γενιάς να συνομιλήσει με τη δική της προηγούμενη γενιά. Ν’ ακούσει από πρώτο χέρι την ιδιαίτερη επαναστατική της εμπειρία.
Είναι μεγάλη τιμή ν’ ακούσουμε την άμεση μαρτυρία του συντρόφου Πασκουάλε, του παντοτινού αγωνιστή που έζησε και πάλεψε σε όποιο μετερίζι βρέθηκε, στο δρόμο και τη φυλακή, που δεν μετάνοιωσε, δεν διαχωρίστηκε, που με καθαρή ματιά και ευθύ λόγο στέκεται απέναντι στις διαστρεβλώσεις, τη χειραγώγηση, τη συσκότιση και επιμένει να εξετάζει εκείνη την επαναστατική εμπειρία, με τις τοτινές πεποιθήσεις, τα τοτινά συναισθήματα, τις τοτινές εντυπώσεις και χωρίς, όπως υπογραμμίζει και ο ίδιος, βολικές επαναδιατυπώσεις, και ακόμα, έχοντας σταθερά το βλέμμα του στην προοπτική.
Με τη σιγουριά ότι θα γίνει μια πολύ γόνιμη κουβέντα, σας χαιρετώ και σφίγγω συντροφικά το χέρι του Πασκουάλε.
Δημήτρης Κουφοντίνας.
Φυλακή Δομοκού
[*] Ο Πασκουάλε Αμπατάντζελο γεννήθηκε το 1950 στη Φλωρεντία. Τελευταίο παιδί μιας πολυμελούς προλεταριακής οικογένειας με καταγωγή από τον Νότο. Τη δεκαετία του 1970, μετά από μια σειρά εμπειριών του δρόμου που θα τον οδηγήσουν αρκετές φορές στη φυλακή, συμμετέχει ενεργά στις εξεγέρσεις των προλετάριων κρατούμενων μέσα στις φυλακές και έξω από αυτές στις διαδηλώσεις της επαναστατικής αριστεράς.
Στις 29 Οκτώβρη του 1974, συλλαμβάνεται στη Φλωρεντία μετά από μια «προλεταριακή απαλλοτρίωση» των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων (ΝΑΡ) στο Ταμιευτήριο της πλατείας Αλμπέρτι. Εκεί, κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών με τους καραμπινιέρους, θα τραυματιστεί σοβαρά, ενώ δυο σύντροφοί του, ο Λούκα Μαντίνι και ο Σέρτζιο Ρομέο, έχασαν τη ζωή τους. Συμμετέχει στις εξεγέρσεις στις ειδικές φυλακές στην Αζινάρα το 1979 και στο Τράνι το 1980. Ήταν ένας από τους δεκατρείς πολιτικούς κρατούμενους, την απελευθέρωση των οποίων είχαν ζητήσει οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (BR) με αντάλλαγμα την απελευθέρωση του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας Άλντο Μόρο.
Εξέτισε είκοσι χρόνια φυλακής, έξι χρόνια ημιελευθερίας και τέσσερα χρόνια επιτηρούμενης ελευθερίας. Ποτέ δεν μετανόησε ούτε διαχωρίστηκε.
Η Εισαγωγή του στη Συζήτηση του Δημήτρη Κουφοντίνα με τον Τάσο Παπά “13 Απαντήσεις”, με Πρόλογο του Γιώργου Σταματόπουλου (Εκδόσεις Μονοπάτι. Αθήνα, 2016), που περιλαμβάνεται στην ιταλική έκδοση που κυκλοφόρησε σε Μετάφραση του Λέων Βλάσση με τίτλο “Η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη. 13 Απαντήσεις από τη φυλακή” (Εκδόσεις PGreco. Μιλάνο. 2021), διαθέσιμη στα ελληνικά στο