ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΜΙΑ ΤΥΨΗ

Από την μετεκλογική (όλο και πιο όλα δεξιά…) Ιταλία, λάβαμε από συντρόφους & συντρόφισσες στο Μιλάνο, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε, ως μια ελάχιστη ένδειξη Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στον σύντροφο Βιντσέντζο Βέκκι που 20 και πλέον χρόνια μετά τη Μάχη της Γένοβας ενάντια στους G8 -κατά τη διάρκεια της οποίας έπεσε μαχόμενος ο σύντροφος Κάρλο Τζουλιάνι- βρίσκεται στο στόχαστρο της διακρατικής-ευρωενωσίτικης καταστολής, κατηγορούμενος για τη συμμετοχή του σ’ εκείνες τις μαζικές & πολύμορφες κινητοποιήσεις ενάντια στους αρχόντους του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού κάτεργου (που εδώ και σχεδόν μισό αιώνα ανεβάζει διεθνώς στροφές…) & του (όλο και πιο πυρακτωμένου από τότε…) ιμπεριαλιστικού σφαγείου..

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Οχτώβρης 2022

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΟ G8 ΣΤΗ ΓΕΝΟΒΑ ΤΟΥ 2001, ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΡΙΝΕΤΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ VINCENZO VECCHI.

Καταζητούμενος στην Ιταλία επείδη διαδήλωσε την εναντίωση του στους ισχυρούς της Γης. Καταδικασμένος το 2012 σε μια ποινή τόσο βαριά όσο και εξοντωτική, όπως άλλωστε συνέβη με όλους τους καταδικασμένους για τη Γένοβα του 2001.
Συνελήφθη στη Γαλλία τον Αύγουστο του 2019, μετά από μια δεκαετία δικαστικών διαδικασιών και έπειτα από σχεδόν άλλα τόσα χρόνια φυγοδικιάς. Ο Βιντσέντζο βρίσκεται τώρα ελεύθερος, χάρη στις αλληλέγγυες κινητοποίησεις που -έπειτα από τη σύλληψη του- πύκνωσαν στη Γαλλία.

Μετά από μερικές θετικές δικαστικές αποφάσεις των γαλλικών δικαστηρίων, με τις οποίες δεν γινόταν δεκτή η κατηγορία περί “λεηλασίας και καταστροφής” που επιστρατεύτηκε από τους ιταλούς δικαστές, έπειτα από μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου υπάρχει τώρα απτός ο κίνδυνος της ανατροπής της γαλλικής απόφασης για μη έκδοση του Βιντσέντζο στην Ιταλία.

Γι’ αυτό το λόγο, η ελευθερία του βρίσκεται εκ νέου σε κίνδυνο και οι επιτροπές Αλληλεγγύης έχουν επιστρέψει και πάλι στους δρόμους.

Ως συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι του Βιντσέντζο

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 1Η ΟΚΤΩΒΡΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΕΝΑ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ, ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ Η’ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΣΕ ΤΟΙΧΟΥΣ.

(Αν μπορείς επικοινώνησε μαζί μας τις προθέσεις σου και -αν είναι εφικτό- στείλε μας εικόνες για να τις μοιραστούμε με τις επιτροπές Αλληλεγγύης στη Γαλλία, στην ακόλουθη διεύθυνση: info@sosteniamovincenzo.org)

ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ, ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΟΧΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 15.00 ΣΤΗΝ PORTA GENOVA

Για να υπερασπιστούμε τα προτάγματα εκείνων που κατέβηκαν τότε στους δρόμους της Γένοβας, τα οποία σήμερα είναι ακόμα πιο δίκαια και επείγοντα.

Για να επιστρέψουμε τις κατηγορίες στους κυβερνώντες που δεν πρέπει ν’ αφήνονται σε ησυχία, όσο λεηλατούν και καταστρέφουν τον πλανήτη στον οποίο ζούμε.

Για να εναντιωθούμε ενάντια σε μια ευρωπαϊκή δικαιοσύνη, υπό την ομηρία των εμπορικών & στρατιωτικών συμφερόντων.

Για να υπενθυμίσουμε πως η φυλακή δεν μια λύση αλλά ένα πρόβλημα.

ΚΑΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ, ΚΑΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΒΙΤΣΕΝΤΖΟ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ & ΟΛΕΣ!

Συνέλευση Συμπαράστασης στον Βιτσέντζο
Μιλάνο, 18 Σεπτέμβρη 2022

[περισσότερες πληροφορίες (στα ιταλικά) στο www.sosteniamovincenzo.org ]

Σημειώσεις για την ιμπεριαλιστική εκστρατεία της Αντάτ στην καταρρέουσα οθωμανική Αυτοκρατορία & το τέλος της μεσοπολεμικής “Μεγάλης Ιδέας” του ελληνικού Αστισμού

Το παρόν επετειακό κείμενο της Κίνησης της Βιολέττας γράφτηκε και εκδόθηκε, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, ως μια συμβολή στην Εκδήλωση – Συζήτηση “Από την ιμπεριαλιστική εκστρατεία της Αντάτ για τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1919) στην Μικρασιαστική Καταστροφή και το Τέλος της Μεγάλης Ιδέας (1922)” που διοργανώθηκε από την Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών – Κομμουνιστ(ρι)ών), στο πολιτικό χώρο της (Καλιδρομίου 49, Εξάρχεια) στις 29/9/2022. Για τη συγγραφή του αντλήθηκαν στοιχεία και πληροφορίες (μεταξύ άλλων) από συντροφικά προφίλ και τη σελίδα στο FB του εργατικού περιοδικού – μαρξιστικής επιθεώρησης Praxis Review.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022
για επικοινωνία: violetta@espiv.net

Ι. Εκστρατεία – Καταστροφή

«Μικρασιατική Εκστρατεία, έγκλημα ή παραφροσύνη; Με τα μάτια μας είδαμε το ψέμμα το εθνολογικό: οι Έλληνες δεν αποτελούσαν σ’ όλες εκείνες τις περιφέρειες ούτε το ένα πέμπτο και στα μέρη που είσαν πιο συγκεντρωμένοι δεν έφθαναν ούτε στο ήμισυ του άλλου πληθυσμού. Με τα μάτια μας είδαμε να πέφτουν και να σακατεύονται τ’ αδέρφια μας κατά δεκάδες χιλιάδες, συρμοί ατέλειωτοι και καραβάνια να διατρέχουν τη χώρα εκείνη του θανάτου και του στεναγμού, γεμάτα από σαπισμένα κρέατα και πηχτό αίμα»

Απόσπασμα από τις Αποφάσεις του 1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατού (1924) [1].

Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα… [2]: αυτά τα μακιαβελικά λόγια που φέρεται να εκστόμισε ο Αριστείδης Στεργιάδης, ύπατος αρμοστής της (υπό ελληνική διοίκηση [3]) Σμύρνης, λίγο πριν την κατάρρευση του μετώπου του εκστρατευτικού σώματος στα βάθη της Ανατολίας που ολοκληρώθηκε με την καταστροφή αυτής της παραλιακής πολυπολιτισμικής μητρόπολης, μπορεί να θεωρηθεί ως μια επιτομή της κυνικής πολεμοκαπηλίας με την οποία χειρίστηκε (προς εξυπηρέτηση των μεγαλοϊδεατισμών της αλλά πάνω απ’ όλα των συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών Μεγάλων Δυνάμεων της Αντάτ) η ελληνική μεσοπολεμική Αστική Τάξη & το Κράτος της, τον -κατά τ’ άλλα…- “αλύτρωτο Ελληνισμό της Μικράς Ασίας”.

Μια κυνική πολεμοκαπηλία που ακολούθησε την απόβαση των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη, την Πρωτομαγιά του 1919, η οποία δεν υπήρξε διόλου «ειρηνική» (όπως ψευδώς αφήνει να εννοείται η εγχώρια καθεστωτική ιστορική βιβλιογραφία), αλλά συνοδεύθηκε με πράξεις βαρβαρότητας, πλιατσικολογήματος, καταστροφών, βιασμών, βασανιστηρίων και δολοφονιών αμάχων. Τα συγκεκριμένα εγκλήματα πολέμου αποτέλεσαν το ιδανικό άλλοθι για την αντίστοιχη βαρβαρότητα του τουρκικού εθνικισμού και οδήγησαν στην καταστροφή, το θάνατο και την προσφυγιά, η οποία και επισφραγίστηκε με την υπογραφή της ελληνοτουρκικής “σύμβασης ανταλλαγής πληθυσμών” , τον Ιανουάριο του 1923 στη Λοζάνη [4].

Με αυτή την απόβαση και την ακόλουθη εκστρατεία του, το ελληνικό Κράτος περνώντας δια πυρός και σιδήρου, με πρόσχημα την υπεράσπιση των λεγόμενων “αλύτρωτων αδελφών” από την καταρρέουσα οθωμανική κυριαρχία, αναλαμβάνανε το ρόλο του ιππικού για τη διατήρηση και τη διασφάλιση των μονοπωλιακών ενεργειακών (και ευρύτερων γεωπολιτικών) συμφερόντων της βρετανικής αποικιοκρατίας [5].
Έπειτα, όταν στα πεδία των μαχών βρισκόταν προς των πυλών η συντριβή αυτών των μεγαλοϊδεατικών “ονείρων θερινής νυκτός”, με αυτά τα προαναφερθέντα λόγια του, το δεξί χέρι του Ελ. Βενιζέλου, καθισμένο στην καρέκλα του ύπατου αρμοστή, δεν μίλαγε μονάχα με το δικό του στόμα, αλλά και μ’ εκείνο των σαφών εντολών που είχε λάβει από τον αντιβενιζελικό πρωθυπουργό Γούναρη για την “αποφυγή δημιουργίας προσφυγικού ζητήματος”.

Ενδεικτικό αυτής της βρώμικης πολεμοκάπηλης πολιτικής του ελληνικού Κράτους, είναι και το γεγονός ότι στις 20/7/1922, μόλις ένα μήνα πριν την τελική αντεπίθεση των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ, η Βουλή είχε υπερψηφίσει ομόφωνα το νόμο 2870 “περί παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις τους Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής”. Κι όταν τελικά, στις 27 Αυγούστου δόθηκε η εντολή εκκένωσης της Μικράς Ασίας, και οι “πατρίδες” που μέχρι τότε ονομάζονταν από την πολεμική προπαγάνδα του αθηναϊκού αστικού Τύπου “αλύτρωτες” γίνανε “χαμένες”, με τους μέχρι πρότινος “αλύτρωτους αδελφούς” να μετατρέπονται μια για πάντα σ’ ένα προσφυγικό λαό, αυτό το καθεστωτικό ιδιοτελές κάθαρμα, ως γνήσιος εκπρόσωπος της δολοφονικής και εκμεταλλεύτριας Τάξης που εκπροσωπούσε, αφού πρώτα διέταξε “να συσκευασθώσιν τα αρχεία”, τόνισε πως η διαταγή έπρεπε να κρατηθεί “απολύτως μυστική από (τον) πληθυσμόν” και έπειτα αναχώρησε από τους πρώτους, με θωρηκτό της “προστάτιδας, σύμμαχης και φίλης” Μεγάλης Βρετανίας… [6]

Αν κάτι είναι βέβαιο αυτό είναι το αναντίρρητο γεγονός πως πάνω στις στάχτες της Σμύρνης, μέσα από το θάνατο χιλιάδων και πάνω στο πετσί εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων που αναγκάστηκαν -και στις δυο πλευρές του Αιγαίου- να ξεριζωθούν από τις πατρογονικές εστίες τους, γράφτηκε το αιματοβαμμένο τέλος της μεσοπολεμικής “Μεγάλης Ιδέας” περί της “Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών”.

Το τέλος ενός αντιδρ-αστικού ιδεολογήματος που καθόρισε και κράτησε ενωμένες (αν και διχασμένες) τις τύχες των δυο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων (των Βασιλικών και των Βενιζελικών) του ελληνικού Αστισμού στις αρχές του 20ου αιώνα. Ένα τέλος που επισφραγίστηκε με τη λεγόμενη “Δίκη των 6”. Αν και οι κατηγορούμενοι στρατιωτικοί, πρωθυπουργοί και υπουργοί που συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε έκτακτο στρατοδικείο ως “πρωταίτιοι εσχάτης προδοσίας” ήταν 8 (Μ. Γούδας, Γ. Μπαλτατζής, Ξ. Στρατηγός, Δ. Γούναρης, Ν. Στράτος, Ν. Θεοτόκης, Π. Πρωτοπαπαδάκης), εν τούτοις αυτή η δίκη σκοπιμότητας (που αποτέλεσε μια βενιζελική απόπειρα εμπέδωσης της κίβδηλης αντίληψης σύμφωνα με την οποία “η Ελλάς δεν ηττήθη αλλά επροδόθη”…), έμεινε στην πολιτική ιστορία με τον αριθμό όσων τελικά εξ’ αυτών καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού στο Γουδί στις 15/11/1922, ρίχνοντας έτσι τίτλους τέλους σε αυτό το αντιδρ-αστικό ιδεολόγημα.

Άξιο ιστορικής αναφοράς είναι το γεγονός ότι προ δωδεκαετίας, (σχεδόν) έναν αιώνα μετά, τον Οκτώβριο του 2010, η αστική “δικαιοσύνη” της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” μέσω του Άρειου Πάγου της -έπειτα από προσφυγή για “αναψηλάφηση της δίκης” που κατέθεσε ένας εκ των συγγενών των εκτελεσμένων αξιωματούχων και παρά την παράσταση πολιτικής αγωγής από την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος για την απόρριψη της ως νομικά αβάσιμης- έκρινε τελικά αθώο όχι μονάχα τον μακαρίτη πρόγονο του ενάγοντα, άλλα και τους άλλους πέντε συγκατηγορουμένους του. Μια “αναψηλάφηση” και μια απόφαση που αποδεικνύει (αν μη τι άλλο) ότι το ενιαίο κόμμα των αφεντικών, δηλαδή το αστικό Κράτος δεν παραλείπει (έστω και με χρονοκαθυστέρηση…) να “αποκαταστήσει” την υστεροφημία εκείνων των αξιωματούχων υπηρετών του, τους οποίους -κατά καιρούς- αναγκάζεται να θυσιάσει στο βωμό της διαιώνισης της ταξικής κυριαρχίας του.

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις όποιες δικαστικές ετυμηγορίες, πρόκειται για μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο του (απο τη σύσταση του υπερχρεωμένου και εξαρτημένου) ελληνικού εθνοκρατικού σχηματισμού, την περίοδο του λεγόμενου “Εθνικού Διχασμού”, που έκλεισε βουτηγμένη στο αίμα, μέσα στη δυστυχία και τον ξεριζωμό.

Η άφιξη στη “μητέρα πατρίδα” περίπου 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων όλων των ηλικιών, από τη Μικρασία, μαζί με την αντίστοιχη αναχώρηση περίπου μισού εκατομμυρίου τουρκόφωνων μουσουλμάνων από την Ελλάδα, θ’ αλλάξει αισθητά την πληθυσμιακή σύνθεση και την ανθρωπογεωγραφία, τους κοινωνικούς-ταξικούς συσχετισμούς και τις πολιτικές ισορροπίες στη χώρα. Ένα τέλος εποχής που θα σημάνει την έναρξη μιας άλλης αιματοβαμμένης ιστορικής περιόδου, η οποία και θ’ αποτελέσει εκείνη κατά τη διάρκεια της οποίας θα γραφτούν στους δρόμους και τις πλατείες, στους χώρους δουλειάς και τις συνοικίες, στις απεργίες και τις φυλακές, στις διαδηλώσεις και τα πεδία των μαχών στις πόλεις και τα βουνά, μερικές από τις ενδοξότερες αλλά και (από τις πλέον) τραγικές σελίδες της εργατικού – λαϊκού, κομμουνιστικού – αντιφασιστικού κινήματος και των επαναστατικών πολιτικών δυνάμεων του (ντόπιου και προσφυγικού) εργαζόμενου λαού αυτού του τόπου. Ένας ιστορικός κύκλος Αντιστάσεων & Αγώνων για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που μετά την 4η Αυγούστου του 1936 και την επιβολή -με τη συγκατάθεση του βασιλιά Γεωργίου Β’- του μοναρχοφασιστικού καθεστώτος του Ι.Μεταξά, θα ολοκληρωθεί με το τέλος της γερμανικής ναζιστικής Κατοχής (1941-44) και την Απελευθέρωση με τα ΕΛΑΣίτικα παρτιζάνικα όπλα, κι έπειτα με τα Δεκεμβριανά του ’44, τότε που τα βομβαρδιστικά του βρετανικού στέμματος σφυροκοπούσαν αδιάκοπα τις αθηναϊκές και πειραϊκές εργατικές προσφυγογειτονιές, οι οποίες αποτελούσαν τα “κόκκινα” προπύργια της εθνικοαπελευθερωτικής – αντιφασιστικής Αντίστασης [7], ώστε να καταπνίξουν έν τη γενέσει της αυτήν την “εξέγερση των παιδιών της γαλαρίας” (όπως την είχε χαρακτηρίσει 40 χρόνια αργότερα ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, έντιμος δεξιός και αλληλέγγυος (μεταξύ άλλων) μεταπολιτευτικών αναρχικών πολιτικών κρατουμένων Μάνος Χατζιδάκις). Μια εξέγερση με την οποία αυτοί “οι μικροί γαβριάδες που σαν σηκωθούν υψώνουν θύελλες” (πολλοί και πολλές εκ των οποίων ήταν σάρκα από τη σάρκα αυτού του προσφυγικού κύματος), παραλίγο όντως ν΄ ανατρέψουν τα πάντα, επιβεβαιώνοντας έτσι τον τρόμο των αστών που εκστόμιζε 22 χρόνια νωρίτερα από τη Σμύρνη ο Στεργιάδης, πριν τραπεί σε ασφαλή φυγή μ’ εκείνο το θωρηκτό των Βρετανών “αφεντικών των αφεντικών του”…

Αλλά αυτή, όπως κι εκείνη του “δεύτερου αντάρτικου” του ΔΣΕ (1946-49), της τελευταίας μαζικής και οργανωμένης απόπειρας για λαϊκή Επανάσταση στην Ελλάδα, η οποία ηττήθηκε στρατιωτικά (αλλά όχι πολιτικά), κάτω από τις ΗΠΑτζίδικες βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο και το Βίτσι, από τον αμερικανοντυμένο “εθνικό” στρατό των πολιτικών (Βασιλικών και Βενιζελικών) κληρονόμων αυτής της κουρελιασμένης “Μεγάλης Ιδέας”, είναι μια άλλη ιστορία…

ΙΙ. Προσφυγιά – “Αποκατάσταση”

Όπως ήταν αναμενόμενο, το συγκεκριμένο προσφυγικό κύμα, η μαζική μετακίνηση πληθυσμών αυτών των διαστάσεων σε μια χώρα σαν την Ελλάδα των αρχών του περασμένου αιώνα, δεν μπορούσε ν’ αφήσει ανεπηρέαστο κανένα από τα πεδία της κοινωνικής ζωής της.

Διαχείριση της συντριβής της Μεγάλης Ιδέας και διαχείριση των ξεριζωμένων προσφύγων από την Ανατολία: αυτά ήταν τα δύο ακανθώδη ζητήματα που θ’ απασχολήσουν από εκείνο το καλοκαίρι του 1922 και για τα επόμενα χρόνια, την ελληνική αστική Τάξη και τους πολιτικούς (κυβερνητικούς και αντιπολιτευόμενους) υπαλλήλους της.

Οι βρώμικες μέθοδοι που χρησιμοποίησε για την επίτευξη των στόχων της δεν ήταν πρωτότυπες, ενώ εφαρμόστηκαν (πανομοιότυπες ή και παραλλαγμένες) και σε επόμενες (πιο πρόσφατες) φάσεις της τυχοδιωκτικής ιστορικής διαδρομής της.
Αστεγία και ανέχεια. Φτώχεια και δυστυχία. Πείνα και εκμετάλλευση. Ασθένειες διαφόρων ειδών και πανάθλιες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Αυτά είναι όλα όσα “κληρονόμησαν” από τη “Μεγάλη του Έθνους Ιδέα”, όταν έφτασαν στην Ελλάδα οι Ρωμιοί και οι Ρωμιές, οι Πόντιοι και οι Πόντιες, οι Αρμένιοι και οι Αρμένισες της Μικρασίας.

Από τη μια πλευρά, υποδαύλιση του μίσους των γηγενών προς τους πρόσφυγες που μετά την άφιξη τους μετατράπηκαν μεμιάς -από την καθεστωτική προπαγάνδα- σε “τουρκόσπορους” και “παστρικές” και υποκίνηση αντιπροσφυγικών πογκρόμ [8].

Από την άλλη, στυγνός ψηφοθηρικός-πολιτικάντικος εμπαιγμός (με φρούδες υποσχέσεις για “Αποκατάσταση”) και εντατικοποιημένο ξεζούμισμα στις φάμπρικες και τα ορυχεία, στα μηχανοστάσια και τους αργαλειούς εκείνης της πρώτης (ουσιαστικής) εκβιομηχάνισης και κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης & ανάπτυξης, (τουλάχιστον) μέχρι το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930 και την έναρξη της δεύτερης παγκόσμιας πολεμικής ανθρωποσφαγής [9].

Όσον αφορά τις αντιλήψεις που επικρατούσαν εκείνα τα χρόνια στα σαλόνια της “καλής κοινωνίας των Αθηνών”, αυτές εμφανίζονται ανάγλυφες στα όσα δηλητηριώδη έγραφε στις 30/07/1928 ο εκδότης Γ. Βλάχος της Καθημερινής, η οποία και τότε (όπως άλλωστε και τώρα), πρωτοστατούσε στην αντιπροσφυγική προπαγάνδα:

«Συμπονούμεν και συμπαθούμεν τους πρόσφυγας ως ανθρώπους και αδελφούς δυστυχήσαντας και παθόντας, αλλά δεν τους θέλομεν ούτε ως ψηφοφόρους, ούτε ως εκλογείς, ούτε ως εκλέξιμους, ούτε ως πολίτας δικαιούμενους να κυβερνούν την Ελλάδα».

Μια οκταετία αργότερα, λίγους μήνες πριν τον ματωμένο Μάη της Σαλονίκης και το μοναρχοφασιστικό πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου, τον Φεβρουάριο του 1936, η αντιβενιζελική Ακρόπολις διαπίστωνε: «Οι πρόσφυγες περιλούονται με ύβρεις εμετικάς. Ονομάζονται “λεφούσι”, χαρακτηρίζονται “Τούρκοι”, απειλούνται με εξόντωσιν».

Όσο αφορά την “Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων” (ΕΑΠ) που ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 1923, με πρόεδρο της τον Αμερικάνο διπλωμάτη Ερρίκο Μοργκεντάου, αυτή λειτούργησε για μια επταετία υπό διεθνή εποπτεία, διαχειριζόμενη 8.400.000 στρέμματα γης (αγροτικών εκτάσεων και περιαστιακών ακινήτων) που τέθηκαν στη διάθεση της από το Κράτος, έχοντας για “προίκα” τα ποσά των δυο δανείων που είχαν συναφθεί για την “προσφυγική περίθαλψη και αποκατάσταση” με τους “διεθνείς πιστωτές”.

Ένα ενδεικτικό παράδειγμα, σχετικά με τον “βίο και πολιτεία” μερικών εξ’ όσων στελέχωσαν αυτόν τον οργανισμό, αποτελεί το γεγονός πως ο δημοσιογράφος Δ. Αφεντάκης, διευθυντής του γραφείου Τύπου του, ήταν ο πρώτος πρόεδρος της πρώτης ελληνικής ναζιστικής – φασιστικής οργάνωσης του Μεσοπολέμου, της «Εθνική Ένωσις Ελλάς» που ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1927 στη Σαλονίκη και έγινε γνωστή ως «Τρία Έψιλον».

Με αυτά τα δεδομένα, δεν φαντάζει διόλου τυχαίο ή παράλογο το γεγονός ότι η ζωτική ανάγκη των προσφύγων (ιδιαίτερα στις πόλεις αλλά και την επαρχία) για “να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους”, με την οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με την άφιξη τους στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσε ποτέ να καλυφθεί εξ’ ολοκλήρου από αυτό το Κράτος που είχε αναγάγει τον εμπαιγμό και την υποκίνηση του μίσους εναντίον τους σε επίσημη πολιτική πρακτική και ιδεολογία του.

Έτσι, για μια μεγάλη μερίδα προσφύγων, ιδιαίτερα για τους πιο φτωχούς ανάμεσα τους, αυτή η πρωταρχική ζωτική ανάγκη μπορούσε να καλυφθεί μονάχα μέσα από την κοινωνική Αυτοοργάνωση και την ταξική Αλληλεγγύη. Κι έτσι κι έκαναν. Σε κρανίου τόπους, χέρσα εδάφη, βάλτους και λασπώδεις εκτάσεις, με τα ίδια τους τα χέρια και με τη βοήθεια της ίδιας της κοινότητας τους, έδωσαν “αυθαίρετα” και “παράνομα” τις όποιες λύσεις μπόρεσαν στο στεγαστικό πρόβλημα τους, απέναντι και ενάντια σ’ ένα Κράτος που έφερε ακέραια την ευθύνη του ξεριζωμού τους.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται αντιληπτό ότι η λέξη “αποκατάσταση” δεν αντικατοπτρίζει -ούτε κατά προσέγγιση- την πραγματικότητα. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων, πιο δόκιμη θα ήταν η χρήση του όρου της “μετεγκατάστασης” μέσα σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, κακουχιών και εξαθλίωσης.

Σε σχέση με την υπερεκμετάλλευση μεγάλης μερίδας του προσφυγικού πληθυσμού μέσα από τη μετατροπή του σε βιομηχανικό – εργοστασιακό προλεταριάτο, αλλά και τις αντιλήψεις που έφερε μέσα της αυτή η νέα εργατική Τάξη, αξίζουν ν’ αναφερθούν τ’ ακόλουθα αποσπάσματα από κείμενο της αθάνατης κομμουνίστριας αγωνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου, δημοσιευμένου (με ψευδώνυμο Ηλέκτρα Σιδερίδου) στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜ.ΕΠ) στις 15/1/1934, γραμμένου το Δεκέμβρη της προηγούμενης χρονιάς στις φυλακές Αβέρωφ, σχετικού με τα οργανωτικά καθήκοντα που προέκυπταν από την κομματική δουλειά που έπρεπε ν’ αναπτυχθεί μέσα σε αυτά τα κάτεργα, με τίτλο

«Για την κατάχτηση των 10.000 υφαντουργών των Ποδαράδων”:

Ένας από τους σπουδαιότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας είναι η υφαντουργία. Ολόκληρες χιλιάδες εργατών και εργατριών χτικιάζουν μέσα στα εργοστάσια αυτά. Ιδίως για την Αθήνα μπορεί κανείς να πει πως τα υφαντουργικά εργοστάσια είναι εκείνα που έχουνε τους περισσότερους συγκεντρωμένους εργάτες. Μέσα στα υφαντουργεία των Ποδαράδων για τα οποία ειδικά θα μιλήσω δουλεύουν περίπου 10 χιλιάδες εργάτες από τους οποίους τα 70% είναι νέοι και νέες. Οι εργάτες αυτοί ζούνε κάτω από βαριά εκμετάλλευση και η αγανάχτηση που επικρατεί ανάμεσά τους είναι μεγάλη […]

ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Η κατάχτηση των υφαντουργείων των Ποδαράδων θα πρέπει να γίνει πρώτ’ απ’ όλα δουλειά ολόκληρης της οργάνωσης Ποδαράδων και όχι να φορτωθεί σε 2-3 συντρόφους. Όλοι οι πυρήνες μας θα πρέπει να το καταλάβουνε καλά αυτό. Και τώρα ας δούμε τις μέθοδες που θα μας βοηθήσουν στη δουλειά μας αυτή.
Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που φοβόνται ακόμη των κομμουνισμό κ’ έχουν ένα σωρό προλήψεις. Οι ίδιες όμως αυτές εργάτριες νιώθουνε πολύ καλά την ανάγκη να παλέψουν για τα ζητήματά τους. Γι’ αυτό όλη μας η προπαγάνδα, όλη μας η δουλειά πρέπει να στηριχτεί πάνω στη δημιουργία ενός πλατιού ενιαίου μετώπου με τις εργάτριες στην οργάνωση του αγώνα για τις άμεσες διεκδικήσεις τους. Οι διεκδικήσεις αυτές θα πρέπει να διατυπωθούνε από το σωματείο απλά, απλά έτσι που να τις καταλαβαίνει και η πιο καθυστερημένη εργάτρια. Αν εμείς δώσουμε στις εργάτριες να καταλάβουν ότι ο εργοδότης τις χτυπάει και τις εκμεταλλεύεται ανεξάρτητα από το αν είναι κομμουνίστριες, βενιζελικές ή τσαλδαρικές, θα τις έχουμε πολύ σύντομα μαζί μας. Η διαφωτιστική αυτή δουλειά είναι πολύ εύκολο να γίνει στους Ποδαράδες γιατί εκεί κάθε σπίτι σχεδόν έχει κι έναν υφαντουργό. Φτάνει μονάχα να γίνει δουλειά όλων των συντρόφων. Πρώτο μας λοιπόν καθήκον είναι να πείσουμε τους υφαντουργούς και τις υφαντουργίνες για την ανάγκη της δημιουργίας ενός πλατιού ενιαίου μετώπου πάλης για τα ζητήματά τους.
Δεύτερο καθήκον είναι να αποδείξουμε στους εργάτες αυτούς ότι το σωματείο ενδιαφέρεται πραγματικά για τα ζητήματά τους. Αυτό θα γίνει μονάχα όταν η Οργανωτική Επιτροπή του Σωματείου που υπάρχει σήμερα ή η Εκτελεστική Επιτροπή που πρέπει να βγει πολύ σύντομα από μια συνέλευση, καταπιάνονται έγκαιρα για κάθε ζήτημα που παρουσιάζεται στα εργοστάσια και πονάει τους υφαντουργούς, όσο μικρό και ασήμαντο αν φαίνεται (π.χ. χτύπησε μια εργάτρια, βάλανε ένα πρόστιμο, έσπασε ένα παράθυρο και κρυώνουν κλπ.) […] Το πιο δύσκολο όμως απ’ όλα είναι η σταθεροποίηση των πυρήνων και των σωματειακών ομάδων στα εργοστάσια. Για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι η πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που είναι ποτισμένες μ’ ένα σωρό προλήψεις. Δεν θα πρέπει να έχουμε την απαίτηση οι εργάτριες αυτές να πετάξουν όλες τις προλήψεις τους μόλις γίνουν μέλη του σωματείου ή του πυρήνα μας. Δεν μας πειράζει καθόλου αν μια εργάτρια που μας βοηθάει να κάνουμε συσκέψεις και να κινητοποιούμε και άλλες βάζει λίγο κοκκινάδι ή της αρέσει να κάνει κόρτε και δεν θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να την κουτσομπολεύουμε γι’ αυτό γιατί τότε θα την χάσουμε. Οι προλήψεις αυτές θα τους φύγουνε σιγά-σιγά αν εμείς τους βοηθήσουμε να εξελιχτούν μέσα στο κίνημα…[9]

Πέρα από αυτό το κύριο πεδίο αντίθεσης κάθε κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, της αντίθεσης Κεφάλαιου-Εργασίας, δεν υπήρξε -όπως προαναφέρθηκε- πεδίο της κοινωνικής ζωής που να έμεινε ανέγγιχτο από αυτή την νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε -ακριβώς έναν αιώνα πριν- στη χώρα.

Συνοπτικά, μπορεί ν’ αναφερθεί πως από τις τέχνες και τον αθλητισμό, τη μουσική και το θέατρο, μέχρι τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τις ψυχαγωγικές μέχρι τις ενδυματολογικές και τις διατροφικές συνήθεις τους, οι Μικρασιάτες και οι Μικρασιάτισσες εμπλούτισαν σημαδεύοντας ανεξίτηλα τη φυσιογνωμία της μεσοπολεμικής και μετακατοχικής Ελλάδας.

Τα ονόματα που μπορούν να αναφερθούν είναι πραγματικά πάρα πολλα, αλλά δεν θ’ αναφέρουμε κανένα, γιατί φοβόμαστε ότι θα λησμονήσουμε πολλά από τα πιο τεράστια και δεν το θέλουμε. Όπως επίσης και οί αντίστοιχες αναφορές σε ψυχαγωγικές, ενδυματολογικές και διατροφικές συνήθειες που έφτασαν μαζί με αυτό το προσφυγικό κύμα του 1922, το οποίο -πραγματικά- άλλαξε για πάντα αυτή τη χώρα.

Κλείνοντας, μια μικρή αναφορά στον γλωσσικό πλούτο που έφεραν μαζί τους αυτοί οι άνθρωποι, όπως περιγράφεται ανάγλυφα στο ακόλουθο απόσπασμα από ένα δοκίμιο αυτογνωσίας:

[…] Και η γλώσσα τους, α, η γλώσσα τους, που δεν ήταν ούτε τούρκικα, ούτε ελληνικά -κρατούσε τη δομή και τον ερωτισμό της τουρκικής και τα έντυνε με λέξεις ελληνικές, χωρίς το άρθρο ή το υποκείμενο στο τέλος. Αυτό όμως μόνο οι προερχόμενοι από τα ενδότερα της Μικρασίας, όπου παραμένοντας, πάντοτε ορθόδοξοι και Ρωμιοί στη συνείδηση τους, είχαν “τουρκοφωνήσει”, γιατί οι Σμυρνιοί και οι Πολίτες μιλούσαν θαυμάσια τα ελληνικά, πολλοί δε και τα γαλλικά […] [10]

Αντί Επιλόγου

[…] Έναν αιώνα μετά τη στρατιωτική εκστρατεία στην Μικρά Ασία, προς υπεράσπιση των συμφερόντων των δυτικών ιμπερια-ληστών “συμμάχων και προστατών”, η οποία και ολοκληρώθηκε με την Καταστροφή και την Προσφυγιά του 1922, η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα της ντόπιας αστικής Τάξης και του Κράτους της, για γεωπολιτική αναβάθμιση στα πλαίσια του εντεινόμενου ενδοαστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, εγκυμονεί εξίσου οδυνηρές συνέπειες και αφήνει ορθάνοιχτο το πολεμικό ενδεχόμενο […] [11]

Σημειώσεις

[1] Από ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Αποφάσεις του Πρώτου Πανελλήνιου Συνεδρίου Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατού (1924). Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη. Αθήνα 1975.

[2] Αναφέρεται στο Γρηγόριος Δαφνής “Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων”. Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1997.

[3] Στις 28/7 (ή 10/8 με το νέο ημερολόγιο) του 1920 υπογράφεται στη γαλλική πόλη των Σεβρών το πρωτόκολλο ειρήνης μεταξύ των ευρωπαϊκών “Συμμαχικών Δυνάμεων” και της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η συνθήκη αυτή μεταξύ άλλων προέβλεπε την παράδοση της οθωμανικής κυριαρχίας της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας ως προτεκτοράτα στη Βρετανία, της Συρίας και του Λιβάνου ως προτεκτοράτα στην Γαλλία, την ενσωμάτωση της Βορείας Ηπείρου στο υπό σύσταση (ουσιαστικά ως ιταλικό προτεκτοράτο) αλβανικό κράτος και την παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ιταλία, ενώ στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος καθώς και η Θράκη, οπού η Βουλγαρία αποποιούταν κάθε δικαιώματος της.

Για την ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης, προβλεπόταν η παραμονή της υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά υπό τη διοίκηση σε -χρέη εντολοδόχου της Αντάτ- Έλληνα Αρμοστή, ενώ προβλεπόταν η δυνατότητα προσάρτησης της στην Ελλάδα, έπειτα από διεξαγωγή δημοψηφίσματος, μετά από πέντε χρόνια.

Αυτή η ταπεινωτική -για την αυτοκρατορική “Υψηλή Πύλη”- συμφωνία και η μη αποδοχή της από το κίνημα των Νεότουρκων του (γεννημένου στη Σαλονίκη) στρατιωτικού διοικητή Μουσταφά Κεμάλ, οδήγησε στην ανατροπή αυτού του πολυφυλετικού χαλιφάτου που τελούσε υπό οθωμανική κυριαρχία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη (γνωστού στα ευρωπαϊκά διπλωματικά σαλόνια εκείνης της εποχής ως ο “μεγάλος ασθενής”) και με την ανακήρυξη, από τους Νεότουρκους, νέας πρωτεύουσας στην Άγκυρα στην εγκαθίδρυση -τον Οκτώβριο του 1923- του αστικού εθνοκράτους της Τουρκίας.

[4] Η σύμβαση ανταλλαγής πληθυσμών που υπογράφτηκε στις 30/1/1923, αφορούσε περίπου 2 εκατομμύρια άτομα (1,5 εκατομμύριο χριστιανούς της Ανατολίας και 500.000 μουσουλμάνους της Ελλάδας), το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έγιναν πρόσφυγες, χάνοντας de jure την υπηκοότητα της χώρας που εγκατέλειπαν. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1923, η τεράστια πλειοψηφία των Ρωμιών της Μικράς Ασίας και των Ποντίων είχε πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Μέχρι το φθινόπωρο του 1922 υπολογίζεται ότι είχαν φτάσει στην Ελλάδα περίπου 900.000 πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων 50.000 Αρμένιοι.

[5] Όπως αναφέρει ο μαρξιστής ιστορικός Νίκος Ψυρούκης στο άρθρο του “Μικρασιατική Καταστροφή: Ο βρώμικος ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων στη Σμύρνη”:

Οι πρωταίτιοι τής τραγωδίας στην Εγγύς Ανατολή μετά τόν πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι δυνάμεις τής Άντάντ απαθέστατα καί μέ κυνική βιασύνη τακτοποιούσαν τους λογαριασμούς τους. Ή Αγγλία από τις αρχές Αυγούστου γύρεψε νά τήν πληρώσει ή όφειλέτιδα Ελλάδα τα χρέη της.

Μέ τήν κατάρρευση τού μετώπου καί την απασχόληση τών Τούρκων στην εκδίωξη καί σφαγή τών Ελλήνων, οί «Αγγλοι ανενόχλητα τόν ‘Οκτώβρη του 1922 στέλνουν στρατιωτικά τμήματα αραβικού στρατού τής Μεσοποταμίας καί καταλαμβάνονν τήν Μοσούλη. Στις 10/10/1922 ή Αγγλία έκλεινε συμφωνία μέ τό Ιράκ από 18 άρθρα, συμφωνα μέ τήν οποία σταθεροποιούνταν η αγγλική Κηδεμονία καί επιρροή στή Μεσοποταμία […]

Ό Αγγλος υπουργός των Εξωτερικών λόρδος Κώρζον είχε πραγματοποιήσει τήν επιθυμία του. Ο Κώρζον της Turkish Petroleum ησύχασε. Τά πετρέλαια τής Μοσούλης ήταν στά χέρια τής αγγλικής αποικιοκρατίας. H επιχείρηση κόστισε στην Έλλάδα πολύ ακριβά, στην Αγγλία όμως τίποτα. Οχι μόνο έπαιρνε την Μοσούλη αλλά είχε νά εισπράττει άπό τήν Ελλάδα, γιά τά έξοδα τής μικρασιάτικης εκστρατείας, χρέη με τόκους και επιτόκια. Οι Αμερικανοί πάλι εισέπρατταν τό αντίτιμο τής «φιλίας» τους προς τήν κεμαλική Τουρκία. Ό Γ. Δαφνής αναφέρει ότι πρίν ακόμα καί άπό τήν υπογραφή τής συνθήκης της Λωζάννης «οί Αμερικανοί ανέλαβαν έν Τουρκία μεγάλα έργα, σιδηροδρόμους, λιμένας, ανοικοδομήσεις» […] πηγή: cognoscoteam.gr

[6] Χαρακτηριστικό δείγμα του “αυτοκρατορικού φλέγματος” και του άσβεστου μοναρχικού-ταξικού μίσους που έθρεφαν (και διαχρονικά θρέφουν) οι “γαλαζοαίματοι γόνοι” προς τους υποτελείς λαούς τους, το ακόλουθο απόσπασμα απο επιστολή του πρίγκιπα Ανδρέα Γλύξμπουργκ, διοικητή του ελληνικού Β΄ Σώματος Στρατού στην εκστρατεία στην Μικρασία (πατέρα του Φίλιππου, του συζύγου της βασίλισσας Ελισάβετ Β’ της “Γηραιάς Αλβιώνας”, η οποία ψόφησε πρόσφατα υπέργηρη): “Ἀπαίσιοι πραγματικῶς εἶναι οἱ ἐδῶ Ἕλληνες…Θὰ ἤξιζε πράγματι νὰ παραδώσωμεν τὴν Σμύρνην εἰς τὸν Κεμὰλ διὰ νὰ τοὺς πετσοκόψῃ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀχρείους”.

[7] Ενδεικτικοί της συνεισφοράς των προσφυγικών εργατογειτονιών στην εθνικοαπελευθερωτική – αντιφασιστική Αντίσταση των “Παρτιζάνων των Αθηνών”, οι ακόλουθοι στίχοι που τραγουδούσαν τα τμήματα του ΕΛ.ΑΣ, τους μήνες που προηγήθηκαν της Απελευθέρωσης της πρωτεύουσας από τη ναζιστική κατοχή: “Η Κοκκινιά είναι Στάλινγκραντ και η Καλογρέζα Μόσχα και οι συνοικίες του λαού μας οδηγούν στη δόξα”…

Αναφέρεται στο “Το Μπλόκο της Καλογρέζας. Το αίμα δεν είναι νερό. Η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι”. Εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία. Αθήνα. 2017.

[8] Ένα από τα πολλά καταγεγραμμένα πογκρόμ εκείνων των χρόνων αποτελεί εκείνο που έλαβε χώρα το φθινόπωρο του 1924 εναντίον τουρκόφωνων Ποντίων προσφύγων στο Κιούπκιοϊ (νυν Πρώτη) Σερρών. Οργανωτής του, ο μακεδονομάχος δάσκαλος του χωριού Γεώργιος Καραμανλής (πατέρας του Κωνσταντίνου, μετέπειτα πρωθυπουργού, “εθνάρχη” και Πτ”Δ”). Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας ΣΚΡΙΠ στις 7/11/1924, τα “παλαιοελλαδίτικα” τάγματα εφόδου πυρπόλησαν τις σκηνές 120 οικογενειών, τραυμάτισαν 50 και σκότωσαν 9 πρόσφυγες, ενώ υπήρξαν μαρτυρίες και για βιασμούς γυναικών από “εντόπιους” πογκρομιστές. Σκοπός τους, η εκδίωξη των προσφύγων ώστε να καρπωθούν τα ανταλλάξιμα κτήματα.

[9] Διαδικτυακή πηγή: ΑΤΕΧΝΩΣ. Αναδημοσιεύθηκε στο prolprot.espivblogs.net

[10] Χρίστος Ρουμελιωτάκης. “Χθεσινός κόσμος. Ιωνία, η Πόλη μας. Δοκίμιο Αυτογνωσίας” (Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 2017),

[11] Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ). “Διεθνιστική Αλληλεγγύη – Ειρήνη στους Λαούς της Ουκρανίας. Μπλόκο στη συμμετοχή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο!”. Aθήνα, 28/2/2022.

Ρώμη, Αύγουστος 2002: Ο Π. Περσικέτι κατά τη διάρκεια της άφιξής του ως “λάφυρο” στην Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μετά τη σύλληψη και την έκδοσή του από τη Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί.

Αναδημοσίευση κειμένου που περιλαμβάνεται στο 11ο τεύχος (9/2022) της εφημερίδας Ζερμινάλ που εκδίδεται στην Πάτρα από την αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος

H Μάχη της Μνήμης ενάντια στη Λήθη της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας”.

Με αφορμή την καφκική δίωξη & ομηρία από το ιταλικό Κράτος του κομμουνιστή ιστορικού ερευνητή Πάολο Περσικέτι.

Αφιερώνεται στη Μνήμη ενός ξεχωριστού προλετάριου, σεμνού κομμουνιστή και παντοτινού αντάρτη, του Salvatore Ricciardi που έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στις 9/4/2020 στη γενέτειρα του Ρώμη, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Αντί προλόγου

[…] Να! όλα τα επειχειρήματα ενός περιπετιώδικου μυθιστορήματος πολιτικής φαντασίας δείχνουν τη θέληση του μην κοιτάς για να μη δεις και διαφθείρουν ως το μεδούλι τους ανθρώπους και την ικανότητα τους να σκέφτονται λογικά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να αλλοτριώνει την ικανότητα του πνεύματος από το να ζει και να κρίνει ένα φαινόμενο -μια διαδικασία, ένα γεγονός- από σκοπιά δαιμονιακή και μυστηριώδικη, συνδέοντας το μ’ ένα κόσμο γιομάτο τέρατα, όπου ενεργούν μυστηριώδικες δυνάμεις, που ξεφεύγουν από την αντίληψη, που κινούνται στο βασίλειο του ασύλληπτου και άπιαστου […] [1]

[…] Την επίσημη ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι νικητές. Τη γράφουν, τη μεταδίδουν και τη διηγούνται, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας με βάση τα πολιτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Αυτό συνέβη και με την ιστορία του κύκλου αγώνων των δεκαετιών 1970-80. Η παραποίηση και η διαστρέβλωση ακολουθούνε δυο συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές: τον απολογητικό εγκωμιασμό του νικητή και τη δαιμονοποίηση του εχθρού. Ο νικητής παρουσιάζεται σαν ένας ήρωας και ένας πρωταθλητής της δημοκρατίας, ο εχθρός ως ένας αποκρουστικός τρομοκράτης που στερείται οποιασδήποτε νομιμοποίησης. Ο βαθμός της έντασης της απολογίας του νικητή και της απαξίας για τον εχθρό εξαρτάται από το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η αναμέτρηση και η σύγκρουση. Στην περίπτωση μιας αναμέτρησης και μιας ένοπλης σύγκρουσης, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η πολιτική εξουσία, είναι ξεκάθαρο ότι η απαξία και η απονομιμοποίηση του εχθρού αγγίζουν το υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αυτή ακριβώς είναι και η δική μας περίπτωση.

Η ιστορική αλήθεια που δεν γίνεται αποδεκτή και θάβεται ή διαστρεβλώνεται μέσω συνωμοσιολογικών και κατασκοπευτικών αναπαραστάσεων είναι πάρα πολύ απλή⸱ στην Ιταλία, και όχι μόνο στην Ιταλία, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 ως τις αρχές εκείνης του ’80, υπήρξε μια κοινωνική και ταξική σύγκρουση, η οποία διεξήχθη και με τα όπλα. Μια ένοπλη σύγκρουση που έθετε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, μια επαναστατική απόπειρα που στόχευε στην ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμετελλευόμενους, μια κοινωνία μέσα στην οποία όλοι συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή και διανομή του πλούτου, όπου ο σκοπός της εργασίας δεν είναι το κέρδος των λίγων και η εκμετάλλευση των εργαζομένων αλλά η κοινωνική ευημερία του λαού. Αυτή η ένοπλη σύγκρουση διεξήχθη με τις μεθόδους του αντάρτικου πόλης και στη χώρα μας έλαβε τις διαστάσεις ενός εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν πάρα πολλοί νεκροί, τραυματίες και φυλακισμένοι και από τις δυο πλευρές. Δεν επρόκειτο για ανυπεράσπιστα θύματα αλλά για μαχόμενους που έπεσαν, τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών. Από τη μια πλευρά, είναι οι πεσόντες των δυνάμεων που, υπό διάφορες ιδιότητες, πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση αυτού του κράτους. Από την άλλη πλευρά, οι πεσόντες των επαναστατικών δυνάμεων που μάχονταν για να το ανατρέψουν. Τα μοναδικά αθώα θύματα ήταν εκείνα των σφαγών του κράτους, από τη σφαγή της πλατείας Φοντάνα μέχρι τη σφαγή στο σταθμό της Μπολόνιας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια που θάβεται με τη λογοκρισία, τη λήθη και τα ψέματα. Όλα αυτά, παρά τα στατιστικά στοιχεία που είχαν δημοσιοποιηθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών τον Δεκέμβρη του 1979 και στα οποία δηλωνόταν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1969-79 πραγματοποιήθηκαν 12.000 ένοπλες ενέργειες, έδρασαν γύρω στις 100 μαχόμενες επαναστατικές ομάδες, ενώ υπήρξαν 6.000 πολιτικοί κρατούμενοι και εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Επίσης, μονάχα κατά τη διάρκεια του 1976 καταγράφηκαν 430 αποδράσεις από τις φυλακές, πολλές από τις οποίες με το όπλο στο χέρι και την ένοπλη υποστήριξη από έξω.

Μέσα σε αυτό το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο εντάσσεται η Καμπάνια της Άνοιξης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απαγωγή και η θανάτωση του προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας Άλντο Μόρο […][2]

“Όποιος απαγάγει το παρελθόν κρατάει σε ομηρία το μέλλον”

Όπως διαχρονικά έχει διαπιστωθεί, σε κάθε καιρό και κάθε τόπο, η Εξουσία του Κεφαλαίου και του Κράτους του, με ή χωρίς δημοκρατική προβιά, περιφρουρεί τα συμφέροντα της ενάντια “στις επικίνδυνες Τάξεις, τον εχθρό λαό και τους υποκινητές τους”, όχι μονάχα με το αστυνομικό κνούτο, τα κελιά των φυλακών και την άσκηση απροκάλυπτης τρομοκρατίας από τα ένστολα (και μη) τάγματα εφόδου, αλλά σε -βάθος χρόνου και μακροπρόθεσμα- θωρακίζεται και διαιωνίζεται με τη “διχαλωτή γλώσσα και την αργυρώνητη πένα των αυλικών της”.

Η Ιταλία των τελευταίων δεκαετιών, η γειτονική χώρα όπου -από τον Μάη του ‘68, το θερμό εργατικό φθινόπωρο του ‘69 και επί σχεδόν μια εικοσαετία- έλαβε χώρα η τελευταία μαζική και μακρόχρονη, οργανωμένη και ένοπλη απόπειρα για την προλεταριακή Έφοδο στον Ουρανό στην καρδιά της “ψυχροπολεμικής” δυτικής Ευρώπης του 20ου αιώνα, αποτελεί -αν μη τι άλλο- ένα κυριολεκτικό εργαστήριο όχι μονάχα της “αντι”τρομοκρατίας (με τις υπερεξουσίες των αστυνομικοδικαστικών μηχανισμών, το εξοντωτικό καθεστώς εξαίρεσης και τις ειδικές συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατούμενων του) αλλά και του ιστορικού αναθεωρητισμού. Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που καλλιεργείται και συντηρείται μέσα από τα συνωμοσιολογικά και κατασκοσκοπευτικά ιδεολογήματα με τα οποία έκανε και εξακολουθεί να κάνει καριέρα ένας ολόκληρος εσμός δεξιών, κεντρώων και “αριστερών” πολιτικών, δικαστών, δημοσιογράφων, “στοχαστών και διανοούμενων”, δημοσιολόγων απολογητών και άγρυπνων φρουρών αυτού του αυτοαποκαλούμενου “δημοκρατικού” καταπιεστικού – εκμεταλλευτικού καθεστώτος.

Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που εκκίνησε και εξελίσσεται μέσα από πολύχρονες και πολύπλευρες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, οι οποίες και συναποτελούν μια κυριολεκτική φάμπρικα παραγωγής ψεμμάτων και διαστρεβλώσεων, λασπολογιών και παραποιήσεων, όπου με όχημα την ιστορική παραχάραξη εξ’ αρχής στόχευσε (και σ’ ένα μεγάλο βαθμό πέτυχε) “ν’ ακρωτηριάσει τις μελλοντικές γενιές επίδοξων “ταραξιών και διασαλευτών της Τάξης που βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά”, φτάνοντας (μετά από χρόνια) μέχρι και να τους δολοφονεί και πάλι στους δρόμους (όπως εκείνο τον καυτό Ιούλη του 2001 στη Γένοβα.)” [3].

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας” αποτελεί η καφκική δίωξη και ομηρία που βιώνει από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι και σήμερα ο σύντροφος Paolo Persichetti. Είχαν προηγηθεί δυο ακόμα (από τα πολλά) επεισόδια αυτού του άσβεστου ρεβανσισμού, με την παράτυπη σύλληψη και έκδοση τον Γενάρη του 2019 του πολιτικού πρόσφυγα και συγγραφέα Cesare Battisti από τη Βολιβία στην Ιταλία, όπου και βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά και με την κατασταλτική επιχείρηση “Κόκκινες Σκιές” τον Απρίλη του 2021 στη Γαλλία, στο στόχαστρο της οποίας βρέθηκαν έπειτα από το αίτημα έκδοσης τους στην Ιταλία, άλλοι δέκα πολιτικοί πρόσφυγες, αγωνιστές και αγωνίστριες, μέλη επαναστατικών οργανώσεων των δεκαετιών του 1970-80 (Giovanni Alimonti, Luigi Bergamin, Enzo Calvitti, Roberta Cappelli, Maurizio Di Marzio, Marina Petrella, Giorgio Pietrostefani, Sergio Tornanghi, Narciso Manenti και Raffaele Ventura). [4]

Ο βίος και η πολιτεία του 60χρονου Π. Περσικέτι φανερώνει πολλά για τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της “αστυνομίας της Ιστορίας”, κατηγορούμενος εν πολλοίς για το “αμάρτημα” της αναζήτησης, παράθεσης και αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.

Προερχόμενος από μια εργατική κομμουνιστική οικογένεια της ιταλικής πρωτεύουσας, έπειτα από το πέρασμα του από τον πολιτικό χώρο της Εργατικής Αυτονομίας, το 1984 θα ενταχθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Ένωση Μαχόμενων Κομμουνιστών [BR – UCC] [5]. Θα συλληφθεί το 1987 κι έπειτα από μια πρωτόδικη αθώωση και μια ερήμην καταδίκη στο εφετείο, θα ζήσει (όπως και πολλές δεκάδες άλλοι διωκόμενοι και διωκόμενες) την πολιτική προσφυγιά στη Γαλλία, όπου θα δραστηριοποιηθεί ως ανεξάρτητος ιστορικός ερευνητής και θα διδάξει Πολιτική Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου VII.

Ένεργο μέλος της κοινότητας των πολιτικών προσφύγων και του κινήματος για Αμνηστία, τον Αύγουστο του 2002 θα εκδοθεί στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι από την Γαλλία του Σαρκοζί, χαρακτηριζόμενος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως “το πρώτο ζωντανό παράδειγμα ενταφιασμού του δόγματος Μιτεράν”, με το οποίο αναγνωριζόταν -ως τότε από το γαλλικό Κράτος- η πολιτική φύση των αδικημάτων για τα οποία είχαν καταδικαστεί οι διωκόμενοι αγωνιστές και αγωνίστριες, απορρίπτοντας τα αιτήματα για έκδοση τους στην Ιταλία.

Μετά την απέλαση του από τη Γαλλία θα εκτίσει μακρόχρονη ποινή κάθειρξης στις ιταλικές φυλακές και μετά την αποφυλάκιση του θα αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου στην ανεξάρτητη ιστορική έρευνα για το “παρελθόν που δεν περνάει”, κυρίως μέσα από την προσωπική ιστοσελίδα του insorgenze.net (την οποία και ανανεώνει με αναρτήσεις του ως σήμερα) αλλά και με τη συγγραφή άρθρων σε εφημερίδες και άλλα έντυπα. Διόλου τυχαία, στον υπότιτλο της ιστοσελίδας του, αναγράφεται η προτροπή του Paul Klee: Μην αφήσεις τη σπίθα να σβήσει εντελώς από το νόμο…

Βασικό και πολύτιμο καρπό αυτής της κοπιαστικής και πολύχρονης ερευνητικής δουλειάς θ’ αποτελέσει ο πρώτος τόμος της έρευνας που κυκλοφόρησε στη Ρώμη το 2017 από τις εκδόσεις Derive Approdi με τίτλο Κόκκινες Ταξιαρχίες. Από τα εργοστάσια στην “καμπάνια της άνοιξης”, την οποία και έφερε σε πέρας και συνυπέγραψε μαζί με τον Marco Clementi και την Elisa Santalena. Ένα μνημειώδες έργο ιστορικής αναδρομής της Οργάνωσης της οποίας υπήρξε μέλος, με το οποίο -μέσα από ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα- αποκαθηλώνεται ολόκληρη η συνωμοσιολογική – κατασκοπευτική ιδεολογία της αστικής ιστοριογραφίας. Ένα έργο που έστρεψε επάνω του με μένος το “ενδιαφέρον” των “αντι”-τρομοκρατών και των “χωροφυλάκων της Μνήμης”…  

[…] Τον Ιούνη του 2021, η Αστυνομία πρόληψης [Polizia di prevenzione], η Ασφάλεια προστασίας πολιτεύματος [DIGOS] και η ταχυδρομική Αστυνομία [Polizia postale] εισέβαλαν στην κατοικία του, κατάσχοντας ολόκληρο το αρχείο του και τα ντοκουμέντα που είχε συλλέξει έπειτα από χρόνια ερευνών.  Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο συγγραφέας βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα κουβάρι από κατηγορίες που με το πέρασμα του χρόνου η μια αντικαθιστά την άλλη.

Η παρούσα έκδοση διηγείται αυτό το μακρόσυρτο κυνήγι του “αδικήματος της έρευνας” και καταγγέλλει την ύπαρξη ενός αστυνομικού μηχανισμού που απασχολείται με την ιστορία, ο οποίος -όπως σε ένα οργουελικό σενάριο- ανακηρύσσεται σε υπουργείο αλήθειας, υπαγορεύοντας το παρελθόν, περιφράζοντας τα ζητήματα, φιλτράροντας τα περιεχόμενα. Η ανέφικτη αλήθεια για την υπόθεση Μόρο αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο το να καταπιάνεσαι με την ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε αδίκημα […] [6]

Περισσότερο από ένα χρόνο έπειτα από την έναρξη αυτής της καφκικής δίωξης, οι προσχηματικές “έρευνες των αρχών” συνεχίζονται, ο Πάολο -μαζί με την οικογένεια του- εξακολουθεί να βιώνει αυτό το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, με το αρχείο του να βρίσκεται ακόμα στα χέρια των απηνών διωκτών του, με κύριο στόχο την παρεμπόδιση της ιστορικής έρευνας του, μέσα από την οποία έχει καταφέρει να ρίξει “σταγόνες αλήθειας στη στοιχειωμένη πόλη”, μέσα στον ανιστόρητο ωκεανό των καθεστωτικών ψεμμάτων που υπηρετούν αέναα τη Λήθη…

Αντί επιλόγου

[…] οι δημοσιογράφοι ρωτάνε τον κομμουνιστή που ίσως όσο κανέναν άλλον δεν θυμούνται με τόσο δίκαιο τρόμο οι αστοί στην Ιταλία του ύστερου 20ου αιώνα: “Μέχρι τώρα βίωσες τη φυλακή και τη διάλυση της μνήμης. Αν ένας κακός άγγελος σου προσέφερε σε ένα πιάτο ελευθερία και λήθη και σε ένα άλλο φυλακή και μνήμη, ποιο θα προτιμούσες;”. Και εκείνος, όπως και τόσοι άλλοι πριν αλλά και μετά απ’ αυτόν, ακόμα και τώρα που μιλάμε, που δεν φοβούνται να δωρίσουν τη ζωή τους, να προσφέρουν τα χρόνια τους και να “λερώσουν τα χέρια τους”, σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους για το “πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας” απαντάει με βαθιά ανθρωπιά και απαράμιλλη νηφαλιότητα: “Δεν υπάρχουν τόσο καταχθόνιοι άγγελοι, μονάχα οι άνθρωποι σου προσφέρουν δύο εξίσου οδυνηρούς τρόπους για να πεθάνεις. Επομένως θα του έλεγα: δώσε μου ελευθερία και μνήμη. Αν δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, αγαπητέ μου άγγελε, τότε πετάς χαμηλά, δεν φτάνεις καν στο ύψος της δικής μας ήττας” [7]

Σημειώσεις:

[1] Απόσπασμα από Ορέστε Σκαλτσόνε, “Μια άποψη για την πολιτική βια”. Δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο 1ο τεύχος του περιοδικού “Κείμενα” [Αθήνα, καλοκαίρι 1979].

[2] Απόσπασμα από “Διαδικτυακή κουβέντα με τον Πασκουάλε Αμπατάντζελο”, με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά της βιογραφίας του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” [Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα 2020]. Πηγή: rednnoir.gr

[3] Απόσπασμα από Λεωνίδας Β. [Εξάρχεια, 17 Νοέμβρη 2021] Εισαγωγικό Σημείωμα στη βιογραφία του συντρόφου Μιχάλη Μαυρόπουλου “Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα…” [Εκδόσεις Μέθεξις. Θεσσαλονίκη 2021]

[4] Τον περασμένο Ιούνη, το Εφετείο του Παρισιού απέρριψε τελικά το ιταλικό αίτημα έκδοσης των 10 ηλικιωμένων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, επικαλούμενο τα άρθρα 6 και 8 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περί “σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και της ερήμην εκδίκασης”.

[5] Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία και τις διασπάσεις της μακροβιότερης και μαζικότερης κομμουνιστικής Οργάνωσης του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου στο συλλογικό έργο της Επιτροπής για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια (Βρυξέλλες – Ζυρίχη) “Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία”. [Πρώτη (εξαντλημένη) έκδοση στα ελληνικά από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Αθήνα 2011. Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, Αθήνα, 2015].

[6] Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του πρόσφατης έκδοσης (στα ιταλικά) Paolo Persichetti. “H αστυνομία της ιστορίας. Η φάμπρικα των ψευδών ειδήσεων για την υπόθεση Μόρο”. [Εκδόσεις Derive Approdi. Ρώμη, 2022].

[7] Απόσπασμα από την εισήγηση της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας στη Bιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδόσεις Διάδοση, Αθήνα 2016) που πραγματοποιήθηκε στις 3/12/2016 στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός. Πηγή: prolprot.espivblogs.net

Λεωνίδας Β.

Ρώμη, πλατεία San Giovanni, 15 Οκτώβρη 2011

Λάβαμε από συντρόφους & συντρόφισσες, μεταφράσαμε & δημοσιεύουμε το κάλεσμα του Ταμείου Aλληλεγγύης Η Λίμα [Cassa di Solidarieta’ La Lima] για τη Συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί αυτήν την Κυριακή 25/9, ανήμερα των εκλογών, στη φυλακή της Τσιβιταβέκια, όπου από τις 8/9 βρίσκεται έγκλειστος ο σύντροφος Daiyvid, έπειτα από τη σύλληψη του στις 29/6 στην Αθήνα, την κράτηση του στις φυλακές Κορυδαλλού και την θετική δικαστική απόφαση στις 19/8 για την έκδοση του στην Ιταλία.

Σχετικά με τη δίωξη του συντρόφου και τη συγκεκριμένη διακρατική κατασταλτική επιχείριση κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλη, μεταφρασμένο στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net το κείμενο Αλληλεγγύης: “ΟΧΙ στην Έκδοση του Συντρόφου Dayvid” από “Συντρόφους & Συντρόφισσες από την άλλη πλευρά της Μεσογείου”.

Περισσότερα στοιχεία (στα ιταλικά) για την αλληλέγγυα κινηματική δομή της “Λίμας” στο inventati.org/rete_evasioni/

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022

11 χρόνια μετά από εκείνη την 15η Οκτώβρη 2011.
Συγκέντρωση στη φυλακή της Civitavecchia. Κυριακή 25/9

Τι ήταν εκείνη η μέρα; Τι σήμανε για όποιον την διέσχισε;

Μιλήσαμε πάρα πολλές φορές αλλά θέλουμε ακόμα να το κάνουμε: για να μην ξεχάσουμε.

Όπως επίσης πολλοί και πολλές δεν ξέχασαν ποτέ τη Γένοβα του 2001 γιατί -και τότε- ήμασταν με το δίκιο. Έβγαινε στους δρόμους ένα κλειδί ανάγνωσης που προκατέβαλλε αυτό που ζούμε σήμερα: περιβαλλοντικές λεηλασίες και πόλεμοι για την υφαρπαγή των πόρων και την κατάληψη των νευραλγικών και στρατηγικών σημείων που βρίσκονται στο γεωπολιτικό στόχαστρο των Κρατών και των πανίσχυρων πολυεθνικών. Την επακόλουθη φυγή ολόκληρων πληθυσμών από λεηλατημένους τόπους και από συνθήκες εκμετάλλευσης που τους επιβάλλονται από τα Κράτη στα οποία καταλήγουν, όταν οι ζωές τους προηγουμένως δεν έχουν ρουφηχτεί από την υγρασία των τειχών που είναι αναγκασμένοι -υπό ακραίες συνθήκες- να διασχίσουν. Την εξαθλιοποίηση των συνθηκών ζωής για τους πολλούς.

Υπάρχουν μέρες όπου η παραίτηση δίνει τη θέση της στη χαρά μια συλλογικής οργής που επιτέλους εκφράζεται, όπου τόποι, σύμβολα και ευθύνες δεν φαντάζουν πιά μακριά και απλησίαστα. Εκεί όπου δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός ανάμεσα στην επιθυμία και τη δράση. Αυτό ήταν για πολλές και πολλούς από εμάς εκείνη η 15η Οκτώβρη.
Μετά από 11 χρόνια ο Daiyvid, καταζητούμενος από τις ιταλικές αρχές μετά την καταδίκη του με το αδίκημα της “λεηλασίας και καταστροφής” για εκείνη την ημέρα, συνελήφθη στην Αθήνα τον περασμένο Ιούνη. Στις 19 Αυγούστου το ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της εφαρμογής του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης (ΜΑΕ), διατάσσοντας τον επαναπατρισμό του.

Από τις 8 Σεπτέμβρη βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή της Τσιβιταβέκια.
Άλλο ένα όνομα που προστίθεται στη λίστα των “φυγάδων” που δέθηκαν γι’ αυτό το ανίερο αδίκημα, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης.

Όπως ο Βιτσέντζο που βρίσκεται και πάλι σε μεγάλο κίνδυνο “απέλασης”, τρία χρόνια μετά τη αιχμαλωσία του στη Γαλλία και περισσότερα από είκοσι μετά από τις διαδηλώσεις ενάντια στους G8 στη Γένοβα το 2021, για τη συμμετοχή του στις οποίες και καταζητούταν.

Στις 14 του περασμένου Ιούλη, η Έδρα της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης εκφράστηκε υπέρ της έκδοσης του, παρ’ όλες τις ξεκάθαρες ασυμβατότητες ανάμεσα σε αυτό το ιδιαίτερο άρθρο αδικήματος και τον γαλλικό ποινικό κώδικα. Στις 11 του ερχόμενου Οκτώβρη, η Έδρα του Εφετείου του Παρισίου θα αποφασίσει επί του αιτήματος απέλασης του, όμως τα περιθώρια για μια αντίθετη απόφαση -αν δεν έχουν ήδη μηδενιστεί- έχουν περιοριστεί ιδιαίτερα.

Δυο ιστορίες, αυτές του Daiyvid και του Vincenzo, όπου διαπλέκονται η “δικαστικοκρατία” [giustizialismo] αλά ιταλικά με την “εγγυησοκρατία” [garantismo] αλά ευρωπαϊκά. Αν η πρώτη όπλισε την καταστολή εναντίον των διαδηλωτών που στη Γένοβα και τη Ρώμη διαμαρτύρονταν ενάντια στη νέα παγκόσμια Τάξη, η δεύτερη αφοπλίζει τώρα τις υπερασπίσεις για να εγγυηθεί μια “γαλήνια” συνεργασία των Κρατών επί του ζητήματος της “απέλασης”. Πράγματι, επιβεβαιώνεται ο τρόπος με τον οποίο το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης (ΜΑΕ) -που εισήχθη το 2004- τείνει στην πράξη ν’ ανοίγει το δρόμο σ’ ένα σύστημα γρήγορων και βιαστικών επαναπροωθήσεων μεταξύ συμμαχικών χωρών, προσπερνώντας ότι είχε απομείνει -επί του ζητήματος- από τις προηγούμενες νομικές προστασίες.

Αν το Κράτος δεν ξεχνάει καλά θα κάνει να ξέρει πως ούτε εμείς το κάνουμε. Χθές όπως και σήμερα, η δική μας αλληλεγγύη στους συντρόφους που έχουν πληγεί από την καταστολή δεν παραπατάει αλλά αντίθετα δυναμώνει.

Την Κυριακή 25 Σεπτέμβρη να φέρουμε την εγγύτητα μας κάτω από τα τείχη της φυλακής της Civitavecchia στις 11.00 πμ, κάνοντας την ν’ ακουστεί δυνατά και ξεκάθαρα στον Daiyvid.

Ταμείο Αλληλεγγύης Η Λίμα – Cassa di Solidarietà La Lima

Τη νύχτα που σε πήραν από την αγκαλιά μου, θαρρείς και εγκαταστάθηκε για πάντα μέσα μου ο χειμώνας. Ανάμεσα στα χέρια μου παγωνιά κι ακαμψία. Η απουσία σου, σταμάτησε τη γη να ανθίζει, τη βροχή να μουσκεύει το χώμα, τον ήλιο να ρίχνει φως στις κορυφές των βουνών και στα κύματα των θαλασσών. Τα χρώματα έμοιαζαν όλα με ένα μελαγχολικό μπλε και μου έλειπες Παύλο. Μου έλειπες ακριβώς όπως μου λείπεις και τώρα κι αύριο, στους αιώνες.

Δεν θυμάμαι πότε ήταν όταν ένιωσα πως έξω απ’ την παγωμένη μου αγκαλιά, ανθίζουν ακόμα λουλούδια. Δεν θυμάμαι πότε ήταν που είδα παιδιά στην ηλικία σου, μικρότερα και μεγαλύτερα, ανθρώπους διαφορετικών γενεών να μου μιλάνε, να με αγκαλιάζουν, δεν θυμάμαι πότε τους απάντησα για πρώτη φορά.

Αυτοί οι άνθρωποι Παύλο γέννησαν μαζί με την ανάμνηση σου, μια φλόγα στον πάγο. Τα χέρια μου γέμισαν και πήραν μια αγάπη που δεν φαντάστηκα ότι υπάρχει, με λένε μάνα τους και νοιώθουν παιδιά μου.

Και είσαι εκεί, το πιο κόκκινο απ’ όλα τα λουλούδια που άνθισαν με τον αγώνα μας, σύμβολο αβάσταχτου πόνου, να μου λείπεις και να μου δίνεις δύναμη να αντέχω, να αντέχουμε.

Νικήσαμε ηττημένοι Παύλο. Παιδί μου. Καταδικό μου παιδί. Στις αγκαλιές όλων.

Μάγδα Φύσσα
Σεπτέμβρης 2022

9 χρόνια μετά την πολιτική δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη και ράπερ Παύλου Φύσσα (Killah P) από τη ναζιστική εγκληματική – παρακρατική οργάνωση Χ.Α στο Κερατσίνι, η Μνήμη αυτού του Πειραιώτη προλετάριου αγωνιστή παραμένει ανεξίτηλα ζωντανή.

Ζωντανή μέσα στα μυαλά και τις καρδιές όλων όσων συνεχίζουν ν’ αγωνίζονται ενάντια στα πιό θρασύδειλα γεννήματα της αστικής Εξουσίας, τους Μιχαλολιάκους, τους Λαγούς, τους Κασιδιάρηδες και τις υπόλοιπες ναζιστικές – φασιστικές συμμορίες αλλά και ενάντια “στ’ αφεντικά τους και τ’ αφεντικά των αφεντικών τους” : το Κεφάλαιο & το Κράτος του, αυτό το Κράτος της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” των εφοπ-ληστών και των τραπεζιτών, των καναλαρχών και των κυβερνητικών και “αντιπολιτευόμενων” πολιτικών υπαλλήλων τους.

9 χρόνια μετά, ο Παύλος συνεχίζει να ζει μέσα από τις αντιστάσεις & τους αγώνες
όλων όσων δεν ξεχνάνε – δεν συγχωρούνε.

[…] εμείς δεν ξεχνάμε ότι “ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;”

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Στη σημερινή συγκυρία με τα μαύρα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου να έχουν πυκνώσει για τα καλά πάνω από τα κεφάλια μας, με την -εκ νέου- βίαιη φτωχοποίηση των εργαζομένων και την εγκληματική κρατική διαχείριση της Πανδημίας, με την οξυμένη καπιταλιστική Κρίση να βαθαίνει και την ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ -πιστή στις “αξίες” της να εντείνει (με την αντιπολιτευτική συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού) την λεηλασία του τόπου και το σάρωμα των εργατικών-συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει όρθια μετά από τη μνημονιακή δεκαετία. Μια κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού που έχει ξεκάθαρα θέσει στο στόχαστρο της τους νέους και τις νέες μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, εκμεταλλευόμενη την επικρατούσα κοινωνική οπισθοχώρηση και κινηματική άμπωτη. Μέσα σε μια τέτοια συγκυρία που έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη της περιόδου που “φούσκωσε” η ΧΑ, πρέπει τα αντιφασιστικά μας αντανακλαστικά να οξυνθούν και πάλι.

Να οξυνθούν για να μην χυθεί άλλο αίμα της Τάξης μας. Για τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, αλλά και για τον Εντισόν Γιαχάι και τον Αλίμ Αμπντουλ Μάναν, τον Πετρίτ Ζίφλε και τόσους άλλους δικούς μας νεκρούς. Για όλους τους ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, προλετάριους και προλετάριες, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τις καταλήψεις και τους πολιτικούς χώρους που βρέθηκαν και βρίσκονται -εδώ και μια τριακονταετία, πάντα με την αρωγή της ΕΛ.ΑΣ και την κάλυψη των καθεστωτικών ΜΜΕ- στο στόχαστρο της θρασύδειλης βίας των χρυσαυγίτικων και των υπόλοιπων φασιστικών συμμοριών.

Θα είμαστε εκεί για να βρωντοφωνάξουμε και πάλι:

Λευτεριά στον Λαό. Θάνατο στο Φασισμό.

απόσπασμα από το Κάλεσμα της ΚτΒ στην Αντιφασιστική Συγκέντρωση στην έναρξη της δεύτερης δίκης της Χ.Α [Εφετείο Αθηνών 15/6/2022]

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ!

Αλληλεγγύη στους συντρόφους Κ.Δ και Δ.Λ που εδώ και σχεδόν τρία χρόνια βρίσκονται υπό αστυνομική και δικαστική ομηρία, στο στόχαστρο της κρατικής “αντι”τρομοκρατίας και της αστικής “δικαιοσύνης”, κατηγορούμενοι για αντιφασιστικές άμεσες δράσεις (την άνοιξη και το φθνόπωρο του 2019) ενάντια στις χρυσαυγίτικες γιάφκες στο Μενίδι και το Σταθμό Λαρίσης.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Αντιφασιστική Διαδήλωση Τιμής, Μνήμης & Αγώνα, την Κυριακή 18 Σεπτέμβρη 2022 στο Κερατσινι. Οδός Παύλου Φύσσα 60 στις 17.30.

Κίνηση της Βιολέττας
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022

Εδώ και ένα μήνα στο εργοστάσιο της «Μαλαματίνα» στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες, απαιτώντας την επαναπρόσληψη 15 απολυμένων συναδέλφων τους και διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικής συμβάσης εργασίας καθώς παρά τις υπογεγραμμένες δεσμεύσεις για την διασφάλιση των θέσεων των εργαζομένων κατά την μετάβαση της επιχείρησης στα χέρια του ομίλου Mantis, τα συμφωνηθέντα δεν υλοποιήθηκαν.

Κατά τη διάρκεια του – ακόμα εν εξελίξει – αγώνα οι απεργοί έχουν βρει απέναντι τους τόσο το Κεφάλαιο, στο πρόσωπο της νέας διοίκησης/ιδιοκτησίας του εργοστασίου, η οποία απειλεί και συκοφαντεί από την πρώτη στιγμή τους απεργούς μέσω ανακοινώσεων, ενώ παράλληλα οργανώνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την απεργία, όσο και το Κράτος του που από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό της εργοδοσίας με συλλήψεις συνδικαλιστών και εξαπολύοντας τους πραιτωριανούς του να χτυπήσουν λυσσασμένα την απεργιακή περιφρούρηση, παίζοντας το ρόλο του μπράβου για να μπουν στο εργοστάσιο οι απεργοσπάστες.

Σε πείσμα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης οι απεργοί συνεχίζουν αταλάντευτα το δίκαιο αγώνα τους μέχρι τη δικαίωση τους, έχοντας τη στήριξη και την αλληλεγγύη από πλήθος οργανωμένων – κυρίως αλλά όχι μόνο- ταξικών δυνάμεων. Στήριξη και αλληλεγγύη η οποία όσο αυξάνεται η επίθεση και η καταστολή από την πλευρά του Κεφαλαίου και του Κράτος του τόσο ατσαλώνεται και δυναμώνει.

Βιώνουμε καιρούς που η επίθεση στην Τάξη μας όλο και οξύνεται δημιουργώντας δυσβάσταχτους όρους επιβίωσης σ όλο το πλέγμα της καθημερινότητας. Η κατάργηση και καταπάτηση των εργατικών και συνδικαλιστικών κεκτημένων, οι απολύσεις και η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, η λίστα σφαγής -των δεκάδων νεκρών και τραυματιών- εργατών που δεν έχει τέλος, πάνε πλάι πλάι με την ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας υγείας, την αστυνομοκρατία και την καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, τις ήδη υπάρχουσες αλλά και τις επερχόμενες εξωφρενικές ανατιμήσεις στο κόστος ζωής -αναμένοντας τον “χειρότερο χειμώνα από το 1942 που έρχεται”. Την ίδια ώρα που το Κεφαλαίο, κάνοντας ακόμη μια φορά την «κρίση ευκαιρία», βλέπει τα κέρδη του να εκτινάσσονται.

Μπροστά στο ζοφερό παρόν και στο ασφυκτικό και ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, σ αυτή την περίοδο της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, της κοινωνικής ήττας και κινηματικής άμπωτης, ο αγώνας των εργατών στη «Μαλαματίνα» μόνο μάταιος δεν είναι. Οι απεργοί, παρά τους δυσμενείς όρους και τις εις βάρος τους συνθήκες, δίνουν μια μάχη όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά για το σύνολο της Εργατικής Τάξης. Με σύνθημα ότι «ο μονός χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε», με πείσμα, αυταπάρνηση και αλληλεγγύη οι αγωνιζόμενοι εργάτες ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στις απειλές τις εργοδοσίας, το ξύλο και τις συλλήψεις των μπάτσων και αποτελούν ένα φωτεινό μονοπάτι για την Τάξη μας. Η στάση τους μόνο παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει τόσο για τα υπάρχοντα μέτωπα με το Κεφάλαιο και το Κράτος του όσο και για εκείνα που επίκειται να ανοίξουν. Για να κάνουμε αυτή τη φορά εμείς την Κρίση «ευκαιρία», ευκαιρία για να βάλουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, ώστε όχι μόνο να αναχαιτίσουμε την επίθεση του Κεφαλαίου και του Κράτους του αλλά να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Από το Καλοχώρι και την Καβάλα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και τους δρόμους της Αθηναϊκής μητρόπολης το οργανωμένο προλεταριάτο με υψωμένες γροθιές βροντοφωνάζει ότι «Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα» και δείχνει το δρόμο στο σύνολο της Εργατικής Τάξης.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη
Νίκη στην Απεργία στη «Μαλαματίνα»

Κίνηση της Βιολέττας
Σεπτεμβρης 2022

Όταν η κατασκευή ενός έργου υποδομής απαιτεί τη συστηματική παράταξη των αστυνομικών δυνάμεων, όταν ένα εργοτάξιο στήνεται σαν ένα στρατιωτικό φυλάκιο, δεν σημαίνει τόσο ότι ο τοπικος πληθυσμός είναι ενάντια σε καθαυτό το έργο, αλλά απεναντίας το αντίθετο: είναι αυτό το συγκεκριμένο έργο που είναι ενάντια σε αυτόν τον τόπο και τον κοινωνικό ιστό που τον κατοικεί.

Αυτή είναι η περίπτωση του σχεδίου κατασκευής ενός σταθμού του Μετρό στην καρδιά της ιστορικής συνοικίας των Εξαρχείων στην Αθήνα, ενάντια στην οποία η εν ενεργεία ελληνική κυβέρνηση έχει εξαπολύσει εδώ και καιρό ένα ξεκάθαρο σχέδιο “κοινωνικής εκκαθάρισης” […]

Radiocane.info (Μιλάνο)

Από τα χαράματα της 9ης Αυγούστου η “δική μας μικρή πατρίδα”, τα Εξάρχεια τελούν υπό κατοχή. Μια κατοχή που λαμβάνει χώρα νυχθημερόν από έναν εσμό πραιτωριανών όλων των κατασταλτικών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ για να υπερασπιστεί, με την καθεστωτική βία και την κρατική τρομοκρατία ενάντια σε κατοίκους, εργαζόμενους – εργαζόμενες και θαμώνες, την οριστική άλωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών αυτής της συνοικίας που εδώ και (τουλάχιστον) μισό αιώνα αποτελεί (συμβολικό αλλά και κυριολεκτικό) προπύργιο Αντίστασης & Αγώνα.

Η συγκεκριμένη προαναγγελθείσα και μακροπρόθεσμη κατασταλτική επιχείρηση, που εξαπολύθηκε από την πιο ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού (αφού πρώτα ο σχεδιασμός για την χωροθέτηση του σταθμού του Μετρό στην Πλατεία είχε εγκριθεί -παρά τις τωρινές υποκριτικές διαφοροποιήσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα- από την προηγούμενη κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου) παρά τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της δεν είναι η πρώτη και ούτε η μοναδική. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδιασμού “εξευγενισμού και ανάπλασης” για την εξυπηρέτηση και την προάσπιση των αντικοινωνικών συμφερόντων του Κεφαλαίου & του Κράτους του, αφού συντελείται παράλληλα με την εξελισσόμενη απόπειρα ιδιωτικοποίησης του Λόφου του Στρέφη από το Δήμο Αθηναίων, μέσω της εκχώρησης του από το δήμαρχο Μπακογιάννη στην διαπλεκόμενη (με τη φαμίλια του) Prodea, αλλά και με την εξαγγελθείσα απόπειρα μουσειοποίησης του (εδώ και καιρό) σφραγισμένου Πολυτεχνείου.

[…] Η εγκατάσταση του Μέτρο στην Πλατεία δεν εξυπηρετεί κανένα απολύτως σκοπό πέραν της, στα όρια της εμμονής, ρεβανσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης απέναντι στην περιοχή και σε ότι αυτή εκφράζει και συμβολίζει. Διότι όσο αναγκαία και να ‘ναι φαινομενικά μια αναβάθμιση των μέσων συγκοινωνίας για τη γειτονιά (στην οποία όντως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με κρατική ευθύνη) στην πραγματικότητα η κατασκευή του σταθμού πάνω στην πλατεία άλλα σχέδια εξυπηρετεί και όχι την διευκόλυνση κατοίκων, εργαζομένων και θαμώνων. Με λίγα λόγια, η κατασκευή του σταθμού σημαίνει την πλήρη καταστροφή της πλατείας και τη μετατροπή της από τόπο κοινωνικής συνάντησης σε χώρο διέλευσης. Μιας και αφού θα παραμείνει εργοτάξιο για 8 χρόνια – σύμφωνα με τις μελέτες – και με ότι αυτό συνεπάγεται, θα αλλάξει εντελώς μορφή με τις θέσεις των παγκακιών, των παρτεριών και των ελεύθερων χωρών να καταλαμβάνονται από τσιμεντένια κουτιά εξαερισμού και κυλιόμενες σκάλες εισόδου και στη θέση των 70 δέντρων που θα κοπούν να μπαίνει γκαζόν μιας και στο 1,5 μέτρο ωφέλιμου βάθους δεν μπορεί να φυτρώσει τίποτε άλλο. Ταυτόχρονα, η έλλειψη σύνδεσης με υπέργεια μέσα μαζικής μεταφοράς και παρκινγκ θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το ήδη μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα στην περιοχή […] Τα Εξάρχεια αποτελούν και χωροταξικά και κοινωνικά σημείο αναφοράς για το κίνημα και τον αγώνα, και όπως κάθε κεκτημένο έτσι κι αυτό δεν χαρίστηκε από κανέναν, ούτε κερδήθηκε αναίμακτα. Ο κόσμος της γειτονιάς, κάτοικοι και θαμώνες, ως αναπόσπαστο μέρος του κόσμου του αγώνα κλήθηκαν να υπερασπιστούν το χαρακτήρα και την ίδια την ύπαρξη της γειτονιάς, απέναντι στα σχέδια που ήθελαν να την αλώσουν, εδώ και χρόνια: στα μέσα των 80s ενάντια στην πρέζα των μπάτσων και το Σχέδιο Αρετή, στις αρχές των 00s ενάντια στην «ανάπλαση» της Πλατείας έως και τους αγώνες της τελευταίας δεκαετίας ενάντια στο ναρκεμπόριο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την αστυνομική κατοχή της περιοχής […]

απόσπασμα από ΚτΒ “Εξευγενισμός των Εξαρχείων ή ένα ακόμα πεδίο της ταξικής επίθεσης του Κεφαλαίου και του Κράτους του” (Ιούνης 2022)

Η αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων που λαμβάνει χώρα καθημερινά με τραμπουκισμούς και προκλήσεις, ξυλοδαρμούς και χημικό πόλεμο, προσαγωγές, συλλήψεις και εισβολές, δεν στοχεύει λοιπόν μονάχα στην περιφρούρηση του εργοταξίου – φρούριο της Μετρό ΑΕ, το οποίο στήθηκε κατακαλόκαιρο και έκτοτε καταστρέφει και ρημάζει συστηματικά την εμβληματική Πλατεία.

Παρά την καθεστωτική προπαγάνδα των αργυρώνητων (και μπουκωμένων με δημόσιο χρήμα από τη λίστα Πέτσα) ΜΜΕ, η μετατροπή μιας ολόκληρης συνοικίας σε “λωρίδα της ΓΑΔΑ” συντελείται μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία, όπου η κοινωνική βάση και ο εργαζόμενος λαός -ζώντας ήδη έναν βίο αβίωτο- στενάζει κάτω από το ακατάπαυστο κύμα ακρίβειας το οποίο και αναμένεται να ενταθεί μέσα στο “χειρότερο χειμώνα από το 1942 που έρχεται” (σύμφωνα με δηλώσεις του γελοιωδέστερου μεταπολιτευτικού υπουργού “Ανάπτυξης”) στέλνοντας ευρύτερα μηνύματα τρομοκράτησης για την καθυπόταξη όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται, όσων πιθανώς επιλέξουν και “να βγουν ξανά στους δρόμους της φωτιάς”. Άλλωστε, διόλου τυχαία, οι δρόμοι αυτής της συνοικίας είναι εκείνοι μέσα στους οποίους κυοφορήθηκαν -στο πρόσφατο ιστορικά παρελθόν- οι Νοέμβρηδες και οι Δεκέμβρηδες που λέρωσαν τα καθεστωτικά βρακιά των “νόμιμων ιδιοκτητών” αυτού του τόπου…

[…] Ενάντια στην οριστική μετατροπή των Εξαρχείων σε μια αποκλειστικά τουριστική ζώνη εντατικοποιημένης υποτιμημένης εργασίας και “εναλλακτικής” διασκέδασης, όπου θα βασιλεύει ανενόχλητα ο διαχρονικός νόμος της καθεστωτικής (κοινωνικής, ταξικής, έμφυλης) Εξουσίας του ισχυρότερου & του πλουσιότερου.

Ενάντια στο σβήσιμο της ιστορίας τους, με την εκδίωξη των φτωχότερων κατοίκων & θαμώνων της από τον “εξευγενισμό” των “επενδυτών” & των τεχνοκρατών των υπουργείων & του Δήμου Αθηναίων, της ΜΕΤΡΟ ΑΕ & των (εγχώριων και μη) μεγαλοκαπιταλιστών.

Ενάντια στην αστυνομοκρατία & την κρατική καταστολή που στρέφεται όλο και πιο συχνά και απροκάλυπτα ενάντια σε όσους & όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται & ν’ αγωνίζονται.

Ενάντια στην πατριαρχία & τον κοινωνικό κανιβαλισμό των (συνειδητών ή ασυνείδητων, έμμισθων ή άμισθων, μικρών ή μεγάλων, ντόπιων και μη) παρακρατικών, μαφιόζων, ναρκεμπόρων, βιαστών.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους & τις συντρόφισσες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που ξυλοκοπήθηκαν, τραυματίστηκαν, προσήχθησαν, συνελήφθησαν από τους ενόπλους πραιτοριανούς του “παράνομου” και του “νόμιμου” Κεφαλαίου και του Κράτους του.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ & Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!

Απόσπασμα από ΚτΒ “Ανακοίνωση για τα γεγονότα των δυο τελευταίων ημερών στα Εξάρχεια” (Ιούλης 2022)

Την Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη συμπληρώνεται ο πρώτος μήνας από όταν “μπήκαν (για να μείνουν…) στην πόλη οι οχτροί”…

Η Κίνηση της Βιολέττας στηρίζει και συμμετέχει στη Διαδήλωση που καλείται από το Συντονιστικό για την Υπεράσπιση των Εξαρχείων, Καλλιδρομίου & Μπενάκη στις 20.00

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022

Σήμερα Πέμπτη 28 Ιούλη 2022 το δικαστικό συμβούλιο του Εφετείου Λαμίας, αποδεχόμενο την εισαγγελική πρόταση, ανακοίνωσε την απορριπτική απόφαση του για το αίτημα αποφυλάκισης με περιοριστικούς όρους του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου & προληπτικά αιχμάλωτου Γιάννη Μιχαηλίδη κι ενώ η υγεία του συντρόφου, που διανύει την 67η Ημέρα Απεργίας Πείνας, σύμφωνα με την γνωμάτευση των γιατρών, παρουσίασε το τελευταίο 24ώρο ραγδαία επιδείνωση.

[…] Το κράτος θεσπίζει νόμους και ορίζει το ποιους βάζει μέσα και ποιους διορίζει

Και αφού το ψηφίζουν αυτό συνεχίζει να παίρνει εξουσία που δεν την αξίζει

Το κράτος βιάζει παιδιά και ματώνει μα έχει δικηγόρους για να τα μπαλώνει

Μάρτυρες φιμώνει και τους τσιμεντώνει πρέζα τα καράβια του τόνους φορτώνει

Το κράτος είναι ένα δεν ξέρει από κράτη μα σύνορα απλώνει σε όλο το χάρτη

Εμπόδιο αν είσαι σε βάζει στην άκρη σε τρομοκρατεί και σε λέει τρομοκράτη

Το κράτος αυτό είναι μία απάτη και θέλει νεκρό απεργό στο κρεβάτι

σε ένα τέτοιο κράτος δεν γυρίζω πλάτη οπλίζομαι πάθος και πέφτω στη μάχη…

Από Κοινοί Θνητοί, Τι περιμένουμε;

[…] Γι’ αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι’ αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.

Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:

Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…

…μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού

Από την Ανακοίνωση Έναρξης Απεργίας Πείνας του προληπτικά αιχμάλωτου Γιάννη Μιχαηλίδη από τις φυλακές Μαλανδρίνου στις 23/5/2022..

[…] Η αξιοπρεπής, αμετανόητη και αταλάντευτη στάση του συντρόφου μαζί με τη συνέπεια της δράσης του απέναντι στους γδάρτες των ζωών μας, είναι αυτή που τον κρατά ακόμα δέσμιο στα κελιά της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”. Ο Γ. Μιχαηλίδης πληρώνει σήμερα το τίμημα της επιλογής του να σταθεί έμπρακτα ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα, την αστική Τάξη , το Κράτος της και τους κάθε λογής συνοδοιπόρους τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν επρόκειτο είτε γι κάποιο εξέχων στέλεχος των οικονομικών και πολίτικων ελίτ, είτε για κάποιο από τα (ένστολα και μη) μαντρόσκυλα τους, στις λίγες περιπτώσεις που τυχαίνει να βρεθούν, κάποιοι εξ’ αυτών, ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, η θέση του θα ήταν πολύ διαφορετική. Το δικαστικό σύστημα πιστό στον ταξικό του ρόλο φροντίζει να ρίξει στα μαλακά τα «δικά του» παιδιά και ορθώνεται αμείλικτο απέναντι στους φτωχούς, τους παρίες και τους πολίτικους του αντίπαλους.

Η παρούσα υπόθεση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κενό χώρο και χρόνο αλλά σε μια πολύ συγκεκριμένη συγκυρία. Με τη μακροχρόνια καπιταλιστική Κρίση να οξύνεται επικίνδυνα, μετά από μια πανδημία που επιτάχυνε της διαδικασίες κορύφωσης της, με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο μετά από χρόνια να κορυφώνεται μέσα στην Ευρώπη και την πυρηνική απειλή να φαντάζει ολοένα και πιο κοντά από ποτέ. Με μια τεράστια ενεργειακή κρίση εν εξελίξει και μια διαφαινόμενη επισιτιστική προ των πυλών, το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί του διαχειριστές οχυρώνονται απέναντι και στον εσωτερικό εχθρό εν όψει ενός αβέβαιου μέλλοντος. Τη στιγμή που η κοινωνική βάση φτωχοποιείται ακόμη περισσότερο, που λεηλατείται ότι ελάχιστο απέμεινε ακόμα όρθιο από την δημόσια Υγεία, που καταπατούνται και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, το Κράτος ενεργοποιεί τους δικαστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του απέναντι στα κοινωνικά κομμάτια που προβάλλουν (ή ενδέχεται να προβάλλουν) έστω και ψήγματα αντίστασης, στέλνοντας σαφή μηνύματα. Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, πιστή στην τήρηση της ατζέντας της, επενδύει στη στρατηγική της έντασης επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή απέναντί σε φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζομένους και εργαζόμενες, νέους και νέες που αντιτίθενται εμπράκτως στην πολιτική της αφαίμαξης και καταστολής τους. Η αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων και εν προκειμένου του Γ. Μιχαηλίδη εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το ευρύτερο κατασταλτικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής της.

Γι αυτούς τους λόγους η υπόθεση του συντρόφου δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα απ’ όλη την προαναφερθείσα συνθήκη. Ζώντας σε μια περίοδο κοινωνικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά – κινηματικά αντανακλαστικά μας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να κάνουμε την υπόθεση του Γιάννη ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης με την εγκληματική πολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, που ενώ καταδικάζει με τις πολιτικές του σε φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο, μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης παράλληλα εξαπολύει μια, ολοκληρωτική σε μεγάλο βαθμό, κατασταλτική επίθεση με όλα τα μέσα (συλλήψεις, βαριές καταδίκες, σωρεία παρατυπιών και “μαγειρεμάτων”) σε όσους και όσες αντιστέκονται, σε όσους και όσες αμφισβητούν το μονοπώλιο του στην άσκηση βίας.

Το ζήτημα της δικαίωσης των αιτημάτων και κατ’ επέκταση η απελευθέρωση του συντρόφου δεν αφορά ούτε μονάχα τον ίδιο, ούτε ένα στενό κύκλο συντρόφων του, αλλά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που δεν αντιλαμβάνονται την ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον που μας επιφυλάσσουν ως αυτονόητο και μη αναστρέψιμο. Αφορά το σύνολο των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων που βρισκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στόχαστρο των πολιτικών της αστικής Τάξης και του Κράτους της. Η δικαίωση του αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη πέρα την ελευθερία του ίδιου θα δώσει και απελευθερωτικές ανάσες στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, προκαλώντας ρωγμές στις μπετόν αρμέ κυρίαρχες κατασταλτικές (και όχι μόνο) πολιτικές.

Με το διαχρονικό και ανίκητο όπλο της Τάξης μας, την Αλληλεγγύη να κάνουμε τον Αγώνα του, Αγώνα όλων μας. Και η νίκη του θα είναι μια νίκη για όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία […]

Απόσπασμα από το κείμενο της ΚτΒ “Δίνουμε το χέρι σ’ αυτούς που σηκώνονται. Νίκη στην Απεργία Πείνας του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη”, που κυκλοφορήσαμε & μοιράσαμε στην αθηναϊκή μητρόπολη, μια βδομάδα μετά την έναρξη της απεργίας πείνας.

Όπως έγραψαν οι σύντροφοι & οι συντρόφισσες από τη Λότζια, από την Κατάληψη του Δημαρχείου στο Ηράκλειο Κρήτης:

Θέλουν να καταργήσουν τις εποχές αλλά εμείς είμαστε η άνοιξη!

Σήμερα Πέμπτη 28 Ιούλη – 67η ημέρα Απεργίας Πείνας

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στο Κάλεσμα από την κατειλημμένη ΑΔΕΔΥ της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη στη Διαδήλωση για τις Πυρκαγιές, στις 19.00 στο Σύνταγμα.

Η αστική “δικαιοσύνη” ήταν, είναι & θα είναι σαν τα φίδια: δαγκώνει μονάχα τους ξυπόλητους.

Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο!

Άμεση Αποφυλάκιση του αναρχικού προληπτικά αιχμάλωτου – απεργού πείνας από 23/5 Γιάννη Μιχαηλίδη.

Στο Δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο & το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων.

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 28 Ιούλη 2022