Ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος από το 2013 στις ελληνικές φυλακές, ξεκίνησε απεργία πείνας στις 23/5 στις φυλακές Μαλανδρίνου ενάντια στην εκδικητική μεταχείρισή του, διεκδικώντας την ελευθερία του, βάζοντας μπροστά την ίδια του την υγεία και τη ζωή του.

Από τις 29 Δεκεμβρίου του 2021 πληρεί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την υφ’ όρων αποφυλάκισή του, μετά τη συγχώνευση των ποινών του και την έκτιση της ποινής για την απόδρασή του,. Παρόλα αυτά, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας στις 17/02/2022 απέρριψε την αίτηση του με το σκεπτικό ότι ο Γ. Μιχαηλίδης «δεν πληρεί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων». Η απόφαση αυτή του Συμβουλίου, με ένα τέτοιο έωλο επιχείρημα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσχηματική δικαιολογία ώστε να καλύψει την εκδικητική φύση της επ’ αορίστου κράτησης του στις φυλακές. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα περίπτωση, από τις πολλές των τελευταίων χρόνων που εντελώς απροκάλυπτα παραβιάζονται και καταπατούνται, κεκτημένα δικαιώματα κρατουμένων με βάση τα πολιτικά τους φρονήματα, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική δικαιοσύνη καταπατά, κάνοντας «λάστιχο», τους ιδίους τους δικούς της νόμους, όχι με νομικά αλλά με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Δεν αφήνεται κανένα περιθώριο παρερμηνείας του εκδικητικού και τιμωρητικού ρόλου της αστικής δικαιοσύνης προς τους πολίτικους της αντίπαλους, αφού αυτό που στην πραγματικότητα τους ζητά είναι οι δηλώσεις μετάνοιας και η αποκήρυξη των ιδεών και των δράσεων αντίστασης ενάντια στην καθεστωτική βαρβαρότητα.

Η αξιοπρεπής, αμετανόητη και αταλάντευτη στάση του συντρόφου μαζί με τη συνέπεια της δράσης του απέναντι στους γδάρτες των ζωών μας, είναι αυτή που τον κρατά ακόμα δέσμιο στα κελιά της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”. Ο Γ. Μιχαηλίδης πληρώνει σήμερα το τίμημα της επιλογής του να σταθεί έμπρακτα ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα, την αστική Τάξη , το Κράτος της και τους κάθε λογής συνοδοιπόρους τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν επρόκειτο είτε γι κάποιο εξέχων στέλεχος των οικονομικών και πολίτικων ελίτ, είτε για κάποιο από τα (ένστολα και μη) μαντρόσκυλα τους, στις λίγες περιπτώσεις που τυχαίνει να βρεθούν, κάποιοι εξ’ αυτών, ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, η θέση του θα ήταν πολύ διαφορετική. Το δικαστικό σύστημα πιστό στον ταξικό του ρόλο φροντίζει να ρίξει στα μαλακά τα «δικά του» παιδιά και ορθώνεται αμείλικτο απέναντι στους φτωχούς, τους παρίες και τους πολίτικους του αντίπαλους.

Η παρούσα υπόθεση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κενό χώρο και χρόνο αλλά σε μια πολύ συγκεκριμένη συγκυρία. Με τη μακροχρόνια καπιταλιστική Κρίση να οξύνεται επικίνδυνα, μετά από μια πανδημία που επιτάχυνε της διαδικασίες κορύφωσης της, με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο μετά από χρόνια να κορυφώνεται μέσα στην Ευρώπη και την πυρηνική απειλή να φαντάζει ολοένα και πιο κοντά από ποτέ. Με μια τεράστια ενεργειακή κρίση εν εξελίξει και μια διαφαινόμενη επισιτιστική προ των πυλών, το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί του διαχειριστές οχυρώνονται απέναντι και στον εσωτερικό εχθρό εν όψει ενός αβέβαιου μέλλοντος. Τη στιγμή που η κοινωνική βάση φτωχοποιείται ακόμη περισσότερο, που λεηλατείται ότι ελάχιστο απέμεινε ακόμα όρθιο από την δημόσια Υγεία, που καταπατούνται και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, το Κράτος ενεργοποιεί τους δικαστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του απέναντι στα κοινωνικά κομμάτια που προβάλλουν (ή ενδέχεται να προβάλλουν) έστω και ψήγματα αντίστασης, στέλνοντας σαφή μηνύματα. .Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, πιστή στην τήρηση της ατζέντας της, επενδύει στη στρατηγική της έντασης επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή απέναντί σε φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζομένους και εργαζόμενες, νέους και νέες που αντιτίθενται εμπράκτως στην πολιτική \της αφαίμαξης και καταστολής τους. Η αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων και εν προκειμένου του Γ. Μιχαηλίδη εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το ευρύτερο κατασταλτικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής της.

Γι αυτούς τους λόγους η υπόθεση του συντρόφου δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα απ’ όλη την προαναφερθείσα συνθήκη. Ζώντας σε μια περίοδο κοινωνικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά – κινηματικά αντανακλαστικά μας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να κάνουμε την υπόθεση του Γιάννη ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης με την εγκληματική πολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, που ενώ καταδικάζει με τις πολιτικές του σε φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο, μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης παράλληλα εξαπολύει μια, ολοκληρωτική σε μεγάλο βαθμό, κατασταλτική επίθεση με όλα τα μέσα (συλλήψεις, βαριές καταδίκες, σωρεία παρατυπιών και “μαγειρεμάτων”) σε όσους και όσες αντιστέκονται, σε όσους και όσες αμφισβητούν το μονοπώλιο του στην άσκηση βίας.

Το ζήτημα της δικαίωσης των αιτημάτων και κατ’ επέκταση η απελευθέρωση του συντρόφου δεν αφορά ούτε μονάχα τον ίδιο, ούτε ένα στενό κύκλο συντρόφων του, αλλά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που δεν αντιλαμβάνονται την ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον που μας επιφυλάσσουν ως αυτονόητο και μη αναστρέψιμο. Αφορά το σύνολο των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων που βρισκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στόχαστρο των πολιτικών της αστικής Τάξης και του Κράτους της. Η δικαίωση του αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη πέρα την ελευθερία του ίδιου θα δώσει και απελευθερωτικές ανάσες στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, προκαλώντας ρωγμές στις μπετόν αρμέ κυρίαρχες κατασταλτικές (και όχι μόνο) πολιτικές.

Με το διαχρονικό και ανίκητο όπλο της Τάξης μας, την Αλληλεγγύη να κάνουμε τον Αγώνα του, Αγώνα όλων μας. Και η νίκη του θα είναι μια νίκη για όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας

Νίκη στην Απεργία Πείνας με Άμεση Απελευθέρωση του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη

Στηριζουμε – Συμμετεχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται στο πλαίσιο της Πανελλαδικης Μέρας Δρασης, από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη, στην πλατεία Συντάγματος, την Πέμπτη 2 Ιούνη στις 19.00.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Ιούνης 2022

Αντιπολεμικό – Αντιιμπεριαλιστικό αυτοκόλλητο της Κίνησης της Βιολέττας (ΚτΒ) που κολλιέται στο κέντρο και σε συνοικίες της αθηναϊκής μητρόπολης.

Ενάντια στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία & την Ευρωατλαντική Εθνική Ενότητα την Ελλάδα. Πόλεμο στον Πόλεμο, το Φασισμό & τον Ιμπεριαλισμό. Ο δικός μας κύριος Εχθρός είναι εδώ: μέσα στην Ελλάδα, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ.

Χαιρετισμός του συντρόφου & πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα. Διαβάστηκε μεταφρασμένος, στις βιβλιοπαρουσιάσεις που πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 12 Μάη στη Φλωρεντία από το Collettivo Politico 13 Rosso και την Κυριακή 15 Μάη 2022 στο Μπέργκαμο στο Spazio di documentazione La Piralide, της ιταλικής έκδοσης του βιβλίου – συνέντευξης του “13 Απαντήσεις. Μια συζήτηση με τον Τάσο Παππα” (Εκδόσεις Μονοπάτι. Αθήνα, 2016.) που κυκλοφορεί με τίτλο “Η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη. 13 Απαντήσεις από τη φυλακή” (Εκδόσεις PGreco, Μιλάνο, 2021. Μετάφραση Λέων Βλάσσης).

Οι εκδηλώσεις πραγματοποίηθηκαν με τη συμμετοχή του συντρόφου & επιμελητή των εκδόσεων Μανόλο Μορλάκι και του συντρόφου Πασκουάλε Αμπατάντζελο, πρώην πολιτικού κρατούμενου στις ιταλικές ειδικές φυλακές, μέλους των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων – Nuclei Armati Proletari (NAP) και έπειτα των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Brigate Rosse (Β.R), ο οποίος εξέτισε 20 χρόνια εγκλεισμού, 6 χρόνια ημιελευθερίας και 4 χρόνια επιτηρούμενης ελευθερίας χωρίς ποτέ να μετανοήσει, ούτε να διαχωριστεί. Στα ελληνικά κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” (Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα, 2020).

Σας στέλνω θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς μέσα από τη φυλακή του Δομοκού, μια άτυπη φυλακή ειδικού τύπου. Και μέσα από μια φυλακή μέσα στη φυλακή που έχει διαμορφώσει ένα καθεστώς εξαίρεσης με ειδικούς φωτογραφικούς νόμους, με ειδική σωφρονιστική και δικαστική αντιμετώπιση.

Χαίρομαι που βρίσκομαι νοερά μαζί σας απόψε, που σας μιλάω μέσα από αυτό το μικρό βιβλίο με το ολοπόρφυρο εξώφυλλο που μετέφρασε τόσο καλά ο σύντροφος Λέων και μας έκανε την τιμή να προλογίσει με το δυνατό λόγο του ο σύντροφος Αμπατάντζελο,

Προέρχομαι και εγώ από το αντάρτικο ρεύμα που διέτρεχε ολόκληρο τον πλανήτη από τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Ένα ρεύμα που διαπνεόταν από την επαναστατική αντιιμπεριαλιστική γεωστρατηγική του Ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ, τροφοδοτούσε η αντίσταση του βιετναμικού και του παλαιστινιακού λαού, άνθιζαν τα αντάρτικα στην Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική, φούντωναν τα μητροπολιτικά αντάρτικα πόλης στην Ευρώπη. Ένα ρεύμα που έθετε ξανά το ζήτημα της ένοπλης πλευράς της επανάστασης, ύστερα από την εξάντληση του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου, και άνοιγε όλο το φάσμα των μορφών πάλης, υπερβαίνοντας τον ρεφορμιστικό εγκλωβισμό στα όρια της εκάστοτε καθεστωτικής νομιμότητας.

Ένα ρεύμα οικείο και για εσάς. Νιώθουμε τη βαθιά συγγένεια με τους συντρόφους που πολέμησαν, καταδιώχτηκαν, φυλακίστηκαν γιατί έδωσαν το παρόν στο αντάρτικο κάλεσμα του καιρού τους. Είχαμε παρόμοιες εμπειρίες, κοντινές διαδρομές, υπήρξαμε κομμάτια της ίδιας ιστορίας.

Ωστόσο, εμάς της 17Ν, μας έλαχε να παλεύουμε σε μια εξαρτημένη, ημιπεριφερειακή χώρα, με κοινωνική και πολιτική αστάθεια, με πελώριες ταξικές αντιθέσεις, με μια κυρίαρχη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, με άτυπη αμερικανική κατοχή που δεν δίστασε να επιβάλει τη στρατιωτική δικτατορία του 1967-74, με την πρεσβεία των ΗΠΑ να αποτελεί ακόμα και σήμερα βασικό πόλο της εξουσίας, ενώ αυξάνει διαρκώς το θηριώδες πλέγμα των στρατιωτικών βάσεων που περισφίγγουν ασφυκτικά την ελληνική γεωγραφία.

Όμως, ταυτόχρονα, αυτή τη χώρα διατρέχει διαχρονικά ένα ρεύμα ανυποταξίας και αντίστασης, με κορύφωση τη δεκαετία της φωτιάς 1940-50 που άρχισε με τη μαζική εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για να κλείσει με την τελευταία ένοπλη επανάσταση στην Ευρώπη, του ΔΣΕ το 1946-49. Αυτή η αντίσταση είναι οι ρίζες μας, η κληρονομιά, αλλά και η ευθύνη μας. Αυτή η αντίσταση διαμόρφωσε τη συλλογική μνήμη που τροφοδότησε και το δικό μας επαναστατικό ρεύμα.

Είναι αδύνατον να ερμηνεύσουμε το παρόν χωρίς αναφορά σε αυτό το παρελθόν. Που βαραίνει και στην αντιμετώπιση της εξουσίας απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους, η οποία γίνεται με καθαρά εμφυλιοπολεμικούς όρους, με τη μετεμφυλιακή αντικομμουνιστική ρητορεία και απαίτηση για υπογραφή δήλωσης μετανοίας που ιστορικά ξυπνά τις πιο ζοφερές μνήμες.

Δεν πρόκειται απλώς για το τυφλό μίσος και την εμμονική εκδικητικότητα της σημερινής πολιτικής εξουσίας, ούτε μόνο για τις συνεχείς και έντονες παρεμβάσεις της αμερικάνικης πρεσβείας. Δεν πρόκειται εδώ απλώς για την τύχη ή τη βιολογική εξόντωση ενός ατόμου, δεν πρόκειται για την εξόφληση κάποιων παλιών λογαριασμών. Αυτό που ζητούν είναι, μέσα από την προσωπική ταπείνωση και τη δήλωση υποταγής και μεταμέλειας, να σπιλώσουν και να χτυπήσουν τη συλλογική μνήμη. Αυτό που ζητούν είναι, μέσα από τη βιολογική εξόντωση να κόψουν τις γέφυρες επαναστατικών εμπειριών, την ενότητα συνέχειας και προοπτικής.

Και επειδή αυτή η κεντρική επιδίωξη της κυριαρχίας είναι πολιτική, και η αντιμετώπιση της δεν μπορεί παρά να είναι κατά κύριο λόγο πολιτική. Έτσι, το ατομικό δεν μπορεί παρά να υπαχθεί στο πολιτικό. Είδαμε πως στο περσινό κίνημα αλληλεγγύης και τις μεγάλες πορείες που περιγράφει και ο σύντροφος Αμπατάντζελο. Στον πρόλογο του, το ατομικό αίτημα υπερέβαινε την τύχη ενός ατόμου και έπαιρνε ευρύτερο χαρακτήρα, συνδεόταν με την πολιτική και κοινωνική συγκυρία και μετατρεπόταν σε κεντρικό πολιτικό επίδικο.

Όσον με αφορά, είμαι πολύ μικρός για να διαπράξω τη μεγάλη ατιμία να υπογράψω δήλωση μετανοίας, όταν σ’ αυτόν τον τόπο τόσοι και τόσοι νέοι κομμουνιστές προτίμησαν να μην ξαναδούν τον ήλιο ν’ ανατέλλει για να μην υπογράψουν μια τέτοια δήλωση.

Για την 9η Μάη

Ο κάθε άνθρωπος, που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δε θα μπορούσε να τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε.

Ε. Χέμινγουεϊ

Η 9η Μάη αποτελεί ορόσημο για την ανθρωπότητα και το μεγάλο ταξίδι της προς την κοινωνική απελευθέρωση και τη χειραφέτηση. Στις 9 Μάη 1945 ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος τελειώνει με τη ναζιστική Γερμανία να συνθηκολογεί υπό το βάρος της ολοκληρωτικής της ήττας (κυρίως) στο ανατολικό μέτωπο. Η 9η Μάη είναι η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών που σηματοδοτήθηκε από την είσοδο του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο και το κάρφωμα της κόκκινης σημαίας στην καρδιά του κτήνους, στο Ράιχσταγκ. Μια Αντιφασιστική Νίκη των Λαών που απέδειξε έμπρακτα -για ακόμα μια φορά στην ανθρώπινη ιστορία- ότι κανένας εχθρός, όσο “παντοδύναμος” κι αν φαντάζει, δεν είναι ανίκητος. Μια ιστορική ήττα των βδελυρότερων εχθρών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας, η οποία επιτεύχθηκε χάρη στη μέχρις εσχάτων Αντίσταση και Πάλη εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών, όλων των ηλικιών, σε όλη την Ευρώπη.

Διακαώς οι καπιταλιστικές χώρες, από τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία, να διαστρεβλώσουν τα πολιτικά νοήματα σε σχέση με την καθοριστική συμβολή των κομμουνιστών για την λήξη του πολέμου. Σύσσωμοι οι ιμπεριαλιστές , οι καπιταλιστές και όλοι οι “δημοκράτες” ακολουθοι τους προσπαθούν να υποβαθμίσουν το βαρύ φόρο αίματος που κατέβαλαν οι κομμουνιστές πολεμώντας τους ναζί, τόσο στις μάχες στα εδάφη της ΕΣΣΔ όσο και στην ευρωπαϊκή επικράτεια που συγκρότησαν λαϊκούς στρατούς και μέτωπα, όπως στην Ελλάδα με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η ανιστόρητη και επικίνδυνη ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού που συντελέστηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η καταδίκη κάθε είδους «ολοκληρωτισμού», είναι μια τακτική που αποσκοπεί να σβηστεί από την ιστορική μνήμη ο ρόλος των κομμουνιστών στη συντριβή του ναζιστικού κτήνους, μια τακτική που προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι ο ναζισμός αποτέλεσε μια διέξοδο του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος.

77 χρόνια μετά στην Ευρώπη ηχούν και πάλι οι σειρήνες του πολέμου. Η ανθρωπότητα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ μπροστά σε μια γενικευμένη εμπόλεμη απειλή και τα νοήματα της νίκης του Κόκκινου στρατού είναι και πάλι το ίδιο επίκαιρα. Ο προλεταριακός διεθνισμός, η μνήμη των αδελφωμένων λαών της ΕΣΣΔ που πολέμησαν ενάντια στο ναζισμό υπενθυμίζουν ότι το καπιταλιστικό/ ιμπεριαλιστικό σύστημα πρέπει να ανατραπούν συνολικά, ότι δεν υπάρχει καλός και κακός εισβολέας. Υπενθυμίζουν περίτρανα ότι οι λαοί δεν έχουν να κερδίσουν από τους πολέμους των αστών, παρά μόνο φτώχεια εξαθλίωση και θάνατο. 77 χρόνια μετά, εν μέσω της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και της ακραίας ταξικής λεηλασίας από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, το σφυρί και το δρεπάνι -ο κομμουνισμός- αποτελούν τη μόνη εναλλακτική για να ζήσουν οι λαοί.

Ανίκητος δεν είναι ο ιμπεριαλισμός, το φασισμό τον τσάκισε ο Κόκκινος Στρατός!

Οι Λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι και η ανθρώπινη Ιστορία πολύ καλά το ξέρει!

Λευτεριά στο Λαό – Θάνατο στο Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό!

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

Αθήνα, Μάης 2022.

Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος καθόλου δεν το ξέρεις.

Έλεγξε τον λογαριασμό εσύ θα τον πληρώσεις.

Μπέρτολντ Μπρεχτ, Εγκώμιο στη μάθηση.

Βιβλιοπαρουσίαση – Συζήτηση με την Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ) για την Κρίση, την Πανδημία & τον Πόλεμο με αφορμή την έκδοση:

ΤΑ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Διάλογος για ένα βιβλίο, έναν ιό και άλλες “κατολισθήσεις”.

Μια συνέντευξη του Raffaele Sciortino στο περιοδικό Ιl Lato Cattivo. [Ιούνιος 2020] (εκδ. Προλεταριακή Πρωτοβουλία. Αθήνα, 2021).

Σάββατο 14 Μάη 2022 στις 18.00 στον πεζόδρομο της Γκαρμπολά (Σαλονίκη).

“Το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς”

Βάλτερ Μπένγιαμιν

Σικάγο 1886. Σαλονίκη 1936. Καισαριανή 1944. Κωνσταντινούπολη 1977…

Εδώ και 136 Μάηδες, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι κρατική αργία ούτε κινητή γιορτή. Για το πολυεθνικό προλεταριάτο και όλους τους εργαζόμενους λαούς, για τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, για όλες και όλους της Γης τους κολασμένους, η Πρωτομαγιά αποτελεί μια εμβληματική Απεργιακή Ημέρα Μνήμης & Αγώνα.

Ημέρα Μνήμης για όλους τους εργάτες συνδικαλιστές & τις εργάτριες συνδικαλίστριες, τους αναρχικούς & τους κομμουνιστές, τις αναρχικές & τις κομμουνίστριες που απολύθηκαν, διώχτηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν & δολοφονήθηκαν επειδή σήκωσαν το ανάστημα τους και αγωνίστηκαν για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Τάξης μας ενάντια στους διαχρονικούς δυνάστες της: το Κεφάλαιο και τα Κράτη του, το Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό.

Ημέρα Αγώνα που διδάσκει και υπενθυμίζει διαχρονικά πως –σε όλους τους καιρούς και όλους τους τόπους– οι λαϊκές κατακτήσεις και τα εργατικά δικαιώματα (που εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια βρίσκονται διεθνώς στο στόχαστρο της νεοφλιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και εγχώρια, με ιδιαίτερη ένταση, από την προηγούμενη μνημονιακή δεκαετία κι έπειτα), δεν χαρίστηκαν από την κεφαλαιοκρατία και τα Κράτη της, αλλά αποτέλεσαν τον επίμονο και συνάμα επίπονο καρπό της προλεταριακής οργάνωσης & δράσης μέσα κι έξω από τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Πρωτομαγιά 2022.

Οι αγώνες των εργαζομένων σε Efood, Cosco, Εnergean και Λάρκο μας δείχνουν το νήμα του δρόμου που αποτελεί το δύσβατο αλλά αναγκαίο μονοπάτι που οφείλουμε να διανύσουμε, υπενθυμίζοντας –έμπρακτα και σε παρόντα χρόνο– εκείνο το παλιό καλό ρητό που διαπίστωνε ότι “κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας”…

[…] Η Πανδημία και ο Πόλεμος επιταχύνουν και βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την οικονομική συστημική κρίση επιφέροντας δυσβάσταχτους ορούς για τη ζωή μας, επιφυλάσσοντας μας ένα ζοφερό μέλλον. Η Τάξη μας και οι οργανωμένες δυνάμεις της, καλούμαστε να αναλογιστούμε τον ιστορικό μας ρόλο και να βρεθούμε σε θέση μάχης, όχι μόνο για την υπεράσπιση των κεκτημένων (που χάνονται το ένα μετά το άλλο) και την ανάσχεση της επίθεσης εις βάρος μας, αλλά για την συνολική αντεπίθεση των λαών απέναντι στους δυνάστες τους.

Να παλέψουμε για την ανασυγκρότηση της Τάξης μας. Να οργανωθούμε στην κατεύθυνση της προλεταριακής αντεπίθεσης. Ν’ αντισταθούμε στη γενικευμένη βαρβαρότητα. Να πολεμήσουμε για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στην κρατική – καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική Εξουσία […]

από Κάλεσμα της ΚτΒ στη Γενική Απεργία της Τετάρτης 6 Απρίλη 2022

Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο που κορυφώνεται στην Ουκρανία, φέρνοντας την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με τη γενίκευση του και την πυρηνική απειλή. Ο δικός μας κύριος Εχθρός ήταν, είναι & θα είναι εδώ: μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ.

Ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση της Πανδημίας & απέναντι στον ανορθολογισμό της άρνησης της. Άμεση ενίσχυση των δημόσιων δομών υγείας. Έξω τα κοράκια της ιδιωτικής υγείας από το ΕΣΥ.

Ενάντια στις “ανατιμήσεις” των τιμών Ενέργειας & όλων των βασικών αγαθών, απέναντι στην εργατική υποτίμηση & τη φτωχοποίηση: Άμεση Δράση με μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων, επανασυνδέσεις ρεύματος & αρνήσεις πληρωμών. Έμπρακτη Στήριξη όλων των ντόπιων & μεταναστών, εργαζόμενων & άνεργων που βάλλονται από την καλπάζουσα ακρίβεια.

Άμεση Κατάργηση του αντεργατικού – αντιλαϊκού νόμου λαιμητόμου Χατζηδάκη.

Ενάντια στην νομιμοποίηση της “μαύρης” (υποδηλωμένης ή αδήλωτης) εργασίας & τη μετατροπή του ΟΑΕΔ σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο.

Άμεση πραγματική αύξηση των μισθών των εργαζομένων & των επιδομάτων για όλους τους άνεργους & τις άνεργες.

Επαναφορά & Επέκταση των βαρέων – ανθυγιεινών ενσήμων & του επιδόματος επικινδυνότητας.

Κάτω τα χέρια από τα Συνδικάτα.

Οργάνωση & Αγώνας μέσα & έξω από τους χώρους δουλειάς

για Ψωμί, Παιδεία, Υγεία, Ελευθέρια σε Όλους & Όλες.

Όλοι & Όλες στις Πρωτομαγιάτικες Απεργιακές Διαδηλώσεις.

STOP THE CITY. Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην απεργιακή Μοτοπορεία που καλεί η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) στo πλαίσιo της 1ης Διεθνούς Απεργίας στο Επάγγελμα. Συγκέντρωση: Κυριακή 1η Μάη στο Πεδίο του Άρεως στις 11.00 πμ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Απρίλης 2022.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ

Το κράτος σήμερα κηρύττει το «τέλος της πανδημίας» για να επανέλθει πλήρως η κανονικότητα της οικονομίας, ενώ συνεχίζει να θυσιάζει τη ζωή και την υγεία της κοινωνικής – ταξικής βάσης προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας, διαλύοντας και ιδιωτικοποιώντας περαιτέρω το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, βαθαίνοντας τον αποκλεισμό όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών κομματιών -των φτωχών, των ανέργων, των προσφύγων, των μεταναστών, των φυλακισμένων- ακόμα και απο τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά της τροφής, της στέγασης, της υγείας και της παιδείας, ενώ παράλληλα ενισχύει την κατασταλτική επίθεση απένταντι σε όσους αγωνίζονται.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Παράλληλα τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά επιχειρούν τη διάλυση της δημόσιας υγείας με τη συστηματική συρρίκνωση και παράδοση του ΕΣΥ στους ιδιωτικούς ομίλους, με νέους περιορισμούς πρόσβασης στις δημόσιες δομές και με την περαιτέρω επίθεση στους όρους και στις συνθήκες εκμετάλλευσης των εργαζόμενων στην υγεία, έχοντας στρώσει από νωρίς το έδαφος με τα ιδεολογήματα της «ατομικής ευθύνης» και των ανορθολογικών ρευμάτων της άρνησης που καλλιεργούνται συστηματικά από κράτος και κεφάλαιο με στόχο τη διάλυση κάθε κοινωνικού – ταξικού δεσμού.

ΟΥΤΕ ΥΓΕΙΑ – ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του θανάτου, απέναντι στο συνεχώς αυξανόμενο κόστος επιβίωσης οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι να αγωνιστούμε συλλογικά και οργανωμένα για ζωή, υγεία, ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Άμεση ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας. Αλληλεγγύη στους υγειονομικούς που αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση του ΕΣΥ.

Μηχανοκίνητη πορεία στα κεντρικά νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στη διάλυση και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας. Σάββατο 09/04, 12:00, Νοσοκομείο Ευαγγελισμός.

Διαδήλωση: Σάββατο 16/4, Προπύλαια, 12.00

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña, Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών), Αναρχική Συλλογικότητα ”Κύκλος της Φωτιάς”/ μέλος ΑΠΟ-ΟΣ, Αναρχική Συλλογικότητα ”Όμικρον 72”/ μέλος ΑΠΟ-ΟΣ, Αντιεξουσιαστικό Κομμουνιστικό Εγχείρημα <<Αντίθεση>>, Κίνηση της Βιολέττας, Αναρχική Συλλογικότητα Μασόβκα, Ομάδα ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ

Πόλεμος, Πανδημία, Φτωχοποίηση, Καταστολή.

Το μόνο που έχει να «υποσχεθεί» ο καπιταλισμός είναι ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο

· Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία κορυφώνεται και η ανθρωπότητα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ μπροστά στην απειλή μιας πυρηνικής σύγκρουσης.

· Δεκάδες συνάνθρωποι μας καθημερινά χάνουν τη ζωή τους και κάποιες πολλές εκατοντάδες δίνουν μάχη διασωληνωμένοι εντός ή εκτός ΜΕΘ την ώρα που το κράτος «σφυρίζει» τη λήξη της πανδημίας.

· Οι τιμές σε εκατοντάδες προϊόντα και αγαθά πρώτης ανάγκης υπερπολλαπλασιάζονται κάνοντας αβίωτη τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

· Παράλληλα το κράτος θωρακίζει ολοένα και περισσότερο το νομικό του οπλοστάσιο με μια σειρά αντεργατικών, αντισυνδικαλιστικών και κατασταλτικών μέτρων, ώστε να καταστήσει τους εργαζομένους έρμαιο στη δίψα για κερδοφορία των αφεντικών και να τσακίσει τις όποιες μορφές αντίστασης στη βαρβαρότητα που επιβάλει.

Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός πολέμου, αποτέλεσμα των παγκοσμίων ενδοκυρίαρχων ανταγωνισμών, που μαίνεται στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας εδώ και μια οκταετία. Ένας ιμπεριαλιστικός Πόλεμος που αποτέλεσε το ιστορικό σημείο ρήξης, μέσα στο εξελισσόμενο ξαναμοίρασμα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου σε σφαίρες επιρροής και την κορύφωση της στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που αποτελεί (διακηρυγμένο πλέον) στόχο των ΗΠΑ, μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 κι έπειτα, σε αντίθεση με τις μεταψυχροπολεμικές δεσμεύσεις του, στην ανατολική Ευρώπη του πάλαι ποτέ “Συμφώνου της Βαρσοβίας”.

Ενός ιμπεριαλιστικός Πόλεμος μέσα στον οποίο η ελληνική αστική τάξη και το Κράτος της δεν στέκουν ουδέτερα, αλλά αντίθετα παίρνουν θέση, πολλές φορές όντας βασιλικότεροι του βασιλέως, πιστοί στις προσταγές του μεγάλου αφεντικού (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ) αλλά και στις επιταγές των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχικής ΛΜΑΤ (Λούμπεν ΜεγαλόΑστικής Τάξης). Η χώρα έχει μετατρέπει ήδη από άκρη σε άκρη σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, με τις βάσεις του θανάτου να αποτελούν τα απαραίτητα μετόπισθεν της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Με την νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη να πρωτοστατεί στην πρωτοφανή αντι-ρωσική προπαγάνδα και στις νεομακαρθικές εκκαθαρίσεις απέναντι σε καθετί Ρωσικό, στέλνοντας πολεμικό εξοπλισμό (χωρίς αυτό ν’ αποτελεί “συμβατική” ΝΑΤΟϊκή υποχρέωση), ώστε να ενισχύσει την κυβέρνηση – ανδρείκελο των ομοϊεδατών της στο Κίεβο και τους ναζιστές συμμάχους της, φτάνοντας να προσκαλεί για ομιλία στη βουλή τον πρώην γελωτοποιό και νυν πρωθυπουργό – μαριονέτα των ΗΠΑ Ζελένσκι, βυθίζοντας έτσι τη χώρα ολοένα και περισσότερο στο μάτι του πολεμικού κυκλώνα.

Δυο χρόνια μετά από την εμφάνιση του ιού Covid-19 και το ξέσπασμα της πανδημίας, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και με το δημόσιο σύστημα υγείας λεηλατημένο και διαλυμένο, το κράτος στο όνομα της καπιταλιστικής «κανονικότητας» και της επανεκκίνησης της οικονομικής ζωής κηρύττει το τέλος της. Παρόλο που ο αριθμός των νεκρών συνανθρώπων μας παραμένει καθημερινά μεγάλος, παρότι οι ΜΕΘ παραμένουν γεμάτες, οι ανάγκες της «ελεύθερης αγοράς» επιτάσσουν την επαναφορά στην «κανονική ζωή». Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να στοιβάζονται με ελλιπέστατα, έως και καθόλου, μέτρα προστασίας σε χώρους δουλείας και ΜΜΜ. Ταυτόχρονα, όχι μόνο αγνοείται οποιαδήποτε ενίσχυση των δημόσιων δομών Υγείας αλλά συντελείται μια πλήρης απαξίωση του ΕΣΥ (αφήνοντας ακάλυπτα τα κενά που υπήρχαν από πριν σε υγειονομικό προσωπικό, κλείνοντας νοσοκομεία και πρωτοβάθμιες δομές κτλ), με σαφέστατο σχεδιασμό την συρρίκνωση του και την πλήρη παράδοση του στους κλινικάρχες και τα υπόλοιπα κοράκια της ιδιωτικής Υγείας. Η πανδημία λειτούργησε καταλυτικά στον ευρύτερο σχεδιασμό της κυβέρνησης για μια νεοφιλελεύθερη επέλαση στις ζωές μας και δεν καθυστέρησε να κάνει την «κρίση ευκαιρία» για την περαιτέρω ενίσχυση της μεγαλοαστικής Τάξης με κάθε ευφάνταστο τρόπο. Τώρα, μετά από δυο χρόνια στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους του ρημαγμένου -από τη υπάρχουσα συνθήκη αλλά και τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης- ΕΣΥ αφού φρόντισε να καταστρέψει και να απαξιώσει ότι είχε απομείνει όρθιο από την μνημονιακή δεκαετία.

Στη δυστοπική πραγματικότητα που δημιουργεί η Πανδημία του COVID 19 και ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος έρχεται να προστεθεί και η βίαιη φτωχοποίηση, μια ακόμα, της κοινωνικής βάσης μέσω των υπέρογκων ανατιμήσεων των τιμών σε προϊόντα και αγαθά πρώτης ανάγκης. Η αδηφαγία του εγχώριου και πολυεθνικού μεγάλου Kεφαλαίου, οι διάφοροι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αλλά και η «απελευθέρωση» της ενέργειας με τη στροφή στις «ανανεώσιμες» πηγές δημιουργούν μια νέα ενεργειακή κρίση. Αποτέλεσμα αυτής της νέας ενεργειακής κρίσης είναι να δυσχεραίνουν ολοένα και περισσότερο, μέσω της αύξησης των τιμών, οι όροι επιβίωσης για μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης που βρίσκονταν ήδη στα όρια τους από την ανέχεια που είχε προκαλέσει η καπιταλιστική Κρίση της προηγουμένης δεκαετίας. Την ώρα που τα απολύτως απαραίτητα γίνονται είδη πολυτελείας οι μισθοί και οι συντάξεις, όντας χαμηλότεροι από ποτέ, παραμένουν στάσιμοι. Στην ουσία τους, οι ανατιμήσεις και η ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού δεν είναι τίποτε άλλο από την ολοένα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασιακής δύναμης μας, με σκοπό την αύξηση του κέρδους των αφεντικών και την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής μηχανής.

Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, εκλεγμένη με μια αντιλαϊκή ατζέντα δεν έχασε την ευκαιρία της ιδιάζουσας κοινωνικής κατάστασης, εν μέσω πανδημίας, για να επισπεύσει και να περάσει μια σειρά αντιλαϊκών νόμων και μέτρων. Μεταξύ αυτών, πέρσι τέτοια εποχή, ψηφίστηκε ο νόμος Χατζηδάκη, ένα νόμος λαιμητόμος για τα εναπομείναντα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (είχε φροντίσει η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να στρώσει το δρόμο μ’ έναν αντίστοιχα αντεργατικό – αντισυνδικαλιστικό νόμο), που μεταξύ άλλων ανοίγει την πόρτα για την κατάργηση του 8ωρου, την παγιοποίηση των ατομικών συμβάσεων, την αποδυνάμωση – αποσυσπείρωση των σωματείων και την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Ένα χρόνο μετά, σχεδιάζεται η επανεξέταση των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων και του επιδόματος επικινδυνότητας για μια σειρά ειδικοτήτων, κυρίως του Δημοσίου τομέα. Το σχέδιο της κατάργησης των χρόνια εργατικών κεκτημένων και της μετατροπής των ορών εργασίας σε όλο και πιο δυσμενείς για τους εργαζομένους, συνεχίζεται ακάθεκτο. Αντίστοιχα, μετά από το νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, που πέρασε πρόπερσι το καλοκαίρι, η πιο ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ περνάει «νύχτα» μια ακόμα τροποποίηση του ποινικού κώδικα που προβλέπει τη φυλάκιση για πλημμεληματικά αδικήματα, όταν αυτά “διαπράττονται από κοινού από πλήθος”, με σαφή σκοπό την ακόμα βαρύτερη ποινικοποίηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας ξεκινάει από την επισφάλεια, περνάει μέσα από την ανεργία (πάνω από 30% μεταξύ των νέων) και τον περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, ενώ οξύνεται με την καταστολή κάθε εστίας ταξικής αντίστασης και ανυπακοής.

Η Πανδημία και ο Πόλεμος επιταχύνουν και βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την οικονομική συστημική κρίση επιφέροντας δυσβάσταχτους ορούς για τη ζωή μας, επιφυλάσσοντας μας ένα ζοφερό μέλλον. Η Τάξη μας και οι οργανωμένες δυνάμεις της, καλούμαστε να αναλογιστούμε τον ιστορικό μας ρόλο και να βρεθούμε σε θέση μάχης, όχι μόνο για την υπεράσπιση των κεκτημένων (που χάνονται το ένα μετά το άλλο) και την ανάσχεση της επίθεσης εις βάρος μας, αλλά για την συνολική αντεπίθεση των λαών απέναντι στους δυνάστες τους.

Να παλέψουμε για την ανασυγκρότηση της Τάξης μας. Να οργανωθούμε στην κατεύθυνση της προλεταριακής αντεπίθεσης. Ν’ αντισταθούμε στη γενικευμένη βαρβαρότητα. Να πολεμήσουμε για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στην κρατική – καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική Εξουσία.

Τετάρτη 6 Απρίλη απεργούμε ενάντια στη συνθήκες που υποτιμούν και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας.

Η Γενική Απεργία της 6η Απρίλη να είναι μια ακόμα μέρα Αντίστασης & Αγώνα ενάντια στο ζοφερό παρόν και το δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Διεθνιστικός Αντιπολεμικός Αντιιμπεριαλιστικός Αγώνας. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο – Έξω από το ΝΑΤΟ – Έξω οι Βάσεις του θανάτου.

Ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας & Απέναντι στον ανορθολογισμό της άρνησης της. Άμεση ενίσχυση των δομών υγείας – Καμία ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ.

Άμεση Δράση με μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων & αρνήσεις πληρωμών Άμεση πραγματική αύξηση μισθών & Ουσιαστική στήριξη όσων βάλλονται από την αλματώδη ακρίβεια στην Ενέργεια και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Κατάργηση του αντεργατικού – αντιλαϊκού νόμου λαιμητόμου Χατζηδάκη. Επαναφορά των βαρέων & ανθυγιεινών ενσήμων και του επιδόματος επικινδυνότητας. Κάτω τα χέρια από τα Συνδικάτα. Ανυποχώρητος αγώνας για Ψωμί, Παιδεία, Υγεία Ελευθέρια για Όλους & Όλες.

Γενική Απεργία Τετάρτη 6 Απρίλη 2022

Όλες και Όλοι στους Δρόμους & τις Απεργιακές Διαδηλώσεις

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Απρίλης 2022

To κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το συντακτικό σημείωμα που δημοσιεύθηκε στις 9/3/2022 στην ανάρτηση με τίτλο “Κατάφατσα με τον Πόλεμο” στην ιταλόφωνη ιστοσελίδα ilrovescio.info, το υλικό της οποίας ανανεώνεται (και) με μεταφρασμένα (στα ιταλικά) κείμενα, καλέσματα, αναλύσεις και συνεντεύξεις αναρχικών από το ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Στα πλαίσια της διεθνιστικής αντιπολεμικής αντιπληροφόρησης, προχωρήσαμε στη μετάφραση και τη δημοσίευση του, αφού θεωρούμε ότι θέτει –έστω και συνοπτικά- από αναρχική σκοπιά, μια σειρά πολιτικών, αξιακών, βαθιά ανθρώπινων ζητημάτων, ερωτημάτων και προβληματισμών, βαριών και δύσκολων, αλλά εν τέλει γόνιμων και χρήσιμων, για τους τωρινούς εμπόλεμους καιρούς και εκείνους τους ακόμα πολεμικότερους “που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Αθήνα, 22/3/2022

Κατάφατσα με τον Πόλεμο

Δεν είναι όλα τα κείμενα ισότιμα. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να δημοσιεύονται γραπτά υλικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, με τον ίδιο τρόπo που δημοσιεύεται η είδηση για μια συγκέντρωση σε κάποιο μέρος της Ιταλίας ή για κάποιο μοίρασμα κειμένου ενάντια στον πόλεμο, στη Γαλλία, την Ελλάδα, τη Γερμανία. Τα γραπτά υλικά που προέρχονται από αυτές τις τρεις πλευρές του μετώπου, αξίζουν –από πλευράς μας- έναν κόπο, ώστε να δούμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Να μη διαχωρίσουμε δηλαδή τις αναρχικές και διεθνιστικές αρχές μας από την εφαρμογή τους μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Η αρχή ως τέτοια, αφού είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία εκείνη που την επιβεβαιώνει, σύμφωνα με την οποία ο κύριος εχθρός είναι το ντόπιο Κράτος και η ντόπια κεφαλαιοκρατία, είναι σίγουρα πιο απλό να τεθεί πρακτικά (κάτι που -σε καμία περίπτωση- δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνη ως προς τις άμεσες συνέπειες της) από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ρωσία και την Λευκορωσία, συγκριτικά μ’ εκείνους κι εκείνες στην Ουκρανία που βρίσκονται με τις ρώσικες βόμβες πάνω από τα κεφάλια τους, την κυβέρνηση “τους” να εξοπλίζει τον πληθυσμό, ανάμεσα στις εθνικιστικές σειρήνες και τις νεοναζιστικά τάγματα. Εκεί, δεν υπάρχει χώρος -όπως δεν υπήρχε και για τους Γάλλους επαναστάτες κατά τη διάρκεια της πρωσικής εισβολής του 1870- για μια παθητική αδιαφορία. Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα της φυγής ή της εξορίας, ώστε να μην σκοτώσεις και να μη σκοτωθείς. Έτσι, η μαζική λιποταξία από πλευράς των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που την κοπανάνε -και τους οποίους, διόλου τυχαία, ο ουκρανικός στρατός προσπαθεί να συγκρατήσει με τη χρήση της στρατιωτικής πυγμής– αντικατοπτρίζει σήμερα αυτό που ο νεαρός Μαρξ ονόμαζε “το εσωτερικό φανέρωμα των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου”, εκείνη την ενστικτώδη φυγή από τη φρίκη που είναι αδήλωτος ντεφετισμός, απέναντι στις κυβερνητικές στρατιωτικές συμμορίες και την επιστράτευση στο στράτευμα των αντιτιθέμενων ιμπεριαλισμών.

Μερικοί Ουκρανοί αναρχικοί όμως αναρωτιούνται: Μα πως μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους συντρόφους μας που θέλουν να μείνουν εδώ; Τι βαρύτητα θα έχουν αύριο τα λόγια μας, οι προτάσεις μας, τα απελευθερωτικά σχέδια μας αν δεν σταθούμε τώρα στο πλάι των κατοίκων των συνοικιών μας, τη στιγμή που εκείνοι ετοιμάζουν τις μολότοφ για να φράξουν το δρόμο στα ρωσικά άρματα μάχης; Πως όμως, δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο των εγχώριων αφεντικών, κι εκείνων του δυτικού κεφαλαίου, συμμετέχοντας στην ένοπλη άμυνα ενάντια στον εισβολέα; Δίχως άλλο, προτείνοντας αυτόνομες, από τα κάτω μορφές μάχης, συντονισμού ή ακόμα και μη-στρατιωτικής μεσολάβησης. Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Με ποιες δυνάμεις να δώσουμε στην άμυνα –όπου στρατιωτικοί, παραστρατιωτικοί και φασίστες είναι πολύ πιο εξοπλισμένοι και προετοιμασμένοι, ως φορείς ενός κοινωνικού σχεδίου, εχθρικού προς κάθε ελευθερία– την προοπτική μιας διαδικασίας, αν όχι επαναστατικής, τουλάχιστον κοινωνικά χειραφετητικής, απέναντι στην σχεδιασμένη -από το ΔΝΤ- εξαθλίωση που εφαρμόζεται χάρη στις διάφορες μαφίες του ουκρανικού Κράτους;

Όταν διαβάζουμε ότι κάποιοι Ουκρανοί σύντροφοι “βρίσκονται στο μέτωπο”, μας σηκώνεται η τρίχα. Έπειτα, το γεγονός ότι μερικοί ανάμεσα τους βλέπουν με καλό μάτι -επικαλούμενοι διόλου τυχαία το παράδειγμα της Ροτζάβα- τον εξοπλισμό τους από το ΝΑΤΟ, μας πληγώνει όσο μια μαχαιριά. Επίσης, μας ανησυχεί αρκετά το γεγονός ότι σύντροφοι στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, μπορούν να δημοσιεύουν κάποιες θέσεις χωρίς ούτε καν ένα σχόλιο έκφρασης κριτικής, αφού στο κείμενο “Αντιεξουσιαστικές προοπτικές στην Ουκρανία” υποστηρίζεται πως “η ελευθερία των λαών στην Ευρώπη” τίθεται περισσότερο σε κίνδυνο από τον Πούτιν από όσο από τις ΗΠΑ και τον δυτικό καπιταλισμό…

Ο πόλεμος κατασπαράζει πάντοτε οποιαδήποτε στόχευση για χειραφέτηση, εκτός και αν μετατραπεί σε εξέγερση ενάντια σε όλα τα αφεντικά. Μια πόρτα μικρή όσο λίγες, η οποία όμως για ν’ ανοιχτεί δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ούτε το θάρρος και ενώπιον της εθνικής – πατριωτικής υπερηφάνειας προτιμάμε ξεκάθαρα τη λιποταξία και τη φυγή. Συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένοι χώροι ταξικής αυτονομίας πρέπει ν’ αποτελούν ήδη κτήμα για ένα κομμάτι της καταπιεζόμενης κοινωνίας, να κυκλοφορούν από την αρχή ξεκάθαρα καλέσματα συναδέλφωσης με τους επιστρατευμένους του στρατού του εισβολέα. Με λίγα λόγια: ένοπλος ντεφετισμός. Ντεφετισμός σημαίνει επίσης και μια κοινωνική δύναμη που να επιβάλει στα Κράτη την παράδοση τους. Το 1917 ήταν οι ίδιοι οι προλετάριοι εκείνοι που έθεσαν την εκεχειρία στην κορυφή των διεκδικήσεων τους. Μέσα και από τα προτάγματα για κατάπαυση του πυρός διαχωρίζεσαι από τη δική σου άρχουσα τάξη. Άλλωστε, τα κράτη και οι εθνικιστές και όχι οι επαναστάτες είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την γεωπολιτική σημασία της Κριμαίας και του Ντόνμπας! Ήδη για τον Μπακούνιν, από τους καιρούς που δεν ήταν ακόμα αναρχικός, κάθε λαός διατηρεί το δικό του “δικαίωμα στην απόσχιση” (όχι προς τον πολλαπλασιασμό Κρατών και Δημοκρατιών -προσθέτουμε εμείς σήμερα- αλλά για την ελεύθερη ομοσπονδία των αυτοδιαχειριζόμενων Κομμούνων…)

Με αυτήν την έννοια, η ουδετερότητα απέναντι στο ΝΑΤΟ και η καταδίκη χωρίς “ναι μεν αλλά” των νεοναζιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο Ντόνμπας αποτελούν σίγουρα ανεπαρκείς δηλώσεις, αναγκαίες όμως ώστε να μην παίζεται το παιχνίδι του Ζελένσκι και του δυτικού Κεφαλαίου. Κι έπειτα, οι μισθοί, η εξαθλίωση, το ξεπούλημα των αγροτικών εκτάσεων στις πολυεθνικές… “διεκδικήσεις για το μετά” που βάζουν μπροστά τα προλεταριακά συμφέροντα, ώστε η εξελισσόμενη σύγκρουση να μην αφανίσει τα προτάγματα της προοπτικής και αφού ο τρόπος αντίστασης περιέχει -εν μέρει- και τον τρόπο ζωής για τον οποίο αγωνίζεσαι.

Γίνεται λόγος για τη Διεθνή. Ορθά, ορθότατα, αλλά και τρομακτικά αφηρημένα. Σε άλλες εποχές θα είχαν ήδη διοργανωθεί διεθνείς αναρχικές συναντήσεις έτσι ώστε να βρεθούν κοινές θέσεις, για μια προοπτική μέσα στην οποία να γίνει πράξη η αυτόνομη και αποκεντρωμένη άμεση δράση. Τώρα, βρισκόμαστε με μερικούς Ουκρανούς συντρόφους (και οι άλλοι;…) που μας καλούν να διαδηλώσουμε σε όλον τον κόσμο μπροστά από τις ρώσικες πρεσβείες. Όμως ποια είναι τα επαναστατικά προτάγματα που διαδίδουμε από την χώρα που βρίσκεται υπό εισβολή, ώστε να αρνηθούμε τα πανό “Όπλα στην Ουκρανία” και τις εθνικές σημαίες; Εμείς, που θέλουμε τόσο την πτώση του καθεστώτος Πούτιν όσο και την καταστροφή του ΝΑΤΟ! Σίγουρα, οι Ρώσοι σύντροφοι που παίρνουν το ρίσκο να υποστούν βασανιστήρια ώστε να διαδηλώσουν ενάντια στον πόλεμο, δεν μπορούν παρά να μας γεμίζουν με περηφάνια και ελπίδα.

Όμως για εκείνους τους Ουκρανούς που έχουν ενταχθεί στις “επιτροπές άμυνας” μιλάμε λες και πρόκειται για το ίδιο και το αυτό, μονάχα από την άλλη πλευρά του μετώπου; Λες και δεν υπάρχει μια άβυσσος ηθικών και “πολιτικών” προβλημάτων που χωρίζει το να είσαι συλληφθέντας ή να είσαι εξοπλισμένος από την κυβέρνηση σου…

Από την πλευρά του, το Κάλεσμα στους Φαντάρους που γράφτηκε από τους Λευκορώσους συντρόφους μοιάζει σαν να προέρχεται, ως προς τα περιεχόμενα και τη γλώσσα του, από το 1905 και το 1917.Έναν αιώνα μετά, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα κουβάρι προβλημάτων που επιδεινώθηκαν δραματικά από τον τεχνολογικό καπιταλισμό, αλλά και με την ταξική συνείδηση αδιόρατη. Διανθρωπισμός και Εθνικισμός: ιδού η ενοποίηση μεταξύ των τεχνοκρατιών σε Ανατολή & Δύση!

Υπάρχει άραγε κάτι γύρω από το οποίο πρέπει να στοχαστούμε επειγόντως και εντατικά;

Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν, τα ιστορικά παραδείγματα που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν, οι θησαυροί του δικού μας κινήματος που θα μπορούσαμε ν’ ανακαλέσουμε και να τα θέσουμε στην ημερήσια διάταξη. Θα το κάνουμε στη συνέχεια. Προς το παρόν, καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για το άνοιγμα ενός διεξοδικού διαλόγου, για τη διεύρυνση του σε διεθνές επίπεδο, να προτείνουν και να μεταφράσουν και άλλα κείμενα. Και να δράσουν για να γκρεμίσουν όλα τα μέτωπα γιατί ο χρόνος πιέζει.

Εν τω μεταξύ, αυτά τα γραπτά πρέπει να καθίστανται σε διαθέσιμα και ν’ αποτελούν υλικό των στοχασμών μας.

φώτο: Αθήνα, Απρίλιος 2021. Πρόβες πολέμου με υπερπτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών πάνω από τον αττικό ουρανό, στα πλαίσια της ετήσιας πολυεθνικής άσκησης “Ηνίοχος”.  .

Λάβαμε, μεταφράσαμε & δημοσιεύουμε το ακόλουθο Μανιφέστο κατά του Πολέμου, κι ενώ η Ελλάδα έχει ήδη εμπλακεί ενεργά, με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού, σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ η χώρα -από άκρη σε άκρη, από τη Σούδα μέχρι την Αλεξαδρούπολη- έχει μετατραπεί σε προκεχωρημένο ορμητήριο της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Μια άμεση εμπλοκή, που δεν αποτελεί “συμμαχική υποχρέωση”, με απόφαση της νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη του υιού και (ουσιαστική) συναίνεση σύσσωμου του αστικού κοινοβουλευτικού προσωπικού, προς επιβεβαίωση του διαχρονικού δόγματος της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης: “Ανήκομεν εις τη Δύσιν”…

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στην Αθήνα στις 20/3/2022. Πηγή στα ιταλικά: ilmanifesto.it Πηγή στα αγγλικά: endnotes.org.uk

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι, επιστήμονες, λειτουργοί του πολιτισμού όλων των χωρών!

Συνέβη το τερατώδες: ο πόλεμος επέστρεψε και πάλι, μέσα στην καθημερινότητά μας στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή οι μεγαλουπόλεις της Ουκρανίας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης. Άνθρωποι ειρηνικοί γίνονται κομμάτια από τις σφαίρες και τις ρουκέτες ή θάβονται κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εκείνοι που επιβιώνουν από τις βάρβαρες επιδρομές, μέσα στα υπόγεια και τις σήραγγες του Μετρό, ωθούνται να δραπετεύσουν από την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και το σκοταδισμό. Η βαρβαρότητα επέστρεψε.

Για περισσότερα από 20 χρόνια, αυτή η κόλαση αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε: αρχικά στην Τσετσενία και τη Γιουγκοσλαβία, έπειτα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σήμερα στην Υεμένη, τη Συρία και σ’ άλλα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Τώρα έφτασε και πάλι στην Ευρώπη, παίρνοντας καταστροφικές διαστάσεις με τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Τα μητροπολιτικά πολεοδομικά συγκροτήματα, που κατοικούνται από εκατομμύρια ανθρώπους, μετατράπηκαν στο σημαντικότερο πεδίο μάχης μεταξύ των δύο στρατών. Η βαρβαρότητα των πολεμικών συγκρούσεων έχει πολλές αιτίες. Εκφράζει την αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, πίσω από τα προσωπεία της οικουμενικής οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα επέδειξε για ακόμα μια φορά τη διπροσωπία του. Από τη μια πλευρά, αφέθηκε στην καρποφόρα παγκόσμια ειρήνη των αλυσίδων των εμπορευμάτων και των παγκοσμιοποιημένων πληροφορικών συστημάτων, έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και να φτάσει μέσω αυτής μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυσε συγκρούσεις ολοένα και βιαιότερες, για τον έλεγχο των κομβικών γεωστρατηγικά περιοχών. Τυπικό παράδειγμα η Κίνα, η οποία συνδύασε το σχέδιο διασύνδεσης των ηπείρων, μέσω του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, με εδαφικές διεκδικήσεις στην Ταϊβάν και τη νότια Σινική Θάλασσα.

Με αυτή την έννοια, και η συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική. Με σκοπό την εξασφάλιση της παγκόσμιας ηγεμονίας της στο οικονομικό πεδίο, η Ουάσιγκτον έκανε την κίνησή της στην ανατολική Ασία, μέσα από την εδαφική επέκταση του δικού της παραγωγικού δυναμικού. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον σαμποτάρει σε όλα τα επίπεδα το κινέζικο σχέδιο του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, ενώ κάνει και ό,τι είναι δυνατό για να ναρκοθετήσει τις ειρηνικές οικονομικές σχέσεις μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ευρώπης.

Παράλληλα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστρεψε το δικό της στρατιωτικό συμμαχικό σύστημα, το ΝΑΤΟ, ενάντια στη Ρώσικη Ομοσπονδία έτσι ώστε να εμποδίσει τον διάδοχο της θαμμένης σοβιετικής αυτοκρατορίας από το να ενταχθεί σε μια διευρυμένη Ευρώπη, με μια σταθερή ειρηνική τάξη πραγμάτων μέσα από εγγυήσεις για την εκατέρωθεν ασφάλεια. Το σαμποτάρισμα του [αγωγού] North Stream 2 αποδεικνύει ότι η πίεση που ασκείται εδώ είναι εξίσου ισχυρή με τη θέση που παίρνει ενάντια στην Κίνα: αυτό που οι ΗΠΑ πέτυχαν ενάντια στη Ρωσία μετατράπηκε, στην περίπτωση της Κίνας, σε μπούμερανγκ, ευνοώντας την ανάδειξη της Κίνας σε παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη.

Τέλος, ως τρίτος παράγοντας βαρβαρότητας, μπήκε στο παιχνίδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μια βαθιά οπισθοδρομική παραλλαγή του αντιιμπεριαλισμού, που στοχεύει σε μια πατριαρχική θεοκρατία. Αυτές οι εξελίξεις μετατράπηκαν σε απειλές για την ανθρωπότητα, αφού όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές μπόρεσαν να βασιστούν στον πολεμικό εξοπλισμό τους, του οποίου η τεχνολογική προέλαση αυξάνει την καταστρεπτική ισχύ τους, συγκριτικά με τα συμβατικά οπλικά συστήματα.

Γιατί δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί η ιστορία της ρώσικης επίθεσης

Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, που ξέσπασε στις 24 Φεβρουαρίου, μπορεί να γίνει αντιληπτός μονάχα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που συμβαίνει μπορεί να εξηγηθεί μέσα και από αυτές τις διασυνδέσεις. Όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία, οι ΗΠΑ απέσπασαν τη συναίνεση της Ρωσίας για την ένταξη της επανενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, με αντάλλαγμα την υπόσχεση για μη περαιτέρω επέκτασή του στην ανατολική Ευρώπη. Εκείνον τον καιρό, οι δυνατότητες εκδημοκρατισμού και ανοίγματος της Ρωσίας προς την Ευρώπη ήταν αρκετά καλές.

Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι δυνατότητες χάθηκαν μετά από λίγα χρόνια. Το 1997 ξεκίνησε η ανοιχτά διακηρυγμένη επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ, και εν συνεχεία και της ΕΕ. Αυτή η εξέλιξη ειδώθηκε ως μια ταπείνωση και ως ένας κίνδυνος από την ελίτ της ρωσικής εξουσίας και από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Υπήρξαν και τάσεις που αντιτέθηκαν σε αυτή τη διαδικασία, κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπονομεύθηκαν μέσα από τη νέα προνομιακή συμμαχία των ΗΠΑ με τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Αυτή η θρασύτητα δημιούργησε τις εξωγενείς συνθήκες για τη Ρωσία, για να θέσει σε εφαρμογή μια στρατηγική αναθεωρητικού ιμπεριαλισμού που είχε διαμορφωθεί από την ελίτ της εξουσίας, ήδη από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης κι έπειτα, η οποία και κορυφώθηκε στην εποχή του Πούτιν.

Ακόμα και τα σημάδια του συναγερμού που προερχόταν από αυτήν τη νέα πορεία -τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008 και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014– αγνοήθηκαν. Αντίθετα, η κατασκευή της υποδομής του ΝΑΤΟ προχώρησε στην Ουκρανία, κι ενώ η χώρα είχε εμπλακεί από το 2014 σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, με την έμμεση εμπλοκή και της Ρωσίας. Έπειτα, οι κοινοί ελιγμοί των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων με το ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο του 2021 αποτέλεσαν το πέρασμα της κόκκινης γραμμής. Η άμεση προέλαση του ΝΑΤΟ κατά 1.200 χλμ, προς το δυτικό σύνορο της Ρωσίας δεν ήταν ανεκτή για την υπερδύναμη και τη ρωσική στρατιωτική ελίτ, που αποφάσισαν να διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία πριν η Ουκρανία ενταχτεί τυπικά στο ΝΑΤΟ.

Αυτές οι αναφορές δεν αποτελούν μια δικαιολόγηση. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. Πρόκειται μονάχα για το ξεκαθάρισμα ως προς το ότι αυτός ο καταστροφικός επιθετικός πόλεμος ακολούθησε έπειτα από ενέργειες ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από την πλευρά της Δύσης, που δημιούργησαν μια κοινή γεωστρατηγική λογική σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ελίτ της εξουσίας στη Ρωσία του Πούτιν. Ας φανταστούμε τη Ρωσική Ομοσπονδία αν είχε υπογράψει μια στρατιωτική συμφωνία με την Κούβα και το Μεξικό και κατασκεύαζε μια στρατιωτική υποδομή εις βάρος τους στην Καραϊβική, ακριβώς δίπλα στο νότιο σύνορο των ΗΠΑ!

Αυτή η αντιπαραβολή ξεκαθαρίζει πως δεν μπορούμε ν’ αποτελούμε κομμάτι αυτής της καταστροφικής αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καταδικάζουμε με απόλυτη αποφασιστικότητα τη ρωσική επίθεση. Όμως παράλληλα στεκόμαστε σθεναρά απέναντι από τις ελίτ της εξουσίας στη Δύση. Αντί να παραδεχτούν τη χρεοκοπία των στόχων τους για υπερβολική επέκταση, τώρα επιβάλλουν ένα γύρο απωλειών ανθρώπινων ζωών μέσα στην πολεμική κλιμάκωση, ενώ διεξάγουν μια καμπάνια για έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, καθώς και μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση στρατιωτικής ενίσχυσης και αποστολής οπλισμού. Έχουμε υπόψη μας ότι με αυτή τη θέση αποτελούμε, στην παρούσα φάση, μονάχα μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των δυνάμεων που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Για να βγούμε από τη λογική των πολεμοκάπηλων

Δεν πρέπει όμως να απαρνηθούμε τη δική μας ταυτότητα, το δικό μας πολιτισμό που διαμορφώθηκε μέσα στους κοινωνικούς αγώνες της χειραφέτησης για την ισότητα και την αυτοδιάθεση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική λογική και τον κυνισμό των πολεμοκάπηλων όλων των πλευρών. Η στρατιωτική σφαγή, οι δολοφονίες των αμάχων, οι βομβαρδισμοί, η πείνα και ο μαζικός ξεριζωμός του ουκρανικού πληθυσμού πρέπει να σταματήσει άμεσα, όπως πρέπει να σταματήσει και η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο ΝΑΤΟ και τη Δύση να συναινέσει στην Ουκρανία σε μια αντίσταση μέχρι εσχάτων. Ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο να στείλει στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες φαντάρους και στρατεύσιμους. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν πρέπει να μας ρωτάνε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να εμποδίσουμε τη μετατροπή της ουκρανικής σύγκρουσης σ’ ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο ή ακόμα και σ’ ένα πυρηνικό Αρμαγεδώνα.

Αυτός ο κίνδυνος αυξάνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας της τεράστιας στρατιωτικής ενίσχυσης [της Ουκρανίας] από τις ΗΠΑ & το ΝΑΤΟ όσο και από τις βαριές οικονομικές κυρώσεις. Δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές. Αν η βίδα της κλιμάκωσης σφίξει περαιτέρω, μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες μπορεί να βρεθούμε όλοι ενώπιον των φρικαλεοτήτων του πολέμου.

Ζητάμε:

1. Μια άμεση κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση όλων των ενόπλων δυνάμεων από κάθε οικιστικό κέντρο.

2. Την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία. Τον αφοπλισμό και τη διάλυση όλων των παραστρατιωτικών δυνάμεων που δρουν στο έδαφος της Ουκρανίας.

3. Την άμεση διακοπή της αποστολής οπλισμού και της μυστικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.

4. Την άμεση άρση των κυρώσεων και τον τερματισμό του οικονομικού πολέμου.

5. Την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, υπό την επίβλεψη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία (ΟΑΣΕ). Εξασφάλιση της σταθερής ουδετερότητας της Ουκρανίας και ξήλωμα των ΝΑΤΟϊκών υποδομών από την Ουκρανία, με αντάλλαγμα σαφείς ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας, που να υποστηρίζονται σε διεθνές επίπεδο.

6. Η θεσμοθέτηση της Ουκρανίας ως Κράτους – ανεξάρτητης γέφυρας μεταξύ ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας, υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ. Δίπλευρη ανοικοδόμηση και οικονομικές συμφωνίες της Ουκρανίας με την ΕΕ και τη μετασοβιετική τελωνειακή Ένωση.

Ξέρουμε καλά ότι αυτές οι απαιτήσεις θα παραμείνουν λόγια του αέρα μέχρι ότου αποτελέσουν κτήμα για τα κοινωνικά κινήματα, τις εργαζόμενες τάξεις και την κριτική διανόηση, μέσα από μια προσπάθεια συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να κινητοποιήσουμε μια πλατιά αντιμιλιταριστική αντίσταση που να εντάσσεται με πλήρη και διεθνικό τρόπο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η αντίληψη δεν είναι σε καμία περίπτωση απέλπιδη, όπως απέδειξε και η αντίσταση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την παγκόσμια κοινωνική εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.

Προτείνουμε επομένως ως πρώτα βήματα της κινητοποίησης:

1. Τη διακοπή όλων των αποστολών οπλισμού στην Ουκρανία και σε άλλες ζώνες πολέμου ανά τον κόσμο μέσα από δράσεις μποϋκοτάζ.

2. Την έναρξη μιας καμπάνιας άρνησης στράτευσης σε όλους τους στρατούς που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία: ανυπακοή στην επιστράτευση και στις διαταγές, λιποταξία από μάχιμες και εφεδρικές μονάδες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Ανάπτυξη ενός διευρυμένου κινήματος αλληλεγγύης για τους αντιρρησίες συνείδησης.

3. Συμμετοχή στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας για όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες, προερχόμενους από την Ουκρανία και τα άλλα πολεμικά και εμφυλιοπ0λεμικά μέτωπα.

4. Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση ενάντια στον αποπροσανατολισμό του κινήματος διαμαρτυρίας για την ειρήνη. Οι μαζικές διαδηλώσεις ανά τον κόσμο και τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων στρέφονται ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν πρέπει να τίθενται μονόπλευρα.

Σκοπός τους ήταν και είναι το ξεπέρασμα της εκμετάλλευσης, της πατριαρχικής καταπίεσης, του ρατσισμού, του εθνικισμού, της καταστροφής της φύσης, η επιβεβαίωση των ατομικών και κοινωνικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα για την πάλη ενάντια στην αναδυόμενη βαρβαρότητα.

Ήρθε η στιγμή οι πολέμιοι του πολέμου σε όλες τις χώρες να ενωθούν πριν να είναι πολύ αργά. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων είναι υπαρκτός. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να τον αποτρέψουμε. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη προς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!

Πρώτοι υπογράφοντες:

Cesare Bermani, ιστορικός, Όρτα.

Sergio Bologna, ιστορικός και σύμβουλος επιμελητείας, Μιλάνο

Rüdiger Hachtmann, ιστορικός, Βερολίνο

Erik Merks, συνταξιούχος συνδικαλιστικός λειτουργός, Αμβούργο

Karl Heinz Roth, ιστορικός και γιατρός, Βρέμη

Bernd Schrader, κοινωνιολόγος, Ανόβερο