Τους τελευταίους μήνες η νεοφιλελεύθερη/ακροδεξιά κυβέρνηση μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ έχει ξεκινήσει έναν καταιγισμό επικοινωνιακής προπαγάνδας για τις φυλακές, με σκοπό τη δημιουργία ενός ασφυκτικού πλαισίου και τη μεθοδική κατάργηση δικαιωμάτων, τα οποία έχουν κατακτηθεί με το ίδιο το αίμα των κρατουμένων. Δεν είναι δικαιώματα που χαρίστηκαν από μια φιλεύσπλαχνη εξουσία, είναι κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες, εξεγέρσεις, βασανιστήρια, απεργίες πείνας, στερήσεις. Σε αυτήν την επικοινωνιακή εκστρατεία οι φυλακές παρουσιάζονται περίπου σαν τόπος διακοπών και αναψυχής, με κελιά πολυτελείας και σκανδαλώδεις ανέσεις. Ακριβώς όπως παρουσίαζε η χούντα τους τόπους εξορίας. Ο γκεμπελισμός τους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να παρουσιάσουν ως είδη πολυτελείας ακόμα και τους βραστήρες νερού, τα μικρά ηχεία, τα usb με μουσική και ταινίες κλπ. Θα έπρεπε, όμως, αντί οι δημοσιογραφίσκοι να καλούν τους διάφορους Αραβαντινούς και τα μπατσοραμποειδή, που δίνουν μια ψεύτικη εικόνα των φυλακών, να κάνουν τον κόπο να μπουν οι ίδιοι μέσα στις πτέρυγες για να δουν ιδίοις όμμασι τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης. Φυσικά, η εικόνα που δείχνουν τα ΜΜΕ είναι στρεβλή και παραπλανητική. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Χιλιάδες άνθρωποι αποθηκεύονται, κυριολεκτικά, σε άθλια κτίρια, κάτω από απάνθρωπες και ντροπιαστικές συνθήκες κράτησης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι καινούριο για τις ελληνικές φυλακές. Στις σημερινές συνθήκες της πανδημίας, όμως, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο εφιαλτική. Όχι απλώς οι συνθήκες κράτησης παραμένουν άθλιες, αλλά επιπλέον δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά υγειονομικά μέτρα για την προστασία της υγείας των κρατουμένων, οι οποίοι συνεχίζουν να στοιβάζονται σαν μελλοθάνατοι σε κελιά και θαλάμους-φέρετρα. Οι φυλακές κάθε μέρα γεμίζουν ακόμα περισσότερο και βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση -μέσω των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ- διαφημίζει τη “θεαματική πτώση της ποινικής παραβατικότητας”.

Πως εξηγείται άραγε αυτό το παράδοξο: η παραβατικότητα να μειώνεται και οι φυλακές να γεμίζουν; Και αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, όταν την ίδια ώρα ακόμα και απολυταρχικά καθεστώτα έχουν προχωρήσει σε αποσυμφόρηση των φυλακών τους, αποφυλακίζοντας χιλιάδες κρατούμενους. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση κοροϊδεύει κατάμουτρα τους κρατούμενους θυροκολλώντας οδηγίες για τον COVID-19 με τις οποίες τούς συμβουλεύει να μην συνωστίζονται! Στις ελληνικές φυλακές αντί να παρθούν στοιχειώδη υγειονομικά μέτρα, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δείχνει προτίμηση σε απαγορεύσεις και επιβολή κατασταλτικών μέτρων που κάνουν ακόμα δυσκολότερη τη ζωή των κρατουμένων. Όλες οι άδειες έχουν κοπεί, τα ελεύθερα επισκεπτήρια έχουν καταργηθεί, ενώ τα κλειστά επισκεπτήρια έχουν μειωθεί αντί να αυξηθούν προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός των συγγενών και φίλων στους χώρους αναμονής. Το παράδειγμα των φυλακών της Κέρκυρας είναι απόλυτα ενδεικτικό. Αντί να παρθούν υγειονομικά μέτρα οι αρχές προτίμησαν να κλειδώσουν ως μελλοθάνατους τους κρατούμενους περιμένοντας τον ΕΟΔΥ για μια βδομάδα μπας και ξυπνήσει από το λήθαργό του και να κάνει τα προβλεπόμενα τεστ.

Είναι φανερό πως η πολιτική αυτή είναι δολοφονική και κάποιοι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους τον ρόλο του δήμιου. Απέναντι σε αυτές τις εξοντωτικές και απάνθρωπες συνθήκες υπάρχει η αναγκαιότητα μέσα και έξω από τα κολαστήρια, να αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης που θα απαιτήσει την άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών, την εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, την επίσκεψη γιατρών στις φυλακές που θα εξετάσουν οι ίδιοι (και όχι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης) τα μέτρα υγειονομικής προστασίας των κρατουμένων, τη διενέργεια μαζικών τεστ, τη δωρεάν χορήγηση αντισηπτικών και μασκών, την άμεση απόσυρση των κατασταλτικών μέτρων και την αντικατάστασή τους με πραγματικά υγειονομικά μέτρα προστασίας από την πανδημία.

Υ.Γ. 1. Λίγο πριν τη δημοσίευση του παρόντος κειμένου, ανακοινώθηκαν νέα κατασταλτικά μέτρα από το υπουργείο κάνοντας σαφή την απανθρωπιά και την πώρωση του επικεφαλής του, Μ. Χρυσοχοΐδη. Έτσι απαγορεύονται εντελώς, μέχρι νεωτέρας, όλα τα επισκεπτήρια εντείνοντας την κοινωνική και οικογενειακή απομόνωση των κρατουμένων, όλες οι μεταγωγές σε νοσοκομεία για λόγους υγείας, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμα και την ίδια τη ζωή των κρατουμένων και, τέλος, όλες οι δια ζώσης εκπαιδευτικές και θεραπευτικές δραστηριότητες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θέλουν νεκρούς. Αλλά όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.

Υ.Γ. 2. Στέλνω την αλληλεγγύη μου στον σύντροφο Κώστα Σακκά που ξεκίνησε απεργία πείνας στις 9/11 διεκδικώντας τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό για λόγους σπουδών.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Λάρισας

ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ!

Από τις αρχές Ιούλη, η αστυνομική διεύθυνση του Μιλάνου εξαπέλυσε μια χιονοστιβάδα προστίμων σε δεκάδες ακτιβιστές και στρατευμένους που οργάνωσαν και συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις, διαδικτυακά διοργανωμένες παρεμβάσεις, διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της καραντίνας και των μηνών του Μάη, του Ιούνη και του Ιούλη, σε συνέχεια της κατασταλτικής εκστρατείας, με την οποία εν μέσω της καραντίνας τρομοκράτησε, εγκληματοποίησε και περιόρισε τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες, κόβοντας πρόστιμα σε απλούς πολίτες.

Αυτά τα πρόστιμα προστίθενται στις επιθέσεις που εξαπολύθηκαν και τα πρόστιμα που κόπηκαν στο Μιλάνο ενάντια σε όσους/ες τίμησαν τις παρτιζάνικες αναμνηστικές πλάκες στις 25 Απρίλη, στα πρόστιμα ενάντια σε όσους/ες προώθησαν την αλληλεγγύη στους κρατούμενους, στους μισθωτούς εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες που διαδήλωσαν απαιτώντας σοβαρές και αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την εργασία.

Αποφασίσαμε να μην πληρώσουμε αυτά τα πρόστιμα γιατί είναι παράνομα. Πράγματι, πρόκειται για μια κυριολεκτική πολιτική επίθεση: δεν πρέπει να υπακούσουμε σε αυτές και σε άλλες απειλές που σκοπεύουν να αποδυναμώσουν όσους/ες σήμερα οργανώνονται και προωθούν μορφές αντικαπιταλιστικής αντίστασης για την εμπέδωση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Οι αυτουργοί και οι ένοχοι της σφαγής δεν είναι όσοι κατέβηκαν στις πλατείες και κινητοποιήθηκαν για τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών, αλλά οι εξουσίες, οι θεσμοί και τα αφεντικά: το χρονικό της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης από την Περιφέρεια της Λομβαρδίας κάνει ξεκάθαρες τις ευθύνες της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας και της καταστροφής των τοπικών δομών πρόληψης και θεραπείας.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους οργανισμούς, τις συλλογικότητες και τα άτομα που υπόκεινται σε αυτά τα μέτρα και τους καλούμε να μην πληρώσουν τα πρόστιμα, να τα καταγγείλουν δημόσια, να οργανωθούν μαζί με άλλους και από νομκής πλευράς, να οργανώσουν μια οικονομική καμπάνια για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων, να έρθουν σε επαφή μαζί μας, να ενωθούν για την ανάπτυξη κοινής δράσης και την διεύρυνση του μετώπου αγώνα ενάντια στην καταστολή.

Καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τις επιτροπές αγώνα, τις συλλογικότητες, τους πολιτικούς και εκλεγμένους εκπροσώπους στα δημοτικά και τα περιφερειακά συμβούλια, τους κοινοβουλευτικούς, τους δικηγόρους και τους νομικούς να τοποθετηθούν δημόσια για αυτά τα ζητήματα και να στηρίξουν αυτή τη μάχη.

Σε παγκόσμια κλίμακα, βρισκόμαστε ενώπιον μιας επιτάχυνσης των διαδικασιών οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Το σκηνικό που απλώνεται γύρω μας χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από μια μόνιμη “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που συγκεκριμενοποιείται μέσα από ένα “καθεστώς εξαίρεσης” που αγγίζει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής (εργασία, παιδεία, υγεία και υπηρεσίες, νομικά και ανθρώπινα δικαιώματα). Αυτές οι σκέψεις δεν εκκινούν από μια νοσταλγία για το “κράτος δικαίου” αλλά από τη συνείδηση του γεγονότος ότι μονάχα ο συλλογικός και οργανωμένος αγώνας μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στις διαδικασίες της εξελισσόμενης κοινωνικής αποσύνθεσης και χειροπιαστή ελπίδα για το μέλλον. Η μάχη ενάντια στα πρόστιμα είναι ένα μικρό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ενότητα και Αλληλεγγύη ενάντια στο “Κράτος Έκτακτης Ανάγκης” και την εγκληματοποίηση των Αγώνων!

Συγκέντρωση ενάντια στην καταστολή των Αγώνων.

Ζητάμε από όλους τους συμμετέχοντες την τήρηση των μέτρων προστασίας για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας!

Σάββατο 16/9/20 στις 16.00 στη Νομαρχία του Μιλάνου.

MULTATI.ORGANIZZATI@GMAIL.COM

πηγή: panetteriaoccupata.noblogs.org

μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Νοέμβρης 2020.

To κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην ιταλόφωνη αναρχική ιστοσελίδα ilrovescio.info στις 29/10/20, τρεις μέρες μετά τις συγκρουσιακές διαδηλώσεις στη Νάπολη, οι οποίες αποτέλεσαν και τις πρώτες από τις αρκετές δυναμικές απαντήσεις που δόθηκαν (και συνεχίζουν να δίνονται) σε όλη τη χώρα, ενάντια στην αντιλαϊκή-αντεργατική αστική-κρατική διαχείριση της εξελισσόμενης πανδημίας.

Μεταφράστηκε και δημοσιεύεται με την πεποίθηση ότι περιέχει χρήσιμες διαπιστώσεις και συμπεράσματα που μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά -και στα δικά μας μέρη- στην προώθηση γόνιμων -από ταξική σκοπιά- θεωρητικών και πρακτικών απαντήσεων.

Κατά τα λοιπά, όπως έχει ήδη (ξανα)ειπωθεί από την περασμένη άνοιξη: όποιος ζήσει θα δει…

Η φράση “να εστιάσουμε στο στόχο”. Αυτή μας έρχεται στο μυαλό βλέποντας τις εικόνες από τις πορείες (και τις συγκρούσεις) το βράδυ της 23ης Οκτώβρη στη Νάπολη, όταν χιλιάδες άτομα κατέβηκαν στους δρόμους και τις πλατείες στην πρωτεύουσα της περιοχής της Καμπανίας, παραβιάζοντας έμπαρκτα την πρώτη νύχτα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Αυτό που εκπλήσσει, εκτός από την οργή και την αποφασιστικότητα (δεν συμβαίνει συχνά -τουλάχιστον σε αυτήν εδώ τη χώρα- να βλέπουμε αστυνομικές διμοιρίες να τρέπονται σε φυγή), είναι η νηφαλιότητα των διεκδικήσεων: ούτε συνωμοσιολογίες, ούτε παράνοιες για την “υγειονομική δικτατορία” και την ανύπαρκτη ή δημιουργημένη -περίτεχνα- επιδημία, υπό τα σχέδια και τον έλεγχο ποιος ξέρει ποιου νεφελώδους ή μη λόμπυ. Μονάχα μια απλή σκέψη, μέσα στην οποία περικλείεται η υλική αντίθεση της υπάρχουσας συνθήκης: εσύ μας κλείνεις, εσύ θα μας πληρώσεις, όπως έγραφε ένα από τα πανό (ενώ άλλα εξέφραζαν με άλλες λέξεις το ίδιο νόημα).

Ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται αυτή τη στιγμή με την πλάτη στον τοίχο, ανάμεσα στον φόβο να πεθάνει από το ιό και το φόβο να πεθάνει από την πείνα. Η επιδημία του ιού Covid 19 αποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η “οικονομία”, απέχοντας πολύ από το να συνίσταται σε αφηρημένους χρηματιστηριακούς δείκτες και άυλες ροές πληροφοριών, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τα σώματα των ανθρώπων (που εργάζονται στα εργοστάσια, τις αποθήκες, τα γραφεία, τα εστιατόρια, στοιβαγμένοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατευθυνόμενοι στους χώρους δουλειάς). Φοβούμενη τα καταστρεπτικά οικονομικά αποτελέσματα (αλλά κυρίως τις κοινωνικές συνέπειες τους), η παρούσα κυβέρνηση διστάζει να επιβάλλει ένα νέο γενικό lockdown, επιδιδόμενη σε καταχρηστικά και άχρηστα μέτρα, στρεφόμενη ιδιαίτερα ενάντια στο κομμάτι της διασκέδασης και της νυχτερινής ζωής. Όμως ανάμεσα στο κατασταλτικό ιδεώδες για μια κοινωνία απολύτως πειθαρχημένη (όλοι στα σπίτια τους μετά τις 18.00, ή τις 20.00, ή τις 23.00, μετά το τέλος μιας “φυσιολογικής” εργάσιμης ημέρας) και την εφαρμογή του ορθώνεται ένα εμπόδιο, το γεγονός ότι η ίδια η διασκέδαση αποτελεί έναν οικονομικό πόρο, και ιδιαίτερα εδώ στη χώρα “της πίτσας και των μαντολίνων”.

Το αποτέλεσμα είναι το νιοστό βραχυκύκλωμα, και η απαίτηση από το Κράτος για μια αδύνατη αξιοπιστία ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είναι και σε αυτό που παριστάνει ότι είναι. Πράγματι, στις συζητήσεις που κάνει για τον εαυτό του, το Κράτος παρουσιάζεται σαν ο προστάτης του κοινού “καλού”, όπου η βασική του λειτουργία είναι η προφύλαξη των “ακοινώνητων ατόμων” από τους ίδιους τους εαυτούς τους, αν και όποτε η ατομική ιδιοτροπία θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια ευημερία (στην προκειμένη συνθήκη, μεταδίδοντας τον ιό). Ποια αξία όμως μπορεί να έχει αυτή η απαίτηση όταν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού δεν δύναται να αυτοσυντηρηθεί “κερδίζοντας” την επιβίωση του, δηλαδή δουλεύοντας; Το Κράτος θα μπορούσε να διατηρήσει την ελάχιστη αξιοπιστία μονάχα συντηρώντας ένας μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μέχρι το τέλος της επιδημίας (και ακόμα είμαστε πολύ μακριά από το τέλος). Όμως κάτι τέτοιο, εκτός από το ότι θέτει σε σκληρή δοκιμασία τα “δημόσια ταμεία”, ουσιαστικά είναι ασύμβατο με τον καπιταλισμό, ο οποίος εδράζεται ακριβώς σε αυτήν τη στέρηση των μέσων συντήρησης, τα οποία το Κράτος διατηρεί και αναπαράγει. Κι έπειτα; Τι θα απογίνει η ανταγωνιστικότητα;

Κοιτώντας καλύτερα, αυτή η αντίθεση δεν είναι παρά μόνο η “κορυφή του παγόβουνου” ενός συστήματος που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Αν στρέψουμε το βλέμμα μας σε όλα αυτά που η ανθρωπότητα έχει υποφέρει κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, το επίπεδο της ταραχής που έχει προκαλέσει ο κορωνοϊός φαντάζει απλούστατα τεράστιο. Πως είναι δυνατόν ένα παγκόσμιο σύστημα να βαράει μπιέλα εξαιτίας μιας ασθένειας την οποίας η θνησιμότητα κυμαίνεται ανάμεσα στο 0,2 και το 0,6% των ασθενών (δηλαδή όσων έχουν προσβληθεί από τον ιό και παρουσιάζουν συμπτώματα); Δεν θέλουμε να απαξιώσουμε τίποτα, πόσο μάλλον τον πόνο (που άλλωστε έχει μια ξεκάθαρη ταξική κατανομή), εν τούτοις πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ένα εκατομμύριο νεκροί σ’ ένα κόσμο με επτάμισι δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα είναι τίποτα σε σύγκριση με ανάλογες τραγωδίες στην ιστορία της ανθρωπότητας (η λεγόμενη “ισπανική γρίπη” σκότωσε τουλάχιστον πενήντα) ή με την υπάρχουσα θνησιμότητα από τον καρκίνο και τις καρδιοαγγειακές ασθένειες. Γιατί λοιπόν όλος αυτός ο συναγερμός που προκαλεί “θεραπείες” χειρότερες από την ίδια την ασθενεία; Η απάντηση πιθανώς να είναι ανθρωπολογική, να συνδέεται δηλαδή με την πολιτισμική και κοινωνική μεταβολή των ανθρώπων του τελευταίου αιώνα. Οι πρόοδοι της ιατρικής και γενικότερα της τεχνικής κατάφεραν αξιοσημείωτες επιτυχίες ενάντια στις μεταδοτικές ασθένειες, μειώνοντας δραστικά τη θνησιμότητα τους, τουλάχιστον στα πιο “προηγμένα” μέρη του πλανήτη. Ο Covid 19 δεν αποτελεί εξαίρεση: αν και δεν πρόκειται για “μια απλή γρίπη”, οι ίδιες οι στατιστικές μας λένε ότι μπορεί να θεραπευτεί. Αυτό που λείπει, περισσότερο από τις αφηρημένες τεχνικές, είναι η χειροπιαστή διαθεσιμότητα τους. Για να δώσουμε μια εικόνα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων οι διαθέσιμες κλίνες στα ιταλικά νοσοκομεία μειώθηκαν από 8 σε 3,2 ανά χίλιους κάτοικους, με την έννοια “κλίνες” να μην περιλαμβάνει μόνο τα στρώματα και τα κρεβάτια, αλλά και τον σχετικό εξοπλισμό (όπως τα συστήματα εξαερισμού) και το νοσοκομειακό προσωπικό.

Αν ο θάνατος είναι ένα σκάνδαλο, οι θάνατοι που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί είναι ένα κυριολεκτικό αίσχος. Με αυτήν την έννοια, η κρίση του Covid 19 είναι αποκαλυπτική και λέει πολλά για τις τύχες αυτού του συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Από τη μία πλευρά, έχουμε την πρόοδο των επιστημών που αν και συχνά γνωρίζουν πως να παρεμβαίνουν επιλύοντας τα προβλήματα, εν τούτοις δεν αντιμετωπίζουν ούτε καταργούν ποτέ τις αιτίες τους. Από την άλλη, η λογική του κέρδους καθιστά τις επιστήμες πρακτικά αναποτελεσματικές. Χωρίς να θέλουμε να επαναλάβουμε και πάλι τον τρόπο σκέψης μας γύρω από τις δομικές αιτίες της επιδημίας (από την εντατικοποιημένη κτηνοτροφία και την καταστροφή του οικοσυστήματος μέχρι τις just in time μετακινήσεις του παγκόσμιου κόσμου), είναι βέβαιο ότι το ξεπάστρεμα των συνοικιακών κέντρων υγείας εκτόξευσε τη διασπορά, μην επιτρέποντας μια αποτελεσματική ιχνηλάτηση και μετατρέποντας τα κέντρα πρώτων βοηθειών σε βασικές εστίες μετάδοσης του ιού. Όντας γέννημα του κεφαλαίου, η πιο προηγμένη ιατρική καθίσταται σε ανενεργή από το ίδιο το κεφάλαιο. Η αντίφαση δεν σταματάει να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της: η προσπάθεια για την θεραπεία του Covid 19 προκαλεί την αναβολή ιατρικών εξετάσεων και θεραπειών για εκατομμύρια ασθενείς (μεταξύ των οποίων και καρκινοπαθείς), ωθώντας πολλούς από αυτούς στο θάνατο.

Μπροστά σ’ έναν τέτοιο κυκεώνα προβλημάτων, είναι αδύνατη η επίλυση μερικών από αυτών δίχως την επιδείνωση κάποιων άλλων ενώ κάθε υποτιθέμενη “λύση” είναι αναπόφευκτα κυνική και ριψοκίνδυνη. Τη στιγμή που οι συνωμοσιολόγοι επιλύουν το πρόβλημα αρνούμενοι την ύπαρξη της επιδημίας, η κυβέρνηση το “αντιμετωπίζει” με τον μόνο τρόπο που ξέρει και εμπιστεύεται, δηλαδή με την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών.

Κοιτώντας προσεκτικά, πρόκειται για δυο υποθετικές και συμπληρωματικές διαδικασίες για την απώθηση ενός άλυτου ζητήματος, το οποίο συναποτελείται από διαστάσεις που απλούστατα δεν μπορούν να διασυνδεθούν. Στη Νάπολη άναψε η σπίθα που έβαλε φωτιά στις πλατείες ολόκληρης σχεδόν της Ιταλίας. Αυτό συνέβη επειδή από αυτήν την εξέγερση απεγκλωβίστηκε μια απλή και γλαφυρή ευφυϊα που ταρακούνησε τόσο την παρανοϊκή ηλιθιότητα των συνωμοσιολόγων όσο και την αστυνομική ανοησία της κυβέρνησης: ο μοναδικός τρόπος για την εκκίνηση της αντιμετώπισης αυτής της εξελισσόμενης αντίθεσης που ονομάζεται καπιταλισμός δεν βρίσκεται στην απόπειρα της επίλυσης της (μέσω της απόσπασης ή της συγκράτησης της) αλλά στην απόπειρα επιδείνωσης της: δηλώνοντας καθαρά και ξάστερα ότι δεν είμαστε όλοι μέσα στην ίδια βάρκα και πως κάποια συμφέροντα δεν μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με κάποια άλλα. Αν αυτές τις ημέρες στις πλατείες της Νάπολης βρέθηκαν τουλάχιστον δυο κομμάτια (από τη μια πλευρά οι μαγαζάτορες που θέλανε ειρηνικές διαδηλώσεις και από την άλλη το υποπρολεταριάτο που συγκρούστηκε με την αστυνομία), η υγιής ωμότητα του εσύ μας κλείνεις, εσύ θα μας πληρώσεις αποτέλεσε το πρώτο ρήγμα που άμεσα ενεργοποίησε και άλλα. Η εύρεση λύσεων αφορά τους ανθρώπους των μεγάρων, εμείς θέλουμε να ζήσουμε. Μια επιλογή πλευράς ενάντια στη ρητορική της “συλλογικής ευθύνης” που καταδεικνύει το μοναδική διαδρομή που μπορεί να διανυθεί: εκείνη της ταξικής πάλης.

Τορίνο, 24 Οκτώβρη 2020

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από ένα σύντροφο από τη βόρεια Ιταλία που ζει στην Αθήνα. Μεταφράστηκε και δημοσίευεται με την πεποίθηση ότι σκιαγραφεί συνοπτικά την υπάρχουσα κατάσταση στη γειτονική χώρα, προσφέροντας μια σειρά καίριων, επίκαιρων και διαχρονικών ερεθισμάτων για σκέψη και δράση.

Ι.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, πολλές ιταλικές πόλεις αποτέλεσαν πεδία διαμαρτυρίας. Σε όλες σχεδόν τις πόλεις, οι πλατείες ήταν κατάμεστες και σε μερικές σημαδιακές περιπτώσεις καταγράφηκαν και βίαιες αντιδράσεις: στη Νάπολη, στις 23.10, με τις συγκρούσεις γύρω από την πλατεία Plebiscito, στο Τορίνο με τον πετροπόλεμο και τις απαλλοτριώσεις προϊόντων στις 24.10, στο Μιλάνο -την ίδια μέρα- με τις ρίψεις μολότοφ και την έφοδο στο μέγαρο της Περιφέρειας. Σε πολλές -ακόμα και μικρότερες- πόλεις, πολυάριθμες είναι οι διαμαρτυρίες -με λιγότερο βίαια χαρακτηριστικά- που ξεσπάνε συνέχεια κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών.

Οι διαμαρτυρίες πυροδοτήθηκαν από την κυβερνητική απόφαση για κλείσιμο όλων των εμπορικών δραστηριοτήτων από τις 18.00 και επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στις νυχτερινές ώρες, από τις 23.00 ως τις 5.00.

ΙΙ.

Οι πρώτοι -και πιο οργανωμένοι- που ύψωσαν τη φωνή τους ήταν οι μικρέμποροι, οι οποίοι διαθέτουν μια σειρά επίσημων οργανώσεων (επιμελητηρίων κλπ) και ένα άτυπο δίκτυο γνωριμιών το οποίο, σε κάθε περίπτωση, συχνά διαθέτει πιο οξυμένα αντανακλαστικά από το αντίστοιχο των μισθωτών εργαζομένων. Οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων (εστιατορίων, μπαρ, ταξί κ.α) αποτελούν αδιαμφισβήτητα τις επαγγελματικές κατηγορίες που έχουν πληγεί εντονότερα από αυτά τα κλεισίματα.

ΙΙΙ.

Σε όλους πλέον φαντάζει ξεκάθαρο το γεγονός ότι η επιδημία λειτούργησε ως καταλύτης των δυναμικών και των τάσεων του υπαρκτού καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση της μεσαίας τάξης είναι εκείνη που αγγίζει δραματικά τα όρια της ωρίμανσης της, η οποία και αποτελεί έκφραση των κινητοποιήσεων στις ιταλικές πόλεις. Η αντιστροφή στην κατεύθυνση της καμπύλης καταγραφής της ευημερίας για τη συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, μια αντιστροφή που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίστηκε με αργούς ρυθμούς, κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων της Μεγάλης Ύφεσης, μοιάζει τώρα να αγγίζει την κορύφωση της. Το πρώτο lockdown του Μαρτίου όπως και το αντίστοιχο νέο που φαντάζει αναπόφευκτο, δεν προκαλεί μόνο την εξαέρωση των αποταμιεύσεων της μεσαίας τάξης αλλά -αναπόφευκτα- διαλύει τα όνειρα και τις ελπίδες για ένα καλύτερο και πιο ρόδινο μέλλον. Το νέο κυβερνητικό διάταγμα που επιβάλλει το κλείσιμο στις 18.00 ακούγεται σαν την πένθιμη καμπάνα που χτυπάει για την κηδεία τους.

IV.

Αναμφίβολα, το πιο “πολιτικό” και αντιπροσωπευτικό κομμάτι αυτού του κομματιού της μεσαίας τάξης που βρίσκεται σε φάση προλεταριοποίησης, παρουσιάζει ιδιαίτερα αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι όλοι οι μικρέμποροι -που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο- είναι φασίστες ή ότι αυτές οι κινητοποιήσεις πρέπει να αποφεύγονται ή να απαξιώνονται, αλλά σίγουρα η συνολική έκφραση αυτού του κοινωνικού στρώματος σε κρίση δεν μπορεί παρά να είναι συντηρητική και κρατικιστική, με την έννοια της απαίτησης ενός ισχυρότερου και εγγυοδοτικού κράτους.

V.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, όπως συνέβη και σε πολλούς άλλους ξεσηκωμούς και διαμαρτυρίες σε όλον τον κόσμο, έτσι και στην Ιταλία η κινητοποίηση αυτού του κομματιού της μεσαίας τάξης προσέλκυσε –από τα προάστια- θύλακες του προλεταριάτου των πόλεων. (Ωστόσο η κρίση της μεσαίας τάξης ισοδυναμεί με την πόλωση μεταξύ των τάξεων). Σερβιτόροι/ες και άλλοι/ες υπάλληλοι στους κλάδους εστίασης και διασκέδασης που εργάζονται μαύρα και δεν δικαιούνται κανένα επίδομα, άνεργοι που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ολοένα και περισσότερο σαν άνεργους, παιδιά μεγαλωμένα στη σκιά των λαϊκών πολυκατοικιών-στρατώνων ακούγοντας trap και βλέποντας το μέλλον τους σκοτεινό, νεολαίοι που ζούνε από τα περισσεύματα, οπαδοί κ.α, με λίγα λόγια, όλοι εκείνοι που βιώνουν και θα βιώσουν στο πετσί τους αυτήν την κρίση. Αυτό το κομμάτι των κινητοποιήσεων ήταν εκείνο που πραγμάτωσε και τις πιο οξυμένες μορφές διαμαρτυρίας, κατεβαίνοντας στο κέντρο, στην πόλη των πλουσίων, για να αποσπάσει ένα κομμάτι από εκείνο τον πλούτο που καθημερινά στερείται: η σπασμένη βιτρίνα του Gucci στο κέντρο του Τορίνου περιγράφει έναν ολόκληρο κόσμο…

VI.

Χαοτικές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, τροφοδοτούμενες από διάφορες -και συχνά ανταγωνιστικές μεταξύ τους- ωθήσεις (υπήρξαν πολλές εικόνες διαπληκτισμών μεταξύ των πιο “ήσυχων” και των υπόλοιπων διαδηλωτών). Πολλά και διάφορα αιτήματα: κάποιοι ζητάνε εγγυημένο εισόδημα για όλους, άλλοι διεκδικούν πάγωμα στην πληρωμή φόρων, άλλοι πάλι ζητάνε ν’ ανοίξουν άμεσα όλες οι εμπορικές-επαγγελματικές δραστηριότητες. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι -με εξαίρεση κάποια στρατευμένα και αγωνιστικά κομμάτια που όμως προς το παρόν παραμένουν μειοψηφικά σε αυτά τα γεγονότα- είναι πολύ λίγα τα ξεκάθαρα -από υγειονομικής άποψης- αιτήματα. Αν και είναι πολλοί οι διαδηλωτές που φοράνε προστατευτικές μάσκες, κανένας δεν απαιτεί -τουλάχιστον στα λόγια- ένα αποδοτικότερο θεραπευτικό και υγειονομικό σύστημα. Ως προς αυτό, φαίνεται ότι επικράτησε η κρατική προπαγάνδα που έθεσε το δίλημμα “υγεία ή οικονομία”, λες και τα δύο ζητήματα είναι μεταξύ τους ασύνδετα.

VII.

Χωρίς καμία πρόθεση χαρακτηρισμού των συγκεκριμένων διαδηλώσεων ως φασιστικών ή ακόμα και ως καθοδηγούμενων από τους φασίστες (κάτι που γίνεται έντονα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ έτσι ώστε να απονομιμοποιήσουν κοινωνικά τη διαμαρτυρία και να την παρουσιάσουν ως ένα κοινωνικό ξεσηκωμό λιγότερο εκτεταμένο από όσο είναι στην πραγματικότητα), εν τούτοις δεν γίνεται να μην υπογραμμιστεί η υπαρκτή παρουσία διάφορων φασιστικών γκρουπούσκουλων. Μια παρουσία που αναμφίβολα δεν είναι ίδια σε όλες τις πόλεις. Στο Τορίνο, πχ, οι κλασσικοί φασίστες των Fratelli d’Italia βρέθηκαν στην πλατεία μαζί με τους “ήσυχους” εμπόρους ενώ στη Ρώμη η ναζιστική Forza Nuova εκτόξευσε βαρελότα και άδεια μπουκάλια ενάντια στις αστυνομικές διμοιρίες.

VIII.

Το μεγάλο ερώτημα εγείρεται γύρω από την εξέλιξη που θα πάρουν τα πράγματα. Αυτό που φαίνεται -προς το παρόν- να αναδεικνύεται είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα κομμάτι με την αξιοπιστία που χρειάζεται η προώθηση κοινών προταγμάτων και διεκδικήσεων. Φανταζόμαστε ότι κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων θα τεθεί σε κίνηση ο τεράστιος αντι-εξεργεσιακός μηχανισμός του ιταλικού κράτους. Παράλληλα, αυτές οι ίδιες κατηγορίες μικρών ιδιοκτητών -που κάλεσαν σε αυτό το πρώτο κύμα διαδηλώσεων- θα είναι πολύ προσεχτικότερες πριν προχωρήσουν και πάλι σε μεγάλα καλέσματα, έχοντας πλέον υπόψη τους αυτά που συνέβησαν (λίγα επεισόδια είναι βολικά για όλους, αλλά οι λεηλασίες πάλι όχι…). Όλα αυτά, με μια κυβέρνηση που μοιάζει στριμωγμένη στη γωνία: οι δυο επιλογές που έχει για το άμεσο μέλλον, να τα κλείσει ή να μην τα κλείσει όλα, μοιάζουν και οι δυο να οδηγούν τη χώρα σε μια κατάσταση κοινωνικής απόγνωσης. Οι υποσχέσεις για αποζημιώσεις και ενισχύσεις φαίνεται να ασκούν ελάχιστη επιρροή σε σύγκριση με τις αντίστοιχες κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της επιδημίας. Πιθανότατα, η -ακόμα φρέσκια- εμπειρία των τριών μηνών χωρίς μισθούς, με τα -λίγα και για λίγους- χρήματα που τελικά δόθηκαν μετά από πάρα πολύ καιρό, να αποτελεί ακόμα μια ζωντανή ανάμνηση για το μυαλό και την κοιλιά πολλών.

Όπως λέγαμε ήδη από το Μάρτιο, το καζάνι βράζει και το καπάκι χοροπηδάει. Αυτό που μένει ν’ αντιληφθούμε είναι τον τρόπο με τον οποίο θα τιναχτεί στον αέρα…

Στις 23 Σεπτεμβρίου μετά από «ανώνυμο» τηλεφώνημα η “αντι”τρομοκρατική προχώρησε στη σύλληψή μου και στην έρευνα αποθήκης που νοίκιαζα στο Κουκάκι, εντός της οποίας βρέθηκε ποσότητα εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών. Στη συνέχεια προφυλακίστηκα με διογκωμένο κατηγορητήριο, αφού τα πλημμελήματα της απλής κατοχής εκρηκτικών και πυρομαχικών αναβαθμίστηκαν χωρίς το παραμικρό στοιχείο στο κακούργημα της «παράνομης κατοχής εκρηκτικών υλών για διάπραξη κακουργήματος». Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το «ποινικό» σκέλος της υπόθεσης, πριν μπούμε στην πολιτική της ουσία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η “αντι”τρομοκρατική χρησιμοποιεί τη μέθοδο του «ανώνυμου» τηλεφωνήματος για να θέσει αγωνιστές και αγωνίστριες στο στόχαστρο της καταστολής, να προχωρήσει σε έρευνες και να εξασφαλίσει την προφυλάκισή τους με θολά ή ανύπαρκτα στοιχεία. Η “αντι”τρομοκρατική έχει στήσει μια ολόκληρη φάμπρικα «ανώνυμων» τηλεφωνημάτων και όλος τυχαίος είναι η μοναδική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. που δε διαθέτει αναγνώριση κλήσεων, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο πεδίο αυθαιρεσίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υποτίθεται πως «άγνωστος άντρας» τηλεφώνησε στο 1014, κατονομάζοντας εμένα και τον σύντροφο Μ.Τ., λέγοντας πως κρύβουμε όπλα και εκρηκτικά σε αποθήκη στο Κουκάκι με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε σε «τρομοκρατική ενέργεια». Όπως προέκυψε, όμως, δεν ήταν κάποιου είδους παράνομη «γιάφκα», αλλά μια νόμιμα νοικιασμένη αποθήκη βιβλίων. Όπως επίσης, αποδείχτηκε ότι ο σύντροφος Μ.Τ. δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αποθήκη και με τα όσα βρέθηκαν εκεί. Σκοπός της ενοικίασης της αποθήκης ήταν το στοκάρισμα παλαιότερων βιβλίων των εκδόσεων «Ασύμμετρη Απειλή». Πράγματι, ανάμεσα στα βιβλία βρέθηκε και σακ βουαγιάζ με εκρηκτική ύλη και μια κούτα με σφαίρες και πυροκροτητές. Από την πρώτη στιγμή ήμουν σαφέστατος σχετικά με την προέλευσή τους: ήταν υλικό το οποίο δεν είχε βρεθεί από τις αστυνομικές έρευνες που είχαν πραγματοποιηθεί τον Αύγουστο του 2008, μετά την απαγωγή του προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων βορείου Ελλάδος, Γ. Μυλωνά. Το υλικό αυτό ήταν θαμμένο σε χώρο στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης και όταν ξεκίνησαν στην περιοχή οικοδομικές εργασίες, το μετέφερα τμηματικά στην Αθήνα τρία χρόνια μετά την αποφυλάκισή μου για λόγους ασφαλείας. Το αποθήκευσα σε χώρους νόμιμης ιδιοκτησίας μου και κανένας άλλος πέρα από εμένα δεν είχε γνώση της ύπαρξής του ή πρόσβαση σε αυτό.

Πουθενά στη δικογραφία που σχημάτισε η “αντι”τρομοκρατική δεν προκύπτει η παραμικρή ένδειξη «διάθεσης σε τρίτους με σκοπό τη διάπραξη κακουργήματος». Η διόγκωση του κατηγορητηρίου από πλημμεληματικού σε κακουργηματικού βαθμού προέκυψε από ακροβασίες φθηνού εντυπωσιασμού της “αντι”τρομοκρατικής ώστε να εξασφαλιστεί η προφυλάκισή μου. Με κουτοπόνηρες λεκτικές διατυπώσεις η εν λόγω υπηρεσία προσπάθησε (και πέτυχε εν τέλει) να δημιουργήσει επιβαρυντικό κλίμα για να καλύψει την έλλειψη πραγματικών στοιχείων. Για να μην κουράσω, θα ήθελα εδώ θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Αναφέρει η “αντι”τρομοκρατική πως η συνδεσμολογία που βρέθηκε στην κατοχή μου μοιάζει σε ένα μέρος της με συνδεσμολογία που χρησιμοποίησε η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών σε απόπειρα βομβιστικής επίθεσης εναντίον του Υπουργείου Εργασίας. Τι σημαίνει, όμως, πως δύο συνδεσμολογίες μοιάζουν σε ένα μέρος τους; Απλούστατα, πως δεν είναι ίδιες, δεν ταυτίζονται! Αντί, όμως, η “αντι”τρομοκρατική να αναφέρει την ανομοιότητα και τη μη ταύτιση των δύο συνδεσμολογιών επέλεξε την παραπάνω κουτοπόνηρη λεκτική διατύπωση, απλά και μόνο για να δημιουργήσει εντυπώσεις και επιβαρυντικό κλίμα. Το αποκορύφωμα, όμως, της απελπισμένης απόπειρας για ακόμα μεγαλύτερη διόγκωση της υπόθεσης είναι το παπατζηλίκι με το pdf της ανάληψης ευθύνης για την επίθεση στα γραφεία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Εκεί, οι Κλουζώ της “αντι”τρομοκρατικής γελοιοποιήθηκαν εντελώς καθώς, όχι μόνο παρουσίασαν ένα έγγραφο pdf κατεβασμένο από το διαδίκτυο ως «πρωτότυπη προκήρυξη», αλλά επιπλέον είναι υπόλογοι να εξηγήσουν τον τρόπο με τον οποίο έφτασε αυτό το pdf σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, πριν τη δημοσίευση στο Indymedia…

Κλείνω το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου με μια σύντομη αναφορά σχετικά με τις συνθήκες της σύλληψής μου. Ακόμα και σε αυτό το σημείο η “αντι”τρομοκρατική ψεύδεται, γεγονός που είναι ενδεικτικό για το πλαίσιο αυθαιρεσίας μέσα στο οποίο λειτουργεί. Ενώ, λοιπόν, υποστηρίζει πως με συνέλαβαν στις 18:10 την ώρα που έβγαινα από την αποθήκη, στην πραγματικότητα η σύλληψή μου έγινε στις 19:20 έξω από μαγαζί της περιοχής που είχα πάει για φαγητό (γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την κατάθεση της ιδιοκτήτριας της αποθήκης). Γι’ αυτό άλλωστε και η “αντι”τρομοκρατική πέφτει σε αντιφάσεις: ο αστυνόμος Β’ Δ. Παπαδημητρίου, καταθέτει πως η σωματική έρευνα και καταγραφή των κατασχεθέντων στη ΓΑΔΑ είχε ολοκληρωθεί σε υπεράνθρωπο χρόνο dt στις 18:45 (δηλαδή σε 35 μόλις λεπτά από την επιχείρηση σύλληψης στο Κουκάκι), ενώ ο πιο ειλικρινής υπαστυνόμος Β’ Ν. Μπατσούλης, αναφέρει πως η σωματική έρευνα ξεκίνησε στις 20:50 και ολοκληρώθηκε στις 21:00…

Η βαθύτερη ουσία της υπόθεσης, όμως, δεν είναι «ποινική» αλλά πολιτική. Οι αυθαιρεσίες και οι αντιφάσεις της “αντι”τρομοκρατικής είναι μονάχα το κέλυφος. Από τον Ιούλιο του 2019 και την αντικατάσταση της σοσιαλδημοκρατικής/ακροδεξιάς συνδιαχείρισης της κρατικής εξουσίας από τη νεοφιλελεύθερη/ακροδεξιά, στον πυρήνα της κρατικής πολιτικής βρίσκεται το δόγμα Νόμος και Τάξη και το ανελέητο κατασταλτικό πογκρόμ εναντίον του «εσωτερικού εχθρού» (σε συνδυασμό, βέβαια, με την έξαρση του εθνικισμού και του ρατσισμού, στο πλαίσιο της «εθνικής» γραμμής που έχει χαράξει σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος, από την ακροδεξιά μέχρι την αριστερά του κεφαλαίου). Από την καταστολή προσφυγικών και αναρχικών καταλήψεων μέχρι την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Από τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ μέχρι το φασιστικό μέτρο της απαγόρευσης διαδηλώσεων. Από την αστυνομική κτηνωδία μέχρι την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Η λίστα δεν έχει τέλος για να περιγράψει την καταιγιστική κατασταλτική επέλαση του αστικού κράτους, καθώς μετά από τη δεκαετία συνεχούς και βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της «μνημονιακής περιόδου», ξεκινά ένας νέος κύκλος κρίσης (ως φυσική συνέχεια της κρίσης του 2008) και συνακόλουθα ανοίγει ένας καινούριος κύκλος επίθεσης σε όσες εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις έχουν απομείνει.

Το ξέσπασμα της πανδημίας (ως συγκυριακό σημείο έκρηξης της αναπόφευκτης καπιταλιστικής κρίσης) κάνει ακόμα πιο έντονο το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης επέλασης: σε ολόκληρο τον κόσμο είναι οι φτωχοί αυτοί που πεθαίνουν στους δρόμους και στα γκέτο, ενώ την ίδια στιγμή τα κράτη υπερεξοπλίζονται και οξύνουν τους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η Ελλάδα, φυσικά, δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση. Μετά από μια δεκαετία συνεχούς ύφεσης και εφαρμογής της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής, τα βάρη της νέας κρίσης θα κληθούν πάλι να τα σηκώσουν οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι. Λεφτά υπάρχουν για την πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους, αλλά δεν υπάρχει σάλιο για τις βασικές κοινωνικές ανάγκες. Λεφτά υπάρχουν για να χτιστεί ένα σύγχρονο αστυνομικό κράτος, αλλά δεν υπάρχει σάλιο για ένα αξιοπρεπές σύστημα δημόσιας υγείας. Λεφτά υπάρχουν για να μπουκώσουν τα ΜΜΕ, αλλά δεν υπάρχει σάλιο για να βρεθούν αίθουσες ώστε να μη συνωστίζονται οι μαθητές σε σχολικές αίθουσες – κλουβιά. Η κοινωνική πλειοψηφία βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη μιζέρια, ώστε να διασωθεί για ακόμα μια φορά το κεφάλαιο. Το μέλλον που επιφυλάσσεται στη νεολαία βρίσκεται ανάμεσα στις ουρές των ανέργων, στην εντατικοποιημένη εργασία για ψίχουλα και στα στρατόπεδα, όπου εκπαιδεύεται για να μετατραπεί σε κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και αφού το αστικό κράτος αδυνατεί να διαχειριστεί την πολύπλευρη καπιταλιστική κρίση (υγειονομική, οικονομική, κοινωνική, επισιτιστική κλπ) αρπάζει το μαστίγιο. Επιτίθεται με λύσσα εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, εναντίον όσων αμφισβητούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσων αντιστέκονται απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Θέλει να εξοντώσει κάθε φωνή που αποδομεί το θεσμικό μονόλογο για «εθνική ενότητα» και καπιταλιστική «ανάπτυξη».

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, στοχοποιήθηκε η συλλογικότητα Ταξική Αντεπίθεση, στην οποία συμμετέχω από το 2014, ως «πολιτική οργάνωση-βιτρίνα» που στην πραγματικότητα είναι «δεξαμενή τρομοκρατών». Πρώτα από όλα, αν θέλουν να βρουν τις δεξαμενές των πραγματικών τρομοκρατών ας ψάξουν καλύτερα στα σαλόνια που συχνάζουν οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι εργολάβοι και το πολιτικό τους προσωπικό. Η Ταξική Αντεπίθεση είναι μια συλλογικότητα που στα 6 χρόνια παρουσίας της έχει κάνει πλήθος εκδηλώσεων, έχει στήσει δομές ταξικής αλληλεγγύης, έχει προχωρήσει σε πολιτικές παρεμβάσεις σε όλα τα πεδία του κοινωνικού αγώνα και της ταξικής πάλης: στη δημιουργία αντιιμπεριαλιστικού/ αντιπολεμικού κινήματος, στη διεθνιστική αλληλεγγύη, στη στήριξη εργατικών αγώνων, στον μαχητικό αντιφασισμό, σε αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή, σε περιβαλλοντικούς αγώνες, στο πλευρό των κολασμένων στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Με τις μικρές μας δυνάμεις προσπαθήσαμε να συγκρουστούμε με τις κεντρικές στρατηγικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του: την πρόσδεση στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, τις απόπειρες γεωστρατηγικής αναβάθμισης με τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο-προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, τη στρατηγική συμμαχία με τα δολοφονικά καθεστώτα του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.

Μέσα από την πολύπλευρη πολιτική της δραστηριότητα, η Ταξική Αντεπίθεση, έζησε πολλές φορές στο πετσί της την εκδικητική μανία των κατασταλτικών μηχανισμών: τοποθέτηση μικροκάμερας παρακολούθησης έξω από τον πολιτικό της χώρο, παρακολούθηση μελών της αλλά και άλλων συντρόφων με συσκευές γεωεντοπισμού (και ενώ θρασύτατα ο υπουργός καταστολής Μ. Χρυσοχοΐδης βγήκε πρόσφατα να δηλώσει αμέσως μετά το νέο φιάσκο σχετικά με την εξαφάνιση του ναζιστή Χ. Παππά ότι οι παρακολουθήσεις πολιτών είναι παράνομες), παρενοχλήσεις και τραμπουκισμοί εναντίον μελών της από μπάτσους, προσαγωγές και συλλήψεις.

Καμία έκπληξη, λοιπόν, δεν πρέπει να προκαλεί η νέα αυτή στοχοποίηση με δήθεν «ανώνυμο» τηλεφώνημα. Τελικό αποτέλεσμα ήταν η εξασφάλιση της προφυλάκισής μου με διογκωμένο κατηγορητήριο, καθώς το μοναδικό κριτήριο της ποινικής αναβάθμισης της υπόθεσης από πλημμεληματικού βαθμού σε κακουργηματικό, είναι η πολιτική μου τοποθέτηση και δράση. Άδικα, όμως, προσπαθούν να «τελειώσουν» (όπως είχαν προαναγγείλει) όσους υψώνουν οδοφράγματα αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Γιατί τα όπλα της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας δεν παραδίδονται. Και όπως έλεγε κι ο αδερφός μας Χρήστος Πολίτης: ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΥΝΑΜΗ, ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ.

Υ.Γ. Τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση μέσω των ΜΜΕ έχει ξεκινήσει μια επικοινωνιακή εκστρατεία, στην οποία οι φυλακές παρουσιάζονται ως τόποι αναψυχής με κελιά πολυτελείας. Στόχος είναι η δημιουργία ενός ασφυκτικού πλαισίου στις φυλακές με την κατάργηση διακαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Χιλιάδες άνθρωποι αποθηκεύονται κάτω από τρισάθλιες συνθήκες κράτησης. Εν μέσω πανδημίας δεν έχει υπάρξει ούτε ένα στοιχειώδες υγειονομικό μέτρο καταπολέμησής της, πέρα από κατασταλτικά μέτρα, όπως το κόψιμο των αδειών και των επισκεπτηρίων. Κι ενώ μέχρι και δικτατορικά ή απολυταρχικά καθεστώτα έχουν προχωρήσει σε αποσυμφόρηση φυλακών, το ελληνικό κράτος επιμένει να γεμίζει ασφυκτικά τα «σωφρονιστικά καταστήματα». Αποκλειστικοί υπεύθυνοι για οποιοδήποτε αποτέλεσμα της δολοφονικής αυτής πολιτικής στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών θα είναι οι δήμιοι της κυβέρνησης, με πρώτους τον αμερικανοτσολιά υπουργό καταστολής Μ. Χρυσοχοΐδη και το γκαντέμη πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη…

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Λάρισας

“Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της κάθε περιόδου. Απ’ αυτή την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες”.

Β.Ι. Λένιν, Παρτιζάνικος Πόλεμος

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ. ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Συγγκέντρωση Αλληλεγγύης
Φυλακές Λάρισας
Κυριακή 25.10 ωρα 15.00

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

1+6 αυτοκόλλητα που κυκλοφόρησαν από την Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ] και κολλιούνται στην αθηναϊκή μητρόπολη και όχι μόνο

– “Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. (…) Απ’ αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επιννοούν “ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση” γραφιάδες”. Β.Ι.Λένιν, “Πάρτιζάνικος Πόλεμος”

Λευτεριά στο σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη

– δυστοπία είναι οι απλήρωτες υπερωρίες

– δυστοπία είναι το πετσοκομμένο δώρο χριστουγέννων

– εκτός από την πολιτική των ταυτοτήτων υπάρχει και η προλεταριακή συνείδηση

– εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός

– τα πράγματα παραμένουν όπως τα μάθαμε στο σχολείο τάξη εναντίον τάξης

– ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, ενάντια σε φασισμό και ιμπεριαλισμό πόλεμο στον πόλεμο!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ. ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

“Τι τάχα αν είσαι φυλακή;

– Να μη λυγάς!

αυτό είν’ όλο.

Δεν είναι άλλη συμβουλή.”

Ναζίμ Χικμέτ

“Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι, που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ‘ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει … να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.”

Νικολάι Οστρόφσκι

Στις 23 Σεπτέμβρη συλλαμβάνονται από την «αντι»τρομοκρατική οι σύντροφοι Π. Γεωργιάδης και Μ.Τ., την επόμενη μέρα εισβάλουν στο σπίτι του δεύτερου όπου και συλλαμβάνουν τη συντρόφισσα και συγκάτοικο του E.M. Αμέσως τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ξεκινάνε τις γνωστές “διαρροές” και μιλούν για “άρωμα τρομοκρατίας” αρχικά, για εξάρθρωση της επαναστατικής οργάνωσης Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών στη συνέχεια, σε ένα κρεσέντο τρομο-υστερίας (βγαλμένο από άλλη δεκαετία μεν, με τον ίδιο υπουργό “Προστασίας του Πολίτη” δε) συνεχίζουν να αναπαράγουν και να επινοούν καταφανή ψέματα. Μιλούν μέχρι και για την ύπαρξη έτοιμης προς χρήση βόμβας, αναιρώντας μέχρι και τις φωτογραφίες που παρουσιάζουν την ίδια στιγμή στα “ρεπορτάζ” τους. Τις επόμενες μέρες «αντι»τρομοκρατική και ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία, συνεχίζουν να στοχοποιούν τους συντρόφους αλλά και την Ταξική Αντεπίθεση, την πολιτική συλλογικότητα που συμμετέχουν οι 2 σύντροφοι, η πρώτη με παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια, ενώ τα δεύτερα διαρρέουν ότι δήθεν βρέθηκε πρωτότυπη προκήρυξη της ΟΛΑ, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν μια άτυπη ομηρία τόσο για τους συντρόφους όσο και για τον ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό τους περίγυρο.

Βέβαια η ένδεια των πραγματικών στοιχείων γίνεται αντιληπτή με την χωρίς περιοριστικούς όρους απελευθέρωση της συντρόφισσας και την επιβολή της παρουσίας μια φορά το μήνα στο Α.Τ. της περιοχής του για τον σύντροφο Μ.Τ. Η απελευθέρωση βέβαια των δυο συντρόφων αποκρύφτηκε πλήρως από τα ΜΜΕ και αναφέρθηκε μονάχα δυο μέρες μετά, όταν δεν έπληττε το αφήγημά τους. Αντίθετα, διατάσσεται η προφυλάκιση του συντρόφου Π. Γεωργιάδη και η μεταγωγή του στις φυλακές της Λάρισας, τόσο λόγω του κλίματος που είχε δημιουργηθεί στα ΜΜΕ, όσο και για να μην χαθεί πλήρως το υποτιθέμενο κύρος της «αντι»τρομοκρατικής υπηρεσίας.

Κυρίως όμως γιατί ο σύντροφος εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι αδιάλειπτα παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής του. Είτε κατά την παραμονή του στα κολαστήρια της ελληνικής “δημοκρατίας” κατά προγενέστερες περιόδους κράτησής του, είτε με την πολιτική του συλλογικότητα τα τελευταία χρόνια, την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους (για την οποία και συνελήφθη το 2015), την έμπρακτη αλληλεγγύη του στον Βασίλη Παλαιοκώστα (για την οποία και φυλακίστηκε το 2008), την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τη συμμετοχή του σε αντι-ιμπεριαλιστικούς – αντικαπιταλιστικούς – αντιφασιστικούς και εργατικούς αγώνες και σε τόσες άλλες, μεγάλες ή και μικρότερες, στιγμές της ταξικής πάλης. Παρών στη διάδοση του ανατρεπτικού λόγου, είτε μέσω των εκδόσεων “Ασύμμετρη απειλή”, “Μόλωτ” και “Red ‘n Noir”, είτε μέσω του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios.

“Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της κάθε περιόδου. Απ’ αυτή την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες”.

Β.Ι. Λένιν, ο Παρτιζάνικος Πόλεμος

Μεσούσης της δεύτερης φάσης της πανδημίας, της εγκληματικής διαχείρισής της και της βαθύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών, οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν πέρα από όξυνση της καταστολής. Ξυλοκοπώντας νοσηλευτές και ιατρικό προσωπικό που απαιτεί να δοθούν χρήματα για την υγεία, λοιδορώντας και καταστέλλοντας τις μαθητικές καταλήψεις, που ζητούν τα αυτονόητα μέτρα προστασίας από την πανδημία στις σχολικές αίθουσες, ανοίγοντας το δρόμο στους νέους Καλαμπόκες, απαγορεύοντας και καταστέλλοντας διαδηλώσεις, όπως εκείνη για την αλληλεγγύη στους Τούρκους αγωνιστές που βρίσκονται σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου καθώς και τη διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του ΗΠΑτζή τοποτηρητή Πομπέο.

Η κυβέρνηση, οξύνοντας την επίθεση σε όλα τα μέτωπα, μας υπενθυμίζει ότι την ώρα που η εργατική τάξη φτωχοποιείται περαιτέρω, οι αγωνιστές στοχοποιούνται και καταστέλλονται και για την υγεία δεν δίνεται ούτε ένα ευρώ, λεφτά υπάρχουν για τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τους νατοϊκούς εξοπλισμούς και τους κλινικάρχες. Την ώρα που οι εργατικές διαδηλώσεις και το δικαίωμα στην απεργία ποινικοποιούνται, οι εργαζόμενοι απολύονται στο σωρό ή οι σχέσεις εργασίας τους ελαστικοποιούνται, τα εργατικά κεκτημένα χάνονται το ένα μετά το άλλο, προκηρύσσονται προσλήψεις για 2700 μπάτσους. Την ώρα που η ανεργία εκτοξεύεται και η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, το πολυεθνικό προλεταριάτο υποβαθμίζεται και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στοιβάζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αγοράζονται πολεμικά αεροπλάνα και η Ελλάδα γίνεται μια απέραντη νατοϊκή βάση από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα.

Το αστικό κράτος γνωρίζει ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του θα οξυνθούν -οι μαθητικές καταλήψεις άνοιξαν τον δρόμο- και απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο θωρακίζεται. Χτίζονται νέες φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, η εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες στοχοποιούνται, διώκονται, φυλακίζονται.

Σε αυτό το πλαίσιο ο σύντροφος Πολύκαρπος Γεωργιάδης βρίσκεται για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο των αστυνομοδικαστικών μηχανισμών. Γιατί δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, γιατί δεν παραιτήθηκε, δεν ιδιώτευσε. Γιατί στον ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο ήταν, είναι και θα είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί είναι με την πλευρά αυτών που “έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο”.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Οχτώβρης 2020

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.

Γερμανός Αντιφασίστας, 1942

Την Τετάρτη 7 Οκτώβρη 2020, στο Εφετείο της Αθήνας θα ανακοινωθεί η απόφαση στη δίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α. Μια ημέρα αναμφίβολα ιστορική, αφού μετά από μια πολύχρονη ακροαματική διαδικασία και έπειτα από εκατοντάδες συνεδριάσεις κατά τη διάρκεια των οποίων οι άφαντοι 68 χρυσαυγίτες και οι συνήγοροι τους έκαναν επίδειξη θρασυδειλίας και φιλοτομαρισμού, η αστική δικαιοσύνη του κεφαλαίου και του κράτους του θα ετυμηγορήσει, αθωώνοντας ή καταδικάζοντας το συγκεκριμένο χιτλεροκυπατζίδικο μόρφωμα.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Η δικαστική εξουσία, αυτή της οποίας επιφανή στελέχη της στελέχωσαν τις κυβερνήσεις των συνταγματαρχών, αυτή που φρόντισε να βγουν λάδι μέσα από την κολυμπήθρα της εθνικοφροσύνης οι δοσίλογοι της κατοχής και οι βασανιστές της χούντας, αυτή που για χρόνια ολόκληρα νομιμοποίησε θεσμικά τους χιτλερικούς του Μιχαλολιάκου, εγκρίνοντας τη συμμετοχή τους στις εκλογές ήδη από τη δεκαετία του ‘90, αυτή που δεκαετίες ολόκληρες έκανε τα στραβά μάτια (όταν δεν έκλεινε το μάτι…) για πλήθος επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, εμπρησμών, πογκρόμ και λιντσαρισμάτων που διαπράχθηκαν μέσα στα χρόνια από το συγκεκριμένο παρακρατικό μηχανισμό, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στο σώμα της πολυεθνικής εργατικής Τάξης και της ανυπότακτης αντιφασιστικής νεολαίας, του ντόπιου και του μεταναστευτικού προλεταριάτου.

Αυτή η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να δικάσει και να καταδικάσει το φασισμό, μπορεί όμως να αθωώσει ή να καταδικάσει τη Χ.Α, τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων, τους Μιχαλολιάκους, τους Λαγούς, τους Κασιδιάρηδες και τα δεκάδες άλλα καθάρματα που επάνδρωσαν και επανδρώνουν “υψηλόβαθμα” ή “χαμηλόβαθμα” τη συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση καθώς και άλλες αντίστοιχες (E.ΛΑ.ΣΥN., Έλληνες ΓΤΠ κ.α). Η -επί της ουσίας- αθωωτική εισαγγελική πρόταση ανάβει το πράσινο φως για μια ενδεχόμενη απαλλαγή επί του κατηγορητηρίου περί εγκληματικής οργάνωσης, για ένα ξέβγαλμα της ηγεσίας και των πρώην βουλευτών και με μια καταδίκη τοπικών χρυσαυγίτικων ταγμάτων εφόδου (Νίκαιας, Περάματος), να ενδέχεται να πλασαριστεί ως το πρόσχημα “απόδοσης δικαιοσύνης” και “ικανοποίησης του περί κοινού δικαίου αισθήματος”.

Άλλωστε είναι η ίδια η αστική δικαιοσύνη αυτή που φρόντισε το Σεπτέμβρη του 2013 – φοβούμενη ένα νέο Δεκέμβρη μετά την πολιτική δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη και μουσικού Παύλου Φύσσα από τους Ρουπακιάδες στο Κερατσίνι- να διώξει και τελικά να παραπέμψει “στα μαλακά” τους κατηγορούμενους ναζιστές με βάση τον “αντεγκληματικό” 187 και όχι τον επιβαρυντικό “αντιτρομοκρατικό” 187Α που προβλέπει ανώτερα όρια ποινών, με βάση τον οποίο εδώ και δεκαετίες έχει δικάσει, καταδικάσει και φυλακίσει σε ειδικές συνθήκες δεκάδες αναρχικούς-ες και κομμουνιστές-τριες αγωνιστές-τριες.

Αυτή λοιπόν η αστική δικαιοσύνη, μέσα από την απόφαση της δεν θα βρεθεί αντιμέτωπη μονάχα με την ποινική δικονομία της και τις νομικές ερμηνείες της, αλλά και με τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και τις λαϊκές εκρήξεις οργής που ενδέχεται να πυροδοτήσει μια αθωωτική απόφαση της. Μέσα στη σημερινή συγκυρία, εν μέσω της εξελισσόμενης πανδημίας και της αντιλαϊκής-αντεργατικής διαχείρισής της, με την οξυμένη καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει και την ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ -πιστή στις “αξίες” των ταγματασφαλιτών, των Γκοτζαμάνηδων και του Καλαμπόκα- να εντείνει (με την αντιπολιτευτική συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού) την λεηλασία του τόπου και το σάρωμα των εργατικών-συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει όρθια μετά από τη μνημονιακή δεκαετία, με την κατασταλτική εκστρατεία του (παρασημοφορημένου από το FBI) υπουργού-σερίφη παντός καιρού (εκείνου που δεν πρόλαβε να διαβάσει το μνημόνιο που ψήφισε…) να βρίσκεται σε εξέλιξη ενάντια “στα Εξάρχεια, τις καταλήψεις, την ανομία”, με τις αντιμεταναστευτικές-αντιπροσφυγικές πολιτικές από το κράτος-παρία της Ευρώπης-Φρούριο και την ΕΕ να πυροδοτούν το ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό, με τα πολεμικά σύννεφα να πυκνώνουν πάνω από τα κεφάλια μας -στα πλαίσια των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών για τη διασφάλιση της κερδοφορίας ντόπιων και πολυεθνικών καπιταλιστικών ομίλων- και τη χώρα να μετατρέπεται και επίσημα επ’ αόριστο σε ΗΠΑτζίδικη στρατιωτική βάση και ΝΑΤΟϊκό πολεμικό ορμητήριο…

Μέσα σε αυτή τη δοσμένη συγκυρία, από την απόφαση που θ’ ανακοινωθεί στο Εφετείο στις 7/10 θα κριθεί αν η Γ’ Ελληνική “Δημοκρατία” θα δώσει συγχωροχάρτι σε μια χούφτα χιτλερικών μαντρόσκυλων των τραπεζιτών, των εφοπ-ληστών και των καναλαρχών και αν -μέσω του κοινοβουλίου της- θα προικίσει εφάπαξ, με μερικά εκατομμύρια ευρώ για τις υπηρεσίες που τής προσέφερε, τον κατά φαντασία φύρερ (γνωστό από τα μεταπολιτευτικά χρόνια και ως “μυστικός πράκτωρ Αστυάναξ”) παρακρατικό Ν.Μιχαλολιάκο.

Γι’ αυτό δεν έχουμε αυταπάτες. Γιατί δεν ξεχνάμε πως ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πρακτική σημασία; Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να είναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ το αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί, θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα… (Μπέρτολτ Μπρεχτ).

Γι’ αυτό, το πρωινό της Τετάρτης 7 Οκτώβρη πρέπει να είμαστε στο Εφετείο χιλιάδες αντιφασιστών και αντιφασιστριών, με όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης (μάσκες, γάντια κλπ), για να φτάσει μαχητικά και ξεκάθαρα η συλλογική απόφαση μας και η φωνή μας μέχρι τα εισαγγελικά γραφεία και τη δικαστική αίθουσα:

ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΙ!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ!

Θα είμαστε εκεί. Για τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, αλλά και για τον Εντισόν Γιαχάι και τον Αλίμ Αμπντουλ Μάναν, τον Πετρίτ Ζίφλε και τόσους άλλους νεκρούς της Τάξης μας. Για όλους τους ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες προλετάριους και προλετάριες, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τις καταλήψεις και τους πολιτικούς χώρους που βρέθηκαν και βρίσκονται -εδώ και μια τριακονταετία, πάντα με την αρωγή της ΕΛ.ΑΣ και την κάλυψη των καθεστωτικών ΜΜΕ- στο στόχαστρο της θρασύδειλης βίας των χρυσαυγιτών και των υπόλοιπων φασιστικών συμμοριών.

Θα είμαστε εκεί γιατί δεν ξεχνάμε αυτό που μας έχει διδάξει η ιστορία: ο φασισμός δεν καταργείται διά νόμου αλλά τσακίζεται στους δρόμους και τις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και σπουδών, μέσα και έξω από τα δικαστήρια και τις φυλακές, από τον κόσμο της Αντίστασης και του Αγώνα.

Θα είμαστε εκεί γιατί συνεχίζουμε “να μην τους περιμένουμε αλλά να τους ψάχνουμε”, γιατί “δεν τους γυρίσαμε την πλάτη” ούτε θελήσαμε ποτέ “να τους μορφώσουμε”. Μαζί με τις χιλιάδες των αναρχικών και κομμουνιστών-τριών που -όλα αυτά τα χρόνια- δεν πρόσφεραν ειρήνη και δεν άφησαν σπιθαμή γης για να σταθούν τα βδελυρότερα γεννήματα του καπιταλισμού, που τους κυνήγησαν και τους τσάκισαν στο κέντρο και τις συνοικίες της αθηναϊκής μητρόπολης, που δεν επέτρεψαν να μείνει καμιά χρυσαυγίτικη γιάφκα αλώβητη ανά την επικράτεια, που ύψωσαν και υψώνουν μαχητικά αναχώματα αλληλεγγύης ενάντια στα ρατσιστικά πογκρόμ και τη μισανθρωπία, που στάθηκαν ώμο τον ώμο απέναντι στους εθνικιστές και τους ακροδεξιούς, τους φασίστες και τους ένστολους ομοϊδεάτες τους και γι’ αυτό βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των μιντιακών φερέφωνων της. Θα είμαστε εκεί με τις χιλιάδες συντρόφων και συντροφισσών που αν και γνωρίζουν ότι “σ’ αυτόν τον πόλεμο θα νικήσει εκείνος που είναι δυνατός στο μυαλό και την καρδιά”, με την εκτέλεση των χρυσαυγιτών το βράδυ της 1ης Νοέμβρη 2013 στο Ν.Ηράκλειο, ένιωσαν ν’ αποδίδεται ένα μερτικό προλεταριακής δικαιοσύνης.

Στις 7 Οκτώβρη θα είμαστε εκεί μην ξεχνώντας τα λόγια του Ισπανού αναρχικού επαναστάτη Μπουεναβεντούρα Ντουρούττι: Δεν μπορούμε να συντρίψουμε το φασισμό σε συνεργασία με τη δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά μόνο σε πείσμα της δημοκρατικής κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί πραγματικά το ξερίζωμα του φασισμού, γιατί οι αστοί είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν σε αυτόν όταν βλέπουν ότι κινδυνεύουν να τους φύγει η εξουσία από τα χέρια.

Για αυτούς και για όλους τους λόγους του κόσμου, θα είμαστε εκεί…

Όλοι και Όλες στην Αντιφασιστική Συγκέντρωση:

Τετάρτη 7 Οκτώβρη 2020 στις 10.00 πμ στο Εφετείο Αθηνών.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2020.

Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία (μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios), με την υποστήριξη της “Κίνησης της Βιολέττας”.

Μια συλλογή υλικού από το prolprot.espivblogs.net

CHI VIVRA’ VEDRA’ . ΟΠΟΙΟΣ ΖΗΣΕΙ ΘΑ ΔΕΙ.

Αναλύσεις και Ανταποκρίσεις, Μαρτυρίες, Σημειώσεις και Συζητήσεις για την εξελισσόμενη πανδημία και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την εδαφική στρατιωτικοποίηση και την οικονομία πολέμου, τις ταξικές αντιστάσεις και την κοινωνική αλληλεγγύη από την Ιταλία (και όχι μόνο) της Κρίσης.

[Μάρτης – Μάης 2020].

Αφιερώνεται στη Μνήμη ενός ξεχωριστού προλετάριου, ενός σεμνού κομμουνιστή, ενός παντοτινού αντάρτη, του Salvatore Ricciardi, ο οποίος έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στις 9/4/2020 στη γενέτειρα του Ρώμη, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Τα διαχρονικά και επίκαιρα λόγια του θα μας συντροφεύουν για πάντα: Πολλοί νόμισαν ότι αφού χάθηκε αυτή η μάχη, είχε τελειώσει και ο αγώνας, μπερδεύοντας δυο πράγματα, γιατί η μάχη μπορεί να χαθεί, αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει…

Περιεχόμενα

Ι) Σημειώσεις από τη βόρεια Ιταλία για την εξελισσόμενη πανδημία.

ΙΙ) Μια ανταπόκριση από τη βόρεια Ιταλία για τις εξεγέρσεις στις φυλακές εν μέσω της εξελισσόμενης πανδημίας.

ΙΙΙ) Μια μαρτυρία κρατουμένου από την εξέγερση στη φυλακή San Vittore του Μιλάνου.

ΙV) Πρώτες σημειώσεις για τον κορωνοϊό από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου.

V) Μια συζήτηση με τους συντρόφους/ισσες από την Κατάληψη Panetteria του Μιλάνου.

VI) Ανταπόκριση ενός αναρχικού συντρόφου για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Τορίνο.

VII) Αλληλέγγυος Χώρος NED – PSM (Marranella, Ρώμη): Μερικά ερεθίσματα για σκέψη.

Παραρτήματα

I) Σκέψεις και θέσεις με αφορμή ένα επικίνδυνα α-νόητο αυτοκόλλητο και το κείμενο “Αντίο Αυτονομία!”

ΙΙ) Ένας αρρωστημένος Μάης ή όντως “ήρθε και φέτος η άνοιξη”;

ΙΙΙ) Ημερολόγιο καραντίνας: αποσπάσματα αλληλογραφίας από το κατώφλι της “νέας κανονικότητας”…

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
οργή κι επιμονή. Γνώση κ’ αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά
ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

Μπέρτολντ Μπρεχτ. Η Απόφαση, 1930.

Από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία έχουν κυκλοφορήσει:

– Το Μπλόκο της Καλογρέζας. Το αίμα δεν είναι νερό. Η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι. [Αθήνα, 2017]

– RAF/ BR-PCC: Μια μετωπική πολιτική [Αθήνα, 2016]

– Salvatore Ricciardi: Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960… Με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία. [Αθήνα, 2015]

– Διεθνής Αλληλεγγύη – Όργανο της Επιτροπής για μια Κόκκινη Βοήθεια: Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία. [Α’ (εξαντλημένη) έκδοση. Προλεταριακή Πρωτοβουλία με την υποστήριξη της Κόκκινης Συνάθροισης. Αθήνα, 2011. Β’ έκδοση. Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών. Αθήνα, 2015]

κεντρική διάθεση:

RED n’ NOIR.

I. Δροσοπούλου 52, Κυψέλη.