To κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το συντακτικό σημείωμα που δημοσιεύθηκε στις 9/3/2022 στην ανάρτηση με τίτλο “Κατάφατσα με τον Πόλεμο” στην ιταλόφωνη ιστοσελίδα ilrovescio.info, το υλικό της οποίας ανανεώνεται (και) με μεταφρασμένα (στα ιταλικά) κείμενα, καλέσματα, αναλύσεις και συνεντεύξεις αναρχικών από το ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Στα πλαίσια της διεθνιστικής αντιπολεμικής αντιπληροφόρησης, προχωρήσαμε στη μετάφραση και τη δημοσίευση του, αφού θεωρούμε ότι θέτει –έστω και συνοπτικά- από αναρχική σκοπιά, μια σειρά πολιτικών, αξιακών, βαθιά ανθρώπινων ζητημάτων, ερωτημάτων και προβληματισμών, βαριών και δύσκολων, αλλά εν τέλει γόνιμων και χρήσιμων, για τους τωρινούς εμπόλεμους καιρούς και εκείνους τους ακόμα πολεμικότερους “που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Αθήνα, 22/3/2022

Κατάφατσα με τον Πόλεμο

Δεν είναι όλα τα κείμενα ισότιμα. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να δημοσιεύονται γραπτά υλικά από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, με τον ίδιο τρόπo που δημοσιεύεται η είδηση για μια συγκέντρωση σε κάποιο μέρος της Ιταλίας ή για κάποιο μοίρασμα κειμένου ενάντια στον πόλεμο, στη Γαλλία, την Ελλάδα, τη Γερμανία. Τα γραπτά υλικά που προέρχονται από αυτές τις τρεις πλευρές του μετώπου, αξίζουν –από πλευράς μας- έναν κόπο, ώστε να δούμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Να μη διαχωρίσουμε δηλαδή τις αναρχικές και διεθνιστικές αρχές μας από την εφαρμογή τους μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Η αρχή ως τέτοια, αφού είναι η ίδια η ιστορική εμπειρία εκείνη που την επιβεβαιώνει, σύμφωνα με την οποία ο κύριος εχθρός είναι το ντόπιο Κράτος και η ντόπια κεφαλαιοκρατία, είναι σίγουρα πιο απλό να τεθεί πρακτικά (κάτι που -σε καμία περίπτωση- δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνη ως προς τις άμεσες συνέπειες της) από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ρωσία και την Λευκορωσία, συγκριτικά μ’ εκείνους κι εκείνες στην Ουκρανία που βρίσκονται με τις ρώσικες βόμβες πάνω από τα κεφάλια τους, την κυβέρνηση “τους” να εξοπλίζει τον πληθυσμό, ανάμεσα στις εθνικιστικές σειρήνες και τις νεοναζιστικά τάγματα. Εκεί, δεν υπάρχει χώρος -όπως δεν υπήρχε και για τους Γάλλους επαναστάτες κατά τη διάρκεια της πρωσικής εισβολής του 1870- για μια παθητική αδιαφορία. Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα της φυγής ή της εξορίας, ώστε να μην σκοτώσεις και να μη σκοτωθείς. Έτσι, η μαζική λιποταξία από πλευράς των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που την κοπανάνε -και τους οποίους, διόλου τυχαία, ο ουκρανικός στρατός προσπαθεί να συγκρατήσει με τη χρήση της στρατιωτικής πυγμής– αντικατοπτρίζει σήμερα αυτό που ο νεαρός Μαρξ ονόμαζε “το εσωτερικό φανέρωμα των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου”, εκείνη την ενστικτώδη φυγή από τη φρίκη που είναι αδήλωτος ντεφετισμός, απέναντι στις κυβερνητικές στρατιωτικές συμμορίες και την επιστράτευση στο στράτευμα των αντιτιθέμενων ιμπεριαλισμών.

Μερικοί Ουκρανοί αναρχικοί όμως αναρωτιούνται: Μα πως μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους συντρόφους μας που θέλουν να μείνουν εδώ; Τι βαρύτητα θα έχουν αύριο τα λόγια μας, οι προτάσεις μας, τα απελευθερωτικά σχέδια μας αν δεν σταθούμε τώρα στο πλάι των κατοίκων των συνοικιών μας, τη στιγμή που εκείνοι ετοιμάζουν τις μολότοφ για να φράξουν το δρόμο στα ρωσικά άρματα μάχης; Πως όμως, δεν θα ρίξουμε νερό στο μύλο των εγχώριων αφεντικών, κι εκείνων του δυτικού κεφαλαίου, συμμετέχοντας στην ένοπλη άμυνα ενάντια στον εισβολέα; Δίχως άλλο, προτείνοντας αυτόνομες, από τα κάτω μορφές μάχης, συντονισμού ή ακόμα και μη-στρατιωτικής μεσολάβησης. Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Με ποιες δυνάμεις να δώσουμε στην άμυνα –όπου στρατιωτικοί, παραστρατιωτικοί και φασίστες είναι πολύ πιο εξοπλισμένοι και προετοιμασμένοι, ως φορείς ενός κοινωνικού σχεδίου, εχθρικού προς κάθε ελευθερία– την προοπτική μιας διαδικασίας, αν όχι επαναστατικής, τουλάχιστον κοινωνικά χειραφετητικής, απέναντι στην σχεδιασμένη -από το ΔΝΤ- εξαθλίωση που εφαρμόζεται χάρη στις διάφορες μαφίες του ουκρανικού Κράτους;

Όταν διαβάζουμε ότι κάποιοι Ουκρανοί σύντροφοι “βρίσκονται στο μέτωπο”, μας σηκώνεται η τρίχα. Έπειτα, το γεγονός ότι μερικοί ανάμεσα τους βλέπουν με καλό μάτι -επικαλούμενοι διόλου τυχαία το παράδειγμα της Ροτζάβα- τον εξοπλισμό τους από το ΝΑΤΟ, μας πληγώνει όσο μια μαχαιριά. Επίσης, μας ανησυχεί αρκετά το γεγονός ότι σύντροφοι στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, μπορούν να δημοσιεύουν κάποιες θέσεις χωρίς ούτε καν ένα σχόλιο έκφρασης κριτικής, αφού στο κείμενο “Αντιεξουσιαστικές προοπτικές στην Ουκρανία” υποστηρίζεται πως “η ελευθερία των λαών στην Ευρώπη” τίθεται περισσότερο σε κίνδυνο από τον Πούτιν από όσο από τις ΗΠΑ και τον δυτικό καπιταλισμό…

Ο πόλεμος κατασπαράζει πάντοτε οποιαδήποτε στόχευση για χειραφέτηση, εκτός και αν μετατραπεί σε εξέγερση ενάντια σε όλα τα αφεντικά. Μια πόρτα μικρή όσο λίγες, η οποία όμως για ν’ ανοιχτεί δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ούτε το θάρρος και ενώπιον της εθνικής – πατριωτικής υπερηφάνειας προτιμάμε ξεκάθαρα τη λιποταξία και τη φυγή. Συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένοι χώροι ταξικής αυτονομίας πρέπει ν’ αποτελούν ήδη κτήμα για ένα κομμάτι της καταπιεζόμενης κοινωνίας, να κυκλοφορούν από την αρχή ξεκάθαρα καλέσματα συναδέλφωσης με τους επιστρατευμένους του στρατού του εισβολέα. Με λίγα λόγια: ένοπλος ντεφετισμός. Ντεφετισμός σημαίνει επίσης και μια κοινωνική δύναμη που να επιβάλει στα Κράτη την παράδοση τους. Το 1917 ήταν οι ίδιοι οι προλετάριοι εκείνοι που έθεσαν την εκεχειρία στην κορυφή των διεκδικήσεων τους. Μέσα και από τα προτάγματα για κατάπαυση του πυρός διαχωρίζεσαι από τη δική σου άρχουσα τάξη. Άλλωστε, τα κράτη και οι εθνικιστές και όχι οι επαναστάτες είναι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την γεωπολιτική σημασία της Κριμαίας και του Ντόνμπας! Ήδη για τον Μπακούνιν, από τους καιρούς που δεν ήταν ακόμα αναρχικός, κάθε λαός διατηρεί το δικό του “δικαίωμα στην απόσχιση” (όχι προς τον πολλαπλασιασμό Κρατών και Δημοκρατιών -προσθέτουμε εμείς σήμερα- αλλά για την ελεύθερη ομοσπονδία των αυτοδιαχειριζόμενων Κομμούνων…)

Με αυτήν την έννοια, η ουδετερότητα απέναντι στο ΝΑΤΟ και η καταδίκη χωρίς “ναι μεν αλλά” των νεοναζιστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο Ντόνμπας αποτελούν σίγουρα ανεπαρκείς δηλώσεις, αναγκαίες όμως ώστε να μην παίζεται το παιχνίδι του Ζελένσκι και του δυτικού Κεφαλαίου. Κι έπειτα, οι μισθοί, η εξαθλίωση, το ξεπούλημα των αγροτικών εκτάσεων στις πολυεθνικές… “διεκδικήσεις για το μετά” που βάζουν μπροστά τα προλεταριακά συμφέροντα, ώστε η εξελισσόμενη σύγκρουση να μην αφανίσει τα προτάγματα της προοπτικής και αφού ο τρόπος αντίστασης περιέχει -εν μέρει- και τον τρόπο ζωής για τον οποίο αγωνίζεσαι.

Γίνεται λόγος για τη Διεθνή. Ορθά, ορθότατα, αλλά και τρομακτικά αφηρημένα. Σε άλλες εποχές θα είχαν ήδη διοργανωθεί διεθνείς αναρχικές συναντήσεις έτσι ώστε να βρεθούν κοινές θέσεις, για μια προοπτική μέσα στην οποία να γίνει πράξη η αυτόνομη και αποκεντρωμένη άμεση δράση. Τώρα, βρισκόμαστε με μερικούς Ουκρανούς συντρόφους (και οι άλλοι;…) που μας καλούν να διαδηλώσουμε σε όλον τον κόσμο μπροστά από τις ρώσικες πρεσβείες. Όμως ποια είναι τα επαναστατικά προτάγματα που διαδίδουμε από την χώρα που βρίσκεται υπό εισβολή, ώστε να αρνηθούμε τα πανό “Όπλα στην Ουκρανία” και τις εθνικές σημαίες; Εμείς, που θέλουμε τόσο την πτώση του καθεστώτος Πούτιν όσο και την καταστροφή του ΝΑΤΟ! Σίγουρα, οι Ρώσοι σύντροφοι που παίρνουν το ρίσκο να υποστούν βασανιστήρια ώστε να διαδηλώσουν ενάντια στον πόλεμο, δεν μπορούν παρά να μας γεμίζουν με περηφάνια και ελπίδα.

Όμως για εκείνους τους Ουκρανούς που έχουν ενταχθεί στις “επιτροπές άμυνας” μιλάμε λες και πρόκειται για το ίδιο και το αυτό, μονάχα από την άλλη πλευρά του μετώπου; Λες και δεν υπάρχει μια άβυσσος ηθικών και “πολιτικών” προβλημάτων που χωρίζει το να είσαι συλληφθέντας ή να είσαι εξοπλισμένος από την κυβέρνηση σου…

Από την πλευρά του, το Κάλεσμα στους Φαντάρους που γράφτηκε από τους Λευκορώσους συντρόφους μοιάζει σαν να προέρχεται, ως προς τα περιεχόμενα και τη γλώσσα του, από το 1905 και το 1917.Έναν αιώνα μετά, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα κουβάρι προβλημάτων που επιδεινώθηκαν δραματικά από τον τεχνολογικό καπιταλισμό, αλλά και με την ταξική συνείδηση αδιόρατη. Διανθρωπισμός και Εθνικισμός: ιδού η ενοποίηση μεταξύ των τεχνοκρατιών σε Ανατολή & Δύση!

Υπάρχει άραγε κάτι γύρω από το οποίο πρέπει να στοχαστούμε επειγόντως και εντατικά;

Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν, τα ιστορικά παραδείγματα που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν, οι θησαυροί του δικού μας κινήματος που θα μπορούσαμε ν’ ανακαλέσουμε και να τα θέσουμε στην ημερήσια διάταξη. Θα το κάνουμε στη συνέχεια. Προς το παρόν, καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για το άνοιγμα ενός διεξοδικού διαλόγου, για τη διεύρυνση του σε διεθνές επίπεδο, να προτείνουν και να μεταφράσουν και άλλα κείμενα. Και να δράσουν για να γκρεμίσουν όλα τα μέτωπα γιατί ο χρόνος πιέζει.

Εν τω μεταξύ, αυτά τα γραπτά πρέπει να καθίστανται σε διαθέσιμα και ν’ αποτελούν υλικό των στοχασμών μας.

φώτο: Αθήνα, Απρίλιος 2021. Πρόβες πολέμου με υπερπτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών πάνω από τον αττικό ουρανό, στα πλαίσια της ετήσιας πολυεθνικής άσκησης “Ηνίοχος”.  .

Λάβαμε, μεταφράσαμε & δημοσιεύουμε το ακόλουθο Μανιφέστο κατά του Πολέμου, κι ενώ η Ελλάδα έχει ήδη εμπλακεί ενεργά, με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού, σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ η χώρα -από άκρη σε άκρη, από τη Σούδα μέχρι την Αλεξαδρούπολη- έχει μετατραπεί σε προκεχωρημένο ορμητήριο της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Μια άμεση εμπλοκή, που δεν αποτελεί “συμμαχική υποχρέωση”, με απόφαση της νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη του υιού και (ουσιαστική) συναίνεση σύσσωμου του αστικού κοινοβουλευτικού προσωπικού, προς επιβεβαίωση του διαχρονικού δόγματος της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης: “Ανήκομεν εις τη Δύσιν”…

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στην Αθήνα στις 20/3/2022. Πηγή στα ιταλικά: ilmanifesto.it Πηγή στα αγγλικά: endnotes.org.uk

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι, επιστήμονες, λειτουργοί του πολιτισμού όλων των χωρών!

Συνέβη το τερατώδες: ο πόλεμος επέστρεψε και πάλι, μέσα στην καθημερινότητά μας στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή οι μεγαλουπόλεις της Ουκρανίας έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης. Άνθρωποι ειρηνικοί γίνονται κομμάτια από τις σφαίρες και τις ρουκέτες ή θάβονται κάτω από τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εκείνοι που επιβιώνουν από τις βάρβαρες επιδρομές, μέσα στα υπόγεια και τις σήραγγες του Μετρό, ωθούνται να δραπετεύσουν από την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και το σκοταδισμό. Η βαρβαρότητα επέστρεψε.

Για περισσότερα από 20 χρόνια, αυτή η κόλαση αναπτύχθηκε και επεκτάθηκε: αρχικά στην Τσετσενία και τη Γιουγκοσλαβία, έπειτα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και σήμερα στην Υεμένη, τη Συρία και σ’ άλλα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Τώρα έφτασε και πάλι στην Ευρώπη, παίρνοντας καταστροφικές διαστάσεις με τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Τα μητροπολιτικά πολεοδομικά συγκροτήματα, που κατοικούνται από εκατομμύρια ανθρώπους, μετατράπηκαν στο σημαντικότερο πεδίο μάχης μεταξύ των δύο στρατών. Η βαρβαρότητα των πολεμικών συγκρούσεων έχει πολλές αιτίες. Εκφράζει την αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, πίσω από τα προσωπεία της οικουμενικής οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα επέδειξε για ακόμα μια φορά τη διπροσωπία του. Από τη μια πλευρά, αφέθηκε στην καρποφόρα παγκόσμια ειρήνη των αλυσίδων των εμπορευμάτων και των παγκοσμιοποιημένων πληροφορικών συστημάτων, έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων τάξεων και να φτάσει μέσω αυτής μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, εξαπέλυσε συγκρούσεις ολοένα και βιαιότερες, για τον έλεγχο των κομβικών γεωστρατηγικά περιοχών. Τυπικό παράδειγμα η Κίνα, η οποία συνδύασε το σχέδιο διασύνδεσης των ηπείρων, μέσω του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, με εδαφικές διεκδικήσεις στην Ταϊβάν και τη νότια Σινική Θάλασσα.

Με αυτή την έννοια, και η συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική. Με σκοπό την εξασφάλιση της παγκόσμιας ηγεμονίας της στο οικονομικό πεδίο, η Ουάσιγκτον έκανε την κίνησή της στην ανατολική Ασία, μέσα από την εδαφική επέκταση του δικού της παραγωγικού δυναμικού. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον σαμποτάρει σε όλα τα επίπεδα το κινέζικο σχέδιο του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, ενώ κάνει και ό,τι είναι δυνατό για να ναρκοθετήσει τις ειρηνικές οικονομικές σχέσεις μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ευρώπης.

Παράλληλα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστρεψε το δικό της στρατιωτικό συμμαχικό σύστημα, το ΝΑΤΟ, ενάντια στη Ρώσικη Ομοσπονδία έτσι ώστε να εμποδίσει τον διάδοχο της θαμμένης σοβιετικής αυτοκρατορίας από το να ενταχθεί σε μια διευρυμένη Ευρώπη, με μια σταθερή ειρηνική τάξη πραγμάτων μέσα από εγγυήσεις για την εκατέρωθεν ασφάλεια. Το σαμποτάρισμα του [αγωγού] North Stream 2 αποδεικνύει ότι η πίεση που ασκείται εδώ είναι εξίσου ισχυρή με τη θέση που παίρνει ενάντια στην Κίνα: αυτό που οι ΗΠΑ πέτυχαν ενάντια στη Ρωσία μετατράπηκε, στην περίπτωση της Κίνας, σε μπούμερανγκ, ευνοώντας την ανάδειξη της Κίνας σε παγκόσμια ανταγωνιστική δύναμη.

Τέλος, ως τρίτος παράγοντας βαρβαρότητας, μπήκε στο παιχνίδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μια βαθιά οπισθοδρομική παραλλαγή του αντιιμπεριαλισμού, που στοχεύει σε μια πατριαρχική θεοκρατία. Αυτές οι εξελίξεις μετατράπηκαν σε απειλές για την ανθρωπότητα, αφού όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές μπόρεσαν να βασιστούν στον πολεμικό εξοπλισμό τους, του οποίου η τεχνολογική προέλαση αυξάνει την καταστρεπτική ισχύ τους, συγκριτικά με τα συμβατικά οπλικά συστήματα.

Γιατί δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί η ιστορία της ρώσικης επίθεσης

Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, που ξέσπασε στις 24 Φεβρουαρίου, μπορεί να γίνει αντιληπτός μονάχα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που συμβαίνει μπορεί να εξηγηθεί μέσα και από αυτές τις διασυνδέσεις. Όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία, οι ΗΠΑ απέσπασαν τη συναίνεση της Ρωσίας για την ένταξη της επανενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, με αντάλλαγμα την υπόσχεση για μη περαιτέρω επέκτασή του στην ανατολική Ευρώπη. Εκείνον τον καιρό, οι δυνατότητες εκδημοκρατισμού και ανοίγματος της Ρωσίας προς την Ευρώπη ήταν αρκετά καλές.

Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι δυνατότητες χάθηκαν μετά από λίγα χρόνια. Το 1997 ξεκίνησε η ανοιχτά διακηρυγμένη επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ, και εν συνεχεία και της ΕΕ. Αυτή η εξέλιξη ειδώθηκε ως μια ταπείνωση και ως ένας κίνδυνος από την ελίτ της ρωσικής εξουσίας και από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Υπήρξαν και τάσεις που αντιτέθηκαν σε αυτή τη διαδικασία, κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία. Παρ’ όλα αυτά, υπονομεύθηκαν μέσα από τη νέα προνομιακή συμμαχία των ΗΠΑ με τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Αυτή η θρασύτητα δημιούργησε τις εξωγενείς συνθήκες για τη Ρωσία, για να θέσει σε εφαρμογή μια στρατηγική αναθεωρητικού ιμπεριαλισμού που είχε διαμορφωθεί από την ελίτ της εξουσίας, ήδη από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης κι έπειτα, η οποία και κορυφώθηκε στην εποχή του Πούτιν.

Ακόμα και τα σημάδια του συναγερμού που προερχόταν από αυτήν τη νέα πορεία -τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008 και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014– αγνοήθηκαν. Αντίθετα, η κατασκευή της υποδομής του ΝΑΤΟ προχώρησε στην Ουκρανία, κι ενώ η χώρα είχε εμπλακεί από το 2014 σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, με την έμμεση εμπλοκή και της Ρωσίας. Έπειτα, οι κοινοί ελιγμοί των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων με το ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο του 2021 αποτέλεσαν το πέρασμα της κόκκινης γραμμής. Η άμεση προέλαση του ΝΑΤΟ κατά 1.200 χλμ, προς το δυτικό σύνορο της Ρωσίας δεν ήταν ανεκτή για την υπερδύναμη και τη ρωσική στρατιωτική ελίτ, που αποφάσισαν να διεξάγουν έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία πριν η Ουκρανία ενταχτεί τυπικά στο ΝΑΤΟ.

Αυτές οι αναφορές δεν αποτελούν μια δικαιολόγηση. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. Πρόκειται μονάχα για το ξεκαθάρισμα ως προς το ότι αυτός ο καταστροφικός επιθετικός πόλεμος ακολούθησε έπειτα από ενέργειες ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας από την πλευρά της Δύσης, που δημιούργησαν μια κοινή γεωστρατηγική λογική σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ελίτ της εξουσίας στη Ρωσία του Πούτιν. Ας φανταστούμε τη Ρωσική Ομοσπονδία αν είχε υπογράψει μια στρατιωτική συμφωνία με την Κούβα και το Μεξικό και κατασκεύαζε μια στρατιωτική υποδομή εις βάρος τους στην Καραϊβική, ακριβώς δίπλα στο νότιο σύνορο των ΗΠΑ!

Αυτή η αντιπαραβολή ξεκαθαρίζει πως δεν μπορούμε ν’ αποτελούμε κομμάτι αυτής της καταστροφικής αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καταδικάζουμε με απόλυτη αποφασιστικότητα τη ρωσική επίθεση. Όμως παράλληλα στεκόμαστε σθεναρά απέναντι από τις ελίτ της εξουσίας στη Δύση. Αντί να παραδεχτούν τη χρεοκοπία των στόχων τους για υπερβολική επέκταση, τώρα επιβάλλουν ένα γύρο απωλειών ανθρώπινων ζωών μέσα στην πολεμική κλιμάκωση, ενώ διεξάγουν μια καμπάνια για έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, καθώς και μια ευρείας κλίμακας επιχείρηση στρατιωτικής ενίσχυσης και αποστολής οπλισμού. Έχουμε υπόψη μας ότι με αυτή τη θέση αποτελούμε, στην παρούσα φάση, μονάχα μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των δυνάμεων που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Για να βγούμε από τη λογική των πολεμοκάπηλων

Δεν πρέπει όμως να απαρνηθούμε τη δική μας ταυτότητα, το δικό μας πολιτισμό που διαμορφώθηκε μέσα στους κοινωνικούς αγώνες της χειραφέτησης για την ισότητα και την αυτοδιάθεση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική λογική και τον κυνισμό των πολεμοκάπηλων όλων των πλευρών. Η στρατιωτική σφαγή, οι δολοφονίες των αμάχων, οι βομβαρδισμοί, η πείνα και ο μαζικός ξεριζωμός του ουκρανικού πληθυσμού πρέπει να σταματήσει άμεσα, όπως πρέπει να σταματήσει και η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο ΝΑΤΟ και τη Δύση να συναινέσει στην Ουκρανία σε μια αντίσταση μέχρι εσχάτων. Ούτε μπορούμε να επιτρέψουμε στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο να στείλει στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες φαντάρους και στρατεύσιμους. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν πρέπει να μας ρωτάνε γιατί δεν κάναμε τίποτα για να εμποδίσουμε τη μετατροπή της ουκρανικής σύγκρουσης σ’ ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο ή ακόμα και σ’ ένα πυρηνικό Αρμαγεδώνα.

Αυτός ο κίνδυνος αυξάνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας της τεράστιας στρατιωτικής ενίσχυσης [της Ουκρανίας] από τις ΗΠΑ & το ΝΑΤΟ όσο και από τις βαριές οικονομικές κυρώσεις. Δεν μπορούμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές. Αν η βίδα της κλιμάκωσης σφίξει περαιτέρω, μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες μπορεί να βρεθούμε όλοι ενώπιον των φρικαλεοτήτων του πολέμου.

Ζητάμε:

1. Μια άμεση κατάπαυση του πυρός και την αποχώρηση όλων των ενόπλων δυνάμεων από κάθε οικιστικό κέντρο.

2. Την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία. Τον αφοπλισμό και τη διάλυση όλων των παραστρατιωτικών δυνάμεων που δρουν στο έδαφος της Ουκρανίας.

3. Την άμεση διακοπή της αποστολής οπλισμού και της μυστικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.

4. Την άμεση άρση των κυρώσεων και τον τερματισμό του οικονομικού πολέμου.

5. Την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, υπό την επίβλεψη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία (ΟΑΣΕ). Εξασφάλιση της σταθερής ουδετερότητας της Ουκρανίας και ξήλωμα των ΝΑΤΟϊκών υποδομών από την Ουκρανία, με αντάλλαγμα σαφείς ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας, που να υποστηρίζονται σε διεθνές επίπεδο.

6. Η θεσμοθέτηση της Ουκρανίας ως Κράτους – ανεξάρτητης γέφυρας μεταξύ ΝΑΤΟ-ΕΕ και Ρωσίας, υπό την αιγίδα του ΟΑΣΕ. Δίπλευρη ανοικοδόμηση και οικονομικές συμφωνίες της Ουκρανίας με την ΕΕ και τη μετασοβιετική τελωνειακή Ένωση.

Ξέρουμε καλά ότι αυτές οι απαιτήσεις θα παραμείνουν λόγια του αέρα μέχρι ότου αποτελέσουν κτήμα για τα κοινωνικά κινήματα, τις εργαζόμενες τάξεις και την κριτική διανόηση, μέσα από μια προσπάθεια συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να κινητοποιήσουμε μια πλατιά αντιμιλιταριστική αντίσταση που να εντάσσεται με πλήρη και διεθνικό τρόπο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η αντίληψη δεν είναι σε καμία περίπτωση απέλπιδη, όπως απέδειξε και η αντίσταση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την παγκόσμια κοινωνική εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.

Προτείνουμε επομένως ως πρώτα βήματα της κινητοποίησης:

1. Τη διακοπή όλων των αποστολών οπλισμού στην Ουκρανία και σε άλλες ζώνες πολέμου ανά τον κόσμο μέσα από δράσεις μποϋκοτάζ.

2. Την έναρξη μιας καμπάνιας άρνησης στράτευσης σε όλους τους στρατούς που εμπλέκονται, άμεσα ή έμμεσα, στον πόλεμο στην Ουκρανία: ανυπακοή στην επιστράτευση και στις διαταγές, λιποταξία από μάχιμες και εφεδρικές μονάδες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ. Ανάπτυξη ενός διευρυμένου κινήματος αλληλεγγύης για τους αντιρρησίες συνείδησης.

3. Συμμετοχή στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας για όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες, προερχόμενους από την Ουκρανία και τα άλλα πολεμικά και εμφυλιοπ0λεμικά μέτωπα.

4. Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση ενάντια στον αποπροσανατολισμό του κινήματος διαμαρτυρίας για την ειρήνη. Οι μαζικές διαδηλώσεις ανά τον κόσμο και τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων στρέφονται ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν πρέπει να τίθενται μονόπλευρα.

Σκοπός τους ήταν και είναι το ξεπέρασμα της εκμετάλλευσης, της πατριαρχικής καταπίεσης, του ρατσισμού, του εθνικισμού, της καταστροφής της φύσης, η επιβεβαίωση των ατομικών και κοινωνικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα ήρθε η ώρα για την πάλη ενάντια στην αναδυόμενη βαρβαρότητα.

Ήρθε η στιγμή οι πολέμιοι του πολέμου σε όλες τις χώρες να ενωθούν πριν να είναι πολύ αργά. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων είναι υπαρκτός. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να τον αποτρέψουμε. Αυτή είναι η δική μας ευθύνη προς τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!

Πρώτοι υπογράφοντες:

Cesare Bermani, ιστορικός, Όρτα.

Sergio Bologna, ιστορικός και σύμβουλος επιμελητείας, Μιλάνο

Rüdiger Hachtmann, ιστορικός, Βερολίνο

Erik Merks, συνταξιούχος συνδικαλιστικός λειτουργός, Αμβούργο

Karl Heinz Roth, ιστορικός και γιατρός, Βρέμη

Bernd Schrader, κοινωνιολόγος, Ανόβερο

φώτο: από την αναχώρηση της πρώτης ελληνικής αποστολής πολεμικού υλικού στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία.

Ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε τα ξημερώματα της Πέμπτης 24/2/2022 με τη ρωσική στρατιωτική εισβολή αλλά μια οκταετία νωρίτερα. Αυτή είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια που κάθε προλετάριος και προλετάρια, κάθε διεθνιστής και διεθνίστρια, κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια, οφείλει να υπενθυμίζει απέναντι στην απύθμενη υποκρισία των όψιμων πρωτοκοσμικών ειρηνιστών και ενάντια στην καθεστωτική προπαγάνδα αυτών των εμπόλεμων καιρών.

Ένας άδικος Πόλεμος που ξεκίνησε όταν “στο Κίεβο έλαβε χώρα μια φιλελεύθερη-φασιστική επανάσταση που οδήγησε στην αντικατάσταση του μετριοπαθή ολιγάρχη Γιανουκόβιτς από μια ομάδα εθνικιστών και ολιγαρχών, συσπειρωμένων γύρω από τον Ποροσένκο. Πολύς κόσμος σκέφτηκε ότι δεν πρόκειται για μια επανάσταση αλλά για μια διαδοχή στην εξουσία. Αυτό συνέβη σε μια πολυεθνική χώρα. Είναι κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που συνέβη στη Γιουγκοσλαβία. Σε μια πολυεθνική χώρα, η άνοδος στην εξουσία των εθνικιστών οδηγεί απευθείας στην καταστροφή της και τον πόλεμο. Αυτό είναι που συνέβη στην Ουκρανία: Η Κριμαία και το Ντονμπάς έχουν χαθεί οριστικά.” [1].

Μια πολύχρονη ανθρωποσφαγή που μετράει ήδη πολλές χιλιάδες (κυρίως ρωσώφωνων αλλά και άλλων μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και ελληνόφωνων) νεκρών αμάχων, σε αυτό το ανατολικό – ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου που μαίνεται αδιάκοπα, από την Παλαιστίνη και τη Συρία, μέχρι το Ιράκ και το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και την Υεμένη, τη Σομαλία και το Μάλι.

“Ένας εθνικιστικός πόλεμος που εξαπολύθηκε από τα ναζιστικά τάγματα του Αζόφ, των ορφανών του Μπαντέρα και όλων των ηττημένων του 1945, ενάντια στους λαούς της χαμένης πατρίδας των Μάχνο και των Σταχάνοφ αυτού του κόσμου”, υπό την υψηλή εποπτεία και με τα όπλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της Γερμανίας και της ΕΕ.

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στα τέλη του “σύντομου 20ου αιώνα”, και σε αντίθεση με όσα ξεδιάντροπα ψεύδη ισχυρίζονται τα εγχώρια παπαγαλάκια της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης και η πρόεδρος της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας” , ο Πόλεμος δεν επέστρεψε στην Ευρώπη του 21ου αιώνα τώρα, το 2022 αλλά το 2014. Η Σφαγή στην Οδησσό, στις 2 Μάη εκείνης της χρονιάς, με τις δεκάδες των δολοφονημένων, βιασμένων, στραγγαλισμένων, καμμένων και σφαγιασμένων αγωνιστών και αγωνιστριών στο Σπίτι των Συνδικάτων, από τους Ουκρανούς ναζιστές εγκληματίες πολέμου, αποτελεί μια από τις πιο ντροπιαστικές και αιματοβαμμένες σελίδες της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ιστορίας.

Ένας Πόλεμος που αποτέλεσε το ιστορικό σημείο ρήξης, μέσα στο εξελισσόμενο ενδο-ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου σε σφαίρες επιρροής και την κορύφωση της στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που αποτελεί (διακηρυγμένο πλέον) στόχο των ΗΠΑ, μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 κι έπειτα, σε αντίθεση με τις μεταψυχροπολεμικές δεσμεύσεις του, στην ανατολική Ευρώπη του πάλαι ποτέ “Συμφώνου της Βαρσοβίας”.

Ένας Πόλεμος μέσα στον οποίο ο ελληνικός αστισμός (τόσο στην εθνικιστική όσο και στην “κοσμοπολίτικη” εκδοχή του) και το Κράτος του δεν στέκουν ουδέτερα αλλά αντίθετα, έχουν φροντίσει να γίνει σαφές το διακομματικό δόγμα “Ανήκομεν εις τη Δύσιν”, παίρνοντας θέση ήδη κατά τη διάρκεια της μνημονιακής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τη νοσηλεία Ουκρανών ναζιστών τραυματιών πολέμου στο ΚΑΤ, τον υπουργό Εξωτερικών να τραγουδάει από την Αττάλεια, αγκαζέ με τον Τούρκο και τους άλλους ΝΑΤΟϊκούς ομολόγους του, “we are the world, we are the children” και να απελαύνει (την περίοδο της υπογραφής της αμερικανοκινούμενης “Συμφωνίας των Πρεσπών”) Ρώσους διπλωμάτες.

Με τη χώρα να έχει μετατραπεί ήδη από άκρη σε άκρη σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωτλαντικού Ιμπεριαλισμού, τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις του θανάτου από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, από τον Άραξο μέχρι τη Λάρισα, από την Ανδραβίδα μέχρι τη Σκύρο, να αποτελούν τα μετόπισθεν αυτού του πολεμικού μετώπου, και από την βάση στο Στεφανοβίκειο του Βόλου να έχουν ήδη μετασταθμεύσει στην Πολωνία τα πρώτα ΗΠΑτζίδικα ελικόπτερα “Απάτσι”.

Με το ελληνικό “κράτος – γεωπολιτικό μεντεσέ” [2] (σύμφωνα με τον ορισμό που τού έδωσε προ ετών ο νυν πολυχρονεμένος Πρέσβης στην Αθήνα και πρώην “αρχιτέκτονας της νίκης” του νεοφιλελεύθερου – ναζιστικού πραξικοπήματος στο Κίεβο το 2014 Τζέφρυ Πάϊατ), ν’ αποτελεί διαχρονικά τον καλύτερο πελάτη των πολεμικών βιομηχανιών, μέσα από τα αστρονομικά εξοπλιστικά προγράμματα δίχως τέλος και τον λογαριασμό ν’ ανεβαίνει διαρκώς, μετά και την υπογραφή των πρόσφατων πολεμικών συμφωνιών με Γαλλία και ΗΠΑ.

Με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να συμμετέχουν ήδη ενεργά σε πλήθος στρατιωτικών ΝΑΤΟϊκών αποστολών στα διάφορα μέτωπα αυτού του ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Με την πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη του υιού, διά στόματος του υπουργού “Άμυνας”, να έχει δηλώσει ήδη την προθυμία της “οι Έλληνες να ματώσουν στο μέλλον δίπλα στους Αμερικάνους” και την αξιωματική αντιπολίτευση των πρώην ευρω“κομμουνιστών” και νυν ευρωατλαντικών, αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου, να έχει ήδη φροντίσει να δώσει και πάλι τα διαπιστευτήρια της σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Οι εμπρηστικές πρωθυπουργικές δηλώσεις και η τυχοδιωχτική επιλογή για άμεση εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας, με την αποστολή πολεμικού υλικού (40 τόνους κατασχεμένων καλάσνικοφ, αντιαρματικών ρουκετών και πυρομαχικών), υπό τη συνοδεία του υφυπουργού “Άμυνας”, για την ενίσχυση της νεοφιλελεύθερού – ακροδεξιού καθεστώτος του πρώην γελωτοποιού Ζελένσκι και των ταγμάτων εφόδου των ναζιστών συμμάχων του, ανεβάζει επικίνδυνα τη θερμοκρασία στις ελληνορωσικές διπλωματικές σχέσεις και δένει περαιτέρω τις τύχες της χώρας με τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού.

Έναν αιώνα μετά τη στρατιωτική εκστρατεία στην Μικρά Ασία, προς υπεράσπιση των συμφερόντων των δυτικών ιμπερια-ληστών “συμμάχων και προστατών”, η οποία και ολοκληρώθηκε με την Καταστροφή και την Προσφυγιά του 1922, η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα της ντόπιας αστικής Τάξης και του Κράτους της, για γεωπολιτική αναβάθμιση στα πλαίσια του εντεινόμενου ενδοαστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, εγκυμονεί εξίσου οδυνηρές συνέπειες και αφήνει ορθάνοιχτο το πολεμικό ενδεχόμενο.

Την ίδια στιγμή, το Βερολίνο ανακοινώνει εξοπλιστικό πρόγραμμα – μαμούθ 100 δισ. ευρώ, το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα στην μεταπολεμική “δημοκρατική” ιστορία του πρώην Γ’ Ράιχ, το Παρίσι και όλη η ΕΕ στοιχίζονται ΝΑΤΟϊκά με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στο Κίεβο, ενώ τα πολεμικά σύννεφα που υψώνονται από την Ουκρανία, εμφανίζονται απειλητικά μέχρι και πάνω από την πάλαι ποτέ “ουδέτερη” Σκανδιναβία.

Η ενεργειακή κρίση με “το ράλι των τιμών” πετρελαίου και φυσικού αερίου συνεχίζεται και ο οικονομικός πόλεμος οξύνεται μέσα από τις κυρώσεις των ΗΠΑ- Μεγάλης Βρετανίας- ΕΕ, που στοχεύουν στον αποκλεισμό των κεφαλαίων της ρώσικης νέας ολιγαρχίας από το διεθνοποιημένο διατραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, εξαιρώντας (τουλάχιστον προς το παρόν), από τη λίστα αυτών των πρωτοφανών κυρώσεων, τις ροές του χρήματος που σχετίζονται με τον τομέα της Ενέργειας και την “οικονομία των αγωγών”.

Η θύελλα που προμηνυόταν από τα σημάδια των σύγχρονων καιρών πυκνώνει, ο κίνδυνος γενίκευσης της πολεμικής σύρραξης αιωρείται πάνω από την Ευρώπη, όπου -όπως είχε προεξοφλήσει και η πρώην καγκελάριος Μέρκελ- “δεν πρέπει να θεωρούμε την ειρήνη δεδομένη” και η πυρηνική απειλή επιστρέφει και πάλι για τα καλά, πάνω από όλη την ανθρωπότητα.

“[…] Και στην Ουκρανία υπάρχει φτώχεια και πληθωρισμός, αλλά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ (DPR) και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (LPR) η κατάσταση είναι πολύ πιο άσχημη. Διεξάγεται ένας περίεργος πόλεμος. Υπογράφονται εκεχειρίες που δεν τηρούνται από κανέναν. Η ηλεκτρική ενέργεια, το αέριο και το κάρβουνο διασχίζουν τις γραμμές των αντιμαχόμενων. Η μαύρη αγορά ανθεί. Οι τοπικές ελίτ κάνουν εμπόριο και μπίζνες πίσω από την πλάτη των στρατευμάτων, ενώ οι μόνοι που πολεμάνε (και από τις δύο πλευρές) είναι οι εργάτες και οι χωρικοί. Όταν έγιναν νέες εκλογές το φθινόπωρο του 2014, οι αντι-Μεϊντάν ολιγάρχες Zakharchenko και Plotniskiy μπόρεσαν να θέσουν υποψηφιότητα, ενώ οι Κομμουνιστές αποκλείστηκαν. Όλα αυτά προκαλούν δυσφορία τόσο στον κόσμο όσο και στους στρατιώτες της Νοβορωσίας. Έχω μιλήσει με πολλούς στρατευμένους της βάσης, θέλουν αυτή η κατάσταση ν’ αλλάξει. Θέλουν να τελειώνουν με τους ολιγάρχες και να εθνικοποιήσουν τις επιχειρήσεις. Θέλουν να πάνε να πολεμήσουν ξέροντας ότι δίνουν τη ζωή τους για τα δικά τους εργοστάσια, τα δικά τους ορυχεία, τα δικά τους εδάφη και όχι για τις αστικές ελίτ που απλώς αντικατέστησαν την ουκρανική σημαία μ’ εκείνη της DPR. Αυτός θα είναι και ο λόγος για τον οποίο θα ξεσπάσει ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος […]” [3].

Ο αντικομμουνιστής πρώην KGBίτης Πούτιν, ο νεοκαπιταλιστής πρόεδρος αυτής της πυρηνικής υπερδύναμης, αποτελεί τον εθνικιστή πολιτικό εκπρόσωπο της ρώσικης νέας ολιγαρχίας, αυτής της σοβινιστικής κλίκας που (εδώ και μια τριακονταετία) συνέδεσε τις τύχες της με το πλιατσικολόγημα της γης και όλων των πλουτοπαραγωγικών υποδομών και πηγών, μετά την ενδογενή κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ, με το κυριολεκτικό κοινωνικό ολοκαύτωμα που επακολούθησε για ολόκληρες γενιές των Σοβιετικών λαών, το οποίο είχε ως συνέπεια ακόμα και τη μείωση των πληθυσμών τους.

Μια ολιγαρχική Τάξη που έλκει την καταγωγή της από τον αντιδραστικό δεσποτισμό του αυτοκρατορικού τσαρισμού, η οποία αφού πρώτα προσάρτησε την Κριμαία και στη συνέχεια επικράτησε σ’ αυτόν τον εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο, κατά τη διάρκεια της γνήσιας αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής – αντιολιγαρχικής Εξέγερσης του εργαζόμενου λαού στο Ντονμπάς (ακόμα και μέσα από τη φυσική εξόντωση των διεθνιστών κομμουνιστών ταξιαρχιτών που πάλεψαν ηρωικά, με το όπλο στο χέρι ενάντια στο ναζισμό του 21ου αιώνα, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα για πραγματική Αυτοδιάθεση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέσκ και του Λουγκάνσκ), αμφισβητεί πλέον συνολικά, υπό τους ήχους των αρμάτων μάχης και των βομβαρδιστικών της, την εδαφική ακεραιότητα ολόκληρης της ουκρανικής επικράτειας.

Με τις μάχες να μαίνονται και τις ουκρανικές μεγαλουπόλεις να βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας από τον ρωσικό στρατό. Με τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις διεθνιστών και διεθνιστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, να χτυπιούνται άγρια από την κρατική καταστολή και να μετράνε εκατοντάδες συλλήψεις. Με τα ουκρανικά ναζιστικά τάγματα εφόδου να συνεχίζουν να σφαγιάζουν τους λαούς της Αζοφικής Θάλασσας και να κρατούν σε κατάσταση ομηρίας τον άμαχο πληθυσμό, την ώρα που η ουκρανική προεδρία καλεί εθελοντές ομοϊδεάτες τους, απ’ όλο τον κόσμο, για τη “συγκρότηση Λεγεώνας Ξένων που θα πολεμήσουν τους Ρώσους”. Με σύσσωμες τις δυνάμεις του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, τους ουσιαστικούς υποκινητές αυτού του πολύχρονου μακελειού, να εξακολουθούν να στηρίζουν πολιτικά – οικονομικά – στρατιωτικά το νεοφιλελεύθερο – ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου και την δυτικόφιλη ολιγαρχία του, διεξάγοντας ακόμα έναν “πόλεμο δια αντιπροσώπων”, με μοναδικά θύματα τους ίδιους τους λαούς και την εργατική Τάξη της Ουκρανίας.

Αυτή είναι η συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία μέσα στην οποία καλούμαστε να πάρουμε θέση και να οργανωθούμε, να κινητοποιηθούμε και να αγωνιστούμε για το σταμάτημα αυτού του άδικου Πολέμου.

Οι λαοί της Ουκρανίας, από το Κίεβο μέχρι το Χάρκοβο, από τη Μαριούπολη μέχρι την Οδησσό και το Ντονμπάς, δεν έχουν ανάγκη από “προστάτες” και “απελευθερωτές” αλλά -όπως όλοι οι λαοί του κόσμου- έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα στην Ειρήνη και την Αυτοδιάθεση, με την Ιστορία να συνεχίζει να διδάσκει ότι “κανένας λαός δεν μπορεί να απελευθερωθεί ο ίδιος εφόσον καταπιέζει άλλους λαούς”.

Σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς της αδιάκοπης Κρίσης και της Πανδημίας που επιτάχυνε τις εξελίξεις (μεταξύ άλλων και) στα πεδία των σύγχρονων μαχών, στο ανατολικό – ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι δοσμένες συνθήκες συνεχίζουν να ορίζουν και τα σύγχρονα προλεταριακά – διεθνιστικά καθήκοντα, τόσο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις όσο και στις καπιταλιστικές περιφέρειες αυτού του σύγχρονου σφαγείου.

Η μακρόχρονη εγχώρια αλλά και διεθνής οπισθοχώρηση του δικούς μας στρατοπέδου από το προσκήνιο, του στρατοπέδου των εργαζόμενων λαών που αποτελούν διαχρονικά και τα μόνα πραγματικά θύματα των ιμπεριαλιστικών Πολέμων που εξαπολύονται από τους δυνάστες τους, και η επακόλουθη απουσία ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού διεθνιστικού κινήματος, ικανού να επιβάλλει την Ειρήνη και τον τερματισμό αυτής της άδικης ανθρωποσφαγής, καθιστούν το μέλλον σε ολοένα και πιο ζοφερό. Η ανατροπή αυτών των δυσμενέστατων συσχετισμών πρέπει ν’ αποτελεί το πρωταρχικό και αδιαπραγμάτευτο καθήκον για κάθε αναρχικό και κομμουνιστή, για κάθε αναρχική και κομμουνίστρια που αγωνίζεται ενάντια στο Κεφάλαιο & τα Κράτη του, ενάντια στο Φασισμό & τον Ιμπεριαλισμό.

Όπως ισχύει από τους καιρούς του Σπάρτακου, ο δικός μας κύριος Εχθρός συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα: Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην ΕΕ. Μέσα στο ΝΑΤΟ. Για το σταμάτημα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου στην Ουκρανία, να αγωνιστούμε κάτω από τις δικές μας Σημαίες και όχι κάτω από αυτές των ιμπερια-ληστών μακελάρηδων των λαών, να γίνουμε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια της φονικής πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ και της βιομηχανίας παραγωγής καθεστωτικού ψεύδους & προπαγάνδας των ΜΜΕ του.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΣ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚOΣ – ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΤΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ.

70 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΧΟΥΝΤΕΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ & ΠΟΛΕΜΟΙ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ. ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

ΟΛΟΙ & OΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 28 Φλεβάρη 2022

Σημειώσεις.

[1] Απόσπασμα από Συνέντευξη στη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια του ρώσου επαναστάτη κομμουνιστή Andrew Sokolov, κρατούμενου στην Ουκρανία (Αύγουστος 2015), διαθέσιμη στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net. Περιλαμβανόταν στο 3ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ (Αθήνα, Νοέμβρης 2016)

[2] Περισσότερα στοιχεία στη συλλογή κειμένων του συντρόφου, πολιτικού κρατούμενου Πολύκαρπου Γεωργιάδη “Ο Γεωπολιτικός Μεντεσές. Ένστολο κράτος. Γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί. Έρπων παγκόσμιος πόλεμος” (εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή, Αθήνα 2021).

[3] Απόσπασμα από Συνέντευξη στη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια του ρώσου επαναστάτη κομμουνιστή Andrew Sokolov, κρατούμενου στην Ουκρανία (Αύγουστος 2015), ο.π.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ. ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

“Τι τάχα αν είσαι φυλακή;

– Να μη λυγάς!

αυτό είν’ όλο.

Δεν είναι άλλη συμβουλή.”

Ναζίμ Χικμέτ

“Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι, που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ‘ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει … να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.”

Νικολάι Οστρόφσκι

Στις 23 Σεπτέμβρη 2020, μετά από δήθεν ανώνυμο τηλεφώνημα, συλλαμβάνονται από την «αντι»τρομοκρατική οι σύντροφοι Π. Γεωργιάδης και Μ.Τ., την επόμενη μέρα εισβάλουν στο σπίτι του δεύτερου όπου και συλλαμβάνουν τη συντρόφισσα και συγκάτοικο του E.M. Μετά από έρευνα που ακολούθησε στην νόμιμα νοικιασμένη αποθήκη βιβλίων του Π.Γ. και την ανεύρεση ποσότητας εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών διατάσσεται η προφυλάκιση του συντρόφου με διογκωμένο κατηγορητήριο.

Αμέσως μετά τις συλλήψεις των συντρόφων, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ξεκινάνε τις γνωστές “διαρροές” και μιλούν για “άρωμα τρομοκρατίας” αρχικά, για εξάρθρωση της επαναστατικής οργάνωσης Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών στη συνέχεια, σε ένα κρεσέντο τρομο-υστερίας συνεχίζουν να αναπαράγουν και να επινοούν καταφανή ψέματα. Μιλούν μέχρι και για την ύπαρξη έτοιμης προς χρήση βόμβας, αναιρώντας μέχρι και τις φωτογραφίες που παρουσιάζουν την ίδια στιγμή στα “ρεπορτάζ” τους. Τις επόμενες μέρες «αντι»τρομοκρατική και ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία, συνεχίζουν να στοχοποιούν τους συντρόφους αλλά και την Ταξική Αντεπίθεση, την πολιτική συλλογικότητα που συμμετέχουν οι 2 σύντροφοι, με παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια, ενώ διαρρέουν ότι δήθεν βρέθηκε πρωτότυπη προκήρυξη της ΟΛΑ. Το φιάσκο όμως της «αντι»τρομοκρατικής είναι τέτοιο, όπου όταν ορίζεται εμπειρογνώμονας από την υπεράσπιση, οι μπάτσοι αναγκάζονται να ανασκευάσουν και να παραδεχθούν ότι η προκήρυξη ήταν κατεβασμένη από το διαδίκτυο.

Ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών γιατί για περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι αδιάλειπτα παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής του. Είτε κατά την παραμονή του στα κολαστήρια της ελληνικής “δημοκρατίας” στις προγενέστερες περιόδους κράτησής του, είτε με την πολιτική του συλλογικότητα τα τελευταία χρόνια, την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους (για την οποία και συνελήφθη το 2015), την έμπρακτη αλληλεγγύη του στον Βασίλη Παλαιοκώστα (για την οποία και φυλακίστηκε το 2008), την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τη συμμετοχή του σε αντι-ιμπεριαλιστικούς – αντικαπιταλιστικούς – αντιφασιστικούς και εργατικούς αγώνες και σε τόσες άλλες, μεγάλες ή και μικρότερες, στιγμές της ταξικής πάλης. Παρών στη διάδοση του ανατρεπτικού λόγου, είτε μέσω των εκδόσεων Ασύμμετρη Aπειλή, Μόλοτ και Red n Noir, είτε μέσω του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios.

Από τον περσινό Σεπτέμβρη κι έπειτα, ο σύντροφος συνεχίζει να συμβάλει μέσα από τα κελιά των φυλακών -με κείμενα, αναλύσεις και τηλεφωνικές παρεμβάσεις του σε κινηματικές εκδηλώσεις- στον πολιτικό διάλογο, την προλεταριακή αυτομόρφωση, την ιδεολογική ζύμωση και τη θεωρητική συγκρότηση του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή, η συλλογή κειμένων του “Ο Γεωπολιτικός Μεντεσές. Ένστολο κράτος. Γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί. Έρπων παγκόσμιος πόλεμος”.

Ταυτόχρονα, δεν συνήθισε το θάνατο και μαζί με τον συγκρατούμενο του, σύντροφο και πολιτικό κρατούμενο Βαγγέλη Σταθόπουλο δεν έπαψαν να δημοσιοποιούν το αίσχος της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας στις φυλακές.

[…] Η απάντηση του υπουργού Δημόσιας Τάξης στην υγειονομική κρίση ήταν μία: καταστολή, καταστολή και καταστολή! Το υπουργείο και η Γενική Γραμματεία Εγκληματικής Πολιτικής αντί να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του κατ’ ευφημισμό “σωφρονιστικού συστήματος”, έχουν ξεκινήσει όλο αυτό το διάστημα μια καταιγιστική επικοινωνιακή εκστρατεία ώστε να δοθεί η ψευδής εικόνα στην κοινωνία πως οι φυλακές είναι γεμάτες σουίτες και οι κρατούμενοι ζουν πλουσιοπάροχη ζωή. Έκαναν τα πάντα για να πείσουν την κοινωνία πως η υγειονομική κρίση είναι απόλυτα ελεγχόμενη, ενώ έφτασαν στο σημείο να διαψεύσουν τις συγκεκριμένες και στοιχειοθετημένες καταγγελίες που κάναμε δημόσια και επώνυμα δείχνοντας την παντελή τους άγνοια και αδιαφορία για την πραγματική κατάσταση στις φυλακές. Είναι τόσο τραγελαφικοί, όμως, που στην ουσία μας είπαν πως πολεμάνε τον κορονοϊό με σαμπουάν και αφρόλουτρα […] Καλά θα κάνει, λοιπόν, η Γ.Γ. Εγκληματικής Πολιτικής αντί να φλυαρεί αδιάκοπα και να διασπείρει συκοφαντίες και fake news για την εφιαλτική κατάσταση στις φυλακές, να στρωθεί στη δουλειά και να λάβει άμεσα μέτρα που να εξασφαλίζουν πιο ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Για να σταματήσει πριν να είναι αργά το καθεστώς της αργής δολοφονίας των χιλιάδων ανθρώπων που στοιβάζονται στις αποθήκες ψυχών των κολαστηρίων, τα οποία κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται “σωφρονιστικά καταστήματα”…

Βαγγέλης Σταθόπουλος, Πολύκαρπος Γεωργιάδης.

Φυλακή Λάρισας, 03/02/2021

Εν μέσω της τέταρτης φάσης της πανδημίας και αυτής της εγκληματικής διαχείρισής της, οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο, εντός και εκτός των τειχών, πέρα από την όξυνση της καταστολής. Απαγορεύοντας διαδηλώσεις και ξυλοκοπώντας διαδηλωτές, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα να δολοφονούν εν ψυχρώ και να συγχαίρονται από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, όπως στην περίπτωση του 18 χρόνου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα, στήνοντας σκευωρίες εναντίον αγωνιστών με βάση μόνο το DNA, όπως πχ στις πρόσφατες περιπτώσεις των συντρόφων Κώστα Κ. και Χάρη Μ. καθώς και σ’ εκείνη των 14 διωκόμενων φοιτητών για την κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΜΠ το προπερσινό Νοέμβρη, κατά τη διάρκεια του απαγορευμένου τριήμερου εορτασμού για την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Η κυβέρνηση, οξύνοντας την επίθεση σε όλα τα μέτωπα, μάς υπενθυμίζει ότι την ώρα που η εργατική Τάξη φτωχοποιείται περαιτέρω, οι αγωνιστές στοχοποιούνται και καταστέλλονται και για την Υγεία δεν δίνεται ούτε ένα ευρώ, λεφτά υπάρχουν αφειδώς για τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς και τους κλινικάρχες. Την ώρα που οι εργατικές διαδηλώσεις και το δικαίωμα στην απεργία ποινικοποιούνται, οι εργαζόμενοι απολύονται στο σωρό ή οι σχέσεις εργασίας τους ελαστικοποιούνται, τα εργατικά κεκτημένα χάνονται το ένα μετά το άλλο, για τους εξοπλισμούς (των -ως επί των πλείστων- ανεμβολίαστων και αντιεμβολιαστών) αστυνομικών δίνονται δεκάδες εκατομμύρια. Την ώρα που η ανεργία εκτοξεύεται και η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, το πολυεθνικό προλεταριάτο υποβαθμίζεται και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στοιβάζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή επαναπροωθούνται βίαια, αγοράζονται Ραφάλ και η Ελλάδα μετατρέπεται περαιτέρω -με τη βούλα της πρόσφατης στρατιωτικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ- σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση.

Το αστικό Κράτος γνωρίζει ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις στη ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του θα οξυνθούν και απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο θωρακίζεται. Χτίζονται νέες φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, η εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο, o ποινικός και ο σωφρονιστικός κώδικας αυστηροποιούνται, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες στοχοποιούνται, διώκονται, φυλακίζονται.

Σε αυτό το πλαίσιο ο σύντροφος Πολύκαρπος Γεωργιάδης βρίσκεται για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο των αστυνομοδικαστικών μηχανισμών. Γιατί δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, γιατί δεν παραιτήθηκε, δεν ιδιώτευσε. Γιατί στον ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο ήταν, είναι και θα είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί είναι με την πλευρά αυτών που “έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο”.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Στηρίζουμε τη Συγκέντρωση -Πορεία που καλείται από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές το Σάββατο 12 Φλεβάρη στην πλατεία Εξαρχείων στις 20.00

Δίκη. Δευτέρα 14 Φλεβάρη. Εφετείο Αθηνών (οδός Λουκάρεως) στις 9.00 πμ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Φλεβάρης 2022

Εν όψει της Διαδήλωσης του ερχόμενου Σαββάτου 5 Φλεβάρη στο Σύνταγμα, αναρτήσαμε πανό στο σταθμό ΗΣΑΠ των Πετραλώνων, κολλήσαμε αφίσες και ρίξαμε τρικάκια του διασυλλογικού καλέσματος σε διάφορες γειτονιές του κέντρου και συνοικιών της αθηναϊκής μητρόπολης (3ης Σεπτεμβρίου, Αριστοτέλους, Πετράλωνα, Κουκάκι) ενώ στηρίξαμε τη μικροφωνική Συγκέντρωση του Σαββάτου 29ης Γενάρη στην πλατεία Εξαρχείων που καλέστηκε από την Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών).

Οι παρεμβάσεις και οι κινήσεις προπαγάνδισης συνεχίζονται.

Ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση & απέναντι στον ανορθολογισμό της άρνησης της πανδημίας.

Αντίσταση στο Έγκλημα, για την υπεράσπιση της Ζωής & της Αξιοπρέπειας της Κοινωνικής Βάσης.

Άμεση Ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας & Αλληλεγγύη στους Υγειονομικούς που αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση του ΕΣΥ.

Όλοι & Όλες στη Διαδήλωση του Σαββάτου 5 Φλεβάρη στο Σύνταγμα στις 13.00

Ακολουθεί το κείμενο του καλέσματος της Κίνησης της Βιολέττας (ΚτΒ) που μοιράστηκε (μεταξύ άλλων και) στη Συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 27 Γενάρη στο αστυνομοκρατούμενο Υπουργείο Υγείας με τη συμμετοχή δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών. Continue reading →

2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ COVID-19: ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ  & ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ & ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ!

Δυο χρόνια μετά από την εμφάνιση του ιού Covid-19 και το ξέσπασμα της πανδημίας. Δυο χρόνια από τότε που -όντως- τίποτα δεν είναι όπως πριν. Δύο χρόνια τώρα που μέσα από την εγκληματική κρατική διαχείριση αυτής της πανδημίας, “μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά”…

Δύο χρόνια τώρα που το “καθημερινό πολεμικό ανακοινωθέν από τα μετόπισθεν”, με τις εκατόμβες των νεκρών, των νοσηλευμένων και των διασωληνωμένων ασθενών (εντός και εκτός των λειψών ΜΕΘ), βαραίνει συντριπτικά εις βάρος της Τάξης μας, εις βάρος “του ντόπιου και µεταναστευτικού προλεταριάτου, των εργαζόµενων, των άνεργων, των ηµι-απασχολούµενων και των ηµι-άνεργων, των φτωχών και των νεόφτωχων, των χαµηλοσυνταξιούχων, των άπορων και των αποκλεισµένων, των αόρατων και των κολασµένων που δεν είναι τίποτα και πρέπει να γίνουν τα πάντα, µέσα σ’ έναν αρρωστηµένο κόσµο όπου η “ατοµική ευθύνη” µας, για να µην ασθενήσουµε και διαδώσουµε τον ιό, πουλιέται και αγοράζεται ακριβότερα από το “απαραβίαστο δικαίωµα” µας στη µισθωτή σκλαβιά, ώστε να µην πεθάνουµε από την πείνα”…

Δυο χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, το (ήδη αποδεκατισμένο έπειτα από τη μνημονιακή δεκαετία) δημόσιο Σύστημα Υγείας υποβαθμίζεται και -ουσιαστικά- εξακολουθεί ακόμα να λειτουργεί, στηριζόμενο αποκλειστικά και μόνο στο ζήλο, την υπευθυνότητα και την αυταπάρνηση του εξαντλημένου και υποστελεχωμένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του, εκείνων των γιατρών, των νοσηλευτών – νοσηλευτριών και όλων των εργαζομένων στο ΕΣΥ, που επανειλημμένα βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με την κρατική καταστολή και τις διμοιρίες των (ως επί των πλείστων ανεμβολίαστων και αντιεμβολιαστών) ένστολων πραιτωριανών της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”.

“Είμαστε χειρότερα μόνο ως προς τους νεκρούς αλλά κρατήσαμε ανοιχτή την οικονομία και σώσαμε τον τουρισμό”.

Μέσα σε αυτήν την πρόσφατη κυνική παραδοχή αυτής της “θυσίας σε βρώμικο βωμό” από τα χείλη του Κ. Μητσοτάκη του υιού, του πρωθυπουργού της πιο ακροδεξιάς – νεοφιλελεύθερης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης ΝΔ, συμπυκνώνεται όλη η ουσία και όλες οι στοχεύσεις αυτής της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης. Μια κυνική παραδοχή, την οποία -δίχως άλλο- θα χειροκροτούσε, αν ήταν στη ζωή, τόσο ο πάτερ – φαμίλιας του όσο και η Μ. Θάτσερ, ο Α. Πινοσέτ και άπαντες οι θιασώτες της ακροδεξιάς – νεοφιλελεύθερης “σχολής του Σικάγο” και του “πολέμου όλων εναντίον όλων που ζουν και αφήνουν τους άλλους να πεθάνουν”…

Έτσι λοιπόν, λεφτά υπάρχουν για τους κλινικάρχες, τους καναλάρχες και τα υπόλοιπα κοράκια της ντόπιας ολιγαρχίας, για τα Rafale, τους υπέρογκους πολεμικούς εξοπλισμούς δίχως τέλος και τις αθρόες (ως επί των πλείστων “βυσματικές”) προσλήψεις στην ΕΛ.ΑΣ. Λεφτά όμως δεν υπάρχουν για δωρεάν pcr τεστ και διανομή μασκών FFP2/KN95 σε όλους και όλες, για τις πληρωμές αδειών αναστολών εργασίας για τον επαρκή χρόνο νοσηλείας και ανάρρωσης και τις προσλήψεις μόνιμου ιατρικού – νοσηλευτικού προσωπικού στο ΕΣΥ, για ένα αποτελεσματικό σύστημα ιχνηλάτησης των κρουσμάτων από τον ΕΟΔΥ και την ενίσχυση των ΜΜΜ (με πύκνωση των δρομολογίων) και της δημόσιας Παιδείας (με μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη), για τη λήψη όλων των αναγκαίων υγειονομικών μέτρων αυτοπροστασίας και αντιμετώπισης της διασποράς στους χώρους δουλειάς, τα σχολεία και τις σχολές, τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα αστυνομικά κρατητήρια και τους άλλους χώρους εγκλεισμού.

Ένα κρατικό έγκλημα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση που συνεχίζεται, σπέρνοντας θάνατο και φτώχεια, πόνο και απόγνωση, ανέχεια και φόβο, ανορθολογισμό και σκοταδισμό. Νερό σε αυτό τον μύλο που συνεχίζει ακατάπαυστα να αλέθει τις ζωές μας -μέσα από την αυταρχικοποίηση, την αστυνομοκρατία και την καθεστωτική επίκληση της “ατομικής ευθύνης”- ρίχνεται και από όλα τα συνομωσιολογικά, θρησκόληπτα και αντιδρ-αστικά ιδεολογήματα άρνησης της ύπαρξης (ή και της φονικότητας) του ίδιου του κορωνοϊού κι εν τέλει άρνησης της ύπαρξης της ίδιας της δυστοπικής πραγματικότητας.

Ιδεολογήματα, τα οποία -εγχώρια και διεθνώς- εκφράζονται από ποικίλα πολιτικά και αντιπολιτικά ρεύματα (από “πνευματικούς” χριστιανούς κατηχητές και ιεροκήρυκες του εσωτερισμού και της “ζωής μετά θάνατο”, από εθνικοσοσιαλιστές παγανιστές και “νέους φιλοσόφους” της “βιοπολιτικής” ιδεολογίας, από νεοσυντηρητικούς οπαδούς της -πάση θυσία- επανεκκίνησης της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας και φιλ-“ελευθεριακούς” θιασώτες της “απόλυτης αξίας της ατομικής ελευθερίας”, από “αυτόνομους που τα εξηγούν όλα” μοιράζοντας λεκτικές “κλωτσιές στους γιατρούς” και χουντικούς “μακεδονομάχους θεματοφύλακες του Συντάγματος” που τραμπουκίζουν γιατρούς και νοσηλεύτριες, δασκάλες και καθηγητές, από τους -πάσης φύσης- κομπογιαννίτες αντιεμβολιαστές “θεραπευτές” και όλους τους κρυφούς και φανερούς προπαγανδιστές της ευγονικής και της “ανοησίας της αγέλης”…).

Εκ των πραγμάτων όμως και αντικειμενικά, δεν μπορούν παρά να έχουν στην πρώτη γραμμή τους και να ενισχύουν όλον τον ακροδεξιό – παρακρατικό εσμό, όλο το φασιστικό – ναζιστικό χαφιεδότσουρμο που -εκμεταλλευόμενο τη συγκυρία- αποπειράται συστηματικά να βγει και πάλι από τα λαγούμια, όπου το είχε χώσει η πολύχρονη και πολύμορφη δράση των πολιτικών – κοινωνικών – ταξικών δυνάμεων του Μαχητικού Αντιφασισμού. Όπως ορθά σημείωνε πρόσφατα κι ένας παλιός Αυτόνομος:

“…Έτσι, η ελευθερία μετατρέπεται απλά σε δικαίωμα του μεμονωμένου ατόμου να κάνει ότι θέλει, όχι μόνο έξω από κάθε θεσμικό κανόνα, αρχή και τάξη πραγμάτων, αλλά και έξω από κάθε έγνοια για την ύπαρξη του άλλου. Ελευθερία σημαίνει ότι το άτομο έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, χωρίς ν’ ανησυχεί αν η πράξη του θα ωφελήσει ή θα βλάψει τους άλλους. Άλλωστε, ο άλλος υπάρχει μονάχα ως φορέας αυτού του ίδιου δικαιώματος. Η ιδέα της ελευθερίας που υπονοείται στην αντιεμβολιαστική [no vax] στάση και προπαγάνδα είναι αυτού του είδους. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα ως τέτοιο είναι -και δεν θα μπορούσε να μην είναι- μια έκφραση της ακροδεξιάς”

Sergio Bologna: Να μην χαρίσουμε στην ακροδεξιά την έννοια της ελευθερίας.

Ο δρόμος είναι ανήφορος μα δεν υπάρχει άλλος. Από την πλευρά μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε ακράδαντα πως “απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε σε έναν κόσμο ελεύθερων και ίσων πρέπει πρώτα -και εντελώς κοινότυπα- να μπορέσουμε να ζήσουμε.”

Μέσα σε μια ασφυκτική συγκυρία όπως η τωρινή, με τα σύννεφα ενός πολεμικού ενδεχόμενου να πυκνώνουν απειλητικά και τα νέα μνήμονια να βρίσκονται ήδη προς των πυλών, με τα πάντα όλα γύρω μας να ακριβαίνουν και το μόνο που φθηναίνει να είναι η αξία της μισθωτής εργατικής δύναμης και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σε αυτόν τον τόπο, άλλος δρόμος δεν υπάρχει: να λογαριαστούμε τώρα και όχι μετά, για να μπορέσει ο λαός να σώσει τον λαό, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη και ν’ αγωνιστούμε ενωτικά και πολύμορφα, με συλλογική, απελευθερωτική και χειραφετητική υπευθυνότητα, για ν’ αντισταθούμε απέναντι σε αυτό το έγκλημα διαρκείας που συντελείται στις πλάτες μας.

Αλληλεγγύη στους υγειονομικούς που αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση του Ε.Σ.Υ

Άμεση Ενίσχυση του δημόσιου Συστήματος Υγείας με κυριολεκτική Επίταξη όλων των υποδομών & του προσωπικού του ιδιωτικού τομέα Υγείας.

Διεθνιστικός Αγώνας για την άμεση άρση των πατεντών των εμβολίων, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας και των μεταλλάξεων της στον παγκόσμιο Νότο, για την άμεση πρόσβαση στον καθολικό εμβολιασμό, για όλους τους λαούς του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου που συνεχίζει να τρέφεται από τις σάρκες μας.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΥΓΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ & ΟΛΕΣ!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Πέμπτη 27 Γενάρη στις 18.00 στο Υπουργείο Υγείας.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Σάββατο 5 Φλεβάρη στις 13.00 στο Σύνταγμα.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Γενάρης 2022

Κείμενο του αγωνιστή Πολύκαρπου Γεωργιάδη, του οποίου η δίκη ορίστηκε στις 14/2.

“Όταν εγώ χρησιμοποιώ μια λέξη, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι σε μάλλον υπεροπτικό τόνο, η λέξη σημαίνει ό,τι εγώ διαλέγω να σημαίνει – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Το ερώτημα είναι, είπε η Αλίκη, αν μπορείς εσύ να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν διαφορετικά πράγματα.

Το ερώτημα είναι, απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπτι , ποιός είναι το αφεντικό – αυτό είναι όλο”

Λουίς Κάρολ: Μέσα από τον καθρέφτη

Οι λέξεις έχουν κι αυτές αφεντικά. Αυτός που έχει την εξουσία δεν επιβάλλει μόνο τη θρησκεία του, όπως λέγανε κάποτε, αλλά πλέον επιβάλλει και την ερμηνεία των λέξεων. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια απο τις πιο ταλαιπωρημένες και χιλιοφορεμένες λέξεις, τη λέξη ελευθερία. “Επιχείρηση ελευθερία” ονομάζει η κυβέρνηση την εμβολιαστική της πολιτική, η οποία απο την αρχή διολίσθησε στον αυταρχικό κατήφορο του μαστίγιου και του καρότου – όπως η ίδια ομολόγησε μέσω πολλών εκπροσώπων της. Την “ελευθερία” επικαλείται και ο εσμός των ακροδεξιών και υπερορθόδοξων συνωμοσιολόγων που χρησιμοποιεί το αντιεμβολιαστικό κίνημα και τον ανορθολογικό/μεταφυσικό αντιεπιστημονισμό ως δεξαμενή άντλησης οπαδών και επανασυσπείρωσης ενός “αντισυστημικού” πολιτικού χώρου στα δεξιά της δεξιάς – κρατώντας πάντοτε ανοιχτές τις αγκάλες του στα ναζιστικά τάγματα εφόδου.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται ένα πλαίσιο συζήτησης που ευνοεί τόσο το κράτος, όσο και τον ακροδεξιό τυχοδιωκτισμό και τις ουρές του. Το κράτος εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της επιστήμης και του ορθολογισμού, ενώ η ακροδεξιά ως φορέας “αντίστασης” στην κυβερνητική πολιτική. Ο δημόσιος διάλογος λοιπόν διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε το δίπολο κυβέρνησης από τη μία και ανορθολογιστών από την άλλη συσκοτίζει τις συνθήκες του ταξικού σφαγείου που επικρατούν. Οι δύο αυτές πλευρές -φαινομενικά μόνο αντίπαλες- μετατοπίζουν το διάλογο στο δικό τους έδαφος και παρουσιάζουν ως κυρίαρχο ζήτημα ένα ιδιόμορφο ντέρμπι εμβολιαστών – αντιεμβολιαστών.

Το έδαφος αυτό όμως είναι από την αρχή ναρκοθετημένο. Επειδή λοιπόν η λέξη ελευθερία έχει κακοποιηθεί με πολλούς τρόπους, έχουμε την υποχρέωση να την κατεβάσουμε από τις νεφέλες της μεταφυσικής και να την προσγειώσουμε στο στέρεο έδαφος των πραγματικών κοινωνικών αναγκών. Οφείλουμε να μιλήσουμε για την πανδημία και την πύκνωση των επιδημικών εξάρσεων ως έκφανση του διαρκούς εγκλήματος ενάντια στη φύση και τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας (κλιματική αλλαγή, αποψίλωση των δασών, μαζική βιομηχανία κρέατος, εμπόριο άγριων ζώων, απώλεια βιοποικιλότητας κλπ). Για το κεφάλαιο βέβαια, η συζήτηση αυτή αφορά τη διάνοιξη ενός νέου πεδίου κερδοφορίας με “πράσινες” μπίζνες. Αντίθετα, εμείς πρέπει να συζητήσουμε από την αρχή για την επαναξιολόγηση των προτεραιοτήτων μας και την επαναθεμελίωση της σχέσης ανθρώπου – φύσης. Να μιλήσουμε για τον τρόπο παραγωγής της υλικής μας ζωής και τον τρόπο οικοδόμησης των κοινωνικών μας σχέσεων.

Οφείλουμε να μιλήσουμε για την παγκόσμια υγειονομική και εμβολιαστική ανισότητα ως αντανάκλαση της ανισομετρίας στο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μέχρι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία, πάνω από το 80%, των δόσεων εμβολίου για τον Covid έχει χορηγηθεί σε πλούσιες χώρες. Οι μισοί σχεδόν εμβολιασμοί έχουν πραγματοποιηθεί στις χώρες των G7 που αντιπροσωπεύουν μόλις το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ταυτόχρονα, οι φτωχότερες χώρες παραμένουν εξαρτημένες από το αποτυχημένο πρόγραμμα COVAX. Υπολογίζεται πως 85 χώρες, κυρίως στην Αφρική, δε θα έχουν επαρκή διάθεση εμβολίων μέχρι το 2023, ενώ μια χώρα 12.000.000 κατοίκων όπως το Μπουρούντι με τους σημερινούς ρυθμούς αναμένεται να εμβολιάσει το 70% του πληθυσμού της τον Γενάρη του 2111! Ταυτόχρονα, ο υποσιτισμός και οι άθλιες συνθήκες ζωής, σε συνδυασμό με το συνωστισμό 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε παραγκουπόλεις και φαβέλες και την αναστολή άλλων εμβολιαστικών προγραμμάτων προκαλούν αναζωπύρωση και άλλων ασθενειών στις φτωχότερες χώρες (χολέρα, ιλαρά, διευθερίτιδα κλπ). Θα πρέπει να μιλήσουμε και για τους 167.000.000 πρόσφυγες και μετανάστες που είναι αόρατοι, χωρίς χαρτιά, “γυμνές υπάρξεις” που δεν έχουν καμία πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη και δεν καλύπτονται από κανένα εμβολιαστικό πρόγραμμα.

Θα πρέπει να μιλήσουμε και για το εμβόλιο τόσο ως δυτικό προνόμιο όσο και ως καπιταλιστικό εμπόρευμα στο πλαίσιο της ευρύτερης εμπορευματοποίησης της υγείας και της υπαγωγής της επιστήμης και της τεχνολογίας στο κεφάλαιο. Οι κυβερνήσεις έχουν μπουκώσει με άφθονο χρήμα τις φαρμακοβιομηχανίες με δημόσιες επενδύσεις υψηλού ρίσκου που κατευθύνονται στα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία έπειτα μονοπωλούν τους καρπούς των ερευνών και τα εργαλεία διεξαγωγής τους. Το σχήμα είναι γνωστό και το γνωρίσαμε και στην καπιταλιστική κρίση του 2008: κοινωνικό το κόστος και ιδιωτικά τα κέρδη. Όλος αυτός ο πλούτος γνώσεων που μας έχει προσφέρει η επιστημονική έρευνα δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία και προνόμιο μιας χούφτας πλουτοκρατών. Πρέπει να μπει στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, χτίζοντας μια κοινωνία που δε θα βασίζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία αλλά στην κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για την απαξίωση της δημόσιας υγείας ως αιτία μαζικών δολοφονιών των φτωχών και των αποκλεισμένων. Η πρόσφατη έκθεση Τσιόδρα – Λύτρα δεν μας είπε κάτι καινούριο. Γνωρίζαμε ήδη από καταγγελίες εργαζομένων στη δημόσια υγεία πως χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν εξαιτίας των ελλείψεων στο ΕΣΥ, ενώ το ποσοστό θνησιμότητας εντός ΜΕΘ στην Ελλάδα ήταν διπλάσιο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν έχει όμως μια επιπλέον αξία αυτή η μελέτη είναι πως δια χειρός ενός συμβούλου του Μητσοτάκη ξεγυμνώνονται όλα τα κυβερνητικά αντιεπιστημονικά παραληρήματα: πως οι συνθήκες διασωλήνωσης εκτός ΜΕΘ είναι ίδιες με αυτές εντός ΜΕΘ, πως αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ θα είχαμε περισσότερους νεκρούς, πως καλά κάναμε και κλείναμε τα νοσοκομεία γιατί δεν είχαν κίνηση, λες και είναι πολυκαταστήματα, πως μας είναι άχρηστο ένα πολυτελές σύστημα υγείας -ενώ προφανώς είναι χρήσιμη η αγορά πολυτελών RAFALE και πυραύλων. Πρέπει να τονιστεί όμως πως δεν είναι μόνο η παρούσα κυβέρνηση ένοχη για αυτήν τη μαζική δολοφονία. Συνένοχες είναι όλες οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, οι οποίες ακολούθησαν την κατευθυντήρια γραμμή της ΕΕ για τη μετατροπή της υγείας σε ένα κοινό εμπόρευμα, προωθώντας επιχειρηματικά συμφέροντα και διαλύοντας το σύστημα υγείας με χιλιάδες απολύσεις, υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση των μονάδων υγείας, συγχωνεύσεις νοσοκομείων, περικοπές δαπανών κλπ.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για την αυταρχική διαχείριση της πανδημίας, την ενίσχυση του κατασταλτικού οπλοστασίου και την αξιοποίηση της κρίσης για τη λήψη μέτρων προληπτκής αντιεξέγερσης και στρατιωτικοποίησης της δημόσιας σφαίρας. Αυτό το κατασταλτικό πογκρόμ και οι επιδιώξεις του συμπυκνώνονται στα λόγια του καθηγητή φιλοσοφίας Nick Bostrom που ζητάει -ως οργανικός διανοούμενος του κράτους- να δημιουργηθεί ένα: “Πανοπτικόν υψηλής τεχνολογίας, εξοπλισμένο με πανταχού επιτήρηση για προληπτική αστυνόμευση”.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για την πανδημία του καπιταλισμού που εν μέσω γενικευμένης κρίσης και κοινωνικής φτωχοποίησης κατάφερε να διπλασιάσει τα υπερκέρδη των δέκα πλουσιότερων παρασίτων του πλανήτη και να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους ισχυρούς ισχυρότερους. Να μιλήσουμε και για τον μεταπανδημικό καπιταλισμό και τη χρήση της φούσκας χρέους ως πολιορκητικό κριό για την άλωση εργατικών και λαϊκών κεκτημένων.

Θα πρέπει να μιλήσουμε και για την αβάσταχτη βαρύτητα της συνομωσιολογίας και του ανορθολογισμού που αποτελούν το βασικό εργαλείο “ανάλυσης” του ακροδεξιού εσμού και της προσπάθειας ανασυγκρότησης του “αντισυστημικού” εθνικιστικού χώρου, μια απόπειρα που ξεκίνησε με τους μακεδονομάχους και συνεχίζεται με το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Ας μην ξεχνάμε πως, όπως έχει δείξει η ιστορία, η απόσταση ανάμεσα στη γραφικότητα και την επικινδυνότητα, καθώς και η απόσταση ανάμεσα στην τελετουργική καύση βιβλίων και στην πραγματική καύση ανθρώπων σε στρατόπεδα εξόντωσης, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται με γυμνό μάτι.

Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους, που λόγω οικονομίας χώρου δεν μπορούν να αναπτυχθούν εδώ, πρέπει να κατέβουμε στους δρόμους, να απεργήσουμε, να διαδηλώσουμε, να συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αφηγήσεις, διεκδικώντας:

-Ενίσχυση της δημόσιας υγείας με δημιουργία δομών πρωτοβάθμιας υγείας, προσλήψεις προσωπικού και αγορά απαραίτητου ιατρικού εξοπλισμού. Καμιά απόλυση εργαζομένου στη δημόσια υγεία, κανένα κλείσιμο νοσοκομείου, λεφτά για την υγεία και όχι για το ΝΑΤΟ και την πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους.

-Καθολική πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, φάρμακα και εμβόλια χωρίς ταξικούς, εθνικούς ή φυλετικούς φραγμούς.

-Άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών και κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών.

-Αντίσταση στην κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας. Να καταργήσουμε στους δρόμους όλους τους αυταρχικούς, αντεργατικούς και αντικοινωνικούς νόμους που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται.

-Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει. Χτίζοντας ένα κίνημα πάνω στις βασικές κοινωνικές ανάγκες να οικοδομήσουμε το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα που θα παλέψει για μια αταξική κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση έθνους από έθνος, τάξης από τάξη, φύλου από φύλο, ανθρώπου από άνθρωπο.

Ας μην ξεχνάμε πως η υγεία και η ελευθερία δεν διαχωρίζονται από ένα διαζευτικό ή, αλλά ενώνονται με ένα συμπλεκτικό και. Υγεία και ελευθερία για όλες, υγεία και ελευθερία για όλους. Όλες και όλοι στη διαδήλωση στις 5/2, ώρα 13.00, στο Σύνταγμα ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

αυτόνομο κελί Β2

Φυλακές Λάρισας

Υ.Γ. Εγώ δεν θα μπορέσω να έρθω

Η Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ) στηρίζει και συμμετέχει στη Συγκέντρωση της Πέμπτης 20 Γενάρη στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτίριο 10) στις 10.30 πμ, για την Αλληλεγγύη στους 7 αντιφασίστες που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της αστικής “δικαιοσύνης”, διωκόμενοι μ’ ένα σαθρά στημένο βαρύ κατηγορητήριο.

Μοναδικό υπαρκτό στοιχείο “ενοχής” των 7 συντρόφων αποτελεί η συμμετοχή τους στην δημόσια ανακοινωμένη αντιφασιστική συγκέντρωση της 21ης Ιούλη 2021 στα Προπύλαια. Μια συγκέντρωση με την οποία εκατοντάδες σύντροφοι & συντρόφισσες διαδήλωσαν για την υπεράσπιση της δημόσιας Υγείας και της Ζωής της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στην εγκληματική κρατική-αστική διαχείριση της πανδημίας, υψώνοντας το ανάστημα τους απέναντι στον συνωμοσιολογικό και σκοταδιστικό εσμό των αντιεμβολιαστών που διαδήλωνε την ίδια ώρα στο Σύνταγμα, προπαγανδίζοντας το θάνατο και την “ανο(η)σία της αγέλης”, έχοντας στην πρώτη γραμμή του τα κόμματα και τα αποκόμματα όλου του ακροδεξιού χαφιεδότσουρμου που διαχρονικά και αδιάκοπα, απολαμβάνει τη ζεστή αγκαλιά του Κεφαλαίου, του Κράτους και του Παρακράτους του.

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Γενάρης 2021

Ακολουθεί το κείμενο των 7 διωκόμενων συντρόφων.

Στις 21/7/2021 πλήθος συντρόφων/συντροφισσών συμμετείχε σε προγραμματισμένη δημόσια αντιφασιστική αντισυγκέντρωση στα Προπύλαια, με σκοπό τη διεκδίκηση του δημόσιου πεδίου από ένα συνοθύλευμα ακροδεξιών – αντιδραστικών – παρακρατικών στοιχείων. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης και ενώ ο κόσμος διαδήλωνε υπέρ της πλήρους και δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης και ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, έγινε προσπάθεια εισχώρησης στο εσωτερικό της από τρεις ακροδεξιούς υποστηρικτές της συγκέντρωσης που πραγματοποιούνταν εκείνη την ώρα στο Σύνταγμα από αντιεμβολιαστές-οργανωμένους φασίστες (Χ.Α , προπάτρια, οπαδούς του Κασιδιάρη).

Έπειτα από έντονες λεκτικές διαμάχες και αλλεπάληλες προκλήσεις από τη μεριά τους, πλήθος αντιφασιστών-αντιφασιστριών αντέδρασε απομακρύνωντάς τους από τη συγκέντρωση. Τα αντανακλαστικά των μπάτσων ήταν άμεσα αφού ξεκίνησε κρεσέντο βίαιης καταστολής κυνηγώντας τον κόσμο της συγκέντρωσης μέχρι τα Εξάρχεια. Αποτέλεσμα αυτού του ανθρωποκυνηγητού ήταν ο τραυματισμός αρκετών συντρόφων-συντροφισσών. Στις αρχές του Νοεμβρίου και μετά από έρευνα της κρατικής ασφάλειας σχηματίστηκε δικογραφία όπου “αναγνωριστήκαμε” ως οι υποτιθέμενοι πρωταγωνιστές του προπηλακισμού των φασιστών στα Προπύλαια με μόνο αποδεικτικό στοιχείο ένα ύποπτο usb από “ανώνυμο φωτορεπόρτερ”, το οποίο περιείχε φωτογραφικό υλικό του κόσμου της διαδήλωσης τραβηγμένο από τηλεφακό. Αυτό προφανώς δεν είναι κάτι άλλο πέρα από άλλη μια πρακτική της κρατικής ασφάλειας που αποσκοπεί στη χαρτογράφηση και δίωξη αγωνιστών όπως και με τη μέθοδο των «ανώνυμων τηλεφωνημάτων».

Στα πλαίσια της προανακριτικής έρευνας κληθήκαμε να δώσουμε εξηγήσεις για 2 κακουργήματα (ληστεία και βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη) και 3 πλημμελήματα (διατάραξη κοινής ειρήνης, επικίνδυνη σωματική βλάβη, οπλοχρησία) τα οποία είναι εντελώς αβάσιμα, με αποκορύφωμα την τουλάχιστον αστεία κατηγορία της ληστείας η οποία αφορά την απώλεια κινητού του ενός φασίστα την ώρα της συμπλοκής. Το βαρύ κατηγορητήριο το οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έχει ως απώτερο σκοπό τον εκφοβισμό αλλά και την οικονομική μας εξόντωση λόγω της χρόνιας και συνεπούς πολιτικής μας δράσης. Όλο αυτό γίνεται σε μια περίοδο που οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της κοινωνίας έχουν οξυνθεί και ενώ οι φασιστές – παρακρατικοί εκμεταλλευόμενοι αυτή τη συνθήκη διαχέουν το ρατσιστικό τους οχετό και πραγματοποιούν πληθώρα επιθέσεων σε αντιφασίστες-τριες , μετανάστες –τριες ( ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, πλατεία Νέου Ηρακλείου κ.α), διάφορα κομμάτια του αντιφασιστικού κινήματος δέχονται βαρύτατες διώξεις, έρχονται αντιμέτωποι με πιθανές προφυλακίσεις και σκληρούς περιοριστικούς όρους σε μια προσπάθεια περιορισμού πολιτικών δράσεων που στέκονται ανάχωμα στο σύγχρονο σκοταδισμό που επιχειρείται να επιβληθεί .

Η κρατική διαχείριση της πανδημίας είναι εγκληματική αφού δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την ιατρική περίθαλψη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων τα οποία στοιβάζονται τόσο καιρό στα δημόσια νοσοκομεία. Το δημόσιο σύστημα υγείας βρίσκεται σε κατάσταση παράλυσης αφού έχει τρομερές ελλείψεις τόσο σε ΜΕΘ αλλά και ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό τα οποία είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αποτέλεσμα αυτού του εγκλήματος είναι οι 16 χιλιάδες νεκροί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο οι οποίοι στην ουσία θυσιάστηκαν για να ¨αντέξει¨ το εγχώριο οικονομικό σύστημα από τα πλήγματα που δέχεται λόγω του κορονωϊού. Επίσης εγκληματικές ευθύνες έχει το κράτος για τους μετανάστες που δολοφονεί στο Αιγαίο με τα push backs αλλά και τους άλλους τόσους που έχει στοιβάξει στα camps. Στα εν λόγω camps προφανώς και δεν τηρείται κανένα μέτρο για να προστατευτούν οι μετανάστες από τον Covid-19, με αποτέλεσμα να βιώνουν ένα υγειονομικό Απαρτχάιντ όντας πλήρως αποκλεισμένοι από οποιαδήποτε ιατρική περίθαλψη κρίνεται αναγκαία για αυτούς.

Σε αυτή τη δύσκολη για όλους μας περίοδο, προτείνουμε την πολιτική ανασυγκρότηση του αντιφασιστικού κινήματος με σκοπό να σταθεί εμπόδιο τόσο στις σκοταδιστικές αντιλήψεις και πρακτικές που προτάσσουν οι εθνικιστές αλλά και ως ανάχωμα στη βίαιη κρατική επέλαση.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Χ.Α

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

ΖΗΤΩ Ο ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Κατά τη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού είδαν το φως της δημοσιότητας δυο ξεχωριστά έργα που το καθένα συμβάλει, με τον δικό του τρόπο, στo ακόνισμα της ταξικής Μνήμης και την υπεράσπιση της επαναστατικής Ιστορίας του τόπου μας.

Πρόκειται για το αυτοχρηματοδοτημένο ντοκιμαντέρ “Καινούργιος Ουρανός. Οι Γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας” σε σενάριο – σκηνοθεσία Γιάννη Ξύδα, την πιο πρόσφατη παραγωγή της Ομάδας “Συλλογική Μνήμη” που -πριν προβληθεί σε δεκάδες πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους σε όλη τη χώρα- έκανε πρεμιέρα στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και το βιβλίο “Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη! Ο λαϊκός επαναστατικός πόλεμος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας 1946-49” του Άρη Σειρηνίδη, μια πυκνή αναλυτική έρευνα 584 σελίδων που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ.

Με τον “Καινούργιο Ουρανό”, ο φίλος και σύντροφος Γιάννης συνεχίζει –μετά τους “Παρτιζάνους των Αθηνών”– να συμβάλει υποδειγματικά στη μάχη ενάντια στην παραχάραξη και τη λήθη, μέσα από την προφορική ιστορία, δίνοντας το λόγο σε μαχήτριες του ΔΣΕ, οι οποίες –περισσότερα από 70 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου– μοιράζονται για πρώτη φορά μπροστά στον κινηματογραφικό φακό, μ’ έκδηλη την περηφάνια και τη συγκίνηση, τις συγκλονιστικές αναμνήσεις τους.

Με το “Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη!”, ο φίλος και σύντροφος Άρης προσφέρει μια πληρέστατη πολιτική – ιστορική μελέτη, ένα πολύτιμο τεκμήριο υπεράσπισης της επαναστατικής παρακαταθήκης του ΔΣΕ που –όπως γράφει και η Ομάδα Επαναστατικής Ιστορίας στον Πρόλογο της– “περισσότερο από υπόθεση μνήμης, είναι η διαρκής υπόμνηση της ιστορικής δυνατότητας “να θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός και [να] σπάει δεσμά και αλυσίδες”.

Η αξία αυτών των δυο ξεχωριστών έργων θεωρείται από πλευράς μας ανεκτίμητη και εκτιμούμε πως αποκτάει μεγαλύτερη βαρύτητα από το γεγονός ότι οι δημιουργοί τους, αν και δεν είναι ακαδημαϊκοί, (των οποίων η ιστορική έρευνα ν’ αποτελεί αποκλειστική απασχόληση και μέσο βιοπορισμού) ωστόσο –μέσα από την αρτιότητα τους– καταφέρνουν ν’ αποδείξουν έμπρακτα ότι την Ιστορία μας, την Ιστορία των “από τα κάτω” – “μέσα στην ανηφορική, αδιάκοπη και αυξομειούμενη πορεία τους για την Απελευθέρωση από τα δεσμά της κεφαλαιο-κρατικής και ιμπεριαλιστικής Εξουσίας”– δεν την γράφει (μονάχα) η “καθ’ έδρας επιστήμη και ιστοριογραφία”, αλλά μπορούν –κάλλιστα– να την γράψουν και να την επαναφέρουν ζωντανή στο σήμερα (ακόμα) και δυο σερβιτόροι…

Με βάση αυτές τις σκέψεις κι ενώ αυτά τα δύο έργα συνεχίζουν (μέσω προβολών, παρουσιάσεων, συζητήσεων) το ταξίδι τους σε όλη τη χώρα, θεωρήσαμε χρήσιμο να θέσουμε κάποια ερωτήματα σχετικά με τα ερεθίσματα που μπορούν να βάλουν σε κίνηση μια κοπιαστική και μακρόχρονη δουλειά σαν κι αυτή, με το νόημα που μπορεί να φέρει στο σήμερα η εξιστόρηση της λαϊκής εποποιίας της “δρακογενιάς” του ‘40 καθώς και με τη σημασία της πολιτικής – ιστορικής έρευνας από προλεταριακή – διεθνιστική, αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική σκοπιά.

Στα ερωτήματα μας απάντησαν ο φίλος και σύντροφος Άρης και η φίλη και συντρόφισσα Χριστίνα Κονιάλη που είχε τη γενική εποπτεία του “Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη!” και έγραψε το κεφάλαιο “Οι γυναίκες στο ΔΣΕ” ενώ επίσης συνεισέφερε ως βοηθός παραγωγής της Ομάδας “Συλλογική Μνήμη” και συγγραφέας της άρτιας μπροσούρας που συνόδευσε τον “Καινούργιο Ουρανό”.

Καταρχήν, ένα ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα έχει να κάνει με τους λόγους και τις αιτίες που μπορούν να θέσουν σε κίνηση την επίμονη και συστηματική δουλειά που απαιτεί η ολοκλήρωση έργων σαν κι αυτά. To θέτω αυτό, με δεδομένο το γεγονός ότι και οι τρεις μας, όπως και ο Γιάννης, προερχόμαστε από τη γενιά που ενηλικιώθηκε στην Αθήνα, τη “μεταψυχροπολεμική” δεκαετία του 1990, τότε που πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου – εν μέσω κίβδηλης “εθνικής συμφιλίωσης”, “κοινωνικής συναίνεσης” και επίπλαστης “ευμάρειας”– η λαϊκή επανάσταση του ΔΣΕ (1946-49) αποτελούσε θέμα ταμπού –τόσο για την κοινοβουλευτική/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά όσο και για τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο– και οι όποιες αναφορές σε αυτήν, ξεκινούσαν με τη “λαθολογία” και το ανάθεμα στην “αποχή από τις εκλογές” του ’46 και το “όπλο παρά πόδα” μετά τη στρατιωτική ήττα του ‘49, ενώ η κυρίαρχη “μεταμοντέρνα” αφήγηση τους κατέληγε ρητά ή διά της πλαγίας στο διαλεκτικά ανιστόρητο αφήγημα: “ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι”…

Από την άλλη, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι τα δυο συγκεκριμένα έργα έρχονται να συμβάλουν σημαντικά και να προστεθούν σε μια σειρά αντίστοιχων ερευνών, μαρτυριών, αρχείων, τεκμηρίων και μελετών, που είδαν το φως της δημοσιότητας – κατά τη διάρκεια των (όχι πολλών) τελευταίων χρόνων– και αφορούν την εξιστόρηση και την εξαγωγή χρήσιμων πολιτικών και ιστορικών συμπερασμάτων από τη λαϊκή εποποιία εκείνης της ταραγμένης δεκαετίας του 1940. Εν τέλει, μέσα στις σημερινές δοσμένες και ζοφερές συνθήκες, ποια μπορεί και πρέπει να είναι η σημασία της πολιτικής – ιστορικής έρευνας από προλεταριακή – διεθνιστική, αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική σκοπιά;

Α.Σ Να ευχαριστήσουμε καταρχήν θερμά τον σύντροφο και φίλο Λεωνίδα γι αυτήν τη συζήτηση καθώς και για την ανάδειξη της δουλειάς μας μέσα από τις κινηματικές ιστοσελίδες στις οποίες συμμετέχει.

Όπως αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου, το βιβλίο «μέσα από την ανάδειξη και την υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας της χώρας» φιλοδοξεί «να αποτελέσει μια συμβολή στην ανάπτυξη ενός σύγχρονου επαναστατικού κινήματος». Το ερώτημα βέβαια που αυτομάτως τίθεται εδώ, είναι πώς και σε τι βαθμό η ιστορία επενεργεί στα ζητήματα του παρόντος. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν χρόνων συγγραφής του βιβλίου, το παραπάνω ερώτημα, το ερώτημα με άλλα λόγια της σχέσης ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της ταξικής πάλης, ανέκυπτε διαρκώς μπροστά μου ως πρόβλημα πολιτικό, θεωρητικό, φιλοσοφικό. Όπως εμπειρικά διαπίστωνα, η διαμόρφωση της θέσης μου για το «τι ήταν ο ΔΣΕ» επενεργούσε καταλυτικά στο πώς συγκροτούσα τη θέση μου για την τρέχουσα συγκυρία. Αλλά και αντίστροφα. Το πώς αντιμετώπιζα τα ζητήματα του παρόντος είχε σαφή αντανάκλαση στην οπτική μου για τον ΔΣΕ.

Το κλειδί για την κατανόηση αυτής της σχέσης το βρήκα στη φράση του Α. Γκράμσι: «Το παρόν είναι η κριτική του παρελθόντος». Από το πώς διαβάζουμε την ιστορία, από το πώς την αναλύουμε και την ερμηνεύουμε, από το πώς εν τέλει τοποθετούμαστε απέναντι της απορρέει και μια συγκεκριμένη θέση για το παρόν. Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ως προς αυτό. Τα πολιτικά και ιδεολογικά θεμέλια του ΔΣΕ βρίσκονται στη συγκεκριμένη θεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας που έκανε το ΚΚΕ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930. Από το πώς απάντησε το ΚΚΕ στα ερωτήματα σχετικά με τη γέννηση του ελληνικού έθνους, τη συγκρότηση και τη φυσιογνωμία της ελληνικής αστικής τάξης, τον χαρακτήρα της επανάστασης του 1821 και την εξέλιξη των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων στην Ελλάδα στον 19^ο αιώνα και στο πρώτο μισό του 20^ου, προέκυψε μια συγκεκριμένη εποπτεία του παρόντος και μια αντίστοιχη στρατηγική, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε η κορυφαία περίοδος της ταξικής πάλης στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, η επαναστατική εποποιία της δεκαετίας του 1940.

Είναι προφανές ότι μια διαφορετική θεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας θα έδινε ένα διαφορετικό παρόν και ως εκ τούτου ένα διαφορετικό μέλλον για το ΚΚΕ. Γι αυτό ακριβώς, το ζήτημα της ιστορίας αποτέλεσε για το ΚΚΕ εκείνης της εποχής κεντρικό ιδεολογικό και πολιτικό επίδικο. Αποκαλυπτική ως προς αυτό ήταν η σφοδρή διαπάλη στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος ανάμεσα στον Γ. Ζεύγο και τον Γ. Κορδάτο σχετικά με τον χαρακτήρα της επανάστασης του 1821, και βέβαια η ολομέτωπη σύγκρουση του ΚΚΕ με την αστική θεωρία του «τρισχιλιετούς ελληνικού έθνους» του Κ.Παπαρρηγόπουλου.

Αντίστοιχα και σήμερα, η ανάπτυξη ενός σύγχρονου επαναστατικού κινήματος περνά μέσα από τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης θέσης τόσο για την ίδια του την ιστορία, όσο και για τη νεοελληνική ιστορία συνολικά. Πεποίθηση μου είναι ότι η πρόσληψη του ΔΣΕ από το σύγχρονο κίνημα ως της «δύναμης εκείνης που μορφοποίησε πιο ανάγλυφα από ποτέ την ιστορική δυνατότητα για μια Ελλάδα των λαϊκών τάξεων, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, δημοκρατική, σοσιαλιστική», μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά προς την κατεύθυνση αυτή.

Αυτά τα δυο έργα αποτελούν τον καρπό μιας επίμονης και συστηματικής δουλειάς, η οποία δεν αποτελεί την επαγγελματική (ακαδημαϊκή ή άλλη) ενασχόληση των δημιουργών τους. Αυτό αποτελεί από μόνο του ένα στοιχείο που προσθέτει επιπλέον αξία στις δυο συγκεκριμένες συμβολές στην επαναστατική Ιστορία του τόπου μας. Ως προς αυτό, Άρη θα ήθελες να αναφερθείς στην πορεία που ακολουθήθηκε μέχρι ο τόμος “Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη!” να φτάσει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Α.Σ. Αφετηρία για την συγγραφή του βιβλίου υπήρξε η εκδήλωση για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ με τίτλο: «Η ιστορία του ΔΣΕ είναι η ιστορία μιας λαϊκής επανάστασης», που πραγματοποιήσαμε τον Φεβρουάριο του 2017, μια ομάδα συντρόφων και συντροφισσών από την Ταξική Αντεπίθεση. Η αρχική σκέψη ήταν οι εισηγήσεις της εκδήλωσης να αποτελέσουν το υλικό για την έκδοση μιας μπροσούρας. Ήδη, ωστόσο, κατά τη διάρκεια της συγγραφής των εισηγήσεων θα γεννηθούν σκέψεις για μια πιο εμπεριστατωμένη και συνολική μελέτη του ζητήματος.

Όσο πιο πολύ καταδυόμουν στην ιστορία του ΔΣΕ και προχωρούσα στην επεξεργασία του πλήθους των παραμέτρων (ιδεολογικών, πολιτικών, θεωρητικών) που την συγκροτούν, τόσο περισσότερο κατανοούσα την ιστορική και πολιτική της σημασία και συνακόλουθα την ανάγκη περαιτέρω μελέτης της. Όπως διαπίστωνα, σε πολλά θέματα που νόμιζα ότι τα γνώριζα καλά παρουσίαζα σοβαρές ελλείψεις, ενώ υπήρχαν πολλά άλλα κρίσιμα, για την κατανόηση του ΔΣΕ, ζητήματα που είτε τα αγνοούσα είτε είχα δώσει λίγη προσοχή. Σταδιακά και ενώ εμπλούτιζα το υπάρχον υλικό, εγκατέλειψα την ιδέα της μπροσούρας για να στοχεύσω πιο ψηλά, στη συγγραφή ενός βιβλίου.

Η καθεαυτή διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου κράτησε γύρω στα τριάμισι χρόνια. Αν έπρεπε επιγραμματικά να πω κάτι για τη διαδικασία συγγραφής, θα έλεγα ότι αποτέλεσε σταθμό για την πολίτικη μου ωρίμαση, την αιτία να εμβαθύνω σε θεμελιακά ζητήματα της επαναστατικής θεωρίας. Όπως θα διαπιστώσω μέσα στις αναρίθμητες ώρες διαβάσματος και γραψίματος, η στοιχειοθέτηση του γιατί «ο ΔΣΕ αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη απόπειρα επαναστατικού μετασχηματισμού της Ελλάδας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους» δεν μπορούσε να γίνει χωρίς να έχω επαρκείς απαντήσεις στα πρωταρχικά ερωτήματα: τι είναι ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η κοινωνική επανάσταση, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, οι τάξεις, ο ιστορικός υλισμός κ.α.

Η ιστορία του ΔΣΕ όμως δεν αποτελεί μόνο ένα θεωρητικό πρόβλημα. Μια επανάσταση δεν μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσα από τη θεωρία και για το λόγο αυτό αποτυγχάνουν, κατά την άποψη μου, να ερμηνεύσουν τον ΔΣΕ -όπως και άλλες επαναστάσεις- ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες, εξαιρετικά καταρτισμένοι κατά τα άλλα, που βρίσκονται ωστόσο έξω από τη ζώσα ιστορία της ταξικής πάλης. Την καλύτερη απάντηση ως προς αυτό τη δίνει ο ίδιος ο ΔΣΕ: ένα μεγάλο μέρος από τους μαχητές και τις μαχήτριες του δεν είχαν ολοκληρώσει τη βασική εκπαίδευση και δεν είχαν διαβάσει ούτε το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, ούτε τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν, ωστόσο έφτασαν σε τέτοια επίπεδα ταξικής συνείδησης και κομμουνιστικής συγκρότησης, ώστε να αναμετρηθούν μέχρις εσχάτων με την ελληνική αστική τάξη και δύο ιμπεριαλισμούς. Ισχύει εδώ νομίζω απόλυτα η θέση ότι ο κομμουνισμός ως φιλοσοφία της πράξης μόνο μέσα από την πράξη μπορεί να κατανοηθεί. Κατ’ αντιστοιχία, λοιπόν, και η ιστορία του ΔΣΕ δεν μπορεί να κατανοηθεί ολοκληρωμένα έξω από την πράξη της συμμετοχής στο σύγχρονο κίνημα ανατροπής «της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων». Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, θα έλεγα ότι το βιβλίο φέρει ανεξίτηλο το αποτύπωμα της συμμετοχής μου στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της περιόδου και των εμπειριών και των συμπερασμάτων που αποκόμισα από αυτή.

Η διαδικασία συγγραφής του βιβλίου υπήρξε ωστόσο σταθμός και για την προσωπική μου ωρίμαση. Βλέποντας την σήμερα από μια σχετική απόσταση, αβίαστα θα τη χαρακτήριζα ως μια διαδικασία αυτογνωσίας, μέσα από την οποία κατανόησα τι σημαίνει πάλη για την υπέρβαση των διανοητικών (αλλά και φυσικών) ορίων, τι σημαίνει, αλλιώς, πάλη για την κατάκτηση της γνώσης, τι σημαίνει σε τελική ανάλυση πρόοδος και εξέλιξη και γιατί οι παραπάνω έννοιες έχουν στον πυρήνα τους την ανθρώπινη εργασία.

Μια ερώτηση που απευθύνεται στη Χριστίνα. Στο ντοκιμαντέρ, μέσα από τις μαρτυρίες αυτών των μαχητριών του ΔΣΕ εξιστορείται με τρόπο συγκλονιστικά ανθρώπινο, η πορεία και η ζωή ενός λαϊκού επαναστατικού στρατού, όπου “οι γυναίκες συμμετέχουν μαζικά και ουσιαστικά, από τις μάχες μέχρι την ισότιμη λήψη αποφάσεων. Νέες κοπέλες κυρίως από αγροτικές περιοχές, μεγαλωμένες στο περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας και της υπαίθρου, έχοντας όμως την παρακαταθήκη των αγώνων της Κατοχής συμμετέχουν και χειραφετούνται μέσα από τον αγώνα του ΔΣΕ”.

Θα ήθελες να αναφερθείς συνοπτικά στη σύνδεση που –εκ των πραγμάτων– υπήρξε μεταξύ όσων είχαν προηγηθεί στην προκατοχική περίοδο και των όσων ακολούθησαν στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, στο πεδίο της ταξικής πάλης για τη γυναικεία χειραφέτηση, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο η συμμετοχή των γυναικών στον λαϊκό επαναστατικό στρατό του ΔΣΕ αποτέλεσε την χειροπιαστή απόδειξη αυτής της πάλης για ουσιαστική ισότητα των δυο φύλων; Ποιες μπορούν να είναι οι αντανακλάσεις αυτών των κορυφαίων επαναστατικών στιγμών της σύγχρονης ιστορίας –όπου η αστική Εξουσία αμφισβητήθηκε έμπρακτα, σε βάθος και σε όλες τις εκφάνσεις της– μέσα στη σημερινή εποχή επίτασης των φαινομένων έμφυλης βίας, βιασμών, κακοποιήσεων και γυναικοκτονιών, αλλά και της ανάδυσης “πολιτικά ορθών, μετα-φεμινιστικών και ταυτοτικών πρωτοκοσμικών κινημάτων”;

Χ.Κ. Μια από τις πιο εύγλωττες αποδείξεις του ΔΣΕ ως φορέα επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού ήταν η πρωτοφανής σε μαζικότητα και δυναμισμό συμμετοχή των γυναικών σε αυτόν. Γενικεύοντας την εμπειρία του γυναικείου κινήματος όλης της προηγούμενης περιόδου και αναβαθμίζοντας σε θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο παλαιότερες επεξεργασίες του κομμουνιστικού κινήματος γύρω από το γυναικείο ζήτημα, ο ΔΣΕ διαμόρφωσε τους όρους για ένα σύγχρονο πλαίσιο επικοινωνίας με τις εκατοντάδες χιλιάδες των γυναικών των λαϊκών τάξεων που βίωναν τη διπλή καταπίεση ως εργαζόμενες και ως γυναίκες.

Το θεμελιακό στοιχείο που συγκροτεί το επαναστατικό πλαίσιο ανάγνωσης του γυναικείου ζητήματος από τον ΔΣΕ, είναι η τοποθέτηση του στην ιστορική ταξική του διάσταση. Το γυναικείο ζήτημα, αν ως τέτοιο ορίσουμε το σύνολο των οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλο το εύρος της κοινωνικής και προσωπικής ζωής της γυναίκας, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας, άρα και αναπόσπαστο στοιχείο της ταξικής πάλης. Η ιστορική του ρίζα βρίσκεται στην εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, συγκεκριμένα στη φάση της μετάβασης από το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα στην πρώτη ταξική κοινωνία της ιστορίας, τη δουλοκτητική κοινωνία. Για το ιστορικό αυτό γεγονός ο Ένγκελς έλεγε: «Το γυναικείο φύλο υπέστη την κοσμοϊστορική του ήττα». Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα, η πατριαρχία δεν προσλαμβάνεται από την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια αυτόνομη κοινωνική δομή, αλλά ως παράγωγο του ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας. Ως τέτοια εδράζεται και απορρέει από τις οικονομικές εκμεταλλευτικές σχέσεις και μεταβάλλεται με την εξέλιξη του εκμεταλλευτικού συστήματος, παράγοντας έμφυλες σχέσεις εξουσίας και διαχωρισμούς. Χαρακτηριστική είναι η φράση της Αλεξάντρας Κολλοντάι, από κείμενο που γράφτηκε την περίοδο της νίκης της Σοβιετικής Επανάστασης: «Η θέση της γυναίκας είναι πάντα συνέπεια του είδους της εργασίας που προσφέρει στη συγκεκριμένη στιγμή εξέλιξης ενός συγκεκριμένου κοινωνικό- οικονομικού συστήματος».

Το αποφασιστικό βήμα για την ένταξη των γυναικών στο κομμουνιστικό και γυναικείο κίνημα, πραγματοποιείται στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν και σχηματοποιείται από το ΚΚΕ η θέση για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος στη χώρα, άρα και της στρατηγικής του γύρω από αυτό. Έτσι το γυναικείο ζήτημα ως στοιχείο του εποικοδομήματος, κουβαλά όλη την αντιδραστικότητα, τη συντήρηση και τον αναχρονισμό της Ελλάδας του «αστοστιφλικάδικου συνασπισμού εξουσίας και του ανολοκλήρωτου αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού». Για αυτούς ακριβώς τους λόγους, η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά υποτιμημένη. Στην ύπαιθρο οι χιλιάδες αγρότισσες βιώνουν το αδυσώπητο πατριαρχικό καθεστώς που ενσωματώνουν αιώνες τσιφλικάδικης εκμετάλλευσης, ενώ στις πόλεις ο γυναικείος πληθυσμός είτε μένει εκτός της κοινωνικής παραγωγής περίκλειστος στα τείχη του ιδιωτικού νοικοκυριού, είτε εντάσσεται στην παραγωγική διαδικασία υπό συνθήκες σκληρής ταξικής καταπίεσης, στερούμενος ακόμα και στοιχειωδών αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων.

Τα αποτελέσματα της πολιτικής του κομμουνιστικού κινήματος γύρω από το γυναικείο ζήτημα θα γίνουν γρήγορα ορατά. Το ΚΚΕ μέσα σε λίγα χρόνια πολλαπλασιάζει τις γυναίκες μέλη του και αυξάνει την επιρροή του στα ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του γυναικείου πληθυσμού πού εισέρχονται στην παραγωγή, ενώ μέσα στη φωτιά της πάλης δεκάδες κομμουνίστριες, όπως η Ηλέκτρα Αποστόλου, η Αύρα Παρτσαλίδου, η Χρύσα Χατζηβασιλείου αναδεικνύονται σε ηγετικές μορφές του λαϊκού κινήματος. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 το γυναικείο κίνημα έχει πλέον αποκτήσει το πρώτο δικό του ρίζωμα στο εργατικό κίνημα, που του επιτρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στους μεγάλους ταξικούς που ξεσπούν. Αποκορύφωμα υπήρξε η μαζική συμμετοχή των καπνεργατριών στη μεγάλη εργατική εξέγερση τον Μάιο του 1936 στη Θεσσαλονίκη, όπου βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με τη χωροφυλακή και το στρατό. Ο Μεσοπόλεμος λοιπόν υπήρξε καθοριστικός στην ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος. Την περίοδο αυτή, και ειδικά τη δεκαετία του 1930 αυξήθηκε ραγδαία το ποσοστό των γυναικών της εργατικής τάξης και τέθηκαν οι πολιτικές και οργανωτικές βάσεις για την συμμετοχή χιλιάδων γυναικών στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι γυναίκες αυτές αγωνίστηκαν σκληρά, στιγματίστηκαν και χτυπήθηκαν, ωστόσο, ανέπνευσαν τις πρώτες ανάσες ελευθερίας, έξω από το σύστημα επιτήρησης του ιδιωτικού χώρου, του πατέρα και του συζύγου. Θα μπορούσαμε με ασφάλεια να ισχυριστούμε πως χωρίς την παρακαταθήκη αυτών των αγώνων θα ήταν πολύ δυσκολότερη η μαζική ένταξη των γυναικών στην Αντίσταση την περίοδο της Κατοχής και στη συνέχεια στον ΔΣΕ.

Αντίστοιχα όπως στον Μεσοπόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο έτσι και στη μετεμφυλιακή εποχή απαραίτητη προϋπόθεση για την πλατιά απεύθυνση και τον προσεταιρισμό των γυναικών στο κίνημα, ήταν η γείωση του γυναικείου ζητήματος στις συγκεκριμένες συνθήκες της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας της χώρας. Στο σκληρό μετεμφυλιακό περιβάλλον της εθνικοφροσύνης και του αντικομμουνισμού, θα αρχίσει να αναδύεται μια νέα γενιά αγωνιστριών, εμπνευσμένη από τους αγώνες των γυναικών της δεκαετίας του 1940, οι οποίες σταδιακά βγαίνουν από τις φυλακές και τις εξορίες, έχοντας να αντιμετωπίσουν όλα τα εμπόδια που έχει θέσει το επίσημο κράτος για να τις εκδικηθεί. Παράλληλα, μέσα στο ’50 -νέες κυρίως- γυναίκες του ΔΣΕ έρχονται παράνομα από τις ανατολικές χώρες για να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση των παράνομων οργανώσεων στην Ελλάδα. Στη νέα εποχή, οι προκλήσεις για τις γυναίκες που αγωνίζονται είναι μεγάλες, καθώς στο σκληρό ταξικό περιβάλλον του ’50 παλεύουν για την επιβίωση τους και την ίδια στιγμή αναμετρώνται καθημερινά με ένα σύστημα που επιστρατεύει όλα του τα ιδεολογικά εργαλεία προκειμένου να τις κλείσει και πάλι στο σπίτι. Ωστόσο, παρά το κατασταλτικό κύμα εναντίον τους, εισερχόμενες μαζικά στην εργασία, αλλά και την εκπαίδευση, οι γυναίκες θα αναπτύξουν πολύπλευρη μαζική δράση στους μεγάλους εργατικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες που ξεσπούν τα μετεμφυλιακά χρόνια. Σε αυτό το φόντο το γυναικείο κίνημα θα ακολουθήσει ανοδική πορεία, εντάσσοντας στους κόλπους του ένα ολοένα αυξανόμενο δυναμικό που πείθεται από την ίδια του την εμπειρία ότι στις συνθήκες της αστικής κυριαρχίας, η γυναικεία καταπίεση παραμένει και ότι η ελάχιστη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος σε σχέση με τα γυναικεία δικαιώματα, δεν αποτελεί κάποιου είδους παραχώρηση αλλά προϊόν των σκληρών και επίπονων του αγώνων. Η εντυπωσιακή είσοδος των γυναικών στην ταξική πάλη της δεκαετίας του 1960 και η ενεργή συμβολή των γυναικών στο αντιδικτατορικό κίνημα της περιόδου 1967-1974 έχει σε αυτήν ακριβώς την περίοδο τη ρίζα της.

Στις νέες συνθήκες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας το ελληνικό γυναικείο κίνημα, θα συνεχίζει να αναζητά, μέσα σε ένα περιβάλλον υποχώρησης του διεθνούς και εγχώριου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, τους όρους για την αναμέτρηση με το καθεστώς της πατριαρχίας και του σεξισμού που ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός άλλοτε ωμά και άλλοτε ραφιναρισμένα θα αναπαράγει και θα διαιωνίζει. Και στην κατεύθυνση αυτή θα εγγράψει πολλές φορές με το ίδιο του το αίμα, όπως στην περίπτωση της νεαρής κομμουνίστριας, μέλους της ΚΝΕ, Σωτηρίας Βασιλακοπούλου που δολοφονήθηκε τον Ιούλη του 1980 από την εργοδοσία την ώρα μου μοίραζε προκηρύξεις έξω από το εργασιακό κάτεργο της ΕΤΜΑ, αξιοσημείωτες νίκες που θα ανοίξουν νέους δρόμους στους αγώνες του γυναικείου κινήματος.

Σήμερα, στην εποχή της δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος και της χρεοκοπίας όλων των εξαγγελιών του για την «ισότητα των δύο φύλων», το γυναικείο ζήτημα επανέρχεται με ιδιαίτερη οξύτητα στο προσκήνιο. Ειδικότερα στην σύγχρονη Ελλάδα των μνημονίων, της γενικευμένης φτώχειας και της φασιστικοποίησης, η ένταση της εργασιακής και κοινωνικής υποτίμησης της γυναίκας, αποτελεί χαρακτηριστικό σύμπτωμα της κρίσης του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού και ταυτόχρονα όρο για το ξεπέρασμα της. Σε αυτό το έδαφος η πατριαρχία ως η ιδεολογία της γυναικείας καταπίεσης, έρχεται να επενδύσει, να δικαιολογήσει και εν τέλει να νομιμοποιήσει όλη τη γενικευμένη βία κατά των γυναικών, είτε την καθαρά συστημική, αυτή δηλαδή που προέρχεται κατευθείαν από το κεφαλαίο, το αστικό κράτος και τους θεσμούς του, είτε αυτήν που προέρχεται από τα έγκατα της πατριαρχικής κοινωνίας και η οποία οπλίζει τα χέρια των γυναικοκτόνων, των βιαστών, των κακοποιητών.

Στην κατεύθυνση αυτή, η γνώση της ιστορίας του γυναίκειου κινήματος και ειδικά μιας κορυφαίας του στιγμής του, αυτής του ΔΣΕ, αποτελεί ένα πολύτιμο εφόδιο για τη συγκρότηση των σύγχρονων θέσεων μάχης του. Όχι βέβαια ως μια απόπειρα προσαρμογής στο σήμερα των χαρακτηριστικών του, ούτε βέβαια ως μια μουσειακού τύπου μνήμη αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Άλλωστε όλη η ιστορία του ελληνικού γυναικείου κινήματος, βασίστηκε στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης στην οποία βρέθηκε. Αυτό είναι και το πολιτικό επίδικο σήμερα. Η διεξοδική ανάλυση της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, η εμβάθυνση πάνω στη σχέσης τάξης φύλου και η αναμέτρηση με την πληθώρα ερωτημάτων που γεννά η σχέση αυτή στις σύγχρονες συνθήκες της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης αποτελούν, δίπλα στην ταξική και πολιτική στράτευση, τους όρους για την περαιτέρω ανάπτυξη και ριζοσπαστικοποίηση του γυναικείου κινήματος.

Πριν από μερικές εβδομάδες, συμπληρώθηκαν 48 Νοέμβρηδες από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, από εκείνη την κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής Αντίστασης και Αγώνα της φοιτητικής νεολαίας και του εργαζόμενου λαού ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς των συνταγματαρχών της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης. Για άλλη μια χρονιά, δεκάδες χιλιάδες αγωνιστών και αγωνιστριών στην Αθήνα και όλη τη χώρα βρέθηκαν στους δρόμους της Αντίστασης και του Αγώνα, στον ιστορικό χώρο του ΕΜΠ και τη μαζική πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ, κρατώντας ζωντανή τη Μνήμη των νεκρών και τα επίκαιρα περιεχόμενα εκείνης της αιματοβαμμένης εξέγερσης ενάντια στο Φασισμό και τον Ιμπεραλιασμό, τον ντόπιο Αστισμό και το Κράτος του. Από τη στρατιωτική (αλλά όχι και πολιτική) ήττα του ΔΣΕ από τα αμερικανοντυμένα ελληνικά “εθνικά” στρατεύματα του “Στρατηγέ! Ιδού ο Στρατός σας” κ. Βαν Φλιτ”, υπό τους ήχους των ναπάλμ, στο Γράμμο και το Βίτσι το καλοκαίρι του 1949, μέχρι την εισβολή του αμερικανοκίνητου τανκ στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου στην Πατησίων στις 17 Νοέμβρη του 1973, είχαν μεσολαβήσει κάτι λιγότερο από 25 χρόνια. Θα θέλατε να αναφερθείτε σ’ εκείνο το κόκκινο νήμα που συνδέει αδιαπέραστα αυτά τα δυο ιστορικά γεγονότα, στις σημαδιακότερες στιγμές του Αγώνα που μεσολάβησε μέσα σε αυτήν την εικοσιπενταετία, καθορίζοντας την πορεία του λαϊκού – εργατικού κινήματος μέχρι εκείνον το Νοέμβρη, ο οποίος και σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για το στρατιωτικό καθεστώς των αντικομμουνιστών πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου 1967;

Κι έπειτα, ποια είναι τελικά αυτά τα καθοριστικά επίδικα και τα χειραφετητικά – απελευθερωτικά ζητούμενα εκείνης της εποχής που παραμένουν μέχρι και σήμερα αδικαίωτα και γι’ αυτό ανειρήνευτα;

Α.Σ. Η στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949 δεν σήμανε και την πολιτική ήττα του ΚΚΕ. Η λήξη του Εμφυλίου θα λέγαμε μάλιστα ότι βρίσκει το λαϊκό κίνημα της χώρας σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ότι ήταν λίγους μήνες πριν την έναρξη του. Τότε, στα μέσα του 1945, λίγο πριν δηλαδή η 12^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ θέσει φραγμό στην πορεία αποσύνθεσης του, το ΚΚΕ είχε μετατραπεί ουσιαστικά σε παρακολούθημα της αστικής πολιτικής, αποδεχόμενο άνευ όρων την πορεία εξόντωσης του λαϊκού κινήματος που η συνθήκη της Βάρκιζας είχε δρομολογήσει. Αντίθετα, μετά τον Εμφύλιο, όπως αποδεικνύει η ιστορία της περιόδου 1950-1956, το ΚΚΕ βρίσκεται σε τέτοια πολιτική και οργανωτική κατάσταση, ώστε να μπορεί πολύ γρήγορα να ανασυντάσσεται και να ξεδιπλώνει με όρους ηγεμονικούς τη στρατηγική του, έχοντας ως πολιτικό θεμέλιο και παρακαταθήκη μια επανάσταση που έθεσε πιο ολοκληρωμένα από ποτέ το ζήτημα της εξουσίας για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις.

Σταθμό στην πορεία ανασύνταξης του λαϊκού κινήματος αποτέλεσε η ίδρυση, κατόπιν πολιτικής πρωτοβουλίας του ΚΚΕ, της ΕΔΑ τον Αύγουστο του 1951. Δύο μόλις χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου, το ΚΚΕ, έχοντας να αντιμετωπίσει την ήττα, την έξοδο από τη χώρα του βασικού κορμού του στελεχιακού του δυναμικού και βέβαια την ανελέητη κατασταλτική επίθεση εναντίον του στο εσωτερικό της χώρας, καταφέρνει κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο: αφενός να συγκροτήσει ένα μαζικό πολιτικό μέτωπο στη βάση ενός προγράμματος ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και ειρήνης, διατηρώντας πλήρως την αυτοτέλεια και την οργανωτική του διάρθρωση, και αφετέρου να καταστεί, μέσα από αυτό το μέτωπο, οργανωτής της εργατικής λαϊκής πάλης και εκφραστής συνάμα της ολοένα και ογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, απέναντι στις πολιτικές του αστικού καθεστώτος (είτε διαχείρισης Πλαστήρα, είτε Παπάγου).

Ο μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του καλοκαιριού του 1951, η πρωτομαγιάτικη απεργιακή διαδήλωση του 1952 προς τιμή του Ν. Μπελογιάννη και των 200 εκτελεσμένων της Ακροναυπλίας, οι αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο στην Κορέα το 1951 και την ελληνοαμερικανική συμφωνία του 1953, οι μαζικοί εργατικοί και αγροτικοί αγώνες το 1953 και το 1954, οι δυναμικές αντιβρετανικές διαδηλώσεις για την Κύπρο το 1954 και το 1955, αποτελούν χαρακτηριστικές εκδηλώσεις μια αυξανόμενης λαϊκής δυναμικής που απειλεί να μετατρέψει τη σοβούσα κρίση του συστήματος, σε κρίση πολιτική, σε κρίση που θα θέσει ξανά στο επίκεντρο το αίτημα της επαναστατικής ρήξης και της ανατροπής.

Το ποια θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη της ταξικής πάλης στη χώρα αν δεν είχε συμβεί το αναθεωρητικό πραξικόπημα στο ΚΚΕ το 1956 και το 1957 και η αποκήρυξη του ΔΣΕ που αυτό σηματοδοτεί, αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση της ιστορίας της εγχώριας ταξικής πάλης. Το σίγουρο είναι πάντως ότι το γεγονός αυτό θα σφραγίσει ανεξίτηλα την μελλοντική της πορεία. Το 1958 το ΚΚΕ διαλύει τις παράνομες κομματικές του οργανώσεις και αφομοιώνεται πολιτικά και οργανωτικά στην ΕΔΑ, η οποία θα μετατραπεί γρήγορα από αυτοτελές μέτωπο της Αριστεράς σε εξάρτημα της αστικής πολιτικής, όπως θα δείξει εμφατικά η πολιτική ουράς που ακολουθεί έναντι της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές του 1961, παρ’ όλη την εντυπωσιακή εκλογική δυναμική που είχε καταγράψει στις εκλογές του 1958. Τούτων δοθέντων, δεν προκαλεί καμία έκπληξη η ελλιπής πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του κινήματος μπροστά στις συνθήκες πολιτικής κρίσης που ωρίμαζαν, οι οποίες επέβαλαν το 1967 τη λύση της δικτατορίας. Όταν παραμονές της δικτατορίας η επίσημη φωνή της Αριστεράς, η Αυγή, επιχειρηματολογούσε σχετικά με το «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία», μπορούμε να φανταστούμε το επίπεδο των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών αντανακλαστικών των υποτιθέμενων καθοδηγητών του λαϊκού κινήματος, όπως και να εικάσουμε με ασφάλεια τους λόγους, για τους οποίους το αντιδικτατορικό κίνημα σχετικά άργησε να αναπτύξει μαζικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Ακόμα κι έτσι όμως, χωρίς δηλαδή την παρουσία ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος, η δυναμική της ταξικής πάλης στη χώρα ήταν τέτοια που θα φτάσει ξανά σε ιστορικές κορυφώσεις. Η παρακαταθήκη της επαναστατικής παράδοσης των προηγούμενων δεκαετιών θα είναι σε αυτές ευκρινής. Όπως, για παράδειγμα, στην εμβληματική απεργία των οικοδόμων το 1960, στην οποία το αποτύπωμα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος των προηγούμενων δεκαετιών που γαλούχησε με το πνεύμα της σύγκρουσης την εργατική τάξη, είναι εμφανές τόσο σε επίπεδο οργάνωσης του αγώνα όσο και σε επίπεδο περιεχομένου του. Ή όπως στα Ιουλιανά, τον Αύγουστο του 1965, όπου αναδεικνύεται στην πράξη η επαναστατική τάση που εκπροσωπεί ο Πέτρουλας και σειρά άλλων αγωνιστών, οι οποίοι αρνούνται έμπρακτα την πολιτική υποταγή της ηγεσίας της ΕΔΑ στην Ένωση Κέντρου, αναζητώντας αυτόνομες, από την αστική πολιτική, οδούς εκδήλωσης της λαϊκής πάλης. Όπως βέβαια και κατά τη διάρκεια της Χούντας, στις επαναστατικές οργανώσεις που αμφισβητούν έμπρακτα το καθεστώς της αμαχητί παράδοσης του λαϊκού κινήματος, διαμορφώνοντας τους όρους για την ανάπτυξη και τη ριζοσπαστικοποίηση του αντιδικτατορικού κινήματος. Για να φτάσουμε, βέβαια, στην κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία, με το σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ» ως προμετωπίδα, αποτυπώνει εύγλωττα την ιστορική συνέχεια και την κεντρικότητα της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.

Υπό αυτήν την έννοια, το Πολυτεχνείο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια ιστορική δικαίωση του πολιτικού περιεχομένου του αγώνα του ΔΣΕ. 25 μόλις χρόνια μετά τον ΔΣΕ, μια αντιιμπεριαλιστική εξέγερση έρχεται να καταδείξει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως το βασικό θεματοφύλακα της αστικής εξουσίας στη χώρα, και παράλληλα ως τον βασικό υπεύθυνο για την επιβολή της Χούντας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την πτώση της. Είναι νομίζω προφανή τα πολιτικά σημαινόμενα από ένα τέτοιο γεγονός, καθώς και το τι προοπτικές άνοιγε αυτό για το επαναστατικό κίνημα και τη χώρα. Το γιατί δεν μετουσιώθηκε η εξεγερτική δυναμική του Πολυτεχνείου σε επαναστατική αναμέτρηση με το αστικό καθεστώς συνολικά, αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό και πολιτικό ερώτημα. Αν θέλαμε να δώσουμε μια επιγραμματική απάντηση, θα λέγαμε ότι οι δυνάμεις που βρέθηκαν στην πρωτοπορία του κινήματος, δεν μπόρεσαν να πετύχουν μια βαθύτερη πολιτική προγραμματική συγκρότηση και να αναπτύξουν έτσι μια ολοκληρωμένη επαναστατική στρατηγική, αδυναμία που έχει ασφαλώς τη ρίζα της στην αρνητική πολιτική κληρονομία που άφησε στο κίνημα, σε όλα τα επίπεδα, η ουσιαστική διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ το 1956.

Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησης, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Γ. Ζεύγου από την Κομουνιστική Επιθεώρηση του 1943, ο οποίος κάνοντας μια επισκόπηση της ιστορικής πορείας από την επανάσταση του 1821 ως τις μέρες του, τόνιζε ότι «όσο κι αν άλλαξαν μορφή και περιεχόμενο, όσο κι αν περιπλέχτηκαν, ίδια είναι τα προβλήματα για τη λύση των οποίων παλεύει ακόμα ο ελληνικός λαός».

Σήμερα, 48 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και 75 χρόνια μετά το ΔΣΕ, θα αποτελούσε νομίζω προσβολή στην ιστορία εκείνων των αγώνων, αν θεωρούσαμε κατ’ οποιονδήποτε τρόπο ότι κάποιες από τις βασικές στοχεύσεις τους, όπως η εθνική ανεξαρτησία και η δημοκρατία, βρήκαν την εκπλήρωση τους μέσα στις συνθήκες της αστικής εξουσίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Εκτός κι αν ως ανεξαρτησία εννοούμε την πρόσφατη ελληνοαμερικανική συμφωνία και τα μνημόνια της ΕΕ, και ως δημοκρατία αυτό το νεοφιλελεύθερο ολιγαρχικό υβρίδιο που κυβερνά τη χώρα.

Για να το πούμε διαφορετικά, εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία είναι έννοιες ασυμβίβαστες με την εξαρτημένη, ξενόδουλη και βαθιά αντιδημοκρατική από τα γεννοφάσκια της ελληνική αστική τάξη. Γι αυτό ακριβώς και οι δύο αυτοί στόχοι σφραγίστηκαν στη σύγχρονη ελληνική ιστορία με την πάλη του λαού και της εργατικής τάξης, και ποτίστηκαν με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών στα βουνά, στους δρόμους, στις εξορίες και τις φυλακές. Γι’ αυτό επίσης, συνεχίζουν να αποτελούν -σε πείσμα των μεταμοντέρνων αφηγήσεων- κεντρικά πολιτικά προτάγματα, κρίσιμους κόμβους μιας σύγχρονης στρατηγικής που θέλει να ξανακάνει επίκαιρους και ρεαλιστικούς τους στρατηγικούς στόχους του επαναστατικού κινήματος, τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή Δημοκρατία, την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, το σοσιαλισμό.