Εισαγωγικό σημείωμα της μπροσούρας «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!»

Η νέα έκδοση (μπροσούρα) της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, κυκλοφόρησε στις 18 Γενάρη 2024 στη μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνέλευση στη Νομική Σχολή με τίτλο “Παλαιστινιακή Αντίσταση & Πολιτικοί Κρατούμενοι. Στα περιεχόμενα της περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, ένα Οδοιπορικό Δράσης & Αλληλεγγύης από τις 9 Οκτώβρη μέχρι τις 6 Γενάρη, οι εισηγήσεις της Συνέλευσης και η ομιλία Παλαιστίνιου αγωνιστή της Αντίστασης στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70 στην Εκδήλωση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη στο ΕΜΠ, στις 15 του περασμένου Νοέμβρη, 50 χρόνια μετά από την αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, εν όψει της μαζικότατης και μαχητικής Πορείας της 17ης Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκε δυο μέρες αργότερα ως τις πιο μεγάλες γιάφκες των τρομοκρατών, τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η έκδοση ολοκληρώνεται με το “Σιωπή για τη Γάζα”, το ποίημα (σε τρία μέρη) του Μαχμούντ Νταρουίς, το οποίο συνοδεύεται από ένα βιογραφικό κείμενο για αυτόν.

Η μπροσούρα διατίθεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.

Εισαγωγικό σημείωμα της μπροσούρας «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!»

Η 7η Οκτωβρίου του 2023 σηματοδοτεί μια ιστορική τομή στον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Με την επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» η παλαιστινιακή αντίσταση κατάφερε να επιφέρει τεράστιες απώλειες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στην ισραηλινή κατοχή, κάτι που δεν κατόρθωσαν ποτέ αραβικά κράτη με τακτικό στρατό, τανκς και αεροπορία στον πόλεμο του 1967 και του 1973. Για μέρες οι αντάρτες της Γάζας κατάφεραν να απελευθερώσουν προσωρινά εδάφη περίπου 2,5 φορές το εμβαδόν της Λωρίδας της Γάζας μέσα στα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ). Τηρουμένων των αναλογιών η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» σηματοδοτεί εξελίξεις στον παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση, αντίστοιχες με αυτές που σηματοδότησε ιστορικά η μάχη του Καραμέχ στις 21 Μάρτη του 1968, στα ιορδανικά σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Σε εκείνη τη μάχη για πρώτη φορά οι Φενταγίν του Αραφάτ αναμετρήθηκαν με τον ισραηλινό τακτικό στρατό και τον καθήλωσαν σε μια 15ωρη μάχη, προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Η ταπεινωτική ήττα των αραβικών καθεστώτων που είχε προηγηθεί στον πόλεμο των Έξι ημερών τον Ιούνη του 1967, σε συνδυασμό με τη μάχη του Καραμέχ, πυροδότησαν την έναρξη της παλαιστινιακής επανάστασης. Ως τότε οι Παλαιστίνιοι αναζητούσαν διέξοδο στα αραβικά καθεστώτα. Πλέον, έπαιρναν τις τύχες τους στα χέρια τους. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι/ες που ζούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και του Λιβάνου συσπείρωσαν τις γραμμές του λαϊκού αντάρτικου.

Μετά την 7η Οκτώβρη η παλαιστινιακή αντίσταση συσπειρώνει πλέον ευρύτερες μάζες του παλαιστινιακού λαού τόσο στη ιστορική Παλαιστίνη: στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ), όσο και στη διασπορά: στον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και αλλού. Στην τελευταία, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι παλαιστινιακός και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πλημμυρίζει μαζικά τις πόλεις της μοναρχικής Ιορδανίας με συνθήματα υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης: «Είμαστε όλοι Κασάμ, ο ηγέτης μας είναι ο Μοχάμεντ Ντάιφ».

Την 7η Οκτώβρη οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης αναμετρήθηκαν νικηφόρα με τις σιωνιστικές μεραρχίες που περικλείνουν την Λωρίδα της Γάζας γύρω από μεγάλους εποικισμούς που εξαπλώνονται σε εδάφη, που πριν την Νάκμπα, κατοικούνταν από Παλαιστίνιους/ες που κατέφυγαν πρόσφυγες στη Γάζα για να διασωθούν από την εθνοκάθαρση του σιωνιστικού στρατού τον Μάη του 1948. Ο σιωνιστικός στρατός πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και υποχώρησε άτακτα. Οι εποικισμοί γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας (π.χ. Σντερότ, Ασκελόν, Ασντόντ) λειτουργούν ως στρατιωτικοί πολιορκητικοί σχηματισμοί ορισμένων εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, τους οποίους ο σιωνιστικός στρατός αξιοποιεί προκειμένου να διατηρεί σε εικοσαετή πολιορκία 2,3 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιους «στοιβαγμένους» σε μια στενή λωρίδα γης. Προσελκύουν σε αυτούς τους εποικισμούς Εβραίους από όλον τον κόσμο που δέχονται να μετατραπούν σε τοποτηρητές της σιωνιστικής κατοχής με αντάλλαγμα εξασφαλισμένη εργασία, εύκολη πρόσβαση σε δάνεια και χαμηλότερη φορολογία, καθώς και άλλα ειδικά προνόμια.

Η φιλολογία για τη δήθεν λύση των δυο κρατών στα σύνορα του 1967, κρύβει την φρικτή αλήθεια, ότι πάνω από τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι/ες ζουν «στοιβαγμένοι» σε πολύ λιγότερο από το 1/5 της παλαιστινιακής γης, με τους μισούς, στη μικροσκοπική Λωρίδα της Γάζας, και άλλα δυο (περίπου) εκατομμύρια είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας του Ισραήλ, οι λεγόμενοι «Ισραηλινοί Άραβες». Αντιθέτως έξι εκατομμύρια Εβραίοι απολαμβάνουν πάνω από το 80% της παλαιστινιακής γης. Επίσης 8 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιοι/ες βρίσκονται στη διασπορά, οι περισσότεροι σε όμορες χώρες της Παλαιστίνης, αρκετοί ακόμη σε καταυλισμούς, αντιμετωπιζόμενοι μέχρι και σήμερα ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από τα αραβικά καθεστώτα. Οι Παλαιστίνιοι της διασποράς διατηρούν το δικαίωμα της επιστροφής στα πατρογονικά τους εδάφη και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα αυτό, παρά μόνο παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Οι πρόγονοί τους ξεσπιτώθηκαν με τη βία κατά τη διάρκεια της Νάκμπα, τον Μάη του 1948, όταν 800.000 Παλαιστίνιοι οδηγήθηκαν υπό την κάννη των τουφεκιών εκτός Παλαιστίνης σε μια αστραπιαία εκστρατεία εθνοκάθαρσης που υλοποίησαν με στρατηγικό σχέδιο οι «αριστεροί» σιωνιστές του Μπεν Γκουριόν, δολοφονώντας παράλληλα 15.000 Παλαιστίνιους.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η δυνατότητα ίδρυσης δύο ανεξάρτητων κρατών στα σύνορα του 1967, ακόμη και αν με έναν μαγικό τρόπο το Ισραήλ δεχόταν να απομακρύνει 700.000 έποικους από τη Δυτική Όχθη που καταλαμβάνουν τα καλύτερα εδάφη στο 60% της περιοχής. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της σιωνιστικής κατοχής 75 χρόνια τώρα, που στρατηγικό στόχο έχει στο μέλλον να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους πλήρως από τη γη τους. Οι τεράστιες σφαγές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων αμάχων στη Γάζα στις οποίες επιδίδεται το Ισραήλ αποκαλύπτουν και στον πιο αδαή με το παλαιστινιακό, το σχέδιο που έχουν εδώ και καιρό στο μυαλό τους οι ισραηλινές ελίτ. Το σχέδιο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση στο έδαφος είναι πλέον αρκετά ισχυρή για να συντρίψει τις χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ.

Η ισραηλινή προπαγάνδα διαδίδει γκεμπελικά ψεύδη για όσα πραγματοποιήθηκαν στις μάχες ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και τους μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης μετά την 7η Οκτωβρίου. Αρκετοί άμαχοι σκοτώθηκαν είτε γιατί βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά ανάμεσα σε ισραηλινά πολεμικά ελικόπτερα και μαχητές της αντίστασης, είτε γιατί προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν ένοπλα με τους μαχητές της αντίστασης. Στο Ισραήλ όλοι, γυναίκες και άντρες, είναι στρατεύσιμοι και ειδικά οι έποικοι διαθέτουν οπλοστάσιο με αυτόματα στις οικίες τους. Μετά την απώλεια του βασικού στρατιωτικού μηχανισμού που περίκλεινε τη Γάζα, το επιτελείο του σιωνιστικού στρατού έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Όπως ακριβώς βομβαρδίζει αδιάκριτα τη Γάζα, στοχεύοντας αποκλειστικά κατά αμάχων, έτσι ακριβώς συμπεριφερόταν στις περιοχές που έχασε προσωρινά από τους μαχητές της αντίστασης, προκειμένου να ανακόψει την προέλασή τους μέχρι να ανασυγκροτηθούν νέες χερσαίες μεραρχίες του σιωνιστικού στρατού για αντεπίθεση. Τα παραμύθια για αποκεφαλισμένα παιδιά ή γενικά δολοφονημένα παιδιά από μαχητές των Κασάμ (το ένοπλο σκέλος της Χαμάς) έγιναν σκόνη μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις των σιωνιστών γκεμπελίσκων εμπνευστών τους, που δεν είχαν ούτε μια φωτογραφία να παρουσιάσουν. Αντιθέτως, όταν τα βίντεο και οι φωτογραφίες από τα αποκεφαλισμένα παιδιά της Γάζας από τις βόμβες των ισραηλινών μαχητικών άρχισαν να εμφανίζονται, τότε τα διεθνή και εγχώρια μίντια σταμάτησαν να παρουσιάζουν εικόνες από τις σφαγές κατά αμάχων που διαπράττει η ισραηλινή αεροπορία στη Γάζα, αναπαράγοντας άκριτα τα δελτία τύπου του ισραηλινού στρατού.

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση σχηματίστηκε τις πρώτες μέρες της στρατιωτικής επιχείρησης, προκειμένου να δημιουργήσει αμέσως τη πρώτη ρωγμή στο φράγμα της κολοσσιαίας παραπληροφόρησης και στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ προς το Ισραήλ και να ενισχύσει την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του. Τις πρώτες μέρες της επιχείρησης «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» το Ισραήλ παρουσίαζε εικόνα κατάρρευσης. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και δέχεται την ετήσια σταθερή οικονομική στήριξη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το λόγο τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας και στην Ευρώπη έσπευσαν να στηρίξουν το δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» του Ισραήλ και να καταδικάσουν τους μαχητές της αντίστασης ως «τρομοκράτες».

Αγωνιστές και αγωνίστριες, ανένταχτοι και ενταγμένοι σε οργανώσεις του ανταγωνιστικού κινήματος, αρκετοί με κοινό παρελθόν σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σχηματίσαμε τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση προκειμένου να διατρανώσουμε ότι επί 75 χρόνια ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται υπό κατοχή, ότι Παλαιστίνιοι/ες έχουν δικαίωμα να αναμετριούνται με την κατοχή όποτε αυτοί το επιλέξουν, μέχρι να απελευθερωθούν. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε αποικιοκρατικούς στρατούς που διαθέτουν τεχνολογική υπεροχή κρατάει χρόνια, με τη μια γενιά να παραδίδει την σκυτάλη στην άλλη, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες, ευνοϊκές συνθήκες για την πλήρη απελευθέρωση. Έτσι έγινε στην Αλγερία, έτσι έγινε στο Βιετνάμ, έτσι θα γίνει και στην Παλαιστίνη. Λόγω της τεχνολογικής υπεροχής του εχθρού, το τίμημα της απελευθέρωσης είναι χιλιάδες νεκροί άμαχοι στο θυσιαστήριο της λευτεριάς σε κάθε κρίσιμη αναμέτρηση. Οι φιλελεύθεροι υποκριτές της Δύσης που έχουν διαφορετικούς όρους ζωής από έναν λαό που στερείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, δεκαετίες τώρα, θεωρούν αδιανόητο ότι η ίδια η ζωή είναι εξίσου σημαντική όσο η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για την ελευθερία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του όπου γης βάπτιζαν και βαπτίζουν πάντα όσους μάχονται για την απελευθέρωση της χώρας τους «τρομοκράτες». Οι Φενταγίν, οι πρώτοι μαχητές του παλαιστινιακού αντάρτικου σε Ιορδανία (δεκαετία του 1960) και Λίβανο (δεκαετία του 1970) βαπτίζονταν τρομοκράτες. Ο Αραφάτ, ο ηγέτης της Φατάχ και πρόεδρος της PLO πάντα θεωρείτο τρομοκράτης από τη Δύση και ειδικά τους αμερικανούς, μέχρι να αποδεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παγίδα του Όσλο το 1993 μετά την Πρώτη Ιντιφάντα (1987). Σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις (Χαμάς, Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ) που αντέδρασαν δυναμικά στο Όσλο καθώς και το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση δοσιλόγων του Μαχμούντ Αμπάς, θεωρούνται από τη Δύση τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν ξεχνάμε ότι το Όσλο έδινε χρόνο στους Ισραηλινούς να οχυρωθούν έναντι των Παλαιστίνιων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σχηματίζοντας ένα παλαιστινιακό προτεκτοράτο σε λιγότερο από το 20% της Παλαιστίνης (περίπου 20% της ιστορικής Παλαιστίνης ήταν τα σύνορα του 67), μια δοσιλογική αρχή «ασφαλείας» με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς, τον εκλεκτό των Αμερικανών, που παρέδιδε τους αγωνιστές στις σιωνιστικές αρχές κατοχής και έβαζε φρένο σε κάθε αντίσταση στον εποικισμό της Δυτικής Οχθης που κατά τη διάρκεια των «ειρηνικών διαπραγματεύσεων» εξαπλωνόταν εκρηκτικά. Σήμερα 700.000 έποικοι ελέγχουν πάνω από το 60% της Δυτικής Οχθης, την λεγόμενη Area C και τμήμα της Δυτικής Όχθης που κατέλαβαν μέσω του Τείχους του Αίσχους, που χωρίζει τα κατεχόμενα του 1948 από τη Δυτική Όχθη. Πριν το Όσλο ο αριθμός των εποίκων ήταν μόλις 116.000.

Δεν πιστεύουμε απλώς στο δίκαιο αυτού του αγώνα που συμπυκνώνει μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες αναμετρήσεις μεταξύ ενός αδούλωτου λαού και του ιμπεριαλισμού, μια αναμέτρηση που ωθεί πλέον εκατομμύρια αλληλέγγυους σε όλο τον πλανήτη στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι Παλαιστίνιοι πλέον έχουν σχηματίσει το απόρθητο φρούριο, το αραβικό Ανόι στη Λωρίδα της Γάζας που στο μέλλον θα επεκτείνει την απελευθέρωση σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης έχει τεράστια σημασία για την εργατική τάξη της Δύσης και της Μέσης Ανατολής. Η ισχύς του κεφαλαίου των μητροπόλεων της Δύσης βασίζεται στη βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή. Η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» είναι μια σταγόνα της μελλοντικής πλημμυρίδας των λαϊκών αντάρτικων που θα απαλλάξουν τη Μέση Ανατολή από τον ιμπεριαλισμό και τα υποταγμένα σε αυτόν αραβικά καθεστώτα. Αν οργανωθεί επαναστατικά η εργατική τάξη στις μητροπόλεις θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ιστορικό της καθήκον, ενισχύοντας τα αντάρτικα αυτά.

Η μπροσούρα που έχετε στη διάθεσή σας περιγράφει το οδοιπορικό της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση βδομάδα προς βδομάδα μέσα από τα καλέσματά της σε πορείες και δράσεις. Δεν είναι απλώς κάποια τυπικά καλέσματα που γράφτηκαν στο πόδι για να βγει η «υποχρέωση». Αποτυπώνουν τις εξελίξεις στο μέτωπο, τις πολιτικές εξελίξεις εγχώρια και διεθνώς και αντιμετωπίζουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ και του σιωνισμού. Επιπρόσθετα, η μπροσούρα περιέχει μεγάλο κομμάτι του λόγου συντρόφου Παλαιστίνιου σε Εκδήλωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο απελευθερωμένο κτήριο Γκίνη, μέσα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στις 15 Νοέμβρη του 2023 στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο σύντροφος γεννήθηκε στη Γάζα. Συμμετείχε στα επαναστατικά γεγονότα στο Λίβανο τη δεκαετία του 70 και παραμένει σταθερά προσηλωμένος στη στρατηγική της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Τέλος παρατίθεται μετάφραση του ποιήματος του Μαχμούντ Νταρουίς «Σιωπή για τη Γάζα» και ερμηνευτική του ανάλυση που πραγματοποίησε μέλος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Είναι ένα ποίημα που γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο του Νταρουίς (μετά τη Δεύτερη Ιντιφάντα) και «θάφτηκε» από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς για πολύ συγκεκριμένους λόγους: εξυμνεί την αδούλωτη Γάζα και την Αντίστασή της. Το ποίημα παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

[ΚτΒ] Λόγος Αλληλεγγύης στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα στη “Μαλαματίνα”.

«Τι ‘ναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,
κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις;
Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει
κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά.»

Υπεραστικοί

Η παρούσα οκτασέλιδη μπροσούρα της Κίνησης της Βιολέττας (ΚτΒ) για την Αλληλεγγύη στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα στη “Μαλαματίνα” κυκλοφόρησε στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2022, στο πλαίσιο της Εκδήλωσης Αλληλεγγύης [10/12/22] που συμμετείχαμε στην Εργατική Λέσχη Καλλιθέας.

Περιεχόμενα:

– Εισαγωγικό απολογιστικό σημείωμα.

– Εισήγηση της ΚτΒ στην Εκδήλωση για τον Αγώνα των απεργών της “Μαλαματίνα” στο Red n’ Noir [Aθήνα, 5/11/22]

– Κείμενο των απεργών της “Μαλαματίνα” που μοιράστηκε από τον Πανελλαδικό Συντονισμό Ταξικής Αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα”, στη Συγκέντρωση Αλληλεγγύης το Σάββατο 5/11 στο Μοναστηράκι, στην απεργιακή συγκέντρωση της Γενικής Απεργίας στις 9/11 και στην παρέμβαση που έγινε την ίδια ημέρα, έξω από το “Athens Bar Show” στην “Τεχνόπολη” όπου συμμετείχε η εταιρεία.

Τυπώθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και διατίθεται από πολιτικούς – κοινωνικούς χώρους και στέκια. Ολόκληρο το περιεχόμενο, διαθέσιμο ηλεκτρονικά (όπως και όλο το υλικό της ΚτΒ) στο prolprot.espivblogs.net

Για επικοινωνία: violetta@espiv.net

* Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2022. Συμμετέχουμε στην Ανοιχτή Συνέλευση που καλεί ο Πανελλαδικός Συντονισμός Ταξικής Αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα” σε Αθήνα & Πειραιά, για τη συνδιοργάνωση κινήσεων και κινητοποιήσεων, στην ΑΣΟΕΕ στις 19.00

Η ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!

Εκδηλώσεις – Βιβλιοπαρουσιάσεις: “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα”, με τη συμμετοχή του συγγραφέα Πασκουάλε Αμπατάντζελο [Αθήνα 7 & Πάτρα 8/10].

Εν όψει των Εκδηλώσεων – Βιβλιοπαρουσιάσεων με συμμετοχή του συγγραφέα Pasquale Abatangelo [*] της αυτοβιογραφίας του «Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ’70» (Εκδόσεις Διάδοση) σε Αθήνα (Παρασκευή 7/10 στις 19.00 στο red n’ noir) & Πάτρα (Σάββατο 8/10 στις 19.00 στο δημοτικό Μέγαρο Λόγου & Τέχνης).

Κοινοποίηση ανάρτησης της ελληνικής μετάφρασης από το aenaikinisi.wordpress.com ενός κειμένου για το βιβλίο, γραμμένο προ πενταετίας από τον Salvatore Ricciardi [**], έναν ξεχωριστό προλετάριο, σεμνό κομμουνιστή και παντοτινό αντάρτη που έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στις 9/4/2020 στη γενέτειρα του Ρώμη, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Ciao Pasquale,

Eυχαριστώ για το βιβλίο σου.

Σε ευχαριστώ για το γεγονός ότι μας έφερες ξανά, με την προσεκτική και πιστή διήγηση σου, στα χρόνια με τις ισχυρότερες αγάπες μας, τα χρόνια του μεγάλου πάθους, εκείνα τα πάθη και εκείνο το ζήλο που μας επέτρεψαν να επιφέρουμε μια πρόκληση στην καπιταλιστική τάξη σε μια κοινωνία με ένα σύστημα οικονομικό και στρατιωτικό που την τοποθετούν στην έβδομη θέση μεταξύ των δυνάμεων . Eκείνη τη δυνατή φλόγα και την ζέση που αντιτίθεται για τα καλά στην σημερινή εποχή που είναι γεμάτη αδύναμο και θλιβερό ζήλο, μηδέν πάθος, εποχή δίχως φλόγα που θα ήθελε να αποτελέσει παγίδα για τις νέες γενιές, καθιστώντας τες υπάκουες. Ατονία, νωθρότητα, αποχαύνωση που δεν διασπάστηκε ούτε για λίγο από τα υπερβολικά αναμνηστικού τύπου τελετουργικά των 40 χρόνων από το κίνημα του ’77.

Διαβάζοντας σε ένιωσα στο πλευρό μου, μαζί με πολλούς άλλους, να πηγαινοερχόμαστε ξανά εκείνα τα σκονισμένα βήματα στο πλακόστρωτο από τραχύ τσιμέντο, τραχύ σαν την ατμόσφαιρα που αναπνέαμε στις «ειδικές». Ξανά στα κελιά, να ξυπνάμε την αυγή απ’ τα ψαξίματα και τους ελέγχους (perquise) ή από τις ξαφνικές αναχωρήσεις (sballi), στις συγκρούσεις με τους φρουρούς, στα σχέδια απόδρασης, στους συνεχείς ιδεασμούς γι απόπειρες απόδρασης συχνά αποτυχημένες ή που κατέρρευσαν την τελευταία στιγμή ή, μερικές φορές, στις πετυχημένες απόπειρες, να κρύψουμε στις πιο απροσδόκητες θέσεις όλα εκείνα που θα προσπαθούσαμε να ανακτήσουμε αργότερα και που μας έρχονταν απ’ έξω, επινοώντας ευφάνταστους τρόπους. Στις επιστολές που γράφαμε κουρνιασμένοι στην κούνια και σε εκείνες τις αναμονές περπατώντας πέρα δώθε την ώρα του προαυλισμού, όταν στη φωνή του φρουρού «ταχυδρομείο» ορμούσαμε προς την πόρτα όπου μας μοίραζαν τα γράμματα ήδη σε μεγάλο βαθμό λογοκριμένα. Στα βιβλία, στις ομάδες μελέτης, στις σημειώσεις που γράφαμε με χαρακτήρες πολύ μικρούς σε ξεχαρβαλωμένα τετράδια από τις συνεχείς μετακινήσεις και έρευνες, ή και στα μηνύματα τα γραμμένα στα χαρτάκια των τσιγάρων για να τα κάνουμε αόρατα στους φρουρούς. Στην ακατανίκητη επιθυμία να μάθουμε, με την πεποίθηση ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος κι ένας δρόμος που να αντιστοιχεί στην επιθυμία μας να πραγματοποιήσουμε μια κοινωνία διαφορετική από εκείνη που μας είχε αναγκάσει να την μισούμε τόσο πολύ ώστε να θέλουμε να την ανατρέψουμε.

Εκείνα τα ισχυρά πάθη, στην κορυφή η αλληλεγγύη, είναι το κόκκινο νήμα της αφήγησης σου, επειδή ήταν η ταυτότητά μας εκείνα τα χρόνια, μέσα και έξω. Τέτοια η ισχύς τους που κατάφεραν να μολύνουν οποιονδήποτε ήρθε εντός εμβέλειας, με την προϋπόθεση από την ίδια πλευρά του ταξικού οδοφράγματος.

Όλες και όλοι εμείς προερχόμασταν από διαφορετικά περιβάλλοντα και η αφήγηση σου εμφανίζει με τον καλύτερο τρόπο εκείνα τα κοινά χαρακτηριστικά που έφεραν τόσο κοντά διαφορετικά κοινωνικά υποκείμενα ώστε να μοιάζουν με μια αδελφοσύνη. Αλλά δεν είναι, όπως λένε σε ορισμένα μέρη, μια συνάντηση μεταξύ «απογόνων του ’68» μικροαστών διανοούμενων και «ληστών» κακοποιών του δρόμου, που ξεπήδησε για να ικανοποιήσει την περιέργεια, σχεδόν νοσηρή, ανάμεσα σε αντιτιθέμενα άκρα. Φυσικά και όχι! Εάν ένα χαρακτηριστικό έχει εξέχουσα θέση στα κινήματα της δεκαετίας του εβδομήντα ήταν ότι δεν χρειάστηκαν ποτέ, μέσα στην ανάπτυξη της σύγκρουσης τους μικροαστούς διανοούμενους, δεν είχαν την ανάγκη τους ούτε για μια στιγμή. Σίγουρα, υπήρξαν και προσπάθησαν να κατευθύνουν εκείνα τα θυελλώδη κινήματα, αλλά, δίχως να τα καταφέρουν, λίγο αργότερα εγκατέλειψαν, ή είχαν ένα τελείως περιθωριακό ρόλο. Εκείνοι που συνέχισαν, με αυτή την αδρότητα που χαρακτηρίζει την τάξη απ’ όπου προέρχονται, ήταν οι εργάτες, η νεολαία των προλεταριακών συνοικιών, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, και επίσης φοιτητές που προέρχονταν από προλεταριακές πραγματικότητες, κάνοντας και λάθη, αλλά σίγουρα όχι για να ακολουθήσουν τις οδηγίες του ιδεολόγου της βάρδιας. Ως εκ τούτου η συνάντηση με το παράνομο προλεταριάτο δεν υπήρξε η δελεαστική ανακάλυψη των βαρεμένων παιδιών-του-μπαμπά σε αναζήτηση περιπετειωδών συγκινήσεων και ανατριχίλας, αλλά η αναπαραγωγή αυτού που συνέβαινε στις γειτονιές, στα προάστια. Έχω ήδη μιλήσει για το πως στους Σιδηροδρόμους, στις αρχές της δεκαετίας του Εξήντα, ήταν ευρέως διαδεδομένες παράνομες πρακτικές για τη στήριξη των εργαζομένων συναδέλφων που είχαν υποστεί ατύχημα, το ίδιο και στα εργοτάξια των κατασκευών, μα ήταν πρακτική διαδεδομένη και σε άλλους εργατικούς τομείς απασχόλησης. Περίεργα που σπάνια συμβαίνουν σε κοινωνίες κατακερματισμένες στις οποίες κάθε κοινωνική ομάδα, σήμερα όλο και περισσότερο, κλείνεται στον μικρόκοσμο του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Περίεργα που όταν εμφανίζονται, μας λένε ότι βρισκόμαστε στην παρουσία πιθανότητας μεγάλων αλλαγών που θα αφήσουν εποχή. Και εμείς, αυτό το ασυνήθιστο μείγμα της διαφορετικότητας, δεν αφήσαμε να μας επηρεάσει ο «μύθος» της νομιμότητας, όπως κινδυνεύουν οι άνθρωποι να επηρεάζονται σήμερα.

Δεν είχαμε βεβαιότητες, εκτός από εκείνη του να θέλουμε να φέρουμε την επανάσταση, να φέρουμε τα πάνω κάτω στην παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, δεν είχαμε προεπιλεγμένες διαδρομές, ούτε προγραμματισμένα στάδια, φάσεις. Ούτε άκαμπτες και προκατασκευασμένες θεωρίες που να μας καθοδηγούν μηχανικά στη δράση, μάλλον το αντίθετο, ήταν η δράση που υπαγόρευε τις θεωρητικές επιλογές. Τουλάχιστον όσο κράτησε η επίθεση! Το σκοτάδι ήρθε όταν άλλαξε πρόσημο, όταν η επίθεση εξόκειλε, όταν η προέλαση προσάραξε. Εκείνη την εποχή υπήρξε μια εξάπλωση των θεωριών που χτίστηκαν επάνω σε πραγματικότητες που φανταστήκαμε, εκεί ήταν η αρχή της ήττας. Εμείς, όπως και όλα τα κινήματα εκείνων των χρόνων, κινήματα που πίστευαν ακράδαντα πως δάγκωναν απτά την πραγματικότητα, θελήσαμε να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι σκληρό χωρίς να έχουμε βεβαιότητες των αποτελεσμάτων του, ούτε συγκεκριμένα σημεία άφιξης. Θέλαμε να αλλάξουμε το υπάρχον που τρέφονταν με εκμετάλλευση και καταπίεση, που παρήγαγε πολέμους και καταστροφές, που ταμπουρώνονταν περιτριγυριζόμενο από τείχη, φυλακές, ψυχιατρεία και αποξένωση, αλλοτρίωση.

Όλα αυτά για εμάς ήταν ο κομουνισμός, ένας κομουνισμός σε κίνηση, ένας κομουνισμός σαν κίνημα που μεταμορφώνει το παρόν. Η διαδρομή εκείνου του κινήματος στόχευε στην ριζική αλλαγή του παρόντος, στην κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος και του Κράτους του όπως επίσης και του νομικού οπλοστασίου του. Σκεφτείτε πόσο θα μπορούσαν να μας ενδιαφέρουν οι φράχτες που ήταν χτισμένοι πάνω στο μύθο της νομιμότητας; Ο στόχος μας ήταν το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφεύρουμε, να την επινοήσουμε απ’ την αρχή, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Αυτή την διαδρομή ονομάζαμε κομουνισμό.

Έκανες μια εξαιρετική δουλειά, Pasquale, επιστρέφοντας μας με ειλικρίνεια την αλληλεγγύη η οποία έφτανε μέχρι τη συνενοχή, που μας χαρακτήριζε, φαίνονταν, πολλές φορές, σε εκείνο το είδος αγώνα που γίνονταν για την ανάληψη της ευθύνης, μπροστά στον επικεφαλής της φρουράς που παρατάσσονταν για τον ξυλοδαρμό μας ή τιμωρία σοβαρή, απέναντι σε ένα γεγονότος που είχε παραβιάσει την αυστηρή τάξη του εγκλεισμού. Μια αλληλεγγύη που συνοδεύονταν από μια ακραία εμπιστοσύνη, του ενός προς τον άλλο και όλων προς όλους. Εμπιστοσύνη τόσο σημαντική που, στο αντίθετο της εξέφρασε, κατά τη λήξη του επιθετικού κύκλου, έναν καταστροφικό θυμό προς όλους εκείνους που πρόδιδαν την εμπιστοσύνη αυτή. Και συνέβη, δυστυχώς συνέβη στιγμές θυμού καταστροφικού εξερράγησαν μέσα μας. Αυτό έγινε ανοίγοντας τεράστια ερωτήματα. Συνέβη με αποτελέσματα εμπαθούς θρυμματισμού και αγριότητας απέναντι σε αδύναμους συντρόφους μας μπροστά στις πιέσεις του εχθρού. Έγιναν τα πάντα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ήταν δυνατόν να μην είχαν συμβεί όταν ξεκινά μια διαδικασία και τίθενται στόχοι, όπως αυτοί που θέσαμε, να έρθουμε αντιμέτωποι και να συγκρουστούμε με τις πιο ισχυρές δυνάμεις που η ανθρωπότητα έχει δει ποτέ, για να τους νικήσουμε, να τους καταρρίψουμε και να μετατρέψουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Ειδική φυλακή του Trani, η εξέγερση, οι Gis των καραμπινιέρων με τα ελικόπτερα και οι ριπές με τ’ αυτόματα, ο ολοκληρωτικός ξυλοδαρμός, στη συνέχεια η επανέναρξη του αγώνα αν και μαύροι απ’ το ξύλο, η αναχώρηση για Nuoro, η τιμωρητική Badu ‘e Carros,και η συνέχεια… Όμορφες στιγμές! Έτσι κι αλλιώς οι μπουνιές ξεχνιούνται, κάποιες μελανιές, ουλές εδώ κι εκεί που ούτε φαίνονται, αλλά οι όμορφες σχέσεις δεν ξεχνιούνται, τις θυμάσαι, και πως! Και είναι το αλάτι της ζωής.

Ένα τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να προσθέσω, και αφορά από πλησιέστερα την ενδιαφέρουσα εμπειρία σου: από περιθωριοποιημένο παράνομο σε κομμουνιστή μαχητή. Θα είναι δυνατό κάτι τέτοιο σήμερα; Πρέπει να Είναι! Φυσικά, σήμερα οι ληστές, οι παράνομοι δεν είναι εκείνοι οι αντάρτες των νεανικών σου χρόνων, το ξέρουμε, αλλά σήμερα, οι εργατικές δυσκολίες και κυρίως μισθολογικές, αναγκάζουν πολλούς εργαζόμενους, σε διάφορους τομείς, να πρέπει να στρογγυλέψουν το κοκαλιάρικο εισόδημα τους με μια δεύτερη δουλειά, εκείνη που καταφέρνουν να βρουν. Τι βρίσκουμε σήμερα; Μπορεί να συμβεί, και συμβαίνει πολύ συχνά, οι εργάτες και οι προλετάριοι πρέπει να «στρογγυλεύουν» τους πενιχρούς μισθούς με παράνομες δραστηριότητες, γιατί αυτές βρίσκονται, κάποιες άλλες όχι. Είναι προϋπόθεση της ύπαρξής τους, ετούτων και αυτών που εξαρτώνται από αυτούς, και δεν μπορούν να περιμένουν. Από εδώ επαναλαμβάνω αυτό που έχω προτείνει εδώ και αρκετό καιρό, μέχρι τώρα δεν μ’ έχουν ακούσει: να απαλλαγούμε από τη συνήθεια της νομιμότητας, να την πετάξουμε μακριά και να αντιμετωπίσουμε μαζί με αυτούς τους προλετάριους το πρόβλημα του πώς να οργανώσουμε όλους και όλες όσους εργάζονται σε κάθε τομέα – ακόμη και η παρανομία είναι ένας παραγωγικός τομέας – και οι οποίοι θα έχουν να κερδίσουν ανατρέποντας αυτή την κοινωνία, επαναστατώντας εναντίον της.

Ένα βιβλίο πολύ χρήσιμο ειδικά για τα κορίτσια και τα αγόρια, στα οποία συστήνω την ανάγνωση. Ένα βιβλίο το οποίο, επαναλαμβάνω, με ενθουσίασε. Λιγότερο ενθουσιασμό ένιωσα όταν είδα να επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την ιστορία σου / μας για να στηρίξουν τις τρέχουσες πολιτικές θέσεις. Κάθε πολιτική άποψη μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να επαληθευτεί στην πραγματική ζωή, αλλά αυτό γίνεται, βάζοντας το πρόσωπο μπροστά και όλα τα άλλα, διακινδυνεύοντας. Αυτή είναι η επαλήθευση. Αυτό είναι το δίδαγμα της δεκαετίας του Εβδομήντα!

Γεια σου Pasquale, a presto, σύντομα μαζί

Salvatore Ricciardi

[*] Ο Πασκουάλε Αμπατάντζελο γεννήθηκε το 1950 στη Φλωρεντία. Τελευταίο παιδί μιας πολυμελούς προλεταριακής οικογένειας με καταγωγή από τον Νότο. Τη δεκαετία του 1970, μετά από μια σειρά εμπειριών του δρόμου που θα τον οδηγήσουν αρκετές φορές στη φυλακή, συμμετέχει ενεργά στις εξεγέρσεις των προλετάριων κρατούμενων μέσα στις φυλακές και έξω από αυτές στις διαδηλώσεις της επαναστατικής αριστεράς.
Στις 29 Οκτώβρη του 1974, συλλαμβάνεται στη Φλωρεντία μετά από μια «προλεταριακή απαλλοτρίωση» των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων (ΝΑΡ) στο Ταμιευτήριο της πλατείας Αλμπέρτι. Εκεί, κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών με τους καραμπινιέρους, θα τραυματιστεί σοβαρά, ενώ δυο σύντροφοί του, ο Λούκα Μαντίνι και ο Σέρτζιο Ρομέο, έχασαν τη ζωή τους.

Συμμετέχει στις εξεγέρσεις στις ειδικές φυλακές στην Αζινάρα το 1979 και στο Τράνι το 1980. Ήταν ένας από τους δεκατρείς πολιτικούς κρατούμενους, την απελευθέρωση των οποίων είχαν ζητήσει οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (BR) με αντάλλαγμα την απελευθέρωση του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας Άλντο Μόρο.

Από το βιογραφικό σημείωμα που περιλαμβάνεται στην έκδοση.

[**] Ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι γεννήθηκε το 1940 στη Ρώμη. Μετά από τεχνικές σπουδές και παράλληλη δουλειά στην οικοδομή, το ’62 θ’ αρχίσει να εργάζεται ως τεχνικός στους σιδηροδρόμους. Θα δραστηριοποιηθεί συνδικαλιστικά στη Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων [Cgil] και πολιτικά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας [Psup]).

Θα συμμετάσχει ενεργά στους φοιτητικούς και τους εργατικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν το 1968 και το ’69. Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν θα πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της αυτοοργάνωσης που αρχίζει να κερδίζει έδαφος τόσο στο σιδηροδρομικό κλάδο όσο και σ’ άλλους εργοστασιακούς χώρους. Μετά την πολύχρονη δραστηριοποίησή του στο χώρο της εργατικής αυτονομίας, το 1977 θα στρατευθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες, στη ρωμαϊκή Φάλαγγά τους πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την “επιχείρηση Μόρο”. Θα συλληφθεί τον Μάρτη του 1980 και στα τέλη της ίδιας χρονιάς μαζί με συντρόφους του και άλλους συγκρατούμενούς του, θα οργανώσουν την εξέγερση στην ειδική φυλακή του Τράνι. Θα καταδικαστεί σε ισόβια και από το 1996 θα τεθεί σε καθεστώς “ημι-ελευθερίας”.

Μετά από τριάντα χρόνια εγκλεισμού και ομηρίας, από τα τέλη του 2011 [έζησε & αγωνίστηκε…] ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους.

Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Derive Approdi το βιβλίο του Maelstrom. Στιγμιότυπα ταξικής εξέγερσης και αυτοοργάνωσης στην Ιταλία (1960-1980), από το οποίο και ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:

“Το κίνημα στο οποίο συμμετείχα και για το οποίο μιλάμε τώρα ήταν ένα φουσκωμένο ποτάμι αρκετά συμπαγές, αν και κολυμπούσαν μέσα του πάρα πολλά ψάρια με διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ιδέες και πρακτικές, συχνά εναντιωματικά μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτού του ποταμιού στόχευε στη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος, στην αποκαθήλωση του καπιταλιστικού συστήματος και του Κράτους του, στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφευρεθεί, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Ονομάζαμε αυτή τη διαδρομή “κομμουνισμό”. Μια επαρκής προοπτική για να συνεχίσουμε να κολυμπάμε όλοι και όλες μέσα στο ίδιο ποτάμι και προς την ίδια κατεύθυνση. Και οι ένοπλες οργανώσεις δεν ήταν άλλο από χώροι αυτού του ίδιου του ποταμιού. Δεν υπήρξε, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε “κεντρική δομή” ούτε “ένας και μοναδικός εγκέφαλος”. Ήμασταν όλοι σκεπτόμενα μυαλά, γι’ αυτό και παράγαμε πάρα πολλά όμορφα και ανατρεπτικά πράγματα […]. Το κίνημά μας διέρρηξε κάθε δεσμό με τον εθνικισμό, ο οποίος είχε μολύνει το εργατικό κίνημα τον εικοστό αιώνα. Το βλέμμα μας αποστρεφόταν κάθε σύνορο, σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών μας για να κοιτάξουμε όλο και πιο μακρυά. Την προσοχή μας τραβούσε κάθε ρήξη στο διεθνές επίπεδο, το οποίο βλέπαμε μ’ αντίστοιχο ενδιαφέρον μ’ εκείνο για την κάθε ρήξη της καπιταλιστικής τάξης στο εσωτερικό. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι το σφιχταγκάλιασμα ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον εθνικισμό ήταν ένα είδος εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως και κάθε άλλη βασισμένη στην ταυτότητα παλινόρθωση. Αυτό το έγκλημα εμπόδισε κάθε πραγματική σχέση ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και το δικό μας κίνημα. Ήμασταν πιο κοντά στον “αρχικό” κομμουνισμό, τον ανταγωνιστικό και διεθνιστικό, και όχι στον εθνικό-πατριωτικό του εικοστού αιώνα. Δίναμε περισσότερη σημασία στο διεθνές πλαίσιο και τις μεταβολές του απ’ ό,τι στις εσωτερικές πολιτικές αλχημείες του “παλατιού”. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας κομμάτι μιας διεθνούς σύγκρουσης, αν και όντας στενά δεμένοι με τις πραγματικότητες, τις εδαφικοποιημένες κι εκείνες στους χώρους δουλειάς […]. Οι μνήμες φυσικό είναι να βαραίνουν το φορτίο του παρελθόντος, να αφήνονται πίσω, να μη σου ανήκουν πια. Όχι. Τα γεγονότα αυτών των σελίδων, οι επιλογές εκείνου του κομματιού της γενιάς μου, τουλάχιστον όσο μ’ αφορά προσωπικά, δεν είναι βαλμένες στο σακούλι του παρελθόντος. Ζω μαζί τους. Είναι το παρόν, για εμένα. Δεν κάνω τα πράγματα που έκανα τότε, αλλά δεν τα πέταξα και μακριά μου με απέχθεια, απογοήτευση και τύψεις. Με συντροφεύουν, με βοηθάνε στη δύσκολη φουσκοθαλασσιά των καιρών που ζούμε. Λένε μερικοί: να κλείσεις πίσω σου για να πας παραπέρα. Θα μπορούσε να γίνει και αυτό, αλλά θα ήταν απαραίτητη πρώτα μια ανοιχτή και ευρεία συζήτηση, χωρίς διαστρεβλώσεις και προκαταλήψεις, που αποτελούν και το καθημερινό ψωμί αυτής της χώρας […].

Απόσπασματα από τη μπροσούρα “Salvatre Ricciardi. Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960… Με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία” (Προλεταριακή Πρωτοβουλία. Αθήνα, 2015) & Salvatore Ricciardi [1940-2020] Πάντα Παρών! Ο χαιρετισμός του Σάντε Νοταρνικόλα & άλλο “ενδιαφέρον υλικό”” (Απρίλης 2021)

Έντυπη έκδοση από Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ) | Μια Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές.

Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης,
στους δικούς μας δρόμους,
Εκεί που ακόμα είναι ανοιχτές
οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές .
Εκείνες που αφήσαμε στη μέση.
Εκεί, θα συναντηθούμε ξανά…

Περιεχόμενα.

– Μια απαραίτητη εισαγωγική σημείωση (23/3/2021).
-Μια Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές (Σεπτέμβρης 2020 – Γενάρης 2021).
-Αντί Επιλόγου: Η προαναγγελθείσα κρατική δολοφονία και οι χίλιες ζωές του παντοτινού αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα (28/2/2021).

Μόλις κυκλοφόρησε στην Αθήνα (και) σε 32σέλιδη έντυπη έκδοση (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων) και (θα) διατίθεται (χωρίς αντίτιμο) από στέκια, καταλήψεις, βιβλιοπωλεία, πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους σε όλη τη χώρα.

Το υλικό της ΚτΒ αναρτάται διαδικτυακά (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net και στο fb στη σελίδα αντιπληροφόρησης Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι

Για επικοινωνία: violetta@espiv.net

Salvatore Ricciardi [1940-2020] Πάντα Παρών! Ο χαιρετισμός του Σάντε Νοταρνικόλα & άλλο “ενδιαφέρον υλικό”

Ρώμη, San Lorenzo 9 Απριλίου 2021: Στη Μνήμη του Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Από τις 17.00 ραντεβού στην Via dei Volsci, κάτω από το Radio Onda Rossa. Παρουσία στο δρόμο και ζωντανή μετάδοση με ανοιχτά μικρόφωνα.

RADIO ONDA ROSSA. Ένα σήμα που ενοχλεί [από το 1977].

Πολλοί νόμισαν ότι αφού χάθηκε αυτή η μάχη, είχε τελειώσει και ο αγώνας, μπερδεύοντας δυο πράγματα, γιατί η μάχη μπορεί να χαθεί, αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει…

Salvatore Ricciardi

Στις 9/4/2020 έφυγε από τη ζωή στη γενέτειρα του Ρώμη, ένας ξεχωριστός προλετάριος, ένας σεμνός κομμουνιστής, ένας παντοτινός αντάρτης: ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

O Σαλβατόρε έφυγε αγωνιζόμενος, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Στη Μνήμη μας θα παραμείνουν βαθιά χαραγμένα, το πλατύ χαμόγελο και η έμφυτη ανθρωπιά, η διαλεκτική αναλυτικότητα της σκέψης και η ανυποχώρητη αγωνιστικότητα του, γνωρίσματα που τον χαρακτήρισαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής του.

Αν κάτι είναι “αντικειμενικά βέβαιο”, αυτό είναι το γεγονός ότι ο Σαλβατόρε ήταν ένας κομμουνιστής, ένας από “τους ασυνήθιστους αυτούς ανθρώπους, που τόσο βίαια εισέβαλαν στον 20ο αιώνα”.

Ως την τελευταία ανάσα του και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Salvo παρέμεινε ένας ζωντανός άνθρωπος, ένας ατόφιος αγωνιστής μέσα στις αδιάκοπες και βαθιές γραμμές, εκείνες που ενώνουν αδιάλειπτα το χθες, το σήμερα, το αύριο του ιστορικού & σύγχρονου, ανταγωνιστικού & επαναστατικού κινήματος, δηλαδή εκείνων που (παρ’ όλα αυτά…) συνεχίζουν να μάχονται και να παλεύουν, ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται…

Ένα χρόνο μετά, αναδημοσιεύουμε στη Μνήμη του, το ακόλουθο “ενδιαφέρον” υλικό:

1) O χαιρετισμός του Σάντε Νοταρνικόλα στον Σαλβατόρε Ριτσιάρντι (10/04/2020) 

Ο προλετάριος κομμουνιστής και απαλοτριωτής τραπεζών, ο πολιτικός κρατούμενος ποιητής Sante Notarrnicola που με τη δράση και το λόγο του, παρακίνησε και μίλησε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό πολλών γενιών αγωνιστών & αγωνιστριών, έφυγε από τη ζωή πρόσφατα, στα ογδόντα τρία του, στις 22/3/2021. 

2) Δυο αποσπάσματα από την μπροσούρα “Salvatre Ricciardi. Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960… Με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία” (Αθήνα, 2015)

Μια μεταφρασμένη απομαγνητοφώνηση δυο εκπομπών (που μεταδόθηκαν από το διαδικτυακό αντιεξουσιαστικό ραδιόφωνο Radiocane του Μιλάνου τον Ιούνη του 2014), η οποία τυπώθηκε στην Αθήνα από την τυπογραφική κολεκτίβα Rotta και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

3) Μερικές διευκρινήσεις της συντακτικής επιτροπής του Radio Onda Rossa 87,9 FM για το Σάββατο 11 Απρίλη 2020.

Σχετικά με κάποιες ειδήσεις που κυκλοφόρησαν σε μέσα ενημέρωσης…

Ciao Salvo.

Contromaelstrom Sempre!

Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Αθήνα, Απρίλης 2021.

Φώτο: Νουόρο (Σαρδηνία) 1981, στην ειδική φυλακή της οδού Badu ‘e Carros (μια από τις σκληρότερες, όμως ο συσχετισμός δυνάμεων επέτρεψε αυτή την εσωτερική φωτογράφηση στο προαύλιο. Όμως δεν κράτησε πολύ).

Πηγή: το blog contromaelstrom που είχε δημιουργήσει και διατηρούσε ο Salvatore.

1) Σαλβατόρε,

Πριν από μερικές ημέρες μου είχε τηλεφωνήσει ο Πάολο. Με ενημέρωσε για την πτώση σου, για την κατάστασή σου, για τις δοκιμασίες σου. Υπέφερες πολύ, το ξέρω, το φαντάζομαι. Αυτά τα τραύματα είναι ανυπόφορα, όπως και η φυλακή με τις απομονώσεις της, την αγριότητα της, την αχρηστία της. Ακόμα είμαι συνταραγμένος από τον τρόπο που έπεσες. Δεν υπήρχαν νεότεροι σύντροφοι για να κρεμάσουν το πανό; Γνωρίζω το μηχανισμό: είναι το σχολείο που μας διαμόρφωσε, να προηγηθούμε όλων και παντού, με τίμημα το σπάσιμο μας και έτσι έγινε με εσένα…

Ο ιός με εμποδίζει σε πολλά πράγματα. Θα ήθελα να σε συνοδεύσω και στο μεταξύ να σου μιλήσω και να σου θυμίσω το παραθυράκι του κελιού σου στη φυλακή του Κούνεο, απ’ όπου φαινόταν χιονισμένο όλο το Μονβίζο. Ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους αποδεχόμουν την πρόσκληση σε δείπνο, όταν ήταν εφικτή η κοινωνικότητα. Μαζί με αυτή, οι αναμνήσεις της στράτευσης, της δικής σου και των συντρόφων σου.

Νοιώθω αρκετά φτωχός. Μου λείπει ο Πρόσπερο, μου λείπει ο Άντζελο Μπασόνε, ο Πικιούρα, ο Βικ και πολλοί άλλοι: ένας θλιβερός κατάλογος. Μένουν τα γραπτά σου που θα διαδώσουμε. Ξέρεις, εδώ και καιρό έχει πέσει πάνω μου η σιωπή, δεν είμαι πια ο γραφομανής εκείνων των καιρών ενώ και τα ποιήματα είναι σπάνια.

Παρατηρώ, ακούω, σιωπώ. Σίγουρα: είναι η ηλικία.
Καλό ταξίδι σύντροφε. Ευχαριστώ για όλα.

Μόλις ελευθερωθώ από τον ιό θέλω να φτάσω στο Μονβίζο για έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό σε σένα και σε μένα τον ίδιο.

Σάντε Νοταρνικόλα

πηγή: Radio Onda Rossa (Ρώμη)


μετάφραση: κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios
Αθήνα, 10 Απρίλη 2020

2) […] Ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι γεννήθηκε το 1940 στη Ρώμη. Μετά από τεχνικές σπουδές και παράλληλη δουλειά στην οικοδομή, το ’62 θ’ αρχίσει να εργάζεται ως τεχνικός στους σιδηροδρόμους. Θα δραστηριοποιηθεί συνδικαλιστικά στη Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων [Cgil] και πολιτικά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας [Psup]).

Θα συμμετάσχει ενεργά στους φοιτητικούς και τους εργατικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν το 1968 και το ’69. Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν θα πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της αυτοοργάνωσης που αρχίζει να κερδίζει έδαφος τόσο στο σιδηροδρομικό κλάδο όσο και σ’ άλλους εργοστασιακούς χώρους. Μετά την πολύχρονη δραστηριοποίησή του στο χώρο της εργατικής αυτονομίας, το 1977 θα στρατευθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες, στη ρωμαϊκή Φάλαγγά τους πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την “επιχείρηση Μόρο”. Θα συλληφθεί τον Μάρτη του 1980 και στα τέλη της ίδιας χρονιάς μαζί με συντρόφους του και άλλους συγκρατούμενούς του, θα οργανώσουν την εξέγερση στην ειδική φυλακή του Τράνι. Θα καταδικαστεί σε ισόβια και από το 1996 θα τεθεί σε καθεστώς “ημι-ελευθερίας”.

Μετά από τριάντα χρόνια εγκλεισμού και ομηρίας, από τα τέλη του 2011 [έζησε & αγωνίστηκε…] ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους.

Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Derive Approdi το βιβλίο του Maelstrom. Στιγμιότυπα ταξικής εξέγερσης και αυτοοργάνωσης στην Ιταλία (1960-1980), από το οποίο και ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:

Το κίνημα στο οποίο συμμετείχα και για το οποίο μιλάμε τώρα ήταν ένα φουσκωμένο ποτάμι αρκετά συμπαγές, αν και κολυμπούσαν μέσα του πάρα πολλά ψάρια με διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ιδέες και πρακτικές, συχνά εναντιωματικά μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτού του ποταμιού στόχευε στη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος, στην αποκαθήλωση του καπιταλιστικού συστήματος και του Κράτους του, στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφευρεθεί, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Ονομάζαμε αυτή τη διαδρομή “κομμουνισμό”. Μια επαρκής προοπτική για να συνεχίσουμε να κολυμπάμε όλοι και όλες μέσα στο ίδιο ποτάμι και προς την ίδια κατεύθυνση. Και οι ένοπλες οργανώσεις δεν ήταν άλλο από χώροι αυτού του ίδιου του ποταμιού. Δεν υπήρξε, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε “κεντρική δομή” ούτε “ένας και μοναδικός εγκέφαλος”. Ήμασταν όλοι σκεπτόμενα μυαλά, γι’ αυτό και παράγαμε πάρα πολλά όμορφα και ανατρεπτικά πράγματα […]. Το κίνημά μας διέρρηξε κάθε δεσμό με τον εθνικισμό, ο οποίος είχε μολύνει το εργατικό κίνημα τον εικοστό αιώνα. Το βλέμμα μας αποστρεφόταν κάθε σύνορο, σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών μας για να κοιτάξουμε όλο και πιο μακρυά. Την προσοχή μας τραβούσε κάθε ρήξη στο διεθνές επίπεδο, το οποίο βλέπαμε μ’ αντίστοιχο ενδιαφέρον μ’ εκείνο για την κάθε ρήξη της καπιταλιστικής τάξης στο εσωτερικό. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι το σφιχταγκάλιασμα ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον εθνικισμό ήταν ένα είδος εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως και κάθε άλλη βασισμένη στην ταυτότητα παλινόρθωση. Αυτό το έγκλημα εμπόδισε κάθε πραγματική σχέση ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και το δικό μας κίνημα. Ήμασταν πιο κοντά στον “αρχικό” κομμουνισμό, τον ανταγωνιστικό και διεθνιστικό, και όχι στον εθνικό-πατριωτικό του εικοστού αιώνα. Δίναμε περισσότερη σημασία στο διεθνές πλαίσιο και τις μεταβολές του απ’ ό,τι στις εσωτερικές πολιτικές αλχημείες του “παλατιού”. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας κομμάτι μιας διεθνούς σύγκρουσης, αν και όντας στενά δεμένοι με τις πραγματικότητες, τις εδαφικοποιημένες κι εκείνες στους χώρους δουλειάς […]. Οι μνήμες φυσικό είναι να βαραίνουν το φορτίο του παρελθόντος, να αφήνονται πίσω, να μη σου ανήκουν πια. Όχι. Τα γεγονότα αυτών των σελίδων, οι επιλογές εκείνου του κομματιού της γενιάς μου, τουλάχιστον όσο μ’ αφορά προσωπικά, δεν είναι βαλμένες στο σακούλι του παρελθόντος. Ζω μαζί τους. Είναι το παρόν, για εμένα. Δεν κάνω τα πράγματα που έκανα τότε, αλλά δεν τα πέταξα και μακριά μου με απέχθεια, απογοήτευση και τύψεις. Με συντροφεύουν, με βοηθάνε στη δύσκολη φουσκοθαλασσιά των καιρών που ζούμε. Λένε μερικοί: να κλείσεις πίσω σου για να πας παραπέρα. Θα μπορούσε να γίνει και αυτό, αλλά θα ήταν απαραίτητη πρώτα μια ανοιχτή και ευρεία συζήτηση, χωρίς διαστρεβλώσεις και προκαταλήψεις, που αποτελούν και το καθημερινό ψωμί αυτής της χώρας […].

Via dei Volsci, San Lorenzo Ρώμη, άνοιξη 2020

Γεια σου Σάλβο. Το Ράδιο σου σε χαιρετάει

3) Radio Onda Rossa 87,9 FM [Ρώμη] | Μερικές διευκρινήσεις για το Σάββατο 11 Απρίλη 2020

Σχετικά με κάποιες ειδήσεις που κυκλοφόρησαν σε μέσα ενημέρωσης, αναφορικά με όσα συνέβησαν το προηγούμενο Σάββατο 11 Απρίλη στη συνοικία Σαν Λορέντζο της Ρώμης διευκρινίζουμε τα ακόλουθα.

Η σορός του Σαλβατόρε Ριτσιάρντι αφού έφυγε από το νεκροτομείο της Πολυκλινικής Umberto I°, έκανε στάση κάτω από την έδρα του ραδιοφωνικού σταθμού μας για έναν τελευταίο χαιρετισμό σ’ ένα σύντροφο που για σχεδόν 20 χρόνια υπήρξε ένας από τους συντελεστές του.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης τελετής, οι πολυάριθμοι σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν παρόντες και παρούσες, έχοντας συνείδηση των περιορισμών που έχουν επιβληθεί από την εξελισσόμενη υγειονομική κρίση και παρά τον πόνο για το θάνατο αυτού του αγαπημένου συντρόφου, διατήρησαν τις απαραίτητες αποστάσεις ο ένας από την άλλη και διαλύθηκαν μετά την αναχώρηση του φέρετρου.

Καμία πορεία δεν συνόδευσε τον Σαλβατόρε στο τελευταίο του ταξίδι, ούτε από το νεκροθάλαμο ούτε στο Σαν Λορέντζο. Καμία πρόκληση ενάντια στις απαγορεύσεις δεν έλαβε χώρα στο όνομα του.

 

Η συντακτική επιτροπή του Radio Onda Rossa
Ρώμη, 13/4/2020

πηγή: ondarossa.info
μετάφραση: κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios
Αθήνα, 15/4/2020

Ένα βίντεο από την Αντιφασιστική Δράση Ανατολικής Ρώμης [Azione Antifascista Roma Est] με το συντροφικό Αντίο στον Salvo στην οδό dei Volsci στο San Lorenzo στη Ρώμη την άνοιξη του 2020 ΕΔΩ

[ΚτΒ] Μια Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές.

Μια απαραίτητη εισαγωγική σημείωση

Η συζήτηση και η συνδιαμόρφωση, η σύνταξη και η επεξεργασία του κειμένου που ακολουθεί ξεκίνησαν μέσα στο καλοκαίρι του 2020 και ολοκληρώθηκαν τις πρώτες ημέρες του 2021.

Εν τούτοις, η έναρξη στις 8 Γενάρη της απεργίας πείνας του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα μας οδήγησε στη συνειδητή και συλλογική απόφαση της καθυστέρησης της δημοσιοποίησης τους.

Μετά από 65 μερόνυχτα που τάραξαν τη σιγή νεκροταφείου που είχε επιβληθεί στη χώρα, με τον παντοτινό αντάρτη να παραδίδει και πάλι μαθήματα Αγώνα για Ζωή με Αξιοπρέπεια, με τις κινήσεις Αλληλεγγύης στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας να χτυπιούνται και ν’ απαγορεύονται από την κρατική καταστολή και την ένστολη αλητεία αλλά παρόλα αυτά να μαζικοποιούνται και να στέκονται αταλάντευτα, πολύμορφα και ανυποχώρητα στο πλευρό του Αγωνιστή. Mε την αγωνιζόμενη φοιτητική (και όχι μόνο) νεολαία και τα μαζικά, μαχητικά και επαναλαμβανόμενα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια της και τις καταλήψεις της (παρά το χημικό πόλεμο, τους ξυλοδαρμούς, τις εισβολές, τις εκκενώσεις, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις) να μην υποχωρεί και να θέτει τις βάσεις για την ανατροπή στην πράξη, στο δρόμο του (ψηφισμένου πλέον) χουντομπατσονομοσχεδίου Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη. Mε τη μάχη της Νέας Σμύρνης και την (έστω και μειοψηφική) έκρηξη της λαϊκής οργής κατά τη διάρκεια της μαζικότατης και μαχητικής διαδήλωσης στις 9/3/2021 ν’ αποτελεί ήδη μια πιθανή μητροπολιτική “εικόνα από το μέλλον”, τόσο για εμάς όσο και για τους δυνάστες μας…

Προχωράμε έστω και ετεροχρονισμένα στη δημοσιοποίηση και την έκδοση της συγκεκριμένης συλλογικής απολογιστικής συμβολής, με τα πάντα όλα γύρω μας να συνηγορούν ότι όλα συνεχίζονται…

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ] Αθήνα, 23/3/2021

Η μπροσούρα κυκλοφορεί σε ψηφιακή και έντυπη μορφή (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων) στην Αθήνα την άνοιξη του 2021.

Το υλικό της ΚτΒ αναρτάται διαδικτυακά (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net και στο fb στη σελίδα αντιπληροφόρησης Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι.

Για επικοινωνία: violetta@espiv.net

Ολόκληρη η μπροσούρα ΕΔΩ

Salvatore Ricciardi. Πάντα Παρών στις Καρδιές και τους Αγώνες μας!

Πολλοί νόμισαν ότι αφού χάθηκε αυτή η μάχη, είχε τελειώσει και ο αγώνας, μπερδεύοντας δυο πράγματα, γιατί η μάχη μπορεί να χαθεί, αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει…

Salvatore Ricciardi

Xθες Πέμπτη 9 Απρίλη 2020, έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στη γενέτειρα του Ρώμη, ένας ξεχωριστός προλετάριος, ένας σεμνός κομμουνιστής, ένας παντοτινός αντάρτης: ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Στη Μνήμη μας θα παραμείνουν βαθιά χαραγμένα το πλατύ χαμόγελο και η έμφυτη ανθρωπιά, η διαλεκτική αναλυτικότητα της σκέψης και η ανυποχώρητη αγωνιστικότητα του, γνωρίσματα που τον χαρακτήρισαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής του.

Εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του και τα οικεία του πρόσωπα. Ενώνουμε τη φωνή μας μ’ εκείνες των συντρόφων και συντροφισσών στη Ρώμη και σ’ όλη την Ιταλία -όπου μέσα στην υπάρχουσα δυστοπική συνθήκη της πανδημίας και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης- υψώνουν τις γροθιές τους για να χαιρετήσουν –όπως του πρέπειέναν αγωνιστή, ο οποίος απέδειξε έμπρακτα και ακατάπαυστα ότι “η επανάσταση είναι ένα λουλούδι που δεν πεθαίνει ποτέ”

Ακολουθούν δυο αποσπάσματα από την έκδοση με τη μεταφρασμένη απομαγνητοφώνηση δυο εκπομπών (που μεταδόθηκαν από το διαδικτυακό αντιεξουσιαστικό ραδιόφωνο Radiocane του Μιλάνου τον Ιούνη του 2014), η οποία τυπώθηκε στην Αθήνα από την τυπογραφική κολεκτίβα Rotta και κυκλοφόρησε από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία τον Μάρτη του 2015 με τίτλοΤι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960… Με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία”.

**

Ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι γεννήθηκε το 1940 στη Ρώμη. Μετά από τεχνικές σπουδές και παράλληλη δουλειά στην οικοδομή, το ’62 θ’ αρχίσει να εργάζεται ως τεχνικός στους σιδηροδρόμους. Θα δραστηριοποιηθεί συνδικαλιστικά στη Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων [Cgil] και πολιτικά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας [Psup]). Θα συμμετάσχει ενεργά στους φοιτητικούς και τους εργατικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν το 1968 και το ’69. Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν θα πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της αυτοοργάνωσης που αρχίζει να κερδίζει έδαφος τόσο στο σιδηροδρομικό κλάδο όσο και σ’ άλλους εργοστασιακούς χώρους. Μετά την πολύχρονη δραστηριοποίησή του στο χώρο της εργατικής αυτονομίας, το 1977 θα στρατευθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες, στη ρωμαϊκή Φάλαγγά τους πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την “επιχείρηση Μόρο”. Θα συλληφθεί τον Μάρτη του 1980 και στα τέλη της ίδιας χρονιάς μαζί με συντρόφους του και άλλους συγκρατούμενούς του, θα οργανώσουν την εξέγερση στην ειδική φυλακή του Τράνι. Θα καταδικαστεί σε ισόβια και από το 1996 θα τεθεί σε καθεστώς “ημι-ελευθερίας”. Μετά από τριάντα χρόνια εγκλεισμού και ομηρίας, από τα τέλη του 2011 ζει ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους. Παραμένει ενεργός στο αντικαπιταλιστικό-ανταγωνιστικό κίνημα και εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχει στο ιστορικό κινηματικό ραδιόφωνο της Ρώμης Radio Onda Rossa [Ράδιο Κόκκινο Κύμα].

**

Φώτο: Νυόρο (Σαρδηνία) 1981, στην ειδική φυλακή της οδού Badu ‘e Carros (μια από τις σκληρότερες, όμως ο συσχετισμός δυνάμεων επέτρεψε αυτή την εσωτερική φωτογράφηση στο προαύλιο. Όμως δεν κράτησε πολύ).

Πηγή: το blog Contromaelstrom που είχε δημιουργήσει και διατηρούσε ο Salvatore.

**

Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Derive Approdi το βιβλίο του Maelstrom. Στιγμιότυπα ταξικής εξέγερσης και αυτοοργάνωσης στην Ιταλία (1960-1980), από το οποίο και ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:

Το κίνημα στο οποίο συμμετείχα και για το οποίο μιλάμε τώρα ήταν ένα φουσκωμένο ποτάμι αρκετά συμπαγές, αν και κολυμπούσαν μέσα του πάρα πολλά ψάρια με διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ιδέες και πρακτικές, συχνά εναντιωματικά μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτού του ποταμιού στόχευε στη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος, στην αποκαθήλωση του καπιταλιστικού συστήματος και του Κράτους του, στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφευρεθεί, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Ονομάζαμε αυτή τη διαδρομή “κομμουνισμό”. Μια επαρκής προοπτική για να συνεχίσουμε να κολυμπάμε όλοι και όλες μέσα στο ίδιο ποτάμι και προς την ίδια κατεύθυνση. Και οι ένοπλες οργανώσεις δεν ήταν άλλο από χώροι αυτού του ίδιου του ποταμιού. Δεν υπήρξε, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε “κεντρική δομή” ούτε “ένας και μοναδικός εγκέφαλος”. Ήμασταν όλοι σκεπτόμενα μυαλά, γι’ αυτό και παράγαμε πάρα πολλά όμορφα και ανατρεπτικά πράγματα […]. Το κίνημά μας διέρρηξε κάθε δεσμό με τον εθνικισμό, ο οποίος είχε μολύνει το εργατικό κίνημα τον εικοστό αιώνα. Το βλέμμα μας αποστρεφόταν κάθε σύνορο, σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών μας για να κοιτάξουμε όλο και πιο μακρυά. Την προσοχή μας τραβούσε κάθε ρήξη στο διεθνές επίπεδο, το οποίο βλέπαμε μ’ αντίστοιχο ενδιαφέρον μ’ εκείνο για την κάθε ρήξη της καπιταλιστικής τάξης στο εσωτερικό. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι το σφιχταγκάλιασμα ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον εθνικισμό ήταν ένα είδος εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως και κάθε άλλη βασισμένη στην ταυτότητα παλινόρθωση. Αυτό το έγκλημα εμπόδισε κάθε πραγματική σχέση ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και το δικό μας κίνημα. Ήμασταν πιο κοντά στον “αρχικό” κομμουνισμό, τον ανταγωνιστικό και διεθνιστικό, και όχι στον εθνικό-πατριωτικό του εικοστού αιώνα. Δίναμε περισσότερη σημασία στο διεθνές πλαίσιο και τις μεταβολές του απ’ ό,τι στις εσωτερικές πολιτικές αλχημείες του “παλατιού”. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας κομμάτι μιας διεθνούς σύγκρουσης, αν και όντας στενά δεμένοι με τις πραγματικότητες, τις εδαφικοποιημένες κι εκείνες στους χώρους δουλειάς […]. Οι μνήμες φυσικό είναι να βαραίνουν το φορτίο του παρελθόντος, να αφήνονται πίσω, να μη σου ανήκουν πια. Όχι. Τα γεγονότα αυτών των σελίδων, οι επιλογές εκείνου του κομματιού της γενιάς μου, τουλάχιστον όσο μ’ αφορά προσωπικά, δεν είναι βαλμένες στο σακούλι του παρελθόντος. Ζω μαζί τους. Είναι το παρόν, για εμένα. Δεν κάνω τα πράγματα που έκανα τότε, αλλά δεν τα πέταξα και μακριά μου με απέχθεια, απογοήτευση και τύψεις. Με συντροφεύουν, με βοηθάνε στη δύσκολη φουσκοθαλασσιά των καιρών που ζούμε. Λένε μερικοί: να κλείσεις πίσω σου για να πας παραπέρα. Θα μπορούσε να γίνει και αυτό, αλλά θα ήταν απαραίτητη πρώτα μια ανοιχτή και ευρεία συζήτηση, χωρίς διαστρεβλώσεις και προκαταλήψεις, που αποτελούν και το καθημερινό ψωμί αυτής της χώρας […].

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Αθήνα, 10 Απρίλη 2020

Νέα έκδοση από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία: Το Μπλόκο της Καλογρέζας.

Νέα έκδοση από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία

(μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios)

Διατίθεται σε πολιτικούς χώρους, στέκια και βιβλιοπωλεία.

αφιερώνεται σ’ όλους τους αγωνιστές και όλες τις αγωνίστριες της δρακογενιάς…

*

Το Μπλόκο της Καλογρέζας.

Το αίμα δεν είναι νερό, η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι.

Τον ερχόμενο Μάρτη συμπληρώνονται 74 χρόνια από το Μπλόκο της Καλογρέζας, από ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα των ναζιστών-φασιστών κατακτητών και των ντόπιων δωσίλογων συνεργατών τους, ενάντια στην εθνικοαπελευθερωτική-αντιφασιστική Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-44) στην Αθήνα.

Η παρούσα έκδοση αποτελεί μια μικρή συμβολή για την υπεράσπιση της προλεταριακής μνήμης και της επαναστατικής ιστορίας του τόπου μας. Έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καλογρέζας και σ’ όλους εκείνους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που έδωσαν τη ζωή τους σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους παλεύοντας για λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη λευτεριά, για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.

Η έκδοση περιλαμβάνει την ανάλυση-μαρτυρία του Θόδωρου Παπαδημητρίου, 12χρονου αυτόπτη μάρτυρα του Μπλόκου. Ο 26χρονος ανθρακωρύχος αδελφός του Γιώργος είναι ένας από τους εκτελεσμένους αγωνιστές της Καλογρέζας.

Ο βιομηχανικός εργάτης Θόδωρος Παπαδημητρίου υπήρξε ιστορική μορφή της Καλογρέζας. Από τα παιδικά του χρόνια θ‘ αναπτύξει αγωνιστική δράση. Σε ηλικία 10 χρονών αποβάλλεται δια παντός απ’ όλα τα σχολεία της χώρας για πολιτικούς λόγους. Στα 15 του θα συλληφθεί, θα δικαστεί και θα φυλακιστεί στις φυλακές ανηλίκων και στη συνέχεια θα εκτοπιστεί στα Μέγαρα. Θα οργανωθεί πολιτικά στην ΕΔΑ και το παράνομο ΚΚΕ και θ’ αναπτύξει συνδικαλιστική δράση μέσα από το Σωματείο Κλωστοϋφαντουργών. Το 1956 στρατεύεται και στέλνεται ως επικίνδυνος κομμουνιστής στο κολαστήριο της Μακρονήσου ενώ το 1967, κατά τη διάρκεια της χούντας θα εξοριστεί στη Γυάρο και στη συνέχεια στη Λέρο. Ξεχωριστό παράδειγμα αυτομόρφωσης, έγραψε πολλά (αδημοσίευτα) φιλοσοφικά, οικονομικά και πολιτικά δοκίμια. Το 2001 κυκλοφόρησε στην Αθήνα το δοκίμιο του“Καπιταλισμός και Στάση”. Έφυγε από τη ζωή το 2005 σε ηλικία 73 χρόνων.

(από το εισαγωγικό σημείωμα)

Νέα κυκλοφορία από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία: R.A.F / Β.R-P.C.C : Μια Μετωπική Πολιτική.

15443272_1135738499872260_7413108229506698899_o

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία η μπροσούρα R.A.F / Β.R-P.C.C : Μια Μετωπική Πολιτική. Διατίθεται (με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά) σε στέκια και καταλήψεις. Κεντρική διάθεση από το βιβλιοπωλείο του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios, κάθε Δευτέρα 18.30 – 21.30 και κάθε Σάββατο 13.00 – 15.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια.

Νέα έκδοση από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία: Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960…

unnamed

Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960…

Με το άλφα μικρό.

Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία.

Η ρωμαϊκή προλεταριακή πραγματικότητα και η γέννηση των συνοικιακών επιτροπών, οι ομάδες, η αυτονομία και οι μορφές αγώνα, ο σχηματισμός της ρωμαϊκής φάλαγγας των Κόκκινων Ταξιαρχιών και η ειδική φυλακή.

Μια συζήτηση με τον Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Η έκδοση αποτελεί την απομαγνητοφωνημένη μετάφραση δύο εκπομπών που μεταδόθηκαν από το διαδικτυακό αντιεξουσιαστικό ραδιόφωνο Radiocane του Μιλάνου, τον Ιούνη του 2014 [ http://www.radiocane.info/ricciardi/ ]. Κυκλοφόρησε από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στην Αθήνα τον Μάρτη του ΄15. Τυπώθηκε στην τυπογραφική κολεκτίβα Rotta. Διατίθεται από στέκια, καταλήψεις και βιβλιοπωλεία. Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο Εναντιοδρομία, Α.Μεταξά 9-11, Εξάρχεια.

αφιερώνεται στη μνήμη του φίλου και συντρόφου Λουκά Μ. (fouk).