| Προλεταριακά ψώνια στην Αργεντινή |
Κομμουνιστικοποίηση και κομμουνιστικά μέτρα
Κόψαν το επίδομα της μητέρας μου. Είχε φετίχ με τα επιδόματα. Είχε επίδομα αναπηρίας, επίδομα επιζώντων, 4-5 προνοιακά επιδόματα, πολυτεκνειακό επίδομα, επίδομα θέρμανσης, επίδομα ανεργίας και επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.
Κόψαν το επίδομα της μητέρας μου. Είχε φετίχ με τα επιδόματα. Είχε επίδομα αναπηρίας, επίδομα επιζώντων, 4-5 προνοιακά επιδόματα, πολυτεκνειακό επίδομα, επίδομα θέρμανσης, επίδομα ανεργίας και επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.
Δεν είναι νεοαναρχικιά ούτε παλαιόαναρχικιά. Παλιά ήταν πάνκισα μετα πασόκ μετά έγινε αντιμνομονιακή, γλυκάθηκε βλέπεις στην σοσιαλιστική προοπτική του κοινωνικού κράτους και των επιδομάτων του και πλέον συμπορεύεται με την τάση της κομμουνιστικοποίησης. Είναι από εκείνα τα μικροαστικά στρώματα που προλεταριοποιούνται εν μέσω κρίσης. Για αυτούς που αναρωτιούνται “υπάρχει εργατική τάξη και αν ναι τι κάνει?”. Αυτή είναι η νέα εργατική τάξη καθ’ αυτή.
Σαφώς και υπάρχει εργατική τάξη και αναπτύσσεται σε τάξη δι’ εαυτή καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο. Είναι αυτή η τάξη των πρώην μικροαστών που πλέον δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα απ τα φετίχ τους. Είναι αυτοί οι εισοδιστές του χάους που προσχώρησαν στον ταξικό εχθρό για να τον αποσυνθέσουν εκ των έσω. Και τώρα στρατολογούνται εκ νέου στον αγώνα για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
Η μάνα μου πλέον είναι αρνητής εργασίας και κατανάλωσης. Λέει ότι το κεφάλαιο δεν θα καταργηθεί για τον κομμουνισμό αλλά από αυτόν. Ο κομμουνισμός δεν είναι σκοπός αλλά και περιεχόμενο.
Γι αυτό μου λέει:
“Να πάρουμε κομμουνιστικά μέτρα.
Για την καταστροφή της αξίας, να λεηλατούμε μαγαζιά και να απαλλοτριώνουμε εμπορεύματα. Δεν αρκεί να μη δουλεύεις αλλά και να επιτίθεσαι στην μισθωτή εργασία. Δεν αρκεί ακόμη να επανακειοποιηθείς τα μέσα παραγωγής αλλά και να αλλάξεις το ρόλο τους για να σταματήσουν να αναπαράγουν το διαχωρισμό της εργασίας. Δεν αρκεί να μη βλέπεις τηλεόραση αλλά και να διαρρηγνύεις κάθε διαμεσολάβηση στις κοινωνικές σχέσεις. Δεν αρκεις.. η παραγωγή του κομμουνισμου δεν είναι μια ατομική υπόθεση (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως πρέπει να καταστείλλεις τις ατομικές σου επιθυμίες και να θυσιαστείς για ένα στόχο ξένο προς τα συναισθήματα και τις ανάγκες σου, γι’ αυτό και δεν πρόκειται για έναν πολιτικό αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας, δηλαδή μια δραστηριότητα αποσπασμένη απ την δική σου ζωή), είναι μία συλλογική υπόθεση, με το άτομο να σχετίζεται διαλεκτικά με τη κοινωνία.
Είναι ο κομμουνισμός που συγκροτείται ενάντια στο κεφάλαιο. Είναι το προλεταριάτο που κινητοποιείται απ τις αντιφάσεις του κεφαλαίου που παίρνουν μορφή στην καθημερινότητα του σε όλο το κοινωνικό φάσμα, και καταργεί τον ίδιο του τον εαυτό.”
Μπρεσόν (αλιευμένο από indymedia)
αναδημοσίευση από http://halastor.blogspot.gr/