Αναδημοσιεύουμε κείμενο Πρωτοβουλίας αναρχικών από τη Νέα Φιλαδέλφεια έχοντας πλήρη συνείδηση ότι η σοβαρότητα των γεγονότων και η κρισιμότητα της κατάστασης αναγκάζει εκ των πραγμάτων τον καθένα και την καθεμία που ορίζεται από την δώθε πλευρά του οδοφράγματος, από την πλευρά εκείνων που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, ενάντια στους μαφιόζους κεφαλαιοκράτες και τους (άμισθους ή έμμισθους, συνειδητούς ή ασυνείδητους) τραμπούκους τους να τοποθετηθεί πολιτικά και να δράσει συλλογικά για να μη γίνει συνήθεια το αίσχος.
ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗΝ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ
Από την Παρασκευή 20/6 έπειτα από το πογκρόμ που εξαπέλυσαν οπαδοί της Α.Ε.Κ και της επίθεσης τους στην κατάληψη του αυτοδιαχειριζόμενου χώρου Στρούγκα, η συζήτηση γύρω από το πείραμα της Ν. Φιλαδέλφειας αποκαλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις του και απαιτεί από τον κόσμο της αντίστασης να ανασχηματίσει την μαχητική του βούληση. Τοποθετεί το πολιτικό διακύβευμα σε συνάφεια με την οικονομική συγκυρία της ‘ανάπτυξης’. Μίας ‘ανάπτυξης’ η οποία δεν είναι αλληλένδετη με την έννοια της αύξησης του βιοτικού επιπέδου, αντιθέτως ως ματωμένο πλεόνασμα ή succces story βρίσκεται σε αλληλουχία με την φτωχοποίηση, με τους χιλιάδες αυτόχειρες και άστεγους και φυσικά με τις εμπροσθοφυλακές αυτής της επέλασης. Σε μια χρονική στιγμή, όπου η διάλυση της μικρομεσαίας τάξης έχει επιτευχθεί, οι ουρές των ανέργων και τα συσσίτια χαίρουν του κυνισμού της καθημερινότητας, η επισφαλή εργασιακή συνθήκη με την κατάργηση εργασιακών κεκτημένων και της μισθοδοσίας στα 500 ευρώ αποτελεί το σύγχρονο καθεστώς αποτυπώνοντας το φάσμα της προλεταριοποίησης και της ταξικής αναδιάρθρωσης. Η συγκυρία αυτή για την οποία πολέμησε το υπερεθνικό κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό της χώρας, εγκαθιδρύοντας την λειτουργία ενός κράτους μόνιμης έκτακτης ανάγκης, περιστέλλοντας κοινωνικά δικαιώματα, οξύνοντας τις κατασταλτικές επιχειρήσεις, χτίζοντας φυλακές υψίστης ασφαλείας για να φιμώσει και να απομονώσει αιχμάλωτους αντάρτες πόλης, έχει έρθει με το πλήρωμα του χρόνου να εκπληρώνει τις γραφές της τρόικας και τις υποχρεώσεις ‘μας’ απέναντι τους να τηρούνται κατά γράμμα. Τώρα λοιπόν, επιβεβαιώνονται οι ‘λαϊκίστικες’ πολιτικές προβλέψεις, εντός της μεγαλύτερης καπιταλιστικής συστημικής κρίσης που συνεχίζεται και η σελίδα αλλάζει δίνοντας την σκυτάλη από το βομβαρδισμένο τοπίο στο μεγάλο φαγοπότι. Ορίζεται η κατάλληλη στιγμή όπου πουλάμε Ελλάδα με την υφαρπαγή δημόσιων φιλέτων μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, ιδιωτικοποιούνται κοινωνικές ανάγκες όπως ρεύμα και νερό και ως επί των πλείστων νομοθετείται το πλιάτσικο με το επίμαχο νομοσχέδιο του νέου ρυθμιστικού Αττικής. Ήρθε η στιγμή της υποδοχής στην πρωτοκάθεδρο κυριαρχία των αγορών, της εξόδου από το τούνελ για να αντικρίσει το προλεταριάτο γοερά το φως της πύλης της εργασιακής ‘απελευθέρωσης’ των εργασιακών κάτεργων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Επειδή παρατηρείται μια ευθιξία με την κοινωνική ‘συνείδηση’ του αθλητισμού και ίσως εσφαλμένα μια περιρρέουσα αν και όχι διατυπωμένη απόδοση συλλογικής ευθύνης που θα μπορούσε δίκαια να αποδοθεί σε όλους τους ψηφοφόρους φασίστες, αλλά όχι και σε όλους τους φιλάθλους, ας γίνει σαφές ότι το ζήτημα στην Ν. Φιλαδέλφεια δεν είναι το γήπεδο. Διαλευκαίνοντας την βάση συζήτησης του κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου γύρω από το θέμα, να το πούμε αλλιώς∙ το γήπεδο είναι σχεδόν πρόσχημα αφού το νομοσχέδιο του ρυθμιστικού δεν αφορά αποκλειστικά αυτό. Αυτό βέβαια είναι τόσο δυνατό να το εξηγήσεις σε ένα οπαδό που διαβάζει αθλητικές εφημερίδες και εκφράζεται με ιαχές και συνθήματα όσο σε ένα ιερωμένο που μαστιγώνεται για να διώξει τα δαιμόνια ή έναν μουσουλμάνο που όταν ακούει τον ιμάμη βαράει γονυπετής προσευχές. Αν είναι δύσκολο να καταστραφεί το κράτος και ο καπιταλισμός που μόνο η κοσμογονική αλλαγή της βίαιης κοινωνικής επανάστασης μπορεί να επιφέρει, με στρατευμένα και πειθαρχημένα τα πολιτικά υποκείμενα στην επαναστατική υπόθεση, καταργώντας άμεσα τις οικονομικές τάξεις, εξαλείφοντας τις κοινωνικές ανισότητες για να επέλθει ο κοινωνικός μετασχηματισμός προς μια αταξική και ελεύθερη κοινωνία, είναι αρκετά πιο δύσκολο να καταργήσεις την θρησκεία από την κοινωνική ‘συνείδηση,’ παρομοίως και την λατρεία του αθλητισμού, μέσα στο ήδη υπάρχων σύστημα. Εδώ όμως δεν μιλάμε απλά για το δικαίωμα της ατομικής επιλογής άλλα για τον φανατισμό, την συνάθροιση σε ένα ΄κοινωνικό’ σύνολο και την συντεταγμένη λειτουργία αυτoύ που παρεμβαίνει στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα που οφελεί με την δράση του και την προπαγάνδα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ίσως μεγάλη συζήτηση για όσους βάζουν το προσωπικό πιο πάνω από το πολιτικό ή εξισώνουν την πολιτική τους ταυτότητα με τα προσωπικά τους γούστα, αδιέξοδα και διλήμματα για κάθε πολιτικό τραβεστί και αναρχοκλώνο.
Στο δια ταύτα για να μην προκληθεί και κανένα απότομο πολιτικό άγχος. Θα μπορούσε να γίνει γήπεδο στον ήδη υπαρχών χώρο δίχως την εμπορική του χρήση διασπώντας τα άρθρα του ρυθμιστικού σχεδίου ή καταργώντας το ρυθμιστικό και διαμορφώνοντας άλλο νομοσχέδιο αποκλειστικά για το γήπεδο στα προηγούμενα στρέμματα; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα μπορούσε να απασχολήσει ένα μεταρρυθμιστικό αγώνα πριν τις 20/6. Αυτό στην διαδικασία της ανάλυσης για την επιζήτηση της πρακτικής εφαρμογής, την μέθοδο άσκησης πολιτικής πίεσης δεν εμπίπτει πολιτικής έκπτωσης για τους αναρχικούς που κάνουμε συνειδητά αδιαμεσολάβητο αντί θεσμικό αγώνα προτάσσοντας την καθολική ανατροπή του καπιταλισμού, συμβάλλοντας όμως παραδοσιακά με συνεχή παραδείγματα με τον λόγο και την δράση μας για την όξυνση του κάθε ‘επιμέρους’ αγώνα. Η πολιτική δεν είναι αντίδραστικο ξεφούσκωμα με πλαίσια γενικά και αφηρημένα. Το ζήτημα πλέον τοποθετείται κοινωνικά και ταξικά υπερβαίνει ακόμα και την οικολογική ευαισθησία μας για ένα από τα ελάχιστα άλση στο λεκανοπέδιο που αποχαρακτηρίζεται μετατρέποντας το σε μητροπολιτικό πάρκο. Το ρυθμιστικό νομοσχέδιο που αφορά όλη την αττική είναι φωτογραφικό για την περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας αλλά αποδεικτικό για τις ορέξεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας που τις διεκδικεί πάση θυσία στην κυριολεξία είτε με εργάτες νεκρούς είτε με τραυματίες από πογκρόμ. Ένα νομοσχέδιο που αλλάζει τους συντελεστές δόμησης επιτρέποντας την κατασκευή κτηρίων ύψους 30 μέτρων, ξενοδοχεία, χώρους στάθμευσης, χτίσιμο εμπορικού κέντρου Mall, μετρό στον Περισσό από την μια πλευρά και πολεοδομικής ανάπλασης με πρόσοψη την λεωφόρο του Κηφισού από την άλλη… Ας ενημερωθεί σχετικώς ο κάθε ένας που θέλει να ψελλίσει άποψη. Εδώ λοιπόν, δεν πρόκειται για έναν τοπικό αγώνα αλλά για μια εστία ταξικού πολέμου που άπτεται της κεντρικής πολιτικής που συγκρούεται με το κράτος με το εγχώριο κεφάλαιο και την εμπροσθοφυλακή του.
Ωστόσο τα γεγονότα επιβάλουν ένα εσωστρεφές ξεκαθάρισμα. Με την ποδηγέτηση της κοινωνίας και των λαϊκών στρωμάτων στην προδιαγεγραμμένη οδό της νεοφιλελευθερισμού, την ίδια και χειρότερη διαχρονικά συντομογραφημένη οικονομική πολιτική υπαγωγής όλων των χωρών στο ΔΝΤ, γίναμε και γινόμαστε παράλληλα παρατηρητές της πολιτικής ανεπάρκειας σε συλλογικό επίπεδο -από την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 έως και σήμερα. Της κυριαρχίας της μετριοπάθειας και του υπαρξισμού, της άμπωτης των κοινωνικών αντιστάσεων, της πολιτικής σύγχυσης, της γάγγραινας του εναλλακτισμού, της ηττοπαθής ρητορικής και αφοπλισμού από την μαχητική αντίσταση και το επαναστατικό καθήκον. Σε αυτή την κατάσταση είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι όσοι χρησιμοποιούν τις ιδεολογικές ταυτότητες και μόνο πολιτικοί φορείς δεν είναι, όσοι φίλοι και σύντροφοι ρημάζουν με τον υποκειμενισμό τους τις πολιτικές γραμμές μας. Τώρα, σε αυτήν την γόνιμη εποχή, όπου η επίθεση θα έπρεπε να ήταν αδιαπραγμάτευτη, με πολιτική ευκρίνεια και ευστοχία, το πρωτοποριακό επαναστατικό κίνημα και η υπόσταση του ως το μείζον διακύβευμα να μεθόδευε να μελέταγε και να όριζε αυτό πρώτο το καθηκοντολόγιο και τους όρους της ταξικής αντεπίθεσης. Τώρα, οπού θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι κάθε οπισθοχώρηση μας, δίνει χώρο και λειτουργεί προς όφελος της αντεπανάστασης. Αυτή η ιστορική ευθύνη ακόμα καταγράφει ονόματα, πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές σε κομβικά γεγονότα για το ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα. Είναι καταγεγραμμένες οι στάσεις πολιτικής αφερεγγυότητας από ριψάσπιδες, από πυροσβέστες σε στιγμές πυροδότησης του κοινωνικού ταξικού πολέμου, από εθελοντές δηλωσίες νομιμοφροσύνης, από προβοκατολόγους και πρακτορολόγους και ξεφτίλες ψηφοφόρους του Σύριζα. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η λίστα δεν θα συμπληρωθεί με άλλες προδοσίες με ‘αγωνιστές’ προασπιστές τους εχθρικού στρατοπέδου. Σκυλιά των αφεντικών, εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου, οι μηχανισμοί της αντεπανάστασης είτε λέγονται χρυσαυγίτες στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του περάματος που δρουν για τα συμφέροντα των εφοπλιστών τους, είτε ολυμπιακοί ή μπράβοι συντεταγμένοι προς όφελος του Μαρινάκη και του Μώραλη στον Πειραιά ή του Μπέου στον Βόλο,είτε αεκτζήδες στην Φιλαδέλφεια σε εντεταλμένη υπηρεσία του κρατικοδίαιτου Μελισσανίδη είναι το ίδιο και το αυτό. Όποιος διαπραγματεύεται με τους εχθρούς είναι συνένοχος. Αυτή την φορά το προσωπικό και οι διαπροσωπικές σχέσεις αν μπει πάνω από το πολιτικό συντάσσεται ευθέως με τους μπάτσους, τους φασίστες και τους οπαδούς του κεφαλαίου που έχουν επιτεθεί στις δομές του κινήματος, που έχουν επιτεθεί σε κοινωνικούς αγωνιστές.
Πρωτοβουλία αναρχικών από την Νέα Φιλαδέλφεια
πηγή: athens.indymedia.org