Πέντε χρόνια διαδοχικών μνημονίων, βίαιης φτωχοποίησης, κοινωνικής ερημοποίησης και άγριας ταξικής επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της εργασίας έδειξαν ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης: μια ιμπεριαλιστική και αντιδραστική λυκοσυμμαχία που δεν διστάζει να πατάει επί πτωμάτων για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουτοκρατών. Δεν είναι κάποιο ιστορικό ατύχημα είναι η ίδια η φύση της ΕΕ, και οποιαδήποτε πρόταση πως μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο μπορεί να κερδηθεί ένας “καλοπροαίρετος” συμβιβασμός και μια συναίνεση με τους “εταίρους” προς όφελος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων σπέρνει αυταπάτες και εφησυχασμό. Οι λύκοι δεν γίνονται αρνάκια με τις διαπραγματεύσεις.

Ακόμα και αν κερδηθούν ορισμένα ψίχουλα στις διαπραγματεύσεις και υπογραφεί ένα “μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο” (όπως κι αν ονομαστεί αυτό), η προδιαγεγραμμένη τροχιά παραμένει η ίδια: ταξική αφαίμαξη, λεηλασία και εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης. Η ληστρική επιδρομή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου δεν θα σταματήσει με οποιοδήποτε κατά Βαρουφάκη “Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο με την Ευρώπη”, που ούτως ή άλλως θα εμπεριέχει το μεγαλύτερο τμήμα  του “τοξικού” παλιού μνημονίου.  Ακόμα κι αν παραχωρηθούν από την κυβέρνηση ή κατακτηθούν από το κίνημα ορισμένες διόλου ευκαταφρόνητες προοδευτικές αλλαγές στο οικονομικό, αλλά κυρίως στο κοινωνικό πεδίο, η στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ περιορίζει το πλαίσιο αυτών των αλλαγών στα όρια του αμελητέου.

Μοναδική λύση είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού προλεταριακού-λαϊκού κινήματος που θα συγκρουστεί και θα έρθει σε πλήρη ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές του αριστερού ή δεξιού ευρωμονόδρομου, θα διώξει κλωτσηδόν τρόικες και ΔΝΤ απαιτώντας διαγραφή του χρέους και έξοδο από την ευρωζώνη και τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μοναδική λύση είναι η ευρεία λαϊκή κινητοποίηση, όσο αντιφατική κι αν είναι, όσο κι αν εκφράζονται μέσα της αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα ή ιδεολογική και πολιτική σύγχυση. Οι εξεγέρσεις δεν γίνονται μέσα από καθαρόαιμους κομματικούς σωλήνες, ούτε από περίκλειστες και απομονωμένες σέχτες. Η ταξική πάλη είναι μια εν κινήσει αντίφαση και είναι ιστορικό μας χρέος να λερώσουμε τα χέρια μας σε μια πραγματικότητα που δεν διαμορφώνεται  κάτω από εργαστηριακές συνθήκες. Μονάχα η κινητοποίηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα θα δώσει ένα τέλος στους εκβιασμούς της ευρωενωσίτικης και της εγχώριας αστικής μαφίας.