Κείμενο της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ που μοιράστηκε στη διαδήλωση της 11ης Μάη.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ-ΚΑΝΕΝΑ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Η διαπραγμάτευση μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και των πιστωτών αφορά έναν ακόμα γύρο αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που θα επιβληθούν ως προϋπόθεση για την καταβολή της τελευταίας δόσης του τρέχοντος μνημονίου. Η  καταβολή της δόσης των 7,2 δις παρουσιάζεται ως επιτακτική, υπό το πρίσμα της αδυναμίας του ελληνικού κράτους να αποπληρώσει τους δανειστές του, έχοντας προσφάτως εξαντλήσει, μέσω της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που υφάρπαξε τα αποθεματικά των δήμων, και τα τελευταία αποθέματα εσωτερικού δανεισμού. Έτσι, η ασφυκτική δημοσιονομική κατάσταση, που επιβαρύνεται στο έπακρο λόγω της εξυπηρέτησης του χρέους, αξιοποιείται από τους πιστωτές ως μέσο πίεσης για την εφαρμογή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων. Τα νέα μέτρα, που αυτή τη στιγμή εκπονούνται ως προϋπόθεση για την καταβολή της δόσης, θα αποτελέσουν τελικά το βραχυπρόθεσμο εχέγγυο για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, μέχρι την τελειωτική σύναψη ενός νέου μνημονίου που θα οριστικοποιήσει την λεηλασία των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, αλλά, και την ολοκληρωτική υποταγή της συγκυβέρνησης στις αξιώσεις των δανειστών.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν οι διαπραγματεύσεις σκιαγραφείται μέσα από μια σειρά εκβιασμών, όμοιων με αυτούς που επικαλούνταν και η συγκυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου για να εφαρμόσει τα εκάστοτε αντιλαϊκά μέτρα, επαναλαμβάνοντας έτσι την πάγια τακτική της κοινωνικής τρομοκράτησης ώστε να παρουσιαστεί η όποια νέα συμφωνία ως ρεαλιστικό μέσο για την αποσόβηση της χρεοκοπίας. Όμως, οι ωμοί εκβιασμοί δεν αφορούν στενά την προετοιμασία της κοινωνίας για την αποδοχή ενός νέου μνημονίου, αλλά στοχεύουν και στην πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων δυνάμει πολιτικών κομμάτων εξουσίας (πχ PODEMOS)  που επιδιώκουν μια ‘’φιλολαική’’ αλλαγή πλεύσης της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ.  Συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί «εταίροι» υποχρεώνουν τη συγκυβέρνηση σε μια άτακτη οπισθοχώρηση, ακόμα και από τα ψήγματα των προεκλογικών υποσχέσεων που της έχουν απομείνει, στέλνοντας διεθνώς το μήνυμα της ‘’ταπεινωτικής συμμόρφωσης’’ που περιμένει όσους διανοούνται έστω και την παραμικρή υποψία απόκλισης από τις επιταγές της ΕΕ. Έτσι, με εργαλείο τις συμφωνίες που η ίδια η συγκυβέρνηση έχει υπογράψει με τους δανειστές, οι «εταίροι» υπονομεύουν την (υποτιθέμενη) διαπραγματευτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζοντας τον υπουργό οικονομικών, διαρρέοντας σενάρια χρεοκοπίας, απειλώντας  μέσω της ΕΚΤ με εμπάργκο τις ελληνικές τράπεζες και απαιτώντας μέτρα για την καταβολή της δόσης.  Αυτοί οι ωμοί εκβιασμοί, που εκφράζονται αυτή τη στιγμή κυρίως μέσω της επαναφοράς των απειλών ενός GREXIT (το οποίο μπορεί πράγματι να αποτελεί ένα εναλλακτικό σχέδιο των ντόπιων και διεθνών ελίτ), λειτουργούν σε πρώτο χρόνο ως όχημα για τη «συμμόρφωση» αλλά και τον σταδιακό ανασχηματισμό της συγκυβέρνησης με συμμετοχή των ακραιφνώς μνημονιακών δυνάμεων εντός της  (΄΄κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης΄΄ με συμμέτοχους το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ), αφού το πολιτικό κόστος ενός νέου μνημονίου ενδεχομένως να δρομολογήσει κυβερνητικές ανακατατάξεις, αλλάζοντας άρδην το πολιτικό τοπίο της χώρας.

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, τα αντανακλαστικά της συγκυβέρνησης και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ, που διέγραψε μονομιάς τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για τη διαγραφή του χρέους ή έστω για την απαίτηση ρήτρας ανάπτυξης ως προϋπόθεση αποπληρωμής του, εκ των πραγμάτων δείχνουν να υποτάσσονται στις επιδιώξεις των πιστωτών, μέσω της σαφούς μετεκλογικής στροφής του στο θέσφατο της παραμονής στο ευρώ με κάθε κόστος. Με αφετηρία την κατάπτυστη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, που αποτέλεσε τη θεσμική ανανέωση των όρων για την αμετάκλητη αιχμαλωσία της ελληνικής οικονομίας, δρομολογήθηκε η απόλυτη εποπτεία της συγκυβέρνησης και η σταδιακή της εναρμόνιση με τις επιταγές του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Η συγκεκριμένη συμφωνία προλόγιζε ξεκάθαρα  αυτό που θα ακολουθούσε, αφού η δέσμευση της συγκυβέρνησης για έγκαιρη αποπληρωμή τoυ χρέους, όπου μόνο για το δεύτερο εξάμηνο του 2015 προβλέπονται περίπου στα 20 δις, αυτή τη στιγμή αποτελεί έναν απροσπέλαστο εκβιασμό εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός επαρκεί μετά βίας για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών. Με άλλα λόγια το ελληνικό κράτος δεν έχει πόρους να εξυπηρετήσει το χρέος του αν δεν πάρει νέα κεφάλαια από τους δανειστές του, τροφοδοτώντας έτσι έναν αέναο κύκλο πιστωτικής αιχμαλωσίας. Η ελληνική οικονομία είναι απόλυτα εξαρτημένη από τα δάνεια των «εταίρων», αφού η μη καταβολή των δόσεων ή η μη αποπληρωμή τους θα σημάνει, στο πλαίσιο των συμφωνιών που έχει συνάψει και αυτή η συγκυβέρνηση, μια ακαριαία χρεοκοπία με ανυπολόγιστες συνέπειες. Έτσι, ο φαύλος κύκλος της εξυπηρέτησης του χρέους που αναγνωρίζεται de jure από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί το κύριο διπλωματικό χαρτί των «θεσμών», αφού μέσω αυτού απειλούν για κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας είτε μέσω ενός GREXIT (εσχάτως με το σχέδιο χρεοκοπίας εντός του ευρώ), είτε μέσω άρνησης καταβολής των δόσεων αν δεν παρθούν αντιλαϊκά μέτρα, άρα με σταδιακή εσωτερική στάση πληρωμών για την εξυπηρέτηση των χρεολύσιων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ήδη ορατό ότι οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» της συγκυβέρνησης ολοένα και θα σβήνουν μπροστά στη διαφαινόμενη αναδίπλωση για έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους δανειστές. Ήδη ασθμαίνουν και τα τελευταία προπύργια της «αριστερής» διαχείρισης, υπαναχωρώντας στην επαναφορά του βασικού μισθού στα 751, την επαναφορά του 13ου μισθού, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση του αφοπολόγητου στα 5000 ευρώ, και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Οι διαπραγματεύσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην ουσία αφορούν την επικοινωνιακή διαχείριση μιας νέας σειράς αντιλαϊκών μέτρων ( με αιχμή το συνταξιοδοτικό,τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εργασιακές σχέσεις και τις φοροεπιβαρύνσεις ) που θα επισφραγιστούν με την επερχόμενη κεντρική συμφωνία για τη μεσοπρόθεσμη διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Το eurogroup  της 11ης Μάη αποτελεί έναν κομβικό σταθμό πάνω σε αυτές τις εξελίξεις, αφού ένα νέο μνημόνιο είναι ήδη στα σκαριά και αυτό ακριβώς θα διευθετηθεί στη συνάντηση των ευρωπαίων ηγετών.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις οι όποιες αυταπάτες για τη σημερινή συγκυβέρνηση πρέπει να διαλυθούν, αντιλαμβανόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλέει με τα συμφέροντα της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης, θυσιάζοντας τα λαϊκά συμφέροντα στο βωμό της διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Μόνο η συγκρότηση ενός προλεταριακού-επαναστατικού μετώπου είναι ικανή να υπερασπιστεί τα δικά μας συμφέροντα, συσπειρώνοντας τις δυνάμεις κάτω από τα κεντρικά και επίκαιρα αιτήματα που μας διαχωρίζουν μαχητικά από την αστική τάξη και το «αριστερό» ή δεξιό προσωπικό της. Μας διαχωρίζουν από την παραίτηση, την ανάθεση και την υποταγή. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει καμιά φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ και πως ο μόνος δρόμος για λαϊκή ευημερία περνά μέσα από τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

-ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ

                                              -ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

                        -ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ

                  -ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ