Μια Συμβολή από και για την

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών

για τη ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν΄ ασχολούνται ν΄ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ΄ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματα τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ΄ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.

Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

Η παράδοση των καταπιεσμένων μάς διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού.

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για την φιλοσοφία της Ιστορίας

Μετά από τα Ιουλιανά του 2015, μετά από το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, την συντριπτική επικράτηση του ταξικού-λαϊκού ΟΧΙ και το κυβερνητικό πραξικοπηματικό ξεπούλημά του μέσα από την εξευτελιστική “συμφωνία” της 13ης Ιούλη (στα χνάρια εκείνης της 20ης Φλεβάρη) που οδήγησε στο τρίτο, το πλέον επονείδιστο και “πρώτη φορά αριστερό” Μνημόνιο, του οποίου η (προ)απαιτούμενη υπερψήφιση επικυρώθηκε κοινοβουλευτικά (αρχικά στις 15 και 22 Ιούλη και στη συνέχεια στις 14 Αυγούστου) με τον λαϊκό παράγοντα “στη γωνία” και απόντα, και σίγουρα όχι πρωταγωνιστή, συγκριτικά τουλάχιστον με τη διετία 2010-12, κρίνεται σκόπιμη και αναγκαία μια αποτίμηση της διαδρομής και μια συμβολή για την πορεία της πολιτικής ομαδοποίησης της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για τη ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κατατίθεται και η συγκεκριμένη συμβολή. Με την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της θέλησης, με τη συνείδηση ότι το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς.

Ι.

Μετά από ενάμισι περίπου χρόνο συγκρότησης και δραστηριοποίησης, που ξεκίνησε εν όψει και εν μέσω της “ελληνικής προεδρίας” της Ε.Ε, εν μέσω δεύτερου μνημονίου (ψηφισμένου από την δοτή κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου και εφαρμοσμένου από την κυβέρνηση του φασίστα Σαμαρά), μπορούν να καταγραφούν συνοπτικά τα εξής: Λαμβάνοντας υπόψη τους (υπαρκτούς και όχι τους ιδεατούς) συσχετισμούς των πολιτικών-κοινωνικών συνθηκών και την κινηματική άμπωτη που είχε ξεκινήσει αρκετά πριν αλλά κορυφώθηκε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, με το σχηματισμό της “αντιμνημονιακής” συγκυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ και τα πεπραγμένα της (με τη “εθνική” στήριξη και την “ανοχή” σύσσωμου πλέον του κοινοβουλευτικού “ευρωπαϊκού τόξου”), το πολιτικό-οργανωτικό σχήμα της Συνέλευσης ως τέτοιο μέσα από την ως τα τώρα διαδρομή του κατάφερε αρκετά αλλά μπορεί περισσότερα.

Έθεσε, ή μάλλον καλύτερα επεξεργάστηκε και αποπειράθηκε ν’ επαναδιατυπώσει διαλεκτικά, θέση προλεταριακή-αντικαπιταλιστική, θέση διεθνιστική-αντιιμπεριαλιστική σε σχέση με ζητήματα ταμπού για τα αντιεξουσιαστικά “ήθη” και θέσφατα.

Ενδεικτικά μπορούν ν’ αναφερθούν τα εξής σημεία:

– Αναφορικά με τη (ανα)διάρθρωση, τις στρατηγικές και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου, μέσα στη συνθήκη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του βαθέματός της κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας της εντεινόμενης μνημονιακής λαίλαπας. Θέτοντας προταγματικά θέσεις ρήξης και μάχης (Μονομερής διαγραφή χρέους, Έξοδος από την ΕΕ, Σύγκρουση με την Αστική Τάξη και το Κράτος της, Αγώνας με κάθε μέσο για την Κοινωνική Επανάσταση), σε σχέση με την ολοένα και πιο πασίδηλη (και ολοένα και πιο εύληπτη κοινωνικά ως τέτοια) αντεργατική-αντιλαϊκή φύση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης:

“[…] Μιας λυκοσυμμαχίας που εξαρχής δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε τρία επίπεδα: 1) Σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο ικανό να ανταγωνιστεί άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 2) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης του κεφαλαίου απέναντι στο εργατικό κίνημα, τις κατακτήσεις και διεκδικήσεις του. 3) Σαν μηχανισμός ισχυροποίησης των ηγεμονικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις χώρες της περιφέρειας, με αποκορύφωμα τη διαχείριση του χρέους και τα μνημόνια. […]”¹.

– Σε σχέση με το δολοφονικό χαρακτήρα της Ευρώπης-Φρούριο, η οποία στα πλαίσια του στρατιωτικο-οικονομικού ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού μετατρέπει, μέσα από την πολεμική-“ειρηνευτική” ή την “ειρηνική” λεηλασία και εξόντωση, χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας σε κρανίου τόπους εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να πάρουν το δρόμο του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της μετανάστευσης:

“[…] Οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης είναι η συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Δύσης. Οι ένστολοι φρουροί της ΕΕ συνεχίζουν τη διαρκή εξόντωση των λαών απ’ την καπιταλιστική πολεμική μηχανή. Ο πόλεμος συνεχίζεται μέσα στη Ευρώπη με αντιμεταναστευτικές πολιτικές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φασιστικά πογκρόμ και ρατσιστική προπαγάνδα. […]” ².

– Σε σχέση με την ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, με την (ιστορική-οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) πρόσδεση της τύχης της μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό στο άρμα των ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, με το βάθος αυτής της χρηματιστικής και πολιτικής σχέσης, της στρατιωτικής και διπλωματικής εξάρτησης (αλλά και ανισόμετρης αλληλεξάρτησης) μέσα σε συνθήκες συνολικής αστικής αντεπίθεσης στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, μέσα στην οποία έχει παράξει, αναπαράγει και διαιωνίσει την ταξική κυριαρχία της πάνω και εις βάρος της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο.

“[…] Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα της διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της […]”³.

-Σε σχέση με τον (αντιδρ)αστικό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατίας του Σύριζα και της “λαϊκής” ακροδεξιάς των Ανέλ, με τα προδιαγεγραμμένα “αδιέξοδα” των τακτικών και της στρατηγικής της “διαπραγμάτευσης” που οδήγησε από την υποτιθέμενη “δημιουργική ασάφεια” της 20ης Φλεβάρη στον μνημονιακό οδοστρωτήρα της 13ης Ιούλη, απόρροια των από τα πριν ξοφλημένων ιδεολογημάτων για τη δυνατότητα αστικής διαχείρισης προς όφελος των προλεταριακών-λαϊκών στρωμάτων μέσα από “έντιμους συμβιβασμούς”, μέσα από την “αλλαγή των συσχετισμών” στα πλαίσια της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας.

“[…] Η πανθομολογούμενη αποτυχία της διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης, τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, δεν έγκειται στην απροθυμία της ούτε στην ανικανότητά της. Το διακύβευμα της καπιταλιστικής κρίσης μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αφορά την αναστύλωση της κερδοφορίας με διαχρονική προϋπόθεση την μετατόπιση των βαρών του κεφαλαίου και την κάθετη υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό αποτελεί διαχρονικά τον απαράβατο κανόνα για το ξεπέρασμα της κρίσης, γι αυτό και καμία σοσιαλδημοκρατική συνταγή δεν μπορεί να το αντιστρέψει, και πόσο μάλλον σήμερα που η παγκόσμια επανάκαμψη της κερδοφορίας εδράζεται στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους και την ακραία υποτίμηση της εργασίας […]”⁴.

– Σε σχέση με τη δεδομένη υπαγωγή της συγκυβέρνησης Σύριζα- Ανέλ στις υπηρεσίες της ντόπιας αστικής τάξης, με την εκ των προτέρων “συνθηκολόγησή” με τους (στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, “σωφρονιστικούς”, εκκλησιαστικούς κτλ) μηχανισμούς του κράτους. Με την εξακολούθηση της βίαιης αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και το βάθεμα της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης σε μισθούς και συντάξεις, κατακτήσεις και δικαιώματα. Με τη διατήρηση των προνομίων, των φοροαπαλλαγών, των “ανεξόφλητων χρεών” των ομίλων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. Με τη συγκάλυψη εργοδοτικών εγκλημάτων (όπως εκείνο στα ΕΛ.ΠΕ του δολοφόνου Λάτση στις 8 Μάη). Με τη συνέχιση της κατασταλτικής πολιτικής ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό” και κάθε θύλακα ταξικής-κοινωνικής αντίστασης.

Όλα αυτά σε άμεση συνάρτηση με την κρεατομηχανή του κεφαλαίου, η οποία για την “έξοδο από την Κρίση και την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από την Ανάπτυξη” ανεβάζει στροφές και αλέθει τις ζωές των ντόπιων και των μεταναστών, φτωχών και φτωχοποιημένων, προλετάριων και προλεταριοποιημένων, υποτιμημένων εργαζομένων και άνεργων, απολυμένων και απλήρωτων, “αδήλωτων απασχολούμενων” και εργατό-άνεργων, απόκληρων και απόβλητων, της κοινωνικής πλειοψηφίας που αποτελεί την ανθρώπινη καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, την επαν-αποικιοκρατία και τη νεο-δουλοκτησία του 21ου αιώνα.

– Σε σχέση με τη συνέχεια της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, η οποία δεν αποτυπώνεται μονάχα στον αταλάντευτα ευρωατλαντικό προσανατολισμό της αλλά και τις επιδιώξεις αναβάθμισης. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια το ελληνικό κράτος συνεργάζεται με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, τη στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου και την (αντιδρ)αστική-φασιστική κυβέρνηση-ανδρείκελο του Κιέβου, μέσα σ’ ένα πυρακτωμένο περιβάλλον έντονων ενδοαστικών-ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, προς άγρα “γεωπολιτικής προσόδου και ισχυροποίησης του ρόλου του”. Βαθαίνει έτσι -με τη δεδηλωμένη υποτέλεια στο ΝΑΤΟ- η εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς και τους “ειρηνευτικούς” σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμου:

“[…] Είναι προφανές πως η ελληνική αστική τάξη και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι αθώες του αίματος. Σε μια συγκεκριμένη ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη για τον ελληνικό εθνοκρατικό σχηματισμό, με ένα κρατικό χρέος να φτάνει σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους στα 313 περίπου δις (κατά κύριο λόγο σε διακρατικούς μηχανισμούς: 131 δις στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF, 20 δις στην ΕΚΤ, 21 δις στο ΔΝΤ, 7 δις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και 53 δις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ), με δυσβάσταχτες δανειακές συμβάσεις που συνοδεύονται από αντικοινωνικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να επικρέμεται εν μέσω κρίσιμων eurogroup, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να βαθαίνει τη σύνδεσή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, αυξάνοντας την έκθεση της Ελλάδας στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε μια γενικευμένη ή περιορισμένη πολεμική σύρραξη. Η συγκυβέρνηση δίνει τα ρέστα της ώστε να κρατηθεί το ελληνικό κράτος δεμένο στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων […]”⁵.

– Σε σχέση με την συγκρότηση του μαύρου μετώπου της αστικής τάξης (του “Μένουμε Ευρώπη” των νενέκων και των τραπεζοτσολιάδων, των απόγονων χιτών και των νεοδοσίλωγων), το οποίο και εκδηλώθηκε σε πλατείες όλης της χώρας πριν από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος με το απαραίτητο ιδεολογικό μηντιακό ντοπάρισμα. Για ν’ εξελιχτεί στην καμπάνια του ΝΑΙ, με τη συστράτευση όλων των “υγιών” (αντιδρ)αστικών δυνάμεων: της ΕΕ, του ΔΝΤ και των αξιωματούχων τους, σύσσωμου του μπλοκ των “πιστωτών” και των “εταίρων”, των διεθνών και των εγχώριων καθεστωτικών ΜΜΕ, της ντόπιας αστικής τάξης, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των εργολάβων, του ΣΕΒ και της ΓΣΕΕ, του Αρχιεπίσκοπου και του φασιστοπαπαδαριού, των “επιφανέστερων” εκ των σκουπιδιών της ακαδημαϊκής διανόησης, των “γραμμάτων και των τεχνών”, με κορυφαίους ανάμεσα τους αναμφισβήτητα τον γίγαντα της τέχνης Σάκη Ρουβά και τον ογκόλιθο της διανόησης Κωνσταντίνο Μπογδάνο.

Παρ’ όλη την μηντιακή προπαγάνδα και τις κλειστές τράπεζες, παρ’ όλη την τρομοκρατία των αφεντικών και τα εργοδοτικά λοκ-άουτ, ο εργατόκοσμος και η φτωχολογιά, οι άνεργοι και η νέα εργαζόμενη βάρδια στα καπιταλιστικά κάτεργα έστειλαν στις 5 Ιούλη ένα συντριπτικό ΟΧΙ, που δεν διαστρεβλώνεται από την απόλυτη καταπάτησή του, την μετατροπή του από τους απογόνους του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό” και του “ευρωκομμουνισμού”, από τους εγχώριους εκπροσώπους του “ιστορικού συμβιβασμού” και της “ευρωπαϊκής αριστεράς” σ’ ένα ταπεινωτικό “ναι σε τρίτο και χειρότερο μνημόνιο”.

Οι πολιτικές στοχεύσεις και τα προτάγματα που τέθηκαν με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος και εκφράστηκαν μέχρι τη διεξαγωγή του, παραμένουν τα βασικά ζητούμενα, τα καθοριστικά επίδικα και μετά από τη συντριπτική νίκη του ΟΧΙ, αλλά κυρίως μετά τις δυσμενέστερες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες και εξελίξεις που βρίσκονται υπό διαμόρφωση από την 13η Ιούλη και ακόμα περισσότερο από την 14η Αυγούστου κι έπειτα.

“[…] Πρέπει να μετατρέψουμε το «όχι» στο νέο μνημόνιο που προτείνουν οι θεσμοί, σε μεγαλύτερο «όχι» σε κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο και «όχι» στην Ε.Ε.. Αυτό το «όχι» δεν επιδέχεται άλλης ερμηνείας και πρέπει και στην συνέχεια το περιεχόμενο του να περιφρουρηθεί και η ρήξη να βαθύνει. Το «όχι» δεν σημαίνει για εμάς με κανένα τρόπο «ναι» σε αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει η αρχική πρόταση των 47 σελίδων της κυβέρνησης. Το «όχι», που πρέπει να εκφραστεί μαζικά με κάθε τρόπο το επόμενο διάστημα, σημαίνει οριστική ρήξη με κάθε μνημόνιο, παλιό και νέο, με την πολιτική της Ε.Ε.. Σ’ αυτή τη σύγκρουση, η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζεται ο εργαζόμενος λαός με θάρρος να κατέβει στους δρόμους, να δώσει μαζικά καθημερινούς αγώνες απέναντι στο αντιδραστικό μαύρο μπλοκ του κεφαλαίου. Μετά από αυτή την απάντηση, επιστροφή -με όποια μορφή- στην πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων δεν νομιμοποιείται […]”⁶ .

II.

Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση.

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι

Δεν αρκεί μόνο να προσφέρονται ιδέες, πρέπει και να τις νοιώθουν οι άνθρωποι. Κατά συνέπεια, είναι ορισμένες οι εποχές που μπορούν να δεχτούν και να σφυρηλατήσουν τις ιδέες.

Ζωρζ Πόλιτζερ, Στοιχειώδεις αρχές της φιλοσοφίας.

Η συλλογική και ομόφωνη πολιτική απόφαση της Συνέλευσης για τη στήριξη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, του ΟΧΙ στους εκβιασμούς της Τρόικα, σε κάθε συμφωνία υποταγής, σε παλιά και νέα μνημόνια, μαζί με τη συντονισμένη ανάληψη πρωτοβουλιών από κοινού με άλλες πολιτικές ομάδες, συνελεύσεις και συλλογικότητες, η καμπάνια για την προπαγάνδιση του δικού μας ΟΧΙ, η ανάληψη πολιτικής δράσης, τα μοιράσματα, οι αφισοκολλήσεις, οι μοτοπορείες, οι συγκεντρώσεις, η διαδήλωση και η μοτοπορεία (και οι συγκρούσεις) στις 2-3 Ιούλη, αποτελούν κομμάτι της ίδιας της πολιτικής-ιδεολογικής διαδικασίας, των συμπερασμάτων και των προταγμάτων που προέκυψαν μέσα απ’ τη συλλογικά εκφρασμένη ανάλυση και θέση. Η απόφαση αυτή προέκυψε μέσα από την εξέλιξη και την διεύρυνση, σε αλληλουχία με την ιδεολογική δουλειά και την πολιτική ζύμωση, την ανάληψη συλλογικής δράσης. Προέκυψε μέσα από τις κινητοποιήσεις τις οποίες οργάνωσε και πλαισίωσε η Συνέλευση, τους μήνες πριν το δημοψήφισμα (και κυρίως από τις εκλογές της 25ης Γενάρη και έπειτα). Όλη αυτή η δραστηριότητα, αλλά και οι κινήσεις που ακολούθησαν μετά τη 13η Ιούλη (τα καλέσματα στις αντιμνημονιακές-αντιεε συγκεντρώσεις στις 15 και 22 Ιούλη –με την πρώτη να συνοδεύεται από δυναμικά συγκρουσιακά γεγονότα- και η μοτοπορεία στις 16 Ιούλη), βρίσκονται σε τροχιά συνέχειας με την ίδια τη συγκρότηση και τη δραστηριοποίηση του σχήματος και την (όποια) κινηματική επανασυσπείρωση δυνάμεων επιτεύχθηκε μέσα απ’ αυτή, κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών.

Το περιεχόμενο των προταγμάτων που τέθηκαν, η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική τους ουσία συμπυκνώνεται στην παραδοχή που μπολιάζεται με τους εν εξελίξει εργατικούς-κοινωνικούς αγώνες και την αντιφασιστική επαγρύπνηση, που συγχρωτίζεται και αναπνέει τον ίδιο αέρα με το ταξικό-λαϊκό ΟΧΙ και την μαζική και περήφανη έκφρασή του. Όταν λέμε ΟΧΙ εννοούμε ΟΧΙ!

Η ανάδειξη, η διάδοση και η περιφρούρηση αυτών των περιεχομένων, παρ’ όλη την πολεμική που ασκήθηκε και συνεχίζεται ν’ ασκείται εναντίον τους από τους ιεροκήρυκες μιας κακοχωνεμένης δήθεν “πολιτικής καθαρότητας” και τους ντελάληδες ενός ιδεολογικοποιήμενου αναχωρητισμού, τίθενται πολιτικά ως το καθήκον μας μπροστά στη νέα δυσμενέστερη κοινωνική-πολιτική συνθήκη που βρίσκεται υπό διαμόρφωση.

III.

Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά.

Τζάνι Ανιέλι

Ο φασισμός δεν είναι ένα ηθικό παράπτωμα οφειλόμενο στην απρονοησία ορισμένων ελίτ. Είναι η λευκή τρομοκρατία της εποχής, είναι η τελειοποιημένη μορφή της αντεπανάστασης την εποχή του ιμπεριαλισμού.

Αντρέ Γκλυκσμάν

Οι ιουλιανές πολιτικές εξελίξεις οριοθέτησαν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή ενός νέου κύκλου ολομέτωπης αστικής αντεπίθεσης, μέσα από την ένταση της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, μέσα από το βάθεμα της καπιταλιστικής επέλασης και του ιμπεριαλιστικού-νεοαποικιακού αλυσοδέματος του τόπου. Η ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, όπως και οι αντίστοιχες των δύο προηγούμενων, δημιούργησε αναταράξεις και αναδιατάξεις στην αστική κοινοβουλευτική σκηνή και σηματοδότησε πολιτικές εκλογικές εξελίξεις. Η “νέα” συναίνεση, η “νέα διευρυμένη (προς τ’ “αριστερά”) εθνική ενότητα” και η “νέα” αστική διαχείριση οικοδομούνται με τα γνώριμα νεοφιλελεύθερα υλικά του ευρωμονόδρομου, της “έλλειψης εναλλακτικού δρόμου”, της συσκότισης και της διαστρέβλωσης του ταξικού χαρακτήρα του κοινωνικού ζητήματος κάτω από το ιδεολογικό-προπαγανδιστικό πέπλο της υπεράσπισης του (τάχα διαταξικού) “εθνικού συμφέροντος”.

Η οριστική συριζίτικη μετάλλαξη και η (και τυπική) διεύρυνση του κοινοβουλευτικού “ευρωπαϊκού τόξου” που αυτή σηματοδοτεί, η διάσπαση του “κυβερνώσας Αριστεράς” και το φαινομενικό πέρασμα, οργανωτικών και (πρώην) κοινοβουλευτικών-κυβερνητικών, δυνάμεων της στην αντιευρωενωσίτικη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η χρυσαυγίτικη επανεμφάνιση, με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, και η (ενδεχόμενη εντονότερη) επαναδραστηριοποίηση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, o σχηματισμός μιας νέας μνημονιακής κυβέρνησης που επικυρώνει και τυπικά τη πολιτικά διευρυμένη εθνική-αστική ενότητα είναι μερικές από τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις. Πολιτικές εξελίξεις που τίθενται σε άμεση συνάρτηση με την εξέλιξη των πραγμάτων στο πεδίο της “επίτευξης και της εφαρμογής της συμφωνίας”, στις προϋποθέσεις που ανοίγουν το δρόμο για την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου. Πολιτικές εξελίξεις που καθορίζονται και από τα κελεύσματα και τους συσχετισμούς μεταξύ των διευθυντηρίων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, τα οποία αποκρυσταλλώνονται μέσα από την κατάληξη και την εύρεση των “απαιτούμενων ισορροπιών” στα πλαίσια των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων (κυρίως εκείνων ανάμεσα στη Γερμανία και τις ΗΠΑ και δευτερευόντως εκείνων ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία).

Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη και ο σχηματισμός μια νέας κυβέρνησης με παλιά υλικά, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τη λαϊκίστικη ακροδεξιά να έχουν κομβικό ρόλο, ήρθαν να ολοκληρώσουν την προδιαγεγραμμένη συριζίτικη μνημονιακή μετάλλαξη. Ως προς τη συγκεκριμένη (αναμενόμενη μετά τα Ιουλιανά του 2015) εξέλιξη αρκεί να παραθέσουμε το παρακάτω απόσπασμα από την αφίσα που είχε κυκλοφορήσει η Συνέλευση πριν από τις εκλογές της 25ης Γενάρη 2015, τότε που η “ελπίδα” έρχονταν:

Το “δημόσιο χρέος” και οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα διευθυντήρια της, το καπιταλιστικό κάτεργο και οι μηχανισμοί του, ούτε διαγράφονται, ούτε βελτιώνονται, ούτε ανατρέπονται στις κάλπες και τα κοινοβούλια.

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ να μη σταθεί εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών λαϊκών δυνάμεων, στα μέτωπα των κοινωνικών ταξικών αγώνων που θ’ ανοίξουν το δρόμο για την επαναστατική προοπτική, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

IV.

Αλλ’ ύστερα από τους δύο πολέμους η απαισιόδοξη στάση είναι παντού στάση αντιδραστική.

Κώστας Βάρναλης

Στο πεδίο της ιδεολογικής-πολιτικής αποσαφήνισης τίθεται και η αναγκαιότητα συλλογικής συνδιαμόρφωσης και έκφρασης πάνω σε δύο φλέγοντα ζητήματα που κυριαρχούν και αναμένεται να τεθούν εντονότερα στο άμεσο προσεχές διάστημα, τα ζητήματα που αφορούν το χρέος και το νομισματικό ζήτημα.

Το χρέος που αποπληρώνεται με εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και της απομύζησης, με τον ιδρώτα και το αίμα των προλεταριακών και των λαϊκών τάξεων αυτού του τόπου, δεν είναι δικό μας χρέος. Το χρέος ανήκει ιστορικά (από τη σύσταση του ελληνικού αστικού κράτους κι έπειτα) και εξ’ ολοκλήρου στη ντόπια αστική τάξη, τους βαστάζους της και το πολιτικό προσωπικό τους. Δικό μας άμεσο Χρέος είναι η άρνηση αναγνώρισης του και το σαμποτάρισμα της αποπληρωμής του. Στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, των μνημονίων, της εσωτερικής υποτίμησης και της χρεοκοπίας δεν έγιναν μόνο οι φτωχοί αριθμητικά περισσότεροι και τρομακτικά φτωχότεροι, έγιναν και οι πλούσιοι ξεδιάντροπα λιγότεροι και προκλητικά πλουσιότεροι. Αυτή η βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω (που ακολουθεί το γενικό καπιταλιστικό κανόνα σε καιρούς κρίσης), συνδέεται άμεσα με το χρέος, τον χαρακτήρα του και την προέλευση του. Η συνειδητοποίηση και η προπαγάνδιση αυτού του αναντίρρητου γεγονότος, η όσο το δυνατόν ευρύτερη κοινωνικοποίηση του προτάγματος της Μονομερούς Διαγραφής του Χρέους αποτελούν μερικά από τα βασικά καθήκοντα μας. Το “δημόσιο χρέος”, η “διαχείρισή” του και η αποπληρωμή του, αυτή η καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών, η ιμπεριαλιστική διαδικασία απομύζησης πόρων και μεταφοράς πλούτου από την καπιταλιστική περιφέρεια στα καπιταλιστικά κέντρα μέσα από τους τεχνοκρατικούς χειρισμούς και τις τοκογλυφικές πολιτικές για τη “βιωσιμότητά” του που οδηγούν στη μαθηματική διόγκωση του, αποτελεί το γόρδιο δεσμό χωρίς το κόψιμο του οποίου δεν μπορεί ν’ ανοίξει ο δρόμος προς απελευθερωτικές-επαναστατικές κατευθύνσεις. Ένας γόρδιος δεσμός που δεν μπορεί να “διευθετηθεί”, ν’ “αναδιαρθρωθεί”, να “κουρευτεί” προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας με την σύμφωνη γνώμη της ντόπιας αστικής τάξης, με την ηγεμονική έγκριση και εξουσιοδότηση των “πιστωτών” και των “εταίρων”. Ένας γόρδιος δεσμός που κόβεται με την Μονομερή Διαγραφή του Χρέους μόνο μέσα στο προχώρημα της απελευθερωτικής-επαναστατικής διαδικασίας (και σίγουρα όχι σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας). Και σε άμεσο και απτό επίπεδο γειώνεται και συνδέεται, μ’ ένα πνεύμα λαϊκής παρανομίας και ανυπακοής, με τις αρνήσεις πληρωμών, τις αυτομειώσεις, τις συλλογικές απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης (και όχι μόνο), τις αντιστάσεις σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς και όλες τις πρακτικές υπεράσπισης και κάλυψης των εργατικών-λαϊκών αναγκών και επανάκτησης των κλεμμένων αγαθών και του απαλλοτριωμένου (από το κεφάλαιο) πλούτου. Πρακτικές μέσα από τις οποίες εκδηλώνεται η θέληση και η βούληση να μην πληρώσουμε άλλο εμείς την κρίση τους, αλλά να γίνουμε η κρίση τους.

“Ευρώ η Δραχμή”: Το νομισματικό ζήτημα, το ερώτημα που αιωρείται σα φάντασμα πάνω από τη χώρα, τις “αγορές” και τα χρηματιστήρια του καπιταλιστικού κόσμου αποτελεί το σημείο-κλειδί που χρήζει αποσαφήνισης. Με βάση την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική θέση της Συνέλευσης, η έξοδος από την ευρωζώνη δεν μπορεί να τίθεται αποκομμένα από το ίδιο το επαναστατικό επίδικο, τη σύγκρουση για την ανατροπή παλιών και νέων μνημονίων, τη σύγκρουση με τη ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την Ε.Ε και τη συνολική ρήξη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Και πόσο μάλλον δεν μπορεί να συγχέεται με τις επιδιώξεις συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών κέντρων ή ακόμα και κομματιών της ντόπιας αστικής τάξης, που μέσω ενός “GREXIT” επιδιώκουν ευνοϊκότερους συσχετισμούς για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Το νομισματικό ζήτημα αν δεν συνδεθεί με μια εξελισσόμενη αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διαδικασία προς απελευθερωτική-επαναστατική κατεύθυνση, σε ρήξη όχι μόνο με την ΟΝΕ, αλλά με την ίδια την ΕΕ, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια νέα αστική διαχείριση, στην αναζήτηση νέων ιμπεριαλιστών “εταίρων”, στον “καπιταλισμό της δραχμής”. Σε αντιπαράθεση με τις λογικές που δημιουργούν σύγχυση και καλλιεργούν νέες αυταπάτες, ιδιαίτερα μέσα στην τρέχουσα περίοδο όπου η αναγκαιότητα της ρήξης με την ΕΕ βρίσκει ολοένα και γονιμότερο κοινωνικά έδαφος, το νομισματικό ζήτημα οφείλει να τίθεται ως ένα (διόλου ασήμαντο) κομμάτι της ευρύτερης ταξικής αντιπαράθεσης, ως ένα ακόμα βήμα μέσα στη δύσβατη αλλά αναγκαία πορεία σύγκρουσης και ρήξης με την αστική τάξη και το κράτος της, με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους μέχρι τώρα διαχειριστές της εξουσίας, ούτε επιδιώκουμε να πάρουμε την θέση τους. Είμαστε αναρχικοί-κομμουνιστές και οι πρακτικές λύσεις είναι αυτές που θα προωθήσουν τα προτάγματά μας […]. Καλώς ή κακώς, το σύνολο της κοινωνίας αν σταθεί στο πλευρό μας δεν θα παλέψει ακολουθώντας τα οράματα της αναρχίας, του κομμουνισμού ή οποίο άλλο, αλλά θα ακολουθήσει το πρόταγμα μας αν και εφόσον φέρουμε ρεαλιστικές απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα που βιώνει [*].

Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης,

Αντρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Γιώργος Καραγιαννίδης.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις των κρατούμενων συντρόφων διατυπώνουν συνοπτικά την κατεύθυνση για να κινηθεί μια οργανωτική εξέλιξη. Σε ταξικό-κοινωνικό επίπεδο, η δραστηριοποίηση πρέπει να στοχεύει στη στήριξη όλων εκείνων των εργατικών-λαϊκών αγώνων και αντιστάσεων που παρ’ όλη τη δεδομένη υποχώρηση συνεχίζουν να προκύπτουν, να εκδηλώνονται και να εξελίσσονται, στην ανάληψη και στη στήριξη πρωτοβουλιών για την υπεράσπιση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, για το σαμποτάρισμα του βαθέματός της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης και της συνολικής υποτίμησης της ζωής μας. Σε πολιτικό επίπεδο, η μετωπική συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις με τις οποίες μπορούν να βρεθούν κοινοί τόποι αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής ανάλυσης και δράσης εξακολουθεί ν’ αποτελεί την επιδίωξη μας. Παράλληλα, οφείλουμε να αποπειραθούμε την ευρύτερη δυνατή απεύθυνση στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και την προλεταριακή νεολαία, να συνεχίσουμε ν’ αντιστεκόμαστε και ν’ αγωνιζόμαστε για την πολιτική συγκρότηση και την ταξική οργάνωση, για την Κοινωνική Επανάσταση, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

“[…] Δικό μας χρέος σήμερα είναι να μην απελπιστούμε. Το συντριπτικό ΟΧΙ να δώσει αυτοπεποίθηση στους αγώνες μας, παρά το πραξικόπημα της κυβέρνησης και το νέο μνημόνιο. Δικό μας καθήκον σήμερα να επιβάλλουμε το λαϊκό ΟΧΙ στο δρόμο. Με μαχητικές διαδηλώσεις και δυναμικές ενέργειες, με ταξική οργάνωση στους χώρους εργασίας, με απεργίες, καταλήψεις, δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Με αντικαπιταλιστικές/αντιιμπεριαλιστικές ομάδες, επιτροπές και συνελεύσεις σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα. Αγωνιζόμενοι με κάθε μέσο και άμεσους στόχους: Την κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ” [7].

Παραπομπές:

[1]: Εισήγηση για την εκδήλωση “Ευρωπαϊκή Ένωση, οργάνωση και προοπτική του κινήματος στη νέα συγκυρία” στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στις 25 Ιουνίου 2015.

[2]: Η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί, Απρίλης 2015.

[3]: Ο εχθρός είναι εδώ. Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην Ευρώπη, Κάλεσμα ενάντια στο Eurogroup στην Αθήνα στα πλαίσια της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε, 1-2 Απρίλη 2014.

[4]: Με αφορμή την επαίσχυντη συμφωνία του Eurogroup, αρχές Μάρτη 2015.

[5]: Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε και την πολιτική του ελληνικού κράτους, Ιούνης 2015.

[6] : ΟΧΙ τους εκβιασμούς της Τρόικα, κάθε συμφωνία υποταγής, σε παλιά και νέα μνημόνια, 29 Ιούνη 2015.

[7] : Όταν λέμε ΟΧΙ, εννοούμε ΟΧΙ, 15 Ιούλη 2015.

για τα πλήρη κείμενα των αποσπασμάτων:

http://syneleusi-enantiastin-ee.espivblogs.net/

[*] ολόκληρο το κείμενο:

https://athens.indymedia.org/post/1547488/

Αθήνα, Αύγουστος-Σεπτέμβρης 2015