Τέλη της δεκαετίας του 1980: λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την διάλυση της ΕΣΣΔ, την (και) τυπική καπιταλιστική παλινόρθωση στην ανατολική Ευρώπη, τον τερματισμό του παγκόσμιου “Ψυχρού Πολέμου” και το ψευδεπίγραφο “τέλος της Ιστορίας”.

Δύο από τις ένοπλες κομμουνιστικές Οργανώσεις του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου που είχαν ήδη αφήσει, μέσα από την πολιτική επεξεργασία τους και την επαναστατική δραστηριοποίησή τους, ανεξίτηλο το στίγμα τους στις μητροπόλεις δύο καπιταλιστικών κέντρων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (Γερμανία, Ιταλία), η Φράξια Κόκκινος Στρατός (Rote Armee Fraction) [R.A.F] και οι Κόκκινες Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente) [B.R-P.C.C] επεξεργάστηκαν συλλογικά και αποπειράθηκαν να οικοδομήσουν στην Ευρώπη το Αντιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο.

Το κείμενο που ακολουθεί –το οποίο μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την έκδοση της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας “Fedeli alla linea” [Πιστοί στη γραμμή] (εκδ. Redstar Press, 2015)– κυκλοφόρησε (στα γερμανικά και τα ιταλικά) το Σεπτέμβρη του 1988 και αποτέλεσε τον πρώτο καρπό της συλλογικής διεργασίας μεταξύ των δύο Οργανώσεων.

Σε πρακτικό-επιχειρησιακό επίπεδο, στα πλαίσια της οικοδόμησης του Μετώπου, οι δύο Οργανώσεις θ’ αναλάβουν, το Σεπτέμβρη του 1988, από κοινού την πολιτική ευθύνη για την επίθεση της R.A.F εναντίον του Hans Tietmeyer, υψηλού αξιωματούχου του υπουργείου Οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας (και μετέπειτα πρόεδρου της Deutsche Bundesbank), εν’ όψει της συνεδρίασης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στο Βερολίνο.

Η οικοδόμηση του Μετώπου εν τέλει δεν θα προχωρήσει για λόγους που άπτονται των αντεπαναστατικών-κατασταλτικών χτυπημάτων που δέχτηκαν εκείνη την περίοδο οι B.R-P.C.C, οι οποίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 θα θέσουν τέρμα στις ορατές δραστηριότητες τους για να επανεμφανιστούν από το 1999 κι έπειτα με επιθέσεις στην καρδιά της χάραξης της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής του αστικής Τάξης και του Κράτους της ενώ η R.A.F, με συλλογικό κείμενο της, θα κλείσει τον κύκλο της επαναστατικής δραστηριοποίησής της τον Μάρτη του 1998.

Προχωρήσαμε στη μετάφραση του συγκεκριμένου ντοκουμέντου θεωρώντας ότι –πέραν της ιστορικότητας του– αποτυπώνει πολιτικές εκτιμήσεις αλλά κυρίως μια επαναστατική λογική που ακόμα και σχεδόν 30 χρόνια μετά, 30 χρόνια αιματηρής διεθνούς καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης, μεταφέρουν αυτούσια την κληρονομιά που άφησαν στο διεθνές επαναστατικό κίνημα οι Tupamaros μέσα από τον πρόταγμα τους “Τα λόγια χωρίζουν, οι πράξεις ενώνουν” και διατηρούν αναλλoίωτη την αξία τους για όσους και όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται προλεταριακά-διεθνιστικά σε κάθε γωνία του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου.

Η μετάφραση αφιερώνεται στη Μνήμη του Mario Galesi, μέλους των B.R-P.C.C, που έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής στο Αρέτσο της Ιταλίας στις 2 Μάρτη του 2003.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία,

Αθήνα, Μάης 2016.

***

Μια Μετωπική Πολιτική.

Το άλμα σε μια Μετωπική Πολιτική είναι αναγκαίο και δυνατό για τις μαχόμενες δυνάμεις με σκοπό να καθορίσουν αποτελεσματικά τη σύγκρουση.

Γι’ αυτό πρέπει να πέσουν και να ξεπεραστούν όλες οι ιδεολογικές-δογματικές θέσεις που υπάρχουν σήμερα, ανάμεσα στις μαχόμενες δυνάμεις και το επαναστατικό κίνημα στη δυτική Ευρώπη, αφού οι δογματικές-ιδεολογικές θέσεις διαιρούν τους μαχητές. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ικανές να οδηγήσουν τους αγώνες και την επίθεση, στο αναγκαίο επίπεδο πολιτικής καθοριστικότητας.

Οι ιστορικές διαφορές στη διαδρομή και στο πολιτικό φορτίο της κάθε Οργάνωσης, οι (δευτερεύουσες) διαφορές στην ανάλυση κτλ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να παρεμποδίσουν την αναγκαιότητα να δουλέψουμε για την ενοποίηση των πολυάριθμων αγώνων και την αντιιμπεριαλιστική δραστηριοποίηση σε μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ στην εξουσία του ιμπεριαλισμού.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το ανακάτωμα κάθε Οργάνωσης σε μια και μοναδική οργάνωση.

Το Μέτωπο στη δυτική Ευρώπη αναπτύσσεται ΓΥΡΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, σε μια συνειδητή και οργανωμένη διαδρομή μέσα στην οποία ωριμάζουν επόμενες στιγμές ενότητας των μαχόμενων δυνάμεων. Γιατί το να οργανώσουμε το μαχόμενο επαναστατικό Μέτωπο σημαίνει να οργανώσουμε την επίθεση, δεν πρόκειται για μια ιδεολογική κατηγορία, ούτε και για ένα μοντέλο για την επανάσταση.

Πρόκειται αντίθετα για την ανάπτυξη της πολιτικής-πρακτικής δύναμης για την αποτελεσματική καταπολέμηση της ιμπεριαλιστικής ισχύος, για να βαθύνει το ρήγμα μέσα στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και για το ποιοτικό άλμα του προλεταριακού αγώνα. Η δική μας κοινή εμπειρία αποδεικνύει ότι είναι δυνατό ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ να δουλέψουμε για την ανάπτυξη του Μετώπου, παρ’ όλη την ύπαρξη διαφορών και αντιθέσεων, παρ’ όλα αυτά, στη κοινή μας δουλειά δεν χάσαμε ΠΟΤΕ από τα μάτια μας το ενωτικό στοιχείο της επίθεσης στον ιμπεριαλισμό.

Η δυτική Ευρώπη είναι ΤΟ ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ στη σύγκρουση του διεθνούς προλεταριάτου με την ιμπεριαλιστική αστική τάξη.

Η δυτική Ευρώπη εξαιτίας των ιστορικών, πολιτικών, γεωγραφικών χαρακτηριστικών της είναι το σημείο όπου συναντιούνται οι τρεις γραμμές της διαίρεσης: Τάξη-Κράτος, Βορράς-Νότος, Ανατολή-Δύση.

Το βάθεμα της κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος, η μείωση της οικονομικής δύναμης των ΗΠΑ, είναι ο βασικός παράγοντας που μαζί με άλλους καθορίζουν και την σχετική απώλεια της πολιτικής βαρύτητας των ΗΠΑ. Αυτοί οι παράγοντες επιφέρουν ένα προχώρημα, μια ανάπτυξη για την στρατιωτική, πολιτική, οικονομική ενοποίηση του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σ’ αυτά τα πλαίσια και γι’ αυτούς αυτούς λόγους Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της δυτικής Ευρώπης στη διακυβέρνηση της κρίσης γίνεται σημαντικότερη.

ΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: η δυτική Ευρώπη αναπτύσσει ένα συγκεντρωτικό επίπεδο οικονομικών πολιτικών τόνωσης και απορρόφησης των οικονομικών αντιθέσεων, στο εσωτερικό της διακυβέρνησης της κρίσης του ιμπεριαλισμού.

ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: η ενίσχυση προς μια ευρύτερη στρατιωτική-πολιτική ενοποίηση στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ), τόσο με οικονομικά-πολιτικά σχέδια εξοπλισμών στο εσωτερικό της νέας στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής στρατηγικής προς την Ανατολή, όσο και με μια ενοποιημένη πολιτική-στρατιωτική παρέμβαση στις συγκρούσεις που οξύνονται στον τρίτο κόσμο, κυρίως στην περιοχή της μεσανατολικής κρίσης.

ΣΤΟ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: η αναδιοργάνωση και η ενοποίηση των μηχανισμών της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών ενάντια στην ανάπτυξη του επαναστατικού Μετώπου, ενάντια στις επαναστατικές δραστηριοποιήσεις, την εξάπλωση και το βάθεμα του μαζικού ανταγωνισμού. Αναδιοργάνωση και ενοποίηση που ισοδυναμούν με συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβάσεις ενάντια στο αντάρτικο, όπως για παράδειγμα τα σχέδια για πολιτική λύση που επεξεργάζονται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ: τα σχέδια για διαπραγματεύσιμη λύση των συγκρούσεων με σκοπό τη σταθεροποίηση των ιμπεριαλιστικών θέσεων ισχύος. Αυτή η πολιτική-διπλωματική δραστηριοποίηση λειτουργεί και για την ενίσχυση των διαδικασιών της πολιτικής συνοχής της δυτικής Ευρώπης, στο ενοποιημένο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού.

Αυτά τα πεδία διαπλέκονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέσα στην πολιτική συνοχή της δυτικής Ευρώπης, μια κίνηση από την οποία δεν εξαιρείται καμία από τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Πρόκειται για ένα δεδομένο το οποίο ΚΑΜΙΑ μαχόμενη επαναστατική δύναμη, μέσα στην επαναστατική δραστηριοποίησή της, δεν μπορεί ν’ αγνοεί.

Από αυτά τα βαθύτερα πολιτικά στοιχεία, το Μέτωπο στη δυτική Ευρώπη καθίσταται δυνατό και αναγκαίο.

Τα αντεπαναστατικά επίπεδα που ιστορικά ωρίμασαν μέσα στον ιμπεριαλισμό μετέβαλαν ουσιαστικά τη σχέση σύγκρουσης ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τις επαναστατικές δυνάμεις. Αυτό κατ’ αρχήν σημαίνει να υπάρχει συνείδηση της ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ως γενικό δεδομένο της ταξικής σύγκρουσης, να υπάρχει δηλαδή συνείδηση ότι το επαναστατικό πεδίο δεν είναι η απλή αντανάκλαση των αντικειμενικών συνθηκών.

Η επίθεση του Μετώπου στρέφεται ενάντια στα στρατηγικά σχέδια πολιτικής-οικονομικής-στρατιωτικής συνοχής της δυτικής Ευρώπης με σκοπό ν’ αποδυναμωθεί το ιμπεριαλιστικό σύστημα έτσι ώστε να προκληθεί η πολιτική κρίση.

Η κοινή μας αντεπίθεση είναι στοχευμένη:

ΕΝΑΝΤΙΑ στη διαμόρφωση των οικονομικών-χρηματοπιστωτικών πολιτικών στην δυτική Ευρώπη, που στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, τίθενται για να εναρμονίσουν και να αντέξουν την όξυνση της οικονομικής διάβρωσης.

Αυτές οι πολιτικές, σε συντονισμό μ’ εκείνες των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών, των ομίλων, των πολυεθνικών και έχουν μια διπλή λειτουργία:

-να καθορίσουν τις συνθήκες στις χώρες όπου επιχειρούν.

-να εμποδίσουν τη ρήξη στο διεθνές χρηματιστικό σύστημα.

Όλα αυτά πάνω στο πετσί των λαών στις μητροπόλεις και τον τρίτο κόσμο.

ΕΝΑΝΤΙΑ στις πολιτικές συνοχής της δυτικής Ευρώπης που ενισχύουν τις θέσεις του ιμπεριαλισμού, που αυτή τη στιγμή επιχειρεί για να σταθεροποιήσει την μεσανατολική περιοχή, πάνω στο πετσί του παλαιστινιακού και λιβανέζικου λαού.

Η ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΙΣΧΥ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΠΑΛΗ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ.

ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ: ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ.

Σεπτέμβρης 1988.

Φράξια Κόκκινος Στρατός

(Rote Armee Fraction) [R.A.F].

Κόκκινες Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος

(Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente) [B.R-P.C.C].