Τορίνο, 23 Απρίλη 2020: Το κράτος μας ρίχνει στην πείνα, ν’ αγωνιστούμε.
Χθες Σάββατο 25η Απρίλη 2020, 75 χρόνια μετά την αντιφασιστική Εξέγερση που σήμανε την Απελευθέρωση της Ιταλίας από το φασιστικό καθεστώς και τη ναζιστική κατοχή, λάβαμε από έναν αναρχικό σύντροφο, καταληψία στέγης στην προλεταριακή-πολυεθνική συνοικία Aurora του Τορίνο, την ακόλουθη ηχητική ανταπόκριση που μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε:
Θα ξεκινήσω από όσα συνέβησαν την περασμένη Κυριακή (19/4): αστυνομικοί σταμάτησαν δυο παιδιά της γειτονιάς, που εμείς δεν γνωρίζουμε, κάτω από το σπίτι μας, κάτω από την κατάληψη της λεωφόρου Giulio Cesare 45. Τους σταμάτησαν αρκετά βίαια: τον έναν τον γράπωσαν και τον έχωσαν στο περιπολικό, τον άλλον τον έριξαν κάτω και τον ξυλοκόπησαν. Όσο τον χτυπούσαν κι ενώ είχαν ήδη καλέσει ενισχύσεις, μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά αμάξια κάτω από το σπίτι μας, περιπολικά και ασφαλίτικα. Εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι που ούτε εγώ ούτε κάποιος άλλος σύντροφος ή συντρόφισσα περίμενε: ο κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια και άρχισε να κράζει την αστυνομία. Έτσι, βγήκαμε κι εμείς στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, και αρχίσαμε να φωνάζουμε με το μεγάφωνο. Μέσα σε μια στιγμή η κατάσταση οξύνεται και ο κόσμος αρχίζει να κατεβαίνει στο δρόμο, κάτι που επίσης κανένας μας δεν περίμενε ότι θα συμβεί.
Τις προηγούμενες μέρες στα κοινωνικά μέσα είχα δει κάποιες εκφράσεις δυσαρέσκειας προς την αστυνομία, στην Ιταλία αλλά κυρίως στην Ισπανία, στη χώρα των Βάσκων. Εκφράσεις όμως που περιορίζονταν στα μπαλκόνια, με ενέργειες σε κάθε περίπτωση σωστές: σφυρίγματα ενάντια στην αστυνομία, συνθήματα κλπ, αλλά ως εκεί. Εδώ όμως έγινε το βήμα παραπάνω. Με την έννοια ότι ο κόσμος βρήκε το θάρρος να κατέβει στο δρόμο. Έτσι, κατεβήκαμε κι εμείς.
Αφότου έχωσαν και το δεύτερο παιδί που χτυπούσαν σ’ ένα περιπολικό, γύρισαν και στόχευσαν εμάς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρεθήκαμε εκεί. Ήμασταν λίγοι, μονάχα κάτοικοι της κατάληψης. Για να μην πολυλογώ, επικράτησε ένταση. Προσπάθησαν να πάρουν μια συντρόφισσα για εξακρίβωση, αντισταθήκαμε και τελικά συνέλαβαν τέσσερις, δυο συντρόφους και δύο συντρόφισσες *. Τους ρίξανε κάτω, τους περάσανε χειροπέδες, τους φορτώσανε στα περιπολικά και κυριολεκτικά έφυγαν κυνηγημένοι, αφού ο οργισμένος κόσμος τους έβριζε πλησιάζοντας τους απειλητικά. Αυτοί δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν από τα ανάψουν τις σειρήνες και να την κοπανήσουν όπως όπως.
Από εκείνο το σημείο κι έπειτα και αφότου έφυγαν, εγώ περίμενα ότι ο κόσμος θα σπάσει. Κι όμως όχι. Ο κόσμος παρέμεινε στο δρόμο μπλοκάροντας την κυκλοφορία. Ήτανε οι προλετάριοι και οι προλετάριες αυτής της συνοικίας. Αδιαμφησβήτα, ο δικός μας ρόλος, εμάς των συντρόφων-συντροφισσών, υπήρξε καθοριστικός. Κατά κάποιο τρόπο, κινήθηκαμε βάσει ενός μικρού εγχειριδίου εξέγερσης, αφού έτσι δημιουργήθηκε εκείνος ο χώρος όπου μια σειρά εντάσεων μπόρεσαν να εκδηλωθούν. Εντάσεις που προφανώς προϋπήρχαν. Τελικά ο κόσμος παρέμεινε στο δρόμο, κλείνοντας την κυκλοφορία για τρεις ολόκληρες ώρες.
Κατά τη γνώμη μας, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτό συνέβη σ’ αυτά εδώ τα μέρη. Ήταν κάτι που -κατά κάποιο τρόπο- περιμέναμε, που υποθέταμε και για το οποίο επεξεργαζόμασταν ένα πλάνο: με εστίες έντασης διάσπαρτες στην πόλη, με απόπειρες ώστε να οικοδομηθεί κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτή εδώ είναι μια φτωχή συνοικία. Μια από τις πιο φτωχές του Τορίνο. Τα περισσότερα από τα κουπόνια (για αγορά τροφίμων αξίας 300 ευρώ) που πέταξε σαν ψίχουλα η κυβέρνηση, εδώ στο Τορίνο δόθηκαν σ’ αυτές τις γειτονιές όπου ζούμε κι εμείς. Εδώ, ένα σωρό κόσμος δουλεύει μαύρα ή άτυπα. Επομένως, στη συνθήκη του lockdown βρίσκεται εγκλωβισμένος σπίτι χωρίς λεφτά.
Επίσης, θα ήταν ενδιαφέρον αν γινόταν μια έρευνα σχετικά με τον μέσο όρο των τετραγωνικών μέτρων των σπιτιών σε αυτή τη συνοικία. Κατά τη γνώμη μου, το αποτέλεσμα θα ήταν ανατριχιαστικό. Το λέω αυτό γιατί είναι σημαντικός και ο ψυχολογικός παράγοντας. Μιλάμε για ανθρώπους κλεισμένους και κυριολεκτικά στοιβαγμένους σε μικρά και ανθυγιεινά σπίτια. Για να δώσω μια εικόνα: όπως αναφέρθηκε πρόσφατα και στον Τύπο, εδώ στη συνοικία μέσα σε ένα μήνα λεηλατήθηκε τέσσερις φορές μια αποθήκη τροφίμων. Πρόκειται για μια αποθήκη, την οποία διαχειρίζεται μια οργάνωση -σε συνεργασία με το Δήμο- για την παροχή βοήθειας σε άπορους. Είναι ένα γεγονός αρκετά χαρακτηριστικό για την καταγραφή της έντασης που επικρατεί εδώ.
Νομίζω επίσης ότι είναι σημαντικό ν’ αναφερθεί η έντονη και πολύχρονη παρουσία συντρόφων-συντροφισσών στη συνοικία. Έχουν δοθεί πολλοί αγώνες και κατά κάποιο τρόπο χαίρουμε μιας κάποιας αναγνώρισης από τους άλλους κατοίκους. Επομένως, η φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά της συνοικίας υπήρξαν καθοριστικά για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν.
Είναι δεδομένο το γεγονός ότι πλησιάζουμε στην περιβόητη “δεύτερη φάση”, η οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα πως ακριβώς θα είναι, αλλά είναι δεδομένο ότι τα προβλήματα -κυρίως τα λεγόμενα οικονομικά- θα παραμείνουν και -πιθανότατα- θα οξυνθούν, προκαλώντας κοινωνικές εκρήξεις. Παράλληλα, θα παραμείνουν -πιθανότατα- σε ισχύ οι απαγορεύσεις όλων των συναθροίσεων καθώς και τα λεγόμενα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Έτσι, μετά και από τα προαναφερθέντα γεγονότα συζητήσαμε και αποφασίσαμε ότι έχει έρθει η ώρα για να στείλουμε ένα μήνυμα, να προσπαθήσουμε να βρούμε τους τρόπους για να κατέβουμε και πάλι στο δρόμο, αφού εδώ πραγματικά σκοπεύουν να μας τσακίσουν για τα καλά…
Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την προχθεσινή (23/4) πορεία: οργανωμένη στόμα με στόμα, χωρίς ανακοινώσεις και μηνύματα στα τηλέφωνα, μιας και εδώ η αστυνομία είναι αρκετά παρανοϊκή με κάτι τέτοια… Στις 11 το πρωί μαζευτήκαμε μια ογδονταριά και η πορεία ξεκίνησε από την κατάληψη της λεωφόρου Giulio Cesare 45. Ήταν μια πολύ ωραία πορεία, γεμάτη παρεμβάσεις και προτάγματα, τα οποία δεν αφορούσαν το “δικαίωμα να πηγαίνουμε για ψώνια αντί για βόλτα” -κάτι που εσχάτως έχει γίνει η αιχμή του δόρατος όλης της λαϊκίστικης δεξιάς- αλλά αντίθετα, υπογράμμιζαν τον άθλιο τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν εδώ την υγειονομική κρίση, τις εγκληματικές επιλογές τους, όπως εκείνη να βάλουν τους διεγνωσμένους ασθενείς του Covid 19 σε οίκους ευγηρίας, προκαλώντας έτσι έναν τεράστιο αριθμό θανάτων. Ζητήματα όπως εκείνα για τα επιδόματα και τα ταμεία ενίσχυσης που ανακοίνωσαν, χωρίς όμως ως τώρα να τα εφαρμόζουν, τα οποία δεν επαρκούν και -έτσι κι αλλιώς- δεν προβλέπεται να δοθούν σε όλους/ες όσους/ες τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Η ανταπόκριση της γειτονιάς υπήρξε πραγματικά πολύ καλή. Εγώ προσωπικά -αν και συμμετέχω εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε πορείες εδώ στο Τορίνο- δεν είχα ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή κι ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη, κατέφθασαν οι αστυνομικές διμοιρίες και μας περικύκλωσαν στη μέση μιας πολύ μεγάλης λεωφόρου. Στην αρχή ήταν πολύ νευρικοί. Όταν μας περικύκλωσαν, καταδίωξαν κι ένα κομμάτι του κόσμου που -για άγνωστους λόγους- αποσπάστηκε από την πορεία. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης τους, προσήγαγαν κι ένα παιδί. Από εμάς που είχαν περικυκλώσει προσπάθησαν να μας πάρουν το ηχοσύστημα, επικράτησε ένταση και εκεί κατάφεραν να προσάγουν κι ένα από τα παιδιά που ήταν μαζί μας. Μετά και από αυτό, έδειξαν να ηρεμούν και δεν στόχευαν πλέον στην αφαίρεση του ηχοσυστήματος. Είχανε δει κι εκείνοι όλο τον κόσμο που ήταν στα μπαλκόνια και είχε αρχίσει να κατεβαίνει στο δρόμο. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, η συμπεριφορά τους άλλαξε. Ήταν άπειροι, έξι εφτά κλούβες μαζί με μπόλικους ασφαλίτες. Ήταν πολλοί περισσότεροι από εμάς αλλά -κατά τη γνώμη μου- κατάλαβαν ότι το κλίμα δεν τους σήκωνε Έτσι άλλαξαν ύφος κι ηρέμησαν. Απόδειξη ότι ενώ αρχικά ήταν πολύ προκλητικοί τελικά κατέληξαν να μας λένε παρακαλετά να φύγουμε γιατί δεν μπορούμε να βρισκόμαστε όλοι μαζί στο δρόμο. Εμείς τους ανακοινώσαμε ότι θα φεύγαμε μονάχα αν άφηναν τους δυο συντρόφους που κρατούσαν. Έτσι κι έγινε. Αυτό είναι κάτι που αλλού ίσως να φαντάζει φυσιολογικό. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι -τουλάχιστον για μένα- πρωτόγνωρο. Είναι ξεκάθαρο ότι κι εκείνοι αντιλαμβάνονται το κλίμα που επικρατεί.
Ήταν πολύ όμορφες στιγμές. Για παράδειγμα, ενώ βρισκόμασταν περικυκλωμένοι από τις διμοιρίες, κάτοικοι της γειτονιάς -χωρίς καν να μας γνωρίζουν- μας πλησίασαν, μας έδωσαν νερό και κολατσιό πετώντας τα πάνω από τα κεφάλια των μπάτσων. Ήταν κάτι πολύ διασκεδαστικό.
Κατά τη γνώμη μου, ο άνεμος φυσάει καλά, παρά το γεγονός ότι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες δεν ήμαστε και τόσο προετοιμασμένοι και προετοιμασμένες για να σταθούμε στο ύψος των γεγονότων που έρχονται. Οι αντιδράσεις του αστυνομικού διευθυντή και των πολιτικών το αποδεικνύουν. Με την έννοια ότι μετά από αυτά τα γεγονότα επαναλαμβάνανε συνέχεια πως “όλα αυτά συνέβησαν αποκλειστικά από τους αναρχικούς που παρέμειναν απομονωμένοι αφού οι κάτοικοι δεν τους ακολούθησαν” κλπ. Στην πραγματικότητα όμως κι αυτοί οι ίδιοι ξέρουν ότι δεν είναι αυτή η αλήθεια.
Καταλήγοντας, ας ειπωθεί και πάλι ότι ο άνεμος φυσάει καλά. Περάσαμε από ένα απογοητευτικό κλίμα που επικρατούσε μέχρι πολύ πρόσφατα, σε μια συνθήκη που φαίνεται γόνιμη. Νοιώθω την ανάγκη να πω ότι οι επιλογές που κάναμε (η διανομή ενός εντύπου, οι παρεμβάσεις στους δρόμους με τήρηση των μέτρων προστασίας κλπ) αν και αρχικά δεν έδειχναν να αποδίδουνε καρπούς εν τέλει αποδείχτηκαν ορθές…
* Οι δύο συντρόφισσες και οι δύο σύντροφοι μετά από τετραήμερη κράτηση αφέθηκαν με περιοριστικούς όρους. Στη Marifra επιβλήθηκε απαγόρευση διαμονής στην πόλη ενώ στους Daniele, Samu και Giordana η υποχρέωση εμφάνισής τους σε ΑΤ, τρείς φορές την εβδομάδα.
Περισσότερες πληροφορίες και στοιχεία σχετικά με την κατάσταση στο Τορίνο και όχι μόνο:
Σημειώσεις για την εξελισσόμενη πανδημία από συντάκτες του macerie.org και άλλους συντρόφους στο Τορίνο (Μάρτιος 2020).
Συζήτηση με τρεις αναρχικούς συντρόφους από το Τορίνο (Απρίλης 2020).
https://taksiki-antepithesi.espivblogs.net/archives/2222
.