Στις 24/3 στείλαμε προς δημοσίευση στο Indymedia αφίσα για την Επανάσταση του 1821. Η αφίσα περιείχε τη γνωστή εαμική γκραβούρα, που απεικονίζει έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ να δίνει το χέρι σε έναν Κλέφτη αγωνιστή της Επανάστασης του ‘21, ενώ το κείμενο της αφίσας ήταν το παρακάτω:

200 χρόνια μετά το 1821, Τιμούμε τη Δρακογενιά του Μεγάλου Σηκωμού.

Την αγροτιά, την κλεφτουριά, όλο το λαό που με το όπλο στο χέρι όρθωσε πύργο ατίθασο απέναντι στον Τούρκο Δυνάστη, τον πασά, τον μπέη και τον Έλληνα κοτσαμπάση συνεργάτη τους.

Τιμούμε την αθάνατη λαϊκή δημοκρατική κληρονομιά του 1821, διαχρονική πηγή έμπνευσης και ανεξάντλητη παρακαταθήκη στους σημερινούς αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την ελληνική αστική τάξη και το κράτος της.

Αντάρτης Κλέφτης Παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο Λαός!

Στις 25 Μαρτίου το απόγευμα, είδαμε την ανάρτηση να τοποθετείται στα ‘Κρυμμένα’, με την αιτιολογία ότι είναι ‘άσχετη με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του μέσου’.

Αν η αφίσα είναι άσχετη με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του μέσου, αυτό κατά την άποψη μας σημαίνει είτε την πολιτική και ιστορική άγνοια εκ μέρους της Δ.Ο του Indymedia, είτε τα ακόλουθα:

Άρνηση της Δ.Ο. να αναγνωρίσει τις λαϊκές τάξεις της εποχής – την αγροτιά και την ένοπλη δύναμη της, τους Κλέφτες, καθώς και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των πόλεων- ως τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης του 1821.

Άρνηση της Δ.Ο. να αναγνωρίσει στους Έλληνες φεουδάρχες –τσιφλικάδες (τους κοτσαμπάσηδες, πρόκριτους, προεστούς), το ρόλο του στυγνού καταπιεστή του λαού και του συνεργάτη των Τούρκων. Σημαίνει, κατά προέκταση, εξωραϊσμό του ρόλου της αστικής τάξης στην Επανάσταση, η οποία με αυτά ακριβώς τα τμήματα, όπως και με τις εξίσου αντεπαναστατικές δυνάμεις των Φαναριωτών και του Πατριαρχείου, συνασπίστηκε για να γίνει ηγεμόνας της επανάστασης, εκτρέποντας την τελικά, τόσο από τις λαϊκές δημοκρατικές στοχεύσεις της, όσο επίσης και από αυτές τις εθνικοαπελευθερωτικές αστικοδημοκρατικές.

Σημαίνει ακόμα, άρνηση του ληστρικού για τα λαϊκά συμφέροντα ρόλου των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων της εποχής, με τις οποίες προσδέθηκε εκ γενετής η ελληνική αστική τάξη.

Πάνω από όλα όμως, σημαίνει άρνηση της δυνατότητας των καταπιεζόμενων τάξεων να παράγουν ιστορία, να δημιουργούν επαναστατικές παρακαταθήκες και ιστορικές συνέχειες με τις επόμενες γενιές.

Σημαίνει με λίγα λόγια, τη σύνταξη της Δ.Ο. με την αστική εθνική αφήγηση της Ιστορίας. Ή αλλιώς, αποδοχή αυτού που με τόση ζέση επιχειρούν να μας πουν οι εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, με αφορμή τα 200 χρόνια από το ‘21.Ότι δηλαδή, δημιουργός της νεοελληνικής ιστορίας και όλου του κοινωνικού πλούτου που έχει παραχθεί στη διάρκεια της, δεν είναι οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις, αλλά η αστική τάξη. Αυτή είναι η πολιτική και ιδεολογική κατακλείδα της αστικής ιστορίας για το 1821, μια κατακλείδα που όλες οι εκδηλώσεις και ειδικά η παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, συμπύκνωσαν εμφατικά : Δεν είστε εσείς, οι ραγιάδες, οι κολίγοι, οι αγρότες και οι αγρότισσες, οι εργάτες και οι εργάτριες, οι νέοι και οι νέες, η Ιστορία αυτού του τόπου. Είναι αντίθετα, η ελληνική αστική τάξη που με τη στήριξη των Ευρωπαίων και Αμερικανών σύμμαχων μας δημιουργεί την Ιστορία. Και για αυτό ακριβώς το λόγο, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις της χρωστάτε αιώνια ευγνωμοσύνη και υποταγή.

Σε πείσμα των συντονισμένων προσπαθειών επιβολής ενός αστικού μονολόγου για τα 200 χρόνια από Επανάσταση του 1821, ο ταξικός πολιτικός ιστορικός αντίλογος που αναπτύχθηκε ήταν ισχυρός. Πολλές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα, αντιλαμβανόμενες την Ιστορία ως θέση μάχης στο διεξαγόμενο ταξικό πόλεμο, ανέδειξαν την άλλη όψη του 1821, αυτή που πεισματικά σύσσωμο το αστικό μπλοκ προσπαθεί να αποκρύψει.

Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση επιχείρησε να κινηθεί η δική μας πρωτοβουλία, μια ομάδα συντρόφων και συντροφισσών, τόσο με αναρχικές όσο και με κομμουνιστικές αναφορές. Η αφίσα κολλήθηκε μαζικά στις 24 και 25 Μαρτίου στο κέντρο της πόλης, παρά το κλίμα καταστολής και τις συντονισμένες προσπάθειες αποστείρωσης της πόλης από καθετί που θα μπορούσε να πηγαίνει κόντρα στο κλίμα εθνικής ομοψυχίας.

Στους ίδιους δρόμους, όπου στις 25 Μαρτίου του 1943, δεκάδες χιλιάδες αθηναϊκού λαού, αψηφώντας τη δολοφονική τρομοκρατία των φασιστικών στρατευμάτων Κατοχής και των ελλήνων συνεργατών τους, έστειλαν περήφανο χαιρετισμό στους λαϊκούς αγωνιστές και αγωνίστριες του 1821. Στους ίδιους δρόμους, όπου λίγες μόλις ημέρες πριν, οι μαχόμενες πορείες στο κέντρο της Αθήνας συμπύκνωναν με μια εντυπωσιακή απλότητα και σαφήνεια, τη διαλεκτική της ιστορικής κίνησης και της ταξικής πάλης, με εκείνο το σύνθημα προμετωπίδα στο πανό τους∙ σε αυτούς τους δρόμους, η αφίσα μας επιχείρησε -έστω μοριακά- να στείλει ένα σινιάλο ιστορικής μνήμης και συνέχειας. Και νομίζουμε ότι το πέτυχε.

Κόντρα στην αστική αφήγηση της Ιστορίας και τις μεταμοντέρνες εναλλακτικές της, η Επαναστατική Ιστορία θα βροντοφωνάζει πάντα:

Αντάρτης Κλέφτης Παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο Λαός!

Πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών από το κέντρο της Αθήνας