Κείμενο του αγωνιστή Πολύκαρπου Γεωργιάδη, του οποίου η δίκη ορίστηκε στις 14/2.

“Όταν εγώ χρησιμοποιώ μια λέξη, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι σε μάλλον υπεροπτικό τόνο, η λέξη σημαίνει ό,τι εγώ διαλέγω να σημαίνει – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Το ερώτημα είναι, είπε η Αλίκη, αν μπορείς εσύ να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν διαφορετικά πράγματα.

Το ερώτημα είναι, απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπτι , ποιός είναι το αφεντικό – αυτό είναι όλο”

Λουίς Κάρολ: Μέσα από τον καθρέφτη

Οι λέξεις έχουν κι αυτές αφεντικά. Αυτός που έχει την εξουσία δεν επιβάλλει μόνο τη θρησκεία του, όπως λέγανε κάποτε, αλλά πλέον επιβάλλει και την ερμηνεία των λέξεων. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια απο τις πιο ταλαιπωρημένες και χιλιοφορεμένες λέξεις, τη λέξη ελευθερία. “Επιχείρηση ελευθερία” ονομάζει η κυβέρνηση την εμβολιαστική της πολιτική, η οποία απο την αρχή διολίσθησε στον αυταρχικό κατήφορο του μαστίγιου και του καρότου – όπως η ίδια ομολόγησε μέσω πολλών εκπροσώπων της. Την “ελευθερία” επικαλείται και ο εσμός των ακροδεξιών και υπερορθόδοξων συνωμοσιολόγων που χρησιμοποιεί το αντιεμβολιαστικό κίνημα και τον ανορθολογικό/μεταφυσικό αντιεπιστημονισμό ως δεξαμενή άντλησης οπαδών και επανασυσπείρωσης ενός “αντισυστημικού” πολιτικού χώρου στα δεξιά της δεξιάς – κρατώντας πάντοτε ανοιχτές τις αγκάλες του στα ναζιστικά τάγματα εφόδου.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται ένα πλαίσιο συζήτησης που ευνοεί τόσο το κράτος, όσο και τον ακροδεξιό τυχοδιωκτισμό και τις ουρές του. Το κράτος εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της επιστήμης και του ορθολογισμού, ενώ η ακροδεξιά ως φορέας “αντίστασης” στην κυβερνητική πολιτική. Ο δημόσιος διάλογος λοιπόν διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε το δίπολο κυβέρνησης από τη μία και ανορθολογιστών από την άλλη συσκοτίζει τις συνθήκες του ταξικού σφαγείου που επικρατούν. Οι δύο αυτές πλευρές -φαινομενικά μόνο αντίπαλες- μετατοπίζουν το διάλογο στο δικό τους έδαφος και παρουσιάζουν ως κυρίαρχο ζήτημα ένα ιδιόμορφο ντέρμπι εμβολιαστών – αντιεμβολιαστών.

Το έδαφος αυτό όμως είναι από την αρχή ναρκοθετημένο. Επειδή λοιπόν η λέξη ελευθερία έχει κακοποιηθεί με πολλούς τρόπους, έχουμε την υποχρέωση να την κατεβάσουμε από τις νεφέλες της μεταφυσικής και να την προσγειώσουμε στο στέρεο έδαφος των πραγματικών κοινωνικών αναγκών. Οφείλουμε να μιλήσουμε για την πανδημία και την πύκνωση των επιδημικών εξάρσεων ως έκφανση του διαρκούς εγκλήματος ενάντια στη φύση και τη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας (κλιματική αλλαγή, αποψίλωση των δασών, μαζική βιομηχανία κρέατος, εμπόριο άγριων ζώων, απώλεια βιοποικιλότητας κλπ). Για το κεφάλαιο βέβαια, η συζήτηση αυτή αφορά τη διάνοιξη ενός νέου πεδίου κερδοφορίας με “πράσινες” μπίζνες. Αντίθετα, εμείς πρέπει να συζητήσουμε από την αρχή για την επαναξιολόγηση των προτεραιοτήτων μας και την επαναθεμελίωση της σχέσης ανθρώπου – φύσης. Να μιλήσουμε για τον τρόπο παραγωγής της υλικής μας ζωής και τον τρόπο οικοδόμησης των κοινωνικών μας σχέσεων.

Οφείλουμε να μιλήσουμε για την παγκόσμια υγειονομική και εμβολιαστική ανισότητα ως αντανάκλαση της ανισομετρίας στο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μέχρι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία, πάνω από το 80%, των δόσεων εμβολίου για τον Covid έχει χορηγηθεί σε πλούσιες χώρες. Οι μισοί σχεδόν εμβολιασμοί έχουν πραγματοποιηθεί στις χώρες των G7 που αντιπροσωπεύουν μόλις το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ταυτόχρονα, οι φτωχότερες χώρες παραμένουν εξαρτημένες από το αποτυχημένο πρόγραμμα COVAX. Υπολογίζεται πως 85 χώρες, κυρίως στην Αφρική, δε θα έχουν επαρκή διάθεση εμβολίων μέχρι το 2023, ενώ μια χώρα 12.000.000 κατοίκων όπως το Μπουρούντι με τους σημερινούς ρυθμούς αναμένεται να εμβολιάσει το 70% του πληθυσμού της τον Γενάρη του 2111! Ταυτόχρονα, ο υποσιτισμός και οι άθλιες συνθήκες ζωής, σε συνδυασμό με το συνωστισμό 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε παραγκουπόλεις και φαβέλες και την αναστολή άλλων εμβολιαστικών προγραμμάτων προκαλούν αναζωπύρωση και άλλων ασθενειών στις φτωχότερες χώρες (χολέρα, ιλαρά, διευθερίτιδα κλπ). Θα πρέπει να μιλήσουμε και για τους 167.000.000 πρόσφυγες και μετανάστες που είναι αόρατοι, χωρίς χαρτιά, “γυμνές υπάρξεις” που δεν έχουν καμία πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη και δεν καλύπτονται από κανένα εμβολιαστικό πρόγραμμα.

Θα πρέπει να μιλήσουμε και για το εμβόλιο τόσο ως δυτικό προνόμιο όσο και ως καπιταλιστικό εμπόρευμα στο πλαίσιο της ευρύτερης εμπορευματοποίησης της υγείας και της υπαγωγής της επιστήμης και της τεχνολογίας στο κεφάλαιο. Οι κυβερνήσεις έχουν μπουκώσει με άφθονο χρήμα τις φαρμακοβιομηχανίες με δημόσιες επενδύσεις υψηλού ρίσκου που κατευθύνονται στα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία έπειτα μονοπωλούν τους καρπούς των ερευνών και τα εργαλεία διεξαγωγής τους. Το σχήμα είναι γνωστό και το γνωρίσαμε και στην καπιταλιστική κρίση του 2008: κοινωνικό το κόστος και ιδιωτικά τα κέρδη. Όλος αυτός ο πλούτος γνώσεων που μας έχει προσφέρει η επιστημονική έρευνα δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία και προνόμιο μιας χούφτας πλουτοκρατών. Πρέπει να μπει στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, χτίζοντας μια κοινωνία που δε θα βασίζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία αλλά στην κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για την απαξίωση της δημόσιας υγείας ως αιτία μαζικών δολοφονιών των φτωχών και των αποκλεισμένων. Η πρόσφατη έκθεση Τσιόδρα – Λύτρα δεν μας είπε κάτι καινούριο. Γνωρίζαμε ήδη από καταγγελίες εργαζομένων στη δημόσια υγεία πως χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν εξαιτίας των ελλείψεων στο ΕΣΥ, ενώ το ποσοστό θνησιμότητας εντός ΜΕΘ στην Ελλάδα ήταν διπλάσιο σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν έχει όμως μια επιπλέον αξία αυτή η μελέτη είναι πως δια χειρός ενός συμβούλου του Μητσοτάκη ξεγυμνώνονται όλα τα κυβερνητικά αντιεπιστημονικά παραληρήματα: πως οι συνθήκες διασωλήνωσης εκτός ΜΕΘ είναι ίδιες με αυτές εντός ΜΕΘ, πως αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ θα είχαμε περισσότερους νεκρούς, πως καλά κάναμε και κλείναμε τα νοσοκομεία γιατί δεν είχαν κίνηση, λες και είναι πολυκαταστήματα, πως μας είναι άχρηστο ένα πολυτελές σύστημα υγείας -ενώ προφανώς είναι χρήσιμη η αγορά πολυτελών RAFALE και πυραύλων. Πρέπει να τονιστεί όμως πως δεν είναι μόνο η παρούσα κυβέρνηση ένοχη για αυτήν τη μαζική δολοφονία. Συνένοχες είναι όλες οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, οι οποίες ακολούθησαν την κατευθυντήρια γραμμή της ΕΕ για τη μετατροπή της υγείας σε ένα κοινό εμπόρευμα, προωθώντας επιχειρηματικά συμφέροντα και διαλύοντας το σύστημα υγείας με χιλιάδες απολύσεις, υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση των μονάδων υγείας, συγχωνεύσεις νοσοκομείων, περικοπές δαπανών κλπ.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για την αυταρχική διαχείριση της πανδημίας, την ενίσχυση του κατασταλτικού οπλοστασίου και την αξιοποίηση της κρίσης για τη λήψη μέτρων προληπτκής αντιεξέγερσης και στρατιωτικοποίησης της δημόσιας σφαίρας. Αυτό το κατασταλτικό πογκρόμ και οι επιδιώξεις του συμπυκνώνονται στα λόγια του καθηγητή φιλοσοφίας Nick Bostrom που ζητάει -ως οργανικός διανοούμενος του κράτους- να δημιουργηθεί ένα: “Πανοπτικόν υψηλής τεχνολογίας, εξοπλισμένο με πανταχού επιτήρηση για προληπτική αστυνόμευση”.

Θα πρέπει να μιλήσουμε για την πανδημία του καπιταλισμού που εν μέσω γενικευμένης κρίσης και κοινωνικής φτωχοποίησης κατάφερε να διπλασιάσει τα υπερκέρδη των δέκα πλουσιότερων παρασίτων του πλανήτη και να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους ισχυρούς ισχυρότερους. Να μιλήσουμε και για τον μεταπανδημικό καπιταλισμό και τη χρήση της φούσκας χρέους ως πολιορκητικό κριό για την άλωση εργατικών και λαϊκών κεκτημένων.

Θα πρέπει να μιλήσουμε και για την αβάσταχτη βαρύτητα της συνομωσιολογίας και του ανορθολογισμού που αποτελούν το βασικό εργαλείο “ανάλυσης” του ακροδεξιού εσμού και της προσπάθειας ανασυγκρότησης του “αντισυστημικού” εθνικιστικού χώρου, μια απόπειρα που ξεκίνησε με τους μακεδονομάχους και συνεχίζεται με το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Ας μην ξεχνάμε πως, όπως έχει δείξει η ιστορία, η απόσταση ανάμεσα στη γραφικότητα και την επικινδυνότητα, καθώς και η απόσταση ανάμεσα στην τελετουργική καύση βιβλίων και στην πραγματική καύση ανθρώπων σε στρατόπεδα εξόντωσης, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται με γυμνό μάτι.

Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους, που λόγω οικονομίας χώρου δεν μπορούν να αναπτυχθούν εδώ, πρέπει να κατέβουμε στους δρόμους, να απεργήσουμε, να διαδηλώσουμε, να συγκρουστούμε με τις κυρίαρχες αφηγήσεις, διεκδικώντας:

-Ενίσχυση της δημόσιας υγείας με δημιουργία δομών πρωτοβάθμιας υγείας, προσλήψεις προσωπικού και αγορά απαραίτητου ιατρικού εξοπλισμού. Καμιά απόλυση εργαζομένου στη δημόσια υγεία, κανένα κλείσιμο νοσοκομείου, λεφτά για την υγεία και όχι για το ΝΑΤΟ και την πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους.

-Καθολική πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, φάρμακα και εμβόλια χωρίς ταξικούς, εθνικούς ή φυλετικούς φραγμούς.

-Άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών και κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών.

-Αντίσταση στην κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας. Να καταργήσουμε στους δρόμους όλους τους αυταρχικούς, αντεργατικούς και αντικοινωνικούς νόμους που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται.

-Η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη θα νικήσει. Χτίζοντας ένα κίνημα πάνω στις βασικές κοινωνικές ανάγκες να οικοδομήσουμε το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα που θα παλέψει για μια αταξική κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση έθνους από έθνος, τάξης από τάξη, φύλου από φύλο, ανθρώπου από άνθρωπο.

Ας μην ξεχνάμε πως η υγεία και η ελευθερία δεν διαχωρίζονται από ένα διαζευτικό ή, αλλά ενώνονται με ένα συμπλεκτικό και. Υγεία και ελευθερία για όλες, υγεία και ελευθερία για όλους. Όλες και όλοι στη διαδήλωση στις 5/2, ώρα 13.00, στο Σύνταγμα ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

αυτόνομο κελί Β2

Φυλακές Λάρισας

Υ.Γ. Εγώ δεν θα μπορέσω να έρθω