Σχετικά τις αστραποβροντές της Οργής που ξέσπασαν “στη χώρα της Κομμούνας, της Γκιλοτίνας και της Βαστίλης”, μετά από την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του 17χρονου προλετάριου Ναέλ στη Ναντέρ, στα περίχωρα της παρισινής μητρόπολης, από την πολυεθνικη πληβειακή νεολαία και την προαστιακή φτωχολογιά σ’ όλη την επικράτεια της “Repubblique”, λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο του ρωμαίου φίλου και συντρόφου Simone Le Marteau [*] που (εδώ και χρόνια) ζει και εργάζεται στη νότια Γαλλία. Αναρτήθηκε στα ιταλικά (μεταξύ άλλων) στο ilrovescio.info και το proletaritoperilsri.blogspot.com

Δημοσιεύεται στα ελληνικά (σε μετάφραση Λ.Β) Διεθνιστικά & Αλληλέγγυα, ως μια μικρή συμβολή για τον εμπλουτισμό του πολιτικού διαλόγου, της προλεταριακής αυτομόρφωσης & της κινηματικής αντιπληροφόρησης, για μια θεωρητική επεξεργασία & ανάλυση δεδομένων των σημείων των καιρών και εκείνων που “μέλλονται για να ‘ρθουν”.

Η παρούσα ανάρτηση αφιερώνεται σ’ όλους και όλες, εκείνους και εκείνες, τις (πολλές) χιλιάδες συλληφθέντες και συλληφθείσες, προσαχθέντες και προσαχθείσες, τραυματισμένους και τραυματισμένες, τους προφυλακισμένους (μετά από δίκες – παρωδία) “κολασμένους” και “φτωχοδιάβολους” & στη Μνήμη των τριών πεσόντων αυτής της δίκαιης αστροποβροντής, στην καρδία της πάλαι ποτέ “Ενωμένης Ευρώπης του γαλλογερμανικού άξονα”…

Όπως φωνάχτηκε και το απόγευμα της Δευτέρας 3ης Ιούλη στην Αθήνα, από εκατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες έξω από την (περίφρακτη και αστυνομοκρατούμενη) γαλλική Πρεσβεία στο Σύνταγμα, κατά τη διάρκεια της Συγκέντρωσης Διεθνιστικής Αλληλεγγύης που καλέστηκε από αναρχικές και κομμουνιστικές πολιτικές ομάδες, οργανώσεις και συλλογικότητες: από την Ελλάδα μέχρι τη Γαλλία, οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι Ουτοπία!

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Ιούλης 2023.

Για τις αστραπoβροντές της Οργής. Σύντομες σημειώσεις από τη Γαλλία.

Ι. Apparatus [Μηχανισμός]

Αρχής γενομένης “από τη δεκαετία του 1990 εκδηλώθηκε πλήρως μια σειρά κοινωνικών αλλαγών που διαμορφώθηκαν σιγά σιγά κατά τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου, αλλαγές που έφεραν στην επιφάνεια την άνοδο μιας νέας εποχής, αρκετά πιο αποκρουστικής από την προηγούμενη. Το πέρασμα από μια οικονομία βασισμένη στην παραγωγή σε μια άλλη βασισμένη στις υπηρεσίες, η χρηματοπιστωτική επικυριαρχία επί των Κρατών, η απορύθμιση των αγορών (περιλαμβανομένης εκείνης της εργασίας), η εισβολή των νέων τεχνολογιών με την επακόλουθη τεχνητοποίηση [artificializzazione] του ζωτικού περιβάλλοντος, η ακμή της μονόπλευρης επικοινωνίας, η απόλυτη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της ζωής, η άνοδος απολυταρχικών μορφών κοινωνικού ελέγχου είναι πραγματικότητες που προέκυψαν υπό την πίεση νέων αναγκαιοτήτων, εκείνων που επιβλήθηκαν από έναν κόσμο όπου βασιλεύουν παγκοσμιοποιητικές οικονομικές συνθήκες. Αυτές οι συνθήκες μπορούν να συμπυκνωθούν στις ακόλουθες τρεις: την τεχνική αποδοτικότητα, την επιτάγχυνση της κινητικότητας και το αέναο παρόν” (Μ. Αμορός) [1]. Ως προς αυτό, για να είμαστε ειλικρινείς, στη Γαλλία αυτή η διαδικασία συνοδεύτηκε πάντοτε από κινήματα διαμαρτυρίας και αγώνες, εξεγέρσεις και βίαια ξεσπάσματα στις πόλεις.

Επιπλέον σήμερα, μέσα σε μια συνθήκη Πολέμου, Κλιματικής Αλλαγής, Ακρίβειας και Αναδιάρθρωσης του Κεφαλαίου, τα αποκρουστικά αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είναι ορατά στον καθένα. Οι μετανάστες, οι αποκλεισμένοι, οι περιθωριοποιημένοι, οι φτωχοί, είναι και παραμένουν γι’ αυτό το τεχνικό-επιστημονικό-στρατιωτικό Μηχανισμό μονάχα “σκάρτη ύλη”. Έτσι επομένως, με τον τρόπο που το περιβαλλοντικό ζήτημα μετατρέπεται σε τεχνικό, το κοινωνικό ζήτημα μετατρέπεται σε στεγνά ποινικό. Στη Γαλλία, η σοσιαλδημοκρατική υποδομή, η “ανάπτυξη της ψηφιακής οικονομίας”, η “υπερ-ανανεωμένη Γαλλία” [“France hyper-innovante”], το “start-up nation”, βρίσκουν το ταίρι τους στα λεηλατημένα εμπορεύματα, τους σπάστες [casseurs] και τον μοριακό εμφύλιο πόλεμο.

II. Αντιφάσεις

Με διαβρωμένη τη φάση του κοινωνικού προνοιακού Κράτους, του διαλόγου και της κοινωνικής διαμεσολάβησης, του ρεφορμισμού και της Διοίκησης, της “φιλικής” και κοντινής στον πάσχοντα και τον περιθωριοποιημένο. Μ’ εξαντλημένο το ρόλο του αφομοιωτή και του κοινωνιολόγου, αλλά και το “κύρος” του διαμεσολαβητή και του μουλά, δεν απομένει άλλο από την κοινωνικοπολιτισμική εξατομίκευση. Επομένως, αν από τη μία πλευρά παίρνει ολοένα και περισσότερο μορφή η “έξυπνη πόλη”, με τους αισθητήρες και τις οπτικές ίνες τους, τις τηλεκάμερες και τις συσκευές αναγνώρισης προσώπου, έτσι από την άλλη έχουμε τον κάτοχο του ολόδικου του iPhone, αλλά εντελώς αποστερημένο από τα γλωσσικά του μέσα, εξαθλιωμένο και εξαχρειωμένο. Βρισκόμαστε ενώπιον ενός θανατηφόρου και εκρηκτικού μείγματος, του οποίου τα συστατικά αποτελούνται από αποικιοκρατία και δήθεν οικολογισμό, πολιτικές ενσωμάτωσης και κρατικό ρατσισμό, τηλεργασία και νέες μορφές εκμετάλλευσης, νέα φαντασμαγορικά εμπορεύματα και αποκλεισμό, παραγωγίστικη ιδεολογία και επισφαλές υγειονομικό προσωπικό, οικολογική Μετάβαση και παρανομοποίηση οικολογικών κινημάτων (όπως για παράδειγμα της ομάδας Les Soulèvements de la Terre [Οι Ξεσηκωμοί της Γης] που τέθηκε εκτός νόμου την περασμένη εβδομάδα).

H σύλληψη της “προμηθεϊκής πτώσης” (Γκ. Άντερς), όπου “η ίδια η δική μας μεταμόρφωση είναι καθυστερημένη, η ψυχή μας έχει μείνει πολύ πίσω σε σύγκριση με το σημείο όπου έχει φτάσει η μεταμόρφωση των προϊόντων μας, δηλαδή του κόσμου μας”, είναι τώρα πια αυταπόδεικτη. Ρευστότητα, ελαστικότητα, απουσία σταθερών σχέσεων, γενικευμένος διαχωρισμός, “μουγκή” και άλογη βία, στρες, φρενίτιδα, δυσαρέσκεια και ψυχοφάρμακα: αυτή είναι η ούσια του αστικού περιβάλλοντος στη τωρινή κοινωνία. Είτε κατοικείς στα προάστια είτε στο κέντρο, σε μια μητρόπολη ή σ’ ένα μικρό Δήμο, αυτός είναι ο τρόπος ζωής [modus vivendi] του νεο-πολίτη. Ήδη το 1967 ο Γκυ Ντεμπόρ, στην Κοινωνία του Θεάματος, υπογράμμιζε το γεγονός πως “η παρούσα στιγμή είναι ήδη η στιγμή της αυτοκαταστροφής του περιβάλλοντος της πόλης […] οι φάσεις της ανολοκλήρωτης αναδιάρθρωσης του αστικού ιστού πολώνονται προσωρινώς πέριξ των “εργοστασίων διανομής”, τα γιγάντια δηλαδή πολυκαταστήματα που υψώνονται σε ακάλυπτες εκτάσεις, πάνω σε υπόγειους χώρους στάθμευσης. Και αυτοί οι ναοί της βεβιασμένης κατανάλωσης εξαφανίζονται δια της φυγόκεντρου κινήσεως που τους απορρίπτει, μόλις καταστούν, με τη σειρά τους, δευτερογενή κέντρα συνάθροισης ανθρώπων, αφού επέφεραν μια μερική ανασύσταση της μαζικής συνάθροισης του πληθυσμού. Αλλά η τεχνική οργάνωση της κατανάλωσης δεν ήταν παρά το πρωταρχικό στοιχείο της γενικής διάλυσης που οδήγησε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την πόλη στην κατανάλωση του εαυτού της” [2].

III. Révolte [Εξέγερση]

Μετά από την εν ψυχρώ εκτέλεση του Ναέλ στη Ναντέρ, ενός 17χρονου νέου από δύο αστυνομικούς, που αφού σταμάτησαν το αμάξι (που οδηγούσε) τον δολοφόνησαν, πολυάριθμες ήταν οι ταραχές που ξέσπασαν, σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια όλων των τελευταίων χρόνων, πολλά παρόμοια περιστατικά προκάλεσαν τις συζητήσεις της λεγόμενης “κοινής γνώμης”. Πράγματι, από το 2017 o νόμος του κώδικα εσωτερικής ασφάλειας προβλέπει ότι αστυνομικοί και χωροφύλακες μπορούν να χρησιμοποιούν τα όπλα τους, μονάχα σε περιπτώσεις “απόλυτης ανάγκης και σε έκταση εντελώς αναλογική, σε περίπτωση άρνησης συμμόρφωσης”. Σ’ αυτήν την υπόθεση, το πρόβλημα προέκυψε γιατί ενώ αρχικά οι αστυνομικοί της Ναντέρ είπανε ότι υπήρξε “απόλυτη ανάγκη”, αμέσως μετά κυκλοφόρησε ένα βίντεο οπού φαινόταν καθαρά ο αστυνομικός, δίπλα στο παράθυρο του αυτοκινήτου, δηλαδή όχι ακριβώς υπό κίνδυνο, ν’ άνοιγει εν ψυχρώ πυρ, δολοφονώντας το νεαρό. Αμέσως μετά, η μητέρα του, μέσω των social, καλούσε σε λευκή διαδήλωση και ξεσηκωμό. Αυτή η διαδήλωση, με τη συμμετοχή πάνω από 6000 ατόμων, κατέληξε με συγκρούσεις που γενικεύτηκαν σε όλο το Εξάγωνο, [σ.τ.μ δηλαδή σ’ όλη τη Γαλλία]. Ο Μακρόν συγκάλεσε άμεσα τις διάφορες διυπουργικές μονάδες κρίσης, ώστε ν’ αποκαταστήσει την τάξη. Έγινε επίκληση της κήρυξης του Κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, σε περίπτωση που οι φωτιίες της εξέγερσης δεν έσβηναν.

Αποτέλεσμα: η όξυνση των οδομαχιών, ως προς την ένταση και την επέκταση τους, παντού. Τα υπόλοιπα, αποτελούν το ρεπορτάζ των ταραχών…

Πάρα πολλά πολυκαταστήματα και εμπορικά κέντρα λεηλατήθηκαν. Αστυνομικά τμήματα πυρπολήθηκαν. Στη L’Haÿ-les Rose, επίθεση δέχτηκε η κατοικία του δημάρχου, μ’ ένα φλεγόμενο αμάξι. Μπουκάλες γκαζιού χρησιμοποιήθηκαν σε οδικές αρτηρίες, ως φλογοβόλα όπλα. Η επίπλωση των πόλεων απολύτως ρημαγμένη και οι κάμερες στους δρόμους ρημαγμένες, να κρέμονται από τα ηλεκτρικά καλώδια. Στη Μασσαλία και τη Limas, κόσμος βγήκε στο δρόμο με καλάσνικοφ και αεροβόλα. Κάποιοι από τους μπάτσους που βρέθηκαν στο στόχαστρο, φέρονται ότι τη γλίτωσαν χάρη στ’ αλεξίσφερα γιλέκα τους. “Αυτό είναι αντάρτικο πόλης” [“C’est une guérilla urbaine”]. Στη Μασσαλία, ο πρόεδρος του συνδικάτου των εργοδοτών ζητάει την απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 20.00.

Επιπλέον, αμάξια χρησιμοποιήθηκαν ως πολιορκητικοί κριοί για ν’ ανοίξουν τα ρολά εμπορικών κέντρων. Σε Παρίσι, Λυών, Μασσαλία και πάρα πολλές άλλες πόλεις… Έχουν υπογραμμιστεί, ξανά και ξανά, από τους ειδικούς των παγίδων, τα περί μικρών ομάδων κινούμενων εξεγερμένων, γρήγορων και καλά οργανωμένων.

Αναλύοντας ιστορικά τη μορφή του “Αντάρτη”, ο Καρλ Σμιτ υποστήριζε ότι “αυτός [ο αντάρτης] προκαλεί μέχρι και μια τεχνοκρατική φρενίτιδα. Το παράδοξο της παρουσίας του αποκαλύπτει ένα παράδοξο: εκείνο της τεχνικής – βιομηχανικής τελειότητας του πληρώματος ενός σύγχρονου τακτικού στρατού μπροστά στη προβιομηχανική, αγροτική τραχύτητα των παρτιζάνων που επιπλέον πολεμάνε με αποτελεσματικότητα. Μια αντίθεση που ήδη είχε προκαλέσει τις κρίσεις οργής του Ναπολέοντα ενάντια στον Ισπανό αντάρτη, η οποία και έπρεπε ν’ αναπτυχθεί μέσα στη σταδιακή ανάπτυξη της τεχνολογίας” [3]. Στο ίδιο μήκος κύματος, στα ΜΜΕ αναρωτιούνται γύρω από τον βαθμό επιθετικότητας των ταραχών και μιλάνε για “ξέσπασμα ανήκουστης βίας”, πιθανότατα ακόμα και σε σύγκριση με τις εξεγέρσεις του 2005. Ιδού πως βαρυγκομάει σ’ ένα δημοσιογράφο, ένας εθνικός συνδικαλιστικός αντιπρόσωπος των CRS (MAT) (Syndicat Alliance): “Η στρατηγική είναι να είμαστε παρόντες με μια πολύ ισχυρή δύναμη, αν και είναι περίπλοκο, αφού κάναμε πολλές περικοπές, κυρίως στα CRS. Ο σκοπός πάντως είναι η κατάληψη του εδάφους με όσο το δυνατό ευρύτερο τρόπο”.

IV. Ordre [Τάξη]

Στο μέτωπο του ελέγχου και της καταστολής: μαζικές συλλήψεις σ’ εξέλιξη εδώ και τέσσερις νύχτες σ’ όλη τη Γαλλία, ώστε ν’ αναχαιτιστεί το κύμα οργής ενάντια στην αστυνομική βία. Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, τη δεύτερη νύχτα, μεταξύ Τετάρτης και Πέμπτης έγιναν 150 συλλήψεις. Την τρίτη νύχτα, μεταξύ Πέμπτης και Παρασκεύης έγιναν 850 συλλήψεις. Την τέταρτη νύχτα, μεταξύ Παρασκευής και Σαββάτου: 1311 συλλήψεις. Τη πέμπτη νύχτα, μεταξύ Σαββάτου και Κυριακής, συνελήφθησαν 719 άτομα. Συνολικά επομένως, 3055 κλειστήκαν στα κελιά, πολλές φορές βίαια, συχνά στο σωρό, γιατί απλά βρίσκονταν σε μια συνοικία την ώρα αστυνομικής επέμβασης, ή κοντά σε μια σπασμένη βιτρίνα. Ταυτόχρονα, η αστυνομία ταυτοποιεί άτομα, μέσα από τα βίντεο που αναρτήθηκαν στο Snapchat. 45.000 αστυνομικοί και χωροφύλακες βρίσκονται στους δρόμους. Αξίζει να σημειωθεί, η επέμβαση επί του πεδίου της RAID (Έρευνα, Eνίσχυση, Επέμβαση, Αποτροπή), αυτή η ‘unité d’élite’ [η μονάδα – ελίτ], η πιό “έγκυρη της Εθνικής Αστυνομίας“, η οποία συστάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, πραγματοποιώντας μεταξύ άλλων τις συλλήψεις μερικών στρατευμένων της [κομμουνιστικής επανασταστικής όργανωσης] Action Directe [Άμεση Δράση]. Κουκουλοφόροι της αντιτρομοκρατικής και χρήση όπλων – flash ball. Οι επαναλαμβανόμενες εικόνες της RAID, με τα τεθωρακισμένα της στους δρόμους της Μασσαλίας και την παρισσινή περιοχή, που μεταδίδονταν σ’ απευθείας τηλεοπτική μετάδοση επί 48 ώρες, θα μπορούσαν να μοιάζουν μ’ εκείνες μιας πόλης που έχει πέσει στα χέρια κάποιας λατινοαμερικάνικης στρατιωτικής δικτατορίας. “Ο Μακρόν, μιλώντας για το Snapchat και το TikTok, τα οποία θεωρούνται υπεύθυνα για “βίαιες συναθροίσεις”, ανακοίνωσε: “Θα υιοθετήσουμε διάφορα μέτρα τις επόμενες ώρες (…) καταρχήν σχετικά με αυτές τις πλατφόρμες, με σκοπό να οργανωθεί η απόσυρση των πιο ευαίσθητων περιεχομένων”. Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθούνται όλα τα βίντεο που αφορούν τις διαμαρτυρίες και θέλουν να κλείσουν όλους τους σχετικούς λογαριασμούς. Πράγματι, απ’ ότι φαίνεται οι διευθύνοντες των Meta, Snapchat, Twitter και TikTok συγκαλέστηκαν από τη γαλλική κυβέρνηση. Η εξουσία προβλέπει μέχρι και την ολική διακοπή του διαδικτύου σε συγκεκριμένες περιοχές. Την Παρασκευή ρώτησε τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών Orange, Bouygues, SFR και Free αν θα ήταν “τεχνικά εφικτή”, σε μερικές συνοικίες της Γαλλίας, η διακοπή των δεδομένων κινητής τηλεφωνίας 4G και 5G. Εκείνες απάντησαν ότι “τεχνικά θα ήταν ανέφικτη για την Παρασκευή το βράδυ”, αλλά “έπειτα υλοποιήσιμη”. Παρ’ όλα αυτά, εξέφρασαν μερικές επιφυλάξεις, ιδιαίτερα σχετικά με την εφαρμογή επικοινωνιών των κατασταλτικών δυνάμεων που θα επηρεαζόταν από τις τοπικές διακοπές, και ζητώντας ένα νομικό πλαίσιο σχετικά με αυτές τις διακοπές του δικτύου, οι οποίες θα μπλόκαραν επίσης τις κλήσεις εκτάκτου ανάγκης στις συγκεκριμένες συνοικίες. Από την πλευρά του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF), ο γενικός γραμματέας του Φαμπιέν Ρουσσέλ, ζήτησε αυτό το Σάββατο την “κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στα social αντί στους πληθυσμούς” και πρότεινε “ψαλίδι” στα social, “όταν κάνει ζέστη στη Χώρα” (Contre Attaque Nantes). Και αυτή τη φορά, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη, οι συσκευές τεχνολογίας και τα κοινωνικά δίκτυα είχαν ένα σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία και το συντονισμό των δράσεων, όμως είναι ξεκάθαρο πως -σε κάθε περίπτωση- αυτές οι συσκευές, ως νομίσματα έχουν διάφορες όψεις (π.χ μια από αυτές, ο έλεγχος των πάντων). Έπειτα, την Παρασκευή 30 Ιούνη η [πρωθυπουργός] Ελιζαμπέτ Μπορν, ανακοίνωσε τη χρήση των τεθωρακισμένων οχημάτων της χωροφυλακής, μεταξύ των οποίων 14 τροχοφόρων τεθωρακισμένων VBRG και των “Centaures”, τα οποία διαδέχτηκαν επίσημα τα προηγούμενα τροχοφόρα τεθωρακισμένα από το 1974, και έδρασαν για πρώτη φορά στα πεδία επιχειρήσεων της ‘Ιle-de-France και των επαρχιών. Πρόκειται για ένα επιβλητικό τεθωρακισμένο όχημα 4×4, βάρους 14,5 τόνων (δυο περισσότερων από τα VBRG), το οποίο παράγεται από την εταιρία Soframe που εξιδεικεύεται στην άμυνα και την ασφάλεια. “Έχει μήκος 6,2, πλάτος 2,45 και ύψος 2,5 μέτρα. Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του, έχει ομοιόμορφες ικανότητες ώθησης και εκκένωσης, χάρη στις λεπίδες που βρίσκονται εγκατεστημένες στα ελαστικά του, στο κάτω μέρος του οχήματος. Τέλος, αυτά τα οχήματα διαθέτουν σύγχρονους οπτικοηλεκτρονικούς εξοπλισμούς, καθώς επίσης και ικανότητες τηλεκατεύθυνσης για πυροβολισμούς και εκτοξεύσεις χειροβομβίδων”, διαβάζουμε στον ιστότοπο του Υπουργείου Εσωτερικών.

V. Mémoire [Μνήμη]

Διαβάζω από το γαλλικό περιοδικό αντιπληροφόρησης Clash, του καλοκαιριού του 1982: “Η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία έχει ανάγκη τη συναίνεση των μαζών, ώστε να έχει την ισχύ για να διατηρήσει την κυριαρχία της επί των λαών που λεηλατεί. Καμία ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία [δεν μπορεί να υπάρξει] χωρίς συναίνεση στις μητροπόλεις, καμία συναίνεση χωρίς δημοκρατία: η δημοκρατία είναι ο φυσιολογικός τρόπος λειτουργίας στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Αποτελεί την εγγύηση και την απόδειξη της ένταξης των “μεγάλων μαζών” στο σύστημα. Όμως αυτή η δημοκρατία είναι δυνατή μονάχα αν υπάρχει συναίνεση και όλες οι κοινωνικές πλευρές σέβονται τους κανόνες τους παιχνιδιού. Ο βασικός από αυτούς τους κανόνες είναι εκείνος της συμφωνίας για τον ιμπεριαλισμό, και όλα τα μεγαλύτερα κόμματα συναίνεσαν. Δεν είναι χαρακτηριστικό ότι η ψήφος που πέρασε με απόλυτη πλειοψηφία από τη Βουλή από το τέλος του πολέμου κι έπειτα, ήταν εκείνη που έδινε απόλυτη εξουσία στην κυβέρνηση του Γκυ Μολέ, ώστε να επαναφέρει την τάξη στην Αλγερία με την μαζική αποστολή του εκστρατευτικού σώματος το 1956;” Σήμερα, κρίνεται επείγουσα μια επικαιροποίηση αυτής της σκέψης που μόλις παρατέθηκε, σχετικά με τις νέες γαλλικές στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό και το άνοιγμα ενός νέου εσωτερικού μετώπου, όπως επίσης θα ήταν ενδιαφέρουσα μια διασύνδεση των εξαγώγιμων πολιτικών για τον έλεγχο των “εσωτερικών αποικιών”, και αυτό γιατί , όπως μας υπενθυμίζει ο Ζαν Μαρκ Ρουγιάν “Μέσα σ’ ένα σύστημα καταδικασμένο στις ανισορροπίες, όπου κάθε καπιταλιστικό κράτος ωθείται όλο και περισσότερο προς εξωτερικές και εσωτερικές συγκρούσεις, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνευση ούτε οπισθοχώρηση στην ταξική πάλη. Πάνω στα συντρίμμια του φορντισμού, που στριμώχτηκε από την πτώση των ποσοστών κέρδους, η μπουρζουαζία δεν είχε άλλη επιλογή από την πραγματοποίηση ενός νέου μοντέλου συσσώρευσης, έτσι ώστε να γκρεμίσει τις κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων, όπως επίσης και τις αποστολές του κοινωνικού κράτους [welfare state]. Αυτές οι ανατροπές ποτέ δεν πραγματώθηκαν ειρηνικά, δίνοντας έτσι χώρο σε μια σκληρή (στρατιωτική – αστυνομική και οικονομική) καταστολή, απέναντι στην οποία οι προλετάριοι ιστορικά απάντησαν με την εξεγερσιακή αντίσταση” [4].

VI. Ένα φανερό χάπι

Ένα πρωινό αυτού του χειμώνα, μπαίνουμε σε μια γαλλική δημοτική αίθουσα για ένα πρόγραμμα κατάρτισης και καθόμαστε μπροστά στην παγωμένη εικόνα της πρόσοψης του Δημαρχείου της πόλης του Μπορντώ, το οποίο είχε πυρποληθεί κατά τη διάρκεια των κινητοποίησεων ενάντια στη Μεταρρύθμιση των συντάξεων. Ο εκπαιδευτής (ο οποίος ήδη από το πρώτο μάθημα μάς είχε προειδοποιήσει ότι τα όσα ειπωθούν σ’ αυτήν την αίθουσα θα έπρεπε να παραμείνουν εκεί), ένας άνδρας εκ πρώτης όψης ευφυής και ειλικρινής, υποστηρίζει ότι ο Θεσμός εκείνος που αντιπροσωπεύει το Κράτος, περισσότερο κοντά στον πολίτη, δεν είναι ο Δήμος αλλά η Νομαρχία (πράγματι, η μορφή του νομάρχη που γεννήθηκε το 1800 με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη αποτελεί τον αντιπρόσωπο του Κράτους σ’ ένα Διαμέρισμα ή σε μια Περιοχή). Έπειτα, συνέχισε το μάθημα του εξηγώντας πως για να γίνει κατανοητή η μορφή του Νομάρχη στη Γαλλία πρέπει -πρώτα- να διαχωριστούν δυο τυπικές έννοιες του διοικητικού δικαίου αυτής της χώρας: η αποκεντροποίηση και η αποκέντρωση. Η πρώτη αντιστοιχεί στην απόδοση μιας κάποιας αυτονομίας σε μια συλλογικότητα, η οποία διοικείται ελεύθερα μέσω εκλεγμένων συμβουλίων υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης. Η δεύτερη χαρακτηρίζεται από την παρέμβαση μια μη κεντρικής κρατικής αρχής. Μέσα σ’ αυτόν τον κανονισμό, ο νομάρχης αποτελεί επομένως μια τυπική μορφή αποκέντρωσης του Κράτους μέσα στην έκταση του [συγκεκριμένου] Διαμερίσματος, του οποίου οι διαδικασίες ανάθεσης καθορίζονται από το Σύνταγμα. Επομένως, ο εκπαιδευτής συνέχιζε τον μάθημα του, περί της πολιτικής διαπαιδαγώγησης, για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη και των δημοκρατικών θεσμών. Είναι ξεκάθαρο ότι μέσα σ’ αυτή τη δημαγωγική ιδέα, την οποία -όπως και να έχει- συμμερίζεται η σκέψη -δυστυχώς ακόμα- πολλών εδώ στη Γαλλία, υπάρχει ένα κομμάτι “καλού Κράτους”, το οποίο είμαστε και “εμείς” κομμάτι του, που πρέπει να σέβεται και να καθιστά σε σεβαστά τα θεμέλια της Δημοκρατίας: “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη” [“Liberté, Égalité, Fraternité”]. Αρχές πάντοτε έγκυρες και αιώνιες αλλά περισσότερο σήμερα, ολοκλήρωνε ο [κρατικός] λειτουργός, μπορούν αν προσεγγιστούν μακρόχρονια (πόσο μακροχρόνια άραγε;). Όπως και να έχει, παραμένει αμφίβολο αν η ομιλία του περί των ευθυνών των Νομαρχιών ήταν μια φανερή υπόδειξη…

VII. Pour parler [Για να μιλάμε]

Τα εξελισσόμενα γεγονότα γενικευμένης ανυποταγής σηματοδοτούν κατά τη γνώμη μου -για ακόμα μια φορά- αναβρασμό, ζωτικότητα (ένα κοινωνικό σώμα ασθενεί όταν ενώπιον μιας κατάχρησης εξουσίας δεν κουνάει βλέφαρο) και αλληλεγγύη του πληθυσμού στο γαλλικό έδαφος. Μπλεγμένο μέσα σ’ ένα αποικιοποιημένο και εμπορευματοποιημένο φαντασιακό (καταδρομικές εφόδοι για τεχνολογικά προϊόντα και επώνυμες μάρκες ρούχων), παγιδευμένο από τις συσκευές και τις δυναμικές των social (πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που μετέδιδαν τις συγκρούσεις ζωντανά σε streaming), βουτηγμένο μέσα σ’ ένα εσωτερικό κενό (περιστατικά καταστροφής δημόσιων παιδικών σταθμών, συνοικιακών βιβλιοθηκών ή λαϊκών κατοικιών με κόσμο μέσα), το γαλλικό νεανικό προλεταριάτο βρίσκεται εδώ και μας λέει με δυνατή φωνή ότι -όπως και να έχει- δεν προτίθεται πια να καταπίνει τη δόση μιας καθημερινότητας φτιαγμένης, αποτελούμενης από καταχρήσεις εξουσίας, εκμεταλλεύσεις και αδικίες. Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν θα είναι κάποια “πιο δίκαιη Μεταρρύθμιση” -όπως αυτή της αντικατάστασης της Αστυνομίας του Κράτους από μια προληπτική αστυνομία (P. K. Dick) που χάρη στα νέα λογισμικά και την τεχνητή νοημοσύνη θα μπορεί να προβλέπει τα εγκλήματα- ή μια αλλαγή της Κυβέρνησης, εκείνες που θ’ αλλάξουν την ταπεινωμένη συνθήκη του, ο νέος αποκλεισμένος δεν τρέφει καμία εμπιστοσύνη σ’ αυτό το μαφιόζικο και πολιτικό Σύστημα. Από την άλλη, αυτό που θέλει είναι απλά να ζήσει τη ζωή που τού αρνούνται και όταν το ποτήρι ξεχειλίζει, τότε αρχίζει να μιλάει την οικουμενική γλώσσα της καταστροφής. Μόνο τότε εκδικείται για κάθε όνειρο του που δολοφονήθηκε στους δρόμους από μια αστυνομική εκτέλεση. Κατά βάθος, για την πλειοψηφία, οι όμορφες λέξεις της απολυταρχικής νεογλώσσας -Ελαστικότητα, Βιωσιμότητα, Green, Συμμετοχική Δημοκρατία- δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σωρό από κούφια λόγια… Ποιός ξέρει όμως, αν τελικά ο Τεχνο-Εξεγερμένος [Tecno-Ribelle] (E. Jünger) αρνείται ήδη τoν κανόνα των κυρίαρχων για τον οποίο “δεδομένου ότι ο κόσμος θεωρείται βασικά ως πρώτη ύλη, έτσι και η τιμή του κόσμου “ανθρώπου” πρέπει να θεωρείται ως τέτοια” (G. Anders) [5].

Με κάθε τρόπο, σε μια εποχή όπως η δική μας, όπου οι ορθά σκεπτόμενοι διεκδικούν περισσότερα Δικαιώματα και Νόμους και οι μαγαζάτορες περισσότερη Εξουσία και Φυλακές, οι αστραποβροντές που προέρχονται από το γαλλικό έδαφος, ηχούν τώρα παντού και προειδοποιούν τόσο τους κυριάρχους όσο και τους παραιτημένους της Ευρώπης. Αυτό που απομένει είναι να γίνει αντιληπτό -μέσα σ’ όλα αυτά- το που βρίσκεται η επαναστατική επιλογή, που κατέληξε ο ουτοπικός ορίζοντας και πως θα ανταπεξέλθουμε χειροπιαστά απέναντι σ’ αυτό το είδος κοινωνικής οργάνωσης, ώστε έτσι ν’ αναγνωριστούμε πραγματικά ως μια Ανθρώπινη Κοινότητα. Μέχρι τώρα, “η συλλογικότητα που διοικείται ελεύθερα μέσω των εκλεγμένων συμβουλίων” -ή αν προτιμάτε, εκείνη των “Κοινών Αγαθών”– εξακολουθεί να παραμένει ένα πτώμα στο στόμα των διαχειριστών και των καλών ψυχών, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και κάτι το άγνωστο, ανοίκειο και καταπιεστικό, στη χειρότερη. Εντωμεταξύ, ο γάλλος εξεγερμένος, με τις αντιφάσεις και τις ορμές του, είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει πως η αστυνομική βία της Ναντέρ αποτελεί τον κανόνα της αστικής Δικαιοσύνης και αντίθετα, η Δικαιοσύνη των Εσχάτων εξακολουθεί να ονομάζεται βία.

Simone Le Marteau,
Haute Savoie, αρχές Ιούλη 2023.

[*] Άλλα κείμενα – συμβολές του φίλου και συντρόφου Σιμόνε που έχουν μεταφραστεί και δημοσιευθεί διαδικτυακά στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net

– Μια συμβολή από τη Γαλλία: Νέος τρόπος πληροφορικής παραγωγής και διάχυτος ξεσηκωμός. [Δεκέμβρης 2020]
– Γαλλία: Διεθνής Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Κουφοντίνα! [Φλεβάρης 2021]
– H δύναμη της ρήξης: από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία στον αγώνα ενάντια στο 41 bis στην Ιταλία. [Μάρτης 2023].

Σημειώσεις του Μεταφραστή:

[1] Από Miguel Amorós. Η ολοκληρωτική πόλη. Διαθέσιμο στα ελληνικά, μετάφραση: Παναγιώτη Καλαμαρά. Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα. Αθήνα, 2013.

[2] Το συγκεκριμένο απόσπασμα από την 174η Θέση του Guy Debord στο Η Κοινωνία του Θεάματος, αντλήθηκε από την έκδοση του στα ελληνικά από τη Διεθνή Βιβλιοθήκη (Αθήνα, 2000), μετάφραση: Σύλβια.

[3] Από Carl Schmitt. H θεωρία του αντάρτη. Παρεμβολή στην έννοια του πολιτικού. Διαθέσιμο στα ελληνικά, μετάφραση: Σίσσυ Χασιώτη. Εκδόσεις Πλέθρον. Αθήνα, 2019.

[4] Jean-Marc Rouillan. Γάλλος διεθνιστής αγωνιστής που από τη συμμετοχή του στο Μάη του ’68 και τη στράτευση του στον ένοπλο αντιδικτατορικό αγώνα του Ιβηρικού Κινήματος Απελευθέρωσης (ΜΙL) ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία, θ’ αποτελέσει στη συνέχεια ιδρυτικό μέλος της Action Directe, για τη δράση της οποίας συνελήφθη το 1987 και έπειτα από είκοσι χρόνια κράτησης και αγώνων στις γαλλικές φυλακές, αποφυλακίστηκε υπό όρους. Στα ελληνικά (μεταξύ άλλων) έχουν κυκλοφορήσει:

– ...Μια σελίδα, μια σφαίρα, μια σελίδα, μια σφαίρα… Η Ιστορία της Action Directe. Χρονικό – Κείμενα – Συνεντεύξεις. Εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου. Αθήνα, 2005.
– Γράμμα στο Ζιλ Μπονό. Μετάφραση: Βερόη. Εναλλακτικές εκδόσεις – Νότιος Άνεμος. Αθήνα, 2006.
– Μισώ τα πρωινά. Πρόλογος – Μετάφραση: Δημήτρης Κουφοντίνας. Εκδόσεις Υπερσιβηρικός. Αθήνα, 2013.

[5] Γκύντερ Άντερς (1902-1992). Mαθητής του Xούσσερλ και του Xάιντεγκερ, βοηθός του Mαξ Σέλλερ, θα γνωρίσει τη μοίρα πολλών Γερμανοεβραίων διανοουμένων της εποχής του: καταφεύγει το 1933 στο Παρίσι, όπου τον ακολούθησε λίγο αργότερα η πρώτη γυναίκα του, η Χάννα Άρεντ (παντρεύτηκαν το 1929), και το 1936 μεταναστεύει στη Νέα Υόρκη (όπου και χωρίζουν). Εκεί, ο Άντερς θα ασκήσει διάφορα επαγγέλματα και θα συμμετάσχει στις συζητήσεις του Institute for Social Research, με τους Χορκχάιμερ, Αντόρνο, Μαρκούζε και άλλους. Το 1950 επέστρεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του. Στα ελληνικά (μεταξύ άλλων) κυκλοφορούν:

– Εμείς οι γιοι του Άιχμαν. Ανοιχτή επιστολή στον Κλάους Άιχμαν. Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Αθήνα, 2005.
– Η Απαρχαίωση των Ιδεολογιών και του Κομφορμισμού. Εκδόσεις Έρασμος. Αθήνα, 2023.