I. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων αυτό που καθορίζει το «είναι» τους, μα αντίστροφα, το κοινωνικό τους «είναι», είναι αυτό που καθορίζει τη συνείδησή τους. Καρλ Μαρξ

Όπως όλες οι εκλογικές διαδικασίες, έτσι κι εκείνη της 9ης Ιούνη 2024 για την ανάδειξη των βουλευτών του Ευρωκοινοβουλίου, αυτού του διακοσμητικού “δημοκρατικού” φύλλου συκής της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχε νικητές και ηττημένους.

Αδιαμφισβήτητη νικήτρια αυτών των Ευρωεκλογών αναδείχθηκε η Αποχή από αυτήν τη διαδικασία πολιτικής νομιμοποίησης των μακροχρόνιων νεοφιλελεύθερων, πολεμοκάπηλων και αντιμεταναστευτικών πολιτικών που αποφασίζονται και επικυρώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των “Συνόδων Κορυφής” και των διευθυντηρίων της ΕΕ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο).

Μέσα σε μια εμπόλεμη συνθήκη παρατεταμένου βιοτικού κατήφορου και διαρκούς λιτότητας για τους λαούς και το πολυεθνικό προλεταριάτο που ζει και εργάζεται στη “γηραιά ήπειρο”, και με το μέλλον να προδιαγράφεται ακόμα ζοφερότερο, πολλές δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων και ανέργων σ’ όλα τα κράτη – μέλη, κόντρα στην καθεστωτική ευρωενωσίτικη προπαγάνδα για “την ψήφο που μετράει” και τη “δημοκρατική συμμετοχικότητα για το μέλλον της Ευρώπης”, επέλεξαν (συνειδητά ή ασυνείδητα) να γυρίσουν την πλάτη τους σ’ αυτό το κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της ΕΕ.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός της ετερόκλητης κοινωνικής – ταξικής προέλευσης και των πολυποίκιλων -πολιτικών ή και απολίτικων- κινήτρων όλων όσων πανευρωπαϊκά απείχαν, δεν ακυρώνει ούτε μετριάζει αυτό το ξεκάθαρο μήνυμα αποστροφής, εναντίωσης και oργής ενάντια στην ΕΕ των τραπεζιτών, των τεχνοκρατών και των γραφειοκρατών, των λομπιστών και των πολιτικών υπαλλήλων τους, που σιγοβράζει εδώ και χρόνια, όλο και εντονότερα, στα σωθικά των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Εργατική υποτίμηση με εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της ντόπιας και μεταναστευτικής εργατικής Τάξης, με καθηλωμένους μισθούς και την επισφάλεια και την φτωχοποίηση ν’ αποτελούν -πλέον- την πραγματικότητα ολοένα και ευρύτερων ευρωπαϊκών μεσοστρωμάτων. Πληθωρισμός, ακρίβεια και αισχροκέρδεια στα πάντα όλα, για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της κερδοφορίας των πολυεθνικών μονοπωλιακών – ολιγοπωλιακών ομίλων. “Πράσινη Συμφωνία” και σβήσιμο από το χάρτη της φτωχομεσαίας αγροτιάς, στ’ όνομα της αντιμετώπισης της (πλέον ορατής σ’ όλον τον πλανήτη) Κλιματικής Αλλαγής που έχει προκληθεί από την ίδια την κεφαλαιοκρατική “ανάπτυξη”. Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των χρεών. Αντεργατικές – αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, μέσα σε μια διαρκή “αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω”. Διαρκείς περικοπές με υποβάθμιση των δημόσιων συστημάτων Παιδείας και Υγείας. Οικονομία πολέμου και ολοένα και βαθύτερη συνένοχη εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία και τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, από την ταπεινωμένη -από την Αντίσταση του- ισραηλινή πολεμική μηχανή. Ταυτόχρονα σ’ εξέλιξη, η κοινή στρατιωτική επιχείρηση “Ασπίδες” της ΕΕ στην Ερυθρά Θάλασσα, με το στρατηγείο της να είναι εγκατεστημένο στη Λάρισα και τη διοίκηση της να βρίσκεται σε ελληνικά χέρια. Στρατιωτικοί επανεξοπλισμοί – μαμούθ, με φιλοπόλεμα ανακοινωθέντα και την πυρηνική απειλή ν’ αποτελεί κάθε άλλο παρά σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κοινωνικός κανιβαλισμός, εν μέσω ενός ακήρυχτου καθημερινού πολέμου μεταξύ των φτωχών που καλλιεργείται -ολοένα και εντονότερα- από τα πάνω. Στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων, αυταρχικοποίηση και όξυνση της αστυνομικοδικαστικής, κρατικής και διακρατικής καταστολής. Μιλιταρισμός και εκφασισμός, ρατσιστικά πογκρόμ και αντιπροσφυγικές – αντιμεταναστευτικές πολιτικές εγκλεισμού και εξόντωσης μέσα και έξω από τα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης – Φρούριο, με την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή αυτής της ευρω-θανατοπολιτικής.

Μέσα σ’ αυτό το δοσμένο εμπόλεμο πλαίσιο εντεινόμενης καταπίεσης και εκμετάλλευσης, με την “μεγάλη ιδέα” της “ενωμένης Ευρώπης της ειρήνης των λαών, της σύγκλισης και της ευημερίας” να ηχεί πλέον μονάχα σαν κακόγουστο αστείο, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ήρθαν για να επιβεβαιώσουν μια χρόνια εξελισσόμενη διαδικασία «επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με τον φιλοευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορμισμό», την ροπή του δυτικού μονοπωλιακού – ολιγοπωλιακού ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου και του ντόπιου αστισμού της ευρωαντλαντικής εθνικοφροσύνης, για το ξεπέρασμα της μακρόχρονης συστημικής κρίσης του, μέσα από τον ιστορικά δοκιμασμένο τροπο: με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, με τον εκφασισμό και τον πόλεμο, με τη σημερινή οικονομία πολέμου, για την επέκταση των “ελεύθερων αγορών” του και την αυριανή ανοικοδόμηση της αιματοβαμμένης, καπιταλιστικής “ειρήνης” του.

Μέσα σ’ αυτές τις διαμορφωμένες (διόλου ευοίωνες…) συνθήκες, το προλεταριακό – διεθνιστικό ερώτημα τίθεται επιτακτικά: ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ;

ΙΙ. Ο φασισμός δεν είναι το αντίθετο της δημοκρατίας αλλά η εξέλιξη της στους καιρούς της κρίσης. Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Η δήθεν “αντισυστημική” ακροδεξιά στις διάφορες (παραδοσιοκρατικές και παραθρησκευτικές, μισογυνικές και πατριδεμπορικές, σκοταδιστικές και συνωμοσιολογικές) εκδοχές της, με “φιλειρηνική” προβιά και τάχα “φιλολαϊκή” ρητορική, είδε την πολιτική ισχύ της ν’ αυξάνεται τόσο στον πυρήνα της ΕΕ σε Γαλλία και Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα και πολλά άλλα κράτη – μέλη της, εκμεταλλευόμενη δημαγωγικά τις καταστρεπτικές συνέπειες των μακρόχρονων ρατσιστικών, αντεργατικών – αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόστηκαν συναινετικά, πάντα στ’ όνομα του κίβδηλου “ρεαλισμού” και του καθεστωτικού δόγματος ΤΙΝΑ [“There is not alternative” – “Δεν υπάρχει εναλλακτική”], απ’ όλες τις δεξιές, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και αυτοαποκαλούμενες “αριστερές”, εκλεγμένες ή δοτές – “τεχνοκρατικές” κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.

Παρά την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα σύσσωμου του ευρωπαϊκού “δημοκρατικού τόξου”, αυτού του ίδιου που επικαλούμενο την αντιδραστική “θεωρία των δύο άκρων για την καταπολέμηση των ολοκληρωτισμών”, μετέτρεψε σε νόμο την ανιστόρητη εξίσωση ναζισμού – κομμουνισμού, η επιστροφή στον αφρό της αστικής πολιτικής σκηνής όλων των ειδών των απογόνων των ηττημένων του 1945, μέσα από την εκλογική ενίσχυση του σύγχρονου “φασισμού με ταγιέρ και με κοστούμι”, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη:

Η ευρω-ακροδεξιά δεν γεννήθηκε σήμερα και αποτελεί συνολικά, αν μη τι άλλο προϊόν και σάρκα από τη σάρκα της σοβινιστικής, αποικιοκρατικής, ιμπεριαλιστικής “Ευρώπης του διαφωτισμού, της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

Ενδεικτική η κωλοτούμπα, στη γενέτειρα του φασισμού, από την “παραδοσιοκρατική” νεοφασίστρια Μελόνι μετά την προπερσινή εκλογική επικράτηση και την ανάληψη της ιταλικής πρωθυπουργίας από τη νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά τρικομματική συγκυβέρνηση της, για την πλήρη ευθυγράμμιση της με τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Mια κωλοτούμπα από τα ακροδεξιά, η οποία καταδεικνύει την πορεία που πιθανότατα θ’ ακολουθήσει (σε περίπτωση επικράτησης της) και η ομοϊδεάτισσα της Λεπέν στη Γαλλία, όπου ο νεοφιλελεύθερος “δημοκράτης” πρόεδρος Μακρόν -μετά την καταβαράθρωση του στην ευρωκάλπη- προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τις 30/6 και τις 7/7.

Μια επικράτηση της που δεν φαντάζει διόλου απίθανη, έπειτα απο το δρόμο που έχει ανοιχτεί εδώ και τρείς και πλέον δεκαετίες, από τα “έργα και τις ημέρες” όλων των κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων των “ευρωπαϊστών”, δεξιών και “αριστερών”, και έχοντας απέναντι της, ένα εκλογικό “Μέτωπο” τόσο “λαϊκό” και “αριστερό” που στ’ όνομα του γενοκτονικού “δικαιώματος στην αυτοάμυνα του Ισραήλ” χαρακτηρίζει την εθνικοπελευθερωτική οργάνωση Χαμάς “τρομοκρατική”, βαφτίζοντας έτσι συνολικά την Παλαιστινιακή Αντίσταση ως “τρομοκρατία”, ενώ ταυτόχρονα -όσον αφορά τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία- εγγυάται τη συνέχεια της πολεμικής, οικονομικής και πολιτικής υποστήριξης του αμερικανόδουλου – νεοναζιστικού καθεστώτος Ζελένσκι…

Τα μετεκλογικά αλισβερίσια και παζάρια που βρίσκονται σ’ εξέλιξη μεταξύ όλων των δεξιών, ακροδεξιών, φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών, “πράσινων” και “αριστερών” κοινοβουλευτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου για την ανάδειξη της νέας προεδρίας της Κομισιόν (με επικρατέστερη την επανεκλογή της σημερινής πρόεδρου, της γερμανίδας χριστιανο”δημοκράτισσας” Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν του δεξιού “Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος”), καθώς και των άλλων θεσμικών και παραθεσμικών οργάνων εξουσίας, φανερώνουν αν μη τι άλλο το αναντίρρητο γεγονός: η ευρωπαϊκή διακρατική – ιμπεριαλιστική “δημοκρατία” του Κεφαλαίου και της ανισόμετρης ισχύος των Κρατών – μελών της δεν έχει αδιέξοδα…

Με δεδομένους τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο από τα εκλογικά αποτελέσματα, η κρεατομηχανή του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου αναμένεται ν’ ανεβάσει κι άλλο τις στροφές της, παράγοντας όλο και περισσότερο πόλεμο και ρατσισμό, εργατική υποτίμηση και επισφάλεια, κοινωνική φτωχοποίηση, ταξική αφαίμαξη και περιβαλλοντική λεηλασία.

Μέσα σ’ αυτή τη σύγχρονη “εποχή των τεράτων”, ο δρόμος για τους λαούς και την πολυεθνική εργατική Τάξη της Ευρώπης ήταν, είναι και θα είναι ανήφορος αλλά δεν υπάρχει άλλος: Αντίσταση & Αγώνας για Ρήξη με Πόλεμο στον Πόλεμο της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της ΕΕ & των Κρατών – μελών της.

Ο δικός μας κύριος Εχθρός ήταν, είναι και θα είναι εδώ: Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ & την αιματοβαμμένη Συμμαχία με το γενοκτονικό Κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ.

ΙΙΙ. Αποδιοποµπαίος τράγος για όλα τα δεινά του ευρώ, στόχος µαζικών εξορκισµών της παγκόσµιας κρίσης, σηµείο καθίζησης του ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος, µε λίγα λόγια ο υπαίτιος της νοσηρής κατάστασης επιτέλους βρέθηκε, αφού σ’ αυτόν µετατράπηκε η Ελλάδα στο πρώτο µισό της δεκαετίας του 2010. Όπως κάθε ψευδής προβολή όµως, αυτό το φαντασιακό βασίστηκε στην ανοµολόγητη αίσθηση πως το κακό -η σιδηρά επιβολή του αφηρηµένου χρηµατοπιστωτικού πλούτου πάνω στις ζωές µας- είναι ήδη εδώ, χωρίς να έχει ανάγκη τη µετάδοση του για να εξαπλωθεί. Χθες η Ελλάδα, αύριο…

Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου της παγκόσµιας κρίσης, η χρηµατοπιστωτικοποίηση αλλάζει αµφίεση και παράγει την κερδοσκοπική φούσκα των ευρωπαϊκών κυρίαρχων χρεών. Έχοντας προµηθευτεί φθηνό χρήµα από το αµερικάνικο χρηµατιστήριο και φουσκωµένες από τη ρευστότητα της Federal Reserve, οι αγορές αρχίζουν να στοιχηµατίζουν προς τα κάτω, για τη χρεοκοπία εκείνων των Κρατών των οποίων οι προϋπολογισµοί έχουν εκτεθεί περισσότερο στις συνέπειες της παγκόσµιας κρίσης. Εκτός από τον καρπό ενδογενών οικονοµικών αδυναµιών που είναι όντως υπαρκτές, η σχεδόν χρεοκοπία [default] της Ελλάδας αποτελεί πρώτα και κύρια ένα πέρασµα µέσα στην ίδια τη συστηµική δυναµική της κρίσης […] Raffaele Sciortino.

[Aπόσπασμα από το κεφάλαιο “To συγκρατημένο Grexit και η αρχή του τέλους της αριστεράς” στο “Τα δέκα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσµο. Παγκόσµια κρίση και γεωπολιτική των νέων λαϊκισµών” (2019). Περιλαμβάνεται ολόκληρο στο Παράρτημα της έντυπης έκδοσης μας “Η Δίνη: Παγκοσμιοποίηση, Πόλεμος, ΗΠΑ, Κίνα & Ευρώπη μέσα στο αβέβαιο παρόν. Μια Συνέντευξη του Raffaele Sciortino στον Alberto Deambrogio” (Αθήνα, 2022)]

Μια δεκαπενταετία έπειτα από το ξέσπασμα της συστημικής καπιταλιστικής κρίσης και του περάσματος στην εποχή του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού οδοστρωτήρα που σάρωσε κατακτήσεις και κεκτημένα δεκαετιών, στο “μεταμνημονιακό” κράτος της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της ευρωατλαντικής εθνικής ενότητας, το ποσοστό της Αποχής στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη 2024 άγγιξε σχεδόν το 60%, το υψηλότερο που έχει καταγραφεί στην πενηντάχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της.

Σ’ αντίθεση με όσα ψεύδη ισχυρίζονται τα καθεστωτικά κομματικά – δημοσιογραφικά παπαγαλάκια από τους άμβωνες τους στα ΜΜΕ και παρά το αυταπόδεικτο γεγονός της ετερόκλητης (πολιτικής ή και απολίτικης) ανθρωπογεωγραφίας του, αυτό το πρωτοφανές (τουλάχιστον για τα ελλαδικά δεδομένα) ποσοστό δεν εξέφρασε μονάχα την κοινωνική αδιαφορία και την περιρρέουσα μοιρολατρία και ηττοπάθεια, ούτε μόνο την εξατομικευμένη εκτόνωση της αγανάκτησης για τη επιδείνωση των όρων δουλειάς και διαβίωσης, μέσα -αποκλειστικά- από την ανέξοδη, θεαματική έκφραση της στις ψηφιακές εταιρικές πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ).

Στο εσωτερικό αυτού του ποσοστού εμπεριέχεται αναμφίβολα, έστω και μειοψηφική, μια μερίδα εργαζομένων και ανέργων (σε ποσοστά που μένουν να διαπιστωθούν και στην πράξη, στα ανοιχτά μέτωπα των -έστω και ισχνών- κοινωνικών αντιστάσεων και των ταξικών αγώνων…) που επιλέγοντας πολιτικά να απέχει από την ευρωκάλπη (ή και να ρίξει άκυρο), εξέφρασε συνειδητά την εναντίωση και τη σιχαμάρα του για αυτό το “δημοκρατικό” σφαγείο των λαών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και το αργυρώνητο (ντόπιο και διακρατικό) ευρωπαϊκό πολιτικό υπαλληλικό προσωπικό του.

Μέσα σ’ αυτή τη μερίδα του κόσμου, όπως επίσης και ανάμεσα στα εκατομμύρια των “χωρίς πατρίδα και δικαιώμα ψήφου” προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, βρίσκεται δυνητικά, η μαγιά για τους κοινωνικούς – ταξικούς ξεσηκωμούς του (ελπίζουμε άμεσου) μέλλοντος. Όμως, μόνο δυνητικά και όχι νομοτελειακά, αφού όπως καίρια είχε επισημάνει στον καιρό του, πριν από έναν σχεδόν αιώνα, ο αναρχικός επαναστάτης Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση […]

Άμεσο προλεταριακό καθήκον των πολιτικών κινήσεων, ομάδων και οργανώσεων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών, είναι η συνάντηση και η όσμωση τους μ’ αυτόν τον κόσμο, στους χώρους δουλειάς και σπουδών, στα εργατικά σωματεία, τις φοιτητικές συνελεύσεις και τα σχολεία, στις γειτονιές και τις τοπικές κινήσεις αντίστασης και άμεσης δράσης ενάντια στην ακρίβεια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, την περιβαλλοντική λεηλασία, την καταστροφή των δημόσιων χώρων και τον “επενδυτικό εξευγενισμό”, στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις ενάντια στη σιωνιστική γενοκτονία και την ανθρωποσφαγή στην Ουκρανία, για το κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟϊκών βάσεων – πολεμικών ορμητηρίων των φονιάδων των λαών, με πολιτικό στόχο την κινηματική ζύμωση και συμπόρευση μαζί του, προς μια χειραφετητική – απελευθερωτική κατεύθυνση, για την Οργάνωση στη Βάση & την Ενότητα στη Δράση, για την κάλυψη των κοινών άμεσων εργατικών – λαϊκών αναγκών και την υπεράσπιση των διεθνιστικών ταξικών συμφερόντων μας, ενάντια στην Ευρώπη – Φρούριο και την ιμπεριαλιστική προπαρασκευή του έρποντος Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΙV. “Το 41% δεν υπάρχει πια”. Kυριάκος Μητσοτάκης στον Alpha TV (11/6/2024)

Συγκριτικά με τις βουλευτικές εκλογές του 2023, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα -μ’ εξαίρεση τα μικρότερα της ακροδεξιάς- σε απόλυτους αριθμούς έχασαν εκατομμύρια ψήφους, με την πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξία μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ να χάνει πάνω από ένα εκατομμύριο της εκλογικής πελατείας της.

Έπειτα από μια πενταετία ανοδικής πορείας και αυτοδύναμης επικράτησης στην αστική πολιτική σκηνή, πρόκειται για την πρώτη σαφή εκλογική ήττα της κυβέρνησης Μητσοτάκη του (υ)ιού, αφού καταγράφει σημαντικές απώλειες, σχεδόν το ένα τρίτο των ψηφοφόρων που την εξέλεξαν πέρυσι τέτοια εποχή, κυρίως (αλλά όχι μόνο) προς τα “άκρα δεξιά” της. Μια ήττα την οποία αποπειράθηκε άμεσα να σκεπάσει μέσα από έναν ανούσιο ανασχηματισμό, επικοινωνιακές αυτοκριτικές κορόνες περί “λήψης του μηνύματος της κάλπης”, προμηνύοντας μια σαφή στροφή προς τα (όλο και πιο) δεξιά.

Έχοντας κολυμπήσει τα προηγούμενα χρόνια σαν το ψάρι μέσα στα νερά του βούρκου των εθνικιστικών “μακεδονομαχικών” συλλαλητηρίων (πριν από την υπογραφή από τους Τσίπρα – Ζάεφ της αμερικανοκινούμενης Συμφωνίας των Πρεσπών για την ΝΑΤΟϊκή ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων), των αντιεμβολιαστικών “λαοσυνάξεων” των αρνητών της πανδημίας του Covid 19 (την περίοδο της εγκληματικής αστυνομοκρατικής διαχειρίσης της από την κυβέρνηση ΝΔ) και των παρακρατικών ρατσιστικών κινητοποίησεων και πογκρόμ κατά των προσφύγων και των μεταναστ(ρι)ών (όπως εκείνο στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο το Φλεβάρη του 2020), η ντόπια αντιπολιτευτική ακροδεξιά στις διάφορες εκδοχές της συγκέντρωσε συνολικά σχεδόν 20%.

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, ο Ζ. Μ. Λεπέν δήλωνε πως “στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει ένα αντίστοιχο κόμμα του Εθνικού Μετώπου γιατί όλα τα κόμματα είναι εθνικιστικά”. Από τότε προφανώς άλλαξαν πολλά.

Για παράδειγμα, ο “τσεκουράτος” νεοφασίστας Μ. Βορίδης που μεταπολιτευτικά είχε διοριστεί (από τον έγκλειστο στον Κορυδαλλό αρχιπραξικοπηματία Γ. Παπαδόπουλο) γραμματέας της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ και συμπορεύονταν μ’ αυτόν το νεοφασίστα καραβανά και πολιτικό ιδρυτή του γαλλικού “Εθνικού Μετώπου”, είναι (από το 2019) πρωτοκλασάτος υπουργός της κυβέρνησης του Μητσοτάκη του (υ)ιού της “μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης” που -κατά τ’ άλλα…- “καταδικάζει τα άκρα και τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται”…

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών αλλά και όλα όσα προηγήθηκαν την τελευταία εικοσαετία, ιδιαίτερα, έπειτα από την ίδρυση και την “κανονικοποίηση” (μέσω της συμμετοχής στη δοτή μνημονιακή τρικομματική συγκυβέρνηση του τραπεζίτη Λ. Παπαδήμου) του ΛΑΟΣ κι έπειτα με την αντίστοιχη των ΑΝΕΛ, απέδειξαν στην πράξη πως εκείνη η εποχή έχει περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.

Μετά από μια μακρόχρονη περίοδο τέλους της λεγόμενης “μεταπολιτευτικής αριστερής ηγεμονίας”, η ακροδεξιά του Κεφαλαίου & του Κράτους του, είναι πλέον σαφώς παρούσα, “αποενοχοποιημένη” και φτιασιδωμένη και μέσα από τις διάφορες δημαγωγικές εκδοχές της, διεκδικεί με αξιώσεις το δικό της διακριτό κομμάτι από τη νομή της πίτας της αστικής πολιτικής – κυβερνητικής εξουσίας, μέσα από την άναληψη του καθεστωτικού ρόλου μιας “σοβαρής Χρυσής Αυγής”…

Στην πλευρά των νικητών της “δεξιάς πολυκατοικίας”

– Η “Ελληνική Λύση” του μνημονιακού (πρώην ΛΑΟΣ και ΝΔ), τηλεπλασιέ – λαθρεμπόρου πλαστών “χειρόγραφων επιστολών του Ιησού” Κ. Βελόπουλου που επιβεβαίωσε τη κοινοβουλευτική θέση της ως βασική ακροδεξιά εφεδρεία, ως πιθανή κυβερνητική τσόντα της “επόμενης μέρας” του απαξιωμένου αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας.

– Το παραθρησκευτικό μόρφωμα “Νίκη” που με τη στήριξη μερίδας του φασιστοπαπαδαριού πρωταγωνίστησε, μέσα και έξω από τις εκκλησιαστικές ενορίες, στις σκοταδιστικές – “ελληνορθόδοξες” αντιδράσεις ενάντια στη ψήφιση του νόμου για την “ισότητα στον πολιτικό γάμο” των ομόφυλων ζευγαριών.

– Η “Φωνή Λογικής” της (πρώην ΝΔ) ψηφιακής περσόνας Α. Λατινοπούλου που ως influencer, παπαγαλίζοντας όλη τη σύγχρονη μισογυνική, αντιφεμινιστική και αντιΛΟΑΤΚΙ ατζέντα “για τον τερματισμό της woke παράνοιας” και δηλώνοντας πίστη στο πατροπαράδατο τρίπτυχο του “Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια” κατάφερε να υπερβεί το όριο του 3% και να εκλεγεί στο Ευρωκοινοβούλιο.

Στην πλευρά των ηττημένων, το κομματίδιο “Πατριώτες” του μεγαλοκαπιτα-ληστή Πρ. Εμφιετζόγλου, ο οποίος παρά την πολιτική στήριξη που έλαβε από τον έγκλειστο νεοναζιστή, επίδοξο “φύρερ” και πρώην δελφίνο χρυσαυγίτη Η. Κασιδιάρη, έπειτα από τη διάλυση του κοινοβουλευτικού παρακρατικού – μαφιόζικου μορφώματος των “Σπαρτιατών” του αχυράνθρωπου – πολιτικού γυρολόγου Β. Στίγκα, έμεινε “εκτός των εδράνων και των χρημάτων των Βρυξελλών”, αφού έλαβε λίγο λιγότερο από 1,50%.

Στα ευχάριστα των αποτελεσμάτων, το αντίστοιχα χαμηλό ποσοστό -παρά την προεκλογική υπερπροβολή του από τα καθεστωτικά ΜΜΕ- που έλαβε το νεοσύστατο κόμμα “Δημοκράτες” του μνημονιακού (πρώην ΠΑΣΟΚου και νυν “Νεοδημοκράτη με πολιτικά”) Α. Λοβέρδου.

Το κατώφλι του 3% κατάφερε -με “καρδούλες” και “χαριτωμένα” βιντεάκια στα ΜΚΔ- να περάσει και το “ούτε δεξιά ούτε αριστερά, μόνο μπροστά” προσωποπαγές απολίτικο κόμμα της (πρώην ΣΥΡΙΖΑ) Ζ. Κωνσταντοπούλου.

Από την πλευρά της, η παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ), η ευρωατλαντική “προοδευτική κεντροαριστερά” του Κεφαλαίου και του Κράτους του, βγήκε συνολικά ηττημένη από την ευρωκάλπη και έχοντας απωλέσει χιλιάδες ψήφους, αδυνατεί να συγκροτήσει τον απαραίτητο “πόλο” ενός νέου δικομματισμού.

Ο νέος πρόεδρος των αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου, το εξ Αμερικής ουρανοκατέβατο “αυτοδημιούργητο golden boy” Στ. Κασελάκης πλασάρει ως “επιτυχία” τη μείωση κατά δέκα μονάδες της διαφοράς από την ΝΔ ενώ ο (βγαλμένος από το ΠΑΣΟΚικό κομματικό σωλήνα) προέδρος των αυτοαποκαλούμενων “σοσιαλιστών” της Χαρ. Τρικούπη, Ν. Ανδρουλάκης υπενθυμίζει απεγνωσμένα ότι η διαφορά που χωρίζει τα δύο “όμορα κόμματα” μειώθηκε στις δύο ποσοστιαίες μονάδες.

Σε κάθε περίπτωση, η εσωκομματική φαγωμάρα και μουρμούρα ξεκίνησε ήδη από το ίδιο το βράδυ των εκλογών και δεδομένων των συνθηκών, οι “διεργασίες”, τα παζάρια και τα “μαγειρέματα” για την επίτευξη του στόχου αναστήλωσης (με “νέα ή μεταχειρισμένα υλικά”) του δικομματισμού βρίσκονται ήδη σ’ εξέλιξη και στο επόμενο προσεχές διάστημα αναμένεται να ενταθούν, πίσω από τις κλειστές κομματικές πόρτες και μέσα από το απαραίτητο “μασάζ” και “σπρώξιμο” από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Στα ευχάριστα των αποτελεσμάτων, ο εκλογικός καταποντισμός της “ΝΕ.ΑΡ” που “έστειλε στο ευρω-εξωκοινοβούλιο” τους “αριστερούς” μνημονιακούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ που αφού πρώτα υπέγραψαν κάθε αντιλαϊκο – αντεργατικό μέτρο τους υποδείχθηκε από την ΕΕ και την ντόπια αστική Τάξη, με μερικά από τα πλέον κατάπτυστα νομοσχέδια της περιόδου 2015-19 να φέρουν τα ονόματα μερικών εξ’ αυτών, μετά την ανάληψη της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ (μέσω ΗΠΑ και Τσίπρα) από τον Κασελάκη θυμήθηκαν την “αριστερή συνείδηση και…αισθητική τους” και αποχώρησαν, κρατώντας όμως τη “θαλπωρή” των κοινοβουλευτικών εδρών και των κρατικών επιχορηγήσεων που αυτές τους αποφέρουν.

Από την πλευρά του, το ΚΚΕ κατάφερε να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του συγκριτικά με τις ευρωεκλογές του 2019 (από 5,35% σε 9,25%), αν και σε απόλυτους αριθμούς, συγκριτικά με τις περσινές βουλευτικές εκλογές, έλαβε 33.428 λιγότερες ψήφους.

Με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ν’ αποτελεί συνολικά -οργανωτικά και πολιτικά- εδώ και πολλά χρόνια τη σκιά του μεταπολιτευτικού εαυτού της, και με όσες από τις εκδοχές της επέλεξαν τη συμμετοχή στην ευρωκάλπη να περνάνε για άλλη μια φορά κάτω από τον πήχη του πολυπόθητου 3%, με το “παλιό να αργοπεθαίνει αλλά το νέο να μην έχει ακόμα καταφέρει να γεννηθεί”, αυτή η σταθερή επανάκαμψη των ποσοστών του ΚΚΕ στα προμνημονιακά επίπεδα, δεν φαίνεται ικανή να επηρέασει άμεσα τους γενικότερους πολιτικούς συσχετισμούς και τις κοινωνικές διεργασίες, αλλά ούτε και την ένταση της πάγια “ηλεκτρισμένης” και αντιπαραθετικής σχέσης που διατηρεί ο Περισσός με τις “εκτός των τειχών” του κινηματικές πολιτικές – ταξικές δυνάμεις.

Έπειτα από μια και πλέον δεκαετία κοινωνικής καθίζησης και κινηματικής άμπωτης, με δεδομένη την παρατεταμένη ζοφερή συνθήκη που διανύουμε αλλά και το ακόμα ζοφερότερο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, από τους αυταρχικούς – αντεργατικούς – ρατσιστικούς – πολεμικούς σχεδιασμούς του ελληνικού Αστισμού και του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, μέσα στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται, καμία κοινοβουλευτική αυταπάτη, καμία εμπιστοσύνη στην αστική “δημοκρατία” και τη “νομιμότητα” της, να μη μπει φραγμός στην οργάνωση και την άμεση δράση, στη μαζικοποίηση και την όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων και των ταξικών αγώνων που (έστω μειοψηφικά και διάσπαρτα, ασυντόνιστα και αναντίστοιχα σε σχέση με την κομβικότητα της περιόδου που διανύουμε) έρχονται και πάλι στο προσκήνιο.

Απέναντι στη μοιρολατρία και την ανάθεση, τις φρούδες ελπίδες και την αναζήτηση ψευτοσωτήρων, τις διαχειριστικές λογικές και τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” για μια δήθεν “βελτίωση” από τα πάνω των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης της χειμαζόμενης κοινωνικής βάσης που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, “γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά”…

V. Αντί Επιλόγου

[…] Είμαι πεισμένος πως, ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί ή μοιάζουν να έχουν χαθεί, πρέπει ήρεμα να ξαναρχίζουμε το έργο μας από την αρχή. Eίμαι πεισμένος πως πρέπει πάντα να στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις. Nα μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν και έτσι να μη συσσωρεύουμε απογοητεύσεις. Πως πρέπει να προγραμματίζουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε και μπορούμε να κάνουμε, και να ακολουθήσουμε τον δρόμο μας […] Αντόνιο Γκράμσι

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Ιούνης 2024