Την Παρασκευή 7 Φλεβάρη η αστική “δικαιοσύνη”, η δικαιοσύνη του κεφαλαίου και του κράτους του, βασισμένη σ’ ένα κατασκευασμένο και διάτρητο κατηγορητήριο καταδίκασε έναν πολιτικό της αντίπαλο, τον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου, σε 25 χρόνια κάθειρξη για να ικανοποιήσει τις επικοινωνιακές ανάγκες των πολιτικών προϊσταμενών της, για να αποδείξει για άλλη μια φορά την ταξικότητά της και την εκδικητικότητά της. Η μάχη για την απελευθέρωση του συνεχίζεται…
προσπαθώντας να γκρεμίσουμε (έστω και νοητά…) τα τείχη που τον κρατούν αιχμάλωτο, αναδημοσιεύουμε ένα από τα ποίηματα του, το οποίο και αλιεύσαμε από τον ιστότοπό του υστερόγραφα μιας σκευωρίας (astop.espivblogs.net)
23/10/2012
Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.
Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.
Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.
Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας.
Και θα’ χουμε ρυτίδες στα πρόσωπα.
Κάθε ρυτίδα και μια χαρακιά.
Για κάθε στιγμή αγωνίας.
Για κάθε αιωνιότητα μοναξιάς.
Όσοι φοβούνται τις ρυτίδες,
φοβούνται το παρελθόν τους,
το ανούσιο παρόν τους,
το προδιαγεγραμμένο μέλλον τους.
Μισούν τον εαυτό τους. Αυτό που γίνονται.
Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του.
Κι εμείς θα τα φέρουμε περήφανα.