One thought on “Εκδήλωση – Βιβλιοπαρουσίαση: Marco Capoccetti Boccia. Οδομαχίες, Αυτόνομοι χωρίς Αυτονομία από τις εκδόσεις red n’ noir. Με τη συμμετοχή του συγγραφέα. (Αθήνα Σάββατο 30/11 & Θεσσαλονίκη 1/12)”

1. Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, cari amici e compagni, πολύ θα ήθελα να είμαι μαζί σας σήμερα στην Αθήνα και αύριο στη Θεσ/νίκη, volevo cosi tanto essere oggi e domani con voi, ad Atene e Salonicco rispettivamente, tuttavia, όμως, λόγοι ανωτέρας βίας, cause-motivi più forti di me me lo impediscono, με εμποδίζουν να βρεθώ εκεί!

   νιώθω κι εγώ ότι ακόμη ανήκω στους αυτόνομους, χωρίς να έχω απαρνηθεί τίποτα, χωρίς να έχω μετανοήσει για τίποτα. Για εκείνες τις ιστορίες ηττημένων. Στην αυγή της δεκαετίας του 2020, τριάντα χρόνια μετά τον αγαπητό Marco, anch’io sento di appartenere ancora agli autonomi, senza aver rinunciato a nulla, senza essere pentito di nulla. Per quelle storie dei sconfitti. All’alba degli anni ’20, trent’anni dopo il caro Marco.

   Ho avuto la grande fortuna, είχα την μεγάλη τύχη να ζήσω στην Ιταλία στα χρόνια ’70, di vivere in Italia durante gli anni ’70, mi son trovato studente a Firenze, βρέθηκα στη Φλωρεντία για σπουδές τον χρόνο που γεννιόταν ο Marco, και βυθίστηκα στο κίνημα της Αυτονομίας με όλη μου την καρδιά από το ’74-’75 μέχρι τις αρχές των χρόνων ’80, όταν και διακόπηκε η διαδρομή μου σε εκείνο το υπέροχο κίνημα εντελώς τυχαία, λόγω του κυνηγητού της καταστολής, mi son trovato a Firenze a studiare per una laurea l’anno che Marco è nato, e mi sono immerso nel movimento dell’Autonomia con tutto il cuore, con tutto il mio essere, dal ’74 -’75 agli inizi degli anni ’80, quando il mio viaggio in quel meraviglioso movimento fu interrotto accidentalmente a causa della caccia su di me dalla repressione.

   Και μιας κι ο σύντροφος Marco έρχεται από την Ρώμη για να μας μιλήσει για Οδομαχίες, στην αιώνια πόλη φαντάζομαι, θα ήθελα να του απευθύνω έναν χαιρετισμό μιλώντας κι εγώ για οδομαχίες στους δρόμους της, μέσα από τις προσωπικές μου αναμνήσεις στα ιταλικά, και μέσα από τα λόγια ενός μετανιωμένου που είχε κι εκείνος βρεθεί στην Ρώμη στις 12 μαρτίου του 1977 και έζησε από πρώτο χέρι εκείνη την ημέρα ανταρτοπόλεμου, ένα απόσπασμα από τις καταθέσεις στην δικογραφία εναντίον μου. Πολύ σύντομα για να μην σας κουράσω, E siccome il compagno Marco viene da Roma per parlarci di Scontri di piazza, nella città eterna come immagino, vorrei mandargli un saluto parlando anche io di scontri di piazza, attraverso i miei ricordi, in italiano e attraverso le parole di un pentito che si era trovato pure lui a Roma il 12 marzo 1977 e visse in prima persona quella giornata di guerriglia, un passaggio dalle deposizioni nel fascicolo contro di me. Veloce, per non stancarvi:

   …..la polizia si era messa di fronte ai compagni in testa del corteo impedendo loro di cominciare a scendere per via nazionale. L’ avvilimento sale, i compagni tirano fuori le pistole e le armano, il rumore che fanno provoca brividi, spezza il silenzio momentaneo nel quale si era immersa la piazza e scuote gli agenti che si mettono a parte lasciando il fiume scorrere sul suo cammino, evitando il peggio. I militanti sparano contro la prigione, Regina Coeli, poiché è impossibile avvicinarsi, la polizia e i carabinieri impediscono l’accesso ai compagni chiudendo i ponti, hanno paura di un tentativo di massiccia liberazione di proletari prigionieri nostri compagni e non solo, rinchiusi lì dentro, oltre il fiume. Il diluvio umano continua la sua strada. Si dipana il groviglio in città, lasciando il fiume alle spalle. Entra in una vasta piazza, semi-oscura, poiché tutti i lampioni sono andati a pezzi. Lì vedo la scena più surreale della mia vita, una scena da film d’avventura. Incredibile!
   Sul lato opposto, inginocchiati in fila, una ventina di compagni, con i fazzoletti alzati, sparano all’unisono, alla bordata, verso un imponente edificio che si trova di fronte a loro, e chiude la piazza da quel lato. E da dietro, correndo ad arco, a semicerchio, una cinquantina di compagni lanciano una pioggia di molotov ai vetri rotti e frantumati, le finestre dell’edificio, da cui le forze di polizia stanno rispondendo, costrette di mollare, lasciando incustodito a causa dell’ intensità dell’attacco! Disseminano fuoco.
   È qualcosa di unico, non dimenticato, non importa quanti anni son passati! Più tardi ho appreso che quell’edificio è il Ministero della Giustizia della capitale…..

   …..Μιλά για την διαδήλωση του Μάρτη του ’77 στην Ρώμη, ‘για να αναδειχθεί ο εθνικός χαρακτήρας του κινήματος.’
   Εκεί πήγαν δύο ξεχωριστές ομάδες. ‘Μία των ΄κομμουνιστικών επιτροπών’ για τις οποίες μίλησα και η άλλη του ‘συλλόγου Σάντα Κρότσε’. Εγώ είμαι σε αυτή την τελευταία ομάδα’,λέει.
   ‘Περνάμε από τα γραφεία των ‘Βόλσι’, όπου βρίσκονται καμιά εκατοστή άτομα, οι τριάντα οπλισμένοι για παν αμυντικό ενδεχόμενο.
   Σε μας δόθηκαν μπαστούνια και μολότοφ’. Ονοματίζει μία κοπέλα που τους παρέλαβε από τον σταθμό.
   ‘Ξεκινά η πορεία χιλιάδων ατόμων.
   Αρχίζουν οι συγκρούσεις με την αστυνομία.Κάποιοι από τους διαδηλωτές -όχι Φλωρεντίνοι- πυροβολούν.
   Χάος, δακρυγόνα και άλλα.’
   ‘Κοντά στο ποτάμι σπάζεται ένα κατάστημα αθλητικών με όπλα που φορτώνονται σε ένα αυτοκίνητο.’
   ‘Εμείς πανικοβληθήκαμε αλλά άλλοι προσεγγίζουν διαφορετικό οπλοπωλείο, υπήρχε αλυσίδα που τους εμπόδισε να πλησιάσουν. Πάρθηκαν τα όπλα που χρειάζονταν και τότε επέτρεψαν στους υπόλοιπους να πάρουν ότι ήθελαν.’ ‘Διαδόθηκε η φωνή ότι εκείνοι που είχαν ενεργήσει ανήκαν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Κάποια από τα όπλα κατέληξαν στο ποτάμι. Το αμάξι το φορτωμένο απομακρύνθηκε πρίν φτάσει η Άμεση Δράση’.‘Συνεχίζοντας πλησιάσαμε ένα Αστυνομικό Τμήμα και εκείνοι πυροβόλησαν, νόμισα πως χτυπήθηκα και έπεσα κάτω. Χτυπήθηκα στον αστράγαλο και το μπουφάν μου ήταν τρυπημένο από σφαίρα. Βρήκα διαμονή σε σπίτι προλεταριακής συνοικίας. Το άλλο πρωί γύρισα πίσω’.
   ‘Εκτίμησα αρνητικά τα γεγονότα σε πρώτη φάση μετά όμως από τις ειδήσεις που έφτασαν διά μέσω του Τύπου φάνηκε πως ο απολογισμός δεν ήταν καθόλου αρνητικός και πως ανάλογα γεγονότα είχαν διαπιστωθεί και σε Μπολόνια, Μιλάνο και το γεγονός παίρνει διάσταση μιάς αληθινής και πραγματικής Επανάστασης,
   μιάς μέρας Επαναστατικής’…..

   Αυτά. eccoci qui. Ελπίζω ο Marco να με συγχωρεί που δεν κατάφερα να βρεθώ μαζί σας, spero che Marco mi perdoni per non essere stato in grado di essere lì con voi tutti, Spero che Marco mi perdoni per non essere stato in grado di essere lì con voi tutti, θα είναι για μιαν άλλη φορά, sarà per un’altra volta..

   σας χαιρετώ με σηκωμένη τη γροθιά, vi saluto con il pugno alzato mandando un bacio al compagno Marco

   Michele Μιχάλης

   Reply ↓