Ένα συνοπτικό και αιρετικό γραπτό του Φίλιππου Καλομενίδη [*], σχετικά με το τι σημαίνει και τι θα σημάνει η 7η Οκτώβρη. Όχι μονάχα για τους Παλαιστίνιους.

Ο σύντροφος Φίλιππος ζει, εργάζεται και δραστηριοποιείται πολιτικά – κινηματικά στη Σαρδηνία. Με αφορμή το συγκεκριμένο κείμενο του, το οποίο δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο osservatoriorepressione.info στις 20/10/2023, βρίσκεται στο στόχαστρο των απειλών των (έμμισθων και μη) φερέφωνων της βιομηχανίας σιωνιστικής προπαγάνδας που δρα (υπό κρατική κάλυψη) στην Ιταλία, όπως άλλωστε και στην Ελλάδα και όλη την ΕΕ, τις ΗΠΑ και όλη τη Δύση.

Μεταφράστηκε και δημοσιεύεται στα ελληνικά ως μια συμβολή στην προλεταριακή – διεθνιστική αντιπληροφόρηση, ενάντια στην καθεστωτική σιωνιστική – ευρωατλαντική παραπληρόφορηση, ως ένα συντροφικό σινιάλο Αλληλεγγύης από την αθηναϊκή μητρόπολη ως το νησί της Σαρδηνίας και όλη τη Μεσόγειο των Λαών, για τη Νίκη στα όπλα της Αντίστασης, ως τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Προλεταριακή Πρωτουβουλία
Αθήνα, 30 Οκτώβρη 2023.

H παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη.

του Filippo Kalomenidis

«Κατευθύνθηκα προς τη Suha που έπαιρνε την Hanin, λέγοντας της: “Μην μείνεις μακριά για πάρα πολύ”. Την αγκάλιασα, μαζί με τη μικρή: “Μην ανησυχείς… Εμείς, όπως οι άνθρωποι της Κομμούνας, θα εισβάλουμε στον ουρανό!” […] Είχαμε ξεπεράσει τον σκόπελο του αυτοελέγχου, δεν χύσαμε ούτε ένα δάκρυ, κανένας από εμάς δεν είχε κλάψει».

από το “Δεν θα φορέσω το καπέλο σας” του Ahmed Qatamesh

Όταν δεν έχεις πια τίποτα, είσαι έτοιμος να μοιραστείς τα πάντα.

Η επανάσταση της 7ης Οκτώβρη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απέδειξε ότι ως ανθρώπινα όντα –αποστερειμένα εδώ και πάνω από 75 χρόνια από κάθε συστατικό στοιχείο της ίδιας τους της ύπαρξης– μπορούν και μοιράζονται το αδύνατο, δηλαδή να γονατίζουν μια πυρηνική δύναμη, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά πλήττοντας και την εμπιστοσύνη προς τον αποικιοκρατικό και ρατσιστικό θεϊσμό.

Η επανάσταση της 7ης Οκτώβρη επανεφηύρε φυσικούς νόμους. Δίδαξε ότι είναι δυνατό να βγεις κα από τον πιο βαθύ τάφο του πλανήτη –από εκεί, όπου οι Παλαιστίνιοι έχουν θαφτεί από τους σιωνιστές και τους δυτικούς– χωρίς κανένα σημείο στήριξης.

H μόνη ευκαιρία –εσώτερη και πολιτική, ή καλύτερα όπως το θέτει ο Alì Shariati «πολιτικής πνευματικότητας»– είναι η απόλυτη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η σωτηρία της ζωής [servare vitam] υπηρετώντας τον άποικο, η επιβίωση δηλαδή η υποβίωση, είναι το πιο μεγάλο λάθος που μπορεί να διαπράξει ο αποικιοκρατούμενος, για τον ίδιο του τον εαυτό και για τα παιδιά που θα έρθουν.

Οι νέοι που έρχονται στον κόσμο πρέπει να φοβούνται περισσότερο από το θάνατο τη γδαρμένη ζωή, την απογυμνωμένη μέχρι το κόκκαλο από εκείνο που είναι ανθρώπινο. Αυτό είναι κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τους καταπιεσμένους Παλαιστίνιους, αλλά και για τη νεολαία που ζει υποταγμένη μέσα στο φιλελεύθερο παρόν στη Δύση.

Η ταπεινωμένη ύπαρξη αποκτά και πάλι σημασία μονάχα μέσα από τον ξεσηκωμό ενάντια στον σφαγέα. Σηκώνεται από το χώμα, ίπταται πάνω από τείχη αποκλεισμού και ατσάλινες πύλες διέλευσης, ενώνεται με τη σάρκα της, με τα πιο απαλά σύννεφα για να τα λιπάνει και να δωρίσει απροσδόκητα εξεγερμένες γενιές σε κάθε τόπο.

Οι μαχητές της Γάζας πάνω στα αιωρόπτερα μετατράπηκαν σε ριπές του ανέμου και κραυγές που ανέτρεψαν τον καιρό, ζωγράφισαν μια εικόνα απελευθέρωσης, από τις πλέον προωθημένες της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας.

Ένα αθάνατο στιγμιότυπο χαράς που κανένας Παλαιστίνιος, καμία γυναίκα, κανένας άντρας που βιώνει τη σκλαβιά της φιλελεύθερης απολυταρχίας δεν θα βγάλει ποτέ από το βλέμμα του.

Μια αυθεντική οπτική προσευχή που κοινωνείται με τα μάτια, ενώπιον όλων των καταπατήσεων που έχουν υποστεί.

Η προσγείωση στο έδαφος που οι αποικιοκράτες έχουν βιάσει, αποτελεί μια γέννηση για τους μαχητές. Και τίποτα δεν έρχεται στον κόσμο αν δεν βαφτεί στο αίμα. Χωρίς βία δεν υπάρχει απελευθέρωση από μια αιώνια κτηνωδία. Αυτό το ξέρει όποιος γνωρίζει την ιστορία από την πλευρά των έγκλειστων μέσα σ’ αυτήν την επίγεια κόλαση. Μέσα σε μια στιγμή, οποιοσδήποτε δεσμός με τη θρασύδειλη φιλελεύθερη ηθική καίγεται, και οι εξεγερμένοι έσχατοι επί της γης, σαν επιδέξιοι χαλκουργοί -δουλεύοντας μ’ εκείνη τη φωτιά- μπορούν να σφυρηλατήσουν μια φυσική και ενστικτώδη αλήθεια χωρίς ανισότητες.

«Αυτός ο νέος άνθρωπος αρχίζει την ανθρώπινη ζωή του από το τέλος, νιώθει ένας νεκρός με ισχύ. Θα φονευθεί: δεν είναι μονάχα ότι αποδέχεται τον κίνδυνο, είναι ότι έχει αυτήν τη βεβαιότητα. Αυτός ο νεκρός με ισχύ έχασε τη γυναίκα του, τα παιδιά του, είδε τόσες πολλές αγωνίες που θέλει να κερδίσει αντί να επιβιώσει», άφησε αδιαμφισβήτητα γραμμένο ο Frantz Fanon [1].

Μέσα σε μια χαρά, μηδενιστική και συνάμα δημιουργική, ενός απρόβλεπτου μέλλοντος χωρίς αλυσίδες και όρια, το φωτεινό και γοητευτικό χαμόγελο των επαναστατών αχνοφαίνεται κάτω από την keffiyeh που καλύπτει τα πρόσωπα τους, καλεί σε χορό πάνω στα εχθρικά τεθωρακισμένα. Τα θηρία που κατασπαράζουν μωρά και εξεγερμένους βρίσκονται τώρα ποδοπατημένα, κάτω από τα ρεσάλτα ενός ολόκληρου αποφυλακισμένου λαού.

Και η παλαιστινιακή επανάσταση συνεχίζεται, παρά τους βομβαρδισμούς και τη νιοστή, αδιάκοπη σφαγή των Gazawi. Με την Κνέσετ να τρέμει από τις ρουκέτες που εκτοξεύονται μέσα από τα συντρίμμια. Με τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ και τον εκλεγμένο αρχιδήμιο των σιωνιστών δήμιων, κλεισμένους μέσα σ’ ένα καταφύγιο.

Προχωράει μέρα με τη μέρα στις πλατείες των αραβικών πόλεων, της Νότιας Αμερικής και των κρατών που ο κεφαλαιοκρατικός δεσποτισμός επιμένει ν’ αποκαλεί Ευρώπη. Ενωμένες, μ’ εκείνον που μια φορά είχα ονομάσει «αγώνα ενάντια σ’ αυτή τη ζωή».

Τα προτάγματα των κινημάτων ακολουθούν την παλαιστινιακή πλημμύρα. Δημιουργούν τριγμούς, χλευάζουν τους δρόμους και τις λεωφόρους που κυριαρχεί το κέρδος των λίγων και εκλεκτών. Δεν έχουν καμία αντανάκλαση της ψεύτικης ειρήνευσης που έχει επιβληθεί παντού, δολοφονώντας στο όνομα της δημοκρατίας και των ανώτερων αξιών της Δύσης. Ζητούν την ολική απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Χωρίς παραχωρήσεις στους σιωνιστές.

Αξίζει τον κόπο συγκριτικά με τη σφαγή που οι καταπιεστές διαπράττουν χωρίς ανακωχή στη Γάζα;

Αξίζει τον κόπο ενώπιον της αποφασιστικής εξέλιξης της τέταρτης φάσης της αιωνόβιας και ποτέ ολοκληρωμένης διαδικασίας της Nakba [2], για να επικαλεστούμε τον Joseph Massad, δηλαδή την ύστατη πράξη που έχει ως στόχο την τελική εξόντωση των Παλαιστινίων;

Ναι. Γιατί η ιστορική πράξη της Παλαιστινιακής Αντίστασης έχει μια πρωτόγνωρη πολιτισμική, εκτός από στρατιωτική, επιθετική ισχύ. Η αναπάντεχη επιτάχυνση της σύγκρουσης αποτελεί μια χειροπιαστή δυνατότητα σωτηρίας, συγκριτικά με μια μαζική θανατική καταδίκη που εκτελείται καθημερινά εδώ και δεκαετίες. Για εκείνους και για εμάς που κατοικούμε σ’ άλλες ακτές της Μεσογείου.

Μια ανατροπή που πάει πέρα από την ωφελιμιστική και τακτικίστικη λογική του πολέμου και δεν μπορεί χυδαία να ονομάζεται «πόλεμος».

Όπως όλες οι σπάνιες εκρήξεις που φέρνουν στην επιφάνεια μια νέα έννοια του ανθρώπινου, πρέπει να ονομαστεί με τη λέξη «επανάσταση».

Σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, αυτό είναι το πρόταγμα που ωθεί γυναίκες και άντρες, με ισόβια καταδίκη στα χαμηλότερα στρώματα, ώστε ν’ ανταμώσουν και πάλι με τον αγώνα για «μια βαθιά ζωή».

Ξεπερνώντας την μαρξιστική έννοια του «αινίγματος της παραγωγής», αφουγκράζονται και ξεσκεπάζουν το αίνιγμα της καταστροφής, πάνω στο οποίο βασίζεται ο φιλελευθερισμός. Θέλουν να το σταματήσουν παρορμητικά, με την ώθηση μιας ριψοκίνδυνης «νοητικής πολυτέλειας» [«luxuria mentis»].

Όπως στις καλύτερες επαναστάσεις, η παλαιστινιακή της 7ης Οκτώβρη έχει ως συνέπεια την πτώση για ένα προς ένα, για όλα τα προσωπεία των εχθρών.

Αρχής γενομένης με το βαρύ μακιγιάρισμα των δημοκρατικών εγγυήσεων που λιώνει, αποκαλύπτοντας το πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του αυταρχισμού και των διακρίσεων.

Πάρα πολλοί και πολλές το είχαμε διακρίνει με τον πόλεμο εναντίον των μεταναστών και όσων βρίσκονται στις εσχατιές της κοινωνικής πυραμίδας.

Τώρα, για τον καθένα και την καθεμιά, είναι δύσκολο ν’ αρνηθεί το κατασταλτικό τερατούργημα των δώδεκα αστεριών των Βρυξελλών και του Στρασβούργου που μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα δώδεκα άστρα του Δαβίδ.

***

Όταν δεν είσαι πια τίποτα, χάνεις τα πάντα και δεν πείθεις πλέον κανέναν.

Το Ισραήλ και η Δύση, μαζί και το μικροσκοπικό ιταλικό κράτος, δονούνται από έναν ανεξέλεγκτο φόβο. Ούτε καν οι κάτοχοι των μοχλών της εξουσίας δεν δοκιμάζουν να δώσουν κύρος στην ασταμάτητη παράσταση περί του αήττητου και της δημοκρατίας.

Στο κατεχόμενο κράτος, οι άποικοι με διπλή υπηκοότητα δεν είναι σώοι από τα αντίποινα στη Γάζα, με τα ισοπεδωμένα νοσοκομεία, με τις βόμβες διασποράς και λευκού φωσφόρου. Επιτέλους, μπαίνουν στις ουρές των αεροδρομίων για να εγκαταλείψουν τη γη που σφετερίστηκαν.

Η γαλλική République, μετά τη φωτεινή και πολύ νεολαιίστικη εξέγερση του καλοκαιριού, έχει το καταλληλότερο κλίμα ώστε να ξεσπάσουν εκεί οι ερχόμενες ταραχές, πάνω στο κύμα της επανάστασης της 7ης Οκτώβρη. Απαγορεύει τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη και απελαύνει τον Mariam Abu Daqqa, μια καθαρή φωνή του Λαϊκού Μετώπου. Πλέον δεν κρύβεται: βασίζεται στη ψήφο των αγορών και στην ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη μεταξύ τραπεζιτών, αρπακτικών και δολοφόνων, στ’ όνομα του υπερκέρδους.

Η γερμανική Republik στρατιωτικοποιεί τα σχολεία και τις συνοικίες που κατοικούν μετανάστες, περνάει το τελευταίο βιβλίο της Adania Shani από τη βράβευση στη Φρανκφούρτη στα περιεχόμενα, απαγορεύει την αμφίεση με keffiyeh και το ανέμισμα της σημαίας της Παλαιστίνης. Από τις 19 του Οκτώβρη στο Βερολίνο, Άραβες και Γερμανοί διαδηλωτές άφησαν να εννοηθεί ότι δεν θα μείνουν επί μακρόν άπραγοι.

Η ιταλική Repubblica εκφοβίζει μάταια τους σπουδαστές που υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Χτυπάει με τα γκλοπ της, στη Ρώμη και το Λιβόρνο, όποιον στρέφεται κατά των φίλων του Ισραήλ. Προετοιμάζεται για την επικείμενη κατασταλτική περίοδο, διαδίδοντας ψεύτικους συναγερμούς περί βομβών και όπου είναι δυνατόν σφραγίζει τα σύνορα. Κινήσεις χρήσιμες για τη σταθεροποίηση μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία θα καθιστά σε θεμιτή την τιμωρία του κινήματος που λεπτό το λεπτό διαμορφώνεται.

Αυτός ο νομιμοποιημένος φόβος πως θα χαθούν τα πάντα ωθεί τα ΜΜΕ των φιλελεύθερων καθεστώτων της ΕΕ, έτσι ώστε να περιορίσουν την παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη σε μια τρομοκρατική – θρησκευτική ενέργεια και να σερβίρουν εξωφρενικούς παραλληλισμούς με την 11η Σεπτέμβρη, το Bataclan, τον ISIS, καθώς και μ’ ότι άλλο εύφλεκτο έχει να ρίξει το καθένα από αυτά, σε αυτήν τηv ψυχωτική εστία φωτιάς περί του πολέμου των πολιτισμών.

Δυστυχώς για αυτά, ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, σε κάθε γωνία του πλανήτη, έχει καταλάβει ότι υπάρχει μονάχα ένας πόλεμος των πολιτισμών: εκείνος ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους αλυσοδεμένους, τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.

Μια προπαγάνδα αραβοφοβική, ισλαμοφοβική, μίσους για τους ξένους, επικίνδυνη που πρέπει να καταπολεμηθεί έξυπνα, η οποία όμως εν τούτοις ήταν διαχρονική και προβλέψιμη.

Αν τα λόγια της εξουσίας είναι φθαρμένα και σε αποσύνθεση, δεν υστερούνται ως προς αυτό και οι εκφράσεις του πλήθους «καθηγητών της ηθικής» που δηλώνουν ότι τάσσονται στο πλευρό των παλαιστίνιων, αφού πρώτα όμως έχουν καταδικάσει «τους ναζιστές» της Χαμάς, εξισώνοντας τους με «τους ναζιστές» του Τελ Αβίβ, και έχουν χαρακτηρίσει την επανάσταση της 7ης Οκτώβρη ως «πογκρόμ».

Εκείνοι που υπήρξαν οραματικοί ερμηνευτές του δυτικού μαρξισμού καταφεύγουν επομένως στην ίδια έκφραση που χρησιμοποίησε και ο Rishi Sunak, ο Άγγλος πρωθυπουργός, ο αυτουργός του εκτοπισμού και των δολοφονιών σε ευρεία κλίμακα των μεταναστών που διασχίζουν τα στενά της Μάγχης.

Όντως οι «αποπροσανατολιστές» της εξημερωμένης αριστεράς δεν αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι στο εγκατεστημένο αποικιακό κράτος του Ισραήλ δεν υπάρχουν «άμαχοι»;

Όντως δεν γνωρίζουν ότι έποικοι, οπλισμένοι ως τα δόντια, επιτίθενται κανονικά στα σπίτια των Παλαιστινίων, διαπράττοντας δολοφονίες;

Όντως δεν γνωρίζουν τη βασική και πολύτιμη ιστορία της Χαμάς, σε τέτοιο βαθμό ώστε ν’ αφήνουν το στόμα τους να ξεράσει μια τέτοια αθλιότητα;

Όντως δεν φαντάζονται καν ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι ενωμένη από το 2021, μέσα από τις διαφορετικές συνιστώσες της, με την Χαμάς ν’ αποτελεί το βασικό κομμάτι της;

Όντως δεν αντιλαμβάνονται ότι η Παλαιστίνη απο τον Οκτώβρη του 2023 αποτελεί για τις νέες γενιές αυτό που το Βιετνάμ (και οι Βιετκόγκ που είχαν μια μαχητική ηθική, όχι λιγότερο αδιάλλακτη από την αντίστοιχη της Παλαιστινιακής Αντίστασης) αποτέλεσε για τις δικές τους γενιές;

Δεν είναι ανίδεοι, παρά μόνο στη ψυχή. Απλά τούς αρέσουν οι Παλαιστίνοι –για να επιστρέψουμε στον Φανόν– όταν είναι «υποβαθμισμένοι», όταν είναι τα θύματα στην καταμέτρηση των πυρών του θανάτου. Γιατί οι Παλαιστίνιοι πρέπει να παραμείνουν, μέσα στο καθημερινό και ασταμάτητο λουτρό αίματος, μια ευκαιρία για να νιώθουν εκείνοι δυτικοί, διαφορετικοί και καλοί.

Νιώθουν επομένως τρόμο από την επανάσταση της 7ης Οκτώβρη που ωθεί πάρα πολλά από τα παιδιά μας ν’ αρνηθούν και να φτύνουν τη ρατσιστική ιδέα της υπεροχής –την οποία ανέκαθεν εκείνοι εκθείασαν– της κίβδηλης ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που αποτέλεσε τον πραγματικό προπάτορα, περισσότερο ακόμα και από τον γενοκτονικό εθνικισμό των ΗΠΑ, της ισραηλινής αποικιοκρατίας.

Αποδέχτηκαν το γεγονός ότι είναι «άνθρωποι που ζουν μίζερα», όπως θα παρατηρούσε o Pierre Clastres, και δεν καταφέρνουν να επιπλεύσουν μέσα σ’ αυτόν τον ανατρεπτικό κατακλυσμό.

To λεξιλόγιο τους καταφεύγει στη διαζευκτική λογική (είτε – είτε, είτε είμαι με τη μια πλευρά είτε είμαι με την άλλη), επαναλαμβάνει τον υποκριτικό και γνωστό μηχανισμό της αποστασιοποίησης.

«Οι καθηγητές της ηθικής» σήμερα, μετά την 7η Οκτώβρη, δεν είναι πλέον τίποτα.

Αυτό αποδεικνύεται από την κατάχρηση της ανθολογίας των αρνητικών συζεύξεων. «Ούτε με τη Χαμάς, ούτε με το Ισραήλ, ούτε με όποιον δολοφονεί, αλλά με την Παλαιστίνη», αυτή είναι η ανόητη φόρμουλα τους. Λες και οι μαχητές της Χαμάς προέρχονται από κάποιον μακρινό γαλαξία και δεν χαίρουν, όπως ειπώθηκε πριν, της σημαντικής στήριξης του παλαιστινιακού λαού.

Ας το διδαχτούν στη νομιμόφρονα αριστερά: το Allāhu akbar δεν είναι η κραυγή της μάχης των τρομοκρατών. Είναι ένα συνειδητό κάλεσμα προς το ανυπόστατο του πραγματικού και τις δικές μας οικτρές εμμονές.

Η Παλαιστινιακή Επανάσταση μονάχα ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη.

Πρόκειται για μια τομή συγκριτικά με το παρελθόν, εκπληκτικά και τραγικά ανεπίστρεπτη.

Οι γυναίκες και οι άντρες της Κομμούνας εισβάλουν στον ουρανό.

Σημειώσεις του Μεταφραστή:

[1] Από Franz Fanon. Της γης οι κολασμένοι. Εκδόσεις Κάλβος. Αθήνα 1982.

[2] Nakba: 14 Μαΐου 1948. Μια μέρα πριν λήξει η βρετανική κατοχή στην περιοχή της Παλαιστίνης – Γαλιλαίας, το Ανώτατο Εβραϊκό Συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν έγραψε στο ημερολόγιό του: «Στις τέσσερις το απόγευμα ανακηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η μοίρα του βρίσκεται πλέον στα χέρια των Ενόπλων Δυνάμεων». Την επομένη ξεσπά ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος με συμμετοχή πλήθους χωρών: Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος, Ιράκ, Υεμένη, Σαουδική Αραβία. Οι ισραηλινοί τον αποκαλούν “πόλεμο της ανεξαρτησίας”, ενώ οι παλαιστίνοι Νάκμπα (Καταστροφή). 750 χιλιάδες άνθρωποι (πάνω από το μισό πληθυσμό των παλαιστίνιων τότε) έγιναν πρόσφυγες, διωγμένοι από 531 πόλεις και χωριά. Η Νάκμπα συνδέθηκε στη συλλογική μνήμη του παλαιστινιακού λαού με τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και τις μαζικές εκτοπίσεις. Ως τις 20 Ιουλίου του 1949 ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος λήγει, με το Ισραήλ να επεκτείνεται εδαφικά πέρα από τα σύνορα που χαράχθηκαν με απόφαση του ΟΗΕ το 1947 ενώ το παλαιστινιακό κράτος που πρόβλεπε η ίδια απόφαση έμεινε στα χαρτιά. Το εν λόγω ετεροβαρές ψήφισμα του ΟΗΕ (που εν τέλει ακόμα κι έτσι έμεινε ανενεργό), παραχωρούσε το 56.47% (που μετατράπηκε σε 77,4% μετά το πέρας του πολέμου) της Παλαιστίνης στους 608 χιλιάδες εβραίους κατοίκους της περιοχής και το 42.88% στους 1,4 εκ παλαιστίνιους. Έτσι, τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας μετατράπηκαν πολύ σύντομα σε θύτες της μακρόχρονης εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού, δημιουργώντας ένα κράτος απαρτχάιντ, αποκλείοντας τους άραβες από κάθε πολιτικό δικαίωμα και αλλοιώνοντας την πληθυσμιακή κατανομή της περιοχής με διαρκείς εποικισμούς […]

Από το εισιαγωγή στο PFLP. Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Κείμενα και Συνεντεύξεις. Εκδόσεις ΜΟΛΟΤ. Αθήνα 2016.

[*] Στα ιταλικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του:

Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας [La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere] Εκδόσεις Homo scrivens 2021.

Για όλες, για την καθεμιά, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο από την Ιταλία των έσχατων [Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi] Εκδόσεις DEA 2022.