Αναδημοσίευση των κειμένων που κυκλοφόρησαν με αφορμή την κατάληψη της ΕΣΗΕΑ που πραγματοποιήθηκε στις 23 Δεκέμβρη για την Αλληλεγγύη στον αγωνιστή κρατούμενο Σπύρο Στρατούλη, ο οποίος πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 11 Νοέμβρη.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ που βρίσκεται σε απεργία πείνας από 11/11
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΡΑΜΙ ΣΥΡΙΑΝΟ, ΕΡΓΙΟΝ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗ ΡΑΜΑΔΑΝΟΓΛΟΥ που βρίσκονται επίσης σε απεργία πείνας από 21/11, 25/11 & 25/11 στηρίζοντας τον αγώνα του
Σήμερα -43η μέρα της απεργίας πείνας του Σπ. Στρατούλη- προχωρήσαμε στην κατάληψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ στην οδό Ακαδημίας, κόντρα στο τείχος της σιωπής που έχουν ορθώσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γύρω από την απεργία και τη συμπόρευσή τους με τους σκοπούς της ποινικής καταστολής. Ο ιδεολογικός-χειραγωγικός ρόλος των ΜΜΕ είναι βασικό και αναπόσπαστο μέρος της κρατικής εξουσίας και των συμφερόντων του κεφάλαιου και αυτόν τον ρόλο ξέρουν καλά να τον παίζουνε, άλλοτε με την τέχνη της σιωπής και άλλοτε με αυτή της λάσπης.
Ο αγωνιστής κρατούμενος Σπ. Στρατούλης έχει θέσει την υγεία και τη ζωή του σε αυτή την έσχατη δοκιμασία, αντιστεκόμενος στη διακοπή των αδειών εξόδου που λάμβανε από τη φυλακή τα τελευταία χρόνια και την επαπειλούμενη παράταση του εγκλεισμού του εξαιτίας της φαιδρής δικογραφίας που έχει μείνει γνωστή με την ονομασία “εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης”. Αυτή η πραγματικά φαιδρή και ανυπόστατη δικογραφία έχει σχεδιαστεί εξ εξαρχής για να θέσει υπό δικαστική ομηρία πολλές δεκάδες αναρχικούς και αντιεξουσιαστές που δραστηριοποιούνται στη Θεσσαλονίκη και έχει συμπεριλάβει ως κατηγορούμενο τον Σπ. Στρατούλη λόγω της πολιτικής σχέσης και επικοινωνίας που έχει αναπτύξει με συντρόφους και πολιτικά εγχειρήματα στην πόλη. Το αίτημα του απεργού πείνας είναι να απαλλαχτεί από αυτή την αστυνομική-δικαστική μεθόδευση και να του επαναχορηγηθούν οι άδειες που λάμβανε.
Η ουσία της εξοντωτικής του μεταχείρισής από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, βρίσκεται στο γεγονός της μακροχρόνιας αγωνιστικής του διαδρομής και της πολιτικοποίησής του μέσα στις φυλακές. Ο Σπ. Στρατούλης βρέθηκε δεκαεπτά χρόνων στη φυλακή και έχει περάσει περισσότερο από 21 χρόνια έγκλειστος αρνούμενος πεισματικά να παραδοθεί σε αυτά που η φυλακή προστάζει: στην εξατομίκευση και την αδιαφορία, στην απονάρκωση και τη συνήθεια, στη ρουφιανιά και τον κανιβαλισμό. Το πρόσωπό του έχει συνδεθεί συστηματικά με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες πείνας και τις αποχές συσσιτίου μέσα στις φυλακές, με τη γνωστοποίηση της αθλιότητας των συνθηκών κράτησης και της ίδιας της συνθήκης του εγκλεισμού, με την οργάνωση και την έκφραση της αλληλεγγύης ανάμεσα στους φυλακισμένους και τους αγώνες τους.
Η απειλή του νόμου και η βία του εγκλεισμού είναι δομικό στοιχείο της πολύπλευρης βίας που ασκείται από κράτος και κεφάλαιο σε βάρος της ζωής των καταπιεσμένων. Μια πολύπλευρη βία που στις μέρες μας έγινε αδύνατο να κρυφτεί: από τη φτώχεια και την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης μέχρι όλον αυτόν τον αστυνομικό στρατό καταστολής και από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες και το ρατσισμό απέναντι στα πιο ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια μέχρι την ολοκληρωτική παράδοση του φυσικού περιβάλλοντος και των κοινωνικών αναγκών στο βωμό των καπιταλιστικών επενδύσεων. Μια πολύπλευρη βία που είναι καιρός να βρεθεί αντιμέτωπη με τη διασύνδεση, τη ριζοσπαστικοποίηση και τη γενίκευση των επιμέρους αντιστάσεων και να αντικρίσει την ιστορική της άρνηση.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ενάντια στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών, 23 Δεκέμβρη 2013
………………………………….
“Όποιος σηκώνει σήμερα τους ώμους, ή δέχεται ανήμπορος πως οι κρατούμενοι θα συνεχίσουν να υπομένουν αυτό το βασανιστήριο, γιατί σκέφτεται ότι η πλευρά μας είναι πολύ αδύναμη απέναντι σε αυτό, πως θα μπορεί να ελπίζει ότι είμαστε σε θέση να οικοδομήσουμε μία δύναμη που θα μπορεί να ανατρέψει συνολικά τις συνθήκες;”
Κομμάντο Katharina Hammerschmidt / R.A.F. (απόσπασμα προκήρυξης από την ανατίναξη της φυλακής στο Weiterstadt)
ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Η επιστημονικοποίηση της καταστολής συνιστά εδώ και δεκαετίες (στον ελληνικό χώρο τα τελευταία χρόνια) μία πάγια στρατηγική υπό διαρκή εξέλιξη και διερεύνηση από τα κράτη και τους παράγοντες που αλληλοτροφοδοτούνται με την κυριαρχία. Μία στρατηγική η οποία επιχειρεί την διατήρηση και το επισφράγισμα της ομαλότητας με σκοπό την ανεμπόδιστη κυριαρχία του καπιταλισμού μέσα στην κοινωνική μηχανή.
Αποτελούσε και αποτελεί μία εν ενεργεία τακτική σχετικά με την αναζήτηση και την εφαρμογή νέων τρόπων και μεθόδων που στόχο έχουν την καταστολή των αντιπάλων της εξουσίας και την αποτελεσματική διαχείριση του κοινωνικού ελέγχου.
Κομμάτι αυτού του ιδεολογικού σχεδιασμού, ίσως και θεμελιακό, δεν θα μπορούσε να μην είναι και η “σωφρονιστική” πολιτική. Μία πολιτική που με την πάροδο των ετών διαρκώς ρευστοποιείται, ανασυντάσσεται και εκ νέου σχηματοποιείται. Μία πολιτική η οποία αντικατοπτρίζεται με ισοπεδωτική κυνικότητα στα οικοδομήματα των φυλακών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των λευκών κελιών, στα μπουντρούμια των απομονώσεων και στις κοινωνικές σχέσεις, που αντανακλά με απόλυτη ακρίβεια την βαναυσότητα του καπιταλισμού σε μία υπέρτατη συμπυκνωμένη μορφή. Σε μία μορφή που αποτυπώνει τον περιορισμό του ανθρώπου σε λίγα τετραγωνικά τσιμεντένιας πραγματικότητας.
Οι φυλακές είναι κάτι περισσότερο από όσα μπορεί να δεχθεί ένα ανθρώπινο οπτικό ερέθισμα. Οι φυλακές δεν σταματούν στα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα, στους ψηλούς τοίχους και τις νεκρές ζώνες, στις πτέρυγες και τα προαύλια, δεν σταματούν στα κελιά και στα αμέτρητα κυβικά μπετό που με μια πρώτη ματιά συνθέτουν την αρχιτεκτονική τους. Δεν σταματούν στην διατήρηση της ανελευθερίας… Απεναντίας, από εκεί μόλις ξεκινούν.
Η πεποίθηση ότι το εκσυγχρονισμένο πειθαρχικό σύστημα στηρίζεται στη φυλακή που υπάρχει μες στο κεφάλι, πρέπει να καταστεί πιο ισχυρή από ποτέ. Η φυλακή σταδιακά παύει να είναι ένας μηχανισμός μόνο σωματικού βασανισμού και απροκάλυπτης εκδικητικότητας. Το μοντέλο ενός στυγνού κατασταλτικού μηχανισμού ανασκευάζεται για να μεταμορφωθεί η φυλακή σε ένα κέντρο ιδεολογικής και υπαρξιακής μεταρρύθμισης. Τα πρώτα δείγματα απόπειρας κατανόησης του συμπεριφορισμού των κρατουμένων αλλά και προσπάθειες μετασχηματισμού της “σωφρονιστικής” πολιτικής είναι ήδη αισθητά.
Οι αγωνιστές κρατούμενοι δεν βασανίζονται για αυτά που γνωρίζουν, αλλά για αυτό που είναι. Βασανίζονται γιατί έμαθαν να λένε εγκαίρως όχι.
Έτσι για να ελεγχθεί ο κρατούμενος πρέπει πρώτα να ελεγχθεί το περιβάλλον του και να αντιστραφεί η οπτική του για τα ερεθίσματα που δέχεται. Πάνω σε αυτή τη καλοζυγισμένη στρατηγική, πολλοί κρατούμενοι θα γνωρίσουν ένα καθεστώς απομόνωσης. Μιας απομόνωσης αισθητηριακής, επικοινωνιακής, κοινωνικής, θα διαβιούν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, απομακρυσμένοι και αποκομμένοι προκειμένου να επιχειρηθεί η αποσύνδεσή τους από την οποιαδήποτε κοινωνική ακολουθία. Θα ζουν σε ιδιότυπα καθεστώτα εγκλεισμού που στερούν τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης και διαδραστικότητας μεταξύ των πιο μαχητικών κομματιών μέσα στην κοινωνία της φυλακής. Συναντούν την αντιστροφή της ορολογίας μέσω της επαναξιολόγησης και του επαναπρογραμματισμού των λέξεων και των εννοιών, προκειμένου η μετάβαση από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, σε ένα κράτος πρόνοιας και δημοκρατικής ευαισθησίας να γίνει ευκολότερη. Έτσι η φυλακή πλέον θα αποκαλείται “σωφρονιστικό κατάστημα”, η συναίνεση δεν θα αποσπάται κατά αποκλειστικότητα με βουρδουλιές και καθήλωση, αλλά και με πλύση εγκεφάλου. Ο δεσμοφύλακας, θα μετονομαστεί σε “υπάλληλος του υπουργείου δικαιοσύνης”, και η απομόνωση “πειθαρχικός περιορισμός”. Δεν υπάρχει πλέον μόνο τιμωρία, αλλά κυρίως θεραπεία.
Οι φυλακές θα μπορούσαν ίσως να παρομοιαστούν με κάποια νέου τύπου θεραπευτήρια, μιας και για το κεφάλαιο οι κοινωνικές συνθήκες και οι πολιτικοί συσχετισμοί που παράγουν την αμφισβήτηση και καλωσορίζουν την παραβατικότητα μπροστά στα μούτρα της νομιμότητας, δεν υπάρχουν. Είναι αδιανόητο ο άνθρωπος να μην αποτελεί αναπόσπαστο και χρήσιμο γρανάζι στην προώθηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας από την στιγμή που η δημοκρατία, κατά καθολική κατασκευασμένη παραδοχή, είναι πανάκεια. Δεν γίνεται λόγος περί εξεγερτικότητας, λοιπόν, αλλά περί νόσου του πνεύματος μειοψηφικών κομματιών. Οι αγωνιστές, κρατούμενοι και μη, για την κυριαρχία δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από ψυχωτικούς παράφρονες. Είναι τα διαταραγμένα αυτά περιθωριακά στοιχεία, που κατοικούν σε έναν κόσμο που αναπνέει μέσα από τη διαρκή ρευστότητα στα ταμεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που περιφρουρείται από την δικτατορία του κεφαλαίου, ενός κόσμου που “η εργασία απελευθερώνει”. Σε έναν κόσμο χρήσιμων και μη, άρτιων και λειψών, παραγωγικών και παρασιτικών, αποδοτικών με διαβαθμίσεις και κλίμακες. Σε έναν κόσμο που κριτήριο κατηγοριοποίησης αποτελεί η αναγκαιότητα της χρήσης του ανθρώπου ως μιας στατιστικής για την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία.
Οι φυλακές δεν είναι τίποτα παραπάνω από εργοστάσια παραγωγής εκβιαστικών συναισθημάτων, στρεβλών και νόθων συμπεριφορών. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μήτρες που γεννούν την αποκτήνωση. Δεν είναι τίποτα λιγότερο από μηχανισμοί που διατηρούν την ανελευθερία, και ως τέτοιοι πρέπει να πολεμηθούν.
Οι αγωνιζόμενοι ευτυχώς δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν τα εγκλήματα της κρατικής βαρβαρότητας σε βάρος τους. Αυτό καταμαρτυρούν οι ματωμένες σελίδες των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων.
Μέσα σε όλα αυτά, η φυλακή είναι ένας προορισμός περισσότερο από πιθανός. Τα κεφάλια μας παίζονται κορώνα-γράμματα εδώ και καιρό. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, με δυσκολία θα στοιχημάτιζαν ότι θα στέκουν για πολύ ακόμα ανάμεσα στους ώμους μας.
Κάποιοι όμως ακόμη και μέσα σε αυτές τις συνθήκες εξοπλίζονται και ανασυντάσσονται. Αποκωδικοποιούν και προσπαθούν να ανατρέψουν τις επιδιώξεις και τις συνέπειες ενός, περισσότερο ψυχικού και ιδεολογικού, παρά σωματικού, απομονωτισμού που γεννά η φυλακή. Μέσα σε αυτό τον κόσμο στέκονται πεισματικά όρθιοι απέναντι στο νυστέρι της ψυχοχειρουργικής κατασταλτικής επέλασης. Επιχειρούν να περιθωριοποιήσουν την απομόνωση, τον εκβιαστικό, επιβαλλόμενο κατακερματισμό της ανθρώπινης υπόστασης. Πολεμούν ξανά και ξανά τη νόρμα των φυλακών-θεραπευτηρίων.
Χτίζουν κοινότητες και δίκτυα αγώνα, αναπτύσσουν ειλικρινείς πολιτικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Σχέσεις ζωής και σχέσεις αγώνα. Μοιράζονται ερεθίσματα και κοινά βιώματα, επικοινωνούν προβληματισμούς και βάζουν στόχους, λειτουργώντας με αποφασιστικότητα απέναντι στο μονοπώλιο της βίας του κράτους. Παραμένουν σε επαγρύπνηση κρατώντας οξυμένα τα αντανακλαστικά τους και αρνούνται να χάσουν την ανθρωπιά τους. Αποδομούν στην πράξη τη λογική του πειθαρχικού προγραμματισμού πάνω στους εξεγερμένους, χτίζοντας τις βάσεις για την αξιοπρέπεια και την κριτική σκέψη που τολμά.
Αγωνίζονται δίνοντας μια σκληρή μάχη με το χρόνο και τη μνήμη.
Όλοι και όλες, όσοι αγωνίζονται αξίζουν την αλληλεγγύη μας. Την αξίζουν γιατί εν τέλει τους αναλογεί. Τους αναλογεί γιατί με τη στάση ζωής τους κράτησαν και κρατούν ζωντανά τα παραδείγματα της αντίστασης και της αξιοπρέπειας. Κρατούν ανοιχτά τα μονοπάτια της ελευθερίας για τους επόμενους που έρχονται να τα βάλουν με την κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Γιατί κρατούν κλειστούς, με οδόφραγμα τη σάρκα και το πνεύμα, τους δρόμους απέναντι σε έναν μηχανισμό θανάτου, οπλισμένο μέχρι τα δόντια, που είναι αποφασισμένος για τον φυσικό και ηθικό τους αφανισμό. Αξίζουν την αλληλεγγύη μας, όλοι αυτοί και αυτές, οι άντρες κι οι γυναίκες, που μετατρέπουν την φυλακή από στιγμή στατικότητας, σε εποχή ανυπομονησίας. Σε μία εποχή που θα γεμίσουν πάλι με τα βήματα τους, τους δρόμους ανταλλάσσοντας συνένοχα βλέμματα και χαιρετισμούς. Αξίζουν την αλληλεγγύη μας, όλοι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι που ξεγελούν τις κάμερες και τις σκοπιές, τις νεκρές ζώνες… που σαν αέρας περιγελούν το συρματόπλεγμα και το διαπερνούν. Περιπαίζουν το μπετό και το ατσάλι, σαν αόρατη κραυγή πολέμου από τις νύχτες των φυλακών. Δρασκελούν με αυθάδεια τα τείχη κατευθυνόμενοι στις πολιτικές διαδικασίες, στις συγκρουσιακές πορείες, στις δυναμικές επιθέσεις. Στις σκέψεις μας.
ΑΞΙΖΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ
ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών, 23 Δεκέμβρη 2013
πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1507383