Στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης για το θάνατο του πακιστανού Ahmad Farogh στην Αμυγδαλέζα, την προσπάθεια απόδρασης του E.H., τις άθλιες συνθήκες κράτησης στα κέντρα κράτησης και την νέα αστυνομική επιχείρηση “Θησέας”, την Πέμπτη 31/7 πραγματοποιήθηκε μαζική αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένου (ελληνικά-αγγλικά) στην περιοχή Μοναστηράκι-Θησείο απ’ τη συνέλευση no_lager και συντρόφους/ισσες που στήριξαν την πρωτοβουλία.

WELCOME TO GREECE

Ο καθόλου τυχαίος θάνατος ενός μετανάστη

Την Τρίτη 22 Ιούλη ο Ahmad Mohamed Farogh από το Πακιστάν, έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, παρουσιάζει σοβαρό καρδιακό πρόβλημα και επανειλημμένα ζητάει από τους φύλακες του κέντρου την επίσκεψη γιατρού και τη χορήγηση φαρμάκων. Του δίνονται ακατάλληλα φάρμακα και καλείται ασθενοφόρο· αυτό δεν φτάνει ποτέ· κάποια στιγμή ενεργοποιείται ένα περιπολικό να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο· στο δρόμο πεθαίνει.

Ο E. H. από το Αφγανιστάν, επιχειρεί να δραπετεύσει από το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας· το καταφέρνει· το παίρνουν είδηση οι φύλακες, τον εντοπίζουν και τον πιάνουν. Ξυλοκοπείται άγρια και κατά τη στιγμή της σύλληψης, αλλά και μετά, εντός του στρατοπέδου, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων κρατούμενων. Παραμένει για ώρες αιμόφυρτος στην Αμυγδαλέζα· μεταφέρεται σε νοσοκομείο και τελικά μετάγεται σε άλλο στρατόπεδο, με σπασμένα χέρια και πόδια. Το ίδιο βράδυ επιχειρεί να δραπετεύσει ένας ακόμα που αποτυγχάνει και εκτότε αγνοείται η τύχη του.

Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μετανάστες είναι αιχμάλωτοι ενός πολέμου που διαδραματίζεται καθημερινά με τον μπάτσο να αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατο τους. Θάνατοι που δεν δημοσιοποιούνται σχεδόν ποτέ ή παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε ο θάνατος αυτός να φαίνεται φυσικός και προφανής. Όπως προφανής πρέπει να είναι η τιμωρία εκείνου που αποπειράται να δραπετεύσει, αψηφώντας τη βία που υφίσταται καθημερινά και αμφισβητώντας τον δεδομένο εγκλεισμό του. Και πέρα από προφανής, πρέπει να είναι παραδειγματική και σκληρή.

Όλα τα παραπάνω δεν διαδραματίζονται μόνο στο σκοτάδι του στρατοπέδου. Είναι καθημερινά μπροστά μας στους δρόμους της μητρόπολης. Εκεί όπου εξελίσσονται καθημερινά κρατικά πογκρόμ, τα οποία οδηγούν δεκάδες μετανάστες στους «παραδείσους της ελληνικής φιλοξενίας», στην Αμυγδαλέζα ή στο Αλλοδαπών, για μια άνευ όρων και χρονικών ορίων κράτηση.

“Greece is a very hospital country”

-Κικίλιας, στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών στη Μόρια

Εν μέσω μιας επιτυχημένης τουριστικής περιόδου, ο υπουργός δημόσιας τάξης, ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση εκτελεί στο νέο κέντρο κρατησης «ανθρωπιστικό έργο που στηρίζεται από επιστήμονες, γιατρούς και ψυχολόγους». Είναι να απορεί κανείς για το αν ο AhmadFarogh -όπως και κάθε άλλος έγκλειστος μετανάστης- θα έπρεπε να μεταχθεί στη Μόρια για να υποστεί εκεί, με επιστημονικό τρόπο, τη θανατοπολιτική του στρατοπέδου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Συνέλευση NoLager,

Αθήνα, 29 Ιούλη 2014

 

[Η αφίσα μεταφρασμένη στ’ αγγλικά/The poster translated in english]

Επίσης μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο σε ελληνικά και αγγλικά [pdf]:

Η θανατοπολιτική ασκείται εκεί ακριβώς όπου ο θάνατος είναι ηθικά και πρακτικά δυνατός. Στο στρατόπεδο.

Ο Ahmad Mohamed Farogh από το Πακιστάν βρίσκεται έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, παρότι υποφέρει από κάποιο καρδιακό νόσημα. Την Τρίτη 22 Ιούλη ζητάει επανειλημμένα από τους φύλακες του στρατοπέδου την επίσκεψη γιατρού και τη χορήγηση φαρμάκων. Του δίνονται τυχαία φάρμακα, οι πόνοι αυξάνονται, τα πράματα είναι δύσκολα, καλείται ασθενοφόρο κι αυτό δεν φτάνει ποτέ. Κάποια στιγμή ενεργοποιείται κάποιο περιπολικό να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο και στο δρόμο πεθαίνει.

Ο E. H. από το Αφγανιστάν, επιχειρεί να δραπετεύσει από το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας. Τα καταφέρνει, το παίρνουν είδηση οι φύλακες, τον εντοπίζουν και τον πιάνουν. Ξυλοκοπείται άγρια τόσο κατά τη στιγμή της σύλληψης όσο και μετά, εντός του στρατοπέδου, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων κρατούμενων, προφανώς για λόγους παραδειγματισμού. Περιμένει για ώρες αιμόφυρτος στην Αμυγδαλέζα, μεταφέρεται σε νοσοκομείο, αλλά τελικά μετάγεται άμεσα σε άλλο στρατόπεδο με σπασμένα χέρια και πόδια.

Το ίδιο βράδυ επιχειρεί να δραπετεύσει ένας ακόμα μετανάστης που αποτυγχάνει και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Τί κοινό έχουν μεταξύ τους δύο έγκλειστοι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας, νεκρός πλέον, καρδιοπαθής και ένας άγρια ξυλοδαρμένος δραπέτης; Το κοινό μεταξύ τους είναι ότι η εξόντωσή τους είναι επιτρεπτή χωρίς ο δήμιος να υποστεί καμία συνέπεια. Είναι αιχμάλωτοι ενός πολέμου που διαδραματίζεται καθημερινά, με τον μπάτσο να αποφασίζει για τη ζωή ή το θάνατό τους. Τα περιστατικά απρόκλητης σωματικής βίας από τους φύλακες είναι καθημερινά, συνοδευόμενα από μεταγωγές των ξυλοδαρμένων σε άλλα κέντρα. Ο εκάστοτε διοικητής αποφασίζει για το καθεστώς της κράτησης (προαϋλισμός ή μη, μεταγωγές κλπ).

Ο θάνατος του AhmadMohamedFarogh γνωστοποιείται από κάποια διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης με όρους απόλυτης φυσικοποίησης. Ο άνθρωπος που πέθανε έχει μια και μόνο ταυτότητα. Την ταυτότητα του ασθενή. Από μετανάστης, έγκλειστος σε κέντρο κράτησης μεταναστών γίνεται καρδιοπαθής. Αυτόματα τίθεται ζήτημα αρμοδιοτήτων. Αρμόδιοι για τον καρδιοπαθή είναι ο γιατρός και η μοίρα. Λες και οι φυσιολογικές συνθήκες διαβίωσης ενός καρδιοπαθούς είναι το στρατόπεδο, λες και ο εγκλεισμός οποιουδήποτε στα κέντρα κράτησης, χωρίς γιατρό, ασθενοφόρο, φάρμακα, σε τροχόσπιτα-φούρνους, χωρίς την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών, είναι η προφανής συνθήκη.

Προφανής είναι και η τιμωρία εκείνου που αποπειράται να δραπετεύσει. Και πέρα από προφανής πρέπει να είναι και σκληρή. Γιατί ο κρατούμενος σε κέντρο κράτησης είναι κτήμα του στρατοπέδου της αιχμαλωσίας του. Η φυγή του από αυτό αψηφά τον κίνδυνο της βίας που υφίσταται καθημερινά και αμφισβητεί τον δεδομένο εγκλεισμό του. Για αυτό και ξυλοφορτώνεται παραδειγματικά μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων κρατουμένων.

Όλα τα παραπάνω δεν διαδραματίζονται μόνο στο σκοτάδι του στρατοπέδου. Είναι καθημερινά μπροστά μας στους δρόμους της μητρόπολης. Εκεί όπου ο “Ξένιος Δίας”, παρέα με τον «Θησέα», επιδίδεται καθημερινά σε “θεϊκά” πογκρόμ που οδηγούν δεκάδες μετανάστες και μετανάστριες στους παραδείσους της Αμυγδαλέζας ή του Αλλοδαπών, αποθεώνοντας τον οικείο μύθο της ελληνικής φιλοξενίας. Βασική προϋπόθεση για μια επιτυχημένη τουριστική περίοδο είναι τα κρατικά πογκρόμ και η άνευ όρων και χρονικών ορίων κράτηση των μεταναστών στα στρατόπεδα. Πρόσφατα άλλωστε αποφασίστηκε η επ’ αόριστον παράταση του εγκλεισμού -πέραν του χρονικού ορίου των 18 μηνών- στα στρατόπεδα κράτησης.

Και όπως ο “ξένιος” Θησέας διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας, έτσι και το στρατόπεδο από αόρατο που ήταν μέχρι πριν μερικά χρόνια, παίζεται πλέον στις ειδήσεις με όρους διαφημιστικού σποτ.

”Greece is a very hospital country”

(υπ. δημόσιας τάξης Κικίλιας στο κέντρο κράτησης μεταναστών στη Μόρια Λέσβου)

Σε αντίθεση με όσα περιγράφονται παραπάνω ο Κικίλιας, φέρνοντας ως “παράδειγμα” το κέντρο κράτησης μεταναστών στη Μόρια της Λέσβου (του οποίου η επέκταση ολοκληρώθηκε πριν από 2 μήνες) ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση εκτελεί εκεί “ανθρωπιστικό έργο που στηρίζεται από επιστήμονες, γιατρούς, ψυχολόγους”. Μας γεννιέται η απορία για το αν θα έπρεπε ο AhmadMohamedFarogh, όπως και κάθε άλλος έγκλειστος σε κέντρα κράτησης (γνωρίζουμε ότι στην Αμυγδαλέζα κρατούνται άλλοι δύο με σοβαρές καρδιοαγγειακές παθήσεις) να μεταχθεί στη Μόρια για να υποστεί εκεί, με επιστημονικό τρόπο, τη θανατοπολιτική του στρατοπέδου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΤΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Συνέλευση NoLager,

Αθήνα, 29 Ιούλη 2014

 [Το κείμενο μεταφρασμένο στα αγγλικά/The text translated in english]

πηγή: no lager