Υπόθεση Marfin 2010

Αγώνας ενάντια σε κάθε κατασταλτική μεθόδευση

Η 5η Μάη του 2010 έχει μείνει στην ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων της επικράτειας ως μία από τις μαζικότερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις στην οποία μισό εκατομμύριο διαδηλωτές κατέβηκαν στο δρόμο, αποφασισμένοι να αντισταθούν στα σχέδια της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας. Για πολλές ώρες γίνονταν συγκρούσεις μπροστά στο κοινοβούλιο ενάντια στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Μία υπογραφή καταλυτική για την προοδευτική εξέλιξη στο κράτος «έκτακτης ανάγκης» του σήμερα, στο ασφυκτικό περιβάλλον της κρίσης και της κοινωνικής λεηλασίας.

Η μέρα αυτή στιγματίστηκε από το θάνατο από αναθυμιάσεις, των 3 εργαζομένων στη τράπεζα Marfin. Αυτό το τραγικό γεγονός, παντελώς ξένο για την αναρχική λογική που δε συμμερίζεται όρους όπως «παράπλευρες απώλειες» και «κακιά στιγμή», αποτέλεσε και το πεδίο όπου η κυρίαρχη προπαγάνδα έστησε ένα χυδαίο ιδεολογικό πόλεμο επιχειρώντας να εγκληματοποιήσει την κοινωνική αντιβία και να στοχοποιήσει όλους τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες και ιδιαίτερα τον α/α χώρο.

Στις 29/4/2011, επετειακά της 5ης Μάη, 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί, απάγονται από αστυνομικές δυνάμεις, μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζουν το λόγο και ενώ για ώρες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με κανέναν, έχει αρχίσει μια μεγάλης έκτασης λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ με εξαγγελίες σύλληψης των «δραστών της Μarfin». Ενώ πρόκειται για μια απλή ανωμοτί κατάθεση, δηλαδή κατάθεση χωρίς όρκο, ακολουθούν έρευνες στα σπίτια τους, διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών χωρίς βέβαια να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος τους. Οπότε μετά την κατάθεσή τους αφήνονται ελεύθεροι και τα «στοιχεία» μαζί με τις καταθέσεις στέλνονται στον εισαγγελέα, ο οποίος όμως καθώς δεν μπορεί να τεκμηριώσει καμία κατηγορία, επιστρέφει το φάκελο πίσω στην αστυνομία και η όλη υπόθεση φαίνεται να οδεύει προς το αρχείο.

Στις 8/5/2013, πάλι κοντά στην επέτειο της 5ης Μάη, και χωρίς να έχει προκύψει κανένα στοιχείο, το συμβούλιο πλημμελειοδικών αποφασίζει με παραπεμπτικό βούλευμα να πάει την υπόθεση στο δικαστήριο και να αποδώσει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin και στο τέταρτο άτομο για την απόπειρα εμπρησμού του βιβλιοπωλείου Ιανός. Για τους άλλους δύο συντρόφους δε προχωράει καμία διωκτική διαδικασία. Στην απολογία του, το Φεβρουάριο του 2013, ο σύντροφος καταθέτει αυτό που δηλώνει από την αρχή: «Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας.». Αφού περάσει από τον ανακριτή, αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους (χαρακτηριστικός όρος η απαγόρευση συμμετοχής του σε μελλοντικές διαδηλώσεις).

Η υπόθεση Marfin, αποτελεί μια επικοινωνιακή επένδυση από τη πλευρά του κράτους και έχει εξυπηρετήσει διαφορετικές καθεστωτικές σκοπιμότητες μέσα στα χρόνια, πάντα με την αγαστή προπαγανδιστική στήριξη των ΜΜΕ. Στοχεύει στην ποινικοποίηση όλων αυτών των πρακτικών κοινωνικής αντιβίας, που έχουν εκφραστεί μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στην υποτίμηση της ζωής, επικεντρώνοντας στον α/α χώρο. Απευθύνεται όμως σε κάθε εν δυνάμει εξεγερμένο κοινωνικό κομμάτι, προβάλλοντας την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσει το κράτος «έκτακτης ανάγκης» σε περίπτωση που επιλέξει το δρόμο της αντίστασης. Όσοι αντιστέκονται στο κρατικό μονοπώλιο της βίας αλλα και όσοι αγωνίζονται απέναντι στην εκμετάλλευση και στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου θεωρούνται εσωτερικοί εχθροί και αντιμετωπίζουν την καταστολή. ‘Ετσι το κράτος πλέον φαντάζει ως ο μόνος εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης».

Η δίκη του Θοδωρή Σίψα αρχικά είχε οριστεί για τις 9 Δεκέμβρη του 2013, όταν και αναβλήθηκε για λόγους αδυναμίας της πολιτικής αγωγής και ορίστηκε εκ νέου, κατόπιν κεντρικού σχεδιασμού, για τις 14 Μάη του 2014, επετειακά δηλαδή του γεγονότος. Τελικά υπήρξε και νέα αναβολή λόγω της προσωρινής παύσης της λειτουργίας των δικαστηρίων ενόψει των δημοτικών εκλογών και ορίστηκε για την 1η Δεκέμβρη του 2014.Οι συνεχείς αναβολές της δίκης, σκοπίμως ή μη, εξυπηρετούν το κράτος καθώς του δίνουν τη δυνατότητα να ανασύρει και να χρησιμοποιεί την υπόθεση για την επικοινωνιακή του προπαγάνδα.

Η σκευωρία που έχει στηθεί στη πλάτη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό κρατικής μεθόδευσης, είναι όμως το πιο εξωφρενικό κατηγορητήριο για αναρχικό που συμμετείχε σε διαδήλωση, με στόχο να απονοηματοδοτήσει τη συγκρουσιακότητα και να στιγματίσει ως αντικοινωνικό έναν πολιτικό χώρο που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει σοβαρά κοινωνικά ερείσματα μέσα από τη συνεχή παρουσία του στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.

Μέσα σε αυτή την περίοδο, όσο μειώνονται τα περιθώρια απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης τόσο το κράτος εντείνει την απροσχημάτιστη καταστολή. Μέσα από την εφαρμογή νέων κατασταλτικών στρατηγικών επιχειρεί να θέσει τους αγωνιζόμενους/ες υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση. Το κράτος σε αγαστή συνεργασία με την αστική δικαιοσύνη ενοχοποιεί με βάση αμφιλεγόμενα δείγματα DNA, όπως στην περίπτωση του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου και αποδίδει βαριές ποινές όπως στην υπόθεση Βελβεντού, ποινικοποιώντας τις συντροφικές σχέσεις. Εισβάλλει σε σπίτια και σε στέκια και φυλακίζει Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές ικανοποιώντας διακρατικές συμφωνίες. Κατασκευάζει φυλακές τύπου Γ΄, προβλέποντας ειδικές συνθήκες κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους, για όσους μέσα από τα τείχη αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του εγκλεισμού αλλά και για οποιονδήποτε θεωρηθεί εχθρός της κοινωνικής ομαλότητας. Στο πλαίσιο αυτό κατηγορεί και προφυλακίζει τον αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο με συνοπτικές διαδικασίες στις φυλακές Λάρισας, σε συνθήκες απομόνωσης, στερώντας του την άμεση επαφή με τη συνήγορο και την οικογένεια του. Προσπαθεί να φιμώσει τον πολιτικό λόγο αγωνιστών όπως στην περίπτωση του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, με την απαγόρευση να παρέμβει τηλεφωνικά από τη φυλακή σε προγραμματισμένη πολιτική εκδήλωση. Όπως στην περίπτωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου, όπου με πρόφαση την δήθεν παραβίαση των περιοριστικών όρων, τη συλλαμβάνουν και τη βασανίζουν, προσπαθώντας να της αποσπάσουν DΝΑ και να τη φυλακίσουν πριν καν βγεί η απόφαση του δικαστηρίου. Με τις ίδιες δικαστικές μηχανουργίες εμποδίζουν τον αντιεξουσιαστή κομμουνιστή Πολύκαρπο Γεωργίαδη να ταξιδέψει στο εξωτερικό ερμηνεύοντας κατά βούληση τους περιοριστικούς όρους, επιβάλλοντάς του στην ουσία έναν ιδιότυπο κατ΄οίκον περιορισμό ενώ απορρίπτουν το αίτημα του Σάββα Ξηρού, μέλους της 17Ν, που είναι ανάπηρος κατά 85% για κατ’οίκον νοσηλεία. Όσο το κράτος και να θωρακίζει το νομικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο, ο φόβος του απέναντι στην υπαρκτή και εν δυνάμει αντίσταση δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η δίωξη του Θοδωρή Σίψα είναι δίωξη όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα, ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο κόσμος του αγώνα, από τον α/α χώρο ως τα σωματεία βάσης και τις συνελεύσεις γειτονιάς δε θα αφήσει κανέναν και καμία μόνο/η στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Αν ψάχνουν για ανθρωποκτόνους όλοι αυτοί: αφεντικά, μπάτσοι, δικαστές και υπουργοί ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. Αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι ακριβώς αυτό που θα γίνει. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όπλα μας την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

 Ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης

Ενάντια στην ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης

Οι διώξεις τους δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν

Κάτω τα χέρια από τον αναρχικό Θοδωρή Σίψα

Κάλεσμα Αλληλεγγύης (Έναρξη δίκης):
Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου 2014 στο Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη).

 Συνέλευση αλληλεγγύης στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα

αναδημοσίευση από Athens Indymedia