Απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Σε άλλες εποχές, η διατύπωση μιας τέτοιας φράσης θα μπορούσε να συνιστά τη σοβαρότερη απόδειξη μιας πραξικοπηματικής συνθήκης. Θα μπορούσε να είναι ο πιο άμεσος και γλαφυρός τρόπος για να περιγράψουμε την κήρυξη απαγόρευσης κυκλοφορίας. Και σε κάθε περίπτωση, θα σηματοδοτούσε την παραβίαση του θεμελιώδους πολιτικού και κεκτημένου δικαιώματος του συνέρχεσθαι. Τι σημαίνει, όμως, σήμερα η χρήση μιας τέτοιας προστακτικής; Είναι σαφές πως αυτό που ονομάζεται οικονομική κρίση άνοιξε, όλα αυτά τα χρόνια, το δρόμο σε μια σειρά από δικαιικούς και κατασταλτικούς μετασχηματισμούς που, κατά μία έννοια, κανονικοποίησαν τα χαρακτηριστικά της έκτακτης ανάγκης. Μετέτρεψαν αυτό που άλλοτε θα συνιστούσε αναστολή του νόμου σε βασική του λειτουργία και αποστολή. Και μέσα στο περιβάλλον που διαμορφώνει αυτή η μετατροπή οφείλουμε να κατανοήσουμε την τρομακτική σημασία αυτής της απαγόρευσης. Μια απαγόρευση που δοκιμάζεται σήμερα με τρόπους που οφείλουμε επειγόντως να αναδείξουμε.
Ο Θοδωρής Σίψας ζει, εδώ και 3 χρόνια, σε ένα καθεστώς ιδιότυπης αιχμαλωσίας. Κατηγορούμενος για τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 5ης Μάη 2010, και επομένως για τον τραγικό θάνατο τριών τραπεζικών υπαλλήλων, αντιμετωπίζει έναν πρωτόγνωρο στιγματισμό σε ψυχολογικό, ποινικό και πολιτικό επίπεδο. Αφενός, λοιπόν, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή ηθική και ψυχολογική στοχοποίηση ―η κατηγορία για το θάνατο τριών ανθρώπων, αρκετή για να στοιχειώσει για πάντα την προσωπική διαδρομή ενός οποιουδήποτε ατόμου, ηχεί ακόμη βαρύτερη και αδιανόητη αν τοποθετηθεί πλάι στο ιδιαίτερο ήθος του Θοδωρή. Αφετέρου αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο κατηγορητήριο, εγκλωβισμένος σε μια άνευ προηγουμένου αστυνομική σκευωρία και καλούμενος να αποκρούσει τις κρατικές μεθοδεύσεις, διεκδικώντας την αυτονόητη αθωότητά του. Τέλος, μέσα σε αυτό το καθεστώς ψευδο-ελευθερίας στερείται βασικών πολιτικών δυνατοτήτων, καθώς ένας από τους περιοριστικούς όρους που του έχουν επιβληθεί είναι ακριβώς η «απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση»· ένας όρος που αναμφισβήτητα αποσκοπεί στην πολιτική του απομόνωση και εξόντωση. Για τον Θοδωρή η προστακτική αυτή σκιαγραφεί, λοιπόν, μια πραγματικότητά που βρίσκεται ήδη εδώ. Αλλά δεν αφορά, εν τέλει, μόνο αυτόν.
Η απαγόρευση αυτή, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει λάβει στο πρόσωπο του Θοδωρή, συνιστά για την εγχώρια κυριαρχία ένα πεδίο δοκιμής και ένα εργαλείο αναδιαμόρφωσης του κοινωνικά διανοητού. Αυτό που ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος υποστηρίζει εξαρχής σχετικά με αυτή την υπόθεση, αποτελεί δυστυχώς ένα δυσάρεστο και δυσοίωνο γεγονός. Πάνω στην πολιτική υπόσταση και το νομικό πρόσωπο του Θοδωρή, και επομένως πάνω στη σχεδιασμένη τους συρρίκνωση, το κράτος δοκιμάζει νέες πειθαρχικές τεχνολογίες, επιχειρώντας να επιτεθεί τόσο στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο όσο και σε όλες εκείνες και εκείνους που δεν έχουν ακόμα πειστεί πως το να ατενίζουν αμέτοχες/οι την καθημερινή τους υποτίμηση είναι ό,τι τους έχει απομείνει. Ο όρος της απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση, δεν είναι απλώς ένας περιοριστικός όρος ανάμεσα σε άλλους. Είναι αντιθέτως ο ορίζοντας όλων αυτών των μετασχηματισμών που η λεγόμενη κρίση έχει θέσει, εδώ και καιρό, σε εφαρμογή. Είναι, με άλλα λόγια, το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνουν οι πρακτικές της περιβόητης δημοσιονομικής προσαρμογής και ανάπτυξης και εν τέλει η ουσία της ίδιας της αστικής δημοκρατίας.
Αν δεχτούμε πως το μόνο «αδίκημα» για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορηθεί ο Θοδωρής Σίψας ―και για το οποίο έχει ήδη αναλάβει δημοσίως της ευθύνη― είναι η συμμετοχή του στη μεγαλειώδη πορεία εκείνης της 5ης Μάη και αν υποθέσουμε πως η επιβολή περιοριστικών όρων επιχειρεί να αποτρέψει τον οποιονδήποτε υπόδικο από την τέλεση νέων αδικημάτων, τότε ο όρος της «απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση» καθίσταται πέρα για πέρα προφανής. Η κυριαρχία σε αυτή την περίπτωση διακρίνεται, λοιπόν, από μια πρωτοφανή ειλικρίνεια και οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε. Η καθαρή και ειρωνική τυχαιότητα που χαρακτηρίζει τη δίωξη του Θοδωρή δε θα πρέπει να εκτιμηθεί ανεξάρτητα από τους περιοριστικούς όρους που του επιβλήθηκαν. Το ότι ο Θοδωρής, ως ένας μόνο από τους/τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές/ριες που συμμετείχαν στην πορεία της 5ης Μάη, είναι αυτός που τελικά επιλέχθηκε για να επωμιστεί το ασήκωτο ποινικό και ηθικό βάρος του εμπρησμού της Marfin και του τραγικού θανάτου των τριών υπαλλήλων της, δεν μπορεί να αξιολογηθεί ξέχωρα από τη τρομακτική σημασία που κυοφορεί ο περιοριστικός όρος της απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Γιατί αυτό που απαγορεύουν εδώ και χρόνια στο σύντροφο Θοδωρή είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν να απαγορεύσουν στον/στην οποιοδήποτε/οποιαδήποτε. Και για την ώρα, επιχειρούν να το κάνουν παραδειγματικά, μέσα από το φόβο που προκαλεί η κλίμακα, η ποιότητα και η τυχαιότητα μιας τέτοιας δίωξης. Αποδεικνύοντας τελικά, πως αν κάτι θέλει να ποινικοποιήσει η κυριαρχία μέσα από αυτή την υπόθεση, αυτό είναι η ίδια η συμμετοχή στις διαδικασίες του κοινωνικού ανταγωνισμού· η ίδια η φυσική και δημόσια παρουσία στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων. Αυτό τιμωρούν στο πρόσωπο του Θοδωρή και αυτό εκφράζουν ρητά μέσα από το εν λόγω περιοριστικό όρο.
Πρόκειται για μια απαγόρευση τη γενίκευση της οποίας μεθοδεύουν εδώ και καιρό, επιλέγοντας προνομιακά πεδία δοκιμής. Γιατί οι στιγμές κρίσης για το κράτος και τα νοήματά του απαιτούν ένα νέο ποινικό περιβάλλον, νέους τρόπους αντιμετώπισης των ανταγωνισμών και επομένως νέες μεθόδους διαχείρισης πληθυσμών. Είτε αυτές οι μέθοδοι αφορούν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο πάνω στον οποίο δοκιμάζονται σήμερα οι νέες συνθήκες εγκλεισμού και «σωφρονισμού», μέσα από το πείραμα των φυλακών τύπου Γ. Είτε αφορούν τους/τις μετανάστες/ριες πάνω στους/στις οποίους/ες δοκιμάζεται, εδώ και καιρό, το μέτρο της αόριστης κράτησης. Είτε αφορούν, τέλος, τον κάθε Θοδωρή Σίψα πάνω στον οποίο θα δοκιμάζεται εφεξής η συρρίκνωση του ίδιου του πεδίου των πολιτικών δυνατοτήτων. Οι δοκιμές αυτές υφαίνουν σήμερα ένα πυκνό πέπλο, που σύντομα θα αντιληφθούμε πως σκεπάζει τα πάντα. Ο ρόλος μας λοιπόν σε αυτή την ιστορική στιγμή δεν είναι άλλος από το να διεκδικήσουμε πολιτικούς χώρους και χρόνους που θα παραμείνουν ξεσκέπαστοι.
Δεν είμαστε απλώς πεπεισμένες/οι για την αθωότητα του Θοδωρή!
Είμαστε πεπεισμένες/οι πως η αλληλεγγύη στο πρόσωπό του ορθώνεται ως ανάχωμα στην επέλαση του νέου ολοκληρωτισμού!
Έναρξη Δίκης 1η Δεκέμβρη 2014, Πρωτοδικείο (οδός Δέγλερη)
Αλληλέγγυες- Αλληλέγγυοι