Συγκέντρωση-Μοτοπορεία:
Σάββατο 10 Δεκέμβρη στις 21.00 από την πλατεία Εξαρχείων.
Δίκη:
Παρασκευή 16 Δεκέμβρη στο Εφετείο (Λουκάρεως).
Τοποθέτηση του Μάριου Σεϊσίδη για την υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”
Στις 16 Δεκέμβρη, στη δικαστική αίθουσα που θα παρουσιαστεί ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης, θα επιχειρηθεί να κλείσει ένας τεράστιος κύκλος που άνοιξε πρίν 11 χρόνια, στις 16 Γενάρη του 2006. Τόσο από την πλευρά του κράτους, όσο και από την πλευρά ενός μαχόμενου αναρχικού κινήματος, που όλα αυτά τα χρόνια, παρείχε απλόχερα την αλληλεγγύη του σε όλους τους διωκόμενους συντρόφους που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση, με καθεστωτικούς δημοσιογραφικούς όρους, των «ληστών με τα μαύρα».
Είναι αλήθεια οτι η ληστεία στην εθνική τράπεζα, στη διασταύρωση Ιπποκράτους και Σόλωνος, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, τόσο σε επίπεδο καταστολής στους φερόμενους ως δράστες της ληστείας όσο και στο ίδιο το αναρχίκο κίνημα σε επίπεδο προπαγάδας, και όχι μόνο, καθώς στοχοποιήθηκε και ανακρίθηκε ένας ευρύτερος κύκλος συντρόφων με βάση τις φιλικές και πολιτικές σχέσεις που διατηρούσε με τους συντρόφους.
Ένας ασκός που είχε ξανανοίξει το καλοκαίρι του 2002, με αφορμή τις συλλήψεις μελών της 17Ν και την κανιβαλική επικοινωνιακή επίθεση εναντίον τους ,με απώτερο σκοπό φυσικά να απαξιώσουν την τριαντάχρονη πορεία της οργάνωσης στα μάτια της κοινωνίας, που για πολλά χρόνια παρακολουθούσε την αγωνιστική της δράση. Η σύλληψη του αναρχικού Γ. Δημητράκη, μετα από βαρύτατο τραυματισμό του από σφαίρες μπάτσων κατά τη διάρκεια καταδίωξης, στο κεντρο της Αθήνας, πυροδοτεί ένα παρόμοιο επικοινωνιακό μπουρίνι.
Ληστεία τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας, που τελειώνει αναίμακτα και με τη χρήση ελάχιστης βίας εντός του καταστήματος και ένας φρουρός με διαστρεβλωμένη οπτική σχετικά με το που σταματάει το καθήκον του. Η κατάληξη λίγο-πολύ γνωστή. Συμπλοκή εντός της στοάς ανάμεσα στις οδούς Ιπποκράτους και Χ. Τρικούπη αλλά και επι της οδού Πανεπιστημίου μεταξύ φρουρού, ληστών και αστυνομικών. Αποτέλεσμα ο τραυματισμός του φρουρού της τράπεζας, που μάταια περίμενε τη συνδρομή δύο ακόμη ένοπλων φρουρών από το κατάστημα εθνικής τράπεζας εντός της στοάς (το οποίο έκλεισε μόνιμα μετά από την ισοπεδωτική εμπρηστική αλληλεγγύη συντρόφων), ενός λαχειοπώλη αλλά και του συλληφθέντα συντρόφου.
Η κατευθυνόμενη, καθεστωτική και επικοινωνιακή καταιγίδα εκείνων των ημερών, αποσιωπά ότι οι 19 σφαίρες που έριξαν τα όπλα των μπάτσων και μία ταυτοποιημένη εκ των δραστών, παρολίγον να σκορπίσει το θάνατο εντός και εκτός στοάς. Ο λαχειοπώλης (ο οποίος στράφηκε εναντίον του κράτους και της τράπεζας απαιτώντας αποζημίωση για τον τραυματισμό του), ο σύντροφος, το αμάξι με το οποίο προσπάθησαν να διαφύγουν οι ληστές, αλλά και ένα ταξί με τον οδηγό του μέσα γαζώθηκαν στην κυριολεξία από τα ένστολα και λυσσασμένα σκυλιά του καθεστώτος.
Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης φυσικά προβάλουν τους ληστές ως αιμοσταγείς δολοφόνους που εμπλέκονται στην δολοφονία του αστυνομικού Αμανατίδη το χειμώνα του 2004, διατηρούν σχέσεις με τον Πάσσαρη, τον Παλαιοκώστα , τροφοδοτούν ένα υποτιθέμενο επαναστατικό ταμείο αλλά δεν αποκλειούν και σχέσεις με το εγχώριο αντάρτικο πόλης, που δρά εκείνη την εποχή. Εφευρίσκεται ο όρος «ληστές με τα μαύρα» και τους αποδίδονται άλλες 6 ληστείες τραπεζών. Η άμεση στοχοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων του τραυματισμένου συντρόφου, εξαπολύει ένα κυνήγι μαγισσών που καταλήγει σε πολλές προσαγωγές συντρόφων αλλά και σε τρία εντάλματα.
Μπροστά στον ορυμαγδό ενός τεράστιου κατασταλτικού τσουνάμι, που εξαπολύει το αστυνομοδικαστικό σύμπλεγμα εναντίον τους και προϊδεάζει για την δικαστική τους τύχη οι σύντροφοι Μάριος Σεϊσίδης, Σίμος Σεϊσιδης και Γρηγόρης Τσιρώνης αποφασίζουν να περιφρουρήσουν την ελευθερία τους με κάθε κόστος και επιλέγουν το δρόμο της φυγοδικίας. Η επιλογή τους θα δικαιωθεί, καθώς η καταδίκη του Γ. Δημητράκη για τη συγκεκριμένη ληστεία και η αθωωσή του από τις αλλές 6, θα φτάσει με την πρόταση της εισαγγελέως τα 75 χρόνια και τελικά θα καταλήξει από το προεδρείο της δίκης στα 35 χρόνια κάθειρξης.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, τα δημοσιεύματα αστικών βρωμοφυλλάδων θα τους συνόδευουν συνεχώς, με σημείο κορύφωσης σε επίπεδο νομικών διώξεων την επικυρηξή τους τον Οκτώβρη του 2009 με 600.000 ευρώ, απο δύο προβεβλημένα σιχάματα του κυβερνητικού ακόμα ΠΑΣΟΚ. Τον αμερικανόδουλο υπουργό δημοσίας τάξεως Μ. Χρυσοχοϊδη και τον υπουργό οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Οι δύο αυτοί σερίφηδες, με τον δεύτερο μετά από ελάχιστους μήνες να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραχώρηση στα σύγχρονα υπερεθνικά βαμπίρ των ήδη ισχνών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, δεν δίστασαν να υποδαυλίσουν φαινόμενα ρουφιανιάς έναντι τεράστιου χρηματικού αντίτιμου. Μια κίνηση χυδαία που κατέληξε χωρις αποτέλεσμα, αλλά αναμόχλευσε σε επίπεδο εντυπώσεων την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα» και να πιέζει ακόμα περισσότερο τους καταζητούμενους συντρόφους.
Η φούσκα περι Νο1 δημόσιων κινδύνων στο πρόσωπο των συντρόφων, θα αρχίσει να χάνει δραστικά το αρχικό της μέγεθος τον Μάη του 2010, όταν και μετά από περιπετειώδη καταδίωξη στο Γκάζι θα συλληφθεί βαρύτατα τραυματισμένος ο Σίμος, αλλά και ο σύντροφος Άρης Σειρηνίδης. Ο ακρωτηριασμός του δεξιού κάτω άκρου του Σίμου, θα είναι και το τίμημα του συντρόφου για την αποφασή του να διαφύγει της συλληψής του. Η αθωώσεις που ακολουθούν, τόσο για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα» όσο και για την αρπαγή υπηρεσιακού όπλου από τον φρουρό της οικίας του αρειοπαγίτη Ρ. Κεδίκογλου, αλλά και του Άρη για τους πυροβολισμούς σε κλούβα των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, θα είναι το πρώτο και ηχηρό ράπισμα στις χρόνιες μεθοδεύσεις των διωκτικών αρχών.
Στις 29 Μάη του 2015 ο εντοπισμός του συντρόφου Γ. Τσιρώνη μαζί με τους Σ. Χριστοδούλου και Σ. Δραβίλα από εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς, σε οικία της Ν. Αγχιάλου Βόλου, με τον τελευταίο να στρέφει τα πυρά του όπλου που κρατούσε προς το σώμα του, τραβώντας τη σκανδάλη και αφήνοντας την τελευταία του πνοή μπροστά στα έκπληκτα μάτια των αλλών δύο, συνεχίζει την αιματηρή ακολουθία ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού. Η σύλληψη του συντρόφου θα τον οδηγήσει στις 3 Ιουνίου στην δικαστική αίθουσα για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα», όπου και σε μια σύντομη διαδικασία θα απαλλαγεί από όλες τις κατηγορίες. Παρά την αθώωση και το ηχηρό ράπισμα στη χρόνια στοχοποιησή του, ο Γρηγόρης παραμένει προφυλακισμένος για νέες υποθέσεις ληστειών τραπεζών που συνέβησαν την περίοδο 2012-2015, χωρίς στοιχεία και με μοναδική ένδειξη την παρουσία του στην εξοχική κατοικία του Βόλου με τον Σ. Χριστοδούλου και τον θανόντα Σ. Δραβίλα. Επιχειρήθηκε μάλιστα όλες οι νέες κατηγορίες, να ενταχθούν στα πλαίσια της δράσης της Ε.Ο Επαναστατικός Αγώνας, κάτι που ναυάγησε στο ανακριτικό στάδιο λόγω πραγματικής ένδειας στοιχείων.
Στις 4 Αυγούστου η τύχη θα εγκαταλείψει τον Μάριο αλλά και τον Κ. Σακκά στην περιοχή της Σπάρτης, όπου και μετά από αποφυγή μπλόκου της αστυνομίας, θα ξεκινήσει καταδίωξη που θα καταλήξει και στην συλληψή τους. Ένα τελευταίο κλείσιμο του ματιού από την τύχη θα αποτρέψει την εκτελεσή τους, καθώς τα ένστολα αιμοβόρα αρπαχτικά θα βάλουν εναντίον τους με ευθείες ριπές, παρά το γεγονός οτι οι σύντροφοι ήταν άοπλοι. Φυσικά δεν θα αποφύγουν τον άγριο ξυλοδαρμό τους τόσο κατά τη διάρκεια της σύλληψης όσο και από το κλιμάκιο της αντιτρομοκρατικής που μετέβη από την Αθήνα για να τους παραλάβει.
Ο Μάριος παρά τη σκληρή διαδρομή 11 χρόνων στα δύσβατα μονοπάτια της φυγοδικίας, άφησε τα χνάρια του στις μνήμες όσων τον γνώριζαν προσωπικά αλλά και συντροφικά μέσα από τους κοινωνικοταξικούς αγώνες που συμμετείχε την περίοδο 1996-2006. Ο σύντροφος κατέθεσε με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα όλα αυτά τα 20 χρόνια νομιμής και «παράνομης» παρουσίας στα κοινωνικά δρώμενα , τη δικιά του συνδρομή στον πόλεμο ενάντια στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου, μέσα από του κόλπους του αναρχικού κινήματος. Βρέθηκε για πρώτη φορά καταζητούμενος απο τις διωκτικές αρχές , μαζί με τον αδερφό του Σίμο το 1998, μετά από επίθεση σε δημοσιογραφικό βάν του τηλεοπτικού σταθμού STAR από ομάδα συντρόφων, χωρίς τελικά η υπόθεση να φτάσει στα δικαστήρια, καθώς λόγω ανυπαρξίας στοιχείων απαλλάχτηκε των κατηγοριών. Οι μόνιμες παρακολουθήσεις,οι προσαγώγες και οι τραμπουκισμοί από ασφαλίτες μέχρι και το 2006, θα είναι για τον Μάριο μια συνηθισμένη καθημερινότητα, κάθως η διαπιστωμένη από την αστυνομία συμμετοχή του στις ποικίλες δραστηριότητες του αναρχικού χώρου δεν θα περάσει απαρατήρητη.
Για όσους-ες από εμάς, που παρακολουθήσαμε από πιο κοντινή απόσταση τα βήματα, τόσο του Μάριου όσο και των υπόλοιπων συντρόφων, που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση «των ληστών με τα μαύρα» , η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη. Οι σύντροφοι δέχτηκαν και άντεξαν την τεράστια πίεση και το μένος ενός πολυπλόκαμου μηχανισμού, που σκοπό του έχει την μόνιμη τρομοκράτηση –όχι μόνο όσων συνειδητά αντιστέκονται-αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, που υπομένει χωρίς διέξοδο, το σύγχρονο και ολοκληρωτικό μαστίγιο του κράτους και του κεφαλαίου.
Η εξιδανίκευση όμως προσωπικών ιστοριών δεν αναλογεί σε ένα κίνημα, που αναζητά στον καθένα και στην καθεμιά έναν αγωνιστή, έναν μαχητή, έναν πολέμιο ενός καθημερινού ζόφου που καταπλακώνει χιλιάδες ζωές καθημερινά, προκειμένου οι λίγοι να διαιωνίζουν την ύπαρξη τους στις πλάτες των πολλών. Η ζωογόννος δύναμη της αλληλεγγύης και της συντροφικής συμπόρευσης στο μέτρο του δυνατού με αυτή την μακροχρόνια υπόθεση των συγκεκριμένων συντρόφων, όπως και σε άλλες παρόμoιες υποθέσεις πολλών εγκλείστων συντρόφων, είναι αυτή που δίνει την απαραίτητη δύναμη για να ανταπεξέλθουν οι σύντροφοι στον προσωπικό και πολιτικό εκμηδενισμό της αγωνιστικής τους ταυτότητας, που επιχειρείται από τους πάσης φύσεως κατασταλτικούς μηχανισμούς. Μιάς ταυτότητας προσωπικών ή και συλλογικών διαδρομών, που όταν εγκολπώνεται στα πλαίσια της μνήμης ενός κινήματος, γίνεται ενέχυρο και σημείο αναφοράς για το παρόν, το μέλλον αλλά και για όσους προστρέξουν στο παρελθόν για να αφουγκραστούν τις αδικαίωτες θυσίες και μάχες των αγωνιστών.
Η αλληλεγγύη είναι αυτή, που το δυνατό της φώς διαλύει και σμικραίνει τα τρομαχτικά σκιάχτρα και τις σύγχρονες μέδουσες του συστήματος, όταν αυτές φορούν τα αποκρουστικά προσωπεία της αστικής δικαιοσύνης, των επιβλητικών κτιρίων των δικαστηρίων, των φυλακών, των ξυλοδαρμών και βασανιστηρίων από τους πολλούς και πάνοπλους φρουρούς του καθεστώτος , των εκτελεσμένων και κυνηγημένων συντρόφων-ισσων.
Η αλληλεγγύη στις τεράστιες εκτοπισμένες μάζες πληθυσμών εμπόλεμων χωρών είναι που μετριάζει τον ανθρώπινο πόνο και μαρτύριο και δίνει το απαραίτητο κουράγιο στον κατατρεγμένο, να πολεμήσει για τις επόμενες ανάσες ζωής αλλά και οπλίζει το χέρι του επαναστάτη να συντρέξει στη μάχες που δίνουν οι απανταχού κολασμένοι αυτής της γής σε κάθε μεριά αυτού του κόσμου. Η ανθρώπινη και μαχητική αλληλεγγύη είναι αυτή που φτιάχνει τη γραμμή άμυνας απέναντι σε έναν αργό ή αιφνίδιο θάνατο, που ασταμάτητα σκορπίζουν οι δημιουργοί του πόνου ,της αδικίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου είδους, σε κάθε έκφανση της προσωπικής και κοινωνικής ζωής.
Όσοι-όσες πεισματικά εμμένουμε, να προστρέχουμε με όσες δυνάμεις μπορούμε να καταθεσουμε στην διαρκή μάχη μεταξύ θηρευτών και θηραμάτων, βαθιά μέσα μας προσμένουμε και προετοιμάζουμε την εποχή που οι ρόλοι θα αντιστραφούν και το πάθος για πραγματική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία θα σαρώσει τους λίγους και φαινομενικά πανίσχυρους Λεβιάθαν και όσους συνειδητά θα επιλέξουν να σταθούν απεναντί μας. Μέχρι τότε ΚΑΝΕΙΣ σύντροφος μόνος του απέναντι στους σύγχρονους Γολγοθάδες που στήνουν για τον καθένα-μια οι ισχυροί σ’ αυτή την κολασμένη γή.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Μάριο Σεϊσίδη