Για το Πολυτεχνείο, τα Πολυτεχνεία, τις μάχες και “τους καιρούς που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Η μόνη σκέψη που έκανα ήταν να προφυλαχτώ πίσω από τα σταματημένα αυτοκίνητα. Γύριζα πάνω κάτω σαν δαιμονισμένος με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση, για ν’ αποκρυσταλλώσω μια σωστή και αντικειμενική εικόνα για το τι επικρατούσε μέσα σ’ αυτό το τρελό παιχνίδι της φωτιάς και του αγωνιστικού πάθους που κυριαρχούσε στους γύρω μου. Δεν μπορώ, μα την αλήθεια, δεν μπορώ να περιγράψω αυτό ακριβώς που έζησα και δεν μπορώ να δώσω μια αντικειμενική εξήγηση των αισθημάτων που βίωσα εκείνο το βράδυ…

Γ.Β, Νοέμβρης 1973.

Ι.

Οι αστυνομικές εισβολές στις 13/11/2020 στο κάτω Πολυτεχνείο και την Πολυτεχνειούπολη, οι συλλήψεις 92 συντρόφων και συντροφισσών, το πογκρόμ προσαγωγών που ακολούθησε στα Εξάρχεια, έπειτα από την ολοκλήρωση διαδήλωσης αλληλεγγύης, αποτέλεσαν τις προπαρασκευαστικές ενέργειες για την εφαρμογή της κυβερνητικής απαγόρευσης “του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου”.

Οι συγκεκριμένες κατασταλτικές επιχειρήσεις καθώς και οι αντίστοιχες στην Πάτρα στις 7 και τις 14/11 (όπως κι εκείνες που έχουν εξαπολυθεί τους τελευταίους μήνες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καρδίτσα, Χανιά κ.α, αλλά και αυτές που έπονται…) έφεραν στο προσκήνιο αυτό που η ίδια η -διαρκώς επιδεινούμενη- ασφυκτική πραγματικότητα ομολογεί εδώ και καιρό, τουλάχιστον σε όποιους και όποιες έχουν ακόμα αυτιά για ν’ ακούσουν και μάτια για να δουν. Ταυτόχρονα, εγγράφονται ως μια ακόμα από τις στιγμές της αγωνιστικής ιστορίας, με την οποία έχει δεθεί ιστορικά αυτό το κτίριο, αυτοί οι δρόμοι, αυτή η συνοικία, αυτή η πόλη, αυτός ο τόπος.

Εν μέσω της πανδημίας και της διαμορφωμένης πρωτόγνωρης συνθήκης, ενώπιον της μακροχρόνιας και συνολικής (υγειονομικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής) κρίσης που επιταχύνεται, το κεφάλαιο και το κράτος του, ο φασισμός, ο ιμπεριαλισμός και οι πολιτικοί υπάλληλοι τους δεν έχουν να προσφέρουν στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία και την πολυεθνική εργατική τάξη, στη νέα εργαζόμενη βάρδια και την προλεταριακή νεολαία, στον πληθυσμό των φυλακών και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, τίποτα άλλο εκτός από φτώχεια και φόβο, βία, πόλεμο και θάνατο.

ΙΙ.

Είναι η βία των αστών, των πλούσιων και των χορτάτων. Η θρασύδειλη βία των ένστολων και μη μαντρόσκυλων τους. Η γλώσσα της παραπληροφόρησης των μηντιακών παπαγάλων τους, ενάντια σε αυτούς και αυτές που αλέθονται από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κρεατομηχανή, η οποία ταυτόχρονα -εγχώρια και διεθνώς- ανεβάζει ολοένα στροφές.

Είναι η βία με την οποία σαρώνεται ότι είχε απομείνει όρθιο από τις λαϊκές κατακτήσεις και τα κοινωνικά-εργατικά δικαιώματα (όπως εκείνα για το οχτάωρο και τις υπερωρίες, τις διαδηλώσεις και τις απεργίες). Είναι η βία των εκκενώσεων πολιτικών-στεγαστικών καταλήψεων και δομών αλληλεγγύης, της στοχοποίησης πολιτικών συλλογικοτήτων, των κρυφών και φανερών, φυσικών και ψηφιακών παρακολουθήσεων, των παρενοχλήσεων και των επικηρύξεων, των κατευθυνόμενων “ρεπορτάζ”, των φαλκιδευμένων δικογραφιών και των διογκωμένων κατηγορητηρίων, των διώξεων, των προσαγωγών και των συλλήψεων, των εκδικητικών μεταγωγών και προφυλακίσεων αγωνιστών και αγωνιστριών.

Είναι ο πόλεμος της “γ’ ελληνικής Δημοκρατίας” ενάντια στον αιώνιο “προβοκάτορα και εχθρό λαό”, στον οποίο και ξεδιάντροπα χρεώνει την ψευδεπίγραφη “ατομική ευθύνη της διασποράς του Covid 19”. Είναι ο φόβος που ακροβατεί ανάμεσα στον κίνδυνο του θανάτου από τον ιό και το κίνδυνο του θανάτου από την πείνα. Είναι ο φόβος για το αύριο, για τη διαρκή υποτίμηση του προλεταριάτου και την προλεταριοποίηση των μεσοστρωμάτων, για την καλπάζουσα ανεργία και το βάθεμα της ανέχειας, για το αναμενόμενο κύμα χιλιάδων κατασχέσεων πρώτων κατοικιών από τις (ανακεφαλαιωμένες και χιλιοπληρωμένες με δημόσιο χρήμα) τράπεζες, οι οποίες περιμένουν πως και πως το νέο πτωχευτικό κώδικα ενώ -εν τω μεταξύ- παραγράφουν τα χρέη της ντόπιας (επιχειρηματικής, μιντιακής, πολιτικής) ολιγαρχίας. Με άλλα λόγια, πρόκειται για τη “μεταμνημονιακή” εξακολούθηση και το βάθεμα της πολιτικής ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών.

Είναι ο φόβος με τον οποίο -στην παρούσα συγκυρία- βρίσκονται αντιμέτωποι όλοι-ες όσοι-ες είναι αναγκασμένοι-ες να συνεχίζουν να δουλεύουν, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους, κινώντας αυτόν τον αρρωστημένο κόσμο, την αναπαραγωγή και τη κερδοφορία του. Άλλωστε, ως γνωστό, για συγκεκριμένους οικονομικούς κλάδους και τομείς “η κρίση είναι πάντοτε ευκαιρία”. Ως προς αυτό, μια πρόχειρη ματιά σε συγκεκριμένους τρέχοντες ισολογισμούς εγχώριων και διεθνών μονοπωλιακών ομίλων, είναι αρκούντως ενδεικτική…

Είναι η βία της αντιλαϊκής-αντεργατικής διαχείρισης της πανδημίας, με τα νοσοκομεία απεδακατισμένα και το υποστελεχωμένο ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό του ΕΣΥ να βρίσκεται πλέον (από καιρό) στα όρια του. Είναι η βία που επιβάλλεται εν μέσω της δεύτερης καραντίνας, υπό το φόβο της επιβολής προστίμων, της αστυνομικής απαγόρευσης “συνάθροισης άνω των τεσσάρων ατόμων” και της νυχτερινής κυκλοφορίας, έπειτα από το -υγειονομικά καταστρεπτικό- καλοκαιρινό άνοιγμα της χώρας, προς χάρη της “βαριάς βιομηχανίας” του τουρισμού, με την εγκληματική και ταξικά εκδικητική διαχείριση μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, σπουδών και εγκλεισμού, με την κυνική νεοφιλελεύθερη στατιστική που -ενώ οι αριθμοί των εξακριβωμένων κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων αυξάνονται εκθετικά- “δεν μπορεί να γεννάει” λεωφορεία, ΜΕΘ και σχολικές αίθουσες, αλλά μπορεί να γεννάει στρατιωτικούς και αστυνομικούς εξοπλισμούς, φυλακές και (“ανοιχτά” ή “κλειστά”) στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπάτσους και νατοϊκές βάσεις, μπουκώνοντας -ταυτόχρονα- με “έκτακτα κονδύλια” τα καθεστωτικά ΜΜΕ που ξερνάνε αμάσητη την κρατική προπαγάνδα.

ΙΙΙ.

Μην τους φοβάσαι τους μπαμπούλες! Είναι ευάλωτοι!

Σύνθημα από την πολυήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου το Γενάρη του 1990 από “τον ανθό της ελληνικής νεολαίας”, μετά την αθώωση από την αστική “δικαιοσύνη” του ένστολου δολοφόνου Αθανάσιου Μελίστα.

Μέσα σε αυτή τη δυστοπική συνθήκη, οι κυβερνητικοί “νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας”, οι ιστορικοί απόγονοι του δοσιλογισμού και του μοναρχοφασισμού, οι πιο γνήσιοι από τους κληρονόμους της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης και της πολεμοκάπηλης πατριδοκαπηλίας, της ανιστόρητης “θεωρίας των δύο άκρων”, του μεταπολιτευτικού “ανήκομεν εις τη Δύσιν” και του εγχώριου νεοφιλελευθερισμού –χαίροντας της συναίνεσης σύσσωμου του αντιπολιτευόμενου αστικού πολιτικού προσωπικού- διαλαλούν μέσω του (παρασημοφορημένου από το FBI) σερίφη-υπουργού παντός καιρού, πως ετοιμάζονται να αιματοκυλήσουν -με πρόσχημα την “τήρηση των περιοριστικών μέτρων ενάντια στην εξάπλωση της πανδημίας”– τους δρόμους της Αθήνας, κατά τη διάρκεια των απαγορευμένων εκδηλώσεων τιμής και μνήμης για τη 47η επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του ‘73 και της αντιφασιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πορείας στην πρεσβεία των ΗΠΑ.

Είναι φοβισμένοι, γι’ αυτό τρομοκρατούν και παραπληροφορρούν. Γιατί ξέρουν ότι η δίκαιη λαϊκή οργή σιγοβράζει και τίποτα δεν μπορεί να τους εγγυηθεί πως δεν θα εκραγεί. Η υποκρισία τους (ως προς τα “υγειονομικά” και όχι τα πολιτικά κίνητρα τους) περισσεύει, εν τούτοις δεν είναι αρκετή έτσι ώστε να κρύψουν τους μύχιους πόθους τους, για να τελειώνουν “μια και καλή με την ιδεολογική αριστερή ηγεμονία, τις μεταπολιτευτικές εκκρεμότητες, την ανομία και τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, τις πορείες και τις απεργίες, τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, τους συνδικαλιστές, τους διαδηλωσάκηδες και τους μπαχαλάκηδες…”.

Γι αυτό ωρύονται και σκούζουν: γιατί όπως τότε, έτσι και τώρα, έτσι και πάντα, θα εξακολουθούν να φοβούνται τη λαϊκή οργή και την ταξική εξέγερση εκείνων που “όταν φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ότι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν”…

Γι’ αυτό λυσσομανάνε: για να σβήσουν από τη συλλογική Μνήμη τα επίκαιρα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του ‘73, των Πολυτεχνείων του ‘80, του ‘85, του ‘90, του ‘94, του ‘95, του 2008…

Γι’ αυτό θέλουν να πέσουν στη λήθη οι νεκροί εκείνου του Νοέμβρη, αλλά και των επόμενων, ο Ιάκωβος Κουμής, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς.

Γι’ αυτό θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία. Για να κοπεί το νήμα που κρατάει δεμένα τα αντικρατικά-αντιεξουσιαστικά νοήματα, τα αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά περιεχόμενα και τα διαχρονικά διδάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, των Πολυτεχνείων…

Η απαγορευμένη διαδήλωση της Τρίτης 17ης Νοέμβρη 2020 αποτελεί έναν από τους κομβικούς σταθμούς της δύσβατης αλλά αναγκαίας διαδρομής της Αντίστασης και του Αγώνα, για την υπεράσπιση της Μνήμης από τη λήθη, της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας από την εξουσία, της Εξέγερσης από τη σιγή νεκροταφείου.

Για το Πολυτεχνείο, για τα Πολυτεχνεία, για τις μάχες που έρχονται, για την απεργία -ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο- στις 26 Νοέμβρη, για τη δωδέκατη επέτειο της κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη, για “τους καιρούς που μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Αλληλεγγύη σε όλες και όλους τους προσαχθέντες, τραυματίες, συλληφθέντες και συλληφθείσες στο κάτω Πολυτεχνείο, την Πολυτεχνειούπολη και τα Εξάρχεια στις 13/11 και στην Πάτρα στις 7 και τις 14/11/2020.

Τρίτη 17 Νοέμβρη. Πολυτεχνείο 2020.

Ψωμί – Παιδεία – Υγεία – Ελευθερία.

Άμεση ενίσχυση –έστω και τώρα !– της δημόσιας Υγείας, των ΜΜΜ και της Παιδείας

και όχι του στρατού, των ΜΜΕ και της αστυνομίας.

Μόνο ο λαός σώζει τον λαό.

Η κρατική τρομοκρατία δεν θα περάσει.

Όλοι και Όλες στους δρόμους *.

* με τήρηση των απαιτούμενων αποστάσεων, μέτρων προστασίας και αυτοάμυνας (μάσκες, γάντια κλπ), και με ψυχή βαθιά…

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Νοέμβρης 2020