…Να θυμάσαι το χθες που ολούθε σε ζώνει

Και θα νιώσεις το σήμερα τι ζητάει από σένα

Που ετοιμάζει το πάλεμα του σφυριού με τ’ αμμωνι

Την καινούρια δύναμη, τη γοργόφταστη γέννα.

Αλέξης Παρνης.

12 Δεκέμβρηδες μετά από την 6η Δεκέμβρη του 2008 και την εν ψυχρώ εκτέλεση του δεκαπεντάχρονου συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη, οι οποίοι (ήδη εδώ και καιρό πλέον) με τη βούλα της αστικής “δικαιοσύνης” κυκλοφορούν ελεύθεροι.

12 Δεκέμβρηδες μετά από εκείνο το Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια, όπου τα βήματα των πραιτόρων “με το ευαίσθητο νευρικό σύστημα” συντονίστηκαν μ’ εκείνα των δολοφόνων της Αναστασίας Τσιβίκα, του Ισίδωρου Ισιδωρόπουλου, του Χρήστου Κασίμη, του Ιάκωβου Κουμή, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, του Χρήστου Τσουτσουβή, του Μιχάλη Καλτεζά, του Μιχάλη Πρέκα, του Νίκου Τεμπονέρα, του Χριστόφορου Μαρίνου, του Χάρη Τεμπερεκίδη, του Εντισόν Γιαχάι, της Κατερίνας Γκουλιώνη, του Τόνι Όνουα, της Μαρίας Κουλούρη, του Λάμπρου Φούντα, του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, του Νικόλα Τόντι, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Θανάση Καναούτη, του Παύλου Φύσσα, της Zackie Oh, του Πετρίτ Ζίφλε, του Βασίλη Μάγγου και ο κατάλογος των δολοφονημένων από τα ένστολα και μη, κρατικά και παρακρατικά μαντρόσκυλα του κεφαλαίου και του κράτους του (στους δρόμους και τις πλατείες, στα σύνορα και τις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αστυνομικά κρατητήρια) δεν έχει τέλος…

12 Δεκέμβρηδες μετά από τη μεγαλύτερη κοινωνική-ταξική εξέγερση που ξέσπασε -από το Νοέμβρη του 1973 κι έπειτα- σε αυτόν τον τόπο, μετά από εκείνη την ορμητική εισβολή στο προσκήνιο της ιστορίας των αγωνιζόμενων και των εξεγερμένων, των “αόρατων” ντόπιων και μεταναστών (κυρίως) νεολαίων, μαθητών και μαθητριών, φοιτητών και φοιτητριών, εργαζομένων, ανέργων, απόκληρων και αποκλεισμένων της γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”, που από εκείνο το βράδυ και για πολλά μερόνυχτα βγήκαν ξανά στους δρόμους της οργής, επιστρέφοντας στο αστικό κράτος ένα μερτικό εκδίκησης. Μια εξέγερση που δεν εκδηλώθηκε σε “ουδέτερο” χρόνο και έδαφος, αλλά μέσα σε μια δοσμένη συνθήκη, στο κατώφλι της καπιταλιστικής κρίσης και του περάσματος από τα χρόνια της πλαστής “ευμάρειας” και της δήθεν “ανάπτυξης” σ’ εκείνα της χρεοκοπίας και των μνημονίων. Μια εξέγερση που –από το κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας- μπόρεσε να στείλει τα δικά της σήματα καπνού και ν’ αποτελέσει διεθνές σημείο αναφοράς για ένα πλήθος αντικρατικών – αντικαπιταλιστικών-αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, κινητοποιήσεων, άμεσων δράσεων και ξεσηκωμών όλου του κόσμου.

Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- “δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το μέλλον”.

Μια εξέγερση με χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συμμετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία –αν και έμεινε στη μέση…- δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύμορφου αγωνιστικού ριζώματος και άνθισε με λίπασμα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος και της αγωνιζόμενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 2006-07. Μια εξέγερση μέσα στην πολυμορφία της οποίας μπόρεσαν να συναντηθούν –πίσω από τα οδοφράγματα και μέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόμους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις- οι διάφορες γενιές ντόπιων και μεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη “των 700 ευρώ” μ’ εκείνες του “Κάτσε καλά Γεράσιμε…”, του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού.

Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…

σύνθημα του Δεκέμβρη

Μια εξέγερση πάνω στα νωπά σημάδια της οποίας άνοιξε και ο ελπιδοφόρος κύκλος των αντιμνηνομιακών ταραχών 2010-12 που παρά τον πλούτο, τη μακρόχρονη μαζικότητα και τη πρωτοφανή διάχυση του, έμελλε να κλειστεί μέσα στα ίδια τα όρια και τις αντιφάσεις του, έχοντας αποτύχει να βάλει φρένο στο μνημονιακό οδοστρωτήρα και την καθεστωτική επέλαση που στόχευε στη “σωτηρία της χώρας”, δηλαδή των αφεντικών της. Αυτή η συλλογική –και εν πολλοίς, ανομολόγητη και ανεπεξέργαστη– ήττα, ήταν εκείνη που τελικά κατέστησε σε αποδοτική για τους ιμπερια-ληστές “δανειστές” και την ντόπια ολιγαρχία, την κυβερνητική αναρρίχηση της σοσιαλδημοκρατίας που (σε συσκευασία “πρώτης φοράς αριστερά”) για άλλη μια φορά στην ιστορία υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα ταξικής οπισθοχώρησης, εργατικής υποτίμησης, κοινωνικής απογοήτευσης και κινηματικού κατακερματισμού, μετά από μια μακρόχρονη περίοδο “επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με το φιλο-ευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορισμό”. Με τη διαμόρφωση του “νέου δικομματισμού” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (και τις απαραίτητες κεντροαριστεροδεξιές τσόντες) και μέσα από το διαχρονικό δόγμα “Νόμος και Τάξη”, επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση του σαπισμένου αστικού πολιτικού συστήματος και η επιδεινωμένη “μεταμνημονιακή επιστροφή στην κανονικότητα”.

[…] Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.

Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας την οργή.

Ουλές κόκκινης μνήμης στους δρόμους της μετρά,

καίγοντας τα στολίδια, στην πλάτη της καρφιά.

Τις τρύπες απ’ τις σφαίρες στους τοίχους ψηλαφεί,

συνθήματα από αίμα στο στήθος της ζωής.

Δεν μάτωσε από φόβο κι όρκο παλιό κρατά,

γυμνή από φτιασίδια να ορμήσει στη φωτιά.

Ξημέρωσε, μάς ένωσε.

Βαριανασαίνει και περιμένει τη φωτιά.

Υπεραστικοί, Δεκέμβρης 2013.

12 Δεκέμβρηδες μετά, εν μέσω του δεύτερου κύματος εξάπλωσης της πανδημίας που αφήνει πίσω της καθημερινά εκατοντάδες νεκρούς, διασωληνωμένους και εξακριβωμένους ασθενείς, με την εγκληματική κρατική διαχείριση της -από την νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση των “άριστων και νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας”- να εξακολουθεί να σπέρνει τη φτώχεια και το φόβο, την εξαθλίωση και τον φιλοτομαρισμό, την εξατομίκευση και τον κοινωνικό εκφασισμό, τη “νόμιμη” βία και το θάνατο. Εν μέσω ταξικής υγειονομικής διαχείρισης, αναποτελεσματικής καραντίνας, επιλεκτικής επιβολής εξοντωτικών προστίμων, παρόξυνσης της κρατικής καταστολής με απαγορεύσεις συναθροίσεων, διαδηλώσεων και νυχτερινής κυκλοφορίας, με χημικό πόλεμο, αύρες και πολλές εκατοντάδες ξυλοδαρμούς, μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές σε όλη τη χώρα, με την ακατάπαυστη πληρωμένη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, με τα (ένστολα και μη, πεζά ή εποχούμενα) αστυνομικά μπουλούκια να περιπολούν νυχθημερόν τους δρόμους, τρομοκρατώντας, μην τηρώντας κανένα πρόσχημα και μέτρο προφύλαξης, λειτουργώντας κυριολεκτικά (εκτός όλων των άλλων) ως κινούμενες εστίες υπερμετάδοσης και διασποράς του ιού αλλά και ως αναλώσιμο μισθοφορικό στράτευμα της κατασταλτικής εκστρατείας, για την “δημιουργία κλίματος ασφάλειας για τον πολίτη αλλά και για τους επενδυτές, με την πάταξη της βίας και της τρομοκρατίας, της εγκληματικότητας και της ανομίας”.

Μια εντεινόμενη κατασταλτική εκστρατεία διαρκείας για την επιβολή της νέας σιδερόφρακτης “δημοκρατίας της πυγμής”, μέσα στη νέα επιδεινούμενη υγειονομική-οικονομική κρίση, στην οποία -για ακόμα μια φορά- προΐσταται πολιτικά ο παρασημοφορημένος από το FBI-υπουργός παντός καιρού: εκείνος που δεν διαβάζει μνημόνια, νόμους και (εσχάτως ούτε) υγειονομικά πρωτόκολλα και δηλώνει ξεκάθαρα ότι η κρατική τρομοκρατία, η αστυνομοκρατία, οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων και το χαράτσωμα με τα πρόστιμα διεξάγεται με πρόσχημα τον ιό αφού σύμφωνα με τον ίδιο, ο Covid-19 “δεν μεταδίδεται έξω στην ατμόσφαιρα, μεταδίδεται σε κλειστούς χώρους”. Άλλωστε ως γνωστόν, ο ιός δεν καταπολεμάται με ΜΕΘ αλλά με ΜΑΤ, ούτε με μαζικά τεστ, ενίσχυση της δημόσιου συστήματος υγείας και κυριολεκτική επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομειών, αλλά με πολεμικούς εξοπλισμούς και προσλήψεις στο στρατό και την αστυνομία, καθώς και με “έκτακτα κονδύλια” στα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Έχοντας ήδη φροντίσει να εξοπλίσει στο έπακρο και να ντοπάρει ιδεολογικά τους συναδέλφους του Κορκονέα, η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη “βγάζει στην παρανομία” (και) τις διαδηλώσεις της Κυριακής 6η Δεκέμβρη 2020 και -για μια ακόμα φορά, στην αιματοβαμμένη (παραταξιακή και οικογενειακή) ιστορία της- ετοιμάζεται να εκστρατεύσει (με τις ένστολες και μη στρατιές της και τους “ρεπόρτερ” της) ενάντια στη γειτονιά των Εξαρχείων, στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας και όλων των πόλεων. Για να αποπειραθεί να “απαγορεύσει” την απόδοση τιμής στη μνήμη του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και να σβήσει τη θύμηση και το μήνυμα της εξέγερσης εκείνου του (όχι και τόσο) μακρινού Δεκέμβρη. Έχοντας προλάβει ήδη από το απόγευμα της Παρασκευής 4/12 να χτυπήσει με τις μηχανοκίνητες (και όχι μόνο) κρατικές συμμορίες της στο Σύνταγμα, αναρχική Συγκέντρωση τιμής και μνήμης, τραυματίζοντας και προσάγοντας στη ΓΑΔΑ αρκετούς συντρόφους και συντρόφισσες.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Όπως έχει γραφτεί από παλιά: “Η Μνήμη και ο Αγώνας είναι ζώσα ιστορία. Δεν μπορεί να στεριώσει το τώρα δίχως πρώτα να ΄χει μετρηθεί με το χθες”.

Αλληλεγγύη στους προσαχθέντες και προσαχθείσες από το Σύνταγμα στις 4 Δεκέμβρη 2020.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται από το Μέτωπο Αντίστασης στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Κυριακή 6 Δεκέμβρη 2020, 11:00 πμ, Μεσολογγίου & Τζαβέλα. Εξάρχεια.

* με όλα τα απαραίτητα μέτρα ατομικής προστασίας (μάσκες, γάντια κλπ) και ψυχή βαθιά…

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Δεκέμβρης 2020