Από τον αναρχικό φίλο και σύντροφο Simone Le Marteau λάβαμε, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε (στα ελληνικά) την ακόλουθη συμβολή, με τίτλο “Νέος τρόπος πληροφορικής παραγωγής και διάχυτος ξεσηκωμός”, συνοδευόμενη από τρία συνθήματα σε τοίχους των γαλλικών πόλεων ( “ενάντια στην αστυνομική βια, η βια στους δρόμους”, “η οικονομία ή η ζωή;” , “η Γαλλία είναι ένα μηντιακό-αστυνομικό κατασκεύασμα”).

Δημοσιεύθηκε (στα ιταλικά) στις 7/12/2020 στο roundrobin.info

Μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία. Αθήνα, Δεκέμβρης 2020

“Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σημείο ρήξης, σε ένα πολύ βαθύ σημείο ρήξης […] ένα σημείο ρήξης του σύγχρονου καπιταλισμού”.

Εμανουέλ Μακρόν, συνέντευξη στο περιοδικό il Grand Continent, 12/11/2020.

“Η οικονομία ή η ζωή;”, αναρωτιόταν κάποιος σε έναν τοίχο κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown.

Πράγματι, αν και ήταν αναμενόμενη η φθινοπωρινή άφιξη του “δεύτερου κύματος”, η κυβέρνηση Μακρόν άνοιξε και πάλι όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες και κάλεσε τον κόσμο να πάει διακοπές για να ξοδέψει χρήματα. Το ίδιο συνέβη και με το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας και την έναρξη της δεύτερης “καραντίνας”: παρέμειναν τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε διαδικτυακή λειτουργία . Η παραγωγή συνεχίστηκε αδιάκοπα, αναγκάζοντας εκατομμύρια άτομα να στοιβάζονται στους χώρους εργασίας και τα δημόσια ΜΜΜ. Αντίστοιχα, η κατάρρευση του γαλλικού δημόσιου συστήματος υγείας κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη και του Νοέμβρη –ενός συστήματος γονατισμένου ήδη έπειτα από πολλά χρόνια ιδιωτικοποιήσεων, περικοπών κονδυλίων και επισφαλειοποίησης του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού- υπήρξε τόσο μεγάλη, ώστε εξαιτίας της έλλειψης κλινών και ιατρικού εξοπλισμού, να πραγματοποιηθούν διακομιδές ασθενών σε άλλες περιοχές, ή ακόμα και σε συνορεύουσες χώρες όπως η Ελβετία. Πράγματι, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 κι έπειτα -μέσα από την εναλλαγή κυβερνήσεων, αρχικά σοσιαλιστικών κι έπειτα με την άφιξη του Νικολά Σαρκοζί- τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε επιχειρήσεις που τηρούν τους προϋπολογισμούς, δηλαδή που περικόπτουν το κόστος λειτουργίας τους. Σήμερα, η ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη ενώ εν τω μεταξύ οι ιδιωτικές κλινικές -ολοένα και πιο συνδεδεμένες με μεγάλους διεθνείς ομίλους- ευημερούν. Γι’ αυτό και το 2019 ήταν μια χρονιά κινητοποιήσεων και απεργιών στα νοσοκομεία ενώ 1.300 εργαζόμενοι και εργαζόμενες στην πρωτοβάθμια υγεία έφτασαν -μέχρι και στο σημείο- να παραιτηθούν από τις γραφειοκρατικές υποχρεώσεις τους. Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών είχαν υπάρξει και έντονες κινητοποιήσεις από το νοσηλευτικό προσωπικό των οίκων ευγηρίας, με τις οποίες κατήγγειλαν μια συνθήκη παρόμοια μ’ εκείνη των δημόσιων νοσοκομείων. Η επιχειρηματοποίηση του συστήματος υγείας –όπως άλλωστε και εκείνη όλων των άλλων κοινωνικών υπηρεσιών- στο Παρίσι όπως και στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη όπως και στην Αθήνα, είναι προϊόν των τελευταίων σαράντα χρόνων εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η κραυγή “Δεν Υπάρχει Εναλλακτική” [“There Is No Alternative” (ΤΙΝΑ)] της σιδηράς κυρίας Μάργκαρετ Θάτσερ ακούγεται πλέον ακόμα πιο σαρδόνια.

Άλλωστε, ο ταξικός χαρακτήρας των σημερινών γαλλικών πολιτικών -που στρέφονται ενάντια στις κατώτερες τάξεις- εκφράζεται επίσης και μέσα από την εργασιακή μεταρρύθμιση [Loi Travail] –που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια και ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη- με την οποία επιδιώκεται η περαιτέρω ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, ώστε να επιτρέπεται στις επιχειρήσεις να προχωράνε -ακόμα πιο εύκολα- σε απολύσεις εργαζομένων. Επιδιώκεται η αδρανοποίηση των εθνικών συλλογικών συμβάσεων, μέσω της διαπραγμάτευσης της σύμβασης σε επιχειρησιακό επίπεδο, για να αφήσει -ουσιαστικά- τον εργαζόμενο μόνο του, “γυμνό”, χωρίς δικαιώματα και εγγυήσεις απέναντι στους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Ως προς αυτό, το μαζικό πέρασμα στην τηλεργασία -κατά τη διάρκεια της επιδημίας- αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία και πρέπει να θεωρούνται δεδομένες οι δυσκολίες που θα υπάρξουν μελλοντικά ως προς τις διεκδικήσεις, τις απεργίες, τη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων κλπ. Από την άλλη, η μεταρρύθμιση “σημείων” του συνταξιοδοτικού συστήματος από τους πολιτικούς και τα αφεντικά φρεναρίστηκε, αφού αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν συντονισμένα, ως προς το όριο ηλικίας για το δικαίωμα πλήρους συνταξιοδότησης στα 64 έτη (όπως προέβλεπε το αρχικό σχέδιο νόμου τους). Αυτό επιτεύχθηκε χάρη στις συνταρακτικές μαζικές κινητοποιήσεις του 2019, οι οποίες –γράφοντας μια σημαντική σελίδα στην ιστορία της ευρωπαϊκής πάλης των τάξεων– έθεσαν σε κίνηση -ανάμεσα σε διάφορες άλλες μορφές αγώνα– δράσεις σαμποτάζ από τους εργάτες του συνδικάτου CGT, στο σύστημα ηλεκτρισμού στη Λυών και την περιοχή της Ζιρόντ, καθώς επίσης και -σχεδόν εντελώς απροσπέλαστα- μπλόκα των μεταφορών, των λιμανιών, των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής και πυρηνικής ενέργειας, των διυλιστηρίων, των διάφορων δημόσιων και των ιδιωτικών οργανισμών, τα οποία και διήρκησαν για πάνω από ένα μήνα. Επίσης, υπήρξαν κινητοποιήσεις στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τη δημόσια υγεία, τα δικαστήρια και το νομικό κλάδο, στους πυροσβέστες και τους δημοσιογράφους. Προσωπικά, πιστεύω πως είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε να γυρίσουμε πίσω: τέλος του “κοινωνικού κράτους”, τέλος του “κοινωνικού ανελκυστήρα”, τέλος της αυταπάτης περί “ευημερίας για όλους”. Εξίσου όμως είναι αλήθεια πως μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες αντίστασης και υπεράσπισης των εδαφών, νέες δυνατότητες αυτονομίας για τους εκμεταλλευόμενους, τους αποκλεισμένους, τους προλετάριους. Μέσα στη σημερινή συνθήκη, η απαξίωση των δρώμενων που εξελίσσονται μέσα στην πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, το κλείσιμο μέσα στο δικό μας “μικρόκοσμο”, το μίσος για όλους και για όλα, ισοδυναμεί μονάχα με την τροφοδότηση της θλίψης και της απέχθειας.

Επομένως, η εξελισσόμενη παγκόσμια πανδημία σαρώνει τη χώρα μέσα στη συγκεκριμένη (οικονομική, πολιτική και κοινωνική) συνθήκη, η οποία και οξύνεται από την κρίση του 2008 κι έπειτα. Το ξέσπασμα της πανδημίας του COVID-19 επιταχύνει περαιτέρω το ψηφιακό παράδειγμα, την πορεία του νέου πληροφορικού τρόπου παραγωγής και την αναδιάρθρωση του Κεφαλαίου και του Κράτους. Άλλωστε, το σκοτεινό εξουσιαστικό και μιλιταριστικό πλαίσιο που διαμορφώνεται συμπίπτει εντελώς μ’ εκείνο που περιγραφόταν –ήδη από τον Απρίλη του 2003- στην έκθεση του ΝΑΤΟ με τίτλο “Στρατιωτικές επιχειρήσεις σε αστικό έδαφος το έτος 2020” [UO2020] .

Πιο συγκεκριμένα η γαλλική κοινωνία -όπως και όλες οι δυτικές κοινωνίες- ζει σε μια περίοδο βαθιάς μεταβολής. Κάθε πεδίο αυτής της αστικής Δημοκρατίας -τα Δικαιώματα της, το Σύνταγμα της και η Βουλή της- έχει καταπατηθεί. Βρισκόμαστε ενώπιον ανεπανάληπτων αλλαγών σε συμπυκνωμένο χρόνο: από την κλιματική στην ανθρωπολογική αλλαγή, από το (μόνιμο πλέον) Κράτος έκτακτης ανάγκης στη ψηφιοποίηση της ζωής. Το γαλλικό Κράτος, αυτό το πατερναλιστικό και ρατσιστικό, προνοιακό και αποικιοκρατικό Κράτος, συνεχίζει να χρησιμοποιεί αδιάκοπα -αν και όλο και πιο δύσκολα- το μαστίγιο και το καρότο: από τη μια πλευρά, το “καθεστώς πολιτικής προστασίας”, από την άλλη ο έλεγχος και η καταστολή. Με τη στρατιωτική Eπιχείρηση Sentinel, 7000 μισθοφόροι και 3000 έφεδροι ανέλαβαν περιπολία στους δρόμους καθώς και τη φύλαξη ευαίσθητων δημόσιων χώρων. Μια καταστολή που εμφανίζεται φορώντας και τις κουκούλες του αστυνομικού σώματος BAC, υπό τον ήχο των γκλοπ ενάντια σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας.

Σε κάθε περίπτωση, η κυρίαρχη τάση των τελευταίων χρόνων ήταν εκείνη της φτωχοποίησης. Τώρα προστίθεται (κυρίως για μια σαστισμένη μικροαστική τάξη) το αίσθημα απελπισίας (με τα τυφλά χτυπήματα “τρομοκρατών” εναντίον του πληθυσμού να συνεχίζονται κανονικά) και σκεπτικισμού (λίγοι ήταν εκείνοι που κατέβασαν -στα κινητά τους- τις διάφορες εφαρμογές για την ψηφιακή ιχνηλάτηση του COVID-19), επομένως το αίσθημα της έλλειψης εμπιστοσύνης και της απέχθειας προς τους θεσμούς.

.Ζούμε σε μια τεταμένη ατμόσφαιρα, συνεχούς υποβόσκουσας βίας, κυρίως στις μητροπολιτικές περιοχές. Μια εξατομικευμένη και φαντασμαγορική, φρενήρη και αλλοτριωμένη καθημερινότητα, υπερ-συνδεδεμένη και εμπορευματοποιημένη, τυλιγμένη από την ιδεολογία της παραγωγικότητας και του ανταγωνισμού.

“Ζούμε μέσα σε μια παγκόσμια ψηφιακή περίφραξη”

M. Christophe Castaner, υπουργός Εσωτερικών.

Αν ο έλεγχος των εργαζομένων από απόσταση επιτυγχάνεται με τη ροή των δεδομένων, χάρη στην πληροφορική και τα καλώδια που είναι περασμένα κάτω από τα πόδια μας, τότε μπορούμε να διακρίνουμε άμεσα -σε αντικατοπτρισμό- και τις χίλιες αλυσίδες που βρίσκονται σε φάση σχεδιασμού. “Το σχέδιο μας είναι η διασύνδεση όλων των αντικειμένων ενός σπιτιού”, ανακοίνωνε προ δεκαετίας η εταιρία ρομποτικής Violet. Ο Μεγάλος Αδελφός -σε επικαιροποιημένη έκδοση- παρατηρεί, ελέγχει και συμβάλει στην πειθάρχηση από το Παρίσι και τη Νίκαια μέχρι τα πιο περιφερειακά κέντρα. “Η Νίκαια είναι η πλέον βιντεο-επιτηρούμενη πόλη της Γαλλίας με μια κάμερα ανά 273 κατοίκους, έναντι μια ανά 1000 κατοίκους στο Παρίσι. Πρόκειται για “έξυπνες κάμερες”: τα λογισμικά τους είναι βασισμένα σε αλγόριθμους που είναι σε θέση να εντοπίζουν ασυνήθιστες συμπεριφορές πεζών και οχημάτων που κινούνται στους δρόμους της πόλης. Οι εικόνες ταξιδεύουν μέσα από ένα ασφαλές δίκτυο οπτικής ίνας μέχρι να φτάσουν στο war room της αίθουσας επιχειρήσεων. 14 γιγαντοοθόνες, χωρισμένες με τη σειρά σε μικρότερες, εξετάζουν αδιάκοπα ότι κινείται και αναπνέει σε αυτή την πόλη”.

Έχει υπολογιστεί πως σε λιγότερα από δέκα χρόνια από σήμερα, σχεδόν 100 τρισεκατομμύρια [100.000 εκατομμύρια!] ψηφιακοί δέκτες θα υφαίνουν το ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον, ώστε να διαμορφώνουν έναν “έξυπνο κόσμο”. Αυτος είναι ο αστεακός χώρος ως πεδίο επιχειρήσεων, αυτή είναι η ολοκληρωτική μητρόπολη του μέλλοντος: υπερ-τεχνολογική και στρατιωτικοποιημένη, “έξυπνη” και γεμάτη με ροές δεδομένων και νευρώσεων. Το 5G, “αυτή η τεχνολογία που είναι αναγκαία για την ανταγωνιστικότητα της χώρας”, θα αποτελέσει τη χειροπιαστή υποδομή αυτού του νέου τρόπου πληροφορικής παραγωγής, ο οποίος έχει αρχίσει ήδη να διαμορφώνεται. Πράγματι, αν και καθυστερημένα, συγκριτικά με άλλες χώρες (Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία), παρά τις αντίθετες φωνές και τις μπόλικες κεραίες που πυρπολήθηκαν σε διάφορες περιοχές, παρ’ όλα αυτά ξεκίνησε ο διαγωνισμός ανάθεσης των συχνοτήτων ανάμεσα στις τέσσερις γαλλικές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας (Orange, Sfr, Bouygues Telecom και Iliad-Free). Όλα αυτά, αρχίζουν να υλοποιούν την “καπιταλιστική ουτοπία” . Αυτό που μένει να φανεί είναι οι τρόποι με τους οποίους αυτές οι νέες τεχνολογίες θα επηρεάσουν τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων, συνδικαλιστών και συνδικαλιστριών βάσης, μεταναστών και μεταναστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών. Όπως επίσης, μένει να φανεί ποιες θα είναι οι επιπτώσεις που θα υπάρξουν στα μυαλά των αντρών και των γυναικών, ποια θα είναι η επιρροή που θα ασκηθεί στη φύση από το Διαδίκτυο των Πραγμάτων [Internet of Things], τις “έξυπνες πόλεις” [smart cities] και τα Big Data.

Εδώ και κάποια χρόνια, σε αυτά εδώ τα μέρη, στα γαλλικά εδάφη είδαμε -με παύσεις- έναν κοινωνικό αναβρασμό με αγώνες, απεργίες, διαδηλώσεις και ημέρες πραγματικού κοινωνικού ξεσηκωμού. Σε επίπεδο διάρκειας, οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις -όπως ακούγεται συχνά- “έχουν ήδη σπάσει όλα τα ρεκόρ του Μάη του ‘68”. Εκ των πραγμάτων, οι διαμαρτυρίες έφτασαν μέχρι και στα πλέον απομακρυσμένα μέρη, όπου δεν είχε εκδηλωθεί ποτέ μέχρι σήμερα -ούτε πενήντα χρόνια πριν- η κοινωνική δυσαρέσκεια. Από το πρόσφατο παρελθόν, θυμάμαι το 2018 τη γέννηση του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, το οποίο ξεκινώντας από μια μερική διεκδίκηση (από το “όχι στην αύξηση της τιμής της βενζίνης” που είχε εξαγγελθεί από την κυβέρνηση) κατάφερε άμεσα να αναδείξει οικολογικές διεκδικήσεις και προτάγματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα αντιφατικό κοινωνικό κίνημα, σε κάθε περίπτωση πολύ ενδιαφέρον, με κύρια χαρακτηριστικά την άρνηση αποδοχής ηγετών καθώς και εκείνη της μετεξέλιξης του σε κόμμα. Ένα αυτοοργανωμένο κίνημα με εσωτερικά κομμάτια που πραγματώνουν (μέσα από την Συνέλευση των Συνελεύσεων) την άμεση δημοκρατία και προτάσσουν τον ελευθεριακό κοινοτισμό. Σε σχέση με την έκταση, τη διάρκεια και τη γενίκευση της σύγκρουσης, νομίζω ότι τα τα γαλλικά κοινωνικά δρώμενα των τελευταίων χρόνων αποτελούν πιθανώς -μαζί με τις εξεγέρσεις του περασμένου καλοκαιριού στις ΗΠΑ- κάτι το πρωτοφανές για τη σύγχρονη εποχή της Δύσης. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κοινωνική πόλωση οδηγεί σε μια όξυνση των συσχετισμών ισχύος. Εκτός από τις καθημερινές “επιχειρήσεις σκούπα”, τις βίαιες εισβολές και έρευνες που εξελίσσονται στα προάστια των πόλεων, “ κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων, ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τη γαλλική αστυνομία είναι πάνω από διπλάσιος και πλέον αγγίζει ένα μέσο όρο 25 με 30 νεκρών ανά έτος. Τα θύματα συνεχίζουν να προέρχονται κυρίως από τις εθνικές μειονότητες και την εργατική τάξη”, έγραφε πρόσφατα στη εφημερίδα Guardian ο ερευνητής Mathieu Rigouste. Όσον αφορά τις διαδηλώσεις, μονάχα κατά τη διάρκεια του 2019, υπήρξε ένας τεράστιος αριθμός συλλήψεων, 4 νεκροί και τουλάχιστον 2500 τραυματίες, χωρίς να αναφερθούν τα δεκάδες άτομα που χάσανε οριστικά τα μάτια τους ή άλλα μέλη του σώματος τους, μέσω της αστυνομικής χρήσης όπλων, όπως το LBD (flashball) που πυροβολεί ισχυρότατες πλαστικές σφαίρες, η χειροβομβίδα Stinger και -μέχρι πριν λίγους μήνες- η χειροβομβίδα GLI-F4, η οποία και περιέχει 26 γραμμάρια ΤΝΤ. Η Γαλλία είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που χρησιμοποιεί επίσημα “μη θανατηφόρες χειροβομβίδες”.

“Πρέπει ν’ ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη”

Jan Casteux, πρωθυπουργός.

Μέσα σε αυτήν την αποσαθρωμένη κοινωνική οργάνωση, η οποία στερείται -όλο και περισσότερο- τη συναίνεση, προέκυψε ο νόμος “Παγκόσμιας Ασφάλειας”, που σχεδιάστηκε και ήρθε προς ψήφιση από τους νομοθέτες του [προεδρικού κόμματος] En Marche, οι οποίοι και τον έγραψαν. Πιο συγκεκριμένα, τον συνέταξε ένας συνταξιούχος μπάτσος έτσι ώστε ν’ αντιμετωπιστούν “οι νέες προκλήσεις για τη γαλλική ασφάλεια”. Περισσότερη εξουσία στα αστυνομικά σώματα και τα αντίστοιχα της ιδιωτικής ασφάλειας, ενίσχυση του μηχανισμού μαζικής επιτήρησης του γαλλικού Κράτους, με drones και πρόσβαση σε όλο το σύστημα των καμερών ασφαλείας. Επίσης, το άρθρο 24 αυτού του νόμου τιμωρεί -με ποινές μέχρι ενός έτους κάθειρξης και πρόστιμο που μπορεί να φτάσει τις 45.000 ευρώ- όποιον “διακινεί με οποιοδήποτε μέσο την εικόνα του προσώπου ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό ενός αξιωματικού της αστυνομίας ή της εθνικής χωροφυλακής εν ώρα επιχείρησης, με σκοπό να βλάψει τη ψυχολογική και φυσική του υπόσταση”. Επιπλέον, η αστυνομία θα μπορεί να χρησιμοποιεί τις τεχνικές αναγνώρισης προσώπου, στέλνοντας σε ζωντανή σύνδεση τις εικόνες στα αστυνομικά τμήματα, ώστε να πραγματοποιούνται κατευθείαν προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις. Όμως, παρά τους περιορισμούς της ελευθερίας που επιβλήθηκαν με το lockdown , μέσα στη συγκεκριμένη κατασταλτική συνθήκη, οι “σπάστες” [“casseur”] και τα “αποβράσματα” [“la racaille”], ένα τεράστιο πλήθος κόσμου, κουρασμένου από τη βία των μπάτσων [flics], το Σάββατο 29 Νοέμβρη 2020, έδωσε μάχη με τις αστυνομικές δυνάμεις, περνώντας διά πυρού και σιδήρου το κέντρο του Παρισίου, ένα από τα πιο πολυτελή του κόσμου, εκείνου που φιλοξενεί το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης. Εκείνη την ημέρα, σε αυτή την “πορεία για την ελευθερία” συμμετείχαν 500.000 άτομα σε όλη τη Γαλλία (130.000 σύμφωνα με το υπουργείο). Επιτόπια αναστροφή και για αυτόν τον αμφιλεγόμενο νόμο ενώ τώρα μένει να δούμε ποια θα είναι τελικά τα άρθρα που θα αλλαχτούν κατευθείαν από την προεδρική κατοικία στα Ηλύσια Πεδία.

Στο εξωτερικό μέτωπο, υπάρχει μια αύξηση των γαλλικών στρατιωτικών επεμβάσεων, οι οποίες μετρώντας μονάχα τις “επίσημες” -κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων- είναι περισσότερες από πενήντα. Για το 2020 οι προβλεπόμενες δαπάνες για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις άγγιξαν τα 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία τα 100 εκατομμύρια για εκείνες στο εσωτερικό της εθνικής επικράτειας. Παρ’ όλα αυτά, για την αποστολή στο Sahel (επιχείρηση Barkhane) [1], την παραμονή δυνάμεων στο Ιράκ (επιχείρηση Chammal), την αποστολή Lynx στην Εσθονία και τη φρούρηση του εναέριου χώρου των Βαλτικών Δημοκρατιών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, για την επέμβαση στη Βηρυτό με την επιχείρηση Amitiè, την αποστολή επιτήρησης των στενών του Ορμούζ (Agenor), τη διαρκή συμμετοχή στην ευρωπαϊκή πολεμική ναυτική αποστολή “Ειρήνη”, τη παρουσία στο εσωτερικό της δύναμης του ΟΗΕ στο Λίβανο [UNIFIL] με την επιχείρηση Daman, καθώς επίσης και τις εσωτερικές επιχειρήσεις Sentinel (για τον έλεγχο της επικράτειας) και Resilience (για την αντιμετώπιση της επιδημίας του COVID-19), είναι πολύ πιθανό αυτά τα εγκεκριμένα κονδύλια να αποδειχτούν ανεπαρκή. Ο γαλλικός στρατιωτικός παρεμβατισμός, κυρίως στη -πλούσια σε ουράνιο, χρυσό και πετρέλαιο- λεγόμενη “Γαλλική Αφρική” [ “Françafrique”], δικαιολογείται “απόλυτα” ώστε “να συνεχιστεί ο αγώνας ενάντια στην τρομοκρατία γιατί αυτό που συμβαίνει στο Sahel, η ανασφάλεια που επικρατεί τώρα στην περιοχή, αφορά όλους εμάς τους Ευρωπαίους”, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργού Άμυνας Florence Parly. Είναι ξεκάθαρο πως η νεο-αποικιοκρατική επιβολή μέσω του φράγκου CFA (νομίσματος που αρχικά ονομαζόταν “φράγκο των γαλλικών αποικιών της Αφρικής”) δεν τερματίστηκε ποτέ. Αντίθετα, υπενθυμίζω επίσης ότι η Γαλλία μπορεί να υπολογίζει στην ισχύ 300 πυρηνικών κεφαλών, αποτελεί τον πρώτο εξαγωγέα όπλων της ΕΕ και δεύτερο σε όλον τον κόσμο μετά τις ΗΠΑ. Η Simon Weil, μια Γαλλίδα ελευθεριακή θεωρητική και στρατευμένη, σε μερικά γραπτά της εντόπιζε αναλογίες ανάμεσα “στην αρχαία Ρώμη, το γαλλικό εθνικισμό και τη ναζιστική Γερμανία” επομένως “δεσμούς” ανάμεσα σε ιστορικά πρόσωπα όπως ο Λουδοβίκος ο 14ος, ο καρδινάλιος Ρισελιέ, ο Ναπολέοντας ο 3ος, ο Καίσαρας, ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Επιπλέον, η La Weil εννοούσε αυτήν την κοινωνία ως μια τεράστια μηχανή που συνθλίβει στα γρανάζια της άντρες και γυναίκες, ανεξάρτητα από το όνομα που μπορεί να πάρει ο στρατιωτικός, διοικητικός και παραγωγικός μηχανισμός της.

Οι επισημάνσεις της παραμένουν σημαντικές γιατί εκτός των άλλων “οι επόμενοι […] δεν ακούν ποτέ τους νικημένους”.

“H πρόοδος φτιάχνει πορτοφόλια από ανθρώπινο δέρμα”

Καρλ Κράους

Πριν την ολοκλήρωση αυτής της χαοτικής αναφοράς αναλύσεων, πληροφοριών και κάποιων πρόχειρων εντυπώσεων, ήθελα να μοιραστώ ένα κομμάτι ταξικής μνήμης, προερχόμενης από μια άλλη γενιά που αγωνίστηκε μέσα στη δική της εποχή. Μια εξεγερμένη γενιά που -ετσιθελικά- σκεπάστηκε με λήθη…

Βρισκόμαστε στην Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του ‘80 του περασμένου αιώνα, κατά τη διάρκεια μιας άλλης μεταβολής στον τρόπο παραγωγής, με την οποία ξεκινούσε μια διαδικασία προς μια πιο “ευκίνητη” και αποκεντρωμένη μορφή με μικρούς παραγωγικούς πυρήνες. Χάρη σε αυτή την τηλεματική αναδιάρθρωση ισχυροποιήθηκε η δομή κυριαρχίας ενός Κεφαλαίου σε “κρίση” (την εποχή εκείνη σχετιζόμενη με τις τεράστιες επενδύσεις για μόνιμες εγκαταστάσεις και τα αυξανόμενα κόστη -ας αναλογιστούμε μονάχα εκείνα που αφορούσαν τα εργατικά χέρια στα εργοστάσια-, απολύτως ανελαστικά, δεδομένης της ικανότητας εργατικής οργάνωσης απέναντι στην εργοδοσία). Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, μερικοί σύντροφοι θεώρησαν σημαντικό “τον προσδιορισμό των πιθανών μελλοντικών εκδοχών της ταξικής σύγκρουσης” , τη μελέτη της “Κυβερνητικής Διοίκησης” [“Comando Cibernetico”] και τις πιθανές μορφές παρέμβασης ενάντια στην “κυριαρχία της κυβερνητικής κοινωνίας”, όπως λεγόταν εκείνη την εποχή: “[…] Το ζήτημα είναι ο επαναπροσδιορισμός του τρόπου, του κύκλου και των σχέσεων της παραγωγής, φροντίζοντας ταυτόχρονα και για τον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπου και της αντίληψης του για την πραγματικότητα. Αυτή τη φορά θα πρόκειται -μέσα στην διαρκή αυταπάτη της Διοίκησης- για την οριστική αναίρεση της ιδέας για το αναπόφευκτο της κριτικής και της κοινωνικής εξέγερσης, της ταξικής αντίθεσης ως έμφυτου στοιχείου της κοινωνίας της εκμετάλλευσης” . Αυτές οι γραμμές προέρχονται από ένα περιοδικό του ανταγωνιστικού κινήματος με τίτλο “Πληροφορική και Κουλτούρα. Προς μια ανθρωπολογική επανάσταση;” , από το μακρινό 1981. Κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας, από το 1987 ως το 1996, στην Ιταλία γκρεμίστηκαν γύρω στους οκτακόσιους πυλώνες υψηλής τάσης, αν και λίγο αργότερα η σιωπή των συνειδήσεων (κι εκείνων από τις παντόφλες) θα κυριαρχούσε μέσα στα επόμενα χρόνια.

Κλείνοντας, η σημερινή πρόκληση παραμένει εκείνη που ήταν πάντοτε: το ατομικό και συλλογικό σπάσιμο των νέων -αόρατων αλλά υπαρκτών- αλυσίδων που μας σφίγγουν. Για τους επαναστάτες του 21ου αιώνα υφίσταται μια ουσιώδης διαφορά. Από αυτόν τον νέο τρόπο πληροφορικής παραγωγής δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει οικειοποίησης, αλλά μονάχα η ζωτική ανάγκη του αγώνα για την καταστροφή αυτής της “παγκόσμιας ψηφιακής περίφραξης” και των κοινωνικών σχέσεων που αυτή παράγει. Μέσα στην επείγουσα ανάγκη για μια διαδρομή ενάντια στην Τεχνική και το Χρόνο, πρέπει να φυλάξουμε στις καρδιές μας μια επίγνωση ακόμα πιο επίπονη, σε σχέση μ’ εκείνη του παρελθόντος. Μονάχα αν καταφέρουμε να εξαφανίσουμε μια για πάντα τον Homo œconomicus, αντικαθιστώντας την καπιταλιστική καταστροφή και την εξατομικευμένη κοινωνία με την κοινωνική επανάσταση και τις ελεύθερες κοινότητες των ατόμων: μόνο τότε μπορούμε να σώσουμε οτιδήποτε μπορεί ακόμα να σωθεί στη φύση, την ανθρωπότητα και τη ζωή.

Simone Le Marteau
Haute-Savoie, Δεκέμβρης 2020

ΣτΜ:

[1] Sahel (από το αραβικό Sahil που σημαίνει “το χείλος της ερήμου” ) ονομάζεται η περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής που εκτείνεται βόρεια στην έρημο της Σαχάρας, νότια στη σαβάνα του Σουδάν, δυτικά ως τον Ατλαντικό ωκεανό και ανατολικά ως την Ερυθρά Θάλασσα, περιλαμβάνοντας (από τα δυτικά στα ανατολικά) τη Γκάμπια και τη Σενεγάλη, το νότιο τμήμα της Μαυριτανίας, το κεντρικό τμήμα του Μάλι, τη Μπουρκίνα Φάσο, το νότιο τμήμα της Αλγερίας και του Νίγηρα, το βόρειο τμήμα της Νιγηρίας και του Καμερούν, το κεντρικό τμήμα του Τσαντ, το νότιο τμήμα του Σουδάν, το βόρειο τμήμα του Νότιου Σουδάν και την Ερυθραία.