Μπέρτολντ Μπρεχτ, Εγκώμιο στη μάθηση.

Η παρούσα έκδοση αποτελεί την έντυπη µορφή της µεταφρασµένης συνέντευξης του Raffaele Sciortino, συγγραφέα του βιβλίου “Τα δέκα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσµο. Παγκόσµια κρίση και γεωπολιτική των νέων λαϊκισµών” [στα ιταλικά: εκδόσεις Asterios, Τεργέστη. 2019], στο περιοδικό Il Lato Cattivo που δηµοσιεύθηκε στις 6/6/2020 στο illatocattivo.blogspot.com.

Πρόκειται για ένα διάλογο για ένα βιβλίο, έναν ιό και άλλες “κατολισθήσεις” που µεταφράστηκε στα ελληνικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία µε την υποστήριξη της Κίνησης της Βιολέττας και δηµοσιεύθηκε διαδικτυακά (σε τρία µέρη) τον περασµένο χειµώνα στο prolprot.espivblogs.net

Ο Raffaele Sciortino (1963) είναι πανεπιστηµιακός ερευνητής και ανεξάρτητος µελετητής πολιτικών σπουδών και διεθνών σχέσεων, ένας από εκείνους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που όντας “κόντρα στο ρεύµα”, κάπου στα µέσα της δεκαετίας του 1980, βίωσαν την “αυξανόµενη αποµόνωση εκείνων που ήταν κυριευµένοι από το δαίµονα του κοµµουνισµού (ποιου; εκείνου που ήταν πλέον “ανεπίκαιρος”…)”.

Έχει συγγράψει άρθρα, έρευνες και µελέτες για τη διεθνή οικονοµική πολιτική, τα “δηµόσια” και “ιδιωτικά” χρέη και την παγκόσµια καπιταλιστική κρίση, µε ιδιαίτερη ενασχόληση µε τη γεωπολιτική και τις πολυποίκιλες περιπλοκές της µε τα κοινωνικά – εργατικά κινήµατα στους καιρούς της πτωτικής πορείας της παγκοσµιοποίησης υπό την αστερόεσσα.

Προχωρήσαµε στη συγκεκριµένη έκδοση προσπαθώντας να συνεχίσουµε την απόπειρα µας για συνεισφορά και εµπλουτισµό του πολιτικού διαλόγου, της προλεταριακής αυτοµόρφωσης και της κινηµατικής αντιπληροφόρησης.

Μια απόπειρα που βασικά στοχεύει στην κάλυψη της επείγουσας αναγκαιότητας για µια θεωρητική επεξεργασία και ανάλυση των σηµείων των τωρινών καιρών κι εκείνων που “µέλλονται για να ‘ρθουν”. Μια διαδικασία, η οποία -εκ των πραγµάτων- δεν µπορεί παρά να βρίσκεται σε εξέλιξη, υπό το πρίσµα των εξελίξεων και των αναδιατάξεων, των επιδεινώσεων και των προοπτικών που προκύπτουν µέσα στο υπάρχον (και αρκούντως) πυρακτωµένο, εγχώριο και διεθνές σκηνικό.

Όπως γράφουν και οι σύντροφοι του περιοδικού Il Latto Cattivo στο εισαγωγικό σηµείωµα τους:

[…] Πρόκειται για µια σηµαντική συνεισφορά στην κοµµουνιστική θεωρία, µια από τις ελάχιστες που προέρχεται από το άγονο ιταλικό πλαίσιο. Τη θεωρούµε ως µια σηµαντική συνεισφορά επειδή καταφέρνει να κρατήσει µαζί -µέσα από µια αρθρωµένη οπτική µακράς πνοής- την οικονοµική πορεία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής -κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που εγκαινιάστηκε µε την παγκόσµια κρίση του 2008- µ’ εκείνη των διεθνών σχέσεων και της πάλης των τάξεων, µέσα από τις µορφές χαρακτηριστικής εκδήλωσης της, µέσα από µια καρποφόρα απόπειρα αντίληψης του τρόπου µε τον οποίο αυτά τα διαφορετικά πεδία επηρεάζουν και επηρεάζονται το ένα από το άλλο. Εκεί έγκειται και η διαφορά της συγκριτικά µε το µεγαλύτερο κοµµάτι της βιβλιογραφίας που δοξάζεται -η καθεµία ξεχωριστά- γύρω από κάποια από αυτές τις θεµατικές: στην ικανότητα του Συγγραφέα ν’ αφουγκράζεται το σηµείο καµπής προς το οποίο κατευθύνεται το υπαρκτό κίνηµα, προς τα µπρος ή προς τα πίσω, δηλαδή µέσα από τις πιθανές καταλήξεις του, τόσο τις δυνητικά ανατρεπτικές όσο και τις πιθανώς καταστρεπτικές […]

Το ζητήµατα που τίθενται σε αυτές τις σελίδες είναι πολλά και πολύπλοκα και όντας σε εξέλιξη, αντικειµενικά αλληλοδιαπλέκονται µέσα στη συνολικότερη δίνη, στην οποία βρίσκεται πλέον εδώ και σχεδόν µια δεκαπενταετία η υπαρκτή και όχι ιδεατή, η (όχι και τόσο) “Νέα Τάξη Πραγµάτων made in USA”, η οποία επιβλήθηκε ανά τον κόσµο -από τον ευρωατλαντικό Ιµπεριαλισµό- µετά το τέλος της “ψυχροπολεµικής εποχής των δύο κόσµων”, την ενδογενή κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τις µεγάλες ανατροπές στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη στα 1989-91,“διά πυρός και σιδήρου από τους πεζοναύτες και το CNN, µέσα από video clips που κραύγαζαν “go West” και ζωντανές τηλεοπτικές συνδέσεις µε τους βοµβαρδισµούς της “καταιγίδας της Ερήµου”, µέσα από την παγκόσµια πληµµυρίδα περιττών “µετά-υλιστικών” εµπορευµάτων και το θρίαµβο των αδηφάγων χρηµαταγορών του ιδιωτικού καπιταλισµού, ο οποίος φάνταζε κυριολεκτικά οριστικός” [1].

Πρώτα και κύρια, το Ζήτηµα της πανδηµίας του Covid 19 και η στρατιωτικοποιηµένη διαχείριση της µέσα από τον διακρατικό – ενδοαστικό υγειονοµικό (αλλά και εµβολιαστικό) ανταγωνισµό, την αυταρχικοποίηση και την αστυνοµοκρατία, ως επιταχυντής της Ιστορίας µέσα από την “αποσυναρµολόγηση της παγκοσµιοποίησης”. Μέσα από την (αντι)παράθεση των διάφορων “βιοπολιτικών” και “µηχανιστικών” προσεγγίσεων και το -ολοένα και πιο έκδηλο- σχίσµα τους στα πλαίσια των πρωτοκοσµικών “ριζοσπαστικών” πολιτικών χώρων, αναλύονται τεκµηριωµένα οι συσχετισµοί και τα περιεχόµενα µέσα στα οποία εξελίσσονται οι σύγχρονες ταξικές αντιστάσεις και η υπάρχουσα κοινωνική κίνηση, µέσα στα σωθικά του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιµπεριαλιστικού σφαγείου του 21ου αιώνα.

[…] Μιλώντας σ’ ένα γενικό επίπεδο, το πολιτικό κοµβικό σηµείο

εστιάζεται στο αν για το προλεταριάτο αυτή η επιστροφή της αλληλεγγύης -που αναδείχθηκε µέσα στην κρίση του Covid- θα υποχωρήσει κάτω από το βάρος των θυσιών για την “µεταπολεµική” ανοικοδόµηση ή αν αντίθετα θα εκκινήσει µια διαφορετική διαδικασία […]

Στη συνέχεια, ο Συγγραφέας παίρνει σαφή και εµπεριστατωµένη θέση γύρω από µια σειρά “ταλαιπωρηµένων” αλλά κοµβικών πολιτικών εννοιών (γεωπολιτική, πλασµατικό κεφάλαιο, απόλυτο κεφάλαιο, κοινωνικη αναπαραγωγή, ιµπεριαλισµός, λαϊκισµός, κοµµουνιστικοποίηση).

Η αναλυτική οξυδέρκεια και οι πυκνοί διαλεκτικοί στοχασµοί µέσα από τους οποίους τοποθετείται γύρω από αυτά τα ζητήµατα και αυτές τις έννοιες, καθιστούν -τουλάχιστον στα δικά µας µάτια και µυαλά- το παρόν υλικό σε µια (αν µη τι άλλο) χρήσιµη και “θρεπτική τροφή για τη σκέψη, αυτήν την οδηγήτρια της δράσης”.

Η επικαιρότητα και τα γεγονότα που έχουν µεσολαβήσει σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο από τότε που γράφτηκαν αυτές οι σελίδες δεν αφήνουν περιθώρια παρερµηνείας: οι “κατολισθήσεις” συνεχίζονται και γίνονται ολοένα και εντονότερες και εγγύτερες…

Αναφέρουµε ενδεικτικά. Την ανεµπόδιστη εισβολή στο Καπιτώλιο του συνωµοσιολογικού στρατού των αρνητών του κορωνοϊού κατά τη διάρκεια του ακροδεξιού Τραµπικού πραξικοπήµατος – οπερέτα και την ακόλουθη “αναίµακτη” εκλογή στην προεδρία των ΗΠΑ του “δηµοκρατικού γέρικου γερακιού” Μπάιντεν. Την ταπεινωτική υποχώρηση των ΝΑΤΟϊκών (συµπεριλαµβανοµένων των ελληνικών) στρατευµάτων κατοχής από το Αφγανιστάν, 20 χρόνια µετά την 11η Σεπτέµβρη και την κήρυξη του ψευδεπίγραφου “πολέµου κατά της τροµοκρατίας”, µε την επάνοδο στην πολιτική εξουσία των τζιχανιστών-αντισοβιετικών πρώην συµµάχων τους Ταλιµπάν.

Την οξυνόµενη παγκόσµια κρίση στην “ελεύθερη αγορά” της Ενέργειας µε το εξελισσόµενο “ράλι των τιµών” πετρελαίου και φυσικού αερίου που “σέρνει το χορό” στο διεθνές κύµα ακρίβειας, “ανατιµήσεων” και αισχροκέρδειας. Ο εντεινόµενος εµπορικός πόλεµος της Δύσης µε το ρωσοκινέζικο µπλοκ και η επικίνδυνη άνοδος της “πυρηνικής θερµοκρασίας” τόσο στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη µε την εντεινόµενη ΝΑΤΟϊκή περικύκλωση της Ρωσίας, όσο και στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στον νότιο Ειρηνικό και τον Ινδικό, µετά την υπογραφή του αντι-κινέζικου “συµφώνου ασφαλείας AUKUS” Αυστραλίας-ΗΠΑ-Μ.Βρετανίας.

Την πρόσφατη υπογραφή και ψήφιση στη βουλή των πολεµικών συµφωνιών της Ελλάδας µε Γαλλία και ΗΠΑ που αποτελούν “επίσηµες διακηρύξεις µετατροπής της χώρας σε “οικόπεδο σε τιµή ευκαιρίας” και “πεδίο βολής φτηνό” -µεταξύ άλλων- µέσω υπέρογκων εξοπλιστικών προγραµµάτων χωρίς τέλος, για τη διασφάλιση των συµφερόντων της ντόπιας αστικής Τάξης & των ΝΑΤΟϊκών ιµπεριαλιστών “δανειστών, εταίρων & συµµάχων” της” [2].

Την πολιτικοστρατιωτική προπαρασκευή που εντείνεται -διεθνώς- στα πλαίσια ενός ενδεχόµενου -πιο γενικευµένου- πολέµου που ήδη -εδώ και χρόνια- µαίνεται από το Ντονµπάς της ανατολικής Ουκρανίας µέχρι τη µαρτυρική Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, to Σάχελ [3], την Υεµένη κ.α. Την όξυνση του αστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισµού, της εθνικιστικής προπαγάνδας και του εµπόλεµου κλίµατος, µε το οποίο τα ελληνικά και τα τουρκικά καθεστωτικά ΜΜΕ, προετοιµάζουν το έδαφος όπου οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας θα καλεστούν -για ακόµα µια φορά στην Ιστορία- “ν’ αιµατοκυλιστούν, κάτω από τις σηµαίες των εχθρών τους”, για την εξυπηρέτηση των συµφερόντων και της κερδοφορίας των εγχώριων και των πολυεθνικών µονοπωλιακών – ολιγοπωλιακών οµίλων, για τη διαιώνιση και την επίταση, και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, της κρατικής – καπιταλιστικής – ιµπεριαλιστικής Εξουσίας.

Όπως έγραφε τον περασµένο Ιούνη από τις φυλακές της Λάρισας ο φίλος και σύντροφος, πολιτικός κρατούµενους Πολύκαρπος Γεωργιάδης.

«Το καπιταλιστικό-ιµπεριαλιστικό σύστηµα δεν πρέπει να το βλέπουµε αποκλειστικά και µόνο ως σύστηµα οικονοµικής εκµετάλλευσης. Πρέπει να το βλέπουµε επιπλέον και ως σύστηµα παραγωγής υλικών και πνευµατικών σκουπιδιών, ως σύστηµα παραγωγής στερηµένων και ακρωτηριασµένων ανθρώπινων υπάρξεων, ως σύστηµα παραγωγής ενός ανθρωπολογικού τύπου -του Homo Economicus- που βρίσκει ικανοποίηση µονάχα µέσω της µιζέριας της καταναλωτικής φρενίτιδας. «Η καρδιά ενός ανθρώπου είναι παράξενο πράγµα, ιδίως όταν ο άνθρωπος την καρδιά του την έχει στη χρηµατοσακούλα του», έγραφε ο Μαρξ στον πρώτο τόµο του Κεφαλαίου. Το καπιταλιστικό-ιµπεριαλιστικό σύστηµα έχει αποικιοποιήσει ολόκληρη τη ζωή, ξεκινώντας από το κάθε σπίτι και φτάνοντας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Συνακόλουθα, την κρίση του συστήµατος δεν πρέπει να τη βλέπουµε µονάχα στην οικονοµική/τεχνοκρατική της διάσταση, αλλά ως συνάρθρωση πολλαπλών κρίσεων (οικονοµικής, οικολογικής, επισιτιστικής, πολιτιστικής κλπ). Η βαναυσότητα στις καθηµερινές σχέσεις (όπως και στις διεθνείς) είναι µια από τις όψεις αυτής της κρίσης.» [4]

Ελπίζουµε, οι σελίδες που ακολουθούν να φανούν ενδιαφέρουσες και χρήσιµες σε όσους και όσες -παρ’όλα αυτά…- συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται, ν’ αγωνίζονται και να µάχονται, σε όσους και όσες Ήταν, Είναι & Θα Είναι! Καλή Ανάγνωση!

Προλ.Πρωτ & ΚτΒ

Αθήνα, Νοέµβρης 2021

Σηµειώσεις:

[1] Από Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ): Μια Συλλογική Απολογιστική

Συµβολή: Αναδροµές & Συµπεράσµατα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές. Αθήνα, Σεπτέµβρης 2020 – Γενάρης 2021.

[2] Από Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ): Κάλεσµα Στήριξης της Αντιπολεµικής – Αντιιµπεριαλιστικής Πορείας ενάντια στη συµφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ. Πόλεµο στον Πόλεµο. Σύνταγµα. 14/10/21.

[3] Sahel (από το αραβικό Sahil που σηµαίνει“το χείλος της ερήµου”) ονοµάζεται η περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής που εκτείνεται βόρεια στην έρηµο της Σαχάρας, νότια στη σαβάνα του Σουδάν, δυτικά ως τον Ατλαντικό ωκεανό και ανατολικά ως την Ερυθρά Θάλασσα, περιλαµβάνοντας (από τα δυτικά στα ανατολικά) τη Γκάµπια και τη Σενεγάλη, το νότιο τµήµα της Μαυριτανίας, το κεντρικό τµήµα του Μάλι, τη Μπουρκίνα Φάσο, το νότιο τµήµα της Αλγερίας και του Νίγηρα, το βόρειο τµήµα της Νιγηρίας και του Καµερούν, το κεντρικό τµήµα του Τσαντ, το νότιο τµήµα του Σουδάν, το βόρειο τµήµα του Νότιου Σουδάν και την Ερυθραία, για εκεί, προορίζονται (µεταξύ άλλων) και ελληνικά στρατεύµατα, µετά την υπογραφή της Συµφωνίας Ελλάδας – Γαλλίας, προς υπεράσπιση των συµφερόντων της “Francafrique” και συνολικά του ευρωατλαντικου Ιµπεριαλισµού.

[4] Από Πολύκαρπος Γεωργιάδης. Ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΌΣ ΜΕΝΤΕΣΕΣ.

Ένστολο Κράτος. Γεωστρατηγικοί Ανταγωνισµοί. Έρπων Παγκόσµιος Πόλεµος. Εκδόσεις Ασύµµετρη Απειλή. Αθήνα, Σεπτέµβρης 2021

για επικοινωνία: violetta@espiv.net

κεντρική διάθεση: Red n’ Noir. Δροσοπούλου 52, Κυψέλη. Αθήνα.