Δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη

Από τον Ιταλό αναρχικό φίλο και σύντροφο Simone Le Marteau που ζει & εργάζεται στη Γαλλία, λάβαμε, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε διεθνιστικά και αλληλέγγυα, το ακόλουθο ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο συνοδεύεται από μια ενδεικτική και άκρως κατατοπιστική παράθεση άμεσων δράσεων από την κοινωνική-ταξική εξέγερση που βρίσκεται αδιάκοπα, μαζικά και μαχητικά σ’ εξέλιξη “στη χώρα της Κομμούνας, της Γκιλοτίνας και της Βαστίλης”…

Δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο ilrovescio.info. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί και δημοσιευθεί το Δεκέμβρη του 2020 στο prolprot.espivblogs.net και το κείμενο του “Μια συμβολή από τη Γαλλία: Νέος τρόπος πληροφορικής παραγωγής και διάχυτος ξεσηκωμός”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, 24/3/23

Το τέλος του αστικού Δικαίου και η δύναμη της ρήξης. Από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία ενάντια στη μεταρρύθμιση των συντάξεων στον αγώνα ενάντια στο 41 bis στην Ιταλία.

“Αναγκαίες μεταβολές”

Ελιζαμπέτ Μπορν [πρωθυπουργός της Γαλλικής “Δημοκρατίας”]

“Τα άτομα που θα αποπειραθούν να συγκεντρωθούν συστηματικά θα διαλύονται από την αστυνομία”

Ανακοίνωση που εκδόθηκε από τη Νομαρχία του Παρισίου.

Στις 20 Mαρτίου ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν επέλεξε να ενεργοποιήσει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, με το οποίο επέτρεψε την έγκριση της μεταρρύθμισης του για τις συντάξεις χωρίς την κοινοβουλευτική ψήφιση της από τη βουλή. Μια μεταρρύθμιση με την οποία αυξάνεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια. Επομένως, η ελάχιστη ηλικία για έξοδο από τη δουλειά θ’ αυξάνεται σταδιακά τρεις μήνες ανά έτος και -από εδώ και στο εξής- οι εργαζόμενοι στη Γαλλία θα μπορούν να βγουν στη σύνταξη δυο χρόνια αργότερα, αλλά και με μια ισχυρή οικονομική απώλεια. Μονάχα φτάνοντας στα 65 χρόνια με 40 χρόνια ασφαλιστικών εισφορών θα είναι δυνατή η χορήγηση ολόκληρης της σύνταξης. Στην σκλήρυνση των εμποδίων για πρόσβαση στη σύνταξη περιλαμβάνεται επίσης η αύξηση του ελάχιστου ποσού αποδιδόμενης σύνταξης στα 1.200 ευρώ. Ουσιαστικά, η μεταρρύθμιση των συντάξεων στοχεύει να δώσει οικονομικά κίνητρα σ’ όσους και όσες επιλέξουν να παραμείνουν στη δουλειά μετά και τα 64 χρόνια τους. Μια ταξική μεταρρύθμιση που τείνει να ευνοήσει τα λευκά κολάρα, τους υψηλόβαθμους μάνατζερς κι όσους ασκούν μη κουραστικά και εξαντλητικά επαγγέλματα και μπορούν να συνεχίζουν να εργάζονται και μετά από την ηλικία συνταξιοδότησης. Αυτό ήταν που προκάλεσε τις πολυάριθμες διαδηλώσεις και δράσεις σ’ όλη την εθνική επικράτεια, η οποίο και βρίσκεται όλο και περισσότερο υπό το κίνδυνο μπλοκαρίσματος. Τα διυλιστήρια κλείνουν. Οι μαθητές καταλαμβάνουν τα σχολεία. Απεργίες από τους εργαζόμενους στις μεταφορές, την καθαριότητα, την υγεία.

Eπομένως, στη Γαλλία δίνεται μάχη ενώ υπενθυμίζω ότι στην Ιταλία το 2012, ο νόμος Φορνέρο αύξησε τα όρια ηλικίας αρχικά από τα 60 στα 65 χρόνια (με επιπλέον “παράθυρο” 12 μηνών), κι έπειτα στα 67, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι.

Σε κάθε περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι όλες οι δεξιές, αριστερές , τεχνοκρατικές κυβερνήσεις -που διαδέχτηκαν η μια την άλλη κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων- προώθησαν μια σειρά νεοφιλελεύθερων πολιτικών μέσω μεταρρυθμίσεων, οι οποίες προκάλεσαν επισφαλειοποίηση και νέες μορφές εκμετάλλευσης, ιδιωτικοποίησεις και επιχειρηματικοποιήσεις των δημόσιων υπηρεσιών, γενικευμένη φτωχοποίηση και κέντρα εγκλεισμού μεταναστών-μεταναστριών, καταστολή και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Έτσι λοιπόν, σήμερα μέσα στον “καλύτερο από τους εφικτούς κόσμους”, μέσα σε μια συνθήκη αναδιάρθρωσης και οικονομικού πολέμου, βρισκόμαστε περισσότερο από ποτέ ενώπιον μιας ραγδαίας αποψίλωσης των δικαιωμάτων και μια ταχείας αποσάθρωσης των κοινωνικών υπηρεσιών.

Σημειώνω εδώ ότι σήμερα στην Ιταλία, μετά τις μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό πεδίο που ανάγονται στο πακέτο Τρέου και τη μεταρρύθμιση Μπιάτζι [1], ο εργαζόμενος πληθυσμός -απομονωμένος, στερούμενος αλληλεγγύης, αλλοτριωμένος και απογυμνωμένος εξ ολοκλήρου από τα υλικά και διανοητικά εργαλεία για τη συνειδητοποίηση και την αλλαγή αυτής της πραγματικότητας που τον αρρωσταίνει- προτιμάει να μιλάει για τα “προβλήματα” των διάφορων influencers και να παρακολουθεί το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, να μισεί τον “περίεργο γείτονα” ή τον επαίτη μετανάστη κάτω από το σπίτι του, να ουρλιάζει για “πιο πολύ φυλακή” για κάθε φτωχοδιάβολο και κάθε “ανατρεπτικό” φοιτητή.

Εκ των πραγμάτων, ο “πόλεμος μέσα στα μυαλά” της Όμορφης Χώρας [Bel Paese], ο οποίος ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 με τη σκουπιδοτηλεόραση και τη ρητορική του “αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία”, λεηλάτησε τις συνειδήσεις ολόκληρων γενιών, βάζοντας τα θεμέλια για την τρέχουσα απάθεια και τον πόλεμο μεταξύ των εκμεταλλευόμενων.

Σήμερα παραδόξως, μετά τον κύκλο αγώνων των χρόνων του 1960-70 και την “μεγαλύτερη κατάκτηση κοινωνικού πεδίου που προέκυψε ποτέ στη Δύση”, επικρατεί -αν και ακόμα όχι απολύτως- η έννοια της Αρχής, του Νόμου και της Τάξης, επομένως κοινωνική ειρήνη, μισθοί από τους χαμηλότερους της Ευρώπης, συνδικαλιστές βάσης υπό διωγμό και ένα αποκρουστικό καθεστώς κράτησης, όπως αυτό του 41 bis, στ’ οποίο κρατείται ο αναρχικός Alfredo Cospito και άλλοι 750 κρατούμενοι. Αυτή του Αλφρέντο είναι μια εξωφρενική δικαστική υπόθεση, με την οποία κατηγορείται για το σοβαρότερο αδίκημα που προβλέπεται από τον ιταλικό ποινικό κώδικα, δηλαδή με την κατηγορία της “πολιτικής σφαγής”, για μια άμεση δράση που δεν προκάλεσε ούτε νεκρούς ούτε τραυματίες. Εν τούτοις, χάρη στην απεργία πείνας που διεξάγει ο αναρχικός κρατούμενος ξεκίνησε μια διεθνή καμπάνια ενώ στην Ιταλία -κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών- τέθηκε σε κίνηση μια πλατιά κινητοποίηση ενάντια στα ισόβια με “λήξη ποινής ποτέ” και το 41 bis. Για το συγκεκριμένο καθεστώς “σκληρής φυλακής” εδώ και τριάντα χρόνια δεν είχε ακουστεί κουβέντα. Τώρα όμως μιλάνε όλοι γι’ αυτό: από τα ΜΜΕ μέχρι στα μπαρ, από τους ποινικολόγους μέχρι τους συνταγματολόγους, στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς και -εκ των πραγμάτων- σε κάθε πόλη της Ιταλίας στους τοίχους είναι γραμμένο “ΟΧΙ ΣΤΟ 41 BIS”.

Στη Γαλλία, o ίδιος νεοφιλελευθερισμός επιδεινώνει τις συνθήκες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά -απέναντι του- βρίσκει μια περισσότερη προσοχή και μια απάντηση πάντα στο ύψος των συνθηκών που -σύμφωνα με τον γραφόντα- καθορίζεται από διάφορους παράγοντες: ένα μικρότερο πολιτισμικό θόλωμα (δεν είναι τυχαίο ότι στην καθομιλουμένη γαλλική γλώσσα χρησιμοποιούνται ακόμα έννοιες όπως “αστός”, “αφεντικό”, “κοινωνικός αγώνας”, “πάλη των τάξεων”, “φασίστες” κλπ…) καθώς και ένα κοινωνικό πεδίο λιγότερο αναισθητοποιημένο (όλοι και όλες διαβάζουν και ενημερώνονται περισσότερο). Υπάρχει λιγότερη ομογενοποίηση και περισσότερο κριτικό πνεύμα απέναντι στο Σύστημα. Υπάρχει μια συνέχεια μέσα στους αγώνες των τελευταίων χρόνων, ανάμεσα στις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, των απομεινάριων της ταξικής αριστεράς και τους αυτόνομου κινήματος. Η ύπαρξη μια γενικευμένης κινητοποίησης, υλοποιημένης από όλους και όλες, ως “οικουμενική Τάξη”.

Εδώ που ζω εγώ, σε μια μικρή πόλη της Άνω Σαβοΐας, γραφτήκαν συνθήματα στους τοίχους, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις των Κίτρινων Γιλέκων ενώ στην τελευταία διαδήλωση συμμετείχαν -σύμφωνα με τη Νομαρχία- 3.000 άτομα. Εμείς, ως εργαζόμενοι στην καθαριότητα, έχουμε κάνει τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον 5 απεργίες. Σήμερα το πρωί, ένας Άραβας πλανόδιος μικροπωλητής μου είπε ότι πρέπει να μπλοκάρουμε τα πάντα, όλοι μαζί, καθημερινά, για “να διώξουμε τον Μακρόν και την cupola [2] του”.

Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα υπάρξει (στην Ιταλία γύρω από την τύχη του συντρόφου Αλφρέντο και στη Γαλλία σχετικά με τις νεοφιλελεύθερες Μεταρρυθμίσεις), πιστεύω ότι η καλύτερη διδαχή για τις νεότερες γενιές, μετά από αυτούς τους τελευταίους μήνες, δίνεται μέσα από μια υπόδειξη της ίδιας της Εξουσίας: “βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια ρήξη” (στην Ιταλία με τη νομιμοποιημένη κρατική δολοφονία του Αλφρέντο, στη Γαλλία με την αλαζονεία του Μακρόν). Με λίγα λόγια “δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη”. Πράγματι, από τη μια έχουμε μια Εξουσία που σνομπάρει όλο και περισσότερο τους ίδιους τους κανόνες του αστικού Δικαίου της και κάνει ότι θέλει, από την άλλη βασανίζει, φυλακίζει, οξύνει την καταστολή ενάντια σε κάθε μορφή εναντίωσης.

Παρά την ύπαρξη πιέσεων, πατριδοκάπηλων και σοσιαλδημοκρατικών, λαϊκιστικών και εθνικιστικών, η Γαλλία επιδεικνύει ακόμα μια εξαίσια ικανότητα γενικευμένης κινητοποίησης ενάντια στους σχεδιασμούς του Κεφαλαίου (πχ, με μπλόκα των στρατηγικών υποδομών της χώρας) και δίνει ζωή σ’ έναν κοινωνικό αναβρασμό που τινάζει στον αέρα την καρδιά της ειρηνευμένης Ευρώπης.

Δικό μας καθήκον είναι ακόμα μια φορά εκείνο του να παραμείνουμε μέσα στις αντιφάσεις, στα σωθικά του έρποντος κοινωνικού πολέμου χαμηλής έντασης, ώστε να περάσουμε διά πυρός και σιδήρου επάνω από αυτές τις πιέσεις και να κατευθύνουμε την οργή προς αντιθεσμική κατεύθυνση, αυτοοργανωτική και επαναστατική. Αν τώρα πια, ανάμεσα σε πανδημίες, “οικονομικές κρίσεις” και πολέμους, αυτοί οι Κύριοι κάνουν εναντίον μας ότι θέλουν, δίνοντας τέλος μια για πάντα στην επίφαση της Δημοκρατίας, καλώς να ορίσει μια νέα συνειδητοποίηση, ικανή για κριτική νοημοσύνη και χρήση της ισχύος.

Simone Le Marteau
21 Μαρτίου 2023

Σημείωση: τη στιγμή συγγραφής αυτού του κειμένου, το γαλλικό Κράτος αποπειράται να επιτάξει το διυλιστήριο του Fos sur Mer. Άμεση η απάντηση των απεργών και των συμπαραστατών τους, με μια μαζική αυτοάμυνα που στάθηκε ικανή ν’ απωθήσει την αστυνομία.

[1] Marco Biagi. Ιταλός νομικός. Γεννήθηκε στη Μπολόνια στις 24/11/1950. Εκτελέστηκε από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα [Brigate Rosse – Partito Comunista Combattente (BR-PCC)] το 2003.

[2] Cupola [από το λατινικό cupŭla, “θόλος”, “βαρέλι”]: όρος με τον οποίο εννοείται το ανώτατο διευθυντικό όργανο της μαφίας, το οποίο απαρτίζεται από τους αρχηγούς [capi] που ορίζονται από τις ισχυρότερες φαμίλιες μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, για τον έλεγχο των πολυποίκιλων παράνομων δραστηριοτήτων της οργάνωσης και τις τελικές αποφάσεις σχετικά με τα πιο ευαίσθητα ζητήματα (σχέσεις με τις άλλες εγκληματικές οργανώσεις και τον πολιτικό κόσμο, ανοίγματα σε νέες αγορές και διακίνηση ναρκωτικών, εξολόθρευση ανεπιθύμητων προσώπων κλπ).

Μια προειδοποίηση σε κίτρινο γιλέκο:

Κοίτα το rolex σου. Ήρθε η ώρα της εξέγερσης

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΑΜΕΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ: ΜΙΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΘΕΣΗ

Ο αριθμός των άμεσων δράσεων και της διάχυσης τους σ’ όλη την επικράτεια είναι τόσο μεγάλος που είναι αδύνατο ν’ αναφερθούν συνολικά. Το υπάρχον κίνημα μπορεί να παρομοιαστεί με την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων. Με τη διαφορά ότι αυτές οι εξελισσόμενες δράσεις πραγματοποιούνται καθημερινά και όχι μονάχα τα Σάββατα. Ακολουθεί μια απόπειρα να παρατεθούν οι δράσεις των τελευταίων τριών ημερών, για να μην λησμονηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανώνυμων που αντιστέκονται.

– Οι σταθμοί έχουν κατακλυστεί και μπλοκαριστεί σε διάφορες πόλεις. Κατά τη διάρκεια αυτού του Σαββατοκύριακου εκείνες στο Μονπελιέ και στο Μπορντό γέμισαν από διαδηλωτές. Την Δευτέρα, εκατοντάδες εργαζόμενοι στους Σιδηροδρόμους εισέβαλαν στις αποβάθρες του σταθμού των Βερσαλλιών. “Σαμποτάρισαν τα φρένα των τραίνων και έβαλαν κροτίδες στις ράγες, αναγκάζοντας τα τραίνα να σταματήσουν”. Το ίδιο συνέβη και στον σταθμό de Lyon στο Παρίσι. Επίσης, καταλήφθηκε και ο σταθμός Clermont-Ferrand.

– Τα διυλιστήρια αντέχουν. Τα μεγαλύτερα της χώρας έχουν σταματήσει και δεν βγαίνουν καύσιμα. Περίπου 1.200 πρατήρια είναι αυτή τη στιγμή εντελώς ή μερικώς εκτός λειτουργίας και ο αριθμός τους θ’ αυξηθεί τις ερχόμενες ημέρες.

– Τα μπλόκα αυξάνονται. Το Σαββατοκύριακο μπλοκαρίστηκε μαζικά ο αυτοκινητόδρομος της Σαμπερί, όπως συνέβη σήμερα το πρωί και στον περιφερειακό της Ρεν, της Καν και πολλών άλλων πόλεων.

– Οι δράσεις διακοπής ηλεκτροδότησης συνεχίζονται. Τη Δευτέρα το πρωί βυθίστηκε στο σκοτάδι το αεροδρόμιο της πόλης Πο.

– Οι εμπορικές περιοχές έχουν μπλοκαριστεί ή κατακλυστεί. Το Σαββατοκύριακο, οι Halles de Paris γέμισαν από εκατοντάδες διαδηλωτές που πορεύτηκαν μέσα από το εμπορικό κέντρο. Το Σάββατο στη Νάντη στο στόχαστρο βρέθηκε η περιοχή Atlantis.

– Οδομαχίες: οι δρόμοι βρίσκονται σ’ αναβρασμό σ’ έναν μεγάλο αριθμό πόλεων, περιλαμβανομένων εκείνων μεσαίου μεγέθους. Στη Λυών, από την Πέμπτη μέχρι το Σάββατο, τρεις συνεχόμενες νύχτες ταραχών. Στη Νάντη, Πέμπτη και Σάββατο με βράδια φωτιάς. Το Σάββατο επίσης, οδοφράγματα στην Μπορντό, την Καν και σε πολλές άλλες πόλεις. Στο Παρίσι, η μόνη λύση που απέμεινε στην εξουσία, η οργάνωση του ανθρωποκυνηγητού εκατοντάδων ατόμων, σε μια προσπάθεια να τιθασεύσει την εξέγερση στην πρωτεύουσα.

– Σε πολλές εταιρίες οι εργαζόμενοι καταλαμβάνουν τους χώρους δουλειάς, την καρδιά του παραγωγικού ιστού της χώρας. Το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μπολέν, τις επιχειρήσεις Smitred στο Pluzunet και Vertbaudet στο Βορρά…

– Ο κλάδος της καθαριότητας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Παρά τις επιτάξεις, η αποκομιδή έχει σταματήσει στη Νάντη και το Παρίσι. Κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στα κέντρα καύσης απορριμμάτων του Πουατιέ, της Βρέστης καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις.

– Στην Σανλίς πραγματοποιήθηκε μια δράση με άνοιγμα στις μπάρες των διοδίων και δωρεάν διέλευση οχημάτων.

– Στην Μετς, το αμαξοστάσιο των λεωφορείων αποκλείστηκε τη Δευτέρα από τους διαδηλωτές.

– Στην Carhaix, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, οι εργαζόμενοι υγειονομικοί χρησιμοποίησαν έναν καταπέλτη.

– Δεκάδες τα πανεπιστήμια που βρίσκονται σε κίνηση. 1000 άτομα στη Γενική Συνέλευση αυτής της Δευτέρας στο κατάμεστο πανεπιστήμιο του Τολμπιάκ στο Παρίσι. Aποφάσεις για καταλήψεις επίσης στη Νάντη και τις σχολές άλλων πόλεων.

– Πολιτικά γραφεία βρέθηκαν στο στόχαστρο. Το Σαββατοκύριακο στη Νίκαια, ισοπεδώθηκε το εκλογικό κέντρο του Eric Ciotti. Στη Βενσέν, σαρώθηκε εκείνο του αναγεννησιακού βουλευτή Guillaume Gouffier.

– Έξι στα εφτά διυλιστήρια παραμένουν κλειστά παρά τις επιτάξεις.

Συλλογικές παράνομες πρακτικές:

Μπλόκα στις περιφερειακούς αυτοκινητόδρομους και τις κεντρικές οδικές αρτηρίες εισόδου στις πόλεις Ρεν, Λιλ, Λυών, Καν, Χάβρη, Νάντη, Σαρλβιλ-Μεζιέρ (αυτοκινητόδρομος Α34 στα σύνορα με το Βέλγιο), Γκρενόμπλ.

Παρακωλύσεις με “ελεγχόμενες διελεύσεις” στο Ravezie (προάστιο του Μπορντό, αεροπορική βάση), το Λαβάλ, τις περιφερειακές οδούς της πόλης Βαν, τα λιμάνια του Σαιν Ναζαίρ, την Airbus στην Τουλούζη, το δίκτυο του τομέα απορριμμάτων της Νάντης και της Λανιόν, την αποθήκη λιπαντικών της Αβινιόν, τις βιομηχανικές ζώνες των πόλεων Λοριάν, Ορλεάνη (Saran) Τουλούζη (Châtillon).

Δωρεάν διελεύσεις διοδίων στο Σαιντ Αβόλντ (Mosella).

Σχολές και πανεπιστημιουπόλεις σ’ αναβρασμό στη Σορβόνη – Clignancourt και το Τολμπιάκ.

Μπλόκα στο αμαξοστάσιο των απορριμματοφόρων στο Ρομαίνβιλ και το κέντρο καύσης απορριμμάτων στο Ιβρύ.

Πολυάριθμα τα σαμποτάζ σιδηροδρομικών γραμμών και αναμεταδοτών. Ένα παράδειγμα, ανάμεσα στα πάρα πολλά άλλα:

“Τη νύχτα ανάμεσα στις 9 και 10 Μαρτίου, στα νότια της Τουλούζης έλαβε χώρα φθορά ηλεκτροδότησης των γραμμών. Δεδομένης της ύπαρξης γραμμής οπτικής ίνας κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής είναι πολύ πιθανό να υπέστη κι αυτή ζημιές.

Αποτελούμε κομμάτι της βάσης που αρνείται την αφομοίωση από πλευράς των συνδικαλιστικών κέντρων, μέσα στο δικό τους μικρό χορό της εξουσίας. Πριν από αυτό το κίνημα, είχαν ήδη ξεκινήσει απεργίες, διακοπές ηλεκτροδότησης και άμεσες δράσεις ενάντια στην οπτική ίνα και την ανάπτυξη του 5G. Aυτές θα συνεχιστούν.

Παρά την πρωτόγνωρη έκταση των μπλόκων κατά τη διάρκεια όλης αυτής της εβδομάδας και τις κινητοποιήσεις σε πολυάριθμους κλάδους, βλέπουμε την απαξίωση από την πλευρά της κυβέρνησης, την άρνηση από την πλευρά των ΜΜΕ και τα συνδικαλιστικά κέντρα έτοιμα να οπισθοχωρήσουν.

Περάσει δεν περάσει και αυτή η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση, θα είμαστε και πάλι πολυάριθμοι και πολυάριθμες για ν’ αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτό το θανατηφόρο σύστημα.

H εξουσία είναι εφοδιαστική, να την μπλοκάρουμε ακόμα με όλα τα μέσα”.