Από την Καβάλα, από τον φίλο & σύντροφο Μιχάλη Μαυρόπουλο [*], λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από την Αέναη κίνηση-moto Perpetuo “Για την αυτονομία και την χειραφέτηση-per l’ autonomia e l emancipazione”, αυτό το βαθιά ανθρώπινο και εν κινήσει κείμενο του.

Σκόρπιες σκέψεις: για το μεγαλείο της ζωής και του θανάτου.

φοβερή ημέρα η χθεσινή, λίγες ώρες πριν τη 17η του νοέμβρη, η μοίρα μου έλαχε να παραστώ σε ένα συμβάν που ξύπνησε μέσα μου, αν κοιμόντουσαν ποτέ, αρχέγονα ερωτήματα και αναζητήσεις, συναισθήματα τεράστια, το νόημα, την τρομερή δύναμη των ζητημάτων της ζωής και του θανάτου!

βρέθηκα να παρίσταμαι στον αγώνα που έκανε ένας νεαρός εργάτης να κρατηθεί στη ζωή, μόλις είχε τσακιστεί στην άσφαλτο πέφτοντας από ύψος στην άκρη του δρόμου, έχοντας για κάποιο λόγο γλιστρήσει στο κενό από μια σκαλωσιά, έξω από το σπίτι, φτιάχνοντας τη μόνωση κατοικίας, 10 η ώρα το πρωί μιας ηλιόλουστης μέρας στη γειτονιά μας.

Μέτρα ασφαλείας μηδέν, ως συνήθως, είκοσι εικοσιπέντε χρονών το παλικάρι, θα μπορούσε να είναι ο γιός μου, ταράχτηκα αφάνταστα, έκλαψα κάποια στιγμή με αναφιλητά, το ΕΚΑΒ προς τιμήν του ήρθε μέσα σε πέντε λεπτά, ΑΥΤΟΣ μες τα αίματα, βογκούσε, για μένα ζητούσε τη μάνα του, παλεύει να κρατηθεί στη ζωή με ότι του έχει απομείνει, σηκώνεται και ξαναπέφτει, σαν τον πυγμάχο στο ρινγκ που παλεύει να αποφύγει το νοκ άουτ.

Ένιωσα μόνος, αδυσώπητα φοβισμένος, άδειος, κενός μπροστά στο μυστήριο της ζωής. Ποιος αποφασίζει αν το παιδί θα ζήσει ή θα πεθάνει, αυτός ο αμείλικτος Κριτής; Πόσο μικροί είμαστε τελικά! αναλώσιμοι, η ζωή μας κρέμεται σε δευτερόλεπτα, κάποιοι την αξία της παίζουν στα χρηματιστήρια και αποκομίζουν κέρδη, 10, 15 ασθενοφόρα στο Νομό κάθονται παροπλισμένα διότι δεν υπάρχουν χρήματα για την συντήρηση τους, εργάτες δουλεύουν μαύρα δίχως μέτρα προστασίας, δίχως δίχως κλπ, την ώρα που οι σιωνιστές κυνηγούν νοσοκομεία και εμείς βρίζουμε τον ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΟΧΟ! Τα κέρδη και ο πλουτισμός πάνω από την αξία της ΖΩΗΣ

αδυσώπητο το μόνοι μας, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ, ΜΑΖΙ, πόσο εύκολο να βρίζουμε τους άλλους, πόσο δύσκολο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, όταν μας καλεί η ιστορία, ανθρωπάκια ΕΜΕΊς που το παίζουμε σούπερ ήρωες στο διαδίκτυο, ελάχιστοι απέναντι στη μοίρα που καλεί, για μια φορά στη ζωή, να κάνουμε την υπέρβαση και να απαιτήσουμε τη σωτηρία της ΖΩΗΣ, του παλικαριού, του κάθε νέου που τσακίζεται κάτω από τα γρανάζια ενός ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟς.

Ποια παρακαταθήκη θα αφήσουμε στα παιδιά μας;

Μάρλον Μπράντο, Αποκάλυψη Τώρα. Ας Τρέξουμε ανθρωπάκια, να αφουγκραστούμε. η ζωή μας ζητά, έστω για μια φορά, να σταθούμε Άξιοι που μας παραχώρησε ΖΩΗ, να αποφασίσουμε και επιβάλλουμε, ακριβώς, η ζωή να έχει μεγαλύτερη ΑΞΙΑ από τα κέρδη, τα εμπορεύματα, τις αγορές, την ανάπτυξη, ή όπως στο διάολο αλλιώς ονομάζουν το γαμημένο σύστημα τους όλοι αυτοί οι μπαγλαμάδες στους οποίους κάθε φορά αναθέτουμε να κυβερνούν τις ζωές μας. Ποιος θα απολογηθεί για αυτό το παλικάρι, που για ένα κομμάτι ψωμί, ανέβηκε πάνω σε εκείνη τη σκαλωσιά, κι αντ’ αυτής, σωριάστηκε ματωμένο, πρησμένο σαν τούμπανο, στης σκληρής ασφάλτου την αγκαλιά;!

Κάποιος που έρχονταν απ’ την απέναντι μεριά είπε πως έμοιαζε πετσέτα να πέφτει στο κενό από ψηλά!

Γιατί; αυτό το σκληρό ΓΙΑΤΙ απευθύνω και κάθε υπεύθυνο και ανεύθυνο από όλους εμάς που θα πάμε να γιορτάσουμε, ΑΙΣΧΟΣ, την ημέρα του Πολυτεχνείου, την οποίαν κάποιοι καρνάβαλοι θέλουν να καταργήσουν. Το στόχαστρο της Ιστορίας έχει μπει ή δη σε λειτουργία! Η Γάζα ήταν η αρχή. Κανείς από εμάς δεν θα είναι πλέον ίδιος. Η ανθρωπότητα η ίδια δεν μοιάζει με αυτήν πριν την 7η οκτωβρίου. Όσα ανάθεμα κι αν ξεστομίζουν από την ευκολία του διαδικτύου οι συνήθεις απάνθρωποι, πίσω γυρίζουν τα ανάθεμα, επάνω τους, θα τους καταβροχθίσουν, αλήτικα, συμμορίτικα, αυθεντικά!

Διότι έχουμε την οργή, όπως τραγουδούσε κάποτε, χθες, σήμερα και πάντα η Keny Arkana! Σήμερα ο Θεός της Αγάπης έγινε και Θεός Εκδικητής!

και μετά από μια όμορφη παρέμβαση της Βίκυς:

…η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

Οι κούφιοι άνθρωποι – 2002, ωχρά σπειροχαίτη

[*] Σπούδασε Κοινωνιολογία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. Συνταξιούχος ασφαλιστικός σύμβουλος, διετέλεσε για μια εικοσαετία εκπαιδευτής θαλασσίων σπορ, όπως επίσης στη συνέχεια αποθηκάριος, dj σερβιτόρος και μπάρμαν, κολυμβητής από μικρός, windsurfer και ότι άλλο παίζεται στην αμμουδιά, περιπατητής, μεταφραστής και διάφορα άλλα που δεν είναι της ώρας να τα πούμε!

Ο εκδοτικός ΜΕΘΕΞΙΣ έχει δημοσιεύσει το βιβλίο του »Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα», το οποίο μαζί με το »Ένας παγκόσμιος χάρτης που περιέχει τη Χώρα Ουτοπία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το »Μια φορά αυτόνομοι παντοτινά αυτόνομοι» που βρίσκεται στα σκαριά και θα το δούμε στη συνέχεια, θα αποτελέσουν την Τριλογία-Λειτουργία του ξεσηκωμού!

[από aenaikinisi.wordpress.com]