πανελλαδικό κάλεσμα της ανοιχτής συνέλευσης αναρχικών αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κρατησης.
2 μέρες αντίστασης
– Ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης.
– Ενάντια στο κατασταλτικό δόγμα “νόμος και τάξη” και την αυταρχική επίθεση κράτους και κεφάλαιου.
– Ενάντια στις φυλακές τύπου Γ. Ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης των φυλακισμένων αγωνιστών και απείθαρχων κρατουμένων. Την ουσιαστική αυστηροποίηση των ποινών, την πλήρη κατάργηση των αδειών, την περιστολή της επικοινωνιας, την σκλήρυνση του εσωτερικού κανονισμού, την προώθηση και επιβράβευση του χαφιεδισμού και της συνεργασίας.
– Για την εμπρακτή αλληλεγγύη στους κρατούμενους που συγκρούονται με τον σύνγχρονο ολοκληρωτισμό πίσω από τα τείχη.
Μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής.
Καλούμε το Σάββατο 5 Απρίλη 12 το πρωί σε συγκέντρωσή και πορεία έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού
την Κυριακή 6 Απρίλη 12 το πρωί στην πλατεία Δομοκού για να καταλήξουμε σε συγκέντρωσή έξω από τις φυλακές.
Συμμετοχή- Κάλεσμα στη διαδήλωση της Παρασκευής στα Προπύλαια 6μ.μ. με συγκροτημένο αναρχικό μπλοκ, το πανό θα γράφει:
ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης
αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων
μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής
πηγή: athens.indymedia.org
***
Εισήγηση της δεύτερης ημέρας της
Εκδήλωσης της Πρωτοβουλίας Αναρχικών
ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης
που πραγματοποιήθηκε στις 21 & 22 Μάρτη στην Ασοεε.
Αντιτρομοκρατική νομοθεσία-Σύγχρονος μακαρθισμός
Οχυρωματικά έργα κατά του «εσωτερικού εχθρού»
1.
Ήδη απ’ τις αρχές του ’70, η αντιτρομοκρατική εκστρατεία ήταν το ξεπέρασμα της παραδοσιακής αντικομμουνιστικής πολιτικής. Ήταν η καθεστωτική απάντηση σε ένα νέο είδος απειλής, η καταστολή ενός αντιπάλου που ήταν πανταχού παρών, διάχυτος, ευέλικτος και όχι συγκεκριμένος και στατικός όπως τα επίσημα κομμουνιστικά κόμματα ή ο σοβιετικός στρατός στην ανατολική Ευρώπη. Ο καινούριος εχθρός είναι πλέον το αντάρτικο πόλης, τα δυναμικά και πολύμορφα κινήματα, τα προλεταριακά εκείνα κομμάτια που δεν αφομοιώνονται.
2.
Η σύγχρονη αντιτρομοκρατική πολιτική (με βασικό πυλώνα τη σχετική νομοθεσία) έχει σαν αφετηρία την άνοιξη του 2001 και πρώτο πεδίο εφαρμογής την ΕΟ 17Ν. Οι δύο αντί-τρομοκρατικοί που ψηφίστηκαν το 1978 και το 1990 προσέκρουσαν τόσο στις πιέσεις από τα κάτω, όσο και στις ενδοκυριαρχικές αντιθέσεις και εν τέλει καταργήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα.
Τον Ιανουάριο του 2001 η Ελλάδα εντάσσεται στην ΟΝΕ, το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αναβαθμίσει τον ρόλο του σε διεθνείς και ευρωπαϊκούς σχηματισμούς και να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τους σχεδιασμούς της Ευρώπης-Φρούριο. Το αστικό μπλοκ εξουσίας προσπαθεί να αυξήσει την δύναμη και την επιρροή του στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Ευρώπη, μέσα από την οικονομική διείσδυση, την στρατιωτική παρουσία και την πολιτική ισχύ. Η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 λειτουργεί καταλυτικά για τον κατασταλτικό εκσυγχρονισμό που γνωρίζει εκείνες τις μέρες πρωτόγνωρη επιτάχυνση. Ο αντιτρομοκρατικός του 2001, έτσι και αλλιώς, ήταν η μεταφορά στην εθνική νομοθεσία της διεθνούς σύμβασης του ΟΗΕ κατά της οργανωμένης εγκληματικής δράσης και της τρομοκρατίας που υπογράφτηκε το φθινόπωρο του 2000 στο Παλέρμο.
Τον Αύγουστο του 2010, 9 χρόνια αργότερα, πραγματοποιείται και η τελευταία τροποποίησή του, η τελευταία –μέχρι τώρα- αναβάθμισή του. Λίγους μήνες μετά την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε και του ΔΝΤ, κάτω από το βάρος της διάχυτης κοινωνικής οργής, λίγους μήνες μετά την πολυπληθή, άγρια και αποφασιστική διαδήλωση της 5 Μάη, μέσα σε ένα περιβάλλον καθολικής απαξίωσης της «καπιταλιστικής ευδαιμονίας» και των «δημοκρατικών ελευθεριών», κάτω από το φόβο αναγέννησης της ένοπλης αντικαθεστωτικής βίας. Το καθεστώς πλέον δεν επιδιώκει, όπως το 2001, απλά ένα ισχυρό και υψηλού συμβολισμού χτύπημα στις οργανώσεις ένοπλης προπαγάνδας. Ένα χτύπημα που θα επικυρώνει την ματαιότητα της επανάστασης, που θα επιβεβαιώνει τον καθεστωτικό μύθο που μιλάει για το «τέλος της ιστορίας». Το καθεστώς δεν έχει πια να αντιμετωπίσει έναν «εσωτερικό εχθρό» αποδυναμωμένο, σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής ανάπτυξης, γρήγορου πλουτισμού και καταναλωτικής ευδαιμονίας. Σήμερα
, την άνοιξη του 2014, η απειλή, πλέον, είναι άμεση και ορατή. Ακόμα και αν οι κοινωνικοί αγώνες έχουν υποχωρήσει και φαίνονται πια παραδομένοι στην ηττοπάθεια και τις εκλογικές αυταπάτες, το καθεστώς δεν ξεχνάει την εξέγερση του Δεκέμβρη, 5 χρόνια μόλις πίσω, και την δυναμική αντίσταση δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών τον Φεβρουάριο του 2012. Το καθεστώς γνωρίζει ότι οι «αντικειμενικές συνθήκες» παραμένουν, εντείνοντας τη συστημική αστάθεια και την κοινωνική ρευστότητα, οδηγώντας την απελπισία και το μίσος σε θάλασσες πραγματικά αχαρτογράφητες. Για αυτό το αστικό κράτος εντείνει την ποινική/ σωφρονιστική αντιμετώπισή των πολιτικών αντιπάλων του και οργανώνεται σταθερά και με ταχύτητα στα πλαίσια της «προληπτικής αντεπανάστασης». Της συντριβής των προταγμάτων της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, της συντριβής της πολιτικής μειοψηφίας που αμφισβητεί έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και προτάσσει την κοινωνική επανάσταση.
, την άνοιξη του 2014, η απειλή, πλέον, είναι άμεση και ορατή. Ακόμα και αν οι κοινωνικοί αγώνες έχουν υποχωρήσει και φαίνονται πια παραδομένοι στην ηττοπάθεια και τις εκλογικές αυταπάτες, το καθεστώς δεν ξεχνάει την εξέγερση του Δεκέμβρη, 5 χρόνια μόλις πίσω, και την δυναμική αντίσταση δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών τον Φεβρουάριο του 2012. Το καθεστώς γνωρίζει ότι οι «αντικειμενικές συνθήκες» παραμένουν, εντείνοντας τη συστημική αστάθεια και την κοινωνική ρευστότητα, οδηγώντας την απελπισία και το μίσος σε θάλασσες πραγματικά αχαρτογράφητες. Για αυτό το αστικό κράτος εντείνει την ποινική/ σωφρονιστική αντιμετώπισή των πολιτικών αντιπάλων του και οργανώνεται σταθερά και με ταχύτητα στα πλαίσια της «προληπτικής αντεπανάστασης». Της συντριβής των προταγμάτων της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, της συντριβής της πολιτικής μειοψηφίας που αμφισβητεί έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και προτάσσει την κοινωνική επανάσταση.
Σήμερα η αντιτρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει μια σειρά ομόκεντρων κύκλων από ριζοσπαστικές αντιλήψεις και πολιτικές πράξεις. Ένας πρώτος κύκλος είναι η ένοπλη πάλη και οι ενέργειες άμεσης δράσης (αντάρτικο πόλης, απαλλοτριώσεις με σκοπό την χρηματοδότηση του αγώνα, εμπρηστικές επιθέσεις). Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος περικλείει τόσο τους αλληλέγγυους στους ένοπλους αγωνιστές, όσο και των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Των «συνοδοιπόρων» μιας άλλης εποχής. Ένας ακόμα ευρύτερος κύκλος αφορά εκείνες τις πολιτικές δραστηριότητες και κινητοποιήσεις που υπερβαίνουν ή τείνουν να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, τους αγώνες που πηγαίνουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία και φτάνουν στην άμεση αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, την πολιτική εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής. Τέλος ένας κύκλος χωρίς όρια, μια ανοιχτή απειλή προς όλους είναι η στοχοποίηση του φρονήματος, των λέξεων που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, των ίδιων των ανατρεπτικών προταγμάτων.
η αντιτρομοκρατική νομοθεσία στοχεύει μια σειρά ομόκεντρων κύκλων από ριζοσπαστικές αντιλήψεις και πολιτικές πράξεις. Ένας πρώτος κύκλος είναι η ένοπλη πάλη και οι ενέργειες άμεσης δράσης (αντάρτικο πόλης, απαλλοτριώσεις με σκοπό την χρηματοδότηση του αγώνα, εμπρηστικές επιθέσεις). Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος περικλείει τόσο τους αλληλέγγυους στους ένοπλους αγωνιστές, όσο και των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων. Των «συνοδοιπόρων» μιας άλλης εποχής. Ένας ακόμα ευρύτερος κύκλος αφορά εκείνες τις πολιτικές δραστηριότητες και κινητοποιήσεις που υπερβαίνουν ή τείνουν να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας, τους αγώνες που πηγαίνουν πέρα από την απλή διαμαρτυρία και φτάνουν στην άμεση αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, την πολιτική εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής. Τέλος ένας κύκλος χωρίς όρια, μια ανοιχτή απειλή προς όλους είναι η στοχοποίηση του φρονήματος, των λέξεων που φέρουν τον πόλεμο μέσα τους, των ίδιων των ανατρεπτικών προταγμάτων.
3.
Η σύγχρονη αντιτρομοκρατική νομοθεσία δεν είναι απλώς ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο. Είναι η επιτομή του κράτους έκτακτης ανάγκης. Mερική αναστολή του συντάγματος, νομοθέτηση διαρκώς κάτω από την πίεση ενός διεθνούς πολιτικού και οικονομικού μηχανισμού του κεφαλαίου, έκτακτη νομοθετική διαδικασία (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και διαδικασία κατεπείγοντος). Ομογενοποίηση των αστικών συμφερόντων και πλήρης ταύτιση του κρατικού μηχανισμού με αυτά. Κρατικά πογκρόμ κατά των μεταναστών, των τοξικομανών, των οροθετικών, των Ρομά, των πιο φτωχών και αποκλεισμένων. Aντικομμουνιστική μετεμφυλιακή προπαγάνδα, “θεωρία των δύο άκρων”, επιστρατεύσεις απεργών, αναβαθμισμένη κατασταλτική αντιμετώπιση του “εσωτερικού εχθρού”.
4.
Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία αν και αποτελεί την αιχμή του δόρατος, δεν αποτελεί παρά κομμάτι της κατασταλτικής πολιτικής. Οι χιλιάδες προληπτικές προσαγωγές, το προεδρικό διάταγμα κατά των διαδηλώσεων, ο κουκουλονόμος, η υποχρεωτική λήψη DNA, οι επικηρύξεις, οι νέες φυλακές “Τύπου Γ”, οι εισβολές τόσο στις καταλήψεις όσο και στα σπίτια των αγωνιστών δεν αποτελούν παρά το αλληλοσυμπληρούμενο αστυνομικό, νομικό και σωφρονιστικό οπλοστάσιο της καπιταλιστικής κυριαρχίας ενάντια στους σύγχρονους αγώνες, ενάντια στην κοινωνική επανάσταση. Την σιδερένια γροθιά του κράτους έκτακτης ανάγκης.
πηγή: halastor.blogspot.gr