Το σπίτι παίρνεται, το νοίκι δεν πληρώνεται
Αποτελεί κοινό τόπο, ή θα έπρεπε ν’ αποτελεί, το γεγονός ότι το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης ισοδυναμεί με την υποτίμηση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας για τα εκατομμύρια των απανταχού προλετάριων μισθωτών και άνεργων. Με αφετηρία αυτήν την εξόφθαλμη διαπίστωση, η αντίσταση για το φρενάρισμα της βίαιης αστικής επίθεσης, ο αγώνας ενάντια στο τσαλαπάτημα της ζωής μας, συνδέεται άμεσα με την πολιτική οργάνωση και δράση για την αυτοοργανωμένη κάλυψη των αναγκών μας. Ένας τέτοιος αγώνας είναι και αυτός που δίνεται με μια ιδιαίτερη ένταση και μαζικότητα εδώ και χρόνια στη Ρώμη, το Τορίνο και τις υπόλοιπες μητροπόλεις της ιταλικής επικράτειας.
Ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων και άνεργων, ντόπιων και μεταναστών, λαϊκών οικογενειών και προλετάριων νεολαίων, έχουν έρθει σε ρήξη με την αστική νομιμότητα θέτοντας τα δικά τους συμφέροντα σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του κράτους του, με τα συμφέροντα των μεγαλοϊδιοκτητών και των εμπόρων της στέγης. Μέσα από τις πολλές δεκάδες καταλήψεις εγκαταλελειμμένων πολυκατοικιών ιδιοκτησίας του κράτους, των μεγάλων κατασκευαστικών εταιριών και των τραπεζών, μέσα από τις αρνήσεις πληρωμής των ενοικίων, τις συλλογικές διαδικασίες για τη λήψη αποφάσεων, την οργάνωση των περιφρουρήσεων ενάντια στις εκκενώσεις και τις εξώσεις, τις μαζικές κινητοποιήσεις και δράσεις διαρρηγνύεται έμπρακτα η απάνθρωπη πραγματικότητα που επιβάλει ως κανονικότητα την ταυτόχρονη ύπαρξη χιλιάδων άδειων σπιτιών και χιλιάδων άστεγων, που επιβάλει ως κανονικότητα την βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Κομβικοί σταθμοί σ’ αυτή την αγωνιστική διαδρομή αποτέλεσαν οι μαχητικές διαδηλώσεις στη Ρώμη στις 19 Οκτώβρη του ’13 και τις 12 Απρίλη του ’14, κατά τη διάρκεια των οποίων χιλιάδες διαδηλωτές απ’ όλη την Ιταλία περικύκλωσαν τα μέγαρα της αστικής εξουσίας και συγκρούστηκαν με τους ένστολους φρουρούς της διεκδικώντας στέγη, εισόδημα και αξιοπρέπεια. Παρ’ όλη την κρατική καταστολή, τις εκκενώσεις και τις διώξεις, τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις, παρ’ όλες τις απόπειρες αφομοίωσης (μέσα από βαρύγδουπες κυβερνητικές και δημοτικές-νομαρχιακές εξαγγελίες για «λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του οικιστικού προβλήματος»), παρ’ όλη την προπαγάνδα των καθεστωτικών μ.μ.ε και τον επικοινωνιακό πόλεμό τους, το συγκεκριμένο μέτωπο του ταξικού πολέμου και του κοινωνικού ανταγωνισμού παραμένει ανοιχτό και συνεχίζει ν’ αποτελεί ένα έμπρακτο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η προλεταριακή πολιτική δεν μπορεί παρά να συνδέεται αδιάρρηκτα με την πολιτική υπεράσπισης και κάλυψης των προλεταριακών αναγκών.
ένα απαραίτητο υγ: στις 3 Ιούνη η αστική δικαιοσύνη και οι ένστολοι φρουροί του Κεφαλαίου και του ιταλικού Κράτους εξαπέλυσαν στο Τορίνο μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια σ’ όσους και όσες αγωνίζονται αδιαμεσολάβητα για την κάλυψη των προλεταριακών αναγκών, για το αναφαίρετο δικαίωμα στη στέγη έξω και ενάντια στην αστική νομιμότητα. Πρόκειται για ένα κατασταλτικό πογκρόμ το οποίο περιελάμβανε δεκάδες εισβολές σε καταλήψεις (όπως το Asilo Occupato), καταλήψεις στέγης και κατοικίες αναρχικών, αυτόνομων και άλλων αγωνιστών. Αυτή η εκκαθαριστική επιχείρηση είχε σαν απολογισμό τη δίωξη για 111, την προφυλάκιση για 11, τον κατ’ οίκον περιορισμό για 6 και την επιβολή περιοριστικών όρων για άλλους 12 συντρόφους και συντρόφισσες και άλλους προλετάριους και προλετάριες. Αυτός ήταν ο τρόπος για να πανηγυρίσει η κεντροαριστερά του κεφαλαίου τις εξαγγελίες της για το “σχέδιο για τη στέγη” και τη νίκη της στις ευρωεκλογές. Παρ’ όλο το αστυνομικο-δικαστικό πογκρόμ ο αγώνας συνεχίζεται με καταλήψεις κτιρίων, διαδηλώσεις και δράσεις.